Ο Γλέζος ήταν ιστορικό πρόσωπο ή μυθικός Άγιος των Συναξαρίων;

[Κανείς δεν είναι πιο ιερός από την αλήθεια που πρέπει να λεχθεί]

Τοιούτος γαρ τω Γλέζω έπρεπεν Αρχιερεύς

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Από παντού στον Τύπο, στην Τηλεόραση, στο Διαδίκτυο ξεχύθηκαν ενθουσιαστικοί ύμνοι για τον Γλέζο, από πολιτικούς και από από πολίτες, κυρίως από τους δεύτερους, συχνότατα σκόπιμα, σαν πιστοποιητικά πατριωτισμού και αριστεροσύνης του υμνητή, χωρίς ίχνος αντίλογου ή επιφύλαξης. Όμως αυτό λέγεται παραχάραξη της αλήθειας, συλλογική υποκρισία, ηθικός συμβιβασμός και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει αντίλογος, έστω και μάταιος. Παραφράζοντας λίγο τη γνωστή ρήση του  Ραούλ Βανεγκέμ στον υπότιτλο, θέλω να πω πως είναι απόλυτα ασεβής η αντίληψη πως τα ιστορικά πρόσωπα, που κάποια στιγμή έκαναν κάτι ηρωικό, είναι υπεράνω κριτικής όταν ζουν και όταν πεθαίνουν. Ασκήσαμε κριτική στον Γλέζο όσο ζούσε και είμαστε υποχρεωμένοι να τη συνεχίσουμε πάνω στους μεταθανάτιους ύμνους που ανέμελψαν οι Λαφαζάνηδες (ζήτησε «εθνικό πένθος» εν μέσω θανάτων, ακόμη και παιδιών, της πανδημίας), οι Τσίπρες και οι Μπαλαούρες, της ποικιλόχρωμης Εκκλησίας της Αριστεράς και των παραφυάδων της. Προσωπικά δεν με ενόχλησαν καθόλου οι ύμνοι Μητσοτάκη ή όποιου Δεξιού ή Κεντροδεξιού ή Κεντρώου, ήταν οφειλόμενο χρέος στον πολιτικό αντίπαλο και δεν είναι δική τους δουλειά η εξ αριστερών κριτική. Το χρέος της κριτικής ανήκει στη δική του παράταξη, την ευρύτερη Αριστερά, οι ξένοι πρέπει να δείχνουν γενναιοδωρία και λήθη. Βεβαίως και το ΚΚΕ κράτησε το σωστό μέτρο απ΄τη μεριά του, ο Γλέζος δεν ήταν από δεκαετίες στις γραμμές του, τον έβαλε πρωτοσέλιδο στα ψιλά, ο Κουτσούμπας δεν είπε λέξη-και πολύ καλά έκανε, παρά να μιλούσε διθυραμβικά- και το Γραφείο Τύπου έκανε μια ασυνήθιστη δήλωση, θυμίζοντας με νόημα ότι «από το 1981 και έπειτα εκλέχτηκε βουλευτής και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ». Η Χ.Α. αν και της είχε προσφέρει δυο φορές (μαζί με την Κωνσταντοπούλου) ουσιαστική στήριξη στη Βουλή, δεν του συγχώρησε ποτέ το κατέβασμα της Σημαίας της, και ο πόθος του Γλέζου για πανταχόθεν αναγνώρισή του ικανοποιήθηκε λειψά. «Ο Μανώλης Γλέζος παραμένει παράδειγμα αντίστασης για τις νεότερες γενιές…», δήλωσε το ακροδεξιό κόμμα των ματζουνιών της φαλάκρας και επειδή ο Γλέζος είχε δηλώσει ταυτόχρονα και θρήσκος (ακόμη και δίνοντας απαγορευμένο από τον υποτιθέμενο θεό του όρκο στη Βουλή) και άθεος, ανακαλώ δυο ρητά για την περίπτωση, ένα του Χριστού: «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» και ένα που αποδίδεται στον Λένιν (αν και μάλλον δεν το έχει πει): «Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, ψάξε να βρεις που έχεις κάνει λάθος».

Το έφερε όμως έτσι η ειρωνεία της τύχης και ο άνθρωπος που ήθελε και εργαζόταν για να είναι αρεστός σε όλους, δεν έτυχε της πάνδημης κηδείας που ονειρευόταν και που άξιζε στον συνεπή λαϊκισμό του, στο χάιδεμα αυτιών και στις κομματικές του μετακομίσεις, μετά τη μεταπολίτευση. Τον κήδεψε όμως ο Αρχιεπίσκοπος που φέρει τιμητικά το όνομα (και πολλές ιδέες) του παλατιανού Αρχιεπισκόπου της Χούντας, όπως το είχε οραματιστεί, και παρέστη και ο εγγονός του φίλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι σύντροφοί του, άσπονδοι και μη, αναγκαστικά ήταν απόντες.

Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να αγνοήσω τους πατριωτικούς και κοινωνικούς του αγώνες, τον ηρωισμό και τους διωγμούς που υπέστη. Είναι απολύτως αξιοσέβαστα και τον τιμούν, στο βαθμό που τους αναλογεί, μέχρι τέλους. Όμως υπάρχει και ο πολιτικός του βίος στη μεταπολίτευση. Δεν θέλω να επαναλάβω όλες τις ασχήμιες που διέπραξε στην μετά το ’74 περίοδο, ως ΕΔΑ-ΠΑΣΟΚ-Ανεξάρτητος-Κίνηση Ενεργοί Πολίτες-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ. Θα σταθώ μόνο σε έξι από αυτές ιδιαίτερα προκλητικές και ασυγχώρητες. Συνέντευξη σε χουντική εφημερίδα όπου για να γίνει αρεστός εκφράστηκε εχθρικά προς τους μετανάστες, δυο φορές άρνηση να ψηφίσει τη διακοπή της ασυλίας και της κρατικής χρηματοδότησης της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας, προλόγηση των «ποιημάτων» του καταδικασμένου τελεσίδικα σε ισόβια υπεύθυνου για τη δολοφονία 8.000 μουσουλμάνων άμαχων γέρων και αγοριών, Σέρβου ορθόδοξου και εθνικιστή Κάρατζιτς, τιμητική πανηγυρική συμμετοχή (για την οποία είχε χρησιμοποιήσει ελικόπτερο) στην κηδεία του άθλιου τύραννου, βασανιστή και δολοφόνου Ενβέρ Χότζα, προδοσία των συντρόφων του Σλαβομακεδόνων αντιφασιστών, όταν δήλωνε ψέματα πως επί Τίτο η Β.Μακεδονία λεγόταν Βαρντάσκα και τέλος προδοσία των συντρόφων του κληρικών, που πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, με κορυφαίους δυο Χιώτες τον μητροπολίτη Ιωακείμ και τον μαρτυρικό παπα-Ξενάκη, για τους οποίους (και για πολλούς άλλους) δεν απαίτησε από τους δυο φίλους του χουντικούς Αρχιεπισκόπους  (είχε υμνήσει και τρίτον, τον φιλοχρυσαυγίτη τραπεζίτη Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου), την έστω μετά θάνατον αποκατάστασή τους.  Για να μην μετρήσω ως έβδομη αθλιότητα, πως δεν ντράπηκε να πει κι από πάνω τρία ψέματα μέσα σε λίγες σειρές, δίνοντας συνέντευξη στο σταθμό της Εκκλησίας (πρωτοπρεσβ. Κ. Μπλάθρα «Επί προσωπικού»-2006): «Υπήρξαν πάρα πολλοί Mητροπολίτες, που πήραν ενεργό μέρος στην Aντίσταση. Δεν μιλάμε ως διάθεση αλλά ενεργό μέρος. Μπορώ να πω ως διάθεση ήταν το σύνολο, ως ενεργό αντίδραση πάρα πολλοί ανέβηκαν και στο βουνό και στη μία πλευρά και στην άλλη και στον EΛAΣ και στον EΔEΣ πήγαν Mητροπολίτες, στάθηκαν επικεφαλής του λαού στον αγώνα του». Την απάντηση σε αυτές τις προκλητικές ανοησίες-πλυντήριο δωσίλογων, ακροδεξιών και απόντων μητροπολιτών, σκληρών διωκτών των ελάχιστων που έκαναν Αντίσταση, μπορεί να τη βρει ο αναγνώστης στα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ («Οι Επίσκοποι στην Κατοχή-Απάντηση στους Γλέζο-Χριστόδουλο»). Έλεγε συνειδητά ψέματα και απόδειξη είναι ο τρόπος που «απάντησε» στον σύντροφό του Νίκο Φίλη: «Η Εκκλησία εχει συμβάλλει στην ηθική εκπτωση της κοινωνίας. Με ποιο μέρος ήταν η Εκκλησία και που ήταν στη χούντα και στην Κατοχή;». Απέφυγε να απαντήσει για τη Χούντα, επειδή τα γεγονότα είναι σχετικά πρόσφατα και πολλοί ξέρουν. Απάντησε επιλεκτικά για την Κατοχή, που η ιστορική μνήμη και οι πηγές της έχουν ξεθωριάσει: «Οποιος καταφέρεται κατά της Εκκλησίας για τη Κατοχή, βλασφημεί» (21/9/2016). Από τη μεταπολίτευση και μετά η πολιτική του παρουσία ήταν κατά ένα μέρος, ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από απίστευτες φραστικές κουταμάρες, γελοίες πράξεις  και ψέματα,  συμφεροντολογικούς ανήθικους ηθικούς συμβιβασμούς με πρόσωπα όπως ο Κουρής της Αυριανής όταν καθύβριζε χυδαιότατα τον Μάνο Χατζηδάκι. Ο Γλέζος δεν είχε ντραπεί να γίνει διευθυντής σύνταξης της «Νέας Εφημερίδας» του Κουρή (1978), ο οποίος είχε δώσει ήδη σαφή δείγματα χυδαίας δημοσιογραφίας («Φωνή της Κεφαλονιάς»-1965, έπαλξη της Αποστασίας), που πάτωσε και έκλεισε γρήγορα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Γλέζος, όπως και ο Θεοδωράκης, ο καθένας με τον τρόπο του,  μιλούσε δημόσια σχεδόν με έναν και μοναδικό συνεκτικό σκοπό, να είναι αρεστός σε όλους, κυρίως στην ακροδεξιά και στους φασίστες και σκοταδιστές της Εκκλησίας, ώστε να καταγραφεί ως ένα είδος εθνικού συμβόλου, που ενώνει τους Έλληνες, φτάνοντας στο κατάντημα να απευθύνει γράμμα ως σοφός Γέρων στους «300 της Βουλής», περιλαμβάνοντας ισότιμα και τη ναζιστική συμμορία. Όλα αυτά ενταγμένα στην κλασσική  αυτοαγιογράφηση ενός ολούθε πολιορκημένου και έξωθεν επιβουλευόμενου Ελληνισμού, που κολάκευε κάθε κουτό Ρωμιό, πως ανήκε σε έθνος ζηλευτό, το οποίο μισούσαν οι κακοί «Γερμανοί» (όχι οι Γερμανοί Ναζιστές), «που τους νικήσαμε στον πόλεμο», έναν λαό που οι παπάδες του, επειδή το λέει ο Γλέζος, δεν ήταν όπως οι Καθολικοί, που τους φανταζόταν να προέρχονται από την αριστοκρατία: «Σε σας ο κλήρος είναι φυτευτός, κατά την άποψή μου. Σε μας ο κλήρος προέρχεται μέσα από το λαό» (sic-Ρ.Σ.Εκκλ.-»-ό.π.).

Από όλο το ατελείωτο αυτό καραγκιοζιλίκι, επιλέγω μόνο τα της κηδείας του. Αντιγράφω από παλιό δημοσίευμα το οποίο επιβεβαιώθηκε απόλυτα: «Ο Γλέζος βγάζει ψεύτη τον Ιερώνυμο, αλλά ψεύδεται ο ίδιος». «…5.10.2015, δημοσιεύτηκε ευρύτατα μια είδηση. Ο Αρχιεπίσκοπος Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη Ιερώνυμος, ανακοίνωσε πως o Γλέζος του ζήτησε να τον κηδέψει ο ίδιος: «‘Όταν πεθάνω θα αναλάβετε εσείς υπεύθυνα και θα κάνετε εκκλησιαστική κηδεία. Δεν θα αφήσετε άλλους ανθρώπους να αναμιχθούν σε αυτό το θέμα’. …Ο Γλέζος δεν διέψευσε τον κ. Ιερώνυμο…Εγένετο όμως ούτως: Ο ιερός Ιερώνυμος,…θυμήθηκε, σε μια κρίση ειλικρίνειας την εποχή που υπηρετούσε επάξια την Εκκλησία της Χούντας και έδειξε πόσο αντάξια φέρει τιμητικά το όνομα του λακέ της, του πρώτου της Αρχιεπισκόπου. Εκτράπηκε τόσο πολύ, που ανάγκασε ακόμη και το ΚΚΕ,…,να ξεσπάσει: «Οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου παραπέμπουν σε σκοτεινές περιόδους…επηρεασμένες από πρωτόγονο αντικομμουνισμό». Παρόμοια ξέσπασαν και οι εξ ίσου με το ΚΚΕ Φαρισαίοι του σημερινού κόμματος του Γλέζου, της ΛΑΕ. Έτσι ο Γλέζος….Πιέστηκε προφανώς….από τους συντρόφους του της ΛΑΕ να προσθέσει στη συλλογή του άλλη μια κωλοτούμπα…. Την έκανε όμως τόσο άγαρμπα, που το μόνο που τον έσωσε από το πάνδημο ρεζιλίκι, είναι η παροιμιώδης όσο και αυτοκαταστροφική αδιαφορία των χρεοκοπημένων Νεοελλήνων,…Έτσι, 20 μέρες μόλις μετά το αρχιεπισκοπικό παραλήρημα, μίλησε στο BΗΜΑgazino (Παπαδημητρίου Λένα-24.10),   σε μια συνέντευξη με τον δήθεν σεμνό, αλλά προφανέστατα άκρως ναρκισσιστικό τίτλο «Μανώλης Γλέζος: ‘Δεν είμαι ο μόνος ουτοπιστής, ρε παιδιά!’», λες και έχει πει ποτέ κάποιος από τους άφθονους κόλακές του κάτι τέτοιο γι’αυτόν και μάλιστα με το εύσημο του μοναδικού. «Τον Θεό δηλαδή δεν Τον επικαλεστήκατε ποτέ, ούτε σε φυλακές ούτε σε αρρώστιες και εξορίες; “Ποτέ.… Δύναμη έπαιρνα από τ’ Απεράθου” .”Ναι, αλλά έχετε ζητήσει από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να αναλάβει την κηδεία σας…”  (Γελάει) “Έτσι έχει φτάσει στ’ αφτιά σας; Δεν τα γράφουν σωστά, η… λογοκρισία των εφημερίδων! Λοιπόν, η ιστορία είναι η εξής…..Του δήλωσα: «Επειδή πιστεύω ότι η θρησκεία βοηθά σημαντικά στην αναστολή της έκλυσης των ηθών (σημ.Λασκ.: ειδικά της ατιμώρητης ιερής παιδεραστίας) και επειδή πιστεύω ακράδαντα στον ουσιαστικό ρόλο της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην ύπαρξη του έθνους (sic), όταν κηδευτώ, με τα έθιμα του χωριού μου φυσικά, μπορείς να κάνεις την τελετή της παρασημοφόρησής μου” (sic). Αυτή είναι η αληθινή ιστορία. Για να ξέρετε, πάντως, το έχω γράψει στη διαθήκη μου, το κορμί μου θα πάει για το μάθημα ανατομίας των φοιτητών. Και ό,τι περισσέψει θα καεί και θα σκορπιστεί στη θάλασσα. Δεν θέλω τάφο, δεν θέλω μνημεία…». Tελικά και τάφο ήθελε και κηδεία και αρχιεπίσκοπο και το σώμα δεν δώρισε, μόνο που δεν πήρε το παράσημο που ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο που κινδυνολογούσε πως «πάμε σε αφελληνισμό και αποχριστιανισμό».

Από μεταθανάτιο δημοσίευμα στο φου μπου του Αλέξη

Ο κορυφαίος Συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης, ήταν ο μόνος που είχε αγγίξει την ιερή αγελάδα και μαζί της το άλλο ιερό τέρας της Αριστεράς, τον μουσικοσυνθέτη που παίνεψε και τη Χ.Α.: «Η παρουσίαση των πολιτικών τους απόψεων (ακόμη και των συγγραφικών τους έργων) ήταν συχνά δοξαστική, οι λιγοστές επικρίσεις πάντα διακριτικές, συνοδευόταν υποχρεωτικά από δήλωση αναγνώρισης της μεγάλης προσφοράς τους. Όπως κάθε ασυλία έτσι κι αυτή δεν πρόσφερε τίποτα καλό. Παραμόρφωσε την αποτίμηση των ανθρώπων, διέστρεψε το δημόσιο διάλογο, τελικά ίσως ενθάρρυνε και τους ίδιους να χάσουν κάθε μέτρο» (iefimerida-25.7.2013).

Τα στερνά νικάν τα πρώτα. Όμως οι φίλοι του της Αριστεράς βαθύτατα θρησκευόμενοι και πιστοί του αριστερού μεσσιανισμού, που πιστεύουν σε αρχηγικά αλάθητα σε θέσφατα, σε δόγματα και σε συναξάρια υπερκόσμιων αγωνιστών, που ως άλλοι Άγιοι της Ορθοδοξίας μπορούν να εγκληματούν και να μην χάνουν την Αγιότητα, αλλά και χυδαία συμφεροντολόγοι με ορίζοντα σχεδιασμού το ατομικό τους συμφέρον, τον άφησαν να αυτοκαταστρέφεται, χρησιμοποιώντας τον όπως είχε κάνει και ο Αντρέας Παπανδρέου για ίδιον πολιτικό όφελος, στίβοντάς τον, όπως και οι Τσίπρας-Λαφαζάνης,  σα λεμονόκουπα. Ο τελευταίος του εξασφάλισε και το έσχατο λάθος, με τη βράβευσή του από τον αυταρχικό τσάρο της Ρωσίας Πούτιν. Μόνο η άσπονδη συναγωνίστριά του στα αντιμνημονιακά πεδία, Κωνσταντοπούλου του επιτέθηκε, όταν ατύχησε, γιατί τόλμησε να μπει στο προνομιακό του πεδίο, στο θέατρο της εκ των προτέρων καταδικασμένης διεκδίκησης Γερμανικών αποζημιώσεων (ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δεν θυμάμαι, ούτε βρήκα πουθενά να έχει θέσει το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο) και να του χαλάσει την πρεμιέρα μιας (σωστή αυτή) κωλοτούμπας του στο πλευρό του Γερμανού πρέσβη στο Δίστομο.

Καταλήγω με τη δήλωση (2.5.2011) των δυο θυγατέρων του Λάκη Σάντα, που την έκαναν όταν πέθανε ο πατέρας τους: «Αυτό, που κυρίως τον διέκρινε, ήταν ότι μέχρι το τέλος παρέμεινε αγνός-ιδεολόγος. Έλεγε: «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελίστει το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν τη κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες «ανώνυμοι»». Ο πατέρας μας ήταν μοναδικός, γιατί ανέβασε τις αξίες του ήθους, της ηθικής και της ανιδιοτέλειας στα ύψη. Πάντα απλός και σεμνός. Είμαστε υπερήφανες, που είμαστε παιδιά του». Και εμείς είμαστε ευτυχείς που η ελληνική κοινωνία έχει αναδείξει ανθρώπους σαν τον Λάκη Σάντα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
«Οι επίσκοποι στην Κατοχή» [4] «Απάντηση στους Μ. Γλέζο-Χριστόδουλο», σε 4 συνέχειες.
«Κατά Μανώλη Γλέζου»
«Εθνοκάθαρση και Μανώλης Γλέζος»
«Εμμανουήλ Γλέζου (Μακεδονομάχου): Αρχιεπισκόπου-Τραπεζίτου Νήσου
Ελβετίας εγκώμιον!»
«Ο Γλέζος βγάζει ψεύτη τον Ιερώνυμο, αλλά ψεύδεται ο ίδιος»
«Θεοδωράκης και Γλέζος, το σκάνδαλο της αριστερής εικονολατρίας
«Μήνυμα Εμμανουήλ Γλέζου προς τους ‘‘300 της Βουλής’’»
«Είναι οι Γερμανοί παιδιά εγκληματιών;»
«Πόσα βραβεία θα εισπράξει ακόμη ο Γλέζος;»
«Η τελευταία και χειρότερη βράβευση του Μανώλη Γλέζου»