Oι επίσκοποι στην Κατοχή

Μια απάντηση στους Μανώλη Γλέζο-Χριστόδουλο

 

Αγαθάγγελος Κυδωνίας σε στιγμές εθνικής ανάτασης

ΜΕΡΟΣ 1ο

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
“Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των προ αυτού υπαρξάντων κρίνεται”. Νομίζω ότι ο Μανώλης Γλέζος έχει απομυθοποιηθεί γιατί πέταξε “τα Άγια” της Αντίστασης “τοις κυσί”. Οφείλουμε σεβασμό στην ιστορική αυτή μορφή της Αριστεράς και της χώρας, αλλά δικαιούμαστε και να την κρίνουμε και να την επικρίνουμε. Τώρα πια ξέρουμε πως η Αριστερά δεν μπορεί να έχει ιερές αγελάδες και ο Μανώλης Γλέζος έχοντας τιμηθεί με το παραπάνω επαινούμενος (χωρίς να έχει αντιδράσει) ακόμη και από τον κ.Καρατζαφέρη ή τον Χουντόδουλο, πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του προτού χύσει ολότελα την καρδάρα με το γάλα που τη γέμισε με τους αγώνες μιας ολόκληρης ζωής.

Με την ευκαιρία της 28ης Οκτώβρη, αντιγράφω αποσπάσματα από τη συνέντευξή του στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος που παραχώρησε στον κ. Κ. Μπλάθρα (16/11/2006), όπου έκανε μια πολύ στρογγυλεμένη αναφορά στην προσφορά της Εκκλησίας στην Κατοχή και στην Αντίσταση. Ποιός αριστερός ακούει το σταθμό της Εκκλησίας και κυρίως ποιός θα τολμήσει να αμφισβητήσει έναν θρύλο; Η κλασσική συνταγή «τα λέμε ανάλογα με το ακροατήριο» εφαρμόστηκε. Όμως η συνέντευξη κολυμπάει ακόμη στο Διαδίκτυο και εκτίθεται σε βέβηλα μάτια αμφισβητιών, που δεν μπορούν-δεν έχουν το δικαίωμα- να την καταπιούν. Φίλος μεν Πλάτων κλπ. Κύλησε άλλωστε τόσος χρόνος από τότε, αλλά επανόρθωση και κριτική από πουθενά δεν υπήρξε. Πως να ανεχτείς αυτήν τη συνένοχη σιωπή σε τέτοια λόγια που μάλιστα δεν είναι πλέον πτερόεντα. Είναι γραμμένα και βγάζουν γλώσσα στην Αλήθεια. Verba volant αλλά scripta manent:

«…… Έχουμε τρεις πράξεις του Αρχιεπισκόπου Xρυσάνθου που θέτει την Eκκλησία αντιμέτωπη στον κατακτητή. Δεν μπορεί κανείς να την μεταφράσει και να την εξηγήσει ως ατομική ενέργεια, έθεσε την Eκκλησία απέναντι στον εισβολέα, απέναντι στον κατακτητή, ως θεσμό την έθεσε απέναντι. Γι’ αυτό και τον έδιωξαν οι Nαζί. …Υπήρξαν πάρα πολλοί Mητροπολίτες, που πήραν ενεργό μέρος στην Aντίσταση. Δεν μιλάμε ως διάθεση αλλά ενεργό μέρος. Μπορώ να πω ως διάθεση ήταν το σύνολο, ως ενεργό αντίδραση πάρα πολλοί ανέβηκαν και στο βουνό και στη μία πλευρά και στην άλλη και στον EΛAΣ και στον EΔEΣ πήγαν Mητροπολίτες, στάθηκαν επικεφαλής του λαού στον αγώνα του. Δηλαδή και με το Σταυρό και με το όπλο στο χέρι πολέμησαν τον κατακτητή. …..O κλήρος στην καθολικότητά του συμμετείχε ενεργά στην Aντίσταση, σε όλα τα μέρη που υπήρχαν αγώνες άμεσοι, με το Aντάρτικο κ.λπ. …..Συμμετείχε ο κλήρος ολόψυχα. …………..Eίχε γίνει ένα Συνέδριο στο Παρίσι των Aντιστασιακών και μιλώντας εκεί και λέγοντας και για τη δική μας συμμετοχή και λέγοντας και για τον κλήρο, εζήτησε μια ειδική συνεργασία ο επικεφαλής των αντιστασιακών Γάλλων καθολικών. Aυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομα. Zήτησε μια συνεργασία μαζί μου. Kαι μου έλεγε, πώς εξηγείται αυτή η στάση του κλήρου του ελληνικού. Eγώ ευθαρσώς του είπα ότι εμάς ο κλήρος δεν είναι όπως σε σας. Σε σας ο κλήρος είναι φυτευτός, κατά την άποψή μου. Σε μας ο κλήρος προέρχεται μέσα από το λαό. Λοιπόν, όταν τα ίδια τα τέκνα του λαού γίνονται κληρικοί δεν παύουν να ’ναι λαός. Δεν είναι όπως εσάς στην Kαθολική Eκκλησία. Δεν με πίστευε…Όταν είχα καταδικαστεί σε θάνατο, στη διάρκεια του Eμφυλίου Πολέμου, έγινε μια κινητοποίηση διεθνής, είναι γνωστό, στην Eλλάδα και σ’ όλον τον κόσμο, αλλά δεν είναι γνωστό ότι όλο μου το χωριό, όλο το χωριό, χωρίς καμιά εξαίρεση, έχει υπογράψει για να μη γίνει η εκτέλεσή μου και μπροστά-μπροστά είναι τα ονόματα των παπάδων του χωριού μου. Aυτό δεν το πιστεύει κανείς αλλά είναι γεγονός».

 

Η “καθολικότητα της Αντίστασης του κλήρου”: Αγιορείτες με “θεόσταλτους” Ναζίδες

Τόσες σοβαρές ανακρίβειες (ή μήπως συνειδητά ψέματα), σε μια μικρή συνέντευξη; Ο Μανώλης Γλέζος δεν μπορεί να μην ξέρει πως η Ιεραρχία αποσχημάτισε 3 επισκόπους επειδή πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Δεν μπορεί να μην ξέρει πως η σφηκοφωλιά του συνδικάτου των επισκόπων δεν καθαιρεί ποτέ επίσκοπο, ούτε κλέφτη, ούτε παιδεραστή όσο διαβόητος κι αν είναι, καθαίρεσε όμως αντιστασιακούς επισκόπους, πράγμα που δείχνει πόσο κόκκινο πανί είναι για την Εκκλησία η “Αντίσταση”, το βαρύτατο όλων των αμαρτημάτων. Αυτή είναι η ιστορικά και σε διάρκεια χρόνου επίσημη άποψη της Εκκλησίας, εκδηλωμένη έμπρακτα. Το ερώτημα είναι γιατί τα λέει αυτά ο κ. Γλέζος; Πολιτικό όφελος για την Αριστερά δεν προκύπτει βέβαια κανένα από αυτήν την παραχώρηση γης και ύδατος στο φασιστικό ιερατείο, ούτε χρειάζονται πολιτικές γέφυρες με το χείριστο κομμάτι της Εκκλησίας, την ακροδεξιά δεσποτοκρατία. Αν λοιπόν δεν είναι και ο Μ.Γλέζος μέρος του προβλήματος των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς (Χ. Φλωράκης, Λ. Κανέλλη, Ν. Κωνσταντόπουλος, Αλ. Αλαβάνος, Αλ. Τσίπρας, Δ. Παπαδημούλης, Θ. Λεβέντης, Π. Τριγάζης), τα οποία ύμνησαν διεφθαρμένα πρόσωπα και καταστάσεις της Εκκλησίας, τότε το κίνητρό του είναι η κλασσική μωροφιλοδοξία να γίνει στα στερνά του πρόσωπο γενικής αποδοχής, ένας εθνικός ήρωας της ιστορικής μας μυθολογίας. Αλλά θα έπρεπε να ξέρει την προειδοποίηση του ιδρυτή της Εκκλησίας σε αυτούς που αναζητούν τον πάνδημο έπαινο: “Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσιν πάντες οι άνθρωποι”. Κάτι τρέχει με λίγα λόγια όταν σε επαινούν ο Χριστόδουλος κι ο Καρατζαφέρης.

Παρευρέθηκε λοιπόν ο κ. Γλέζος σε εκδήλωση του υβριστή της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, του δηλωμένου και μέχρι τέλους αμετανόητου εχθρού της Εθνικής Αντίστασης, του ρατσιστή, υβριστή, φαρισαίου, εθνικιστή και συνεργάτη της Χούντας Χριστόδουλου, του ανθρώπου που επαινούσε τους φονιάδες αθώων Αλβανών και απαιτούσε την ατιμωρησία τους, αυτού που πρότεινε λοβοτομή για τους αντιρρησίες συνείδησης, του σκανδαλοποιού που κατηγορήθηκε από την “Αυγή”-και δεν απάντησε-πως ως αρχιμανδρίτης ασελγούσε επί Δικτατορίας κατά νεαρών τροφίμων ιδρύματος, του πνευματικού τέκνου του χουντικού κλπ Καλλίνικου που παραιτήθηκε κάτω από το βάρος ατιμωτικών κατηγοριών χωρίς να έχει ακόμη καταδικάσει δικαστικά τους “συκοφάντες” του, του πνευματικού πατέρα των πρωταγωνιστών πολλών καταγγελιών κ.κ.Θεόκλητου, Βαβύλη, Κουλουσούσα Επιφάνειου, Γιοσάκη κλπ., του Αρχιερέα που έβριζε ρατσιστικά τους ομοφυλόφιλους την ίδια στιγμή που κάλυπτε ομοφυλόφιλους και κλέφτες μητροπολίτες όπως ο Αττικής Παντελεήμων, χάριν του οποίου έκανε ακόμη και πλαστογραφία ψηφοδελτίων (κακούργημα) για να τον μεταθέσει (αντικανονικά έτσι κι αλλιώς) στη μητρόπολη Αττικής.

Αν η ελληνική Αριστερά δεν έπασχε από μιθριδατισμό, θα είχε ελέγξει δημόσια τον κ.Γλέζο για την απίστευτη αυτή πράξη του, που αποτελεί ύβρη για την Αντίσταση αλλά και για τη Δημοκρατία. Αντί γι’αυτό, προκρίθηκε η συνήθης αριστερή σιωπή, αυτή που τόσο έντονα είχε καταγγείλει ο Ζοζέ Σαραμάγκου, η σιωπή που αφήνει τα ψεύδη να γιγαντώνονται και να αναπαράγονται και τους αυτουργούς τους να νομίζουν πως έπραξαν το σωστό..

Ας απαντήσω αρχικά στο: “… Έχουμε τρεις πράξεις του Αρχιεπισκόπου Xρυσάνθου που θέτει την Eκκλησία αντιμέτωπη στον κατακτητή. Δεν μπορεί κανείς να την μεταφράσει και να την εξηγήσει ως ατομική ενέργεια, έθεσε την Eκκλησία απέναντι στον εισβολέα, απέναντι στον κατακτητή, ως θεσμό την έθεσε απέναντι. Γι’ αυτό και τον έδιωξαν οι Nαζί..”.

 

Ένας εκπρόσωπος του Κλήρου “που στην καθολικότητά του συμμετείχε ενεργά στην Aντίσταση”

Εδώ έχουμε μια έντεχνη αποσιώπηση στοιχείων που ηρωοποιούν υπέρμετρα τον Χρύσανθο και την πράγματι γενναία αντίδρασή του την πιστώνουν σε όλο το ιερατείο, που όμως δεν μπορεί να διεκδικήσει μερίδιο τιμής. Η Εκκλησία ποτέ δεν τέθηκε απέναντι στον κατακτητή. Ο Χρύσανθος δεν ήταν η Εκλησία, ήταν απλά ο αντικανονικός ο με “βία και δυναστεία” εκλεγμένος Αρχιεπίσκοπός της, που η Εκκλησία τον πέταξε σαν στιμμένη λεμονόκουπα, βορά στον νέο δυνάστη. Κατ’αρχήν ο Χρύσανθος εκλέχτηκε το 1938 αρχιεπίσκοπος με τη βοήθεια του Δικτάτορα Μεταξά προσφεύγοντας στο Σ.τ.Επικρατείας και ακυρώνοντας την εκλογή του Δαμασκηνού, τον οποίο ο Χρύσανθος φυλάκισε με δεσμοφύλακες χωροφύλακες στη Μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας. Όταν οι Γερμανοί έδιωξαν με τη συναίνεση της Ιεραρχίας τον Χρύσανθο, ο Δαμασκηνός πήρε τη ρεβάνς ψηφιζόμενος από 22 μητροπολίτες. Τώρα γιατί αυτοί οι 22+1 αρχιερείς έχουν μερίδιο από την γενναία στάση του Χρύσανθου απέναντι στους Ναζίδες, τη στιγμή που έγιναν τυφλό τους όργανο αυτό θα πρέπει να μας το πει ο κ.Γλέζος. Επίσης θα πρέπει να μας εξηγήσει με ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο ξεπλένεται η συνεργασία του Χρύσανθου με τη μεταξική Δικτατορία και με τα ανάκτορα που στην κηδεία του βασιλιά Γεωργίου, ζητήσαν να χοροστατήσει αυτός ο άνθρωπός τους, και όχι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός! Επίσης, το πως η Ιεραρχία που μετά την απελευθέρωση αρνήθηκε να επαναφέρει τον Χρύσανθο (ο οποίος το απαιτούσε), αλλά προτίμησε να ψηφίσει ως διάδοχο του νεκρού Δαμασκηνού με διαδικασία-παρωδία τον ακροδεξιό και εχθρό του ΕΑΜ Σπυρίδωνα Ιωαννίνων, (που είχε βοηθήσει τον Τσολάκογλου να υπογράψει πραξικοπηματικά ανακωχή με τα Ες Ες,) βρέθηκε τάχα κι αυτή ως Εκκλησία απέναντι στους Ναζί;.

Ο “Ριζοσπάστης” σε ανύποπτο χρόνο, με άλλη αφορμή, έχει δώσει απάντηση στις ιστορικές αλχημείες του κ. Γλέζου, απαντώντας στον οικοδεσπότη του, τον Χριστόδουλο: “Ποιος «ευλόγησε» τους ναζί , κ. Χριστόδουλε; Ο Δαμασκηνός ήταν εκείνος που προσφωνούσε τον Τσολάκογλου λέγοντάς του: «… αποβλέπομεν μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν, την οποίαν ανελάβατε»! Ο Δαμασκηνός ήταν εκείνος που όρκισε τις κατοχικές «κυβερνήσεις» των Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Για να βοηθήσουμε τη μνήμη του κ.Χριστόδουλου……να του θυμίσουμε το ρόλο του προηγούμενου από τον Δαμασκηνό. Του Χρύσανθου. Εκείνος δεν ήταν που χαρακτήριζε τα Τάγματα Ασφαλείας σαν «τελευταία εφεδρεία» (!) του Εθνους, κ.Χριστόδουλε;…..Η αθλιότητα της απόφασης της Ιεράς Συνόδου της 30/5/47, όταν η ιεραρχία τασσόταν παρά τω πλευρώ του μοναρχοφασιστικού εμφυλιοπολεμικού κράτους και «αφόριζε» σαν «εθνικώς εγκληματικόν κίνημα» (!) τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα...”.

Για να κολακέψει το ευκαιριακό του ακροατήριο ο κ. Γλέζος αποδέχεται και τον μύθο πως τάχα ο κλήρος των ορθοδόξων προέρχεται από τον λαό και είναι κοντά στο λαό, ενώ οι κληρικοί των Καθολικών όχι. Νομίζω πως έτσι αυτοϋποβιβάζεται σε αυτάρεσκο θεολόγο επαρχιακού κατηχητικού. Η Καθολική Εκκλησία αντλεί κι αυτή από τα χωριατόπουλα, από τους προβληματικούς και από τα φτωχόπαιδα την πλειοψηφία του κλήρου της, όπως και την πελατεία των πιστών της. Έχει αναδείξει ακόμη και Ρομά καρδινάλιο, ακόμη και πάπες από ταπεινές οικογένειες. Ο Ιωάννης Παύλος ο Α΄ήταν γιός σοσιαλιστή εργάτη. Η μόνη διαφορά της από την Ορθόδοξη είναι πως ο κλήρος της δεν είναι αγράμματος. Αν λοιπόν η αγραμματωσύνη του ορθόδοξου κλήρου και το ανεπάγγελτό του (“Οι του βίου ναυαγοί του Υψίστου λειτουργοί”) τον φέρνουν πιο κοντά στον λαό, ας μας το πει ο κ.Γλέζος ευθέως.

Στις 3 συνέχειες που θα ακολουθήσουν, θα απαντήσω με στοιχεία σε 2 σημεία

Α. Στα 4 ψέματα του κ. Γλέζου στριμωγμένα σε 3 αράδες: “1. Υπήρξαν πάρα πολλοί Mητροπολίτες, που πήραν ενεργό μέρος στην Aντίσταση. Δεν μιλάμε ως διάθεση αλλά ενεργό μέρος. 2. Μπορώ να πω ως διάθεση ήταν το σύνολο, ως ενεργό αντίδραση 3. πάρα πολλοί ανέβηκαν και στο βουνό και στη μία πλευρά και στην άλλη και στον EΛAΣ 4. και στον EΔEΣ..”.

Β. Στην απαράδεκτη συνενοχή του κ. Γλέζου, (με τη μέθοδο της σιωπής), στην κατασυκοφάντηση, στον μέχρι σήμερα διασυρμό και στο πέταγμα στη λήθη της μνήμης δημοκρατικών και πατριωτών κληρικών τους οποίους η Εκκλησία και η Ακροδεξιά κατακρεούργησαν. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ το χειρότερο και πιο ανήθικο από όλα.

Αυτή η σιωπή του κ.Γλέζου του εξασφάλισε τον έπαινο της αμαρτωλής μητρόπολης Δημητριάδας που στεγάζει τους δεσποτάδες της σε ερημικές παραλιακές βίλες αξίας 1 εκατ.ευρώ! που οργανώνει λιτανείες με μητροπολίτες που καταγγέλθηκαν για παιδεραστία ή για σκανδαλώδεις ιστορίες που είναι ιστορικό φυτώριο σκανδάλων από την εποχή που καταδίωκε τον δάσκαλο Δελμούζο και ιδιαίτερα την εποχή που επισκόπευσε ο Χουντόδουλος με την παρέα των ναρκωεμπόρων και των άλλων σκανδαλοποιών:

«Με μια σεμνή και ταυτόχρονα λαμπρή τελετή, … τίμησε η Ι.Σύνοδος όλους εκείνους τους εκκλησιαστικούς φορείς που συνέβαλλαν στην Εθνική Αντίσταση …στην αίθουσα .. του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών …. και παρευρέθηκαν σε αυτή, εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο, …..ήταν το τέρμα μιας ερευνητικής πορείας …. με προτροπή και ευλογία του Αρχιεπισκόπου και με σκοπό να έλθει στο φως η προσφορά του κλήρου …την περίοδο της Κατοχής. Αποτέλεσμα … ένας ογκώδης και πολυτελής τόμος … «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ’40 ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ» ……. παρουσιάστηκε από τους π. Γεώργιο Μεταλληνό, Καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών,….Μανώλη Γλέζο, πρ. Βουλευτή, …”Εκπληκτική ήταν η σχετική ομιλία του κ. Γλέζου, … τόνισε την ιστορική αξία αυτής της έκδοσης. «Σήμερα τελετουργούμε στα θυρανοίξια της ιστορικής μνήμης» είπε, και συνέχισε: «γιατί λήθη σημαίνει λάθος, και λάθος σημαίνει ότι είμαστε μακριά από την αλήθεια. Όποιος λοιπόν ξεχνά, αυτός κάνει μέγιστο λάθος. Έπρεπε κάποτε να λάμψει η αλήθεια, και αυτό ακριβώς γίνεται εδώ απόψε, έστω και καθυστερημένα!….Ο κ Πασσαλάρης ….. έκανε μια πετυχημένη αναγωγή στα γεγονότα …της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες, καταρρίπτοντας όλα τα σαθρά επιχειρήματα ….εις βάρος της Εκκλησίας. Ο κ. Χριστόδουλος, μέσα από μια χειμαρρώδη ομιλία διάρκειας μίας ώρας, εξήρε την προσφορά της Εκκλησίας….”.

Αυτήν την κολοβωμένη αλήθεια του κ. Γλέζου, όπως ξεδιπλώθηκε σε χώρο και σε ακροατήριο πρόθυμο να πιστέψει τα απίστευτα, στο σοβαροφανές εκκλησίασμα του Μέγαρου Λαμπράκη, μπροστά στο οποίο θρηνούσαν, παρόντος του κ.Γλέζου, για το θρήσκευμα που χάθηκε από τις αστυνομικές ταυτότητες, αυτήν τη μαγειρεμένη αλήθεια που τη βλέπει ο κ.Γλέζος, αν και ακρωτηριασμένη στην προκρούστεια κλίνη της χριστοδουλικής σκοπιμότητας, να “λάμπει” κι από πάνω (!), θέλουμε να τη διορθώσουμε και να τη συμπληρώσουμε στις 3 συνέχειες που θα ακολουθήσουν, αφού οι συναγωνιστές του σωπαίνουν, αδιαφορώντας και για τον σύντροφό τους που αυτογελοιοποιήθηκε και για την τιμή της Αριστεράς και για την ιστορική αλήθεια που κατακρεουργείται βορά στις ιδεολογικές σκοπιμότητες του φασιστικού επισκοπάτου. Θα ήθελα να σημειώσω πως αυτή η τακτική της Αριστεράς, (δεν θίγουμε πρόσωπα, κλείνουμε τα μάτια κλπ), που ακολουθείται για εχθρούς και φίλους, δεν θα της βγει σε καλό. Ο Ανδρέας Λεντάκης έγινε βουλευτής του Τουρκοφάγου Μακεδονομάχου Μυστικοκονδυλιάρχη κ. Σαμαρά και δεν έπεσε μια τουφεκιά κριτικής, η κα Ρεπούση έθαψε τις εκατέρωθεν σφαγές στη Μ. Ασία και δεν τρέχει τίποτα. Η ιστορική μνήμη εκφυλίζεται σε ανώδυνες υβριδικές αφηγήσεις ανθρώπων που “θέλουνε το κεφάλι τους ήσυχο”, σε ένα χωνευτήριο που αναδεικνύει την πιο light εκδοχή των γεγονότων βγάζοντας γλώσσα στους αδικοχαμένους: «Τι να σας κάνουμε ώ θύματα αυτής της αφήγησης, ας προσέχατε!…. .».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ