[Ακροδεξιοί συνομιλητές, συγκαλυμμένος αντιεμβολιασμός, κρυφός πουτινισμός, τουρκοφαγία, όλα για τη «μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση»]
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Δεν θα επεκταθώ στις υπόλοιπες παραμέτρους της δημαγωγίας του ΣΥΡΙΖΑ, που απαριθμούνται στον υπότιτλο, η οποία μόνο σκοπό έχει αυτό που λέει το καταληκτικό μαοϊκό ρητό, αυτό που η πρωτεύσασα στις πρόσφατες ενδοκομματικές «εκλογές» νεαρή προεδρική κυρία, πρώην υπουργίνα Εργασίας κλπ, είχε εν τη απροσμετρήτω αφελεία της εκφράσει ανοιχτά: «η πανδημία είναι ευκαιρία για την Αριστερά, η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία». Μένω μόνο στην τουρκοφαγία, όπως εκφράστηκε σε ένα αχαρακτήριστο πρωτοσέλιδο τίτλο της «Αυγής», που πέραν των άλλων προκλητικών αθλιοτήτων στις οποίες παραπέμπει και τις οποίες αιτείται, ντροπιάζει τις φιλειρηνικές και διεθνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς. Στο πρωτοσέλιδο της 18ης Μαϊου γράφεται: «Κάτω από τον πήχη και η ομιλία στο Κογκρέσο. Μόνο μια πλάγια αναφορά στην προκλητικότητα της Τουρκίας χωρίς καν να την κατονομάσει».
Αντιπαρέρχομαι την άγνοια του συντάκτη γύρω από το διεθνές σαβουάρ βιβρ των συναντήσεων των ηγετών δυο Κρατών. Όμως πάγια θέση της δημοκρατικής Αριστεράς ήταν και είναι (στο βαθμό που υπάρχει ορατό ακόμη στη Βουλή αυτό το είδος της Αριστεράς), η ειρηνική συμβίωση και συνεργασία των λαών, η συστηματική καλλιέργεια αυτού του κλίματος, η διακριτική ευχέρεια του διαχωρισμού της καλής μερίδας των πολιτών μιας χώρας από τη διεφθαρμένη ολιγαρχία της, τους μιλιταριστικούς της κύκλους και από την ακροδεξιά της, η αποφυγή των ρατσιστικών γενικεύσεων σε βάρος ξένων λαών και κοινωνιών. Η «Αυγή», πολιτικό και κυκλοφοριακό φάντασμα του παλιού εαυτού της, με το συμπλεγματικό πρωτοσέλιδο στο οποίο μέμφεται τον πρωθυπουργό γιατί σεβάστηκε το Κογκρέσο και το ιστορικό γεγονός πως του άνοιξε φιλόξενα τις πόρτες του σε μια κρίσιμη στιγμή για την ανθρωπότητα και δεν εκτράπηκε σε μια ανάγωγη φτηνή επίθεση σε μια τρίτη και μάλιστα στρατηγικά (ειδικά για τη χρονική συγκυρία) συμμαχική νατοϊκή χώρα, καταχρώμενος της ευγένειας του οικοδεσπότη, δεν δείχνει τίποτα άλλο πέρα από αμάθεια των κανόνων της εξωτερικής πολιτικής και αφόρητο επαρχιώτικο τυχοδιωκτισμό.
Αντί να έχουμε μια Αριστερά που να αντιπολιτεύεται στη βάση της επίπονης και επίμονης (μακρόχρονης ενδεχομένως) προετοιμασίας ενός κλίματος συμφωνημένης προσφυγής των δυο χωρών στη διαιτησία της Χάγης, για ειρηνική λύση, δραστική μείωση των εξοντωτικών οικονομικά εξοπλισμών, αμοιβαία επωφελή οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη πάνω στο πεδίο του ειρηνικού κλίματος, έχουμε μια Αριστερά που ο αρχηγός της, πρώην συγκυβερνήτης του Καμμένου (και των συν αυτώ ακροδεξιών, λαϊκιστών και κακών συναπαντημάτων), συνεννοείται τηλεφωνικά με τον Βελόπουλο για την πορεία του Πολυτεχνείου και αναπολεί (όπως κατά τεκμήριο προκύπτει από τον ρουν των γεγονοτων), τις συνομιλίες του με τον προταθέντα από τη Χ.Α. πρωθυπουργό-τον φιλοπουτινικό sir Βασίλειο Μαρκεζίνη-και τα κοινά τους οράματα με τον Λαφαζάνη για να συρθεί η Ελλάδα κάτω από τη μπότα του Πούτιν, καθοδηγούμενου από τα ευρασιατικά οράματα του Ναζιστή μέντορά του Ντούγκιν, προσκεκλημένου και «επιστημονικού» συνομιλητή κάποτε στο Πάντειο, ενός μετέπειτα Υπ.Εξ. του ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
«Καθηγητής Ροζάκης: Πραγματισμός και δικαιοσύνη στην Εξωτερική πολιτική–Αυταπάτες και πατριδοκαπηλία ετοιμάζουν μια νέα εθνική καταστροφή».
«Ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του Αλέξη Τσίπρα–Τα «12 μίλια» μιας Αριστεράς που ορέγεται την εξουσία».