Σαδιστής και φασίστας μητροπολίτης, βασανιστής σκύλων, αναφωνεί «παρούσα» στη Σύνοδο

[Ιστορικό ανάγνωσμα ιερής προδοσίας, μίσους, διαφθοράς και υποκρισίας]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Αυτή είναι μια ιστορία που ξεπερνάει τις συνήθεις διαστροφές και ατιμίες κληρικών. Ο δεσπότης που πρωταγωνιστεί ήταν ένα πραγματικό θηρίο. Θα μπορούσε κάποιος υπερβολικά καλοπροαίρετος να ξεπεράσει την περίπτωσή του ως μια ατυχή μονάδα, αν η Εκκλησία δεν τον τιμούσε μέχρι σήμερα, αν δεν χρησιμοποιούσε τους παρακρατικούς μηχανισμούς της για να εξοντώσει αυτούς που τον κατήγγειλαν, αν είχε ζητήσει συγνώμη από τα θύματά του. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη κι έτσι η ενοχή είναι συλλογική, αφού φτάνει μέχρι του σημείου να παρουσιάζεται ως «άγιος» ένας από τους ρασοφόρους διαστροφικούς συνεργάτες του.

Τον άγιο Ιερόθεο Β΄ (Παρασκευόπουλο) της Αιτωλοακαρνανίας, τον από Παροναξίας (φωτ 2 και 1), διώκτη έντιμων κληρικών, ιερόσυλο κλέφτη και άρπαγα ακόμη και του ψωμιού των πεινασμένων φτωχών, φασίστα, συνεργάτη των κατακτητών, σαδιστή βασανιστή ζώων, που ευλόγησε τον στρατό Κατοχής στις 10 Οκτώβρη του 1943 στην πλατεία του Αγρινίου, τον ξεσκέπασε ο αντιστασιακός κομμουνιστής συγγραφέας Θέμος Κορνάρος. Ο Ιερόθεος, όχι μόνο δεν λογοδότησε, αλλά καταδίκασε τον συγγραφέα σε δυο χρόνια φυλακή για δυσφήμηση με μια κλασσική δίκη-παρωδία, στα μετεμφυλιοπολεμικά δικαστήρια. Όμως την ευχή του «να είναι πάντα νικηφόρα τα γερμανικά στρατεύματα» την είχαν μεταφέρει το 1943 οι Ναζίδες σε όλα τα ορεινά χωριά με προκηρύξεις, που έριξαν από τα αεροπλάνα τους, όλοι την ήξεραν μαζί με το διαβόητο βίο του, αλλά το στημένο δικαστήριο δεν κράτησε κανένα πρόσχημα. Λένε πως η εικόνα του Χριστού έπεσε κάτω όταν ο Ιερόθεος κατέθεσε στο δικαστήριο, δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά έτσι έχει ειπωθεί. Ο Κορνάρος, που οι Ναζί τον είχαν βασανίσει στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και το ελληνικό Κράτος στον Αη Στράτη, παραθέτει μια σειρά ονομάτων από κληρικούς και λαϊκούς, πολλούς έμμισθους πράκτορες της Γκεστάπο, με τους οποίους ο δεσπότης επάνδρωσε την φασιστική του οργάνωση με σκοπό να εξουδετερώσει την τοπική Εθνική Αντίσταση, με επικεφαλής τον πρωτοσύγκελο Πούλο (Kωνσταντίνο, μετέπειτα φιλοχουντικό μητροπολίτη Διδυμοτείχου, που εκθρονίστηκε χωρίς δίκη από τον χουντικό αρχ.Σεραφείμ), τον άγιο βιαστή αρχιμανδρίτη Βενέδικτο και τον ερωτύλο διαφθορέα ηγούμενο Θεόφιλο. Τα στοιχεία είναι πολύ συγκεκριμένα και σαφή, έχουν ονοματεπώνυμο και είναι συντριπτικά. Από όλους τους θιγόμενους, μόνο ο δεσπότης τόλμησε να πάει στη Δικαιοσύνη, γιατί ήταν και ο μόνος που κατείχε τα εργαλεία της χειραγώγησής της. Οι υπόλοιποι κατάπιαν τις βαριές κατηγορίες αδιαμαρτύρητα.

Ο Κορνάρος περιγράφει αναλυτικά τις αθλιότητες του μητροπολίτη που το 1934 μετατέθηκε αντικανονικά στο Μεσολόγγι από την Παροναξία, ο λαός της οποίας ανακουφίστηκε και ευχαρίστησε το Θεό, στο βιβλίο του «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία», που εκδόθηκε στα 1946 και νομίζω πως ο τίτλος του έχει διαχρονική αξία η οποία φτάνει ως τις μέρες μας. Το 1944 παρά την κατακραυγή ανοίγει τον τάφο του προκατόχου του Κωνσταντίνου (Κωνσταντινίδη) και με όχημα των Ναζίδων μεταφέρει τα κόκαλά του σε άλλο τάφο αφού πρώτα έκλεψε την πατερίτσα του και το εγκόλπιό του. Ο δημοσιογράφος Θέμος Κορνάρος, που θα φέρει το θέμα στην δημοσιότητα, βρίσκεται με τις δολοπλοκίες των ακροδεξιών και εκκλησιαστικών μηχανισμών κατηγορούμενος. Ο Ιερόθεος στο δικαστήριο ισχυρίζεται ότι τον τάφο τον άνοιξε γιατί ο προκάτοχός του τον επισκέπτονταν στον ύπνο του και του έλεγε ότι θα έπρεπε τα κειμήλια αυτά να επιστραφούν στην Εκκλησία.

Την ίδια χρονιά της τυμβωρυχίας, ο Ιερόθεος, όπως περιγράφει ο Κορνάρος, είχε πουλήσει τα άλευρα που προορίζονταν για το χωριό Ζευγαράκι και στους 500 πεινασμένους χωρικούς, κυρίως γυναικόπαιδα που ξεσηκώνονται και φωνάζουν έξω από την Επισκοπή, δηλώνει ότι τα έκλεψαν από το δεσποτικό μέγαρο. Όμως καμία καταγγελία κλοπής δεν είχε γίνει και κανείς δεν ήταν τόσο τρελός για να κλέψει το δεσπότη στο πολυτελές κονάκι του (φωτ. στην παλιά πόλη), που το είχε χτίσει με εράνους και με τα σχετικά τερτίπια ο προκάτοχός του, όπου ξημεροβραδιαζόταν ο Ιταλός στρατηγός της Μεραρχίας Καζάλε, κάποιος Μάριο Ματζάνι και το οποίο φρουρείτο συνεχώς από Γερμανούς και Ιταλούς σκοπούς. Το πράγμα εξόργισε τον κόσμο και πηγαίνοντας ο Ιερόθεος για λειτουργία στο Αιτωλικό λιθοβολείται από το λαό και εξαπολύει την γερμανική του φρουρά να διαλύσει το πλήθος. Το σκηνικό της πάνδημης αποδοκιμασίας επαναλήφθηκε και στην έδρα του, όπου το πλήθος τον εμποδίζει να λειτουργήσει πετώντας του ψόφιες γάτες. Ιστορικά έμειναν τα γλέντια του με τον Ματζάνι στα οποία έπαιρναν μέρος και γυναίκες, ενώ δίπλα στην Επισκοπή βρίσκονταν οι φυλακές των πατριωτών, εξ αιτίας των οποίων ο Ιερόθεος κρατούσε τα παράθυρά του σφαλιστά για να μην τον ενοχλούν οι ικεσίες τους και οι κραυγές τους. Ο Κορνάρος περιγράφει τα σκελετωμένα παιδάκια που συνωστίζονταν στα πρόθυρα και στις σκάλες του επισκοπικού μεγάρου, περιμένοντας με λαχτάρα πότε θα τους πετάξουν τα ψίχουλα και τα αποφάγια του γλεντιού. Η λίστα εγκλημάτων του είναι ατελείωτη. Η μητρόπολη Μεσολογγίου συντάσσει καταλόγους προγραμμένων πατριωτών που τους δίνει στους Ναζίδες. Ο μητροπολίτης στήνει την οργάνωση «Εθνικός Συναγερμός» που στελεχώνεται με κατακάθια, ληστές μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας και έχει ως κύριο στόχο της την υπονόμευση του ΕΛΑΣ. Η οργάνωση αυτή επιβιώνει και στον εμφύλιο οπότε δρα ως παρακρατικό αντικομουνιστικό απόσπασμα.

Παλιό Μεσολόγγι-το Μητροπολιτικό Μέγαρο (μερική άποψη)

Εκλεκτά μέλη της και ιερείς του περιβάλλοντος του δεσπότη, όπως ο παπα-Σπύρος Παπαθανασίου, λοχαγός των Ταγμάτων με το γιό του Γιώργο εθελοντή στο ναζιστικό στρατό και τον παπα-Γιάννη Παπαποστόλου, οργανωτή γερμανικής επίθεσης στο Παναιτωλικό με θύματα 28 Έλληνες αιχμαλώτους και αγνοούμενους και με οδηγό το γιό του Απόστολο. Ο δεσπότης τον προβίβασε σε εφημέριο της Μητρόπολης. Ο Κορνάρος δεν φείδεται απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τον αποκτηνωμένο Αρχιερέα του Αντίχριστου, παραθέτοντας πολλά περιστατικά και επώνυμες καταγγελίες δεσποτικών απειλών, εκβιασμών, οικονομικής εκμετάλλευσης, ακόμη και σε βάρος των ιερέων της Μητρόπολης, οι οποίοι υποχρεώνονται να κουβαλάνε πεσκέσια στον επίσκοπο, σε βάρος των ενοριτών τους. Ο μητροπολίτης είναι ένας αδίστακτος σιμωνιακός που πουλάει τις ενορίες σε κληρικούς, όπως αναφέρει τα συμβάντα ο Κορνάρος με ονόματα. Τον ηγούμενο της μονής Αρέθα του Βάλτου, Ιάκωβο Σούγια, που αρνήθηκε να υποκύψει στις παράλογες οικονομικές απαιτήσεις του μητροπολίτη τον απολύει και τον αναγκάζει να γίνει περιπλανώμενος ζητιάνος. Ο ανιψιός του δεσπότη, Αντρέας Παρασκευόπουλος, δικηγόρος, ληστεύει το 1937 όλο το λάδι, 2.700 οκάδες, της μονής Παναγίας της Κατερινούς και το κουβαλάει στην Αθήνα. Ο παιδεραστής Σπύρος Καραβιάς, έμμισθος γκεσταπίτης και μέλος του προειρημένου ‘Εθνικού Συναγερμού’, χειροτονείται παπάς, παρά την απόλυτη αντίδραση των ενοριτών του στο χωριό Σπολάιτα, οι οποίοι δεν παρακολουθούν τις λειτουργίες του. Ανάλογα συμβαίνουν και με τη χειροθεσία μιας μοναχής, για την οποία αναγκάζεται ο Φθιώτιδος Αμβρόσιος να τον μηνύσει στην Ι.Σύνοδο, χωρίς αποτέλεσμα. Όμοιος ομοίω πελάζει στη Σύνοδο, ποιος να τον δικάσει; Στον Άγιο Δημήτριο Αιτωλικού χειροτονεί και διορίζει εφημέριο τον Χρήστο Μπουρδούνη, που αποπλανεί ως ιερέας μια κοπέλα, την αφήνει έγκυο και την αναγκάζει να κάνει έκτρωση. Παραβιάζοντας προκλητικά τους Ι.Κανόνες διορίζει ηγούμενο έναν 24χρονο, τον Θεόφιλο Ζησόπουλο (απλή συνωνυμία με τον επικεφαλής της «Λυδίας»), παρά την αντίδραση των μοναχών. Ο νεαρός πιάνει ερωτικές σχέσεις με μια Βλαχοπούλα και χαρίζει στον πατέρα της τα 160 πρόβατα του μοναστηριού για να του κλείσει το στόμα. Ο ερωτύλος διορίζεται από τον Ιερόθεο αρχιερατικός επίτροπος και καταληστεύει τους παπάδες με τους φόρους και τα πεσκέσια που απαιτεί. Ο Κορνάρος παραθέτει ολόκληρο κατάλογο με τα ονόματα των ιερέων που έπεσαν θύματά του, αναλυτικά με το τι δωρεές τους ζητούσε. Ο δεσπότης, που έχει μεγάλη αδυναμία στο νεαρό, τον στέλνει να σπουδάσει Θεολογία στην Αθήνα, όπου αυτός διαφθείρει μια 17χρονη με την υπόθεση να διαρρέει στις τοπικές εφημερίδες χωρίς όμως καμία συνέπεια. Άλλη μια αδυναμία του Ιερόθεου ήταν ο αρχιμανδρίτης Βενέδικτος Πετράκης, κυνηγημενος από τα Γιάννενα για διάφορες βρωμοδουλειές, που ο δεσπότης τον μαζεύει και του δίνει τον τίτλο του ιεροκήρυκα στο Αγρίνιο. Εκεί το Νοέμβρη του 1942 αποπειράται να βιάσει μια κοπέλα, ο κόσμος ξεσηκώνεται, ο παπάς αποσύρεται και κρύβεται στη Μητρόπολη, η υπόθεση κουκουλώνεται. Τον Μάρτη του ’44 επιτίθεται σε ένα μικρό κοριτσάκι, τον Απρίλη τρίτο κρούσμα, τρώει άγριο ξύλο από τον κόσμο και τις δυο φορές. Δικαιολογείται πως δοκίμαζε την αρετή τους, ο δεσπότης τον επαινεί στον κηροπλάστη Κ.Φαφούτη, που φτάνει απεσταλμένος του κόσμου από το Αγρίνιο για να διαμαρτυρηθεί και να απειλήσει πως θα σκοτώσουν τον τράγο. Η Εκκλησία παρουσιάζει σήμερα με επιμονή τον όσιο Βενέδικτο ως «σύγχρονο άγιο!».

Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της υποκρισίας αλλά και της παραχάραξης που μηχανουργείται χάρις στην αδιαφορία της κοινωνίας. Ο κομμουνιστής συγγραφέας απευθύνει εύλογα αναπάντητα ερωτήματα στην Ι.Σύνοδο που καταδίωξε τους κληρικούς που αντιστάθηκαν στο δεσπότη με γελοίες κατηγορίες για σκανδαλισμό των πιστών λόγω αριστερής τοποθέτησης και επιτέλεσαν το ιερατικό και πατριωτικό τους καθήκον ως μέλη της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Εθνική Αλληλεγγύη», καταλήγοντας για τους Συνοδικούς στο συμπέρασμα: «Ίδιοι είναι…». Μνημονεύει και τον ιερέα Κωνσταντίνο Τσιβελέκα που δολοφονήθηκε από τους ταγματασφαλίτες.

Ο Θέμος Κορνάρος ψυχαναλύει τον δεσπότη, ψάχνει απεγνωσμένα να του βρει λίγη ανθρωπιά και καταλήγει πως είναι νοσηρά σκληρόκαρδος, ανίκανος να αγαπήσει. Παραθέτει το βασανιστήριο ενός σκύλου, το οποίο υπεραρκεί κατά τη γνώμη μου για να σκιαγραφήσει την αρρωστημένη προσωπικότητα του μητροπολίτη: «Στην περίπτωση του Ιερόθεου, ένα σκυλί κρεμασμένο στη σκάλα της Αρχιεπισκοπής, ουρλιάζει και λέει πως άδικα ψάχνουμε. Ο ίδιος το κρέμασε με σπάγκο στη σκάλα γιατί υποψιάστηκε λέει πως του έπνιξε ένα κουνέλι. Ο κόσμος μαζεύτηκε, ζητούσε να γλυτώσει το ζώο κι αυτός γελούσε….: «Εδώ κρεμούνε ανθρώπους και δε λυπόμαστε και θα κλάψουμε για ένα σκύλο;».

Ο Κορνάρος δεν είναι παθιασμένος αντικληρικαλιστής κι ας αποκάλυψε πολλά σε βάρος του ράσου με αποκορύφωμα το ξεγύμνωμα του Αγίου Όρους («Οι άγιοι χωρίς μάσκα»). Υπερασπίζεται τους καλούς τοπικούς ιερείς που καταδίωξε η Ιεραρχία, στέκεται με ιδιαίτερη στοργή, διεκτραγωδεί τα βάσανα και προβάλει το πρόσωπο του τίμιου παπά-Κωνσταντίνου Βαλή, που πολέμησε μέσα από ηρωικές επικίνδυνες αποστολές τον κατακτητή διακινδυνεύοντας τα πάντα, στήριξε την Αντίσταση και κυνηγήθηκε από το δεσπότη και από την κρατική Εκκλησία, η οποία δεν του συγχώρησε το αριστερό, πατριωτικό, δημοκρατικό, και ιερατικό του φρόνημα. Ο ίδιος κάνει αναφορά στον ιερομόναχο Νασόπουλο (Βασίλειο που μόνασε στην Αγία Λαύρα Καλαβρύτων), που εκτελέστηκε από τους Ναζί, χωρίς ο παιδικός του φίλος Ιερόθεος να μετριάσει το ζήλο των φιλικών του δοσοληψιών με τους Γερμανούς στρατιωτικούς που του χάρισαν και ένα σελωμένο άλογο. Η κτηνωδία του ήταν τέτοια που στο μνημόσυνο των 120 πατριωτών που εκτελέστηκαν τη Μ.Παρασκευή του ’44 στην πλατεία του Αγρινίου από τους Ναζίδες και τους ταγματασφαλίτες του ταγματάρχη Γ. Τολιόπουλου, (στην φωτ. ο Αβραάμ Αναστασιάδης που άφησαν το πτώμα του κρεμασμένο ολονυχτίς, κάτω από τη δυνατή βροχή), δήλωσε: «Ομολογώ όμως ότι καλώς έπαθον διότι ήσαν προπαγανδισταί του κομμουνισμού».

Έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και μια πτυχή της χυδαιότητας του δεσπότη αλλά και του αρχιερατικού συναφιού, αποκαλύφθηκε επίσημα από ατύχημα. Ο διάδοχός (1965) του Ιερόθεου στη Μητρόπολη Μεσολογγίου Θεόκλητος, απειλούμενος το 2003 από το Χουντόδουλο με υποχρεωτική συνταξιοδότηση για λόγους υγείας, μέσα στην απελπισία του που θα έχανε το ζηλευτό χαλιφάτο της λιμνοθάλασσας που το πολιορκούσαν πολλοί ανυπόμονοι ρασοφόροι μνηστήρες, για να ξεμπροστιάσει τους συναδέλφους του και για να εκδικηθεί, αποκάλυψε το μέγεθος και την έκταση της διαφθοράς της Ιεραρχίας, αλλά το έκανε με τόσο αισχρό τρόπο, επαινώντας χυδαία τον αποθηριωμένο Ιερόθεο, που έδειξε έτσι και τη δική του ηθική κατάπτωση. Η Ιεραρχία «αποστράτευσε» το Θεόκλητο, αυτός δεν το άντεξε και πέθανε πάρα πολύ πικραμένος, τότε τον κήδεψαν με μεγάλες τιμές και τον τιμούν με ύμνους της αρετής του μέχρι σήμερα, έχοντας θάψει το τελευταίο γράμμα του προς τον Αρχιεπίσκοπο: «Αυτήν τη στιγμή έρχεται εις τον νούν μου κάποιο περιστατικό που έχει σχέσιν με τον αείμνηστον προκάτοχόν μου Κυρόν Ιερόθεον, … άνδρα και λεβέντη συνάμα. Εγένετο λοιπόν συνεδρία της Ιεράς Συνόδου. Αρχικά εξεφωνούντο τα ονόματα των συνέδρων. Όταν λοιπόν εξεφωνήθη το όνομα μακαριστού αδελφού, ο αείμνηστος Ιερόθεος φώναξε «Παρούσα». Αναστάτωση εις την αίθουσαν. Φωνές, διαμαρτυρίες, σάλος, σχόλια… Το συμβάν όμως απεσιωπήθη εντός της αιθούσης. Κανείς δεν εκινήθη εναντίον του Ιεροθέου. Όλοι δάγκωσαν τη γλώσσα τους, ένοχοι και συνένοχοι» («Η διαφθορά ενδημεί στην Ιερά Σύνοδο»- Θ.Τσάτσης, ‘Ελευθεροτυπία’-17.3.2003). Αυτή είναι η κατάσταση λοιπόν, όπως περιγράφεται αδιάψευστα από αρχιερατικά χείλη.

Αυτή η κρατική Εκκλησία τιμά ξεδιάντροπα τον Ιερόθεο, παρουσιάζοντάς τον παντού, όπως από την ιστοσελίδα της Μητρόπολης Παροναξίας, αυτής της ‘πνευματικής εστίας’, που στέγαζε έως πρόσφατα τον παιδεραστή αρχιμανδρίτη όσιο Θεόκλητο Ρενέση (2013, 25 χρόνια κάθειρξη), που φαίνεται πως τον έκρυβαν και τον φυγάδευαν οι μητροπολίτες από επισκοπή σε επισκοπή κάθε που μαθευόταν το ποιόν του: «… Υπήρξε εις εκ των δυναμικότερων Ιεραρχών της εποχής του».