ΟΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ
Είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες», όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους.
Του ΝΙΚΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ στην («Κυριακάτικη», 24. 8.2014) «Ελευθεροτυπία«.
Η χριστιανική θρησκεία διαθέτει εκατοντάδες άγιους, μάρτυρες-ήρωες, ή ενάρετους φιλάνθρωπους με σπουδαίο έργο που αγιοποιήθηκαν μέσα από το λαό. Ωστόσο πίσω από τα εικονίσματα κρύβονται μερικές φορές δολοφόνοι και εγκληματίες κατά συρροήν που όμως… μετανόησαν ή έγιναν «χορηγοί» της Εκκλησίας που τους αγιοποίησε.
Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο Μέγας Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιππόδρομου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.Χ. με επτά έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν μεταξύ των άλλων απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία.
Πολλές αγίες, όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά έγιναν εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν «χριστιανοί παρακρατικοί» στην Αλεξάνδρεια.
Αλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου. Φυσικά υπάρχουν και… καλοί άγιοι, όπως είναι οι χιλιάδες μάρτυρες, αλλά όπως στη Γη έτσι και στον Παράδεισο δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και «βασανιστών» την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» δεν γίνεται δεκτή πάντα από το πλήθος που ξεχωρίζει τους καλούς και τους… κακούς αγίους. Μάλλον κανένας δεν ασχολείται με τον Αγιο Πορφύριο ή τον Αγιο Μεθόδιο και δεκάδες άλλους αγίους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δεν θα διστάσουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν.
Η αναγνώριση των αγίων στην αρχή είχε τοπικό χαρακτήρα. Αρκούσε η αναγραφή των αγίων στα μαρτυρολόγια – αγιολόγια, μηνολόγια. Αλλες φορές γινόταν με συνοδική πράξη της Εκκλησίας. Οι προϋποθέσεις κατά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο ήταν «Ορθοδοξία άμωμος, αρετή και πίστις μέχρις αίματος και η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών τε και θαυμάτων».
Η «αγιοποίηση» από τη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του εκτελεσθέντος από τους μπολσεβίκους τσάρου Νικολάου Β’ της δυναστείας των Ρομανόφ δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του το 1961, προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις. Ποιος αποφασίζει για το ποιος είναι άγιος;
Πολύ συχνά η αγιοποίηση συνδέεται και με άλλα θέματα, όπως το παγκάρι, καθώς η αξία του αγίου είναι ανεβασμένη. Ο περίφημος μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων -που βρέθηκε πάμπλουτος στη φυλακή- ενεπλάκη σε διαμάχη με τις μοναχές του γυναικείου μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Νέα Μάκρη. Το θέμα δεν ήταν η διαχείριση των λειψάνων του θαυματουργού Οσίου Εφραίμ. Ηταν τα έσοδα από τον οβολό των πιστών που προσέρχονται αθρόως καθημερινά στο μοναστήρι προκειμένου να προσκυνήσουν τα λείψανα που αποκαλύφθηκαν έπειτα από όραμα που είδε η άλλοτε ηγουμένη του μοναστηριού.
Η ανακομιδή των λειψάνων είναι απαραίτητη όπως και η πράξη ανακήρυξης ή μια ιδιαίτερη ακολουθία. Αλλά δεν είναι πάντα άγιοι όσοι εμφανίζονται ως άγιοι. Ανάλογα με τον τίτλο τους, άγιος, όσιος, οσιομάρτυς, μέγας, ισαπόστολος, οι χιλιάδες άγιοι ακολουθούν μια διαβάθμιση ανάλογα με τα… αστέρια τους. Αλλά οι πραγματικοί άγιοι -όπως λέει και το σχετικό άσμα- δεν παριστάνουν τον άγιο. Είναι ακόμα και χωρίς φωτοστέφανο.
Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη
Ο Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, ο Ιλλυριός είναι ο κτίστης της Κωνσταντινούπολης – Νέας Ρώμης. Οταν θέσπισε ως αργία την Κυριακή την αφιέρωσε στον Ηλιο. Ο πεθερός του Μαξιμιανός, που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κωνσταντίνο ενώ εκείνος κοιμόταν, συνελήφθη και λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στο δωμάτιό του. Ο Κωνσταντίνος υποστήριζε σταθερά ότι ο πεθερός του αυτοκτόνησε, ενώ ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, κατηγορούσε τον Κωνσταντίνο για το θάνατο του πατέρα του. Το γιο του τον σκότωσε επειδή πίστευε ότι έχει σχέση με τη μητριά του Φαύστα την οποία με συμβουλή της επίσης Αγίας Ελένης -μητέρας του- δολοφόνησε πετώντας την σε καυτό νερό στα λουτρά. Υστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη.
Το βασικό επιχείρημα των θεωρητικών της Εκκλησίας, που τον τιμά ως άγιο, είναι πως τα εγκλήματά του τα έκανε ως ειδωλολάτρης. Αλλά είχε δει το περίφημο όραμα που τον οδήγησε στο χριστιανισμό -από διώκτης του στο πλάι του Διοκλητιανού- όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης. Ο Μαξέντιος ήταν ο αδελφός της γυναίκας του Φαύστας.
Το περίφημο διάταγμα των Μεδιολάνων, που προέβλεπε ανεξιθρησκία και σταματούσε τους διωγμούς των χριστιανών, υπογράφηκε το 313 μ.Χ. Ο Λικίνιος -που ήταν γαμπρός του- νικήθηκε το 325 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο και το γιο του Κρίσπο. Χάρη στην κόρη του Κωνσταντία, την οποία είχε παντρέψει δεκαοκτάχρονη ακόμη με τον 45άχρονο αντίπαλό του, αρχικά χάρισε στον Λικίνιο τη ζωή του. Στη συνέχεια διέταξε την εκτέλεσή του. Μαζί με το γαμπρό του εκτέλεσε και τον εντεκάχρονο γιο του Λικινιανό.
Πέθανε το 337 και η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον θεοποίησε, ενώ η Εκκλησία τον ονόμασε άγιο, μέγα και ισαπόστολο. Είχε διώξει χριστιανούς -«αρειανούς»- και είχε συλήσει αρχαίους ναούς κι αγάλματα αφαιρώντας το χρυσάφι κα το ασήμι. Η μνήμη του με τη μητέρα του Αγία Ελένη γιορτάζεται στις 21 Μαΐου. Η Καθολική Εκκλησία δεν τον αναγνωρίζει ως άγιο.
Η μητέρα του Κωνσταντίνου ήταν κόρη ξενοδόχου από το Δράπανο Βιθυνίας. Παντρεύτηκε τον ερωτευμένο μαζί της Ιλλυριό αξιωματικό Κωνστάντιο Χλωρό. Μερικές πηγές την αναφέρουν ως «κοινή γυναίκα» που εργαζόταν σε πανδοχείο.
Μετά το γάμο της ακολούθησε το σύζυγό της στις εκστρατείες και το 274, στη σημερινή Νίσσα της Σερβίας, η Ελένη γέννησε το γιο τους, Κωνσταντίνο. Ο γάμος οδηγήθηκε τελικά σε διαζύγιο και ο Κωνσταντίνος μετά το θάνατο του πατέρα του ανακηρύσσεται από τους στρατιώτες στο Γιορκ της Μεγάλης Βρετανίας Καίσαρας. Η μητέρα του ανακηρύσσεται Αυγούστα.
Οι αλλεπάλληλοι φόνοι -γιου, εγγονού, γαμπρού, νύφης- έγιναν με τη συμμετοχή της, αλλά εκείνη έγινε χριστιανή μετά τα εξήντα κι ασχολήθηκε με τη φιλανθρωπία χτίζοντας πτωχοκομεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία. Το ταξίδι της στην Παλαιστίνη, οι ανασκαφές εκεί και οι πολλές εκκλησίες που έχει χτίσει στην Κύπρο, την Πάρο και τα Ιεροσόλυμα μαζί με την ανεύρεση του Τίμιου Ξύλου την έχουν μυθοποιήσει ως ισαπόστολο και αγία.
Οι ιστορικοί διατηρούν επιφυλάξεις για την ανεύρεση του Τίμιου Σταυρού. Ο Ευσέβιος δεν αναφέρει την ανακάλυψη και ο άγιος Κύριλλος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, περιγράφει ότι ο Τίμιος Σταυρός βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα το 351 μ.Χ., ενώ η Αγία Ελένη πέθανε το 331 μ.Χ. και δεν αναφέρει ποιος τον βρήκε.
Η Εκατονταπυλιανή χτίστηκε αργότερα από τον Ιουστινιανό, αν και υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι από την Αγία Ελένη. Η κυπριακή θρησκευτική παράδοση θέλει την Ελένη να παγιδεύει σε λάκκο σαράντα διαβόλους και να χτίζει η ίδια εκκλησία στο όνομά της. Μια άλλη εκκλησία στη μονή Τιμίου Σταυρού υπήρχε ήδη όταν έφτασε στην Κύπρο η Ελένη, αλλά αποδίδεται σ’ αυτήν επειδή άφησε ένα κομμάτι από το ιερό σχοινί με το οποίο είχαν δέσει τον Χριστό πάνω στο Σταυρό.
Οι δολοφονίες του εγγονού της του Κρίσπου, της νύφης της Φαύστας ξεχάστηκαν. Μερικοί λένε πως η μία από αυτές, της Φαύστας, έγινε κατ’ εντολήν της ενώ άλλοι εξετάζουν αν ήταν τότε στη Ρώμη ή όχι. Τα κίνητρά της και η προσχώρηση του γιου της στο χριστιανισμό δεν θεωρούνται από όλους ευγενή και αθώα. Η νέα θρησκεία εξελίσσεται σε μια θρησκευτική βιομηχανία, στην οποία η Αγία Ελένη διαπρέπει ως χορηγός και όχι για την αρετή της.
Η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται τον δολοφόνο αυτοκράτορα ως άγιο, αλλά η Ελένη γιορτάζεται ως αγία στις 18 Αυγούστου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την τιμά μαζί με το γιο της στις 21 Μαΐου.
Τα χρόνια της χριστιανικής τζιχάντ
Για τριακόσια χρόνια η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνταράσσεται από τον Ιερό Πόλεμο που άρχισε ουσιαστικά όταν ο Θεοδόσιος καθιέρωσε το «θρίαμβο της ορθοδοξίας» και επέβαλε ως επίσημη υποχρεωτική θρησκεία το χριστιανισμό με τη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο.
Οι ναοί γκρεμίστηκαν, οι «μάγοι», «μάντεις», ιερείς και «φιλόσοφοι» κάηκαν ζωντανοί μαζί με βιβλία τους. Οι παραβάτες τιμωρούνται με αποκεφαλισμό. Οσοι δεν δέχονται την υποχρεωτική χριστιανική θρησκεία εξορίζονται, στραγγαλίζονται ή -ο φιλόσοφος Σιμωνίδης- καίγονται ζωντανοί.
Το 380 ο Φλάβιος Θεοδόσιος απαγόρευσε -επί ποινή θανάτου- όλες τις άλλες θρησκείες πλην της χριστιανικής. Μοναχοί καίνε και γκρεμίζουν ναούς, πυρπολούν αρχαία ιερά και βιβλία, λιντσάρουν υπόπτους. Τα Ελευσίνια Μυστήρια απαγορεύτηκαν όπως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ποτάμια αίμα κυλάνε σε όλη τη μεγάλη αυτοκρατορία. Η Σφαγή του Ιππόδρομου που ακολούθησε τέλειωσε με δεκαπέντε χιλιάδες κατακρεουργημένα σώματα.
Ο Ιουστινιανός έκλεισε την Ακαδημία των Αθηνών. Η νομοθεσία του προβλέπει να κατασπαράσσονται από θηρία, να καίγονται στην πυρά, να σταυρώνονται ή να ξεσκίζονται με σιδερόνυχα οι καταγινόμενοι την «μαντικήν» και την «ειδωλολατρίαν». Η Ιατρική απαγορεύεται ως «γνώση διαβόλου». Τα συγγράμματα καίγονται υπέρ της αφαίμαξης και των εξορκισμών. Οσοι μελετούν Μαθηματικά καταδικάζονται σε θάνατο. Και η βάπτιση είναι υποχρεωτική.
Οι ποινές είναι αποκεφαλισμός, πυρά, λιθοβολισμός, εκτύφλωση, ακρωτηριασμός και το μεταλλισθήναι – ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία. Μετά το πραξικόπημα και τον αποκεφαλισμό του στρατηγού Αλέξιου Βρανά ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Αγγελος πρόσταξε να περιαχθούν στους δρόμους της Πόλης το κεφάλι του κι ένα πόδι καρφωμένα σε παλούκια. Ο Αλέξιος Κομνηνός τον ηγέτη των Βογόμιλων τον έβρασε μέσα σε καζάνι και έστειλε ύστερα το πτώμα του στην οικογένειά του σε ένα κοφίνι.
Πολλοί από τους διώκτες των εχθρών της πίστεως αγιοποιήθηκαν. Τα ονόματα των θυμάτων του Ιερού Πολέμου -φιλόσοφοι, γιατροί, ποιητές, μαθηματικοί- χάθηκαν μέσα στα ερείπια των ναών. Ο βυζαντινός μεσαίωνας ήρθε πιο πριν από τον δυτικό. Από το 354 στους «Αποστολικούς Κανόνες» αναφέρεται:
«Απόφευγε όλα τα βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφείς, τους νόμους και τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη; Τι βρίσκεις να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών; Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού».
Η θρησκόληπτη Αγία Θεοδώρα
Η Θεοδώρα ήταν κόρη αξιωματικού από την Παφλαγονία, θρησκόληπτη όσο και η μητέρα της, η Θεοκτίστη. Ο Θεόφιλος απομάκρυνε την πεθερά του από το παλάτι και την ανάγκασε να πάει σε μοναστήρι όταν διαπίστωσε ότι κατηχούσε τις κόρες του στην εικονολατρία. Μια μέρα ο γελωτοποιός του παλατιού τον φώναξε να του δείξει κάτι. Ηταν η Θεοδώρα σκυμμένη μπροστά σε μια εικόνα να την ασπάζεται. Εξαλλος ο Θεόφιλος μπήκε στο δωμάτιό της και την άκουσε να λέει πως δεν ήταν αυτό που νόμιζε. Τη χρησιμοποιούσε ως καθρέφτη.
Με το θάνατο του Θεόφιλου η Θεοδώρα αναστήλωσε τις εικόνες. Ο πατριάρχης Γραμματικός ως εικονόφιλος μαστιγώθηκε, αναθεματίστηκε και οδηγήθηκε σε μοναστήρι.
Ειρήνη η Αθηναία
Εικονόφιλη σύζυγος του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντα. Οταν εκείνος πέθανε πρόωρα, ο γιος τους ήταν μόλις δέκα χρόνων. Η Ειρήνη -επίσης αγία- αντί να του παραδώσει την εξουσία, τον τύφλωσε κι εξόρισε τους γιους του Κωνσταντίνου Ε’, αφού τους έκοψε τη γλώσσα. Ο γιος της πέθανε μετά την τύφλωση. Υστερα εξέλεξε πατριάρχη με δημοψήφισμα, αποκατέστησε τις σχέσεις με τον Πάπα και οργάνωσε οικουμενική σύνοδο στη Νίκαια με τρακόσιους πενήντα επισκόπους.
Ο Αγιος Μεθόδιος
Οπατριάρχης Μεθόδιος αναθεμάτισε τον αυτοκράτορα Θεόφιλο αλλά η αγία -πλέον- σύζυγός του Θεοδώρα ζήτησε να εξαιρεθεί ο νεκρός σύζυγός της από το ανάθεμα καθώς είχε μετανοήσει. Ο άγιος το δέχτηκε και της έδωσε έγγραφη απαλλαγή, ένα συγχωχάρτι πριν τα ανακαλύψει η δυτική Εκκλησία. Το θεοκρατικό κράτος είχε έρθει. Η αναστήλωση των εικόνων έγινε με μια λαμπρή τελετή που γιορτάζεται ακόμα σήμερα την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μια εκστρατεία κατά των Παυλικιανών στη Μικρά Ασία είχε εκατό χιλιάδες θύματα.
Ο εικονόφιλος Ιωάννης ο Γραμματικός δεν θα βρει ησυχία ούτε στο Μοναστήρι όπου τον εξόρισαν, στη Μονή Κλειδίου στον Βόσπορο. Κατηγορήθηκε ότι έξυσε τα μάτια του Χριστού από μια εικόνα του Χριστού στο μοναστήρι και τιμωρήθηκε από τη Θεοδώρα με διακόσιες μαστιγώσεις. Ο Συμεών ο Μάγιστρος, που τον αναφέρει ως κατασκευαστή χρωματιστών ρούχων, τον τύφλωσε κιόλας. Οταν πέθανε ο Ιωάννης, ξέθαψαν τα κόκαλα του Ιωάννη και του Κωνσταντίνου Ε’, τα μαστίγωσαν στον Ιππόδρομο και τα έκαψαν.
Η μνήμη του γιορτάζεται στις 14 Ιουνίου.
Ο Μέγας Φώτιος
ΟΜέγας Φώτιος θα γίνει πατριάρχης το 858 με μια απίστευτη ίντριγκα ανεβαίνοντας τα σκαλιά της ιεραρχίας μέσα σε πέντε μέρες. Στις 20 εκάρη μοναχός, στις 21 διορίστηκε αναγνώστης, στις 22 υποδιάκονος, στις 23 διάκονος και την 24η -παραμονή Χριστουγέννων και μέρα εκλογής του νέου πατριάρχη- πρεσβύτερος.
Οταν ο ευεργέτης του ο Βάρδας δολοφονήθηκε, ο Φώτιος έστειλε μια επιστολή στο δολοφόνο ανιψιό τού Μιχαήλ γεμάτη χαρά που σώθηκε από έναν άνθρωπο τόσο ταπεινό και αχάριστο. Η τιμωρία του ήταν δίκαιη. Ο νέος πατριάρχης δεν παρέλειψε να γράψει πόσο σημαντικό θεωρεί τον ίδιο.
Οι διεθνείς δολοπλοκίες του οδήγησαν στο πρώτο Σχίσμα μεταξύ των δυο Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης όταν αναθεμάτισε τον Πάπα. Τον Σεπτέμβριο του 867 ο Μιχαήλ δολοφονήθηκε. Ο Φώτιος εξορίστηκε. Ο Ιγνάτιος επανήλθε στο θρόνο του. Ο παρακοιμώμενος Βασίλειος ο Α’ -που δολοφόνησε με άλλους συνωμότες τον Βάρδα και τον Μιχαήλ, τον συναυτοκράτορα- ανέβηκε στο θρόνο ως ο πρώτος της Μακεδονικής Δυναστείας. Ο Βασίλειος επανέφερε τον Φώτιο.
Ανακηρύχθηκε άγιος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται στις 6 Φεβρουαρίου.
Χρονολόγιο
* 324 Ο Κωνσταντίνος λεηλατεί το Μαντείο του Απόλλωνος στη Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο όρος Αθως καταστρέφονται τα ελληνικά Ιερά.
* 364 Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των Εθνικών προστίθεται ο κατακομματιασμός με σιδερένια άγκιστρα.
* 365 Εδικτο απαγορεύει στους Εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες. Καίγονται βιβλία και οι συγγραφείς ρίχνονται στις φυλακές. Πολλοί καίγονται ζωντανοί, αποκεφαλίζονται ή στραγγαλίζονται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια, όπως ο φιλόσοφος Σιμωνίδης.
* 380 Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής.
* 387 Εις θάνατον καταδικάζονται ακόμη και όσοι απλώς μελετούν βιβλία σχετικά με την επιστήμη των Μαθηματικών.
* 389 Πλήθη μοναχών καταστρέφουν αγάλματα, βωμούς και ιερά, λιντσάρουν Εθνικούς και καίνε βιβλιοθήκες. Ο όχλος διαπομπεύει και λιθοβολεί ιερείς.
* 392 Οι «διωγμίτες» εισβάλλουν στη Σαμοθράκη και σφάζουν τους ιερείς των Καβείριων Μυστηρίων. Καταστροφή του Μαντείου του Αμμωνος Διός στην Αφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων «κυλούν ρυάκια αίματος», γράφει ο Λιβάνιος.
* 396 Οι Εθνικοί ιερείς στερούνται όλων των προνομίων τους και τους απαγορεύεται να ιερουργούν.
* 409 Η Ρωμαϊκή Εθνική Θρησκεία περνά έκτοτε οριστικώς στην παρανομία όπως και η Αστρολογία.
* 415 Λίγο πριν από το Πάσχα, η Εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξάνδρειας που την έκοψε κομμάτια και την έκαψε.
* 528 Καταργούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι εξεγέρσεις των Ελλήνων πνίγονται στο αίμα με σαράντα χιλιάδες νεκρούς. Υποχρεωτική βάπτιση με διάταγμα του Ιουστινιανού.
* 529 Κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
«Ο βυζαντινός μεσαίωνας ήρθε πιο πριν από τον δυτικό.»
Καλά, δείτε κι αυτό:
Όσοι νεοέλληνες κατακρίνουν το Βυζάντιο ως παρακμιακό απλώς παπαγαλίζουν την προκατάληψη του Γίββωνα, του Βολταίρου και του Μοντεσκιέ, οι οποίοι άλλωστε στην εποχή τους ούτε είχαν αρκετά βυζαντινά κείμενα στη διάθεσή τους ώστε να μελετήσουν αντικειμενικά την Αυτοκρατορία, ούτε όμως και είχε αναπτυχθεί η βυζαντινολογία επαρκώς. Ας προσέξουν αυτοί οι συμπατριώτες μου το παρακάτω: Λίγο τον έννοιαζε τον άγγλο Γίββωνα αν σώθηκε το ελληνικό γένος από τις βαρβαρικές επιδρομές του μεσαίωνα, χάρη στην Αυτοκρατορία [έστω, με τα όποια ελαττώματα κάποιων Αυτοκρατόρων] που απέτρεψε τον εκγερμανισμό ή τον εξαραβισμό του ελλαδικού χώρου.
Δεκάρα δεν έδινε ο ουμανιστής Βολταίρος που έβριζε το Βυζάντιο, αν στον καιρό του εξακολουθούσε να μιλιέται η ελληνική γλώσσα στα βαλκάνια. Αυτό όμως έγινε χάρη στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. [ Διότι αν δεν υπήρχε το Βυζάντιο να αποκρούσει την 4ετή (!) πολιορκία της Πόλης από τους Άραβες στα 717, αυτοί θα είχαν κατακτήσει τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη, και όχι μόνο, και αφού δεν υπήρχε άλλο ισχυρό κράτος ν’αντισταθεί, με τη φόρα που είχαν, θα είχαν εξισλαμίσει κι εξαραβίσει όλη την Ευρώπη. ] Τους νεοέλληνες όμως όλα αυτά τους νοιάζουν και τους καίνε, και δε πρέπει να είναι τόσο αφελείς, ώστε να συμμερίζονται τις απόψεις των βολεμένων ξένων.
Δεν γινόταν τα τεράστεια κράτη της ελληνιστικής περιόδου να διοικηθούν με τον τρόπο που οι Αθηναίοι του 5ου π.Χ. αιώνα κυβερνούσαν την Αττική, με άμεση δημοκρατία και αγόρευση στην Πνύκα. Εκ των πραγμάτων ήταν πλέον αδύνατο αυτό το πράγμα στην ελληνιστική, την ρωμαϊκή ή την βυζαντινή εποχή, όπου τα κράτη ήταν αχανή. Οι σημερινοί «δημοκράτες» διανοούμενοι που κατηγορούν την Ρωμανία (το «βυζάντιο») ως αντιδημοκρατικό επειδή δεν γινόταν εκλογές, απλούστατα δεν κατανοούν πως δεν είναι δυνατόν σε κάθε εποχή να εφαρμοστούν τα ίδια συστήματα διακυβέρνησης.
Και η αρχαία Αθήνα αν δημιουργούσε κράτος έκτασης ίσης με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γρήγορα θα εγκατέλειπε την άμεση δημοκρατία. Ήταν όλη η Αρχαιότητα Δημοκρατική; Ας μου πούνε, η Σπάρτη, η Ήπειρος, η Μακεδονία,η Θεσσαλία, η Κρήτη, οι Συρακούσες κ.ά. ήταν δημοκρατία; Ή ήταν λιγότερο ελληνικές από την Αθήνα; Γιατί τα κουκουλώνουν αυτά, παρουσιάζοντας μια αρχαιότητα «δημοκρατική»;
-Σε αντίθεση με τον Δυτικό μεσαιωνικό κόσμο που πίστευε στον Ιερό Πόλεμο, και έκανε 8 Σταυροφορίες προκειμένου να τιμωρήσει το Ισλάμ και τους «αιρετικούς» Ρωμηούς, και σε αντίθεση με το Ισλάμ που επίσης είχε την πρακτική του Ιερού Πολέμου (Τζιχάντ), το Βυζάντιο ποτέ δεν σκέφτηκε τέτοιες μεθόδους. Όταν πολεμούσε τους άραβες, τους πολεμούσε ως κράτος εναντίον κράτους, ποτέ με την νοοτροπία του πολέμου για την καταστροφή των απίστων. Νοοτροπία Ιερού Πολέμου δεν υπήρχε στην Ρωμανία. Στη Δύση όμως, και στο Ισλάμ, οι άνθρωποι έκαναν πόλεμο πιστεύοντας πως τον ευλογεί ο θεός προκειμένου να υπερισχύσει δια των όπλων η θρησκευτική τους πίστη. Όταν οι Ρωμηοί πρωτοείδαν τους λατίνους ιερείς να αρπάζουν το σπαθί και να συμμετέχουν στις μάχες, μάλλον έπαθαν σοκ.
-Σε αντίθεση με την μεσαιωνική Δύση που εκλατίνιζε γλωσσικώς τους υπηκόους της (μέσω π.χ. της λειτουργίας που γινόταν στα λατινικά κι όχι στις εθνικές γλώσσες των λαών της Δ. Ευρώπης), και σε αντίθεση με το ΙΣλάμ που εξαράβιζε γλωσσικώς τους κατεκτημένους λαούς αρνούμενο την γλωσσική ετεροπροσωπία τους, επειδή δήθεν τα αραβικά ήταν «θεϊκή γλώσσα» (το ίδιο πίστευαν και στην Δύση για τα λατινικά), οι Ρωμηοί έφτιαξαν αλφάβητο για τους Σλάβους, και δεν τους εξελλήνισαν, αν και θα μπορούσαν εύκολα να το πράξουν. Ακόμα και μετά την νίκη του Βασίλειου Β’ και την καταστροφή των Βουλγάρων, αυτός δεν επέβαλε στην βουλγαρική εκκλησία την ελληνική γλώσσα. Στην Ρωμαίικη νοοτροπία του Βυζαντίου κάθε γλώσσα ήταν σεβαστή και ισότιμη και δεν υπήρχαν ανώτερες και θεϊκές γλώσσες. Στη Δύση, μέχρι να το καταλάβουν αυτό άργησαν ώς τον 16ο αιώνα.
-Σε αντίθεση με την Ιερά Εξέταση της Δύσης, στην Ρωμανία δεν υπήρχαν τέτοιοι θεσμοί παρόλο που υπήρχαν πολύ περισσότερες αιρέσεις απότι στην Δύση. Οι αιρετικοί δεν καταδιώκονταν, εκτός κι αν επαναστατούσαν κατά της κρατικής εξουσίας: στην περίπτωση αυτή όμως επρόκετο για πολιτικό κι όχι για θρησκευτικό ζήτημα.
Και μην μου αρχίσετε τα περί διωγμών εθνικών.
Η αλήθεια είναι πως όταν το Ρωμαϊκό κράτος (εκχριστιανισμένο ή παγανιστικό) εφάρμοζε διώξεις κατά των μη αποδεκτών θρησκειών, αυτό που έκανε ήταν ακριβώς το ίδιο με όσα έκαναν οι αρχαίες ελληνικές πόλεις της κλασσικής εποχής, όπου η θρησκεία ήταν κρατική και όσοι την αμφισβητούσαν (π.χ. Σωκράτης) διώκονταν. Συνεπώς η τακτική των διώξεων εκ μέρους του κράτους κατά των θρησκευτικών αντιφρονούντων είναι αρχαιοελληνική κι όχι χριστιανική.
Και αφού δήθεν γίνονταν τόσο τρομερές διώξεις κατά των παγανιστών, νόμοι που τιμωρούσαν με θάνατο τον παγανισμό κλπ, πώς εξηγείται η ύπαρξη εθνικών ώς τον 10ο αιώνα μ.Χ.; Ας διαλέξουν μερικοί, ήταν ή όχι λοιπόν ανεκτικοί οι αυτοκράτορες; Αν ήταν ανεκτικοί γιατί τους κατηγορούνε; Αν δεν ήταν ανεκτικοί, τότε πώς τη γλίτωσαν ως τον 10ο αι. οι εθνικοί, δεδομένου ότι η εξουσία των αυτοκρατόρων δεν υπόκειταν σε περιορισμούς;
Απλούστατα, όπως λέει κι ο ιστορικός της εποχής Σωζόμενος «μέσα στους νόμους ο Θεοδόσιος περιέγραφε τιμωρίες που δεν εφαρμοζόταν. Φρόντιζε όχι να τιμωρεί αλλά να προκαλεί το φόβο της τιμωρίας». Εξ άλλου, πώς εξηγείται το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μέγας Θεοδόσιος δεχόταν ειδωλολάτρες στα δημόσια λειτουργήματα, αφού αυτοί σύμφωνα με τους δικούς του νόμους αποκλείονταν; Πώς αλλιώς εξηγείται λοιπόν το ότι στον καιρό του οι ειδωλολάτρες (π.χ. Θεμίστιος) κατείχαν αξιώματα στην Σύγκλητο, το στρατό, τις δημόσιες σχολές και τα ανάκτορα; Πως εξηγείται ο αυτοκράτορας Λέοντας να έχει προσωπικό ιατρό τον εθνικό Ιάκωβο, εικόνες του οποίου κοσμούσαν Αθήνα και Κωνσταντινούπολη; Πώς εξηγείται ότι στον 6ο αι. πολλοί εθνικοί κατείχαν υψηλά αξιώματα της πολιτείας; Πώς εξηγείται ότι ο στενός συνεργάτης του Ιουστινιανού, ο νομικός Τριβωνιανός, ήταν παγανιστής; Μάλλον επειδή, όπως λέει κι ο Σωζόμενος, οι ποινές κατά του παγανισμού δεν εφαρμόζονταν.
Η καταστροφή των εθνικών ναών και των αγαλμάτων των θεών δεν έγινε από «χριστιανικό μίσος κατά του Ελληνικού πολιτισμού» όπως νομίζουν οι αρχαιολάτρες, ούτε από έλλειψη εκτίμησης για την ελληνική τέχνη. Έγινε αποκλειστικά λόγω θρησκευτικής έχθρας. Διαφορετικά, και οι Εικονομάχοι που κατέστρεφαν τις εικόνες θα έπρεπε να κατηγορούνται για «έλλειψη εκτίμησης προς την τέχνη». Άλλωστε, αν δεν εκτιμούσαν οι Βυζαντινοί την αρχαία τέχνη, δεν θα μετέφεραν τόσα αρχαιοελληνικά αγάλματα (και θεών) στο Παλάτι, τον Ιππόδρομο, τις οδούς και στις πλατείες της Κωνσταντινούπολης.(Όπως έκανε η εξ Αθηνών Αυτοκράτειρα Αθηναϊδα με το άγαλμα της Αθηνάς του Παρθενώνα, ή άλλοι Αυτοκράτορες με αγάλματα της Ελένης του Μενελάου, του χάλκινου Ηρακλή έργου του Λύσσσιπου του Σικυώνιου, του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, της Άρτεμης,της Ηρας[που ήταν τόσο τεράστιο ώστε στην Άλωση του 1204 οι Ευρωπαίοι για να μεταφέρουν μόνο το κεφάλι του χρειάστηκαν όχημα που το έσερναν τέσσερα βόδια], της Αθηνάς της Λίνδου, του Πάρη να προσφέρει το μήλο στην Αφροδίτη, της Λύκαινας της Ρώμης και πολλά άλλα).
-Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στο βυζάντιο οι «μισαλλόδοξοι βυζαντινοί» όπως τους κατηγορούν είχαν κτίσει ήδη απο τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (πχ εμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μού πει κανείς, πότε πρωτοχτίστηκε τζαμί στη Δύση; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους το οποίο αντιμαχόταν τους μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τι σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες και το Ισλάμ Τζιχάντ; Μπορεί κανείς να συγκρίνει έστω τον τρόπο εξάπλωσης Ισλάμ και Χριστιανισμού τους τρεις πρώτους αιώνες; Οι «σκοταδιστές» Βυζαντινοί ποτέ δε θα συμπεριφερόταν με τον τρόπο των Ισπανών κατακτητών του Νέου Κόσμου.
-Σε αντίθεση με την Δύση όπου τα πανεπιστήμια ιδρύονταν από την διοίκηση της Εκκλησίας και ήταν πάντα υπό εκκλησιαστικό έλεγχο, στο «σκοτεινό Βυζάντιο» τα πανεπιστήμια, το Πανδιδακτήριο, η Μαγναύρα, ήταν πάντοτε υπό τον κοσμικό κρατικό έλεγχο, και είχαν ιδρυθεί από το κράτος, και σε αυτά δεν διδασκόταν θεολογία.
-Σε αντίθεση με την Δύση όπου μόνο οι «γαλαζοαίματοι» είχαν δικαίωμα στο θρόνο και την εξουσία, και το Ισλάμ όπου οι Χαλίφηδες έπρεπε να προέρχονται από την οικογένεια του Μωάμεθ, στην Ρωμανία ο καθένας, αγρότης, αγροίκος, ευγενής, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, είτε από τη Συρία, είτε από τη Μακεδονία, κλπ, είχε το ελεύθερο να δοκιμάσει να πάρει τον θρόνο αρκεί να ήταν έξυπνος και φυσικά ριψοκίνδυνος. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά ήταν πολύ δημοκρατικότερο, ή μάλλον πολύ λιγότερο αυταρχικό από τις πρακτικές της εποχής. Η ιδέα της κληρονομικής βασιλείας φάνταζε βλακεία στους «μοναρχικούς βυζαντινούς»όπως τους κατηγορούνε. Πάντα υπήρχε η ιδέα ότι η κυριαρχία άνηκε στο λαό κι ο λαός είχε παραχωρήσει την εξουσία του στον αυτοκράτορα.
Ο Ιουστινιανός στην Lex De Imperio αναφέρει ρητά ότι ο λαός έχει μεταβιβάσει την εξουσία του στον αυτοκράτορα. Δεν είναι πιθανόν ότι μετά ο νόμος αυτός παρέμεινε πολύ γνωστός, η ιδέα όμως εξακολουθούσε να υπάρχει. Καταρχήν ο θρόνος ήταν αιρετός. Το 811 ο ετοιμοθάνατος αυτοκράτορας Σταυράκιος απείλησε τους διεκδικητές του θρόνου πως θα ξαναδώσει την αυτοκρατορία στο λαό και θα ιδρύσει χριστιανική δημοκρατία. Ο Πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός τον 10ο αιώνα ανοιχτά διακήρυξε «το νόμιμο δικαίωμα της επανάστασης». Ποτέ εξάλλου οι γυναίκες δε θεωρήθηκαν ανάξιες στη Ρωμανία να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα. Τέσσερεις Ρωμηές αυτοκράτειρες κυβέρνησαν μόνες τους (δίχως να έχουν σύζυγο) δίχως κανείς να φέρει αντίρρηση λόγω του φύλου τους. Πουλχερία τον πέμπτο αιώνα, Ειρήνη τον όγδοο, και Ζωή και Θεοδώρα τον 11ο αιώνα. Ειδικά όσο προχωρούσαν οι αιώνες (από την Ειρήνη και μετά) δεν ζητώνταν από γυναίκα που μόνη της κατείχε το θρόνο να παντρευτεί δίνοντας την εξουσία στον σύζυγό της. Αυτά στη Δυτική Ευρώπη έγιναν μόνο μετά από 600 χρόνια.
-Γενικότερα, είναι άδικο όταν ταυτίζουν κάποιοι τις παραδόσεις της Ρωμανίας με αυτές της τσαρικής Ρωσσίας ή της Οσμανικής αυτοκρατορίας απλώς και μόνο επειδή ήταν και τα τρία κράτη αυτοκρατορίες: στην Ρωμανία ήταν πάντα ζωντανή σε λαό και εξουσία η ανάμνηση των αρχαιοελληνικών και των πρώιμων ρωμαϊκών πολιτειακών παραδόσεων. Στην Ρωμανία εκλέκτορες του αυτοκράτορα ήταν η σύγκλητος, ο στρατός κι ο λαός, κι όχι η Εκκλησία. Έπρεπε πρώτα να επευφημηθεί ο αυτοκράτωρ από τα τρία αυτά σώματα και ύστερα ακολουθούσε η στέψη.
Ήταν απόλυτος μονάρχης, για όσο καιρό η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική. Το αν όμως η διοίκησή του ήταν ικανοποιητική, κρίνονταν φυσικά όχι από τον μονάρχη, αλλά από τους εκλέκτορές του, δηλαδή δεν ήταν ανεξέλεγκτος. Αν αποδεικνυόταν ανίκανος, οποιοσδήποτε εκ των εκλεκτόρων είχε το δικαίωμα να ανακηρύξει άλλο αυτοκράτορα. Ο Πέτρος Πατρίκιος τον 6ο αι. στο «Περί πολιτικής επιστήμης» γράφει απευθυνόμενος στον βασιλιά για την εξουσία: «παρά θεού τε διδομένης και των πολιτών δέξοιτο προσφερομένην». Αργότερα, τον 13ο/14ο αι. ο Μανουήλ Μοσχόπουλος τονίζει ότι ο ηγέτης δεν είναι θεόκλητος, ότι το «κοινόν» (οι πολίτες) είναι αυτό που ελεύθερα αποφασίζει να δεχτεί κάποιον για μονάρχη, κι ότι ο μονάρχης αυτός πρέπει να αξιώνει τη νομιμοφροσύνη των πολιτών μόνο στο βαθμό που ο ίδιος εκπροσωπεί και προστατεύει το «κοινόν». Το κράτος έχει αναμφισβήτητη προτεραιότητα έναντι του αυτοκράτορα.
Ο αυτοκράτωρ που εξέδωσε τις περισσότερες Νεαρές μετά τον Ιουστινιανό, ο Λέων ΣΤ΄, καταργεί παλαιότερους νόμους αυτοκρατόρων με την αιτιολογία πως δεν έγιναν αποδεκτοί από τους ενδιαφερόμενους, ήτοι τους πολίτες. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ απαντά στον Μωάμεθ Β’ ότι το να του παραδώσει την Πόλη δεν είναι υπόθεση δική του, αλλά των πολιτών. Αυτοκράτορες παρουσιάζονται στο λαό και δικαιολογούν τα μέτρα τους, ή συγκαλούν συνελεύσεις στις οποίες προσπαθούν να τους πείσουν για τις πράξεις τους.
Πολλά άλλα παρόμοια παραδείγματα δείχνουν πως η παλιά δημοκρατική ιδέα δεν εξαφανίστηκε, κι ότι η μοναρχία είχε τα όριά της, τόσο στην πράξη όσο και στο ότι ο αυτοκράτορας θεωρούνταν προστάτης του κράτους κι όχι θεϊκός δεσπότης. Αντίθετα, στην τσαρική Ρωσσία και στην Τουρκική αυτοκρατορία πολιτειακές παραδόσεις ήταν ο ασιατικός αυταρχισμός των Τατάρων της «Χρυσής Ορδής» και η ισλαμική θεοκρατία αντιστοίχως. Λένε για τις δολοπλοκίες και τις δολοφονίες των αυτοκρατόρων. Όμως μόνο το Βυζάντιο κράτησε επί 1000 χρόνια, η εποχή ήταν δύσκολη, γινόταν ακόμη μετακινήσεις και εισβολές βαρβάρων, δεν είχε αποκατασταθεί ακόμα μια σχετική ηρεμία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, και αν έπρεπε να δίνουν την εξουσία σε κάποιον απλώς επειδή ο μπαμπάκας του ήταν αυτοκράτορας, και το παιδί ήταν ανίκανο να τα βγάλει πέρα, η αυτοκρατορία θα χανόταν.
-Σε αντίθεση με τη Δύση όπου κυριαρχούσε το Αλάθητο του Πάπα και οι φεουδαλικοί νόμοι, ή την Σαρία και τον Ισλαμικό νόμο της Θεοκρατίας του Ισλάμ, στην Ρωμανία υπήρχαν κοσμικοί νόμοι. Υπήρχε αδιάλειπτα εν λειτουργία το Ρωμαϊκό Δίκαιο, και τα ζητήματα της εκκλησίας δεν επικρατούσε αυθαίρετα η γνώμη του ενός, αλλά γινόταν ψηφοφορία(οικουμενική σύνοδος). Ούτε το κράτος κατόρθωσε να επιβάλει την άποψή του σε δογματικά θρησκευτικά ζητήματα π.χ. στο ζήτημα των εικόνων ή στο ζήτημα της ένωσης με την δυτική εκκλησία, αλλά ούτε και η εκκλησία δεν μπορούσε να επιβάλει πολιτικές απόψεις στο κράτος. Υπήρχαν όρια που και οι δυο πλευρές σέβονταν με το καλό ή με το ζόρι. Στο ζήτημα αυτό θα επιμείνω. Υποστηρίζεται πως η Ρωμανία ήταν Θεοκρατία. Άλλοι υποστηρίζουν πως υπήρξε και «καισαροπαπισμός».
Η Ελένη Αρβελέρ απαντά σε αυτό: «Η σχεδόν γενική πεποίθηση , σ’ ό,τι αφορά το Βυζάντιο ότι η Εκκλησία είναι υποταγμένη στο Κράτος, πράγμα που εκφράζεται με τον « καισαροπαπισμό» δε μου φαίνεται ικανή να περιγράψει μια πραγματικότητα που έχει περισσότερες αποχρώσεις και είναι πολύ πιο περίπλοκη στις σχέσεις ανάμεσα στην κοσμική και στην πνευματική εξουσία. (…) Ο αυτοκράτορας , ως χριστιανός, εξαρτάται από τον πατριάρχη. Ο πατριάρχης, ως πολίτης του Κράτους, εξαρτάται από τον αυτοκράτορα. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό, τη σαφή διάκριση, ανάμεσα στην αυτοκρατορική εξουσία και το ιερατείο, πράγμα που συνέβη στο Βυζάντιο. Έτσι η πλατιά διαδομένη θεωρία, που παρουσιάζει το βυζαντινό αυτοκράτορα ως ιερέα, δεν αντέχει καθόλου όταν εξετάζουμε τις πηγές. (…) Το διάβημα του Θεοδόσιου Α’ απέτυχε και το προνόμιο του αυτοκράτορα να μένει στο εσωτερικό του ιερού καταργήθηκε ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη.(…) Ο διαχωρισμός της αυτοκρατορικής από την εκκλησιαστική εξουσία είναι ένα γεγονός που καθιερώθηκε από το βυζαντινό νόμο. Η βυζαντινή ιστορία αναφέρει πολλές απόπειρες πατριαρχών ή αυτοκρατόρων να διαταράξουν την ισορροπία αυτή. Αλλά, ας το επαναλάβουμε για ακόμα μια φορά, πρόκειται για εξαιρετικές περιπτώσεις κι όχι για διαρκείς καταστάσεις.(..) Αλληλεγγύη και συνενοχή ακόμα είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος στο Βυζάντιο, πολύ περισσότερο από ότι ο «καισαροπαπισμός» ή ο «παποκαισαρισμός»» (Ε. Αρβελέρ «Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας» εκδ. Ψυχογιός) -Επίσης, ενώ όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν παγανιστική ο αυτοκράτορας θεωρούνταν θεός και απαιτούσε να λατρεύεται ως θεός (ασιατική αντίληψη), αφού εκχριστιανίσθηκε το κράτος, ο αυτοκράτορας έπαψε να θεωρείται θεός, και ξαναθεωρήθηκε ένας απλός άνθρωπος που έτυχε για ορισμένο διάστημα (κι όχι για πάντα) της εύνοιας του Θεού.
-Στην Ρωμανία φαινόμενα φεουδαρχίας δεν παρουσιάστηκαν παρά μόνο στους τελευταίους αιώνες της παρακμής, υπό την επιρροή δυτικών προτύπων. Η κεντρική εξουσία αγωνιζόταν σκληρά κατά των «Δυνατών» (μεγαλογεωκτημόνων) και υπέρ των απλών καλλιεργητών.
-Ψέμα είναι ότι η Ρωμανία δεν ενδιαφέρθηκε για τον ελλαδικό χώρο και τον παραμέλησε. Ογδονταοκτώ φρούρια έκτισε ή ανανέωσε ο Ιουστινιανός σε Ήπειρο, Μακεδονία και Θεσσαλία, για την προστασία της Ελλάδας από τους βαρβάρους. Επί δεκαετίες πολεμούσαν οι Αυτοκράτορες τους Βουλγάρους ώστε αυτοί να μην καταλάβουν τη Μακεδονία. Η Θεσσαλονίκη ήταν η Συμβασιλεύουσα. Πώς γίνεται να είναι παραμελημένος ο ελλαδικός χώρος (όπως ισχυρίζονται οι αρχαιολάτρες) και η δεύτερη πόλη της Ρωμανίας να βρίσκεται σε αυτόν; Εκτός κι αν με το «ελλαδικός χώρος» και το «Ελλάδα» εννοούν μόνο τη Νότια Ελλάδα, οι γνωστοί τοπικιστές κακομοίρηδες παλιοελλαδίτες(αρχαιολάτρες τάχα μου) με τη νοοτροπία κοτζαμπάσηδων.
-Λένε πως η Ρωμαίικη τέχνη του Βυζαντίου ήταν στατική. Ο Γ. Τσαρούχης απαντά σ’ αυτή την κατηγορία: «Δυο μεγάλα ψέμματα έχουν ειπωθεί σχετικά με τη βυζαντινή ζωγραφική. Πρώτον ότι έμεινε αναλλοίωτη επί αιώνες και δεύτερον ότι εμίσησε τη ζωή και την ηδονή, προσπαθώντας να αποδώσει την ανυπαρξία». Αναληθείς λοιπόν οι κατηγορίες αυτές. Αρκεί να συγκρίνει κανείς ένα ψηδιφωτό του 6ου αι. και μια τοιχογραφία του 14ου αι. Θα δει αμέσως την εξέλιξη και τη διαφορά.
-Λένε πως το Βυζάντιο δεν έχει να παρουσιάσει σπουδαία λογοτεχνικά δείγματα. Αυτό μόνο εν μέρει είναι σωστό, διότι οι ιστοριογραφίες των Ρωμηών του μεσαίωνα είναι υψηλής ποιότητας. Αν σε κάτι οφείλεται η όχι τόσο σπουδαία λογοτεχνική παραγωγή, είναι η αυστηρή προσήλωση των Βυζαντινών στα αρχαιοελληνικά πρότυπα, και στην αττική διάλεκτο. Τα γραπτά τους αττικίζουν πάρα πολύ, διότι οι Ρωμηοί θεωρούσαν την αρχαιοελληνική ως το ύψιστο γλωσσικό πρότυπο και έτσι δεν θέλησαν να γράψουν στην κοινή της εποχής, κι έτσι οι λογοτεχνικές δυνατότητές τους παρέμεναν δέσμιες του αττικού ύφους.
-Λέγεται πως την παραμονή της Άλωσης οι Βυζαντινοί λογομαχούσαν για το φύλο των αγγέλων. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟ. Πουθενά, σε καμία ιστορική πηγή της εποχής δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Μόνο στο «Το ’21 και η αλήθεια» του Σκαρίμπα (που άλλωστε δεν ήταν ιστορικός, αλλά λογοτέχνης) αναφέρεται, δίχως καμία τεκμηρίωση ή έστω πηγή αναφοράς. Πουθενά αλλού, σε κανένα κείμενο του 15ου αι.. Κι όμως, το έχουν κάνει καραμέλα οι προκατειλημμένοι κατά του Βυζαντίου, δίχως καμία ντροπή που ψεύδονται έτσι. -Με χονδρικούς υπολογισμούς, η αναλογία των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τη θεολογία και τη θρησκεία στο Βυζάντιο δεν ξεπερνάει τα 2/5 στο σύνολο των βυζαντινών συγγραφέων. Συνεπώς, αντίθετα απ’ ό,τι νομίζεται, οι Βυζαντινοί λόγιοι δεν ασχολούνταν μέρα-νύχτα με δογματικά και θεολογικά προβλήματα.
-Ψέμα είναι επίσης ότι η βυζαντινή κοινωνία ήταν «καλογεροκρατούμενη» ή ότι υπήρχαν πάρα πολλοί μοναχοί. Με ποιες αποδείξεις τα λένε αυτά; Απλώς συγκεντρώνουν τους πάντες που φόρεσαν κάποτε, έστω και για λίγες μέρες [ή λίγο πριν πεθάνουν] το ράσο, και καταλήγουν σε τεράστειους αριθμούς που απέχουν έτη φωτός από την αλήθεια. Αλλά όταν διαβάζουμε τους βίους των μοναχών, βλέπουμε ότι πολλοί διάλεξαν τη μοναχική ζωή σχετικά αργά, αφού παντρεύτηκαν ή άσκησαν κάποιο δημόσιο αξίωμα.
-Επίσης, ενώ το έτος 999μ.Χ. στην Δύση όλοι περίμεναν την έλευση του Αντιχρίστου και την Δευτέρα Παρουσία, και είχαν κυριευτεί από παραλήρημα εσχατολογικό, πουλούσαν τα υπάρχοντά τους, έκαναν μετάνοιες και λιτανείες, κλπ, στο «μισαλλόδοξο Βυζάντιο» (όπως το κατηγορούνε) τέτοια φαινόμενα δε συνέβησαν καθόλου, διότι η κοσμοαντίληψη των Ρωμιών δεν τους επέτρεπε να πιστέψουν τέτοια πράγματα. Στη Δύση του Μεσαίωνα η «σωτηρία» σήμαινε την λύτρωση από την εκδικητική τιμωρία ενός χαιρέκακου δικαστή-θεού, πράγμα που συνεπαγόταν τρόμο και παραλήρημα, το οποίο αργότερα οδήγησε στην εναντίωση στη θρησκεία. Αντίθετα, στο Βυζάντιο η «σωτηρία» δε σήμαινε άλλο παρά την «θέωση» δηλαδή την ένωση με το θεό, δίχως κανένα σύνδρομο καταδίωξης ή φόβου τιμωρίας.
Μέτρο του βυζαντινού πολιτισμού είναι αυτό:
Πρώτος ο Ρωμηός Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1359) στα 1325, 2,5 αιώνες πρίν τους δυτικοευρωπαίους επιστήμονες και την καθολική εκκλησία, βασιζόμενος σε δικές του μετρήσεις και μελέτες, κατάλαβε τα σφάλματα του Ιουλιανού ημερολογίου, και πρότεινε στον Ανδρόνικο Β΄ την διόρθωσή του ημερολογίου σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του. Αυτό θα πεί απασχόληση με την αστρονομία και τα μαθηματικά στην Ρωμανία.
Το «Περί της ανθρώπου κατασκευής» του Θεόφιλου, η δωδεκάτομη «Παθολογία» του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου όπου δίνονται λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις, από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρόλιθων, η «Ιατρική εγκυκλοπαίδεια» του Θεόφιλου Νόννου, το «Περί ανατομικής του ανθρώπου» του μοναχού Μελέτιου,
το «Υπόμνημα» του Παύλου Αιγινήτη, η «Σύνοψις ιατρική» του Λέοντα Μαθηματικού, το «Δυναμικό» του Νικόλαου Μυρεψού, η «Ιατρική μέθοδος», η «Θεραπευτική μέθοδος» και το «Περί ούρων» του Ιωάννη Ακτουάριου, το «Ιατρικά εκκαίδεκα» του Αέτιου 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), η «Σύνοψη της Ιατρικής» των Νικήτα και Λέοντα (9ος αι.) που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία, μήπως όλα αυτά είναι συγγράμματα ανθρώπων και πολιτισμού που αδιαφορεί για τα εγκόσμια και μονάχα προσεύχεται σκυθρωπά;
Μήπως η εξάτομη «Λογιστική» του Βαρλαάμ, η «Αστρονομική βίβλος» του Θεόδωρου Μελιτηνιώτου, τα «Αρμονικά» του Βρυενού, η «Στοιχείωσις Αστρονομική» του Μετοχίτη, τα «Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων» και και το «Περί παραδόξων μηχανημάτων» του Ανθέμιου σας λένε τίποτα τέτοιο; Διότι, πολιτισμός που υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται μόνο «για τη σωτηρία της ψυχής» και όχι για το σώμα είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να συγγράφει δωδεκάτομα έργα ιατρικά.
Μήπως όλος αυτός ο συρφετός που παραμυθιάζεται πιστεύοντας πως οι Ρωμιοί πρόγονοί μας δεν ήταν πολιτισμένοι αλλά βάρβαροι, μήπως όλοι αυτοί γνωρίζουν πως στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης διδάσκονταν Αριθμητική, Γεωμετρία, Αστρονομία και Μουσική, παράλληλα με την Ελληνική και Λατινική φιλολογία;
Κι όσοι μιλατε για τις ποινές στο Βυζάντιο, ας μάθετε, ω γάιδαροι ψευδοουμανιστές που κρίνετε άλλες εποχές με σημερινά κριτήρια τι βασανηστήρια υπήρχαν στην λατρεμένη αρχαιότητά σας:
Αποτυμπανισμός, λιθοβολισμός, σταύρωση, κατακρήμνιση από ψηλά, τροχός, ακρωτηριασμοί, τύφλωση, στρεβλώσεις άκρων, ευνουχισμός, κάψιμο με πίσσα, κόψιμο μαστών, καταπλάκωμα εγκύων με πέτρες (ώστε να αποβάλουν), κάψιμο τριχών του πρωκτού (για μοιχους) κ.ά. Στην Αρχαία Αθήνα χρησιμοποιήθηκαν τουλάχιστον τα 8 (πρώτα) από τα παραπάνω βασανιστήρια.
Aθηναϊκή Δημοκρατία και βυζαντινή Θεοκρατία
………..
Αξίζει μια μικρή σύγκριση μεταξύ των δυο κόσμων, του ελληνικού και του ανατολικορωμαϊκου ορθόδοξου για να δούμε τι κατρακύλισμα υπήρξε η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης για τον ελληνικό πολιτισμό που είχε την ατυχία να βρεθεί στην Κατοχή της. Ασφαλώς η αθηναϊκή Δημοκρατία που ήταν το κέντρο του ελληνικού κόσμου, δεν ήταν η ιδανική Πολιτεία. Είχε δούλους, γινόταν μερικές φορές σκληρή στην απονομή Δικαιοσύνης και ήταν στο βαθμό που μπορούσε επεκτατική. Η Μήλος και η Μυτιλήνη γνώρισαν τη σιδερένια πυγμή της. Αλλά κι αν ακομη ξεπέφταμε στη ρωμέϊκη συνήθεια της πλαστογράφησης και της ιδεολογικής χρήσης της Ιστορίας, δεν θα χρειαζόταν να εξωραΐσουμε την Αθήνα, τα βγάζει πέρα πολύ εύκολα από μόνη της σε κάθε σύγκριση με τη βυζαντινή Θεοκρατία.
………….
Πολύ γλυκά μας τα λες Καλύμνιο,,,είσαι καλός σερβιτόρος του συστήματος και αυτό αποδεικνύεται στο σερβίρισμά που μας έκανες,,θα μπορούσα να αντικρούσω τα γραφόμενα σου ,,αλλά δεν θα βγει τίποτα,,απλά θα γράφω σαν βλάκας την αποστομωτική απάντηση σου ανα κεφάλαιο που έγραψες χωρίς λόγο,Μόνο σκέψου,,,,πως οι προγόνοι σου που έχτιζαν τις ακροπόλεις πίστευαν στο δωδεκάθεο,,ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ??ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘιΝΟ ΘΕΟ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛυΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ?,ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΝΟ «Κορεσός 726 μχχ -όχι από τα Αχαϊκά του Παυσανία»βρήκαμε τις πηγές κύριοι,,Τώρα? http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2012/04/650000.html
Πολλά τα χρήματα και η σπουδή της ομάδας @spizaetos για την αλλοίωση της ιστορίας την μετάλλαξη των γεγονότων, την ψευδολογία και την αέναη συκοφάντηση προσώπων, θρησκειών και ομάδων, οτιδήποτε εν γένει, αντιτίθεται στην παραθρησκεια. Δύο πιο τρανταχτά παραδείγματα: Η δολοφονία του Ιουλιανού από τους χριστιανούς την ώρα της σωτήριας για την νέα Ρώμη και τον Ελληνισμό, εκστρατείας κατά των Περσών. Την αποστολή του Αλάριχου από τον Θεοδόσιο για την καταστροφή των ιερών Ναών των Ελλήνων την ολοκληρωτική καταστροφή μνημείων συγγραμμάτων και ότι Ελληνικό μπορούσε να εξαφανιστεί. Την συκοφάντηση των Ελλήνων π.χ: τις ακόμη και σήμερα την υπόθεση φαραγγιού Καιάδα, που παρά τις επανειλημμένες έρευνες, ουδέποτε ευρέθησαν τα οστά των δεκάδων χιλιάδων βρεφών, που υποτίθεται σκότωναν οι «βάρβαροι» Σπαρτιάτες. Για κάθε συκοφαντία, έρχεται η απόδειξη και η ιστορία για να τους διαψεύσει. Αλλά είναι τόσο πολύ η λάσπη που όσο και να τους αντικρούσεις κάτι θα μείνει. Αυτή είναι εξ άλλου η χρυσοπληρωμένη δουλειά τους.
Σχετικά άρθρα στο μπλογκ μας:
Νικόλαος
Κύριλλος
Ιουστινιανός
Θεοδώρα
Κωνσταντίνος
Ειρήνη η Αθηναία
Όσιος Νίκων
Γρηγόριος ο Ε΄
Ο πατριάρχης Φραβίτας
Ο ανήλικος πατριάρχης άγιος Στέφανος
Άγιοι Νικόλαος και Αλεξάνδρα
Aη Δημήτρης ο ψευτομυροβλήτης
Ψευδο-μυροβλύτης ο Άγιος Δημήτριος!
Νίκος Ζαχαρόπουλος ομότιμος καθηγητής θεολογικής πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης παραδέχεται: Με αγωγό στέλνουν το μύρο στον δήθεν μυροβλύτη Αγ. Δημήτριο της Θεσσαλονίκης! Οι μουμιοποιήσεις είναι φυσικό φαινόμενο το μύρο είναι στημένο θαύμα; Να λοιπόν γιατί επιμένουμε πως ότι η κοροϊδία είναι επάγγελμα στους κόλπους της θρησκείας. ΑΒΤΕΝΑ 17-4-08
Βαρβάρα, η μασκώτ του χριστιανικού Πυροβολικού
Ορθόδοξη καλόγρια επιτίθεται στον επίσκοπο επειδή της την έπεσε
http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2010/11/blog-post_2408.html
Τρίτη, 16 Νοεμβρίου 2010
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΑΓΙΑ” ΘΕΟΔΩΡΑ ΣΤΟ ΒΑΣΤΑ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ
Μπήκα στον κόπο να διαβάσω το μακροσκελές κείμενο του αναγνώστη σας και θα προσπαθήσω να περιγράψω περιληπτικά το τι συμβαίνει κατά την άποψή μου εκεί… Εν πρώτοις τα περί θαύματος τα θεωρώ γελοία, σκοταδιστικά και αυτοαναιρούμενα. Ο οποιοσδήποτε Θεός, αν «αισθανόταν» την ανάγκη να κάνει ένα θαύμα θα είχε αμέτρητες ευκαιρίες να το κάνει διορθώνοντας ως παντοδύναμος κάποια από τα δεινά που κατατρέχουν την ανθρωπότητα. Δεν θα είχε την ανάγκη να ανατρέψει κανόνες της φυσικής και της στατικής με κάποια δένδρα στη στέγη ενός οικήματος-ναΐσκου. Και να συμβολίσει άρα τι? Μιλάμε δηλαδή για γελοιότητες…
Όμως το θέμα δεν ξεκινάει και δεν σταματά με τις φαντασιώσεις ενός θρησκόληπτου, που συνέλαβε αυτή την ιδέα. Το όλο θέμα λειτουργεί υπό την αιγίδα του μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως (κ. Ιερεμία σήμερα, δεν γνωρίζω το κανονικό του όνομα) και έχει εξελιχθεί σε χρυσορυχείο. Κοιτάσματα πετρελαίου δεν θα έφεραν μεγαλύτερα κέρδη για την μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως.
Λειτουργεί επιτροπή με ταμίες, γραμματείς κ.λ.π. και έχει απασχολήσει στο παρελθόν την κοινή γνώμη και τη δικαιοσύνη για ατασθαλίες.
Ο τόπος αποτελεί πλέον προσκύνημα για πολυάριθμους αφελείς, κατά τη γνώμη μου, ανά την επικράτεια που σπεύδουν να βρουν λύσεις στα όποια προβλήματά τους δίδοντας ως αντίτιμο στην «αγία» τον όβολό τους, η οποία και ταπεινά τον δέχεται.
Τολμώ να πω ότι όντως τελικά ζούμε εν μέρει σε ένα θεοκρατικό σύστημα. Το θέμα είναι γνωστό τοις πάσι, κανείς όμως δεν αντιδρά. Τα αυτοκίνητα των ανθρώπων της μητρόπολης αναχωρούν συχνά ομαδικά για να παραπλανήσουν επίδοξους ληστές για το σε ποιο αυτοκίνητο ακριβώς μεταφέρονται τα χρήματα. Χ ρ υ σ ο ρ υ χ ε ί ο…
Φυσικά για φόρους ή για το πού πάνε αυτά τα χρήματα δεν υπάρχει καμία αναφορά. Τα όσα έχουν όμως συμβεί μεταξύ των συνδαιτυμόνων (αλληλομηνύσεις, προσφυγές, κ.λ.π.) δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.
Όσον αφορά στο «θαύμα», ένας παρατηρητής που δεν πιέζει τον εαυτό του να δει οπωσδήποτε το θαύμα και χωρίς να είναι ιδιαίτερα παρατηρητικός αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται περί απάτης. Οι κορμοί των δένδρων φτάνουν φυσικά μέχρι το έδαφος. Καλύπτονται όμως με τους τοίχους που εν τω μεταξύ κτίζονται συνεχώς για να τους κρύψουν. Το πάχος των τοίχων είναι προφανέστατα υπερβολικό. Σε κάποια σημεία μάλιστα, λόγω κακοτεχνιών, φαίνονται και οι ρίζες.
Τέλος θέλω να δώσω εκ των προτέρων απάντηση σε κάποιους που θα βιαστούν να με κατηγορήσουν ως άπιστο. Είμαι υπερήφανος που δεν διαθέτω τη δική τους «πίστη». Αυτοί ως υποκριτές και ως έμποροι ψυχών εμπαίζουν αυτό που υποτίθεται ότι πιστεύουν, και όχι εγώ. Εγώ για παράδειγμα αγαπώ και σέβομαι τα παιδιά μου. Δεν θα τα περιέφερα λοιπόν ποτέ σε παζάρια και πλατείες για να αποκομίσω κέρδος. Ο ίδιος ο Χριστός σας θα σας εκτελούσε εν ψυχρώ αν υπήρχε και σας είχε ενώπιόν του.
Τέλος δεν κατηγορώ τους άμοιρους που προσφέρουν τον όβολό τους για να γιατρέψουν «πάσαν μαλακίαν» που τους διακατέχει και κατατρέχει.
Περιμένω διάψευση (όχι θεολογική)…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΚ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
Ο ανήλικος ευνούχος πατριάρχης Θεοφύλακτος
Το 931, ο 16χρονος, Θεοφύλακτος, γιός του Αρμένη αυτοκράτορα της Ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Ρωμανού Λεκαπηνού, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο, χειροτονημένος ήδη διάκος σε ηλικία μόλις 8 ετών ως βοηθός και σύγκελος του πατριάρχη άγιου Νικόλαου Μυστικού, ο οποίος στην πολυκύμαντη καριέρα του εκτέλεσε και χρέη αντιβασιλιά.
……………….
O Θεοφύλακτος δεν περιορίστηκε στα πληκτικά θρησκευτικά του καθήκοντα, όπως αποκαλύπτει ο Κεδρηνός, που όπως και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος («Περί της βασιλείου τάξεως…») μας άφησαν περιγραφές του πατριαρχικού του βίου Μεταξύ των καινοτομιών του ήταν και η εγκατάσταση στο ναό της Αγίας Σοφίας σκηνικής ορχήστρας για να παρουσιαστούν δραματοποιημένες σκηνές καθώς και διάφορες θεατρινίστικες καινοτομίες στη θεία λειτουργία που αντιμετωπίστηκαν όμως εχθρικά από το συντηρητικό παπαδαριό, καθώς και γιορτές με την ευκαιρία της μνήμης Αγίων, όπου διάφοροι νεαροί κουνιόντουσαν με τρόπο ασυνήθιστο. Στράφηκε παράλληλα στις ιπποδρομίες και στις κραιπάλες. Διατηρούσε 2.000 άλογα, οργάνωνε κυνήγια, γλέντια και θεατρικές παραστάσεις στην αγ.Σοφία, “αγέλας όλας τρέφων ίππων και κυνών πλήθη, πολλάς δε μετερχόμενος επαισχύντους πράξεις” και καθιέρωσε γιορτές στην διάρκεια των οποίων νεαροί ορχούμενοι άσεμνα, διέσχιζαν την αγορά. Παρατούσε τη λειτουργία στη μέση για να παραβρεθεί στα γεννητούρια κάποιας φοράδας του. Πουλούσε (με τη λεγόμενη Σιμωνία) όπως είναι σχεδόν έθιμο στην Ορθοδοξία, ειδικά επί Τουρκοκρατίας («Αλλαξοπατριαρχίες»), τα εκκλησιαστικά αξιώματα……………..
http://filostratos.pblogs.gr/2012/10/oi-egklhmaties-agioi-twn-hristianwn.html
ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ…!
Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012
Ο Κωνσταντίνος όπως αναφέρει στην βιογραφία του ο Ευσέβιος της Καισάρειας αλλά και ο Ερμείας, σύλησε πολλά ιερά των Ελλήνων. Για να μην χρησιμοποιήσει τον στρατό, έφτιαξε ειδικές ομάδες οι οποίες γυρνούσαν τις επαρχίες και απειλώντας τους ιερείς και τις οικογένειες των ιερέων τους ανάγκασαν να παραδώσουν τα είδωλα και να βγάλουν στο φως όσα είχαν στα άδυτα των ναών. Εγδυσαν έτσι τα αγάλματα από το χρυσάφι και το ασήμι. Πήραν ακόμα και τις πόρτες ή τις οροφές των ναών, εφόσον ήταν κατασκευασμένες από πολύτιμα μέταλλα όπως από χαλκό. Ο Ευσέβιος γράφει ότι το έκανε αυτό για να εξευτελίσει την θρησκεία των εθνικών. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι άρπαξε το χρυσάφι και το ασήμι, όπως μαζεύουν και σήμερα μερικοί κλέφτες τσιγγάνοι τα μέταλλα. Τέτοιος μεγάλος αυτοκράτωρ ήταν ο ισαπόστολος Κωνσταντίνος, ο οποίος δολοφονούσε τους συγγενείς κι έκλεβε τους υπηκόους του.
Εδω ο Αγιος Μερκούριος σε φιλέσπλαχνη δράση. Ο Αγιος Μερκούριος είναι διάσημος για την δολοφονία του αυτοκράτορα Ιουλιανού. Ενω ο Ιουλιανός προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα στρατεύματα του, βρισκόταν δηλαδή ανάμεσα στους δικούς του στρατιώτες δέχτηκε ένα βέλος και βρήκε έτσι τον θάνατο από Ρωμαίο. Ο Μέγας Βασίλειος είδε όνειρο τον Χριστό να στέλνει τον Άγιο Μερκούριο να σκοτώσει τον αυτοκράτορα.
Η αντίδραση των Ελλήνων έφερε στην εξουσία τον Ιουλιανό ο οποίος ονομάσθηκε παραβάτης. Ο Ιουλιανός απαγόρευσε στους χριστιανούς να διδάσκονται και να διδάσκουν την ελληνική παιδεία, πράγμα που επίσης φανερώνει ότι οι χριστιανοί δεν είχαν κανένα μίσος για τους Έλληνες όπως συμβαίνει με την Ορθόδοξη εκκλησία. Ο ίδιος διέταξε την μεταφορά της λάρνακας του Αγίου Βαβύλα από το τέμενος του Απόλλωνα στην Δάφνη της Αντιόχειας, εφόσον οι χριστιανοί που μαρτύρησαν την παλαιότερη εποχή είχαν θαφτεί σε ελληνικά ιερά. Οι Ορθόδοξοι μισούσαν υπερβολικά για όλα αυτά τον Ιουλιανό. Ενώ διεξήγαγε νικηφόρο πόλεμο εναντίον των Περσών, δολοφονήθηκε από ένα χριστιανό, τον Αγιο Μερκούριο. Ο Μέγας Βασίλειος σύμφωνα με τον Ευσέβιο είδε όνειρο εκείνη την νύχτα τον Χριστό να στέλνει τον Μερκούριο να σκοτώσει τον Ιουλιανό !
Ο Αγιος Μέγας Θεοδόσιος είναι ο αυτοκράτωρ που καθόρισε ποιος θα είναι ο κανονικός χριστιανός. Σύμφωνα με το αυτοκρατορικό διάταγμα χριστιανός θα ήταν μόνο εκείνος που δεχόταν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων που γινόταν υπό την κηδεμονία των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Ο μεγαλύτερος των εγκληματιών όμως υπήρξε αναμφισβήτητα ο Μεγάλος Θεοδόσιος ο Ισπανός. Είναι γνωστό βέβαια το έγκλημα του εναντίον των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη ήταν εγκαταστημένη φρουρά Γότθων. Οι Βυζαντινοί δεν είχαν στρατό από Έλληνες αλλά προτιμούσαν μισθοφόρους και είχαν πάντα φρουρές βαρβάρων. Φυσικά επειδή ήταν βάρβαροι και όχι Έλληνες. Διοικητής της φρουράς στην Θεσσαλονίκη ήταν ο Βουδέριχος. Ένας Έλληνας ηνίοχος σύμφωνα με τους ιστορικούς πείραξε άσεμνα κάποιον οινοχόο και ο Βουδέριχος διέταξε την φυλάκιση του ηνιόχου. Σύντομα όμως θα γινόταν αρματοδρομίες στον Ιππόδρομο της πόλεως και οι Θεσσαλονικείς απαιτούσαν την ελευθέρωση του ηνιόχου. Επειδή το αίτημα τους δεν γινόταν δεκτό επιτέθηκαν στην φρουρά και τέλος σκότωσαν τον Βουδέριχο. Ο Αγιος Μέγας Θεοδόσιος διέταξε τότε να συγκεντρώσουν το πλήθος στον Ιππόδρομο για τους αγώνες και να του επιτεθούν. Σφαγιάστηκαν έτσι δεκαπέντε και κατά άλλους δεκαεφτά χιλιάδες Θεσσαλονικείς.
Εδώ βλέπουμε ακόμα ένα χριστιανό να αγαπάει τον πλησίον του. Στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών παρατάξεων έγιναν φοβερά εγκλήματα. Ούτε οι Έλληνες εθνικοί έμειναν με καθαρά χέρια αφού κι εκείνοι δολοφόνησαν αρκετούς από τους χριστιανούς αξιωματικούς ή επισκόπους. Είναι πολύ πιθανόν όπως εξηγώ παράκατω η εικόνα αυτή να αφορά κάποιον ήρωα των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης και όχι χριστιανό άγιο.
Γνωρίζοντας ότι τα συναξάρια της εκκλησίας είναι παρεφθαρμένα παραμυθάκια, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να υποθέσει κανείς ότι ο Άγιος Δημήτριος που δολοφονεί ένα στρατιωτικό, δεν είναι άλλος από τον δολοφόνο του Βουδέριχου, τον οποίο το πλήθος των χριστιανών αγιοποίησε. Σύμφωνα με τους Ορθοδόξους, στην εικόνα φαίνεται ο Αγιος Δημήτριος που δολοφονεί τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. Ωστόσο στην εικόνα δεν βλέπουμε κανένα παλαιστή. Άλλωστε το συναξάρι αναφέρει ότι ο Δημήτριος ευλόγησε τον μαθητή του Νεστόριο, ο οποίος νίκησε τον Λυαίο στην πάλη. Άραγε τον σκότωσε με νοκ άουτ λαβή; Και τελικά εικονίζεται ο Αγιος Νεστόριος ή ο Άγιος Δημήτριος; Πάντα όμως οι ιστορίες της εκκλησίας είναι αντιφατικές και ύποπτες. Τα συναξάρια είπαμε και αλλού είναι όλα μεταφρασμένα προς το χριστιανικώτερο από τον Συμεώνα τον μεταφραστή. Παράδειγμα ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων γιορτάζεται δύο φορές, ενώ είναι ο ίδιος Άγιος, όπως ομολογούν οι χριστιανοί ιστορικοί.
Ο Ελληνας ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι ενώ ο Αλάριχος κατέστρεφε τις ελληνικές πόλεις ο Μέγας Θεοδόσιος «μαλακιζόταν» και δεν πήγαινε να πολεμήσει. Δια την έμφυτον μαλακίαν γράφει ο Έλληνας ιστορικός.
Ο αυτοκράτωρ αυτός, ο πολύ Μεγάλος Θεοδόσιος, κατεδάφιζε ολοκληρωτικά τους ελληνικούς ναούς. Όργανα του ήταν οι κατά τόπους άγιοι επίσκοποι. Ένας από αυτούς τους Αγιους επισκόπους ήταν ο Αγιος Μάρκελος. Αυτός είχε τοποθετηθεί από τον Θεοδόσιο κυβερνήτης της νήσου Κύπρου. Σύμφωνα με το συναξάρι ήταν πάρα πολύ δίκαιος. Έπειτα έγινε επίσκοπος Απάμειας. Βάλθηκε λοιπόν να καταστρέφει τους ναούς των Ελλήνων και να κλέβει τις περιουσίες τους. Επισυνάπτω εδώ σε δική μου μετάφραση το απόσπασμα από τον χριστιανό ιστορικό Ερμεία που αναφέρεται στον θάνατο του Αγιου Μάρκελου.
«Ήταν και αυτός ο Ολύμπιος ο φιλόσοφος που τους έπειθε να μην παραμελούν τις παραδόσεις των πατέρων αλλά υπέρ αυτών να πεθαίνουν. Πρόθυμα λοιπόν αγωνιζόταν υπέρ των ναών οι Ελληνιστές που κατοικούσαν στην Αραβία, Πετραίοι και Αρεοπολίται, και όσοι κατοικούσαν στην Παλαιστίνη Ραφιώταις και Γαζαίοι κι ακόμα στην Φοινίκη οι κάτοικοι της Ηλιουπόλεως. Οι Σύροι μάλιστα που εφύλασσαν το Ναό της Απάμειας συμμάχησαν συχνά με Γαλιλαίους και χωρικούς από τον Λίβανο. Αποδείχθηκαν τελικά τόσο τολμηροί ώστε σκότωσαν τον επίσκοπο Μάρκελο. Καθώς εκείνος ο Μάρκελος σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε άλλος συντομότερος τρόπος να τους αλλάξει θρησκεία, τους ναούς της πόλεως και των χωρίων κατέστρεφε. Γνωρίζοντας ότι είναι πολύ μεγάλος ο ναός στην Αυλώνα στα περίχωρα της Απάμειας, πήρε κάποιους στρατιώτες και μονομάχους και ξεκίνησε για το ναό. Καθως πλησίασε, ο ίδιος έμεινε μακριά σε απόσταση τόξου βολής. Ήταν κουτσός και τα πόδια του πονούσαν ώστε δεν μπορούσε ούτε να καταδιώξει αλλά ούτε και να ξεφύγει εάν τον κατεδίωκαν. Καθώς λοιπόν οι στρατιώτες και οι μονομάχοι ήταν απασχολημένοι στην κατεδάφιση του ναού, έμαθαν οι ελληνιστές ότι ήταν μόνος του έξω από το χωρίο, τον αιφνιδίασαν και αφού τον συνέλαβαν του έβαλαν φωτιά και τον έκαψαν. Τα παιδιά του ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα τους αλλά η σύνοδος απεφάσισε ότι δεν ήταν απαραίτητο εφόσον ο επίσκοπος πέθανε για τη χάρη του Θεού.»
Ο Άγιος Μάρκελλος γιορτάζει στις 14 Αυγούστου. Το συναξάρι γράφει ότι προσπαθούσε να κατεδαφίσει ένα ελληνικό ναό αλλά ο δαίμονας που τον προστάτευε ήταν πολύ δυνατός και το κτήριο δεν γκρεμιζόταν με τίποτα. Τότε ευλόγησε νερό και το έριξε τον αγιασμό πάνω στο ναό και γκρεμίστηκε αμέσως. Οι ειδωλολάτρες θύμωσαν γι αυτό και τον έριξαν μέσα σε ένα καμίνι με φωτιά και τον έκαψαν. Καμία σχέση ο τοιούτος εύφλεκτος άγιος με τους τρεις παίδες εν καμίνω στην Βαβυλώνα.
Κακός, καμπούρης, άσχημος, μισερός, φθονερός, ανθέλλην, ο Αγιος Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας, ως αγαπημένος του Αγιου Μεγάλου Θεοδοσίου ήταν και ηγέτης της δεύτερης Οικουμενικής συνόδου.
Αγαπημένος επίσκοπος του Αγιου Θεοδοσίου ήταν ο Άγιος Κύριλλος επίσκοπος Αλεξανδρείας, ο οποίος όπως γράφει ο χριστιανός Ερμείας προέτρεψε τους χριστιανούς να δολοφονήσουν την φιλόσοφο Υπατία. Κατά περίεργο τρόπο, έχει βρεθεί στην Μικρά Ασία, μαρμάρινη πλάκα από παλιά εκκλησία με το όνομα «Αγία Αικατερίνη Υπατία». Την πληροφορία αυτή μεταδίδει Έλληνας ιστορικός και την μεταφέρει και η Maria Dzielska στο βιβλίο της για την Υπατία.
Ο Μέγας Θεοδόσιος έκανε κι αυτός Οικουμενική Σύνοδο για να καταδικάσει τον Νεστόριο. Επίτροπος της Οικουμενικής Συνόδου ήταν ο Κύριλλος Αλεξανδρείας. Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδο έγινε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο για να καταδικάσει τους Αρειανούς. Αργότερα έκανε Σύνοδο και ο αυτοκράτορας Άγιος Μαρκιανός για να καταδικάσει κι αυτός τους εχθρούς της εκκλησίας. Αγιος της εκκλησίας, αλλά όχι Μεγάλος είναι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο μεγάλος διώκτης των Ελλήνων, εκείνος που σκότωσε χιλιάδες πλήθους στην Κωνσταντινούπολη στην στάση του Νίκα. Φυσικά άγιοι είναι όλοι οι επίσκοποι, υποτακτικοί των αυτοκρατόρων και ανθέλληνες αρχιερείς εκείνης της εποχής, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Αγιος Σπυριδωνας επίσκοπος Τριμυθούντος, Αγιος Νικόλαος επίσκοπος Μύρων, Αθανάσιος και Κύριλλος επίσκοποι Αλεξανδρείας.
Οι φιλόσοφοι, οι ασκητές της ερήμου, οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι, οι Πυθαγόριοι και οι νεοπλατωνικοί, εκείνοι που δημιούργησαν την θρησκεία των αναίμακτων θυσιών, καταδιώχθηκαν και κατασφάχτηκαν από ετούτους τους Ορθόδοξους φανατικούς και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. Τα βιβλία τους κάηκαν, η αλήθεια τους θεωρήθηκε μανία και μωρία. Πολύ από αυτούς παρέμειναν στην ιστορία σαν Ορθόδοξοι χριστιανοί ενώ δεν είχαν καμία σχέση με τα δόγματα και την συμπεριφορά αυτής της εκκλησίας. Παράδειγμα είναι ο Άγιος Αντώνιος για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερη δημοσίευση μου.
Αργότερα επί αυτοκράτορα Βαλεντινιανού έγινε μεγάλος διωγμός φιλοσόφων και όποιος φορούσε τον φιλοσοφικό χιτώνα φυλακιζόταν αμέσως. Αν δεν υπέγραφε πίστη στον Άγιο αυτοκράτορα και στο Ορθόδοξο δόγμα καταδικαζόταν σε θάνατο. Όταν υπέγραφε, γινόταν Ορθόδοξος ιερέας και συμμετείχε στην αθλιότητα που μέχρι σήμερα μας κυβερνά.
Η ειρήνη δεν αναπαύεται στο ψέμα αλλά αναπαράγει τον πόλεμο. Η αλήθεια δεν υποτάσσεται στην ωφέλιμη δουλεία αλλά επαναστατεί όταν ο καιρός το επιτρέψει.
Αγαπάτε αλλήλους
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ – ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ !
Reblogged this on a hairless ape.
Η Βρόμικη Δύση αν δεν υπήρχαν οι Βυζαντινοί Λόγιοι και Επιστήμονες για να τους αντιγράψει και παπαγαλίσει,θα είχε μόνο να παρουσιάσει άπλυτους Σταυροφόρους και παιδεραστές Πάπες,όμοιους στην αγριότητα με σκοταδιστές Εβραίους και Τζιχαντιστές.
Χωρίς δε »το αποχετευτικό σύστημα» του Βυζαντίου θα έκανε ακόμα όπου να ‘ναι τα κακά της και θα έκρυβε την μπόχα με φρου φρου κι αρώματα,προσποιούμενη ότι μοσχοβολάει.
Πώς να το κάνουμε φίλτατοι;
Δεν μοσχοβολάει!
Ποια η άποψή σας για τους… άγιους που αναφέρονται στο κείμενο;
Μετανιώσανε καλέ μισό λεπτό πριχού ψοφήσουν και άγιασαν.
Μπα σε καλό σας πως κάνετε έτσι.
100.000 έσφαξε ο ένας, 30.000 ο άλλος, έλυσαν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού.
Think positive
Η Χρυσή Αυγή θαυμάζει το δολοφόνο άγιο Νικηφόρο Φωκά
xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/nikhforos-fwkas-o-leukos-thanatos-twn-sarakhnwn#ixzz3Dvccwa8v
Νικηφόρος Φωκάς, ο ‘’λευκός θάνατος’’ των Σαρακηνών
Κυριακή, 29 Ιουνίου 2014 – 07:28
Την γνωρίζετε από παλιά Ρο.
Κρίνουμε καθετί στο ιστορικό του πλαίσιο και όχι με βάση ανούσιες και εκ των υστέρων ηθικολογίες.
Ουδείς εξάλλου έχει το αλάθητο εκτός εμού ως γνωστόν!
και ο πάπας ma chérie
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ: ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟ 961 270.000 ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2012/04/961-270000.html#more
Δέν νομίζω νά έχει υπάρξει πολιτισμός στήν ανθρώπινη ιστορία που νά ήταν τέλειος, ιδεώδης καί δημοκρατικότατος. Η ανθρώπινη φύση δέν ξεχνά τήν σκληρώτητα της ακόμη καί στούς πιό εξελιγμένους της πολιτισμούς. Κρίνωντας πολιτισμούς τού παρελθόντος, αυτό που τούς κάνει σημαντικούς, αξιόλογους καί επιθυμητούς ή ανεπιθύμητους καί αποριπτέους, καλούς ή κακούς, είναι τό αποκρυστάλωμα, τό απόσταγμα, σέ γενικές γραμμές, που αφήνουν πίσω τους. Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός σάν αποκρυστάλωμα μάς μένει τό γεγονός πως έχτισε απανταχού τής γής θέατρα, βιβλιοθήκες καί φιλοσοφικές σχολές σπέρνωντας έτσι διαχρονικό πολιτισμό. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία καί τό παρακλάδι της τό Βυζάντιο έχτισαν αρρένες, Κολοσσαία, αιματηρά θεάματα καί ιπποδρόμους. Ζώντας σήμερα, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια μετά από αυτούς τούς πολιτισμούς, παρακαλώ επιτρέψατέ μου νά προτιμήσω τόν Ελληνικό πολιτισμό καί νά απορίψω τόν χριστιανόπληκτο Βυζαντινό, ό όποίος συνέβαλε στήν καταδίκη τής σκέψης μέ τόν θανατηφόρο Ιουδαϊκο΄του χριστιανισμό Τά άλλα τού Βυζαντινού πολιτισμού, τά΄δήθεν επέτρεψε στούς «εθνικούς» τό ένα καί τό άλλο καί εκοσμούσε μέ Ελληνικά αγαλματα τήν αυτοκρατορία του κ.λ.π. μού θυμίζει τόν εχθρό κατακτητή που αρπάζει τις υποδουλωμένες γυναίκες λόγω τής ομορφιάς τους και στολίζει τά χαρέμια του. Αν θέλετε νά μέ ρωτήσετε ποία κατα τήν γνώμη μου είναι τά λάθη τού μακρυνού παρελθόντος καί τά οποία εσημάδεψαν καί άλλαξαν τήν πορεία τής ανθρωπότητας θά σάς πω, πως πρώτον ήταν η εκστραρεία τού ξεμυαλυσμένου Αλέξανδρου που πρώτα εξεστράτευσε εναντίον τού ίδιου του Ελληνικού πολιτισμού καί ως ισχυρή πολεμική μηχανή κατέκτησε καί υποδούλωσε τήν υπόλοιπη Ελλάδα καί στήν συνέχεια αφού άφησε τήν Ελλάδα αδύναμη καί ανοχύρωτη εξεστράτευσε νά κυριέψει τόν κόσμο όλον. Ηθελε νά αφανήσει, καί σωστά, τήν Περσική απειλή? Μπορούσε νά ενώσει τίς δυνάμεις του μέ τήν υπόλοιπη Ελλάδα καί νά μηνύσει στούς Πέρσες «Μολλών Λαβέ». κύριοι. Μπορούσε νά συμβάλει στό χτίσιμο μιάς απόρθητης Ελλαδας ενωμένης πολεμικά καί πολιτισμικά αλλά δέν τό έκανε. Η Ρώμη βρείκε πρόσφορο έδαφος καί εκμεταλευόμενη τήν ισοπέδωση καί αποδυνάμωση τού Ελληνικού πολιτισμού εξ’ αιτίας τού Αλέξανδρου εξελίχθηκε σέ πολεμική δύναμη κατέκτησε τήν Ελλάδα καί όλον τόν Μεσσογειακό κόσμο, έφερε τόν χριστιανισμό καί από κεί καί πέρα τίς συνέπειες τίς ζούμε ακόμη μέχρι σήμερα όπου ζούμε ακόμη στόν απόηχο τής Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας μέ τίς αρρένες υπερθεαμάτων, πολιτικών διαπλοκών, οχλοκρατεία καί ολιγαρχεία. Αλοίμονο στούς λίγους σκεπτόμενους που βρίσκουν νά μήν χωράνε μέσα σέ αυτόν τό ασφυκτικό συνωστισμό τού βρώμικου καί αμόρφωτου όχλου καί τής γλοιώδους ολιγαρχείας.
Ο Πάπας,πολυαγαπητή,αποδέχθηκε την ασημαντότητά του!
Κατά τα λοιπά:
Λατρεύουμε Μέγα Αλέξανδρο,λατρεύουμε Βυζάντιο,
Καθέναν και καθετί που κόμισε την Ελληνική Ομορφιά παντού και την συνδιαμόρφωσε εξάλλου.
Το αντιλαμβάνονται φυσικά μόνο οι εύστροφοι επίγονοι…
Παράθεμα: Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές RSS Feed
ποιό βλακώδες άρθρο δεν ξαναδιαβάσαμε!!!
Παράθεμα: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ | Σίμος Κουταλιανός
http://tvxs.gr/news/kosmos/biblos-korani-poio-exei-perissoteri-bia
12 Φεβ. 2016
Βίβλος – Κοράνι: Ποιό έχει περισσότερη βία;
Σύγκριση
Το Odin Text είναι ένα λογισμικό που δημιουργήθηκε προκειμένου να αναλύσει την Παλαιά και τη Καινή Διαθήκη, καθώς και μια αγγλική έκδοση του Κορανίου από το 1957 στην μετάφραση του Ινδού λόγιου Μαουλάνα Μουχάμαντ Αλί.
Το λογισμικό κατηγοριοποίησε λέξεις -αυτός ήταν ο «οδηγός», το κριτήριο- που απαντώνται στα τρία ιερά κείμενα βάσει οκτώ συναισθημάτων: Χαρά, Αναμονή, Θυμός, Αηδία, Θλίψη, Έκπληξη, Φόβος/Άγχος κι Εμπιστοσύνη.
Στη συνέχεια, αναλύθηκε το περιεχόμενο και των τριών βιβλίων. Η διαδικασία κράτησε, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του Ιndependent, «μόλις δύο λεπτά».
Δημιουργός του λογισμικού είναι ένας Αμερικανός μηχανικός λογισμικού, ο οποίος μπήκε στη διαδικασία με αφορμή την ολοένα αυξανόμενη ισλαμοφοβία και την περιρρέουσα πεποίθηση πως το Ισλάμ είναι μια «βίαιη θρησκεία».
Ο Τομ Άντεσρον ανέλυσε τα δυο ιερά βιβλία του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, προκειμένου να βρει πόσο συχνά γινόταν αναφορά σε βίαια γεγονότα.
Η σύγκριση
Στα οκτώ συναισθήματα, η Βίβλος συγκέντρωσε υψηλότερο σκορ στον «Θυμό» και χαμηλότερο σκορ στην «Χαρά» -σε σχέση πάντα με το Κοράνι (λεπτομέρεια: Η Παλαιά Διαθήκη αποδείχτηκε αρκετά πιο βίαιη από την Καινή Διαθήκη).
«Εκ των τριών Γραφών, το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται να είναι το πιο βίαιο. Οι δολοφονίες και η καταστροφή αναφέρονται λίγο περισσότερο στην Καινή Διαθήκη (2,8%) σε σχέση με το Κοράνι (2,1%). Η Παλαιά Διαθήκη όμως προηγείται εμφανώς –σχεδόν με διπλάσια ποσοστά σε σχέση με το Κοράνι― όσον αφορά τις αναφορές σε καταστροφές και δολοφονίες με ποσοστό 5,3%», γράφει ο Αντερσον.
Και μετά ο Άντερσον εξήγησε
Μόλις εξέδωσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του, ο Αντερσον έσπευσε να τοποθετηθεί σχετικά με την μελέτη του, ειδικά μετά από διαπιστώσεις όπως ότι στη Βίβλο ο θυμός απαντάται με μεγαλύτερη συχνότητα απ’ ό,τι στο Κοράνι, που θα εξόργιζαν πολλές χιλιάδες συμπατριωτών του.
«Αρχικά, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να αποδείξουμε ή να διαψεύσουμε ότι το Ισλάμ είναι πιο βίαιο σε σχέση με άλλες θρησκείες. Επίσης καταλαβαίνουμε ότι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη και το Κοράνι δεν είναι οι μοναδικές Γραφές στο Ισλάμ, τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό, ούτε αποτελούν το άθροισμα των διδασκαλιών και των πρωτοκόλλων αυτών των θρησκειών. Θα πρέπει ακόμα να τονίσουμε ότι η ανάλυση είναι επιφανειακή και τα αποτελέσματα δεν είναι σε καμιά περίπτωση καθοριστικά και τελικά», ήταν η σχετική ανακοίνωση του μηχανικού λογισμικού.
Στο πλαίσιο του δημόσιου διάλογου
«Το εγχείρημα είχε πηγή έμπνευσης τον δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει γύρω από το αν η τρομοκρατία που συνδέεται με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό αντανακλά κάτι βίαιο στο Ισλάμ σε σύγκριση με άλλες μεγάλες θρησκείες», επεσήμανε ο Αντερσον καταλήγοντας με νόημα πως «αναγνωρίζουμε ότι αυτό είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα και ελπίζουμε ότι κανένας δεν προσβλήθηκε από αυτό το εγχείρημα».
http://luben.tv/blogosphere/blogs/48682
8 Άγιοι της Ορθοδοξίας χειρότεροι κι από τον Παΐσιο
Ο τύπος που έβαλε αρκούδες να κατασπαράξουν παιδάκια και άλλες -εντελώς αληθινές- ιστορίες ηρώων του χριστιανισμού
19.01.2015 · Από: LUBEN CREW
Προβληματίζεστε για το πώς ένας τύπος που έχει πέσει έξω σε όλες του τις προφητείες, μιλούσε με σαύρες, ισχυριζόταν ότι θεράπευε τον καρκίνο με το μαγικό του κασκόλ, επικροτούσε τη βία προς γυναίκες-παιδιά και θεωρούσε καλή ιδέα τη βίαιη εκκαθάριση 10.000.000 Τούρκων από την πόλη που ζούνε, έγινε άγιος;
Δεν θα έπρεπε, επειδή στις σελίδες της Βίβλου και των “βίων αγίων” υπάρχουν και χειρότερα.
Πολύ-πολύ χειρότερα.
Για παράδειγμα:
Αν η μάχη του Παΐσιου με τον Γιωργάκη τον Σαολίν σας ακούγεται σαν παραμύθι, τότε τι να πούμε για τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος λατρεύεται από όλες τις χριστιανικές εκκλησίες, επειδή σκότωσε έναν δράκο (επαναλαμβάνω: Έναν ΔΡΑΚΟ) για να σώσει μια πριγκιποπούλα στη σημερινή Λιβυή.
Ο άγιος Prince Charming υπήρξε Ρωμαίος στρατιώτης και με την πράξη του αυτή μας θυμίζει αγνές εποχές, τότε που οι βασιλοπούλες φοβόντουσαν τους δράκους και δεν τους εξέτρεφαν για να κατακτήσουν το Westeros. Επίσης μας θυμίζει ότι, με το να πιστεύεις ως πραγματικούς τους βίους αγίων, αποδέχεσαι ως γεγονός το ότι υπάρχουν δράκοι.
ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ “THE PUNISHER”
Αν νομίζετε ότι είναι κουλ το να κάνεις μια σαύρα να μιλάει και να λέει ότι υπάρχει θεός, τότε πόσο κουλ είναι να κάνεις mind control σε αρκούδες για να κατασπαράξουν τους εχθρούς σου; Ειδικά αν οι εχθροί σου είναι ανήλικα παιδάκια!
Μια μέρα στη Βαιθήλ, κάτι πιτσιρίκια είδαν έναν φαλακρό τύπο να ανεβαίνει ένα βουνό. Σκέφτηκαν ότι θα’ταν καλή ιδέα να τον κράξουν φωνάζοντας: «Ανέβαινε καράφλα, ανέβαινε!». ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!
Ο καμπριολέ κυριούλης δεν ήταν άλλος από τον προφήτη Ελισσαίο, ο οποίος γύρισε προς τα παιδιά, τα καταράστηκε, και τότε δυό αρκούδες βγήκαν από το δάσος (με εντολή Ελισσαίου) και κατασπάραξαν 42 από αυτά. (Παλαιά Διαθήκη Δ’ Βασιλείς 2,23-2,24)
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ “THE NOT-SO-GREAT”
To 390 μ.Χ. ο ιππόδρομος στη Θεσσαλονίκη ήταν πιο in κι από το «Μπουγατσάν». Μια μέρα ο Βουθέριχος, αρχηγός της φρουράς της πόλης , απαγορεύει σε έναν μεγάλο αστέρα-ηνίοχο της εποχής να πάρει μέρος στους αγώνες: σαν να’ ναι 1987 και να ρίχνει ο αθλητικός δικαστής 3 αγωνιστικές στον Γκάλη πριν το Άρης-ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο. Χαμός!
Τα χουλιγκάνια κάνουν τον Βουθέριχο κομματάκια (Αυτές οι εικόνες –που κάνουν το γύρο του κόσμου – αμαυρώνουν την εικόνα των βυζαντινών ιπποδρομιών) και ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος βρίσκει μια απλή λύση: να βάλει το στρατό να περικυκλώσει τον ιππόδρομο και να σφάξει όποιον βρίσκεται μέσα.
Μετά από λίγο το μετανιώνει: ήταν η κακή στιγμή, είχε και τα νεύρα του γιατί χύθηκε κόκκινο κρασί στην αγαπημένη του αυτοκρατορική στολή, και παίρνει την εντολή πίσω. Λίγο αργά όμως, μιας και είχαν ήδη σκοτωθεί και οι 7.000 θεατές.
Την επόμενη μέρα, πάει ο Θεοδόσιος στον ναό, αλλά ο παπα-Αμβρόσιος δεν τον αφήνει να μπει. Ο Godsent βάζει τα μεγάλα μέσα και με δάκρυα στα μάτια ζητάει συγχώρεση. Τον έβαλε ο Αμβρόσιος να πει 5-6 πατερημά, φίλησε και σταυρό ότι δεν θα το ξανακάνει, και σήμερα είναι Άγιος.
ΑΓΙΟΣ “HEADHUNTER” ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΤΗΡΩΝ
Ο Θόδωρας όταν ήταν εν ζωή επιδιδόταν στον χριστιανοταλιμπανισμό με ειδίκευση στην καταστροφή αρχαίων ναών και αγαλμάτων. Επίσης ήταν και φονέας δράκων (ΚΑΙ αυτός!).
Όμως τις πραγματικές καφρίλες τις έκανε μετά θάνατον:
Για θρησκεία της αγάπης, ο χριστιανισμός δεν είχε πολλά να πει ενάντια στη δουλεία. Ο Θόδωρας μάλιστα, ως βασικό του θαύμα, είχε την ανεύρεση δούλων που είχαν καταφέρει να αποδράσουν από τους αφέντες τους. Αν κάποιος δουλέμπορας ή άρχοντας έχανε κάποιον δούλο, πήγαινε και κοιμόταν στον τάφο του Άγιο Θεόδωρου και έβλεπε στον ύπνο του (magic tombstone, scrying +5) πού κρυβόταν ο δούλος που προσπαθούσε να ανακτήσει την ελευθερία του, για να πάει να τον μαζέψει.
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ “ΤΗΕ ΙΝVINCIBLE”
Πριν ξεκινήσουμε, ας παραδεχτούμε όλοι ότι με όνομα «Παφνούτιος» δε γαμησε ποτέ κανείς. Κάτι που ίσως εξηγεί γιατί ο νεαρός αυτός από την Αίγυπτο αποφάσισε να γίνει οσιομάρτυρας. Ο Παφνούτιος έσπρωξε περισσότερους ανθρώπους στο θάνατο κι από πρακτορείο εισιτηρίων για τον Τιτανικό, αλλά αυτός ως εκ θαύματος (κυριολεκτικά) πάντα τη γλίτωνε.
Την εποχή των διωγμών, βρέθηκε στη φυλακή. Εκεί συνάντησε 40 βουλευτές που είχαν μπει για κατάχρηση δημόσιου χρήματος (απάτες με εξοπλιστικά, 4 δισ. δηνάρια για καμήλες που γέρνουν, κλπ.) και τους εκχριστιάνισε με αποτέλεσμα να τους πετάξουν όλους στην πυρά. Μετά βγήκε από τη φυλακή και βρήκε τα 16 παιδιά των βουλευτών και τα έπεισε κι αυτά να γίνουν χριστιανοί. Ο έπαρχος, που ένα θεματάκι με την πυρομανία το’χε εδώ που τα λέμε, τα πέταξε κι αυτά στην πυρά και διέταξε να πάνε τον Παφνούτιο στον Νείλο. Εκεί ο Παφνούτιος προσυλήτισε 80 ψαράδες. Την επόμενη μέρα – το μαντέψατε – πήγαν οι Ρωμαίοι και τους στείλαν να «κοιμηθούν με τα ψάρια».
Και σ΄ όλα αυτά ο Παφνούτιος κύριος! Τον περνάγανε από τροχό, τον λογχίζανε, τον καρφώνανε με πυρωμένα σίδερα, αλλά αυτός –αντίθετα μ’ εκείνους που πήρε στον λαιμό του – δεν καταλάβαινε Χριστό (καλό το λογοπαίγνιο ε;)
Βλέποντάς πως ό,τι μαρτύριο και να περνάγανε τον Παφνούτιο, ο Θεός τον ξαναέφτιαχνε καινούριο, ένας αξιωματικός, ο Ευσέβιος, πείθεται από να γίνει κι αυτός Χριστιανός, μαζί με τους 400 στρατιώτες του.
Την άλλη μέρα ήρθε η ανάπτυξη για τους εμπόρους κολύβων στην Αίγυπτο.
ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, αγαπημένος Άγιος του Λούμπεν, αφού πείστηκε από τη γυναίκα του τη Φαύστα ότι ο γιος του από προηγούμενο γάμο, Κρίσπος, της την έπεσε, τον φυλακίζει και βάζει να τον καθαρίσουν μέσα στις φυλακές. Μετά αλλάζει γνώμη και δολοφονεί τη Φαύστα μέσα στο λουτρό της, επειδή τον έπεισε να ξεπαστρέψει τον Κρίσπο.
Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή λέει ότι τους καθάρισε και τους δύο απλά για να δείξει στους υπόλοιπους γιούς του, υποψήφιους διαδόχους του, ότι καλό θα’ταν να κάτσουν στ’αυγά τους και να περιμένουν ο μπαμπάς τους να πεθάνει από φυσικά αίτια για να πάρουν τον θρόνο.
Και όλο αυτό φυσικά είναι ψιλά γράμματα αν υπολογίσει κανείς τους επεκτατικούς πολέμους, τις εξεγέρσεις εναντίον του που έπνιξε στο αίμα και το ανελέητο ανθρωποκυνηγητό εναντίον αιρετικών. Από την άλλη, νομιμοποίησε τον Χριστιανισμό με το “Διάταγμα των Μεδιολάνων”, οπότε περασμένα ξεχασμένα.
AΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Ο Παΐσιος ειδικευόταν στις προφητείες, και ιδιαίτερα στις πλήρως αποτυχημένες προφητείες όπως το ότι το μακεδονικό θα έχει αίσιο τέλος για τον ελληνισμό και το ότι οι Ρώσσοι θα κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και μετά απλά θα μας τη χαρίσουν (έτσι γιατί είναι πολύ Large). Αν ήθελε να τα πάει λίγο καλύτερα, θα έπρεπε να πάρει μαθήματα από τον (πατρο)Κοσμά τον Αιτωλό, του οποίου οι προφητείες είναι τόσο γενικές που θα μπορούσαν να σημαίνουν ο,τιδήποτε. Μερικά παραδείγματα:
– «Ἕνα ψωμὶ θὰ χαθῆ τὸ μισό, καὶ ἕνα ὁλόκληρο»
– «Ἡ λευτεριὰ θἀρθῆ ἀπὸ κάτω ἀπὸ ὅπου χύνονται τὰ νερά»
– «Θὰ ἔρθη καιρός, ποὺ θὰ φέρη γύρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι του»
– «Θἄρθη ξαφνικά· ἢ τὸ βόϊδι στὸ χωράφι ἢ τὸ ἄλογο στ᾿ ἁλώνι»
– «Θὰ βάλουν φόρο στὶς κότες καὶ στὰ παράθυρα»
– «Ἢ τρεῖς μέρες ἢ τρεῖς μῆνες ἢ τρία χρόνια θὰ βαστάξη»
– «Θὰ ἔρθη καιρὸς ποὺ μιὰ γυναίκα θὰ διώχνη δέκα Τούρκους μὲ τὴ ρόκα»
– “Θα βλέπετε να πηγαίνουν άλλοι επάνω και άλλοι κάτω”
Βέβαια όταν πρόκειται να γλύψει λίγο την εξουσία, όπως στην παρακάτω προφητεία που έκανε για τον Αλή Πασά, γίνεται αρκετά πιο συγκεκριμένος:
«Θὰ γίνῃς μεγάλος ἄνθρωπος. Θὰ ἀφήσης μεγάλο ὄνομα στὴν οἰκουμένη. Αὐτὴ εἶνε ἡ θέλησι τῆς θείας προνοίας. Ἐνθυμοῦ ὅμως εἰς ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ἐξουσίας σου νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ ὑπερασπίζεσαι τοὺς χριστιανούς, ἂν θέλης νὰ μείνη ἡ ἐξουσία εἰς τοὺς διαδόχους σου».
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΣΑΦ «Ο METEΩΡΙΤΗΣ»
Το πιο BADASS όνομα στην Ορθοδοξία. Σου δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για αρμαγεδδώνες και θεϊκή εκδίκηση από ψηλά, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει απλά ότι ο Ιωάσαφ ήταν από τα Μετέωρα. Ξενέρα.
Παράθεμα: Άγριοι Άγιοι και δολοφόνοι, που οι εικόνες τους φιλιούνται/προσκυνούνται | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Cheers, Numerous material.
Best Essay writing
arabian prophet https://an-essay.com/national-myths-develop
Παράθεμα: Το Πατριαρχείο αναγνωρίζει έμπρακτα το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Φανούριος, ένας ιστορικά ανύπαρκτος άγιος-προξενήτρα και γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Να ανακηρυχθεί Άγιος ο Κώστας ο Β΄ ή 13ος (μετρώντας από τον Μ.Κωνσταντίνο) | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Η αμφισβήτηση ιδιωτικού «θαύματος» αφορολόγητου σκελετού αγνώστου, «προσβάλει την ελευθερία της πίστης»; | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Oι σκοτεινοί καρποί της Ορθοδοξίας | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές