Όσιος Νίκων, η ντροπή της Σπάρτης

Η Εκκλησία προωθεί τον Αντισημιτισμό (Σήμερα του οσίου Νίκωνα)

(Eικόνα: Βλάση Ρασσιά «Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών», Αθήναι 2003, εκδ. “Ανοιχτή Πόλη”)

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Σήμερα (26.11.) είναι η γιορτή του οσίου Νίκωνα και διαβάζω στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Σπάρτης: “Στη Σπάρτη ο Όσιος ανέπτυξε αξιόλογη δράση, ενώ την απήλλαξε και από τη μάστιγα των Ισραηλιτών, που με την άσχημη διαγωγή τους επηρέαζαν τον πληθυσμό και αποτελούσαν εμπόδιο στην ηθικοπλαστική προσπάθεια που έκανε ο Νίκων”.

Νομίζω πως αυτές οι ναζιστικές αθλιότητες θα έπρεπε να επισύρουν την προσοχή του κ. Εισαγγελέα. Από πότε ξεσπιτώνονται με τη βία αθώες οικογένειες και γυναικόπαιδα κι αυτή η κατάπτυστη βαρβαρότητα πλασάρεται ως πράξη Αγιότητας; Έχει χαθεί κάθε μέτρο ηθικής στον κόσμο της Εκκλησίας; Ποιά ήταν η ηθικοπλαστική προσπάθεια αυτού του φανατικού; Η Μητρόπολη της Σπάρτης φαίνεται πως πάσχει-αν κρίνουμε από αυτό- από βαθιά ηθική πώρωση.

Δεν μπαίνει βέβαια στον κόπο η Ι.Μ. να μας πει σε τι συνίστατο η «άσχημη διαγωγή” των Ισραηλιτών και με ποιο τρόπο συντελέστηκε αυτή η απαλλαγή και η έξωση των γυναικόπαιδων. Λεπτομέρειες που τις αποφεύγει η Εκκλησία, που είναι έτοιμη να σηκώσει γη κι ουρανό, όχι μόνο αν διωχθούν κλοτσηδόν οι καλόγεροι από κάποια λιμνοθάλασσα που δεν τους ανήκει, αλλά αν μπει κάποιος μικρός φόρος στα τσιφλίκια και στα μέγαρά της. Όλοι καταλαβαίνουμε, όσο κι αν ο Συναξαριστής του Αγίου χρεώνει κάθε βαρβαρότητα που έγινε στην πόλη απ’ ευθείας στον ορθόδοξο θεό, πως η έξωση των Ιουδαίων θα συνοδεύτηκε από βαθύ ανθρώπινο πόνο και από ωμή βία, αφού όταν σήμερα το χριστιανικό μας κράτος πάει να κατεδαφίσει πολιτισμένα κάποιο αυθαίρετο ενός (φτωχού πάντα) ελληνορθόδοξου οικιστή, αυτός υψώνει την ελληνική σημαία, ταμπουρώνεται στο σπίτι του και απειλεί να αυτοκτονήσει μαζί με τα παιδάκια του.

Ασφαλώς η Σπάρτη έχει μια βαθιά παράδοση ευσέβειας, η οποία ίσως να δικαιολογεί τον ιερό ζήλο του πολιούχου της. Ο Εισαγγελέας Γυθείου, ο αξέχαστος δημοκράτης Παύλος Δελαπόρτας, στο “Ημερολόγιο ενός Πιλάτου”, περιγράφει τη δράση των ευσεβών Ταγμάτων Ασφαλείας της Λακωνίας Εκτός από τον ιερό φονιά Νίκωνα, από εδώ φαίνεται πως καταγόταν και η ενάρετη συζυγοκτόνος αυτοκράτειρα Θεοφανώ, χήρα Ρωμανού Β΄ και Νικηφόρου Φωκά, ερωμένη Ιωάννη Τσιμισκή και τελικώς μοναχή. Από εδώ ξεκίνησε και ο εθνικόφρων Προκόπης Μενούτης, έκπτωτος δεσπότης Κεφαλλονιάς και τεμαχιστής του πτώματος του αγ. Γεράσιμου, από εδώ και ο πάνσεμνος πατριαρχικός κληρικός που συνελήφθη (από παρεξήγηση) στα 1985 στις τουαλέτες αθηναϊκού πορνοκινηματογράφου πλάι σε κάποιον νεαρό (αθωώθηκε πανηγυρικά από την αδέκαστη Δικαιοσύνη) και έκτοτε εφησυχάζει σεβαστός από όλους και ιερουργών όπου κληθεί τιμητικώς. Πρόσφατα έλαμψε και η αρετή του αρχιμανδρίτη Φώτιου Μ. πνευματικού τέκνου του ιερού Καλλίνικου, ο οποίος εδρεύει στον Κορυδαλλό συκοφαντημένος πως τάχα περιηγείτο παιδοφιλικές ιστοσελίδες.

Οι σημερινοί πιστοί του Αγίου τον θέλουν ντε και καλά Έλληνα, σε μια εποχή που εθνικές συνειδήσεις με τη σημερινή έννοια δεν είχαν διαμορφωθεί και το “ Έλληνας” ήταν για την Εκκλησία βρισιά, αδιαφορώντας αν θα τρίζουν τα κόκαλά του από την προσβολή. Περιφρονούν τη γνώμη του άγιου Νικόδημου του Αγιορείτη που γράφει πως «ούτος εκ της των Αρμενίων ώρμητο χώρας» (Μηναίον έκδοσις Ανδρέως Σπινέλου εν Ενετία, 1551) και ότι «κατήγετο εξ Αρμενίας» (Μέγα ωρολόγιον, έκδοσις εις Βενετία, 1870).

Αλλά και ο Συναξαριστής του γράφει πως πατρίδα του ήταν «η παρά το Αρμενικό θέμα, Πολεμωνιακή χώρα», η οποία είναι η αρχαία Παφλαγονία. Αυτό τον καθιστά στα μάτια των οπαδών της αίρεσης του φυλετισμού “Πόντιο”, άρα με κάποιο λογικό άλμα και Έλληνα (όπως κι ο Μιθριδάτης;;;) φορέα των ελληνικών γονιδίων που έχουν ανιχνεύσει στο εργαστήριο ο δρες Άνθιμος, Αμβρόσιος & Σεραφείμ. Ότι και να ήταν ο διεστραμμένος καλόγερος, όσο κι αν η βλάσφημη Εκκλησία του πιστώνει πιο πολλά θαύματα κι από τον ίδιο το Χριστό, αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ήταν απατεώνας, βάναυσος, φονιάς, κήρυκας μίσους και αντισημίτης, που γυρολογούσε εκεί που τον έσπερνε ο αφέντης του ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, από την Κρήτη στην Πελοπόννησο για να εκχριστιανίσει με τη βία Σαρακηνούς ή Λάκωνες εθνικούς, ή Σλάβους παγανιστές, ή Εβραίους εμπόρους. Είχε βέβαια στη Λακωνία από το 970 έως το θάνατό του (η Εκκλησία τον τοποθετεί το 998) τις πλάτες του στρατηγού της Πελοποννήσου Βασίλειου Απόκαυκου και του ξενομερίτη επισκόπου Θεόπεμπτου.

Η Λακωνία του 10ου-11ου αιώνα είχε πολύχρωμη θρησκευτική σύνθεση ως επαρχία του πολυφυλετικού μεν αλλά θρησκευτικά μισαλλόδοξου θεοκρατικού ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, που ήθελε μόνο μια θρησκεία μέσα στα όριά του και ει δυνατόν και έξω από αυτά, γι’ αυτό και ασκούσε ιμπεριαλισμό και εξωτερική πολιτική με το πρόσχημα της Ιεραποστολής, πολιτική που συνεχίζει και σήμερα το νεοελληνικό κράτος χρηματοδοτώντας με μυστικά κονδύλια βορβορώδη ρατσιστικά πατριαρχεία όπως αυτό των Ιεροσολύμων. Στη Σπάρτη λοιπόν (τη μεσαιωνική Λακεδαιμονία, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια που άφησε ο χριστιανός Αλάριχος και οι φανατικοί του καλόγεροι και που μετά ερήμωσε δίνοντας τη σκυτάλη στο Μυστρά-εικ.2) επικρατεί ο χριστιανικός πληθυσμός ενώ στην ύπαιθρο υπάρχουν πληθυσμοί ακόμη και συμπαγώς σλαβικοί, που διατηρούν την παγανιστική θρησκευτικότητα. Αλλά και στους ελληνόφωνους πληθυσμούς υπήρχαν άνθρωποι, που είχαν παγανιστική συνείδηση. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος παραδέχεται ότι οι κάτοικοι του κάστρου Μαΐνης δέχθηκαν το βάπτισμα μόλις επί Βασιλείου Α’ Μακεδόνος (867-886) (21) και ασφαλώς η νέα θρησκεία θα άργησε να κυριαρχήσει ιδιαίτερα στα ορεινά. Ο Νίκων είχε λοιπόν μπόλικη δουλειά να διεκπεραιώσει και στρογγυλοκάθισε για τα καλά στο σβέρκο της πόλης (που ο βιογράφος του τη λέει άλλοτε Σπάρτη, για να δείξει τις ιστορικές γνώσεις του, κι άλλοτε Λακεδαιμονία) εξασφαλίζοντας οικονομικά το ιερό κονάκι του με τρία τουλάχιστον μετόχια, τα δυο στο Σ(κ)λαβοχώρι (τις σημερινές και αρχαίες Αμύκλες) και στο Παρόρι. Το πρώτο από τα κτήματα αυτά γειτόνευε, όπως δείχνει και το όνομα του, με οικισμό Σλάβων, Μηλιγγών όπως θα δούμε παρακάτω.

Ασφαλώς οι Εβραίοι δεν είδαν άσπρη μέρα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Έπρεπε να έλθουν οι Οθωμανοί για να δώσουν ανεξιθρησκία και να μπορέσουν οι Εβραίοι να ζήσουν κάπως σαν άνθρωποι, ιδιαίτερα όσοι διώχτηκαν από τη χριστιανική Δύση. Η αγριότητα της προσωπικότητας του αυτοκράτορα επηρέαζε την πάγια αντιεβραϊκή πολιτική, που όμως δεν έφτασε ποτέ τις ακραίες βιαιότητες της Καθολικής Δύσης. Ο Ιουστινιανός ο Α΄, ο Ηράκλειος ο Α΄, ο Λέων ο Γ΄, ο Βασίλειος ο Α΄, ο Ρωμανός ο Α΄, δεν τους άφησαν σε χλωρό κλαρί. Τα υποχρεωτικά βαπτίσματα και το υβρεολόγιο του νοσηρού μίσους που επιβιώνει και σήμερα στα λειτουργικά κείμενα, ήταν το λιγότερο που έπαθαν. Το 608 οι Εβραίοι της Αντιόχειας αναγκάστηκαν να εξεγερθούν και έσυραν τον πατριάρχη μέσα στους δρόμους της πόλης και το 614 είδαν στην Ιερουσαλήμ τους Πέρσες σαν απελευθερωτές. Τη σκυτάλη των διωγμών πήραν από το Βυζάντιο οι Σλάβοι ορθόδοξοι τσάροι και βοεβόδες στη Βουλγαρία, στη Βλαχία, στη Ρωσία και για αιώνες έκαναν τους Εβραίους να φτύνουν το γάλα της μάνας τους (εικ.3). Η αρσενική χαρτορίχτρα, ο φίλος του Αλή πασά, ο γυρολόγος αμαθής Βλάχος καλόγερος Κοσμάς ο Αιτωλός, χειροτέρεψε την κατάσταση διαδίδοντας ανάμεσα σε άλλα ψέματα και πως τάχα οι Εβραίοι σφάζουν χριστιανόπουλα και τους πίνουν το αίμα. Η βδελυρή αυτή συκοφαντία προκάλεσε εκατοντάδες πογκρόμ όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη Ρουμανία, στη Σερβία και στη Ρωσία, όπου διέπρεψαν ιερές μορφές της Ορθοδοξίας στον Αντισημιτισμό όπως ο πατριάρχης-πρωθυπουργός Μύρων, ο άγιος χιτλερικός επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, και ο “Ιππότης του Επουρανίου Βασιλείου” και “Μέγας Υβριστής” Ηλιόδωρος του Τσαρίτσιν (μετά το 1917, τόσκασε στις ΗΠΑ, πέταξε τα ράσα και παντρεύτηκε) .

Πριν την έλευση του καλόγερου η Σπάρτη ήταν μια σχεδόν κοσμοπολίτικη πόλη, με τις βιοτεχνίες της και με το εμπόριό της, με τους αριστοκρατικούς της οίκους που είχαν οικονομικό πάρε δώσε με τη Βενετία, με την ανθηρή παρουσία Ενετών και Ιουδαίων στο οικονομικό γίγνεσθαι όπως επισημαίνει ο William Miller. (“Iστορία της Φραγκοκρτίας….», μτφρ. Σπ. Λάμπρου) Το κλείσιμο των σφαγίων της πόλης τα οποία ελέγχονταν από τους Εβραίους, με τον εκβιασμό του αγύρτη πως αν τάχα οι Σπαρτιάτες δεν έδιωχναν αυτούς που τολμούσαν να σφάζουν τα ζώα κυριακάτικα , δεν θα κόπαζε η επιδημία (που ήταν θεϊκή οργή), ήταν τεράστιο πλήγμα για την οικονομική ζωή της πόλης της οποίας οι Ιουδαίοι ήταν ζωντανό στοιχείο. Μπορούμε να υποθέσουμε πως ο Όσιος, όπως ακριβώς και ο αγύρτης Κοσμάς Αιτωλός, εκπροσωπούσε οικονομικά συμφέροντα χριστιανών που έβλεπαν τις Κυριακές να έχουν διαφυγόντα κέρδη. Κέρδη έχανε και το κράτος από την εκτόπιση των Εβραίων, και μόνο από τις απώλειες φόρων (εικ.4), αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τους φανατικούς αυτοκράτορες που βούλιαζαν την αυτοκρατορία σε πολέμους και καταχρήσεις. Δεν είναι τυχαίο που η επέτειος που ο Όσιος έφυγε για την Κόλαση καθιερώθηκε ως εμποροπανύγηρις μέσα στο κάστρο της Λακεδαίμονος. (Άννα Λαμπροπούλου, «Οι πανηγύρεις στην Πελοπόννησο…», από το “Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο”, Αθ.1989) Ο Νίκων λοιπόν που καλά καλά δεν ξέρανε πούθε κρατά η σκούφια του, με την απειλή των όπλων και με τη θρησκευτική τρομοκρατία απειλώντας πως τάχα ο λοιμός θα αποδεκάτιζε τους κατοίκους, ζήτησε γραπτή υπόσχεση για τον εκτοπισμό των Εβραίων από μια ιστορική αρχαία πόλη που είχε διαχρονικά μέχρι τότε σχέσεις μαζί τους Για τις οικονομικές επιπτώσεις αυτού του διωγμού, ο Νίκων συνάντησε αντιδράσεις από όσους θίγονταν οικονομικά, χωρίς βέβαια να μπορεί κανείς να αποκλείσει και διαμαρτυρίες Σπαρτιατών χριστιανών ή παγανιστών που διατηρούσαν κάποια ανθρωπιά και δεν μπορούσαν να ανεχθούν το ξεσπίτωμα των γειτόνων και φίλων τους από κάποιο παρείσακτο καλόγερο. Οι Ν.Βέης (περ.Νουμάς 3, 1905, «Οι Εβραίοι της Λακεδαίμονος…») και ο Ανδ.Ανδρεάδης («Οι Εβραίοι εν τώ Βυζαντινώ κράτει»-Επετ.Βυζ. Σπουδών 1929), ομολογούν πως οι Εβραίοι είχαν το εμπόριο στα χέρια τους. Δεν είναι τυχαίο πως διαρκώς πίσω από τους διωγμούς των Εβραίων στην Ισπανία, στη χιτλερική Γερμανία, στο Βραχώρι από το μέντιουμ Πατροκοσμάς, στη Σπάρτη κλπ κρύβεται πάντα το οικονομικό κίνητρο, κρυμμένο πίσω από φυλετικά ή θρησκευτικά ιδεολογήματα. Ο βιογράφος του Νίκωνα, κάποιος άγνωστος ηγούμενος του 11ου ή 12ου αιώνα, γίνεται αστείος στην προσπάθειά του να μετακυλήσει την ευθύνη των φονικών (που έκανε ο άγιος και οι τραμπούκοι του, καλόγεροι και λαϊκοί, από αυτά τα λούμπεν στοιχεία που πλαισιώνουν τους παπάδες, και ψωμοζούν από την Εκκλησία), στο θεό του. Ένας από τα θύματα του φονιά Νίκωνα, ήταν και ο άρχοντας Ιωάννης Άρατος επειδή υπερασπίστηκε τους διωκόμενους. Η απόπειρά του να επαναφέρει στην πόλη Ιουδαίο τεχνίτη ειδικευμένο στη λεύκανση των υφασμάτων προσέκρουσε στο βίαιο αντισημιτισμό του Οσίου. Είδε λέει λοιπόν “ο Άρατος ο τρισκατάρατος” (φράση που επιβιώνει σήμερα στη Λακωνία) στον ύπνο του δυο άντρες που τον μάλωσαν.. Την άλλη μέρα ξύπνησε με υψηλό πυρετό Το παραμύθι λέει πως ο Άρατος τον οποίο ο βιογράφος περιλούζει με βρισιές, μετάνιωσε και ζήτησε να του φέρουν τον Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο καλόγερος λοπόν του είπε: «τα όσα έκανες σε μένα, αδελφέ είναι συγχωρεμένα. Επειδή από το Θεό έχει οριστεί ο θάνατός σου, κανείς δε μπορεί να το αλλάξει αυτό» Δυό μέρες μετά ο Άρατος πέθανε. («Βίος, και Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και ασματική Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του «Μετανοείτε»». Εν Αθήναις 1933, τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου. Βίος του Οσίου, όπως αυτός κατεγράφη και βρίσκεται σε μοναστηριακούς βυζαντινούς κώδικες) Αυτός λοιπόν ήταν τότε ο θεός σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, ένας μικροπρεπής φονιάς που εκδικιόταν όποιον πήγαινε κόντρα στα αίσχη των καλόγερων. Τώρα τι απέγιναν οι Εβραίοι; Μάλλον πήγαν στην μετέπειτα Αναβρυτή όπου ήκμασε η τοπική νεροκίνητη Βιοτεχνία, σίγουρα στον μετέπειτα Μυστρά, χωρίς να αποκλείεται κάποιοι μετά το ραντεβού του Νίκωνα με το Διάβολο να γύρισαν πίσω.

Οι διωγμοί των Εβραίων στη Λακεδαιμονία, χρονολογούνται από τους J.Starr (“Jews in the Byzantine Empire” -1939) και D.Jacoby (“Les Juifs de Byzance: une communauté marginalisée”) στα 985. Αλλά και μετά το θάνατό του Νίκωνα οι εκδικητικοί θάνατοι και οι βίαιες ουρανόπεμπτες τιμωρίες που βέβαια δεν ήταν τίποτα άλλο παρά εγκληματικές ενέργειες των καλόγερων που παρουσιάζονταν αργότερα στον τρομαγμένο όχλο ως θαύματα, συνεχίστηκαν. Ο Δούκας των Εθνικών Αντίοχος (εθνικό το όνομά του, στρατιωτικός επικεφαλής κάποιας μειονότητας, ίσως των Σλάβων ορεινών δηλ.των Μηλιγγών, γιατί υπήρχαν και στη Λακωνία οι πεδινοί Σλάβοι Εζεροί ή Εζερίτες, που ζούσαν στα έλη των εκβολών του Ευρώτα) μια μέρα πήγε στο μετόχι (μάλλον του Σλαβοχωρίου) και απαίτησε να καταλύσει εκεί. Οι μοναχοί προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, επικαλούμενοι την τάχα διαθήκη του Νίκωνα, που το απαγόρευε αυτός όμως έστησε τη σκηνή του εκεί. Τη νύχτα εμφανίσθηκε στον ύπνο του ο όσιος και τον χτύπησε στο πλευρό με το ραβδί του. Τον έπιασε δυνατός πόνος, ταράχθηκε και ξεκίνησε να πάει στη Σπάρτη, αλλά στο δρόμο πέθανε. Το πτώμα του μεταφέρθηκε στην πόλη και την επόμενη νύχτα έπεσε φωτιά και έκαψε το νεκροκρέβατό του μαζί με το σώμα του. Προφανώς ο Δούκας άσκησε το δικαίωμα να στήσει το “άπληκτον” δηλαδή το στρατόπεδό του όπου ήθελε και οι αφιλόξενοι καλόγεροι που δεν ήθελαν να επιβαρυνθούν με τα επακόλουθα (τροφοδοσία κλπ) επικαλέστηκαν μια διαθήκη που δήθεν το απαγόρευε κι όταν η μέθοδος απέτυχε, κατέφυγαν στην εγκληματική μπαμπεσιά.

Ο όσιος λοιπόν φύλαγε ζηλότυπα κι απ’ τον τάφο του τα προικιά της Μονής του. Μηλιγγοί “ληστές” (ή άραγε απλά πεινασμένοι;) που οπλισμένοι άρπαξαν τα ζώα του μετοχιού είδαν στον ύπνο τους τον όσιο με δύο μεγάλα σκυλιά και, αφού πρώτα τους ξυλοκόπησε, έριξε τα σκυλιά εναντίον τους κι όταν ξύπνησαν είχαν πρησμένα μάτια σπασμένα σαγόνια, μελανιές μώλωπες πληγές και δαγκωνιές και πονούσαν πολύ. Όταν επέστρεψαν τα κλοπιμαία, η υγεία τους αποκαταστάθηκε. Φαίνεται λοιπόν πως ο Νίκων είχε συγκεντρώσει πολύ πλούτο γιατί στον τάφο του ιδρύθηκε μονή, που φέρεται πως δέχθηκε πολλές επιθέσεις, τις οποίες με πολύ κόπο απέκρουσε ο ηγούμενός της Γρηγόριος Παφλαγών, συμπατριώτης προφανώς και πνευματικόν τέκνον του Οσίου, ο οποίος θα διδάχτηκε από αυτόν τις αρετές της ελεημοσύνης αλλά (κυρίως) και της παρθενίας.

Αυτοί οι ευσεβείς είναι απίστευτα ψεύτες. Ένας από δαύτους, ο Φώτης Κόντογλου (“Άγιος Νίκων ..” -«Ασάλευτο Θεμέλιο, Ακρίτας 1996), μέσα στις εξιστορήσεις των πιό απίθανων θαυμάτων του Αγίου που θα τα ζήλευε και ο Μάγος Μέρλιν, δεν λέει κουβέντα για διωγμούς μόνο γράφει ξεδιάντροπα: “Στο μεταξύ βαφτιζόντανε οι Εβραίοι, που υπήρχανε πολλοί σ΄ αυτά τά μέρη, και πλήθαινε η πίστη του Χριστού..«. Ο ίδιος μας διαβαβαιώνει πως “από τον τάφο του ανάβρυσε άγιο μύρο, και πολλοί άρρωστοι γιάνανε, τυφλοί, στηθικοί, υδρωπικοί, παράλυτοι κι’ άλλοι που βασανιζόντανε από διάφορες αρρώστιες». Γι’ αυτό και το απολυτίκιό του λέγει:
Χαίρει έχουσα η Λακεδαίμων
θείαν λάρνακα των Σων λειψάνων
αναβρύουσαν πηγάς των ιάσεων…»

Προτείνω λοιπόν κι εγώ, ο εκάστοτε μητροπολίτης Μονεμβασίας (που το ΠΑΣΟΚ τώρα του εξασφάλισε-από την τσέπη μας-καλοπληρωμένο βοηθό επίσκοπο, ενώ το Δημόσιο απολύει εργαζόμενους) όταν αρρωστήσει να προστρέξει στον Άγιο και να μην ξευτελίζεται όπως ο Χουντόδουλος που μιξόκλαιγε και πήγε με τα λεφτά μας στις ΗΠΑ για να κλέψει μόσχευμα. Ας μην ξεχνά ο δεσπότης πως από τον όσιο θεραπεύτηκε και ο στρατηγός Απόκαυκος (το βεβαιώνουν 69 Συναξαριστές), που συνέδραμε από τότε δια πυρός και σιδήρου την Ιεραποστολή του Νίκωνα.

Ελπίζω οι αντιρατσιστικές οργανώσεις (από την Αριστερά που υποστήριξε την εθνοθρησκευτική κάθαρση των Σέρβων ορθόδοξων εθνικιστών στο Κόσσοβο, δεν περιμένω τίποτα), να ενεργοποιηθούν και να απαιτήσουν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, (εντάξει ας πουλάει στους βλάκες τα παραμύθια της, αλλά) να πάψει να προπαγανδίζει εκδηλώσεις θρησκευτικής κάθαρσης και ομογενοποίησης ως θεάρεστες πρακτικές. Προσβάλει με αυτόν τον τρόπο και τον Χριστό αλλά και στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα. Ελπίζω πως θα βρεθούν να κάνουν πρώτοι αυτό το βήμα δημοκρατικοί Σπαρτιάτες, για να ξεπλύνουν αυτοί την κραυγαλέα ντροπή της πόλης τους, τον Νίκωνα, που τόσο βλάσφημα η Εκκλησία τον τιμά και τον προτείνει στους πιστούς της ως παράδειγμα για μίμηση!!!.