[Ένα τεράστιο αντιευαγγελικό εκκλησιολογικό σκάνδαλο της αίρεσης του φυλετισμού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα]
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Τώρα που η απάτη του Αγίου Φωτός δέχτηκε συντριπτικό χτύπημα από τον Δημήτρη Αλικάκο, που απέσπασε καταγεγραμμένη σε βίντεο την έντιμη ομολογία του αρμόδιου της τελετής Σκευοφύλακα και Ηγούμενου του Παναγίου Τάφου αρχιεπισκόπου Ιεραπόλεως Ισίδωρου, [(«Αυστηρώς εθνική) συνάντησις θρησκευτικού και πολιτικού θίασου«] και η Ελλάδα από πέρσι έχασε την ευτυχία να απολαμβάνει τον μητροπολίτη Ησύχιο (που τον κατήγγειλε μια trans κυρία) να το μεταφέρει με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο του κου Τσίπρα ως Αρχηγό Κράτους, να δούμε μια ακόμη αθλιότητα αυτού του πατριαρχείου:
Ο συγγραφέας του «Modern Christianity in the Holy Land» (2010), Hanna Kildani είναι Ιορδανός ιερέας του Λατινικού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Θεολογίας με διδακτορικό στην Ιστορία και κάτοχος της Αραβικής, Αγγλικής, Γαλλικής και Ιταλικής γλώσσας. Μεταφέρω το κομμάτι που αφορά το τερατούργημα της κατάληψης του εμβληματικού πατριαρχείου Ιεροσολύμων από κάποιον Μωραϊτη καλόγερο, συνδεόμενο με τη Μονή Φιλοσόφου της Δημητσάνας, που κατάφερε να εκτοπίσει τους συμπατριώτες του Χριστού από την ηγεσία της φυσικής τους Εκκλησίας, μέχρι σήμερα, με τις πλάτες του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και της πολιτικής των Οθωμανών Σουλτάνων, οι οποίοι χώριζαν τις εθνότητες της αυτοκρατορίας τους με βάση το θρήσκευμα, οπότε όλοι οι Ορθόδοξοι (και όλοι οι Χριστιανοί) ανήκαν στο Ρουμ μιλλέτ (έθνος των Ρωμαίων) με Μιλλέτ Μπασί («Εθνάρχη»), τον «πασά με τρεις αλογοουρές» Έλληνα (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων επί «Τουρκοκρατίας», βλ.: « Ένας φιλοδυτικός Βούλγαρος στον οικουμενικό θρόνο») πατριάρχη της Ιστανμπούλ. Είναι θέμα χρόνου και πολιτικών συγκυριών, το παλαιστινιακό πλήρωμα αυτής της Εκκλησίας, που πρώτος της Επίσκοπος ήταν ο αδελφός του Χριστού Ιάκωβος, να επανακτήσει αυτό που του ανήκει όπως συνέβη και με την αναπόφευκτη επαναραβοποίηση του πατριαρχείου Αντιοχείας (1899), χωρίς η Ελλάδα-όπως και τότε-να χάσει τίποτα, αντίθετα θα απαλλαγεί από ένα ρατσιστικό και βλάσφημο άχθος και θα γίνει εντιμότερη, όπως την θέλει κάθε καλός πατριώτης. Για το πώς «επανδρώνεται» σήμερα η αδελφότητα του «Παναγίου Τάφου» («Το πατριαρχείο του Αγίου Φωτός στρατολογεί ανήλικα αγόρια«), τροφοδοτούμενη από φτωχά ανήλικα Ελληνόπουλα [12 ετών μετανάστευσε και ρασοφόρεσε ως μαθητευόμενος στα Ιεροσόλυμα από πολύτεκνη οικογένεια των Γαργαλιάνων ο σημερινός πατριάρχης, ο πωλητής ακινήτων Θεόφιλος, που φυλάκισε τον προκάτοχό του κτηματομεσίτη Ειρηναίο, διάδοχο του λαθρέμπορου χρυσού και μαστροπού Διόδωρου («Ολο το παρασκήνιο στα Ιεροσόλυμα» Γ.Καλοκαιρνός-Καθημερινή, 22.7.2001), διάδοχου του γυναικοκατακτητή Βενέδικτου («Ποιών ανθρώπων τα σπίρτα ανάβουν το «άγιο Φως»!»).
«Part one The Greek Orthodox Patriarchate Introduction». «Μέρος πρώτο Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο. Εισαγωγή» (Σελ 19-26, για την οικονομία του χώρου παραλείπω τις 28 υπομνηματίσεις): «. «…Στη βυζαντινή εποχή, η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ ήταν γραικική στην όψη, αλλά δεν εγκατέλειψε τις ανατολικές της ρίζες. Κατά την αραβική κατάκτηση αραβοποιήθηκε από άποψη κλήρου, λαού και γλώσσας. Στην εποχή των Σταυροφοριών, εμφανίστηκε ανταγωνισμός μεταξύ των οπαδών της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας. Προέκυψαν δύο πατριαρχικές οντότητες, η μία ήταν Λατινική οντότητα και η άλλη (σημ.Λ.: που προϋπήρχε) Ορθόδοξη, που προέκυψε στην Κωνσταντινούπολη. Η Ορθόδοξη οντότητα….ήταν εχθρική απέναντι σε οτιδήποτε ήταν δυτικό. Μετά τις Σταυροφορίες, οι Άραβες Πατριάρχες, που εκλέχτηκαν από τον εθνικό κλήρο, ξανάρχισαν να φροντίζουν για τη μικρή χριστιανική κοινότητα στην Παλαιστίνη. …. Τα Ανατολικά Πατριαρχεία, δηλαδή η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια και η Ιερουσαλήμ, έπεσαν νωρίς στην αραβική ισλαμική κυριαρχία τον έβδομο αιώνα. Ακολούθησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο έπεσε όταν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453 μ.Χ…..Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Παλαιστίνη το 1516 μ.Χ.. Από πολιτική άποψη, η κυριαρχία των Μαμελούκων αντικαταστάθηκε από αυτή των Τούρκων. Από θρησκευτική άποψη, η αραβική κυριαρχία αντικαταστάθηκε από αυτή των Ελλήνων. Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έγινε επικεφαλής του Ορθόδοξου Millet στο Σουλτανάτο. Οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν το σύστημα του μιλλέτ για να κυβερνούν μη ισλαμικούς λαούς. Έβλεπαν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως εκπρόσωπο όλων των Ορθοδόξων υπηκόων στο Σουλτανάτο. Έτσι, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και μέσω αυτού ο ελληνικός κλήρος έλεγχε όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία που βρίσκονταν στη δικαιοδοσία της Κωνσταντινούπολης. Ως εκ τούτου, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εξελληνίστηκε[1] τον δέκατο έκτο αιώνα και Έλληνες Πατριάρχες αντικατέστησαν τους Άραβες στην Έδρα του Αγίου Ιακώβου. Ο Γερμανός, ένας από τους κληρικούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ενθρονίστηκε ως Πατριάρχης Ιεροσολύμων για να διαδεχθεί τον τελευταίο Άραβα Πατριάρχη Δωρόθεο, ή αλλιώς Ατάλλα. «Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι ο διάδοχος του Άραβα Πατριάρχη εκείνης της εποχής, Ατάλλα, ήταν ένας Έλληνας, ο Γερμανός, από τον Μοριά, ο οποίος καθιέρωσε το έθιμο να προτείνει Έλληνα διάδοχο και να μην κατοικεί στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Κωνσταντινούπολη ως μέλος της αυλής του Οικουμενικού Πατριαρχείου»[2].
Η αραβική εκκλησιαστική γραμματεία επισημαίνει ότι: «ο Έλληνας Γερμανός απέκτησε τέλεια γνώση της αραβικής γλώσσας και ότι ανάμεσα στους πολλούς επισκέπτες που ήρθαν στην Ιερουσαλήμ, υπήρχε ένας νεαρός από τον Μορέα, ο Γερμανός, ο οποίος είχε περάσει αρκετά χρόνια στην Αίγυπτο και έμαθε αραβικά εκεί. Απέκτησε καλή γνώση της Αραβικής σε σημείο που δεν υποπτεύονταν ότι ήταν ελληνικής καταγωγής. Ανακατεύτηκε με τους μοναχούς και έδειξε τις ικανότητές του. Χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Ατάλλα διάκονος και συνέχισε να προχωρά στην Ιεραρχία μέχρι που ενθρονίστηκε Πατριάρχης το 1534 μ.Χ. με την παραίτηση του Πατριάρχη Ατάλλα.[3] Ο Γερμανός προτάθηκε στη νέα του θέση από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία A΄, στους Οθωμανούς ηγεμόνες για τη θέση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων[4]. Οι Ορθόδοξοι Άραβες αποκαλούν αυτή την εποχή της ιστορίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων «Εποχή του σφετερισμού»[5]. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες σφετερίστηκαν το πατριαρχικό αξίωμα από τους Άραβες. Ο Qazaqya αφηγείται την ιστορία της άφιξης των Ελλήνων κληρικών στην Ιερουσαλήμ και τους περιγράφει ως τους «αξιοπρεπείς καλεσμένους».
Ποια ήταν όμως η επιρροή που άφησε ο Γερμανός στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ; «Ο Γερμανός ήταν ο πρώτος Έλληνας Πατριάρχης, ο οποίος με μεγάλη αποφασιστικότητα και οξυδέρκεια επινόησε το σύστημα και τη φύση της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ και τη μετέτρεψε σε ελληνική οντότητα, μια για πάντα». στην προσπάθειά του να ελέγξει το Πατριαρχείο. «Επιφύλαξε τις υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις στους Έλληνες συγγενείς του και τους έδωσε ως λάφυρα τα ιερά προσκυνήματα, όπως τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και την περιουσία»[8]. Ο Γερμανός ίδρυσε εκκλησία μοναχών και την εξουσιοδότησε να διευθύνει την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Έγινε γνωστό ως η Αδελφότητα του Παναγίου Τάφου. Ο Γερμανός κυβέρνησε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για 45 χρόνια (1534-1579) κατά τη διάρκεια των οποίων έδωσε τη δυνατότητα στους Έλληνες του Πατριαρχείου να αποκλείσουν τους Άραβες. «Περιόρισε τον βαθμό του επισκόπου στους Έλληνες και κάθε φορά που πέθαινε ένας Άραβας επίσκοπος, διόριζε Έλληνα επίσκοπο στη θέση του. Μάλιστα, το καθεστώς των Ελλήνων επισκόπων Ιεροσολύμων κατά τη μακρόχρονη ηγεσία του Πατριάρχη Γερμανού και πριν από το θάνατό του, κωδικοποιήθηκε και ισχύει μέχρι σήμερα. Με άλλα λόγια, κανένας επίσκοπος δεν θα μπορούσε να χειροτονηθεί αν δεν ήταν Έλληνας». Επί Πατριαρχείου σαράντα πέντε ετών, γέμισε όλες τις επισκοπικές έδρες με ομοεθνείς του Έλληνες»[10].
Άραβες και Έλληνες συγγραφείς προσφέρουν αντικρουόμενες πληροφορίες για την ιστορία του Γερμανού και τον έλεγχο της Ελληνικής Αδελφότητας του Παναγίου Τάφου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσετε πρόσβαση στα παλιά έγγραφα στη βιβλιοθήκη του Ορθόδοξου Πατριαρχείου στην Ιερουσαλήμ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο αναφορές του Anton Bertram του 1921 και του 1925 είναι πιο κοντά στην ιστορική αντικειμενικότητα. Ο Μπέρτραμ ήταν ένας Βρετανός δικαστής που διορίστηκε από τις βρετανικές αρχές εντολής για να ερευνήσει τη διαφορά, που ξέσπασε μεταξύ του Πατριάρχη Δαμιανού και της Συνόδου[11] και των Αράβων και των Ελλήνων. Ο Μπέρτραμ μελέτησε και αναθεώρησε πολλά έγγραφα και συναντήθηκε με αρκετούς Άραβες και Έλληνες προσωπικότητες. Εξήγησε τις απόψεις των δύο πλευρών με αντικειμενικό τρόπο. Μερικές φορές εκθέτει τις δικές του απόψεις. Ως εκ τούτου, μπορούμε να βασιστούμε στις απόψεις του Bertram για να φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα που είναι σχετικά αντικειμενικό στα ζητήματα που εγείρονται από αυτή τη μελέτη. Διαφορετικά, η συζήτησή μας θα γινόταν σε φαύλο κύκλο. Στα σχόλιά του για την ιστορία του Γερμανού, ο Μπέρτραμ λέει τα εξής: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, από αυτή την άποψη, το Πατριαρχείο Γερμανού σηματοδοτεί μια καμπή στην ιστορία της Εκκλησίας. Ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο οποίος δημοσίευσε την ιστορία της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ το έτος 1862 (σημ.Λ.: εννοεί τον ιεροδιάκονο καθηγητή της Ιστορίας στη Θεολογική Σχολή των Ιεροσολύμων- «Ιεροσολυμιάς: ήτοι, Επίτομος ιστορία της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ από της θεμελιώσεως αυτής έως των νεωτάτων χρόνων»), μιλά για αυτόν ως έναρξη της ένδοξης και μέχρι σήμερα αδιάσπαστης διαδοχής των Ελλήνων Πατριαρχών στο θρόνο» [12]. Ένας άλλος συγγραφέας πιστεύει ότι οι Έλληνες ήρθαν στην Παλαιστίνη «υπό το σύνθημα της Ορθοδοξίας»[13]. Με άλλα λόγια, οι Άραβες αποδέχθηκαν τον Γερμανό ως δικό τους Πατριάρχη επειδή ήταν Ορθόδοξος όπως αυτοί. Ως αποτέλεσμα του εξελληνισμού του Πατριαρχείου, πολλοί από τους Ορθόδοξους προσηλυτίστηκαν στη λατινική Εκκλησία, ιδιαίτερα τον δέκατο ένατο αιώνα. Ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ των Λατίνων και των Ελλήνων για την κυριότητα των Ιερών Τόπων, ενώ και τα δύο μέρη ήταν ξένα προς τη χώρα. Αν η εξουσία παρέμενε στα χέρια των ντόπιων, οι Λατίνοι δεν θα τολμούσαν να διεκδικήσουν δικαιώματα στους Ιερούς Τόπους[14]. Υπενθυμίζεται ότι η Καθολική Εκκλησία εκπροσωπούμενη από τους Φραγκισκανούς Πατέρες καθιέρωσε μόνιμα δικαιώματα στους Αγίους Τόπους από τον δέκατο τέταρτο αιώνα κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Μαμελούκων, στο τέλος των Σταυροφοριών.
Οι Έλληνες ιστορικοί αποκαλούν τους Παλαιστίνιους Άραβες «Αραβόφωνους»[15],[16] (σημ.Λ.: Μόνιμη απάτη του νεοελληνικού εθνικισμού, που αποκαλούσε και τους Μακεδόνες «σλαβόφωνους», δηλαδή Έλληνες που μιλούσαν ελληνικά, όπως και τους Τούρκους Καραμανλήδες και Μπαφραλήδες Ορθόδοξους Καππαδοκίας και Πόντου, «Τουρκόφωνους», δηλαδή Έλληνες που μιλούσαν τούρκικα, όπως κάνει και με τους Τούρκους Ορθόδοξους της Γκαγκαουζίας στη Μολδαβία) σύμφωνα με τη θεωρία, η οποία λέει ότι οι Ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι είναι Έλληνες στην καταγωγή (σημ.Λ: Άλλωστε και ο Χριστός ήταν Έλληνας, ρωτήστε και τον Βελόπουλο) και ότι με την πάροδο του χρόνου. αυτοί οι εθνικοί Έλληνες έχασαν την ταυτότητά τους και έγιναν Άραβες. Μερικοί Έλληνες ιστορικοί δεν αρνούνται ότι οι Πατριάρχες της Ιερουσαλήμ πριν από την Οθωμανική κατάκτηση ήταν από αυτούς τους Αραβόφωνους. Επειδή όμως αυτά τα αραβόφωνα είναι αρχικά ελληνικά, η διαδοχή Ελλήνων Πατριαρχών στην Έδρα Ιεροσολύμων δεν σταμάτησε καθόλου, ακόμη και στην περίοδο που οι Αραβόφωνοι ασκούσαν την πατριαρχική δικαιοδοσία. Ο Farid Kassab, σύγχρονος της αραβοελληνικής σύγκρουσης απαντά υποθέτοντας την αυθεντικότητα της ελληνικής θεωρίας που λέει: «Οι άνθρωποι μπορούν να ανήκουν σε μια εθνική ομάδα με τη θέλησή τους και τα συναισθήματά τους περισσότερο παρά αν ανήκουν σε αυτήν την ομάδα λόγω αίματος» [17]. Ο Bertram εκτιμά ότι οι Πατριάρχες της Παλαιστίνης πριν από την Οθωμανική κατάκτηση ήταν Άραβες, όχι Αραβόφωνοι, συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχη Atallah (1505-1553), τον οποίο οι ελληνικές πηγές αποκαλούν Δωρόθεο, ή Atallah στα αραβικά, «δεν φαίνεται λόγος να αμφιβάλλουμε ότι ένας Πατριάρχης που εκείνη την περίοδο έφερε συνήθως ένα αραβικό όνομα ήταν ο ίδιος τοπικής παραγωγής»[18].
Οι διάδοχοι του Γερμανού παραμένουν Έλληνες μέχρι σήμερα. Ο Γερμανός κανόνισε ο διάδοχός του να είναι Έλληνας. «Ως αποτέλεσμα μιας από αυτές τις περιοδείες (σε ορθόδοξες χώρες) έφερε πίσω τον ανιψιό του, Σωφρόνιο, στο μοναστήρι και τελικά τον υπέδειξε ως διάδοχό του. Το 1579 ο Γερμανός μετά από επίπονη πατριαρχεία, όντας γέρος αποφάσισε να αποσυρθεί και ζήτησε να πάρει τη θέση του ο ανιψιός του». ]. Η αραβοελληνική σύγκρουση που χρονολογείται από την εποχή του Γερμανού δεν ήταν ξεκάθαρη ή απτή στην αρχή και δεν πήρε την εκρηκτική μορφή που έφτασε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στις αρχές του εικοστού αιώνα. «Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέξουμε είναι η πλήρης αρμονία μεταξύ όλων των στοιχείων της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Γερμανός θεωρούνταν ως ιδρυτής μιας νέας Ελληνικής δυναστείας Πατριαρχών. Φαίνεται ότι δεν υπήρχε συνειδητή διάκριση μεταξύ ενός Πατριάρχη που καταγόταν από την Ελλάδα και ενός, όπως ο Δωρόθεος, ήταν γηγενής καταγωγής»[21].
Ωστόσο, το Πατριαρχείο σταδιακά εξελληνίστηκε και διαπιστώθηκε διαφορά μεταξύ Άραβα και Έλληνα: … Το Πατριαρχείο, όπως το γνωρίζουμε, μπορούμε να πούμε ότι χρονολογείται από την εποχή του Γερμανού.… Η Αδελφότητα κατέχει 18 μοναστήρια στην Ιερουσαλήμ στα οποία κατοικούν μοναχοί και οικογένειες της Ορθόδοξης κοινότητας. Είχε επίσης 19 μοναστήρια εκτός Παλαιστίνης, στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και την Κρήτη, που έχουν την ιδιότητα του πρακτορείου του Πατριαρχείου. Μεταξύ των μοναδικών χαρακτηριστικών της Αδελφότητας, που την κάνει να διαφέρει από τα δυτικά καθολικά τάγματα, είναι ότι οι μοναχοί αμείβονται με μισθό από το Πατριαρχείο…Κατέχουν επίσης θέσεις εργασίας στην Εκκλησία και κατέχουν, μισθώνουν ή επενδύουν σε ακίνητα. Δεν αναγκάζονται να ζήσουν συλλογική ζωή, κάποιοι από αυτούς ζουν με τις οικογένειές τους. Και τα 120 μέλη της Αδελφότητας είναι από την Ελλάδα, με εξαίρεση ένα μέλος από τη Βουλγαρία, που έγινε δεκτό το 1925 [28]…».
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
«Ο πρέσβυς Άγγελος Βλάχος για το Άγιο Φως»-«….Ο Άγγελος Βλάχος δε διστάζει να παραδεχτεί το αυτονόητο, πως θα έπρεπε να εκλεγεί-«γιατί όχι;», λέει-Άραβας πατριάρχης».
«Αριστερά του Εθνικισμού και της Χριστοκαπηλίας;». «Τα «δικαιώματα του γένους μας στην Αγία Γη» εμφανίζονται να είναι ο συναγερμός που εγείρει άπαντες: δεξιούς κι αριστερούς… Με ποια θεολογική λογική θεωρείται ένα Πατριαρχείο… προίκα ενός κράτους, ενός έθνους ή μιας φυλής; Πώς είναι δυνατόν εκκλησιαστικοί άνδρες να προσδιορίζουν ατιμώρητα ως κύριο προσόν ενός Πατριάρχη το ελληνικό DNA; Πόσο εκκλησιαστικός είναι ο αποκλειστικός των Παλαιστινίων κληρικών από το βαθμό του επισκόπου, ώστε να διασφαλίζεται ότι αποκλείεται η εκλογή Αραβα Πατριάρχη; Ο εθνικισμός και ο φυλετισμός, όσο γλυκερά και να μεταμφιεστούν, είναι καρκίνος στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας, με εκτεταμένες μάλιστα μεταστάσεις κατά τους τελευταίους καιρούς. Ο Χριστός -έλεγε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος- σταυρώθηκε έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ώστε έτσι να φανερώσει ότι η θυσία του προσφέρθηκε σε όλη την ανθρωπότητα και ότι δεν είναι μονοπώλιο ενός έθνους. («Η νύχτα του Πατριαρχείου»- Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, αρχισυντάκτης του ορθόδοξου περιοδικού «Σύναξη», σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία»-2.4.2005).
«Ο κ.Κουράκης (ΣΥΡΙΖΑ) οι Παλαιστίνιοι και η Εκκλησία». «Σχεδόν όλοι οι διάδοχοί του Ιακώβου είχαν ονόματα ιουδαϊκά και ρωμαϊκά. (Συμεών, Ιούστος, Ζακχαίος, Τωβίας, Βενιαμίν, Ιωάννης, Ματθίας, Σενέκας, Λευής, Εφραίμ, Ιωσήφ, Ιούδας, Πούπλιος, Μάξιμος, Ιούλιος, Γάϊος, Σύμμαχος, Ουάλης, Αίλιος, Μαζαβάνης, Ζάμβδας, Ιουβενάλιος, Σαλλούστιος, Ηλίας, Αμώς, Ισαάκιος, Ζαχαρίας, Μόδεστος κλπ). Αλλά και ελληνικό αν ήταν κάποιο όνομα, όπως του Λεόντιου από τη Στρώμνιτσα (1190), αυτό δεν αποδεικνύει ελληνικότητα ούτε στην φυλή ούτε στην συνείδηση ειδικά σε μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη μεν στην επίσημη γλώσσα της, που τους Έλληνες όμως τους θεωρούσε μιαρούς. Αλλά και πίσω από βυζαντινά πατριαρχικά ονόματα όπως Σέργιος (844), κρύβεται ένα καθαρά αραβικό επώνυμο όπως Μανσούρ. Άλλωστε Άραβας χρονογράφος αναφέρει πως το 882 οι μοναχοί των Βόστρων, ήταν Άραβες (Βλ. Χρυσόστομου Παπαδόπουλου «Ιστορία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων»). Το να χαρακτηρίζονται Έλληνες οι Παλαιστίνιοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μόνο και μόνο επειδή γνώριζαν, όσοι και όσο γνώριζαν, την διαδεδομένη-και ειδικά αργότερα ως λειτουργική γλώσσα-ελληνική, είναι σαν να θεωρούνται σήμερα οι αγγλομαθείς πληθυσμοί ως Βρετανοί ή οι λατινομαθείς καθολικοί κληρικοί ως Ρωμαίοι».
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
https://www.alphanews.live/cyprus/ti-eipan-ierosolymites-mitropolites-ston-arhiepiskopo-makario-gia-agio-fos
13/04/2022 – 17:52
Τι είπαν Ιεροσολυμίτες Μητροπολίτες στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για το Άγιο Φως;
συντάχθηκε από AlphaNewsLive
«Ευθέως και ξεκάθαρα» δήλωσε ο θεολόγος Θεόδωρος Κυριακού στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση ότι η Αφή του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο ανήμερα Μεγάλου Σαββάτου, είναι τελετή και όχι θαύμα. Ο θεολόγος επικαλέστηκε αναφορές Αγιοταφιτών πατέρων, όπως ο Γερασών Θεοφάνης ο οποίος εξήγησε σε πιστούς μπροστά στον Πανάγιο τάφο ότι πρόκειται περί τελετής και όχι θαύματος.
«Το ίδιο το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν αναφέρεται σε θαύμα αλλά σε τελετή Αφής. Στην ευχή που λέει ο Πατριάρχης δεν υπάρχει αναφορά σε θαυμαστό γεγονός ή ότι η φωτιά κατέρχεται από τον ουρανό. Επίσης, η Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων δεν πήρε ποτέ απόφαση ότι πρόκειται για θαύμα. Κανένας Πατέρας της Εκκλησίας δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το Άγιο Φως.»
Ο κύριος Κυριακού εξήγησε ότι η διάδοση της τελετής Αφής του Αγίου Φωτός έγινε από τους Σταυροφόρους Καθολικούς Χριστιανούς και όχι από τους Ορθοδόξους, οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από την τελετή και δημιούργησαν τον μύθο.
«Όταν ο Μακάριος φιλοξένησε Μητροπολίτες από τα Ιεροσόλυμα, του είπαν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται για θαύμα και τότε ο Χωρεπίσκοπος που ήταν μαζί του, απογοητεύτηκε τόσο πολύ που μετά πήγε στο σπίτι κάποιου ανθρώπου για να ηρεμήσει και του έλεγε αυτή την πραγματικότητα. Όταν το είπα για πρώτη φορά δημόσια, ο άνθρωπος αυτός μου έστειλε επιστολή στην οποία μου έλεγε ότι γνωρίζει το γεγονός με τον Νικαίας Γεώργιο, μετά Μητροπολίτη.»
…….
ΣΥΡΙΖΑ (Υφυπουργός Αμανατίδης-αεροσυνοδός, Σαρακιώτης, βουλευτής), ΑΝΕΛ (Δ.Καμμένος) και Χρυσή Αυγή (Παππάς-Παναγιώταρος) υποδέχονται με τιμές αρχηγού Κράτους το Άγιο Φως:
https://roides.wordpress.com/2015/04/15/15apr15/
Ο αεροσυνοδός του Αγ.Φωτός κ.Αμανατίδης (ΣΥΡΙΖΑ)…
Βουλευτής Θεσσαλονίκης-άξιος διάδοχος του Πααθεμελή
Εξαγριωμένοι επιβάτες περιμένουν 2 ώρες το Άγιο Φως και την πέφτουν σε Αμανατίδη
Αύγουστος 1968: Ο Βενέδικτος χρίζει τέσσερις επίορκους δικτάτορες και βασανιστές «Μεγάλους Σταυροφόρους» και «Ταξιάρχες» του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου», δείχνοντας έτσι και το μέτρο του σεβασμού του σε αυτό το «ιερό» μνημείο.
Παράθεμα: 1534: Με δόλο το πατριαρχείο Ιεροσολύμων περνά από τα χέρια των Παλαιστινίων σε Έλληνα πατριάρχη — Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές | ΝΕΑ των ΦΙΛ
Καλό άρθρο, λίγο παρακάτω
«ΘΑΥΜΑ Η ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ
Άγιο Φως: Έγινε αρχηγός Κράτους από τον Σημίτη – Η «αποκαθήλωση» και οι ρίζες της αμφισβήτησης»
αλλά καλή τη πίστει μεταφέρει μια φτηνιάρικη παπαδίστικη λαθροχειρία
Ο Ελ Ντιν όριζε ότι «ο πατριάρχης των Ελλήνων..»
Η αλήθεια:
Το 638 με τον Αχτιναμέ του κατακτητή χαλίφη Ομάρ Χαττάμπ, αναγνωρίστηκε η κυριαρχία του «πατριάρχη του ΈΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΩΝ» Σωφρόνιου (καταγόμενου από την Δαμασκό) στα προσκυνήματα.
Με τον όρο «αυτοκρατορικοί» εννοούνται, κατά τρόπο ανεξήγητο, όχι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι (με αυτοκράτορα τότε τον αρμενικής καταγωγής Ηράκλειο), αλλά οι (καταραμένοι από τη βυζαντινή ορθοδοξία) ακατανόμαστοι τότε Έλληνες, που ζούσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα και όχι οι ντόπιοι Άραβες Ορθόδοξοι πρώην υπήκοοι του ανατολικού Ρωμαίου αυτοκράτορα,
Η συνθήκη αυτή, που σαφώς δεν αφορά τους Έλληνες (όχι πως θα είχε κάποια ηθική ή θρησκευτική αξία το διάταγμα ενός Χαλίφη, αν τους αφορούσε), επαναβεβαιώθηκε διαδοχικά με Χάττι Σερίφ του Πορθητή στα 1453 και με ανάλογα διατάγματα του Τούρκου Σουλτάνου Σελήμ Α΄ (1517) προς τον «πατριάρχη των Ρωμαίων» τον Άραβα Δωρόθεο Β΄ (Αττάλα) και με άλλα συναφή αργότερα.
http://palestinian-greekorthodox.blogspot.com/2011/09/blog-post_04.html
https://www.kathimerini.gr/society/213772/to-statoys-kvo-toy-patriarcheioy/
Click to access %CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%99.%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%AC.pdf
Το αραβικό κείμενο, που ευρίσκεται σε χειρόγραφο της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «… Το παρόν διάταγμα του Omar, υιού του Khattab, είναι σύμβαση και σύμφωνο, που παρεχωρήθη στον επιφανέστατο και σεβασμιώτατο Σωφρόνιο, πατριάρχη του έθνους των αυτοκρατορικών, επί του όρους των Ελαιών, στα Ιεροσόλυμα…».
https://www.news247.gr/sunday-edition/agio-fos-egine-archigos-kratoys-apo-ton-simiti-i-apokathilosi-kai-oi-rizes-tis-amfisvitisis.9600510.html
ΘΑΥΜΑ Η ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ
Άγιο Φως: Έγινε αρχηγός Κράτους από τον Σημίτη – Η «αποκαθήλωση» και οι ρίζες της αμφισβήτησης
Το Αγιο Φως ήταν ο Αρχηγός Κράτους που μας επισκεπτόταν πιο συχνά από οποιονδήποτε άλλο. Η αντιμαχία για το «θαύμα», οι έρευνες και οι ρίζες της αμφισβήτησης που πάνε αιώνες πίσω.
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΜΕΤΗΣ
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022
Ήταν το 1118 μ.Χ. όταν ο Άραβας Σαλάχ Ελ Ντιν παραχωρούσε στους ορθόδοξους μοναχούς τα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Ο Ελ Ντιν όριζε ότι «ο πατριάρχης των Ελλήνων θα είναι ο κύριος του Καμαρέ (ναού του Παναγίου Τάφου) και αυτός θα παίρνει από τον τάφο του Ικάς το Άγιον Φως για να το μοιράζει στους Ναζωραίους (χριστιανούς)».
Έτσι πέρασε στους Έλληνες η δικαιοδοσία του Αγίου Φωτός και ο έλεγχός της.
Σήμερα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Άγιο Φως ή Φως της Αναστάσεως ονομάζεται η φωτιά («φως») η οποία συμβολίζει την Ανάσταση και μεταδίδεται από τον Αρχιερέα στους πιστούς κατά την τελετή της Αναστάσεως το Μεγάλο Σάββατο.
Η φλόγα ανάβει εντός του Παναγίου Τάφου. Το Πατριαρχείο ονόμαζε «θαύμα» το όλο τελετουργικό χωρίς να διευκρινίζεται αν το θαύμα θεωρείται πως είναι ο καθαγιασμός της φυσικής φωτιάς ή το άναμμα καθεαυτό.
Η τελετή αφής αποτελεί προνόμιο του ελληνορθόδοξου Πατριάρχη Ιεροσολύμων που επαναλαμβάνεται κάθε Μέγα Σάββατο μεσημέρι στη λειτουργία της Αναστάσεως, στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού. Την παρακολουθούν χριστιανοί από όλα τα δόγματα αλλά και αλλόθρησκοι.
Η τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται στις 12 η ώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου.
Έως το 1988 το Άγιο Φως έφτανε στην Ελλάδα με πλοίο μια βδομάδα μετά το Μεγάλο Σάββατο. Το 1988, με πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη ταξιδιωτικού πρακτορείου Ιάκωβου Οικονομίδη, στον οποίον αργότερα απονεμήθηκαν οι τίτλοι του «Μεγάλου Άρχοντα Ρεφερενδάριου» και του «Μεγαλόσταυρου», και σε συνεργασία με τον Θόδωρο Τσακιρίδη (μετέπειτα πρόεδρο των Ολυμπιακών Αερογραμμών) και τον τότε έξαρχο του Πανάγιου Τάφου στην Αθήνα (και μετέπειτα πατριάρχη Ιεροσολύμων) Ειρηναίο ξεκίνησε η μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα με αεροπλάνο αμέσως μετά την αφή του στον Πανάγιο Τάφο με ειδική πτήση της Ολυμπιακής, τα έξοδα της οποίας κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Η αεροπορική μεταφορά του Αγίου Φωτός γινόταν με την ευθύνη ταξιδιωτικού γραφείου ως το 2001, οπότε την ανέλαβε το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών (14 Απριλίου 2001, Μεγάλο Σάββατο επί κυβέρνησης Σημίτη).
Άφιξη του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, το 2003 EUROKINISSI
Έτσι, κάθε χρόνο ο έξαρχος του Παναγίου Τάφου της Αθήνας παραλαμβάνει το ιερό ή «ανέσπερον» φως και με ειδική πτήση το μεταφέρει στην Αθήνα, όπου γινόταν μέχρι πρότινος η υποδοχή του με τιμές αρχηγού κράτους (από το 2001) και έπειτα μεταφέρεται στη Μητρόπολη Αθηνών, καθώς και σε ένα μεγάλο αριθμό άλλων Μητροπόλεων.
Το Άγιο Φως μεταφέρεται και άλλα κράτη όπου υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όπως τη Γεωργία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία κ.ά.
Το 2017 για πρώτη φορά μεταβιβάστηκε και στις ΗΠΑ με πτήση από τη Μόσχα και παραδόθηκε σε τρεις Ορθόδοξες Εκκλησίες.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ
Η μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα έχει γίνει πολλάκις θέμα πολιτικής ή κομματικής αντιπαράθεσης.
Το 2015, ο Νίκος Φίλης σχολίασε αρνητικά το γεγονός ότι το Άγιο Φως γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους. Ταυτόχρονα έκανε το ίδιο σχόλιο και για τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα.
Την ίδια χρονιά, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν θέσει το θέμα του κόστους μεταφοράς του Αγίου Φωτός. Ο υπουργός εξωτερικών Ν. Κοτζιάς απάντησε ότι η μεταφορά στις μητροπόλεις έγινε από ιδιωτική εταιρεία με δικά της έξοδα.
Το 2017 και άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν κριτική στη μεταφορά του Αγίου Φωτός ως «ψευδοθαύμα», αλλά σχολιάστηκαν αρνητικά από μέρος του Τύπου.
Το 2014 ο τότε βουλευτής του κόμματος «Το Ποτάμι» Νίκος Δήμου αποχώρησε από το κόμμα αφού εξέφρασε δημοσίως την άποψη που έχει για το Άγιο Φως (ότι είναι ειδωλολατρικό σύμβολο και πως «Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα – και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς».
Φέτος, ετοιμάζεται η κυβερνητική αποστολή για να μεταφέρει ο Άγιο Φως από τους Αγίους Τόπους. Η μεταφορά θα γίνει με το κυβερνητικό αεροσκάφος και επικεφαλής της αποστολής θα είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών Ανδρέας Κατσανιώτης. Φέτος, δεν θα υπάρχουν περιορισμοί στην υποδοχή λόγω covid, ωστόσο για δεύτερη χρονιά αναμένεται να μη γίνει υποδοχή με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Με την άφιξή του στην Ελλάδα το Μ. Σάββατο, το Άγιο Φως θα ταξιδεύσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με τη βοήθεια της Aegean και της SKY Express.
Άγιο Φως
Άγιο Φως INTIME SPORTS
ΤΟ «ΤΕΧΝΑΣΜΑ»
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος, στο βιβλίο του «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός» πήρε συνεντεύξεις, μεταξύ άλλων και με τον σκευοφύλακα του Παναγίου Τάφου ο οποίος μπροστά στην κάμερα ακούγεται να λέει: «Ακούστε. Το καντήλι μπαίνει σβηστό από μένα, όλος ο κόσμος το βλέπει μέσα από την τηλεόρασή του. Όμως όταν ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο, το βρίσκει αναμμένο. Εγώ το ανάβω. Με έναν αναπτήρα, τι άλλο;».
Ένας άλλος πρώην σκευοφύλακας του Παναγίου Τάφου φαίνεται σύμφωνα με το βιβλίο να ομολογεί πως είχε ανάψει το καντήλι με σπίρτα, και μάλιστα κατόπιν προτροπής του δραγουμάνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Ο αρχιεπίσκοπος Γεράσων Θεοφάνης υποστήριξε άλλωστε για το Άγιο Φως: «Ανάβει με φυσικό τρόπο και ευλογείται από την Εκκλησία. Ήρθε η ώρα να φανεί η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πάντα ωραία και σκληρή».
Πέραν από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου σχετικά με το Άγιο Φως, πολλοί έχουν αναφερθεί στην αφή ως «απάτη» ή τέχνασμα.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στις ανακοινώσεις της Αρχιγραμματείας του σχετικά με την τελετή αφής του Αγίου Φωτός, δεν κάνει οποιαδήποτε αναφορά σε θαυματουργή προέλευση του Αγίου Φωτός, αλλά έμμεσα φαίνεται να αναγνωρίζει το θαύμα, αφού στις 18 Απριλίου εορτάζει ο Άγιος Τούνομ ο εμίρης, ο Μάρτυς.
Ο μητροπολίτης Πέτρας, Κορνήλιος, τοποτηρητής του πατριαρχείου Ιεροσολύμων στη θέση του Πατριάρχη Ειρηναίου, σε συνέντευξή του το 2001 στην εκπομπή Γκρίζες Ζώνες δήλωσε, ότι το θαύμα είναι ο καθαγιασμός του φυσικού φωτός, που προέρχεται από την ακοίμητη κανδήλα, που υπάρχει ήδη εντός του Ιερού Κουβουκλίου.
«Οι ευχές του Πατριάρχη έχουν τη δύναμη να καθαγιάσουν το φυσικό φως. Υπάρχει το φυσικό και το υπερφυσικό φως… είναι φυσικό φως, το οποίο ανάβεται από την ακοίμητη κανδήλα εντός του Ιερού Κουβουκλίου. Θαύμα είναι η επίκληση ή η προσευχή του αρχιερέως και καθαγιάζεται το φως».
Ο Μέγας Πρωτοπρεσβυτέρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και διδάκτωρ Θεολογίας Γεώργιος Τσέτσης στο άρθρο «Θρύλος και πραγματικότητα για το Άγιον Φως» (Το Βήμα, 21/4/2006 όπως ανακτήθηκε από το insidestory), έγραψε: «Ο πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται πάνω στον πανάγιο τάφο. Όπως ακριβώς πράττει ο κάθε πατριάρχης και ο κάθε κληρικός την μέρα της Λαμπρής, όταν παίρνει φως Χριστού από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται υπεράνω της συμβολίζουσας τον τάφο του Κυρίου αγίας τράπεζας. Το μυστήριο όμως που καλλιεργήθηκε γύρω από το τελετουργικό της αφής του αγίου φωτός και οι λαϊκές περί αυτού αντιλήψεις στις μέρες μας συνετέλεσαν στην οικειοποίηση και εκμετάλλευση από εξωεκκλησιαστικούς κύκλους της άκρως συμβολικής και κατανυκτικής αυτής λειτουργικής πράξεως της εκκλησίας μας».
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης, στο βιβλίο του Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός, ερμηνεύοντας την ευχή που διαβάζει ο Πατριάρχης, γράφει, άλλωστε ότι «πουθενά δεν γίνεται λόγος (ούτε καν υπαινιγμός) περί «άνωθεν κατερχόμενου αΰλου Φωτός» κατά τη στιγμή εκείνη, αλλά νοείται μόνο φως φυσικό, που ανάβεται στην ανάμνηση του Αναστάντος Χριστού» και ότι το άγιο φως είναι απλώς «το ιερό σύμβολο του «ανεσπέρου Φωτός» Χριστού, το Άγιο Φως, το νέο Φως της Αναστάσεως».
Τον 18ο αιώνα έχουμε μια αναφορά για το ιστορικό της «θαυματουργού καθόδου του Αγίου Φωτός» από τον ιησουίτη μισιονάριο (απεσταλμένο) Du Bernart. Το 1771 έστειλε από το Κάιρο υπόμνημα στον άμεσο προϊστάμενο του καθολικό επίσκοπο της Τουλούζης. Στο πρώτο μέρος αναφέρεται στο ιστορικό της τελετής, σημειώνει πως ήταν εφεύρεση των Λατίνων βασιλιάδων της Ιερουσαλήμ στα χρόνια των σταυροφοριών και προσθέτει πώς στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τους ορθόδοξους ιερείς.
Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Αδαμάντιος Κοραής, μαζί με τις περισσότερες παραδόσεις και πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, απέρριπτε και την ερμηνεία του αγίου φωτός ως θαύματος, υποστηρίζοντας πως επρόκειτο για μηχανορραφία και «απάτη» με σκοπό οικονομικά οφέλη (αν και ο ίδιος δεν είχε ταξιδέψει ποτέ από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα για να παραβρεθεί στο γεγονός).
OΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
Αυτές τις μέρες, κυκλοφορεί άλλωστε το βιβλίο με τίτλο «Άγιο φως: Οι ρίζες της αμφισβήτησης» (Εκδόσεις iWrite, Lux Orbis), που περιλαμβάνει τα κείμενα του μεγάλου Διαφωτιστή, Αδαμάντιου Κοραή, «Περί του εν Ιεροσολύμοις αγίου φωτός» (1826), καθώς επίσης και του κληρικού και ιδρυτή του κινήματος των Κολλυβάδων, Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη, «Περί του επιταφίου φωτός» (1755). Και οι δύο στοχαστές καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα. Δεν υπάρχει κανενός είδους θαυματουργική διαδικασία, ενώ το όλο γεγονός γίνεται αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης από το πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Την πρωτότυπη αυτή μελέτη προλογίζει ο καθηγητής Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Αντώνης Παπαρίζος. Στο βιβλίο θα διαβάσετε και το επίμετρο του επιμελητή της έκδοσης, κ. Φώτη Φραγκόπουλου.
Το βιβλίο μάλιστα συζητήθηκε στην εκπομπή του Πέτρου Τατσόπουλου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, στην εκπομπή που έκανε μαζί με τον εκδότη της σειράς Lux Orbis, Μηνά Παπαγεωργίου, σε μια παρουσίαση που προκάλεσε αντιδράσεις από συντηρητικούς κύκλους.
Όπως αναφέρουν οι υπεύθυνοι της έκδοσης, στις μέρες μας, με τις πρόσφατες παραδοχές των αγιοταφιτών να έχουν επιβεβαιώσει πανηγυρικά τους Κοραή και Καυσοκαλυβίτη, η αξία του παρόντος βιβλίου είναι διττή. Αφενός μας παρουσιάζει τις ρίζες της αμφισβήτησης του θαύματος στον προεπαναστατικό κόσμο της ελληνικής διανόησης και αφετέρου καλεί τους σύγχρονους εκπροσώπους του ελληνικού -και θεωρητικά κοσμικού- κράτους, να ξεκαθαρίσουν οριστικά τη κατάσταση περί της ετήσιας υποδοχής της κανδήλας από το Ισραήλ, με τιμές αρχηγού κράτους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) ήταν Έλληνας γιατρός και φιλόλογος. Από το 1788 έως και το τέλος της ζωής του έζησε στο Παρίσι, βιώνοντας από κοντά τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης, τα οποία επηρέασαν καθοριστικά τη σκέψη του. Μέλος της Εταιρείας των Παρατηρητών του Ανθρώπου, μετέφρασε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα νομικά και πολιτικά κείμενα.
Εξελίχθηκε σε κεντρική μορφή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Επηρεασμένος από τις φιλελεύθερες ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, έδωσε μάχη με τα γραπτά του υπέρ της πνευματικής αναγέννησης της Ελλάδας· ένα γεγονός που θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την ανεξαρτησία της. Η διδασκαλία του αποτέλεσε σταθμό στη διαμόρφωση του μετέπειτα πνευματικού και πολιτικού στοχασμού του Έθνους. Οι 66 τόμοι βιβλίων που εξέδωσε προκάλεσαν τον θαυμασμό των ξένων φιλολόγων και συγχρόνως γαλούχησαν τους Νεοέλληνες με τα νάματα της προγονικής σοφίας.
Ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης (1689- 1784) ήταν ιερέας, συγγραφέας πολλών βιβλίων με θεολογικό περιεχόμενο, ενώ θεωρείται η ιδρυτική μορφή του κινήματος των μοναχών Κολλυβάδων του αγίου Όρους. Στα μέσα του 18ου αιώνα διετέλεσε διευθυντής της Αθωνιάδας Ακαδημίας. Δίδαξε επίσης στη Χίο, αλλά και στη Βλαχία, όπου και έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του, έως και τον θάνατό του στο Βουκουρέστι.