Το προξενιό του Φώτη (Κουβέλη)

και άλλα προκλητικά «ανανεωτικά» ολισθήματα

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ο πρώην πρόεδρος της ΕΑΡ και του ΔΣΑ κ.Φ.Κουβέλης, συνεχίζει μια μακρόχρονη προσπάθεια για να επιτύχει μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ σε αυτοδιοικητικό και σε κυβερνητικό επίπεδο, στα πλαίσια μιας προφανούς πολιτικής βούλησης της υπερπροβεβλημένης τηλεοπτικά «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του ΣΥΝ. Από το 1996 έχει αναπτυχθεί ένα ρεύμα προσχωρήσεων στελεχών της ΕΑΡ στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, παράλληλο με παλιότερα και νεότερα ρεύματα στελεχών του ΚΚΕ και της ευρύτερης Αριστεράς και του οικολογικού χώρου, που συνεργάστηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είτε από τη Βουλή, ή από την Αυτοδιοίκηση, ή από κυβερνητικές θέσεις, είτε επανδρώνοντας τον κρατικό μηχανισμό είτε δίνοντας απλώς τις συμβουλές τους ή το ηθικό κύρος τους, ή την πυκνή τηλεοπτική τους παρουσία, πολλοί δε επικεφαλής ομάδων με δεκάδες αριστερά στελέχη (ΑΕΚΑ, ΕΔΑ, ΑΚΕ κλπ).

Τίτος Πατρίκιος Μάρκος Βαφειάδης, Ηλίας Ηλιού, Μανώλης Γλέζος, Θόδωρος Κατριβάνος, Μιχάλης Περιστεράκης, Γιάννης Τούντας Χρήστος Ροζάκης Μυρσίνη Ζορμπά, Παρασκευάς Παρασκευόπουλος, Ανδρέας Παπάς, Μιχάλης Μοδινός, Παύλος Αθανασόπουλος, Νίκος Γρατσίας, Θοδωρής Τσίκας, Νίκος Μπίστης, Π.Κουναλάκης, Σπ.Δανέλλης, Μαρία Δαμανάκη, Σπύρος Βούγιας, Ηλίας Ευθυμιόπουλος, Θανάσης Γεωργακόπουλος, Δανάη Αντωνάκου, Αθηνά Δρέττα (μόλις προσελήφθη ως γ.γραμματεύς υπουργείου από τις μικρές αγγελίες του Ίντερνετ), Γιάννης Ρέγκας, Ζαχαρίας Ζούπης, Στέλιος Λογοθέτης, Πάνος Σκοτεινιώτης, Τραϊανός Χατζηδημητρίου, Δημήτρης Σαράφογλου, Μίμης Ανδρουλάκης, Νίκος Γαλανός, Τάκης Θεοδωρικάκος, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Αντώνης Μπριλλάκης, Τερέζα Μπούκη, Μάκης Κοψίδης και βέβαια Θ.Τσουκάτος. Κάποιοι κέρδισαν κάποιου είδους όφελος, κάποιοι απλά εξευτελίστηκαν, κάποιοι επανόρθωσαν κλπ δεν τσουβαλιάζω όλες τις περιπτώσεις. Καταγράφω αυτόν τον κατάλογο από τον οποίο απουσιάζουν αρκετοί ακόμη, για να ρωτήσω: Όλοι αυτοί, μερικοί από αυτούς ηγετικές μορφές της ιστορικής Αριστεράς, άλλαξαν σε κάτι το ΠΑΣΟΚ, το μπόλιασαν έστω με κάποια διαφορετική νοοτροπία; Άφησαν κάπου τη σφραγίδα τους σε κάποιο νομοθέτημα, σε κάποιο έργο; Υπάρχει κάτι που να θυμίζει τη συνεργασία τους με το ΠΑΣΟΚ; Κάτι που να λέει ο κόσμος, να αυτό βρε παιδί μου το χρωστάμε στον τάδε;

Νομίζω πως η απάντηση είναι ένα ηχηρό ΟΧΙ μαζί με την επισήμανση πως πολλούς από αυτούς τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι και πετάχτηκαν από το ΠΑΣΟΚ σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

Κάνω μια δεύτερη σκέψη. Υπάρχει ευρωπαϊκή πείρα στο θέμα αυτό; Ασφαλώς ναι. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Δυο μεγάλα ΚΚ, Γαλλίας και Ιταλίας κατάντησαν σε ποσοστά του 3% και το δεύτερο μάλιστα βρέθηκε έξω από τη Βουλή.

Κάνω μια τρίτη σκέψη. Εμποδίζει κανείς την Αριστερά, να ψηφίσει τα νομοθετήματα του ΠΑΣΟΚ με τα οποία συμφωνεί; Να καταθέσει εποικοδομητικές και ρεαλιστικές τροπολογίες; Να πεί ψηφίζω αυτό, αλλά ζητώ κι εκείνο; Ασφαλώς όχι και το έχει κάνει αρκετές φορές. Υπάρχει θέμα μικροψυχίας της όταν το ΠΑΣΟΚ φέρνει κάτι θετικό αλλά λίγο στη Βουλή; Ναι υπάρχει και πρέπει να διορθωθεί.

Που αποσκοπεί λοιπόν η σερνόμενη χρόνια τώρα υπόγεια ή φανερή επιθυμία για συνεργασία ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ, αν όχι στην ικανοποίηση μωροφιλοδοξιών; Υπάρχει περιθώριο συνεργασίας έστω και στο επίπεδο του δήμου Αθήνας; Από ότι ξέρω το μόνο γεγονός για το οποίο ακούστηκε η παράταξη ΠΑΣΟΚ ήταν οι καταγγελίες του Μ.Τριανταφυλλόπουλου για κάποια τσάμπα τηλεφωνήματα σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, που εικάζω ήταν και η αιτία που τα εξαιρετικά προσόντα του κ.Σκανδαλίδη δεν αξιοποιήθηκαν σε κυβερνητικό επίπεδο. Να θυμίσω τη στάση της δημοτικής του ομάδας στο εμβληματικό θέμα του Mall; Αν ερωτηθεί ο μέσος Αθηναίος, ξέρει να βρει μια διαφορά ανάμεσα στην πολιτική Κακλαμάνη και Σκανδαλίδη; Ασφαλώς όχι και αυτό δεν θα οφείλεται στην ένοχη σιωπή των ΜΜΕ όπως συμβαίνει με τις θέσεις των αριστερών παρατάξεων. Αλλά ακόμη και κάτω από καθεστώς λογοκρισίας, συχνά προκλητικό, όταν π.χ. αποσιωπάται η αντίδραση της Αριστεράς στις φιλότιμες προσπάθειες του εργάτη της αθάνατης ολυμπιακής ιδέας κ.Μ.Κυριακού να επεκτείνει τον αθλητικό του όμιλο σε βάρος του πεδίου του Άρεως-προς όφελος πάντα των αθλουμένων-δεν έχει η «Ανοιχτή Πόλη» εξασφαλίσει μια σαφή αναγνωρισιμότητα με πολλά ακτιβιστικά, ριζοσπαστικά, αγωνιστικά εύσημα;

Ο κ.Κουβέλης και οι Ανανεωτές, έπεσαν και σε δεύτερο ολίσθημα. Υπερψήφιση Κ.Παπούλια. Από πού κι ως πού; Τι σηματοδοτεί αυτή η υποψηφιότητα που θα εγκριθεί άνετα και από το «Λάος», το οποίο έστω και από τακτικισμούς ορμώμενο, επαινεί τον κ.Πρόεδρο; Γιατί 4 κόμματα πρέπει να συμπέσουν στην αναπαλαιωμένη εκλογή ενός παλαίμαχου πρώην βουλευτή-υπουργού σε μια τόσο αφόρητη ομοιομορφία; Χάθηκαν τα φωτεινά πρόσωπα σε αυτή τη χώρα; Δεν έχει συμβολισμούς και μηνύματα το πρόσωπο του προέδρου; Ενόχλησε κάπου ο κ.Παπούλιας το σύστημα Εξουσίας, με εξαίρεση τις δηλώσεις του για την «εξέγερση» του Δεκέμβρη, οπότε μαζί με τον κ.αρχιεπίσκοπο φάνηκε να στηρίζει κατά κάποιο τρόπο τις αμφιλεγόμενες εκτιμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι γνωστό πως συνηθίζουν συχνά υψηλά ιστάμενες προσωπικότητες που έχουν εξασφαλίσει κάποια ασυλία, όταν κρίνουν πως δεν καρπώνονται το αναλογούν μερίδιο δημοσιότητας, να εκφράζουν «ριζοσπαστικές» απόψεις εκ του ασφαλούς για να εξασφαλίσουν κάποια ευρύτερη αποδοχή, κάποια υστεροφημία ή κάποια έκπληξη της κοινής γνώμης για να κλέψουν την παράσταση;

Βαρεθήκαμε να ακούμε δουλοπρεπείς επαίνους και φτηνές κολακείες για δυο άχρωμες προσωπικότητες, για δυο ασφαλώς καλούς κυρίους, όπως οι κ.κ.Στεφανόπουλος και Παπούλιας, στους οποίους ανατέθηκε ελέω Συντάγματος Α.Παπανδρέου ο ανώδυνος δημοφιλής ρόλος του –δυστυχώς-διακοσμητικού Ανώτατου Άρχοντος. Ο κ.Παπούλιας μπορεί να διεκδικήσει και τα εύσημα του ανθρώπου που τιμά τις φιλίες του, με βάση τη γνωστή συμπαράστασή του στον δοκιμαζόμενο Α.Παπανδρέου, τον οποίο εδάνεισε σε μια δύσκολη στιγμή. Πέραν τούτου, και πέραν μιας σεμνής προεδρικής παρουσίας, πιο συγκρατημένης σε έκφραση κοινοτοπιών από άλλους προκατόχους, δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερο. Δεν έχει η Αριστερά εμβληματικές προσωπικότητες, σοβαρούς διανοούμενους, κοινωνικούς αγωνιστές, ή ιστορικά πρόσωπα για να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτώντας το διαφορετικό;

Έρχομαι στην έσχατη πλάνη, στο δείπνο του Λεωνίδα Κύρκου στο οποίο προσεκλήθη ο Μακεδονομάχος και ευσεβής πρώην διαχειριστής μυστικών (για εθνικούς λόγους) κονδυλίων κ.Σαμαράς αλλά δεν βρέθηκε καρέκλα για τον Αλέξη Τσίπρα. Λυπάμαι αλλά θα είμαι σκληρός. Δεν μπορούν οι ιερές αγελάδες της Αριστεράς να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Όλοι μας τιμάμε τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μίκη Θεοδωράκη-για να μην αναφερθώ και σε άλλους-για τους αγώνες τους-τον δεύτερο και για τη μοναδική πολιτιστική του προσφορά-αλλά φίλος ο Πλάτων, φιλτέρα η αλήθεια. Εξυπακούεται πως το μπλογκ αυτό είναι ανοιχτό και καλοδέχεται τον αντίλογο.

Πάντα υποψιαζόμουνα τον Λεωνίδα Κύρκο πως διέθετε και μια σκοτεινή πλευρά. Με υποψιάζανε οι φυσαρμόνικες της Ομόνοιας, οι ρητορικές του κορώνες προς τις χαρούμενες νοικοκυρές, η αστεία ΕΑΔΕ (για όσους δεν θυμούνται η αντιδικτατορική ενότητα με τη Δεξιά, και μετά την πτώση της Χούντας), οι σχέσεις του (σαφώς όχι για ίδιον όφελος, και αναγνωρίζω, ίσως αναγκαστικά, σε δύσκολες εποχές) με τα μυστικά κονδύλια και με τον αμαρτωλό διαθέτη τους το φασιστικό καθεστώς Τσουσέσκου για τις οποίες δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη όπως έκανε ο Γιάννης Μπανιάς, η εμμονή του στην προβοκατόρικη ονομασία ΚΚΕ (ες) του κόμματός του (τόσο για το σφετερισμό του τίτλου ΚΚΕ όσο και για το απαράδεκτο –ες, που υπονοούσε πως το ΚΚΕ ήταν –εξ) η απαράδεκτη στάση του στο Μακεδονικό όταν συμμετείχε στα κιτς εθνικιστικά-ρατσιστικά συλλαλητήρια του χουντικού μητροπολίτη

Συνδαιτυμών του κ.Κύρκου, απόστρατος Μακεδονομάχος.

Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄ κατά του «εγκληματικού έθνους των Γυφτοσκοπιανών». Σε όλα αυτά προστέθηκαν τώρα και οι συνεχείς προτάσεις του για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, για διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ κλπ προτάσεις που γίνονται από έναν απόστρατο της πολιτικής, ο οποίος αντί να είναι ο σεβαστός Νέστορας της παράταξης, βάζει φυτίλια και λόγια.

Λυπάμαι αλλά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο ΚΚΕ το οποίο βεβαίως δεν με εκφράζει, πως στο Μακεδονικό κράτησε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της δικομματικής (Εξαιρώ τον Κ. Μητσοτάκη, που οι ευθύνες του ως τότε πρωθυπουργού είναι βέβαια σοβαρές, αλλά άλλης τάξεως) υστερίας (1991-1992) μια θαρραλέα και συνεπή στάση, την οποία ο Λ. Κύρκος προσπάθησε με αστείες δικαιολογίες αργότερα ανεπιτυχώς να υποβαθμίσει. Πήγε δηλαδή αντί να απολογηθεί, να ζητήσει και τα ρέστα. Αυτό δείχνει έλλειμμα σε πολλά ηθικά πεδία:
«Μετά από μια αρχική ταλάντευση στην οποία παρασύρθηκε και ο ΣΥΝ, που δέχτηκε μια μεγάλη πίεση του εθνικιστικού κλίματος και μέσα στις γραμμές της αριστεράς, ισορρόπησε πολύ γρήγορα (…) Σήμερα ο ΣΥΝ βγαίνει πλήρως δικαιωμένος (…) Η φράση μου (σ.σ. «ήμασταν όλοι εδώ πλην Λακεδαιμονίων») καυτηρίαζε τη στάση του ΚΚΕ, που παρακολουθούσε παθητικά τις εκδηλώσεις, το συλλαλητήριο, τις ομιλίες. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να επηρεάσει προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως κάναμε εμείς. Μπροστά στον όγκο του συλλαλητηρίου, η μικρή φωνή μας καταπνίγηκε».
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4524296&publDate=

Ευθύνες υπάρχουν δυστυχώς και στις υπόλοιπες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, με στρατηγικά λάθη, με ανικανότητα συχνά κραυγαλέα, με εμφανές έλλειμμα γνώσης, φαντασίας, ικανότητας παραγωγής πολιτικής, με πολιτική στενομυαλιά και στενοκαρδία, με ανόητους εξτρεμισμούς-αριστερισμούς και πιο ανόητες ακόμη δηλώσεις, με μωροφιλοδοξίες και παλιμπαιδισμούς, με κρίσιμη απειρία. Λυπάμαι γιατί υποψιάζομαι πως αργά ή γρήγορα, επέρχεται το τέλος του ενωτικού πειράματος της Αριστεράς. Κάποιοι από τους υπεύθυνους, θα δρέψουν τη δόξα του κ.Μπίστη, κάποιοι απλώς θα καλούνται συχνότερα στην T.V. κατά το ιδιότυπο καθεστώς του κ.Π.Κουναλάκη, κάποιοι απλά θα πεταχτούν στα αζήτητα.

Ελπίζω ειλικρινά και θα χαρώ πολύ να βγω ψεύτης.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα.