Προκλητική η υποκρισία του κ. Ιερώνυμου και της Ιεραρχίας
«
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Kύριε Ροΐδη,
Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στον μακαρίτη επίσκοπο Χίου Ιωακείμ, έναν προοδευτικό Δημοκράτη πατριώτη, με τις ανθρώπινες βεβαίως αδυναμίες και με τα λάθη του, που έπεσε άδικα θύμα του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους της Δεξιάς και του Κέντρου και της πιο χυδαίας παλιανθρωπιάς των δεσποτάδων.
Ως πρωτοσύγκελος της Ρόδου καταδικάστηκε σε 6μηνη φυλάκιση από τις τουρκικές αρχές και ως επίσκοπος Αρδαμερίου σταλμένος εκεί στα πλαίσια της άδικης πολιτικής του πατριάρχη Ιωακείμ κατά των Βούλγαρων και Κουτσόβλαχων ορθόδοξων, καταδικάστηκε σε θάνατο. Τιμήθηκε με μετάλλια για τη συμμετοχή του στην περίοδο 1912-13. Ως δημοκρατικός πήρε μέρος στο κίνημα της Θεσσαλονίκης πράγμα που τον ανάγκασε να καταφύγει στην Πόλη πλάϊ στον βενιζελικό πατριάρχη Μελέτιο. Προήχθη σε μητροπολίτη Κορυτσάς αλλά δεν έγινε δεκτός από τους Αλβανούς ορθοδόξους που εύλογα ήθελαν δική τους Εκκλησία. Ως Μέγας πρωτοσύγκελος υπερασπίστηκε τα πατριαρχικά κτίρια από την έφοδο του πατριάρχη Ευθύμιου Ι, (παπα Ευτύμ) επικεφαλής του κεμαλικού τουρκικού ορθόδοξου πατριαρχείου. Με τη βοήθεια του Βενιζέλου καταλήγει μητροπολίτης Βολισσού και μετά Χίου, όπου τον βρίσκει η Κατοχή. Το πλούσιο βιογραφικό του αποκαλύπτει μια κλασσική περίπτωση πατριώτη Ιεράρχη της εποχής του, που με την Παιδεία και την ανατροφή που είχε πάρει ήταν και η μόνη αναμενόμενη.
Οι δεσποτάδες της γενιάς του που αναδείχθηκαν από τον πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, είχαν σαν πρώτο στόχο τη συνέχεια της διαχρονικής γραμμής της υπεράσπισης των συμφερόντων του πατριαρχείου της Νέας Ρώμης από τις διαδοχικές μέχρι σήμερα αποσχιστικές τάσεις, λόγω των εθνικών αφυπνίσεων, των Σέρβων, Μαυροβούνιων, Ελλήνων, Βούλγαρων, Ρουμάνων, Αράβων, Αλβανών, Τούρκων και Σλαβομακεδόνων ορθοδόξων. Λόγω της διαμορφωμένης μέσα στους αιώνες ιμπεριαλιστικής εξουσιαστικής παράδοσης αυτού που τόσο υπερφίαλα και ανιστόρητα ονομάστηκε «Οικουμενικό» πατριαρχείο, ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί επίσκοπος που θα σεβόταν το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιοίκησης των ορθόδοξων λαών, ακόμη και του ελληνικού, που ούτε αυτός δεν ανέχτηκε την πνευματική εποπτεία του τοποτηρητή του Σουλτάνου του Οθωμανού πατριάρχη. Τα λέω αυτά για να δικαιολογήσω τον μακαρίτη που υπήρξε μεν όργανο του πατριαρχείου, αλλά δεν καταγγέλθηκε ποτέ για αγριότητες όπως άλλοι Μακεδονομάχοι μητροπολίτες σαν το φοβερό Καραβαγγέλη στη Μακεδονία και αργότερα στον Πόντο. Ήταν σαφώς ένα καλής πάστας επαρχιωτόπουλο, ένας άνθρωπος με συγκεκριμένου προσανατολισμού παιδεία, όχι σπουδασμένος στη Δύση, που βέβαια δεν είχε το ανάστημα να ξεφύγει από τα εξουσιαστικά στερεότυπα του πατριαρχικού κλίματος. Τέτοιες άλλωστε καλοπροαίρετες αγκυλώσεις βρίσκουμε και στους άλλους ΕΑΜίτες μητροπολίτες. Σημασία έχει πως ο Ιωακείμ ωρίμασε σταδιακά ξεπερνώντας τις ρίζες του και παίρνοντας λόγω της αγαθής του φύσης σταδιακά δημοκρατικές και κοινωνικά αριστερές θέσεις.
Ο αφιλοχρήματος Ιωακείμ πέθανε πάμπτωχος φιλοξενούμενος από συγγενείς του. Η σύγκριση με τον θρασύτατο επικριτή του τον συλλέκτη χρυσών μανικετόκουμπων και ακριβών αυτοκινήτων Χριστόδουλο που άφησε στην χορταριασμένη με τα Άνθη του Κακού βίλα του Π.Ψυχικού κληρονομιά στην αμφιλεγόμενη αυλή του τις συλλογές απαγορευμένων «θησαυρών επί της γης» μάρτυρες αδιάψευστους του υλιστικού του φρονήματος, είναι συντριπτική. Τον πραγματικό του χαρακτήρα ως ανθρώπου που πονούσε το λαό και ως πατριώτη αλλά και θρησκευτικού πατέρα τον έδειξε ο Ιωακείμ ως επίσκοπος Χίου με την κοινωνική και την πατριωτική του δράση αποκορύφωμα τη οποίας ήταν η προσχώρηση του στο ΕΑΜ. Aλλά και πριν την Κατοχή είχε δώσει δείγματα γραφής αποκαλύπτοντας έναν κληρικό που πονάει τον λαό και δρα για το κοινό όφελος, όταν έσπασε ένα ταμπού και εκποίησε αφιερώματα και σκεύη των ναών χάριν των σχολείων της Χίου, όταν έδωσε συντονισμένη μάχη για την καταπολέμηση των ενδημικών τραχωμάτων, όταν εργάστηκε για δημιουργία Νοσοκομείου, όταν έχτιζε υδραγωγείο, όταν έκανε αποστραγγιστικό έργο, όταν έφτιαχνε σχολεία κι όταν υποστήριζε εργαζόμενους μέσα στη μεταξική δικτατορία. Οι ριζοσπαστικές θέσεις του για την κατάργηση της αγαμίας των Αρχιερέων, για τη σύμπτηξη των πολυάριθμων μητροπόλεων, για την αναβάθμιση του επισκόπου που δεν θα περιοδεύει «με Άγια Λείψανα» και «χρυσά και κροτούντα άμφια», για την εκποίηση της περιουσίας των Μονών και την μετατροπή τους σε άσυλα αναξιοπαθούντων, για την υποχρεωτική μόρφωση των ιερέων, για την έκδοση προγαμιαίου πιστοποιητικού υγείας των μελλόνυμφων, αναδεικνύουν ένα πρωτοπόρο κοινωνικό αγωνιστή. Η Ιερά Σύνοδος των δωσιλόγων, των εκμεταλλευτών του λαού, των πιο διεφθαρμένων Αρχιερέων, που τον έβλεπε σαν «κάρφος οφθαλμών» τον εκδικήθηκε για την προσφορά του καταδικάζοντάς τον με συνοπτικές διαδικασίες ερήμην αρχικά σε καθαίρεση και ύστερα από ανακοπή σε εκθρόνιση εκβιάζοντάς τον να παραιτηθεί του δικαιώματος έφεσης για να μην αποσχηματιστεί, όπως είχε συμβεί με άλλους δυο ΕΑΜίτες τους Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο (φωτ.) που έχασαν την αρχιερωσύνη τους προσωρινά για να τους επιστραφεί αργότερα και για να αποκατασταθούν στους τίτλους τους μετά θάνατον.
Η «Εθνική Οργάνωσις Χίου», (τι αντιλαϊκό και προδοτικό σήμα αυτό το επίθετο!), έχοντας ως σκοπό της να «στιγματεύσει ενώπιον όλου του πεπολιτισμένου κόσμου τον επαχθή κομμουνισμόν και τους ανόσιους οπαδούς του» αποτελούμενη από τον εσμό των τοπικών Εθνικοφρόνων ήταν ο μοχλός της εναντίον του δίωξης. Ευήκοος δέκτης των μηχανορραφιών της υπήρξε ο ακροδεξιός μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος και μάρτυρας υπεράσπισης του Τσολάκογλου στη δίκη των δωσίλογων, κατηγορούμενος και ο ίδιος αρχικά και απαλλαγμένος μετά με βούλευμα. Ο συμπολεμιστής του Άρη Βελουχιώτη ηγούμενος Γερμανός Δημάκος («Ανυπόμονος») καταγράφει στα απομνημονεύματά του δήλωση που έκανε ο Σπυρίδων για τους απόφοιτους του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς που όλοι τους πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση: «Δεν έκανα καλύτερα χοιροτροφείον…να προμηθεύω τους χωρικούς γουρουνάκια; Παρά πήγα κι έφτιαξα σχολείο…». Ο γραμματέας του μητροπολίτη Κονίτσης είπε στον Γερμανό: «Εδώ…μια φορά κυβερνούσε ο Αλή Πασάς….τον διαδέχθηκε ο Δεσπότης Ιωαννίνων….απλώς αφεντικό αλλάξαμε! Για να ζήσεις στην Ήπειρο έπρεπε να φιλήσεις την παντόφλα του Σπυρίδωνος…». Η «Λαϊκή Φωνή» Θεσσαλονίκης, όργανο του ΚΚΕ, είχε καταγγείλει τον Σπυρίδωνα ως «δοσίλογο και προδότη », παραπέμποντας στο σκεπτικό της απόφασης του Δικαστηρίου Δοσιλόγων Αθήνας και προσθέτοντας «Μπάκος, Τσολάκογλου και Μητροπολίτης….υπέγραψαν την προδοτική ανακωχή με τον Γερμανό στρατηγό Γιοντλ….που άνοιξε τις πόρτες της Ελλάδας στα νώτα του στρατού μας που πολέμησε στην Αλβανία». (Καραγιάννη Γιώργου «Εκκλησία και Κράτος. 1833-1977. Ιστορική επισκόπηση των σχέσεων τους. Εκδόσεις «το Ποντίκι», 1997). Αλλά και ο Κων.Τσάτσος στη «Λογοδοσία» του περιγράφει κυνικά την εκλογή του Σπυρίδωνα ως αρχιεπισκόπου με διαδικασία στημένη στο παρασκήνιο. Γιατί η Εκκλησία των δωσίλογων, των ιερόσυλων, των παιδεραστών δεν καθαίρεσε ποτέ κανέναν δεσπότη της όσο αισχρός κι αν ήταν εκτός από τρεις ΕΑΜίτες επισκόπους (προσωρινά) και τον Αττικής Παντελεήμονα (βάζω στοίχημα, προσωρινά) κατά διαταγή του Αρείου Πάγου. Τον Αττικής Παντελεήμονα που ήταν πνευματικό τέκνο του διαδόχου του Ιωακείμ Χίου, χάριν του οποίου ο Ιωακείμ διώχθηκε κακήν κακώς με παρωδία δίκης.
Ο αποκρυφιστής δεσπότης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, (συγγραφέας του πονήματος «Ο Αντίχριστος ελλοχεύει»-φωτ.) στις αρχές του εμφυλίου συμμετέχει στις συγκεντρώσεις της Δεξιάς κραυγάζοντας: «Οργανωθείτε!». Παρουσιάζεται ως αντιστασιακός σε «εθνικά πλαίσια» πάντοτε, αφού φυγάδευε από την Εύβοια όπου έδρευε, Άγγλους στρατιωτικούς στη Μέση Ανατολή. Κατέφυγε επί Κατοχής στην Αίγυπτο όπου συγκρούστηκε με δεσποτάδες του πατριαρχείου Αλεξανδρείας για γυναικουλίστικα ζητήματα (που τα περιγράφει ο ίδιος) όπως το δικαίωμά του να φέρει εγκόλπιο ενώπιον του πατριάρχη. Ήταν ένας από τους αισχρότερους μητροπολίτες, ιδρυτής του κακόφημου ομώνυμου Τάγματος το οποίο ανέδειξε τέκνα του σκανδαλοποιούς δεσποτάδες, κατά κανόνα Παντελεήμονες κι αυτούς. Πέρα από τον Αττικής, εξέθρεψε τον ομώνυμο Κορινθίας με τη διάσημη οικονόμο του κα Λούλα (1 χρόνος πρωτόδικη φυλάκιση για οικονομικές ατασθαλίες), τον ομώνυμο Λήμνου (έφυγε «νύχτα» από την έδρα του κυνηγημένος από το λαό μαζί με τον προστατευόμενό του Γιοσάκη), τον Δράμας Φίλιππο (εκθρονίστηκε γιατί πάντρεψε την ερωμένη του με παπά), τον Αθηνών Ιάκωβο (έναν καλλιεργημένο άνθρωπο που όμως αναγκάστηκε σε παραίτηση κατηγορούμενος ως ομοφυλόφιλος), τον Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Α΄, (δημοκρατικός που διώχτηκε από τη Χούντα ως ομοφυλόφιλος) και τον αρχιμανδρίτη Βενέδικτο Καρίβαλη που καθαιρέθηκε γιατί συνελήφθη από την Αστυνομία να ψαρεύει νεαρούς. Το Τάγμα του Φωστίνη σύμφωνα με τον επίσης εθνικόφρονα Αυγούστίνο της Φλώρινας ήταν «εστία μολύνσεως» της οποίας τα έργα «απειλούν να προκαλέσουν ναυτίαν και εις αυτούς τους βουβάλους του βορβορώδους Αλιάκμονος» (περιοδικό «Σπίθα»-Γ.Δ.Καρανικόλα «Ανορθόδοξοι Έρωτες Ορθοδόξων Αρχιερέων»). Ο Φωστίνης «βρέθηκε και στο επίκεντρο καταγγελιών (κυρίως για ηθικής φύσεως σκάνδαλα) για το μοναχικό ‘Τάγμα….’ που είχε ιδρύσει» και το οποίο «φιλοξενούσε νεαρά άτομα που προορίζονταν για κληρικοί» («Ποντίκι», 4.8.’05). «…Το συγκεκριμένο τάγμα θεωρήθηκε άντρο ακολασίας» («Έθνος», 28.1.’06). Ο αντικομμουνιστής και αρχιεθνικόφρων Παντελεήμων συγγραφέας του γελοίου «Ο κομμουνισμός. Ούτος εστίν ο πλάνος και ο αντίχριστος»- Απ. Διακονία, Αθ. 1950) εποφθαλμιούσε την έδρα της Χίου ενώ ήταν ήδη δεσπότης Καρυστίας και η Σύνοδος τον μετέθεσε αντικανονικά αμέσως μετά την έκπτωση του Ιωακείμ χωρίς να τηρήσει έστω κάποια χρονικά προσχήματα. Ένα ακόμη στοιχείο για την παλιανθρωπιά του Φωστίνη είναι η σύγκρουσή του με τον κεντρώο βουλευτή Εύβοιας Στρ.Θ. Παπαστρατή όταν κατέθεσε νομοσχέδια, για την κατάργηση του φόρου της Δεκάτης στο λάδι και την απαλλοτρίωση των Μοναστηριακών κτημάτων.
Ο Φωστίνης ήταν Ομολογητής της Ορθοδοξίας τιμώμενος μέχρι σήμερα για τα αίσχη του:
« ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων,πήγε κάποτε να λειτουργήσει στο φθισιατρείο της «Σωτηρίας».Εκεί του έφεραν οι νοσοκόμοι μια μεγάλη πιατέλα με πολλά κουταλάκια.
….Δεν χρειάζονται αυτά,απάντησε με πίστη. ΄Εχω την Αγία Λαβίδα.
… κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και ύστερα πλησίασε την Ωρ.Πύλη για να καταλύσει. Το έκανε αυτό για να τον βλέπουν όλοι, και να μάθουν οι γιατροί ότι η Θεία Κοινωνία είναι φωτιά που καίει τα πάντα».
Το κλίμα των διώξεων κατά του Ιωακείμ συμπαρέσυρε και τον αριστερό ιερέα παπά Νικόλα Ξενάκη που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Πατέρας πέντε παιδιών, ανθυπολοχαγός στην Μ.Ανατολή και δάσκαλος, διωγμένος από τον Φωστίνη εκτελέστηκε για «συμμοριτισμό» στις 6 Σεπτεμβρίου του 1948 στο Γουδί. Είχε προηγηθεί η καθαίρεσή του από το Συνοδικό Δικαστήριο και η βίαιη κακοποίηση του βαριά τραυματισμένου παπά από τους δεσμοφύλακες που εφαρμόζοντας την συνοδική απόφαση, όρμησαν πάνω του με βρισιές και ξυρίζοντάς τον «του κόβουν και σάρκες μαζί» («Ποντίκι», 11-2-’99).
Η συμμετοχή του Ιωακείμ σε συγκέντρωση της ΕΠΟΝ τον Γενάρη του ’46 και η χοροστασία του στην πάνδημη κηδεία δυο αγωνιστών που δολοφονήθηκαν από την Αστυνομία, δείχνει πως ο γενναίος Ιεράρχης δεν πτοήθηκε από την προετοιμασία της συνωμοσίας στο Πραιτώριο. Για την καταδίκη του Ιωακείμ επιστρατεύτηκε όλος ο δεξιός υπόκοσμος της Χίου, μεταξύ τους και διεφθαρμένοι κληρικοί όπως ο κάποτε κόλακας του επισκόπου αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Ισιδωρίδης-υπόδικος για καθαίρεση- και ο ηγούμενος Γαβριήλ Τσαμπαρλής, καταδικασμένος στο Εφετείο για οικονομικές καταχρήσεις.. Ανακριτής ήταν ο Θηβών Πολύκαρπος αφού 3 άλλοι επίσκοποι αρνήθηκαν να αναλάβουν τη βρωμοδουλειά. Ο Ιεροεξεταστής παραπλανούσε τους μάρτυρες υπεράσπισης συστηματικά, ιδιαίτερα τους συγγενείς των εκτελεσμένων από τους Ναζίδες, διώχνοντάς τους με την διαβεβαίωση πως είχε σιγουρευτεί πια για την αθωότητα του Ιωακείμ. Πρόεδρος του δικαστηρίου που συγκροτήθηκε από δωσίλογους στην πλειοψηφία τους δεσποτάδες ήταν δεσπότης Ύδρας που έπρεπε να είχε εξαιρεθεί αφού ο Ιωακείμ είχε διεξάγει ανακρίσεις εναντίον του για το Ανάθεμα του Βενιζέλου. Η ολιγοήμερη αναβολή που ζήτησε ο Ιωακείμ προσκομίζοντας ένορκες ιατρικές 
βεβαιώσεις απορρίφθηκε. Ο Φωστίνης βιαζόταν να καταλάβει το θρόνο του. Ο εκ των δικαστών μητροπολίτης Σισανίου δεν συμμετείχε στη διαδικασία και υπέγραψε ψευδώς πως παρέστη. Προσχηματικά ο Ιωακείμ καταδικάστηκε με αναπόδεικτες και αόριστες κατηγορίες για ηθικά σκάνδαλα και για χαρτοπαιξία. Ο ίδιος απάντησε εμπεριστατωμένα εγγράφως σε όλες τις κατηγορίες και αποκάλυψε τις βαθιές διαστροφές αυτών που τον κατηγόρησαν ως ανήθικο. O βιογράφος του Α.Φ.Μιχαηλίδης, παραδέχεται εντίμως πως «τα ανθρώπινα πάθη του» ήταν «υπαρκτά σε ένα βαθμό» και επιστρατεύτηκαν για να δώσουν και «ηθικά χαρακτηρηστικά» στη δίωξή του. Ο ίδιος ο δεσπότης στην απολογία του αναφέρεται σε «πτωχήν και έντιμον και σώφρονα κόρην», που υπηρέτησε 9 χρόνια στην Μητρόπολη και μετά καλοπαντρεύτηκε, την οποία οι κατήγοροί του δυσφήμησαν. Προσωπικά υποθέτω πως η κόρη αυτή η οποία κατά παράβασιν των Ι.Κανόνων ήταν στην υπηρεσία του δεσπότη, θα τροφοδότησε εύλογα κουτσομπολιά και όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τα αυτονόητα. Αλλά ο Ιωακείμ είχε αντρίκια και ανοιχτά ταχθεί κατά της αγαμίας του κλήρου και κανείς δεν θα μπορούσε να τον πει υποκριτή όπως το σύνολο σχεδόν των συναδέλφων του. Τίποτα το μεμπτό δεν θα υπήρχε σε αυτή τη σχέση πλην ίσως από το ότι η γυναίκα αυτή εκτέθηκε στα ανθρωποφαγικά σχολια της κοινωνίας αφού ο επίσκοπος δεν είχε το ομολογουμένως τεράστιο θάρρος που χρειάζεται για να τα βροντήξει και να ζήσει με την καλή του, που βέβαια δεν ξέρουμε αν την αγαπούσε και πόσο και πως θα μπορούσαν να ζήσουν αφού ο αρχιερέας δεν είχε φροντίσει να φτιάξει γερό κομπόδεμα. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Όσο για την χαρτοπαιξία του Ιωακείμ, αυτή ήταν ένα απλό ανθρώπινο ανώδυνο χόμπυ, με συμπαίχτες τοπικούς επιστήμονες και σε καμία περίπτωση δεν έγινε δημόσια σε λέσχες ή με κάποιο χρηματικό τίμημα (Βλ. Δρ.Α.Φ.Μιχαηλίδης «Ο μητροπολίτης Χίου Ι.Στρουμπής»-Χίος 2009). Το άχυρο στο μάτι του Ιωακείμ, ενόχλησε τον Χριστόδουλο που κατά την ευαγγελική ρήση είχε ολόκληρα δοκάρια καρφωμένα στα μάτια του. Οι Χριστόδουλος και Ιερώνυμος που δεν καθαίρεσαν τον καταδικασμένο για παιδεραστία σε 20 χρόνια φυλακή πρωτοπρεσβύτερο Π.Παπουτσάκη, αρνούνται την αποκτάσταση του Ιωακείμ! Η αποθέωση της υποκρισίας. Ο Χριστόδουλος το 2001 σε μια θεατρινίστικη κίνηση αποκατάστησε τη μνήμη των ΕΑΜιτών επισκόπων Ηλείας και Κοζάνης αλλά όχι και τον Χίου, προφασιζόμενος τη χαρτοπαιξία του. Ο δεσπότης του Βώλου, το πνευματικό τέκνο του Καλλίνικου, ο πνευματικός πατέρας των κ.κ. Κουλουσούσα, Θεοκλήτου Βρεσθένης, Βαβύλη, Επιφανείου, ο προστάτης των Αττικής Παντελεήμονα και Γιοσάκη, ο τρόφιμος της παρακρατικής «Χρυσοπηγής» κλπ κλπ κλπ τόλμησε να επικρίνει τον Ιωακείμ της Χίου. Με απίστευτη ιταμότητα ο ψευταράκος που δήλωνε πως διάβαζε και δεν ήξερε τίποτα για χουντικά βασανιστήρια, ο συνεργάτης της προδοτικής Δικτατορίας φέρθηκε σαν να έκανε χάρη στους δυο τιμημένους ΕΑΜίτες Αρχιερείς: «»Τώρα καλούμαστε να συγχωρήσουμε. Δεν θα λησμονήσουμε...» (Θ.Τσ. «Ελευθεροτυπία», 7-11-2000).
Ποια ήταν η αιτία αυτής της αδικίας σε βάρος ενός συμμαθητή του πατριάρχη Αθηναγόρα; Οι Ηλείας και Κοζάνης που πήραν τα βουνά έχουν αποκατασταθεί από τον εκόντα άκοντα Χριστόδουλο. Κάμποσοι δεσποτάδες ακόμη που εκτέθηκαν ως συμπαθούντες με το ΕΑΜ, οι Σάμου Ειρηναίος, Χαλκίδος Γρηγόριος και Μηθύμνης Διονύσιος, γλύτωσαν με γρατζουνιές. Η ειδοποιός διαφορά του Ιωακείμ βρίσκεται σε δυο σημεία. Στις ριζοσπαστικές κοινωνικές του ιδέες που ξεπερνούσαν πολύ την κόκκινη γραμμή του βενιζελισμού και στο σκληρό έλεγχο που άσκησε γραπτά στην αρχιερατική υποκρισία. Η φωνή του Ιωακείμ από τον τάφο του, ένα κείμενο καταπέλτης κατά των διεφθαρμένων δεσποτάδων στο οποίο κάποιοι αρχιεπίσκοποι θα αναγνώρισαν τον εαυτό τους: «...αυλοκόλακες και ερπετά προ …των εκμεταλευτών του λαού, έμποροι……χρησιμοποιούντες την αγίαν…θρησκείαν ως μέσον……ναρκώσεως των λαϊκών μαζών…ασεβείς και άθεοι, μη πιστεύοντες εις ουδέν ανώτερον αλλά μόνον εις το χρήμα και εις την σάρκαν……υποκριταί και θεομπαίχται……δοσίλογοι και εκμεταλλευταί……με παθολογικάς ανηθίκους παρεκτροπάς…αδίστακτοι Φαρισαίοι δια να κρατούν τον λαό μέσα εις το σκότος της θρησκοληψίας και άσπονδοι εχθροί κάθε κοινωνικής προόδου και εξελίξεως«.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ,
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=482344
(«ΑΥΓΗ»: Ο εαμικός μητροπολίτης που «εκοιμήθη πάμπτωχος»)
http://www1.rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=18/2/2005&id=5248&columnId=321
έχουν ένα κραυγαλέο χρέος προς τους λίγους μητροπολίτες του ΕΑΜ, αυτούς που έκαναν πραγματική Επανάσταση γιατί χρειαζόταν απίστευτο θάρρος ένας πρίγκηπας της Εκκλησίας να πάρει τα βουνά ή να συνεργάζεται με την αριστερή Αντίσταση την ίδια ώρα που το Άγιο Όρος αλληλογραφούσε με τον Χίτλερ, δεσποτάδες υμνούσαν τον κατακτητή, άλλοι συνεργάζονταν με τα Τάγματα Ασφαλείας και ο Πατάρων Μελέτιος υποδεχόταν τιμητικά τα στρατεύματα Κατοχής, όλοι τους χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Να αοαιτήσουν μαχητικά αποκατάσταση για όλους τους, με την οφειλόμενη τιμή. Αυτός ο τόπος πρέπει να πάψει να αμείβει τους δωσίλογους και τους προδότες κληρικούς (φωτ.). Συμμάχους για τον Ιωακείμ θα βρουν πολλούς και πρώτους και καλύτερους τους ιερείς της Χίου αλλά και το δεσπότη της που βέβαια δεν τολμάει να πάει κόντρα στην πάνδημη απαίτηση
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Μπράβο!
Dear patriots, have a look here:
Photographs of Tagmatasfalites priests and laymen
http://ethnikoi.org/roufianoi.html
ΠΟΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ; ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;
«Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του Ελληνικού Έθνους.» -Χρύσανθος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
Kαλημέρα κε Ροϊδη.
Ευχαριστώ
http://www.chiosblogs.gr/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1/2009/12/16/%CE%9D%CE%B1_%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%AF_%CE%BF_%CE%95%CE%91%CE%9C%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC
Αριστερά στη Μπλογκόσφαιρα
Χίος, 16.12.2009
‘Να αποκατασταθεί ο ΕΑΜίτης μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ’
Καταχωρήθηκε: December 16, 2009, 8:32am EST
Από το πολύ καλό blog «Ροΐδη Εμμονές»
Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ο Βασίλης Εφραιμίδης είχε ζητήσει την αποκατάσταση του Ιωακείμ.
Σίγουρα η Αριστεροί πρέπει να το βροντοφωνάξουν.
Το απαιτούμε.
http://www.hri.org/news/greek/mpegrb/2000/00-04-16.mpegrb.html#02
[02] ΟΙ «ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ» ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Αθήνα, 16 Απριλίου 2000 (21:00 UTC+2)
Την περασμένη εβδομάδα ο παλαίμαχος πολιτικός κ. Β. Εφραιμίδης, ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, έθεσε ένα σοβαρό θέμα, το οποίο για πάνω από μισό αιώνα αποτελούσε ταμπού για την ελληνική ιστοριογραφία: Τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος στα «πέτρινα χρόνια» 1940-1950.
Ο κ. Εφραιμίδης, σε επιστολή του προς τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον εγκάλεσε για επιλεκτική μνήμη, υποστηρίζοντας ότι ορθώς αναφέρθηκε στο «Ανάθεμα» κατά του Ελ. Βενιζέλου το 1916, «ξέχασε» όμως να μιλήσει για τη σκληρή τιμωρία που επεφύλαξε η επίσημη Εκκλησία στους ΕΑΜικούς μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Και προέτρεψε τον κ. Χριστόδουλο να ζητήσει συγγνώμη για τις ενέργειες αλλά και για τη σιωπή της Εκκλησίας για τα όσα έγιναν στον Εμφύλιο, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου, καθώς και στα χρόνια της δικτατορίας, στο πραξικόπημα στην Κύπρο κτλ.
Με μια πρωτοφανή στα ελληνικά εκκλησιαστικά χρονικά κίνηση, οι υπεύθυνοι του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας έδωσαν τη δυνατότητα στον κ. Εφραιμίδη να εκθέσει τις θέσεις του και μέσα από τη συχνότητά του. Και παράλληλα να υπάρξει ένας διάλογος με τον εκπρόσωπο Τύπου της Αρχιεπισκοπής και από τους στενότερους συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου, μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητο Κουμαριανό. Ο μητροπολίτης εκφράζοντας τις θέσεις τής Ιεραρχίας περιορίστηκε σε μια γενικόλογη αποδοκιμασία της εμπλοκής της Εκκλησίας στην πολιτική και αναφερόμενος ειδικότερα στους δύο μητροπολίτες είπε ότι δεν τιμωρήθηκαν γιατί ενώθηκαν με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ αλλά γιατί «καταδικάστηκαν διά σειράν κανονικών παραπτωμάτων». Και πρόσθεσε ότι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η Ιεραρχία δεν προχώρησε στην αποκατάσταση των δύο μητροπολιτών, αφήνοντας όμως το ζήτημα ανοιχτό για το μέλλον.
Όπως όμως επισημαίνει σε σημείωμά του στο «Βήμα της Κυριακής» ο
κ. Γ. Καραγιάννης, φαίνεται ότι αυτοί που ανέλαβαν να μελετήσουν το θέμα για λογαριασμό της Ιεράς Συνόδου είτε δεν γνωρίζουν την υπόθεση είτε δεν μπορούν ακόμη να απαλλαγούν από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα παρασύροντας και όσους από τους ιεράρχες θα επιθυμούσαν έστω και καθυστερημένα μια συμπλήρωση των «λευκών σελίδων» της εκκλησιαστικής ιστορίας. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα γεγονότα:
Πρώτον: Οι μεταδεκεμβριανές κυβερνήσεις και η Ιερά Σύνοδος που τιμώρησαν τους δύο ιεράρχες αξιοποίησαν για τη δίωξή τους έναν από τους τελευταίους νόμους των κατοχικών κυβερνήσεων για τους «αγνώστου διαμονής αρχιερείς» (Ν. 1527, ΦΕΚ αρ. 138,10.7.44) με τις οποίες οι κυβερνήσεις των «Κουίσλινγκ» εξομοίωναν τους δύο μητροπολίτες, οι οποίοι προτίμησαν να ενταχθούν στην αντίσταση κατά του κατακτητή, με ιεράρχες που εγκατέλειψαν το ποίμνιό τους (Σιδηροκάστρου Βασίλειος, Φθιώτιδος Αμβρόσιος κ.ά.) και προτίμησαν να περάσουν τις «δύσκολες ημέρες» στη σιγουριά της Αθήνας. Μετά την απελευθέρωση και την ήττα της Αριστεράς τον Δεκέμβριο του 1944 και μέσα στο κλίμα της εποχής, ο Ιωακείμ και ο Αντώνιος μαζί με τον μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, τον τρίτο μητροπολίτη που καθαιρέθηκε γιατί εντάχθηκε στο ΕΑΜ, και τους «ύποπτους» για συνταύτιση με τους «άθεους» ιεράρχες Χαλκίδος Γρηγόριο και Μηθύμνης Διονύσιο περιελήφθησαν στον ίδιο κατάλογο με τους κατηγορουμένους για συνεργασία με τους κατακτητές. Και βεβαίως δεν χρειάζονται ειδικότερες γνώσεις ιστορίας για να καταλάβει κανείς ότι μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής οι πραγματικοί δοσίλογοι μητροπολίτες αθωώθηκαν ενώ ερρίφθησαν στο πυρ το εξώτερον οι αντιστασιακοί.
Δεύτερον: Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, επί Αρχιεπισκοπίας Δωροθέου, οι δύο μητροπολίτες αποκαταστάθηκαν στο αξίωμά τους, όχι όμως και στις έδρες τους. Και σε αυτή τη «μισή» λύση, στην οποία δεν μέτρησαν οι «δικολαβίες» για «κανονικά παραπτώματα», έπαιξε βεβαίως ρόλο και το κλίμα της εποχής του μετεμφυλιακού κράτους.
Κατόπιν όλων αυτών ο κ. Καραγιάννης ερωτά μήπως «σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, δεν είναι το λιγότερο αναχρονισμός να επιμένουν κάποιοι σε παρωχημένα επιχειρήματα;»
Κύριοι Ροιδη και Λασκαράτο να σας συγχαρώ αρχικά για τα άρθρα σας που τα διαβάζω όποτε βρώ χρόνο.
Έρχομαι στο θέμα μου που είναι ο δεσπότης Μελέτιος των Πατάρων που υποδέχτηκε όπως και εσείς το λέτε τα χιτλερικά στρατεύματα.
Η επιστολή του στον Χίτλερ, εδώ:
Θα σας ενδιαφέρει οπωσδήποτε το άρθρο που αναφέρεται και στο γράμμα του προς τον Χίτλερ.
Μπορείτε να βρείτε πολλές ιστορικές άγνωστες λεπτομέρειες που η σκοπιμότητες έθαψαν βαθιά στην ακόλουθη διεύθυνση:
http://ordoumpozanis-teo.blogspot.com/2009/03/blog-post_18.html
Ένα κομμάτι του άρθρου ακολουθεί:
«Ως ευπαρέστητε στην Αλεξανδρούπολη Φύρερ»
Τον Σεπτέμβριο του 1985 έλαβα από συγγενικό μου πρόσωπο στο εξωτερικό ένα σημείωμα όπου ανέφερε: «Η επισυναπτόμενη φωτοτυπία μου την έδωσε κάποιος συνάδελφος. Είναι από ένα παλαιό Γερμανικό περιοδικό που βρήκε σε παλαιοπωλείο του Rotterdam». Ήταν μία επιστολή στα Ελληνικά και είχε ως αποδέκτη «την Αυτού Εξοχότητα τον Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ Κύριον Κον Αδόλφον Χίτλερ. Δια της εν Αλεξανδρουπόλει Στρατιωτικής Διοικήσεως». Το περιεχόμενός της είχε ως εξής:
«Λαός Αλεξανδρουπόλεως, τελούσης από τριημέρου υπό κατοχήν ενδόξων Γερμανικών Στρατευμάτων, συνελθών όλως αυθορμήτως σήμερον εις πάνδημον Συνέλευσιν, ησθάνθη επιτακτικήν την υποχρέωσιν όπως διαδηλώσει προς Υμάς τον Ύπατον Αρχηγόν του ευκλεούς Γερμανικού Στρατού, τας ολοψύχους αυτού ευχαριστίας και την εις το διηνεκές αναλλοίωτον ευγνωμοσύνην του, δια την άκραν ευγένειαν και τον αληθή ιπποτισμόν τον οποίον επεδείξατο απέναντί του τα ηρωικά Στρατεύματα της κατοχής, όχι μόνον σεβασθέντα απολύτως την εθνικήν και ατομικήν ζωήν, τιμήν και περιουσίαν, τα ήθη και τας παραδόσεις αυτού, αλλά και εμπράκτως επεδειξάμενα ειλικρινές ενδιαφέρον υπέρ της ευρύθμου ατομικής και κοινωνικής ζωής».
Ημερομηνία της επιστολής ήταν 10 Απριλίου 1941, και αποστολέας της «Η Κεντρική Επιτροπή Λαού Αλεξανδρουπόλεως». Και στο τέλος αυτής υπέγραφαν: «Ο Επίτιμος Πρόεδρος Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος, Ο Πρόεδρος Αναστάσιος Πίντζος, Τα Μέλη Κωνσταντίνος Σαρίδης, Νικόλαος Στειρόπουλος και Εμμανουήλ Μπατζάκας και ο Γραμματέας Εμμανουήλ Μαγγανάρης».
(……)
Οι Γερμανοί, για να ευχαριστήσουν προφανώς την «Κεντρική Επιτροπή Λαού Αλεξανδρουπόλεως» για «….τας ολόψυχους ευχαριστίας και την εις το διηνεκές αναλλοίωτον ευγνωμοσύνην τους….», προς τον Εξοχότατο Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ, μετά από λίγες μέρες, στις 21 Απριλίου 1941, παραχώρησαν την διοίκηση της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους.
Χαίρετε φίλοι.
Toν ξέρανε καλά οι παλιότεροι τον Πατάρων Μελέτιο που κούρνιαξε εδώ στη Νέα Ιωνία. Τι να σας πω δεν έχει νόημα, Έχω ακούσει ιστορίες.
Κηδεύτηκε με τρουμπέττες και μουσικές και αγήματα.
Μεγάλος πατριώτης.
Καμαρώστε τον να τον τιμάνε στο
http://www.enosispartis-mikrasasias.gr/html/sponsors_names1.htm
αλλά εγώ κρατάω αυτό που έγραψε ο ΗΜ72:
Λαός Αλεξανδρουπόλεως, τελούσης από τριημέρου υπό κατοχήν ενδόξων Γερμανικών Στρατευμάτων, συνελθών όλως αυθορμήτως σήμερον εις πάνδημον Συνέλευσιν, ησθάνθη επιτακτικήν την υποχρέωσιν όπως διαδηλώσει προς Υμάς τον Ύπατον Αρχηγόν του ευκλεούς Γερμανικού Στρατού, τας ολοψύχους αυτού ευχαριστίας και την εις το διηνεκές αναλλοίωτον ευγνωμοσύνην του, δια την άκραν ευγένειαν και τον αληθή ιπποτισμόν τον οποίον επεδείξατο απέναντί του τα ηρωικά Στρατεύματα της κατοχής,
Ουστ ρε Χίτες, τσανακογλύφτες, κιοτήδες, προσκυνημένοι, Νενέκοι, Πηλιογούσηδες, Εφιάλτες, κόλακες, είστε άξιοι να πιάστε στο στόμα σας τους ΕΑΜΙΤΕΣ επισκόπους.
Τιμή και δόξα στους παπάδες του ΕΑΜ!
Αγαπητοί φίλοι ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Για τον Πατάρων Μελέτιο, υμνητή του Χίτλερ, έχει γράψει και ο θεολόγος Γιώργος Μουστάκης στο «Δαυλό».
Προς το παρόν δείτε και τον Άγιο Δεσπότη Χανίων Αγαθάγγελο να χαιρετά ναζιστικά:
http://sxeseis.gr/viewthread.php?action=attachment&tid=28294&pid=1145268
Kύριε Ροϊδη,
θα αρκούσε και μόνο η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος να τιμά τους δωσίλογους μητροπολίτες και να καθαιρεί τους πατριώτες του ΕΑΜ
(Ναι να καθαιρεί αυτή που ούτε τον Πρεβέζης Στυλιανό ή τον αρχιμανδρίτη Γιοσάκη δεν τόλμησε να καθαιρέσει!),
για να αντιληφθεί κανείς τον βόρβορο που λέγεται Ιερά Σύνοδος της Εκλησίας της Ελλάδος.
Διαβάστε καλοί μου φίλοι το παρακάτω άρθρο του Ιού για κάποιους δωσίλογους δεσποτάδες που η Εκκλησία μνημονεύει, τιμά και προτείνει ως πρότυπα Αγιότητας. Έχουμε μια πλήρη αντιστροφή των ηθικών αξιών. Ο Αντικομμουνισμός, ο αντισημητισμός, η συνεργασία με τον κατακτητή, αναγορεύονται σε πατριωτικές και ηθικές αξίες.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΥΒΡΙΝ:
http://www.iospress.gr/ios2000/ios20000409b.htm
«….. Στη μακρινή για μας δεκαετία του ’40, όταν ο αριστερός εξαποδώ είχε πάρει τη διευρυμένη μορφή της εαμικής Αντίστασης και χιλιάδες λαού ενέδιδαν στα κηρύγματά του, μια πλειάδα ιεραρχών δε δίστασαν να επιλέξουν. Mπροστά στον κομμουνιστικό Σατανά, μοναδική αξιόπιστη επιλογή υπήρξε γι’ αυτούς η συστράτευση με το Τρίτο Ράιχ. Ο γερμανικός στρατός, διακήρυξαν, αποτελεί την προφυλακή του παγκόσμιου χριστιανικού πολιτισμού απέναντι στην επιβουλή του Βελζεβούλ και των (τι άλλο;) εβραίων συνεργατών του.
Το γεγονός αποσιωπάται διακριτικά στην πρόσφατη εγκύκλιο του Αρχιεπισκόπου, από την οποία πληροφορούμαστε ότι «συστηματικώς εις τας εκδηλώσεις διά την Εθνικήν Αντίστασιν η Εκκλησία αγνοείται παντελώς», και ως εκ τούτου η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να θεσπίσει διακριτή γιορτή, κοντινή αλλά όχι ταυτόσημη με την πανεθνική, για την εκκλησιαστική ειδικά πτυχή της Αντίστασης. Πιστός στις απόψεις του για το φλερτ ανάμεσα στον Εωσφόρο και την Αριστερά, ο κ. Χριστόδουλος φροντίζει άλλωστε να απαλείψει από τη σχετική ιστορική αναδρομή του όχι μόνο τους δωσίλογους ιεράρχες αλλά ακόμη και τους εαμίτες εκείνους παπάδες που δεν χωράνε στο σχήμα του, σύμφωνα με το οποίο η εκκλησία παρέμεινε μέσα στην κοσμοχαλασιά της Κατοχής ένας στρατός ενιαίος, ταυτισμένος με τους προκαθήμενούς της και (προπαντός) «ειρηνικός»… Τα γραπτά, παρόλα αυτά, μένουν -και η φωνή των ποιμεναρχών που συστρατεύθηκαν με τους ναζί ενάντια στον «κομμουνιστικό σατανά» έχει αποτυπωθεί εσαεί στα ντοκουμέντα της γερμανικής προπαγάνδας εκείνων των χρόνων.
Δεν πρόκειται για κάποιες βεβιασμένες εκδηλώσεις νομιμοφροσύνης προς τους κατακτητές -όπως λ.χ. το μήνυμα με το οποίο ο μητροπολίτης Πατάρων Μελέτιος, ως επίτιμος πρόεδρος μιας «Κεντρικής Επιτροπής Λαού Αλεξανδρουπόλεως», έσπευσε να απευθύνει «προς την Αυτού Εξοχότητα τον Φύρερ του Γερμανικού Ράϊχ, Κύριον Κον Αδόλφον Χίτλερ», εκφράζοντας «τας ολοψύχους ευχαριστίας και την εις το διηνεκές αναλλοίωτον ευγνωμοσύνην» του ποιμνίου του «διά την άκραν ευγένειαν και τον ιπποτισμόν τον οποίον επεδείξαντο απέναντί του τα ηρωικά στρατεύματα της κατοχής» (10/4/41)- αλλά για δημόσιες τοποθετήσεις που έγιναν από το 1943 και μετά, όταν το αντάρτικο είχε φουντώσει στην Ελεύθερη Ελλάδα και η επερχόμενη ήττα του Άξονα ήταν πλέον ορατή στον ορίζοντα.
Η πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση αφορά τις πανηγυρικές ομιλίες τεσσάρων τουλάχιστον ιεραρχών της Βόρειας Ελλάδας κατά την περιφορά της προπαγανδιστικής έκθεσης «ο σοβιετικός παράδεισος», η οποία προσπαθούσε να πείσει τον πληθυσμό για την αναγκαιότητα του (πανευρωπαϊκού) αντικομμουνιστικού αγώνα. Εξηγώντας το νόημα του συμβάντος, η σχετική μπροσούρα σπεύδει να «καθησυχάσει» το ελληνικό κοινό με τη διαβεβαίωση πως η Βέρμαχτ πολεμά για δικό του λογαριασμό: «Στην Ανατολή δεν βρίσκεστε εσείς, με το πρόσωπο γυρισμένο προς το θάνατο. Ένας από τους γενναιότερους, τους δικαιότερους και νοημονέστερους λαούς της Ευρώπης, ο γερμανικός λαός, φρουρεί εκεί και πεθαίνει για σας». Στο ίδιο μήκος κύματος, οι τέσσερις μητροπολίτες θα καταφερθούν κι αυτοί κατά του κοινού εχθρού, συντασσόμενοι -σε διαφορετικό ο καθένας τους βαθμό- με το Γ΄ Ράιχ ενάντια στον διεθνή και εγχώριο «εβραιομπολσεβικισμό».
Πιο συγκρατημένος απ’ όλους, ο Σερρών & Νιγρίτης Κωνσταντίνος περιορίζεται στην καταγγελία του κομμουνισμού, αναπολώντας νοσταλγικά την «παλαιά ευτυχία των Ρώσων» επί τσάρου και διατυπώνοντας την άποψη ότι «ο μπολσεβικισμός δέον να θεωρηθή μία κίνησις παρά κατωτέρω λαώ, ανίκανος να ηλεκτρίση άλλους λαούς προηγμένους εις τον πολιτισμόν», όπως ο ελληνικός (σ.11-12). Συνοπτικότερος αλλά σαφώς πιο εκδηλωτικός είναι ο Εδέσσης Παντελεήμων: «Ο Ελλην», δηλώνει, «όστις υπήρξε πάντοτε λαός με ανώτερα πνευματικά ιδεώδη, δεν είνε δυνατόν να ανεχθή τοιούτον καθεστώς το οποίον αφαιρεί από τον άνθρωπον το ουσιαστικόν του διακριτικόν από τα ζώα. Ενεκα τούτου τάσσεται παρά το πλευρόν των δυνάμεων αίτινες καταπολεμούν το υλιστικόν τούτο σύστημα και ελπίζει ότι ούτω θα επιτύχη να εξασφαλίση έν ελεύθερον και ευτυχές μέλλον εν τω πλαισίω της νέας Ευρώπης» (της Ευρώπης της χιτλερικής Νέας Τάξης, δηλαδή). Ακόμη πιο εύγλωττος, ο Φλωρίνης Βασίλειος θα θεωρήσει το Χίτλερ όργανο του Θεού κατά του διαβόλου: «Κατά τους νεωτέρους χρόνους ενεφανίσθη ένας από τους μεγίστους διωγμούς, τους οποίους εγνώρισεν η ιστορία: είνε ο Κομμουνισμός, ο οποίος έστησε την έδραν του εις την Ρωσίαν. […] Καθώς όμως άλλοτε η Θεία Πρόνοια, εν τω προσώπω του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εθριάμβευσε κατά των διωγμών της ειδωλολατρείας, τοιουτοτρόπως σήμερον, εν τω προσώπω του Μεγάλου Ηγέτου του ενδόξου Γερμανικού έθνους, θα θριαμβεύση και κατά του διωγμού τούτου. Και η τιμή και η δόξα του μεγάλου Γερμανικού Έθνους και η προς αυτό ευγνωμοσύνη απάντων των λαών, και ιδιαιτέρως του ελληνικού, θα είνε αιωνία» (σ.8-9).
Καταλυτικότερος απ’ όλους θα αποδειχθεί, ωστόσο, ο μητροπολίτης Κασσανδρείας Ειρηναίος, που όχι μόνο καταγγέλλει τον διεθνή κομμουνισμό σαν «σιωνιστικό προϊόν» αλλά σπεύδει και να ασπαστεί όλο το βασικό ιστό της χιτλερικής κοσμοθεωρίας: «Ευνόητος η χαρά και ανακούφισις ήν ησθάνθην», τονίζει, «όταν ο Μέγας Φύρερ του Γερμανικού Ράιχ εκήρυξε τον κατά των Μπολσεβίκων πόλεμον, προς απαλλαγήν της Αγίας Ορθοδόξου Ρωσίας από των σκληρών και αφορήτων αυτών τυράννων και βασανιστών. Μπολσεβικισμός και Μασσωνισμός ή κεφαλαιοκρατία [sic], είνε δύο δυσώδεις πληγαί άι οποίαι εκβράζουσιν όλας τας δολοπλοκίας, ψεύδη, δυστυχήματα, συμπλοκάς, αιματοχυσίας, καταστροφάς και δεινοπαθήματα υπό των οποίων πάσχει η σύγχρονος ανθρωπότης. Ο κατ’ αυτών πόλεμος είνε φιλάνθρωπος, ευγενής και σωτήριος. Ας ευχηθώμεν εις τα γερμανικά όπλα επιτυχίαν, καίτοι αναλογιζόμενοι το μέγεθος του αναληφθέντος αγώνος ιλιγγιώμεν και σταματώμεν, διότι αναντιρρήτως το ήμισυ του επί της επιφανείας της γης υπάρχοντος παντοδυνάμου χρυσού ευρίσκεται εν ταις χερσί των Εβραίων, ο δε χρυσός είνε το ισχυρότερον των εν τω κόσμω τούτω υλικών όπλων. […] Οφείλομεν λοιπόν μεθ’ υπομονής και ησυχίας να επιδιδώμεθα εις τα ειρηνικά ημών έργα, παρέχοντες προθύμως την προσωπικήν ημών εργασίαν δι’ έργα οδοποιίας και οχυρωματικά τοιαύτα, αφ’ ου μάλιστα διά των τοιούτων ποικίλως ωφελείται και προάγεται η γλυκεία ημών Πατρίς, της οποίας την ελευθερίαν και διακυβέρνησιν υπό της ελευθέρας θελήσεως του Ελληνικού Λαού, μετά την πολυπόθητον ειρήνην ολοκλήρου της ανθρωπότητος, υπεσχέθησαν οι ευγενείς κατακτηταί μας, διά του γνωστού διαγγέλματος του σοφού και φιλοπάτριδου πρωθυπουργού ημών κ. Λογοθετοπούλου»…
Eίναι δυνατόν ο Ιωακείμ της Χίου να μην έχει ακόμα αποκατασταθεί;
Απίστευτη αχρειότητα. Δεν το ήξερα. Σα δε ντρέπονται.
Να ένα μπουμπούκι που απόλαυσε τιμές.
Ο αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος της εθνικής οργάνωσης Χ. Των Χιτών δηλαδή.
Από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Ο άλλος οργανωμένος στη φιλοβασιλική «Χ» με έδρα το Θησείο, αρχηγό τον Γρίβα και υπαρχηγό τον παπα – Αλέξανδρο, που, μαζί με τους Πανωλιάσκους, διαφέντευε την περιοχή και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων του Θησείου και των Πετραλώνων.
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3667052&publDate=
Tάγματα οπλισμένων παπάδων.
Φωτογραφία από το Indymedia
Χίτες, μακεδονομάχοι, βορειοηπειρομάχοι;
Πάντως όχι για καλό.
Δειτε και τον διάλογο για την φωτογραφία
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=572031
Εθνικόφρων μητροπολίτης Πρεβέζης Στυλιανός.
Βασανιστής στη Μακρόνησο.
Ιππαστί δεσπότης.
Όλα ξεκίνησαν το 1979, όταν ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Ιωάννης Βαρβιτσιώτης έλαβε στο γραφείο του μια φωτογραφία και μια ηχογραφημένη τηλεφωνική συνομιλία. Στη φωτογραφία απεικονίζονταν ο μητροπολίτης Πρεβέζης Στυλιανός Κορνάρος, στο κρεβάτι με μια γυμνή γυναίκα να κάθεται πάνω του…ιππαστί, ενώ η μαγνητοταινία ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο «ιππαστί δεσπότης» (όπως έμεινε γνωστός έκτοτε) έκανε τηλεφωνικό σεξ με την παντρεμένη ερωμένη του και μετά από ένα πλήθος βρομόλογων…αυτοϊκανοποιούνταν με δυνατές κραυγές. Αφού εξετάστηκαν με τα μέσα της εποχής η φωτογραφία και η μαγνητοταινία για τυχόν πλαστογραφία, απεστάλησαν στον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ για να διεξάγει έρευνα επί του θέματος. Οι έρευνες κράτησαν πολλά χρόνια και επιχειρήθηκε συγκάλυψη του θέματος, «για να μη θιχτεί το κύρος της Εκκλησίας»… Αξίζει να σημειωθεί ότι με αυτό το σκάνδαλο έγινε ευρύτερα γνωστός ο αμφιλεγόμενος δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης.
Σύμφωνα με μαρτυρίες ιερέων στο Σπύρο Καρατζαφέρη, ο συγκεκριμένος μητροπολίτης είχε πολύ πλούσια ερωτική ζωή, τις περισσότερες φορές με παντρεμένες γυναίκες. Συγκεκριμένα, ο οδηγός του και μεταφορέας των γυναικών του πατήρ Σταύρος Κασκάνης δήλωσε ότι σε ένα χρόνο πέρασαν από το μέγαρο του μητροπολίτη πάνω από…50 γυναίκες. Ανέφερε ακόμα περίεργες ιστορίες με ομαδικά όργια και φωτογραφήσεις των ερωμένων του σε ερωτικές πόζες, ακόμα και μέσα στην εκκλησία! Εκτός από χρέη οδηγού και μεταφορέα γυναικών, ο π. Κασκάνης ήταν και ο προσωπικός φωτογράφος του «αγίου» Πρεβέζης. Αυτός αποθανάτιζε τις ερωμένες του δεσπότη σε διάφορες στάσεις, ικανοποιώντας (και αυτό) το βίτσιο του Στυλιανού.
Το ποτήρι όμως ξεχείλισε όταν ο…αχόρταγος δεσπότης έστρεψε τις ορμές του στην ίδια τη γυναίκα του οδηγού και φωτογράφου του, π. Κασκάνη! Μετά από όλες τις «εξυπηρετήσεις» που του είχε κάνει, ο ιερέας έβλεπε τον αχόρταγο ρασοφόρο σάτυρο να του κλέβει και την παπαδιά! Μάλιστα, η συγκεκριμένη παπαδιά δήλωσε στο δημοσιογράφο ότι συνευρέθηκε με τον Στυλιανό μετά από επανειλημμένες απειλές κατά της ίδιας και του άντρα της, ότι θα «τους καταστρέψει».
Στην ηχογραφημένη συνομιλία διαρκείας μιας ώρας περίπου, το λεξιλόγιο ήταν τόσο «σκληρό», ώστε σύμφωνα με δηλώσεις του, ο μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος που ανέλαβε την ανάκριση λιποθύμησε μόλις την άκουσε (αν και οι «κακές γλώσσες» λένε ότι λιποθύμησε λόγω έντονης ερωτικής εξάψεως η οποία προκλήθηκε απ’ όσα «γαργαλιστικά» άκουγε)! Ένα ενδεικτικό απόσπασμα είναι το ακόλουθο:
– Θα είσαι η γλυκιά και φλογερή πουτάνα μου. Πες μου τι θα είσαι;
– Θα είμαι η πουτάνα σας δέσποτα!
(σ.σ.: ως φαίνεται, ο Στέφανος Κορκολής, ήρθε δεύτερος, ως προς την χρήση αυτής της «ιστορικής» φράσεως)
Στις εφημερίδες δημοσιεύονται φωτογραφίες του Μητροπολίτη. Επί ημέρες οι εφημερίδες δημοσιεύουν αναλυτικές αναφορές για την υπόθεση μαζί με τους σκανδαλιστικούς διαλόγους. H υπόθεση φθάνει να γίνει ακόμη και θεατρικό έργο και κινηματογραφική ταινία («Ο άγιος Πρεβέζης», του Δημήτρη Κολλάτου). Ο μητροπολίτης Πρεβέζης υποχρεώνεται σε παραίτηση για «λόγους υγείας». Στη διάρκεια της εκκλησιαστικής ανάκρισης, μετά από πολύμηνες και κουραστικές ανακρίσεις, ο βασικός κατήγορος ιερέας δηλώνει ότι δεν μπορεί να προσκομίσει το «αρνητικό» της φωτογραφίας και ύστερα από αυτό ο Στυλιανός Κορνάρος απαλλάσσεται. Δεν του δίδεται όμως η δυνατότητα να επιστρέψει στη μητρόπολη. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε ένα μικρό διαμέρισμα της οδού Κεφαλληνίας στην Κυψέλη μαζί με τη μητέρα του και την αδελφή του.
Ο Στυλιανός Κορνάρος, είχε διατελέσει στρατιωτικός ιερέας και εξομολόγος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου μετά τον εμφύλιο, ενώ σύμφωνα με καταγγελίες απειλούσε τους κρατούμενους ακόμα και με…πιστόλι, ενώ συμμετείχε ενεργά σε βασανιστήρια. Επιπλέον, «κάρφωνε» τυχόν πληροφορίες που αποσπούσε μέσω του ιερού μυστηρίου της εξομολόγησης στους διοικητές του στρατοπέδου, με ολέθρια αποτελέσματα για τους κρατούμενους που νόμιζαν πως όσα έλεγαν ήταν εμπιστευτικά. Λόγω μάλιστα αυτής της τακτικής του, του αποδόθηκε το προσωνύμιο «παπα-Καρφής».
Ο Στυλιανός Κορνάρος απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 1999 και κηδεύθηκε στην Τήνο.
Πηγές: falsefaith.blogspot.com | tovima.gr | rizospastis.gr
http://blogthea.gr/NextStep/eieiuieeu-eyiaoa/56755-i-uaeio-dhnaayaeco-oooeeaiueo-einiunio.html
Κύριε Ροϊδη,
είναι ευχάριστο που πολλοί νέοι φίλοι εμπλούτισαν αυτό το ποστ με χρήσιμα στοιχεία.
Αυτοί που απουσίασαν ήταν οι διάφοροι κομμάντος της Ορθοδοξίας που μας βρίζουν και δεν βρήκαν μια λέξη συνηγορίας για έναν δίκαιο άνθρωπο της Εκκλησίας.
Θέλοντας να αποδείξω την αποστροφή των Βατοπεδινών, των ΟΟΔέδων, των Ιεραπόστολων και όλων των απίθανων ορθόδοξων μπλογκς προς κάθε τι τίμιο που υπάρχει στο χώρο της Εκκλησίας τους, φέρνω το παράδειγμα του μαρτυρικού ορθόδοξου μητροπολίτη Πράγας Γοράζδου της Εκκλησίας της Τσεχίας, που το 1942 εκτελέστηκε από τους Γερμανούς επειδή έδωσε άσυλο σε σαμποτέρ στην Κρύπτη του καθεδρικού ναού της Πράγας, που την έχω επισκεφθεί και σήμερα λειτουργεί στο υπόγειο του ναού-ίσως του μόνου ορθόδοξου ναού που έχει και αγάλματα αγίων-ως μουσείο.
Βάλτε τη λέξη μητροπολίτης Γοράζδος Πράγα ή έστω Γοράσδος στο Google και αν βγει κάτι σχετικό, ελάτε να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Θα βρείτε όμως δεκάδες Ρώσους, Ουκρανούς, Σέρβους, στάρετς, καλόγριες, παπαδιές, μάρτυρες, εξορκιστές, ομολογητές κλπ που κοσμούν την πινακοθήκη των θαυματοποιών στα ελληνορθόδοξα sites.
Αυτές είναι οι αξίες της Ελληνορθοδοξίας.
Για τον Γοράζδο μπορείτε να μάθετε εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Gorazd_(Pavlik)_of_Prague
Κύριε Λασκαράτο, ένα εξαιρετικό ποστ για έναν από τους λίγους ιεράρχες που τίμησαν τα ράσα τους στην κατοχή. Σας ευχαριστώ πολύ!
Μια διευκρίνιση, αν επιτρέπετε, για τον νεομάρτυρα Γοράζδο: δεν έκρυβε απλούς σαμποτέρ, αλλά τους δολοφόνους του Χάιντριχ, του Χασάπη της Πράγας.
Κύριε Σαραντάκο,
ευχαριστώ.
Ασφαλώς και έχετε δίκιο για τον χασάπη, θεώρησα πως ξέφευγε από το ενδιαφέρον του σχολίου, αλλά καλά κάνετε και το λέτε γιατί δίνει το μέτρο του ρίσκου που πήρε ο Γοράζδος, που ομολογώ δεν ήξερα πως είναι νεομάρτυς.
Στην Ελλάδα θα ήταν έκπτωτος.
Αξιότιμοι κύριοι . Ροϊδη και Λασκαράτε,
διάβασα με πραγματικό ενδιαφέρων το σχετικό άρθρο αλλά και τα σχόλια που ακολούθησαν. Πράγματι καλά και ”Άγια” όλα αυτά για την αποκατάσταση των δημοκρατών ανταρτών Μητροπολιτών και πολλών θαρρώ παπάδων, οι οποία αγωνίστηκαν από τα “αριστερά” για την πατρίδα. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω ευθέως και χωρίς περιστροφές , εάν θεωρείτε ότι όλα αυτά τα χρόνια φέροντας το σχήμα της ιεροσύνης ,δεν είναι και συνυπεύθυνοι για όλα τα δεινά που υπέστη αυτός ο τόπος από την Χριστιανική λαίλαπα.
Μήπως κάνοντας το καθήκον τους ,(όπως και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ) , πήραν άφεση αμαρτιών για όλα τα εγκλήματα που υποδηλώνουν οι μεγαλόσχημοι σταυροί που φέρουν, ή μήπως το να πολεμάς στο πλευρό του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε είναι ένα είδος καθαρτηρίου.
Κατανοώ πλήρως το να αγωνίζεσαι για την απελευθέρωση , μέχρι το να αφορίζεις επαναστάσεις και να ταυτίζεσαι με τους Ναζί, έχει τεράστια διαφορά, αλλά δεν ξέρω εαν θα ήταν σωστό να τα ισοπεδώνουμε όλα, τουλάχιστον ως φόρο τιμής στους αδικοχαμένους Έλληνες από την Χριστιανική κτηνωδία.
Με τιμή
Συγχαρητήρια άλλη μια φορά. Παρακολουθώ πάντα με μεγάλη προσοχή τις αναρτήσεις στο μπλογκ σας. Ελπίζω κάποια στιγμή να έρθει η ώρα της αλήθειας και της δικαίωσης. Είναι ένα σαράκι που καίει μέσα μας συνέχεια να βλέπουμε αυτό το σκοτάδι που έχει σκεπάσει κάθε πτυχή του πολιτισμού μας και να έχουμε σαν μοναδικό όπλο το λόγο μας..
Θέλω να πω μια και νομίζω πως ταιριάζει εδώ πως ο πατέρας μου, μου έχει μιλήσει πολλές φορές για το Μητροπολίτη Αντώνιο Πύργου τον οποίο γνώρισε όταν ήταν στο ΕΑΜ. Πρέπει να είναι και μοναδικός ιερέας που του έχει σφίξει το χέρι… Ο Αντώνιος που σήκωσε την ελληνική σημαία στην Ολυμπία και επιτρέψτε μου να αναφέρω κάτι από τα λόγια του που σηματοδοτούν το επίπεδο αντίληψης που είχαν εκείνοι οι αλλοιώτικοι ιερείς….
«Είναι καιρός να γνωρίσει οχι μόνο ο ελληνικός λαός -που το γνωρίζει πολύ καλά- ότι το κίνημα της εθνικής αντίστασης απετέλεσε μια εθνική δόξα και πρόσθεσε μια ανεκτίμητη σελίδα ιστορίας εις την απελευθέρωση της φίλτατής μας πατρίδας και εις τον συμμαχικό αγώνα αλλά και όλος ο έξω της Ελλάδας κόσμος. Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης απετέλεσε μια σπουδαία συμβολή εις όλο τον συμμαχικό αγώνα δια την απελευθέρωση της ανθρωπότητος που απειλείτο από μια πρωτοφανή δουλεία πνεύματος, συνειδήσεων και ανθρωπίνων υπάρξεων καθ΄ολου.
Ας καλύπτει αμαράντινος δόξης στέφανος τα σεμνά μέτωπα των πεσόντων και των ζώντων ηρώων του αγώνος και ιδιαίτερα των ελλήνων αγωνιστών»
Δεν έχω κι εγώ να πω παρά αυτό. Κάθε άνθρωπος που έχει ταχθεί σ΄εναν αγώνα για την εξάλειψη του σκοταδισμού, της υποδούλωσης του πνεύματος, κάθε άνθρωπος που φυλάει τα ιδανικά μιας κοσμοαντίληψης που τιμά τη ζωή, τη φύση, το σύμπαν, έχει κάνει το καθήκον του. Με τις πράξεις μας, με τους λόγους μας έστω κι ένα συνάνθρωπο να κάνουμε να σκεφτεί έχουμε νικήσει μια μεγάλη μάχη.
* Το απόσπασμα από το λόγο του Αντώνιου είναι από το βιβλίο «Ο Μωριάς στα όπλα»
Έξι μήνες μετά το στραγγαλισμό του Ρήγα Φεραίου, ο οικουμενικός πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ στέλνει την παρακάτω επαίσχυντη εγκύκλιο στους αρχιερείς, σχετικά με το σύνταγμα (χάρτα) του Ρήγα:
«Διά της παρούσης ημετέρας πατριαρχικής επιστολής δηλοποιούμεν τη αρχιερωσύνη σου, ότι συνέπεσεν εις χείρας ημών εν σύνταγμα εις μίαν κόλλαν χαρτί ολόκληρον, μεγάλην, εις απλήν φράσιν ρωμαϊκήν, επιγραφόμενον «νέα πολιτική διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης των μικρών εν τη μεσογείω νήσων και της Βλαχομπογ-δανίας» και ανεμνήσθημεν του ποιμαντικού χρέους. και διά τούτο γράφομεν τη αρχιερωσύνη σου να επαναγρυπνής, εις όλα τα μέρη της επαρχίας σου με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις, όταν εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα, ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάξης πάντα τα διασπειρόμενα, και να τα εξαποστέλλης εις ημάς εν τάχει, μη επιμένων τα πλείονα, αλλ’ αμέσως όσα αν εμπίπτωσι κατά μικρόν να εξαποστέλλης. και πρόσεχε, αδελφέ, ινα μη φανής παραμελών εις την τοιαύτην ποιμαντικήν και άγρυπνόν σου ταύτην αρχιερατικήν επιστασίαν, και εκ της επαρχίας σου εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα διασπειρόμενον και δεν το φανερώσης πρός ημάς και εξαποστείλης τα τοιαύτα, αλλά δι’ άλλου τινός ή σταλθή ενταύθα ή ακουσθή, ότι αποδεικνύεις σεαυτόν ανίκανον, και του ποιμαντικού χρέους ελλειπέστατον και αγρήγορον, και εκ τούτου υποπίπτεις εις ανυποληψίαν και ποινήν παρά Θεού και της εκκλησίας εξ αποφάσεως. Όθεν εντελλόμεθά σοι σφοδρώς να εγρηγορής όλαις δυνάμεσιν, εν πάσι τοις μέρεσι της επαρχίας σου, και κώμαις και χωρίοις παραλίοις και μεσογείοις, να μην παραμπέση τοιούτον σύνταγμα εις ανάγνωσιν τω χριστιανικώ εμπιστευθέντι σοι λαώ, όπερ να μην εμφανισθή πρώτον τη αρχιερωσύνη σου, ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών, τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον.»
(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτική Αθηνών, τόμος ια)
Το 1998 (έτος Ρήγα Φεραίου) η Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, ζητά από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο την άρση της καταδικαστικής αυτής της εγκυκλίου του Γρηγορίου Ε’ και την αποκατάσταση του Ρήγα.
Ε! λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε. Ο Βαρθολομαίος (μέσω της αρχιγραμματείας του οικουμενικού πατριαρχείου φυσικά) απαντά:
«…δεν πρόκειται περί καταδικαστικής αποφάσεως, αλλά περί εγκυκλίου γράμματος, ποιμαντικής σκοπιμότητος και καιρικού χαρακτήρος, ευρίσκοντος την δικαιολογίαν αυτού εις την μέριμναν του ποιμένος όπως διαφυλάξη τους υπό την προστασίαν αυτού τελούντος χριστιανούς από διώξεων και δυσμενών συνεπειών, των οποίων την σκληρότητα μαρτυρεί η ιστορία…»
Και καταλήγει:
«Οθεν εν συμπεράσματι, καταφανούς όντος του καιρικού χαρακτήρος της εν λόγω εγκυκλίου …δεν υφίσταται σήμερον αντικείμενον προς άρσιν.»
Εδώ τον Ρήγα δεν αποκαθιστούν, για τον Χίου Ιωακείμ θα νοιαστούν;
Αγαπητέ Έρεβος,
Η ανταπόκριση σε αυτό το άριστο όσο και περιεκτικό άρθρο του κ. Λασκαράτου υπήρξε σημαντική, και θέλω να σας δηλώσω – μιας και αναφερθήκατε στην «αποκατάσταση» του Ρήγα από το σεπτό μας Πατριαρχείο- ότι η ανάρτησή μας για τον Ρήγα, ετοιμάζεται πυρετωδώς – σύντομα θα βγει στον «αέρα» μέσω του ιστολογίου μας.
Σας ευχαριστώ.
Αγραία,
δεν μπορώ να τσουβαλιάσω όλους τους κληρικούς στο ίδιο σακί.
Ο Ιωακείμ ήταν σαφώς ένα ηθικό στοιχείο με αγάπη για τον λαό και την πατρίδα μας ένας γενναίος άνθρωπος με ριζοσπαστικές ιδέες που έκανε την υπέρβασή του και που αδικήθηκε κατάφωρα.
Αν μάλιστα είχε φιλενάδα όπως τον κατηγόρησαν, αυτό τον κάνει στα μάτια μου πιό συμπαθή γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε φυσιολογικά, από τη στιγμή που δεν ηθικολογούσε ασύστολα.
Ανήκω στην Αριστερά και υπερασπίζομαι όσους την τίμησαν.
Άπό εκεί και πέρα προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου να υπάρχουν και να λειτουργούν οι Εκκλησίες, από τη στιγμή που δεν είναι κρατικές. Πέρα από τις ιστορικές ευθύνες του ιερατείου, ύπάρχουν κληρικοί έντιμοι, με τους οποίους μπορεί να διαφωνώ σε πολλά αλλά και να συμφωνήσω ή και να συνεργαστώ σε άλλα.
Αν π.χ. ο αββάς Πιέρ στη Γαλλία περιέθαλπε τους μετανάστες, αυτό για μένα εξαλείφει ειδικά γι’αυτόν τα προπατορικά αμαρτήματα του καθολικισμού.
Κριτική στον χριστιανισμό και στις αιρέσεις του θα κάνουμε πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα αναγνωρίζουμε τα καλά έργα των μελών της Εκκλησίας. Το να πω πως ο Ιωακείμ βαρύνεται με τα εγκλήματα του Μ.Κωνσταντίνου είναι σαν να πω πως φταίω εγώ για τα εγκλήματα του Στάλιν. Τιμημένοι ιεράρχες υπήρξαν πάντα, π.χ. ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, αγωνιστής της Επανάστασης του ’21, που η Σύνοδος τον απέλυσε και πέθανε φτωχός. Σε αυτόν έλαχε ο κλήρος να συλληπηθεί την κόρη του λόρδου Βύρωνα, με ένα εξαιρετικό γράμμα του. Άλλο αυτός και άλλο ο Βρεσθένης Θεόκλητος, τέκνον Χριστόδουλου.
vasiliskos,
ο Αντώνιος ήταν και λόγιος. Έχω διαβάσει γλαφυρά άρθρα του σε πελοποννησιακά περιοδικά.
Πέθανε κι αυτός πάμπτωχος.
Έρεβος,
ευχαριστώ για την πληροφορία για την υπεκφυγή Βαρθολομαίου να αποκαταστήσει το Ρήγα Φεραίο. Τι αθλιότητα1
Αγαπητοί κοι Ρο και Λασκαράτε, σας γράφω για πρώτη φορά. Είδα με συγκίνηση στην προμετωπίδα του άρθρου το ποίημα του Κ.Καλατζή (Θεσσαλού).
users.att.sch.gr/hdermi/Bibliocr/177.doc –
Ο γιατρός Κώστας Καλατζής, αν και ολιγογράφος, είναι από τους καλύτερους νεοέλληνες λογοτέχνες, τιμημένος για το σύνολο σχεδόν του έργου του: με το κρατικό βραβείο διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων του «Το ταμπάκικο» και το βραβείο «Κώστας και Ελένης Ουράνη» για το μυθιστόρημά του «Ασημόπετρα». Αβράβευτη έμεινε μόνο η νουβέλα του «Μπυραρία του Μονάχου». Μετά από 15 χρόνια επανέρχεται με την «Οδοιπορία του Ιουλίου Καίσαρος», που είναι επίσης νουβέλα.
Τιμής ένεκεν για τον επισκέπτη σας κ.Σαραντάκο:
Από το
http://www.sarantakos.com/kibwtos/neagenia/kalatzhs_sxoleio.htm
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ
Βραχνό και σκουριασμένο το κουδούνι
μια σιωπηλή κι αράθυμη γραμμή…
Στρατώνα το ’χαν το σχολειό μας οι Ούννοι
το στοίχειωσεν η μαύρη κατοχή.
Κι όσες φωλιές καρτέρααν χελιδόνια
τις ρίξαν το Δεκέμβρη τα κανόνια.
Τα παραθύρια χάσκουν δίχως τζάμια…
Στα φθινοπωρινά τα ριγητά
τρέμουν τα ποδαράκια σαν καλάμια
σα φύλλα και τα πρόσωπα χλωμά.
Μόν’ απ’ τους τοίχους οι ζωγραφισμένοι
οι Γερμανοί γελάν φχαριστημένοι.
Δε θα ’ρθει η Δασκαλίτσα που ’χαν τότες
και στη σκλαβιά τα σύναζε κρυφά,
μια μέρα τη σκοτώσαν οι προδότες.
Κι ο Δάσκαλος ο νιος που στα βουνά
αντάρτης βγήκε κι ήρθε δοξασμένος
στη φυλακή για τούτο είναι κλεισμένος.
Τέλος κάτι ακόμα για τον φίλο Αγραία.
Υπάρχουν παπάδες πανάξιοι που πρέπει να τους τιμάμε.
O θρυλικός Λευκαδίτης αγωνιστής κομμουνιστής παπα-Στάθης Κτενάς
Ο θρυλικός παπα-Στάθης Κτενάς αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην υπόθεση του λαού. Θυμίζει τις ιστορικές μορφές των αγωνιστών κληρικών του ‘21. Έδωσε μέσα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας το παρών σ’ όλους τους αγώνες του λαϊκού κινήματος. Ο Στάθης Κτενάς γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Καρυά Λευκάδας. Κατάγονταν από αγροτική οικογένεια και ακολούθησε τον ιερατικό κλάδο. Όμως γρήγορα η αγάπη του για τους ανθρώπους και τη φτωχή αγροτιά της Λευκάδας θα τον αναδείξει σε ηγετική μορφή του αγροτικού κινήματος του νησιού μας.
Έτσι, παράλληλα με τα ιερατικά του καθήκοντα θα βρεθεί το 1935 στην ηγεσία της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Λευκάδας (Τ.Α.Ο.Λ. – Ταμείο Αμύνης Οινοπαραγωγών Λευκάδας) και επικεφαλής του ειρηνικού αγροτικού συλλαλητηρίου που κατάληξε, μετά από άνανδρη επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων, στο σκοτωμό δύο αγροτών διαδηλωτών, στον τραυματισμό 100 ατόμων και στη σύλληψη του παπα-Στάθη και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών του αγροτικού κινήματος σαν πρωταιτίων «αναρχικών επεισοδίων».
Στην έξοδο των φυλακών Λευκάδας το 1935. Πρωτοπόροι αγωνιστές του αγροτικού κινήματος της Λευκάδας, που φυλακίστηκαν για τη συνεταιριστική τους δράση. Από αριστερά καθισμένοι οι: Ξενοφώντας Κούρτης, ο ηρωϊκός παπα-Στάθης και ο Κώστας Λιβιτσάνος. Όρθιοι οι: Θεοδόσης Λιβιτσάνος και ο Λεωνίδας Φίλιππας (Πηγή: Πανταζής Ν. Παπαδάτος, Ήρωες και Μάρτυρες της Λευκάδας, Αθήνα 1982).
Στην έξοδο των φυλακών Λευκάδας το 1935. Πρωτοπόροι αγωνιστές του αγροτικού κινήματος της Λευκάδας, που φυλακίστηκαν για τη συνεταιριστική τους δράση. Από αριστερά καθισμένοι οι: Ξενοφώντας Κούρτης, ο ηρωϊκός παπα-Στάθης και ο Κώστας Λιβιτσάνος. Όρθιοι οι: Θεοδόσης Λιβιτσάνος και ο Λεωνίδας Φίλιππας (Πηγή: Πανταζής Ν. Παπαδάτος, Ήρωες και Μάρτυρες της Λευκάδας, Αθήνα 1982).
Το εαμικό κίνημα αργότερα θα βρει μετά από πλούσια δραστηριότητα τον παπα-Στάθη ώριμο να αγωνιστεί για πιο ολοκληρωμένα ιδανικά. Υπήρξε καθοδηγητής του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και αντάρτης του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός). Η πατρίδα του Λευκάδα τον τιμά εκλέγοντάς τον εθνοσύμβουλο της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) όπου συμμετείχε στις εργασίες της μαζί με τους Μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Παράλληλα οργανώνεται στο ΚΚΕ. Το 1945 φυλακίζεται και επί 12 χρόνια σέρνεται από κάτεργο σε κάτεργο. Οι κακουχίες, οι βασανισμοί, οι στερήσεις και ο χρόνος υποσκάπτουν την υγεία του και αποφυλακίζεται λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του. Δύο χρόνια πριν η Μητρόπολη της Λευκάδας είχε προχωρήσει στον αποσχηματισμό και την καθαίρεσή του.
Τα ράσα στον αγώνα. Οι τρεις εθνοσύμβουλοι της ΠΕΕΑ. Από αριστερά: Κοζάνης Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιος και παπα-Στάθης Κτενάς (Πηγή: Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ αφιερωμένο στα 60χρονα του Κόμματος, Αθήνα 1978)
Τα ράσα στον αγώνα. Οι τρεις εθνοσύμβουλοι της ΠΕΕΑ. Από αριστερά: Κοζάνης Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιος και παπα-Στάθης Κτενάς (Πηγή: Λεύκωμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ αφιερωμένο στα 60χρονα του Κόμματος, Αθήνα 1978)
Ο παπα-Στάθης μόλις ξαναβρίσκεται στη Λευκάδα, ρίχνεται ξανά στον αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), παλεύοντας πρωτοπόρα για ειρήνη, δημοκρατία, αμνηστία και εθνική δημοκρατική αλλαγή.
Ο παπα-Στάθης στο Τιμητικό Προεδρείο στην εναρκτήρια πανηγυρική Συνεδρίαση του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που ήταν το πρώτο νόμιμο Συνέδριο έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια παρανομίας (Μάης 1978)
Ο παπα-Στάθης στο Τιμητικό Προεδρείο στην εναρκτήρια πανηγυρική Συνεδρίαση του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που ήταν το πρώτο νόμιμο Συνέδριο έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια παρανομίας (Μάης 1978)
Το 1967 οι στρατοκράτες της 21ης Απρίλη τον συλλαμβάνουν και ξαναβρίσκεται στα κολαστήρια της Γιούρας. Μετά από δύο χρόνια αφήνεται ελεύθερος από το Λακκί της Λέρου και ξαναγυρίζει στο χωριό του, στην Καρυά της Λευκάδας, το 1971. Εκεί συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του η πρώτη παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ στη Λευκάδα. Η 7μελή επιτροπή Λευκάδας του ΚΚΕ απαρτίζονταν τότε από τους: Γιώργο Βρεττό (Τσιρίμπας), Κώστα Κολυβά (Μπερδεμπές), Αντώνη Μήτσουρα, Στάθη Καράμπαλη, Φάνη Λογοθέτη (Μπαλωμένος), Νίκο Καρέλη και παπα-Στάθη Κτενά.
Η μεγάλη και φλογερή καρδιά του παπα-Στάθη Κτενά έπαψε να χτυπά το Σάββατο 7 Μάρτη 1981. Η κηδεία του αγωνιστή έγινε στην Καρυά της Λευκάδας. Τον νεκρό είχαν αποχαιρετήσει τότε ο τέως βουλευτής της ΕΔΑ γιατρός Ξενοφώντας Γρηγόρης, ο Γιώργος Βρεττός γραμματέας της ΝΕ Λευκάδας του ΚΚΕ, ο Γιώργος Σταματέλος από το ΝΣ της ΚΝΕ και ο γραμματέας της ΚΟΒ Καρυάς Φώντας Κατωπόδης. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν εκατοντάδες σύντροφοι και συναγωνιστές του ενώ στεφάνια κατάθεσαν μεταξύ άλλων ο Αντώνης Αμπατιέλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Στάθης Βαμβέτσος, γραμματέας της ΕΠ Ηπείρου-Κέρκυρας-Λευκάδας κ.ά.
=====================================================
Σημ.: Τα βιογραφικά στοιχεία του παπα-Στάθη Κτενά τα πήραμε από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» (Φύλλο της 11ης Μάρτη 1981).
Κύριε «Και στη Θεσσαλία εγώ», αναφέρετε στο σχόλιό σας «Θυμίζει τις ιστορικές μορφές των αγωνιστών κληρικών του ‘21». Επειδή, απ’ όσο διάβασα την ιστορία της επανάστασης του 21, δεν έτυχε να πέσω πάνω σε κάποια τέτοια μορφή αγωνιστή κληρικού (μάλλον επιπόλαια μελέτησα), σας θερμοπαρακαλώ να μας πληροφορήσετε σχετικώς.
Επίσης σας πληροφορώ ότι στην ιστοσελίδα μου έχω αναρτημένα δεκάδες ντοκουμέντα, στα οποία περιγράφεται η λυσσαλέα αντίδραση του ανώτερου χριστιανικού ιερατείου κατά της επανάστασης του 21, όπως και η πλήρης υποταγή των κληρικών στις επιταγές του.
Βεβαίως οι τυχόν ελαχιστότατες εξαιρέσεις, εάν υφίσταται τέτοιο θέμα, σίγουρα θα αρκούν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κύριε Σταύρο Βασδέκη μια φορά είπα να γράψω και γω κάτι και την πάτησα. Το κείμενο για το οποίο κατηγορούμαι δεν είναι της ταπεινότητάς μου, το πήρα από κάποιο μπλογκ. Γράφω από πάνω του και τη διεύθυνση. Δεν είμαι καλός στην τεχνολογία και δεν ξέρω γιατί μερικές φράσεις μου βγήκαν δυο φορές.
Δεν διαφωνώ με εσας. Η φράση που δεν σας άρεσε δεν είναι δική μου και οι παπάδες αγωνιστές του 21, Παπαφλέσσας, Διάκος και άλλοι είχαν και αυτοί πολλές αδυναμίες. Η φράση αδικεί τον παπα-Κτενά, που τον ήξερε ο πατέρας μου και μου είχε πει τα καλύτερα λόγια.
Σας χαιρετώ.
Ν.Μ.
Κύριε Λασκαράτε
σε συνέχεια του διαλόγου μας, (ευχαριστώ για την απάντησή σας ), θα ήθελα να σας δηλώσω πως συμφωνώ κατά βάση με το θέμα που θίγετε, κατανοώντας όμως απόλυτα την σκοπιά από την οποία το βλέπετε. Η δική μου οπτική ,αναγνωρίζει περισσότερο επαναστάτες τους κληρικούς εκείνους που χορεύουν και τραγουδούν δημοτικά τραγούδια μαζί με τον λαό και συμμετέχουν σε απαγορευμένα από την εκκλησία δρώμενα, όπως τα αναστενάρια ,ραγκουτσάρια , μπουρανί κ.α. Το να πολεμάς για την ελευθερία της πατρίδας σου, τουλάχιστον στο δικό μου σύστημα αξιών είναι αυτονόητο και δεδομένο. Στα δικά μου μάτια επαναστάτης είναι εκείνος ο ιερωμένος που στην συγκεκριμένη περίσταση πετάει το ράσο, παίρνει το τουφέκι και γίνετε ένα με τον απλό αγωνιστή.
Κυριε Λασκαρέτε
Ο χριστιανισμός δεν είναι πολιτικός σχηματισμός και πολύ περισσότερο ούτε κινηματογραφική ταινία για να αρκεί μια κριτική. Αποδεικνύετε περίτρανα ότι είναι ίσως ο πιο ανθεκτικός ιός , ο οποίος μεταλλάσσεστε συνέχεια, αναλόγως το περιβάλλων. Αλλάζει χρώματα, πρόσωπα και συνήθειες , για να μπορεί να επιβιώνει και να δηλητηριάζει τον απανταχού Ελληνισμό.
Με τιμή Αγραίας
(κατά κόσμον Θεοδωρακέλης Γεώργιος)
Εγώ να σας ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σας στο διάλογο.
Προσωπικά έχω πάντα την τάση να είμαι καλοπροαίρετος με όσους ανθρώπους έχουν καλή θέληση. Ο ορισμός τοιυ επαναστάτη είναι δύσκολο πράγμα, δεν θα έλεγα τον Ιωακείμ επαναστάτη ούτε κι εγώ.
Στο πρόσωπό του βλέπω τον άνθρωπο καλής θέλησης που υπερέβη τον εαυτό του και τον κόσμο του, τον αδικαίωτο ΕΑΜίτη, τον συνάνθρωπο που αδικήθηκε. Κοντά σε αυτά και η υποκρισία του αρχιεπισκόπου που αρνείται το αυτονόητο.
Άλλη μια ανοιχτή πληγή της Εκκλησίας που δεν μπορεί να την επουλώσει.
Τί;! Ὑπάρχουν καλοί, «προοδευτικοὶ» καὶ «ἀφιλοχρήματοι» κληρικοὶ ἢ χριστιανοὶ ἐν γένει, ἔστω κι ἕνας;;; Ἢ πρόκειται γιὰ τυπογραφικὸ λάθος ἢ πρέπει νὰ χάσω τὴν ἐμπιστοσύνη μου στὴν συνέπεια τῆς γραμμῆς τοῦ μπλὸγκ ποὺ ἐνθάδε κεῖται.
Monsieur Σωτ. Μητρ.,
vous êtes grotesque…
δεν τσουβαλιάσαμε ποτέ κανέναν, τα κείμενα του ιστολογίου μας είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο, και εάν δεν κρατούσα τα πρέποντα δεοντολογικά προσχήματα σεβασμού, θα δημοσίευα ευχαρίστως πολλά από τα (ιδιωτικά) ενθαρρυντικά σχόλια και παροτρύνσεις που έχω λάβει, από αρκετούς εν ενεργεία ιερείς όλων των βαθμίδων, ακόμη και από (2-3) μέλη της Δ.Ι.Σ της εκκλησίας.
.
μην κοιτάτε μόνο, μάθετε να βλέπετε.
αν και άπιστοι, πιστό δεν έχουμε ποτέ προσβάλει,
αντιθέτως με πολλούς δεδηλωμένους, γνωστούς ελληνορθόδοξους, αυτοί στην πραγματικότητα προσβάλουν τον πιστό και την πίστη του, που για μας ήταν πάντα σεβαστή.
κ. Ρο,
mal nommer les choses c’est grotesque.
Ἒ ὄχι καὶ
«δεν τσουβαλιάσαμε ποτέ κανέναν»
«δεν έχουμε ποτέ προσβάλει»
«για μας [ἡ πίστη] ήταν πάντα σεβαστή.»
καὶ τὸ εὐγενοφανὲς συναπάντημα. Ἒ ὄχι. Προκαλῶ ὁποιονδήποτε ἀνύποπτο νὰ προσπαθήσει στοιχειωδῶς σοβαρὴ (μὴ γηπεδικὴ) συζήτηση ἐδῶ μέσα, ἔχοντας διαπράξει τὸ μέγιστο σκοταδιστικὸ ἁμάρτημα νὰ ἔχει ἄλλην ἄποψη. Γιὰ τὰ σχόλια. Ὅσο δὲ γιὰ τὰ κείμενα, ἰδίως τὰ «γράμματα», τὸ λυσσασμένο μένος καταντᾶ συχνὰ κωμικό: συγκριτικὰ μοιάζουν προτιμώτεροι οἱ μὴ χειροτονημένοι παιδεραστὲς ἢ βιαστὲς ἀπὸ τοὺς «ἁπλούς», ἐνῶ ὁ Πάπας ἢ οἱ Καρδινάλιοι φαίνονται σκιὲς/ἀντιγραφεῖς τῆς Ὀρθόδοξης Φρίκης. Grotesque δὲν πᾶ’ νὰ πεῖ τίποτα. Πέραν τούτου οὐδέν.
Βανδαλισμοί αντισημιτών στη Μολδαβία με επικεφαλής ορθόδοξο παπά.
http://www.pokrov.org/display.asp?ds=Article&id=1207
Orthodox priest leads anti-Semitic violence in Moldova
Date Published: 12/15/2009
Publication: World Jewish Congress
On Chanukah, some 200 fundamentalist Christian protestors, led by a priest of the Russian Orthodox Church, have marched through Chisinau, the capital of the former Soviet Republic of Moldova, and removed a menorah, using hammers and iron bars. The group removed the candelabrum, which had been set up on downtown Europe Square, and placed it upside down on Stefan cel Mare Square, at the base of a statue of King Stephen the Great. Neither police nor onlookers intervened.
……………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………………..
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=115088
ΠΑΓΚΛΗΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Παπάδες της απελευθέρωσης
«ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ, Ο ΜΑΡΞ ΗΤΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!»
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ (dida@enet.gr) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | JONNEK JONNEKSSON (jonnekjonneksson@yahoo.com)
Θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα, μελετούν μαρξισμό, κατεβαίνουν στις πορείες του Πολυτεχνείου, ήταν παρόντες στη Γένοβα το 2001, έκαναν απεργία πείνας για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και συμφωνούν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αυτοί είναι παπάδες ή εγώ βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση;
Στο γραφείο που στεγάζει την Κίνησή τους, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, παθαίνω αλλεπάλληλα σοκ. Ισως γιατί δενπήγα ποτέ στη Λατινική Αμερική, ώστε να συναντήσω κάποιον ιερέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και γιατί ο παπα-Ανυπόμονος του ΕΛΑΣ είναι για μένα απλώς μια φωτογραφία. Ομως, ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας κι ο παπα-Σταύρος Παπαχρήστος μοιάζουν μ’ εκείνους τους παπάδες που, ζωσμένοι φισεκλίκια, βγήκαν στα βουνά του κόσμου για να υπερασπιστούν τους λαούς τους.
Στο δρόμο των πρώτων χριστιανών και ακολουθώντας το παράδειγμα της Παγκληρικής Ενωσης που πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση, το 2004 δημιούργησαν την Παγκληρική Αγωνιστική Κίνηση Κληρικών και Λαϊκών. Εκδίδουν ένα περιοδικό με 9.000 συνδρομητές, συμμετέχουν ενεργά στο μαζικό λαϊκό κίνημα («Ημασταν μπροστά στο προβοκατόρικο κάψιμο του Αγνωστου Στρατιώτη στο πανεκπαιδευτικό, γράψτε αυτό!»), είναι από τους πρωτοπόρους του φιλειρηνικού κινήματος κι έχουν δώσει το «παρών» σε όλες τις πορείες κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τη Γένοβα μέχρι το Ροστόκ.
Επειτα απ’ όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς δεν σας έχουν αποπέμψει από την Εκκλησία. «Εχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά διώξεις όχι. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς, και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση. Κάποιοι απ’ αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από μας που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. Σήμερα ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σ’ έναν παπά χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του ή να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλώς αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας».
Προτείνετε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης της Εκκλησίας. Με ποιες αιχμές; «Η Εκκλησία φοβάται το λαό, δεν κάνουμε διάλογο ποτέ. Βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ως και τα σωματεία των 50 ατόμων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Σήμερα το εκκλησιαστικό σώμα είναι απονεκρωμένο. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, λοιπόν, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται».
Αναφέρεστε σε ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, το οποίο προτείνει το Ευαγγέλιο. Λέτε ότι αποκρύπτεται εδώ και αιώνες. «Ποτέ δεν αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς διασώζει το πώς βίωναν οι πρώτοι χριστιανοί την Εκκλησία. Κανείς δεν διατηρούσε ατομική ιδιοκτησία μετά την ένταξή του στην εκκλησιαστική κοινότητα. Είχαν τα πάντα κοινά και ο καθένας έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Ετσι δεν υπήρχε κανείς ενδεής. Η πρόταση αυτή μπορεί και σήμερα άμεσα να εφαρμοστεί. Τα μέσα παραγωγής να περάσουν σε κοινή χρήση, να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους».
Μιλάτε για τον κοινωνικό χριστιανισμό; «Ο προσδιορισμός «κοινωνικός» για το χριστιανισμό είναι πλεονασμός. Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει το χριστιανισμό είναι το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, για τα προβλήματά της, και ο αγώνας για την επίλυσή τους, για την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης. Αυτά ισχύουν για τον χριστιανισμό του Ευαγγελίου. Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός «κοινωνικός» για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, μάλλον πρέπει να κάνει κάποιους να προβληματιστούν για το πώς φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο όχι ως άτομο αλλά ως πρόσωπο, και για τον μαρξισμό ο άνθρωπος υπάρχει ως κοινωνικό ον. Νομίζουμε, είναι ένα σημείο συνάντησης».
Τι σχέση μπορεί να έχει ο επιστημονικός υλισμός με τον Θεό; «Δεν νομίζουμε ότι ο μαρξισμός, ως επιστήμη, μπορεί να έχει θεολογία όπως την εννοούμε εμείς. Αν ονομάζουν κάποιοι «μαρξιστική θεολογία» τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από κάποιες ομάδες ή πρόσωπα, ή και την ερμηνεία του κόσμου από τον μαρξισμό, αυτό δεν μας αφορά. Χρησιμοποιώντας όρους τού σήμερα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων «όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία». Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό «χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική». Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και κάνει σαφές και το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για χριστιανισμό και μαρξισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση χριστιανών και μαρξιστών, αλλά το πώς χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου».
Είστε, λοιπόν, αριστεροί. «Είμαστε υπέρ αδυνάτων. Δεν είμαστε πολιτικό κόμμα· στην Κίνησή μας συμμετέχουν ανθρωπιστές, μαρξιστές, τροτσκιστές…»
Ο χριστιανισμός έχει κατηγορηθεί ότι με την υπόσχεση ενός μετά θάνατον παραδείσου ακυρώνει την πάλη στο εδώ και το τώρα. «Χριστιανοί και μαρξιστές πρέπει να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο. Απαιτούνται αγώνες. Σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο. Ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων (σ.σ.: στη Θεολογία αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου).
»Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δεν γνωρίσαμε ακόμη, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε τον Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη. Εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη τη φιλανθρωπία».
Πιστεύετε στην ένοπλη επαναστατική πάλη; «Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη, όμως, δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο· γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Γι’ αυτό σήμερα η δική μας «μάχαιρα», το δικό μας όπλο είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί η χρήση βίας».
Δικαιούται ένας λαός να πάρει τα όπλα; «Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα, αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί, όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος, ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά, ενώ ακόμη και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας με καμάρι μιλούν για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο. Κατά μεγίστη οικονομία, λοιπόν, και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε, όμως, ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο: για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση».
Ποια η γνώμη σας για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας; «Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται απ’ αυτό το μέτρο. Οταν η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να «εκκλησιαστικοποιηθεί» – κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή σε όλους να ανήκει και όλοι να την απολαμβάνουμε. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό. Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φθάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μιλάμε για διανομή, αλλά για δυνατότητα πρόσβασης διά της κοινοκτημοσύνης στον κοινό πλούτο όλων. Σε μια εποχή που παιδεία και υγεία έγιναν εμπορεύματα, η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει, στο μέτρο του εφικτού, ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσοι έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους».
Πώς είδατε τον περσινό Δεκέμβρη; «Για χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο «ασθενής» μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προξένησε μερικές ζημιές που δεν έπρεπε. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η αφύπνιση θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια. Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προσλάβει ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα ελληνικό 1871».
Τελικά Θεός υπάρχει; Πώς επιτρέπει τόση αδικία; «Η γνώση της ύπαρξης ή όχι του Θεού δεν μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς· είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν μπορεί το κράτος να θρησκεύεται. Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας· δεν ήρθε να μας επι- βάλει το θέλημά του, αλλά μας αφήνει ελεύθερους να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι Αυτός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς, που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.
»Ο Θεός μάς κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν, για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθέναν που θέλει να λέγεται χριστιανός».
Διαβάστε
Ζητήσαμε από τους ιερείς της Παγκληρικής να προτείνουν σχετικά βιβλία:
…………..1…………..
Φερνάντο Καρντενάλ, Μιγκέλ ντ’ Εσκότο, Ερνέστο Καρντενάλ, «Και Χριστός και Μαρξ», εκδόσεις Παρατηρητής
…………..2…………..
Καρλ Κάουτσκι, «Η καταγωγή του χριστιανισμού», εκδόσεις Αναγνωστίδη
…………..3…………..
Ζ. Ζίπκοβιτς, Α. Λουνατσάρσκι, «Καταγωγή της θρησκείας»
…………..4…………..
«Καμίλο Τόρρες, Λαϊκή Ενότητα, Επανάσταση και άλλα κείμενα», εκδ. Μνήμη
…………..5…………..
Ερνέστο Καρντενάλ, «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», εκδόσεις Μαλλιάρης
…………..6…………..
Γιάννης Κορδάτος, «Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής», εκδόσεις Μπουκουμάνη
…………..7…………..
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», εκδόσεις Προσκήνιο
…………..8…………..
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Εκκλησία και κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»
…………..9…………..
Ολες οι επιστολές του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου.
O Iωακείμ Χίου πολεμά το τράχωμα
http://www.chios-medical.gr/Mihailidis.htm
Περί του τραχώματος και του αντιτραχωματικού αγώνα στην προπολεμική Χίο
Ανδρέα Φρ. Μιχαηλίδη
Ιατρού Ρευματολόγου
(……………………)
Σημαντικές όμως υπηρεσίες στον αγώνα κατά του τραχώματος, προσέφερε και ο τότε Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής (1881-1950). Η λαμπρή αυτή προσωπικότητα της Χιακής Εκκλησίας παράλληλα με το σπουδαίο κοινωνικό έργο του, ιδιαίτερα φρόντισε και τον αγώνα κατά του τραχώματος. Άλλωστε σαν Μητροπολίτης Καρδαμύλων παλαιότερα, γνωρίζει καλά την κατάσταση του πληθυσμού στην Χιακή ύπαιθρο. Έτσι ο Ιωακείμ, από τα πρώτα χρόνια της αρχιερατείας του στην Μητρόπολη της Χίου (1933), ασχολήθηκε σοβαρά με το πρόβλημα και την θεραπεία του. Το 1937 λοιπόν με δαπάνη της υπό την προεδρεία του Επιτροπής Κοινωφελών Σκοπών, έστειλε στην Αθήνα για ειδική εκπαίδευση τρεις νοσοκόμους, με τις οποίες στελεχώθηκαν στη συνέχεια τα Αντιτραχωματικά Ιατρεία του Νησιού. Η εκπαίδευση των νοσοκόμων διήρκεσε ένα εξάμηνο και για τον σκοπό αυτό δαπανήθηκαν 30.000 δρχ. [24] Η εξασφάλιση άλλωστε της κρατικής δαπάνης για την λειτουργία των προαναφερθέντων μονίμων Αντιτραχωματικών Σταθμών, έγινε δυνατή με τις άοκνες πιέσεις του Ιωακείμ, προς τον αρμόδιο Υπουργό Κορυζή και μετά από αλλεπάλληλα ταξίδια του στην Αθήνα.
Παράλληλα με πλούσια αρθρογραφία στον τοπικό τύπο, με επιστολές του προς τους ομογενείς του εξωτερικού, με ειδικές εγκυκλίους του προς το πληθυσμό, προσπαθεί να διαφωτίσει τον λαό και να αναζητήσει κάθε δυνατή βοήθεια για τον αγώνα. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα μιας εγκυκλίου του προς τους ομογενείς της Ν. Υόρκης, είναι δηλωτικό των σκέψεών του: …‘‘Αναμένομεν την συνδρομήν και ενίσχυσιν και των εν Αμερική Χίων. Δεν μας διαφεύγει ότι ζήτε εις την υπερπόντιον Χώραν βιοπαλαισταί. Αλλά συγχρόνως γνωρίζομεν ότι δεν σας απέλιπεν ουδέ η ευσέβεια, ουδέ η φιλοπατρία, ουδέ η πολυθρύλητος Χιακή φιλοτιμίa’’… (12 Οκτωβρίου 1937) [25]
O σπουδαίος πολιτικός και λόγιος της εποχής Αλέξανδρος Παχνός περιγράφει με τρόπο περιεκτικό την δραστηριότητα της τοπικής Εκκλησίας: … «Η Εκκλησία ανεμίχθει ενεργώς και όλως επιτυχώς εις τα καθήκοντα της υγείας και της κοινωνικής προνοίας «….
(…………..)
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=570487
AYΓΗ
Η πατριωτική, αντιστασιακή και κοινωνική – προνοιακή δράση του αοίδιμου μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ, αλλά και η συνεχιζόμενη εις βάρος της μνήμης του αδικία από τη μεριά της επίσημης Εκκλησίας, 60 χρόνια μετά τον θάνατό του, θα φωτιστεί, για άλλη μια φορά, σε εκδήλωση που πραγματοποιείται σήμερα, στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, στις 7.00 μ.μ., με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα Μιχαηλίδη Ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής. Η κοινωνική του δράση στη Χίο και η δίωξη του (εκδόσεις Άλφα Πι).
Για τον τρίτο θεωρούμενο «ΕΑΜικό μητροπολίτη», που «ανταμείφθηκε» για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση στο πλάι του λαού της Χίου με έκπτωση από το μητροπολιτικό του θρόνο, σε μια δίκη-παρωδία το 1946, με πρωταγωνιστή τον τότε αρχιεπίσκοπο και αντιβασιλέα Δαμασκηνό, θα μιλήσουν οι δημοσιογράφοι (αλλά και συγγραφείς) Δημήτρης Λαϊνάς και Γιώργος Καραγιάννης, ενώ θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Ο εαμικός μητροπολίτης που «εκοιμήθη πάμπτωχος»
Κακουριώτης Σ.
Aυγή: 16/08/2009
Σχεδόν μια δεκαετία έχει περάσει από τις 26 Νοεμβρίου 2000, όταν η Εκκλησία της Ελλάδος, με επικεφαλής τότε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, σε μια αμφιλεγόμενη εκδήλωση με έντονες επικοινωνιακές προθέσεις, με αφορμή την παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου Μνήμες και μαρτυρίες από τα χρόνια της Κατοχής, προχώρησε με εξαιρετικά δειλά βήματα στην «αποκατάσταση» των δύο «ΕΑΜικών μητροπολιτών» – εθνοσυμβούλων της ΠΕΕ, του Κοζάνης Ιωακείμ και του Ηλείας Αντωνίου.
Την αποκατάσταση της μνήμης του από την Εκκλησία ζητεί με επιστολή και ο Χίου Διονύσιος
Έχοντας καταγγείλει ως «φαρισαϊσμό» την δήθεν αποκατάσταση διά της «συγχωρήσεως» (καθώς έτσι η Εκκλησία εφέρετο να συνεχίζει να θεωρεί «αμάρτημα» τη συμμετοχή των ιεραρχών στην Αντίσταση), και οι τρεις οργανώσεις των αντιστασιακών (ΠΣΑΕΕΑ, ΠΕΑΕΑ και ΠΟΑΕΑ) είχαν αρνηθεί να λάβουν μέρος στην τελετή.
Όμως, ακόμη κι έτσι, στην απόφαση περί «συγχωρήσεως» η Εκκλησία λησμόνησε να συμπεριλάβει τον τρίτο θεωρούμενο «ΕΑΜικό μητροπολίτη», τον Χίου Ιωακείμ (Στρουμπή), ο οποίος είχε και αυτός «ανταμειφθεί» για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση στο πλάι του λαού της Χίου με έκπτωση από το μητροπολιτικό του θρόνο, σε μια δίκη-παρωδία το 1946, με πρωταγωνιστή τον τότε αρχιεπίσκοπο και αντιβασιλέα Δαμασκηνό. Μάλιστα, εις βάρος του παίχτηκε, κατά τη διάρκεια της «δίκης», ένα βρώμικο παιχνίδι: Ενώ ο Ιωακείμ είχε καταθέσει αίτηση ανακοπής εκτέλεσης της πρωτόδικης ποινής, η οποία ήταν καθαίρεση, του προτάθηκε να αποποιηθεί κάθε παραπέρα ένδικου μέσου, προκειμένου η ποινή του να μετατραπεί σε έκπτωση. Ο Ιωακείμ, ασθενής, πτωχός και εγκαταλειμμένος, δέχθηκε τον εκβιασμό, προκειμένου «να περισώσει την αρχιεροσύνη» του, όπως γράφει στʼ απομνημονεύματα του.
Την πατριωτική, αντιστασιακή και κοινωνική……
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=482344
Παράθεμα: Οι επίσκοποι στην Κατοχή [2] « Ροΐδη Εμμονές
http://pentanostimi.blogspot.com/2011/03/blog-post_3034.html
Πέθανε η Μαρία Μπέικου-αντάρτισσα του ΕΛΑΣ-η φωνή -του ρ/σ ΕΔΩ ΜΟΣΧΑ
H Μαρία Μπέικου για την Μαρία Μπέικου
Γεννήθηκα στο Ξηροχώρι της Εύβοιας.
Στον πόλεμο είμαι φοιτήτρια της Νομικής στην Αθήνα. Οργανώνομαι και δουλεύω παράνομα μαζί με τον Λ. Κύρκο στο Πανεπιστήμιο. Συλλαμβάνεται ο Αδερφός μου και οδηγείται στις φυλακές. Πλαστογραφώ την υπογραφή του πατέρα μου
Παράθεμα: Φασίστες ορθόδοξοι κληρικοί [2] « Ροΐδη Εμμονές
Τιμώντας με στωικότητα εμπάθεια[empathy] και αντικειμενικότητα , όσους πραγματικά αδικήθηκαν κατά καιρούς σε μια Χώρα, αυξάνει το αίσθημα της δικαιοσύνης , της ισότητας και της αδελφότητας , τους θεμέλιους λίθους δηλαδή, καθε δημοκρατικού Πολιτεύματος
Αγαπητέ Ροΐδη,
είδα μία σου αναφορά για έναν Επίσκοπο Πατάρων, τον Μελέτιο,
και για τη φιλογερμανική του στάση,
και δεν ημπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό,
ίνα σου θέσω υπόψη τα εξής στοιχεία,
που δίνουν πρόσωπο και εικόνα στον δωσίλογο ρασοφόρο.
Παρακαλώ, εδώ:
Επιστολή προς Χίτλερ και τον «ευκλεή ηρωικό στρατό του», 10 Απριλίου 1941, από τον Επίσκοπο Πατάρων Μελέτιο και τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης Αναστάσιο Πέντζο
Ω, συγγνώμην, είδα εκ των υστέρων, ότι σε έχει ήδη απασχολήσει εκτενώς ο εν λόγω, όπως βλέπω και το σχετικό έγγραφο
αλλά, δεν νομίζω ότι ενοχλεί η επανάληψις, ειδικά όταν συνοδεύεται και από την φωτογραφία του θεοφιλεστάτου προδότου 🙂
Παράθεμα: Κατά Μανώλη Γλέζου « Ροΐδη Εμμονές
Παράθεμα: Κατά Μανώλη Γλέζου
Παράθεμα: Προδότες Ορθοδόξοι επισκόποι και καλόγεροι στην γερμανική κατοχή | ΑΘΡΗΣΚΟΣ
Παράθεμα: Παντελεημονας Φωστινης ευγνωμοσυνη και τιμη;Γιατι και απο ποιον. | Οικολογική Εναλλακτική Πρωτοβουλία Ερμιονίδας
Παράθεμα: Παντελεημονας Φωστινης ευγνωμοσυνη και τιμη;Γιατι και απο ποιον. | Οικολογική Εναλλακτική Πρωτοβουλία Ερμιονίδας
http://www.politischios.gr/koinonia/astynomiki-froyrisi-sti-moni-pateron-ihitiko
Νίκος Γεωργούλης – Παντελής Φύκαρης
ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ – ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
Αστυνομική φρούρηση στη Μονή Πατέρων ! [ΗΧΗΤΙΚΟ]
Η παρουσία αστυνομικού φρουρού, μέχρι το απόγευμα θα μεταβούν στη Μονή των Αγίων Πατέρων δικαστικοί για τη σφράγιση ειδικών χώρων της, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν πολύτιμα ιστορικά αντικείμενα καθώς και ο πλήρης φάκελος διαχείρισης των οικονομικών της Μονής από τον ηγούμενο της, σηματοδοτεί την επόμενη ημέρα του θλιβερού αγγέλματος της εκδημίας του Αμβρόσιου.
Η Μονή των Πατέρων διαχειρίζεται από τους Γνήσιους Ορθόδοξους Χριστιανούς (παλαιοημερολογίτες) αλλά, σύμφωνα με την εκτίμηση της Ιεράς Μητρόπολης Χίου ανήκει ως εμβατίκιο στη Νέα Μονή. Η απώλεια του Αμβρόσιου, σε συνδυασμό με την κρίσιμη κατάσταση νοσηλείας στο Νοσοκομείο του μοναχού Προδρόμου αφήνει ορφανό το Μοναστήρι, καθώς ο τρίτος μοναχός, Λεόντιος, δεν είναι επισήμως εγγεγραμμένος στα μητρώα της.
Ήδη μεταξύ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου και των Παλαιομερολογιτών γίνεται ένας αγώνας δρόμου για την επόμενη μέρα. Οι πληροφορίες ότι το πρωί κατέφθασαν στη Χίο δυο μοναχοί του παλαιού εορτολογίου κι άρχισαν να ξεσκονίζουν τους χώρους με τα προσωπικά αντικείμενα του Αμβρόσιου έφτασαν εγκαίρως στην Μητρόπολη Χίου, η οποία τις διαβίβασε στην Αστυνομική Διεύθυνση Χίου και ως αποτέλεσμα έχουμε μέχρι στιγμής τηn παρουσία αστυνομικής φρούρησης.
Η απουσία του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου στις Η.Π.Α., τοποτηρητή Χίου για τους πιστούς του παλαιού εορτολογίου, έχει ως συνέπεια να καθυστερούν οι επίσημες εκ μέρους τους αντιδράσεις αναπλήρωσης του κενού και να δίνεται η δυνατότητα στην Ιερά Μητρόπολη Χίου να διεκδικεί την κυριότητα της Μονής.
Σοβαρό πρόβλημα έχει παρουσιαστεί και για τη Μονή του Αγίου Κωνσταντίνου στην οποία ο Αμβρόσιος ήταν δικαίος, ενώ τελούσε και τις Ιερές Ακολουθίες στην Αγία Ματρώνα στις Δυδίμες και τον Ταξιάρχη των Νενήτων.
Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών
Βασιζόμενη στο ρεπορτάζ του Politischios.gr η Ιερά Σύνοδος των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλεί το Υπ. Δικαιοσύνης αλλά και την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου να λάβει θέση.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Εἶναι τρομακτικὸ νὰ διαπιστώνει κάποιος πὼς ἐν ἔτει 2015 δικαστικὲς καὶ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς δημοκρατικῆς χώρα, μέλους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἐνεργοῦν κατ’ ἐντολὴν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας, εἰς βάρος θρησκευτικῆς μειονότητος.
Πρὶν κἂν τὸ σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Ἀμβροσίου ἀναπαυθῆ στὴν χιακὴ γῆ ὁ κ. Μᾶρκος μὲ πρόσχημα δῆθεν τὴν διαφύλαξη πολιτιστικῶν θησαυρῶν τοῦ νησιοῦ, ὅπως γράφουν τὰ τοπικὰ Μ.Μ.Ε. ζήτησε ἀπὸ τὶς δικαστικὲς ἀρχὲς τὴν σφράγιση τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ι.Μονῆς.
Διερωτώμεθα, πάνω σὲ ποιὰ νομικὴ βάση κινήθηκαν οἱ δικαστικὲς καὶ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς ποὺ σφράγισαν τοὺς χώρους τῆς Μονῆς ἐπιχειρώντας μάλιστα νὰ σφραγίσουν ἀκόμη καὶ τὸ Ἱερὸ Βῆμα τοῦ καθολικοῦ τῆς; Μὲ ποιὰ ἁρμοδιότητα ὁ Μητροπολίτης τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας ζήτησε καὶ κέρδισε τὴν συνδρομὴ τῶν Ἀρχῶν σὲ μιὰ Ἱερὰ Μονὴ ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν;
Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, βλέπουμε τὸ ἑλληνικὸ Κράτος ὄχι μόνο νὰ παραμένει θεατὴς ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐνεργὸς παράγων στὴν καταπάτηση τῶν θρησκευτικῶν μᾶς ἐλευθεριῶν. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα θρηνεῖ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς σπουδαίου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός, τὴν ὥρα ποὺ τὸ σκήνωμα τοῦ παραμένει ἄταφο, ἐπιχειρεῖται ἡ ἁρπαγὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀπὸ τὸν κρατικὸ Μητροπολίτη ποὺ ἀνερυθρίαστα προκαλεῖ τὸ κοινὸ αἴσθημα… ἐπειδὴ ἁπλὰ μπορεῖ!
Καλοῦμε τὸν κ. Ὑπουργό τῆς Δικαιοσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν κα. Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου νὰ παρέμβουν ἄμεσα ὥστε νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἔννομη τάξη.
Ὡς πότε οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς πολῖτες β΄κατηγορίας; Μήπως πρέπει νὰ γίνουμε Μουσουλμᾶνοι γιὰ νὰ κερδίσουμε δικαίωμα στὴν ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν μᾶς ἐλευθεριῶν;».
http://gatos-mavros.blogspot.gr/2010/10/blog-post_19.html
Τρίτη, 19 Οκτωβρίου 2010
Ιωακείμ Στρουμπής: Ο εαμικός μητροπολίτης που «εκοιμήθη πάμπτωχος»
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=570609
Μια δεκαετία έχει περάσει από τις 26 Νοεμβρίου 2000, όταν η Εκκλησία της Ελλάδος, με επικεφαλής τότε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, σε μια αμφιλεγόμενη εκδήλωση με έντονες επικοινωνιακές προθέσεις, με αφορμή την παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου Μνήμες και μαρτυρίες από τα χρόνια της Κατοχής, προχώρησε με εξαιρετικά δειλά βήματα στην «αποκατάσταση» των δύο «ΕΑΜικών μητροπολιτών» – εθνοσυμβούλων της ΠΕΕΑ, του Κοζάνης Ιωακείμ και του Ηλείας Αντωνίου.
Έχοντας καταγγείλει ως «φαρισαϊσμό» τη δήθεν αποκατάσταση διά της «συγχωρήσεως» (καθώς έτσι η Εκκλησία εφέρετο να συνεχίζει να θεωρεί «αμάρτημα» τη συμμετοχή των ιεραρχών στην Αντίσταση), και οι τρεις οργανώσεις των αντιστασιακών (ΠΣΑΕΕΑ, ΠΕΑΕΑ και ΠΟΑΕΑ) είχαν αρνηθεί να λάβουν μέρος στην τελετή.
Όμως, ακόμη κι έτσι, στην απόφαση περί «συγχωρήσεως» η Εκκλησία λησμόνησε να συμπεριλάβει τον τρίτο θεωρούμενο «ΕΑΜικό μητροπολίτη», τον Χίου Ιωακείμ (Στρουμπή), ο οποίος είχε και αυτός «ανταμειφθεί» για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση στο πλάι του λαού της Χίου με έκπτωση από τον μητροπολιτικό του θρόνο, σε μια δίκη-παρωδία το 1946, με πρωταγωνιστή τον τότε αρχιεπίσκοπο και αντιβασιλέα Δαμασκηνό.
Πλήθος παρατυπιών χαρακτήρισαν εκείνο το «ιεροδικείο», με αποκορύφωμα το γεγονός ότι ο Ιωακείμ εσύρθη να δικαστεί από ένα δικαστήριο πρόεδρος του οποίου ήταν ο τότε μητροπολίτης Ύδρας, εναντίον του οποίου ο Ιωακείμ είχε διεξαγάγει ανακρίσεις για το Ανάθεμα του Βενιζέλου -κάτι που αυταπόδεικτα συνιστούσε λόγο εξαίρεσής του.
Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της «δίκης», παίχτηκε εις βάρος του ένα βρώμικο παιχνίδι: Ενώ ο Ιωακείμ είχε καταθέσει αίτηση ανακοπής εκτέλεσης της πρωτόδικης ποινής, η οποία ήταν καθαίρεση, του προτάθηκε να αποποιηθεί κάθε παραπέρα ένδικου μέσου, προκειμένου η ποινή του να μετατραπεί σε έκπτωση. Ο Ιωακείμ, ασθενής, πτωχός και εγκαταλειμμένος, δέχθηκε τον εκβιασμό, προκειμένου «να περισώσει την αρχιεροσύνη» του, όπως γράφει στ’ απομνημονεύματά του.
Το κλίμα των διώξεων κατά του Ιωακείμ συμπαρέσυρε και έναν ακόμη ιερέα της μητρόπολης, τον παπα-Νικόλα Ξενάκη, ανθυπολοχαγό στη Μ. Ανατολή και πατέρα πέντε παιδιών. Καθώς αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας, διώχθηκε από τον νέο μητροπολίτη, τον διαβόητο Παντελεήμονα (Φωστίνη), με αποτέλεσμα να εκτελεστεί ως «συμμορίτης» στις 6 Σεπτεμβρίου 1948, στο Γουδί.
Την πατριωτική, αντιστασιακή και κοινωνική – προνοιακή δράση του Ιωακείμ, αλλά και τη συνεχιζόμενη αδικία εις βάρος της μνήμης του από τη μεριά της επίσημης Εκκλησίας, ήρθε να θυμίσει η έκδοση πρόσφατα στη Χίο της βιογραφίας του με τίτλο Ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής. Η κοινωνική του δράση στη Χίο και η δίωξή του (εκδόσεις Άλφα Πι), από τον συγγραφέα Ανδρέα Μιχαηλίδη.
Η θητεία του κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αλλά και των χρόνων της μισαλλοδοξίας που ακολούθησαν, χαρακτηρίστηκε από ηρωική προσφορά και σπουδαίο κοινωνικό έργο. Προσχωρεί στο τοπικό ΕΑΜ, συνεργάζεται με τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης Ιάσονα Καλαμπόκα, ενώ αγωνίζεται με πάθος για την ανακούφιση των φτωχών και των αδυνάτων -για να υποστεί στη συνέχεια τις διώξεις του κράτους των «εθνικοφρόνων» ως «φιλοκομμουνιστής».
Πικραμένος από τη στάση της επίσημης Εκκλησίας απέναντί του, ο Χίου Ιωακείμ «εκοιμήθη πάμπτωχος» στις 28 Μαρτίου 1950 και τάφηκε στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού του.
Καθώς από τότε συμπληρώνονται 60 χρόνια, στη Χίο είναι κοινή η απαίτηση να τιμηθεί όπως του αξίζει από την πολιτεία, αλλά και να αποκατασταθεί από την Εκκλησία. Αυτό το κοινό αίσθημα εκφράζει, αναμφίβολα, με την σχετική επιστολή που απέστειλε στις 11.7.09 προς την Ιερά Σύνοδο ο μητροπολίτης Χίου κ. Διονύσιος.
Παράθεμα: Oι επίσκοποι στην Κατοχή – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/04/1962.html
Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ. Υπήρξαν και τέτοιοι ρασοφόροι. Πέθανε σαν σήμερα το 1962.
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη, 2 Απριλίου 2019 | 2:56 π.μ.
«Ο Ιωακείμ, ήταν ξεχωριστός, ήταν ένας νέος Παπαφλέσσας. Αντρειωμένος Δεσπότης και φλογερός πατριώτης, τα έδωσε όλα για τη Λευτεριά. Κι όταν ο τόπος αποτίναξε το ζυγό, αντί κάθε επιβράβευσης, εισέπραξε το μίσος από τους άσφαιρους και δουλοπρεπείς, που τον καθαίρεσαν».
Αυτές οι δυο προτάσεις από τον πρόλογο του βιβλίου του Γιάννη Ευτυχίδη «Ο ανταρτοπαπάς – Ενας Ζορμπάς με ράσα (Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ», συνοψίζουν όλη την προσωπικότητα και την αντιμετώπιση που είχε από το αστικό κράτος και την ηγεσία της επικρατούσας θρησκείας, αυτός ο αγωνιστής ρασοφόρος.
Αυτή η μεγάλη μορφή της Εθνικής Αντίσταση που πέθανε σαν σήμερα 2/4/1962 έχει ένα αγωνιστικό βιογραφικό που δεν υπάρχει παρόμοιο σε κληρικό.
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ (Απόστολος Αποστολίδης, ήταν το κανονικό του όνομα), από την στιγμή που αποφοίτησε με άριστα απ΄την θεολογική Σχολή της Χάλκης, έχει να επιδείξει μια μοναδική μαχητική πορεία.
Ολη η ζωή αυτού του ρασοφόρου ήταν ένας διαρκείς αγώνας στο μετερίζι των λαϊκών συμφερόντων. Από το 1914 που πήγε στη Θράκη και αγωνίστηκε για την κατάπαυση των ανθελληνικών διωγμών που είχαν εξαπολύσει οι Νεότουρκοι εναντίον του ντόπιου πληθυσμού, μέχρι το 1936 που η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στον Αθω γιατί είχε στείλει μια οξύτατη καταγγελτική επιστολή στο βασιλιά και στην κυβέρνηση, εξ ονόματος του λαού της Δυτ. Μακεδονίας για τα βάσανα που υπέφερε ο λαός της περιοχής του εξ αιτίας της κυβερνητικής πολιτικής.
Εκεί όμως που μεγαλούργησε ήταν με την συμμετοχή του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Οταν στην περίοδο της κατοχής της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, η στάση της αρχιεπισκοπής Αθήνας, καθώς και των περισσοτέρων δεσποτάδων της εποχής υπήρξε δωσιλογική, ο δεσπότης Κοζάνης Ιωακείμ ύψωσε το ανάστημα του -κάποιες πηγές αναφέρουν ότι αυτό έγινε μετά από παρότρυνση του θρυλικού παπά Ανυπόμονου-. και χρημάτισε αρχικά πρόεδρος της ΝΕ Κοζάνης του ΕΑΜ.
Δεν αρκούταν όμως μόνο στα φλογερά κηρύγματα του προτρέποντας να ενταχθεί στις γραμμές του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ. Εδινε όλες του τις δυνάμεις και πρωτοστατούσε με όποιον τρόπο μπορούσε στις μάχες που έδινε ο λαός μας να αποτινάξει την ξένη κατοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αντάρτης» όργανο του Μακεδονικού Στρατηγείου των ανταρτών του ΕΛΑΣ στις 6 Μάη 1943 και είχε τίτλο τίτλο «Εκκλησις προς το Πανελλήνιον», στο οποίο ο Ιωακείμ ζητούσε από τον λαό να προσφέρει όπλα και πολεμοφόδια στον ΕΛΑΣ. Μεταξύ άλλων τόνισε:
«Ποιούμεθα αγωνιώδη έκκλησιν προς το Πανελλήνιομ, όπως δι’ όλων των οδών και μέσων σπεύση εις αποστολήν όπλων και πολεμοφοδίων πάσης φύσεως και εις παντοειδή ενίσχυσιν των ανταρτών.
Απεδύθημεν τον γιγάντιον τούτον και απεγνωσμένον αγώνα. και ήδη κτυπώντες παντού αμειλίκτως τους επιδρoμείς δια του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού ΕΛΑΣ, εις ον εξελίχθησαν αι μικραί κατ’ αρχάς ανταρτικαί ημών ομάδες, αναμένοντεν εναγωνίως την ενίσχυσίν σας.
Προς τούτο αξιούμεν την νυχθημερόν προσπάθειαν υμών ίνα μη έχωσι την ευχαρίστησιν οι κακούργοι κατακτηταί να θέσωσιν επί του τάφου της Ελλάδος την επιτύμβιον πλάκα
Μητροπολίτης Κοζάνης ΙΩΑΚΕΙΜ, πνευματικός αρχηγός ΕΑΜ και ΕΛΑΣ 15-5-1943
Με την ίδρυση της ΠΕΕΑ εκλέχτηκε αντιπρόεδρος της και παρέμεινε στην έδρα της στους Κορυσχάδες, μέχρι την απελευθέρωση.
Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας, τη λήξη των Δεκεμβριανών και τη απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας θα αρχίσουν οι διώξεις του, από την επίσημη εκκλησία.
Αρχικά θα τεθεί σε περιορισμό στο μοναστήρι Βλατάδων, και μετά από το δοσίλογο κράτος και την αντιδραστική Σύνοδος της Εκκλησίας θα υποστεί πρώτα την έκπτωση και κατόπιν την καθαίρεση από το μητροπολιτικό θρόνο το 1945.
Υπερασπίστηκε τα δίκια του λαού όχι μόνο απέναντι στους Γερμανούς, αλλά και το 1946 όταν αρνήθηκε να καταδικάσει τους κομμουνιστές, όπως επιτακτικά του ζητούσε η ιεραρχία της επίσημης Εκκλησίας στο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου.
Παρέμεινε πιστός στις αρχές του και πάλεψε για τη συγκρότηση ενιαίου κομματικού οργάνου των εαμογενών κομμάτων, με τη δημιουργία της ΕΔΑ.
Πέθανε πάμπτωχος σαν σήμερα το 1962, στο Παγκράτι έχοντας δωρίσει προηγουμένως ότι είχε στις φιλόπτωχες αδελφότητες Κοζάνης , Σερβίων και Βελβενδού, ενώ χάρισε την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Δημοτική βιβλιοθήκη Κοζάνης.
Στον αγωνιζόμενο λαό, άφησε παρακαταθήκη ένα μεγάλο παράδειγμα ανθρωπιάς και πατριωτισμού.
https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/241140_sta-ntamaria-i-nea-exoria-toy-antarti-mitropoliti
Τα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης και ο μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 29.04.2020, 14:08
Στα «Νταμάρια» η νέα εξορία του αντάρτη μητροπολίτη
ΕΦ.ΣΥΝ.
Δεύτερη «εξορία» για τον αντάρτη μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ, διότι όχι μόνο δεν συνεμορφώθη επί Κατοχής αλλά και δεν… συνάδει με το πνεύμα των νέων καιρών! Ο ανδριάντας του, που βρισκόταν από το 1993 στην κεντρική πλατεία, με μια ψηφοφορία διά περιφοράς στο δημοτικό συμβούλιο Κοζάνης αποφασίστηκε να τοποθετηθεί εκτός αστικού ιστού στη θέση «Νταμάρια».
Η απόφαση, το ιστορικό τοποθέτησης και αποκαθήλωσης του ανδριάντα, τα πρόσωπα ακόμη που έλαβαν τις αποφάσεις είναι μια σύνοψη του «zeitgeist», του πνεύματος των ταραγμένων μας καιρών, βαθιά συντηρητικών ξανά, την απώτατη κατάληξη των οποίων είχε αντιπαλέψει τον προηγούμενο αιώνα ο αντάρτης μητροπολίτης ως εξέχον στέλεχος του ΕΑΜ και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης του Βουνού (ΠΕΑΕΑ).
Το 1993, όταν τοποθετήθηκε ο ανδριάντας, δήμαρχος ήταν ο Πάρις Κουκουλόπουλος, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου περνούσε στην αντεπίθεση εναντίον της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (πρωθυπουργεύοντος ενός άλλου Μητσοτάκη αποκαθηλώνεται).
Η διαμάχη που είχε ξεσπάσει για την απόφαση του δημάρχου καλύπτει δεκάδες σελίδες τοποθετήσεων, ο Ιωακείμ εξάλλου παρέμενε έκπτωτος από την ελληνική Εκκλησία, που θα τον αναγνώριζε και θα τον αποκαθιστούσε τελικά ηθικά το 2000.
Ω της συμπτώσεως, ένας από τους δημοτικούς συμβούλους του Π. Κουκουλόπουλου που είχε ψηφίσει τότε υπέρ της τοποθέτησης, ο Λάζαρος Μαλούτας, είναι σήμερα δήμαρχος και επικυρώνει τη δεύτερη εξορία του μητροπολίτη.
Ψηφοφορία
Η ανάσυρση του ανδριάντα του μητροπολίτη Ιωακείμ από τα αζήτητα
Υπέρ της «εξορίας» ψήφισαν ακόμη οι παρατάξεις του δεξιού Κυριάκου Μιχαηλίδη αλλά και οι ΠΑΣΟΚογενείς του Ευάγγελου Σημανδράκου που φυσικά είναι σήμερα και αντιδήμαρχος Τεχνικών Εργων. Από τις παρατάξεις αυτές ξεχώρισαν για τη στάση τους: από την παράταξη Μαλούτα, ο αντιδήμαρχος Κώστας Κυριακίδης καταψήφισε, ενώ ο σύμβουλος Ζήσης Μάρας ψήφισε λευκό, καταψήφισε και ο Γιώργος Ευκολίδης από την παράταξη Μιχαηλίδη.
Πρόκειται φυσικά για επίδειξη πολιτικού σθένους. Καταψήφισαν επίσης η παράταξη του τέως δημάρχου Λευτέρη Ιωαννίδη και η παράταξη του ΚΚΕ «Λαϊκή Συσπείρωση».
Από όσα παρακολουθήσαμε στον δημόσιο διάλογο της Κοζάνης, ο Πάρις Κουκουλόπουλος δεν προέβη σε καμιά παρέμβαση, καμιά τοποθέτηση, σε μια σιωπή με πολλά ερωτήματα. Ενα άρθρο των Εύας Αραμπατζή και Χάρη Κουζιάκη ήταν η πιο χαρακτηριστική παρέμβαση και από εκεί πληροφορούμαστε ότι «το 2014 ο ανδριάντας απομακρύνθηκε λόγω των έργων της κατασκευής της νέας πλατείας Νίκης, αφού ορθά κρίθηκε από τους μελετητές ότι αισθητικά δεν ταίριαζε με την τεχνοτροπία της, και έκτοτε δεν τοποθετήθηκε πουθενά.
Πρόθεση της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής ήταν η τοποθέτηση του ανδριάντα στην πλατεία Ελευθερίας (στην είσοδο της οδού Ειρήνης) όταν αυτή έπαιρνε τη νέα της μορφή. Δυστυχώς, για διάφορους λόγους υπήρξαν καθυστερήσεις…» και πρότεινε να τοποθετηθεί ανδριάντας στην πλατεία Συντάγματος.
Με την άποψη αυτή συντάχθηκε και το Παράρτημα Κοζάνης της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ που σε ανακοίνωσή του στιγμάτιζε αυτούς που «τους ενοχλεί ακόμα και σήμερα η στάση του Ιωακείμ. Οτι εμπνεύστηκε από τα ιδανικά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης για την απελευθέρωση της χώρας μας από την τριπλή φασιστική κατοχή (Γερμανών-Ιταλών-Βουλγάρων), για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία της χώρας μας», τονίζοντας ότι «ενοχλεί ακόμα και σήμερα, 58 χρόνια (1883-1962) μετά τον θάνατό του».
Δικαιολογίες
Μετά τον θόρυβο που ξέσπασε στην Κοζάνη, χθες το μεσημέρι με ανακοίνωσή του ο δήμαρχος προσπάθησε να πείσει ότι δεν στάλθηκε εξορία ο ανδριάντας, αντιθέτως βλέπουμε την «ανάσυρση του ανδριάντα από τα αζήτητα…» και τοποθέτησή του «στο νέο του «σπίτι»»!
Πώς το εξηγεί ο ίδιος; «Ο εμβληματικός ανδριάντας του μητροπολίτη Ιωακείμ, πριν από την ολοκλήρωση του 1ου χρόνου της νέας δημοτικής περιόδου, ανασύρεται από τις αποθήκες που είχε αφεθεί τα προηγούμενα χρόνια (σημ.: δίνει μάλιστα και σχετική φωτογραφία) και επανατοποθετείται, όπως οι προτομές του Λασσάνη και του Σακελλάριου».
Και όσοι διατύπωσαν άλλες απόψεις; Αφού σχολιάζει ότι κατατέθηκαν «έστω και όψιμα, έστω και από πλευρές που στο παρελθόν έκαναν κριτική στην αισθητική του ανδριάντα, αποτελούν ένδειξη δημοκρατίας και είναι σεβαστές σαν διαφορετικές απόψεις», αλλά, όλα κι όλα, «σε τίποτε δεν μπορούν να υποκαταστήσουν ή να ακυρώσουν τον θεσμικό ρόλο των αρμόδιων οργάνων, όπως είναι η Επιτροπή Ποιότητας και το Δημοτικό Συμβούλιο».
Και για να δικαιολογήσει ότι είχε ψηφίσει ως δημοτικός σύμβουλος την τοποθέτηση του ανδριάντα, προχωρά σε μια ρητορική στρεψοδικία, αφού, «ναι, απόφαση Δ.Σ. ήταν η τοποθέτηση του ανδριάντα στην πλατεία Νίκης την περίοδο ‘91-’94, αλλά αυτό έγινε σε έναν δήμο που οριοθετούνταν στενά από τα όρια της πόλης και μόνο»! Διότι μπορεί να εξορίζεται ξανά ο μητροπολίτης στον δρόμο που οδηγεί στην Αιανή, αλλά και πάλι, «έννοιες όπως η συλλογική μνήμη έχουν εύρος μεγαλύτερο από τα όρια μιας πόλης»!
Παράθεμα: O EAMίτης μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, σε νέο διωγμό | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Μπορεί ο Μανώλης Γλέζος να τον πρόδωσε (και αυτόν) και να ξέχασε να απαιτήσει δημόσια από τους φίλους του, τους Αρχιεπισκόπους Χριστόδουλο και Ιερώνυμο Β΄, την αποκατάστασή του, αλλά τελικά αυτή συνέβη.
https://astraparis.gr/apokatastathike-i-mnimi-toy-eamiti-mitropoliti-ioakeim-stroympi/
Αποκαταστάθηκε η μνήμη του ΕΑΜίτη Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή
15 Σεπτεμβρίου 2021 | 14:57
Αποκαταστάθηκε με καθυστέρηση κάποιων δεκαετιών από την Ιερά Σύνοδο, η μνήμη του Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή, που ήταν ο τελευταίος ΕΑΜίτης Μητροπολίτης η μνήμη του οποίου δεν είχε αποκατασταθεί από την Ιερά Σύνοδο.
Με δήλωση του ο βουλευτής Χίου κ. Ανδρέας Μιχαηλίδη, γνωστοποιεί την είδηση για την απόφαση της Ιεράς Συνόδου την οποία ο χιώτικος λαός περίμενε από το 2009, χρονιά κατά την οποία είχε αποστείλει το σχετικό αίτημα με επιστολή του από τον τότε Μητροπολίτη Διονύσιο.
“Χαιρετίζω την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αποκατάσταση του Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κυρού Ιωακείμ Στρουμπή.
Με την πράξη της αυτή η Ελλαδική Εκκλησία αποκατέστησε μια τραγική αδικία σε βάρος ενός ιεράρχη ο οποίος τίμησε τα ράσα του και υπηρέτησε το λαό του. Η πολιτική μισαλλοδοξία της μετακατοχικής περιόδου τον κήρυξε έκπτωτο της Μητρόπολής του με πρωταγωνιστές και υποκινητές ακραία εθνικιστικά στοιχεία της εποχής.
Η απόφαση της ιεράς Συνόδου κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο ανωμαλίας μετά την αποκατάσταση και του τελευταίου ΕΑΜικού Μητροπολίτη και ικανοποιεί απόλυτα το Χιώτικο λαό.
Οφείλουμε να απονείμουμε τα σχετικά εύσημα στον εισηγητή για τη διαδικασία της αποκατάστασης Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο.”, δήλωσε ο κ. Μιχαηλίδης
Ποιος ήταν ο Ιωακείμ Στρουμπής
Ο Ιωακείμ Στρουμπής, κατά κόσμον Χριστόφορος, γεννήθηκε στα Θυμιανά Χίου το 1880. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1903 στην Κωνσταντινούπολη, λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Ιωακείμ. Το 1904 αποφοίτησε από την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Διακόνησε την Ιερά Μητρόπολη Λήμνου ως πρωτοδιάκονος και αργότερα την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου ως Πρωτοσύγκελλος.
Το 1911 εξελέγη Επίσκοπος Αρδαμερίου (στην Κεντρική Μακεδονία).[1] Μετά το μαρτύριο του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη, που δολοφονήθηκε από αποσπάσματα Νεοτούρκων, ο Ιωακείμ οργάνωσε σε όλη την Επισκοπή Αρδαμερίου μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεώς του και εράνους υπέρ της απροστάτευτης οικογένειας του εθνομάρτυρα Αιμιλιανού. Γενικότερα, πρωτοστάτησε στη διαφύλαξη της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των ελληνικών πληθυσμών απέναντι στη βουλγαρική και νεοτουρκική προπαγάνδα. Για τη συνολική του εθνική-αντιστασιακή του δράση ο Ιωακείμ εξαναγκάστηκε να απομακρυνθεί από την επισκοπή του το 1922. Έτσι μετατέθηκε στη Μητρόπολη Κορυτσάς. Ωστόσο δεν κατόρθωσε να μεταβεί στην Επαρχία του λόγω απαγόρευσης των αλβανικών αρχών. Ακολούθως, στις 7 Οκτωβρίου 1924, εξελέγη Μητροπολίτης της προσωρινής Μητροπόλεως Καρδαμύλων, Ψαρών και Οινουσσών.
Το 1933 εξελέγη Μητροπολίτης Χίου. Ως Μητροπολίτης Χίου προχώρησε στην εκποίηση αφιερωμάτων και σκευών ναών χάριν των σχολείων του νησιού. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση Νοσοκομείου στη Χίο για την καταπολέμηση ασθενειών που μάστιζαν το νησί, καθώς επίσης και άλλων κοινωφελών έργων όπως σχολείων, υδραγωγείου και αποστραγγιστικού έργου. Υποστήριζε μάλιστα και εργαζόμενους που διώκονταν από τη Δικτατορία του Μεταξά. Ακόμη φρόντιζε για την ανακούφιση και τον επισιτισμό του πληθυσμού καθώς η πείνα μάστιζε το νησί.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή και κοινωνική δράση, ενώ ήταν μέλος του ΕΑΜ. Το 1946, επί αρχιεπισκόπου και αντιβασιλέα Δαμασκηνού, δικάστηκε για τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ ως φιλοκομμουνιστής και τιμωρήθηκε με έκπτωση από τη μητρόπολή του. Ανακριτής στη δίκη του ήταν ο Θηβών Πολύκαρπος, αφού πρώτα αρνήθηκαν τρεις άλλοι επίσκοποι να αναλάβουν την συγκεκριμένη υπόθεση και τελικά καταδικάστηκε μετά από μία στημένη δίκη.
Ο Ιωακείμ εκοιμήθη στις 28 Μαρτίου 1950, πάμπτωχος και φιλοξενούμενος από συγγενείς του. Τάφηκε στο προαύλιο του ναού της γενέτειράς του.
Το κάνανε με βαριά καρδιά.
Δεν ειδοποιήσανε τον κόσμο
Ο τοπικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να κολακεύσει τον τοπικό μητροπολίτη Χίου κ.Βασιλάκη, για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε
αιδώ
και αιδώ
https://astraparis.gr/apokatastathike-i-mnimi-toy-eamiti-mitropoliti-ioakeim-stroympi/
Αποκαταστάθηκε η μνήμη του ΕΑΜίτη Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή
15 Σεπτεμβρίου 2021 | 14:57
Αποκαταστάθηκε με καθυστέρηση κάποιων δεκαετιών από την Ιερά Σύνοδο, η μνήμη του Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή, που ήταν ο τελευταίος ΕΑΜίτης Μητροπολίτης η μνήμη του οποίου δεν είχε αποκατασταθεί από την Ιερά Σύνοδο.
Με δήλωση του ο βουλευτής Χίου κ. Ανδρέας Μιχαηλίδη, γνωστοποιεί την είδηση για την απόφαση της Ιεράς Συνόδου την οποία ο χιώτικος λαός περίμενε από το 2009, χρονιά κατά την οποία είχε αποστείλει το σχετικό αίτημα με επιστολή του από τον τότε Μητροπολίτη Διονύσιο.
“Χαιρετίζω την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αποκατάσταση του Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κυρού Ιωακείμ Στρουμπή.
Με την πράξη της αυτή η Ελλαδική Εκκλησία αποκατέστησε μια τραγική αδικία σε βάρος ενός ιεράρχη ο οποίος τίμησε τα ράσα του και υπηρέτησε το λαό του. Η πολιτική μισαλλοδοξία της μετακατοχικής περιόδου τον κήρυξε έκπτωτο της Μητρόπολής του με πρωταγωνιστές και υποκινητές ακραία εθνικιστικά στοιχεία της εποχής.
Η απόφαση της ιεράς Συνόδου κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο ανωμαλίας μετά την αποκατάσταση και του τελευταίου ΕΑΜικού Μητροπολίτη και ικανοποιεί απόλυτα το Χιώτικο λαό.
Οφείλουμε να απονείμουμε τα σχετικά εύσημα στον εισηγητή για τη διαδικασία της αποκατάστασης Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο.”, δήλωσε ο κ. Μιχαηλίδης
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2022/03/1950.html
Ενας «δικός» μας δεσπότης που πέθανε σαν σήμερα το 1950 και οι δικοί τους Αρχιεπίσκοποι
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Δευτέρα 28 Μαρτίου 2022 | 8:35 μ.μ.
«Αυλοκόλακες και ερπετά προ των εκμεταλλευτών του λαού, έμποροι χρησιμοποιούντες την Αγίαν Θρησκείαν ως μέσον ναρκώσεως των λαϊκών μαζών, ασεβείς και άθεοι, μη πιστεύοντες εις ουδέν ανώτερον, αλλά μόνον εις το χρήμα και εις την σάρκαν. Υποκριταί και θεομπαίχται, δοσίλογοι και εκμεταλλευταί με παθολογικάς ανηθίκους παρεκτροπάς, αδίστακτοι Φαρισαίοι διά να κρατούν τον Λαόν μέσα εις το σκότος της Θρησκοληψίας, και άσπονδοι εχθροί κάθε κοινωνικής προόδου και εξελίξεως».
Τα παραπάνω λόγια ενός από τους τρεις δεσποτάδες (οι δυο άλλοι ήταν ο Κοζάνης Ιωακείμ και ο Ηλείας Αντώνιος) που τάχτηκαν με το μέρος του λαού σε «σκοτεινές εποχές», του ΕΑΜίτη Μητροπολίτη Χίου-Ψαρών και Οινουσσών Ιωακείμ Στρουμπή, δείχνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου.
Πέθανε σαν σήμερα 28/3/1950, πάμπτωχος, και φιλοξενούμενος από συγγενείς του. Ηταν ένας δεσπότης που αξίζει να μνημονεύουμε για άκουσε και στάθηκε δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό, που αφουγκράστηκε τα προβλήματα του φτωχού και δοκιμαζόμενου κόσμου.
Δείτε τώρα και τους «δικούς» τους αρχιρασοφόρους. Ο προ προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ συμβούλευε τους υφιστάμενους του δεσποτάδες πώς θα νταλαβερίζονται με «πουτάνες και πούστηδες» χωρίς να «σκανδαλίζουν» το ποίμνιο τους,
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2022/01/blog-post_998.html
ενώ ο προκαθήμενος του Ιερώνυμου, Χριστόδουλος στο μόνο θεό που πίστευε ήταν το χρήμα όπως έδειξε η κληρονομιά που άφησε όταν πέθανε. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Και για να επανέλθουμε στον ΕΑΜίτη δεσπότη Ιωακείμ ο οποίος πέθανε σαν σήμερα το 1950 διαβάστε την ανάρτηση που τιτλοφορούσαμε: «Λες και δεν πέρασε μια μέρα για την ηγεσία του παπαδαριού από το 1946»
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2021/12/1946_01935338044.html
Λες και δεν πέρασε μια μέρα για την ηγεσία του παπαδαριού από το 1946
Από giorgis , Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021 | 4:00 μ.μ.
Του Γ. Γ
Δεν το κρύβω ότι εντυπωσιάστηκα από την δήλωση, που διάβασα ότι έκανε ένας δεσπότης, τον οποίο η «Ιερά¨ Σύνοδος καθαίρεσε μετά την απελευθέρωση, γιατί στην διάρκεια της Κατοχής αυτός είχε αναπτύξει σημαντική αντιστασιακή και κοινωνική δράση, όντας μέλος του ΕΑΜ.
Μιλάμε για τον Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, ο οποίος το 1946, δικάστηκε, επί αρχιεπισκόπου και αντιβασιλέα Δαμασκηνού, σε ένα στημένο δικαστήριο, με ψευδομάρτυρες και κατασκευασμένες κατηγορίες. Ο πραγματικός λόγος ήταν η ενεργή του συμμετοχή στο στο ΕΑΜ και γι’ αυτό θεωρούταν φιλοκομμουνιστής.
Σ’ αυτή την δίκη – παρωδία τιμωρήθηκε με έκπτωση από τα αρχιερατικά του καθήκοντα για να τον διαδεχθεί ο φανατικός αντικομμουνιστής, δεσπότης Φωστείνης, ο οποίος σε συνεργασία με τις αρχές ασφαλείας, είχε αναλάβει να «ξεκαθαρίσει» κάθε «κομμουνιστική διάβρωση», που θεωρούσε το τότε καθεστώς ότι υπήρχε στον κλήρο.
Μόλις φέτος και μετά 75 χρόνων η «Ιερά» Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 25 Αυγούστου και μετά από αίτημα του Μητροπολίτη Χίου -ο οποίος είχε δεχθεί καταιγισμό πιέσεων- αποκατέστησε ηθικά τον Ιωακείμ όπως είχε συνέβη νωρίτερα για τους άλλους δύο Μητροπολίτες που συμμετείχαν στο ΕΑΜ. Τον Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο.
Εναυσμα γι’ αυτή την ανάρτηση υπήρξε η δήλωση που είχε κάνει ο «φιλοκομμουνιστής» δεσπότης μετά την ανακοίνωση της καταδίκης του. Την βρήκα στο βιβλίο Γιώργου Καραγιάννη «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο» και σας την παραθέτω με την εκτίμησή μου, ότι από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει το παραμικρό στην λειτουργεία της ηγεσίας της επικρατούσας θρησκείας:
«… Εις την δίκην αυτήν γενικώς μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι ουδεμία δικαστική πλάνη έλαβεν χώρα αλλά μόνο διχαστική εμπάθεια και ασυνειδησία.
Και δεν ήτο δυνατόν να αναμείνει κανείς άλλην απόφαση από τους δικαστάς οι οποίοι με εδίκασαν το πλείστον των οποίων ανήκουν εις την τάξην εκείνην των τυχάρπαστων κληρικών, οι οποίοι κατά κακήν μοίραν ανήλθον εις τα ανώτερα εκκλησιαστικά αξιώματα ουχί διότι τους διέκρινε σχετική ικανότης ή εκκλησιαστική παιδεία και συνείδησις, αλλά διότι στην προαγωγή των συνετέλεσε η ψυχική τούτων εξαχρείωση, συχνά δε και αι επικρατούσαι πολιτικαί συνθήκαι, τας οποίας ούτοι αισχρώς εξεμεταλλεύθησαν.
Ταπεινοί δούλοι πολιτικών ηγετών, οπαδοί της παλαιοκομματικής φαυλοκρατίας. εχθροί των νεωτέρων κοινωνικών ιδεών, αυλοκόλακες και ερπετά προ των ισχυρών και εκμεταλλευτών του λαού, έμποροι της υψηλής θρησκευτικής ιδέας, χρησιμοποιούντες την αγίαν ημών θρησκεία ως μέσον υπνωτισμού και ναρκώσεως των λαϊκών μαζών, χωρίς στοιχειώδη ανωτερότητα, χωρίς χριστιανικά ιδανικά, χωρίς ανθρωπιστικούς παλμούς, ασεβείς και άθεοι, μη πιστεύοντες εις ουδέν ανώτερον αλλά μόνον εις το χρήμα και εις την σάρκαν για τα οποία ζουν και κινούνται. υποκριταί και θεομπαίχται, συνεργάται των Γερμανών και όλων των εχθρών του λαού, δοσίλογοι και εκμεταλλευταί του λαού μας, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με την ηθικότητα, ερείπια κοινωνικά και ηθικά με παθολογικάς ανήθικους παρεκτροπάς, έμποροι της εκκλησίας, ασυγκίνητοι προ της λαϊκής δυστυχίας, αδίστακτοι Φαρισαίοι διά να κρατούν το λαό μέσα εις το σκότος της θρησκοληψίας και άσπονδοι εχθροί κάθε κοινωνικής προόδου και εξελίξεως.
Αυτοί είναι εκείνοι που έδωσαν καταδικαστικήν ψήφον στην υπόθεσή μου, γιατί ήθελαν να πλήξουν και να ταπεινώσουν έναν ακόμη αρχιερέα μαζί με τον Ηλείας Αντώνιον και τον Κοζάνης Ιωακείμ, που διαφέρει απ’ αυτούς και που στάθηκε κοντά στον λαό, τον οποίον αυτοί φθονούν και μισούν, γιατί αγωνίστηκε και αγωνίζεται για τις λαϊκές ελευθερίες και την κοινωνική πρόοδο…».
0 Ιωακείμ Στρουμπής, μετά την καταδίκη του από το Συνοδικό Δικαστήριο, έζησε πάμπτωχος στη Χίο έως το θάνατό του, το 1950.
Παράθεμα: Αρχείο του 2010: Ο Αγιασμός της Αριστεράς | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές