[Υποκρισία, φασισμός, γελοιότητα και κοινωνική οπισθοδρόμηση]
Ο Μουσολίνι υπήρξε υπόδειγμα ηγέτη για τις ελλαδικές εκκλησιαστικές αρχές
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Μεταφέρω εδώ σε δυο συνέχειες (όπως και στο πρωτότυπο), μια εξαιρετική έρευνα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Γιώργου Καραγιάννη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 16.12.2016 στον «Ημεροδρόμο». Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι η κρατική Εκκλησία στο Μεσοπόλεμο, στο δεδομένο πολιτικό περιβάλλον, που δεν επέτρεπε βεβαίως απαγχονισμούς, λίγα πράγματα θα είχε να ζηλέψει από τους Αγιατολάχ του Ιράν, αφού δεν διστάζει να εκθειάσει ανοιχτά ακόμη και τον τότε ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο στον εκκλησιαστικό Μεσαίωνα Μουσολίνι, το ίνδαλμα του ευσεβή προσκυνητή του Βατοπεδίου και υμνητή του παιδεραστή Ναζιστή Στράιχερ, Χρήστου Παππά (Δημόσιου Ουρητή) της Χ.Α. Το σκοτεινιασμένο μυαλό του Ελληνορθόδοξου Αρχιερατείου («μωραίνει Κύριος..»), είχε προπολεμικά την αυταπάτη πως ο ιταλικός φασισμός θα σεβόταν τον ελληνικό φασισμό. Η περί ηθών υποκριτική αντίληψη των ολοκληρωτικά διεφθαρμένων ρασοφόρων, ταλαντευόταν και τότε μεταξύ του γελοίου και του φασιστικού, αν και το πρώτο έτσι κι αλλιώς αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του δεύτερου. Το άρθρο κοσμείται από πολλές φωτογραφίες της εποχής, που δεν τις μετέφερα όλες εδώ και αξίζει ο αναγνώστης να το επισκεφθεί στην πηγή του. Ο Γ.Καραγιάννης, ειδικός περί τα εκκλησιαστικά, έχει συγγράψει και τα βιβλία «Εκκλησία και κράτος, 1833 – 1997» (Το Ποντίκι-1997), «Η εκκλησία από την κατοχή στον εμφύλιο» (Προσκήνιο-2003), «Εκκλησία και ελληνισμός από το 1821 έως σήμερα» (Προσκήνιο-2005, από κοινού με τον Γ.Θ.Πρίντζιπα). Νομίζω πως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Ορθοδοξία όποτε της δόθηκε η δυνατότητα, στο Βυζάντιο, στη Ρωσία, στη Σερβία, στη Ρουμανία, στην Ελλάδα και αλλού, εγκλημάτισε από κοινού με την τυραννική κοσμική εξουσία. Το ζήσαμε και στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, που τα κακουργήματά της ευλογήθηκαν από την Εκκλησία (ακόμη και με ανίερες Δοξολογίες στους Ναούς), το βλέπουμε και σήμερα που ο Αρχιεπίσκοπος Γιάννης Λιάπης (με το επαγγελματικό ψευδώνυμο Ιερώνυμος Β΄, προς τιμήν του βασιλοχουντικού Ιερώνυμου Α΄), καλεί επίσημα σε εκδηλώσεις της Αρχιεπισκοπής (19.2.2017) τον υπόδικο Φύρερ, σύζυγο της βουλευτίνας ιδιοκτήτριας του ροζ ξενοδοχείου πρώην ‘New Dream’, «ποιητή του Εωσφόρου» («Το αστραφτερό σκοτάδι του Εωσφόρου») και αφεντικό της «σποράς των νικημένων του ‘45», ακόμη και υπό το βλέμμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού (8.2.2018), που αδιαφορούν για τον προσβλητικότατο συγχρωτισμό, αρνούμενοι να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια των ύπατων θεσμικών τους αξιωμάτων («Παρά τη Novartis, τα 10 χρόνια του Ιερώνυμου τους ένωσαν»). Να σημειωθούν δυο πράγματα: Κανείς δεν ζήτησε ποτέ από την κρατική Εκκλησία να απολογηθεί για τη διαρκή θετική στάση της απέναντι στον φασισμό και για τον ψευτοπουριτανισμό της που έφτασε, όπως καταγράφει και με σχετική φωτογραφία το πρωτότυπο, να έχει μηνυθεί δυο φορές (1913, 1917) στην Ι. Σύνοδο, γιατί έκοψε τα μακριά μαλλιά του και επειδή παρακολούθησε παράσταση αρχαίας τραγωδίας, ο τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α΄. Ακολουθεί η έρευνα:
«Αστυνομία ηθών» με ράσα στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Α΄)
Έλεγχος από την Εκκλησία, σε συνεργασία με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, σε όλες τις εκδηλώσεις τη ζωής, με το πρόσχημα της προστασίας του ελληνικού Έθνους και των ηθών του- «Στίγμα και όνειδος του Κράτους ημών η βλασφημία» -Το παράδειγμα του «ευσεβούς» Μουσολίνι, τα «ασεβή» γραμμόφωνα και η αμαρτωλή Βαρβάρα-Κατά του κινηματογράφου, του θεάτρου και του «γελοίου» και «ανοήτου»…Τσάρλι Τσάπλιν.
Η Εκκλησία της Ελλάδος είχε και έχει «πολιτογραφήσει» τον εαυτό της ως την κατ’ εξοχήν ηθική δύναμη του Έθνους και του αστικού ελληνικού κράτους και οι κληρικοί της, παντός βαθμού, «διανοούμενοι ταγοί του Έθνους». «Η Εκκλησία είναι η ηθική δύναμις του Κράτους. Η δράσις αυτής είναι δράσις υπέρ του Έθνους και του Κράτους του Ελληνικού» ανέφερε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Τιμόθεος σε συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου τον Ιούνιο του 1926 (αρχιμανδρίτη Θεόκλητου Στράγκα «Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία εκ πηγών αψευδών 1817-1967», τ. Β΄, σ. 1426). Και όχι μόνο αυτό.
Απόκομμα εφημερίδας με την είδηση για την απαγόρευση της «Βαρβάρας».
Μεγαλωμένη στην αγκαλιά του αστικού κράτους και υποταγμένη σ’αυτό, κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά σε ένα φαινόμενο της κοινωνικής ζωής, το οποίο δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, έσπευδε να ζητήσει την προστασία, αλλά και την παρέμβαση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, σε αντάλλαγμα της υποστήριξης που έδινε στο κυρίαρχο κράτος. Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ενημερώνοντας την Ιεραρχία, τον Οκτώβριο του 1924 για τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, Θεμιστοκλή Σοφούλη, σημείωνε χαρακτηριστικά: Η Εκκλησία «είναι η μόνη δύναμις, ην δυνάμεθα ν’ αντιτάξωμεν κατά του κομμουνισμού και των άλλων εχθρών της κοινωνίας» (Θεόκλητου Στράγκα, οπ.π., σ. 1316). Ειδικότερα στην περίοδο του Μεσοπολέμου, η δυναμική εισβολή νέων ιδεών στην ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίστηκε από την Εκκλησία, όχι μέσω ενός εναλλακτικού αυτόνομου θρησκευτικού λόγου, αλλά κυρίως μέσω των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών.
Η « κατάπνιξις του κακού»
Μάλιστα, το 1924 ο αρχιεπίσκοπος έφτασε στο σημείο να ζητήσει από τον υπουργό Δικαιοσύνης, Γεώργιο Καφαντάρη, και την ανασύσταση της «Αστυνομίας των ηθών, αποσκοπούσα εις την ενεργόν παρακολούθησιν του κακού και την άμεσον κατάπνιξιν αυτού οπουδήποτε και υφ’ οιανδήποτε καν τούτο εμφανίζεται μορφήν». Η Αστυνομία των ηθών, προσέθετε, «διευθυνομένη παρά Συμβουλίου εξ ανωτάτων του Κράτους υπαλλήλων, εις ό να μετέχη δι’ αντιπροσώπου αυτής και η Εκκλησία κατά τόπους, δέον ν’αναλάβη πρωτίστως την εξυγίανσιν του θεάτρου και του κινηματογράφου» (επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος, «Εκκλησία», τ.35, 26.1.1924).
Εκστρατεία κατά του «εγκλήματος της βλασφημίας»
«Οι άντρες βρίζουν, οι γυναίκες δίνουν κατάρες» γράφει ο Ηλίας Πετρόπουλος στα προλεγόμενα του βιβλίου του «Ρεμπέτικα τραγούδια». Και στην Ελλάδα, τον πρώτο καιρό μετά την αποτυχημένη Μικρασιατική εκστρατεία, μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά με 1.500.000 ρακένδυτους πρόσφυγες, ένα λαό εξαγριωμένο για την καταστροφή κι ένα στρατό εξουθενωμένο ηθικά, μετά την ήττα, οι βλαστήμιες έδιναν και έπαιρναν κατά πάντων. Το υβρεολόγιο των Ελλήνων, ενισχυμένο από το τουρκικό, ήταν πλουσιότατο. Έτσι όλοι εκείνη την εποχή ακολουθούσαν το παράδειγμα του Καραϊσκάκη με την παραμικρή αφορμή, μη αφήνοντας απέξω τίποτα, από τα θεία μέχρι τους αιτίους της καταστροφής και του εκφραστές της εξουσίας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, διεκδικώντας για τον εαυτό της το ρόλο του θεματοφύλακα της ψυχικής υγείας των Ελλήνων και της ηθικής του Έθνους, ανέλαβε από την πρώτη στιγμή το έργο να σταματήσει με όλα τα μέσα και κυρίως τα κατασταλτικά, αυτό το «έγκλημα» όπως το χαρακτήριζαν οι εκπρόσωποί της.
Έτσι στα τέλη Μαΐου του 1923 ο αρχιεπίσκοπος, με την εγκύκλιο του «κατά της βλασφημίας», ζητεί την λήψη αυστηρών μέτρων, ιδιαίτερα για τους στρατευμένους που «εγκληματούν».
Η ανταπόκριση της Πολιτείας είναι άμεση. Εκδίδεται αυστηρή διαταγή των υπουργών Ναυτικών και Στρατιωτικών, το Φρουραρχείο Πειραιά επέβαλε αυστηρές ποινές σε στρατιώτες, η Αστυνομία συνέλαβε εκατοντάδες «εγκληματούντες» και η Ιερά Σύνοδος «εξέφρασε την ευαρέσκειά της» προς τις αρχές: « Η Αστυνομία Πόλεων δεν περιώρισε την αποστολήν αυτής εις μόνην της εξωτερικής δημοσίας τάξεως τήρησιν, αλλ’ έχε την συναίσθησιν ότι κυρίως οφείλει να συντελέση εις την βελτίωσιν και την εξημέρωσιν των ηθών (…) Τούτου ένεκα εκ των πρώτων αυτής καθηκόντων εθεώρησεν, επισκεπτομένη τον Μακαριώτατον Μητροπολίτην να ζητήση οδηγίας και υποδείξεις περί των πρακτέων κατά την κατεύθυνσιν ταύτην, μετ’ άκρας δ’ ανακουφίσεως διεπιστώθη ου μόνον η σχεδόν παντελής εξάλειψις της έξεως της βλασφημίας εν τη κατ’ εξοχήν πόλει της παραλίου αμετροεπείας…» («Εκκλησία», 9.6.1923 και 4.8.1923).
Η ετικέτα του δίσκου με το τραγούδι «Η Βαρβάρα», που απαγορεύθηκε ως … άσεμνο.
«Το στίγμα και το όνειδος του Κράτους ημών»
Τα κατασταλτικά μέτρα συνεχίζονται αλλά οι Έλληνες και κυρίως οι στρατευμένοι και τα εργατικά στρώματα δεν σταμάτησαν να «εγκληματούν» και να βλαστημούν την άθλια ζωή που ζούσαν. Τον Οκτώβριο του 1924 συνέρχεται η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θέμα της συζήτησης το υπόμνημα της Χριστιανικής Ενώσεως Σωματείων «εν ώ ανελύετο το έργον του Κορδάτου περί των ελατηρίων της επαναστάσεως του ’21 και εξετίθετο η κατάστασις της εκπαιδεύσεως και παρεκαλείτο η Ιεραρχία, ίνα λάβη κατάλληλα μέτρα κατά των εχθρών της θρησκείας, της κοινωνίας και της γλώσσης». Στη διάρκεια της συζήτησης, κατά την οποία αποφασίστηκε να μοιραστεί στις εκκλησίες μελέτη με τίτλο « Ο ιστορικός υλισμός εξ απόψεως φιλοσοφικής» (συγγραφέας της ήταν ο θεολόγος Π. Τρεμπέλας μέλος της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή»), ο εκ των εισηγητών μητροπολίτης Καλαβρύτων Τιμόθεος απαριθμεί τα τρία στοιχεία που «παρουσιάζουσι την σημερινήν ηθικήν κατάστασιν του Έθνους και του Κράτος ημών ως λίαν έκτροπον και οικτροτάτην». Πρώτοι υπεύθυνοι της «διασαλεύσεως της θρησκευτικής πίστεως του Έθνους» είναι οι μασόνοι, οι κομμουνιστές και η προπαγάνδα των προτεσταντικών αποστολών στην Ελλάδα (σ.σ. όπως και σήμερα με τις διάφορες ΜΚΟ έτσι και τότε η χώρα είχε κατακλυσθεί από διάφορες αποστολές κυρίως προτεσταντικών οργανώσεων που δούλευαν μέσα στους πρόσφυγες). Δεύτερη σε βαθμό επικινδυνότητας είναι η βλασφημία. Και τρίτος ο «αισθητισμός, ή ηδονισμός», ο «μετά κυνισμού εμφανιζόμενος εν τη κοινωνική ανατροφή».
Η βλασφημία, κατά τον εισηγητή, «πρωτίστως και ιδία εις τας μεγάλας πόλεις, αλλ’ ουχί ολιγώτερον εις τα απώτατα χωρία, είναι γενικευμένη και αποτελεί το στίγμα και το όνειδος του Κράτους ημών, το οποίον δια το θανάσιμον και αντιανθρώπινον τούτο έγκλημα, το διαπραττόμενον και υπό στρατιωτικών παντός βαθμού, οι Τούρκοι το θεωρώσιν άθρησκον και δικαιολογώσι παρά τω λαώ και τω στρατώ αυτών τον χαρακτηρισμόν του άπιστοι, ον ανέκαθεν αποδίδουσιν εις τους Έλληνας, ίνα φανατίζωνται εις την προς τον Μωάμεθ πίστιν αυτών και ορμώσι με αυταπάρνησιν κατά των εχθρών, των Ελλήνων». Ο εισηγητής καλούσε για μια ακόμη φορά τα υπουργεία των Εσωτερικών και των Στρατιωτικών να διατάξουν «ότι δύναται να συντελέση εις την εξάλειψιν του εγκλήματος τούτου από πάσης κοινωνίας ανθρώπων Ελλήνων». (Θεόκλητου Στράγκα, οπ. π. , σ.1300).
Το παράδειγμα του «ευσεβούς» Μουσολίνι
Τα αρμόδια υπουργεία λαμβάνουν τα «προσήκοντα μέτρα», αλλά οι Έλληνες το χαβά τους. Και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες καλούν τις αρχές να ακολουθήσουν το παράδειγμα του «ευσεβούς» Μουσολίνι ο οποίος μέσα στις πολλές «εκστρατείες» που εκήρυσσε στο όνομα του φασισμού, ήταν κι αυτή κατά της βλασφημίας. Το καλοκαίρι του 1931 το επίσημο περιοδικό της μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, «Γρηγόριος ο Παλαμάς» (διευθυντής του ήταν ο συνταγματάρχης ε.α. Γεώργιος Σ. Ανδρεάδης), υμνεί τον Μουσολίνι: «… Υπόσχεται ο Ντούτσε πλην των άλλων εξυγιαντικών μέτρων τα οποία λαμβάνει δια την ηθικήν εξύψωσιν των πατριωτών του, μέσα εις την πληθώρα των ασχολιών του, να επιληφθή και της εκριζώσεως της αξιοθρηνήτου ταύτης συνηθείας, οία η κατά των θείων βλασφημία» («Γρηγόριος ο Παλαμάς», Ιούλιος 1931).
Και τα «ασεβή»… γραμμόφωνα!
Με την εμφάνιση των γραμμοφώνων και την διάδοση της χρήσης τους σε ολόκληρη τη χώρα προκύπτει ένας ακόμη μπελάς για την εκκλησιαστική ηγεσία. Πώς θα εμποδίσουν να παίζονται πλάκες με τραγούδια που «διακωμωδούν τα θεία» ή χαρακτηρίζονται «άσεμνα»; Η λύση στο μείζον αυτό ζήτημα για την σωτηρία του Έθνους; Και πάλι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι αστυνομικές απαγορεύσεις. Τον Σεπτέμβριο του 1930 διαβάζουμε στην εφημερίδα «Πρωία» κάτω από τον τίτλο «Η πρώτη καταδικαστική απόφασις» την είδηση: «Μηνυθείς υπό αστυνομικών οργάνων προσήλθε χθες εις το Πλημμελειοδικείον Πειραιώς ο καταστηματάρχης κ. Κουβέλης κατηγορούμενος ότι επώλει μίαν πλάκα της Εταιρείας Πατέ αποδίδουσαν το υπό τον τίτλον «Πάτερ ημών» τραγουδάκι της επιθεωρήσεως η «Καμπάνα» το οποίον χαρακτηρίζεται ως διακωμώδησις των θείων και ως προσβολή των δημοσίων ηθών. Το δικαστήριον κατεδίκασε τον κατηγορούμενον εις 30 ημερών φυλάκισιν και πρόστιμον. Πρόκειται περί της πρώτης καταδίκης μετά την εφαρμογήν της αστυνομικής διατάξεως της απαγορευούσης εξύβρισιν ή προσβολήν των θείων».
Λίγους μήνες μετά το περιοδικό «Γρηγόριος ο Παλαμάς» επαινεί τον αστυνομικού διευθυντή Αθηνών για την παρακάτω διαταγή που εξέδωσε στις 31 Ιανουαρίου 1931: «Απαγορεύομεν την εν δημοσίοις τόποις χρησιμοποίησιν πλακών γραμμοφώνου δι ών διακωμωδούνται ή σατυρίζονται διάφοροι εκκλησιαστικοί ύμνοι και εν γένει η θρησκεία ή παν άλλο αντικείμενον έχον σχέσιν προς την θρησκείαν…» («Γρηγόριος ο Παλαμάς» , Μάρτιος 1931).
Η δικτατορία του Μεταξά και η λογοκρισία των τραγουδιών
Τα πράγματα για τους συνθέτες και τους στιχουργούς γίνονται δυσκολότερα με την δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού με υφυπουργό τον Θεολόγο Νικολούδη λειτουργεί επιτροπή λογοκρισίας («επιτροπή επιλογής των τραγουδιών» ήταν η επίσημη ονομασία της) από τους Ψαρούδα, Μπεράτη, Τέλο Άγρα, Μπόταση και Πολίτη, που «παρακολουθεί αγρύπνως δια παν νεοεκδιδόμενον και φωνογραφούμενον ελληνικόν τραγούδι», όπως έγραφε τον Οκτώβριο του 1938 το περιοδικό της εποχής «Το τραγούδι». Και όταν κάτι ξεφεύγει και κυκλοφορεί στην αγορά, τότε το λόγο έχει η αστυνομία του διαβόητου Μανιαδάκη, προστατεύοντας έτσι την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια , τους θεμέλιους λίθους του φασιστικού καθεστώτος.
Στις 16 Απριλίου 1937 ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών Ιωάννης Βαβούρης εκδίδει διαταγή «Περί απαγορεύσεως βλασφημιών και χρήσεως πλακών φωνογράφου σατυριζoυζών την Θρησκείαν» με την οποία ορίζονταν τα εξής:
«Άρθρον 1, Απαγόρευσις βλασφημίας των θείων.
Απαγορεύομεν τας βλαστημίας και υβριστικάς εν γένει εκφράσεις κατά των θείων , των ιερών αντικειμένων και παντός καθιερωμένου εις την θείαν λατρείαν.
Άρθρον 2. Απαγόρευσις δημοσία ύβρεων. Απαγορεύομεν τας δημοσία γενομένας ύβρεις καθ’ οιουδήποτε ατόμου, εφ’ όσον αύται αποτελούσι προσβολήν των δημοσίων ηθών ή της αιδούς, επιφυλασσομένου παντός δικαιώματος προς υποβολήν εγκλήσεως εκ μέρους του υβρισθέντος δια την προσγενομένην αυτώ προσβολήν της τιμής.
Άρθρον 3. Απαγόρευσις πλακών φωνογράφου.
Απαγορεύομεν την εν δημοσίοις τόποις χρησιμοποίησιν πλακών γραμμοφώνου δι’ ών διακωμωδούνται ή σατυρίζονται διάφοροι εκκλησιαστικοί ύμνοι και εν γένει η θρησκεία ή παν άλλον αντικείμενον έχον σχέσιν προς την θρησκείαν. Επαφίεται ημίν το δικαίωμα όπως δι’ αποφάσεων ημών απαγορεύομεν την χρησιμοποίησιν πλακών φωνογράφου, ών το περιεχόμενον κρίνεται παρ’ ημών ως άσεμνον και προσβάλλει γενικώς τα χρηστά ήθη.
Άρθρον 4. Οι παραβάται της παρούσης , ής η ισχύς άρχεται από της δημοσιύσεως εν τη εφημερίδι της Κυβερνήσεως και ής η εκτέλεσις ανατίθεται εις τους αστυνομικούς υπαλλήλους διώκονται και τιμωρούνται συμφώνως τω άρθρω 697 του Ποινικού Νόμου».
Η απαγόρευση της «Βαρβάρας» του Παναγιώτη Τούντα
και του «βαρβάτου όμορφου και κοτσονάτου κέφαλου».
Ένα από τα πρώτα θύματα των αστυνομικών διαταγών της εποχής της μεταξικής δικτατορίας ήταν και η πασίγνωστη « Βαρβάρα» του Παναγιώτη Τούντα που τραγούδησε ο Στελλάκης Περπινιάδης:
«Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει
και ψαρεύει τα λαβράκια, κεφαλόπουλα, μαυράκια
Το καλάμι της στο χέρι, κι όλη νύχτα στο καρτέρι
περιμένει να τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει
Ένας κέφαλος βαρβάτος, όμορφος και κοτσονάτος
της Βαρβάρας το τσιμπάει, το καλάμι της κουνάει
Μα η Βαρβάρα δεν τα χάνει τον αγκίστρωσε τον πιάνει
τον κρατά στα δυο της χέρια και λιγώνεται στα γέλια
Κοίταξε μωρή Βαρβάρα, μη σου μείνει η λαχτάρα
τέτοιος κέφαλος με νύχι, δύσκολα να σου πετύχει
Βρε Βαρβάρα μη γλιστρήσει και στη θάλασσα βουτήξει
βάστα τον απ’ το κεφάλι μη σου φύγει πίσω πάλι
Στο καλάθι της τον βάζει κι από την χαρά φωνάζει
έχω τέχνη έχω χάρη ν’ αγκιστρώνω κάθε ψάρι
Για ένα κέφαλο θρεμμένο όλη νύχτα περιμένω
που θα ‘ρθεί να μου τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει».
Οι στοίχοι αυτοί χαρακτηρίστηκαν άσεμνοι και η κακομοίρα η «Βαρβάρα» απαγορεύτηκε. Σε μονόστηλο εφημερίδων της εποχής και με τίτλο «Η ‘ Βαρβάρα’ απηγορεύθη» διαβάζουμε: « Υπό οργάνων της Ειδικής Ασφαλείας κατεσχέθησαν οι φωνογραφικοί δίσκοι του γνωστού λαϊκού τραγουδιού «Η Βαρβάρα» καθ’ όσον εχαρακτηρίσθη τούτο ως άσεμνον. Οι κατασχεθέντες δίσκοι απεστάλησαν εις την εισαγγελίαν των πλημμελειοδικών δια τα περαιτέρω».
Κατά του κινηματογράφου, του θεάτρου και του «γελοίου» και «ανοήτου»… Τσάρλι Τσάπλιν!
Σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου οι πανίσχυρες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, όπως η «Ζωή», με την ενθάρρυνση και της εκκλησιαστικής ηγεσίας, καταδικάζουν τον κινηματογράφο, ως «σχολείο ηθικής ανατροπής» και το θέατρο επειδή «υποδαυλίζει τα κατώτερα αισθήματα, καταρρίπτει ηθικούς φραγμούς, κρημνίζει υγιείς αρχάς, γίνεται ο κυριώτερος συντελεστής της ηθικής καταπτώσεως και ερειπώσεως» και γι’ αυτό καλούν τους πιστούς « τους επιζητούντας την σωτηρίαν των και θέλοντας την απαλλαγήν της κοινωνίας από της τοιαύτης ηθικής σήψεως να αποφεύγουν συστηματικώς τας θεατρικάς παραστάσεις , με την πεποίθησιν ότι δια του τρόπου αυτού αντιδρούν κατά της ανηθικότητος» («Ζωή», 8.6.1921 και 16.11. 1921).
Στις 19 Οκτωβρίου 1924, ξεσπάει φωτιά στον κινηματογράφο «Πανόραμα», που βρισκόταν στο σταθμό Λαυρίου (εκεί όπου σήμερα υπάρχει η ομώνυμη πλατεία στο κέντρο της Αθήνας). Η αίθουσα, στην οποία συνήθως προβάλλονταν περιπέτειες και κωμωδίες, ήταν γεμάτη από εργάτες, στρατιώτες, μικρά παιδιά και λούστρους της Ομόνοιας («υποδηματοκαθαριστάς» τους ονομάτιζαν οι εφημερίδες της εποχής), που παρακολουθούσαν την ταινία «Ο Σαρλώ και ο σκύλος του», με πρωταγωνιστή τον Τσάρλι Τσάπλιν. Λόγω έλλειψης μέτρων πυρασφάλειας, εκατοντάδες νέοι παγιδεύονται στον εξώστη (εκεί το εισιτήριο ήταν φθηνότερο από την πλατεία). Τραγικός απολογισμός: Είκοσι πέντε νεκροί και 16 σοβαρά τραυματίες με βαρύτατης μορφής εγκαύματα.
Η τραγωδία συζητείται και στην Ιεραρχία. Ο αρχιεπίσκοπος χωρίς να αναφέρει κουβέντα για την έλλειψη στοιχειωδών μέτρων πυρασφάλειας, ζητά να κλείσουν όλες οι κινηματογραφικές αίθουσες που προβάλουν τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής, περιπέτειες, αστυνομικά φιλμ και κωμωδίες που ήταν το αγαπημένο και φθηνό θέαμα για τα λαϊκά στρώματα: «Το λαβόν χώραν λυπηρόν γεγονός του θανάτου τόσων νέων εν αιθούση κινηματογράφου, ό ήτο κέντρον πραγματικής διαφθοράς, ωδήγησε την Αστυνομίαν εις την σύλληψιν πολλών νέων κλεπτών εκ της μιμήσεως των επί της οθόνης του κινηματογράφου εκτυλλισομένων. Φρονώ ότι η Σύνοδος δέον να εκφράση την λύπην της προς τους γονείς των θανόντων και την ευχήν προς την Κυβέρνησιν, όπως μη επιτρέψωσι την λειτουργίαν τοιούτου είδους κινηματογράφων» (Θεόκλητου Στράγκα , οπ.π. σ. 1300).
H «φοίτησις νεαρών υπάρξεων» στους θερινούς κινηματογράφους
Ο κινηματογράφος παραμένει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών και της Εκκλησίας και κατά τη δικτατορίας του Μεταξά: «Άμα το ανοίγμασι των πυλών των πολυπληθών Αθηναϊκών θερινών κινηματογράφων άρχισαν εν ταις εφημερίσι δημοσιευόμεναι διαμαρτυρίαι δια την εις έργα χαρακτηρισθέντα ως «ακατάλληλα δι’ ανηλίκους» φοίτησιν νεαρών υπάρξεων (σ.σ. κυρίως σκαρφαλωμένοι στις γύρω μάντρες) αι οποίαι ου μόνον ουδέν το ωφέλιμον θα αποκομίσωσιν εκείθεν αλλά τουναντίον θα εξέλθωσιν ουσιωδώς μειωμέναι κατά τον ηθικόν αυτών εξοπλισμόν. Το Κράτος δια της αρμοδίας επιτροπής ελέγχου επί των ταινιών έχει ήδη πράξει πλήρως το καθήκον του , η περαιτέρω δε προφύλαξις των νέων εκ των ηθικών τούτων κινδύνων απόκειται εις την συναίσθησιν της τεραστίας ευθύνης την οποίαν υπέχουσιν προς τα τέκνα των (…) Ο Κύριος θα ζητήσει παρ’ αυτών λόγον…» («Εκκλησία», 8.8.1939).
Και μια λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της: Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν μόνιμος στόχος των εκκλησιαστικών περιοδικών. Ενδεικτικό είναι σημείωμα της «Εκκλησίας» τον Απρίλιο του 1930 στο οποίο ο μεγάλος ηθοποιός χαρακτηρίζεται «γελοίος, ανόητος» και άτομο που «όταν ανοίγη το στόμα του προφέρη τόσον ηλιθίας ανοησίας» («Εκκλησία» 12.4.1930).
Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν «γελοίος» και «ανόητος» για την Εκκλησία.
Στο επόμενο (τελευταίο): Τα γούστα του δικτάτορα Πάγκαλου, οι μακριές οι φούστες και η Εκκλησία—Kαι ο αθλητισμός τους ενοχλούσε—Ο έλεγχος του Τύπου και το κάψιμο των βιβλίων.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Πάει για το 2021
http://www.kathimerini.gr/984729/article/epikairothta/ellada/karkinovatei-h-dikh-ths-xryshs-ayghs
14.09.2018 : 20:25
Καρκινοβατεί η δίκη της Χρυσής Αυγής
ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ
Η δίκη για τη Χρυσή Αυγή, η οποία άρχισε την άνοιξη του 2014, μετράει ήδη 253 συνεδριάσεις.
Πέντε χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα που σηματοδότησε την έναρξη των δικαστικών ερευνών για την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης στη Χρυσή Αυγή και διανύοντας πλέον το τέταρτο δικαστικό έτος από την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας για την απόδοση ευθυνών για τα θύματα της Χ.Α., η δίκη ακόμα καρκινοβατεί, διεκδικώντας να είναι η πρώτη στα δικαστικά χρονικά με τη μεγαλύτερη διάρκεια.
η δίκη συνεχίζεται μεταφερόμενη άλλοτε στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού και άλλοτε στο Εφετείο της Αθήνας, ενώ όλες οι εκτιμήσεις παραγόντων της δίκης προσδιορίζουν την κατάληξή της στο τέλος του 2020 ή ακόμα και αργότερα, ενδεχομένως το 2021!
Οι παθογένειες του δικαστικού μας συστήματος
Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών
Η φιλοχουντική στάση της Ιεραρχίας το 1967 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το αποτέλεσμα μιας διαχρονικής συνεπούς φασιστικής πορείας.
Στις 10 Απρίλη του 1925 η Σύνοδος κατήγγειλε τους κομμουνιστές που προσπαθούν να ξεριζώσουν από τους εργάτες την αγάπη προς την πατρίδα «υπό το πρόσχημα του διεθνισμού και της καταπαύσεως του πολέμου», διαπιστώνοντας πως «η ιδέα του … γενικού αφοπλισμού δεν ωρίμασεν ακόμη…».
Στις 8-2-1941 στο όργανο της Ιεραρχίας «Εκκλησία», δημοσιεύτηκε σε πένθιμο πλαίσιο θρήνος για τον Μεταξά: «Το Έθνος ολόκληρον εθρήνησεν ….και η Εκκλησία εθλίβη μεγάλως δια την απώλειαν του πιστού αυτής τέκνου». Τα καθεστώτα Χίτλερ και Μουσολίνι ενθουσίασαν την «Εκκλησία»: «Από της καταστροφής εσώθησαν τα κράτη της Ιταλίας και τελευταίον της Γερμανίας δια της ανακηρύξεως δικτατοριών…» (Σ.Μαρκέτος, «Αυγή», 9.4.’06).
Η μαύρη «Εκκλησία», δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της για τον Χίτλερ και για τον Μουσολίνι από τις 18.2.1933: «Μεταξύ των άρθρων του πολιτικού προγράμματος του νέου Αρχικαγκελαρίου υπάρχουν και τινα τα οποία, διά το οικουμενικόν του χαρακτήρος των, προκαλούν, ιδίως σήμερον, αμέριστον την προσοχήν. Υπισχνείται λοιπόν ο γερμανός αρχηγός μιας μεγίστης μερίδος του γερμανικού λαού, ότι «θα αποκαταστήσωμεν την καθαριότηταν εις την οικογενειακήν και την δημοσίαν ζωήν», «θα επαναδώσωμεν εις τον γερμανικόν λαόν την πίστιν προς τον Θεόν, την πατρίδα και την οικογένειαν», και «θα στηρίξωμεν πάλιν επί υγιών βάσεων την εκπαίδευσιν των παιδιών μας». Τοιουτοτρόπως ο προς ον απευθύνεται το πρόγραμμα εκλέκτωρ λαός ακούει σαφείς και καθαράς τας θέσεις των πολιτικών του ως προς τα θεμελιώδη ιδανικά της ατομικής και της κοινωνικής του ζωής. Και είναι καιρός -και υπάρχουν λόγοι- να ακούση, τέλος πάντων, μίαν φοράν ο ελληνικός λαός εκ στόματος των πολιτικών του επίσης καθαρά……….».
Ο Μουσολίνι ανάμεσα στα άλλα επαινείται από το ίδιο έντυπο στις 10.1.1929 για την άρνησή του στο θεσμό του διαζυγίου και στις 18.3.1933 για την κυκλοφορία γραμματόσημου με το Ευαγγέλιο. Στέκομαι σε αυτά τα επίσημα έγγραφα που εκπροσωπούν συνολικά την Εκκλησία, γιατί αν καταφύγει κανείς σε ειδικές περιπτώσεις φιλοναζιστικών εκδηλώσεων Ιεραρχών όπως του Πατάρων Μελέτιου που υποδέχτηκε επίσημα τα ναζιστικά στρατεύματα στην Αλεξανδρούπολη ή των ύμνων προς τον Χίτλερ του Αγίου Όρους, ο χώρος θα αποδειχθεί πολύ μικρός……………..
Πνεύμα και Ηθική
http://www.efsyn.gr/arthro/otan-meli-tis-ekklisias-taytizontai-me-ti-hrysi-aygi-prokeitai-gia-praxikopima-apenanti-sto
«Οταν μέλη της Εκκλησίας ταυτίζονται με τη Χρυσή Αυγή, πρόκειται για πραξικόπημα απέναντι στο Ευαγγέλιο»
Ο καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Χρυσόστομος Σταμούλης
16.04.2017
Δημήτρης Αγγελίδης
Καθώς δυναμώνουν οι ξενοφοβικές, ομοφοβικές και μισαλλόδοξες φωνές ορισμένων ιεραρχών που δεν κρύβουν τη σύμπλευσή τους με την πιο ρατσιστική και βίαιη Ακροδεξιά, ο καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Χρυσόστομος Σταμούλης, υπενθυμίζει ότι ο Χριστός υπήρξε πρόσφυγας, επισημαίνει ότι η ορθόδοξη παράδοση διδάσκει όχι απλώς την ανεκτικότητα αλλά την ουσιαστική συνάντηση με το διαφορετικό και υπογραμμίζει ότι η ταύτιση μελών της Εκκλησίας με τη ναζιστική οργάνωση και με ακραίες φονταμενταλιστικές ομάδες συνιστά πραξικόπημα απέναντι στο Ευαγγέλιο.
● Εκφράζονται συχνά στον χώρο της Εκκλησίας απόψεις ξενοφοβικές, μισαλλόδοξες, εμποτισμένες με μίσος απέναντι σε οτιδήποτε διαφέρει από το κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο. Είναι σύμφωνες αυτές οι απόψεις με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία;
Ο ξένος στην ορθόδοξη παράδοση είναι μια κυρίαρχη οντολογική πραγματικότητα, γιατί ο ίδιος ο Xριστός είναι ιστορικά και θεολογικά ξένος.
Δεν γίνεται δεκτός από τα πολιτικά και τα θρησκευτικά συστήματα της εποχής του, διώκεται και ουσιαστικά εξορίζεται, όπως το αναπαριστά η Φυγή στην Αίγυπτο, που απεικονίζεται στις ορθόδοξες εκκλησίες.
Ο Χριστός είναι ένας φυγάς, ένας πρόσφυγας, ο οποίος ανοίγει στην ορθόδοξη θεολογία τον δρόμο της αποδοχής της ετερότητας.
Οχι απλά της ανοχής, έννοια την οποία συναντάμε στον χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής και η οποία εμπεριέχει την ανισότητα, καθώς αυτός που ανέχεται βρίσκεται σε θέση ισχύος έναντι του άλλου.
Η ορθόδοξη θεολογία προτείνει τη διαδικασία της πρόσληψης, όπως στο θαυμάσιο δοξαστικό του Μεγάλου Σαββάτου, όπου ο Ιωσήφ καθικετεύει να του δώσουν το σώμα του Ιησού και λέει «Δος μοι τούτον τον ξένον».
Οχι δώσε κάτι σ’ αυτόν τον ξένον, μια διαδικασία φιλανθρωπίας, αλλά μια βαθιά υπαρξιακή πρόταση που στοχεύει στην απόλυτη πρόσληψη του άλλου.
Ο ξένος γίνεται ο εαυτός μου, στόχος είναι να συναντηθούμε και να συνυπάρξουμε μέσα από την ετερότητά μας σ’ έναν κοινό τόπο, στον τόπο του εαυτού, ατομικού ή κοινωνικού.
Πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα, το μέγεθος του οποίου ίσως ούτε η ίδια η Ορθοδοξία το κατάλαβε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και οπωσδήποτε δεν το έχει καταλάβει ο πολιτισμός μας.
● Πώς φτάνουμε στο σημείο να εκφράζονται μέσα στην Εκκλησία, αν όχι να κυριαρχούν, απόψεις διαμετρικά αντίθετες μ’ αυτή τη διδασκαλία;
Οταν η Εκκλησία άρχισε να αποκτά κρατική οντότητα, από το Διάταγμα των Μεδιολάνων και μετά, όταν δηλαδή άρχισε να μετακινείται από τον χώρο της εξορίας προς τη δημόσια πλατεία και ταυτόχρονα προς τον χώρο των κρατικών δομών, νομίζω ότι έχασε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρισματικού της χαρακτήρα.
Λειτούργησε σε πλαίσια θεσμικά, απέκτησε δύναμη, και η δύναμη απομακρύνει από τους αδύναμους και καταφρονεμένους.
Επικράτησε η θεώρηση που θέλει τον εαυτό μας να ορίζεται στο πλαίσιο όχι μιας διαδικασίας αυτοπροσδιορισμού, αλλά μιας διαδικασίας ετεροπροσδιορισμού: είμαστε αυτό που δεν είναι οι άλλοι.
Αυτή η θεώρηση δημιούργησε τεράστια προβλήματα, φοβίες και νεκρώσεις του σώματος.
Κλειστήκαμε στο σώμα μας και αμελήσαμε τη συνάντηση με τον άλλο.
Ετσι, λοιπόν, σταδιακά η Εκκλησία αποξενώθηκε από τη βιβλική παράδοση και την παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας και ονόμασε παράδοση κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη διδασκαλία τους.
Ακούμε μέλη της Εκκλησίας να ταυτίζονται με τα φαινόμενα της Χρυσής Αυγής ή άλλων ακραίων φονταμενταλιστικών ομάδων, των οποίων η οντολογία και η ιδεολογία δεν έχουν καμία σχέση με τον πυρήνα της ορθόδοξης διδασκαλίας. Πρόκειται για πραξικόπημα απέναντι στο Ευαγγέλιο.
Βέβαια, δεν πρέπει να τα φορτώνουμε όλα στην Εκκλησία -αυτό θα ήταν μια εύκολη λύση, διότι τα ακραία φαινόμενα είναι κυρίως γέννημα ενός ασφυκτικού και φοβικού πολιτισμού, ο οποίος δεν στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, αλλά στην αντιπαράθεση με κάτι που θεωρεί πως πάντα βρίσκεται εκτός του κλειστού του εαυτού.
Συνηθίσαμε μ’ αυτόν τον τρόπο να βλέπουμε το διαφορετικό σαν απειλή και όχι σαν τόπο συνάντησης με τον άλλο και άσκησης της αυτοσυνειδησίας μας.
● Βλέπουμε σήμερα ιεράρχες να πρωτοστατούν στον πόλεμο κατά του συμφώνου συμβίωσης, των αλλαγών στο μάθημα των Θρησκευτικών, της συζήτησης στο σχολείο για θέματα ισότητας των φύλων και αναπαραγωγής των διακρίσεων. Είναι αυτός ο ρόλος της Εκκλησίας;
Νομίζω ότι η Εκκλησία δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει να δίνει κι άλλες χαμένες μάχες, όπως έκανε στο παρελθόν – για παράδειγμα, στο θέμα των ταυτοτήτων και του πολιτικού γάμου.
Για τα θέματα αυτά υπάρχει η πολιτεία που κινείται με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους.
Η Εκκλησία έχει δημόσιο λόγο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την εξουσία να επιβάλει τις απόψεις της. Πολιτειακά είναι ένα μέρος του κόσμου, όπως είναι οι υπόλοιπες θρησκείες που υπάρχουν στον ελληνικό χώρο.
Κανένας σοβαρός συνταγματολόγος δεν ερμηνεύει σήμερα τον συνταγματικό όρο «επικρατούσα θρησκεία» με την έννοια της κρατικής ή της ευνοούμενης θρησκείας.
Είναι η θρησκεία της πλειονότητας του ελληνικού λαού, τίποτα περισσότερο.
Γι’ αυτό και στην πραγματικότητα δεν έχει αναγνωριστεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία κανένα ιδιαίτερο προνόμιο σε σχέση με τις άλλες θρησκείες στη χώρα μας.
Είναι ατυχές να λέγεται, για παράδειγμα, ότι το μάθημα των Θρησκευτικών στην εκπαίδευση είναι προνόμιο της Εκκλησίας.
Ανήκει αποκλειστικά στην πολιτεία, αυτό ορίζει ο νόμος.
Νομίζω ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη νομοθεσία, αλλά στην υπέρβαση των ορίων τόσο από την πολιτεία όσο και από την Εκκλησία· και σε εκείνες τις διαστρεβλώσεις που δημιουργεί η οποιαδήποτε επικίνδυνη συναλλαγή που στοχεύει στην εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων.
● Οι ομόφυλες σχέσεις και ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο ιεραρχών, που επικαλούνται κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας. Εχουν δίκιο;
Οταν αναφέρεται η Εκκλησία σε θέματα ανθρωπολογίας, που δεν σχετίζονται με τον πυρήνα του χριστιανικού δόγματος, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική ώστε να διαλέγεται με τις σύγχρονες επιστήμες και τα επιτεύγματά τους, αν την ενδιαφέρει μια ποιμαντική που δίνει νόημα και παραμυθία στη ζωή των ανθρώπων.
Οταν ο Μεγάλος Βασίλειος έγραφε την «Εξαήμερο» και ο Αγιος Γρηγόριος το «Περί κατασκευής του ανθρώπου», είχαν κατά νου το επιστημονικό κοσμοείδωλο της εποχής τους.
Σήμερα η συζήτηση επιβάλλεται να ξαναγίνει, παίρνοντας υπόψη το επιστημονικό κοσμοείδωλο της σημερινής εποχής.
Με βάση αυτό το κοσμοείδωλο πρέπει να εκφράσει τη γνώμη της η Εκκλησία.
● Η κατάσταση φαίνεται να είναι πολύ διαφορετική στην περίπτωση του Πάπα, του Οικουμενικού Πατριάρχη ή του αρχιεπισκόπου Αλβανίας. Πού οφείλεται η διαφορά;
Πράγματι έχουν γίνει πολλά βήματα με τον καινούργιο Πάπα· ο λόγος του είναι διαφορετικός.
Μακάρι να μη μείνει μόνο στο συμβολικό επίπεδο, αλλά να περάσει στο επίπεδο της πράξης, αλλάζοντας τις δομές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Η ταύτιση της Εκκλησίας με μια εθνική συνείδηση και μια κρατική δομή δημιουργεί τον κίνδυνο του εθνοφυλετισμού και των προβλημάτων που αυτός γεννά.
Οταν δεν έχει η Εκκλησία την ισχύ της κρατικής δομής, στέκεται διαφορετικά απέναντι στην ετερότητα.
Πράγματι, ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποτελούν κατεξοχήν παράδειγμα πρόσληψης της ετερότητας.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η χριστιανική ταυτότητα διαλέγεται με διαφορετικές ταυτότητες, έχοντας ισχυρή αίσθηση αυτοσυνειδησίας, χωρίς όμως να κυριαρχεί το κριτήριο ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, οι θρησκείες μπορούν να αποτελέσουν εκείνες τις «ανίσχυρες» δυνάμεις που συγκροτούν ενότητα και δίνουν στοιχεία ελευθερίας.
Αλλά και στην ελληνική Ορθοδοξία, οι προκλητικές φωνές δεν είναι ο κανόνας της Εκκλησίας, δεν εκφράζουν το σύνολό της.
Είναι φωνές προσωπικές, οι οποίες δημιουργούν προβλήματα επειδή είναι πάρα πολύ επίμονες.
Η επίσημη Εκκλησία δεν έχει εκφράσει απόψεις ξενοφοβικές ή αν το έχει κάνει, κάποιες ελάχιστες φορές, τούτο αποτελεί εξαίρεση στην πορεία της.
Νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι υποχρεωμένη η Εκκλησία να κινηθεί στην κατεύθυνση της πραγμάτωσης μιας ειρηνικής και ουσιαστικής κοινωνικής ζωής, αν θέλει να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο και ταυτόχρονα να κινείται στο πλαίσιο του παραδείγματος του Χριστού.
Θα είναι κρίμα να μην αντλήσει από τον τεράστιο πλούτο της παράδοσης και των μνημείων του πολιτισμού της Ορθοδοξίας, αλλά από τις εξαιρέσεις αυτής της παράδοσης, που δεν είναι και οι καλύτερες και ενέχουν τον κίνδυνο να οδηγήσουν την Εκκλησία εκτός της Ιστορίας.
Ποιος είναι
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης υπήρξε πρόεδρος του τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου για δύο θητείες, από το 2011 ώς το 2015.
Το συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει δοκίμια θεολογικού περιεχομένου, ενώ μελέτες του έχουν δημοσιευτεί στα αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά, σερβικά, ρουμανικά και ρωσικά.
Ασχολείται επίσης με τη χορωδιακή μουσική και σύνθεση και έχει κυκλοφορήσει πέντε σιντί.
Κάτι αλλάζει στην ορθόδοξη εθνικιστική Σερβία.
http://www.thetoc.gr/diethni/article/i-prwthupourgos-tis-serbias-pige-sto-gay-pride-binteo
Η πρωθυπουργός της Σερβίας πήγε στο Gay Pride (ΒΙΝΤΕΟ)
Πως αλλάζουν οι καιροί! Το σερβικό gay pride δεχόταν επιθέσεις από θρησκόληπτους και ακροδεξιούς. Την Κυριακή όμως κάτι άλλαξε. Συμμετείχε η πρωθυπουργός της χώρας.
18 Σεπ. 17 (17:24) Σχολίασέ το
Πως αλλάζουν οι καιροί! Το σερβικό gay pride δεχόταν επιθέσεις από θρησκόληπτους και ακροδεξιούς. Την Κυριακή όμως κάτι άλλαξε. Συμμετείχε η πρωθυπουργός της χώρας. Είναι η πρώτη φορά που συμμετείχε ομοφυλόφιλος πολιτικός και δη πρωθυπουργός, η Ana Brnadic.
Στο Pride του Βελιγραδίου αναφέρθηκαν διεθνή πρακτορεία και ΜΜΕ όπως το Reuters και τον βρετανικό Independent αλλά και οι Japan Times.
«H κυβέρνηση είναι εδώ για όλους τους πολίτες και θα εξασφαλίσει το σεβασμό των δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες» δήλωσε η πρωθυπουργός Brnadic. «Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ότι η διαφορετικότητα καθιστά την κοινωνία μας ισχυρότερη, ότι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε περισσότερα».
Και στην εποχή μας επιχειρεί η Ορθοδοξία να παραστήσει την «αστυνομία ηθών» με κάψιμο βιβλίων, με απαγορεύσεις θεατρικών παραστάσεων και άλλων ‘άσεμνων και προσβλητικών» παραστάσεων τέχνης.
Οι κάθε είδους Αμβρόσιοι, αυτόν τον ρόλο ανέλαβαν να παίξουν. Παρ’ όλα αυτά ακόμη και το Ορθόδοξο ποίμνιο του Ελλαδιστάν, δεν δείχνει τον προσδοκώμενο ζήλο και αυτές οι πρακτικές ναι μεν δεν εγκαταλείφθηκαν ακόμη από τους παπάδες, αλλά δεν βρίσκουν πια μεγάλη απήχηση.
Εν τούτοις, η απόρριψη της πλειοψηφίας των πιστών για το ρόλο της εκκλησίας στα περί της ηθικής – δηλαδή στην υποκρισία – δεν συνοδεύεται και από την ανάλογη απόρριψη της Ορθόδοξης πίστης από τους νεοέλληνες.
Κατά την γνώμη μου δύο είναι οι βασικοί λόγοι που συμβαίνει αυτό: από την μία ο πιστός είναι «εκ φύσεως» υποκριτής και δόλιος (επειδή γνωρίζει ότι η Ορθοδοξία κάθε φορά που εκφέρει λόγο, υποχρεωτικά ψεύδεται και μ’ όλα ταύτα δηλώνει οπαδός της) και από την άλλη ενώ οι αξίες της είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, η μη ύπαρξη άλλων «αντίπαλων» – τονίζω τα εισαγωγικά – αξιών εξαναγκάζει τους κάτοικους του Ελλαδιστάν να προσφέρουν το αίμα τους προς ικανοποίηση των βαμπίρ της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Τρίτη δίκη Κασιδιάρη για “Ρομά – ανθρώπινα σκουπίδια” στις 19 Σεπτεμβρίου 2018
17/09/2018 Panayote Dimitras
17-9-2018
Την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018, ο Ηλίας Κασιδιάρης δικάζεται για τρίτη φορά για διέγερση σε διάπραξη εγκλήματος για μιαν ομιλία του στα Νεόκτιστα Ασπροπύργου στις 15 Μαΐου 2011 που είχε αποκαλύψει το ΕΠΣΕ όπου καλούσε τους κατοίκους του Ασπρόπυργου να επιδοθούν σε πράξεις βίας σε βάρος των Ρομά της περιοχής: «ξεφορτωθείτε τα ανθρώπινα σκουπίδια που σας έχουν φορτώσει, που ληστεύουν, που δολοφονούνε, που εγκληματούνε”.».
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2017, το Γ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών καταδίκασε τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη σε ποινή 6 μηνών με αναστολή για τις δηλώσεις αυτές. Άσκησε έφεση η οποία εκδικάστηκε στις 21 Μαΐου 2018, όταν το Β’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών απέρριψε την έφεση του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη που δεν προσήλθε να την υπερασπίσει και επικύρωσε ερήμην την πρωτόδικη καταδίκη του. Στη συνέχεια έκανε αίτηση ακύρωσης της ερήμην καταδίκης του (δεν είναι γνωστοί οι λόγοι που επικαλέστηκε) η οποία έγινε δεκτή και έτσι η δίκη προσδιορίστηκε για τις 19 Σεπτεμβρίου 2018 στο Β’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών. Αξιοσημείωτο είναι πως το αδίκημα παραγράφεται στις 15 Μαΐου 2019.
http://www.imerodromos.gr/xitlermous/
Ο «θεόσταλτος» Χίτλερ, ο «ευσεβής» Μουσολίνι και η Εκκλησία της Ελλάδος
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ 12 Αυγούστου 2014
Xιλιάδες είναι οι «λευκές σελίδες» στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Απόλυτα εξαρτημένη από την κρατική εξουσία την στήριξε σε όλη την πορεία της από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Και όχι μόνο αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για τις πιο αντιδραστικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτές τις λευκές σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας κατέχουν αυτές που αναφέρονται στη στάση της απέναντι στο φαινόμενο του φασισμού και ναζισμού στα χρόνια του μεσοπολέμου. Μια στάση για την οποία ουδείς ομιλεί παρά το ότι τα ντοκουμέντα είναι πολλά και η αλήθεια βοά. Και γιατί να μιλήσουν όταν υπάρχουν και σήμερα μητροπολίτες όπως ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος εκθειάζουν ανοιχτά την Χρυσή Αυγή.
Βεβαίως η στάση της ελλαδικής Εκκλησίας απέναντι στο ναζισμό και στο φασισμό δεν ήταν ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Εκείνη την εποχή υπήρχε στην Ελλάδα ένα γενικότερο ευνοικό κλίμα απέναντι στα καθεστώτα «τάξης και ασφάλειας» του Μουσολίνι αρχικά και του Χίτλερ στη συνέχεια. Αρκεί να θυμηθούμε την ευνοική στάση του Ελευθερίου Βενιζέλου του Νικολάου Πλαστήρα αλλά και του Γεωργίου Κονδύλη απέναντι στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι. Το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου. Αλλά και σε μερίδα των αστών διανοουμένων η έλξη που ασκούσαν οι ιδέες του φασισμού ήταν μεγάλη. Μην ξεχνάμε τον Ίωνα Δραγούμη ο οποίος είχε αναπτύξει εθνικο-σοσιαλιστικές ιδέες (βλ. σχετικά και το εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις που επανεξέδωσε μαζί με το συνεργάτη του Α. Σουλιώτη Νικολαίδη το 1920),.Τον τεχνοκριτικό και σκηνοθέτη Φώτο Πολίτη που ξεκίνησε από ένθερμος οπαδός του σοσιαλισμού για να καταλήξει αντίπαλος κάθε μεταρρυθμιστικής και προοδευτικής ιδέας που υποστήριζε ότι τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα είναι φορείς ενός «νέου θετικού τρόπου σκέψης». Τον ελληνιστή , καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Ιωάννη Συκουτρή ο οποίος μετά την επιστροφή του από την τετράχρονη παραμονή του στη Γερμανία προπαγάνδισε την εγκαθίδρυση μιάς ολοκληρωτικής στρατιωτικής δικτατορίας.
Ο «σωτηριώδης τρόμος» της Κου-Κλουξ-Κλαν
Μέσα στο κλίμα αυτό οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας έσπευσαν από την αρχή ακόμη τη δεκαετίας του ‘ 20 να χαιρετήσουν τα καθεστώτα του «νόμου και της τάξης» φτάνοντας στο σημείο να γράψουν ύμνους ακόμη και για την ρατσιστική αμερικανική Κου-Κλουξ-Κλαν.
Τον Ιανουάριο του 1923 στο περιοδικό «Ανάπλασις» , ουσιαστικός διευθυντής του οποίου ήταν ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος , δημοσιεύεται άρθρο ενός από τους σημαντικότερους κληρικούς της εποχής ,του πρωθιερέα του ορθόδοξου ναού του Μάντσεστερ Κωνσταντίνου Καλλίνικου στο οποίο κάτω από τον τίτλο «Φραγγέλιον» εκθειάζεται ο «σωτηριώδης τρόμος» των αμερικανών ρατσιστών:« Όταν εις την Ν. Αμερικήν οι μαύροι εκμεταλλευόμενοι τους εμφυλίους σπαραγμοιύς των λευκών, ανήλθον αυτοί εις την κυβέρνησιν ετρομοκράτουν, εβίαζον , ελήστευον τους λευκούς, οι τελευταίοι εσχημάτισαν από των τάξεών των την τρομεράν και μυστηριώδη εταιρείαν Κου-Κλουξ-Κλαν , ήτις με τον Σταυρόν επί κεφαλής των φασματωδών ιπποτών της ετιμώρει παραδειγματικώς πάντα εκτρεπόμενον και ενσπείρουσα σωτηριώδη τρόμον κατέστειλλε μέχρις ακινδύνου βαθμού τα κακοποιά στοιχεία (…) Δεν ερχόμεθα να συστήσωμεν την γενικοποίησιν τοιούτων μέτρων εις πάσαν ώραν και εις πάσαν στιγμήν . Δεν ευχόμεθα η ζωή ενός έθνους να είνε μία διαρκής επανάστασις. Υποστηρίζομεν όμως ότι υπάρχουν καμπάι εν τη οδώ των λαών, όπου μια εγχείρισις είνε αναγκαία , το δε φραγγέλιον το οποίον ηγίασεν η χειρ του Σωτήρος, εν τω καθυβριζομένω περιβόλω του ναού του Πατρός Του , είνε η μόνη μέθοδος , η οποία απομένει δια να ανανήψουν αι αποναρκωθείσαι συνειδήσεις και ορθοποδήσουν οι αποπλανηθέντες λαοί…».
Λίγους μήνες μετά τον Ιούνιο του 1923 και πάλι μέσα από το περιοδικό «Ανάπλασις» , ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος επανέρχεται . Αυτή τη φορά εκθειάζοντας τον ιταλικό φασισμό 1923. Τον θαυμάζει και εύχεται και η Ελλάδα να ακολουθήσει το ιταλικό παράδειγμα. Τίτλος πρωτοσέλιδου άρθρου: «Μαθήματα εξ Ιταλίας» (διατηρώντας την ορθογραφία του κειμένου)«…. Ο Φασκισμός είνε αντίθετον του Αναρχισμού και του Βολσεβικισμού. Διά τούτο και ενώ ο δεύτερος εκριζώνει , καταστρέφει και ανηλεώς διασπαθίζει εν πλήρει γνώσει ότι παρασκευάζει το μηδέν και το χάος, ο πρώτος απ’ εναντίας θετικώς κρτίζει και οικοδομεί , εκτιμών εκάστην πέτραν , την οποίαν του αφήκε το παρελθόν (…). Η υπό του Υπουργείου της Παιδείας επαναφορά εν τοις σχολείοις των θρησκευτικών μαθημάτων , υποχρεωτικών του εντεύθεν δι’ όλην ανεξαιρέτως την σπουδάζουσαν νεολαίαν. Η συχνή μνεία του προσκυνητού Θείου Ονόματος εν κυβερνητικοίς διαγγέλμασι και εγγράφοις. Η παραδειγματική τιμωρία παντός υποσκάπτοντος την σωτήριον πίστιν του Ιταλικού λαού. Η συμμετοχή των Φασκιστών εις τας δημοσίας προσευχάς. Η παραδομένη τέλος εν Ιταλία φήμη ότι ο Μουσσολίνη δεν μεταβαίνει εις την Βουλήν , πριν ή διέλθη προηγουμένως από τον ναόν και λειτουργηθή , όχι διότι είνε κληρικόφρων ή παπομανής , αλλά διότι έχει πλήρη συνείδησιν των ευεργετικών επιρροών του Χριστιανισμού (…) Ταύτα συμβαίνουν εν Ιταλία ήτις είνε μεγάλη χώρα. Δεν θα ήτο άρα γε δυνατόν και η Ελλάς μας , ήτις ως μικροτέρα χώρα χρήζει πλείονος περισυλλογής , να απεμιμείτο φρονίμως την γείτονά της;».
Παράδειγμα για την Ελλάδα
Την ίδια εποχή , μόλις δυό μήνες πριν από την ιταλική επίθεση στην Κέρκυρα, τον βομβαρδισμό και την κατάληψη του νησιού από τον ιταλικό στόλο στο δεύτερο τεύχος του επίσημου περιοδικού της Εκκλησίας της Ελλάδος αναδημοσιεύεται σημείωμα του Κωνσταντίνου Καλλίνικου που μιλά με ενθουσιασμό για την φασιστική Ιταλία και προτείνει και πάλι να γίνει παράδειγμα για την Ελλάδα:
« Ο ποτέ υπό κυβερνήσεων μισοχρίστων καταβιβασθείς εκ των δημοσίων σχολείων Εσταυρωμένος ανεστηλώθη εν τη θέσει του. Το υπουργείον Παιδείας επανέφερεν εις τα σχολεία ταθρησκευτικά μαθήματα , γενόμενα υποχρεωτικά . Εν τοις κυβερνητικοίς διαγγέλμασι πυκνή γίνεται μνεία του θείου ονόματος. Αυστηρώς τιμωρείται υπό των αρχών πας υπονομεύων την θρησκευτικήν του λαού πίστιν. Σταυροφορία εκηρύχθη κατά παντός ασέμνου και βλασφήμου (…) Πάντα ταύτα γίνονται πρωτοβουλία κυβερνητική…».
Με ένα απλό ξεφύλλισμα των επισήμων εκκλησιαστικών περιοδικών της εποχής ο ανγνώστης θα βρει πολλά ανάλογα άρθρα για το φασισμό και το ναζισμό.
Τον Μάιο του 1928 η «Εκκλησία» γράφει για τον ιταλικό φασισμό «… Ο ιταλικός φιλελευθερισμός ο γενικός κρατήσας εν τη χώρα μέχρι της ανατολής του Μουσολίνι ήτο κυρίως αντικληρικός. Νυν τα πράγματα φαίνονται μεταβαλλόμενα. Ο Φασισμός δείκνυται ρέπων εις την αναγνώρισιν του κατολικισμού και της εθνικής θρησκείας του ιταλικού κράτους…». Πάλι από την «Εκκλησία» τον Ιανουάριο του 1929 ο Μουσολίνι αναγορεύεται σε ….προστάτη της οικογενείας : « Ο δικτάτωρ της Ιταλίας εν τω μέσω των μυρίων και σπουδαίων αυτού ασχολιών δεν απαξιοί να θεωρή ως εξ’ίσου σημαντικήν προς το έθνος του υπηρεσίαν την συγγραφήν και δημοσιέυσιν άρθρων περί επικαίρων κοινωνικών ζητημάτων. Ούτω τελευταίως εν άρθρω του μακρώ περί οικογενείας αναπτύσσει σκέψεις υγιείς περί μονογαμίας, οικογενείας και διαζυγίων, αξίας ευρείας, πράγματι, διαδόσεως εν εποχή ήτις χαρακτηρίζεται ως καταλυτική και της αξίας του παναρχαίου και από πάσης απόψεως υγιεστάτου οικογενειακού θεσμού…» Και παραθέτει αποσπάσματα από το άρθρο του Μουσολίνι.
Το καλοκαίρι του 1931 το περιοδικό της μητρόπολης Θεσσαλονίκης «Γρηγόριος Παλαμάς» υμνεί την «αντιβλασφημική εκστρατεία» του «ευσεβούς» Μουσολίνι: «… Υπόσχεται ο Ντούτσε πλην των άλλων εξυγιαντικών μέτρων τα οποία λαμβάνει δια την ηθικήν εξύψωσιν των πατριωτών του, μέσα εις την πληθώρα των ασχολιών του , να επιληφθή και της εκριζώσεως της αξιοθρηνήτου τάυτης συνηθείας οία η κατά των θείων βλασφημία». Στο ίδιο περιοδικό το καλοκαίρι του 1936 δημοσιεύεται άρθρο επαινετικό για την προπαγάνδα των γερμανών ναζί: «Η σύγχρονος Γερμανία κατά βάλλει μεγάλας προσπαθείας δια να μορφώση την δημοσίαν γνώμην και να αναπτύξη και εξυψώση την ιδεολογίαν του λαού…» .
Η «χάρις του Θεού» και ο Χίτλερ
Τον Ιούνιο του 1933 στην «Εκκλησία» υπό τον τίτλο «Η κατάστασις της ανθρωπότητος και η σωτηρία» ,δημοσιεύεται άρθρο του γερμανοσπουδαγμένου μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Πολυκάρπου για την παγκόσμια κρίση , υμνητικό για τα καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας: «Βεβαίως η ευθύνη των ιθυνόντων τας τύχας του κόσμου είναι μεγίστη και πρέπει ως τάχιστα να ληφθούν δραστικά μέτρα σωτηρίας, διότι η υπάρχουσα κατάστασις απειλεί την συντριβήν και τελείαν καταστροφήν εφόσον οι εχθροί της ευημερίας των λαών διαδίδουν ψευδείς αρχάς και διδασκαλίας, κομμουνιστικάς, δι’ ών δηλητηριάζονται οι λαοί και δη η νεότης. Από της καταστροφής εσώθησαν τα κράτη της Ιταλίας και τελευταίον της Γερμανίας διά της ανακηρύξεως δικτατοριών και περιορισμού της ελευθέρας ενεργείας των ανελευθέρων αθέων κομμουνιστών (…) Διά της πίστεως και της χάριτος του Θεού εκριζώνονται αι δυνάμεις της κακίας, συντρίβονται αι λεγεώνες του Σατανά».
Δύο μήνες πριν ο ίδιος μητροπολίτης σε άρθρο του για την κατάσταση στην ελληνική Παιδεία με τίτλο «Αι κοινωνικαί οργανώσεις περί των αντιθρησκευτικών διδαγμάτων» έγραψε πως «κάτι σάπιο υπάρχει» στην ελληνική εκαίδευση λόγω της παρουσίας κομμουνιστών δασκάλων και μίλησε για «χρηστούς και ευσεβείς» που αντιμετωπίζουν την ασέβεια και την διαφθορά επισημαίνοντας ιδιαίτερα το παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας: « … Δυστυχώς αι σαπραί αρχαί της Γ’ Διεθνούς εισήλασαν και αλλαχού και ως απαίσιος βορράς απειλεί να συντρίψη την πατρίδα. Αλλ’ εκεί εργάζονται οι χρηστοί και ευσεβείς . Αγωνίζονται και κατορθώνουν να σταματήσουν τον χείμαρρον της ασέβειας και διαφθοράς. Αγωνίζεται δε κυρίως η Γερμανία κατά του Κομμουνισμού όστις απειλεί να φέρη την ανθρωπότητα εις την βαρβαρότητα και την καταστροφήν».
Τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου στην «Εκκλησία» πάντα υμνείται και πάλι η πολιτική του Χίτλερ:«Μεταξύ των άρθρων του πολιτικού προγράμματος του νέου αρχικαγκελλαρίου της Γερμανίας , το οποίον διεβοήθη εις όλον τον κόσμον , υπάρχουν τινα, τα οποία , δια το οικουμενικόν του χαρακτήρος των , προκαλούν , ιδίως σήμερον, αμέριστον την προσοχήν. Υπισχνείται λοιπόν ο γερμανός αρχηγός μιας μεγίστης μερίδος του γερμανικού λαού ότι «θα αποκαταστήσωμεν την καθαρότητα εις την οικογενειακήν και την δημοσίαν ζωήν», «θα επαναδώσωμεν εις τον γερμανικόν λαόν την πίστιν προς τον Θεόν, την πατρίδα και την οικογένειαν», « θα στηρίξωμεν πάλιν επί υγιών βάσεων την εκαπίδευσιν των παιδιών μας». Τοιουτοτρόπως ο προς όν απευθύνεται το πρόγραμμα εκλέκτωρ λαός ακούει σαφείς και καθαράς τας θέσεις των πολιτικών του ως προς τα θεμελιώδη ιδανικά της ατομικής και της κοινωνικής του ζωής». Και από το σχόλιο της «Εκκλησίας δεν λείπει και το απαραίτητο κάλεσμα στους έλληνες πολιτικούς να τοποθετηθούν αναλόγω
Η «μεγαλύτερη πανώλης»
Και η «Ζωή», όργανο της ομώνυμης (παρα)εκκλησιατικής οργάνωσης τις ίδιες μέρες χαιρέτησε τις εξαγγελίες για την Παιδεία των ναζιστών αμέσως μετά την ανάληψη της θέσης του καγκελαρίου από τον Χίτλερ αναδημοσιεύοντας σχετικό υμνητικό άρθρο της «Εστίας». Ακόμη στις 14 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς η «Ζωή» έγραφε για τα τεκταινόμενα στη Γερμανία: «…Δεν πρέπει όμως ν’ αγνοή και η εν Ελλάδι χριστιανική κοινή γνώμη , ότι η παράφρων εκείνη εκστρατεία των αθέων , που είχεν εκκινήσει εκ Γερμανίας (σ.σ. αναφέρεται στον Μάρξ και τον Ένγκελς), είναι η μεγαλυτέρα πανώλης και φρίκη που εγνώρισεν ο κόσμος. Και απ’ αυτής της απόψεως είναι άξιον πολλού ενδιαφέροντος το κατά των αθέων τούτων έργον , που ανέλαβεν εν Γερμανία η σημερινή κυβέρνησις της».
Οι αρθρογράφοι της «Εκκλησίας» δεν έχαναν την ευκαιρία να καλούν τους έλληνες πολιτικούς να μιμηθούν και άλλους ηγέτες του ευρωπαικού ναζισμού όπως ήταν ο βέλγος Λεόν Ντεγκρέλ. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση της «Εκκλησίας» στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο που είχε γράψει πως η ελληνική Εκκλησία δεν είχε ασκήσει «κοινωνικοπλαστική επίδρασιν» όπως η ρωμαιοκαθολική. Στην απάντησή οι εκκλησιαστικοί αρθρογράφοι καλούν τον Κανελλόπουλο τους να μιμηθεί το παράδειγμα του Ντεγκρέλ και του γάλλου συνταγματάρχη Λαρόκ ηγέτη του ακροδεξιού Κοινωνικού Κόμματος: «…Ο κ. Κανελλόπουλος είνε νέος πολιτικός , όσον περίπου και ο Βέλγος αρχηγός του κόμματος του «Βασιλέως Χριστού» κ. Λέων Ντεγκρέλ , πολύ δε νεώτερος του Γάλλου αρχηγού των άλλοτε πυροσταυριτών και σήμερον του Γαλλικού κοινωνικού κόμματος συνταγματάρχου Λαρόκ. Και είνε λυπηρόν ότι , ενώ εις τας άλλας χώρας οι διαπρέποντες νέοι πολιτευόμενοι είνε πιστά τέκνα της Εκλησίας εις την οποίαν ανήκουν ( ο κ. Ντεγκρέλ παρακολουθεί κάθε πρωί την λειτουργίαν και είνε εκ των τακτικωτέρων εις την αγίαν Μετάληψιν της ενορίας του) εις την Ελλάδα ένας νέος πολιτικός (…) κρίνει σκόπιμον να προβή εις επίθεσιν εναντίον της ελληνικής Εκκλησίας. Θυμίζουμε ότι ο Λεόν Ντεγκρέλ πολέμησε στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο ως διοικητής μεραρχίας των ναζιστικών Waffen SS. Ο Χίτλερ που τον είχε παρασημοφορήσει ο ίδιος του είχε πει πως αν είχε γιό θα ήθελε να του μοιάζει.
Όταν η φασιστική Ιταλία προσχώρησε αντισοβιετικό σύμφωνο που είχαν συνάψει η ναζιστική Γερμανία και η μιλιταριστική Ιαπωνία σχηματίζοντας τον Άξονα που λίγα χρόνια μετά αιματοκύλισε την ανθρωπότητα η «Εκκλησία» (το 1937) όχι μόνο σχολίασε θετικά το γεγονός αλλά το χαρακτήρισε και σαν παράδειγμα που έπρεπε να ακολουθήσουν και τα άλλα κράτη. Και όλα αυτά στο όνομα της πάλης κατά των «αθέων και ασεβών μπολσεβίκων» : « Ημάς ενδιαφέρει το γεγονός ότι δύο μεγάλα ευρωπαικά κράτη και έν ανατολικόν κατείδον , έστω και αργά, τον κίνδυνον του πολιτισμού εκ του απειλητικώς εξαπλουμένου κομμουνισμού και ύψωσαν ισχυρόν το κατ’ αυτού αμυντικόν τείχος δια του αντικομμουνιστικού των τριγώνου. Το τείχος τούτο θα έπρεπε να είχεν υψωθή εκ μέρους πάντων των κρατών-πολυγωνικόν- άμα τη πρώτη καθ’ όλου του κόσμου απειλή από του εκ της ρωσικής επαναστάσεως προελθόντος ρωσικού κομμουνιστικού κράτους, οπότε το κακόν θα περιωρίζετο εν τη κοίτη του και θα ητόνει εξ’ιδίας αδυναμίας» .
Ο «εβραίος Μαρξ»
Αρθρογράφοι στα εκκλησιαστικά περιοδικά ήταν και εκπρόσωποι ου ελληνικού ναζιστικού κινήματος . Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση της Σίτσας Καραισκάκη που αρθρογραφούσε στην «Ανάπλασι». Η Σίτσα Καραισκάκη , από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού πρόσωπα της ελληνικής διανόησης που ενστερνίσθηκαν τις ναζιστικές ιδέες βρέθηκε στη Γερμανία την εποχή της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Εργάστηκε στο τμήμα διαφώτισης του ναζιστικού υπουργείου Προπαγάνδας κερδίζοντας την εκτίμηση του Γιόζεφ Γκαίμπελς και του θεωρητικού του ναζισμού Άλφρεντ Ρόζενμεργκ. Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά εργάστηκε στις προπαγανδιστικές υπηρεσίες του καθεστώτος και το περιοδικό «Νεολαία». Με την κατάληψη της χώρας από τους γερμανούς ανέλαβε τη θέση συμβούλου διαφώτισης στη γερμανική πρεσβεία. Έφυγε από την Ελλάδα μαζί με τα στρατεύματα κατοχής , το 1944, συνεργάστηκε με την «κυβέρνηση» που έφτιαξαν οι δοσίλογοι στη Βιέννη , καταδικάστηκε δυό φορές σε θάνατο από το δικαστήριο δοσιλόγων αλλά κατάφερε να μείνει ατιμώρητη στη Γερμανία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1963 και πέθανε το 1987 , σε άρθρο της τον Αύγουστο του 1935 με τίτλο «Η Κομμουνιστική Προπαγάνδα εναντίον της Θρησκείας και της Εκκλησίας» , πέρα από την επίθεση κατά των εκφραστών των κομμουνιστικών απόψεων και ιδεών τόνιζε ιδιαίτερα το φυλετικό στοιχείο στην καταγωγή του Μάρξ και άλλων κορυφαίων προσώπων του κομμουνισμού. Η Καραισκάκη εφιστούσε την προσοχή των αναγνωστών στην « εβραική ευφυία» των θεωρητικών του Μαρξισμού , το γεγονός ότι ο ίδιος ο ίδιος ο Μαρξ ήταν «εγγονός ενός ραβίνου και υιός του εβραίου δικηγόρου Μορντεχάι» (σ.σ. και σε επίσημα κείμενα και εγκυκλίους της Ιεράς Συνόδου τονιζόταν πολλές φορές η εβραική καταγωγή του Μαρξ) .
Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν οι σχέσεις εκκλησιαστικών παραγόντων της εποχής . με τις φασιστικές οργανώσεις που ξεφυτρώναν σαν μανιτάρια, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’30. Μητροπολίτες παίρνουν μέρος στις παρελάσεις των «χαλυβδοκράνων» της «Εθνικής Ενώσεως Ελλάς» (ΕΕΕ) που είχαν επιβάλει κλίμα τρομοκρατίας σε πολλές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και ευθύνονταν για τον εμπρησμό της εβραικής φτωχογειτονιάς Κάμπελ στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1931. Η μισή Ιερά Σύνοδος παρευρίσκεται στην κάθοδο των «χαλυβδοκράνων» στην Αθήνα (μια προσπάθεια μίμησης της γνωστής «πορείας στη Ρώμη» των φασιστών του Μπενίτο Μουσολίνι) τον Ιούνιο του 1933, και ο μητροπολίτης Βεροίας προεξάρχει στην επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Αλλά αυτά θα αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστού σημειώματος…
http://www.efsyn.gr/arthro/oi-faioi-theioi-apo-sikago
Οι φαιοί θείοι από το Σικάγο
28.08.2017
Συντάκτης: Δημήτρης Ψαρράς
Η αποκάλυψη των ίδιων των νεοναζί οργανωτών του μακελειού στο Σάρλοτσβιλ ότι εμπνέονται και αντιγράφουν την τακτική της Χρυσής Αυγής σχολιάστηκε από όλους, εκτός από την ίδια την ελληνική ναζιστική οργάνωση.
Τα έντυπα και η ιστοσελίδα του «Φίρερ» Μιχαλολιάκου αναφέρονται βέβαια στα γεγονότα, αλλά αποσιωπούν επιμελώς τη δράση και τις δηλώσεις του Μάθιου Χάιμπαχ, ενός από τους προβεβλημένους οργανωτές της ρατσιστικής συγκέντρωσης, ο οποίος περηφανεύεται για τη στενή του σχέση με τη Χρυσή Αυγή και επιδεικνύει τις φωτογραφίες του με τον Μιχαλολιάκο, το ζεύγος Παππά και τον ευρωβουλευτή Επιτήδειο, για να πιστοποιήσει τη στενή του σχέση με τους Ελληνες ναζί.
Η National Alliance χαιρετίζει την άνοδο της Χρυσής Αυγής Η National Alliance χαιρετίζει την άνοδο της Χρυσής Αυγής |
Ως συνεκτικός κρίκος των Αμερικανών και των Ελλήνων ναζί εμφανίζεται μια διεστραμμένη εκδοχή της Ορθοδοξίας. Μάλιστα, η σημαία της οργάνωσης του Χάιμπαχ που προβλήθηκε στο Σάρλοτσβιλ φέρει (εκτός από τις απαραίτητες νεκροκεφαλές) το σύνθημα «Ορθοδοξία ή Θάνατος» στα ελληνικά και τα ρώσικα. Η προσπάθεια προσεταιρισμού μερίδας του ρωσικού θρησκευτικού φονταμενταλισμού είναι ολοφάνερη.
Και από ό,τι φαίνεται, σε κάποιο βαθμό αποδίδει, παρά το γεγονός ότι η επίσημη ρωσική Εκκλησία αποδοκιμάζει το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος» και τα ρωσικά δικαστήρια το έχουν κατατάξει στην κατηγορία των «εξτρεμιστικών» θέσεων και το έχουν θέσει υπό απαγόρευση.
Η σημαία της οργάνωσης του Χάιμπαχ στο Σάρλοτσβιλ
Πίσω από τον Χάιμπαχ
………………………………………..
Ορθοδοξία και Ναζισμός
……………………
Αντιγράφουμε τώρα χωρίς σχόλια το άρθρο που αναφέραμε, στην ελληνική του εκδοχή, από τον πολύ σοβαρό πανεπιστημιακό αμερικανικό Ορθόδοξο χριστιανικό ιστότοπο του ερευνητικού Καθολικού «Fordham University» της Ν.Υόρκης, ενός από τα τρία παλαιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της πόλης (ιδρύθηκε το 1841), «Public Orthodoxy«. Νομίζουμε πως λαμβανομένου υπ’όψιν ότι αυτά στην Ελλάδα λογοκρίνονται και θάβονται από τα εκκλησιαστικά μέσα ενημέρωσης, δίνουμε έτσι στο μέτρο των πολύ μικρών μας δυνατοτήτων την ευκαιρία σε Έλληνες πιστούς, να έλθουν σε επαφή με την θεολογική πολιτική σκέψη της μερίδας των φωτισμένων Αμερικανών Ορθοδόξων.
Αντιγράφουμε τώρα χωρίς σχόλια το άρθρο που αναφέραμε, στην ελληνική του εκδοχή, από τον πολύ σοβαρό πανεπιστημιακό αμερικανικό Ορθόδοξο χριστιανικό ιστότοπο του ερευνητικού Καθολικού «Fordham University» της Ν.Υόρκης, ενός από τα τρία παλαιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της πόλης (ιδρύθηκε το 1841), «Public Orthodoxy«. Νομίζουμε πως λαμβανομένου υπ’όψιν ότι αυτά στην Ελλάδα λογοκρίνονται και θάβονται από τα εκκλησιαστικά μέσα ενημέρωσης, δίνουμε έτσι στο μέτρο των πολύ μικρών μας δυνατοτήτων την ευκαιρία σε Έλληνες πιστούς, να έλθουν σε επαφή με την θεολογική πολιτική σκέψη της μερίδας των φωτισμένων Αμερικανών Ορθοδόξων. …..
ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΉ ΣΙΩΠΉ
Ίνγκα Λεονόβα
Πριν από τρία χρόνια ξέσπασε ένα σκάνδαλο. Το Σάββατο του Λαζάρου, ένας υποστηρικτής της υπεροχής της λευκής φυλής[1], ονομαζόμενος Ματθαίος Χαϊμπακ (Matthew Heimbach) έγινε μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Λίγες μέρες αργότερα, τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, ο Χαϊμπακ και οι συνεργάτες του στο «Κύκλωμα Παραδοσioκρατικής Νεολαίας»[2] (Ένας όμιλος λευκών εξτρεμιστών που συνδέουν τους εαυτούς τους με την Ορθοδοξία) ξυλοκόπησαν έναν διαδηλωτή σε ένα συλλαλητήριο μίσους. Τον έδειραν με έναν Ορθόδοξο ξύλινο σταυρό.
Η ιστορία σάρωσε το διαδίκτυο. Υπήρξαν πολυάριθμα αιτήματα που σταλθήκαν στην Συνέλευση των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Assembly of Canonical Orthodox Bishops of the United States of America) ζητώντας τους να ανακηρύξουν ρητά την στάση τους ενάντια στη λευκή υπεροχή, και τον ισχυρισμό των ρατσιστών ότι η φυλετική ανωτερότητα είναι ένα “οντολογικό” μέρος της Ορθοδοξίας.
Από τα γραπτά του Χάϊμπακ:
“Ως ορθόδοξος Χριστιανός πιστεύω στον διαχωρισμό των φυλών σε εθνοκεντρικές Εκκλησίες. Γι’ αυτό ακόμη και μέσα στην Ορθοδοξία υπάρχουν, για παράδειγμα, Ελληνικές, Ρωσικές, Ρουμάνικες, Σέρβικες κλπ. Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η τοπική και φυλετική ταυτότητα είναι μια θεμελιώδης αρχή του χριστιανισμού, όσο απογοητευτικό κι αν είναι αυτό για τους αριστερούς. Πιστεύω ότι οι μαύροι Χριστιανοί πρέπει να είναι στις μαύρες Εκκλησίες τους, με μαύρους ιερείς, να γεννούν μαύρα παιδιά, να πηγαίνουν σε μαύρα Χριστιανικά σχολεία, κλπ.”
Αντί αυτού, η Αρχιεπισκοπή Αντιοχείας αντιμετώπισε το θέμα αθόρυβα, αφορίζοντας τον Χαϊμπακ και του μέντορά του Ματτ Παροτ[3] (άλλον έναν χρισμένο Ορθόδοξο, και αρχηγό του πολιτικού κόμματος λευκών ρατσιστών «Παραδοσιοκρατικοι Εργαζόμενοι»[4]), και δημοσιεύοντας μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της πρώην ενορίας τους. Μέχρι σήμερα κανένας επίσκοπος, ούτε από την αρχιεπισκοπή ούτε από την Συνέλευση, έχει εκδώσει δημόσια δήλωση περί του θέματος.Μέσα σ ένα χρόνο, ο Χαϊμπακ βρήκε πνευματική εστία με μια ομάδα δήθεν Ορθοδόξων στη Ρουμάνια, και σήμερα το δίκτυό του συνεχίζει ισχυρό και ευτυχισμένο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στις 11 Αυγούστου 2017, ένας όχλος κρατώντας πυρσούς και φωνάζοντας ρατσιστικά συνθήματα προέλασε στο πανεπιστημιακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στο Σάρλοτσβιλ (Charlottsville). Αυτός ο όχλος προπορεύτηκε την μεγαλύτερη συγκέντρωση λευκών ρατσιστών στην ιστορία των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Την επόμενη μέρα, στις 12 Αυγούστου, η συνάθροιση αυτή οδήγησε σε συγκρούσεις με αντιδιαδηλωτές, και τελικά σε μια πράξη εγχώριας τρομοκρατίας όταν ένα αυτοκίνητο οδηγούμενο από τον λευκό ρατσιστή Τζειμς Φιλντς (James Fields) έπεσε πάνω σε ομάδα πεζών αντιδιαδηλωτων, σκοτώνοντας μια γυναίκα και τραυματίζοντας αλλά δεκαεννέα άτομα.
Ο Ματθαίος Χέϊiμπακ παρέλασε στο Σάρλοτσβιλ με την ομάδα «Παραδοεργαζομενοι» (TradWorkers), κυματίζοντας πανό στα οποία ήταν γραμμένο το σύνθημα “Ορθοδοξία ή Θάνατος”. Την επόμενη μέρα, 14 Αυγούστου, σταθηκε μπροστά στο δικαστήριο του Σάρλοτσβιλ, το οποίο είχε μόλις αρνηθεί εγγύηση στον Φιλντς, και υποσχέθηκε ότι το Σάρλοτσβιλ ήταν “μόνο η αρχή” και ότι οι νεοναζιστές θα είναι από δω και πέρα “πιο δραστήριοι από πριν”. Το ίδιο σαββατοκύριακο οι υπέρμαχοι της λευκής υπεροχής οργάνωσαν πορεία στο Σιάτλ[5], ενώ έχουν ανακοινωθεί διαδηλώσεις στη Βοστώνη, στο Νασιοναλ Μολ[6] της Ουάσιγκτον ΠΚ, και σε άλλα μέρη.
Στις εβδομάδες πριν από την διαδήλωση του «Ενώστε το Δεξί» (“Unite the Right”), ακροδεξιοί Ορθόδοξοι – οι περισσότεροι από τους οποίους σχετίζονται με διάφορες κανονικές ενορίες στις νότιες πολιτείες – οργανώθηκαν χρησιμοποιώντας μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να υποστηρίξουν ή να συμμετάσχουν στην συγκέντρωση. Ομάδες παρακολούθησης επικοινωνήσαν με κληρικούς και επισκόπους, δίνοντας αναφορά περί της ανάπτυξης της ρατσιστικής και αντισημιτικής ρητορικής στα «συντηρητικά» Ορθόδοξα κοινωνικά μέσα, και τις σχέσεις μεταξύ των μελών αυτών των ομάδων και της οργάνωσης Χαϊμπακ/Παροτ.
…………………………….
Το ολοκαύτωμα των Ρομά και των Εβραίων της Ρουμανίας (1941)
[Ο ρόλος της αμετανόητης Ορθόδοξης Εκκλησίας]
Σπάνια φωτογραφία του Ρουμάνου Πατριάρχη Νικόδημου (1939-1948), που δίνει την ευλογία του στον στυγνό εγκληματία φασίστα πρωθυπουργό στρατηγό Ίον Αντονέσκου παρουσία του βασιλιά Μιχαήλ Ι και του Horia Sima, αναπληρωτή προέδρου της παρακρατικής φασιστικής συμμορίας «Σιδηρά Φρουρά» (8.2.1941).
………………………………………
……………………………
…………………………..
https://iskra.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%8D/
Προκλητική μετονομασία του λιμανιού του Κατάκολου σε “λιμάνι Ιωάννης Λάτσης”
Από Iskra – 16/09/2018
“Λιμάνι Ιωάννης Λάτσης” ονομάζεται από προχθές, Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου, το λιμάνι του Κατάκολου Ηλείας, μετά από τελετή ονοματοδοσίας, στην οποία, μεταξύ άλλων, παρέστησαν και ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου και ο υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος.
Η ονοματοδοσία έγινε με πρωτοβουλία του τοπικού δημοτικού Λιμενικού Ταμείου, την απόφαση του οποίου ενέκριναν τα αρμόδια υπουργεία.
Η μετονομασία του λιμανιού που συνιστά προκλητική επίδειξη εύνοιας προς την επιχειρηματική οικογένεια Λάτση, στην οποία έχει παραχωρηθεί, εκτός των άλλων, και το Ελληνικό στην Αττική, αντιμετωπίστηκε με αντιδράσεις, που σχετίζονται και με αναφορές στην κατοχική δράση του Γιάννη Λάτση, ο οποίος, μετά την Κατοχή είχε παραπεμφθεί σε Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων.
Συνδικαλιστικοί κύκλοι υπενθύμισαν, μάλιστα, ότι ο Σεπτέμβριος είναι “μαύρος μήνας” στην ιστορία της επιχειρηματικής δραστηριότητας του Λάτση, καθώς αυτό τον μήνα, το 1992, συνέβη ένα από τα μεγαλύτερα “εργατικά ατυχήματα” της νεοελληνικής ιστορίας, στην ΠΕΤΡΟΛΑ στην Ελευσίνα, όπου έχασαν τη ζωή τους 15 εργάτες και τραυματίστηκαν βαριά άλλοι 24, χωρίς ούτε ο Λάτσης ούτε κανένας άλλος υπεύθυνος να υποστεί την παραμικρή νομική συνέπεια.
Υπενθυμίζεται, επίσης, ότι σύμφωνα με δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” (για το οποίο η εφημερίδα σύρθηκε στα δικαστήρια και δικαιώθηκε) κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το 1974, ο Λάτσης με τα δεξαμενόπλοιά του τροφοδοτούσε με πετρέλαιο την Τουρκία.
Επίσης, κατά την ελληνοτουρκική κρίση του Αυγούστου 1976, η “ΠΕΤΡΟΛΑ” εφοδίασε με 100.000 τόνους πετρέλαιο και 5.000 τόνους κηροζίνη την Τουρκία, που έφτανε για 5.000 εξόδους στο Αιγαίο πολεμικών αεροσκαφών, κατά τις καταθέσεις στρατιωτικών μαρτύρων.
Αυτή την προσωπικότητα τίμησε η κυβέρνηση Τσίπρα με την ονοματοδοσία του λιμανιού του Κατάκολου και με την παρουσία πρώην και νυν υπουργών της στη σχετική τελετή. Υπενθυμίζεται ότι ο εκ των παρισταμένων Κώστας Γαβρόγλου είναι μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Λάτση, το οποίο έχει έδρα το Λιχτενστάιν.
Στην ομιλία του ο Παναγιώτης Κουρουμπλής τόνισε ότι «η εκκρεμότητα που υπήρχε με το λιμάνι του Κατάκολου για τον άνθρωπο που ταξίδεψε τον μύθο της Ελλάδας σε όλον τον κόσμο λύνεται. Βρισκόμαστε εδώ για να επιτελέσουμε την υποχρέωση, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί εδώ και χρόνια».
https://www.smh.com.au/national/nsw/a-severe-breach-of-trust-orthodox-priest-jailed-for-molesting-boy-20180914-p503wg.html
O ηγούμενος Χριστόφορος καταδικάστηκε σε φυλάκιση για παιδοφιλία
A severe breach of trust’: Orthodox priest jailed for molesting boy
By Sarah McPhee
14 September 2018 — 6:43pm
A decade after becoming a Russian Orthodox priest, Stanislav Vakhabov invited a 14-year-old boy from overseas to stay in his Sydney church flat, where he would be locked away and repeatedly sexually molested.
The 36-year-old, also known as Father Christopher, was on Friday jailed for at least five years and seven months for the crimes he committed within his home attached to the back of the Croydon parish.
https://www.pokrov.org/persons/father-christopher-vakhabov/
Abbot Christopher Vakhabov
Aliases:
Stanislav Vakhabov
Abbot Christopher Vakhabov is a priest in the Russian Orthodox Church Outside of Russia, Australian and New Zealand Diocese. He worked at All Saints of Russia Orthodox Church in Croydon, New South Wales, Australia, beginning in early 2013.
In 2014 the priest was charged with detaining a 14-year-old for his own sexual gratification, giving the boy intoxicating substances to make it easier to have unlawful sexual activity and four counts of indecent assault. Vakhabov has denied the allegations.
The priest was suspended from the priesthood on July 23, 2014, in light of the serious allegations. Vakhabov will face a church court when the criminal case is concluded.
Prior to coming to Australia, the priest worked in the Diocese of Tiraspol-Dubasări, which is part of the Moldovan Orthodox Church. The Australian diocese acknowledged that it knew that in this previous assignment Vakhabov’s ministry was “adversely affected” by his “relative youth and inexperience, combined with a degree of impetuosity.”
https://www.pokrov.org/orthodox-priest-jailed-for-molesting-boy/
Orthodox priest jailed for molesting boy
Author: AAP
Date Published: 09/14/2018
Publication: 9News (Australia)
A decade after becoming a Russian Orthodox priest, Stanislav Vakhabov invited a 14-year-old boy from overseas to stay in his Sydney church flat, where he would be locked away and repeatedly sexually molested.
The 36-year-old, also known as Father Christopher, was on Friday jailed for at least five years and seven months for the crimes he committed within his home attached to the back of the Croydon parish.
His teenage victim, whose heavily religious mother sent him to Australia in 2014 to be under Vakhabov’s care, was told they would sleep in separate rooms and he would be provided with religious guidance.
Instead, he would be isolated, hugged, kissed on the lips and have his genitals touched by the priest, who gave him alcohol and sedative medication to facilitate his sexual advances.
The elastic waistband of the boy’s track pants would be torn as Vakhabov forcefully tried to remove them while on top of him in the single bed he demanded they share – claiming “there was something wrong” with his couch.
Vakhabov also locked the boy inside his unit while in church and told him he wasn’t allowed to leave on his own.
He was found guilty by a NSW District Court jury in February of detaining the teenager for his own sexual gratification, grooming a child for unlawful sexual activity and four counts of underage indecent assault.
Judge Kate Traill on Friday jailed Vakhabov for a maximum of seven years and six months, backdated to May 2015 and accounting for time already spent in immigration detention at Villawood and on Christmas Island.
“(He) was, in essence, living a double life,” she said.
“He committed the offences during the course of his Christian duties and, in fact, in the church grounds.”
Judge Traill said Vakhabov’s “predatory behaviour demonstrated a severe breach of trust” given his position was “intimately interwoven” with the offending.
The Moldova-born foreign national became a Russian Orthodox priest in 2004 and came to Australia on a two-year, church-sponsored working visa in 2013.
The court heard Vakhabov initially made contact with the boy around April 2014 over VK, a Russian social media platform similar to Facebook, and they chatted before communicating via Skype up to four times a week.
The boy had never travelled internationally before but Vakhabov arranged his visa and was his official sponsor.
When first interviewed by police, he “did not disclose any sexual abuse or inappropriate behaviour” because Vakhabov had told him “if he told the truth, he would not be allowed to return to his family”, Judge Traill said.
She cited comments in his victim impact statement, including that he “could not fully describe his soul’s pain”.
Vakhabov will be eligible for parole from December 14, 2020 and is likely to be deported once released.
Παράθεμα: Η Ορθοδοξία ως Αστυνομία Ηθών στο Ελλαδιστάν του Μεσοπολέμου -2 | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές