[Όσο κι αν το θέλουν Δεσποτάδες, Χρυσαυγίτες, Aκροδεξιοί, Αριστεροί «αντιιμπεριαλιστές πατριώτες» και Κομμουνιστές]
Αμετανόητοι: Παπαρρήγα (πρώην τεθλιμμένη συγγενής στην κηδεία Χουντόδουλου) και Παφίλης στον τάφο του ακροδεξιού χασάπη Μιλόσεβιτς (Ριζοσπάστης 24.3.2009): «….στην αυλή του σπιτιού του, στην πόλη Ποζάρεβατς. Η Αλ. Παπαρήγα κατέθεσε στον τάφο του Σλ. Μιλόσεβιτς λουλούδια, ενώ στεφάνι κατέθεσε επίσης ο Θανάσης Παφίλης, .. ΓΓ του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (σημ.Λασκ.!!!). …η Αλ. Παπαρήγα έγραψε στο βιβλίο των επισκεπτών: ‘Η αντίσταση, η σύλληψη, ο θάνατος είναι το στίγμα του ιμπεριαλισμού … το στίγμα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ’…».
του Αναγνώστη Λασκαράτου
H μανία Αριστερών «Αντιιμπεριαλιστών» και κάθε λογής Ακροδεξιών να αθωώσουν τους Σέρβους φασίστες αντιδυτικούς εγκληματίες πολέμου, είναι γνωστή και εύλογη, αφού θα καλύψει ιστορικές προσωπικές και κομματικές αμαρτίες.
Οργίασε λοιπόν, αρχές Αυγούστου, το ρωμέικο ακροδεξιό, λαϊκίστικο και αριστεροπατριωτικό διαδίκτυο, από τη Χ.Α., τα greeknation, militaire κλπ , την εφημερίδα «δημοκρατία» (από το βήμα της οποίας ο Γλέζος έχει καταγγείλει, 16.5. 2011, «τα αποβράσματα των μεταναστών»), την olympia των ΣΥΡΙΖΕΛ, μέχρι την seisaxthia, το pergadi και τη zougla, για δήθεν μεταθανάτια αθώωση Μιλόσεβιτς, διαμαρτυρόμενο παράλληλα διότι ο διεθνής Τύπος δήθεν το απέκρυψε και μόνο η αφεντιά τους είχε το copyright και την εντιμότητα να το αποκαλύψει στην κοιμώμενη διεθνή κοινή γνώμη!!! Τιμής ένεκεν αναδημοσιεύω ελάχιστα από το επίσημο σάιτ της χιτλερικής συμμορίας «της σποράς των ηττημένων του ’45»: «Μετά θάνατον αθώωση για τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς: Τα εγκλήματα πολέμου των αμερικανοσιωνιστών πότε θα εκδικαστούν; Τρίτη, 9 Αυγούστου 2016 – 17:42 Άλλη μία σκοτεινή σελίδα της ιστορίας του ΝΑΤΟ κλείνει με τον πλέον αηδιαστικό τρόπο για το ποιόν της ‘δυτικής συμμαχίας’…».
Αιδήμονα σιγή όμως τήρησαν οι Λαφαζαναραίοι, ο ‘Ριζοσπάστης’ και η ‘Αυγή’, που ξέρουν και δεν τόλμησαν αυτή τη φορά να αναπαράξουν αυτές τις αθλιότητες, φοβούμενοι, υποθέτω, έναν ακόμη διασυρμό τους, από την ανοιχτή υιοθέτηση μιας τόσο φτιαχτής είδησης. Η ‘Ισκρα’ βέβαια, είχε αναδημοσιεύσει λίγο πριν (8.7.2016) από τον ιστότοπο του Ν.Χατζηνικολάου (http://www.enikos.gr/stathis/398563,O-pi8hkas-kai-to-trelo-pontiki.html), άρθρο του Γελοιογράφου Στάθη, υποστηρικτικό του αδικημένου Μιλόσεβιτς: «Δεκάδες χιλιάδες αργυρώνητες πέννες (και πολλές στην Ελλάδα που εξακολουθούν να γράφουν ακόμα χωρίς να ντρέπονται) γουρούνι ανέβαζαν τον Μιλόσεβιτς….».
Είχε προηγηθεί από το 2007 η αθώωση Μιλόσεβιτς, «προφητικά» θα έλεγα, στην ‘Καθημερινή’ του κ.Αλαφούζου από το πρώην ηγετικό στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πέτρο Παπακωνσταντίνου, που το 2015 («όμοιος ομοίω…») προσχώρησε στο κόμμα Λαφαζάνη. Το άρθρο είχε αναδημοσιεύσει μάλιστα η ευλαβέστατη «Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας» (ΟΟΔΕ): «Αθώος ο Μιλόσεβιτς Και τώρα, τι θα γίνωμεν χωρίς βαρβάρους; Αθώωση μετά θάνατον του Μιλόσεβιτς και της Σερβίας από την κατηγορία της γενοκτονίας. Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 4-3-2007 σελ. 18…».
Η φαντασιόπληκτη «είδηση» της τωρινής νέας δήθεν «αθώωσης», πιθανότατα διακινήθηκε από ρωσικά και σερβικά μέσα, όπως κατήγγειλε ο πρώην δημόσιος κατήγορος της δίκης του Χασάπη:
«Ex-Hague prosecutor upset over «rehabilitation» of Milosevic
….SOURCE: TANJUG WEDNESDAY, AUGUST 17, 2016 The British jurist believes that such allegations made by British journalist Neil Clark are «probably a part of a campaign orchestrated from Serbia – or, possibly, from Russia..».
Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι όπως τα εμφανίζουν αυτοί που προσαρμόζουν την πραγματικότητα στις επιθυμίες τους: Διαβάστε το παρακάτω εμπεριστατωμένο άρθρο του XYZ CONTAGION (με πολλούς τεκμηριωτικούς συνδέσμους που εγώ δεν αντέγραψα για την οικονομία του χώρου), από όπου προκύπτει η γελοία και άθλια λαθροχειρία: «Για τη δήθεν ‘αθώωση Μιλόσεβιτς’ που διακινείται από ψευτοαριστερούς ψευτοαντιιμπεριαλιστές»:
«Με μεγάλα γράμματα θα έχετε δει ίσως ‘Ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε, το κρύβουν, βόμβα μεγατόνων, διαδώστε’ κ.λπ, π.χ. (σημ.Λασκ.: υπάρχει λινκ), Βέβαια, βέβαια, σαφώς. Το είπε και η έγκυρη ‘Δημοπρατία’ (λινκ): Και αφού το λέει και η ναζιστική συμμορία, δε μπορεί, αλήθεια θα είναι (καλά, αυτοί που σαν ψεύτες και πλαστογράφοι είναι εντελώς αδίστακτοι, ανακάλυψαν και ‘απόφαση-κόλαφο’ με ημερομηνία 24/03/2016 που αθωώνει αποκλειστικά τον Μιλόσεβιτς και που είναι μάλιστα 2.600 σελίδες, και τα λένε αυτά όλα χωρίς καν να γνωρίζουν ότι μιλάνε για την απόφαση Κάρατζιτς -αλλά δεν φταίνε αυτοί, φταίνε εκείνοι οι ψευτοαριστεροί που διαστρεβλώνουν εν γνώσει τους τόσο πολύ την αλήθεια και δίνουν το δικαίωμα στους ναζί να βγουν και από πάνω (λινκ της Χ.Α.):
«Εν τέλει, σε πλήρη σιγή, ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε μία απόφαση κόλαφο που αριθμεί πάνω από 2600 σελίδες. Η αθώωση αυτή έγινε στις 24 Μαρτίου του 2016 και προκαλεί πολλά ερωτηματικά το γεγονός ότι δεν αφιερώθηκε σε αυτήν ούτε ένα μονόστηλο. Ούτε μία λέξη δεν γράφτηκε στον Τύπο ή ειπώθηκε στην τηλεόραση ή τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Γιατί άραγε;…». Ψυχραιμία. Ουδέποτε συνέβη αυτό. Σας κοροϊδεύουν και πάλι. Πάμε απ’ την αρχή:
Αυτό το καινούργιο hoax, το περί ‘αθώωσης/δικαίωσης’ του Μιλόσεβιτς ξεκίνησε από το αποκρουστικό (στα θέματα Γιουγκοσλαβίας και εθνοκαθάρσεων) CounterPunch των αρνητών Edward Herman, Diana Johnstone, Michael Parenti, John Pilger, Ramsey Clark και όλων των άλλων ‘προοδευτικών’ δεινόσαυρων που επέζησαν από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, και συγκεκριμένα από τον ρατσιστή αρνητή και παντελώς αστοιχείωτο Andy Wilcoxson. Το άλλο παρεμφερές κείμενο που διακινούν οι ψευτοαριστεροί ψευτοαντιιμπεριαλιστές (αλλά και ακροδεξιοί) είναι του Neil Clark και προωθείται πρώτα από όλα από το Russia Today, αλίμονο (λινκ) και από την ιστοσελίδα του Μιλόσεβιτς (λινκ).
Ο Clark είναι αυτός που είπε για τον Μιλόσεβιτς ‘his worst crime was to carry on being a socialist’ (!) Τον κάνει σκόνη εδώ ο Καθηγητής Hoare, που είναι και μισός Γιουγκοσλάβος και ξέρει τη γλώσσα κι έχει ζήσει εκεί πολλά χρόνια (λινκ). Το ψέμα με λίγα λόγια:
Κανένα δικαστήριο ΔΕΝ ΑΘΩΩΣΕ κανένα Μιλόσεβιτς. Κάποιος μπορεί να αθωωθεί ή να καταδικαστεί μόνο στη δική του δίκη. ΟΧΙ στις δίκες άλλων…..Αυτά δε γίνονται σε κανένα νομικό σύμπαν, όσο κι αν το επιθυμούν στρεψοδίκες και διαστρεβλωτές, από δεξιά κι αριστερά.….Αυτό που μπορεί να γίνει, όμως, (κι αυτό είναι κάτι που έχει μόνο ιστορικό ή πολιτικό ενδιαφέρον, όχι νομικό) είναι σε μια τρίτη δίκη, το δικαστήριο στην ετυμηγορία του να αποφανθεί αν εγώ βοήθησα ή όχι τον κατηγορούμενο να τελέσει τα εγκλήματά για τα οποία κατηγορείται.
Και αυτό ακριβώς συνέβη στην καταδίκη Κάρατζιτς. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο Μιλόσεβιτς πράγματι βοήθησε τον Κάρατζιτς, και ότι η Σερβία πράγματι βοήθησε τους Σερβοβόσνιους. Φυσικά, υπήρξαν και διακυμάνσεις στη βοήθεια αυτή, αν και το βασικό συμπέρασμα (και ιστορικά) που διατρέχει ολόκληρη την ετυμηγορία Κάρατζιτς, είναι ένα: Χωρίς τη βοήθεια της Σερβίας, οι Σέρβοι της Βοσνίας και της Κροατίας δεν θα μπορούσαν να κάνουν τις εθνοκαθάρσεις.
Μία, λοιπόν, περίπτωση στην οποία ο Μιλόσεβιτς διαφώνησε για κάποιο χρονικό διάστημα με τους Σερβοβόσνιους ήταν αρκετή για τους οπαδούς του καιροσκόπου δικτάτορα για να τον ανακηρύξουν ‘αθώο’ -στο δικό τους νομικό σύμπαν όλα γίνονται. Οι λεπτομέρειες: Στην ετυμηγορία Κάρατζιτς υπάρχει λεπτομερέστατη περιγραφή, σχεδόν μέρα-μέρα, όλων των γεγονότων μέχρι το 1995, με το focus στις πράξεις του Κάρατζιτς, ασφαλώς, αφού αυτός ήταν ο κρινόμενος. Στις χιλιάδες σελίδες, ασφαλώς αναφέρονται εκατοντάδες φορές όλοι οι βασικοί συνεργοί του -και μεταξύ τους και ο Μιλόσεβιτς. Περιγράφονται αναλυτικά όλες οι μεταξύ τους συζητήσεις, συνεδριάσεις, αποφάσεις κ.ο.κ. σε όλη τη διάρκεια των ετών 1990-1995. Βρήκαν, λοιπόν, και απομόνωσαν κάποια σημεία στην 2.600 σελίδων ετυμηγορία Κάρατζιτς, στα οποία ο Μιλόσεβιτς, σε μία συγκεκριμένη περίπτωση το 1994 παρουσιάζεται ‘καλός’. Πως όμως ‘καλός’; Όταν συγκρούστηκε με Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι σχετικά με την αποδοχή ενός σχεδίου, των Οουενς-Βανς, και δεν τους βοήθησε….Πρόκειται, δηλαδή, για τη συμπεριφορά του Μιλόσεβιτς σε ΕΝΑ ΜΟΝΟ θέμα από τα δεκάδες θέματα στα οποία συνήργησε με τον Κάρατζιτς και τους άλλους για την επίτευξη των εγκληματικών τους σχεδίων. ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ:
Εδώ μπορείτε να δείτε το απόσπασμα που απομόνωσαν στη σχετική αφήγηση (παράγραφος 3460, σελίδα 1303). Και είναι εντελώς παρανοϊκό: ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ στην οποία οι αρνητές ισχυρίζονται ότι γράφει πως δήθεν το δικαστήριο αθώωσε τον Μιλόσεβιτς (ΨΕΜΑ, δείτε μόνοι σας τη διατύπωση), ακριβώς στην προηγούμενη πρόταση λέει καθαρά ότι «ο Μιλόσεβιτς βοηθούσε τους καταδικασμένους εγκληματίες με προσωπικό (έμψυχο δυναμικό), προμήθειες και ΟΠΛΑ κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, για να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους, δηλαδή να δημιουργήσουν εθνικά καθαρές περιοχές μέσω της εθνοκάθαρσης των μη Σέρβων». Είναι αυτό αθώωση; Δείτε και μόνοι σας: (λινκ).
Σοβαρά, τώρα, η φράση «δεν βρέθηκαν στοιχεία που να συνηγορούν ότι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς μοιράζονταν εκείνη την περίοδο το ίδιο σχέδιο στο τάδε θέμα» αποτελεί … αθώωση του Μιλόσεβιτς σε όλες τις κατηγορίες εναντίον του, κατηγορίες που εκτείνονται σε 12 χρόνια και σε 3 πολέμους, όπως φαίνονται εδώ; (λινκ) Ποιος σοβαρός άνθρωπος (και δεν λέμε καν ‘ποιος σοβαρός νομικός’) θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί κάτι τέτοιο χωρίς να ντραπεί; Όμως, δεν θα ξεφύγουν τόσο εύκολα, αρνητές μαζικών εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, υποστηρικτές εθνικιστικών μεγαλοϊδεατικών καθεστώτων και απολογητές φασιστικών δολοφονικών σωβινιστικών ηγεσιών. Αυτό που κάνουν είναι χοντρή, ανήθικη, αδίστακτη διαστρέβλωση της αλήθειας (για την ακρίβεια: μιας φράσης στην απόφαση περί Κάρατζιτς) που απευθύνεται σε ηλίθιους που είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε, αρκεί να ικανοποιεί τα προκατασκευασμένα τους ‘συμπεράσματα’. Δείτε στη συνέχεια όλες τους τις λαθροχειρίες, διότι τους αξίζει ένας μεγαλοπρεπέστατος εξευτελισμός, τόσο αδίστακτοι απατεώνες που είναι……».
Το κείμενο του «ΧΥΖcontagion», είναι πολύ μεγάλο για να συμπεριληφθεί όλο εδώ, είναι επίσης εξαιρετικά στοιχειοθετημένο και αξίζει να το επισκεφθείτε. Έχει την χειρουργική ακρίβεια, ψυχραιμία και σαφήνεια, που έχουν και τα δεκάδες ποστ του xcz.contagion στα οποία έχουν παρουσιαστεί πολύ σοβαρά ντοκουμέντα, μαρτυρίες, δημοσιεύματα, φωτογραφίες, βίντεο όπου αποδεικνύεται η κτηνώδης συμπεριφορά των Σέρβων Εθνικιστών, που με τις ευλογίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και με τη βοήθεια, τη συνενοχή ή απλά την ανοχή Ελλήνων όλου του πολιτικού φάσματος και ιδιαίτερα της Χ.Α. (συμμετοχή εθελοντών), της Ακροδεξιάς (Καρατζαφέρης κλπ) και του ΚΚΕ (ύμνοι και συγχωροχάρτια-οι υπόλοιποι Λαφαζάνης, Κωνσταντόπουλος, Γλέζος, Κουβέλης κλπ κάνουν τώρα το κορόιδο) διέπραξαν κακουργήματα ακόμη και σε βάρος παιδιών. Η σύγκριση του κειμένου αυτού, με τα κακογραμμένα, ατεκμηρίωτα, ασαφή, υστερικά, συνωμοσιολογικά πλαστογραφήματα των Ναζιστών, της ελληνορθόδοξης Ακροδεξιάς και των (επιλεκτικά) «αντιιμπεριαλιστών», Αριστερών «πατριωτών», είναι για τα δεύτερα συντριπτική και αποστομωτική.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
http://www.dimokratianews.gr/content/65423/i-athoosi-den-egine-oyte-ena-monostilo
Η αθώωση δεν έγινε ούτε ένα μονόστηλο
09.08.2016
Πώς ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων» και δικαιώθηκε στη Χάγη έγινε θύμα της δυτικής προπαγάνδας
(….)
Τελικά ο «εγκληματίας πολέμου» Μιλόσεβιτς, ο οποίος σύρθηκε στα διεθνή δικαστήρια «για να πληρώσει για τη γενοκτονία στη Βοσνία», κρίθηκε αθώος από το Δικαστήριο της Χάγης, αν και ο ίδιος δεν πρόλαβε να χαρεί την απονομή δικαιοσύνης, καθώς πέθανε στο κελί της φυλακής όπου κρατούνταν πριν από 10 χρόνια. Μια είδηση που πέρασε όμως στα «ψιλά» και δεν έπαιξε στο διεθνές δελτίο ειδήσεων.
(…)
Οι μακάβριοι ισχυρισμοί από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για γενοκτονία αποδείχθηκαν τελικά… ψευδείς. Αντίθετα ο «Σλόμπο» δεν ευθυνόταν για την εθνοκάθαρση που έγινε στη Βοσνία,
http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/meta-thanaton-athwwsh-gia-ton-slompontan-milosebits-ta-egklhmata-polemou-tw
Μετά θάνατον αθώωση για τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς: Τα εγκλήματα πολέμου των αμερικανοσιωνιστών πότε θα εκδικαστούν;
Τρίτη, 9 Αυγούστου 2016 – 17:42
(….)
Εν τέλει, σε πλήρη σιγή, ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε μία απόφαση κόλαφο που αριθμεί πάνω από 2600 σελίδες.
Η αθώωση αυτή έγινε στις 24 Μαρτίου του 2016 και προκαλεί πολλά ερωτηματικά το γεγονός ότι δεν αφιερώθηκε σε αυτήν ούτε ένα μονόστηλο. Ούτε μία λέξη δεν γράφτηκε στον Τύπο ή ειπώθηκε στην τηλεόραση ή τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Γιατί άραγε;
Πάντως σε κάθε περίπτωση, έστω και μετά θάνατον, ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε. Άραγε πότε θα γίνει η αντίστοιχη δίκη για τα εγκλήματα πολέμου των αμερικανοσιωνιστών στην διάρκεια της νατοϊκής επιχείρησης;
https://seisaxthia.wordpress.com/2016/08/10/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/
Αποσιώπησαν τα διαπλεκόμενα «μένουμεευρώπη» ελληνικά ΜΜΕ την αθώωση Μιλόσεβιτς από το ΔΠΔ της Χάγης
Αυγούστου 10, 2016 από seisaxthiablog
Η αθώωση δεν έγινε ούτε ένα μονόστηλο
Για όσους χάφτουν αμάσητη την δυτική προπαγάνδα, ιδού ο κόλαφος: Ο «χασάπης των Βαλκανίων» Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αθωώθηκε πανηγυρικά, μετά τη φυσική του εξόντωση φυσικά, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την Πρώην Γιουγκοσλαβία (ΔΠΔ). Η γενοκτονία που του απέδωσαν τα δυτικά ΜΜΕ (που ως γνωστόν λένε πάντοτε την αλήθεια-not) αποδείχτηκε μύθευμα. Φυσικά, η είδηση πέρασε ως μη γενόμενη. Φάτε αλήθεια μενουμευρώπηδες και σκάστε επιτέλους…
.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=854186
ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
OΧΙ στην έκδοση Μιλόσεβιτς
Η αντιπροσωπεία των Ελλήνων βουλευτών έξω από τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία
Η αντιπροσωπεία των Ελλήνων βουλευτών έξω από τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία
Την κατηγορηματική τους αντίθεση στην έκδοση του Σλ. Μιλόσεβιτς στο ΝΑΤΟικό «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» εκφράζουν 79 Ελληνες βουλευτές όλων των κομμάτων που υπογράφουν και σχετικό κείμενο διαμαρτυρίας. Το κείμενο παραδόθηκε ήδη στη Γιουγκοσλαβική Πρεσβεία, ενώ η συλλογή των υπογραφών συνεχίζεται.
Το κείμενο, που απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, τον Πρόεδρο της Σερβίας, τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Γιουγκοσλαβίας και κοινοποιείται και προς τα γιουγκοσλαβικά κόμματα, αναφέρει:
«Εμείς οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου εκφράζουμε την κατηγορηματική μας αντίθεση στην προοπτική παραπομπής του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και άλλων Σέρβων πολιτών στο λεγόμενο «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» που εδρεύει στη Χάγη.
Είναι φανερό ότι το κατηγορητήριο και η όλη διαδικασία είναι νομικά έωλα και παραβιάζουν κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και διεθνούς δικαίου. Είναι επίσης γνωστό ότι η όλη δίωξη και επιχείρηση παραπομπής στο εν λόγω Δικαστήριο γίνεται κάτω από αφόρητες και εκτός κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου πιέσεις των δυνάμεων εκείνων που δε δίστασαν να βομβαρδίσουν ανηλεώς τη Γιουγκοσλαβία υπό το πρόσχημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για τους λόγους αυτούς και με πρόσθετο δεδομένο την επιδείνωση της υγείας του φυλακισμένου πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας ζητάμε την άμεση παύση της διαδικασίας παραπομπής του.
Υπογράφουν οι παρακάτω βουλευτές:
Σγουρίδης Π., Βαινάς Γ., Αλαμπάνος Δ., Αναγνωστόπουλος Θ., Γιαννακόπουλος Γ., Γκατζής Ν., Δαιλάκης Σ., Διαμαντίδης Ι., Δαμιανάκης Ε., Δασκαλάκης Γ., Δημοσχάκης Θ., Ζαμπουνίδης Ν., Θεοδώρου Χ., Θωμόπουλος Ι., Ιωαννίδης Φ., Καλαντζής Γ.,
Κανέλλη Λ.,
Καρατζαφέρης Γ.,
Καρασμάνης Γ.,Καρράς Κ., Καχριμάκης Μ., Κασσίμης Θ., Κατσαρός Ν., Κατσιγιάννης Α., Κατσιλιέρης Π., Κεδίκογλου Β., Κατσανέβας Θ., Κολοζώφ Ο., Κοντομάρης Ε., Κοσιώνης Π.,
Κουβέλης Φ.,
Κουράκης Ι., Κρεμαστινός Δ., Κρητικός Π., Κωνσταντίνου Φ., Κωστόπουλος Δ., Λαμπρόπουλος Ι.,
Λαφαζάνης Π.,
Λεβογιάννης Ν., Λέγκας Ν., Λεονταρίδης Θ., Λουκάκης Μ., Λυμπερακίδης Λ., Μακρυπίδης Α., Μαντέλης Α., Μπέζας Α., Μπένος Σ., Μπετενιώτης Ε., Ξηροτύρη – Αικατερινάρη Α., Παναγιωτόπουλος Γ., Παπαγεωργόπουλος Ε., Παπαδημητρίου Ε., Παπαδόπουλος Σ., Παπαδέλης Φ.,
Παπαθεμελής Σ.,
Παπαρήγα Α.,
Παπαληγούρας Α., Παπανικολάου Ε., Παππάς Β., Πολύζος Ε., Σαλαγιάννης Ν., Σαλαγκούδης Γ., Σκανδαλάκης Π., Σκοπελίτης Σ., Σκουλάκης Μ., Σκυλλάκος Α., Σπηριούνης Κ., Σπύρου Σ., Στολίδης Σ., Στριφτάρης Σ., Τζέκης Α., Τσακλίδης Ι., Τσιόγκας Δ., Τσιόκας Θ.,
Τσουκάτος Θ.,
Φωτιάδης Π., Χουρμουζιάδης Γ.,
Χρυσανθακόπουλος Α., Ψωμιάδης Π.
2.
http://www.patris.gr/archive/2002/2/16/8th.html
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ
Θλιβερή παρωδία δίκης θεωρούν τέσσερις βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου τα όσα διαδραματίζονται στη Χάγη όπου δικάζεται ο πρώην πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Συγκεκριμένα,
οι βουλευτές Παναγιώτης Κρητικός (ΠΑΣΟΚ), Στέλιος Παπαθεμελής (ΠΑΣΟΚ), Παναγιώτης Λαφαζάνης (ΣΥΝ) και Αγγελος Τζέκης (ΚΚΕ)
εξέφρασαν την πλήρη αντίθεσή τους στα όσα συμβαίνουν μετά τη σύλληψη και την προσαγωγή του Μιλόσεβιτς στη Χάγη, μιας και όπως ανέφεραν σε δηλώσεις τους καταστρατηγείται κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας, ενώ οι συνθήκες κράτησης και δίκης του πρώην Γιουγκοσλάβου προέδρου σε καθεστώς ασφυκτικής απομόνωσης είναι πρωτοφανείς.
Οι τρεις βουλευτές εκπροσωπώντας όπως υποστήριξαν και τους 80 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου που είχαν υπογράψει έκκληση για να μην πραγματοποιηθεί η έκδοση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης επισκέφθηκαν χθες τα γραφεία της αντιπροσωπείας του ΟΗΕ στην Αθήνα, ενόψει της επικείμενης επίσκεψής τους στον πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
3.
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%CE%B7-%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
Η ντροπή της Σρεμπρένιτσα
Από τη μιά μεριά, ήταν οι Σέρβοι του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς, τα κυνηγημένα «αδέλφια μας», με το Μεγαλόσταυρο μόστρα στο καπέλο τους. Χριστιανοί Ορθόδοξοι μέχρι το κόκκαλο. Μικροί, αδύναμοι, φτωχοί, βαλκάνιοι και καταφρονεμένοι. Εχθροί των ακατονόμαστων εχθρών μας. Αντίσταση στο «ισλαμικό τόξο». Να ανάβουν κεριά στις εκκλησίες τους, να καίνε λιβάνια, να σταυροκοπιούνται.
Για άλλη μια φορά, αντιδράσαμε σαν ανώριμοι έφηβοι. Άρνηση. «Δεν υπάρχει σφαγή, είναι όλα προπαγάνδα των κακών Αμερικάνων». Κι όταν βρέθηκαν τα πτώματα; Όταν μετρήθηκαν τα σφαγμένα κορμιά στους λάκκους; Τότε, σιγή. Απόλυτη σιγή. Σαν την απόλυτη ντροπή. Αλλαγή συζήτησης. Βλέμματα στο κενό, πότε στον ουρανό, πότε στο πάτωμα. Πότε παραδεχθήκαμε το λάθος μας, για να το παραδεχτούμε στην περίπτωση της Σρεμπρένιτσα;
4.
http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990509c.htm
ΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ:
ΟΡΘΟΔΟΞΙΕΣ. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά συμμετέχει μαζικά στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος εναγκαλίστηκε τον Μιλόσεβιτς, για τους οπαδούς όμως μιας κάποιας Ορθοδοξίας όλα αυτά αποτελούν απλό αντιπερισπασμό του ΝΑΤΟ, προκειμένου να μπερδευτεί το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα! Πλειοδοτώντας στη γραμμή που θέλει οποιαδήποτε κριτική στις εθνικές εκκαθαρίσεις που διεξάγουν οι Σέρβοι να ισοδυναμεί με «άσκηση ψυχολογικής πίεσης στο λαό που αντιστέκεται», ο Παναγιώτης Παλαβός, μέλος του γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, φτάνει να αποφανθεί πως «ο Συνασπισμός και τα ΕΑΑΚ, οι δήθεν αριστεροί, έχουν μετατραπεί ανοιχτά και με θράσος στα φερέφωνα των ιμπεριαλιστών», επειδή στα ΔΣ διάφορων ΑΕΙ τόλμησαν να θέσουν ζήτημα ευθυνών (και) του Μιλόσεβιτς για την τωρινή τραγωδία («Ριζοσπάστης» 15/4).
6.
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_22/i22_p06_brother.html
O Συνασπισμός ύστερα, το κόμμα της λωτοφαγίας, προφανώς έχει ξεχάσει πως ένα διάσημο ιστορικό του στέλεχος, ο Mανώλης Γλέζος, έκανε τον πρόλογο στην ελληνική έκδοση ποιημάτων (!!!, βέβαια! και τα καθάρματα έχουν ευαισθησίες!) του Kάραζιτς, το 1996. Όταν, δηλαδή, ήταν παγκόσμια γνωστά αυτά που έγιναν στη Bοσνία, με αποκορύφωμα την σφαγή πάνω από 7 χιλιάδων ανδρών στη Σρεμπρένιτσα, ο Γλέζος (προφανέστατα: με την έγκριση του κόμματός του) επαινούσε τον «ποιητή επαναστάτη» Kάραζιτς.
7.
Ο κ.Τράγκας, όταν δεν παρουσιάζει Χρυσαυγίτες, αναπολεί:
http://www.crashonline.gr/16-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%84%CE%B7/
16 χρόνια μετά από το ιστορικό ταξίδι της ΑΕΚ στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι…
7. Απριλίου, 2015
Ήταν M. Τετάρτη 7 Απριλίου 1999, η ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη ο οποίος πήρε αυτή την πρωτοβουλία και έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από τους οπαδούς της ομάδας, βρέθηκε στην εμπόλεμη τότε Γιουγκοσλαβία και το Βελιγράδι προκειμένου να δώσει φιλικό αγώνα με την Παρτίζαν.
…………..
Την αποστολή του δικεφάλου συνόδεψε και αντιπροσωπεία, που αποτελούνταν από εκπροσώπους κομμάτων, όπως ο σημερινός ευρωβουλευτής Μανώλης Γλέζος, αλλά και πολλοί παράγοντες του ποδοσφαίρου όπως ο Αλέξης Κούγιας. Στο Βελιγράδι είχε ταξιδέψει και ο γνωστός μουσικός-στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.
………………………..
____________________
http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
Έλληνες στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα
07:23 | 12 Ιουλ. 2013
…….
«Λίγο πριν σε γήπεδο στην Αθήνα η Εκκλησία και οι κορυφαίοι πολιτικοί από όλα τα κόμματα είχαν αποθεώσει τον ομόδοξο ορθόδοξο σφαγέα Κάραζιτς. Ελάχιστοι στη χώρα μας αντιστάθηκαν σε αυτή τη μαζική υστερία», τονίζει ο κ. Αθανασόπουλος σε ανάρτησή του στο Facebook.
Το χρονικό
Στη Βοσνία, οι Μουσουλμάνοι αντιπροσώπευαν τη μεγαλύτερη ενιαία ομάδα του πληθυσμού από το 1971. Πολλοί Σέρβοι και Κροάτες μετανάστευσαν κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών, και σε μια απογραφή πληθυσμού του 1991 στη Βοσνία, στα 4 εκατομμύρια πληθυσμού, το 44% ήταν Βόσνιοι, το 31% Σέρβοι, και το 17% Κροάτες. Οι εκλογές που διεξήχθησαν στα τέλη του 1990 οδήγησαν σε διάσπαση την κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ των κομμάτων που εκπροσωπούσαν τις τρεις εθνότητες, με επικεφαλής τον Βόσνιο Αλία Ιζετμπέκοβιτς.
Καθώς οι εντάσεις αύξαναν μέσα και έξω από τη χώρα, ο Σερβοβόσνιος ηγέτης Ράντοβαν Κάραζιτς και το Σερβικό Δημοκρατικό Κόμμα του παραιτήθηκε από την κυβέρνηση και δημιούργησε τη «Σερβική Εθνική Συνέλευση».
Την πρώτη Μαρτίου 1992 στην Βοσνία διεξάγεται δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία (29 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου του 1992). Στις 3 Μαρτίου ο Πρόεδρος Ιζετμπέκοβιτς διακηρύσσει την ανεξαρτησία της Βοσνίας.
Μη επιθυμώντας την ανεξαρτησία της Βοσνίας, οι Σέρβοι της Βοσνίας, ήθελαν να είναι μέρος ενός κυρίαρχου σερβικού κράτους στα Βαλκάνια, μια «Μεγάλη Σερβία», την οποία οι Σέρβοι αυτονομιστές οραματίζονταν από καιρό. Στις αρχές Μαΐου του 1992, δύο ημέρες μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Βοσνίας από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα (προδρόμου της Ευρωπαϊκής Ένωσης), σερβοβοσνιακές δυνάμεις, με την υποστήριξη του Μιλόσεβιτς και τον γιουγκοσλαβικό (κυριαρχούμενο από Σέρβους) στρατό εξαπέλυσαν επίθεσή, βομβαρδίζοντας την πρωτεύουσα της Βοσνίας, το Σεράγεβο.
Επιτέθηκαν σε πόλεις με μεγάλο πληθυσμό Βοσνίων, όπως τις Zvonik, Foca και Visegrad, ενώ ακολούθησε η βίαιη εκδίωξη Βοσνίων πολιτών από την περιοχή, διαδικασία που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως εθνοκάθαρση.
Αν και οι κυβερνητικές δυνάμεις της Βοσνίας προσπάθησαν να αμυνθούν, κάποιες φορές με τη βοήθεια του κροατικού στρατού, οι σερβοβοσνιακές δυνάμεις είχαν τον έλεγχο σχεδόν των 3/4 της χώρας στο τέλος του 1993.
Οι περισσότεροι Κροατοβόσνιοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα ενώ ένας σημαντικός αριθμός Βοσνίων παρέμενε σε μικρότερες πόλεις. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), αρνήθηκε να παρέμβει στη σύγκρουση στη Βοσνία, αλλά μια εκστρατεία από τον Ύπατο Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματα του πολέμου που είχαν εκτοπιστεί και τραυματιστεί ή υποσιτίζονταν.
H Σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Ιούλιος 1995
Μέχρι το καλοκαίρι του 1995, τρεις πόλεις στην ανατολική Βοσνία, η Σρεμπρένιτσα, η Ζέπα και η Gorazde παρέμεναν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης της Βοσνίας. Ο ΟΗΕ είχε κηρύξει αυτά τα περίκλειστα εδάφη ως «ασφαλή καταφύγια», το 1993, ώστε να είναι αφοπλισμένα να προστατεύονται από διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις.
Ωστόσο, στις 11 Ιουλίου, Ο σερβοβοσνιακός στρατός υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς εισέρχεται στην κωμόπολη της Νότιας Βοσνίας και ύστερα από μικρή αντίσταση την καταλαμβάνει.
Στη συνέχεια, σερβικές δυνάμεις χώρισαν τους Βόσνιους στη Σρεμπρένιτσα, βάζοντας τις γυναίκες και τα κορίτσια σε λεωφορεία και στέλνοντάς τους σε βοσνιακό έδαφος. Μερικές από τις γυναίκες έπεσαν θύματα βιασμού ή σεξουαλικής επίθεσης, ενώ οι άντρες και τα αγόρια που παρέμειναν πίσω εκτελέστηκαν αμέσως ή μεταφέρθηκαν σε χώρους μαζικής θανάτωσης. Εκτιμάται ότι σκοτώθηκαν από τις σερβικές δυνάμεις στη Σρεμπρένιτσα από 7.000 ως 8.000 άνθρωποι.
*Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Τάκη Μίχα «Ανίερη Συμμαχία-Η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς»
Την ίδια νύχτα, ένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι μετέδωσε τηλεφωνική συνέντευξη ενός Έλληνα μαχητή στη Σρεμπρένιτσα. «Όταν το πυροβολικό σταμάτησε τους βομβαρδισμούς, μπήκαμε και καθαρίσαμε!», δήλωσε με φωνή που παλλόταν από συγκίνηση. Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος, τέσσερις σημαίες υψώθηκαν στα ερείπια της ορθόδοξης εκκλησίας της Σρεμπρένιτσα: η σερβική, η ελληνική, της Βεργίνας και του Βυζαντίου. Κυματίζουν μαζί, δίπλα-δίπλα και είναι η απόδειξη της αγάπης και της αλληλεγγύης των δύο λαών, της ευγνωμοσύνης των Σέρβων στρατιωτών για την βοήθεια των Ελλήνων εθελοντών που πολεμούν στο πλευρό τους , ανέφερε στην ανταπόκρισή της η αθηναϊκή εφημερίδα.
Η «συμμαχία» Ελλάδας-Σερβίας εκφράστηκε εκτός των άλλων και συμβολικά «με την έπαρση της ελληνικής σημαίας δίπλα σε της Σερβίας στην ηττημένη Σρεμπρένιτσα. Τοποθετημένη από τους Έλληνες εθελοντές που πολεμούσαν στο πλευρό των Σερβοβόσνιων, αυτή η σουρεαλιστική σκηνή υπογράμμιζε περίτρανα το γεγονός ότι στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρχε μία χώρα η οποία δεν συμμεριζόταν την αντίληψη όχι μόνο της Δύσης αλλά και της υπόλοιπης ανθρωπότητας για τη σύγκρουση στη Βοσνία.
Οι Έλληνες παραστρατιωτικοί και οι Σέρβοι που πολεμούσαν μαζί, γιόρτασαν την απόσυρση των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών. Μετά τη νίκη οι Έλληνες μαχητές ύψωσαν τις σημαίες και έψαλλαν τους εθνικούς των δύο χωρών.
Η συμμετοχή Ελλήνων πολιτών στο μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιβεβαιώθηκε και στη συνέχεια στην έκθεση της διορισμένης από την κυβέρνηση της Ολλανδίας επιτροπής εμπειρογνωμόνων, σχετικά με τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα το καλοκαίρι του 1995. Συγκεκριμένα, οι αναφορές αυτές περιέχονται στον τρίτο τόμο που φέρει τον τίτλο «Intelligence en de oorlog in Bosnie 1992-1995» («Κατασκοπεία και Πόλεμος στη Βοσνία 1992-1995»). Ο συγγραφέας του τόμου, ο καθηγητής C. Wiebes του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ είχε πρόσβαση στα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών της Ολλανδίας, καθώς και σε αρχεία των Ηνωμένων Εθνών. Επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας μελέτης, πήρε συνέντευξη από 90 αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών διαφόρων χωρών.
Η έκθεση των Ολλανδών επισημαίνει την ανάρτηση της ελληνικής σημαίας στη Σρεμπρένιτσα μετά την κατάληψη της πόλης από τους Σερβοβόσνιους. «Οι Βόσνιοι», τονίζεται στην έκθεση, «υπέκλεψαν ένα τηλεφωνικό μήνυμα από τον σερβοβοσνιακό στρατό, στο οποίο γινόταν αναφορά στην ανάρτηση της ελληνικής σημαίας. Σε κάποια άλλη τηλεφωνική συνομιλία που είχε υποκλαπεί, αναφερόταν ότι οι Έλληνες μαχητές ύψωσαν τη σημαία για διαφημιστικούς λόγους και ότι η σκηνή αυτή καταγράφηκε σε βίντεο».
«Επρόκειτο για μια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του στρατηγού Μλάντιτς και του στρατιωτικού υπεύθυνου στη Σρεμπρένιτσα μετά την κατάληψη της πόλης», σύμφωνα με τον καθηγητή Wiebes. Ο Μλάντιτς ζητά από τον υφιστάμενό του «ν’ αναρτηθεί η ελληνική σημαία προς τιμή των Ελλήνων, που πολέμησαν μαζί μας».
Δημιουργημένη τον Μάρτιο του 1995, ύστερα από αίτημα του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά –που είχε ως διακριτικό τον λευκό δικέφαλο αετό σε μαύρο φόντο- έγινε πολύ σύντομα τακτική μάχιμη μονάδα. Τέσσερα από τα μέλη της παρασημοφορήθηκαν με το μετάλλιο του Λευκού Αετού από τον Ράντοβαν Κάραζιτς τον Σεπτέμβριο του 1995. Συνολικά 100 Έλληνες πολέμησαν στο πλευρό των Σέρβων και το κεντρικό στρατόπεδό τους ήταν στη Βλασένιτσα κοντά στην Τούζλα. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπό τους Γιώργο Μουρατίδη, η δύναμη ενσωματώθηκε πλήρως από τον στρατό της Σερβικής Δημοκρατίας και διοικείτο από Σέρβους αξιωματικούς.
Στην Ελλάδα, ελλείψει καταδίκης των βομβαρδισμών στο Σεράγεβο και των κτηνωδιών στη Σρεμπρένιτσα και αλλού, πολλές εκδηλώσεις οργανώθηκαν για να εκφραστεί η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τους δοκιμαζόμενους Σέρβους. Όμως, δεν πραγματοποιήθηκε ούτε μία ανάλογη εκδήλωση για τις φονικές εκκαθαρίσεις των Σέρβων στη Βοσνία και αλλού. Κλασικό παράδειγμα της επιλεκτικής ευαισθησίας των Ελλήνων καλλιτεχνών, ήταν οι συναυλίες που οργάνωναν Έλληνες τραγουδιστές στο Βελιγράδι.
Η στάση του ελληνικού κράτους στον πόλεμο της Βοσνίας
Η επίσημη Ελλάδα ασπαζόταν πλήρως τις απόψεις του πιο σκληροπυρηνικού τμήματος των Σερβοβόσνιων, σύμφωνα με τις οποίες οι Βόσνιοι δεν αποτελούσαν έθνος και συνεπώς δεν είχαν δικαίωμα σε κράτος. «Δεν υπάρχει βοσνιακό έθνος» δήλωνε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος το 1994. «Και χωρίς έθνος δεν μπορεί να υπάρξει κράτος». […] «Πραγματικά ήσαν αφελέστατοι» έλεγε το 1993 «και έχουν τεράστια ευθύνη για την απελπισία που ακολούθησε όσοι φαντάστηκαν ότι μια ευκαιριακή πλειοψηφία 45% ή λιγότερο θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είναι σαν να μην γνωρίζαν τι σημαίνει Ισλάμ στα Βαλκάνια». Με άλλα λόγια, οι βομβαρδισμοί του Σεράγεβο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ομάρσκα, οι σφαγές στο Ζβόρνικ και στο Πριέντορ οι βιασμοί της Φότσα και το μαζικό έγκλημα της Σρεμπρένιτσα ήταν το λογικό επακόλουθο της «φυσικής» αντίδρασης των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής που γνώριζαν «τι σημαίνει Ισλάμ στα Βαλκάνια»…
Φυσικά, δεν ήταν μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που είχε αυτές τις απόψεις. Όταν ο Ντόμπριτσα Κόσιτς, πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, επισκέφθηκε τον Ιανουάριο του 1993 την Ελλάδα, δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του μετά τις συναντήσεις που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και οι δύο ηγέτες, είπε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, «στέκονται στο πλευρό μας και υποστηρίζουν τον αγώνα μας. Είμαστε φίλοι και αδέλφια τόσο στη θρησκεία όσο και στο πεδίο των μαχών».
_________________
Μετά θάνατον αθώωση για τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς: Τα εγκλήματα …
http://www.xryshaygh.com/…/meta-thanaton-athwwsh-gia-ton-slompontan-milosebits-ta-eg...
9 Αυγ 2016 – Άλλη μία σκοτεινή σελίδα της ιστορίας του ΝΑΤΟ κλείνει με τον πλέον αηδιαστικό τρόπο για το ποιόν της «δυτικής συμμαχίας». Η επέμβαση και ο …
Αθώος ο Μιλόσεβιτς! – Zougla.gr
http://www.zougla.gr/kosmos/article/a8os-o-milosevits
11 Αυγ 2016 – Όλα ξεκίνησαν όταν δημοσιεύτηκε στις 2 Αυγούστου σχόλιο του Neil Clark στο RT.com με τίτλο «Ο Μιλόσεβιτς αθωώθηκε καθώς η πολεμική …
Η αθώωση δεν έγινε ούτε ένα μονόστηλο | δημοκρατία
http://www.dimokratianews.gr/content/65423/i-athoosi-den-egine-oyte-ena-monostilo
9 Αυγ 2016 – Πώς ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων» και δικαιώθηκε στη Χάγη έγινε θύμα της δυτικής προπαγάνδας.
Αποσιώπησαν τα διαπλεκόμενα «μένουμεευρώπη» ελληνικά ΜΜΕ την …
https://seisaxthia.wordpress.com/2016/08/10/αποσιώπησαν-τα-διαπλεκόμενα-μένουμε/
10 Αυγ 2016 – Για όσους χάφτουν αμάσητη την δυτική προπαγάνδα, ιδού ο κόλαφος: Ο «χασάπης των Βαλκανίων» Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αθωώθηκε …
ΑΘΩΟΣ μετά θάνατον ο Μιλόσεβιτς! Ποιος θα δικάσει την αλητεία των …
http://www.militaire.gr › Breaking News
14 Αυγ 2016 – Όσο για το δικαστήριο; Πρέπει να εξηγήσει γιατί απέκρυψε την αθώωση του Μιλόσεβιτς, θεωρώντας ότι το 2.500 σελίδων σκεπτικό της απόφασης …
Αθωώθηκε ο Μιλόσεβιτς-Ο Βομβαρδισμός του εργοστάσιου της …
https://olympia.gr/2016/08/11/αθωώθηκε-ο-μιλόσεβιτς-ο-βομβαρδισμός/
11 Αυγ 2016 – Αθωώθηκε ο Μιλόσεβιτς-Ο Βομβαρδισμός του εργοστάσιου της Zastava. Ο Γερμανοί κλείνουν τον ανταγωνισμό. Posted by netakias.com στο …
Στα μουλωχτά η αθώωση του Μιλόσεβιτς ~ ΕΤΣΙ ΜΠΡΑΒΟ
etsimravo.blogspot.com/2016/08/blog-post_93.html
8 Αυγ 2016 – Στα μουλωχτά η αθώωση του Μιλόσεβιτς. 3:37 μ.μ. SKOTINO PROSOPO. Τελικά… αθώος. Ο Βαλκάνιος κομμουνιστής ηγέτης που μετέπεσε σε …
Ron Paul Institute: Ο Milosevic κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου …
mail.bankingnews.gr/…/265204-ron-paul-institute-ο-milosevic-κατηγορήθηκε-για-εγκ…
8 Αυγ 2016 – Ron Paul Institute: Ο Milosevic κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου, αλλά αθωώθηκε … Φυσικά, όλοι πίστευαν ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν ένοχος.
Αθώος (μετά θάνατον) ο Μιλόσεβιτς
pergadi.blogspot.com/2016/08/blog-post_38.html
11 Αυγ 2016 – Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές Σεβενίγκεν της Χάγης, αφού οι δεσμώτες του είχαν αρνηθεί τη μεταφορά …
ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΑΘΩΟΣ μετά θάνατον ο Μιλόσεβιτς …
skeftomasteellhnika.blogspot.com/2016/08/blog-post_148.html
14 Αυγ 2016 – Ο Μιλόσεβιτς έχει πια πεθάνει και η χώρα του η Γιουγκοσλαβία έχει … της «κοινής εγκληματικής οργάνωσης» με στόχο τους Μουσουλμάνους και …
Ίχνος: Πρώτα σε δολοφονούν και μετά από χρόνια σε… αθωώνουν …
ixnos.blogspot.com/2016/08/blog-post_68.html
11 Αυγ 2016 – Η αθώωση του Μιλόσεβιτς από το αποκαλούμενο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην π. Γιουγκοσλαβία, που εδρεύει στη Χάγη …
Parthenon Radio – Αθώος ο Μιλόσεβιτς, δεν έπαιξε όμως πουθενά.
http://www.parthenonradio.com/index…/63-athoos-o-milosevits-den-epaikse-omos-pouthen...
Αθώος ο Μιλόσεβιτς, δεν έπαιξε όμως πουθενά. Written on 12 Αύγουστος 2016 . Posted in Κοινωνικά. Αθωώθηκε ο Σλόμποντα Μιλόσεβιτς από το Διεθνές …
Ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων …
radioroumelinews.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html
Ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων» αθωώθηκε στη Χάγη. Πώς ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων» και …
ΚΙΝΗΜΑ ΛΑΟΥ: Σλ. Μιλόσεβιτς: Η αθώωση δεν έγινε ούτε ένα μονόστηλο
kinimalaou.blogspot.com/2016/08/blog-post_10.html
Σλ. Μιλόσεβιτς: Η αθώωση δεν έγινε ούτε ένα μονόστηλο. Τετάρτη, 10 Αυγούστου 2016 ·. Πώς ο Σλ. Μιλόσεβιτς που χαρακτηρίστηκε «χασάπης των Βαλκανίων» …
Σταυροφόρος φασίστας βασανιστής, ο 55άρης τώρα Mladen Mitrovic, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, κρύβοντας την ιδιότητά του ως φρουρού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στην αίτηση μετανάστευσης του 1996 είχε δηλώσει ψευδώς πως ποτέ του δεν καταδίωξε κανένα λόγω της φυλής του, της θρησκείας του ή της ένταξής του σε κάποια κοινωνική ομάδα.
Στη διάρκεια της δίκης του, θύμα του κατέθεσε πως του χάραξε με το μαχαίρι έναν σταυρό στο στήθος, λέγοντάς του πως έτσι τον έκανε Σέρβο.
Η ευσεβής του αυτή πράξη, οι ξυλοδαρμοί κρατουμένων και οι ψευδείς βεβαιώσεις του στις υπηρεσίες μετανάστευσης των ΗΠΑ, τον καταδίκασαν χτες σε 5 χρόνια φυλάκισης.
Η Ορθοδοξία βρίσκεται σε διωγμό, όπως θα έλεγε και ο κ.Κονιδάρης της Ι.Αρχιεπισκοπής.
http://www.upi.com/Top_News/US/2016/08/30/Ex-Bosnian-War-guard-jailed-nearly-5-years-in-for-lying-to-US-immigration/7211472570603/
Ex-Bosnian War guard jailed nearly 5 years in for lying to U.S. immigration
By Andrew V. Pestano Follow @AVPLive9 Contact the Author | Aug. 30, 2016 at 12:50 PM
Mladen Mitrovic, 55, originally from Bosnia and Herzegovina, has been sentenced to nearly five years in prison for obtaining U.S. citizenship by keeping his role as a Bosnian War concentration camp guard a secret. File Photo by f11photo/Shutterstock
ATLANTA, Aug. 30 (UPI) — A suburban Atlanta man has been sentenced to 57 months in prison for obtaining U.S. citizenship by keeping his role as a Bosnian War concentration camp guard a secret.
Mladen Mitrovic, 55, originally from Bosnia and Herzegovina, had been living in Loganville, Ga., for two decades when investigators were alerted to his past. In May, he was found guilty of using «false and fraudulent information on his naturalization application.»
He was permitted to immigrate to the United States in 1996 because he feared persecution if he remained in Bosnia, the Justice Department said in a statement. In his naturalization application, Mitrovic said «he had never persecuted anyone because of their race, religion or membership in a social group; he had never committed a criminal offense for which he had not been arrested; and he had never provided any false or misleading information to obtain an immigration benefit, such as refugee status.»
Prosecutors said Mitrovic worked as a guard at a detention camp run by the Bosnian Serb Army in 1992 to «ethnically cleanse» northwest Bosnia of non-Serb minorities during the Bosnian War. During the trial, a victim testified Mitrovic had used a sharp military knife to carve a Christian cross into his chest, saying from that moment on, he «was going to be a Serb.»
«Mitrovic believed he could bury his past and the horrific human rights violations he committed during the Bosnian War,» U.S. Attorney John Horn of the Northern District of Georgia said in a statement. «Our immigration system endeavors to flag those who have committed human rights violations, especially for those who seek refugee status from persecution. Mitrovic’s application turned this humanitarian process on its head, and it’s incredibly fitting that he ultimately was discovered by a refugee from Mitrovic’s own abuses.»
Others said Mitrovic and other soldiers beat non-Serb prisoners and threatened their lives. Prosecutors said Bosnian government documents show Mitrovic applied for and was later awarded veterans’ benefits for his military service.
«The defendant tried to game our country’s immigration process to conceal his record of flagrant human rights violations,» Assistant Attorney General Leslie R. Caldwell said in a statement. «Cases like this demonstrate how we ensure that the United States does not become a safe haven for human rights violators.»
Για τον Μιλόσεβιτς (όσα δεν έγραψαν ποτέ Ριζοσπάστης, Αυγή και Πριν -η Εποχή δεν ανήκε σ’ αυτήν την κατηγορία, είν’ αλήθεια)
Επίσης:
‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ’.
‘Νέα αποκλειστικά στοιχεία για την συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: Οι δεσμοί αίματος του ελληνικού με τον σερβικό εθνικισμό και της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς με τη Χρυσή Αυγή’
Και:
‘Ολη η αλήθεια για τη Σρεμπρένιτσα: Οι οκτώ συν μία αποδείξεις για το προσχεδιασμένο της οργανωμένης σφαγής’
https://goo.gl/98k6mi
Δείτε επίσης:
# ‘Ο Κάρατζιτς και οι Ελληνες: Η ενοχή του Κάρατζιτς και η συλλογική μας αθωότητα’ (Συνεργασία του ιστολογίου μας με το περιοδικό The Books’ Journal, τεύχος #66, Μάιος 2016)
# ‘ΕΝΟΧΟΣ ο Κάρατζιτς! Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε υπέρ των θυμάτων της γενοκτονίας στη Βοσνία’
# ‘Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται «Noz, zica, Srebrenica» («Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα»)’: Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;;;
Ολα τα σχετικά λινκ με τη Γιουγκοσλαβία, στα σχόλια εδώ, πολύ αναλυτικά.
Click to access 160324_judgement.pdf
Διαβάστε τις σελίδες 1235 έως 1245 για όλα σχετικά με τον Μιλόσεβιτς όπως τον χαρακτηρίζει η απόφαση του δικαστηρίου. Μόνο χασάπη δεν τον λες. Βέβαια, αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.
Aυτός απλώς προήδρευε και οι στρατιώτες του έσφαζαν αγοράκια
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
Σφαγή της Σρεμπρένιτσα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Σέρβοι ξεχώρισαν τους άνδρες και αγόρια από τις γυναίκες και τους σκότωσαν, περίπου 8.000 ανθρώπους, ρίχνοντας τα πτώματά τους σε ομαδικούς τάφους. Η σφαγή αυτή ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Το δικαστήριο έκρινε, επιπλέον, ότι η Σερβία, ως μόνη διάδοχος της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετά την αποχώρηση του Μαυροβουνίου από την ομοσπονδία, παραβίασε το διεθνές δίκαιο, καθώς δεν έλαβε κανένα μέτρο για να εμποδίσει τη γενοκτονία.
«The judges noted that Slobodan Milosevic and Radovan Karadzic both favored the preservation of Yugoslavia and that Milosevic was initially supportive, but that their views diverged over time. The judgment states that ‘from 1990 and into mid-1991, the political objective of the Accused and the Bosnian Serb leadership was to preserve Yugoslavia and to prevent the separation or independence of BiH, which would result in a separation of Bosnian Serbs from Serbia’; the Chamber notes that ‘Slobodan Milosevic endorsed this objective and spoke against the independence of BiH’» (παράγραφος 3276)
«The Karadzic trial chamber found that ‘the relationship between Milosevic and the Accused had deteriorated beginning in 1992; by 1994, they no longer agreed on a course of action to be taken. Furthermore, beginning as early as March 1992, there was apparent discord between the Accused and Milosevic in meetings with international representatives, during which Milosevic and other Serbian leaders openly criticised Bosnian Serb leaders of committing crimes against humanity and ethnic cleansing and the war for their own purposes»
Πέρα απο τις νομικές τυπικότητες, (δεν ήταν η δική του δίκη κλπ) η απόφαση ουσιαστικά τον αθωώνει, τουλάχιστον για τα γεγονότα στην Βοσνία μετά το ’92.
Furthermore, beginning as early as March 1992, there was apparent discord between the Accused and Milosevic in meetings with international representatives, during which Milosevic and other Serbian leaders openly criticised Bosnian Serb leaders of committing crimes against humanity and ethnic cleansing and the war for their own purposes»
Ας προσποιηθούμε λοιπόν προς στιγμήν πως όλη η έκταση των κατηγοριών κατά του Μιλόσεβιτς περιορίζεται σε αυτό το ελάχιστο που περικλείει ο χώρος της (εσωτερικής και όχι δημόσιας) διαφωνίας του 1992! Τι αθώο που είναι να σιωπάς, ως πρώτος τη τάξει ηγέτης μάλιστα, όταν γίνονται εκτεταμένες σφαγές αμάχων και να περιορίζεσαι σε κρυφή κριτική, άγνωστη στους πολίτες της χώρας σου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που κάνουν ομοεθνείς σου!
Ωραία λοιπόν τι έκανε στο μεταξύ μέχρι και 3 ολόκληρα χρόνια μετά στη Σρεμπρένιτσα (1995) ο Μιλόσεβιτς για να εμποδίσει εκείνες τις σφαγές 8.000 αθώων ακόμη και παιδιών;
Πολύ εύκολα εθελοτυφλείτε και εξηγείστε μου παρακαλώ τη σιωπή του ΚΚΕ που δεν απαίτησε ποτέ του δικαστική έρευνα για τους 12 Χρυσαυγίτες και ακροδεξιούς Έλληνες εθελοντές.
Πήγαιναν μαζί, είπε το δικαστήριο, έκαναν μαζί εθνοκαθάρσεις στις πρώτες φάσεις του πολέμου, μέχρι που κάποια στιγμή, λοιπόν, διαφώνησε (δεν πρέπει να το έμαθαν και πολλοί αυτό, ούτε καν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού συνέχισε να στέλνει όπλα, στρατό, παραστρατιωτικούς, να πληρώνει μισθούς κι εξοπλισμό, να εγκρίνει να μεταφερθούν εκεί οι σφαγείς του Σέσελι και να μην τιμωρεί τους δράστες των εγκλημάτων).
Αυτά όλα που παρατέθηκαν παραπάνω, τα συζητάμε διότι αναφέρονται στην ετυμηγορία επειδή αφορούν τον Κάρατζιτς. Και είναι ένα ελάχιστο τμήμα από τα στοιχεία εναντίον του ίδιου του Μιλόσεβιτς τα οποία παρουσιάστηκαν και έγιναν δεκτά στη δίκη του δίκη, αλλά και χρησιμοποιήθηκαν σε άλλες 42 καταδίκες, που αναφέρεται σαν μέλος των Joint Criminal Enterprise που έκαναν τα εγκλήματα. Η υποτιθέμενη ‘αθώωση’ αφορά μόνο τα εγκλήματα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη 1992-1995, κι όχι άλλες περιοχές και άλλους χρόνους, διότι εκεί μόνο είχε εμπλοκή ο Κάρατζιτς. H Ιστορία όμως έχει γράψει ότι σε πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις μέχρι τώρα (μεγάλες δίκες όπως υπόθεση Krstic, ‘7 της Σρεμπρένιτσα’, Milan Martic, Vlastimir Dordevic, Κράιζνικ, Πλάβσιτς, και σε άλλες 42 δίκες, σαράνταδύο), στην αφήγηση της ετυμηγορίας σαφώς και αναφέρεται σαν μέλος των JCE.
Αυτά στις δίκες των άλλων. Μέχρι τώρα είναι ουσιαστικά μία φράση για ένα γεγονός σε έναν πόλεμο σε μια μικρή χρονική περίοδο εναντίον αμέτρητων άλλων φράσεων σε 42 δίκες στις οποίες αναφέρεται μέλος των JCE, συνεργός και αυτουργός, φυσικός και ηθικός.
Ας δούμε τώρα και τι συνέβη κατά τη διάρκεια της δικής του δίκης (του ίδιου του Μιλόσεβιτς):
Εκεί εκτέθηκαν πάρα πολλά στοιχεία, στα οποία επισημαίνονταν ο ρόλος του Μιλόσεβιτς στα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθησαν πέρα απ’ την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στην Κροατία και στο Κοσσυφοπέδιο
Τι έγινε εκεί:
66 κατηγορίες εναντίον του, κατηγορίες που εκτείνονται σε 12 χρόνια και σε 3 πολέμους, με αποτέλεσμα 130.000 νεκρούς και 40.000 αγνοούμενους (λείπουν τώρα γύρω στις 11.000), 3.700.000 πρόσφυγες και ένα κράτος κατεστραμμένο.
Click to access cis_milosevic_slobodan_en.pdf
Στη δίκη του ίδιου του Μιλόσεβιτς, λοιπόν, μετά την παρουσίαση των στοιχείων από την κατηγορούσα αρχή, το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης της δίκης (curiae amicus στο πρωτότυπο) να παύσει η δίωξη και να αθωωθεί σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας. Στην σχετική απόφαση (Decision on the Motion for Judgment of Acquittal) στις 16/06/2004, αναφέρεται ότι «υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις ότι ο κατηγορούμενος (Μιλόσεβιτς) ήταν συμμέτοχος σε κοινή εγκληματική επιχείρηση (JCE), η οποία περιελάμβανε τη διάπραξη γενοκτονίας και άλλων εγκλημάτων κατά των Βόσνιων και Κροατών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και στην Κροατία».
Η απόφαση της 16/06/2004 εδώ:
Click to access 040616.pdf
Κατά τη διάρκεια της δίκης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, εκτός από τις άφθονες αποδείξεις ότι «ο πόλεμος είχε χρηματοδοτηθεί από το Βελιγράδι» που παρουσιάστηκαν, το δικαστήριο δέχτηκε σαν στοιχεία και το γεγονός πως οι μισθοί των σερβικών στρατευμάτων στη Βοσνία και στην Κράινα (Κροατία) καταβάλλονταν συνεχώς από το Βελιγράδι, με σκοπό φυσικά να διαπράξουν τα γνωστά εγκλήματα εναντίον των μη Σέρβων στην Κροατία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Επίσης, το δικαστήριο δέχτηκε σαν τεκμήρια της δίκης και όλα τα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι οι Σερβοβόσνιοι είχαν υλικοτεχνική υποστήριξη από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας της Σερβίας, από το Υπουργείο Εσωτερικών και από άλλες αρχές της Σερβίας και της ΟΔΓ.
Υπάρχει, ιδίως, ένα εξαιρετικά σημαντικό αποδεικτικό στοιχείο, το οποίο παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της δίκης του Μιλόσεβιτς: Ηταν η δήλωση που έκανε ο Ράντοβαν Κάραζιτς Μάιο του 1994, στην οποία ανέφερε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει πόλεμος χωρίς τη Σερβία, δεν έχουμε τους πόρους και δεν θα είμασταν σε θέση να διεξάγουμε μόνοι μας τον πόλεμο χωρίς τη βοήθεια της Σερβίας».
Βλέπε, για παράδειγμα, την ανάλυση από την οργάνωση Human Rights Watch για την βαρύτητα των αποδεικτικών στοιχείων με τίτλο ‘Διδάγματα από τη δίκη του Μιλόσεβιτς’, Weighing the Evidence, Lessons from the Slobodan Milosevic Trial
https://www.hrw.org/report/2006/12/13/weighing-evidence/lessons-slobodan-milosevic-trial
Ας περάσουμε και σε μια άλλη απόφαση ενός άλλου σημαντικού δικαστηρίου, δίκη Βοσνίας εναντίον Γιουγκοσλαβίας:
Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι με την άλλη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου International Court of Justice [Πρόκειται για το παλιό γνωστό Διεθνές Δικαστήριο, το IJC, και όχι για το ICTY] στη δίκη Βοσνίας εναντίον Γιουγκοσλαβίας, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η Σερβία παραβίασε τη ‘Σύμβαση για το πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας’ (‘Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide’) για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι «δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο 1995, αν και θα πρέπει να ήταν σαφές στη Σερβία ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος γενοκτονίας»
Και, δεύτερον, επειδή «δεν είχε τιμωρήσει όσους συμμετέχοντες στο έγκλημα της Σρεμπρένιτσα βρίσκονταν κάτω από τη δικαιοδοσία των αρχών της Δημοκρατίας της Σερβίας»
Για όσους δεν ξέρουν, αυτή η συγκεκριμένη απόφαση του IJC ήταν η πιο σοβαρή απόφαση-κρίση στην εβδομήντα χρόνια της ιστορίας των εργασιών του Διεθνούς Δικαστηρίου, και η μοναδική που αναφέρεται ευθέως σε παραβίαση της Σύμβασης για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Γενοκτονίας. Η απόφαση αυτή εκδόθηκε λόγω των ενεργειών που θα έπρεπε να αναλάβει αλλά δεν ανέλαβε το σερβικό κράτος, την εποχή που ήταν υπό την ηγεσία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τις πολιτικές του οποίου τώρα κάποιοι προσπαθούν να ξεπλύνουν, αν όχι να τις δοξάσουν κιόλας.
Τέλος, ξαναγυρνώντας στην ετυμηγορία Κάρατζιτς, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ στην οποία οι αρνητές ισχυρίζονται ότι γράφει πως δήθεν το δικαστήριο αθώωσε τον Μιλόσεβιτς, ακριβώς στην προηγούμενη πρόταση λέει καθαρά ότι «ο Μιλόσεβιτς βοηθούσε τους καταδικασμένους εγκληματίες με προσωπικό (έμψυχο δυναμικό), προμήθειες και ΟΠΛΑ κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, για να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους, δηλαδή να δημιουργήσουν εθνικά καθαρές περιοχές μέσω της εθνοκάθαρσης των μη Σέρβων».
Μετά από όλα αυτά, είναι αυτό αθώωση;
Η παράγραφος που παραθέτετε επιβεβαιώνει την διαρκή διαφωνία του, (κατά λέξη) με τις πολιτικές και τις μεθόδους της σερβοβοσνιακής ηγεσίας, η οποία ξεκινάει από το 1992 και συνεχίζεται καθ΄ όλη την μετέπειτα περίοδο. Δεν μιλάει για μια «στιγμιαία» διαφωνία, αλλά γιά REPEATED CRITICISM AND DISAPPROVAL. Εγώ δεν τον κρίνω αν ήταν αθώος (κακά τα ψέμματα, δεν υπάρχει αρχηγός κράτους που άμεσα η έμμεσα να εμπλέκεται σε πόλεμο και μάλιστα τόσο σκληρό και να είναι «αθώος») καταγράφω τι πραγματικά λέει το δικαστήριο, το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι θετικά αλλά μάλλον αρνητικά προδιατεθειμένο προς αυτόν. Βέβαια έστελνε όπλα και εφόδια στα πλαίσια στρατιωτικής και πολιτικής συμμαχίας με τους Σερβοβόσνιους, όμως και οι ΗΠΑ υποστήριζαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν με κάθε τρόπο το Ισραήλ, υπό΄την καθοδήγηση του οποίου οι Λιβανέζοι φαλαγγίτες διέπραξαν τις σφαγές στην Σάμπρα και την Σατίλα, όμως δεν ευθύνονται οι ΗΠΑ, για εγκλήματα που πράγματι δεν διέπραξαν αυτές , ούτε συμμετείχαν στον σχεδιασμό και τις αποφάσεις για αυτά, απλά επειδή τροφοδοτούσαν και εξακολουθούν να τροφοδοτούν έναν σύμμαχο, που τα διέπραξε. Παραδέχομαι βέβαια, ότι το ΚΚΕ, έχοντας αντι-αμερικάνικα αντανακλαστικά αντιμετώπισε χωρίς την απαραίτητη κριτική τέτοιες εθνικιστικές δυνάμεις στο όνομα του αντι ιμπεριαλισμού, στάση που αν παρακολουθήσετε την τωρινή ρητορική του για τις διεθνείς συγκρούσεις έχει αλλάξει αισθητά. Γενικότερα όμως η ελληνική κοινή γνώμη (και όχι μόνο η ακροδεξιά) αντιμετώπισε μεροληπτικά υπέρ των Σέρβων την σύγκρουση, όμως η υπόλοιπη Δύση, έκανε το αντίθετο εις βάρος των Σέρβων. Εσείς αποκαθιστάτε την ελληνική μονομέρεια και σε έναν βαθμό είναι σωστό, αλλά και η ελληνική μονομέρεια, σε έναν βαθμό ισορροπούσε την αντισερβική μονομέρεια των άλλων. Μετά απο τόσο χρόνο, βέβαια θα ήταν χρήσιμο και ενδεικτικό της αντικειμενικότητας σας, να κάνετε και μία ανάρτηση, αφιερωμένη στα εγκλήματα πολέμου των Κροατών, των Βόσνιων μουσουλμάνων και των Ουτσεκάδων (λιγότερα ίσως, αλλά υπαρκτά). Όμως, πέρα από αυτά, παραμένει το γεγονός ότι ένα δικαστήριο που ουσιαστικά θεσμοθετείται και ελέγχεται από την Δύση, την ίδια στιγμή, δεν έχει θεσμική δικαιοδοσία όσον αφορά το ίδιο το ηγεμονικό κράτος των ΗΠΑ, άρα παραβιάζεται η βασική αρχή κάθε δικαιοσύνης, η αρχή της ισονομίας. Προσέξτε, αυτό είναι διαφορετικό από το γεγονός ότι οι ιθύνοντες του NOOR1 βγήκαν αθώοι για την κοκαίνη, ενώ οι εργάτες που την συσκεύαζαν καταδικάστηκαν, γιατί αυτοί δεν είναι και τυπικά εκτός της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου και σε κάποια άλλη περίπτωση, μπορεί να καταδικαστούν, (όπως ας πούμε καταδικάστηκε ο Τσοχατζόπουλος) ενώ οι ΗΠΑ και οι πολίτες τους, είναι!
Επρεπε πρώτα να εξηγήσουμε καλά τι σημαίνει μέλος των ‘Joint Criminal Enterprise’, JCE, στην σχετική ορολογία
Το Δικαστήριο αυτό (ICTY) δεν δικάζει γενικά κι αόριστα την στάση του καθενός στα γεγονότα για να αποφασίσει αθώος ή ένοχος.
Ψάχνει και ζητάει από τον κατήγορο να παρουσιάσει όλα τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν την προσωπική ποινική ευθύνη για συγκεκριμένες πράξεις που αποτελούν όλες μαζί εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και παραβιάσεις νόμων και ηθών πολέμου (όπως δολοφονίες, βιασμοί, σεξουαλική κακοποίηση, βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί, ληστείες, απάνθρωπη μεταχείριση των αμάχων και παράνομη φυλάκιση και περιορισμό). Ψάχνει και βρίσκει τα συγκεκριμένα άτομα, που από θέσεις ισχύος «έδωσαν την εντολή ή πάτησαν οι ίδιοι τη σκανδάλη». Πρακτικά, για να συμβεί αυτό χρειάζεται το concept των ‘Joint Criminal Enterprise’, διότι αλλιώς δεν θα κατέληγαν πουθενά αυτές οι δίκες.
(Ασχετο ίσως, αλλά χρειάζεται για μερικούς να το πούμε: Δεν δικάζει λαούς και έθνη ή κράτη στο σύνολό τους, όπως πολλοί νομίζουν στην Ελλάδα, σαν να πρόκειται για υποθέσεις «συλλογικής ευθύνης». Αυτό είναι λάθος).
Οι δικαστές είναι κάτι παραπάνω από απαιτητικοί στην αναζήτηση των συντριπτικών στοιχείων για την ποινική ευθύνη των κατηγορουμένων, και πολύ ακριβείς, όταν καταδικάζουν κάποιον, στην περιγραφή της απόδειξης του κατηγορητηρίου -υπογραμμίζουμε ξανά την πολύ σημαντική για τη Δικαιοσύνη φράση «Beyond reasonable doubt».
Ετσι λοιπόν, για τα εγκλήματα του Κάρατζιτς, λ.χ., που τεκμηριώθηκαν μέσα από 9,5 εκατομμύρια σελίδες και αποδείξεις, στην απόφαση του ICTY, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε και τα εξής:
Λοιπόν, σε αυτήν την συζήτηση, στη δίκη του Κάρατζιτς ΔΕΝ ΤΕΘΗΚΕ τέτοιο θέμα για τον Μιλόσεβιτς. Επαναλαμβάνω, μιλάμε τόσες μέρες για την ατομική ποινική του ευθύνη.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν για ποιον βασικό λόγο όλη αυτή η συζήτηση είναι άχρηστη ουσιαστικά, από νομικής άποψης (όμως χρειάζονται να απαντηθούν όλα, όπως απαντήθηκαν παραπάνω, διότι οι υποστηρικτές του σερβικού εθνικισμού πιστεύουν ότι εκεί είναι το αδύνατο σημείο της Δικαιοσύνης, κι εκεί χτυπούν με αυτές τις ανοησίες περί ‘αθώωσης’). Δεν έχει την παραμικρή σημασία, από νομικής απόψεως, το γεγονός της ‘repeated disapproval and criticism’. Είναι χωρίς αξία, δεν ενδιαφέρει κανέναν απολύτως και δεν μετράει στο παραμικρό σε μια ποινική διαδικασία με πολύ αυστηρά κριτήρια απόδειξης της ενοχής, όπως γίνεται στο ICTY (το οποίο έχει αθωώσει και πάρα πολλούς Σέρβους για τους ίδιους λόγους, ανεπάρκεια αποδείξεων, όπως έχει καταδικάσει και πάρα πολλούς μη Σέρβους όταν ήταν βέβαιο για την ενοχή τους).
Γι’ αυτό αξίζει να δούμε τι λένε οι δύο πλέον ειδικοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη
# Ο Βρετανός κατήγορος στη δίκη Μιλόσεβιτς:Sir Geoffrey Nice.
– ‘Δεν μπορείς να παίρνεις μια φράση από μια ετυμηγορία 2.600 σελίδων’, λέει, ‘να τη βγάζεις απ’ το context της’ («to take a paragraph from the whole judgment, citing it incorrectly and using it out of context») για να κατασκευάσεις έναν τέτοιο ντροπιαστικό ισχυρισμό που σκοπό έχει μόνο να αποκαταστήσει τον Μιλόσεβιτς.
– ‘Απλά, δείτε το σημείο στο τέλος της παρουσίασης των τεκμηρίων της κατηγορούσας αρχής κατά τη δίκη Μιλόσεβιτς. Το Δικαστήριο ΤΑ ΔΕΧΤΗΚΕ, και όλα τα στοιχεία έγιναν αποδεκτά από την έδρα, το μόνο που ο θάνατος του Μιλόσεβιτς εμπόδισε την ετυμηγορία’.
# Επίσης, ο Serge Brammertz, ο chief prosecutor του ΔΠΔΧΓ (International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia, ICTY) απάντησε:
http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2016/08/slobodan-milosevic-hero-160823124808287.html
«Οι αποδείξεις για την ενοχή του Μιλόσεβιτς βρίσκονται όλες στα αρχεία του ICTY. Καταθέσεις από περισσότερους από 350 μάρτυρες και 5.700 τεκμήρια που απλώνονται σε 150.000 σελίδες δείχνουν την ποινική του ευθύνη και τον κεντρικό του ρόλο στις εθνοκαθάρσεις της δεκαετίας του 1990. Παρακαλώ, μην προσβάλετε τα θύματα και μην κρατάτε την κοινωνία αιχμάλωτη στο παρελθόν με τον αναθεωρητισμό σας, απλά για μικροπολιτικούς λόγους»
Τώρα ελπίζω να έγινε πιο κατανοητό.
Αγαπητέ Διεθνιστή,
νομίζω πως ο Κλέων Ι. σου απάντησε εμπεριστατωμένα και τον ευχαριστούμε.
Μας καλείς όμως:
@Μετά απο τόσο χρόνο, βέβαια θα ήταν χρήσιμο και ενδεικτικό της αντικειμενικότητας σας, να κάνετε και μία ανάρτηση, αφιερωμένη στα εγκλήματα πολέμου των Κροατών, των Βόσνιων μουσουλμάνων και των Ουτσεκάδων (λιγότερα ίσως, αλλά υπαρκτά)
_______________________-
Δεν κάναμε κάτι τέτοιο, γιατί όχι μόνο δεν συμμετείχαν σε αυτά ατιμώρητοι μέχρι σήμερα Έλληνες εθελοντές, όχι μόνο δεν τα υπερασπίστηκε εδώ κανείς, όχι μόνο δεν υπάρχει κενό ενημέρωσης στη χώρα μας γι’αυτά, αλλά έχουν παρουσιαστεί δαιμονολογικά, διογκωμένα με υπερβολές και ψέματα, χωρίς τεκμηρίωση.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5009236
http://tourkofagos.blogspot.gr/2007/05/blog-post_13.html
Για τους ισχυρισμούς του στρατηγού Lewis McKenzie, για την παραφιλολογία περί Νάσερ Οριτς, για τα ισλαμοφοβικά ρατσιστικά ψέματα και για πολλή ακόμα προπαγάνδα και πολλές ακόμα θεωρίες συνωμοσίας, όποιος θέλει μπορεί να δει εδώ:
Το τελευταίο θα ήταν ένας λόγος για να τα παρουσιάσετε στις σωστές τους διαστάσεις και να δείξετε που υπάρχουν υπερβολές και ανακρίβειες.
Άραγε αυτά τα (λιγότερα και μικρότερα) εγκλήματα, δεν έγιναν από αντίστοιχες JCE; Ήταν «μεμονωμένα περιστατικά»; O Τούτζμαν, ο Θάτσι, ο Ιζεντμπέκοβιτς και τα αντίστοιχα επιτελεία τους, ήταν «ασυντόνιστοι»; Σίγουρα πάντως δεν ήταν αγνοί αγωνιστές της ειρήνης και της ελευθερίας.
https://www.theguardian.com/commentisfree/2010/may/10/radovan-karadzic-bosnian-war
@Διεθνιστης
Μα για όλους αυτούς που λες (και για πολλούς ακόμα συνεργάτες τους) -ο κόσμος στην Ελλάδα δεν το ξέρει λόγω της γνωστής φιλοσερβικής συσκότισης στα θέματα αυτά, και συνεπώς φυσιολογικό να μην το γνωρίζεις κι εσύ-, συντάχθηκαν κατηγορητήρια για JCE, και έγιναν δίκες. Και για τους τρεις. Ο Θάτσι νομίζω (γιατί δεν τα θυμάμαι κι όλα απ’ έξω) αθώωθηκε λόγω έλλειψης επαρκών αποδείξεων ότι διέπραξε εγκλήματα πολέμου ο ίδιος του ή ότι διέταξε ή ότι δεν πήρε μέτρα και δεν τιμώρησε.
Ο Τούτζμαν δεν έφτασε στο εδώλιο, διότι πέθανε στο μεταξύ, όμως αρκετοί συνεργάτες του, μεγάλα πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα στην ιεραρχία, καταδικάστηκαν, ορισμένοι σε μεγάλες ποινές.
Το ίδιο συνέβη και με τον Ιζετμπέγκοβιτς, κι αυτός πέθανε κατά την αρχή της διαδικασίας, και αυτουνού οι στρατηγοί κι οι επιτελείς, άλλοι καταδικάστηκαν κι άλλοι αθωώθηκαν.
Κοίταξε, θα πω κάτι, κι ίσως φανεί υπερβολικό: Δεν πιστεύω να υπάρχει στην Ελλάδα άνθρωπος που να έχει διαβάσει περισσότερα υλικά του ICTY από εμένα. Επί χρόνια παρακολουθώ τις δίκες, ενημερώνομαι καθημερινά (ο Λασκαράτος γνωρίζει καλύτερα) από 3-4 εξειδικευμένα πρακτορεία, παρακολουθώ τις δράσεις των ινστιτούτων και των ΜΚΟ, μαθαίνω τι βιβλία βγαίνουν, κι έχω παρακολουθήσει μέσω της Live Web TV εκατοντάδες ώρες συνεδριάσεων στο ICTY
Αυτά όλα ξέχωρα από την καθεαυτού σχετική βιβλιογραφία (μικρό τμήμα της μόνο μπορείς να δεις εδώ σαν ‘Προτεινόμενη βιβλιογραφία για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για την Γιουγκοσλαβία και όλα όσα μας έκρυβαν τόσα χρόνια, απαραίτητα αναγνώσματα’)
Εχω διαβάσει ιστορικά βιβλία, μαρτυρίες, ντοκουμέντα, έγγραφα υπουργείων και υπηρεσιών, απομνημονεύματα Γιουγκοσλάβων πολιτικών και στρατιωτικών (π.χ. μόνο των Σέρβων, τέσσερα βιβλία, και αντίστοιχα Κροατών και Βόσνιων), μέχρι και στρατιωτικά βιβλία, που μιλάνε για μάχες και επιχειρήσεις (αν και δεν ήταν ποτέ κανονικός πόλεμος αλλά πόλεμος κατευθυνόμενος από τα γραφεία, εναντίον αμάχων) συν εξειδικευμένα βιβλία για τις πολιτικές και οικονομικές αιτίες, και ακόμη, πολύ περισσότερα για τις συνέπειες και τις πολιτικές εξελίξεις μετά.
Θα σου πω κάτι, κι αν θες με πιστεύεις. Δεν συγκρίνεται η ευθύνη των Σέρβων ούτε καν με το άθροισμα των ευθυνών των άλλων, ούτε κατά ένα μικρό κλάσμα.
Να στο πω με ένα παράδειγμα.
Ολοι εκείνοι που διαμαρτύρονται κάθε φορά που αναδεικνύονται τα σερβικά εγκλήματα και όλοι εκείνοι που απαιτούν να κατονομάζονται και οι άλλοι σαν υπεύθυνοι με εκφράσεις του τύπου «ναι, αλλά και οι Αλβανοί, Βόσνιοι, Κροάτες, δυτικοί, αυτοί δεν έκαναν εγκλήματα;», ξεχνάνε ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο και ποιος είναι ο θύτης. Ασφαλώς έκαναν και οι άλλοι εγκλήματα, αν και ποσοτικά και σε σχέση με την ένταση, την συχνότητα και τον αριθμό θυμάτων δεν φτάνουν ούτε σε μικρό κλάσμα των αντίστοιχων σερβικών, όμως όποιος απαιτεί κάθε φορά να αναφέρονται στο ίδιο επίπεδο είναι (για τους Βόσνιους και τους Αλβανούς) σαν να ζητάει, όποτε κάποιος κάνει μια αναφορά στο Ολοκαύτωμα, να μην ξεχνάει ποτέ να λέει μαζί «ναι, αλλά και οι πολιορκημένοι Εβραίοι στο γκέτο της Βαρσοβίας εξόντωσαν πολλούς SS».
Για τους Κροάτες η αναλογία είναι λίγο πιο επιβαρυντική αλλά και πάλι είναι όπως θα ήταν κάθε φορά που κάποιος μιλάει για τις θηριωδίες των ναζί στην Ελλάδα, να λέει μαζί «ναι, αλλά και ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ σκότωσαν άδικα πολλούς Γερμανούς».
Δεν σου ζητώ να με πιστέψεις, αλλά αν διαβάσεις σοβαρά βιβλία κι αν αποφασίσεις να ασχοληθείς σοβαρά, στο συμπέρασμα αυτό θα καταλήξεις. Οπως στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουμε βλέποντας τις αναλογίες στις δίκες και τις καταδίκες και τις αθωώσεις στο ICTY:
Πάντα σε έναν πόλεμο υπάρχει η αδικία του επιτιθέμενου και το δίκιο του αμυνόμενου. Και στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, επιτιθέμενοι και θύτες ήταν οι άνθρωποι της εγκληματικής οργάνωσης εντός του σερβικού κράτους.
Γι’ αυτό (για να ξαναγυρίσω στα περί ‘μονομέρειας’ που ανάφερες, που δεν είναι καθόλου έτσι, αφού δεν ισοφαρίζεται η παραπληροφόρηση και η διαστρέβλωση της σερβοφιλίας επί 25 ολόκληρα χρόνια με μερικά κείμενα σε ένα μπλογκ ή καμιά δεκαριά σε μερικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως ίσως θα γνωρίζεις από τις συνεργασίες του XYZ Contagion (που η αλήθεια είναι, εκείνοι μας βρήκαν, έμαθαν για τη δουλειά μας, την είδαν, και αποφάσισαν να την δημοσιεύσουν -το ίδιο έγινε και με την ιταλική Il Manifesto και με ένα ον-λάιν τμήμα της Washington Post)
Θα αντιγράψω κάτι, για κλείσιμο από ‘Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς’
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/11/yugo-11/:
το «Θύτης» και «Θύμα» οφείλουμε να το εξετάσουμε βαθύτερα.. πχ Θύτες ήταν οι Έλληνες που έδιωξαν τους Τσάμηδες από την Ήπειρο και θύματα οι 2οι, εάν δούμε το γεγονός μεμονωμένα, χωρίς να εξετάσουμε το τι είχε γίνει πριν..
Στο άρθρο του Μακεδόνα της Αγγλίας δεν βρίσκω προσωπικά περισσότερη αξία από όση θα έβρισκα σε μια προκήρυξη που θα έγραφε 17χρονος μαθητής που μόλις μπήκε σε μια ας πούμε αναρχική αντιεθνικιστική κίνηση και προσπαθεί να πείσει για κάτι απροσδιόριστα καλό που του έμαθαν πρόσφατα χωρίς όμως να γνωρίζει καν την Ιστορία και χωρίς να αντιστοιχίζει τις απόψεις του με τα πραγματικά γεγονότα που πραγματεύεται.
Είναι θετικό που χαρακτηρίζει ‘pure fantasy’ τα επιχειρήματα Κάρατζιτς περί έξωθεν αντισερβικής συνωμοσίας, όπως είναι θετικό και το ότι μιλάει για ‘επιθετικό εθνικισμό’ στο κενό που άφησε ο θάνατος του Τίτο.
Ξεχνάει όμως να μας πει ποιος τον εφάρμοσε αυτόν τον επιθετικό εθνικισμό, με σχέδιο και με μεγάλη προετοιμασία.
Διότι μιλάει για το δημοψήφισμα στη Β-Ε στις 29/2 του 1992, ξεχνάει όμως να πει ότι μέχρι τότε η Β-Ε είχε ψηφίσει δυο φορές να μην φύγει απ’ τη Γιουγκοσλαβία, και ότι μόνο μετά την έναρξη πολεμικών βίαιων επιχειρήσεων απ’ τη μεριά των Σέρβων αναγκάστηκε να πάει για δημοψήφισμα που αποφάσισε απόσχιση, επειδή πιεζόταν άσχημα κι επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση.
Ομοίως, στο σχέδιο Βανς-Οουεν ξεχνάει να πει ότι βασική αντίρρηση και εναντίωση του Ιζετμπέγκοβιτς στα διάφορα σχέδια διαμελισμού που του πρότειναν οι δυτικοί δεν ήταν κάποια μυστήρια δυτική συνωμοσία κατά των Σέρβων, αλλά ήταν επειδή ήθελε (και το απέδειξε) μια ανοιχτή ‘κοσμική’ πολυπολιτισμική κοινωνία, με ανακατεμένους τους πολίτες της, και όχι απαρτχάιντ και ο καθένας με τη φυλή του όπως ήθελε (κι αυτός το απέδειξε) ο Κάρατζιτς.
Τέλος, υποστηρίζει τη βασική θέση που χρησιμοποιούν πάντα οι Σέρβοι για να δικαιολογήσουν την επιθετικότητά τους: Ηταν εμφύλιος πόλεμος και όχι επιθετικός απ’ τη πλευρά της Σερβίας προς τις δημοκρατίες εκείνες που είχαν όλα όσα ήθελαν οι Σέρβοι για τη χώρα τους, δηλαδή πόρους, εργοστάσια όπλων και σερβικές μειονότητες για να τις χρησιμοποιήσει. Θα το πω απλά: Δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό, ότι ήταν εμφύλιος πόλεμος. Δεν στηρίζεται από τίποτε αυτό. Οποιος διαβάσει τα απομνημονεύματα των βασικών συνεργατών του Μιλόσεβιτς αλλά και το βιβλίο της συζύγου του (όλοι Σέρβοι) αυτό θα διαπιστώσει. Ο ‘εμφύλιος πόλεμος’ είναι μια βολική και αποενοχοποιητική εκτίμηση. Από την άλλη, έχουμε πάρα πολλές αποδείξεις ότι η σερβική πλευρά μεθοδικά προετοιμάστηκε γι’ αυτό από τη δεκαετία του 1980.
Οποιος θέλει, μπορεί να διαβάσει όλες τις λεπτομέρειες:
Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #04)
Κι εδώ
Οι οκτώ συν μία αποδείξεις
‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ’.
Και αν θέλει περισσότερα:
Ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι και για αυτούς τα κατηγορητήρια ήταν JCE, αυτό όμως ενισχύει την θέση, ότι η διαφορά τους με τους Σέρβους ήταν διαφορά ποσότητας και όχι ποιότητας. Δηλαδή ΟΚ, τα στοιχεία δείχνουν την πολύ μεγαλύτερη ενοχή των Σερβοβόσνιων, όλοι οι άλλοι σαν σύνολο έχουν λιγότερα περιστατικά, αλλά αυτοί ήταν και οι στρατιωτικά πιο ισχυροί. Είναι αυθαίρετη η αθώωση ειδικά αυτών των 3 ηγεσιών και η παρομοίωση τους με τα αντιφασιστικά αντάρτικα, συγχέει την ποσότητα με την ποιότητα. Εκείνο που μου μοιάζει περισσότερο με την περίπτωση, είναι η σύγκρουση Ελλάδας-Βουλγαρίας μέσω παραστρατιωτικών ομάδων, στην Μακεδονία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν μετριοπαθείς φωνές, όμως τελικά επικράτησαν παντού οι σωβινιστές. Ο αρχικός ηγέτης των Κροατών της Βοσνίας ήταν μετριοπαθής, αλλά υπονομεύτηκε από τον Τούτζμαν και αντικαταστάθηκε από ακροδεξιό. Ο Ιζετμπέκοβιτς, ώφειλε να είναι πιο «αλεπού», γιατί ήταν η πλευρά που αντικειμενικά επιθυμούσε την διατήρηση της ενότητας της Βοσνίας και όντως περιλάμβανε και προσείλκυε τα δημοκρατικά στοιχεία που ήθελαν την συνύπαρξη, (όπως ο Σέρβος υπάρχηγος του βοσνιακού στρατού), αλλά έντεχνα και παραπλανώντας τους, με την καθοδήγηση και των αμερικανών, οδηγούσε τα πράγματα στην σύγκρουση, εκμεταλλευόμενος και τον φανατισμό των Σερβοβόσνιων. Πιστεύω ότι αν ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να αποφύγει την σύγκρουση βάζοντας νερό στο κρασί της ενιαίας πολυπολιτισμικής Βοσνίας, και αποδεχόμενος τον συμβιβασμό με τα καντόνια, κάτι που τελικά δεν αποφεύχθηκε και επιπλέον συνοδεύτηκε από πολύ αίμα μεταξύ των εθνοτήτων. Δηλ. αν είσαι η «καλή μάνα» στον κύκλο με την κιμωλία, το αφήνεις κάποια στιγμή το μωρό η δεν το αφήνεις αλλά δεν το τραβάς κιόλας, αφήνεις να σε τραβήξεικι εσένα η άλλη ενώ το κρατάς. Όταν και οι δύο είναι κακές, τότε το ξεσκίζουν.
Για τον Χασίμ Θάτσι, θεωρούμενο από όλους εξέχον μέλος του οργανωμένου εγκλήματος, η Ντελ Πόντε είχε δηλώσει ότι το ΝΑΤΟ και η πολιτική αποστολή του ΟΗΕ στο Κόσοβο, εμπόδισαν την έρευνα για την υπόθεση «Κίτρινο Σπίτι» και το παράνομο εμπόριο ανθρώπινων οργάνων στο Κόσοβο. http://www.lefigaro.fr/international/2016/03/08/01003-20160308ARTFIG00153–peine-elu-le-president-du-kosovo-risque-d-etre-inculpe.php
Αυτός ίσως αξίζει και κυριολεκτικά τον τίτλο του χασάπη, όχι του αντιστασιακού.
Όλοι επίσης είχαν την (συμβολική περισσότερο), βοήθεια «διεθνών ταξιαρχιών». Οι Σέρβοι τους ΧΑυγίτες, Ρώσους, Ρουμάνους κλπ «χριστιανούς ορθόδοξους», οι Κροάτες, μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων της Δ. Ευρώπης και οι μουσουλμάνοι διάφορους ισλαμιστές.
Καλά, μη νομίζεις ότι τους συμπαθώ κιόλας, ειδικά τους Τούτζμαν και Θάτσι, καθάρματα ήταν/είναι κι αυτά. Τον Ιζετμπέγκοβιτς όχι και τόσο, διότι συκοφαντήθηκε πολύ με τα ψέματα περί SS Χαντζάρ και γενικότερα με το ρατσιστικό κρυφό χαρτί-‘επιχείρημα’ τύπου ‘μουσουλμάνος=κακός=Τούρκος=βάρβαρος=τζιχαντιστής’, ενώ ήταν ο πιο κοντινός απ’ όλους στο πολυεθνικό πολυπολιτισμικό όραμα ‘Ενότης και Αδελφότης’ της Γιουγκοσλαβίας, που κατέστρεψαν οι άλλοι.
Και οι παρομοιώσεις ήταν καθαρά ποσοτικές, και σε σχέση με τον αριθμό αμάχων που πήγαν χαμένοι (άλλωστε απ’ τους συνολικά 130.000 νεκρούς και αγνοούμενους, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν γυναικόπαιδα και γέροντες, όχι στρατιώτες, για όλες τις πλευρές πλην των Σέρβων που πλειοψηφία στα θύματά τους ήταν ένστολοι στην πρώτη γραμμή).
Ξέχασα να πω πριν (ευτυχώς ο Διεθνιστής έβαλε το λινκ) ότι για τα γεγονότα του Κοσόβου φτιάχτηκε πριν λίγες βδομάδες ένα ‘ειδικό ICTY’ μόνο το Κόσοβο, που ήδη βρήκε πόρους και κτίριο στην Ολλανδία, και διόλου απίθανο να ξαναστείλουν τον Θάτσι εκεί.
Για την υπόθεση με την αφαίρεση οργάνων, πιστεύω ότι έχει κάποια βάση, ότι πολύ πιθανόν έχει συμβεί αλλά όχι σε τέτοια κλίμακα που να μιλάνε για ‘χιλιάδες θύματα’. Λίγες δεκάδες ίσως.
Είπε η Ντελ Πόντε ότι το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ δεν την άφησαν να το ερευνήσει;
Διότι εγώ θυμάμαι ότι ήταν εξοργισμένη επειδή χάθηκαν τα πειστήρια (που είχαν συλλέξει ο ΟΗΕ και η αποστολή στο Κόσοβο με τη βοήθεια ενός ρεπόρτερ), και αυτός ήταν ο λόγος που δεν προχώρησε η έρευνα.
Αντίθετα, -θυμάμαι πάλι-, η Ντελ Πόντε φρόντισε να βάλει την ιστορία αυτή στο βιβλίο της, ΑΦΟΥ έφυγε απ’ την Εισαγγελία, ώστε να μην ξεχαστεί, και πράγματι, μαζί με μια αναφορά από το Συμβούλιο της Ευρώπης, ένας Ελβετός Dick Marty, ξαναανακινήθηκε το θέμα. Το Κοινοβούλιο του Κοσόβου έδωσε την πλήρη δικαιοδοσία στην EULEX να ερευνήσει και να κάνει τις διώξεις, εφόσον βρεθούν στοιχεία.
Σε τι έκταση ήταν και ποια στοιχεία υπάρχουν μέχρι στιγμής;
Αυτό εδώ είναι το καλύτερο ρεπορτάζ που έχει τύχει να δω:
Ασχετο αλλά αξίζει να το πω: Είναι η πρώτη και μοναδική φορά που συζήτησα με κάποιον γι’ αυτά τα θέματα χωρίς να με βγάλουν πράκτορα του ΝΑΤΟ και ενεργούμενο των ιμπεριαλιστών από το 2ο ή 3ο σχόλιο, συχνά και πριν από το 1ο σχόλιο ακόμα. Ειλικρινά, δεν μου έχει ξανασυμβεί, αφού στην Ελλάδα όλα είναι άσπρο-μαύρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απ’ το μυαλό του άλλου το ενδεχόμενο κάποιος να πιστεύει λ.χ. ότι μπορεί να είναι δύο (ή και περισσότερα) τα καθάρματα σε μία σύγκρουση με διαφορετικό βαθμό ευθύνης το καθένα, ή ότι μπορεί κάποιος να εναντιώνεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αλλά να θέλει πρώτα να μαθαίνει τους λόγους για τους οποίους θα εναντιωθεί. Για παράδειγμα το λινκ του Μπογιόπουλου απ’ τον Ριζοσπάστη που είδαμε πριν. Αν το πάρει κανείς γραμμή-γραμμή, δεν έχει ούτε ένα σωστό ή ακριβές σημείο. Εχει μόνο ψέματα και ανακρίβειες και διαστρέβλωση στοιχείων, λ.χ. νεκρούς και θύματα και ζημιές είδε μόνο στη σερβική πλευρά και μόνο απ’ τους βομβαρδισμούς και μετά. Οι νεκροί άμαχοι Αλβανοί ήταν γύρω στις 10.000, ήταν η 3η φορά μέσα σε λίγα χρόνια που έστελναν στρατό και παραστρατιωτικούς στα χωριά, ο Μιλόσεβιτς είχε αντιπρόεδρο τον ναζί Σ¨εσελι που μιλούσε ανοιχτά για ‘τελική λύση’ (και το ενοούσε, και το έδειξε έμπρακτα με ποιο τρόπο), αλλά ο Μπογιόπουλος κόλλησε στους 200 νεκρούς στο Βελιγράδι απ’ τις βόμβες του ΝΑΤΟ (πολλοί εκ των οποίων ήταν στην πραγματικότητα θύματα του ίδιου του Μιλόσεβιτς, όπως λ.χ. στο κτίριο της τηλεόρασης που σκοτώθηκαν μόνο τεχνικοί, κομμώτριες, μακιγιέρ κ.λπ. (κι όχι δημοσιογράφοι και στελέχη του σταθμού). Ολοι ξέρουν σήμερα στη Σερβία ότι ο Μιλόσεβιτς ήξερε ότι θα βομβαρδιστεί το κτίριο κι έβαλε να κλειδώσουν μέσα τους ‘ασήμαντους’ γιατί ήθελε θύματα ή μάλλον μια καλή προπαγανδιστική ιστορία.
Αλλά αν το πεις αυτό, θα σε πουν ‘τσάτσο των Αμερικανών’, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκω είναι να γνωρίζω πρώτα τα πραγματικά γεγονότα για να μπορώ μετά να βρω και τις πραγματικές αιτίες και συνέπειες. Γι’ αυτούς όλους, είναι υποχρεωτικό να εξηγούνται όλα με το διαζευκτικό ‘ή’. ‘Ή’ το ένα, ‘ή’ το άλλο. Πολλές φορές μπορεί να είναι ‘ούτε το ένα, ούτε το άλλο’. Κι άλλες φορές μπορεί να είναι ‘και το ένα, και το άλλο’.
Οχι άηντε βρήκαμε μια φόρμουλα και την εφαρμόζουμε παντού τυφλοσούρτη για να μας απαλλάξει απ’ το βασανιστικό καθήκον να διαβάσουμε και να μάθουμε.
Για Γερμανούς/καθολικούς Ευρωπαίους που πολέμησαν μαζί με τους Κροάτες γράφουμε εδώ:
Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής – Νέα στοιχεία και αποκαλύψεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα – Το πλήρες κείμενο – Μέρος Β’
Για μουσουλμάνους που βοήθησαν τους Βόσνιους, εδώ:
Κι εδώ:
Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα
Επίσης σχετικό:
Ο ρόλος των ΜΜΕ και τα πραγματικά ψέματα της Δύσης
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
https://athens.indymedia.org/post/1180941/
Ο Κάρατζιτς συναντά τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ «Η σερβική και η ελληνική Εκκλησία είναι βαθύτατα πατριωτικές», δήλωσε ο Κάρατζιτς στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ όταν αντάμωσαν στο Στάδιο. Ο τελευταίος με τη σειρά του, απάντησε ότι ο ελληνικός λαός παρακολουθεί τον αγώνα των Σέρβων με μεγάλο ενδιαφέρον και βρίσκεται στο πλευρό του. «Η Εκκλησία της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι και αυτή μαζί με τον ελληνικό λαό στο πλευρό του και να συμπαρίσταται με όλες της τις δυνάμεις στον αγώνα αυτό». Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν τόσο εκστασιασμένος που συναντούσε τον Κάρατζιτς, ώστε όταν σε κάποια φάση της συνάντησης ο Κάρατζιτς προσπάθησε να του φιλήσει το χέρι, εκείνος τον απώθησε μαλακά λέγοντας: «Εγώ πρέπει να σου φιλήσω τα πόδια.»(!)
Γράφτηκε από τον/την Ecclesia.gr. Τρίτη, 12 Απρίλιος 2016
Αρχιεπίσκοπος: »Ελλάδα και Σερβία ήταν πάντοτε αδελφές χώρες και Εκκλησίες»
Ο νέος Πρέσβης της Σερβίας κ. Ντούσαν Στασόγιεβιτς επισκέφθηκε το μεσημέρι τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.
Το ρεζουμέ αγαπητέ Κε Λασκαράτο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του διαλέγει με ποιόν θα συμπορευτεί σε δύσκολες περιόδους… Εσείς προφανώς διαλέξατε το ΝΑΤΟ τις θεωρίες του περί “αναβαθμισμένης” Ευρώπης και την καθιέρωση του όρου Muslims (Μουσουλμάνοι) έτσι στο “γενικά” ανεξάρτητα από εθνότητα και χώρα προέλευσης.
Είναι σαφές πια ότι εκείνο που ενόχλησε τους “Δυτικούς” ήταν η “ανίερη συμμαχία” ετερόκλητων δυνάμεων στην περιοχή των Βαλκανίων… Δεν το καταλαβαίνουν αυτό το “Πατριωτικό” μέτωπο, τους χαλάει τα σχέδια, είναι απρόβλεπτο κλπ. Εκεί εστιάζουν την προσπάθειά τους τα τελευταία χρόνια ξοδεύοντας τεράστια ποσά και συνεργαζόμενοι με τους κατάλληλους ανθρώπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Άξιος!
Νομίζετε ότι κομίζετε γλαύκας εις Αθήνας, αλλά ο όρος ‘Μουσουλμάνος’ με κεφαλαίο ‘Μ’ δεν αποτελεί ‘καινοτομία’ που καθιερώθηκε ‘λόγω ΝΑΤΟ’ και συνωμοσιών από τη Δύση στη δεκαετία του 1990. Υπήρχε από παλαιότερα, παρακαλώ ψάξτε να διαβάσετε για το Σύνταγμα της χώρας και πως αυτό τσαλαπατήθηκε από τους Σέρβους στα τέλη της δεκαετίας του ’80ς και αρχές ’90.
Με κεφαλαίο σήμαινε ‘Βόσνιος Μουσουλμάνος’ δηλαδή η ‘ξεχωριστή εθνική ταυτότητα που καθιερώθηκε στη δεκαετία του 1960 στην Γιουγκοσλαβία’ στην συνταγματική αναθεώρηση που έγινε το 1968, ενώ στα κείμενα της χώρας όπου ήταν με μικρό ‘μ’ δήλωνε τον πιστό της μουσουλμανικής θρησκείας. Καλό είναι να φροντίζουμε να μαθαίνουμε πριν συκοφαντήσουμε.
Ο πόλεμος στη Βοσνία Ερζεγοβίνη ήταν εμφύλιος. Όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές (οι πολιτοφυλακές που υπήρχαν επί Τίτο έγιναν τα έμβρυα των στρατών ατάκτων που συγκρούστηκαν) επιδίωκαν την πρώθηση των συμφερόντων της εθνότητας που αντιπροσώπευαν εις βάρος των υπολοίπων. Η κεντρική κυβέρνηση την κυριαρχία των μουσουλμάνων σε μία ανεξάρτητη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η ηγεσία των Κροατών συμμάχησε με τους ΜΟυσουλμάνους επιδιώκοντας προοπρικά την καντονοποίηση και την παροχή εκτεταμένων εξουσιών στα κροατικά καντόνια και η ηγεσία των Σέρβων την παραμονή στην 3η Γιουγκοσλαβία ή τη μετατροπή της Βοσνίας Ερζεγοβίνης σε συνομοσπονδία. Οι Κροάτες έλαβαν υποστήριξη από τον τακτικό Κροατικό στρατό και νεοναζί εθελοντές από Δ. Ευρώπη, οι Σέρβοι έλαβαν βοήθεια από Σερβία και εθελοντές από ομόδοξες χώρες και οι Μουσουλμάνοι έλαβαν βοήθεια από την ισλαμική διάσκεψη και μεμονωμένες χώρες, μουσουλμάνοι εθελοντές πολέμησαν στο πλευρό της κυερνήσεως. Εθνοκαθάρσεις έγιναν από όλες τις πλευρές (αν και λόγω ισχύος οι Σέρβοι πραγματοποίησαν τις περισσότερες). Εαν κάποιος παραβλέπει το πλαίσιο που διεξήχθη ο πόλεμος καταληγει σε λογικές αυθαιρεσίες όπως κάνει ο αρθρογράφος και πολλοί σχολιαστές….
Λες:
Είδες που σου λέω ότι δεν γνωρίζεις καν τα γεγονότα και φέρνεις εδώ ψέματα και ανακρίβειες που το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν την φιλοσερβική δικαιολόγηση των εγκλημάτων;
Ποιος άνθρωπος που ασχολήθηκε ποτέ με τον πόλεμο (τους τεχνητούς πολέμους, για την ακρίβεια) στην πρώην Γ/βία δεν ξέρει ότι το 90% του προπολεμικού οπλοστασίου πήγε στους Σέρβους; Οι Σέρβοι είχαν αεροπορία, πυροβολικό και ανεξάντλητα όπλα και πυρομαχικά και οι άλλοι είχαν τον οπλισμό των χωροφυλάκων.
Εχεις ακούσει ποτέ για τα ‘krizni stab’; Διάβασε να μάθεις μερικά πράγματα, αν συγκρούστηκαν οι πολιτοφυλακές μεταξύ τους:
Την εξουσία, λοιπόν, αναλαμβάνουν πραξικοπηματικά σερβικά συμβούλια-επιτελεία στελεχωμένα αποκλειστικά από Σέρβους εθνικιστές και στελέχη του SDS, τα Crisis Staff (‘krizni stab’). Παρά τις αποφάσεις 752 και 757 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που όριζαν αντίστοιχα το απαράδεκτο της αλλαγής συνόρων με τη χρήση βίας και την επιβολή κυρώσεων και εμπάργκο στην Σερβία για παραβίαση διεθνών νόμων και χρήση βίας, αρχίζει η σερβική επίθεση στον άμαχο πληθυσμό της Β-Ε και οι πολιορκίες. Οι Σέρβοι θα χρησιμοποιήσουν τέσσερα σώματα στρατού του JNA που στάθμευαν στη Βοσνία, συν άλλα πέντε που ήρθαν από την Σερβία, με 1.000 τανκς, με 3.500 βαρέα πυροβόλα και με ανεξάντλητο οπλισμό και πυρομαχικά.
Μάρτιος του 1992: Οι Βόσνιοι πολίτες πιέζουν την κυβέρνησή τους να γίνει δημοψήφισμα, επειδή δεν μπορούσαν να ζουν άλλο σε καθεστώς τρόμου και απειλών από τους τσέτνικ του SDS, χώρια που ήδη η Β-Ε μαστιζόταν από έναν πρωτόγνωρο λιμό λόγω της σερβοκροατικής σύρραξης, αφού ακόμη κι εκείνο το ισχνό 15% των αναγκών της σε τρόφιμα που παρήγαγε μέχρι τότε είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο μέσα σε λίγους μήνες. Η Βοσνία, σαν αγροτική κυρίως χώρα, υπέφερε πραγματικά, αφού το μεγαλύτερο μέρος των χωραφιών της είχε σπαρεί με σερβικές νάρκες, κι έτσι η παραγωγή τροφίμων έπεσε κατακόρυφα και δραματικά. Ενώ καλά-καλά δεν έχουν καταμετρηθεί ακόμα οι ψήφοι από το δημοψήφισμα, οι Σέρβοι βγάζουν τις καλές οργανωμένες παραστρατιωτικές μιλίτσιες τους στους δρόμους και σε όλα τα σημεία εισόδου και εξόδου των πόλεων της Β-Ε. Σε όλες τις διεκδικούμενες περιοχές, συλλαμβάνουν και απολύουν από τα δημόσια αξιώματα όλους τους μη Σέρβους ένστολους, δημοτικούς άρχοντες και κρατικούς υπαλλήλους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, και ένας νέος όρος γεννιέται, ο όρος ‘eliticide’,
δηλαδή η συστηματική εξόντωση και εκδίωξη της πολιτικής, οικονομικής, διοικητικής και θρησκευτικής ελίτ μιας κοινότητας, έτσι ώστε αυτή να καταστραφεί εντελώς και να μην έχει ελπίδες να αναγεννηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας από τους πολλούς μαζικούς τάφους που ανακαλύφθηκαν πολλά χρόνια μετά στην περιοχή Prijedor, στο σημείο Kevljani, ονομάζεται ‘ο μαζικός τάφος των διανοούμενων’, διότι εκεί βρέθηκαν συγκεντρωμένοι όλοι οι μορφωμένοι και οι ισχυροί της περιοχής.
[…]
Ο Ιζετμπέγκοβιτς αγνοεί αυτό που ξέρουν οι Σερβοβόσνιοι και που καθορίζει την στάση τους: Τη συμφωνία Μιλόσεβιτς και Τούτζμαν να μοιράσουν τη Β-Ε στα δύο. Αργότερα ο Βόσνιος ηγέτης θα πει «Περίμενα πόλεμο. Δεν περίμενα γενοκτονία».
Πράγματι, ο στρατός της Βοσνίας βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση, όπως άλλωστε το ίδιο είχε συμβεί και με την Κροατία, η οποία στην αρχή είχε μόνο αστυνομικούς σαν ένοπλες δυνάμεις. Η Βοσνία θα αποκτήσει έναν τυπικό στρατό μόλις τον Σεπτέμβριο του 1992 και αρχηγό Γενικού Επιτελείου μόλις τον Ιούνιο του 1993, δηλαδή 15 μήνες μετά την επίσημη έναρξη των σερβικών επιθέσεων, ενώ ο οπλισμός του δεν θα είναι καλύτερος από τον οπλισμό αστυνομικών υπηρεσιών. Στο μεταξύ, οι Βόσνιοι βάλλονται από δύο μέτωπα: Είχε ανοίξει η όρεξη και των Κροατών, που διεκδικούσαν κι αυτοί μεγάλο κομμάτι της χώρας στα νότια της Β-Ε, εκεί που υπήρχαν σύνορα με την Κροατία, όπως είχε συμφωνηθεί στο Γκρατζ της Αυστρίας μεταξύ του Κάρατζιτς και του ηγέτη των Κροατών της Βοσνίας Mate Boban.
Το μεγάλο πρόβλημα της Β-Ε ήταν άλλο: Ηταν η έλλειψη όπλων και πυρομαχικών για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι στους Σέρβους που είχαν καταλάβει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το 70% της χώρας, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια προσφυγοποιημένους. Με το εμπάργκο όπλων σε όλες τις δημοκρατίες, οι Βόσνιοι δεν μπορούσαν να οπλιστούν. Πρακτικά, η απαγόρευση εισαγωγής όπλων από το εξωτερικό έπληξε όλους τους άλλους πλην των Σέρβων, οι οποίοι κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό της Ευρώπης, όπως προαναφέραμε, αλλά κυρίως έπληξε τους Βόσνιους, είν’ η αλήθεια.
Είναι χαρακτηριστικό της διαφοράς δυναμικού: Οταν η ελίτ των καταδρομέων κομάντο του γιουγκοσλαβικού (σερβικού) στρατού μπήκαν στο Σαράγεβο μεταμφιεσμένοι σε νοσοκόμους και διασώστες μέσα σε ασθενοφόρα, με σκοπό να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο, υποβοηθούμενοι από πυκνά πυρά πυροβολικού από τους γύρω λόφους και βολές σνάιπερ από ουρανοξύστες, αυτό που τους σταμάτησε ήταν ένας είδος αυτοσχέδιας ρουκέτας που έφτιαξε ένας Βόσνιος βετεράνος του στρατού, 58 ετών και καρκινοπαθής, χρησιμοποιώντας έναν υδροσωλήνα με μια μπαταρία αυτοκινήτου και αυτοσχέδια εκρηκτικά.
Αντίθετα, οι Σέρβοι του Κάρατζιτς είχαν στη διάθεσή τους ολόκληρα υπερεξοπλισμένα και εκπαιδευμένα Σώματα Στρατού του JNA από την αρχή. Τον Μάιο του 1992, στην ίδια συνεδρίαση της Βουλής των Σερβοβόσνιων στην οποία καθορίστηκαν οι ‘έξι στρατηγικοί στόχοι του σερβικού έθνους των Σέρβων της Βοσνίας’, ιδρύθηκε και τυπικά ο εθνικός στρατός των Σερβοβόσνιων: Απλά το 4ο Σώμα Στρατού του JNA μετονομάστηκε σε Σώμα Στρατού Sarajevo-Romanija της Republika Srpska, με 25.000 άνδρες μόνο για την πολιορκία του Σαράγεβο και με άλλους τόσους στα περίχωρα, και με υπερσύγχρονη δύναμη πυρός, ικανή να ρίχνει 157 τόνους ατσάλι το λεπτό. Στην περίμετρο του Σαράγεβο, 60 χιλιόμετρα συνολικά, είχαν στηθεί 2.100 πυροβόλα. Ενα πυροβόλο κάθε 30 μέτρα.
Ακόμη, το Γενικό Επιτελείο της Σερβίας έχει ήδη έτοιμους ΠΡΙΝ την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Β-Ε πάνω από 62.000 εθελοντές, οπλισμένους με 52.000 σύγχρονα όπλα συν άλλα 18.000 σύγχρονα ατομικά όπλα, που κρυφά είχαν διοχετευθεί στα μέλη του κόμματος του Κάρατζιτς. Από αυτούς τους εθελοντές, περίπου οι μισοί στέλνονται στο Σαράγεβο και οι υπόλοιποι στους άλλους διεκδικούμενους δήμους. Είναι η πρώτη επίσημη καταγεγραμμένη εμφάνιση του Αρκάν στην περιοχή Bijeljina με τις γνωστές φωτογραφίες του Ron Haviv, με τους ποινικούς που είχε μαζέψει να εκτελούν και να κλωτσάνε μετά νεκρούς αμάχους.
Και όσο κι αν φανεί παράξενο στους ‘αριστερούς φιλοσέρβους’, η Δύση τους Σέρβους βοήθησε σε αυτή την ιστορία, και όχι τα θύματά τους (όλους τους υπόλοιπους), και μάλιστα με παραπάνω από έναν τρόπο. Λ.χ. το σχέδιο του Σάιρους Βανς με το οποίο έληξε η σύντομη σύγκρουση μεταξύ Σερβίας και Κροατίας στο τέλος του 1991, προέβλεπε το οπλοστάσιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας να πάει στους Σέρβους και όχι να μοιραστεί εξίσου σε όλες τις δημοκρατίες. Φυσικά, από την Σερβία μεταβιβάστηκε στους Σέρβους της Βοσνίας και της Κροατίας προς εκπλήρωση των αποσχιστικών τους τάσεων. Επίσης, όλα τα εργοστάσια κατασκευής όπλων βρίσκονταν κυρίως στην Σερβία. Σαν να μην έφταναν αυτά, με το εμπάργκο όπλων οι άλλες δημοκρατίες δεν μπορούσαν να οπλιστούν, κι έτσι η απαγόρευση έπληξε όλους πλην των Σέρβων, που κληρονόμησαν τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Η πλάστιγγα, ειδικά σε βαρέα όπλα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα και σύγχρονο εξοπλισμό, ήταν εξαιρετικά ανισοβαρής υπέρ των Σέρβων, που νόμιζαν πως με την υπεροπλία είχαν εύκολη δουλειά πλέον. Οπως είπαμε, ούτε οι Βόσνιοι στην αρχή ήθελαν να αποσχιστούν. Πολύ αργότερα (αρχές του 1992) το αποφάσισαν, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Σε εκείνο το σημείο, ήταν εμφανές ότι Σέρβοι και Κροάτες ήθελαν να μοιράσουν τη Βοσνία και να μην αφήσουν χώρο για τους Βόσνιους. Διόλου παράξενο που μετά απ’ όλα αυτά, ήταν οι εθνικιστές εκείνοι που είχαν επικρατήσει σχεδόν σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι εθνικισμοί ζουν και επικρατούν (ότ)αν αλληλοτροφοδοτούνται -όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Imarton, Στέλιο Σαριδάκη, Panos,
1. Oι κοινοτοπίες για τα εγκλήματα που γίνονται στον πόλεμο, και μάλιστα σε βάρος αμάχων και ιδιαίτερα παιδιών, δεν αποτελούν δικαιολογία για κανέναν. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα τα καταδικάζει χωρίς ελαφρυντικά.
2. Για την παρουσία εκεί 12 Ελλήνων Χρυσαυγιτών, δεν είδα να κάνετε την ελάχιστη μνεία.
3. Καταδικάζουμε κάθε έγκλημα είτε από Αλβανό ή Μουσουλμάνο ή Κροάτη, τα καταδίκασε και η Χάγη, αλλά δεν μπορεί να γίνει η ελάχιστη αριθμητική σύγκριση με τις σφαγέςπου έκαναν οι Σέρβοι Ορθόδοξοι εθνικιστές, ευλογούμενοι από διαβόητους παιδεραστές επισκόπους.
4. Η σιωπή που υπάρχει για όλα αυτά στην Ελλάδα, δεν τιμά καθόλου το λαό αυτής της χώρας.
5. Τι εμποδίζει τους φίλους των συκοφαντούμενων Σέρβων εθνικιστών να καταθέσουν τα δικά τους ντοκουμέντα για τις σφαγές (σε βαθμό γενοκτονίας) Μουσουλμάνων, Αλβανών και Κροατών σε βάρος Σέρβων αμάχων;
Ειδικά ο κ.Σαριδάκης, ετάζει νεφρούς και καρδίας και αποφαίνεται για μας:
@»Είναι σαφές πια ότι εκείνο που ενόχλησε τους “Δυτικούς” ήταν η “ανίερη συμμαχία” ετερόκλητων δυνάμεων στην περιοχή των Βαλκανίων… Δεν το καταλαβαίνουν αυτό το “Πατριωτικό” μέτωπο, τους χαλάει τα σχέδια, είναι απρόβλεπτο κλπ. Εκεί εστιάζουν την προσπάθειά τους τα τελευταία χρόνια ξοδεύοντας τεράστια ποσά και συνεργαζόμενοι με τους κατάλληλους ανθρώπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Άξιος!».
Αντιπαρερχόμενος τα περί πατριωτικού μετώπου (ΚΚΕ-Χ.Α;), να υποθέσω πως σχετικά με τα «τεράστια ποσά» που η Δύση ξοδεύει συνεργαζόμενη με τους «κατάλληλους ανθρώπους», ο καθένας κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια;
Mε την ευκαιρία, επιτρέψτε μου να σας αφιερώσω:
Χρυσαυγίτες εγκωμιάζουν γενοκτονίες και ρατσιστικές σφαγές και υπόσχονται ‘Noz, zica, Srebrenica’ (‘Μαχαίρι, Σύρμα, Σρεμπρένιτσα’): Ποιοι είναι οι Σέρβοι νεοναζί επισκέπτες της οργάνωσης;
Posted by Κλέων Ι. στο 2016/03/25
………………………..
Βλασένιτσα, 1995, άνδρες της ΕΕΦ με την σημαία της Βεργίνας. Διακρίνεται το στέλεχος της Χρυσής Αυγής Τζανόπουλος Σπύρος (λοχίας της ΕΕΦ) και οι Ζαβιτσάνος Δημήτριος (αρχιλοχίας της ΕΕΦ), Kαλτσούνης Κωνσταντίνος, Αννα Φλορίν, Μήτκος Αντώνιος (διοικητής της ΕΕΦ), Βασιλειάδης Τρύφων (υποδιοικητής της ΕΕΦ), Σχιζάς Βασίλης, Κυριακίδης Κ., Λυμπερίδης Γ. και Δημουλάς Xαράλαμπος. Το σήμα με τα τρία δάχτυλα που κάνει στην κάμερα ο Ζαβιτσάνος είναι το σερβικό εθνικιστικό σήμα του νέου σερβικού μεγαλοϊδεατισμού που έκαναν όλοι οι Σέρβοι από τότε που ξεκίνησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Και ακόμα το κάνουν.
…………………………..
Έκανα τεκμηριωμένη ανάλυση του πολιτικού πλαισίου που διεξήχθησαν οι εμφύλιοι στη Γιουγκοσλαβία. Δεν επρόκειτο για σχέδιο οικοδόμησης μεγάλης Σερβίας, αλλά για αποσύνθεση πολυεθνικής χώρας με βίαιο τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο έγινε η διάλυση της ΕΣΣΔ. Αν δεχτούμε ότι είχαν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μέχρι κρατικού αποχωρισμού οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι, για ποιό λόγο να μην αναγνωριστεί το ίδιο δικαίωμα και στους Σέρβους. Πως είναι δυνατόν να θεωρούνται τα σύνορα μεταξύ των Δημοκρατιών απαραβίαστα, ενώ τα εξωτερικά σύνορα της Γιουγκολσαβίας παραβιάσιμα. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που επικυρώθηκε με δημοψηφίσματα, αφορά έθνη (και όχι εθνικές μειονότητες όπως οι Αλβανοί στο Κόσοβο) και όχι εδάφη. Δηλαδή υποκείμενά του ήταν: οι Κροάτες, οι Σέρβοι στην Κράινα, οι Μουσουλμάνοι στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, οι Σέρβοι στις περιοχές της Βοσνίας Ερζεγοβίνης που πλειοψηφούσαν, οι Μουσουλμάνοι στο Σαντζάκ (που υπάρχει αυτονομιστικό κίνημα). Έχω μία απορία: αν δεχτούμε ότι η εξόντωση 8000 στη Σρεμπρένιτσα συνιστά γενοκτονία, τι συνιστά η εξόντωση πολλαπλάσιου αριθμού αμάχων σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Νυρεμβέργη ή η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών από τις δυνάμεις εισβολής των ΗΠΑ την περίοδο 2003-2010? Εαν εφαρμόζουμε διαφορετικά μέτρα και σταθμά είμαστε μεροληπτικοί. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία που δημοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ ευθύνονται για πολλαπλάσιους θανάτους, αλλά στις περιπτώσεις αυτές αποφεύγεται να χρησιμοποιηθεί ο όρος γενοκτονία…Επιπλέον, πριν γίνει εξόντωση χιλιάδων Μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, οι δυνάμεις του Όριτς είχαν προβεί σε εξόντωση Σέρβων αμάχων (σε μικρότερη κλίμακα) σε γειτονικά χωριά εξορμώντας από τον ασφαλή θύλακα…
Αγαπητέ κύριε μιλάμε για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Αν αρχίσουμε τους συμψηφισμούς, τότε πιστεύετε πως θα δικαιολογήσουμε στ’αλήθεια τα εγκλήματα των Σέρβων εθνικιστών; Το ότι Έλληνες, Τούρκοι, Ρώσοι, Αμερικανοί, Γερμανοί κλπ έχουν διαπράξει, όπου μπορούσαν, φοβερά εγκλήματα, δικαιολογεί τον Μιλόσεβιτς; Aν θεωρείτε πως το Ναγκασάκι δικαιολογεί τα εγκλήματα του Μιλόσεβιτς, ομολογώ ότι αδυνατώ να σας παρακολουθήσω.
Προσπαθώ ν αντιληφθώ με ποιο σκεπτικό δεν έπρεπε και δεν πρέπει να δικαστούν οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων;
Μια και το θέτετε έτσι, οι Σέρβοι αποτελούσαν στη Βοσνία το 35% και στο Κόσσοβο το 8%.
Κάνεις λάθος διότι:
1) δεν γνωρίζεις το Σύνταγμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τις αλλαγές του στις δεκαετίες ’70 και ’80, και τον τελικό εξευτελισμό του από τον Μιλόσεβιτς μεταξύ 1987-1992, το έκανε κυριολεκτικά λάστιχο και κουρελόχαρτο υπέρ της Μεγάλης ‘Σερβοσλαβίας’
και
2) διότι πιστεύεις ότι η χώρα διαλύθηκε από το εξωτερικό με βίαιο τρόπο, ενώ διαλύθηκε από το εσωτερικό με απόφαση της σερβικής ηγεσίας, τον Μάρτιο του 1991
Ενα απόσπασμα που ίσως βοηθήσει:
Κι αν πιστεύεις ότι είσαι αρκετά καλός ώστε να το διαβάσεις ολόκληρο (και αντέχεις να κλονιστούν οι βεβαιότητες σου):
‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ’.
Και ποιος έφτιαξε το θύλακα;
Ωραία, μαθαίνουμε μια ωραία προτασούλα, μια κατά τη γνώμη μου καραμέλα, ‘ο Οριτς έσφαζε από το θύλακα’, αλλά δεν αναρωτιόμαστε πως έφτασαν τα πράγματα εκεί.
Για την παραφιλολογία περί Νάσερ Οριτς, όποιος θέλει μπορεί να δει εδώ:
Λες:
Πότε ακριβώς παραβιάστηκαν τα εξωτερικά σύνορα; Το ξέρεις ότι η πρώτες βόμβες (‘του ΝΑΤΟ’) σε σερβικό έδαφος έπεσαν 8 (ΟΧΤΩ) ολόκληρα χρόνια μετά την διάλυση και την έναρξη της κρίσης;
Τα σύνορα των Δημοκρατιών ήταν απαραβίαστα διότι αυτό έλεγε το Σύνταγμα της χώρας στο οποίο συμφωνούσαν όλοι. Το ντόμινο με τις αποσχίσεις ο Μιλόσεβιτς το χάλασε. Η ομοσπονδία ήταν εθελοντική, ξέρεις. να ποια είναι η σειρά των γεγονότων:
(Αν θέλεις, διάβασε αυτό, πιστεύω θα σου λύσει πολλές απορίες και ίσως περιορίσει τις ανακρίβειες που έχεις στο μυαλό σου και θεωρείς ‘γεγονότα’)
Τον Σεπτέμβριο του 1990, δηλαδή σχεδόν έναν χρόνο προτού ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους η Σλοβενία και η Κροατία, ο Μιλόσεβιτς αλλάζει το σύνταγμα ώστε να εγγυάται «την εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας και την προστασία όλων των Σέρβων, ανεξάρτητα σε ποια περιοχή κατοικούσαν». Προσέξτε το αυτό, μόνο ‘των Σέρβων’. Οι άλλες εθνικότητες ήδη είχαν μπει στην Β’ κατηγορία. Και συνεχίζει τις αλλαγές, με το Πρώτο άρθρο του νέου Συντάγματος να λέει:
«Η Δημοκρατία της Σερβίας καθορίζει και εγγυάται: Α. Την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Δημοκρατίας της Σερβίας και της διεθνούς θέσης της καθώς και τις σχέσεις της με τα άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς […]»
Μαζί, ανακαλεί την αυτονομία της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου και προσαρτά τις δύο περιοχές στην Σερβία. Μ’ αυτό τον τρόπο -ισχυρίζεται- αποκαθιστά τη μεγάλη αδικία εναντίον των Σέρβων που είχαν διαπράξει οι κομμουνιστές, όταν για λόγους ισορροπίας (για να είναι όλες οι Δημοκρατίες σχετικά ίσες σε έκταση και πληθυσμό) είχαν ‘αποσπάσει’ από την αχανή και συγκριτικά τεράστια Σερβία τις δύο περιοχές, δίνοντας τες καθεστώς αυτονομίας. Ομως, διατηρεί τις δύο θέσεις αντιπροσώπων της Βοϊβοντίνα και του Κοσόβου στη συλλογική προεδρία, ώστε να έχει τις ψήφους τους στο χέρι.
[…]
Είναι η εποχή που υποτίθεται πως ακόμη συζητάνε με τις άλλες κοινότητες για το μέλλον της Βοσνίας, όμως αυτοί έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους και οπλίζονται μέχρι τα δόντια για την τελική έφοδο. Στον σκληρό τσέτνικ βοϊβόδα Σέσελι, τον ηγέτη του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, ο οποίος επί έναν ολόκληρο χρόνο μυστικά στρατολόγησε, με την πλήρη συμπαράσταση και χρηματοδότηση του επίσημου κράτους,
δεκάδες χιλιάδες Σέρβους για τη μιλίτσια του, οφείλεται η έμπνευση για την ‘λεκτική’ τακτοποίηση του πιο κρίσιμου ζητήματος ολόκληρου του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990: Πρόκειται για μία λεπτομέρεια -θα έλεγε κανείς- αλλά τόσο καθοριστική όσο και το ύψος των ποινών που λογικά περιμένουν στη Χάγη τους Μλάντιτς και Κάρατζιτς
(και τον Μιλόσεβιτς, αν δεν πέθαινε). Οταν όλοι στη Σερβία το 1991, και ανάμεσά τους και ο φασίστας τότε Ντουκ Ντράσκοβιτς, μέσα στο πνεύμα εθνικής ανάτασης και εθνικιστικού παροξυσμού που τους είχε καταλάβει, πίεζαν και περίμεναν να αλλάξει ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός JNA όνομα και να γίνει ‘Εθνικός Στρατός της Σερβίας’ ή ‘Εθνικός Στρατός των Σέρβων’, ο Σέσελι επέμενε και τελικά κατόρθωσε να πείσει τον Μιλόσεβιτς να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ το όνομα, και να παραμείνει ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’, αφού ξεφορτωθεί, βέβαια, τα κόκκινα αστέρια και τα σφυροδρέπανα και άλλα τέτοιες κομμουνιστικές αηδίες. Μαζί με τον Μιλόσεβιτς και με τον Νο 2 του καθεστώτος Borisav Jovic έριξαν, επίσης, την ιδέα να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονται από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο πίσω στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, και να μετακινηθούν όλοι οι στρατιώτες του JNA που προέρχονταν από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ο Jovic αργότερα αποκάλυψε ότι ο Μιλόσεβιτς υποσχέθηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα και να καλύψει οικονομικά ολόκληρο το κόστος για τον ‘νέο στρατό’ των Σερβοβόσνιων που ακόμα δεν ονομαζόταν VRS (Vojska Republike Srpske).
Ο πονηρός Σέσελι είχε πιάσει το νόημα από την πρώτη στιγμή: Διότι αν ο στρατός ήταν ‘Σερβικός Στρατός’, τότε κάθε κίνησή του εκτός των συνόρων της Σερβίας θα χαρακτηριζόταν επιθετική ενέργεια και επεκτατισμός και επίθεση σε άλλα κράτη, και όλος ο κόσμος, από την τελευταία εφημερίδα μέχρι τα Ηνωμένα Εθνη, θα τους χαρακτήριζε εισβολείς και επιδρομείς. Ενώ αν παρέμεινε ‘Γιουγκοσλαβικός Στρατός’ και ‘JNA’, θα μπορούσαν οι επιτιθέμενοι να επικαλεστούν ‘εμφύλιο πόλεμο’ ή/και ‘αμυντικό πόλεμο’ ακόμη, όπως και έκαναν. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το βασικό τους επιχείρημα όλα αυτά τα χρόνια, από το 1991 μέχρι τώρα; Ολοι οι άλλοι μιλάνε για εισβολή και απρόκλητη επίθεση, εκτός από την σερβική γραμμή υπεράσπισης που αδιάντροπα προσπαθεί να πείσει πως ήταν ‘εμφύλιος’ ή ‘άμυνα από εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις’ ή και ‘αγώνας για την επιβίωση του σερβικού έθνους’, ακόμη.
Σε όλο αυτό το διάστημα, 4.000 αξιωματικοί καριέρας
http://www.isn.ethz.ch/Digital-Library/Articles/Detail/?lang=en&id=53188
που υπηρετούσαν στον JNA στο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Σερβία-Μαυροβούνιο) στάλθηκαν στην Republika Srpska για να επανδρώσουν τα επιτελεία του VRS και για να βοηθήσουν στα σχέδια των Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς και Μλάντιτς για την ‘Μεγάλη Σερβία’, ενώ η σερβοβοσνιακή οντότητα ελάμβανε απεριόριστη οικονομική και τεχνική βοήθεια από την μητέρα Σερβία, γεγονός που είχε αποφασιστεί στο υψηλότερο δυνατό κρατικό επίπεδο, δηλαδή στο Ανώτατο Συμβούλιο Αμυνας της Σερβίας που συνεδρίασε ασυνήθιστα πολλές φορές την περίοδο Μαΐου-Σεπτεμβρίου 1995 (γεγονότα της Σρεμπρένιτσα) με την παρουσία του Μλάντιτς. Ο Μλάντιτς τυπικά ανήκε σε στρατό άλλης χώρας -αλλά έπρεπε να λάβει τρεις προαγωγές μεταξύ 1991 και 1994 εντός του γιουγκοσλαβικού στρατού για να μπορέσει να ηγηθεί του σερβοβοσνιακού στρατού.
Λογικά, δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιοι ήταν οι πραγματικοί συνωμότες και ποιοι ήθελαν να διαλύσουν τη χώρα για τα συμφέροντά τους, όμως δείτε τη συνέχεια. Τον Απρίλιο του 1991, η εφημερίδα Borba δημοσιεύει μεγάλη πανεθνική δημοσκόπηση, στην οποία φαίνεται ότι σε όλες τις δημοκρατίες η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τάσσονται υπέρ της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, εκτός από την Σλοβενία που και πάλι το ποσοστό δεν είναι πλειοψηφικό, αλλά είναι εξίσου μεγάλο, 40%. Τον Μάιο του 1991, ο Μιλόσεβιτς αρνείται να αναγνωρίσει τον Κροάτη Stipe Mesic σαν πρόεδρο της χώρας, σύμφωνα με την ‘κυκλική προεδρία των έξι δημοκρατιών’ και στη θέση του τοποθετεί σαν Πρόεδρο τον Μαυροβούνιο Branko Kostic, μέλος της φιλικής στον Μιλόσεβιτς κυβέρνησης της μικρής Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου και μαριονέτα των Σέρβων, ουσιαστικά.
Στον Σλοβένο Πρόεδρο Milan Kucan ο Μιλόσεβιτς, που έχει ήδη αλλάξει το Σύνταγμα υπέρ της Σερβίας, προτείνει μια άλλου είδους ανταλλαγή: «Δώσε μου το ΟΚ να μπορέσω να αλλάξω περαιτέρω το Σύνταγμα ώστε δικαίωμα ανεξαρτησίας να μην έχουν μόνο οι Δημοκρατίες αλλά και οι εθνότητες, κι εγώ σου δίνω τη Σλοβενία». Ο Kucan αρνείται κι ο Μιλόσεβιτς απαντάει «Εγώ θα το αλλάξω το Σύνταγμα ούτως ή άλλως». Αφήνει τη Σλοβενία να πάρει το δρόμο της και στρέφεται στην Κροατία.
Οπως είδαμε, μια ιδέα, να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο και να προσπαθήσουν πραξικοπηματικά και με τη χρήση του στρατού να ανατρέψουν τα αποτελέσματα των εκλογών στις Δημοκρατίες δεν προχώρησε διότι ενώ οι Μιλόσεβιτς-Γιόβιτς είχαν τις 4 από τις 8 ψήφους και άρα χρειάζονταν άλλη μία για να το επιτύχουν δημόσια και στο φως της μέρας, τελικά ο Σερβοβόσνιος αντιπρόσωπος στη συλλογική προεδρία που τον είχαν σίγουρο, δεν συμφώνησε. Κι έτσι αποφάσισαν να κινηθούν παρασκηνιακά και με δόλο στον δρόμο που ήδη γνωρίζουμε από τα γεγονότα.
Από εκείνη τη δραματική συνεδρίαση, έπρεπε να περάσει σχεδόν μισός χρόνος ακόμη, για να φτάσουμε στο καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1991, για να δούμε την Σλοβενία και την Κροατία να διεξάγουν τα δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία, και πάλι με τον όρο «εκτός κι αν βρεθεί άλλη λύση για τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα της χώρας». Προηγουμένως, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1991, οι πρόεδροι της Β-Ε Αλία Ιζετμπέγκοβιτς και της ΛΔ της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ προσπάθησαν να πείσουν τον Μιλόσεβιτς να δεχτεί ένα σχέδιο για να παραμείνει η Γιουγκοσλαβία ενωμένη, έστω και περισσότερο αποκεντρωμένη απ’ ό,τι μέχρι τότε, προς όφελος των Σέρβων. Στο σχέδιο αυτό συμφωνούσαν και οι Κροάτες και οι Σλοβένοι, αλλά ο Μιλόσεβιτς αρνείται και πάλι. Ο Τούτζμαν, έχοντας στο μυαλό του το πως θα μπορέσει η Κροατία να επωφεληθεί την ‘επόμενη μέρα’, συναντιέται με τον Μιλόσεβιτς για να συζητούσαν τη μοιρασιά της Βοσνίας, και ίσως και ολόκληρης της χώρας. Ο Μιλόσεβιτς συμφωνεί φαινομενικά, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει τα εδάφη της Κροατίας στα οποία κατοικούσαν Σέρβοι, κι αυτά δεν θα τα παρατούσε εύκολα, αφού ήταν απαραίτητα για τη ‘Μεγάλη Σερβία’ που υποσχέθηκε. Μπροστά στις κάμερες είναι καθησυχαστικός, αλλά κρυφά δίνει εντολή να ξεκινήσει η επίθεση στην Κροατία. Σκοπός του είναι να προκαλέσει την κροατική αντίδραση, να φανεί ότι η Κροατία τίθεται απέναντι στον ομοσπονδιακό στρατό κι έτσι να καταλάβει το ένα τρίτο της χώρας του Τούτζμαν που ορέγεται.
Στέλνει τον άγνωστο μέχρι τότε συνταγματάρχη Ράτκο Μλάντιτς στην Σλαβονία (ανατολική Κροατία) με αντικειμενικό στόχο «να προστατεύσει» τη σερβική μειονότητα και να βοηθήσει στρατιωτικά τον τοπικό Σέρβο αυτονομιστή ηγέτη (και αργότερα Πρόεδρο της ‘Σερβικής Δημοκρατίας της Κράινα’, RSK) Milan Martic, ο οποίος είχε ανακηρύξει την «ένωση της Κράινα με τη μητέρα Σερβία» και είχε εκδώσει τελεσίγραφα στις κροατικές αρχές να εγκαταλείψουν τους σταθμούς της Αστυνομίας και κάθε άλλο δημόσιο κτίριο στις διαμφισβητούμενες πόλεις σε όλο το μήκος των συνόρων Κροατίας-Σερβίας. Μία προς μία, όλες οι πόλεις και όλα τα χωριά πέφτουν στα χέρια του Μλάντιτς και των αυτονομιστών. Αλλάζουν όλες τις πινακίδες με σερβικές, και αρχίζουν την εκδίωξη των μη σερβικών πληθυσμών. Η επίθεση της Σερβίας στην Κροατία και ο πόλεμος (‘πόλεμος’, αλλά πόλεμος εναντίον των αμάχων, κυρίως) που θα στοιχίσει τόσα πολλά σε όλους, αρχίζει και επίσημα. Ταυτόχρονα, χάρη στην συνδυασμένη κοινή επίθεση των εξοπλισμένων από το Βελιγράδι παραστρατιωτικών του Αρκάν και του Σέσελι με τα στρατεύματα του Μλάντιτς, ένας νέος όρος αρχίζει να κυριαρχεί, ο όρος ‘εθνοκάθαρση’ (‘ethnic cleansing’).
[…]
Πως εξηγούν το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια πολέμου, ούτε μία βόμβα, ούτε μία ρουκέτα δεν είχε πέσει σε σερβικό έδαφος, από το 1991 μέχρι το φθινόπωρο του 1995; Και ότι η πρώτη βόμβα σε σερβικό έδαφος έπεσε οχτώ (το ξαναγράφουμε: ΟΧΤΩ) ολόκληρα χρόνια μετά την διάλυση της χώρας τον Μάρτιο του 1991;
Δεν θα σας απαντήσουν.
Η απάντηση είναι πολύ απλή και θα την ανακαλύψει ο αναγνώστης στη συνέχεια, αν δει απλά και μόνο τα γεγονότα.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και καμία ‘δυτική συνωμοσία’. Η πολιτική των ΗΠΑ ήταν από το 1948 υπέρ μιας ενωμένης, σταθερής Γιουγκοσλαβίας, και ακόμη και μέσα στην τελευταία και πολύ έντονη σε γεγονότα περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του 1980, ο Ρόναλντ Ρήγκαν -και ο Τζορτζ Μπους ο Α’ αργότερα- με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ το ξεκαθάρισαν σε ολόκληρη την αλυσίδα εξουσίας εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και των μυστικών υπηρεσιών.
Δείτε την ‘Top Secret Sensitive’ (πιο απόρρητη δεν γίνεται) Ντιρεκτίβα 133, την ‘National Security Decision Directive 133’ του National Security Council, με την υπογραφή του Ρήγκαν και αποδέκτες υπουργεία και παράγοντες που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική, με θέμα ‘United States Policy towards Yugoslavia’, 14/03/1984. Απόρρητο έγγραφο, που αποχαρακτηρίστηκε πολλά χρόνια μετά, και δείχνει τις πραγματικές κατευθυντήριες γραμμές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οσο και να ψάξει κανείς ανάμεσα στις γραμμές του, όσο και να προσπαθήσει να διαστρεβλώσει την γραφειοκρατική του γλώσσα, δεν υπάρχει αμφιβολία, και πιο καθαρά δεν γίνεται: «Το συμφέρον των ΗΠΑ είναι μια σταθερή, ανεξάρτητη από την ΕΣΣΔ και όσο κοντύτερα στη Δύση, ενωμένη και ακέραια Γιουγκοσλαβία». Ούτε λέξη για διάλυση ή για υποκίνηση αποσχιστικών τάσεων -ούτε καν σαν υπαινιγμός ή σαν θεωρητικό ενδεχόμενο.
Ο Γιουγκοσλαβικός στρατός όντως έβγαλε τα κομμουνιστικά σύμβολα το φθινοπωρο του 1991 σε προσπάθεια της σερβικής κυβερν΄σηεως να πείσει ότι η Σερβία δεν είναι κομμουνιστική. Όμως είναι ανακριβές ότι το φθινόπωρο του 1991 ήταν σερβικός και όχι ομοσπονδιακός. Θυμάμαι ότι ο Μίσα ΓΚλένι είχε αναφέρει ότι περίπου 7 χιλιάδες μη Σέρβοι αξιωματικοί πολέμησαν την περίοδο καλοκαίρι 1991- αρχές 1992 εανντίον των Κροατών αποσχιστών υποστηρίζοντας προφανώς τη διατήρηση της Γιουγκοσλαβίας και όχι τη μεγάλη Σερβία.
Ελα τώρα, δεν είχα καταλάβει ότι είσαι τόσο αφελής. Σε ποιανών τα χέρια ήταν ο στρατός, σοβαρά μιλάς;
Εδώ δεν δίστασαν (ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ασυδοσίας και του αισθήματος ατιμωρησίας από την πλευρά των Σέρβων) να διαπράξουν εν ψυχρώ δολοφονία ολόκληρου πρωθυπουργού, του Βόσνιου αναπληρωτή ΠΘ Hakija Turajlic
https://en.wikipedia.org/wiki/Hakija_Turajli%C4%87
τον Ιανουάριο του 1993, και μάλιστα ενώ βρισκόταν υπό την προστασία των δυνάμεων του ΟΗΕ μέσα σε τεθωρακισμένο όχημα των Κυανόκρανων, οι Σέρβοι σταμάτησαν το κομβόι της UNPROFOR σε ένα παράνομο check-point, τον πυροβόλησαν 7 ή 8 φορές και τον άφησαν στον τόπο, μπροστά στα μάτια των διεθνών παρατηρητών. Και μετά, απλά έφυγαν.
Ετσι απλά.
Ποιος θα παράκουε εντολή, σοβαρά μιλάς;
Δεν έχεις το βίντεο με την κοινή συνεδρίαση των προέδρων των δημοκρατιών και της ηγεσίας του στρατού, πόσο τρομοκρατημένοι ήταν όλοι;
Την επόμενη μέρα συγκαλείται το ανώτατο συμβούλιο του κράτους, η συλλογική προεδρία μαζί με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, όχι όμως στο προεδρικό μέγαρο, αλλά στο γιουγκοσλαβικό Πεντάγωνο, με στόχο των εκφοβισμό των πολιτικών από τις άλλες Δημοκρατίες. Ο Νο 2 και στενός συνεργάτης του Μιλόσεβιτς Borisav Jovic και ο Σέρβος υπουργός Αμυνας και ανώτατος διοικητής του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Veljko Kadijevic ζητούν από τους αντιπροσώπους των άλλων Δημοκρατιών να δώσουν την συγκατάθεσή τους για να κηρυχτεί ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης’ (δηλαδή στρατιωτικός νόμος, πραξικόπημα) επειδή υποτίθεται η χώρα δέχεται επίθεση «από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς» κι επειδή το «ύπουλο σχέδιο να καταστραφεί η χώρα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη». Για πρώτη φορά η συνεδρίαση γίνεται με κάμερες να καταγράφουν όλους τους παριστάμενους από πέντε διαφορετικά σημεία και με τις οδηγίες σκηνοθέτη. Κάθε αντίδραση των συνέδρων μαγνητοσκοπείται και υπόκειται σε μοντάζ, ειδικά την ώρα της ψηφοφορίας. Ο Κροάτης αντιπρόσωπος προειδοποιεί τον στρατηγό-υπουργό Αμυνας Kadijevic πως η χρήση του στρατού θα φέρει εμφύλιο πόλεμο αλλά οι Σέρβοι συντομεύουν την συνεδρίαση δίνοντας τελεσίγραφο: «Είτε ψηφίζετε για στρατιωτικό νόμο, είτε είστε υπεύθυνοι για ό,τι ακολουθήσει». Στην πραγματικότητα οι Σέρβοι απαιτούν λευκή επιταγή ώστε με τη χρήση του στρατού να επιβάλλουν τους δικούς τους ανθρώπους σε όλες τις δημοκρατίες. Χρειάζονται πέντε ψήφους για την πλειοψηφία, όμως οι Σέρβοι παίρνουν μόνο τέσσερις (των αντιπροσώπων του Μαυροβουνίου, της Βοϊβοντίνα, του Κοσόβου και του Σέρβου προέδρου Borisav Jovic), αφού η κρίσιμη ψήφος του Βόσνιου αντιπρόσωπου Bogic Bogicevic, που, αν και Σέρβος, ψήφισε ενάντια στα σερβικά σχέδια, καλώντας για άλλη μια φορά όλους σε συνεννόηση και αψηφώντας και τον στρατό και τη σερβική ηγεσία. Το σερβικό σχέδιο αποτυχαίνει και η συνεδρίαση λύεται χωρίς αποτέλεσμα.
Τότε, στις 15 Μαρτίου του 1991, είναι ο Μιλόσεβιτς αυτός που βγαίνει στην κρατική τηλεόραση (σκηνές από βίντεο εδώ, στο 41.14′)
και δηλώνει κατηγορηματικά στο διάγγελμά του πως «η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πλέον» και πως «δεν πρόκειται από εκείνη τη στιγμή και μετά να αναγνωρίσει οποιαδήποτε απόφαση της συλλογικής προεδρίας της Γιουγκοσλαβίας»,
ενώ παράλληλα δίνει κρυφά εντολή ώστε όλες οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της χώρας (της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, ακόμα) να τεθούν σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας «για την προστασία των συμφερόντων της Δημοκρατίας της Σερβίας και του σερβικού λαού», και βεβαιώνεται πως σε όλες τις σημαντικές θέσεις ένστολων και ένοπλων βρίσκονται μόνο Σέρβοι -να λοιπόν ποιος ετοίμαζε πόλεμο και ποιος οδήγησε τη χώρα στην χειρότερη ανωμαλία, επειδή είχε επεκτατικά όνειρα. Ό,τι δεν μπόρεσαν οι Σέρβοι να καταφέρουν διά της ‘νομίμου οδού’ των εκβιασμών στη συλλογική προεδρία της Γιουγκοσλαβίας, το κατάφεραν εντέλει πραξικοπηματικά. Τώρα, πλέον, οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν χρειάζεται να υπακούν στην συλλογική πολιτική ηγεσία των οκτώ Δημοκρατιών. Ολόκληρος ο JNA είναι στα χέρια του παρανοϊκού δικτάτορα και των εθνικιστών φίλων του, οι οποίοι του δίνουν το πράσινο φως να ξεκινήσει επιχειρήσεις έξω από τα εσωτερικά σύνορα της Σερβίας. Η διεθνής κοινότητα, η ΕΟΚ και οι ΗΠΑ απευθύνουν και πάλι έκκληση στον Σέρβο ηγέτη να μην χρησιμοποιήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις και να προχωρήσει σε συνομιλίες για τη λύση των διαφορών με τις άλλες Δημοκρατίες. Αλλά οι Σέρβοι έχουν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους. Μιλόσεβιτς και Jovic στέλνουν κρυφά τον Σέρβο στρατηγό-υπουργό Αμυνας Veljko Kadijevic στην σοβιετική ακόμα Μόσχα για να διερευνήσουν τις προθέσεις της ΕΣΣΔ σε μια πιθανή αντιπαράθεση με την Δύση. Οι σκληροπυρηνικοί Ρώσοι που βρίσκονται στην ηγεσία του σοβιετικού Υπουργείου Αμυνας υπόσχονται στον Kadijevic πως θα σταθούν στο πλευρό των Σέρβων, τον καθησυχάζουν πως δεν έχει να φοβάται τίποτε από τη Δύση αν ο Μιλόσεβιτς στείλει στρατεύματα στην Κροατία και αν επιχειρήσει να ρίξει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των άλλων Δημοκρατιών. Επίσης, διαβεβαιώνουν τους Σέρβους ότι μπορούν να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις της Δύσης, και σαν δείγμα της επικείμενης αντιδυτικής συνεργασίας, δίνουν στον Kadijevic ολόκληρο το σχετικό υλικό των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Με τέτοιο σύμμαχο, οι Σέρβοι πιστεύουν ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Σύμφωνα με το περιοδικό ‘NIN’ του Βελιγραδίου, 12 Απριλίου 1991, τα λόγια του Μιλόσεβιτς στη σερβική Βουλή τον Μάρτιο του 1991 ήταν αυτά ακριβώς:
«Το ζήτημα των συνόρων είναι ζωτικής σημασίας για ένα κράτος. Οπως ξέρετε, είναι πάντα οι δυνατοί που καθορίζουν ποια είναι τα σύνορα, και ποτέ οι αδύναμοι. Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε δυνατοί. […] Μίλησα με τους ανθρώπους μας στο Κνιν [Σ.Σ. Εννοεί στην Κράινα στην Κροατία] και στη Βοσνία. Η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη […] Μήπως θα έπρεπε να προαναγγείλουμε στο ραδιόφωνο όσα σκοπεύουμε να κάνουμε;;; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε πραγματικά. Ελπίζω να μην είναι πολλοί εκείνοι που θα μας αντιταχθούν. Μπορεί στην οικονομία να μην τα πηγαίνουμε καλά, τουλάχιστον όμως ξέρουμε πολύ καλά να πολεμάμε [Χειροκρότημα]».
Τα γεγονότα: Ο εθνικισμός διαλύει μια χώρα
Βεβαίως και το τι έγινε στο Ναγκασάκι ή στο Ιράκ δε διακιολογεί το τι έγινε στη Σρεμπρένιτσα. Απλώς έχω την απορία αν για λόγους εντιμότητας και δεοντολογίας όσοι αποκαλούν γενοκτονία τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα (όπως εσείς), εαν αποκαλούν γενοκτονία και την εξόντωση αμάχων στις πόλεις που ανέφερα. Ο Μιλόσεβιτς (όπως και άλλοι πολιτικοί στην πρώην Γοιυγκοσλαβία) έχει πολιτικές ευθύνες για τους πολέμους. Όχι ποινικές. Με αυτή την έννοια είμαι αντίθετος στην ποινική του δίωξη. Επιπλέον το δικαστήριο της Χάγης ήταν δικαστήριο από τους νικητές εις βάρος των ηττημένων. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων καταδικάστηκαν ήταν Σέρβοι, ενώ οι ηγέτες χωρών του ΝΑΤΟ δεν παραπέμθηκαν σε δίκη παρά το ότι χρησιμοποιήθηκαν απαγορευμένα όπλα (απεμπλουιτσμένο ουράνιο). Και φυσικά δεν παρπέμθηκαν σε δίκη ηγέτες άλλων Δημοκρατιών όπως ο Τούτζμαν, παρόλο που ήταν υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για τους πολέμους. Ως προς τα ποσοστά το γνωρίζω ότι οι Σέρβοι αποτελούσαν το 35% και οι ΜΟυσουλμάνοι το 44% στη Βοσνια Ερζεγοβίνη, αλλά σε περιοχές οι Σέρβοι πλειοψηφούσαν. Δεν είναι πως το θέτω εγώ, είναι ότι το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως αναγκαστικά πρέπει να ισχύει για όλα τα έθνη. Όπως έγραψα πριν, οι Αλβανοί δεν ήταν συνιδρυικό έθνος της Γιουγκοσλαβίας και οι εθνικές μειονότητες δεν μπορεί να έχουν δικαίωμα αποσχίσεως (αλλιώς θα είχαμε συνεχείς αλλαγές συνόρων). Επομένως είναι λανθασμένο το επιχείρημα σχετικά με το Κοσοβο.
Kλέωνα,
σε ευχαριστώ πολύ.
Panos,
δεν ξέρω αν είναι γενοκτονία ή μαζική σφαγή, νομίζω πως επίσημα λέγεται γενοκτονία
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
και δεν νομίζω να την έχω γράψει πουθενά έτσι, αν το έχω κάνει, υπόδειξέ μου το που.
Βεβαίως έχει τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας, αλλά αυτά είναι τεχνικοί όροι, είναι σε κάθε περίπτωση μια τεράστια σφαγή, είναι ανίερη πράξη, που δεν δικαιολογείται, δεν συμψηφίζεται, είναι απόλυτα καταδικασμένη.
Είναι αυτονόητο πως καταδικάζουμε κάθε σφαγή αμάχων, είτε την έχουν κάνει Έλληνες, είτε Τούρκοι,είτε Γερμανοί, είτε Αμερικανοί ή Νατοϊκοί, εθνικιστές είτε κομμουνιστές είτε αστοί.
Εξυπακούται ότι στην κορυφή της καταδίκης είναι τα εγκλήματα των Ναζιστών, που όμοιά τους σε έκταση, σε φρίκη και τόσο αναίτια, δεν έγιναν ποτέ και πουθενά.
Λες (μ’ αρέσει η βεβαιότητα με το ‘φυσικά’)
Πάλι ψέματα διακινείς. Επειδή το παραμύθι αυτό το πιστεύετε όλοι εσείς οι τηλεθεατές, το ανέφερε προηγουμένως και άλλος εδώ στη συζήτηση πιο πάνω. Κοίταξε λοιπόν στο σχόλιο 02/09/2016 στο 9:40 μμ
Απαντάω εκεί και μιλάω για Τούτζμαν, Ιζτεμπέγκοβιτς, Θάτσι:
Και αυτά όλα είναι απαντημένα:
Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
Τέλος, επειδή είναι ιδιαιτέρως βαρετό να ασχολείται κανείς ξανά και ξανά με το να καταρρίπτει τα ίδια ψέματα συνέχεια και ξανά και ξανά, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και αν πιστεύεις ότι είσαι τόσο καλός και αντέχεις να σου κλονιστούν οι βεβαιότητες, διάβασε σε παρακαλώ αυτό ολόκληρο:
– ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα’.
Διαβάστε όλα τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να στείλουμε στα σκουπίδια την σερβική προπαγανδιστική αφήγηση και τις αισχρές πλαστογραφίες,
Λένε ότι μια από τις χειρότερες μορφές δημοσιογραφίας είναι εκείνη στην οποία ο αρθρογράφος προσπαθεί να ‘περάσει’ την άποψή του για γεγονός.
Αυτό είναι ένα πραγματικά αλλοπρόσαλλο άρθρο.
https://archive.is/eE95m
Αναφέρει στο 1% του κειμένου στην αρχή πως ο Μιλόσεβιτς ‘αθωώθηκε’ δήθεν για τη Σρεμπρένιτσα (λάθος, ούτε αυτός ο ισχυρισμός έγινε ποτέ από τους πλαστογράφους της ‘αθωώσης’) και το 99% αφορά ό,τι έγινε από το Ραμπουγιέ και μετά. Και βέβαια, μιλώντας για το Κόσοβο, είναι γενοκτονία και εθνοκάθαρση οι 197 νεκροί από τις βόμβες του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι το 1999, αλλά ούτε λέξη για τα περίπου 10.000 θύματα αμάχους Αλβανούς το προηγούμενο διάστημα, βάσει της ‘τελικής λύσης’ που είχε σχεδιάσει ο συγκυβερνήτης και αντιπρόεδρος του Μιλόσεβιτς Σέσελι. Ναι, ο γνωστός Βόιτσλαβ Σέσελι, ο φίλος της Χρυσής Αυγής, ο ναζιστής που είχε πρόγραμμα να εγκαθιδρύσει μια θεοκρατική ‘καθαρή’ Σερβία μέσω εξόντωσης όλων των μη Σέρβων. Για τους 130.000 νεκρούς των πρώτων πολέμων, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν γυναικόπαιδα και γέροντες, όχι στρατιώτες, για όλες τις πλευρές πλην των Σέρβων που πλειοψηφία στα θύματά τους ήταν ένστολοι στην πρώτη γραμμή, ούτε γι’ αυτούς; Για τα 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες; Τίποτα πάλι;
Νόμιζα ότι το θέμα μας είναι οι πρώτοι πόλεμοι, 1991-1995. Γι’ αυτούς τους πολέμους (που δήθεν αθωώθηκε), δεν έχουμε να πούμε τίποτα απολύτως;
Ο Μιλόσεβιτς κατηγορήθηκε στη δική του δίκη πως είχε «ατομική ποινική ευθύνη» (και το δικαστήριο δέχτηκε τα στοιχεία):
– για την προμελετημένη δολοφονία πάνω από 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών της Σρεμπρένιτσα, μέσω οργανωμένων και προσχεδιασμένων μαζικών εκτελέσεων.
– για τις εθνοκαθάρσεις, στις οποίες οι χασάπηδες Σέρβοι εθνικιστές εξόντωσαν πάνω από 130.000 ανθρώπους και έκαναν πρόσφυγες πάνω από 3.000.000 αμάχους (ενώ αντίθετα, οι απώλειες των επιτιθέμενων και υπεροπλισμένων σφαγέων Σέρβων ήταν ελάχιστες χιλιάδες, οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή, εκ των οποίων μόλις και μετά βίας ο αριθμός των αμάχων Σέρβων έφτανε σε τετραψήφιο αριθμό),
– για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων Βόσνιων Μουσουλμάνων και Κροατών της Βοσνίας υπό συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούσαν φυσική εξόντωσή τους,
– για την εισβολή και ισοπέδωση και αντικατάσταση πληθυσμού ολόκληρων χωριών, συστηματικά και ένα προς ένα, μέσω της τρομοκρατίας (πολιορκία, περικύκλωση, κατάληψη, κατοχή και εξόντωση),
– για τις πολιορκίες στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις μεταξύ Απριλίου 1992 και Νοεμβρίου 1995, επί 3 ή 4 χρόνια,
– για τις δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, πράξεις που αποτελούσαν τμήμα της εκστρατείας τρομοκράτησης, μέσω ελεύθερων σκοπευτών και χρήσης βαρέων πυροβόλων,
– για τους νοικιασμένους σνάιπερ που έριχναν σε παιδιά (1.601 παιδιά νεκρά μόνο στο Σαράγεβο),
– για τον βομβαρδισμό σχολείων και νοσοκομείων,
– για το πλιάτσικο που ακολουθούσε πάντα τις σφαγές αμάχων από τους ‘γενναίους’ Σέρβους φασίστες,
– για την εκβιαστική ομηρία Κυανόκρανων και αξιωματούχων του ΟΗΕ,
με λίγα λόγια για την επεκτατική επιθετικότητα και τον εξοντωτικό ρατσισμό στη χειρότερη μορφή του.
Βέβαια, οι 500 νεκροί από τους άσχημους και καταδικαστέους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ήταν ‘σφαγείο’.
Οι περίπου 10.000 άμαχοι Αλβανοί που πήγαν από το λεπίδι του ‘αντιιμπεριαλιστή’ ναζί και φίλου της ΧΑ Σέσελι (που συγκυβερνούσε τότε με τον Μιλόσεβιτς, αυτό το ξέχασε ο Μπογιόπουλος), και οι 130.000 νεκροί των πρώτων πολέμων (ξέρετε, είχαν γίνει κι άλλοι πόλεμοι πιο πριν, το 1991-1995, υπόψη) που πήγαν από το μαχαίρι των Κάρατζιτς-Μιλόσεβιτς δεν ωφελούσαν σε τίποτα, για να τους χρησιμοποιήσουν ξερωγώ για την ανακύκλωση των ιδεοληψιών τους οι κύριοι ‘αντιιμπεριαλιστές’ που πάνε να μας περάσουν τις απόψεις τους για γεγονότα.
Εκείνοι δεν μετρούσαν νεκροί, μόνο όσοι πήγαν απ’ το ΝΑΤΟ μετράνε, ντροπή.
Ψέματα, και ντροπή.
Η αλήθεια εδώ (όλες οι λαθροχειρίες της δήθεν αθώωσης Μιλόσεβιτς)
https://www.facebook.com/note.php?note_id=1229869253698344
Σύντομα σχόλια:
«δεν γνωρίζεις το Σύνταγμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τις αλλαγές του στις δεκαετίες ’70 και ’80, και τον τελικό εξευτελισμό του από τον Μιλόσεβιτς μεταξύ 1987-1992, το έκανε κυριολεκτικά λάστιχο και κουρελόχαρτο υπέρ της Μεγάλης ‘Σερβοσλαβίας’».
Τα συντάγματα από το 1948 και ύστερα κινούνταν σε κατεύθυνση μεγαλύτερης αποκεντρώσεως. Το σύνταγμα του 1974 φτιάχτηκε αφού είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις Κροατών, Αλβανών εθνικιστών με αίτημα μεγαλύτερη αυτονομία (οι Κροάτες το 1971 ζητούσαν ντε φάκτο ανεξαρτησία με τα αιτήματά τους). Τα κινήματα κατεστάλησαν αλλά πολλά από τα αιτήματά τους ενσωματώθηκαν στο ομοσπονδιακό σύνταγμα του 1974. Το σύνταγμα αυτό μετέτρεψε τη Γιουγκοσλαβία σε συνομοσπονδία Δημοκρατιών και ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικό, κάτι που φάνηκε όταν εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση τη δεκαετία του 1980. Επειδή ήταν δυσλειτουργικό από τη μία η Σερβία και οι σύμμαχοί της ήθελαν περισσότερο συγκεντρωτικό σύνταγμα με μεταφορά αρμοδιοτήτων από τις Δημοκρατίες στο κέντρο και από την άλλη ιδίως στις Βόρειες και πλουσιότερες Δημοκρατίες είχε υποστήριξη η περαιτέρω αποκέντρωση και από ένα σημείο και ύστερα η απόσχιση. Επομένως ο Μιλόσεβιτς δεν επειδίωκε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά περισσότερο συγκεντρωτική Γιουγκοσλαβία.
Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη στις εκλογές του 1990 παντού με εξαίρεση την Τούζλα πλειοψήφισαν τα εθνικά κόμματα που είχαν αλληλοσυγκρουόμενες πλατφόρμες. Το κείμενο είναι εν μέρει ανακριβές, το Σερβικό Δημοκρατικό Κόμμα και ο ηγέτης του δήλωσαν αφού οι ηγέτες των άλλων 2 εθνικών κομμάτων εξέφρασαν πρόθεση αποχωρήσεως από τη Γιουγκοσλαβία ότι θα επιδίωκαν τη μετατροπή της Βοσνίας Ερζεγοβίνης σε συνομοσπονδία. Ως προς το δημοψήφισμα τον απρίλιο του 1992 (που προχώρησε παρά την αντίθεση των Σέρβων, χωρίς να γίνει προσπάθεια να βρεθεί συμβιβαστική πρόταση) από ότι θυμάμαι περίπου το 60% ψήφισε υπέρ της αποσχίσεως. Με δεδομένο ότι οι Σέρβοι ήταν περίπου το 35% του πληθυσμού συνεπάγεται, αντιθέτως με τα γραφόμενα, ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους καταψήφισε την αποχώρηση. Η Γιουγκοσλαβία, όπως και οι άλλες πολυεθνικές χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, διαλύθηκαν ύστερα από την έναρξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Οι αναδυόμενες αστυκές τάξεις επιδίωκαν τη δημιουργία εθνικών κρατών, τα οποία πιο αδύναμα από την ενιαία Γιουγκοσλαβία ήταν ευκολώτερο να μετατραπούν σε ημιαποικίες. Είναι αλήθεια ότι αρχικά οι ΗΠΑ υποστήριξαν την ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας (και μέσω προγραμμάτων του ΔΝΤ είχε επιχειρηθεί να γίνει παλινόρθωση σε ενιαία χώρα) , ενώ η Γερμανία ενίσχυσε τις αποσχιστικές τάσεις Κροατίας, Σλοβενίας. Επιπλέον, ύστερα από την κατάργηση του μονοκομματισμού, μόνο ο ομοσπονδιακός στρατός ήταν συνδετικό στοιχείο σε πανγιουγκοσλαβική κλίμακα. Εθνικιστικά κινήματα είχαν υπάρξει από τη δεκαετία του 70.
Στο κείμενο δε χρησιμοποιείται ο όρος ιμπεριαλισμός επιστημονικά. Η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ιμπεριαλιστική δύναμη με την οικονομική έννοια.
Δεν ανέφερα νούμερα για τις σφαγές αμάχων από το στρατό του Όριτς και ούτε υποστήριξα ότι διέπραξε γενοκτονία (στην πραγματικότητα και για τη Σρεμπρένιτσα είναι αμφίβολο αν ευσταθεί ο όρος γενοκτονία). Το ότι οι νεκροί άμαχοι Σέρβοι ήταν πολύ λιγώτεροι από τους Μουσουλμάνους δεν αλλάζει το χαρακτήρα του πολέμου. Απλά αποδυκνείει ότι ο κυβερνητικός στρατός στον εμφύλιο πόλεμο ήταν υποδεέστερος στρατιωτικά σε σχέση με αυτό των Σέρβων αποσχιστών.
Ο παραλληλισμός με το γκέττο της Βαρσοβίας δεν είναι και πολύ πετυχημένος. Η Πολωνία ήταν κατεχόμενη από τους Ναζί χώρα και διεξαγόταν από τις δυνάμεις της αντίστασης εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη είχαμε εμφύλιο πόλεμο και η συντριπτική πλειοψηφία των Σέρβων κατοίκων υποστήριζε το ΣΔΚ. Εάν αυτό δεν ίσχυε, θα εκφραζόντουσαν πολιτικά μετά το πέρας του εμφυλίου το 1995.
Επιπλέον, χαρακτηριστικό του πόσο πολύπλοκη ήταν η κατάσταση είναι το ότι όταν το ΝΟ2 του κόμματος Δημοκρατικής Δράσης, ο Άμπντιτς, αποφάσισε να ανακηρύξει αυτόνομη Δημοκρατία στο Μπίχατς και να προσπαθήσει έχοντας τη συντριπτική υποστήριξη των εκεί Μουσουλμάνων, να κρατήσει την περιοχή εκτός πολεμικών συγκρούσεων, τα στρατεύματα της κυβερνήσεως του Σαράγεβο του επιτέθηκαν και την κατέλυσαν και δεκάδες χιλιάδες Μουσουλμάνοι κάτοικοι του Μπιχατς έγιναν πρόσφυγες.
Ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο ότι ο Μιλόσεβιτς (όπως και άλλοι πολιτικοί ηγέτες) έχει πολιτικές ευθύνες για τη διεξαγωγή των πολέμων και όχι ποινικές. Διαφορετικά έχει ποινικές ευθύνες ο Τρούμαν για τη ρίψη ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία, ο Μπους για εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ και γενικώτερα ο οποιοσδήποτε αρχηγός χώρας για εγκλήματα πολέμου. Επιπλέον, το δικαστήριο της Χάγης ήταν δικαστήριο των νικητών.
Ως προς το Κόσοβο γνωρίζω ότι την περίοδο 1989-1997 οι νεκροί Αλβανοί άμαχοι ήταν περίπου 270. ΤΟ 1998 ο ΑΣΚ ξεκίνησε επιθέσεις εναντίον Σέρβων αμάχων, στρατιωτικών και αστυνομικών, με σκοπό να προκαλέσει αντίποινα, ποντάροντας σε Δυτική επέμβαση υπέρ του όπως και έγινε. Η υπεραντίδραση της Σερβίας και η καταστροφή χωριών ώστε να μην έχουν καταφύγια οι αντάρτες, έδωσε την αφορμή για την επέμβαση το 1999. Πάντως από΄ότι θυμάμαι οι νεκροί Αλβανοί άμαχοι ήταν περίπου 2 χιλιάδες και όχι 10. Πάντως και ο ΑΣΚ είχε προβεί σε αντίποινα εναντίον Σέρβων αμάχων και ο ηγέτης του κατηγορήθηκε για λαθρεμπόριο οργάνων αιχμαλώτων. Και φυσικά πράξεις βίας εναντίον Σέρβων αμάχων έγιναν ουκ ολίγες ύστερα από το 1999 π[ου αποχώρησε ο γιουγκοσλαβικός στρατός. Πάντως μου κάνει εντύπωση το ότι ο Κλέονας δεν αναφέρει στο τελευταίο σχόλιο του λέξη για την εθνοκάθαρση εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων της Κράινα που αναγκάστηκαν αν γίνουν πρόσφυγες ύστερα από την Κροατική επιχείρηση το 1995.
Ολα αυτά είναι μεταφορά, δηλαδή αντιγραφή, της κλασικής σερβικής αφήγησης περί ‘έξωθεν διάλυσης’ και υποτιθέμενου ‘εμφυλίου’. Αυτά βρήκε ο άνθρωπος στο ίντερνετ, αυτά αντέγραψε. Φυσικά, με τα σερβικά ψέματα και συκοφαντίες (π.χ. ‘οι Κροάτες το 1971 ζητούσαν ντε φάκτο ανεξαρτησία με τα αιτήματά τους’, ή ‘οι νεκροί Αλβανοί άμαχοι ήταν περίπου 270’). Δεν ήταν εμφύλιος. Ηταν τεχνητός πόλεμος. Ηταν επίθεση των Σέρβων στους άλλους όλους, ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ήταν το αποτέλεσμα του σερβικού εθνικισμού. Αυτά τα ίδια παραμύθια δικαιολόγησης της σερβικής επιθετικότητας κολλάνε άψογα σε όσους έχουν προαπαφασισμένα συμπεράσματα περί ‘παλινόρθωσης του καπιταλισμού’, ‘έξωθεν μετατροπής σε ημιαποικίες’ και ‘τη Γερμανία που ενίσχυσε τις αποσχιστικές τάσεις Κροατίας, Σλοβενίας’. Ολα είναι ψέματα, δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, και νομίζω η κομμουνιστική συνωμοσιολογία πρέπει επιτέλους να αρχίζει να κοιτάει τα πραγματικά γεγονότα και να προσαρμόζει τις θεωρίες της σε αυτά και όχι το αντίθετο, να προσαρμόζει τα γεγονότα στις θεωρίες της.
Οι Σέρβοι έπαιξαν το χαρτί της αυτοθυματοποίησης από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ετσι, κανείς πλέον δεν εστίαζε στις πραγματικές ρίζες του προβλήματος, οι οποίες ήταν ασφαλώς υλικές και οικονομικές, και κανείς δεν εστίαζε στην πραγματική αιτία όλων των διενέξεων: Την ταχύτατη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του Κοσόβου (που ακολουθούσε την ανάλογη πτώση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων όλης της χώρας) μέσα σε μια δεκαετία και την τρομακτική ανεργία, η οποία ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ το 1991 θα έφτανε στο ανεξέλεγκτο 80%, με τους μισούς ανέργους να ανήκουν στην ανώτερη και ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης. Ενα μικρό παράδειγμα με αριθμούς δίνει μια εικόνα: Το 1989, οι Αλβανοί αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού του Κοσόβου, και για κάθε 1.000 κατοίκους υπήρχαν 490 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Σέρβους ή Μαυροβούνιους και μόλις 106 θέσεις εργασίας κατειλημμένες από Αλβανούς. Από τους υπόλοιπους περίπου 400, οι 340 ήταν άνεργοι Αλβανοί, περίπου 20 θέσεις εργασίας ανήκαν σε ‘άλλους’ ή ‘Γιουγκοσλάβους’ και περίπου 40 ήταν οι άνεργοι από όλες τις άλλες εθνότητες. Δέκα χρόνια μετά, αυτοί οι τρομακτικοί αριθμοί είχαν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο, και αυτοί που πλήρωναν το βαρύτερο τίμημα ήταν τα φτωχότερα και πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού. Το ίδιο συνέβη και στις άλλες εθνότητες, μέχρι που το σκηνικό άλλαξε όταν στο προσκήνιο βρέθηκε το εθνικιστικό μίσος και η σωβινιστική παράνοια.
Ο Μιλόσεβιτς, βλέποντας ότι το χαρτί του Κοσόβου λειτουργεί, θα χρησιμοποιήσει την ίδια τακτική και με τις άλλες Δημοκρατίες. Οι πόλεμοί του ήταν τεχνητοί πόλεμοι. Ο μέχρι το 1987 Πρόεδρος της Σερβίας Ivan Stambolic, ο άνθρωπος που προώθησε τον μικρό Σλόμπονταν στην κορυφή της εξουσίας, περιγράφει στο βιβλίο του την έκπληξή του όταν συνειδητοποίησε πως ο προστατευόμενος του Μιλόσεβιτς δεν νοιαζόταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για την διαιώνιση της εξουσίας του: Ούτε η Ομοσπονδία τον ενδιέφερε, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Η όγδοη Σύνοδος του κόμματος (Σεπτέμβριος του 1987), η οποία ήταν η αρχή της υλοποίησης της επιβολής ενός κομματικού εθνικιστικού μηχανισμού στην Ομοσπονδία, όταν οι πρώην σταλινικοί έγιναν σε μια νύχτα εθνικιστές, σήμανε και την καταστροφή της χώρας και την διολίσθηση στην φρίκη του πολέμου.
Η περίφημη ‘αντισερβική ιμπεριαλιστική συνωμοσία’ ΗΠΑ, Δύσης, Ισλάμ, Βατικανού, Σιωνισμού, Κροατών, Αλβανών, Βόσνιων, μουτζαχεντίν, Αλ-Κάιντα, Γερμανίας, Τουρκίας, Σόρος, Εβραιομασόνων, Σαουδικής Αραβίας, φονταμενταλισμού κ.λπ. όπως και όλα τα ‘μουσουλμανικά τόξα’ και όλες οι ‘γερμανικές αψίδες’ βρίσκονταν μόνο στη φαντασία των Σέρβων εθνικιστών ηγετών και των στρατηγών του σερβικού στρατού, και ίσως όχι σε όλους. Αντίθετα, πέρα από ψέματα και κατασκευές, υπάρχουν πλέον οι απτές αποδείξεις πως ο Μιλόσεβιτς προμελετημένα και με σχέδιο οδήγησε την κατάσταση εκεί που ήθελε, σε τέσσερα διακριτά στάδια:
– Πρώτος στόχος, και αφού έστειλε στο περιθώριο τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και τον βοήθησε να ανεβεί στα υψηλότερα αξιώματα του κόμματος και του κράτους, τον μέντορά του και μέχρι το 1987 Πρόεδρο της Σερβίας Ivan Stambolic (τον οποίο αργότερα δολοφόνησε), ήταν ο πλήρης έλεγχος της Σερβίας. Αυτό το κατόρθωσε, μεταξύ άλλων, και με τον προσεταιρισμό της πανίσχυρης Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Σερβικής Ακαδημίας και της Ενωσης Λογοτεχνών και με τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ, τα οποία ανέλαβαν να αναδείξουν μια πλαστή εικόνα θυματοποίησης του σερβικού πληθυσμού με εικόνες από τη δεκαετία του 1940 και τον Β’ΠΠ και με συνεχή ψέματα και κατασκευασμένες ειδήσεις.
– Δεύτερο στάδιο, η κυριαρχία της Σερβίας επάνω στις άλλες περιοχές, αρχίζοντας από τη Βοϊβοντίνα και το Κόσοβο, όπου εύκολα μπόρεσε να αλλάξει τις ηγεσίες αλλά και να κινητοποιήσει τους σερβικούς πληθυσμούς να βγουν στο δρόμο με το σύνθημα ‘Δυνατή Σερβία, δυνατή Γιουγκοσλαβία’.
– Τρίτος στόχος η κατεδάφιση του συντάγματος του 1974 και τα προνόμια που αυτό έδινε στις άλλες δημοκρατίες.
– Και τέταρτο και τελευταίο στάδιο η ‘σερβοποίηση’ της Γιουγκοσλαβίας, ώστε να γίνει ‘Σερβοσλαβία’, με δήθεν αποκεντρωμένες και ‘δημοκρατικές’ νεοφιλελεύθερες αλλαγές και με την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς.
Κι επειδή και για την Κράινα φαίνεται ότι μάλλον γνωρίζεις μόνον όσα λένε οι Σέρβοι και πέραν τούτου ουδέν, κοίταξε εδώ να μάθεις τι δεν σου είπαν:
Το Κροατικό κίνημα του 1971 όντως ζητούσε εκτεταμένη αυτονομία, μη αποδοση συναλλάγματος από εξαγωγές στην κεντρική κυβέρνηση, δυνατότητα της Κροατίας να συνάπτει σχέσεις με άλλα κράτη…Οπότε όσα γράφω γα αυτό και νεκρούς Αλβανούς μέχρι το 1997 δεν είναι ανακριβή. Στο Κόσοβο μέχρι τον περιορισμό της αυτονομίας ίσχυε το σύστημα των ποσοστώσεων, που σήμαινε ότι κάθε εθνότητα ή εθνική μειονότητα αντιπροσωπευόταν στον κρατικό μηχανισμό αναλόγως του ποσοστού της επί του πληθυσμού. Οπότε το παράδειγμα για τις θέσεις εργασίας στο Κόσοβο εφόσον ισχύει, αποκλείεται να ίσχυε πριν από το 1985. Οι ΑΛβανοί λόγω της πληθυσμαικής υπεροχής και του συστήματος ποσοστώσεων, ήλεγχαν τον κρατικό μηχανισμό από το 1974 στην αυτόνομη περιοχή, ενώ υπήρχε και ΑΛβανικό αποσχιστικό κίνημα με υποστήριξη από την Αλβανία. Η φτώχεια και το ότι οι Σέρβοι ένοιωθαν μειονεκτικά είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλο ρεύμα μεταναστεύσεως Σέρβων και Μαυροβουνίων από το Κόσοβο προς την Κεντρική Σερβία, το οποίο σε συνδυασμό με τη διαφορά στη γεννητικότητα μεταξύ Αλβανών και Σέρβων είχε ως αποτέλεσμα το ποσοστό των Αλβανών να αυξηθεί από περίπου 65% στις πρώτες μεταπολεμικές απογραφές σε περίπου 85% μέσα σε 4 δεκαετίες. Στη Βοιβοντίνα η τοπική ηγεσία ανατράπεηκε από μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της. Πάντως για την Κράινα είναι περίεργη η επιχειρηματολογία του κειμένου που αναφέρεις: αφού σκοτώθηκαν περίπου 1000 Σέρβοι άμαχοι ενώ οι Κροάτες άμαχοι που είχαν σκοτωθεί προηγουμένως ήταν περισσότεροι και αφού ο Σερβικός στρατός υποχώρησε αμαχητί δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και όσοι Σέρβοι επέλεξαν να μη γίνουν πρόσφυγες είναι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι οι ίδιοι…Κατά τα άλλα προφανώς υπάρχουν και στο ΜΙλόσεβιτς πολιτικές ευθύνες επειδή οι πολιτικές του συνέβαλαν στην όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ηγεσιών Δημοκρατιών (όπως υπάρχουν και στους Τούτζμαν, Κούτσαν). Όμως το να θεωρούνται οι πολιτικές του ΜΙλόσεβιτς κύρια ή αποκλειστική αιτία της αποσυνθέσεως της Γιουγκοσλαβίας είναι εσφαλμένο και δείχνει μονομέρεια…
Υπήρχε ένα κίνημα στην Κροατία, η ‘κροατική άνοιξη’.
Οχι επίσημα αιτήματα απόσχισης που μας έλεγες πριν. Εντάξει, στη Wikipedia όλοι έχουν πρόσβαση. Δεν χρειάζεται να λες τόσο αναλυτικά τα ίδια πράγματα που λένε οι Σέρβοι και οι φίλοι τους, τα ξέρουμε. Πες τη δική σου γνώμη, δεν χρειάζεται να κάνεις κόπυ/πέηστ τέτοια στοιχεία εδώ, είναι γνωστά.
Στην Κράινα ο απλός κόσμος εξαπατήθηκε από την ηγεσία του που ήθελε να σώσει τα όπλα, και όχι τους ανθρώπους, και αυτό πλήρωσαν οι άμαχοι. Που και πάλι, αντικειμενικά να το δει κανείς, δεν ήταν καθόλου πολλοί, μιλάμε για 600-700 άτομα, ενώ βασίλευε ανάμεσα στους Κροάτες παραστρατιωτικούς προϋπάρχον μίσος 4 ετών πολέμου και σφαγών αμάχων Κροατών από τους Σέρβους αυτονομιστές-επεκτατιστές (διότι κατέλαβαν κι άλλα μέρη που δεν ήταν πλειοψηφία ή δεν υπήρχαν καθόλου Σέρβοι), άρα μάλλον δεν ήταν και τόσο ‘εθνοκάθαρση’, το αντίθετο μάλιστα, ήταν μια νόμιμη σταρτιωτική επιχείρηση ανακατάληψης εδαφών με ξένους παρατηρητές και με σεβασμό όσο ήταν δυνατόν στα ήθη και στα έθιμα του πολέμου.
Σήμερα οι Σέρβοι της Κράινα επιστρέφουν καιι όχι μόνο ‘υπάρχουν’ (γιατί όλοι λένε ‘εξόντωση, εθνοκάθαρση, δεν έμεινε κανείς’), αλλά κατεβαίνουν και στις εκλογές, και κερδίζουν έδρες στη Βουλή και συζητάνε πως να μπουν στην κυβέρνηση.
Κοίτα
– Croatia Serbs Set Terms For Backing HDZ Govt Croatian Serb leader says minority MPs are ready to back a government led by the Croatian Democratic Union, HDZ, as long as extreme rightwingers are excluded.
Μπορούν να πουν το ίδιο τα 130.000 θύματα των Σέρβων;
Οχι, βέβαια, ούτε οι οικογένειες τους, ούτε οι οικογένειες των 11.000 αγνοούμενων, που ούτε ένα κόκκαλο δεν έχουν για να θάψουν επειδή οι Σέρβοι ‘δεν μιλάνε’.
Τώρα, για να λες αυτό που είπες για την Βοϊβοντίνα (‘Στη Βοιβοντίνα η τοπική ηγεσία ανατράπεηκε από μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της’) όπως και για το πολύ ωραίο επιχείρημα ‘οι Αλβανοί γεννοβολάνε πολύ’ (ή να τους λέω Αλβανόφωνους;), έχω την υποψία ότι δεν έχεις ακούσει ποτέ να μιλάνε για την ευφημιστικά ‘αντιγραφειοκρατική επανάσταση’ και τους περιφερόμενους Σέρβους διαδηλωτές του Μιλόσεβιτς, σωστά;
Ηταν το σύνθημα με το οποίο κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του. Παρουσίαζε τους ηγέτες των άλλων Δημοκρατιών σαν προδότες που δήθεν δεν ήθελαν αλλαγές, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους δυσφημήσει και να τους εξουδετερώσει ώστε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του κράτους και των κομματικών μηχανισμών. Στρέφοντας τη δυσαρέσκεια των Σέρβων πολιτών για την χειροτέρευση της οικονομικής τους κατάστασης στο εθνικιστικό μονοπάτι, μέσω μιας επίμονης και μεθοδικής καμπάνιας δαιμονοποίησης του ‘άλλου’, κατάφερε να μετατρέψει τις διαμαρτυρίες τους από εργατικές-συνδικαλιστικές σε εθνοφυλετικό μίσος. Η όξυνση των σχέσεων μεταξύ των πολιτών δεν εξελίχθηκε ούτε αυθόρμητα, ούτε αναπόφευκτα. Ηταν μια διαδικασία ‘από τα πάνω’. Η παροιμιώδης ‘ταξική αλληλεγγύη’ μεταξύ των πολιτών της χώρας έγινε κομμάτια και θρύψαλλα λόγω αυτής της πολιτικής. Πλέον οι εργάτες δεν λειτουργούσαν σύμφωνα με το δόγμα ‘Ενότητα και Αδελφότητα’. Λειτουργούσαν σύμφωνα με το ‘blame game’ και το συνακόλουθο μίσος για τους άλλους εργάτες. Στις αρχές του 1989 ο Μιλόσεβιτς έστειλε ομοσπονδιακά στρατεύματα στο Κόσοβο για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις, σκότωσε 24 απεργούς και απέλυσε 13.000 Αλβανούς εργάτες από τα ορυχεία Trepca, ολόκληρο το εργατικό δυναμικό της περιοχής. Υπόψη, οι διαδηλωτές Αλβανοί εργάτες τραγουδούσαν εν χορώ ‘Γιουγκοσλαβία, Γιουγκοσλαβία’ με πορτρέτα του Τίτο και γιουγκοσλαβικές σημαίες με το κόκκινο αστέρι στα χέρια. Η ίδια ακριβώς διαλυτική παρέμβαση του εθνικισμού προκάλεσε την διάσπαση στο εργατικό κίνημα γενικότερα και σε πανεθνικό επίπεδο, όταν Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι και Αλβανοί μαζεύονταν από όλη τη χώρα και κατευθύνονταν στο Βελιγράδι για να διαδηλώσουν ενάντια στο ΔΝΤ που ο Μιλόσεβιτς έφερε στη χώρα -κι εκείνος απαντούσε με πυροβολισμούς και με άπειρη βία. Το ίδιο έκανε κι ο Κάρατζιτς το 1992 στο Σαράγεβο: Μια πολυεθνική διαδήλωση διαλύθηκε με νεκρούς, όταν οι τσέτνικ αντικομμουνιστές σνάιπερ έβαλαν εναντίον διαδηλωτών που κρατούσαν στα χέρια την παλιά σημαία με το κόκκινο αστέρι και τη σημαία του κόμματος. Ο Μιλόσεβιτς, για να κλέψει την ψήφο των απεργών, έδωσε διαταγή η σερβική κυβέρνηση να πάρει ένα τεράστιο δάνειο δισεκατομμυρίων μάρκων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και με αυτό να πληρώσει, ακριβώς πριν τις εκλογές, μισθούς και συντάξεις, και να υποσχεθεί αυξήσεις στους εργαζόμενους. Μόλις πέτυχε την πλειοψηφία στη Βουλή, το κράτος σταμάτησε να πληρώνει. Και αυτό θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη δυσαρέσκεια και οργή, που στιγμιαία μετασχηματίζονταν σε εθνοφυλετικό μίσος, αλλά και σε μεγαλειώδεις απεργίες, όπως εκείνη του Απριλίου 1991.
Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Επομένως τα όσα γράφονται πως οι έξι δημοκρατίες αποτελούν συνέχεια της Γιουγκοσλαβίας δεν ευσταθούν. Πέρα από το ότι οι Οϋγγροι της Βοιβοντίνα δεν αποτελούσαν πλειοψηφία ήταν εθνική μειονότητα (όπως και οι Αλβανοί) και το δικαίωμα στην αυοδιάθεση αφορά έθνη και όχι εθνικές μειονότητες. Επειδή ένα μεγάλο μέρος των Σέρβων κατοικούσε εκτός Σερβίας ήταν λογικό να θέσουν θέμα επαναχάραξης των υφιστάμενων εσωτερικών συνόρων που όταν πρωτοδημιουργήθηκαν ήταν διοικητικά και οπωσδήποτε δεν είχαν χαραχτεί με ακρίβεια ώστε να εκφράζουν βούληση πληθυσμών και ούτε είχαν ιδιαίτερη σημασία όσο η Γιουγκοσλαβία ήταν ενιαία. Είχαν όταν διασπάστηκε και έμπαινε θέμα επαναχάραξης. Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη αναφέρεται ότι οι Σέρβοι απέκτησαν δικό τους κράτος χωρίς διάθεση συμββασμού. Οι άλλες εθνότητες τι διάθεση συμβιβασμού έδειξαν? Παρακάτω «Κάρατζιτς, Μλάντιτς και οι Σέρβοι της Βοσνίας δεν ήθελαν ‘απλά να αποσχιστούν’. Ηθελαν όλη τη χώρα -και τους πόρους της!- για τον εαυτό τους, με τις άλλες εθνότητες εντός των συνόρων τους υπό το καθεστώς πολιτών Β’ κατηγορίας». Από πού προκύπτει ότι η γεσία των Σέρβων δεν ήθελε απόσχιση αλλά όλη τη Βοσνίας Ερζεγοβίνη. Αν ο Ιζεμπέκοβιτς δεν είχε απορρίψει την άνοιξη του 1992 το σχέδιο Βανς Όουενς για καντονοποίηση, ίσως να είχε αποφευχθεί ο πόλεμος, Ήταν λογικό να μη θέλουν να παραμείουν οι Μουσουλμάνοι στη Σερβοκρατούμενη 3η Γιουγκοσλαβία αλλά και λογικό να μη θέλουν να παρμαείνουν οι Σέρβοι στην εναία συγκεντρωτική κυριαρχούμενη από Μουσουλμάνους Βοσνία Ερζεγοβίνη ως μειοψηφία. Τα όσα αναφέρονται παρακάτωκαι δεν αποδυκνείουν τίποτα και όπως ανέφερα πριν, έχουν ανακρίβειες σχετικα΄με το δημοψήφισμα…
Panos,
αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και προσγειωμένος στην πραγματικότητα, στη Γιουγκοσλαβία συνέβησαν τα εξής:
Οι Σέρβοι πλήρωσαν, κλασσικά όπως συμβαίνει πάντα στην Ιστορία όταν κυριαρχούν οι εθνικιστές, πολύ άσχημα τον τυχοδιωκτικό και υπερφίαλο εθνικισμό της κομμουνιστογενούς ηγεσίας τους, η οποία σε αγαστή συνεργασία με καθαρά παρανοϊκούς φασίστες και με τους διεφθαρμένους εκκλησιαστικούς, υπερεκτίμησε τη δύναμη της χώρας και την παρέσυρε σε ολέθριο και άδικο πόλεμο, αντί να επιλέξει το δρόμο των έντiμων και λογικών συνεννοήσεων. Αυτός ο άδικος πόλεμος ανέδειξε τα πιο αισχρά στοιχεία στις μάχες, που επιδόθηκαν με την ανοχή και με τις εντολές της σέρβικης ηγεσίας σε απίστευτες κτηνωδίες σε βάρος αμάχων, σε τεράστιους αριθμούς.
Ένα κομμάτι των Σέρβων πολιτών παραδέχεται απόλυτα την αλήθεια και δεν θέλει να κουβαλήσει τις αμαρτίες αισχρών ομοεθνών του στην πλάτη του και στη συνείδησή του. Ένα άλλο, πιθανόν το μεγαλύτερο, είτε αδιαφορεί είτε συνεχίζει τις αυτοκαταστραφικές αυταπάτες του, που δολοφονούν ηθικά την κοινωνία και την κρατάνε επικίνδυνα δεμένη στο σκοτεινό παρελθόν της.
Kανείς μας δεν αθωώνει Κροάτες και Αλβανούς εθνικιστές, αλλά είτε λόγω αδυναμίας είτε λόγω της προσκόλλησής τους στη Δύση, πιθανότατα και για τους δυο λόγους, δεν έκαναν στην έκταση και στη βιαιότητά τους εγκλήματα σαν των Σέρβων ομοϊδεατών τους.
Όλα τα υπόλοιπα τώρα, η Χιροσίμα, το Ιράκ, κι αυτοί σκοτώσανε τους Ινδιάνους κλπ είναι προσπάθεια αποπροσανατολισμού της συζήτησης και φυγής από την ωμή πραγματικότηταη οποία καταδικάζει και τη στάση του ΚΚΕ και ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς, που δεν ντρέπονται μέχρι σήμερα να κρύβουν τις ευθύνες τους, ή ακόμη χειρότερα να συμπλέουν και να συγκαλύπτουν Χρυσαυγίτες.
Οι αρνητές της σφαγής:
http://balkanwitness.glypx.com/articles-deniers.htm
BALKAN WITNESS
Deniers of Serbia’s War Crimes
Last modified August 20, 2016
It is no surprise that the regime of Slobodan Milosevic and its propagandists sought to deny or justify its war crimes against the peoples of Kosovo and Bosnia. It is shameful, however, that various Western commentators who claim to be progressives have repeated these lies and justifications – even after most of them have been disproved. In this absurd spectacle they rationalize the destruction of villages and populations thought to harbor “terrorists” – the very actions that the movements against the wars in Vietnam and Iraq have so vigorously opposed.
In this section we examine the misrepresentations of some of these commentators.
(………)
(……..)
(…….)
Historical Background Documents Commentary Non-violent Solutions
Reports from the Area of Conflict Kosovo Albanians in Serbian Prisons
Post-War Kosovo Post-War Bosnia
Post-War Serbia On Serbian Nationalism
Kosovo Independence
Bosnia Croatia Macedonia
Special compilation: the Racak Massacre
The Milosevic War-Crimes Trial
War-crimes Deniers
Srebrenica Debate
Ρωτάς:
«Από πού προκύπτει ότι η ηγεσία των Σέρβων δεν ήθελε απόσχιση αλλά όλη τη Βοσνίας Ερζεγοβίνη;»
Προκύπτει από το γεγονός ότι όντας 35% του πληθυσμού κατέλαβαν το 70% της Β-Ε, όπως και στην Κροατία που ήταν απελπιστικά λίγοι κατέλαβαν το 30-33% της χώρας.
Και μόλις προχτές, στην τελευταία του συνέντευξη ο Κάρατζις είπε ότι μετάνοιωσε που δεν άφησε τους σφαγείς του ακόμα πιο ασύδοτους στο πεδίο της μάχης,εδώ στα ελληνικά μάλιστα
http://www.hitandrun.gr/o-karatzits-lipate-pou-sigkratise-ta-stratevmata-sto-pedio-tis-machis/
Δηλαδή, εντάξει, όταν συζητάνε δυο άνθρωποι πρέπει -απαραίτητη προϋπόθεση για να βρεθούν στην ίδια σελίδα- να γνωρίζουν τα γεγονότα.
Σημασία έχει ότι οι Βόσνιοι και πολλοί Σέρβοι αντιεθνικιστές ήθελαν πολυπολιτισμικό κράτος ενώ οι Σέρβοι απαρτχάιντ και μόνο. Υπάρχουν απαντημένα όλα εδώ (και γιατί αρνήθηκε το σχέδιο Β-Ο, όχι συνωμοσιολογίες και γερμανικές υποκινήσεις και αμερικανικές κατεδαφίσεις σοσιαλισμού μετά καπιταλιστικής ανόρθωσης, φτάνει πια με τα παραμύθια)
Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Τα ρατσιστικά ψέματα της σερβικής προπαγανδιστικής μηχανής
Οι επιδιώξεις προκύπτουν όχι από το τι έγινε στα πεδία των μαχών (το 70% έγινε 49% το 1995 όταν έγιναν βομβαρδισμοί και παρενέβη ο Κροατικός στρατός) αλλά από τους στόχους που είχαν τεθεί κατά στη Βουλή του Σαράγεβο πριν το ξέσπασμα του πολέμου.
Στο κείμενο που παραθέτεις «Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία» αναρωτιέμαι από πού προκύπτουν αυτά τα στοιχεία. Πως εκφράστηκαν αυτοί οι Σέρβοι την περίοδο 1992-1995 και πως εκφράστηκαν πολιτικά μετά τη συμφωνία του Ντέιτον και το πέρας του πολέμου? ΜΕ εξαίρεση την Τούζλα μάλλον τα στοιχεία είναι διογκωμένα.
Πέρα από το ότι δεν υπάρχει απάντηση για το πώς η κυβέρνηση Σαράγεβο επιτέθηκε στους Μουσουλμάνους αυτονομιστές στο Μπίχατς, το επιχείρημα για απαρχάιντ είναι ακατανόητο, καθαρά απολογητικό. Με ποια λογική η καντονοποίηση που πρότειναν οι Βανς Όουενς δημιουργούσε διακρίσεις και απρχάιντ και δεν θα επέτρεπε τις μετακινήσεις στο εσωτερικό της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης? Απλά το Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης ήθελε να κυριαρχήσουν οι Μουσουλμάνοι σε ενιαία συγκεντρωτική Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Η Γιουγκοσλαβία εφάρμοζε το σοσιαλισμό της αυτοδιαχείρισης από το 1952 και από το 1965 ήταν μέλος του ΔΝΤ. Είχαν προχωρήσει και από παλαιά οι μεταρρυθμίσεις της οικονομίας της αγοράς. Η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς ήταν υπέρ ενός μοντέλου κρατικού καπιταλισμού (με πρότυπο την Κίνα), ενώ οι κυβερνήσεις των βόρειων Δημοκρατιών, του Μαυροβουνίου, καθώς και οι κυβερνήσεις στη Σερβία μετά το 2000 υπέρ του φιλελεύθερου καπιταλισμού με εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις…
Ρωτάς ‘Με ποια λογική η καντονοποίηση που πρότειναν οι Βανς Όουενς δημιουργούσε διακρίσεις και απρχάιντ και δεν θα επέτρεπε τις μετακινήσεις στο εσωτερικό της Β-Ε’),
Ξέρεις τον αγώνα που έγινε μετά τις συμφωνίες του Ντέητον για τις πινακίδες των αυτοκινήτων;
Εχει γράψει ο Ιός, νομίζω, όταν πήρε συνέντευξη από κάποιον γνωστό δικό μας (μου διαφεύγει τώρα το όνομα) που ήταν παρατηρητής στη Β-Ε, ψάξε να βρεις για ένα τόσο απλό πράγμα όσο οι πινακίδες των αυτοκινήτων τι φασαρία έγινε και θα καταλάβεις
Είπες δυο φορές για τον Αμπντιτς. Νομίζεις ότι αυτός ο μπίζνεσμαν που έγινε εγκληματίας πολέμου που έφτιαξε στρατόπεδα συγκένρτωσης για τον ‘λαό του’ ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο εκτός από τα πλούτη του και την Agrocommerce; Ψάξε να βρεις τη συμπεριφορά του και τι λέει τώρα, μετά που αποφυλακίστηκε. Νομίζεις ότι ήταν καμιά σοβαρή πολιτική προσωπικότητα; Ενας καιροσκόπος παρτάκιας ήταν.
Αυτό, από τον Αύγουστο του 2001. Ο Αμπντιτς πήγε να παίξει μπάλα με όλους γύρω-γύρω, εκτός από τους δικούς του συμπατριώτες και τελικά έγινε εχθρός όλων:
In an in interview for the TV network OBN, Abdic tried to justify the
idea of autonomy with his intention to «save the Muslim nation». In it he
drew a historic parallel with the controversial leader from World War II,
Husko Miljkovic, who had commanded some three thousand local Muslim
volunteers. Miljkovic, whom the Partisans most probably killed in 1944,
tried to pacify the Cazin Krajina by cooperating with everyone – the
Ustashas, the Germans, the Italians, the Chetniks, and the Partisans.
It seems that Fikret Abdic shared the same obsession, because he
tried to revive the failed Huska’s recipe under different historic
circumstances. Such assumption is best proven by documents of the
autonomy and proclamations that Abdic signed during the war. These
documents were published in a book «A Key for the Resolution of the
B&H Crisis» under the aegis of the Republic of Western Bosnia.
Abdic harboured illusions that he had to stop the war at any cost,
thus subjecting partial interests (of the Bihac region) to those of the
whole (B&H). The autonomy, which in May 1995 developed into a Republic,
was conceived as a separate entity with all prerogatives of a state.
The Declaration, which he had signed with Radovan Karadzic under the
sponsorship of Slobodan Milosevic, prejudiced the constitutional set-up
of B&H as a «Union of Republics», mutual recognition of the Republic of
Srpska and the Autonomous Province of Western Bosnia (APZB), delineated
borders and envisaged cooperation as if two independent states were in
question. A month earlier (in September 1993) he had signed a Statement
with Mate Boban in Zagreb, which was basically a political document and
which also defined Bosnia as a «Union». He established cooperation with
Tudjman and Milosevic (i.e. executors of their projects on the ground –
Boban and Karadzic) at the time when attempts were being made to
implement the plan on the division of B&H (designed in Karadjordjevo
at Tudjman-Milosevic meeting in March 1991) with tanks. Saving Velika
Kladusa, Abdic literally weakened the position of legal authorities
in Sarajevo by negotiating with international mediators and playing
into the hands of the destroyers of B&H.
Abdic simplified the causes of the war by reducing it to a
«constitutional-political crisis» which resulted in two options a
«centralist» (Izetbegovic’s) one and «decentralist» (Abdic’s) one.
He never said a word of criticism about his war allies (Tudjman,
Milosevic, Boban, Karadzic, Martic). Even today Abdic still thinks that
he was right, but avoids some answers («I can comment the agreements,
the question is when and at what time»), especially those about Milosevic
and Tudjman («I do not want to name the culprits, that is not my job»).
For crimes committed in Velika Kladusa he says that these stories were
part of a conspiracy of the Bosniac secret police – AID and for himself
that «there is no man the Muslim people needed more than Fikret Abdic».
Για το πως εκφράστηκαν οι αντιεθνικιστές, δεν διάβασες εκεί που λέει ότι η καταστολή και η τρομοκρατία στην σερβοβοσνιακή πλευρά ήταν η ημερήσια διάταξη και μάλιστα σε βαθμό αδιανόητο για ευρωπαϊκό κράτος, πόσο μάλλον για ‘δημοκρατία’;
Οτι οι τσέτνικ σε εκετελούσαν και μόνο με την υποψία πως ήσουν ‘προδότης’;
Ή νομίζεις ότι όσοι απείχαν από το δημοψήφισμα της 29/2-1/3/92 ήταν ελεύθεροι να το πράξουν χωρίς πιέσεις;
Και όσοι ήθελαν να πάνε να ψηφίσουν, απλά πήγαν;
Οχι βέβαια. Με το πιστόλι στον κρόταφο ήταν ο κόσμος εκεί.
Για παραπάνω, και για λιποτάκτες, φυγόστρατους, κινήματα γυναικών, ανεξάρτητα ΜΜΕ, υπάρχει το βιβλίο που αν το διαβάσεις θα δεις ότι δεν ήταν καθόλου διογκωμένα:
– Αντιεθνικιστική Αντιπολεμική Συσπείρωση, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Η μάχη της πολυεθνικής κοινωνίας, Συλλογή κειμένων ελλήνων και ξένων συγγραφέων σε επιμέλεια Σίσσυ Βωβού, εκδόσεις Δελτίο Θυέλλης, Αθήνα, 1996
Επίσης στα ελληνικά υπάρχει και αυτό
# Τάκης Γιαννικάκης, Το Χρονικό της πτώσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, εκδόσεις Αρδην, Αθήνα, 2007
Ο συγγραφέας, μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας, έχοντας ζήσει στο Βελιγράδι από το 1985 έως το 2001 και έχοντας συμμετάσχει στα αντικαθεστωτικά γεγονότα του 2000, περιγράφει από αντιεξουσιαστική οπτική τα γεγονότα και καταλήγει στα κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα, πως «Η διάλυση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, οι πόλεμοι και οι σφαγές που ακολούθησαν, προήλθαν εκ των έσω και είχαν άμεση σχέση με τον εθνικισμό που αναδύθηκε στη δεκαετία του 1980. Ο εθνικισμός δεν είχε ένα μόνο χρώμα (σερβικό), αλλά με τη διαδικασία του ‘ντόμινο’ πήρε πολλά χρώματα. Οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί ενάντια στη Σερβία δεν έριξαν το καθεστώς του Μιλόσεβιτς, αντίθετα το μόνο που πέτυχαν ήταν να το ενισχύσουν.
Το βιβλίο αυτό έχει ως στόχο να ρίξει φως στα αίτια της εξέγερσης που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του καθεστώτος Μιλόσεβιτς καθώς και να συμβάλει στη διάλυση του μύθου ότι για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η Δύση γενικότερα. Ενας μύθος που, πέρα από τις διάφορες εθνικιστικο-πατριωτικές δυνάμεις -από την άκρα δεξιά ως την παραδοσιακή αριστερά και την άκρα αριστερά- έχει διαπεράσει και ένα σημαντικό τμήμα των αντιεξουσιαστών».
https://archive.is/PdKGQ
Αλλά επίσης μπορείς να καταλάβεις μερικά πράγματα εδώ:
Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Φυσικά, αποκλείεται ο Ελλην τηλεθεατής να το γνωρίζει αυτό, αλλά υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες Σερβοβόσνιοι που θεωρούσαν τους Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-σύζυγο Μιλόσεβιτς εγκληματίες και πολεμοκάπηλους φασίστες. Η εγκληματική τους οργάνωση μπορούσε να επιβληθεί και να τους κάνει να σιωπήσουν μόνο με την τρομοκρατία, τις φυλακίσεις και την αναγκαστική στρατολόγηση. Ηταν ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1995 μεγάλωσε τόσο η απέχθεια στο καθεστώς του Πάλε, ώστε το στράτευμα του Μλάντιτς να έχει μειωθεί από 135.000 σε μόλις 75.000 και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή να καταριούνται πλέον τον Κάρατζιτς. Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία και έλεγαν από την πρώτη στιγμή την αλήθεια, απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα των τσέτνικ: Πως ο πόλεμος ήταν εισβολή και όχι ‘εμφύλιος’ ή ‘διακοινοτικός’.
Πάρα πολύ καλή ιστοσελίδα το BALKAN WITNESS. Την διατηρεί ο ένας από τους τρεις αδελφούς Lippman, παλιοί ακτιβιστές, συγγραφείς και δημοσιογράφοι από τα 60ς ακόμα.
Καταπληκτική συλλογή ντοκουμέντων και αποδείξεων.
Εχει τιμήσει και το XYZ Contagion με δύο-τρεις αναρτήσεις
http://balkanwitness.glypx.com/articles-bosnia.htm#greek
Εχει φτιάξει και μπλογκ πρόσφατα, από το οποίο μπορείτε να ενημερώνεστε για νέες προσθήκες.
– Greek role in Bosnia | Balkan Witness
– More on the Greek role in the Srebrenica massacre | Balkan Witness
Στην ιστοσελίδα του Roger Lippman ‘Balkan Witness’ και στην κατηγορία ‘War-crimes deniers’, γράφει ο ειδικός για τα Βαλκάνια Roger Lippman:
http://balkanwitness.glypx.com/baer.htm
Πρόκειται για μετάφραση αυτού:
Επειδή τα ίδια που αντιμετωπίζουμε ξανά και ξανά εδώ, τα ίδια αντιμετωπίζω και στο μπλογκ, και στη σελίδα ΦΒ αλλά κυρίως και εδώ (έχω το screen-name ISKS)
https://www.thepressproject.gr/article/100216/Legotan-Milosebits-ton-thumaste#.V90YKz5HW2R.twitter
Θα πω κάτι τελευταίο για τους ιδεολόγους της αθλιότητας και την αθλιότητα της ιδεολογίας τους:
Ακόμα πιστεύουν το άριστα φιλοτεχνημένο αλλά παραμύθι ‘η κακιά δύση επιτέθηκε στους καλούς και αμυνόμενους Σέρβους’
Που είναι το μεγαλύτερο ψέμα και η μεγαλύτερη ιστορική πλαστογραφία του τέλους του 20ού αιώνα.
Τους λες τώρα την αλήθεια, ότι ήταν εθνικιστές τσέτνικ, τους λες τα γεγονότα, ένα προς ένα και τεκμηριωμένα, αυτοί εκεί, νομίζουν ακόμα το παραμύθι είναι η αλήθεια.
Πλαστογράφηση της αλήθειας και παραμύθι που στην Ελλάδα το έσπρωξαν όλοι, σε πανεθνική Ωμοψυχία, οι καναλάρχες που είχαν συμφέροντα εκεί πάνω, τα ΜΜΕ, ΟΛΑ τα κόμματα, όλες οι ελίτ και οι παράγοντες, και φυσικά η ακροδεξιά. Η Εκκλησία το έσπρωξε γιατί οι Σέρβοι ήταν Ορθόδοξοι. Αυτός που έκανε όμως την μεγαλύτερη ιστορική παραχάραξη ήταν η δήθεν αντιιμπεριαλιστική αριστεράπου πρόσθεσαν στο ψέμα και την πλαστή εξήγηση «επειδή ήταν σοσιαλιστικό το καθεστώς» εκεί.
Εντάξει, ξέρω, έτσι γίνεται στον κόσμο, ο καθένας πιστεύει ό,τι του κάθεται καλύτερα κι ό,τι τον κάνει να νιώθει ωραία.
Αλλοι πιστεύουν στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, άλλοι πιστεύουν ότι 10.000 Εβραίοι δεν πήγαν στους δίδυμους πύργους την 11/9, άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο ιερατείο που μας κυβερνά και εξυφαίνει καταχθόνιες συνωμοσίες, άλλοι πιστεύουν ότι το 500άρικο έχει μασονικά σύμβολα πάνω.
Τι να κάνουμε τώρα;
Μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλους αυτούς;
Μάθατε εκεί μια -εξκιούζμη- μαλακία «η Δύση διέλυσε τη ‘σοσιαλιστική’ Γιουγκοσλαβία» και μας έχετε ζαλίσει 25 χρόνια τώρα, με τις ανοησίες σας
Πως τη διέλυσε;
Οφείλετε μια εξήγηση, μια αφήγηση, να δείξετε στον κόσμο τι εννοείτε.
Τι παναπεί ‘διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία’;
Τι συνέβη δηλαδή, ξερωγώ η CIA έπιασε πράκτορα το Μιλόσεβιτς και τον υποχρέωσε να πάει να σφάζει αμάχους;
Ηταν πράκτορες ο Σέσελι και ο Μλάντιτς;
Ο Μιλόσεβιτς βγήκε στην τηλεόραση Μάρτιο του 1991 και ανακοίνωση τη διάλυση. Τον έβαλε η CIA να το κάνει αυτό;
Οι ΗΠΑ και η Γερμανία έβαλαν τους Σέρβους να καταλάβουν το 70% της Β-Ε και το 30% της Κροατίας, να σκοτώσουν 130.000 ανθρώπους και να δημιουργήσουν 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες;
Εχετε στοιχεία ότι από πίσω λειτουργούσαν διευθυντήρια και κρυφές συνεννοήσεις;
Οι Σοφοί της Σιών ήταν ή καμιά άλλη εβραιομασονία;
Ελεος πια με τις ιδεοληψίες σας και τα παραμυθάκια σας.
Εμείς προσφέρουμε μια ολοκληρωμένη και υπεραναλυτική εξιστόρηση όλων των γεγονότων (ΓΕΓΟΝΟΤΑ, όχι εικασίες και θεωρίες συνωμοσίας) σχεδόν μέρα-μέρα, μια πλήρη ιστορία ειδικά των ετών 1986-1995, όπου εξηγούνται όλα.
Εσείς και οι διάφοροι Μπογιόπουλοι τι προσφέρουν;
Αηντε, έτσι γενικά κι αόριστα, ο καπιταλισμός τη διέλυσε επειδή ‘καπιταλισμός είναι, τέτοια κάνει’.
Ανοησίες.
Μας λέει ο άλλος (θαρρείς και απευθύνεται σε τίποτα άσχετους ή εξωγήινους) ‘έκανα τεκμηριωμένη ανάλυση’.
Ναι, σιγά. ‘Τεκμηριωμένη ανάλυση’ σημαίνει να πεις ΟΛΑ τα γεγονότα και να δείξεις όλες τις διαδοχικές εξελίξεις και να τα εξηγήσεις ΟΛΑ βάσει της αλήθειας και της πραγματικότητας.
Οχι συνεχώς ιστορικά λάθη, παραποιήσεις, λογικά άλματα, εφευρήματα, σχήματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία σας και κάθε φορά που η αφήγηση δεν βγαίνει να κάνουμε τον Κινέζο και να περνάμε σε άλλο θέμα.
Και όλα για να ταιριάξουν στο σχήμα ‘διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία’.
Οχι. Οφείλετε μια συνολική αφήγηση που να ΑΠΑΝΤΑΕΙ σε ΟΛΑ.
Εστω, μια θεωρία συνωμοσίας που είστε καλοί σε αυτές («Δε σκέφτεσαι βαθιά, κομματικά, σταλινικά. Σταλινικά σημαίνει να αναζητείς τον ταξικό εχθρό σε κάθε ζημιά που παθαίνει το λαϊκό κίνημα», Λευτέρης Μαυροειδής (επιμ.), Αγωνιστές, Προσκήνιο, 2002, σ. 198, Ο σταλινικός προβολικός μηχανισμός της παράνοιας που δεν αφήνει ερμηνευτικό χώρο στην αμέλεια, την ανικανότητα, το τυχαίο, το λάθος, εκλογικεύοντας την ανθρώπινη συμπεριφορά σε βαθμό που να φτάνει στον ακραίο παραλογισμό] τον περιγράφει με ακρίβεια ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, μιλώντας στον Κώστα Φιλίνη, το 1954).
Θέλεις ‘τεκμηριωμένη ανάλυση’;
Διάβασε αυτό, αν πιστεύεις ότι μπορείς και έλα μετά να μου πεις ένα, ΕΝΑ λάθος, μία ανακρίβεια, ΕΝΑ λογικό σφάλμα.
– Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ
Δεν θα βρεις τίποτε.
Και ξέρεις γιατί;
Διότι αντλώντας στοιχεία ΜΟΝΟ από την Ιστορία και βάζοντας τα όλα το ένα δίπλα στα άλλα, όλα μαζί συνθέτουν μια πλήρη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, αφού κάθε στοιχείο της υπόθεσης ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα και όλα μαζί δίνουν μια ενιαία αδιαμφισβήτητη αφήγηση, ώστε όλα μαζί να βγάζουν το ένα και μοναδικό αληθινό νόημα: «Τους σκοτώνουμε όλους, διότι αν τους αφήσουμε ζωντανούς, αύριο-μεθαύριο θα ξαναπάρουν τα όπλα». Αντίθετα, οι αρνητές απλά προσπαθούν να εστιάσουν αποσπασματικά σε επιμέρους μικρά ζητήματα με σκοπό να αμφισβητηθεί συνολικά η πεντακάθαρη εικόνα των γεγονότων που προκύπτει από τα πορίσματα με τις αμέτρητες αποδείξεις (θυμηθείτε εδώ και τις παρόμοιες τακτικές των αρνητών του Ολοκαυτώματος). Επειδή, λοιπόν, είναι λογικό η αφήγηση που προκύπτει από την αποσπασματική και επιλεκτική χρήση στοιχείων να είναι απολύτως αδύναμη και χωρίς κεντρική ιδέα, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους είναι να παράγονται αυτοαναιρούμενα και αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα θεωρητικά σχήματα χωρίς αποδείξεις και χωρίς αντιστοίχιση με τα γεγονότα. Ο ορισμός της αυτογελοιοποίησης.
Μια χαρά είστε όλοι όσοι πιστεύετε τα παραμύθια των Σέρβων ηγετών σφαγέων που επί 25 χρόνια σας λένε μόνο τη δική τους εκδοχή. Μην κάνετε ερωτήσεις, μην έχετε αμφιβολίες για τίποτα. Δεν ωφελεί. Η κακιά δύση που τα έβαλε με τους καλούς Σέρβους που ‘αμύνονταν’. Και όνειρα γλυκά.
Πρέπει όλοι εσείς οι Ελληνες τηλεθεατές να διαβάσετε περισσότερα. Πρέπει να μάθετε τα γεγονότα.
Δυστυχώς, δεν τα ξέρετε. Οχι μόνο είναι μηδενική η γνώση σας, αλλά είναι χειρότερα, υπό το μηδέν. Εστω κι αυτά τα λίγα που γνωρίζετε, όλα -ΟΛΑ- τα γνωρίζετε στραβά και παραμορφωμένα. Φτάνει η τηλεόραση, άκουστε που σας λέω.
Αν δεν σ’ αρέσουν όλα αυτά, πολύ ωραία, κανένα πρόβλημα, κάθησε κι εσύ και γράψε ένα κείμενο με ιστορικά στοιχεία (που δεν θα βρεις πουθενά, ασφαλώς) που να δείχνει ξερωγώ τις ευθύνες των Βόσνιων. Ή των Σλοβένων. Ή των Μακεδόνων. Ή των Κροατών (εκεί κάτι θα βρεις, διότι αυτοί στην αρχή ήταν θύματα, αλλά μόλις ξύπνησαν απ’ το λήθαργο που τους έπιασαν στον ύπνο και τους έδεσαν τα χέρια με το εμπάργκο, μετά έγιναν γρήγορα θύτες, ειδικά από όταν συμφώνησε ο Τούτζμαν με τον Μιλόσεβιτς και ο Κάρατζιτς με τον αντίστοιχο ηγέτη των Κροατών της Βοσνίας Mate Boban να μοιράσουν τη Β-Ε).
Και να δούμε, πόσο θα αντέξει στην κριτική. Παραπάνω από 2-3 ερωτήσεις δεν το νομίζω, αλλά μπορείς να ελπίζεις.
Στο μεταξύ, συνέχισε εσύ να πιστεύεις σε θεωρίες συνωμοσίας, μουσουλμανικά τόξα, γερμανικές αψίδες, ‘δυτικά σφαγεία των λαών’ και άλλες τέτοιες χαζομάρες κι άσε εκείνους που ασχολούνται με την πραγματική ιστορία να πουν αυτά που πιστεύουν εκείνοι ότι αξίζει να ειπωθούν.
# Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς + Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Σέρβος παπάς: «Είμαι ακόμη σε διάθεση να σκοτώσω»
Ο 79χρονος αιδεσιμότατος Βόισλαβ Carkic, πολέμαρχος (με το ψευδώνυμο Pop Zuco) της περιβόητης ομάδας των Τσέτνικ του σερβικού στρατού στον πόλεμο της Βοσνίας, μεταξύ 1992 και 1995, είναι ένας ακόμη κακόφημος Σέρβος εθνικιστής κληρικός, στον μακρύ κατάλογο των ακροδεξιών ομοεθνών του επισκόπων και ιερέων, που βαρύνονται με κατηγορίες για δολοφονίες, παιδεραστίες και κλεψιές. Δεν έχει χορτάσει αίμα και δηλώνει κρατώντας το πακέτο με τα τσιγάρα του, πως θα ήθελε να πολεμήσει στις γραμμές του ορθόδοξου ρωσικού εθνικισμού: «Αν μπορούσα, θα ήθελα να έμπω και πάλι στον πόλεμο ενάντια στο λεγόμενο ουκρανικό κράτος». Είναι αυτός που φέρεται (ο ίδιος αρνείται να μιλήσει σχετικά), πως κήδεψε τη μάνα του φυγόδικου τότε στρατηγού Μλάντιτς, αντιμέτωπου σήμερα με κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παρόντος του γιού της. Ο παπάς είναι βλάσφημος αδίστακτος και θεομπαίχτης, αφού δεν ντρέπεται να δηλώσει «Στρατιώτης του Χριστού» και Τσέτνικ, μοναρχικός δηλαδή που συνεργάστηκε με Γερμανούς Ναζιστές και Ιταλούς φασίστες για την παλινόρθωση του βασιλιά και την επανίδρυση σερβικής αυτοκρατορίας, που στο Μεσαίωνα είχε φτάσει μέχρι και την Ήπειρο και Θεσσαλία.
………………………………
Η Εκκλησία της Σερβίας, υποδέχεται εγκληματία πολέμου
……………………….
Ο Σέρβος στρατηγός Βλαντιμίρ Λαζάροβιτς, πρώην επικεφαλής του γιουγκοσλαβικού σώματος στρατού στην Πρίστινα, καταδικάστηκε το 2009 στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, σε 15 χρόνια φυλάκιση, που μειώθηκε μετά από έφεση σε 14 χρόνια, για να αποφυλακιστεί πρόσφατα με επιείκεια, ύστερα από έκτιση των 2/3 της ποινής του. Στις 3.12.2015, του έγινε υποδοχή ήρωα από κυβερνητικούς και εκκλησιαστικούς Σέρβους αξιωματούχους και από εκατοντάδες αμετανόητους εθνικιστές, ενώσεις βετεράνων κλπ με πανό («Καλώς ήλθες στρατηγέ», κλπ), που ασχημονούσαν φωνάζοντας συνθήματα («Λαζάρεβιτς, ο ήρωάς μας» …). Η σερβική κυβέρνηση έστειλε το δικό της αεροπλάνο και τους υπουργούς Άμυνας και Δικαιοσύνης να τον συνοδεύσουν. ………………
Σε ότι αφορά στον επί της υποδοχής του εγκληματία, επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης, είναι νομίζω χαρακτηριστικό των αντιλήψεων του ανδρός, το ότι έχει πάρει τιμητικά το όνομα του αγίου Βυζαντινού αυτοκράτορα Μεγάλου Θεοδοσίου, ενός ισπανικής καταγωγής κακούργου, με διαταγή του οποίου σφάχτηκαν πάνω από 7.000 εξεγερμένοι Θεσσαλονικείς πολίτες (άλλοι τους ανεβάζουν σε 15.000), στον ιππόδρομο της πόλης. Πνευματικός πατέρας του επισκόπου, που ξεκίνησε σαν καλόγερος στην Μονή Τσέρνα Ρέκα (Μαύρο Ποτάμι), ήταν τότε ηγούμενός της, ο περιβόητος εθνικιστής Αρτέμιος, που αργότερα ως επίσκοπος Ράσκας καθαιρέθηκε και μετά αφορίστηκε (29 Μαϊου 2015). Τότε τον επισκοπικό θρόνο του, τον άρπαξε το εκκλησιαστικό τέκνο του, ο Θεοδόσιος.
……………………..
Συγκάλυψη παιδεραστών εθνικιστών κληρικών από Εκκλησία-Δικαστές-Πολιτικούς
http://www.balkaninsight.com/en/article/serbian-church-accused-of-sex-abuse-cover-up
01 NOV 10
Serbian Church Accused of Sex Abuse Cover-up
A powerful alliance of Orthodox clergy, judicial officials and politicians may have succeeded in shielding clerical child abusers from justice.
https://20committee.com/2013/05/09/sexual-predator-secret-agent-bishop/
O ατιμώρητος παιδεραστής επίσκοπος της Τούζλα Βασίλειος
Sexual Predator, Secret Agent, Bishop
May 9, 2013
Inconveniently close to Orthodox Easter, the Serbian Orthodox Church has been rocked by a salacious and disturbing scandal involving one of its more prominent senior clerics. In late April it was revealed that 75 year-old Bishop Vasilije Kacavenda of the Tuzla-Zvornik diocese in Bosnia was resigning due to a torrent of sexual abuse claims. Kacavenda was already a notorious figure in certain circles for his close ties with hardline Serbian nationalists. The Serbian Orthodox Church has always been partial to nationalism, but Kacavenda was a standout in all respects, endorsing violence against Muslims, including civilians, during the Bosnian war of 1992-95, and hanging around a lot with friends like Radovan Karadzic and Ratko Mladic.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/2964793.stm
Serbian priest charged with sex abuse
Bishop Pahomije
Bishop Pahomije dismisses the accusations as «lies»
A bishop of the Serbian Orthodox Church has been charged with the sexually molesting five teenage boys.
Bishop Pahomije is accused of lewd behaviour and attempts to force intimacy with the boys during last year’s visit to a monastery in the southern town of Vranje, about 250 kilometres (155 miles) south of the capital Belgrade.
Το κείμενο για τον Άμπντιτς που παρέθεσες το μόνο που δείχνει είναι ότι επιδίωκε να κρατήσει την περιοχή του Μπίχατς ετός συγκρούσεων (κάτι επωφελες για τους Μουσουλμάνους που κατοικούσαν εκεί) συνάπτοντας ανακωχή με όλους. Είχε την υποστήριξη των εκεί κατοικούντων Μουσουλμάνων οι οποίοι εκδιώχηκαν από τον κυβερνητικό στρατό όταν κατέλαβε την περιοχή. Γνωρίχω ότι πέρα από πολιτικός ήταν και επιχειρηματίας και είχε κατηγορηθεί (και καταδικαστεί) για απάτη. Εξακολουθώ να μη βρίσκω πως τεςκμηριώνεται ο αριθμός των 160 χιλιάδων Σέρβων που ήταν υπέρ της κυβέρνησης του Σαράγεβο. Τα κείμενα του xyzcontagion που παραθέτεις σε ορισμένα σημεία παραθέτουν παραπομπές που τεκμηριώνουν απόψεις και σε άλλα όχι. Προφανώς και θέλουν σε βάθος ανάγνωση αλλά αυτή την περίοδο της ζωής μου δεν έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο ώστε να ξαναμελετήσω σε βάθος τα αίτια των γιουγκοσλαβιικών εμφυλίων της δεκαετίας του 1990. Οπότε όταν μπορέσω θα τ μελετήσω και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων…
Σωστά λες για τον Abdic («το μόνο που δείχνει»), διότι έκανα λάθος στο απόσπασμα, πήρα με το copy/paste άλλο κομμάτι από αυτό που ήθελα (βέβαια, σωστά δείχνει κι εκείνο ότι ήταν καιροσκόπος που πήγε με όλους). Αυτό που ήθελα να βάλω δείχνει ότι ο Abdic όχι μόνο ήταν μεγάλος καιροσκόπος αφού είχε κάνει συμφωνίες με όλους, αλλά και ότι είχε συνεργήσει με τα χειρότερα στοιχεία, Αρκάν, Σκόρπιονς, Πάνθηρες, Κόκκινα Μπερέ, και πάντα υπό την εποπτεία των διαβόητων Jovica Stanišić και Frenki Simatović, διότι το κρατίδιό του ήταν στην πραγματικότητα εξάρτημα της επιχείρησης του. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τους συμπατριώτες του, γεγονός που προκύπτει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έφτιαξε για να κλείσει μέσα 5.000 απ’ αυτούς. Δεν ήταν απλά ένας εγκληματίας πολέμου (20 χρόνια ποινή) ανάμεσα σε όλους. Ηταν εγκληματίας πολέμου που πολέμησε ώμο με ώμο με τους Σκόρπιονς και όχι μόνο.
In the autumn of 1993 Fikret Abdić took power in Velika Kladuša with the intention of creating an ‘Autonomous Province of Western Bosnia’ (APZB), copying the model of the SAO (Serb Autonomous Regions) from 1991. He did this in agreement with Franjo Tuđman and Slobodan Milošević, who at this time favoured the outbreak of an inter-Muslim conflict. Abdić received considerable aid in arms, ammunition, oil and other strategic raw materials as well as in manpower from all the ‘Serb lands’ to fight against Atif Dudaković, the local commander of the Army of Bosnia-Herzegovina. Just how important for Serbia the establishment of Abdić’s statelet was is testified to by the fact that a special staff was formed to aid Abdić at the village of Š amarice on the very border between the APZB and the RSK. The head of this staff was Jovica Stanišić, his deputy was Frenki Simatović. General Mile Novaković of the RSK was attached to the staff. Stanišić and Simatović brought in everyone they could lay their hands on to fight for Abdić: Arkan’s Tigers, Ljubiša Savić Mauzer’s Panthers, Boca’s Scorpions, etc. The battles around Kladuša and Bihać which lasted intermittently until the summer of 1995 were in fact a cover for a mighty smuggling operation, involving endless lines of strictly controlled articulated lorries. The special units provided the convoys with security and kept away the curious. The APZB soon became a duty-free state and as such an aim in itself. The peasants from the RSK died like flies at the approaches to Bihać, Legija of the Specials imposed French Foreign Legion standards, Boca made profits here and there – it was a great scene. It is impossible to attach a figure to the value of the exchange, but serious estimates speak of billions of Deutschmarks.
http://www.bosnia.org.uk/news/news_body.cfm?newsid=2075
Κι επειδή είπες πριν, κάπου διάβασες, ήταν Νο 2 στο SDA. Οχι ακριβώς. Ηταν ένας ανάμεσα στους επτά. Στις εκλογές του 1990 στη Β-Ε εκλέγονταν 7 πρόσωπα για την προεδρία, απ’ τους οποίους ένας θα εκλέγονταν ‘πρόεδρος’. Η κάλπη ανέδειξε 2 Βόσνιους, 2 Σέρβους, 2 Κροάτες και έναν ‘Γιουγκοσλάβο’.
Ο Μπογιόπουλος σε ειδική αποστολή μέσω Λαφαζάνη
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25266:2016-09-18-08-51-10&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
ΛΕΓΟΤΑΝ ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ, ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΤΕ;
(Κυρ. 17/9/16 – 11:52)
Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
http://www.gazzetta.gr/football/article/1007695/emetiko-pano-gia-ti-sremprenitsa-pic
Εμετικό πανό για τη Σρεμπρένιτσα
Οι Βόσνιοι έφεραν στη δημοσιότητα πανό που σηκώθηκε από την ελληνική κερκίδα, με κατάπτυστη αναφορά στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ετοιμάζουν καταγγελία οι φιλοξενούμενοι.
Περίπου 8000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή σφαγή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πιο μαύρη σελίδα του πολέμου της Βοσνίας.
Μετά το γκολ της ομάδας του Μπαζντάρεβιτς στο Καραϊσκάκη, δημοσιογράφος από τη τη γειτονική χώρα «ανέβασε» μια φωτογραφία, στην οποία διακρίνεται ένα πανό που αναφέρει «Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα», δίπλα σε ελληνικές σημαίες. Ήταν ένα σύνθημα των Σέρβων όταν οι πληγές του πολέμου ήταν ακόμα ανοιχτές, ενώ το φώναξαν στους Βόσνιους και όταν οι δύο ομάδες αγωνίστηκαν το 2005, για να τους πικάρουν. To πανό ανέβηκε για λίγο και κατέβηκε, ωστόσο τη ζημιά του την έκανε, ενώ πήρε μεγάλη έκταση στη Βοσνία, αλλά και τη Σερβία.
Τα ρεπορτάζ πριν τη σέντρα ήθελαν Σέρβους οπαδούς να έχουν κατέβει για να βρεθούν στο πλευρό των Ελλήνων. Πριν τη σέντρα, αποδοκιμάστηκε έντονα και ο εθνικός ύμνος των φιλοξενούμενων. Σύμφωνα με τα όσα έλεγαν μετά το τέλος του ματς, οι Βόσνιοι θα κάνουν καταγγελία για το πανό.
Θρήνος απόψε για Χρυσή Αυγή, Γλέζο, Κωνσταντόπουλο, Κουβέλη, Παπαρρήγα, Λαφαζάνη, Καρατζαφέρη, Ψωμιάδη, Παπαθεμελή και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες Ελλάδας και Σερβίας. Πέθανε χτες σε γερμανική φυλακή κλεισμένος με ισόβια κάθειρξη, ο επιτελάρχης Ασφαλείας του Μλάντιτς Ljubisa Beara, εγκληματίας της Σρεμπρένιτσα, ένας από τους υπεύθυνους της σφαγής 8.000 αμάχων, μεταξύ τους και πολλών ανήλικων αγοριών.
Άτιμοι Γερμαναράδες, που θα έλεγε και η επαναστράτια Ζωή (των γερμανικών αποζημιώσεων)
http://www.b92.net/eng/news/region.php?yyyy=2017&mm=02%E2%85%86%3D10&nav_id=100480
Hague convict Ljubisa Beara passes away in Berlin
Former head of security of the Bosnian Serb army (VRS) Main Staff Ljubisa Beara has died aged 78, in a prison in Berlin.
SOURCE: TANJUG FRIDAY, FEBRUARY 10, 2017 | 12:26
Beara was put on trial on Srebrenica genocide charges and found guilty by the Hague Tribunal.
Beara, who passed away on Thursday, was sentenced to life in prison.
Media in Bosnia-Herzegovina said that the verdict against him for genocide over about 8,000 Muslims in Srebrenica in 1995 committed after the VRS entered the enclave that was under UN protection at the time was confirmed in 2015.
Ljubisa Beara (ένας από τους ‘7 της Σρεμπρένιτσα’) που τον μάθαμε επειδή σε άψογη μαφιόζικη φρασεολογία, «δεν ήξερε τι να κάνει με τα 3.500 πακέτα που είχε να παραδώσει», κατά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Σχετικά:
# Ρίχνοντας την ευθύνη στα θύματα: Συγκάλυψη και άρνηση, το όγδοο και τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας: 8.372 έρευνες ανθρωποκτονίας και οκτώ συν μία αποδείξεις (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #10)
Ο επιτελάρχης Ασφαλείας Ljubisa Beara βρισκόταν σε απόγνωση και παραπονιόταν στο στρατηγό Krstic (‘Krle’ ήταν το χαϊδευτικό του), όπως καταγράφηκε σε υποκλαπείσα συνομιλία:
Τελικά, ο Krle έστειλε στη Nova Kasaba μερικά καθάρματα ακόμη για να δώσουν ένα χεράκι στο 10ο Απόσπασμα Σαμποτάζ ώστε «να παραδοθούν τα 3.500 πακέτα»
Επίσης, από τις αποδείξεις στις δίκες:
– Υποκλαπείσες συνομιλίες, είτε μεταξύ των ανώτερων πολιτικών παραγόντων των Σέρβων και των Σερβοβόσνιων με την ηγεσία του στρατεύματος, είτε μεταξύ ανώτατων αξιωματικών την στιγμή των επιχειρήσεων: λ.χ. ο στρατηγός Radislav Krstic να ενημερώνει στις 13 Ιουλίου πως «έχουμε ήδη 6.000 αιχμαλώτους», αριθμό που επιβεβαιώνει ο συνταγματάρχης Radislav Jankovic την επόμενη μέρα μιλώντας με Ολλανδό Κυανόκρανο ή τα γνωστά μας «3.500 πακέτα» του Krstic όταν παραπονιόταν στον επιτελάρχη Ασφαλείας συνταγματάρχη Ljubisa Beara πως δεν είχε αρκετά χέρια για «να τα παραδώσει» ή την διαταγή του Krstic προς τον υποδιοικητή της Ταξιαρχίας Ζβόρνικ Dragan Obrenovic
… ή τέλος, την χαρακτηριστικότερη φράση του Κάρατζιτς προς τον Σέρβο πολιτικό διοικητή της Σρεμπρένιτσα (και αργότερα αντιπρόεδρο του κόμματος SDS του Κάρατζιτς, καταδικασμένος κι αυτός σε δέκα χρόνια κάθειρξη) Miroslav Deronjic, παρουσία του επικεφαλής των Μυστικών Υπηρεσιών της Σερβίας Jovica Stanisic, τις παραμονές της πτώσης της Σρεμπρένιτσα:
http://srebrenica-genocide.blogspot.gr/…/karadzic-trial-rea…
Εχοντας αυτή τη φράση του στο μυαλό, λίγες μέρες αργότερα ο μεθυσμένος Deronjic μάλωνε με τον επίσης μεθυσμένο Ljubisa Beara σχετικά με το που και πως θα εξοντώσουν τους κρατούμενους. Ο ένας επέμενε προβάλλοντας τις διαταγές που είχε απ’ τον Κάρατζιτς, κι ο άλλος τις αντίστοιχες του Μλάντιτς, -οι ίδιοι τους τα έχουν καταθέσει αυτά ενόρκως, εδώ.
https://www.documentcloud.org/…/274363-popovic-trial-judgme…
Και σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου του Deronjic στο ΔΠΔΧΓ, όταν τηλεφώνησε στον Κάρατζιτς εκείνη τη μέρα της πτώσης της Σρεμπρένιτσα για να συζητήσουν τι πρέπει να κάνει με μια άλλη μεγάλη ομάδα αιχμαλώτων στο Bratunac, ο Κάρατζιτς απάντησε:
Πράγματι, ήλθε ο Vujadin Popovic (αυτός που ζητούσε απ’ τους Ελληνες εθελοντές να του παραδώσουν την κάμερα στο γήπεδο της Nova Kasaba για να καταστρέψει τις φωτογραφίες τους, ο Chief of Security του Σώματος Στρατού Ντρίνα του σερβοβοσνιακού στρατού, καταδικασμένος κι αυτός σε ισόβια κάθειρξη) και είπε:
http://www.srebrenica-mappinggenocide.com/en/10/18/
Το hoax με την ‘Αθώωση Μιλόσεβιτς’
Posted by Κλέων Ι. στο 2017/03/15
Αυτό το σημείωμα δεν είχε ποτέ τις προϋποθέσεις να γίνει ξεχωριστό άρθρο στο XYZ Contagion, και ο λόγος γι’ αυτό ήταν πως από τότε που κάποιοι σκαρφίστηκαν στο εξωτερικό το hoax με την δήθεν ‘αθώση Μιλόσεβιτς‘, κανένα σοβαρό δυτικό μέσο δεν καταδέχτηκε να ασχοληθεί ποτέ με αυτή την ανοησία. Απασχόλησε κυρίως μόνο περιθωριακές ακροδεξιές, φασιστικές, αντισημιτικές σελίδες, αν και ξεκίνησε από ανθρώπους της ψεύτικης ‘αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς’. Οι μόνες φορές που υπήρξαν αναφορές σε δυτικά σοβαρά μέσα ήταν για την διάψευση του hoax. Ετσι, το XYZ Contagion προτίμησε να γράψει μία ‘Σημείωση’ (‘Note’) στην σελίδα του στο Facebook, αυτήν, «Για τη δήθεν ‘αθώωση Μιλόσεβιτς’ που διακινείται από ψευτοαριστερούς ψευτοαντιιμπεριαλιστές», για όποιον ήθελε να ενημερωθεί σχετικά, και πέραν αυτού ουδέν.
Ανοιξη του 1999, αντιΝΑΤΟϊκές διαδηλώσεις, διοργανωμένες με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Αριστερά οι θρησκόληπτοι και οι ευσεβείς, δεξιά οι ΚΟΒες του ΚΚΕ. Τους ενώνουν τα πορτρέτα του Μιλόσεβιτς.
Δεν υπολογίσαμε όμως στη δύναμη του hoax και σε εκείνη την βασική ιδιότητά τους, που λέει ότι αφού ένα hoax είναι κάτι που ευχαριστεί τους αναγνώστες του να το διαβάζουν, αυτό θα επανέρχεται συχνά. Πράγματι, φαίνεται ότι η ψεύτικη είδηση έχει πολλούς κύκλους ζωής, συχνά σε συνδυασμό με επετείους, κι έτσι το ξαναείδαμε πρόσφατα, από τον Νίκο Μπογιόπουλο και τον Ημεροδρόμο. Ο Μπογιόπουλος, στην πραγματικότητα, έχει το ίδιο άρθρο, τις ίδιες σημειώσεις, λ.χ. εδώ στον Ριζοσπάστη το 2009, εδώ στο Press Project τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν πήρε είδηση πρώτη φορά το hoax, κι εδώ το πρόσφατο στον Ημεροδρόμο.
Είναι η πολλοστή φορά που γράφονται τα ίδια πράγματα, και, συνεπώς, καταλαβαίνει κανείς ότι όλα αυτά που λέει τα περί Κοσόβου το 1999, τα έχει μπαζωμένα κάπου ο κ. Μπογιόπουλος, τα έχει εκεί δίπλα του, έτοιμα να τα χρησιμοποιήσει όποτε του δινόταν ευκαιρία σαν αιχμή του δόρατος των επιχειρημάτων του για την κακιά Δύση. Αυτά είχε, με αυτά μπάζωσε τη στήλη του κατά 99%, αν και υποτίθεται ότι η δήθεν αθώωση αφορούσε μια άλλη εποχή (8 με 4 χρόνια πριν, 1991-1995), σε μια άλλη περιοχή (τη Βοσνία, ίσως και την Κροατία) και άρα κάποια άλλα γεγονότα. Δηλαδή, αφιερώνει το 1% του κειμένου στην αρχή και μας ‘ενημερώνει’ (…) πως ο Μιλόσεβιτς ‘αθωώθηκε’ δήθεν για τη Σρεμπρένιτσα (λάθος, ούτε αυτός ο ισχυρισμός είναι αληθεια, όπως θα δούμε στη συνέχεια) και το υπόλοιπο 99% αφορά ό,τι έγινε από το Ραμπουγιέ και μετά, πράγματα μάλλον άσχετα με την υπόθεση εδώ.
Ηταν άσχημο, όμως, να βλέπει κανείς στη σελίδα του Ημεροδρόμου στο Facebook, τις απαντήσεις και τους χαρακτηρισμούς του κ. Μπογιόπουλου και του διαχειριστή σε όσους επισκέπτες έφερναν αντιρρήσεις και προσπαθούσαν να εξηγήσουν με επιχειρήματα το προφανές: Οτι καμία αθώωση και καμία καταδίκη ενός προσώπου Α δεν μπορεί να συμβεί στη δίκη ενός άλλου προσώπου Β. ‘Γκεμπελίσκοι’, ‘αργόσχολοι’, ‘μην γελοιοποιήστε’, ‘σας παραδίδω στη χλεύη’, ‘κοιταχτείτε στον καθρέφτη αν θέλετε να δείτε Γκεμπελίσκους’ και άλλα τέτοια ωραία. Αλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη ιστοσελίδα ρίσκαρε την αξιοπιστία της, για να το πούμε κομψά. Οποιος θυμάται ένα άλλο μεγάλο hoax, ‘Η πλαστογραφία 19χρονου ψεκασμένου Σέρβου ακροδεξιού ψευτοδημοσιογράφου με τη μαϊμού συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA για τη Γιουγκοσλαβία και τα ερωτηματικά για τα έγκριτα ΜΜΕ‘, καταλαβαίνει τι εννοούμε.
Το χειρότερο ήταν το σηκωμένο δάχτυλο του Ημεροδρόμου/Μπογιόπουλου στους σχολιαστές του: «Αν είχες διαβάσει την πολλών χιλιάδων σελίδων απόφαση, τότε θα έβρισκες αναφορές […]» κ.λπ. κ.λπ., θαρρείς και ο Ημεροδρόμος την διάβασε την απόφαση. Το πιο αστείο ήταν η κατηγορία στους επισκέπτες πως χρησιμοποιούν ‘νομικίστικα τεχνάσματα‘, ενώ στην πραγματικότητα ο μοναδικός που επιδίδεται σε αυτό το άθλημα είναι εκείνος που ανακαλύπτει ‘αθωώσεις’ σε άσχετα κείμενα, για να μην αναφέρουμε εδώ και τα διπλά κριτήρια, πως δηλαδή ξαφνικά το ICTY έγινε καλό και αξιόπιστο, τώρα που ‘αθώωσε’ το ίνδαλμά μας, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν το ‘δικαστήριο-καγκουρό’ και προέκταση ‘ΝΑΤΟϊκού σφαγείου’.
Δείγμα:
«Ανθρωπέ μου, είσαι -σε όλες τις γλώσσες- πολιτικά αναλφάβητος. Είναι δύσκολο να αντιληφθείς και τι έγραψα και τι ομολογεί το δικαστήριο. Οσο θα προσπαθείς με νομικιστικές προσεγγίσεις να αντικρούσεις πολιτικά επιχειρήματα και αποδείξεις, φρόντισε τουλάχιστον να μην γελοιοποιείσαι. Τελειώσαμε. Γεια σου.
– Νίκος Μπογιόπουλος»
…………………………………….
Το hoax με την ‘Αθώωση Μιλόσεβιτς’
………………
Κανένα δικαστήριο ΔΕΝ ΑΘΩΩΣΕ κανένα Μιλόσεβιτς.
Κάποιος μπορεί να αθωωθεί ή να καταδικαστεί μόνο στη δική του δίκη, και ποτέ κανείς δεν μπορεί να συζητήσει για ‘αθωότητα’ ή ‘ενοχή’ ενός προσώπου Α στη δίκη ενός προσώπου Β.
ΟΧΙ στις δίκες άλλων.
Αυτά δε γίνονται σε κανένα νομικό σύμπαν, όσο κι αν το επιθυμούν στρεψοδίκες και διαστρεβλωτές, από δεξιά κι αριστερά.
Αν κατηγορηθώ για κάτι και συνταχθεί εναντίον μου κατηγορητήριο, και γίνει παραπομπή, και εισαχθεί η υπόθεσή μου στο ακροατήριο, και για κάποιο λόγο αργότερα σταματήσει η δίκη, δεν είμαι περισσότερο ή λιγότερο ένοχος ή αθώος από ό,τι ήμουν πριν αρχίσει η δίκη.
Η δίκη του Μιλόσεβιτς δεν τελείωσε ποτέ, συνεπώς, ούτε αθώος μπορεί να λεχθεί, ούτε ένοχος.
……………………..
Οποιος ανατρέξει στην απόφαση θα δει ότι η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για την πολιορκία του Σαράγεβο αρχίζει στη σελίδα 1332, η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για την Σρεμπρένιτσα αρχίζει στη σελίδα 2030, η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για τους ομήρους αρχίζει στη σελίδα 2452 κ.ο.κ. Εκεί συζητιούνται τα σχετικά θέματα, και όχι στο κεφάλαιο ‘Municipalities Component’.
Εδώ μπορείτε να δείτε το απόσπασμα που απομόνωσαν στη σχετική αφήγηση (παράγραφος 3460).
Οποιος ανατρέξει στην απόφαση θα δει ότι η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για την πολιορκία του Σαράγεβο αρχίζει στη σελίδα 1332, η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για την Σρεμπρένιτσα αρχίζει στη σελίδα 2030, η ετυμηγορία για την Joint Criminal Enterprise για τους ομήρους αρχίζει στη σελίδα 2452 κ.ο.κ. Εκεί συζητιούνται τα σχετικά θέματα, και όχι στο κεφάλαιο ‘Municipalities Component’.
……………………………………….
Η σχετική σημείωση από το Facebook του XYZ Contagion (που συμπεριλαμβάνει ο Λασκαράτος στο αρχικό ποστ) μεταφέρθηκε στο ιστολόγιο του XYZ Contagion, αλλά με σημαντικές προσθήκες, ουσιαστικά ξαναγραμμένη.
Διαβάστε την εδώ, όπου εξηγούμε και τους λόγους της μεταφοράς (δεν υπολογίσαμε τη δύναμη του hoax, ότι θα επανέρχεται σε κύκλους):
# Το hoax με την ‘Αθώωση Μιλόσεβιτς’
Τα σχόλια κάτω από τη σημείωση μένουν φυσικά, διότι έχουν τη δική τους δυναμική και πάρα πολλές επεξηγηματικές πληροφορίες.
Πως δημιουργήθηκε το hoax με την δήθεν ‘Αθώωση Μιλόσεβιτς’.
Πως ξέθαψαν μια φράση από ΑΛΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ της ετυμηγορίας που μιλούσε για μία συγκεκριμένη κατηγορία του Κάρατζιτς, και βγάζοντας την έξω από όλα τα context της απόφασης, δημιούργησαν ένα τέρας που τώρα δε μαζεύεται.
Απόσπασμα:
Πρόκειται, δηλαδή, για τη συμπεριφορά του Μιλόσεβιτς σε ΕΝΑ ΜΟΝΟ θέμα από τα δεκάδες θέματα στα οποία συνήργησε με τον Κάρατζιτς και τους άλλους για την επίτευξη των εγκληματικών τους σχεδίων.
ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ, και σε ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.
Και για να μην μείνει αμφιβολία, ας δούμε σε ποιο ακριβώς κεφάλαιο της απόφασης περιέχεται η παράγραφος 3460. Θα πρέπει φυσικά να ανατρέξουμε στην απόφαση. Και, όπως βλέπουμε, ω του θαύματος, αγαπητοί σπουδαίοι και έντιμοι ερευνητές, βρίσκεται στο υποκεφάλαιο ‘Existence of a common plan shared by a plurality of persons’, που βρίσκεται κάτω από το τμήμα ‘Overarching JCE and the Accused’s responsibility’, που βρίσκεται κάτω από το κεφάλαιο ‘Eastern Bosnia’, που βρίσκεται κάτω από το θέμα ‘Municipalities Component’.
Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, στην πραγματικότητα το Δικαστήριο έκανε το αντίθετο από ό,τι ισχυρίζονται οι οπαδοί του hoax […]
[….]
Αλήθεια, αυτά μαθαίνουν οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα;
Να μην συγκρίνουν ποτέ πηγές, να μην διασταυρώνουν ποτέ πληροφορίες με γεγονότα, να παραλείπουν ό,τι δεν τους αρέσει ή ό,τι τους διαψεύδει την αποψάρα τους, να αποκρύπτουν τα πιο σημαντικά σημεία μιας υπόθεσης και να χειραγωγούν τους αναγνώστες τους σύμφωνα με τις δικές τους πολιτικές προτιμήσεις;
Πραγματικά, η υπόθεση προκαλεί κατάθλιψη
Λένε ότι μια από τις χειρότερες μορφές δημοσιογραφίας είναι εκείνη στην οποία ο αρθρογράφος προσπαθεί να ‘περάσει’ την άποψή του για γεγονός. Οχι, δεν είναι έτσι, δεν το δεχόμαστε αυτό, κι έτσι αποφασίσαμε να μεταφέρουμε την σημείωση εδώ στο ιστολόγιο, ώστε να υπάρχει και να βρίσκεται από τις μηχανές αναζήτησης. Ακολουθεί το άρθρο, όπως είχε γραφτεί τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 2016, αλλά με σημαντικές προσθήκες, ουσιαστικά ξαναγραμμένο.
Παράθεμα: O κ.Κουβέλης πιστεύει πως η Χάγη δεν πρέπει να δικάζει εγκληματίες πολέμου; | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
https://www.lifo.gr/articles/book_articles/255115/lypoymaste-vathia-poy-to-nompel-logotexnias-pige-se-ayton-ton-anthropo-syggrafeis-kritikaroyn-ti-vraveysi-toy-peter-xantke
«Λυπούμαστε βαθιά που το Νόμπελ Λογοτεχνίας πήγε σε αυτόν τον άνθρωπο»: Συγγραφείς κριτικάρουν τη βράβευση του Πέτερ Χάντκε Ο Σαλμάν Ρούσντι, ο Χάρι Κούνζρου και ο Σλάβοϊ Ζίζεκ αντιδρούν για το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας εξαιτίας της παλαιότερης στήριξης του Πέτερ Χάντκε στο καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς Σλάβοϊ Ζίζεκ για τον εικονιζόμενο Πέτερ Χάντκε: «Το 2014, ο Χάντκε είχε ζητήσει δημόσια την κατάργηση του Νόμπελ Λογοτεχνίας, λέγοντας ότι αποτελεί μια ‘ψευδή αγιοποίηση’ της λογοτεχνίας. Το γεγονός ότι τώρα πήρε ο ίδιος το βραβείο, αποδεικνύει ότι είχε δίκιο».
LIFOTEAM11.10.2019 | 14:31
Είκοσι χρόνια προτού ο Πέτερ Χάντκε βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είχε κερδίσει έναν άλλον τίτλο. Το 1999, ο Σαλμάν Ρούσντι τον έβαλε υποψήφιο στην κατηγορία «Ηλίθιος της χρονιάς» στην «Guardian», επειδή «υπήρξε παθιασμένος απολογητής του καθεστώτος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς». (Νικητής αναδείχτηκε ο ηθοποιός Τσάρλτον Ίστον, επειδή ήταν εκπρόσωπος μιας ομάδας που στήριζε τα συμφέροντα του εμπορίου όπλων). Ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος είχε γοητευτεί από τη σλοβένικη κληρονομιά και είχε γίνει ένθερμος εθνικιστής κατά τη διάρκεια του πολέμου στα Βαλκάνια, είχε δηλώσει δημόσια πως οι μουσουλμάνοι του Σαράγιεβο είχαν σκοτωθεί μεταξύ τους και μετά είχαν κατηγορήσει τους Σέρβους, ενώ δεν αποδεχόταν τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Επτά χρόνια μετά, το 2006, παρευρέθηκε στην κηδεία του εγκληματία Μιλόσεβιτς. Την Πέμπτη, μετά την ανακοίνωση ότι ο Χάντκε κέρδισε τα 9 εκατομμύρια σουηδικές κορόνες (περίπου 891.000 ευρώ), ο Ρούσντι δήλωσε στην «Guardian»: «Δεν έχω τίποτα να προσθέσω σήμερα, εμμένω σε όσα έλεγα τότε».
Το 2008 ο συγγραφέας Τζόναθαν Λίτελ είχε πει για τον Χάντκε: «Μπορεί να είναι ένας φανταστικός καλλιτέχνης, αλλά ως άνθρωπος είναι εχθρός, είναι ένας μαλάκας». Η απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας να απονείμει στον Χάντκε και στην Όλγα Τοκάρτσουκ το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2019 και το 2018 αντίστοιχα προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και χαρακτηρίστηκε χαμένη ευκαιρία από διάφορους. Αρχικά, η δέσμευση της Σουηδικής Ακαδημίας να είναι λιγότερο «ανδροκρατούμενη» και «ευρωκεντρική» αποδείχτηκε ανεπιτυχής πριν από λίγες μέρες, με δύο Ευρωπαίους νικητές και μόλις τη 15η γυναίκα νικήτρια σε 120 χρόνια. Δεύτερον, μετά τη δήλωσή της ότι το βραβείο δεν θα δινόταν για έναν χρόνο ώστε να επαναπροσδιοριστεί η κατεύθυνσή του μετά το περιβόητο σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης, όλοι είχαν την ελπίδα ότι στο εξής η επιλογή του προσώπου θα σταματούσε να είναι αμφιλεγόμενη και ότι πλέον οι νικητές θα ήταν συγγραφείς που θα βραβεύονταν για τη δουλειά και την πολιτική τους θέση.
«Ο Χάντκε είναι μια προβληματική επιλογή για την επιτροπή των Νόμπελ, που προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη μετά τα πρόσφατα σκάνδαλα» λέει ο συγγραφέας Χάρι Κούνζρου, ο οποίος έχει διδάξει το έργο του βραβευμένου συγγραφέα στους μαθητές του. «Είναι καλός γραφιάς, που συνδυάζει τη μεγάλη διορατικότητα με τη σοκαριστική ηθική τυφλότητα». Ο Κούνζρου πιστεύει πως ο Χάντκε θα κέρδιζε το βραβείο νωρίτερα, «εάν δεν αποφάσιζε να προπαγανδίσει το δολοφονικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς». Επίσης ότι «περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους που να εκφράζουν τη γνώμη τους δημόσια και να μπορούν να υπερασπίζονται σθεναρά τα ανθρώπινα δικαιώματα, κόντρα στην αδιαφορία και στον κυνισμό των πολιτικών αρχηγών μας. Ο Χάντκε δεν είναι τέτοιο πρόσωπο». 15.10.2019 Η κατηγορία του Χάντκε ως «εθνικιστή» είναι ό,τι πιο παράλογο μπορούσε να γράψει κανείς για αυτόν Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, ο Σλοβένος φιλόσοφος και εδώ και πολλά χρόνια επικριτής του Χάντκε, δήλωσε στην εφημερίδα: «Το 2014 ο Χάντκε ζήτησε να καταργηθεί το Νόμπελ, αποκαλώντας το «ψεύτικη αγιοποίηση της λογοτεχνίας». Το γεγονός ότι το κέρδισε τώρα αποδεικνύει ότι είχε δίκιο. Αυτή είναι η Σουηδία σήμερα: κάποιος που απολογείται για εγκλήματα πολέμου κερδίζει το Νόμπελ, ενώ η χώρα συμμετείχε πλήρως στη δολοφονία της προσωπικότητας του πραγματικού ήρωα της εποχής μας, του Τζούλιαν Ασάνζ. Η αντίδρασή μας θα έπρεπε να είναι η εξής: να μη δοθεί το βραβείο λογοτεχνίας στον Χάντκε αλλά να δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης στον Ασάνζ».
Ο Σλοβένος συγγραφέας Μίχα Μαζίνι υποστηρίζει: «Μερικοί καλλιτέχνες πούλησαν την ψυχή τους για τις ιδεολογίες (ο Χάμσουν και ο ναζισμός), κάποιοι για το μίσος (ο Σελίν και ο φανατικός αντισημιτισμός), μερικοί για τα χρήματα και τη δόξα (ο Κουστουρίτσα), αλλά αυτός που με ενόχλησε περισσότερο ήταν ο Χάντκε, με την αφέλεια που αντιμετώπισε το καθεστώς Μιλόσεβιτς. Και αυτό είναι κάτι προσωπικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κρύο χειμώνα που η Γιουγκοσλαβία είχε διαλυθεί και δεν υπήρχε τίποτα στα ράφια των καταστημάτων. Ήμασταν μια νεαρή οικογένεια, η κόρη μου ήταν βρέφος και το ψύχος δριμύ. Στεκόμουν ολόκληρη μέρα στην ουρά για να πάρω, τελικά, το απόγευμα λάδι θέρμανσης, σχεδόν παγωμένος. Άρχισα να διαβάζω το δοκίμιο του Χάντκε για τη Γιουγκοσλαβία. Έγραφε πως με ζήλευε: ενώ οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί, οι Δυτικοί, είχαν πέσει με τα μούτρα στον καταναλωτισμό, εμείς, οι Γιουγκοσλάβοι, έπρεπε να στεκόμαστε σε ουρές και να πολεμάμε για τα πάντα. Ω, πόσο κοντά στη φύση ήμασταν! Πόσο λιγότερο υλιστές και περισσότερο πνευματικοί γίναμε! Ακόμα και τότε τον θεωρούσα βάναυσο και εντελώς τυφλωμένο από την αφέλειά του».
Σε μια δήλωσή της που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη, η μυθιστοριογράφος Τζένι Έγκαν, πρόεδρος του οργανισμού PEN America (που στηρίζει τη λογοτεχνία και τα ανθρώπινα δικαιώματα), αναφέρει ότι «ο PEN συνήθως δεν σχολιάζει τα λογοτεχνικά βραβεία άλλων οργανισμών, αλλά η σημερινή δήλωση είναι μια εξαίρεση. Μας άφησε άφωνους η επιλογή συγγραφέα που έχει χρησιμοποιήσει τον δημόσιο λόγο του για να υπονομεύσει την ιστορική αλήθεια και να στηρίξει τους αυτουργούς μιας γενοκτονίας, όπως ο πρώην Πρόεδρος της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και ο Σέρβος ηγέτης Ράντοβαν Κάρατζιτς. Απορρίψαμε την επιλογή επειδή δεν γίνεται ένας συγγραφέας που επίμονα αμφισβητεί τα εγκλήματα πολέμου να βραβεύεται για τη «γλωσσική του αυθεντικότητα». Λυπούμαστε βαθιά που το Νόμπελ Λογοτεχνίας πήγε σε αυτόν τον άνθρωπο».
Το 2008 ο συγγραφέας Τζόναθαν Λίτελ είχε πει για τον Χάντκε: «Μπορεί να είναι ένας φανταστικός καλλιτέχνης, αλλά ως άνθρωπος είναι εχθρός, είναι ένας μαλάκας». O Alain Finkielkraut τον χαρακτήρισε «ιδεολογικό τέρας», ενώ η Σούζαν Σόνταγκ, η οποία πέρασε αρκετούς μήνες στο Σαράγιεβο κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία, ανεβάζοντας την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό», είπε ότι τα σχόλια του Χάντκε την ανάγκασαν να τον διαγράψει ως φίλο. Ωστόσο, υπήρξαν και κάποιοι που ευχαριστήθηκαν με τη νίκη του Χάντκε. Τα μέσα της Σερβίας έγραψαν ύμνους, χαρακτηρίζοντάς τον «καλό φίλο», ενώ ο Αυστριακός Πρόεδρος Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν δήλωσε έχει μια «λιτή και μοναδική φωνή… Έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε ευγνώμονες στον Πίτερ Χάντκε. Ελπίζουμε να το ξέρει αυτό».
Από την Guardian Πηγή: http://www.lifo.gr
https://athensreviewofbooks.com/arxeio/teyxos111/4163-o-opados-tis-nekrofilias-kai-to-vraveio-nompel-logotexnias
Ο οπαδός της νεκροφιλίας και το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας
Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης
06/11/2019, Tεύχος 111 – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Ο τεθλιμμένος πολιτικός συγγενής Πέτερ Χάντκε μιλώντας σε πολιτική συγκέντρωση στο Ποζάρεβατς, γενέτειρα του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, λίγο πριν την κηδεία του δολοφόνου της Γιουγκοσλαβίας, στις 18 Μαρτίου 2006.
© STR / AFP / Visual Hellas
Πέτερ Χάντκε, Χειμωνιάτικο ταξίδι στους ποταμούς Δούναβη, Σάβο, Μοράβα και Δρίνο ή Δικαιοσύνη για τη Σερβία. Καλοκαιρινό συμπλήρωμα στο χειμωνιάτικο ταξίδι, μτφρ. Θεοδώρα Τσόκα, Εξάντας 1998, σελ. 174
Πέτερ Χάντκε, Ρωτώντας με δάκρυα στα μάτια. Σημειώσεις μετά από δύο ταξίδια στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Μάρτιος και Απρίλιος 1999, μτφρ. Σπύρος Μοσκόβου, Εξάντας, Αθήνα 2000, σελ. 122
1.
Αντικείμενο του παρόντος άρθρου είναι η ηθική συμπεριφορά του συγγραφέα Πέτερ Χάντκε, η πνευματική του εντιμότητα ή ανεντιμότητα και η στοιχειώδης κατανόηση των ιστορικών συμβάντων. Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια από την έκρηξη του σερβικού λαϊκισμού το 1987, με τον Μιλόσεβιτς, εκτός από τον έλεγχο της μονοκομματικής εξουσίας, να επιχειρεί την υποταγή της Γιουγκοσλαβίας στις δικές του ορέξεις. Η «επιχείρηση Σερβία» ήταν εύκολη με τον έλεγχο των ΜΜΕ, τις διαγραφές στελεχών και τον έλεγχο του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Αλλά οι φιλοδοξίες του μεγαλύτερου μαζικού κινήματος στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ακόρεστες και ανιστόρητες. Στο Βελιγράδι η συμπαράταξη με τον λαϊκισμό ήταν ολόθερμη και εκφραζόταν με το σύνθημα «Αφήστε τον τρελό πέντε λεπτά να καθαρίσει!».
Όποιος όμως είχε στοιχειώδη γνώση της εθνοτικής σύνθεσης της Γιουγκοσλαβίας και της ιστορίας της ήξερε ότι η επιβολή ενός μέλους της Ομοσπονδίας ήταν αδύνατη με τη βία. Το 1987-1991 στη Σερβία όλοι απορούσαν με την «Κροατική σιωπή» έως ότου εμφανιστεί το αντίπαλο δέος, ο Τούτζμαν, με τον δικό του λαϊκισμό και στη συνέχεια η ομογενοποίηση των Μουσουλμάνων στη Βοσνία και η ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων στο Κοσσυφοπέδιο. Στο Βελιγράδι οι διανοούμενοι εκείνοι οι οποίοι έβλεπαν μοναχικά πού οδηγεί η παράνοια ήταν μερικές εκατοντάδες.
Αλλά ο Μιλόσεβιτς προχώρησε εκεί όπου είχε σερβικούς πληθυσμούς, ουσιαστικά στην Κράινα της Κροατίας, όπου υποκίνησε τον σερβικό πληθυσμό δίνοντάς του όπλα και με τη βοήθεια του στρατού κατέλαβε το 1991-1992 το 28% της Κροατίας. Η πιο βάρβαρη επιχείρηση έγινε στη Βοσνία, όπου το 1992-1995 ο Μλάντιτς με τον σερβικό στρατό κατέλαβε το 70% των εδαφών της. Η πολιορκία του Σεράγεβου από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Αύγουστο του 1995, με 12.000 νεκρούς, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, ζώντας στην παγωνιά, η γενοκτονία της Σρεμπρένιτσας στις 11 Ιουλίου 1995 με 8.300 δολοφονημένους, ενώ στη Φότσα, στο Βίσεγκραντ, στο Πριέντορ και αλλού έγινε εθνοκάθαρση με χιλιάδες νεκρούς, βιασμούς και ταπείνωση των πληθυσμών. Επιπροσθέτως η βαρβαρότητα αφήνει πίσω της το δηλητήριο του μίσους για τις επόμενες γενιές, ενισχύει τον ρατσισμό και καταργεί τη σκέψη.
Τα εγκλήματα αυτά τα διέπραξαν οι σερβικές παραστρατιωτικές ομάδες του Αρκάν και του στρατηγού Μλάντιτς, ενώ στη Σερβία έως τις 23 Μαρτίου 1999 δεν είχε πέσει ούτε μία βόμβα. Για όσους αρνούνται αυτό που συμβαίνει γύρω τους υπάρχει μια δικαιολογία, ότι όλοι διέπραξαν εγκλήματα. Αλλά μπορείς να βάλεις στην ίδια θέση τον επιτιθέμενο με τον άοπλο αμυνόμενο, ή αυτόν που έχει προετοιμαστεί και εξοπλιστεί με το αθώο θύμα του;
Η διαφορά του σκεπτόμενου διανοούμενου και του οπαδού είναι η υπεράσπιση αξιών, η πνευματική εντιμότητα και η αποφυγή έκπτωσής του σε φανατικό που μετατρέπεται σε χειραγωγούμενη μάζα. Βέβαια, και τα ελληνικά ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υποστήριξαν την εγκληματική δράση των Κάρατζιτς-Μλάντιτς, οδηγώντας τον πρώτο να εκστομίσει παραληρώντας το αμίμητο: «Μόνο ο Θεός και οι Έλληνες είναι μαζί μας!». Ωστόσο λησμόνησε τον Χάντκε με τις ανοησίες του, ο οποίος είχε το δύσκολο έργο απόκρυψης των εγκλημάτων, και ενός μακρόσυρτου εγκωμιασμού της σερβικής φύσης, με τους ποταμούς, τα βουνά και τις πεδιάδες, που θα σκέπαζαν τα εγκλήματα ή θα τα εξαφάνιζαν με την αναγωγή τους σε άλλους ιστορικούς χρόνους.
Τελικά όλοι αυτοί οι βαλκάνιοι εκδοροσφαγείς συγκεντρώθηκαν στα κελιά της Χάγης για να συγκροτήσουν τη Μεγάλη Σερβία που ονειρεύτηκαν. Στόχος τους ήταν η κατάληψη και ενίσχυση της εξουσίας και όχι κάποια προσφορά στον σερβικό λαό. Η συμπεριφορά τους ήταν βάρβαρη, αφού, στις αρχικές φάσεις, είχαν εγγυημένη την ατιμωρησία, έως ότου αντιδράσει η διεθνής κοινότητα, επεμβαίνοντας το 1995 στη Βοσνία και το 1999 στη Σερβία. Αλλά η βαρβαρότητα είχε ήδη ολοκληρωθεί.
Τι καταλαβαίνει, τι καταδικάζει και ποια συνείδηση διαμορφώνει ένας διανοούμενος μέσα σ’ αυτή την κόλαση; Ο Χάντκε διάλεξε τον πιο εύκολο δρόμο: Πήγε κόντρα στους ευρωπαίους διανοούμενους και υποστήριξε τα εγκλήματα του σερβικού εθνικισμού. Ταυτίστηκε όχι με κάποια μυθική Σερβία, αλλά με την παρανοϊκή και εκτός ιστορίας «πολιτική» του Μιλόσεβιτς. Και βέβαια ο Μιλόσεβιτς τα κατάφερε! Η Σερβία συρρικνώθηκε χάνοντας το Κοσσυφοπέδιο, οι Σέρβοι της Κροατίας γύρισαν πρόσφυγες, και εγκλήματα φρικτά θα βαραίνουν τις επόμενες γενιές των Σέρβων. Ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και επιστήμονες εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ ο λαϊκισμός κυριάρχησε στην «πολιτική» σκηνή, καταργώντας οποιοδήποτε ίχνος δημοκρατίας.
Η κοινωνία καταστράφηκε, αλλά ο Χάντκε χάρη στην σουηδική επιτροπή κέρδισε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Η στάση του Χάντκε είναι αυτή του οπαδού που υποστηρίζει τυφλά το είδωλό του, κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά στην φρίκη και στις οιμωγές των θυμάτων, καταργώντας τον εξωτερικό κόσμο και ικανοποιώντας τον άρρωστο ναρκισσισμό του. Τα κείμενά του είναι ένας γελοίος ύμνος στην απόκρυψη του εγκλήματος και ταυτόχρονα εγκωμιασμός των θυτών. Το θράσος του είναι ανεπανάληπτο, εφόσον αποσιώπησε όλα τα εγκλήματα της περιόδου 1991-1999, καταδικάζοντας τους βομβαρδισμούς της Σερβίας που σήμαναν το τέλος του πολέμου.
Ο Χάντκε είναι φανατικός οπαδός και ταυτόχρονα ρατσιστής εφόσον ταυτίζει έναν ολόκληρο λαό με τον δήμιό του, αφού δεν βλέπει ότι τα μεγαλύτερα θύματα χειραγώγησης είναι οι Σέρβοι. Εδώ πια τα εδάφη, τα σύνορα, η ιστορία και οι μύθοι κατάργησαν τους ανθρώπους, τις αξίες, την εντιμότητα, για να τα μετατρέψουν όλα σε άμορφη μάζα. Στην περίπτωσή μας ήταν σπάνιοι οι διανοούμενοι που έπαιξαν τον ρόλο τους, όπως συμβαίνει πάντα σε σκοτεινούς καιρούς, επιβεβαιώνοντας το αξίωμα ότι ο άξιος του ονόματός του διανοούμενος δεν έχει ανάγκη του χειροκροτήματος των πολλών, αλλά είναι ήρεμος με τη συνείδησή του. Ο Χάντκε, όπως ήδη επισημάναμε, πήγε κόντρα στους ευρωπαίους διανοούμενους, έχοντας πίσω του όλο τον μηχανισμό προπαγάνδας του Μιλόσεβιτς και το τεράστιο εθνολαϊκιστικό του κίνημα. Αυτό συγκροτούνταν από μια τυφλή μάζα, όπου η εξουσία έλεγχε τα πάντα, ενώ οι χειραγωγοί διανοούμενοι ικανοποιούσαν την εγκληματική τους ελαφρότητα παρακολουθώντας την αδυναμία των θυμάτων τους.
Ας περάσουμε τώρα στην αφελέστατη προσπάθεια απόκρυψης αυτών που συνέβησαν, με το ταξίδι του Χάντκε στη Σερβία στα τέλη του 1995, αποτυπωμένη στο βιβλίο που εκδόθηκε το 1996 με τον απολογητικό τίτλο, εν συντομία, Δικαιοσύνη για τη Σερβία.
Προετοιμαζόμενος για τον λίβελο-απολογητική του ο Χάντκε ρίχνει βολές κατά των διεθνών ΜΜΕ, ότι αυτά κατασκευάζουν την ψεύτικη εικόνα: «όταν νομίζω ότι βλέπω μαζί με τη γυναίκα που κλαίει γοερά, πίσω από το φράχτη του στρατοπέδου,… και την υπάκουη στάση της προς τις εντολές του φωτογράφου του διεθνούς πρακτορείου Τύπου» (σ. 35). Το πρόβλημά του είναι ότι δεν παρουσιάζουν θύματα Σέρβους. Το βλέμμα του δεν στρέφεται στα πραγματικά θύματα, αλλά αναζητά άλλα, «δικά του», για να παρουσιάσει την ψεύτικη εικόνα του. Ο Χάντκε μέσα από τις δύο εκατομμύρια βόμβες που έριξαν τα καλοθρεμμένα «παλικάρια» του Μλάντιτς στο Σεράγεβο, με απολογισμό 12.000 νεκρούς, προσπαθεί να βρει τις δύο τις οποίες έριξαν κάποιοι άλλοι. Ο βομβαρδισμός του Ντουμπρόβνικ τον απασχολεί επίσης με αγωνία: Μήπως δεν το βομβάρδισαν οι Σέρβοι, αλλά ήταν κάποια βλήματα που ξέφυγαν;
Ο Χάντκε περιγράφει με έναν διεστραμμένο θαυμασμό τη σερβική φύση: «[Τ]α ποτάμια, και τι ποτάμια! Και όποιος θα ήθελε να ζήσει καμιά φορά το ιδιαίτερο μιας τέτοιας χώρας (μόνο ποτάμια και πουθενά στον ορίζοντα η θάλασσα), αυτός πρέπει να επισκεφθεί τη Σερβία» (σ. 90-91). Αυτή η φύση, με τα βουνά και τις πεδιάδες της, καλύπτει το κενό στο βλέμμα του συγγραφέα που προσπαθεί αφελώς, μέσα από αυτήν, να βρει «Δικαιοσύνη για τη Σερβία». Μέσα από τη γεωγραφία θέλει να κρύψει την ανθρώπινη διάσταση, τα εγκλήματα και την αλήθεια. Ο Χάντκε βέβαια, μ’ αυτόν τον τρόπο, απευθύνεται σε χειραγωγημένες μάζες και όχι σε πολίτες.
Ο Χάντκε έχει το «θάρρος», που μετατρέπεται γρήγορα σε θράσος, να επισκεφθεί και τη Σρεμπρένιτσα, μερικούς μήνες μετά τη γενοκτονία του Ιουλίου 1995. Όταν επέστρεψε η Σ. τον ρώτησε: «Δεν θ’ αρνηθείς τώρα και τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα;». «Όχι, βέβαια», της απάντησα, «αλλά θα ήθελα να ξέρω ποια εξήγηση μπορεί να υπάρξει για μια τέτοια σφαγή, που έγινε, όπως λένε, κάτω από τα μάτια της παγκόσμιας δημοσιότητας». «Γιατί λοιπόν σκότωσαν τόσες χιλιάδες; Ποιο ήταν το κίνητρο; Ποιος ο σκοπός;» (σ. 95). Ο Χάντκε δεν έβλεπε τον Μλάντιτς να κάνει άρση βαρών, να φωνάζει ότι έδιωξε τους Τούρκους-Μουσουλμάνους από τη Σρεμπρένιτσα, ούτε κατάλαβε τίποτα από την πολιορκία του Σεράγεβου, τι σκοπό είχαν όλα αυτά, διότι, απασχολημένος καθώς ήταν με τη γεωγραφία, τα ποτάμια και τα βουνά της Σερβίας, αγνοούσε τι σημαίνει εξουσία, δεν αναρωτιόταν για τους στόχους του Μιλόσεβιτς, του Μλάντιτς και του Κάρατζιτς. Ο Χάντκε είχε κλειστεί σε έναν κόσμο όπου μόνο η προπαγάνδα είχε νόημα για να ενισχύσει την ταύτισή του με τη βαρβαρότητα των μαζών. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάσει τα εγκλήματα του καθεστώτος Μιλόσεβιτς αφού έτσι θα καταδίκαζε και θα πρόδιδε τη δική του αποστολή. Κατακεραυνώνει πάντως τα διεθνή ΜΜΕ, «ότι αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν γράφουν μόνο με έπαρση αλλά γράφουν και ψέματα» (σ. 96).
Ο Χάντκε στο νεκροταφείο του Βίσεγκραντ βλέπει Σέρβους νεκρούς που έπεσαν στον πόλεμο το 1992, γράφοντας με θαυμασμό ότι κάθε νεκρός «ήταν ντυμένος συνήθως με τη στρατιωτική στολή και με όπλα βαριά, και κάτω από το όνομα πρόσθεταν πάντα και το: Σέρβος αγωνιστής» (σ. 131). Τι ωραία περιγράφει τη φύση του ποταμού Δρίνου, αλλά βέβαια δεν γνωρίζει τίποτε για το φράγμα που είχε βουλώσει από τα πτώματα των θυμάτων το 1992, ούτε για τους εκατοντάδες βιασμούς στο ξενοδοχείο της πόλης. Ο Χάντκε θα μπορούσε να μάθει αν ρωτούσε τους λίγους διανοούμενους στο Βελιγράδι που ντρέπονταν για τα εγκλήματα των ομοεθνών τους. Αλλά ο Χάντκε ταυτίζεται μόνο με τις χειραγωγημένες μάζες.
Για τα τζαμιά που καταστράφηκαν στο Βίσεγκραντ ρώτησε και πήρε την απάντηση: «Ήταν ανάγκη. Μέσα στο ένα, έτσι μου είπαν, είχαν αποθηκεύσει τα μεγάλα όπλα και στο άλλο τα πυρομαχικά» (σ. 150). Έτσι εξηγούνται όλα. Η προετοιμασία του πολέμου από τον Μιλόσεβιτς από το 1987, η κατάληψη του 28% της Κροατίας το 1991-92 και του 70% της Βοσνίας από το 1992-95 έδειχνε ποιος είχε προετοιμαστεί για τον πόλεμο. Απλώς ο Χάντκε ψάχνει κάποια περίεργη βόμβα και τις «συνωμοσίες» των διεθνών ΜΜΕ.
Ο Χάντκε δεν προσπαθεί απλώς να αποκρύψει τα εγκλήματα, αλλά επιχειρεί να τα αναγάγει όλα στην ιστορία και την προϊστορία. Εδώ πια υπάρχει τεράστιος χώρος για να αποκρύψεις τα σύγχρονα εγκλήματα και να δικαιώσεις την προπαγανδιστική σου φαντασίωση. Ο Χάντκε επιχειρεί θρασύτατα να συγκρίνει τους Σέρβους της Βοσνίας με τους Ινδιάνους που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους: «Θα ανακαλύψει κάποιος κάποτε, σε λίγο, ποιος; Κάποια ομοιότητα των Σέρβων της Βοσνίας με αυτούς τους Ινδιάνους;» (σ. 174). Δεν χρειάζεται να τον αναζητήσουμε, αυτό το απίθανο ερώτημα το έθεσε ο ίδιος, και πράγματι αυτό και μόνο αξίζει ένα βραβείο Νόμπελ.
2.
Το δεύτερο βιβλίο που αφιέρωσε ο Χάντκε στην υποστήριξη του καθεστώτος Μιλόσεβιτς είναι το Ρωτώντας με δάκρυα στα μάτια, (Εξάντας 2000), αναφερόμενος στο ταξίδι που έκανε από τις 31 Μαρτίου ως τις 3 Απριλίου 1999, δηλαδή πέντε μέρες μετά την έναρξη των βομβαρδισμών το βράδυ της 24ης Μαρτίου. Τώρα πια ο Χάντκε βρήκε κατεστραμμένες γέφυρες και κτίρια, στο Βελιγράδι, στο Πάντσεβο, στο Νις, στο Αλέξινατς, είδε γκρεμισμένη την τηλεόραση του Βελιγραδίου κ.λπ., κάτι που δεν ήθελε να δει τα προηγούμενα οχτώ χρόνια, από τον Ιούλιο του 1991, με τη δράση του σερβικού στρατού, στη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, με τη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσας, την πολιορκία του Σεράγεβου και τα εγκλήματα κατά των Αλβανών. Ο Χάντκε δεν σεβάστηκε τα 110.000 περίπου θύματα της περιόδου 1991-1999, αλλά πόνεσε για τα 800-900 θύματα των βομβαρδισμών, από τα οποία τα μισά ήταν περίπου Αλβανοί. Κάθε νεκρός δικαιούται τη θλίψη μας, αλλά εδώ μιλάμε για τόσο επιλεκτική ευαισθησία που τελικά σημαίνει αναισθησία.
Ο Χάντκε επιτίθεται με μανία κατά των δυτικών ΜΜΕ, για την παραπληροφόρησή τους, βάζοντας σε εισαγωγικά όλα όσα υποτίθεται δεν έκαναν οι Σέρβοι αλλά τους απέδωσαν οι προπαγανδιστές της Δύσης. Τίποτε από τα παρακάτω δεν έγιναν την προηγούμενη οκταετία κατά τον συγγραφέα: «Σφαγές», «στρατόπεδα συγκέντρωσης», «γενοκτονία», «εθνική κάθαρση», «μαζικοί βιασμοί», «ορδές», «χασάπηδες», «φιλοσέρβος» και σε ανάλογα γκροπλάν «χέρια σε συρματοπλέγματα» (έστω και αν είναι σύρμα για περιφράξεις) (σ. 20). Επαναλαμβάνουμε: όλα τα παραπάνω, σε εισαγωγικά, κατά τον συγγραφέα δεν συνέβησαν ποτέ και είναι αποκυήματα φαντασίας των δυτικών ΜΜΕ.
Ο Χάντκε έχει μια μανία με την περιγραφή της φύσης την οποία καθιστά ιερή. Είναι τα χώματα της Σερβίας, και ό,τι είναι σερβικό είναι ιερό. Η εγκληματική πολιτική του καθεστώτος Μιλόσεβιτς χάνεται μέσα σε αυτή την ωραία φύση. Επίσης δεν βλέπει στη συμπεριφορά της σερβικής μάζας καμία χειραγώγηση, απλώς την περιγράφει ως μέρος της φύσης.
Ο Χάντκε χρησιμοποιεί όλη τη μυθολογία για την ανεκτικότητα των Σέρβων και φυσικά δεν ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς, τους θύτες από τα θύματα ανάμεσά τους. Όλοι είναι άγγελοι. Αφού δεν είδε τίποτα από το 1987 έως το 1991 και κατόπιν έως το 1999 να έκαναν οι Σέρβοι! (σ. 52) Αυτός είναι άθλος.
Ψάχνει παντού κάτι σατανικό, στις άλλες εθνοτικές ομάδες, ενώ αποκρύπτει οτιδήποτε αρνητικό για τους Σέρβους. Είναι σαν ένα φάντασμα που αναζητά φαντάσματα.
Στη Σρεμπρένιτσα δεν κάνει λόγο για τη γενοκτονία, αλλά για τους Σέρβους που εκδιώχθηκαν από το Σεράγεβο· αυτούς μόνο έβλεπε ως θύματα και όχι όλους τους κατοίκους του που ο Μλάντιτς βομβάρδιζε επί 41 μήνες (σ. 82).
Μιλάει για τις καφετέριες της Σερβίας, τα βουνά, τα ποτάμια, ζει σε άλλο κόσμο, και απλώς αποκρύπτει τη φρίκη των εγκλημάτων. Ψάχνει καταστροφές στη Σερβία αφού αγνόησε όλες τις άλλες.
Στις 23 Απριλίου 1999, στις 2:06 το πρωί, βομβαρδίστηκε η τηλεόραση του Βελιγραδίου με συνέπεια 16 νεκρούς. Όπως έγινε γνωστό, το καθεστώς είχε ειδοποιηθεί για τον βομβαρδισμό αυτόν, αλλά άφησε τους 16 νεαρούς να σκοτωθούν για να κατηγορηθεί ο ιμπεριαλισμός. Η μητέρα του ενός, η Ζάνκα Στογιάνοβιτς, έγραψε βιβλίο για τον γιο της Νεμπόισα που ήταν μεταξύ των θυμάτων. Η Ζάνκα σημείωσε: «Αυτό είναι κρατικό έγκλημα. Τα παιδιά θυσιάστηκαν επίτηδες». Ο διευθυντής της σερβικής τηλεόρασης Μιλάνοβιτς καταδικάστηκε το 2002 σε δέκα χρόνια φυλάκιση επειδή δεν διέταξε την εκκένωση του κτιρίου.
Ο Χάντκε, αναζητώντας μάρτυρες, βρήκε μια γυναίκα γιατρό στη Βοϊβοντίνα, η οποία δεν μπορεί να πιστέψει αυτά που κάνουν στο λαό της οι χώρες που επισκεπτόταν πάντα με μεγάλη χαρά (είχε πάει πολλές φορές στις ΗΠΑ). Αντί όμως να εκραγεί, ρωτά μόνο: «Μα είμαστε λοιπόν όντως τόσο ένοχοι;». «Για να γίνεται τέτοιο κακό θα πρέπει να υπάρχει φταίξιμο. Δεν είναι δυνατόν θα είμαστε ένοχοι, αλλά πώς και γιατί;». Και τα δικά της μάτια τώρα υγρά για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι. (σ. 110-111).
Δυστυχώς, το καθεστώς στον παρανοϊκό του δρόμο είχε τεράστια επιδοκιμασία, λ.χ. έραναν με λουλούδια τα τεθωρακισμένα που πήγαιναν να καταστρέψουν το Βούκοβαρ. Ελάχιστες ήταν οι συγκεντρώσεις ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για την εγκληματική δράση του καθεστώτος. Το ερώτημα της γυναίκας με τα δάκρυα στα μάτια καλύπτει το έγκλημα με αφελέστατο τρόπο.
Η στάση του Χάντκε είναι ρατσιστική, αφού δεν καταλαβαίνει την «πολιτική» εξουσία και ταυτίζει την εγκληματική δράση του με έναν ολόκληρο λαό που είναι το πρώτο θύμα χειραγώγησης. Για τις υπηρεσίες του προς το καθεστώς Μιλόσεβιτς, ο Χάντκε ανακηρύχθηκε το 2015 επίτιμος πολίτης του Βελιγραδίου, ενώ το 2012 είχε γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών.
………………………………………..
Αποδοκιμασία της PEN America για τη βράβευση του Χάντκε
Η οργάνωση PEN America διά της προέδρου της, συγγραφέως Τζένιφερ Ίγκαν, εξέδωσε στις 10 Οκτωβρίου την παρακάτω ανακοίνωση ως απάντηση στην επιλογή του Πέτερ Χάντκε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2019:
Η PEN America γενικά δεν συνηθίζει να σχολιάζει τις βραβεύσεις άλλων οργανισμών. Αναγνωρίζουμε ότι τέτοιες αποφάσεις είναι υποκειμενικές και ότι δεν υπάρχει ομοιομορφία ως προς τα κριτήρια. Η σημερινή ανακοίνωση ωστόσο για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Πέτερ Χάντκε δεν μπορεί παρά να αποτελέσει εξαίρεση. Μας κατέπληξε η επιλογή ενός συγγραφέα ο οποίος χρησιμοποίησε τον δημόσιο λόγο του για να υπονομεύσει την ιστορική αλήθεια και να προστρέξει δημοσίως τους αυτουργούς μιας γενοκτονίας, όπως τον πρώην πρόεδρο της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τον ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Από το 1948, οπότε εγκρίθηκε το Καταστατικό της ΡΕΝ, η οργάνωσή μας αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στις ψευδείς δημοσιεύσεις, στην επί τούτου ψευδολογία και στην παραποίηση της αλήθειας. Το Καταστατικό μας επίσης μας δεσμεύει να εργαζόμαστε με στόχο «τη διάλυση του μίσους και την υποστήριξη του ιδεώδους της ειρήνης και της ισότητας για την ανθρωπότητα ως ενιαίο σύνολο». Και απορρίπτουμε την απόφαση σύμφωνα με την οποία ένας συγγραφέας που έχει κατ’ επανάληψη αμφισβητήσει εγκλήματα πολέμου τόσο εξονυχιστικά τεκμηριωμένα αξίζει να επαινείται για τη «γλωσσική του επινοητικότητα». Τη στιγμή που παρατηρείται άνοδος των εθνικισμών, των αυταρχικών καθεστώτων και της παραπληροφόρησης σε όλον τον κόσμο, η κοινότητα των γραμμάτων αξίζει κάτι καλύτερο. Μας λυπεί βαθύτατα η επιλογή της Επιτροπής του Νόμπελ Λογοτεχνίας.
εξαιρετικό και κόντρα στο ρεύμα και τους ύμνους των νεοελλήνων κριτικών βιβλίου…
όχι πως δεν είναι καλός συγγραφέας.
https://www.kathimerini.gr/1055577/article/epikairothta/kosmos/h-voreia-makedonia-8a-mpoikotarei-thn-vraveysh-toy-peter-xantke-me-to-nompel-logotexnias
10.12.2019
Η Βόρεια Μακεδονία θα μποϊκοτάρει την βράβευση του Πέτερ Χάντκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας
Η Βόρεια Μακεδονία θα μποϊκοτάρει την αποψινή τελετή στη Στοκχόλμη για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στον αυστριακό λογοτέχνη Πέτερ Χάντκε, ο οποίος έχει επικριθεί ότι στη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, είχε υποστηρίξει τον ηγέτη των Σέρβων, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
«Πρέπει να εναντιωθούμε στην άρνηση της γενοκτονίας. Έδωσα εντολή στον πρέσβη της Βόρειας Μακεδονίας στη Σουηδία, να μην παραστεί στην τελετή για την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Χάντκε» έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter, о υπουργός Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας, Νίκολα Ντιμιτρόφ.
https://www.in.gr/2019/12/10/world/ertogan-antidra-gia-nompel-logotexnias-tou-peter-xantke/
Ερντογάν : Αντιδρά για το Νόμπελ Λογοτεχνίας του Πέτερ Χάντκε
Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον αυστριακό συγγραφέα Πέτερ Χάντκε, που έχει επικριθεί για τη στήριξή του στο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Η επιτροπή Νόμπελ ανταμείβει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δηλώνει ο Ερντογάν. Διαδηλώσεις κατά του Χάντκε το απόγευμα στη Στοκχόλμη.
in.gr
10 Δεκεμβρίου 2019, 14:22
Συνεχίζονται οι αντιδράσεις στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Πέτερ Χάντκε, τον Αυστριακό λογοτέχνη που έχει επικριθεί διότι στη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία είχε υποστηρίξει τον τότε πρόεδρο της χώρας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγόρησε σήμερα την επιτροπή Νόμπελ ότι ανταμείβει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απονέμοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χάντκε.
Διαβάστε επίσης: Απίστευτες εικόνες – Αίματα και ανοιγμένες μύτες για μια θέση στον συρμό
Ανάφερε παράλληλα ότι η Άγκυρα τάσσεται στο πλευρό της Αλβανίας και του Κοσόβου που μποϊκοτάρουν την τελετή απονομής του βραβείου για να διαμαρτυρηθούν για την επιλογή του Χάντκε.
«Το να απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας σε έναν ρατσιστή, ο οποίος αρνείται τη γενοκτονία στη Βοσνία και υπερασπίζεται εγκληματίες πολέμου, στις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ισοδυναμεί απλώς με ανταμοιβή των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος.
Πολλές αντιδράσεις για τη στήριξη Χάντκε στο Μιλόσεβιτς
Η απόφαση της επιτροπής Νόμπελ να τιμήσει τον 77χρονο Χάντκε έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις.
Ο Αυστριακός λογοτέχνης είχε στηρίξει τον Μιλόσεβιτς, τον είχε επισκεφθεί στη φυλακή και προσπάθησε να καταθέσει υπέρ του στη δίκη του ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου.
Εξάλλου στην κηδεία του Μιλόσεβιτς το 2006 είχε εκφωνήσει και επικήδειο στον οποίο είχε δηλώσει: «Είμαι εδώ για τη Γιουγκοσλαβία, για τη Σερβία, για τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς».
Διαδηλώσεις στη Στοκχόλμη
Στο μεταξύ εκατοντάδες άνθρωποι αναμένεται να συμμετάσχουν στις 18:00 τοπική ώρα (19:00 ώρα Ελλάδας) σε διαδήλωση κατά του Χάντκε στο κέντρο της Στοκχόλμης.
Μία πρώτη συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη νωρίτερα κοντά στο σημείο όπου θα πραγματοποιηθεί η τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ στον λογοτέχνη.
«Έχει δικαίωμα να γράφει ό,τι θέλει. Το πρόβλημα είναι ότι τον τιμούν για τα όσα έγραψε», αντέδρασε η διοργανώτρια μίας από τις διαδηλώσεις, η Τεουφίκα Σαμπάνοβιτς.
Γεννημένη το 1990 έχασε τον πατέρα της και τους περισσότερους συγγενείς της στη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, στην οποία 8.000 άνδρες και έφηβοι μουσουλμάνοι δολοφονήθηκαν από τις σερβικές δυνάμεις στη Βοσνία τον Ιούλιο του 1995.
«Υπερασπίζεται εγκληματίες πολέμου, δέχεται τη γενοκτονία, δέχεται τους αρνητές της γενοκτονίας. Πού είναι τα όρια του αποδεκτού;», διερωτήθηκε.
Την ίδια ώρα η σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter κυκλοφόρησε σήμερα έχοντας στο πρωτοσέλιδό της μία φωτογραφία από τις μητέρες της Σρεμπρένιτσα πάνω από τους τάφους των γιων, των συζύγων ή των πατεράδων τους, ενώ έχει και ένα δισέλιδο ρεπορτάζ για τη μαρτυρική πόλη.
Εξάλλου στις σελίδες του Πολιτισμού της εφημερίδας ο λογοτέχνης Γιασένκο Σελίμοβιτς, που γεννήθηκε στο Σεράγεβο και μετανάστευσε στη Σουηδία το 1992, εκτιμά ότι η βράβευση του Χάντκε «θα στοιχειώνει τη Σουηδική Ακαδημία για πάντα».
Παράθεμα: Ο Μιλόσεβιτς δεν αθωώθηκε | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Ο πρ. κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ Νότης Μαριάς στηρίζει ΚΚΕ | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές