Ο κ.Κουράκης (ΣΥΡΙΖΑ) οι Παλαιστίνιοι και η Εκκλησία

«Με κουράζουν οι πράξεις που δεν έκανα. Τα Ναι και τα Όχι που δεν είπα μου φράζουν το στόμα». [T.Kουράκης: «67%»]   

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

F.H.Lalaisse (1834): Έλληνας πατριάρχης και Εβραίος αστός στην Ιερουσαλήμ

Κύριε Ροϊδη,
Οβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καθηγητής κ.Τάσος Κουράκης είναι φίλος των Παλαιστινίων, όχι όμως στο βαθμό να κάνει κριτική στη ρατσιστική συμπεριφορά της ελληνικής Εκκλησίας απέναντί τους, που περιφρονεί, εξευτελίζει και εκμεταλλεύεται όσους από αυτούς είναι Ορθόδοξοι. Ενδεχομένως να αγνοεί το θέμα το οποίο επομένως θεωρώ αναγκαίο να παρουσιάσω. O κ.Κουράκης έχει συμμετάσχει στο «καράβι για τη Γάζα» και έχει επιτεθεί (23.8.2012) άδικα στον κ.Τσίπρα (πρωτοφανές για το ΣΥΡΙΖΑ που κανείς βουλευτής δεν ασκεί δημόσια κριτική στον Αρχηγό), επειδή συναντήθηκε με τον παλαίμαχο Ισραηλινό πολιτικό των Εργατικών Πρόεδρο Σιμόν Πέρες, πρωτεργάτη της ειρηνευτικής συμφωνίας του Όσλο (1994-Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης από κοινού με τον Αραφάτ).  Συνεπώς ο κ.Κουράκης επιδεικνύει με τον τρόπο του ένα τεράστιο ενδιαφέρον για τους Παλαιστινίους, το οποίο όμως σταματά μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα των Ελλήνων μεταναστών κληρικών και στις παράλογες εθνικοθρησκευτικές φαντασιώσεις της χώρας μας.
—–Ο κ.Κουράκης έχει κατά καιρούς εκφρασθεί υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος, πήρε μέρος στο «επιστημονικό» (Θου Κύριε…) συνέδριο «Αριστερά και Εκκλησία» και είπε εκεί πολλές αλήθειες. Σε άλλες εποχές θα τις θεωρούσαμε πολύ λίγες. Σήμερα καταντήσαμε να τις θεωρούμε πολλές. Αναγνωρίζω τις καλές του προθέσεις αλλά νομίζω ότι είχε υποχρέωση στον κατ’εξοχήν αρμόδιο χώρο και χρόνο να θέσει επίσημα, χάριν των φίλων του Παλαιστινίων, χάριν των αριστερών και των χριστιανικών αρχών που εδώ συμπίπτουν απόλυτα, το πρόβλημα της αποικιοκρατικού τύπου ελληνικής διοίκησης του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Είναι μια νοσηρή πραγματικότητα, που εκθέτει ανεπανόρθωτα την πατρίδα μας, η οποία για το καλό της οφείλει να την θεραπεύσει από μόνη της πριν να εξαναγκαστεί ταπεινωτικά να το κάνει. Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες (που κοροϊδεύουν τα «Αμερικανάκια» πως χαμπάρι δεν παίρνουν τι γίνεται στον έξω κόσμο) αγνοούν το πρόβλημα (όπως και κάθε τι που δε θίγει την καλοπέρασή τους), θα προσπαθήσω να το εκθέσω όσο πιο περιληπτικά γίνεται. Πάνω σε αυτή την άγνοια βασιζόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί στα μουλωχτά την κρατική εθνικιστική πολιτική, φτάνοντας στο σημείο ο κ.Τσίπρας  να ζητά (χαμηλόφωνα) αύξηση των μυστικών κονδυλίων που δίνει η Ελλάδα στην Αγία Μαφία των Ιεροσολύμων, υπό τον όρο η τελευταία να φορολογηθεί! Έχει μάλιστα ενδιαφέρον η σαφής αντιχριστιανική και αποικιοκρατική του τοποθέτηση, που βλέπει την Εκκλησία ως όργανο της εξωτερικής πολιτικής του Καίσαρα και που είναι σύμφωνη και με τη διαχρονική επίσημη εθνικιστική κυβερνητική θέση: «αυτό είναι ένα ειδικό θέμα και είναι και κάποια κονδύλια που δεν έχουν τόσο να κάνουν με την θρησκεία ή την Εκκλησία, αλλά με την ανάγκη να στηριχθούν οι πρωτοβουλίες και οι παρεμβάσεις του ελληνισμού και της χώρας σε κρίσιμες περιοχές» (Αmen.gr, Γ.Φερδής 21.3.2010).
—–Για να δούμε τώρα ποιές είναι αυτές οι αξιόμισθες παρεμβάσεις του Ελληνισμού, σε ξένα αμπελοχώραφα.  Ένα μικρό δείγμα του (ανέκαθεν γνωστού στους παροικούντες την αθηναϊκή Ιερουσαλήμ) δυσωδέστατου οχετού κάθε μορφής σκανδάλων (από φόνους και λαθρεμπόριο μέχρι οικονομικές καταχρήσεις και ροζ ιστορίες) που κρύβεται κάτω από την επωνυμία «Ελληνικό Πατριαρχείο Ιεροσολύμων», ήλθε από ατύχημα στο φως το 2005 και πήρε διεθνή δημοσιότητα. Συνοπτική κωμικοτραγική κατάληξή του κουκουλώματος όλων των υποθέσεων που βγήκαν στην επιφάνεια, ήταν η παράνομη εκθρόνιση και φυλάκιση σε μοναστηριακό κελί, χωρίς δίκη, του διαβόητου αγιότατου Ειρηναίου πατριάρχη Παλαιστινίων εκ Σάμου, από το διάδοχό του αγιότατο Θεόφιλο, ένα φτωχό χωριατόπουλο πολυμελούς οικογένειας τον Γαργαλιάνων, η οποία το ξεφορτώθηκε 12χρονο για να στρατολογηθεί στην Αγιοταφιτική Αδελφότητα (δέχεται αποκλειστικά άρρενες). Μικρό απάνθισμα (πολοστυμόριο) των σκανδάλων υπάρχει εδώ.
—–Να δούμε τώρα και την παγκόσμια αντιχριστανική πρωτοτυπία της μοναδικής Εκκλησίας στον κόσμο που αν και αρχαιότατη, οι πιστοί της διοικούνται από ξένους οικονομικούς μετανάστες. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων, και η ολότητα των-πλην ενός ή κατά καιρούς δύο κι αυτών με το στανιό, ύστερα από πιέσεις αραβικών κυβερνήσεων- Αρχιερέων του παλαιστινιακού ποιμνίου, είναι Έλληνες. Πως έχει στηθεί αυτό το αθεολόγητο ανοσιούργημα; Το 638 με τον Αχτιναμέ του κατακτητή χαλίφη Ομάρ Χαττάμπ, αναγνωρίστηκε η κυριαρχία του «πατριάρχη των  αυτοκρατορικών» Σωφρόνιου (καταγόμενου από την Δαμασκό) στα προσκυνήματα. Εδώ γίνεται επίκληση δυο αστείων ισχυρισμών:

• Α. Με τον όρο «αυτοκρατορικοί» εννοούνται, κατά τρόπο ανεξήγητο, οι (καταραμένοι από τη βυζαντινή ορθοδοξία) ακατανόμαστοι τότε Έλληνες, που ζούσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα και όχι οι ντόπιοι Άραβες Ορθόδοξοι πρώην υπήκοοι του ανατολικού Ρωμαίου αυτοκράτορα,
• Β. Το διάταγμα ενός μουσουλμάνου θρησκευτικού ηγέτη, βρίσκεται πάνω από τις ευαγγελικές αξίες και εξασφαλίζει με εγκυρότητα κάποια φαντασιακά κυριαρχικά εκκλησιαστικά δικαιώματα των Ελλήνων οικονομικών μεταναστών πάνω στην κατώτερη φυλή των ντόπιων ορθοδόξων.

—–Η συνθήκη αυτή, που σαφώς δεν αφορά τους Έλληνες (όχι πως θα είχε κάποια ηθική ή θρησκευτική αξία αν τους αφορούσε), επαναβεβαιώθηκε διαδοχικά με Χάττι Σερίφ του Πορθητή στα 1453 και με ανάλογα διατάγματα του Τούρκου Σουλτάνου Σελήμ Α΄ (1517) προς τον «πατριάρχη των Ρωμαίων» τον Άραβα Δωρόθεο Β΄Αττάλα και με άλλα συναφή αργότερα. Οι συνθήκες των Παρισίων και του Βερολίνου (1856 και 1878) επικύρωσαν το υπάρχον καθεστώς. Ο πελοποννήσιος μετανάστης πατριάρχης Γερμανός Β΄ (1534), ένα καλογεροπαίδι που ήλθε να βρει την τύχη του, που διαδέχθηκε τον τελευταίο Άραβα πατριάρχη Αττάλα (σε «Αττάλη» προσπαθεί κωμικά να τον ελληνοποιήσει η «Ηθική και Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια»), στάλαξε για λόγους συντεχνιακούς το φαρμάκι του φυλετισμού με τις πλάτες του σουλτανικού πατριάρχη της Πόλης, θεσπίζοντας την αυθαιρεσία να μην γίνονται μοναχοί οι Άραβες ορθόδοξοι, στους οποίους επέτρεψε μόνον την έγγαμη ιεροσύνη, κλείνοντάς τους έτσι σχεδόν απόλυτα τον δρόμο προς την αρχιεροσύνη. Η ελληνική βιβλιογραφία γράφει μόνο υπαινικτικά για την αντιχριστιανική ενέργεια του Γερμανού. Η εγκυκλοπαίδεια του «Ελευθερουδάκη», θεωρώντας τον Πανάγιο Τάφο εθνικό λάφυρο της Αρείας φυλής μας, γράφει πως «η πατριαρχεία του αποτελεί λαμπρότατον σημείον της εκεί εθνικής εξελίξεως». Από κοντά και η «Ηθική κλπ Εγκυκλοπαίδεια», που της ξεφεύγει όμως μια (μισή) αλήθεια: «Πτωχοί και ασήμαντοι ήσαν οι προ του Γερμανού πατριάρχαι, μεταξύ των οποίων και τινες Άραβες». Άραβες λοιπόν, έστω και «τινές», ομολογείται πως υπήρχαν ως πατριάρχες προ του «σημαντικού» χωριάτη Γερμανού. Κανένα φιρμάνι δεν τους είχε αποκλείσει και κανένα πιστοποιητικό ελληνικότητας δεν ζητούσε κανείς Χαλίφης ή Σουλτάνος και πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε αυτό σε  αυτοκρατορίες που αγνοούσαν τον Έλληνα και γνώριζαν μόνο τον ορθόδοξο Ρωμαίο. Ένας παρείσακτος συμφεροντολόγος λοιπόν, διώχνει πραξικοπηματικά τους ντόπιους από το σπίτι τους, επωφελούμενος από την εξουσία που του δίνει το ρωμέικο πατριαρχείο στην Ιστανμπούλ, που βρίσκεται στην αυλή του Οθωμανού τυράννου και μπορεί να κάνει ότι θέλει πάνω στους ορφανούς από κάθε κρατική προστασία Παλαιστίνιους Ορθόδοξους, ένα αγράμματο, φοβισμένο και ανυποψίαστο ποίμνιο σε μια εποχή που όλοι οι ορθόδοξοι ανήκουν στο μιλιέτι των Ρουμ. Στην ουσία το κίνητρο δεν είναι ο εθνικισμός που δεν υφίστατο ούτε ως έννοια εκείνη την εποχή, αλλά η πιο αισχρή παρεοκρατία, η δημιουργία ενός εξουσιαστικού λόμπυ τυχοδιωκτών, που ροβόλησαν από τα μακρινά χωριά τους, είτε γιατί δεν είχαν στον ήλιο  μοίρα είτε γιατί οι φιλοδοξίες τους δεν χωρούσαν εκεί, για να καλοπεράσουν σε βάρος των φτωχών ιθαγενών, εμπορευόμενοι τα χνάρια του Χριστού και περιθωριοποιώντας τους συμπατριώτες του. Στον χώρο της Ανατολής υπήρχε πάντα η τυχοδιωκτική παράδοση και ο Πακτωλός των Αγίων Τόπων ήταν πραγματικός πειρασμός για κάθε περιπλανώμενο αγύρτη ρασοφόρο. Αυτή η νοοτροπία επιβεβαιώνεται και από το επόμενο βήμα του Γερμανού, να βολέψει για διάδοχό του τον Δημητσανίτη ανιψιό του Σωφρόνιο και να αντικαταστήσει βαθμιαία στην μακρόχρονη πατριαρχία του (45 χρόνια) τους Άραβες επισκόπους με Έλληνες. Αλλά και οι δυο διάδοχοι του Σωφρόνιου προέρχονταν από την ίδια παρέα με αυτόν, ήταν μέλη της μονής Φιλοσόφου της Δημητσάνας. Αυτή η ανομολόγητη παρεοκρατία διαιωνίζεται μέχρι σήμερα με την διαίρεση  του αδελφάτου σε εθνικοτοπικές φατρίες Σαμίων, Κρητών, Χιωτών κλπ. και με την λειτουργία του ως Λεγεώνας των Ξένων, ξένων που την ηθική στάθμη και τα κίνητρά τους έχει κατά καιρούς αποκαλύψει εκών άκων ο ελληνικός Τύπος. Το εθνικό αυτό όνειδος, που θεωρείται πατριωτικό κατόρθωμα,  δεν έχει το παραμικρό εκκλησιολογικό έρεισμα. Προσβάλλει ακόμη τις ωραιότερες ιστορικές σελίδες των Ελλήνων η συνήθης παρομοίωση των τρυφηλών Αγιοταφιτών κηφήνων, που καταπατούν και απομυζούν ξένα εδάφη, με τους ήρωες των Θερμοπυλών (!) επειδή λέει φυλάνε και ελόγου τους στις όχθες του Ιορδάνη κάποια ουρανοκατέβατα ελληνικά σύνορα.

Aρχές 20ου αι. τάφος της Μαρίας της Ναζαρέτ, στο κέντρο του συρφετού ο Ρωμιός πατριάρχης.

 —–Το μικρόβιο της αίρεσης του φυλετισμού, έχει μπολιάσει τόσο βαθιά την νεοελληνική Αγιοταφική αδελφότητα  (η οποία διαδέχθηκε την «Αδελφότητα των Σπουδαίων»), που ακόμη και ένα μαύρο της πρόβατο, ο απολυμένος επίσκοπος Νικηφόρος της Κωνσταντίνης, που κατάγγελλε φωναχτά τις ποταπότητες του Ειρηναίου, υπερασπιζόταν στη βραχύχρονη ιστοσελίδα του με αφελή επιχειρήματα («οι Παλαιστίνιοι είναι ελληνικής καταγωγής») την ελληνικότητα του πατριαρχείου. Αν λοιπόν (και) οι Παλαιστίνιοι (όπως και οι Ερυθρόδερμοι;), είναι ελληνικής καταγωγής (μήπως και ο Χριστός δεν ήτο Έλλην;) και δεν το ξέρουν, αυτό αποτελεί λόγο για να μην χειροτονούνται παλαιστίνιοι επίσκοποι και να μην εκλέγεται παλαιστίνιος πατριάρχης;

—–Μήπως όμως υπήρξε ποτέ παράδοση Ελλήνων πατριαρχών; Πρώτος επίσκοπος της πόλης θεωρείται ο Ιάκωβος ο αδελφός του Χριστού, αυτόν σύμφωνα με τον Ηγήσιππο όπως τα μεταφέρει ο Ευσέβιος (3, 23, 7), τον διαδέχθηκαν συγγενείς του Ιησού ίσως παιδιά του αδελφού του Ιούδα.  Σχεδόν όλοι οι διάδοχοί του Ιακώβου είχαν ονόματα ιουδαϊκά  και ρωμαϊκά. (Συμεών, Ιούστος, Ζακχαίος, Τωβίας, Βενιαμίν, Ιωάννης, Ματθίας, Σενέκας, Λευής, Εφραίμ, Ιωσήφ, Ιούδας, Πούπλιος, Μάξιμος, Ιούλιος, Γάϊος, Σύμμαχος, Ουάλης, Αίλιος, Μαζαβάνης, Ζάμβδας, Ιουβενάλιος, Σαλλούστιος, Ηλίας, Αμώς, Ισαάκιος, Ζαχαρίας, Μόδεστος κλπ). Αλλά και ελληνικό αν ήταν κάποιο όνομα, όπως του Λεόντιου από τη Στρώμνιτσα (1190), αυτό δεν αποδεικνύει ελληνικότητα ούτε στην φυλή ούτε στην συνείδηση ειδικά σε μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη μεν στην επίσημη γλώσσα της, που τους Έλληνες όμως τους θεωρούσε μιαρούς. Αλλά και πίσω από βυζαντινά πατριαρχικά ονόματα όπως Σέργιος (844), κρύβεται ένα καθαρά αραβικό επώνυμο όπως Μανσούρ. Άλλωστε Άραβας χρονογράφος αναφέρει πως το 882 οι μοναχοί των Βόστρων, ήταν Άραβες (Βλ. Χρυσόστομου Παπαδόπουλου «Ιστορία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων»). Το να χαρακτηρίζονται Έλληνες  οι Παλαιστίνιοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μόνο και μόνο επειδή γνώριζαν, όσοι και όσο γνώριζαν, την διαδεδομένη-και ειδικά αργότερα ως λειτουργική γλώσσα-ελληνική, είναι σαν να θεωρούνται σήμερα οι αγγλομαθείς πληθυσμοί ως Βρετανοί ή οι λατινομαθείς καθολικοί κληρικοί ως Ρωμαίοι.
—–Το ζήτημα των  αραβικών μαύρων προβάτων αναθερμάνθηκε το 1872 με αφορμή το βουλγαρικό σχίσμα (εικ.3-Βούλγαρος παπάς, 1883) και  το 1875 το πατριαρχείο πέτυχε να ονομαστεί ρωμέϊκο («ρουμ πατριχανέ»), αντιμετωπίζοντας έτσι την πανσλαβιστική προπαγάνδα που από το 1847  μέσω του Ρώσου κληρικού Πορφύριου Ουσπένσκυ και της «Ρωσικής Αποστολής» υποδαύλιζε τις  εύλογες απαιτήσεις του αραβικού κοπαδιού, εξαγοράζοντας και την υποστήριξη Ελλήνων κληρικών. Ακόμη και πρόσφατα Έλληνες αρχιερείς όπως ο αντίπαλος του Ειρηναίου Βόστρων Τιμόθεος κατηγορήθηκαν ως άνθρωποι  της Μόσχας, ο συγκεκριμένος επειδή είχε σπουδάσει εκεί. Το 1890 ο ατέρμων πόλεμος για την επικυριαρχία εξανάγκασε σε παραίτηση (λίγο  μετά πέθανε) τον πατριάρχη Νικόδημο που έχοντας διατελέσει  Έξαρχος στη Μόσχα ανακάλυψε την γοητεία της ρωσικής πολιτικής και έφτασε να βάλει προσωρινά λουκέτο στην Θεολογική Σχολή του Σταυρού. Η ίδρυση ρωσικών ναών, μονών, ξενώνων, σχολών στην Αγία Πόλη, οδήγησε σε ανταρσία την ελληνική αδελφότητα, που έβλεπε να απειλείται το δικό της μαγαζί. Το θέμα της αραβοποίησης πήρε διαστάσεις ξανά το 1908, και ο μετέπειτα επίσκοπος Αθηνών, Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας αρχιμανδρίτης Μελέτιος Μεταξάκης υποστήριξε αποτελεσματικά τα ρωμέϊκα συντεχνιακά προνόμια στην Πύλη. To 1935 εξελέγη πατριάρχης ο Τιμόθεος. Όμως την εκλογή του προσέβαλε το μέλος της ορθόδοξης παλαιστινιακής κοινότητας Χάννα Ατάλλα. Ένσταση για την εκλογή του Τιμόθεου, υπέβαλλε και ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής του Β΄ Αραβορθόδοξου συνεδρίου Γιακούπ Φαράτζ. Ο Τιμόθεος ανέλαβε τα καθήκοντά του το 1939, όταν εκδόθηκε βεράτιο αναγνώρισής του, από το Γεώργιο Στ΄ της Αγγλίας. Μέχρι σήμερα οι ιθαγενείς κινούνται για κατάληψη του θρόνου από δικό τους ιερωμένο, υπό τις απειλητικές κραυγές Ελλαδιτών δημοσιογράφων, που φωνάζουν πως θα “χάσουμε” το εθνικό προικιό του κ.Τσίπρα. Αλλά πώς να κατηγορήσει κανείς δημοσιογράφους του σωρού, όταν κοτζαμάν φιλόσοφος με τις Χαϋδελβέργες του όπως ο Κ.Τσάτσος που γεύτηκε το απρόοπτο λιτό πατριαρχικό γεύμα με ότι «βρισκούμενο» (!), δηλαδή «Ψάρια, χαβιάρια (!!!), όλων των ειδών τα χόρτα και τα νηστήσιμα γλυκά», μας εκμυστηρεύεται σαν επαρχιώτης δημοδιδάσκαλος, λες κι ανήκουμε όλοι μας στην ίδια παλιοπαρέα εθνικιστών, τον εθνικό φόβο του: «…το ποίμνιο…είναι κατά μεγάλη πλειοψηφία αραβικό….φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια και το Πατριαρχείο αυτό θα πέση στα χέρια των Αράβων…Ο αγώνας των λίγων Ελλήνων να κρατηθούν με τα νύχια…(σημ.Λασκ., μάλλον με τα δόντια).. …είναι συγκινητικός…». Ο «αγώνας» αυτός, ενός κλειστού κλαμπ ρασοφόρων, συμβαδίζει με την παραμέληση του, αποκλειστικά αραβικού, εκκλησιάσματος (εκτός αν θεωρηθούν ως εκκλησίασμα και οι ευάριθμοι Έλληνες που ταξινομούνται-απογραφή σκανδάλων του 2005-κυρίως σε υπαλλήλους του προξενείου, σε συγγενολόγια των δεσποτάδων, σε ανδρικά μοντέλα, «ανιψιούς», τουριστικούς πράκτορες, νεαρούς λογιστές, αστυνομικούς, σεκιουριτάδες, και ναρκωέμπορους). Αποτέλεσμά του είναι η συρρίκνωσή του ορθόδοξου εκκλησιάσματος στο 25% των ντόπιων Χριστιανών, έναντι του 67% του 1948. Η εγκατάλειψη των Αράβων ορθοδόξων στην φτώχεια τους τους εξαναγκάζει σε μεταπήδηση σε άλλες χριστιανικές ομολογίες (Eυαγγελικοί των ΗΠΑ) που δεν διανοούνται να περιφρονήσουν τους ντόπιους. Οι Καθολικοί έχουν Παλαιστίνιο πατριάρχη και οι Ουνίτες ιθαγενείς επισκόπους, που ταυτίζονται με το ποίμνιό τους και δεν το θεωρούν πεδίο λαφυραγωγίας ή εθνικής επικυριαρχίας. Ο γνωστός ιεράρχης Ιλλαρίωνας Καπούτζι για παράδειγμα, είχε συλληφθεί από τις αρχές του Ισραήλ γιατί μετέφερε λαθραίο οπλισμό στους Παλαιστινίους.  Πολλοί Ορθόδοξοι μεταναστεύουν κυρίως στις ΗΠΑ, όπου εντάσσονται στο κλίμα της αραβικής Εκκλησίας της Αντιόχειας και ελάχιστοι στο βικαριάτο (υπό τον Έλληνα αρχιεπίσκοπο!) που κατάφερε να ιδρύσει μόλις το 2008 σε αντιπερισπασμό η ελληνική Αρχιεπισκοπή των ΗΠΑ, την οποία κατήγγειλε (8.2008) ο Άραβας μητροπολίτης Φίλιππος, πρωθιεράρχης της Αντιοχειανής Εκκλησίας στις ΗΠΑ. Παράλληλα η ορθόδοξη παλαιστινιακή οργάνωση «Task force….” (Oμάδα δράσης για την ενίσχυση των παλαιστινίων ορθοδόξων»), που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1994 στις ΗΠΑ, αγωνίζεται για να επιστρέψει το πατριαρχείο στον λαό του και να διωχθούν οι εισβολείς.
—–Τέλος αρκετοί ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι έχουν επίσης μεταστραφεί στο Ισλάμ.
—–Η αστρονομική περιουσία του πατριαρχείου Ιεροσολύμων, του δεύτερου μετά το κράτος του Ισραήλ ιδιοκτήτη γης στην περιοχή, αποκαλύφθηκε στο ευρύ κοινό με την υπόθεση των αγοραπωλησιών των (φυγόδικου «λογιστή» νεαρού) Παπαδήμα-αγίου Ειρηναίου. Ο Κάρολος Μαρξ, είχε προειδοποιήσει αναφερόμενος σε φιρμάνια της Πύλης, από όπου προκύπτει πως οι «Έλληνες….γνώριζαν πάντα πώς να αποκτούν ψευδείς τίτλους» Ο ίδιος αναφέρεται στους καθιερωμένους καβγάδες των Ελλήνων, Λατίνων, Αρμενίων, Κοπτών, Σύριων, Αβυσσυνών, που κάνουν τους αγράμματους τηλεδημοσιογράφους μας να πέφτουν από τα σύννεφα: «Φαντασθείτε όλους αυτούς να πολιορκούν τον Άγιο Τάφο σε μια μάχη καλογέρων για….ένα χαλί…μια καρέκλα…..» (Karl Marx, New-York Herald Tribune-3.28. 1854, «On the History of the Eastern Question»). Kυριολεκτικά ίσχυε λοιπόν και ισχύει το «Επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον».
—–Αν οι βαλκανικοί λαοί και η Αντιόχεια κατάφεραν να αποτινάξουν τον εκκλησιαστικό ζυγό των Ελλήνων ένα αιώνα πριν, οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται ακόμη. Το 1998 οι Αραβοορθόδοξοι έκαναν καθιστική διαμαρτυρία έξω από το πατριαρχείο: «δεν ανεχόμαστε άλλο να μας εκπροσωπεί ένα Πατριαρχείο σε τέτοιο χάλι». Όταν (19-12-2000) πέθανε ο πατριάρχης Διόδωρος οι εφημερίδες απαριθμούσαν τα προσόντα των (Ελλήνων) υποψηφίων: «Φίλος της βασιλικής οικογένειας της Ιορδανίας», «εκλεκτός της ελληνικής κυβέρνησης», «άνθρωπος της Μόσχας», «φίλος του Χριστόδουλου» που προσπαθούσε όμως «να πείσει τον κ.Μπερνς ότι είναι δικός τους δηλαδή φίλος και των Η.Π.Α».  (Γ.Καλοκαιρινός, «Καθημερινή», 22-7-2001).  Το κοπάδι των Αράβων πιστών, ήταν ο μόνος απών και ο τοποτηρητής Κορνήλιος, καυχιόταν ο αθεόφοβος ότι στις φλέβες των Αγιοταφιτών κυλάει «αίμα Ελληνικό» (Μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων «Mega», 21-12-2000). Δώδεκα Άραβες ιερείς προσέφυγαν τον Μάϊο του 2001 στα δικαστήρια, ζητώντας να εκλέγονται και Άραβες αρχιερείς, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εκλογή Άραβα πατριάρχη (Θ.Τάτσης «Ελευθεροτυπία’, 11-7-2001). Την ίδια στιγμή, 10 μητροπολίτες του πατριαρχείου, με επιστολή τους στον Έλληνα πρωθυπουργό, ζητούσαν να παρέμβει στην κυβέρνηση του Ισραήλ, η οποία διέγραψε από τον κατάλογο των εκλόγιμων υποψηφίων πατριαρχών, 5 από αυτούς, υποδεικνύοντας ως συνενόχους παράγοντες του ελληνικού ΥΠΕΞ. («Νέοι Άνθρωποι», 27-7-2001). Ταυτόχρονα ο Ιεραπόλεως Ειρηναίος κατηγορούσε ονομαστικά αξιωματούχους του Υπουργείου, ότι προωθούσαν συγκεκριμένο υποψήφιο. Τον Σεπτέμβριο του 2003, εκπρόσωποι των Παλαιστινίων ορθοδόξων, απείλησαν πως αν δεν προωθηθεί η συμμετοχή του «αραβόφωνου» ποιμνίου θα «προχωρήσουν στην ίδρυση της δικής τους Εκκλησίας» («Ελευθεροτυπία»). Το ΥΠΕΞ (Παπανδρέου Γ΄, υπήρχαν λεφτά) διέθεσε 200 εκατομμύρια ώστε να παραστούν οι Ελλαδίτες φίλοι του νέου πατριάρχη Ειρηναίου στην ενθρόνισή του («Ελευθεροτυπία», 18-9-2001). Το πάθημα της Σύναξης των αρχηγών της Ορθοδοξίας τα Χριστούγεννα του 2000, η οποία πέρασε απαρατήρητη διεθνώς, όπου «οι Άραβες ορθόδοξοι…διαμαρτύρονταν για μια ακόμη φορά για την εκποίηση ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου» και «την ημέρα των Χριστουγέννων ελάχιστοι ήταν οι χριστιανοί που λειτουργήθηκαν…η μεγάλη πλειονότητα κλείστηκε στο σπίτι της…» (Μ.Αντωνιάδου, «Βήμα», 10-1-2000), έπρεπε να μην επαναληφθεί, γι’αυτό χρειαζόντουσαν κομπάρσοι, σκηνοθέτης και λεφτά. Ένα κακόφημο πάμπλουτο πατριαρχείο που μισείται από το ποίμνιό του και Έλληνες πολιτικοί που το χρηματοδοτούν κι από πάνω με δημόσιο χρήμα για να μπορεί να ασχημονεί. Όταν το απόστημα έσπασε, με επιστολή του ο τελετάρχης της ενθρόνισης μοναχός Βαβύλης υπενθύμισε στον Ειρηναίο την σύνθεση του εκκλησιάσματός της: «κοινοί κακοποιοί και ρουφιάνοι, εκμεταλλευτές και απατεώνες, ευκαιριατζήδες και εκβιαστές, ήρθαν και φιλοξενήθησαν επί 10 ημέρες στα καλύτερα ξανοδοχεία, τους φερθήκαμε σαν οδηγοί, αχθοφόροι και υπηρέτες, εννοείται ότι σας έβλεπαν όσο συχνά επιθυμούσαν και στη συνέχεια επέστρεψαν στην Ελλάδα για να μας συκοφαντήσουν, να μας υβρίσουν, να παραπονεθούν ότι δήθεν επλήρωσαν από την τσέπη τους!, ότι τους βάλαμε στα χειρότερα ξενοδοχεία!, ότι η ενθρόνιση ήταν αποτυχημένη…» («Ελευθεροτυπία»-16.2.2005).
—–Ένα άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» (2.4.2005) του δρ.Θεολογίας και αρχισυντάκτη της ορθόδοξης «Σύναξης» Θανάση Παπαθανασίου, μιλά την γλώσσα της αλήθειας: «…παγίως και ομοφώνως το Πατριαρχείο (στην πραγματικότητα όχι μόνο των Ιεροσολύμων) χαρακτηρίζεται…..προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού….Το Πατριαρχείο όντως περισφίγγεται από δαγκάνες….του εθνικισμού και του φυλετισμού. Με ποια θεολογική λογική θεωρείται…προίκα ενός κράτους, ενός έθνους..Πως είναι δυνατόν εκκλησιαστικοί άνδρες να προσδιορίζουν ατιμώρητα ως κύριο προσόν ενός Πατριάρχη το ελληνικό DNA; Πόσο εκκλησιαστικός είναι ο αποκλεισμός των Παλαιστινίων κληρικών από το βαθμό του επισκόπου…Ο εθνικισμός και ο φυλετισμός ..είναι καρκίνος στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας..σύρουν τον Σταυρωμένο..φαρμακώνουν την Εκκλησία….».
—–«O Διόδωρος δεν έκρυβε στις συνεντεύξεις του ότι πωλούσε γη. ‘Χιλιάδες στρέμματα έχουν πουληθεί σε Εβραίους ειδικά στην περιοχή της Ιερουσαλήμ’ αναφέρει το πόρισμα» των Παλαιστινίων που έχει στην προμετωπίδα του την ευαγγελική φράση «Θα μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Το πόρισμα γράφει «ότι ενώ το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο είναι πλούσιο, δεν φροντίζει να χτίσει ούτε ένα σχολείο ή να διαθέσει για φιλανθρωπία όπως κάνουν άλλες εκκλησίες». Ο ίδιος φάκελος (Κ.Ελευθεροτυπία» 29.5’05, Β.Σιούτη), περιλαμβάνει και πρόστυχες, ιταμές δηλώσεις σε ισραηλινές εφημερίδες του εκλεκτού των ελληνικών κυβερνήσεων Θερμοπυλάρχη πατριάρχη Διόδωρου Καρίβαλη (Είχε αδυναμία σε καμπαρετζούδες και κλέφτρες Ρουμάνες καλόγριες και είχε συλληφθεί για λαθρεμπόριο χρυσού, ο δε αδελφός του αρχιμανδρίτης, συνελήφθη νύχτα από την Αστυνομία να «ψωνίζεται» στον Πειραιά) για το ποίμνιό του: «Αυτή η εκκλησία είναι Εκκλησία των Ελλήνων. Αν δεν αποδέχονται τους κανόνες μας να αλλάξουν Εκκλησία ή να φτιάξουν μια δική τους. Εμείς οι Έλληνες βρισκόμαστε στην περιοχή από την εποχή του Μ.Αλεξάνδρου πριν τους Άραβες».

 

Δειγματοληπτικά για γέλια και για κλάματα:

1. (Να κλείσει τον Πανάγιο Τάφο απειλεί ο Γαργαλιανιώτης πατριάρχης). Greek Orthodox patriarch threatens to close Holy Sepulchre over water dispute
2. (Διαδήλωση Παλαιστινίων Ορθοδόξων κατά του Σαμιώτη πατριάρχη, με τραυματίες). Several injured in Jerusalem protest against Greek patriarch -Injured include police officer; media reports accuse Irineos I of selling Church land in Jerusalem to Jews. (Ηaaretz by Reuters)
3. O Έλληνας Aρχιμανδρίτης Φώτιος (γνωστός για την προσφώνησή του σε Έλληνα μητροπολίτη «Μωρή πατσαβούρα τακουνού»-‘Ελευθεροτυπία’, 03/04/2005) μουντζώνει Έλληνες κληρικούς που του άρπαξαν την είσπραξη (Βίντεο του ‘Jungle report’)