Όταν ο δεσπότης «Χωροφύλακας» έσπαγε την τηλεόραση τριών ηλικιωμένων καλογριών

[εκεί όπου ζούσε απομονωμένο από τον κόσμο και ένα κοριτσάκι]

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση δεσπότη που να φεύγει σε τέτοιο κλίμα πάνδημης αποδοκιμασίας, χωρίς να τολμά να τον υπερασπιστεί ούτε το υπό κατάρρευση και αλληλοσφαγή υπόδικο σατανιστικό χιτλερικό κόμμα, το αυτοπροσδιοριζόμενο ως «σπορά των νικημένων του ’45», που το επαινούσε και αυτό ανταποδίδοντας τον υποστήριζε σταθερά. Έχοντας επιτεθεί ακόμη και στον Τσίπρα, τον οποίο τόσο προκλητικά ο υμνητής των βασανιστών της Χούντας τον υμνούσε το 2015, χωρίς αυτός να τον αποδοκιμάσει και ο οποίος είχε σπεύσει από το 2012 να τον νομιμοποιήσει από Αριστερά σκυλεύοντας βάναυσα τη μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού στα Καλάβρυτα, παριστάμενος σε μνημόσυνο των θυμάτων των χιτλερικών στρατευμάτων από επίσκοπο που υποστηρίζει το χιτλερικό κόμμα (βλ. «Ο κ.Τσίπρας ντροπιάζει την Αριστερά»). Μια απλή διερεύνηση των δημοσιογραφικών διαρροών του βίου του Αμβροσίου και των σκανδάλων του περιβάλλοντός του (τρισμάκαρ Χριστόδουλος, ιερότατος Καλλίνικος-της χουντικής «Χρυσοπηγής» αμφότεροι, άγιος Θεόκλητος Βρεσθένης τ. Θεσσαλιώτιδος, πανοσιότατος αρχιμανδρίτης στενός συνεργάτης του Αμβρόσιου, που συγκατοικούσε με νεαρό κλέφτη Αλβανό), θα αποκάλυπτε τις πτυχές εκείνες που δεν συμφωνούν με το ρατσιστικά ομοφοβικό προφίλ που καλλιέργησε («Ο Αμβρόσιος φεύγει λόγω αφυδάτωσης»). Η επιδεικτική και ακραία ηθικολογική υποκρισία, κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της ιερατικής του πορείας.

Αντιγράφω παρακάτω από τη δημοσιογραφική επιτυχία του μπλογκ ONEMAN (Κώστας Μανιάτης), που βρήκε και ανέσυρε στη δημοσιότητα ένα παλιό ρεπορτάζ του παλιού καλού δημοσιογράφου Γιάννη Διακογιάννη στην «Ελευθεροτυπία» της   17/71982 «Όταν ο Αμβρόσιος έσπασε με τη μαγκούρα του την τηλεόραση ενός μοναστηριού. Τι συνέβη σε τέσσερις καλόγριες που έκαναν το λάθος να αγοράσουν τηλεόραση το 1982». Δεν είχε συμπληρωθεί ακόμη ο πρώτος χρόνος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ένας άνεμος αλλαγών και ελπίδων, μάταιων των περισσότερων όπως αποδείχτηκε μετά, είχε πνεύσει σε όλη τη χώρα. Στο ρεπορτάζ, πέρα από τη σαδιστική κακότητα και την απύθμενη υποκρισία του ψευτοηθικολόγου Αμβρόσιου, που θεώρησε την τηλεόραση, στην οποία ο ίδιος έχει εμφανιστεί εκατοντάδες φορές ως ακατάλληλη για τις μοναχές της Μονής Πεπελενίτσας [από τη σλάβικη λέξη πεπέλ (pepel)=στάχτη], ενός μοναστηριού κοντά στη σλαβική Βοστίτσα (το ελληνικό Αίγιο), του οποίου η (αφορολόγητη) εικόνα της Παναγίας επιδιδόταν κατά την Εκκλησία στο σπορ της ορειβασίας, υπάρχει και η τραγωδία ενός ανήλικου κοριτσιού, της μικρής Ευσταθίας, δόκιμης μοναχής κατα τον δημοσιογράφο, φυλακισμένου στο ίδιο μοναστήρι, όπου πάμπτωχοι απελπισμένοι γονείς εμπιστεύονταν ακόμη και δίχρονες θυγατέρες τους. Έχουμε θίξει επαναληπτικά αυτό το κορυφαίο ζήτημα προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών των ιερών ιδρυμάτων, αισθανόμενοι ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τα ορφανά δεν έχουν φωνή και κανένα κόμμα δε ενδιαφέρεται να τα προστατεύσει, ιδιαίτερα «το κόμμα της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς» (αυτό που ψηφίζει συνεχώς «παρών» στις φοροαπαλλαγές του Άθωνα), από τη στιγμή που δεν είναι παιδιά στελεχών του, δεν συνδικαλίζονται και δεν ψηφίζουν («Το ΚΚΕ και τα παιδάκια των ευσεβών ιδρυμάτων»). Με την ευκαιρία να σημειώσω πως ο Σεβασμιότατος μητροπολίτης Λιάνας Κανέλλη, Θοδωρή Δρίτσα, Σεμίνας Διγενή και Βαγγέλη Μαρινάκη Χρήστος Μεντζελόπουλος, αναγκάστηκε να κατεβάσει με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, μετά από αλλεπάλληλα δημοσιεύματά μας, τον ύμνο προς το παιδεραστικό ίδρυμα «Παιδικό Σπίτι», στο οποίο ο προκλητικά ανώνυμος και ατιμώρητος εξομολόγος (χωρίς να έχει δοθεί καμία εξήγηση), όπως κατατέθηκε στη δίκη, κάρφωνε στον θεολόγο διευθυντή του, τα παιδάκια που του εμπιστεύτηκαν το μαρτύριό τους («Γιατί η Μητρόπολη Πειραιά υμνεί ένα ίδρυμα παιδεραστίας;», 13.10.2018). Είναι κι αυτό κάτι:
https://imp.gr/component/flexicontent/2-uncategorised/21-istoria.html : «Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς». ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ…ΤΑ ΦΥΤΩΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ…εἶναι ἱστορικά ἀναγκαῖο, ἀλλά και ἕνεκα δικαιοσύνης νά ἀναφερθοῦν μερικά ὀνόματα ἀπ’ αὐτά τά συλλογικά, πνευματικά φυτώρια πού με…εὐλογημένους λαϊκούς θεολόγους… κράτησαν ὁλόκληρες δεκαετίες καί κρατοῦν καί σήμερα τίς ἐκκλησιαστικές Θερμοπύλες, διατηρώντας ἀναμμένη τή δάδα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμιοσύνης…ὅπως εἶναι:… , το «Παιδικό Σπίτι» (1970),..» (Ημερόλογιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς 2008).

Ακολουθεί το ρεπορτάζ για τον Αμβρόσιο και την αμαρτωλή συσκευή την οποία με τραμπουκισμό έσπασε και απήγαγε, όπως και τη δεύτερη τηλεόραση της Μονής, που οι καλόγριες αγόρασαν με ανεξοφλητες ακόμη δόσεις. Κανονική άνανδρη, μικρόψυχη κλοπή δηλαδή, σε βάρος απροστάτευτων υποτακτικών του γυναικών και ενός κοριτσιού, που δεν είχε άλλη δυνατότητα να πληροφορηθεί τα του κόσμου: «H ποιμαντορική ράβδος, από θρησκευτικό σύμβολο μετατράπηκε σε όργανο δίωξης της ‘ακολασίας’ καλογραίων. ‘Δράστης’ ο Αμβρόσιος Λενής, μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων. ‘Θύματα’, καλόγριες στο μοναστήρι της Πεπελενίτσας, καμιά 20αριά χλμ. από το Αίγιο». Έτσι ξεκινάει το ρεπορτάζ του ο Γιάννης Διακογιάννης στα ‘ΝΕΑ’, στο φύλλο της 17ης Ιουλίου του 1982, απεσταλμένος στο μοναστήρι όπου ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος, «κατηγορήθηκε» ότι έσπασε με την «ράβδο» του την τηλεόραση που είχαν μόλις αγοράσει τέσσερις καλόγριες. Ο λόγος; Ότι «μοναχισμός και τηλεόραση δεν συμβιβάζονται», τουλάχιστον με όσα υποστήριξε και η 92χρονη ηγουμένη Σαλώμη. Η μοναχή Μακαρία περιέγραψε αναλυτικά το ‘αμάρτημά’ της: «Κάποιος του τόπε του σεβασμιώτατου ότι υπάρχουν 2 τηλεοράσεις στο μοναστήρι.

Έτσι, μια μέρα γύρω στις 8.15 μ.μ. μαζί με τον πρωτοσύγγελο έρχονται εδώ πέρα. Βλέπει ο Αμβρόσιος την τηλεόραση, που τη χρωστάμε ακόμη και μας κόστισε 33.000 δρχ., βάζεις τις φωνές γιατί δεν τον ρωτήσαμε, σηκώνει την πατερίτσα και κάνει θρύψαλα την οθόνη. Πώς δεν μας γκρέμισε το κελί». Θυμηθήκαμε αυτήν την είδηση με αφορμή τα δημοσιεύματα που βλέπουν το φως τις τελευταίες ημέρες, από τις συμβουλές του Μητροπολίτη Μόρφου για το πώς να μη βγει το παιδί σας γκέι μέχρι την καθιέρωση της ‘Ημέρας του Αγέννητου Παιδιού’ από την Ιερά Σύνοδο. Ένα ρεπορτάζ από το 1982, μια μικρή υπενθύμιση, ότι ο σκοταδισμός έχει μία πορεία μέσα στον χρόνο, και ότι όπως δεν εμφανίζεται ξαφνικά, έτσι δυστυχώς, δεν εξαφανίζεται και ξαφνικά.Πηγή: Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής».