[Η Φιλόσοφος Μαθηματικός και η Καλογριά Υμνογράφος]
Μπλογκ Ροϊδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παρά τις ασάφειες που υπάρχουν γύρω από την ύπαρξη της Κασσιανής, που σαφώς περιβάλλεται και από ανεξακρίβωτο νεφέλωμα θρησκευτικών και συναφών παραδόσεων, υπάρχει το ποιητικό και μουσικό της έργο και οι ιστορικές μαρτυρίες (Συμεών ο Μάγιστρος, Ζωναράς κλπ), που την τοποθετούν με βεβαιότητα στον ιστορικό χώρο. Το φημολογούμενο πλατωνικό της ειδύλλιο με τον εικονομάχο αυτοκράτορα Θεόφιλο, που έκανε από πληγωμένο αντρικό εγωισμό («Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα»-«Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα») το λάθος να επιλέξει αντ’αυτής την εικονόδουλη μέγαιρα αγία Θεοδώρα (εικ.1, με το μήλο του Πάρη), η οποία ως χήρα και διάδοχός του πρόδωσε το έργο του, πιθανότατα ανήκει στο χώρο του κουτσομπολιού και του μύθου. Το βέβαιο είναι πως η Κασσιανή, μια από τις ελάχιστες μορφωμένες γυναίκες της εποχής της, ίδρυσε το 843 ένα από τα θλιβερά κοινόβια δυστυχισμένων γυναικών εκείνης της τραγικής περιόδου, κοντά στη Μονή Στουδίου, μια γειτονία που έγινε αφορμή να σωθεί το υμνογραφικό της έργο χάρη στην εκδοτική δραστηριότητα του ιδιόρρυθμου πολυφυλετικού μοναστηριού των παλαβών «ακοίμητων», που το ίδρυσε ο Ύπατος Στούδιος, για να υμνείται νυχθημερόν ακατάπαυστα σε βάρδιες στα λατινικά, στα ελληνικά και στα συριακά, ο αχόρταγος στις κολακείες Ορθόδοξος θεός.
Όσο συμπαθής και ευγενική αν περιγράφεται και ήταν η Κασσιανή, η γυναίκα που αυτοφυλακίζεται (πολλές τις φυλάκισαν με τη βία, άλλοι) στο μοναστήρι, δεν μπορεί να είναι το παράδειγμα για μίμηση. Αν για τον προσηλυτισμό, για την ύπουλη στρατολόγηση με την προβληματική γονική έγκριση (Αγιοταφική αδελφότητα, Αθωνιάδα) ή χειρότερα για τις απαγωγές ανήλικων («Αγιορείτης Ηγούμενος προφυλακίζεται»), η καταδίκη είναι δεδομένη, κανείς φυσικά δεν μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα σε κανένα ενήλικο (με την επιφύλαξη των ψυχικά διαταραγμένων), να κρυφτεί για λόγους που αυτός ξέρει και να λιποτακτήσει από τον κόσμο, αλλά αυτός που το κάνει δεν είναι πρότυπο, είναι περίπτωση που προκαλεί θλίψη, ειδικά αν είναι νέος 
ή νέα. Για να είμαστε δίκαιοι η Κασσιανή δεν είχε πολλές επιλογές στη βυζαντινή θεοκρατική τυραννία και το μοναστήρι ήταν μια λύση απελπισίας και φυγής από μια αδιέξοδη βάρβαρη πραγματικότητα. Σε μια πιο ανοιχτή κοινωνία, πιθανότατα θα είχε να μας πει καλύτερα πράγματα.
«Αμετανόητη η Εκκλησία για τη δολοφονία της Υπατίας», γράφαμε το Φλεβάρη του 2010 και δυστυχώς η κρατική Εκκλησία εξακολουθεί να τιμά ως Άγιο τον ηθικό αυτουργό της φρικαλέας εξόντωσης της, τον πατριάρχη Κύριλλο, προσποιούμενη πως δεν είναι βέβαιη η ενοχή του, λησμονώντας πως καμία τιμωρία δεν επέβαλε στους δολοφόνους της και πως καμία συγνώμη δεν ζήτησε για τον εξολοθρεμό της από τους δικούς του καλόγερους (σε κλίμα μίσους που ο ίδιος δημιούργησε).
Επαναφέρουμε λοιπόν το παλιό μας αίτημα, αναδημοσιεύοντας συμβολικά πρόσφατο άρθρο της καθηγήτριας Θεολόγου Ανδριανής Στράνη («8 Μάρτη-Για τη Γυναίκα Αστέρι»), από τον εκπαιδευτικό ιστότοπο alfavita. Στο τέλος προσθέτουμε ένα κόμικ και ένα ενδιαφέρον βίντεο για παιδιά, σχετικό με την Υπατία («Για αριθμούς και αστέρια»), με την ελπίδα ότι η σπουδαία αυτή γυναίκα θα πάρει κάποτε τη θέση που της αξίζει στη σχολική βιβλιογραφία.
Για τη Γυναίκα Αστέρι
της καθηγήτριας Θεολόγου ©Ανδριανής Στράνη
Αρχές Μαρτίου «διαρκούντων των νηστειών» και με καθαρό ουρανό, η νεανική παρέα διέσχισε τον κήπο με τις ελιές ανεβαίνοντας προς το λόφο του αστεροσκοπείου. Τ’ αστέρια είχαν πάρει τη θέση τους στον ουράνιο θόλο αντανακλώντας τη λάμψη τους στη γη. Το μεγάλο τηλεσκόπιο, κατάλληλο για την παρατήρηση των αστεροειδών τους περίμενε. Δεν άργησαν να την εντοπίσουν. Ξεχώριζε. Όπως ξεχώριζε όταν ήταν στη γη, έτσι ξεχώριζε και στον ουρανό. Μεγάλη ήταν η συγκίνηση του Γερμανορώσου αστρονόμου Βίκτορ Κνόρρε που παρατηρούσε από το Βερολίνο, όταν το 1884 την ανακάλυψε.
Αστεροειδής 238 Υπατία, την είπε. Ένας μεγάλος σκουρόχρωμος αστεροειδής της κύριας ζώνης αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος 8,18. Νάτη! Η Υπατία, αυτή είναι, είπαν με ενθουσιασμό οι νέοι που την παρατηρούσαν να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της (μία φορά κάθε 8 ώρες και 52 λεπτά). Περιστρέφεται σκεπτόμενη, πρόσθεσαν συγκινημένοι, όπως ταιριάζει σε μία φιλόσοφο.
Η Υπατία έκανε τη διαφορά. Με τον ωραίο μακρύ χιτώνα του φιλοσόφου, τα πλούσια μαλλιά πιασμένα ψηλά, σοβαρή και χαρισματική μορφή διατηρούσε τα χαρακτηριστικά της στο σύμπαν όπως όταν ζούσε στην Αλεξάνδρεια και διέπρεπε. Η Υπατία (370-415 ) νεοπλατωνική φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός, μεγαλοφυής και καλλονή σφράγισε με την παρουσία της μία ολόκληρη εποχή. Μία ξεχωριστή Γυναίκα και Δασκάλα που έζησε την περίοδο των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Θεοδόσιου Ι, Αρκάδιου και Θεοδόσιου ΙΙ. Μισή Ελληνίδα και μισή Αιγύπτια, κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα τον οποίο ξεπέρασε κατά πολύ. Από νωρίς έλαβε σπουδαία εκπαίδευση κοντά στον πατέρα της στην Αλεξάνδρεια και συνέχισε τις σπουδές της στην Νεοπλατωνική Aκαδημία της Αθήνας (Πρόκλος). Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια κατάφερε να διευθύνει μόνη της την νεοπλατωνική σχολή, να διδάσκει σε άνδρες, να μετακινείται χωρίς συνοδεία και να έχει δικό της σπίτι. Υπήρξε εξαιρετική δασκάλα που δίδασκε ιδιωτικά σε πλούσιους μαθητές, αλλά έκανε και δημόσιες διδασκαλίες για το λαό. Η φιλόσοφος Υπατία υπήρξε γυναίκα ανεξάρτητη, μορφωμένη, ,ενάρετη, με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος αλλά και λιτό τρόπο ζωής. Ο βίος της προκαλούσε τον θρησκευτικό φανατισμό των «χριστιανών» της Αλεξανδρινής εκκλησίας που δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως μια γυναίκα φιλόσοφος με τη δύναμη της προσωπικότητά της επηρέαζε με τη διδασκαλία της την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με μαρτυρίες του χριστιανού ιστορικού Ιωάννη, Επισκόπου Νικίου (70ς αι), η Υπατία είχε στενή φιλία με τον έπαρχο Ορέστη (υπήρξε μαθητής της) ο οποίος την εκτιμούσε για το έργο της και ζητούσε τη γνώμη της για διάφορα θέματα. Μάλιστα θεωρήθηκε υπεύθυνη που ο κυβερνήτης δεν είχε καλές σχέσεις με τον επίσκοπο Κύριλλο. Αποτέλεσμα αυτού έγινε στόχος αγράμματων καλογερίστικων κύκλων οι οποίοι σύμφωνα με τις πηγές ήταν κοντά στον επίσκοπο Κύριλλο που αναφέρεται ως βίαιος και αρχομανής.
Ο Κωστής Παλαμάς στο έργο «Οι καλόγεροι» αναφερόμενος στον σκοταδισμό της εποχής αποδίδει ποιητικά το μαρτύριο της φιλοσόφου Υπατίας καταλήγοντας: «Και τώρα κάθε που απαντήσουμε την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα, τη σφάζουμε,τη χιλιοκομματιάζουμε,και- ω λύσσα!-τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα».
Γύρω από τον Κύριλλο λέγεται ότι συσπειρώθηκαν και οι φανατικοί Παραβολάνοι (οργάνωση τραυματιοφορέων με μανδύα φιλανθρωπίας), που έκαναν επιθέσεις σε αντιπάλους με επικεφαλή έναν κατώτερο κληρικό με το όνομα Πέτρος ο Αναγνώστης. Ο φθόνος και η μισαλλοδοξία λοιπόν όπλισε αυτούς, όπως αναφέρει ο ιστορικός Σωκράτης ο Σχολαστικός (380-440) και μήνα Μάρτιο στις 8 και διαρκούντων των νηστειών, ατυχώς για την Υπατία της έστησαν καρτέρι και την δολοφόνησαν με αιχμηρά όστρακα, στη συνέχεια την διαμέλισαν και κατέκαυσαν αυτήν. (Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία-Περί Υπατίας της φιλοσόφου7.15.) Επίσης ο Ιωάννης, Επίσκοπος Νικίου περιγράφει τη δολοφονία της Υπατίας. Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι και αυτός παρ ότι εχθρός των ειδωλολατρών, αναφέρει ότι η άγρια δολοφονία της Υπατίας έγινε σε περίοδο νηστείας και στο τέλος όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε γύρω από τον Πατριάρχη Κύριλλο και τον αναγόρευσε «νέο Θεόφιλο», γιατί κατέστρεψε τα τελευταία υπολείμματα της ειδωλολατρίας στην πόλη. Εμμέσως υπονοείται ότι ο Πατριάρχης ήταν συνδεδεμένος με τη δολοφονία της Υπατίας. Η περίπτωση της φιλοσόφου Υπατίας καταγράφεται ως μοναδική στην ιστορία της εποχής, αναδεικνύοντας την σύγκρουση δυο διαφορετικών κόσμων και κυρίως τα χαρακτηριστικά της νέας τάξης πραγμάτων μέσω της ακμάζουσας χριστιανικής θρησκείας που ταυτίζεται πλέον με το κράτος. Στη μεταβατική αυτή περίοδο ο χριστιανισμός προκειμένου να κυριαρχήσει απομακρύνεται από τη διδασκαλία του ξυπόλητου Γαλιλαίου και εμφανίζεται ως νικητής σε μια προσπάθεια εξάλειψης του αρχαίου κόσμου. Στα όρια του αρχαίου κόσμου και σε επίδειξη δύναμης παίρνει τη ρεβάνς από τους διωγμούς που είχε υποστεί , ταυτίζεται με την κοσμική εξουσία και αποτελεί τη νέα ιδεολογία για τον πληθυσμό της αυτοκρατορίας. Στη συγκυρία αυτή και μέσω συγκρούσεων Εθνικών και Χριστιανών χάνει τη ζωή της η Υπατία και γίνεται Μάρτυρας της Επιστήμης. Η Υπατία ως αντίπαλο δέος του χριστιανισμού κατακρεουργείται. Το έγκλημα είναι διπλό, για την ίδια αλλά και την επιστήμη. Τίποτα δεν σώζεται. Η Αλεξανδρινή διανόηση γίνεται φτωχότερη. Η σκέψη της όμως θα συνεχιστεί μέσα στους αιώνες, άστρο λαμπρό που αντιφέγγει στα σκοτάδια του κόσμου. Επιγραμματικά ο Αλεξανδρινός ποιητής Παλλαδάς (5ος αι) θα γράψει για την Υπατία: «Όταν βλέπω σε, προσκυνώ, και τους λόγους, της παρθένου τον οίκον αστρώον βλέπων`εις ουρανόν γαρ εστί σου τα πράγματα, Υπατία σεμνή, των λόγων ευμορφία, άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως».
YΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
Ένα κόμικ και ένα βίντεο για την Υπατία
https://existentialcomics.com/comic/163
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Αγαπητέ Κύριε ,
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα !!!
Σχετικά με τη Υπατία έχω εδώ και πολλά χρ’ονια αποδειξει πως υπήρξε θύμα του θεοδοσιανού κώδικα .
βλ. Χριστίνα Π. Φίλη
Εξουσία και Μαθηματικά
εκδ. παπασωτηρίου Αθήνα 2009
Aγαπητή κυρία,
θα δω το πόνημά σας.
Πάντως, πέρα από τον Θεοδοσιανό Κώδικα, που πράγματι ίσχυε την εποχή της Υπατίας (370-415), οπότε βασίλευε η εγγονή του Νομοθέτη, η μέγαιρα αγία Πουλχερία (399-453),
(https://roides.wordpress.com/2016/04/16/16apr16/ , «Αγία Πουλχερία, η μέγαιρα, έγγαμη «παρθένα» αυτοκράτειρα»)
κάποιος θα έπρεπε να ενεργοποιήσει αυτό το κλίμα κατά της Υπατίας και πάντως όχι ο Έπαρχος Ορέστης που την υποστήριζε. Η Υπατία δεν εξοντώθηκε από κρατικά όργανα. Τους καλόγερους τους έλεγχε ο Κύριλλος και αυτός, αν δεχτούμε πως δεν κίνησε τα νήματα (το κλίμα πάντως του επιθετικού φανατισμού αυτός το έφτιαξε), όφειλε να τους αποδοκιμάσει.
Το έκανε;
Με την ευκαιρία. Η Υπατία έχει εμπνεύσει πολλούς:
Εικόνες από τις εκδόσεις του 1899 και του 1914 του έργου Υπατία του Charles Kingsley’s (1853)
O νεαρός μοναχός Φιλήμων, καταφθάνει στην Αλεξάνδρεια από το μοναστήρι του στην έρημο, παίρνοντας μέρος στις θρησκευτικές διενέξεις κι εκεί γνωρίζει την Υπατία. Την ερωτεύεται και προσπαθεί να μεταστρέψει τη φιλόσοφο και την αδελφή του Πελαγία (σύζυγο Γότθου μισθοφόρου) στον Χριστιανισμό. Μετά τη σφαγή της φιλοσόφου, επιστρέφει στην έρημο, ωριμότερος πια και θλιμμένος και εκλέγεται ηγούμενος.
To άδειο άρμα της
Ο μοναχός Φιλήμων εξομολογείται στη Υπατία τον έρωτά του:
Αυτοί που κατέσφαξαν την Υπατία δεν ήσαν «Χριστιανοί», αλλά Χριστιανοί. Διότι δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά υπήρξαν και άλλα βίαια παρόμοια γεγονότα, που ήταν για μερικούς αιώνες σχεδόν συνηθισμένο γεγονός. Για παράδειγμα, η κατάργηση της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων για 1500 χρόνια, η καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, της Ακρόπολης (έκτισαν χριστιανική εκκλησία μέσα στον ναό της Αθηνάς), η καταστροφή των Δελφών, πολλών άλλων αρχαίων ναών, αγαλμάτων, έκλεισαν των πλατωνική ακαδημία κλπ.΄
Συνεπώς ήταν μία βίαιη σύγκρουση του» καινούργιου» με το «παλιό». Και επειδή η σύγκριση, απέβαινε σε βάρος του Χριστιανισμού -δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μία ματιά να δούμε τις εξέχουσες προσωπικότητες του, όπως Άγιοι, ρακένδυτοι προφήτες, μαύρα ράσα κλπ και έχουμε μία εικόνα ποιοί άνθρωποι πήρανε το πάνω χέρι – δεν του έμεινε παρά η χρήση βίας, στην προσπάθεια του να στερεώσει την εξουσία του, επάνω σε κάθε τι «ειδωλολατρικό».
Η Υπατία, ήταν δύο φορές πρόκληση για τους αγράμματους Χριστιανούς που πίστευαν σε ένα μοναδικό Θεό, έναν αρσενικό Θεό.
Μία φορά γιατί ήταν φιλόσοφος και μαθηματικός εκπροσωπώντας την γνώση και την επιστήμη. Αρα έθετε ερωτήματα, έθετε «γιατί», έψαχνε τους νόμους που διέπουν την κοινωνία και τον κόσμο και προσπαθούσε να απαντήσει σύμφωνα με την λογική και την νοημοσύνη. Αυτό εξόργιζε τους χριστιανούς, καθόσον για αυτούς η απαντήσεις βρίσκονταν στα ιερά βιβλία τους και αφορούσαν τις αποφάσεις του Θεού τους που είναι ακόμη και σήμερα αδιαπραγμάτευτες.
Και δεύτερη φορά, που ήταν γυναίκα και μάλιστα ευειδής. Στα ιερά χριστιανικά βιβλία, η γυναίκα παρουσιάζεται σαν κάτι εμφανώς υποδεέστερο του άνδρα.
Ο τόσο βίαιος θάνατος της, μας δείχνει ότι αυτά τα δύο, προκαλούσαν τρομερή οργή στους αγράμματους πιστούς. Τουλάχιστον εγώ, αυτή την γνώμη σχημάτισα για τον μαρτυρικό θάνατο της.
Η εκκλησία της Ελλάδος, ουδέποτε ζήτησε συγνώμη για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά το έτος 1998, ανακηρύχθηκε έτος του Κυρίλλου επισκόπου Αλεξανδρείας και ηθικού αυτουργού της σφαγής της Υπατίας. Μάλιστα τον ύμνησαν ως στυλοβάτη και υπεράγιο της χριστιανικής θρησκείας.
Από αυτούς τους σκοτεινούς χρόνους, μας προέκυψε και ο ιουστινιάνειος κώδικας και η βυζαντινή τυραννία την οποία φέρουμε ακόμη μέσα μας ατόφια και είναι η κυρίαρχη αιτία που ευθύνεται για τα σημερινά χάλια μας.
Φυσικά και δυτική Ευρώπη, είχε τον γνωστό μας μεσαίωνα και την ιερά εξέταση με τα ανάλογα θύματα όπως τον Τζορντάνο Μπρούνο, τον διάσημο Γαλιλαίο και τους φοβερούς θανάτους στην πυρά και τα άλλα φρικτά μαρτυρία.
η γυναίκα ήταν εξίσου εμφανώς υποδεέστερη του άνδρα και στον αρχαιο ρωμαιο-ελληνικό κόσμο
Το θέμα μας, είναι η σφαγή της Υπατίας από χριστιανικό όχλο υπό την καθοδήγηση του επισκόπου Αλεξανδρείας Κυρίλλου. Θεωρώ αδύνατον ο Πέτρος ο αναγνώστης και οι φανατικοί που τον ακολουθούσαν να προετοίμασαν και να διέπραξαν αυτό το έγκλημα που «μεγάλη κατακραυγή ξεσήκωσε κατά του Κυρίλλου και της αλεξανδρινής εκκλησίας» (Σωκράτης Σχολαστικός) και να μην το γνώριζε από πριν ο Κύριλλος.
Με την ευκαιρία: πράγματι η γυναίκα στους αρχαιοελληνικούς χρόνους ζούσε σε ανδροκρατούμενη κοινωνία – όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα – αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με την βυζαντινή περίοδο. Υπήρχαν και ύμνοι για την γυναικεία σωματική ή πνευματική ομορφιά και τον έρωτα. Ορα την ωραία Ελένη της Σπάρτης που για χάρη της πέθαναν χιλιάδες άνδρες, τους γυναικείους αγώνες και γιορτές. Τις εννέα Μούσες (κόρες του Δία), την ποιήτρια Σαπφώ – δέκατη μούσα την αποκαλεί ο συντηρητικός Πλάτων – την Διοτίμα, ιέρεια από την Μαντίνεια της Αρκαδίας που αναφέρεται σαν σοφή και δίδαξε τον Σωκράτη για τα μυστήρια του Ερωτος (του δίδαξε για τον έρωτα, δεν του πρότεινε να πάει σε .. μοναστήρι), τις έξι γυναίκες θεές από τους δώδεκα του Ολύμπου κλπ.
φίλε γιάννη,
σαφώς και το θέμα μας είναι η σφαγή της υπατίας.
παρόλαυτά το σχόλιό μου, όσο »αποκομμένο» κι αν φαίνεται από το κεντρικό θέμα, αναφέρεται στην αθέλητη (ίσως) εντύπωση που δημιουργεί το δικό σου επιχείρημα πως ο όχλος κατέσφαξε την υ. διότι (μεταξύ άλλων), »στα ιερά χριστιανικά βιβλία η γυναίκα παρουσιάζεται» κλπ.
θα μου επιτρέψεις να επιμείνω λοιπόν πώς υπάρχει συνέχεια και συνάφεια, και πως ο χριστιανισμός δεν θεώρησε τη γυναίκα ως κάτι περισσότερο υποδεέστερο απ ό,τι ήταν πριν, ώστε (και) εξ αυτού του στοιχείου να αιτιολογηθεί το μένος του όχλου.
ειρήσθω εν παρόδω, σου συστείνω ένα εξαιρετικό βιβλίο: »η ιστορία της ιδιωτικής ζωής από την ρωμαική αρχαιότητα στο τέλος της πρώτης χιλιετίας» και θα καταλάβεις.
πραγματικά ενδιαφέρον και άξιο λόγου.
https://www.zafeiriou.gr/el/roman-empire-history/155575-istoria-tis-idiotikis-zois.html
Σαφώς,αν και υπήρχαν αρκετές χαρακτηριστικες εξαιρέσεις σε όλο τον αρχαίο προχριστανικο κόσμο.
Τουλάχιστον όμως,αυτοί δεν διατυμπάνιζαν με περίσσιο θρασος πως «εξυψωσαν τη γυναίκα».
https://www.pemptousia.gr/video/h-schesi-tis-agias-ekaterinis-me-ti-filosofo-ipatia/
H σχέση της Αγίας Αικατερίνης με τη Φιλόσοφο Υπατία
Γεώργιος Μεταλληνός δείτε όλα τα video
Ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός μιλάει για τη σύγχυση του προσώπου της Αγίας Αικατερίνης με την Φιλόσοφο Υπατία.
Η Υπατία (Hypatia) είναι ένας πολύ μεγάλος, σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,18. Ανακαλύφθηκε το 1884 από τον Γερμανορώσο αστρονόμο Βίκτορ Κνόρρε, που παρατηρούσε από το Βερολίνο, και έλαβε το όνομά της από την αρχαία μαθηματικό και φιλόσοφο Υπατία. Κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της κάθε 8 ώρες και 52 λεπτά. Η μέση διάμετρός της υπολογίζεται γύρω στα 149 km. Ο φασματικός της τύπος είναι C (ανθρακούχος) και η λευκαύγειά της (άλβεδο) είναι 0,042.
http://www.liberal.gr/arthro/198036/apopsi/d-kampourakis/bebili-kassiani-.html
Δ. Καμπουράκης
Βέβηλη Κασσιανή
Τρίτη 03 Απριλίου 2018
Παρακαλώ θερμά, μέσα στον ορυμαγδό των συγχρόνων γεγονότων, ας μη μας διαφύγει το πραγματικό διαχρονικό νόημα της σημερινής ημέρας. Μπορεί ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Θεόφιλος να ήταν ένα μαμμόθρεφτο που άφηνε την μητριά του να τον παντρεύει με προξενιό, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Κασσιανή, στην κρισιμότερη στιγμή της ως τότε ζωής της, αυθαδίασε αγοραία. Αχ αγαπητοί μου, μην υποτιμάτε διόλου τη βιτριολική επίδραση της γυναικείας αυθάδειας και προπέτειας σ’ αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον στη ζωή εκείνων των εποχών. Διότι αν η κυρία τόλμησε να αντιμιλήσει δημοσίως στον μέλλοντα σύζυγο της την ώρα που την επέλεγε μπροστά σε χίλιους ευγενείς, τι άραγε θα έκανε τριάντα χρόνους αργότερα πάνω στην συζυγική κλίνη, όταν ο μεγαλοπρεπής αυτοκράτωρ θα είχε μεταβληθεί σ’ ένα αξιοθρήνητο ραμολί;
Παρακαλώ θερμά , μη συγχέετε τις εποχές. Τα πράγματα τότε δεν ήταν όπως σήμερα, που τα κοριτσάκια πριν μάθουν να πλένουν τα δόντια τους, έχουν κιόλας διδαχθεί από τις απελευθερωμένες μανάδες τους πώς να κλωτσάνε τ’ αγοράκια στους όρχεις. Εκείνους τους καιρούς η αυθάδεια προς τον πατέρα και τον σύζυγο ισοδυναμούσε με έγκλημα καθοσιώσεως, καθότι υπέσκαπτε ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα της κοινωνίας. Αυθάδεια στον αυτοκράτορα επέφερε θανατική καταδίκη, αφού ο αυτοκράτωρ ήτο ο αδιαφιλονίκητος εκπρόσωπος του κράτους έναντι των υπηκόων και του Μεγαλοδύναμου Θεού επί της γης. Μην σκέπτεστε λοιπόν τι θα κάνατε εσείς σήμερα σε ανάλογη περίπτωση, διότι αυτή τη φορά λειτουργείτε εσείς με αυθάδεια έναντι της ιστορίας.
Η οποία ιστορία, δικαίωσε αργότερα τον αμπλαούμπλα Θεόφιλο για την επιλογή του. Η Κασσιανή, κατά τη διάρκεια της ζωής της μεταπηδούσε από στόχο σε στόχο και από αποστολή σε αποστολή, όπως πηδά ατάκτως η ακρίδα από δένδρο σε δένδρο, χωρίς ποτέ να επιλέγει τη λογική της ευθείας που ακολουθούν όλα τα πετούμενα. Η μετέπειτα υμνωδός φιλοδοξούσε να γίνει αυτοκράτειρα, κατέληξε καλόγρια. Δόξαζε τον Θεό, αντιμιλούσε όμως στον εκπρόσωπο του επί της γης. Ως λαϊκή υπερασπίστηκε την αγνότητα της γυναικός, αλλά ως ρασοφόρος ύμνησε τις πλέον αμαρτωλές απ’ αυτές, τις πόρνες. Ασυνάρτητα πράγματα, που υποδηλώνουν ότι τελικά μια μάλλον διαταραγμένη προσωπικότητα κατοικοέδρευε στο πανέμορφο λικνιστό κορμί της Κασσιανούλας.
Το ακατανόητο είναι ότι υπερσυντηρητική εκκλησία μας, που θεοποίησε τους ευσεβείς και τους ταπεινούς, καταδίκασε ιστορικά τον Θεόφιλο για την επιλογή του να απορρίψει μια γλωσσού και να νυμφευθεί μια χαμηλοβλεπούσα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η Θεοδώρα που κατέληξε στο κρεβάτι του Θεόφιλου, όταν πέθανε ο εικονομάχος αντρούλης της, αποκατέστησε τις εικόνες στις εκκλησίες δίνοντας τέλος σε μια πελώρια πολιτικοθρησκευτική διαμάχη δύο αιώνων, γνωστή ως εικονομαχία. Τίποτα. Την έφαγε το μαύρο σκοτάδι τη Θεοδώρα και όλοι οι προβολείς παρέμειναν πάνω στο στραβόξυλο που ονομαζόταν Κασσιανή. Αυτά είναι τα ανεξήγητα της ιστορίας, εκτός αν υποθέσουμε ότι μέσα στο πλήθος των πιστών υπάρχει μέγα υπόγειο ρεύμα που εκφράζεται από τον περίφημο ύμνο της για την «εν’ πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Αυτό είναι ίσως μία κάποια εξήγηση.
Ούτως ή άλλως, η εκκλησιαστική παράδοση που μας περιγράφει τον περιβόητο διάλογο πάνω στο κρίσιμο προξενιό, βρίθει ιστορικών και ψυχολογικών αυθαιρεσιών. Υποτίθεται ότι ο μπουνταλάς Θεόφιλος, μόλις είδε την Κασσιανή, θαμπώθηκε από την ομορφιά της, αλλά αντί να της πει «τι γκομενάκι είσαι εσύ;» ή έστω «τι όμορφη που είστε κυρία μου», προτίμησε να εκστομίσει το κουφό «εκ’ γυναικός τα χείρω». Κατά τους εκκλησιαστικούς παράγοντες, αυτό το «από τη γυναίκα προέρχονται τα χειρότερα» ήταν μια αναφορά στην Εύα με το μήλο, η οποία παγίδευσε τον Αδάμ και χαντάκωσε την ανθρωπότητα. Μεγαλύτερη ασυναρτησία δεν έχω ξανακούσει. Εκείνη την ώρα, το προπατορικό αμάρτημα ήρθε στο μυαλό του; Ας είναι. Γνωρίζω βέβαια άνδρες που μόλις δουν μια ωραία γυναίκα επιτίθενται εναντίον της ορμώμενοι από λογιών-λογιών σύνδρομα και ανασφάλειες, αλλά τέτοιον σχιζοφρενή άνθρωπο πάνω στο καμάκι, ειλικρινά δεν έχω ματασυναντήσει.
Όμως και η Κασσιανή δεν πήγαινε πίσω. Αυτή πάλι, στεκόταν ανάμεσα σε σαράντα υποψήφιες (που προφανώς είχαν ήδη μαλλιοτραβηχτεί όσο βάφονταν στα καμαρίνια) ελπίζοντας σ’ ένα αυτοκρατορικό βλέμμα ευαρέσκειας που θα εκτόξευε τη ζωή της. Κι όταν ο Θεόφιλος στάθηκε μπροστά της και εξαπέλυσε την απρόκλητη επίθεση, αντί να της κοπούν τα ύπατα, όχι μόνο κράτησε την ψυχραιμία της, αλλά αντιλήφθηκε τον ακροβατισμό του θεολογικού φλερτ, κατανοώντας ακαριαία που το πήγαινε ο αυτοκράτωρ. Αφού λοιπόν αυτός της προέταξε ως δόλωμα την αμαρτωλή Εύα, η Κασσιανή έβγαλε αστραπιαία από τη φαρέτρα της την Παρθένο Μαρία και του την πέταξε στα μούτρα με την περίφημη απάντηση της: «Και εκ’ γυναικός τα κρείττω (τα καλύτερα)». Υπονοούσε ότι Παναγιά γέννησε τον Χριστό και άρα μια γυναίκα έσωσε τον κόσμο. Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια, διότι υποθέτουμε βασίμως πως και ο μπουνταλάς Θεόφιλος με τη σειρά του, κατάλαβε αμέσως το υπονοούμενο που περιείχε η ανταπάντηση της Κασσιανής. Συντετριμμένος από την ισχύ του επιχειρήματος (ολόκληρη η Εύα δεν φθάνει ούτε την παρωνυχίδα της Μεγαλόχαρης), τα πήρε στο αυτοκρατορικό κρανίο και προσμετρώντας την αυθάδεια ως κορυφαίο μειονέκτημα, παρέδωσε τελικά το χρυσό μήλο στην μουλωχτή Θεοδώρα που στεκόταν δίπλα. Όχι γιατί τη γούσταρε, αλλά για να τη σπάσει στην μελλοντική υμνωδό.
Λέω να σταματήσω εδώ, διότι είμαι ικανός να γράφω μέχρι τη Σταύρωση και άκρη δεν θα βγάλουμε. Επισημαίνω πάντως ότι η Κασσιανή δεν έμεινε στην ιστορία για την επαναστατική της φύση, αλλά για την τελική της ευσέβεια. Όλη η εξεγερτική της διάθεση εξαντλήθηκε στις τέσσερις λέξεις που είπε πάνω στο προξενιό και έκτοτε το ‘ριξε στην υποταγή και την υμνογραφία. Τεκμαίρω βάσιμα λοιπόν ότι δεν επρόκειτο για καμιά ανυπότακτη φύση, αλλά ότι έπαθε φρίκη μόλις αντίκρισε τον Θεόφιλο. Ας μην ξεχνούμε ότι τότε δεν υπήρχε φωτογραφία και τηλεόραση για να προετοιμάζει τις μέλλουσες συζύγους των πορφυρογέννητων. Μπάμ και κάτω ήταν το concept κι όποια άντεχε. Αφού λοιπόν η Κασσιανή προτίμησε να τα κάνει μπάχαλο παρά να τον παντρευτεί, ποιος ξέρει τι αντίκρισαν τα μπιρμπιλωτά ματάκια της όταν ο αυτοκράτωρ καταδέχτηκε να σταματήσει μπροστά της.
On the other hand, η στάση του Θεόφιλου είναι άκρως αποκαλυπτική. Ολόκληρος αυτοκράτωρ με απεριόριστη εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο των υπηκόων του, αντί να λειτουργήσει ως άνδρας-κυνηγός που παίρνει στο κατόπι μια γυναίκα που τον φτύνει, προτίμησε να χωθεί κάτω απ’ τη φούστα της υποκρίτριας Θεοδώρας. Τι ευνουχισμός Θεέ μου! Η μάνα του ήταν άραγε υπεύθυνη ή η μητριά του; Όπως προείπα, λόγω των συμβάσεων της εποχής του, κατανοώ την απόφαση του να μην την νυμφευθεί, αλλά να μην προσπαθήσει ούτε καν για μια παράνομη σχέση; Ανήκουστο. Α ρε κάτι τύποι που γίνονταν τότε αυτοκράτορες… Ενώ εμείς πρέπει καθημερινά να κάνουμε μαγικά για να φέρουμε βόλτα τις Κασσιανές της ζωής μας…
ελάτε τώρα, παραδεχθείτε ότι είστε κομματάκι καψουρεμένος…
😀
Πονηριές, του παπά Μεταλληνού. Αν οι Χριστιανοί είχαν τόσο μεγάλο σεβασμό προς την Υπατία, θα έπρεπε εξάπαντος, να ζητήσουν συγνώμη για το απάνθρωπο έγκλημα που βαραίνει την συνείδηση τους. Η (αφελής) προσπάθεια να ταυτιστούν τα δύο πρόσωπα (Αγία Αικατερίνη και Υπατία) στοχεύει να εξαφανίσει την Υπατία σαν υπαρκτό πρόσωπο και να μείνει στο τέλος μόνο η Αγία Αικατερίνη -μεγάλη η χάρη της. Ωστε η εξαφάνιση της θα σήμαινε και εξαφάνιση της δολοφονίας της. Εύκολα κάποιος μπορεί να παρατηρήσει οτι ο Γεώργιος Μεταλληνός, δεν αναφέρει ούτε μία φορά το όνομα του δράστη: επίσκοπος Κύριλλος με τις … ειδικές δυνάμεις του, μ’ ότι σημαίνει αυτό..
Ο εκπρ. Τύπου του ΕΛΑΜ και κοινοβουλευτικός συνεργάτης με παρέα Χρυσαυγιτών χαιρετάει «υπερήφανα».
Θετική εξέλιξη χαρακτήρισε ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος την είσοδο του ΕΛΑΜ στην κυπριακή Βουλή. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha Κύπρου ο κ. Χρυσόστομος είπε πως δεν ανέμενε μια τέτοια εξέλιξη και πρόσθεσε ότι αυτή τον ικανοποίησε.
http://www.kathimerini.com.cy/gr/videos/?vidartid=240032&pagenum=54
26/05/2016
Αρχιεπίσκοπος για ΕΛΑΜ: Χρειάζονται και οι ακραίοι
Ιδού η κρατική Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου:
«Συγκυλισμός» είναι, δεν χάθηκε ο κόσμος
http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/507015/i-tatsa-sto-raso-toys
Η τάτσα στο ράσο τους
01 Απριλίου 2018, 11:55 πμ
Λέχθηκε και το καταγράφω: «Σε ένα κανονικό κράτος αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι η ανικανότητα των κρατικών υπηρεσιών και όχι οι αγκυλώσεις της Εκκλησίας».
Καμία αντίρρηση, αρκεί να ζούσαμε σε ένα «κανονικό» κράτος. Εδώ όμως τίποτε δεν μοιάζει να είναι κανονικό. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι η Εκκλησία ευλογεί τον διορισμό του εκάστοτε υπουργού Παιδείας και εκείνος, σε ανταπόδοση προφανώς, διοργανώνει «προγράμματα ξενάγησης και βιωματικών ενασχολήσεων» μαθητών στην Αρχιεπισκοπή. Να θυμίσουμε επίσης, σε όσους ενδεχομένως διαθέτουν ασθενή μνήμη, ότι μιλάμε για την ίδια Εκκλησία που θέλει να λειτουργήσει σχολεία για να βγάζει «κανονικά» παιδιά. Δηλαδή ετεροφυλόφιλα λευκά χριστιανόπουλα, κατά προτίμηση μη διαζευγμένων γονέων αφού (ας το θυμηθούμε κι αυτό) ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε τα τελευταία «προβληματικά».
Επειδή λοιπόν μιλάμε γι’ αυτό ακριβώς το δυσλειτουργικό κράτος, και χωρίς να προσπερνούμε τα τραγικά ελλείμματα κοινωνικής πολιτικής, στην υπόθεση της Έλενας Φραντζή θα εστιάσουμε στον ρόλο των παπάδων. Τόσο του εγκληματία ιερέα που καταδικάστηκε σε δεκαοκτώ μήνες φυλάκιση όσο και των συνοδικών που ξέπλυναν τις αθλιότητες που διέπραξε.
Τα πρακτικά της Συνόδου που αποκάλυψε ο Φιλελεύθερος συνιστούν μια από τις πιο μελανές σελίδες της Εκκλησίας της Κύπρου για την οποία θα έπρεπε όσοι εμπλέκονται να αισχύνονται. Από πού να ξεκινήσουμε αλήθεια; Από τον Ταμασσού Ησαΐα ο οποίος ζήτησε την αποκατάσταση του θετού πατέρα (και πάτερ τρομάρα του) λέγοντας ότι «έχει αρκετά ταλαιπωρηθεί»; Ο αποδεδειγμένα ένοχος, έτσι; O καταδικασθείς τόσο πρωτόδικα όσο και στο Ανώτατο για άσεμνες παρενοχλήσεις ενός παιδιού που είχε υπό την προστασία του.
Ή να πάμε στον Λεμεσού Αθανάσιο ο οποίος εφηύρε την καινοφανή θεωρία ότι για να τεκμηριωθεί ένα έγκλημα χρειάζονται δυο ή τρεις μάρτυρες; Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά: ένας σάτυρος παρενοχλεί ένα ανήλικο παιδί, όμως αν δεν το κάνει μπροστά σε άλλους, το έγκλημα κατά τον «Άγιο» Λεμεσού δεν υφίσταται!
Αυτός βεβαίως που ξεπέρασε κάθε όριο ήταν ο Κύκκου Νικηφόρος. Δεν κατηγορείται ούτε για μοιχεία ούτε για πορνεία, είπε, αλλά για «συγκυλισμό» οπότε πρέπει να αποκατασταθεί. Αντέχει το στομάχι σας να ακούσετε τι εστί συγκυλισμός για να καταλάβετε τι σόι μυαλά κουβαλά ο άνθρωπος του Θεού; Συγκυλισμός είναι η ερωτική επαφή αλλά χωρίς διείσδυση. Θα το χοντρύνω κι άλλο, με κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι λαϊκίζω, καθώς μόνο έτσι αποκαλύπτεται το ποιόν αυτών των ανθρώπων: ο θετός πατέρας αγγίζει με σεξουαλικές προθέσεις το κοριτσάκι που του δόθηκε για να το αναθρέψει. Αυτή την αισχρή πράξη -για την οποία, επαναλαμβάνω, υπάρχει καταδικαστική απόφαση δικαστηρίων- ο Κύκκου Νικηφόρος έκρινε ως ήσσονος σημασίας, κατώτερη πάντως «της μοιχείας ή της πορνείας».
Ε λοιπόν αυτή ακριβώς η τάτσα θα βρομίζει ανεξίτηλα τα ράσα τους. Για να μας θυμίζει την ανάγκη να κόψουμε επιτέλους τον ομφάλιο λώρο που δένει το Υπουργείο Παιδείας μαζί τους. Εάν θέλουμε να προκύψει και κάτι θετικό από τον τραγικό θάνατο ενός κοριτσιού που προσπάθησε να μας αφυπνίσει. Απ’ εκεί και πέρα, το κράτος καλά κάνει και εκσυγχρονίζει τις σχετικές νομοθεσίες, όμως οφείλει να εγκύψει και στις δικές του ανεπάρκειες. Εκείνη η λειτουργός αλήθεια του Γραφείου Ευημερίας που αδιαφόρησε τότε για τις καταγγελίες της Έλενας κοιμάται ήσυχη τα βράδια;
Σταύρος Χριστοδούλου
https://www.huffingtonpost.gr/entry/asteroeideis-kai-anthropoeideis_gr_5b34c9c4e4b0cb56051fec2a
Αστεροειδείς και ανθρωποειδείς
Ανδριανή Στράνη Εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Από παλιά τ`αστέρια προκαλούσαν φόβο και δέος στους ανθρώπους που έψαχναν τα σημεία των καιρών στις κινήσεις τους. Οι μάγοι και οι σοφοί της αρχαιότητας μελετούσαν την πορεία τους και ορισμένοι οδηγήθηκαν στη γέννηση του Μεσσία.
Ωστόσο, η πτώση ενός αστεροειδούς στη Σιβηρία (30 Ιουνίου 1908) προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκρηξη στη σύγχρονη ιστορία και κατέστρεψε έκταση 1000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (έκρηξη της Τονγκούσκα). Έναν αιώνα μετά το συμβάν και συγκεκριμένα το 2014 καθιερώθηκε η Ημέρα των Αστεροειδών με πρόταση του σκηνοθέτη Γκριγκόρι Ρίχτερς, του αστροναύτη Rusty Schweickart (Απόλλων 9) και του αστροφυσικού δρα Brian May κιθαρίστα των Queen. O ΟΗΕ δια τον φόβο των αστεροειδών και όχι μόνο, στις 7 Δεκεμβρίου 2016 στη Γενική Συνέλευση αναγνώρισε την «30η Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα των Αστεροειδών (Asteroid Day)».
Από παλιά τ`αστέρια προκαλούσαν φόβο και δέος στους ανθρώπους που έψαχναν τα σημεία των καιρών στις κινήσεις τους. Οι μάγοι και οι σοφοί της αρχαιότητας μελετούσαν την πορεία τους και ορισμένοι οδηγήθηκαν στη γέννηση του Μεσσία.
Ωστόσο, η πτώση ενός αστεροειδούς στη Σιβηρία (30 Ιουνίου 1908) προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκρηξη στη σύγχρονη ιστορία και κατέστρεψε έκταση 1000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (έκρηξη της Τονγκούσκα). Έναν αιώνα μετά το συμβάν και συγκεκριμένα το 2014 καθιερώθηκε η Ημέρα των Αστεροειδών με πρόταση του σκηνοθέτη Γκριγκόρι Ρίχτερς, του αστροναύτη Rusty Schweickart (Απόλλων 9) και του αστροφυσικού δρα Brian May κιθαρίστα των Queen. O ΟΗΕ δια τον φόβο των αστεροειδών και όχι μόνο, στις 7 Δεκεμβρίου 2016 στη Γενική Συνέλευση αναγνώρισε την «30η Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα των Αστεροειδών (Asteroid Day)».
(…………)