Ιερώνυμος-Τσίπρας, 1-0

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του προέδρου του ΣΥΝ

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
αντιγράφω από την «Καθημερινή»:
«Περισσότερο από μία ώρα κράτησε η συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου με τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην αρχιεπισκοπή. Ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε χρήσιμη τη συνάντηση, ενώ έπλεξε το εγκώμιο του Αρχιεπισκόπου, λέγοντας ότι είναι συνετός και είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι είναι αυτή την κρίσιμη περίοδο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ιδιαίτερα τόνισε: «οι αφετηρίες μας είναι οι διακριτοί ρόλοι Εκκλησίας-Κράτους, πράγμα που θα βοηθήσει και τους δύο». Τόνισε ότι είναι σημαντικός ο διάλογος αλλά και η καταγραφή της εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ επισήμανε ότι υπάρχουν ιερωμένοι όπως ο κληρικός που προΐσταται στην οργάνωση της Εκκλησίας “Κιβωτός” που δίδουν μάχη κόντρα στο ρεύμα. Μάλιστα κατέληξε λέγοντας ότι πρέπει να γίνει διάλογος για να αντιμετωπισθούν οι διαφορές…».

Τα ίδια πάνω-κάτω βρήκα παντού. Δεν νομίζω πως αδικείται ο κ.Τσίπρας από κάποια δημοσιογραφική λογοκρισία, αυτή είναι η ουσία των δηλώσεών του. Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Αλλά αναρωτιέμαι τι διαφορετικό θα έλεγε ο ΓΑΠ σε μια συνάντησή του με τον κ.Γιάννη Λιάπη (αρχ.Ιερώνυμο). Οι τυπικές ανοησίες για «χρήσιμη συνάντηση», οι δουλοπρεπείς έπαινοι προς τον αρχιεπίσκοπο που μας κάνει τη χάρη να μην είναι αγριάνθρωπος σαν τον προκάτοχό του, η αναζήτηση με το φανάρι του Διογένη κάποιου παπά καλύτερου από τους άλλους για να του πλέξουμε το εγκώμιο (μη και μας πουν πως επιτιθέμεθα στην Εκκλησία), ο μαϊντανός του «απαραίτητου διαλόγου» (Ο ΓΑΠ έχει μάθει να το λέει «διαβούλευση»), οι ανέντιμες παπανδρεϊκές αρλούμπες για «διακριτούς ρόλους», λες και οι ρόλοι Κράτους-Εκκλησίας δεν είναι και τώρα διακριτοί, λες και δεν υπάρχει το αίτημα για ΧΩΡΙΣΜΟ, με την πιο βαριά έννοια του όρου.
Λέξη για επιστροφή των εκατομμυρίων της «Αλληλεγγύης» των σάπιων κοτόπουλων, σκασίλα του προέδρου του ΣΥΝ (δικά του ήταν;), λέξη για την περιουσία του ΤΑΚΕ που έκλεψε η Αρχιεπισκοπή από το ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων (ούτε το εφ’άπαξ τους δεν παίρνουν πιά), κουβέντα για αποζημίωση στα ορφανά που έχουν κακοποιηθεί από κληρικούς, ούτε μια αυστηρή παραίνεση προς τον αρχιεπίσκοπο να ανοίξει το πουγκί του, ούτε ένας υπαινιγμός από τον αρχηγό ενός κόμματος που κόπτεται για τα ατομικά δικαιώματα κατά ενός διώκτη των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των Καθολικών στη Βοιωτία, λέξη για τα πολύμορφα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, σιωπή για τις αντιδραστικές παρεμβάσεις της Εκκλησίας πάνω σε αναγκαίες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, λήθη για τη συνεργασία της Ιεραρχίας με τη Χούντα, ομερτά για την απροκάλυπτα ρατσιστική και εθνικιστική πτέρυγα της Ιεραρχίας που δίνει το σύνθημα στις πιο σκοτεινές κοινωνικές δυνάμεις με τη σιωπηρή συναίνεση των υπόλοιπων δεσποτάδων ή με το ψέλλισμα κάποιων διαφωνιών από 2-3 ως άλλοθι, τσιμουδιά για πραγματική φορολόγηση και επιστροφή στο φόρο 35% στα παγκάρια των Δαναϊδων που τον κατάργησε το ΠΑΣΟΚ. Προλαβαίνω καλοπροαίρετες εντάσεις λέγοντας πως δεν μας αφορά τι συζήτησαν κατ΄ιδίαν, μας αφορούν αυτά που ειπώθηκαν δημόσια.

Με λίγα λόγια ο πρόεδρος του ΣΥΝ, πήγε αδιάβαστος, απροετοίμαστος, ή ακόμη χειρότερα, ηθικά συμβιβασμένος, σε αρμονία με τη χρόνια σιωπή του για τις καταγγελθείσες καταπατήσεις γης και οικοδομικές αυθαιρεσίες του κ.Γιάννη Λιάπη ως μητροπολίτη Θήβας και με μια εμφανώς ήπια στάση του ΣΥΝ έναντι της Εκκλησίας. Δεν μας χρειάζεται αυτή η αφόρητα πληκτική, συμβιβασμένη, δίγλωσση και μικροαστική Αριστερά, θα της γυρίσουμε την πλάτη. Πριν λίγες ημέρες στη Βουλή ο κ.Τσίπρας έκανε μια εξαιρετικά πρόχειρη αναφορά στην Εκκλησία: «επέκρινε τη κυβέρνηση γιατί, όπως είπε, καλεί σε αυτό το πόλεμο να πληρώσουν μόνο οι άνθρωποι του μόχθου καλώντας την ταυτόχρονα να φορολογήσει και την εκκλησία. «Η εκκλησία. Ούτε αυτή θα έρθει να πολεμήσει μαζί μας. Σε αυτή τη Βουλή προεκλογικά γίνονται και χαριστικές ρυθμίσεις, γιατί το παγκάρι έχει και ψήφους», τόνισε ο κ. Τσίπρας. Παράλληλα υπογράμμισε ότι μόνο για την μισθοδοσία των ιερέων το δημόσιο πληρώνει πάνω από 200 εκ. ευρώ». Αυτή όμως είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου που λέγεται οικονομικά της Εκκλησίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μπει στον κόπο να αποτιμήσει στοιχειωδώς το τερατώδες οικονομικό αλισιβερίσι ενός δεινόσαυρου, ενός πολυπλόκαμου τέρατος που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα το βρεις από κάτω, ούτε δείχνει πως μπορεί να εκτιμήσει ή έστω πως υποψιάζεται τη βαθιά ηθική βλάβη που προκαλεί η Εκκλησία στο λαό. Αλλά έστω και έτσι, με βάση αυτήν του την μετριοπαθή, σύντομη και πρόχειρη κοινοβουλευτική τοποθέτηση και με βάση τη λεηλασία και την επίθεση που γίνεται στο μέσο πολίτη από την κυβέρνηση με τη συνενοχή Λάος-ΝΔ, είναι οι δηλώσεις του κ.Τσίπρα μετά την έξοδό του από το αμαρτωλό αρχιεπισκοπικό μέγαρο αντίστοιχες με την πραγματικότητα και με αυτό που υποτίθεται πως εκπροσωπεί;

O κ.Αρχιεπίσκοπος βρήκε την ευκαιρία να νομιμοποιήσει με τη σιωπηρή συναίνεση του κ.Τσίπρα, να ξεπλύνει κατά κάποιο τρόπο, αντίλογου μη υπάρχοντος, ένα τεράστιο ψέμα που διακινεί η Ιεραρχία: «Ο Αρχιεπίσκοπος …Είναι παρωνυχίδα -είπε- το θέμα της φορολόγησης. Είναι ανάγκη να καθίσουμε όλοι, κόμματα και Εκκλησία να συζητήσουμε όλα τα θέματα αλλά και τη φορολογία μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Ίσως τώρα δίδεται μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε το παραμύθι που λέει ότι η εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας θησαυρός, γιατί όταν ξεκαθαριστεί θα αποδειχθεί άνθρακας». Μάλιστα η δήλωση Τσίπρα για ανάγκη καταγραφής της εκκλησιαστικής περιουσίας, μπορεί να παρερμηνευθεί ως συμπληρωματική. Όταν λέγονται μπροστά σου τέτοια προκλητικά ψέματα και δεν αντιδράς τότε: «Ο σιωπών δοκεί συναινείν».

Λυπάμαι αλλά φοβάμαι-ελπίζω να τον αδικώ- πως ο κ.Τσίπρας μοιάζει να ακολουθεί την κακή παράδοση των προκατόχων του και να κάνει προσωπικές πολιτικές για να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση μετά από μια πιθανή εκλογική αποτυχία του σπαρασσόμενου από τις φατρίες του, ΣΥΡΙΖΑ Στην καλύτερη περίπτωση δεν έχει την ευφυϊα να μην πέσει στην επικοινωνιακή παγίδα του πονηρού παπά ή το θάρρος να πει και μπροστά του αυτά που λέει πίσω του. Όπως και να έχει το πράγμα, για άλλη μια φορά συνολικά η ηγεσία σύσσωμης της Αριστεράς δείχνει απίστευτα κατώτερη των περιστάσεων και ολότελα ανίκανη να δώσει στον απογοητευμένο κόσμο πολιτική διέξοδο, απροετοίμαστη για την κρίση του συστήματος, πρόχειρη, αδιάβαστη, ρηχή και συνθηματολογική. Τουλάχιστον να φροντίσει να μην δείχνει τόσο αφόρητα καθώς πρέπει, συμπλεγματική, δειλή και αμήχανη μπροστά στους μιτροφόρους κληρονόμους του Μεγάλου Κωνσταντίνου.