Μητροπολίτης Καραβαγγέλης, ένας αιμοσταγής καλόγερος

Η εγκληματική του δράση στη Μακεδονία

[Μέρος 1ο]

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Θα πρέπει αναγνώστες μας να μη δουν αυτή τη σειρά άρθρων ως απλή απομυθοποίηση κάποιου «εθνικού ήρωα» παπά ή σαν ένα ακόμη ξεβράκωμα της Εκκλησίας και της εθνικής μας ιστοριογραφίας, αλλά ως επίκαιρο ανάγνωσμα σχετιζόμενο με την απόπειρα κάποιου Νέου Μακεδονομάχου και των λοκατζήδων του να εφορμήσουν στην Εξουσία και στα Μυστικά Κονδύλια της (για καθαρά εθνικούς λόγους).

Ο Λέσβιος Στέλιος Καραβαγγέλης το 1888  χειροτονήθηκε διάκος και πήρε το επαγγελματικό ψευδώνυμο Γερμανός. Το 1896 μόλις 30χρονος χειροτονήθηκε επίσκοπος Πέραν. Εκεί έδειξε το μισαλλόδοξο χαρακτήρα του. Χτύπησε κάτω από τη μέση την ανταγωνιστική Καθολική Εκκλησία που σήμερα όμως το έφερε η περίσταση  να έχει περισσότερους πιστούς στην Τουρκία (35.000) από ότι ο Ρωμιός πατριάρχης (2-3.000).  Στράφηκε μεταξύ άλλων λοιπόν και κατά του Ουνίτη ιερέα Ιλαρίωνα Δόντη, που έκλεβε πελατεία ιερολογώντας γάμους ορθοδόξων που κατέφευγαν σε αυτόν επειδή είχαν κάποιο κώλυμα. Όπως καυχιέται ξεδιάντροπα στα απομνημονεύματά του ο Καραβαγγέλης, του έστησε παγίδα με δυο κλητήρες του πατριαρχείου «που έπιασαν τον αποστάτη και τον έσυραν στην αυλή των Πατριαρχείων«. Μαζί με άλλον ένα φανατικό τον μετέπειτα Σμύρνης άγ.Χρυσόστομο «φωνάξαμε κρυφά έναν κουρέα, κι αφού του ξούρισε τη λευκή γενειάδα και τα μαλλιά του, του φορέσαμε ένα φέσι και τον αφήσαμε έπειτα να φύγη ως κύριος Ιλάριος, όμοιος με μπακάλη του Φαναριού, υπό τους γιουχαϊσμούς των χαμινιών«. Ακάθεκτος ο Καραβαγγέλης, αποκαλύπτει και τo δικαίωμα  εκτοπισμού και φυλάκισης με τα οποία η οθωμανική εξουσία είχε οπλίσει τον τοποτηρητή της Πατρίκ εφέντη τον Μιλιέτ μπασί (Εθνάρχη) των Ρωμαίων ορθόδοξων: «Δυστυχώς ο Χρυσόστομος κι εγώ δεν κατορθώσαμε να πείσουμε τον Πατριάρχη να τον απελάσει κρυφά στο Άγιον Όρος, κι έτσι φόρεσε ψεύτικη γενειάδα και περούκα…».

Το 1900 ο Καραβαγγέλης προήχθη σε μητροπολίτη Καστοριάς όπου άρχισε να οργανώνει ένοπλα σώματα κατά των αδελφών του Σλάβων Ορθοδόξων οπαδών της Βουλγαρικής Εξαρχίας, που διεκδικούσε να έχουν οι Βούλγαροι ορθόδοξοι αποκλειστικά δικούς τους επισκόπους και να προσεύχονται στη γλώσσα τους. Κήρυκας της «εθνικής αφύπνισης» των Βουλγάρων που ακολούθησε την «εθνική αφύπνιση» των Ελλήνων και την απόσχισή τους (1833) από το πατριαρχείο της Πόλης, υπήρξε ο αγιορείτης μοναχός Παϊσιος, που συγγράφοντας στην βουλγαρική το 1762 Ιστορία «τσάρων και αγίων», απαντούσε στους «Ρωμιούς και τους Σέρβους που μας κατηγορούν πως δεν έχουμε ιστορία». Οι Έλληνες μητροπολίτες του βουλγαρικού χώρου, είχαν προκαλέσει με τις υπερεξουσίες που τους έδωσε   η οθωμανική διοίκηση και την παραδοσιακά αντιδημοκρατική τους νοοτροπία αντιδράσεις ακόμη και Ρωμιών. Έτσι στην ελληνική κοινότητα του Πλόβντιβ επί μητροπολίτη Ιωαννικίου Βυζαντίου (1809-1816), οι εκπρόσωποι των συντεχνιών αξίωσαν να μεταβληθεί η συγκρότηση του δικαστηρίου της μητρόπολης, και να απαρτίζεται μόνο από μέλη των εσναφιών και όχι από πρόκριτους που διάλεγε ο μητροπολίτης (Κ.Α.Βακαλόπουλος «Θράκη», Αφοί Κυριακίδη-1993).  Από τη δεκαετία του 1820, εκδηλώνονται τοπικές διαμαρτυρίες εναντίον Ελλήνων επισκόπων που διορίζονται σε βουλγαρικές επαρχίες. Τον Ιούλιο του 1869 «πολυάριθμοι κάτοικοι 8 βουλγαρικών χωριών Β.Α. της Αδριανουπόλεως γνωστοποίησαν στον ντόπιο βαλή ότι δεν αναγνώριζαν πια τον Έλληνα μητροπολίτη, ο οποίος τους καταπίεζε με συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις για την είσπραξη των αρχιερατικών δικαιωμάτων του» (Βακαλόπουλος).  Το 1856 η βουλγαρική ιντελιγκέντσια θα ζητήσει από την Πύλη να επιτραπεί στον λαό της να εκλέξει αρχιεπίσκοπο χωρίς ανάμειξη των Ελλήνων. (Φ.Μαλιγκούδη «Το κουτί της Πανδώρας», «Ιστορικά» «Ελευθεροτυπίας», τ.59, 30-11-2000). Τον Μάρτη του 1861, η πατριαρχική Σύνοδος αφορίζει τους Βούλγαρους μητροπολίτες Ιλαρίωνα Μακαριουπόλεως  και Αυξέντιο Βελισσού και ασκώντας την κοσμική εξουσία που της είχε δώσει ο Σουλτάνος, τους εξορίζει μαζί με τον Παϊσιο Φιλιππουπόλεως στα Πριγκηπόννησα. Το 1870 όμως, ο Σουλτάνος απηυδισμένος να βλέπει τους ορθόδοξους υπηκόους του να αλληλοσπαράσσονται, εκδίδει φιρμάνι με το οποίο αναγνωρίζει ημιαυτονομία στο βουλγαρικό Εξαρχάτο με έδρα την Πόλη και ρυθμίζει λεπτομερειακά τις δικαιοδοσίες του, ώστε να αποφεύγονται οι αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Οι Βούλγαροι   αρχιερείς (φωτ.1) ζήτησαν τότε από την Πύλη κάτι λογικό, να ψηφίσουν οι Χριστιανοί Μακεδονίας-Θράκης που θέλουν να υπαχθούν, αλλά το πατριαρχείο δεν τόλμησε να δεχτεί αφού, όπως παρατηρεί ειρωνικά ο Μπεράρ, «γνώριζε την δημοτικότητά του» (Berard V. «Τουρκία και ελληνισμός». Μτφρ. Μ.Λυκούδης, Τροχαλία-1987). Πλούσιοι Βούλγαροι χρηματοδότησαν τον μαντεμένιο ναό της Εξαρχίας (φωτ.3), που συναρμολογήθηκε το 1871 βιαστικά, μεταφερμένος σε κομμάτια από τη Βιέννη μέσω Δούναβη με 100 ποταμόπλοια Στα Θεοφάνεια του 1872, τρεις βούλγαροι αρχιερείς τελούν εκεί αγιασμό, παρά την πατριαρχική απαγόρευση, πιεζόμενοι από συμπατριώτες τους. Τέσσερεις μήνες μετά, η Σύνοδος αφόρισε τους δυο, καθαίρεσε τον τρίτο (τον Έξαρχο, Βιδύνης Άνθιμο), ζήτησε την σύλληψή τους από τις τουρκικές αρχές, απαιτώντας παράλληλα να εξοριστούν και κήρυξε ολόκληρο τον κλήρο τους σχισματικό, παρά τις διαφωνίες του (βασιζόμενου στην ρωσική οικονομική στήριξη) Ρωμιού πατριάρχη Ιεροσολύμων. Μεγάλη διαδήλωση των ομοεθνών τους, πέτυχε την απελευθέρωσή τους και την αναγνώριση από την Πύλη της αυτόνομης Εξαρχίας τους. Το 1890 εκδόθηκαν από την Πύλη βεράτια για τον διορισμό Βουλγάρων επισκόπων στην Αχρίδα και στα Σκόπια, αλλά ο απαίδευτος πατριάρχης Διονύσιος ο Ε΄ αντέδρασε κλείνοντας τους δικούς του ναούς στην Τουρκία και απαιτώντας να φέρουν οι Βούλγαροι  ιερωμένοι διακριτικό γνώρισμα. Οι επί πλέον αιτίες που τον οδήγησαν σ’αυτήν την απόφαση  (σταμάτησαν γάμοι, κηδείες κλπ) που επικρίθηκε ακόμη και από Έλληνες μητροπολίτες ήταν τρεις αυτονόητες αποφάσεις της τουρκικής κυβέρνησης. Η αφαίρεση από τα εκκλησιαστικά δικαστήρια του δικαιώματος εκδίκασης κληρονομικών διαφορών, διαθηκών κλπ, η ορκομωσία των κληρικών στα τουρκικά δικαστήρια και η εποπτεία όλων των σχολείων από κρατικούς επιθεωρητές.

Στις 20 Ιουλίου 1903 ημέρα του προφήτη Ηλία, ξέσπασε στη Μακεδονία η εξέγερση των Βούλγαρων γνωστή ως επανάσταση του Ίλιντεν, που την πολέμησαν το ελληνικό κράτος, οι Οθωμανοί και το πατριαρχείο, για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Ο Καραβαγγέλης σε συμμαχία με τις μουσουλμανικές αρχές και με ένοπλους Έλληνες που μπήκαν στη Μακεδονία θέλησε να αποτρέψει την προσχώρηση των κάθε προέλευσης Σλάβων Μακεδόνων Ορθόδοξων στη νεοπαγή βουλγαρική Εκκλησία που απειλούσε το μονοπώλιο του πατριαρχείου της Ισταμπούλ. Ομολογεί ο ίδιος: «Τι είναι αυτές οι δάφνες και οι στέφανοι; με ρωτά ειρωνικά ο βεζύρης. Αυτές οι δάφνες και οι στέφανοι είναι, όπως σας είπα κι άλλοτε εντιμότατε, οι υπηρεσίες μου στην Εκκλησία, αλλά και στο Δοβλέτι, απάντησα κοφτά. (Αντιγόνης Μπέλλου – Θρεψιάδη «Μορφές μακεδονομάχων και τα Ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», «Α. Μαυρίδης», Αθ. 1984).

Ο Καραβαγγέλης, αναδείχτηκε σε τρομοκράτη, βάνδαλο, ηθικό αυτουργό εγκλημάτων και κυνηγό κεφαλών (Η εθνικοφροσύνη απέδειξε στον εμφύλιο πως ειδικεύεται στο σπορ). Υπερηφανεύεται διότι το 1903 κατέστρεψε το βουλγαρικό σχολείο της Καστοριάς, που για περισσότερα από 20 χρόνια οι μαθητές του «φανατισμένοι…ήταν φυσικό να φανατίζουν και τους συγγενείς και γνωστούς τους…και να τους κάνουν να αποσκιρτούν από το Πατριαρχείο στην βουλγαρική Εξαρχία«. «Τώρα όμως με την Βουλγαρική Επανάστασι επωφελήθηκα της οργής των Τούρκων, μπήκα στο γυμνάσιο και σκόρπισα ότι βρήκα. Έπιπλα, σκεύη, θρανία,όργανα διδασκαλίας, χάρτες, βιβλιοθήκες, εικόνες του εξάρχου Ιωσήφ. Τέτοια ήταν η καταστροφή που από τότε το σχολείο αυτό δεν ξανάνοιξε ποτέ. Μα και τα σχολεία της ύπαιθρης χώρας τους τα έκαψαν. Τότε σκοτώσαμε και το γενικό διευθυντή του Βουλγαρικού κομιτάτου…γυιό του παπά Τράϊκωφ…. Απόφοιτος του βουλγαρικού γυμνασίου της Καστοριάς, αναδείχθηκε ο φοβερώτερος εχθρός του Ελληνισμού. Έκαιε τα ελληνικά βιβλία…φανάτιζε τους χωρικούς υπέρ της βουλγαρικής ιδέας με τα κηρύγματά του στην εκκλησία….Σε κάποια φαίνεται συμπλοκή με τους Τούρκους…είχε πληγωθεί……στο βουνό όμως τον βρήκαν τρεις Ζελοβίτες (το Ζέλοβο ήταν η ακρόπολις του Ελληνισμού…)…του έκοψαν το κεφάλι και το  έφεραν στη Μητρόπολι«. Ο ίδιος είναι απολαυστικός στην περιγραφή της αντίδρασής του στην έλευση στο καπετανάτο του βούλγαρου μητροπολίτη: «…τραβάμε στο Διοικητήριο, μπρος εγώ πάνω στ’άλογο και πίσω ο λαός…Ο καϊμακάμης που ήταν και δειλός….μου ζήτησε την άδεια…να τηλεγραφήσει…Παραγγέλνω λοιπόν την άλλη μέρα να έρθουν στη Μητρόπολι όλες οι γυναίκες της Καστοριάς και λέω σε μια την πιο ζωηρή να με τραβήξη δυνατά από το ράσο, ώστε να το ξεσχίση, για να με αναγκάση δήθεν να ανέβω στο άλογο…..Πίσω μου ακολουθούσαν καμιά χιλιάδα γυναίκες. Τις είχα φανατίσει..». Οι Τούρκοι εξαναγκάζονται να απελάσουν τον Βούλγαρο μητροπολίτη, παρακαλώντας τον Καραβαγγέλη να μην του κάνουν «κανένα ρεζαλέτ (ρεζιλίκι) οι δικοί μου. Αλλά ο κόσμος και ιδίως τα παιδιά τον κατευώδωσαν με γιουχαϊσμούς και γκαζοντενεκέδες…». Παρόμοιο κάζο επιφύλλαξαν οι Βούλγαροι το 1906 στον επίσκοπο Νεόφυτο που τους έστειλε για δεσπότη Βάρνας το πατριαρχείο. Το πλήθος τον εμπόδισε να αποβιβαστεί λιθοβολώντας την άκατο, ενώ ένας ρασοφόρος γάϊδαρος παρήλαυνε στους δρόμους του λιμανιού. Είχε κακές εμπειρίες η πόλη από τους Ρωμιούς δεσποτάδες. Το 1819 ο μητροπολίτης Ζαχαρίας, δηλητηριάστηκε από τους προύχοντες και στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29, ο μητροπολίτης Φιλόθεος ακολούθησε το ρωσικό στρατό στην Οδησσό, παίρνοντας τα πολυτιμότερα κοσμήματα και αναθήματα από τους ναούς ενώ εξαπέλυσε ανάθεμα στους κατοίκους. Δεν φείδεται ύβρεων ο Καραβαγγέλης προκειμένου για τους αδελφούς του Βούλγαρους κληρικούς: Το 1904 αποκαλεί κάποιον Βούλγαρο ιερέα: «τέρας της φύσεως…αιμοβόρον…ληστή και δολοφόνο«, που πριν την χειροτονία του ήταν «οτέ μεν αιγοβοσκός, οτέ δε ξυλοσχίστης, οτέ δε ανθρακοποιός«, αλλού δε τον αποκαλεί  «χοιροβοσκόν», ξεχνώντας να μας πει πως της ίδιας ποιότητας ήταν και ο αμόρφωτος ρωμεϊκος κλήρος.

Το πατριαρχείο ήθελε να διατηρήσει την πελατεία του, ο Σουλτάνος τους υπηκόους του το ελληνικό κράτος ήθελε να καταλάβει κάποια στιγμή τη Μακεδονία με το αμφίβολης ποιότητας επιχείρημα πως κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν ήταν ελληνική, όσο κι αν θα διαφωνούσαν νομίζω με αυτό το τελευταίο ο Πλούταρχος (Ευμένης 14.11, Αλέξανδρος 51.6), πιθανόν ακόμη και ο Ισοκράτης που αυτοκτόνησε μετά τη Χαιρώνια, οι αρχαίοι Θηβαίοι και Λακεδαιμόνιοι, ο Δημοσθένης, ίσως κάμποσοι ακόμη αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς-δεν είναι του παρόντος- και οι αιώνες ρωμαϊκής και οθωμανικής Κατοχής που μεσολάβησαν καθιστώντας το χώρο πληθυσμιακά, αυτό που αποκλήθηκε μακεδονική σαλάτα. Αλλά και γεωγραφικά-διοικητικά ο όρος Μακεδονία μεταφέρθηκε στα βυζαντινά χρόνια στη Θράκη. Όποιος επιμένει πάντως πως το πατριωτικό και διεθνιστικό ΚΚΕ φέρθηκε στο «μακεδονικό» προδοτικά, αναγνωρίζοντας την πολυχρωμία του τότε χώρου, ή πως η αρχαία Ιστορία παράγει παντοτεινά δικαιώματα ιδιοκτησίας σε όποιον χρίζεται απ’ευθείας απόγονος και όχι στον κάτοικο του οικοπέδου, ας μελετήσει το σχετικό με τα γλώσσα και την καταγωγή των Μακεδόνων «In the Shadow of Olympus: The Emergence of Macedon» Princeton University Press, 1990, όπου ο καθηγητής Eugene N. Borza, ειδικός στο θέμα με μεγάλη επιστημονική επάρκεια υποστηρίζει τη διακριτότητα των Μακεδόνων ως χωριστής «εθνότητας» από τους Έλληνες, αν και ασφαλώς αφομοίωσαν βαθμιαία χαρακτηριστικά ελληνικής κουλτούρας.

Φαντάζομαι πως ακόμη και οι Ελληναράδες μας, θα παραδέχονται πως κανείς δεν δέχεται να ξεσπιτωθεί με τη βία ή να αλλάξει με το στανιό την όποια έχει εθνική ή θρησκευτική συνείδηση επειδή το θέλει ο Εβραιοφάγος  όσιος Νίκων της Σπάρτης ή ο Βουλγαροκτόνος Καραβαγγέλης. Αλλά και ελληνική να ήταν η αρχαία Μακεδονία (χωρίς να είμαι ειδικός ή ενδιαφερόμενος, θεωρώντας μάλιστα το θέμα αποκλειστικά ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, τη θεωρώ συγγενική με τους Έλληνες), αυτό δεν δικαιολογεί τη σφαγή, τον εξανδραποδισμό ή τη βίαιη μεταστροφή της εθνικής συνείδησης των κατοίκων της του 19^ου αιώνα, που στη τεράστια πλειοψηφία τους δεν μιλούσαν την ελληνική ούτε είχαν ελληνική συνείδηση. Θα ήταν πολύ καλύτερο πάντως αν οι σημερινοί μακεδονομάχοι συμπατριώτες μας, ειδικά οι δημοσιογράφοι εκείνοι που σιτίζονται ή σιτίστηκαν από μυστικά κονδύλια, εκδήλωναν τον πατριωτισμό τους πληρώνοντας τους φόρους τους, υπηρετώντας έντιμα τη στρατιωτική τους θητεία χωρίς μέσον, πολεμώντας τη διαφθορά και ψηφίζοντας τίμιους πολιτικούς.

Άρχισε λοιπόν στη Μακεδονία μια ανθρωποβόρα διελκυστίνδα εκβιασμού συνειδήσεων. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν καλά-καλά να αρθρώσουν-για να γράψουν δεν γίνεται κουβέντα-μια ελληνική φράση, χαρακτηριζόντουσαν, συχνά με την βοήθεια της ξιφολόγχης, Έλληνες. Είναι γεγονός ότι ο αναλφάβητος στην πλειοψηφία του ορθόδοξος πληθυσμός, σλαβόφωνος, βλαχόφωνος ή ελληνόφωνος, βρέθηκε να εκβιάζεται για να δηλώσει πατριαρχικός ή εξαρχικός με την απειλή του θανάτου και των λεηλασιών από ελληνικές και βουλγαρικές ορθόδοξες συμμορίες οπλισμένων κομιτατζήδων και παπάδων όπως ο φονιάς παπα-Δράκος (φωτ.2), ο παπα-Τσιάγκας (εικ.4) από τη Σάκαφτσα (μετονομάστηκε σε Λειβαδοχώρι), το κτήνος ο παπα-Τσιάμης, ο Παπαπέτρου που η προτομή του έχει περιπέτειες.

Αυτό τον μετέτρεπε αυτόματα σε Έλληνα ή Βούλγαρο. Κριτήριο ελληνικότητας δεν ήταν η γλώσσα (δεν συνέφερε), ή το θρήσκευμα (ήταν όλοι ορθόδοξοι), αλλά η ένταξη στο κλίμα του πατριαρχείου. Ενός πατριαρχείου που ήθελε να λογίζεται ως οικουμενικό, και που πρόσφατα (1872) είχε καταδικάσει την αίρεση του εθνοφυλετισμού (των άλλων, όχι τη δική του), που όμως κατάντησε να προδώσει την όποια χριστιανική συνείδηση διέθετε και που χρησιμοποιείται από τους Νεοέλληνες εθνικιστές ως μέτρο ελληνικότητας, και που τότε έκανε χρήση της εξουσίας που του είχε δώσει ο Πορθητής σε όλα τα ορθόδοξα έθνη της αυτοκρατορίας. Οι Μακεδόνες, οι Μεκεντόν ορτοντόξ του Μυριβήλη (Αθήνα 1924, σ.104-5 και 1930, σ.206)  σβήστηκαν άρον άρον από τη «Ζωή εν τάφω» του συγγραφέα. Και βέβαια δεν ήταν ο μόνος εθνικόφρων Έλληνας που ομολογούσε το προφανές για τους Μακεδόνες της εποχής του.

Συνηθισμένο είναι άλλωστε το (αναπότρεπτα και φυσιολογικά) χρεοκοπημένο σήμερα διεφθαρμένο και οπλισμένο σαν αστακός (για να αντιμετωπίσει πολυδάπανα τους εχθρούς του Σαμαρά, του  Άκη και του Γιάννου) νεοελληνικό κράτος και οι κρατικοί διανοούμενοι σε τέτοιες πλαστογραφίες

Οι προσδιοριζόμενοι μέχρι τότε απλά και μόνο από την ένταξή τους στο ορθόδοξο μιλιέτι, κάτοικοι της Μακεδονίας, Βλάχοι, κάθε λογής Σλάβοι, Έλληνες, Αλβανοί και δεν ξέρω τι άλλο, βρέθηκαν  στα καλά καθούμενα αντιμέτωποι με το  δίλημμα να επιλέξουν εθνική συνείδηση με το στανιό. Έχοντας άγνοια της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής γραφής και πολλοί και της γλώσσας (παρ’ότι η λειτουργία και οι επίσκοποι ήταν με το έτσι θέλω κατά κανόνα ελληνικού γένους), έχοντας απροσδιόριστη ή και εμφανώς ξένη φυλετική καταγωγή, γαλουχημένοι για αιώνες ως Ρωμαίοι ορθόδοξοι (Ρουμ ορτοντόξ), έπρεπε στα καλά καθούμενα να μεταμορφωθούν σε απόγονους του Πλάτωνα και του Λεωνίδα. Ούτε λόγος να γίνεται για αυτοπροσδιορισμό, ελεύθερη επιλογή και σεβασμό στη συνείδηση του καθενός. Συχνά όπως κάνουν πάντα οι παλιάνθρωποι, οι Μακεδονομάχοι και οι απολογητές φοράνε στα εγκλήματά τους θρησκευτική μάσκα. ο εθνικισμός κρύβεται κάτω από το πρόσχημα της (βίαιης έστω) ιεραποστολής υπέρ της Ορθοδοξίας. Ο Χουντόδουλος, ο Παύλος Μελάς κλπ συστηματικά ψευδολογούν λες και απευθύνονται σε μικρά παιδιά πως οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι κλπ δεν ήταν ορθόδοξοι. Ο Μελάς πρέπει να κοροϊδεύει τον εαυτό του, γράφοντας «διά της πράξεως ταύτης υπεβοήθησα τους κατοίκους να επανέλθουν εις την ορθοδοξίαν» και η παρανοϊκή αυτή διατύπωση επαναλαμβάνεται συνέχεια στα ντοκουμέντα του ΓΕΣ θέλοντας προφανώς να εννοηθεί ότι όποιος ορθόδοξος αρνείται πως είναι Έλληνας, γίνεται αυτομάτως αιρετικός(!). Έτσι λοιπόν το ΓΕΣ στον «Μακεδονικόν Αγώνα και τα εις Θράκην γεγονότα» (1979-Ανατύπωση 1993, σ.258), παρουσιάζει τον ανθυποπλοίαρχο Ι.Δεμέστιχα (Νικηφόρο) αντί για προπαγανδιστή του «ελληνικού DNA» ως ιεραπόστολο της Ορθοδοξίας στα παραλίμνια χωριά των Γιαννιτσών: «…προέτρεπε τους σχισματικούς εξ αυτών να επανέλθουν εις την ορθοδοξίαν»!

….

YΓ

Οι περιπέτειες του διωκόμενου από ΕΥΠ και Εκκλησία Σλαβομακεδόνα αρχιμανδρίτη της Β.Ελλάδας Νικόδημου Τσαρκνιά.

Από την ΕΥΠ στο FBI μέσω Ιεράς Συνόδου

Ο αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Οικονόμου (κυνηγός ροζ κασετών στην πλατεία Κουμουνδούρου) και ο Κ.Χαρδαβέλας αποκαλύπτουν τους εχθρούς του Έθνους.

…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ το επόμενο Σάββατο 18 Ιουνίου

Advertisement