Η εγκληματική του δράση στη Μακεδονία -Μέρος 3ο (Τελευταίο)
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Υπάρχουν όμως και μαρτυρίες τρίτων που δεν στρατεύτηκαν και δεν λογοκρίθηκαν από κανέναν. «Η Μακεδονία έδινε την εντύπωση ενός αξεδιάλυτου κουβαριού στο οποίο οι φυλές ήταν σε τέτοιο σημείο μπερδεμένες που ήταν αδύνατο να τις ξεμπερδέψουν. Το ένα χωριό είχε βουλγαρικό πληθυσμό, το γειτονικό του όμως ήταν ελληνικό. Ακόμη χειρότερα μέσα στον ίδιο συνοικισμό οι φυλές παρατίθενταν η μία στην άλλη…». Σέρβοι, Βούγαροι και Έλληνες έδιναν τους δικούς τους αριθμούς για τη σύνθεση του πληθυσμού και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν «την Ευρώπη με τους περισσότερους επισκόπους, τις περισσότερες εκκλησίες. Πολυάριθμοι υπήρξαν εκείνοι που πέρασαν από το ένα στο άλλο στρατόπεδο υπό την επίδραση του εκφοβισμού...». Ο Τούρκος χωρικός «εξαγριωνόταν ακόμη περισσότερο που αυτές οι διαμάχες μεταξύ χριστιανών δεν τον ενδιέφεραν με κανένα τρόπο». (Ristelhueber R. «Ιστορία των Βαλκανικών λαών». Μτφρ. Α.Μεθενίτη-Α.Δ.Στεφανής, Παπαδήμας 1995). Ο Άλμπερτ Σόνισεν («Αναμνήσεις ενός Μακεδόνα αντάρτη». Μτφρ. Ν.Ρούτσου Πανταζή, Πετσίβας-’04), που βρέθηκε στη Μακεδονία την επίμαχη περίοδο, αφού αναφερθεί στους «Έλληνες παπάδες», που «συνοδευόμενοι από τουρκικό στρατό» έκαιγαν χωριά και σκότωναν τους άντρες στις περιοχές Καστοριάς και Έδεσσας (Βοδενών), περιγράφει τη σφαγή της Ζαγορίτσανης (25-3-1905): «..60 από τους κατοίκους θανατώθηκαν, και μάλιστα 5 ήταν παιδιά κάτω των 15, επτά ήταν γυναίκες από τις οποίες οι δύο σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, και 22 ήταν πάνω από 60 ετών» Δώδεκα από αυτούς σκοτώθηκαν μέσα στην εκκλησία την ώρα της λειτουργίας. «Και όλα αυτά στο όνομα του Χριστού από τους εκπροσώπους της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στους οποίους συχνά οι Ευρωπαίοι πρόσφεραν υποστήριξη…». Ο Καραβαγγέλης (φωτ.1 εν μέσω Οθωμανών στρατιωτικών) περιγράφει τη σφαγή στο Γορίτσανι (μετονομάστηκε σε Βασιλειάδα) που νομίζω πρέπει να την ταυτίσουμε με τη Ζαγορίτσανι του Σόνισεν, αν και η σημασία είναι αλλού. Στην απόλυτη ηθική πώρωση του δεσπότη κάποιας άγνωστης περίεργης θρησκείας που καυχιέται: «Το χωριό είχε πάνω από 600 σπίτια… Ήταν οι χειρότεροι Βούλγαροι της επαρχίας μου. Όταν ο Βάρδας αποφάσισε να εφαρμόσει την τιμωρία τους, μου έγραψε και εγώ του έστειλα τα ονόματα των δικών μας (πρακτόρων), για να μην τους αγγίζει. Στις παραμονές της 25ης Μαρτίου 1905 αυτός, μαζί με 300 άντρες κρύφτηκε στο δάσος που βρισκόταν απέναντι από το χωριό. Πρωί – πρωί μπήκαν στο χωριό και άρχισαν οι τουφεκιές. Σκότωναν και πυρπολούσαν τα σπίτια τους. Εκείνη τη μέρα δολοφονήθηκαν 79 Βούλγαροι και δυστυχώς και μερικοί δικοί μας, σλαβόφωνοι μεν αλλά πολύτιμοι. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν έπαθαν πολλές ζημιές, επειδή είχα δώσει τον κατάλογο τους στον Βάρδα και αυτοί είχαν κρυφτεί…».
Ο Σόνισεν κάνει αναφορά στον Έλληνα παπα-Σταύρο που ζούσε στο Πισοδέρι ο οποίος παρουσιάζεται στην Ελλάδα ως ήρωας (!!!): «..αυτό το τέρας ήταν άνθρωπος με ανώτερη μόρφωση…η Εκκλησία τον έστελνε συχνά στο εξωτερικό σε διπλωματικές αποστολές. Ήταν επικεφαλής της αντιπροσωπείας ‘Από τον Μακεδονικό λαό’, η οποία είχε πάει να συναντήσει τον Άγγλο βασιλιά στους Ολυμπιακούς αγώνες». Ο παπάς βοήθησε τους Τούρκους στην καταστολή της Εξέγερσης των Βουλγάρων: «Δύο φορές έλαβε μέρος σε σφαγές», αλλά όταν ένας Τούρκος αξιωματικός «αρνήθηκε να κάψει ένα συγκεκριμένο χωριό….ο παπα-Σταύρος προσέλαβε Αλβανούς κακούργους να το κάνουν…Ένας Τούρκος ταγματάρχης αρνήθηκε την συντροφιά του παπά λέγοντας….’Μπορούμε να είμαστε άτιμοι και χωρίς τη βοήθεια αυτού του βάρβαρου». Δολοφόνησε το Λάζαρο Ποπτράϊκωφ, «έφερε το κεφάλι του στην Καστοριά» και μοίρασε φωτογραφίες του στους χωρικούς. Ο ίδιος όμως δολοφονήθηκε «διά πελέκεως» από Βούλγαρους, αλλά στο κλίμα των διασταυρούμενων εθνικών προπαγανδών, ακόμη κι αυτός ήταν εθνικά μεμπτός. Η αναφορά του «ευπειθέστατου» Ν.Ξυδάκη του «Βασιλικού» μας προξενείου στο Μοναστήρι (572, 5-9-1906), αν και αναγνωρίζει πως «τα αισθήματά του ήταν αναμφισβητήτως ελληνικά», τον κατηγορεί πως «δεν μετήρχετο την δέουσαν πολιτείαν» διότι «εξηκολούθει να διατηρή, αν και ουχί καταφανώς, σχέσεις μετά των ρουμανιζόντων συγχωρίων του». Αλλά και ο Τσόντος Βάρδας στο Ημερολόγιό του, είναι επικριτικός για το ποιόν του παπά. Ανάλογο τέλος είχε και ο συνάδελφός του ο αιμοδιψής Χρυσόστομος Χρυσομαλλίδης («παπα-Δράκος» ), του οποίου η δημοσίευση των, σίγουρα αποκαλυπτικών, απομνημονευμάτων εύλογα δυστοκεί. Ο Γρεβενών Αιμιλιανός, γιός τουρκόφωνων Μικρασιατών Χριστιανών που δολοφονήθηκε το 1911 από όργανα του νεοτουρκικού κομιτάτου, τσουβαλιάζεται όταν η ανάγκη το απαιτεί στις ιστορικές σεντονιάδες μαζί με τους βουλγαρόπληκτους της περιόδου 1904-1908 με την αόριστη έκφραση πως εκτελέστηκε από κομιτατζήδες, ή με την γενικολογία πως έπεσε στον Μακεδονικό Αγώνα. H ιστορία του ΓΕΣ επικαλούμενη το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «Ηλίου»(!), αποδίδει την δολοφονία του σε «πράκτορας της ρουμανικής προπαγάνδας». Ιστοσελίδες που σφύζουν από Ορθοδοξία και πατριωτισμό εκφράζονται πολύ αόριστα για εχθρούς: «Νεότουρκοι και Ρουμανίζοντες καιροφυλακτούσαν … Μα ο Μητροπολίτης δεν ήθελε να υποχωρήσει. Δεν δείλιαζε εκείνος. …σε μια χαράδρα, οι εχθροί περίμεναν…».
Η ίδια η Πηνελόπη Δέλτα απέδιδε τη δολοφονία του φερόμενου ως εθνομάρτυρα μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιου σε πεισματική άρνησή του να δώσει άδεια γάμου σε δυο ξαδέλφια. Η προτομή του «Μακεδονομάχου» ιερέα Παπαπέτρου που σκοτώθηκε το 1904, «τόπος συγκέντρωσης ακροδεξιών ομάδων», στο Ξινό Νερό της Φλώρινας, βρέθηκε πολλές φορές πεσμένη στο χώμα, αφού «ο ίδιος ο Παπαπέτρου και ο στρατιωτικός γιός του είναι υπεύθυνος για τον χαμό πολλών ανθρώπων που οι απόγονοί τους ακόμα ζουν …». Αναγνώστης του «Ιού», από τον Τριπόταμο της Φλώρινας καταγγέλει πως όταν τη δεκαετία του ’70, παιδάκι συμμετείχε στις εκδρομές του ιδρύματος «Βασιλεύς Παύλος», ο μισοπάλαβος μητροπολίτης Καντιώτης τους ξεπροβόδιζε «ωρυόμενος»: «Έξω από τα σύνορα του Νομού μας να μη μιλήσετε αυτή τη γλώσσα. Όποιος τη μιλά θα επιστρέφει στο σπίτι του. Είναι ντροπή να μιλάτε και να νομίζουν οι άλλοι πως είστε Βούλγαροι…».
Ο Καραβαγγέλης αυτοπαρουσιάζεται: «…όταν έκανα τέτοια επικίνδυνα ταξίδια ντυνόμουν κάπως διαφορετικά. Έριχνα επάνω μου ένα μαύρο εγγλέζικο αδιάβροχο, φορούσα μπότες ψηλές ως το γόνατο, το αντερί μου το εσήκωνα και έπιανα τις άκρες του μέσα στις τσέπες μου. Και πάνω από το καλυμμαύχι μου έριχνα ένα μαύρο μαντήλι. Στον ώμο κρεμόταν το «μάλιγχερ» και στο στήθος μου σταυρωτά κάτω από το αδιάβροχα διακρίνονταν οι φυσιγγιοθήκες με τα φυσέκια. Στη μέση φορούσα μια πέτσινη ζώνη απ’ όπου κρέμονταν από τη μια η θήκη του πιστολιού μου, που ήταν μεγάλο και γινόταν εν ανάγκη και τουφέκι, και από την άλλη ένα μαχαίρι στη θήκη του. Έτσι όλοι με πέρναγαν για στρατιωτικό ή αστυνομικό. Συχνά γυμναζόμουν στο σημάδι…» Στη θαυμάστριά του Αντιγόνη Μπέλλου-Θρεψιάδη, που διασώζει τα παραπάνω διαβάζουμε ακόμη: «Περνούσε καλπάζοντας με το άλογο του’ μεσ’ από τα Βουλγαρικά χωριά…μια μέρα που τον αναγνώρισαν, τον κυνήγησαν και τον πρόφτασαν. Και τότε αυτός αφιππεύοντας οχυρώθηκε πίσω από ένα Βράχο και πυροβολώντας μαζί με τον Εμίν, τον πιστό τουρκαλβανό καβάσn του , τους ανάγκασε να υποχωρήσουν…….φαίνεται πως ……. ήταν και δεινός σκοπευτής, πάνω σ’ άλογο … είχε όλη τη μεγαλοπρέπεια και την άγρια ομορφιά των Ακριτών του Βυζαντίου. Ακρίτας κι αυτός……».
Τεν Τεν 1956-Υπόθεση Calculus.
.
Ο Καραβαγγέλης, κατηγόρησε με άρθρο του στη «Νέα Ημέρα» (14-1-1904), τους Βούλγαρους ορθοδόξους για διωγμούς και φόνους Ελλήνων ιερέων, λησμονώντας πως έκανε και αυτός τα ίδια. Διαψεύδει κατηγορίες που εκτόξευσε η ρωσική «Νόβογιε Βρέμια», πως μαζί με τον άγιο Ιωαννίκιο της Φλώρινας, άρπαξαν Βούλγαρο ιερέα «από τον πώγωνα και ήρξαντο κατά το τουρκικόν έθιμον να εκριζώνωσι τας τρίχας» και πως οι ελληνορθόδοξοι μητροπολίτες περιηγούντο πόλεις και χωριά «και διά της βίας και των Τουρκικών όπλων εξηνάγκαζον τους Βουλγάρους ιερείς να αναγνωρίζωσι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον«. Αποκαλύπτει πως ο εν λόγω ορθόδοξος Βούλγαρος ιερέας «ήρωας των Βουλγάρων αναρχικών» (αναρχικοί κατά της αρχής του σουλτάνου και του πατριάρχη), παρακολούθησε γελώντας το θάνατο Έλληνα ιερέα που κατακρεουργήθηκε. Στις 24-3-1907, με επιστολή του στον πατριάρχη, ο Καραβαγγέλης που έχει καταγγελθεί από το διεθνή Τύπο που έχει αγανακτίσει με τα εγκλήματά του διαψεύδει: «..σύμπας ο Βουλγαρικός τύπος, η «Νόβογια Βρέμια» της Πετρουπόλεως, οι «Τάϊμς» του Λονδίνου, ο «Temps», των Παρισίων, η «Freie Presse» της Βιέννης και η άλλη στρατιά του προσηλυτισθέντος ευρωπαϊκού τύπου, διασαλπίζουν ότι…περιφέρομαι ανά τα όρη της Κλεισούρας, πυρπολών χωριά, εξολοθρεύων, καταδιώκων, φονεύων Βουλγάρους!…». Ο ίδιος, πνευματικό τέκνο του εκτυφλωτή 100.000 Βούλγαρων Βασίλειου Βουλγαροκτόνου, σε άρθρο του δημοσιευμένο στη «Ν.Ημέρα» το 1904, βρίζει χυδαία τους Βούλγαρους Ορθόδοξους ως τα «τέκνα του Κρούμου» αντίθετα με τους Έλληνες που είναι «έθνος πεφωτισμένον», που δεν μπορεί να συμμορφωθεί «με τα δολοφονικά και αιμοβόρα ένστικτα του βάρβαρου βουλγαρικού λαού».
Ο ίδιος γράφει: «Οι αντάρτικες ομάδες μεγάλωναν και αυξάνονταν συνεχώς (παραθέτονται τα ονόματα 30 Κρητών που ήταν επικεφαλής τέτοιων ομάδων). Διατηρούσα μαζί τους τακτική επαφή, μέσω του προξενείου του Μοναστηρίου και των μητροπολιτών. Συναντιόμουν προσωπικά μαζί τους και τους συμβούλευα να σκοτώνουν όλους τους ιερείς και βούλγαρους δασκάλους.» Για τους σκοπούς που ενδεικτική είναι η δήλωση του στον H. Brailsford (Δικιά του η φωτ.3 του Καραβαγγέλη με Οθωμανούς στρατιωτικούς): «Η συμμαχία μας με τους Τούρκους είναι προσωρινή. ….». Όπως είπαμε ο ιερέας ρυμουλκούσε τα χωριά στο εθνικό στρατόπεδο της επιλογής του. Ο έγκριτος Άγγλος δημοσιογραφος (1873-1958) στη μελέτη του «Macedonia; its races and their future» (1906) αναρωτιόταν αν οι σύγχρονοί του Μακεδόνες ήταν Σέρβοι ή Βούλγαροι, ενώ περιέγραφε την αδιαφορία του Έλληνα επισκόπου για χωρικούς που ενώ πριν ένιωθαν το χωριό τους ελληνικό βρήκαν Βούλγαρο παπά και άλλαξαν συνείδηση.
Με τέτοιο ορυμαγδό επιβαρυντικών στοιχείων κατά της Ελλάδας δεν είναι παράξενο που ενεργοποιήθηκαν και προ Σαμαρά τα Μυστικά Κονδύλια, προς ξένους όμως δημοσιογράφους: «‘Η Μακεδονική θύελλα» του Γάλλου Μισέλ Παγιαρές συνιστά κλασικό σημείο αναφοράς της παραδοσιακής ελληνικής βιβλιογραφίας, η δε εγχώρια έκδοσή του προαναγγέλθηκε από τον Στέλιο Παπαθεμελή Ο συγγραφέας, όπως έχουμε αποκαλύψει παλιότερα, υπήρξε ο υπ’ αριθμόν ένα τακτικός τρόφιμος των ελληνικών μυστικών κονδυλίων της εποχής, η δε ενασχόλησή του με το αντικείμενο προέκυψε ως το αποτέλεσμα κεντρικής συνεννόησης ανάμεσα στην ελληνική πρεσβεία του Παρισιού και την επιδοτούμενη από την Αθήνα εφημερίδα «Le Matin»».
Οι ελληνικές προσπάθειες για την προσάρτηση των εδαφών όπου κατοικούσαν και Βούλγαροι της Μακεδονίας έγιναν δυνατές το 1913, που υπογράφηκε η πρώτη συνθήκη ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Βουλγαρίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που προηγήθηκε της ελληνικής προσάρτησης.
Το 1908 η οθωμανική κυβέρνηση απαίτησε την μετακίνησή του προκλητικού Γερμανού που ανέλαβε έτσι Μητροπολίτης Αμασείας του Πόντου. Ο Γερμανός όμως και εκεί ανέπτυξε έντονη εθνικιστική εγκληματική δράση ιδίως μεταξύ των Τούρκων (ή αν θέλετε τουρκόφωνων) ορθοδόξων του Πόντου, των Μπαφραλήδων, μελλοντικών αστέρων αργότερα της Εθνικοφροσύνης (Τσαούς Αντών, Κίτσα Μπατζάκ, Μιχάλ αγά κλπ) στη Β.Ελλάδα, στήνοντας ένοπλες ομάδες που έσφαζαν και λεηλατούσαν τούρκικα χωριά στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1916, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που ξεφεύγει από τις προθέσεις αυτού του άρθρου. Η ευθύνη του για τον εξανδραποδισμό του ελληνισμού του Πόντου είναι τεράστια αφού νομίζοντας πως οι Ρώσοι θα νικήσουν την Τουρκία υπονόμευε την άμυνα της τελευταίας ερεθίζοντας τους Τούρκους εθνικιστές σε βάρβαρα αντίποινα. Αντίθετα ο Χρύσανθος της Τραπεζούντας (μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών) που πολιτεύθηκε με ευθύνη διορίστηκε από τον απερχόμενο λόγω της ρωσικής επέλασης Τούρκο διοικητή αντικαταστάτης του και γλύτωσε χιλιάδες ανθρώπους, Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους από άδικη σφαγή. Ο ίδιος ο Σ.Ιωακειμίδης ομολογεί: «η συμπεριφορά…του μητροπολίτη Αμασείας υπήρξεν άστοχος και εχρησίμευσεν ως αφορμή της επιδεινώσεως της καταστάσεως και εγένετο πρόξενος πολλών κακών διά τους Έλληνας της Αμισού και του Πόντου». Ο καθηγητής Ν.Μαραντζίδης («Γιασασίν Μιλιέτ») προσθέτει και τη δραματική κριτική του πατριάρχη της κεμαλικής τουρκικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ευθύμιου Α΄ (παπα-Ευτύμ Ερενερόλ), που έσωσε πολλούς Χριστιανούς από το λεπίδι των Τούρκων εθνικιστών: «Η γλώσσα μου τρέμει δια να λαλήσω τας τρομερωτάτας συνεπείας του όντως παράφρονος Αμασείας Καραβαγγέλι, όστις βεβαίως τη συγκαταθέσει του Φαναρίου ετόλμησε ω της φρενοβλαβείας να σχηματίσει αντάρτικα σώματα εις το κέντρον της Τουρκίας……πως ευρέθησαν τόσον άφρονες πέριξ του……Πολλάς ψυχάς Άϊδι προϊαψεν.».
Το 1921 o Kαραβαγγέλης είχε βάλει υποψηφιότητα για πατριάρχης χωρίς επιτυχία όπως κι αργότερα, καταδικασμένος σε θάνατο στην Τουρκία, έρχεται στην Ελλάδα και αυτοπροτείνεται για αρχιεπίσκοπος Αθηνών, συναντώντας την αντίδραση του πρωθυπουργού Γονατά. To 1923 γίνεται δεσπότης στα Γιάννενα, αλλά το ’24 η δημοκρατική κυβέρνηση Παπαναστασίου ενεργεί για να παροπλιστεί στην Ουγγαρία με το διψήφιο αριθμό πιστών της και στη συνέχεια στην περίπου χωρίς ποίμνιο Βιέννη. Κανείς δεν θέλει να έχει στα πόδια του έναν ανεξέλεγκτο στυγερό φονιά που διεκπεραίωσε μεν την «εθνική» βρωμοδουλειά στη Μακεδονία, αλλά προκάλεσε και τεράστια ζημιά στον ελληνισμό του Πόντου. Ο μισθός του περικόπτεται στο μισό και μένει για μήνες απλήρωτος. Γράφει στα απομνημονεύματά του: «Κι έτσι σήμερα κατάντησα να περιφέρομαι σχεδόν 
άνεργος …………και τελικά εξόριστος κι απ΄ την Ελλάδα…». Πέθανε το 1935 σε ξενοδοχείο της λουτρόπολης Μπάντεν πικραμένος στον «τόπο εξορίας» του όπως έλεγε αυτοπαινευόμενος στη διαθήκη του: «…προσέφερα ό,τι ήτο δυνατόν, ως Ιεράρχης του ’21………» και ζητώντας πικρόχολα: «Η κηδεία μου θα γίνει στο Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση με ένα μόνο ιερέα, χωρίς διάκονο. Δεν δέχομαι δε στην κηδεία μου ούτε αντιπρόσωπο του κράτους, ούτε της εκκλησίας». Θάφτηκε όμως στη Βιέννη και η Πολιτεία αρνήθηκε να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας του και μόλις το 1959 με πρωτοβουλία μιας ανηψιάς του μεταφέρθηκαν τα λείψανά του στην Καστοριά. Μετά το θάνατό του, η προσωποπαγής Εξαρχία Κεντρώας Ευρώπης, όπως είχε αποκληθεί βαρύγδουπα η έρημος που του ανατέθηκε, καταργήθηκε. Σήμερα που η μνήμη έχει ξεθωριάσει τιμάται ως εθνικός ήρωας. Ήταν όμως ένας πραγματικός Αντίχριστος οπαδός μιας αιμοδιψούς κρατικής θρησκείας κομπάρσας στην όπερα του νεοελληνικού εθνικισμού όπως την ομολογεί απερίφραστα ο πιο εξωραϊσμένος από τους εκπροσώπους του, ο Ι. Δραγούμης, που τραγική ειρωνία το ‘φερε να δολοφονηθεί από τους άνδρες του Μακεδονομάχου Γύπαρη: «Καλό είναι το όνομα ‘Χριστιανός’ φτάνει να μην έχει κανείς αντίκρυ του Βούλγαρους……κάθε Έλληνας πρέπει να μάθη να λέγη πως είναι Έλληνας και όχι χριστιανός» («Μαρτύρων και ηρώων αίμα»). Είναι η ίδια ξεδιάντροπη γραμμή του Ναζιστή του Βώλου, που όμως δεν έχει το ελαφρυντικό του λαϊκού Δραγούμη γιατί αυτός ήταν παπάς: «Ὅταν ο Μητροπολίτης Φορόπουλος, ….έλεγε: «…σας συμβουλεύω οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος» δυνατόν να παρέβαινε εντολήν του Χριστού, αλλά οι περιστάσεις επέβαλλαν την υπέρβαση …».
Στις δύσκολες όμως περιστάσεις Χουντόδουλε μετριούνται οι άνθρωποι. Και οι Έλληνες εθνικιστές πάντα βρέθηκαν ηθικά και πατριωτικά λιποβαρείς. Γι’αυτό και πιστεύω πως ο υποψήφιος Σωτήρας μας, ο δίγλωσσος τάχα αντιμνημονιακός κ.Σαμαράς, που θα μας ξελασπώσει χρεώνοντάς μας με νέα Μυστικά Κονδύλια, ρουσφέτια και εξοπλισμούς και χαρίζοντας λεφτά στη ζάπλουτη φοροληστρική Εκκλησία, ξεκίνησε μια πολύ άδικη κατά της γειτονικής μας χώρας και επιζήμια για την Ελλάδα διαμάχη για την κληρονομιά του Αρχισταυρωτή Μεγαλέξανδρου, που μας κόστισε μπόλικο χρήμα, κύρος, φιλίες, χρόνο και ευκαιρίες. Ποιος θα τον βάλει όμως στη θέση του; Γιατί έσεται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
…
ΥΓ1
Απολαύστε:
(Χωριό Ατραπός-πρώην Κραπέστινα-Φλώρινας): «…. το χωριό έγινε θέατρο συγκρούσεων μεταξύ πατριαρχικών και εξαρχικών. Σημαντική μορφή … ήταν ο Σωτήριος Βέλιος, ο οποίος, … φυγαδεύτηκε με τη βοήθεια της Ελληνικής κυβέρνησης, στις Η.Π.Α.. Εκεί … πυρπόλησε βουλγαρικό σύλλογο στην Ινδιάνα. Μακεδονομάχοι του χωριού ήταν …και ο πατήρ-Θωμάς Παπαϊωάννου. .. στις 10 Αυγούστου του 1959, οι κάτοικοι του χωριού ορκίστηκαν να ομιλούν μόνο την ελληνική γλώσσα, εγκαταλείποντας το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα της σλαβομακεδονικής, το οποίο όμως συνέχισε να ομιλείται».
Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία να καταλάβει κανείς πόσο αυθόρμητες ήταν αυτές οι ορκωμοσίες που έγιναν και σε άλλα χωριά:
…
ΥΓ2
Ο μητροπολίτης Καντιώτης κατεδαφίζει με τα τανκς της Χούντας ιστορικούς μακεδονικούς ορθόδοξους ναούς.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
O Toυρκόφωνος ορθόδοξος Μπαφραλής Τσαούς Αντών του Καραβαγγέλη, μετά στα Τάγματα Αφαλείας:
http://ethnikoi.org/roufianoi.html
ΠΟΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ; ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ;
——————————————————————————–
«Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του Ελληνικού Έθνους.» – Χρύσανθος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
Για να δούμε λοιπόν, ποιοι είναι οι προδότες. Ακολουθεί η αναφορά που έλαβε ο Reichsfurher του SS, Heinrich Himmler για τα ‘παλικάρια’ που πέσανε υπέρ του Τρίτου Ράϊχ, απ’ τον Σεπτέμβρη του 1943 μέχρι τον ίδιο μήνα του 1944, στην Ελλάδα. Δοσίλογοι σκοτώσανε, βιάσανε, κάψανε χωριά και ήσαν υπεύθυνοι για τα μπλόκα της Αθήνας. Και έτσι φυσικά, αυτοί τραυματίστηκαν, αυτοί θανατώθηκαν… αλλά δυστυχώς, όχι όλοι. Επειδή οι κομμουνομεσσιανιστές είναι λιγάκι ντροπαλοί, μάθετε λοιπόν από μας τους αντίχριστους την πικρή αλήθεια. Μελετητές της εποχής μας ενημερώνουν ότι στην κατοχή υπήρχαν περίπου 34.000 ΕΝΟΠΛΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ.
ΟΜΑΔΕΣ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
Τάγμα Χωροφυλακής «Καρδίτσα»
Τάγμα «Λάρισα»
Τάγμα «Λαμία»
Τάγμα «Άμφισσα»
Τάγμα Αστυνομίας «Θεσσαλονίκη»
Ι Τάγμα Αστυνομίας Αθήνα
ΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Βόλος
ΙΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Ιωάννινα
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια Ι»
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια ΙΙ»
Τάγμα Εθελοντών «Λεωνίδας»
ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΩΝ ΤΣΑΟΥΣ
http://www.iospress.gr/ios2000/ios20000116c.htm
Ο Άγιος μπουλντόζας
Η σκηνή στην κεντρική πλατεία της πόλης του Αμυνταίου. Δυο τανκς έχουν παραταχθεί μπροστά στον ενοριακό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, με τα κανόνια τους στραμμένα προς τα σπίτια. Τα μεγάλα ερπυστριοφόρα είναι δεμένα με συρματόσχοινα από τον τρούλο και το καμπαναριό του ναού. Οι οδηγοί βάζουν μπρος. Τα συρματόσχοινα τεντώνονται, οι ερπύστριες σπινάρουν στην άσφαλτο, αλλά το οικοδόμημα δεν πέφτει. Θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες και θα σπάσουν πολλά συρματόσχοινα έως ότου σωριαστεί στο έδαφος. Μάρτυρες στη βάρβαρη πράξη μόνο οι εντελώς απαραίτητοι μηχανικοί, λίγοι στρατιωτικοί και ιερωμένοι. Οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους.
Ήταν 24 Ιουλίου του 1972, όταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης κατέφυγε στα τανκς για να ισοπεδώσει την εκκλησία του Αμυνταίου. Οι αρχές της δικτατορίας έθεσαν στη διάθεσή του τα βαριά στρατιωτικά οχήματα, όταν διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν δυνατόν να κατεδαφιστεί η παλιά και όμορφη εκκλησία με συμβατικές μεθόδους. Ειρωνεία της τύχης: Για να δικαιολογήσει ο Αυγουστίνος την απόφασή του να ρίξει το ναό είχε επικαλεστεί ως πρόσχημα τον κίνδυνο να καταρρεύσει το οικοδόμημα. Και για να γίνει πιστευτός επιστράτευσε τη μαρτυρία του …Παττακού, ο οποίος είχε επισκεφτεί την πόλη το 1971, και είχε αποφανθεί, κι αυτός, για τον κίνδυνο κατάρρευσης.
Είχε προηγηθεί ο μητροπολιτικός ναός της Φλώρινας. Με ανάλογη πραξικοπηματική ενέργεια ο Καντιώτης κατεδάφισε το 1971 το ναό του Αγίου Παντελεήμονα. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος επικύρωσε με την παρουσία του τη θεμελίωση του νέου ναού. Την ίδια τύχη είχαν και όσοι ιστορικοί ναοί του νομού επελέγησαν ως κατεδαφιστέοι από τον Καντιώτη. Ο Άγιος Νικόλαος στο Πλατύ Πρεσπών, ο Άγιος Αθανάσιος στην Καλλιθέα, η Αγία Παρασκευή στην Οξιά…
Κοινή επίσημη δικαιολογία για όλες αυτές τις καταστροφές ήταν ότι επρόκειτο για «ετοιμόρροπα» ή «μικρά» κτίρια. Αστεία πράγματα. Ούτε λόγος δεν έγινε για επιδιόρθωση. Αμέσως κατεδάφιση. Φυσικά είναι κοινό μυστικό για τους κατοίκους της περιοχής ότι οι κατεδαφίσεις έγιναν για να εξαφανιστούν από προσώπου γης όλες οι «μη ελληνικές» επιβιώσεις στην αρχιτεκτονική και την αγιογραφία. Δεν έφτανε στον Καντιώτη η «επιδιόρθωση» των αρχιτεκτονικών μελών και το ασβέστωμα των ιστορικών τοιχογραφιών, μόνο και μόνο για να σβηστούν οι κυριλλικές επιγραφές. Χρειαζόταν το επιδεικτικό γκρέμισμα, για να λειτουργήσει και ως συμβολική βία εις βάρος των κατοίκων.
Το έγκλημα πλέον αναγνωρίζεται ανοιχτά. Στον πανηγυρικό τόμο για την εικοσαετία του «νέου» Αγίου Παντελεήμονα αναφέρεται ότι «ο παλαιός ναός κτίσθηκε το 1890 από σχισματικούς της Φλώρινας.» Και ο παλιός ιερέας του ναού Αθανάσιος Ρούκαλης εξηγεί: «Έφερα βαρέως το ότι ο μητροπολιτικός ναός είχε σχήμα σλαβικό, και εσωτερικά και εξωτερικά. Είχε τρεις τρούλους επάνω σε σλαβικό ρυθμό. Όλα τα παράθυρά του ήταν σε σλαβικό ρυθμό. Μέσα οι εικόνες του τέμπλου ήσαν γραμμένες με σλαβικά γράμματα και πάνω σ’ αυτά είχαν γραφεί ελληνικά. Σε περιπτώσεις που είχαν σβηστεί ή είχαν ξεθωριάσει τα ελληνικά γράμματα, φαίνονταν ακόμη τα σλαβικά. Αυτό δεν μπορούσα να το δεχτώ.» Το πρώτο που έκανε ήταν να απομακρύνει τις εικόνες. «Η επιτροπή της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας παρέλαβε τις εικόνες και τις κατέθεσε σε κάποια υπηρεσία.» Ακολούθησε η αγία τράπεζα που διαρρυθμίστηκε «για να μη φαίνεται καθόλου ίχνος σλαβικής νοοτροπίας». Και τέλος έβαλε τεχνίτες και «διόρθωσαν» όλα τα παράθυρα. «Έτσι ο ναός απέκτησε χρώμα ελληνορθόδοξο. Έφυγε τελείως το σλαβικό.»
Λίγος Φώσκολος
O πάπας Βενέδικτος απευθύνεται στην Οικουμένη με χριστουγεννιάτικο μήνυμα στη λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα.
Χωριό Πισοδέρι της Φλώρινας και το κάθαρμα ο παπα-Τσάμης.
Οι περιπέτειές του με ακρίβεια.
Από τον Δημήτρη Λιθοξόου
http://lithoksou.net/florina_p.html
76. Πίσοντερ ή Πισοντέρι / Pisoder ή Pisoderi. Εξελληνίστηκε σε Πισοδέρι και στη συνέχεια σε Πισοδέριον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Πισοδέρι. Στην απογραφή του 2001 ήταν οικισμός του δήμου Πρεσπών, του νομού Φλωρίνης. Πρόκειται για παλαιό οικισμό, που αναφέρεται σε οθωμανικό κατάστιχο του 15ου αιώνα. Το 1912 ζούσαν εδώ περίπου 750 χριστιανοί Βλάχοι. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πατριαρχικοί, υπήρχε ωστόσο και μία μικρή μερίδα κατοίκων ρουμανικών φρονημάτων. Το 1928 ο πληθυσμός του χωριού είχε μειωθεί γύρω στα 600 άτομα. Η δημογραφική μείωση συνεχίστηκε και μετά τον εμφύλιο πόλεμο.
76a. Πηγές:
Το χωριό Писодер ήταν στα τέλη του 15ου αιώνα τιμάριο του Танаси Балабан με 12 οικογένειες [Турски Документи].
Pisoder [Αυστριακός Χάρτης].
Πισοδέριον καζά Φλωρίνης, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].
Πισοντέρι Φλωρίνης: «έχει 150 οικογένειας χριστιανικάς, εκκλησίαν, σχολείον αρρένων, βρύσεις με άφθονον ύδωρ και δύο υδρομύλους» [Σχινάς 1886].
Pissoderi, 600 Βλάχοι [Weigand]. Песодеръ / Леринска каза, 750 Βλάχοι [Кънчов 1900].
Pisoderi, λειτουργία τόσο πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας, όσο και βλάχικου σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].
Pessoder / Caza de Lerin (Florina), χριστιανικός πληθυσμός: 480 Βλάχοι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με δύο δασκάλους και 34 μαθητές και ενός βλάχικου σχολείου με ένα δάσκαλο και 34 μαθητές [Brancoff 1905].
Πισιδέριον Πρεσπών, αριθμός βλάχικων οικογενειών: 137 πατριαρχικών και 3 ρουμανιζόντων [Στατιστική Πατριαρχείου 1906].
Πισοδέριον, πατριαρχικό χωριό προ του οθωμανικού Συντάγματος του 1908 και πατριαρχικό μετά [Προξενείο Μοναστηρίου 1908].
Πισοδέριον: «Πατριαρχικό χωρίον. Υπάρχουσιν ευαριθμότατοι ρουμανίζοντες» [Εκκλησιαστική Αλήθεια 1909].
Πισοδέρι Φλωρίνης, 642 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].
Πισοδέριον Φλωρίνης, 727 άτομα (416 άρρενες και 311 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].
Πισοδέριον Φλωρίνης, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Καλύβια Πισοδερίου [ΦΕΚ 259 / 21.12. 1918].
Псодери, 200 σπίτια χριστιανών Βλάχων [Милојевић 1920].
Πισοδέριον Φλωρίνης, 532 άτομα (253 άρρενες και 279 θήλεις), 124 οικογένειες [Απογραφή 1920].
Πισοδέριον Φλωρίνης, 457 άτομα (229 άρρενες και 228 θήλεις), εκ των οποίων 6 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (άρρενες). Ομοδημότες ήταν 408, ετεροδημότες 48 και ένας αλλοδαπός. Απογράφηκαν αλλού 188 δημότες [Απογραφή 1928].
Πισοδέριον, υπήρχαν 130 ξενόφωνες οικογένειες (ομιλούν την ελληνικήν και είναι ακραιφνείς Έλληνες) [Στατιστική 1932].
Πισοδέρι, «Όλοι δικοί μας» [Στέφος Γρηγορίου 1935].
Πισοδέριον Φλωρίνης, 484 άτομα (272 άρρενες και 212 θήλεις) [Απογραφή 1940].
Πισοδέρι, 354 κάτοικοι. Κανένας σλαυόφωνος. Όλοι είχαν ελληνική συνείδηση [Στατιστική 1945].
Псодери (Писодер): Χριστιανικό βλάχικο χωριό [Симовски].
Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Βλάχοι [Boeschoten].
Στις μεταπολεμικές απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός της κοινότητας ήταν –> 1951: 143, 1961: 106, 1971: 48, 1981: 30, 1991: 25, 2001: 68.
Υψόμετρο 1.420 [Λεξικό ΕΣΥΕ].
76b. 1903-1908:
Στις 21 Ιουλίου 1903, ο Ίων Δραγούμης γράφει: «Αγωγιάτης βλάχος αφικόμενος εκ Πισοδερίου διαβεβαιοί ότι ο εν Πισοδερίω στρατός ανεχώρησε εις Φλώριναν, μετά τινας ώρας η κωμόπολις κατελήφθη υπό των επαναστατών, ενεπήχθη σημαία εις υπερκείμενον λόφον και κατεσκήνωσαν εν τω χωρίω πλήθη γυναικών. Τα βουνά, λέγει, από Μπιγλίστης μέχρις ενταύθα γέμουσι γυναικοπαίδων και επαναστατών» [Δραγούμης, 198].
Ηγέτες της ρουμανικής παράταξης στο χωριό ήταν οι: Λάζαρος Νίτσας, Κοσμάς Δούκας, Βασίλης Γάσδας, Νίκος Γκούσιας, Λάζαρος Παλάτσας, Τσιγαρίδης, Κοσμάς Πανάστας και οι αδελφοί Λούκροι [Αρχείο Βάρδα, φ. 17-19].
Στις 8 Μαρτίου 1904, διαβάζουμε στο Δραγούμη πως σύμφωνα με «ειδήσεις εκ Πισοδερίου οι ρουμούνοι ενεργούν ν’ ανοίξουν εκεί σχολείον» [Δραγούμης, 454].
Στο χωριό υπήρχε ισχυρή μερίδα πατριαρχικών που βοηθούσε την ελληνική οργάνωση. Την ελληνική επιτροπή του χωριού αποτελούσαν ο παπάς Σταύρος Τσάμης, ο Λάζαρος ή Λάζος Τσάμης και ο Μιχάλης Χασόπουλος [ΔΙΣ, 106].
Άλλα μέλη της ελληνικής οργάνωσης ήταν οι: Χατζηκώτσης, Νούμ Λιάκος, Ανδρέας Γώγος, Λάζαρος Γουμπέρης, Γεώργιος Κοΐδης, Θωμάς Τσάμης, Θεόδωρος Γότσης, Φώτης Γαρδάνης, Γρηγόρης Αδαμαντίου, Γιώργος Τσιμπάνος, Γιάννης Φίσκας [Τσάμης, 154].
Στο χωριό στάθμευε μόνιμα λόχος οθωμανών στρατιωτών [ΔΙΣ, 158. Δραγούμης, 124. Καραβίτης, 176, 249].
Ο οπλαρχηγός των Ελλήνων Δημήτρης Νταλίπης, είχε δωροδοκήσει το διοικητή της στρατιωτικής φρουράς στο Πισοδέρι για να επιτρέπει τη ελεύθερη κίνηση των ελληνικών σωμάτων [Dakin, 339].
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1904 η ομάδα του οπλαρχηγού Θύμιου Καούδη σκότωσε τον ηγέτη των ρουμανιζόντων Βλάχων του χωριού Τσολάκη [ΔΙΣ, 148].
Θυμάται σχετικά ο Καούδης: «Τη δεύτερη μέρα έστειλα πάλι τον Ντίνε και τον Παύλο με τρία άλλα παιδιά, κ’ έκαναν καρτέρι στο Μπόρο της Πρέσπας που θα ήρχετον από τ’ Ορομλίκ της Πρέσπας ο Τσολάκης από το Πισοδέρι, τον έπιασαν και τον έφεραν και τον εσφάξαμε και αυτόν. Ήτον αρχηγός των Ρουμανιζόντων στο Πισοδέρι» [Καούδης, 73].
Στις 23 Αυγούστου 1905, γράφει ο Βάρδας στο ημερολόγιό του: «Μοι συνιστώσιν (από το προξενείο Μοναστηρίου) επιφύλαξιν προς τους προκρίτους Πισοδερίου ως φιλοχρημάτων και τεμπέληδων» [Βάρδας Α, 203].
Στις 11 Οκτωβρίου 1905, ο Βάρδας σημειώνει: «Έρχεται εκ Πισοδερίου ο Θωμάς και φέρει επιστολάς του Ιατρού από 10/10… Κατηγορεί τους εδώ, ως ουτιδανούς και προδότας, και ότι ουδεμία ελληνική ψυχή υπάρχει, εκτός εάν έλθωσιν πολλά σώματα και σφάξωσι τους περισσοτέρους» [Βάρδας Α, 255].
Στις 27 Αυγούστου 1906 οι αυτονομιστές σε συνεργασία με δύο ρουμανίζοντες του χωριού σκότωσαν τον παπά Σταύρο Τσάμη, ένα λοχία οθωμανό της εκεί φρουράς και τον αγγελιαφόρο της ελληνικής οργάνωσης Θόδωρο Κωνσταντίνου [Προξενείο Μοναστηρίου, 5/9/1906, έγγραφο 572].
Το πραγματικό πρόσωπο του παπά Σταύρου Τσάμη αποκαλύπτει ο αμερικάνος δημοσιογράφος Albert Sonnichsen: «Στο χωριό Πισοδέρι ζούσε ένας Έλληνας παπάς, μόλις λίγο πιο κάτω από τον Αρχιεπίσκοπο στην ιεραρχία, αλλά πολύ ανώτερός του στις ραδιουργίες. Αυτός ο παπά Σταύρος ήταν οργανωτής ενός συστήματος κατασκοπείας που τροφοδοτούσε την Εκκλησία με πολύ ακριβείς πληροφορίες σχετικά με τους επαναστάτες. Κατ’ αρχάς είχε διακριθεί στην Εξέγερση για την άμεση βοήθεια που πρόσφερε στους Τούρκους όταν αυτοί έψαχναν τα μέλη των τοπικών επιτροπών. Δυο φορές έλαβε μέρος σε σφαγές, μια όταν ένας Τούρκος αξιωματικός αρνήθηκε να κάψει ένα συγκεκριμένο χωριό που αυτός του είχε προτείνει και τότε ο παπά Σταύρος προσέλαβε Αλβανούς κακούργους να το κάνουν. Οι χωρικοί λένε πως κάποτε ένας γέρο-Τούρκος ταγματάρχης αρνήθηκε τη συντροφιά του παπά, λέγοντας δημόσια μπροστά στους στρατιώτες του: «Μπορούμε να είμαστε άτιμοι και χωρίς τη βοήθεια αυτού του βάρβαρου». Αφού πρόδωσε και δολοφόνησε τον Λάζαρο Ποπτράικωφ, έναν από τους εξυπνότερους πρώτους οργανωτές, ο παπά-Σταύρος έφερε το κεφάλι του στην Καστοριά και φωτογραφίζοντάς το μοίρασε τις φωτογραφίες στους χωρικούς. Το αριστούργημά του όμως θεωρείται η σφαγή της Ζαγοριτσάνης. Εκεί ο παπά-Σταύρος καθοδηγούσε τις επιχειρήσεις των τρομοκρατικών ομάδων. Η θέση του ταίριαζε απόλυτα στο σκοπό αυτό, επειδή το Πισοδέρι ήταν ένα χωριό με σταθμό χωροφυλακής στο κέντρο μιας περιοχής που θεωρούνταν Γη της Επαγγελίας. Όλως περιέργως, αυτό το τέρας ήταν άνθρωπος με ανώτερη μόρφωση και γοητευτική συμπεριφορά» [Σόνισεν, 212-213].
Ο Καούδης γράφει στα απομνημονεύματά του, πως όταν κάποια στιγμή επισκέφτηκε τον παπα-Σταύρο, στο σπίτι του στο Πισοδέρι, έμεινε κατάπληκτος με την απάντηση που πήρε από τον ιερέα, για τις δολοφονίες που έκαναν οι Έλληνες: «»Μα παπά, του λέω τόσες δολοφονίες που κάναμε τις συγχωρεί ο Θεός;» «Μα ακριβώς γι’ αυτό σας προστατεύει ο Θεός, διότι σκοτώνετε κακούργους και όχι ανθρώπους του Θεού» [Καούδης, 128].
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1906 η ελληνική οργάνωση σκοτώνει στο δάσος κοντά στο χωριό, στο μέρος που δούλευαν, τους καρβουνιάρηδες Μακεδόνες: Πέτρε Σίμων, Στέργιο Γεώργη, Τόντορ Στόγιαν, Τάσκο Στόγιαν, Ίλε Τράιτσεφ και Κώστα Σίμων [Προξενείο Μοναστηρίου, 24/9/1906, έγγραφο 658].
76c. Μετανάστευση:
Το 1907 μετανάστευσαν από το χωριό στις ηπα και κατά την εκεί άφιξη τους στο Ellis Island δήλωσαν στις αρχές εθνικά Μακεδόνες τα εξής δεκαπέντε άτομα: Anastas Thodor, Andreas Michail, Christo Vassil, Dimitri Janaki, Dina Terchno, Jeani Petro, Lazor Dimitri, Lazor Vassil, Naum Dimitri, Naum Petre, Nersten Pandeli, Nicola Constantin, Nicola Naum, Nicola Thodor και Sotir Vanghel.
«..ιστορικούς μακεδονικούς ορθόδοξους ναούς.»
Εξαιρετική ιδεολογικο-ιστορική κατασκευή !
Τύφλα να έχει το Bulgarmak.
Mια καλή συζήτηση για την εγκυρότητα του Λιθοξόου έγινε εδώ:
http://sarantakos.wordpress.com/2011/05/27/neronydor/
Εξαιρετική ιδεολογικο-ιστορική κατασκευή !
δηλαδή.
Δηλαδή ναοί του 1890 δεν έχουν ιστορική αξία;
Δεν ήταν ορθόδοξοι;
Δεν ήταν μακεδονικοί;
Πως λέγονται οι ναοί που βρίσκονται στην Μακεδονία;
Ηπειρώτικοι, τούρκικοι, θεσσαλικοί;
Τόση τύφλωση Kara;
Κara απαντάς στην ταπεινότητά μου που έγραψα γα το Πισοδέρι γιατί κατάγομαι από το Νομό Φλώρινας και ξέρω πολύ καλά τα εκεί. Δεν απαντάς τίποτα για αυτά που λέει ο Λιθοξόου και δίνεις ένα λινκ μιας ιστοσελίδας όπου διαβάζω τα εξής:
#Ο Δημήτρης Λιθοξόου είναι συγγραφέας του αντιεθνικιστικού, ας πούμε, χώρου, με αξιόλογο έργο σε θέματα μειονοτήτων. Τον έχουμε αναφέρει στο ιστολόγιο, με αφορμή τις μετονομασίες οικισμών, ένα θέμα στο οποίο έχει κάνει πολλή δουλειά. Για τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του, σας παραπέμπω στην προσωπική του σελίδα, όπου παρουσιάζει απλόχερα τις πολλές και ποικίλες μελέτες του.
Τυχαία έπεσα πάνω σε μια μελέτη του, σχετικά πρόσφατη (περσινή), στην οποία, με όλο το σεβασμό, πιστεύω ότι ο κ. Λιθοξόου, από την πολλή αντιεθνικιστική φούρια, έκανε γκάφα. Η μελέτη έχει τίτλο «Αυτοί που πίνουνε νερό» και μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρην εδώ#
Η μεγαλειώδης γκάφα του Λιθοξόου που τον κάνει μη έγκυρο να γράψει για το Πισοδέρι, είναι πως ετυμολογεί κατά τον Σαραντάκο λάθος την λέξη νερό.
Κάτι τρέχει στα γύφτικα.
http://ecoleft.wordpress.com/2011/06/30/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%bb%ce%af%ce%ba%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%bd/
Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
*****
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Ο σκοταδισμός των πατριδοκάπηλων
Η ιστορία του ακροδεξιού συνθήματος «Πατρίς-θρησκεία οικογένεια» και οι αρνητικές επιδράσεις του στην ελληνική κοινωνία
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 02/07/2011, 05:45
Τρεις πρωτοπόροι του δημοτικισμού που υπέφεραν από την πατριδοκαπηλία. Από αριστερά, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Γεώργιος Σκληρός και ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης στην Ιένα το 1907
«Ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των μασκαράδων» έλεγε ο Σάμουελ Τζόνσον. Ο πατριωτισμός χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους και το βασικό του σύνθημα ήταν βέβαια το πασίγνωστο «Πατρίςθρησκεία-οικογένεια », πίσω από το οποίο οχυρώθηκαν επί πολλές δεκαετίες οι δυνάμεις πολιτικής και κοινωνικής καταστολής της χώρας μας. Η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου Εφη Γαζή μάς έδωσε μια ιδιαιτέρως κατατοπιστική μελέτη που διατρέχει την περίοδο από το 1880 ως το 1930 κατά την οποία το τρίπτυχο αυτό διαχέεται στην ελληνική κοινωνία μέσω ισχυροτάτων μηχανισμών (της Εκκλησίας και του κράτους) και μετατρέπεται σε ιδεολογικό σύνθημα. Συνέβαλαν και άλλοι παράγοντες βέβαια, κυριότερος από τους οποίους ήταν η ανάπτυξη του εθνικισμού στην Ευρώπη που οδήγησε τελικά στην επικράτηση φασιστικών καθεστώτων. Σημαντικό ρόλο έπαιξε φυσικά και η σύγκρουση των διανοουμένων που εμφορούνταν από προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες με τους συντηρητικούς κύκλους. Η σύγκρουση στο εσωτερικό του εκπαιδευτικού συστήματος υπήρξε σφοδρότατη, με αποκορύφωμα τα λεγόμενα «Αθεϊκά» του Βόλου, που τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ένα είδος «auto da fe», στο οποίο η οργανωμένη Εκκλησία της εποχής έπαιξε ρόλο ιεράς εξέτασης. Ζούμε τώρα σε μια άλλη εποχή, αλλά είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι νεότερες ιδίως γενιές μέσα από ποιες απίστευτες περιπέτειες πέρασε ο τόπος ώσπου να ξεφύγουμε από αθλιότητες του τύπου «Οι άθεοι», «Οι απάτριδες» και «Οι μαλλιαροί». Αν δεν είχε επικρατήσει το πνεύμα του φανατισμού και οι γνωστές αθλιότητες, η ελληνική κοινωνία, όπως συμπεραίνει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο της Γαζή, θα ήταν σήμερα πολύ πιο μπροστά.
Η κατανόηση του εθνικισμού
IVAN ILCHEV
Εχει δίκιο η πατρίδα μου;
Η προπαγάνδα των βαλκανικών κρατών (1821-1923)
Εκδόσεις Επίκεντρο,Μετάφραση Vaia Rakidzi,Πρόλογος για την ελληνική έκδοση Ιάκωβος Μιχαηλίδης,σελ.620,τιμή 28 ευρώ
Από το 1821 που ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση ως το 1923 που η Συνθήκη της Λωζάννης ολοκληρώνει την εδαφική διευθέτηση του βαλκανικού χώρου, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια, μια σειρά εθνικοί αγώνες λαών οδηγούν στη δημιουργία νέων κρατών. Η σημασία αυτών των αγώνων κάθε άλλο παρά τοπικής φύσεως είναι: από την πρώτη στιγμή οι Μεγάλες Δυνάμεις δίνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το παρών με ορόσημα στην αρχή τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και αργότερα τους Βαλκανικούς Πολέμους, που το τέλος τους ακολουθείται από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επί περισσότερο από έναν αιώνα πίσω από όλο αυτό το μωσαϊκό πολέμων και διπλωματικών διεργασιών του βαλκανικού χώρου ένας άλλος, διαφορετικός «πόλεμος» διεξάγεται: ένας πόλεμος προπαγάνδας, με σκοπό κάθε πλευράς να πείσει το διεθνές περιβάλλον για τις θέσεις της και να επωφεληθεί από τη συνεργασία κάποιων από τις Μεγάλες Δυνάμεις στον αγώνα της επικράτησης και αναγνώρισης της κυριαρχίας.
Ο Ιβάν Ιλτσεφ, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σόφιας, επιχειρεί να διεισδύσει σε αυτόν τον πολύπλοκο κόσμο της προπαγάνδας, των μέσων που χρησιμοποίησε και των αποτελεσμάτων που πέτυχε κάθε επαναστατημένο έθνος σε όλη αυτή την υπερεκατονταετή πορεία συγκρούσεων, πρώτα με τους κατακτητές Οθωμανούς και, έπειτα από την ήττα τους, σε κάποιες περιπτώσεις, και μεταξύ των εξεγερθέντων.
Σε αυτή τη διαδικασία, κατά την οποία επιστρατεύθηκαν κάθε είδους δυνατότητες, οι πρωταγωνιστές έπραξαν ό,τι μπορούσαν για να μεγιστοποιήσουν την επιρροή τους
TO BHMA
Aυτή η ρήση τού Τζονσον δέν έχει τήν έννοια πού της δίνουν διάφοροι μεταξυ τών οποίων κι εσύ ούτε ο Τζόνσον χαρακτηρίζει τούς πατριώτες μασκαράδες.Ο ιδιος εξάλλου ήταν φανατικός πατριώτης.
Κατ’αρχην η φράση είναι «τό τελευταίο καταφύγιο τών μασκαράδων» καί κατά τήν γνώμη μου περιγράφει ένα είδος ανθρώπου απατεώνα πού δέν πιστεύει πραγματικά σέ τίποτα καί αφού δέν μπορεί πιά νά πείσει μέ κανένα άλλο τρόπο καταφέυγει τελικά στήν επίκληση τού πατριωτισμού.
Κάποιον σάν τόν Παπανδρέου π.χ είχε στό μυαλό του ο Τζόνσον καί πάντως όχι κάποιον πού έχει μιά συνεπη πατριωτική στάση σέ όλη τήν διάρκεια τής ζωής του.
Ο Περαστικός απλά άφησε εδώ ένα άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ.
Ο Τζόνσον είχε στο μυαλό του κάθε τύπο σαν το σημερινό φυγόστρατο, φοροφυγά, δωρολήπτη και δωροδοκητή, πωλητή της ψήφου του, ρουσφετολόγο, φαρισαίο, κλέφτη του δημόσιου χρήματος Ελληναρά, και οχι μόνο τον Παπανδρέου.
Ε αυτοί είναι πάνω από το 50% των Νεοελλήνων.
Συγγνώμη λάθος.Από απροσεξία νόμισα ότι είναι λόγια τού Περαστικος ενώ είναι δημοσίευμα του Βηματος.Τό είδα μετά αλλά είχα στείλει ηδη τό σχόλιο.
Συμφωνώ γενικά καί μέ τά υπόλοιπα.
ο ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ της Μακεδονίας με μουσουλμανικούς πληθυσμούς :
«Κύριος στόχος των Νεότουρκων υπήρξε τώρα η οριστική επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος. Μάλιστα, μετά την υπογραφή του αυστροτουρκικού πρωτοκόλλου και την παραίτηση της Τουρκίας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Νεοτουρκικό κομιτάτο (σημ.επιτροπή) “Ένωση και Πρόοδος” εξέταζε τη δυνατότητα μαζικής μετανάστευσης, των συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών των δύο παραπάνω επαρχιών (σημ. Βοσνίας και Ερζεγοβίνης), στη Μακεδονία και την εγκατάστασή τους σε παραμεθόριες περιοχές κυρίως στα σύνορα προς την Βουλγαρία και την Ελλάδα».
«Ύστερα από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις η επιτροπή αποφάσισε, ανάμεσα σ’ άλλα, να υποχρεωθούν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί να συνδράμουν τους ομόδοξούς τους και να προκληθεί αθρόα μετανάστευση συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών (περίπου 1.200.000 κατοίκων) όχι μόνο από την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, αλλά και από την Βουλγαρία, την Σερβία και την Τουρκία κυρίως προς την Μακεδονια, για να γίνει αισθητή η αριθμητική υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου, να εξαναγκασθεί κάθε Τούρκος γαιοκτήμονας της Μακεδονίας ν’ αντικαταστήσει τους καλλιεργητές του με μουσουλμάνους μετανάστες, να παραχωρηθούν σ’ αυτούς οι δημόσιες γαίες ή να διανεμηθούν αγροτικές εκτάσεις.
«…Έτσι, το πρόγραμμα της εθνολογικής αλλοίωσης του μακεδονικού χώρου άρχισε από τα μέσα περίπου του 1910 να έχει θλιβερές επιπτώσεις για το χειστιανικό στοιχείο της Μακεδονίας. Τον Δεκέμβριο του 1919 είχαν ήδη εγκατασταθεί στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης 2.300 μουσουλμανικές οικογένειες (οι επωνομαζόμενοι “Muhadjirs”)… Η σπουδαιότερη εγκατάσταση Βόσνιων μεταναστών έγινε στον καζά Κατερίνης, στο Ελευθεροχώρι 1.200 οικογένειες … ενώ άλλοι μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν στο Αρκουδοχώρι Βέροιας, στο Γιουντζιλάρ (Κύμηνα) Θεσ/νικης, στο Κουτούκερι Βοδενών, στο Γκιούλμπασή, στο Πετρίτσι, στο Κριβολάκ, στα Βασιλικά Θεσ/νικης … »
από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Θεσ/νικη 1992 (απόσπασμα που έφερε στο φως ο Abecedar)
Eλπίζω να συμφωνείς μαζί μου πως όλες αυτές οι μετακινήσεις πληθυσμών, είτε Ελλήνων, είτε Τούρκων, είτε Σλάβων, είτε αμοιβαίες, είτε όχι, και πως κάθε μορφής εθνοκάθαρση, είναι μέθοδοι αποκρουστικές και απορριπτέες.
Εκτός κι αν ανηκεις στη σχολή: Κατηγορούμε τους άλλους, κουκουλώνουμε τα δικά μας.
Έτσι όμως δεν πάει καλά τίποτα.
Δυστυχώς η διάκριση με βάση την εθνικότητα αποτελεί θεμελιώδες χαρακτηριστικό του μοντέλου «έθνος-κράτος».
Κάθε λαός έχει τις δικές του ονομασίες γιατις συνέπειεςτου ίδιου φαινομένου : Soa (Εβραίοι), Αl nakba-ολέθρος (Παλαιστίνιοι), Γενοκτονία (Αρμένιοι, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ασσύριοι) κ.λπ.
Δυστυχώς επίσης, πουθενά δεν είδαμε παραβίαση του κανόνα αυτού. Ακόμα και οι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές Ακαδημαϊκοί, ονειρευόμενοι ένα εθνικά «καθαρό» έδαφος πρότειναν πριν από μερικά χρόνια την Ανταλλαγή Πληθυσμών με τους Αλβανούς.
Πριν από την εποχή του έθνους-κράτους, υπήρχε η εποχή της θρησκευτικής εξουσίας, όπου το να είσαι «γκιαούρης» σήμαινε κοινωνική απαξίωση και οικονομική εκμετάλλευση, όταν δεν υπήρχαν δηώσεις και σφαγές.
Ο ένοχος είναι παντού και πάντα ο ίδιος: Η ΕΞΟΥΣΙΑ!
Σωστά, αλλά για καλύτερη αποσαφήνιση θα πρόσθετα: ΤΟ ΕΙΔΟΣ της Εξουσίας.
Όσον αφορά τον Πόντο νομίζουμε ότι αποσαφηνίζονται τα πράγματα από τα ίδια τα κείμενα των Τούρκων ιστορικών.
Χαρακτηριστικά είναι τα κείμενα που φιλοξενούνται στο αφιέρωμα στην εφημερίδα «‘Δρόμος της Αριστεράς” με τίτλο : ‘Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος. Η Γενοκτονία στην Ανατολή” με κείμενα ΜΟΝΟ Τούρκων ιστορικων και ερευνητών (Fikret Baskaya, Ahmet Oral, Dogan Akanli, Attila Tuygan, Taner Akçam, Sait Çetinoğlu, Pervin Erbil)
http://www.e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=itemlist&layout=category&task=category&id=78
Για τον Πόντο, σημαντικό είναι το κείμενο του Sait Çetinoğlu με τίτλο: “Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου“.
Θα μπορούσατε να το ανεβάσετε και ως κύριο άρθρο στο μπλογκ, ώστε να πάψει πλέον όλη αυτή η ασάφεια γύρω από το ζήτημα:
http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5283:%CE%B7-%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85&Itemid=64
http://www.sitemaker.gr/antiethnikistik/page_GREEK_4.htm
Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Δρ Γεώργιος Νακρατζάς
Ιατρός – Συγγραφέας
Ρότερνταμ Ολλανδίας 4 Ιουλίου 2004
Τα τελευταία χρόνια ακούγονται εκκωφαντικοί θόρυβοι αναφορικά με την υποτιθέμενη Γενοκτονία που υπέστησαν το 1922 οι Έλληνες της Ιωνίας και του Πόντου από τους Τούρκους.
Σχετικά με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας ευτύχημα αποτέλεσε το γεγονός ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, ο Πρωθυπουργός της χώρας κύριος Σημίτης απέσυρε από το εθνικό τυπογραφείο το διάταγμα, που είχε ήδη υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο θα καθιερώνονταν μια συγκεκριμένη ημερομηνία ως επέτειος της λεγόμενης Γενοκτονίας.
Όσον αφορά την Γενοκτονία των Ποντίων ο εκκωφαντικός αυτός θόρυβος εξακολουθεί να συνεχίζεται προερχόμενος από εκείνη την μερίδα των Ποντίων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους αποτελούνται από άκρως εθνικιστικά στοιχεία και οι οποίοι σε ένα σημαντικό ποσοστό είναι επαγγελματίες πατριώτες.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας, στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου.
Η επιχειρηματολογία των εθνικιστών Ποντίων, σε σχέση με αυτά που υπέφερε ο Ποντιακός λαός από το 1915 έως το 1924, αναφέρεται πράγματι σε πολλές αλήθειες, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες, και να διαδίδει πολλά ψεύδη.
Από κοινωνικής και πολιτικής σκοπιάς το πιο αναληθές κατασκεύασμα είναι η θεωρία του λεγόμενου επαναστατικού αγώνα προς απελευθέρωση του Πόντου από τον τουρκικό ζυγό και την εγκαθίδρυση μιας ελληνικής Ποντιακής Δημοκρατίας.
Θεωρητικά ο ορισμός απελευθέρωση έχει ρεαλιστικό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία. Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός πληθυσμός των τριών νομών ή Βιλαετίων του Πόντου αποτελούσε μια σημαντική, μια μικρή ή μια εντελώς ασήμαντη μειοψηφία.
Τα στατιστικά στοιχεία, που αφορούν στο έτος 1912, προέρχονται από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σωτηριάδη. Τα στοιχεία αυτά υιοθέτησε και χρησιμοποίησε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στις διάφορες διεθνείς συνδιασκέψεις, προς υποστήριξη των εθνικών επιδιώξεων, (5).
Λεπτομερώς στο νομό δηλαδή στο Βιλαέτι της Τραπεζούντας οι Έλληνες ανέρχονταν στο 25.9% του συνολικού πληθυσμού, συγκεκριμένα οι Τούρκοι αριθμούσαν 957.866 άτομα ενώ οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο σε 353.533.
Στον νομό ή Βιλαέτι της Κασταμονής ο ελληνικός πληθυσμός ανερχόμενος στο 2,5% του πληθυσμού αποτελούσε στατιστικά μια αριθμητικά ασήμαντη εθνική ομάδα και τέλος στο νομό ή Βιλαέτι της Σεβάστειας (Σίβας) οι Έλληνες ανέρχονταν στο 8.9% του πληθυσμού.
Εάν ο αγώνας για την απελευθέρωση του Πόντου, όπως τον ονομάζουν οι εθνικιστές, είχε τυχόν επιτυχία αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την στρατιωτική κυριαρχία της ελληνικής μειοψηφίας πάνω στην γιγαντιαία τουρκική πλειοψηφία, βέβαια η κυριαρχία αυτή αναγκαστικά θα συνοδεύονταν από την εγκαθίδρυση μιας στυγνής δικτατορίας, όπως την δοκιμάσαμε στην Ελλάδα, με τον καταδικασθέντα για εσχάτη προδοσία Παπαδόπουλο.
Η εθνικιστική αγωγή του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, η οποία τελικά απέβη και η αιτία της καταστροφής του, πραγματοποιήθηκε σταδιακά μέσω του μειονοτικού ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος της Τραπεζούντας.
Η εθνικιστική λοιπόν αυτή προπαγάνδα άρχισε το 1870, με κλασσικό παράδειγμα την εργασία του Σ. Ιωαννίδη, δάσκαλου στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, οπότε ο εν λόγω δάσκαλος δημοσίευσε το βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορία και Στατιστική της Τραπεζούντας και της Γύρω περιοχής».
Στο έργο αυτό αναφέρονται ιστορικά ψεύδη με κλασικό παράδειγμα το εξής κείμενο του : …. Κατά την εποχή του φιλέλληνα Μιθριδάτη ΣΤ! (63 π.Χ) εκατομμύρια κατοίκων της Ελλάδας πλημμύρισαν τη Μικρά Ασία, φέρνοντας την ελληνική φυλή στον Πόντο.
Σε άλλο σημείο ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει.. Γιατί, ο Μιθριδάτης αυτός, που έγινε ο έκτος κατά σειρά βασιλιάς του Πόντου μετά τον πρώτο Μιθριδάτη, ο οποίος όμως ήταν μεν Πέρσης στην καταγωγή αλλά στρατηγός και φίλος του Μ.Αλεξάνδρου,
(3, σελ 20).
Η μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων στον Πόντο το 63 π.χ είναι αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα, με σκοπό να παρουσιάσει την μη ελληνική ασιατική καταγωγή των Ποντίων ως αρχαιοελληνική, το δε γελοιωδέστερο είναι η αναφορά στον Μ.Αλέξανδρο ο οποίος είχε πεθάνει 50 χρόνια πριν από την ανακήρυξη του Μιθριδάτη Α! σαν βασιλιά του Πόντου.
Ακόμη και σήμερα οι Πόντιοι εθνικιστές παρουσιάζουν κατά έναν ανεπίτρεπτο τρόπο το έργο του Ιωαννίδη ως μια σοβαρή βιβλιογραφική πηγή, η οποία μεταλαμπαδεύεται στα παιδιά, τα οποία βέβαια παιδιά δεν είναι σε θέση να ασκήσουν μια οποιαδήποτε κριτική.
Όσον αφορά τις πράξεις που αναφέρονται σε αυτήν την εργασία, σχετικά με το λεγόμενο Απελευθερωτικό Αντάρτικο του Πόντου, αυτές προέρχονται από συγγρ- άμματα Ποντίων εθνικιστών και από δημοσιεύσεις της βιβλιοθήκης της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, μια Εταιρεία η οποία άνετα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως το προπύργιο του ελληνικού εθνικισμού στην Βόρεια Ελλάδα.
Στρατιωτική δράση του ποντιακού αντάρτικου έλαβε χώρα σε δύο περιοχές του Πόντου και μάλιστα στη Μπάφρα της Σαμψούντας, και στη Σάντα της ορεινής Τραπεζούντας.
Συγκεκριμένα στη Μπάφρα μετά το 1914, έτος έναρξης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, εμφανίστηκαν χριστιανοί λιποτάκτες του τουρκικού στρατού ή ανυπότακτοι, οι οποίοι επιβίωναν με ληστείες ζώων και τροφίμων, προσβάλλοντας κυρίως τουρκικά χωριά.
Στα εθνικιστικά βιβλία περιγράφεται απαγχονισμός ορθοδόξων λιποτακτών ως μια συστηματική προσπάθεια εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου, γεγονός ψευδές.
Στο άκρως εθνικιστικό σύγγραμμα του Βαλαβάνη αναφέρεται επί λέξει το εξής κείμενο: Τούρκοι λιποτακτήσαντες τριακοντάκις απηγχονίζοντο ομού με Χριστιανούς αδήλωτους, (2 σελ 63).
Δηλαδή η τιμωρία για το παράπτωμα της λιποταξίας ή ανυποταξίας αφορούσε τόσο τους Τούρκους λιποτάκτες όσο και τους Έλληνες, σε περίοδο δε πολέμου εφαρμόζο- νταν σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.
Το πραγματικό αντάρτικο άρχισε μόλις το 1916, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντας μεταφέροντας το ρωσο-τουρκικό πολεμικό μέτωπο στην περιοχή της Τραπεζούντας. Οργανωτής του ελληνικού αντάρτικου ήταν ο «στρατηγός» Γερμανός Καραβαγγέλης ο οποίος ήρθε στην Σαμψούντα το 1908 ως μητροπολίτης.
Τα κατορθώματά του αυτά τα περιγράφει στα απομνημονεύματά του ο αιμοσταγής ιερωμένος με το εξής κείμενο : «Αυτές τις μικρές και άτακτες στην αρχή ομάδες άρχισα να οργανώνω σε τακτικά και αξιόμαχα ανταρτικά σώματα με την μακρά πείρα που είχα αποκτήσει απ΄τον αγώνα μας στην Μακεδονία. Τα σώματα αυτά πολλαπλασιάστηκαν. Κι αφού απέκτησαν άξιους κι εμπειροπόλεμους αρχηγούς που ο ίδιος τους έδινα το χρίσμα, εξελίχθηκαν σε πραγματικά στρατιωτικά σώματα που είχε το καθένα υπό την προστασία του και την απόλυτη δικαιοδοσία του, ένα τμήμα της επαρχίας», (1 σελ 227).
Μετά την δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια που πήρε ο μητροπολίτης από τους Ρώσους, τα εξαπέλυσε να προσβάλουν τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, την στιγμή κατά την οποίαν οι Τούρκοι πολεμούσαν τον ρωσικό στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας.
Οι ταλαίπωροι Μπαφραλήδες αντάρτες, το πλείστον τουρκόφωνοι και αναλφάβητοι, έπεσαν στην παγίδα του αιμοσταγούς αυτού παπά χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες του λεγόμενου απελευθερωτικού αγώνα, δηλαδή δεν συνειδητοποίησαν καν το τι θα απογίνονταν αυτοί μετά το τέλος του πολέμου, όταν ο μεν παπάς θα εξαφανιζόταν για να σωθεί, όπως και έγινε , αυτοί όμως θα παρέμεναν.
Το ότι δεν έμειναν στον Πόντο οι Μπαφραλήδες το χρωστούν στην κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου η οποία τους ανάγκασε μαζί με τους άλλους πρόσφυγες να έρθουν στην Ελλάδα βάσει της συνθήκης της Λοζάννης, σύμφωνα με την οποία η ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν υποχρεωτική, πράγμα το οποίο, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, επεδίωκε ο Βενιζέλος από το 1915.
Ένα κάποιο ελαφρυντικό των Μπαφραλίδων ανταρτών για τις πράξεις τους ήταν ότι δεν είχαν επικοινωνία με τον έξω κόσμο, όντας έρμαιοι των πληροφοριών που τους έδινε ο αιμοσταγής μητροπολίτης. Οι αντάρτες, ή τουλάχιστον οι ηγέτες των ανταρτών, δεν θα μπορούσαν καν να φαντασθούν ότι μετά το πόλεμο θα πάθαιναν αυτά που έπαθαν το 1945-46 στην Ελλάδα εκείνοι οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες ή λατινόφωνοι Βλάχοι, οι οποίοι κατηγορήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση για εσχάτη προδοσία και εκτελέσθηκαν.
Ο λόγος που το ελληνικό κράτος κατηγόρησε για εσχάτη προδοσία την προαναφερθείσα μερίδα των υπηκόων του, δηλαδή τους σλαβόφωνες Μακεδόνες και Βλάχους, ήταν ο ίδιος λόγος για τον οποίον και η τουρκική κυβέρνηση κατηγόρησε για εσχάτη προδοσία τους χριστιανούς αντάρτες της Μπάφρας και της Σάντας, οι οποίοι ήταν τούρκοι υπήκοοι.
Οι αντάρτες του Πόντου συντάχθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου με τα εχθρικά κατοχικά στρατεύματα της Ρωσίας, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, καταπιέζοντας και σκοτώνοντας αλλόθρησκους συμπολίτες τους.
Σε αντίθεση με την εγκληματική δράση του Καραβαγγέλη οι Έλληνες της περιοχής της Τραπεζούντας δεν υπέφεραν σχεδόν τίποτε κατά την δύσκολη αυτή περίοδο. Το ότι στην Τραπεζούντα δεν μάτωσε ούτε μύτη την εποχή αυτή οφείλονταν σε δύο παράγοντες.
Ο πρώτος παράγοντας ήταν ότι οι Τραπεζούντιοι είχαν την τύχη να έχουν ως ποιμενάρχη τον Χρύσανθο Φιλιππίδη, ένα ποιμενάρχη που ήταν λαμπρό παράδειγμα ανθρωπισμού, ο οποίος αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος.
Ο δεύτερος και σπουδαιότερος παράγοντας ήταν ότι το πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων της Τραπεζούντας το οποίο ήταν υψηλό.
Ο άκρως εθνικιστής Βαλαβάνης περιγράφει στο σύγγραμμα του τους Τραπεζούντιους με το εξής κείμενο : Οι Έλληνες της Τραπεζούντας, άνθρωποι του εμπορίου και της επιστήμης, δεν έχουν τόσον ανεπτυγμένον το αίσθημα του ακράτου ενθουσιασμού, ο οποίος χαρακτηρίζει τους λοιπούς Έλληνες Ποντίους ….. Υπό την πίεσιν της αναμνήσεως τόσων φρικιαστικών γεγονότων των Αρμενίων και περισσότερον χαλιναγωγημένοι εις τας εθνικάς εκδηλώσεις, δέχονται τον Ελληνικόν Ερυθρόν Σταυρόν, χωρίς συγκλονιστικούς θορύβους, και προκαλούν με την τοιαύτην σώφρονα στάσιν των, την ευλαβή των Τούρκων προς την Ανατολήν πολιτείαν, ευθύς εξ αρχής., (2 σελ 76).
Ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος δεν μιμήθηκε τον Καραβαγγέλη ούτε δημιούργησε αντάρτικα σώματα στην περιοχή του, αντιθέτως το 1916, κατά την διάρκεια της ρωσικής κατοχής της Τραπεζούντας, προστάτεψε τους Τούρκους από την εκδικητική μανία των Αρμενίων και τις υπερβάσεις των Ελλήνων.
Εκτός αυτού ο Χρύσανθος δημιούργησε συσσίτια για τους άπορους Τούρκους Πρόσφυγες και αργότερα όταν οι σουλτανικές αρχές επέστρεψαν στην Τραπεζούντα αναγνώρισαν τις υπηρεσίες του και τον παρασημοφόρησαν.
Όσον αφορά τις αναμνήσεις των Τραπεζούντιων σχετικά με τα φρικιαστικά γεγονότα των Αρμενίων αυτές αναφέρονται στα τρομερά συμβάντα του Βαν. Συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και διαρκούντων των μαχών ανάμεσα στο τουρκικό και στο ρωσικό στρατό στον Καύκασο, στην περιοχή της λίμνης του Βαν, που βρίσκονταν πίσω από τις γραμμές του τουρκικού στρατού, εξερράγη τον Φεβρουάριο του 1915 αρμενική επανάσταση.
Στις 17 Μαΐου 1915 οι Αρμένιοι επαναστάτες υποχρέωσαν την μικρή τουρκική φρουρά να εγκαταλείψει την πόλη, και αφού ανακήρυξαν την Αρμενική Δημοκρατία του Βαν, έβαλαν φωτιά στον τουρκικό τομέα της πόλης φονεύοντας σε τρεις μέρες 30.000 αμάχους Τούρκους. Στις 22 Ιουλίου 1915 ο τουρκικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη φονεύοντας για εκδίκηση 20-25.000 Αρμενίους, (2, σελ 81).
Παρόμοια εγκλήματα Γενοκτονίας που διέπραξαν οι Έλληνες αντάρτες στον Πόντο, αφορούσαν κυρίως στην Σάντα και στην Πάφρα.
Ο πληθυσμός των επτά χωριών της Σάντας αποτελούνταν από σκληροτράχηλους ορεσίβιους και ταυτόχρονα ιδιαίτερα φιλοπόλεμους χριστιανούς, οι οποίοι ήταν εγκαταστημένοι σε ένα οροπέδιο ύψους 2.500 μέτρων όντας ανέκαθεν οπλισμένοι. Όταν το 1916 η περιοχή της Σάντας περιήλθε προσωρινά στην κυριαρχία του ρωσικού στρατού οι Σανταίοι εκδηλώθηκαν με ενθουσιασμό υπέρ των κατοχικών ρωσικών στρατευμάτων, επιτιθέμενοι σε γειτονικά τουρκικά χωριά.
Το 1920 το τουρκικό κράτος προσέφερε αμνηστία στους Σανταίους, τους όρους της οποίας, όπως αναφέρεται, παραβίασαν οι ίδιοι οι Σανταίοι, αρνούμενοι κάθε συμβιβασμό (1,σελ 373).
Εκεί που χύθηκαν ποταμοί αίματος ήταν η περιοχή ης Μπάφρας και αυτό κάτω από την πατρική καθοδήγηση του Γερμανού Καραβαγγέλη, κύριο συντελεστή της εξαχρείωσης των ηθών του τοπικού πληθυσμού, τόσο ελληνικού όσο και του τουρκικού.
Χαρακτηριστικά θα αναφερθούν ορισμένα μόνο από τα επεισόδια, τα οποία χαρακτή- ριζαν την συμπεριφορά των χριστιανών Μπαφραλήδων απέναντι στους μουσουλμά- νους συντοπίτες τους, με τους οποίους ζούσαν για αιώνες ειρηνικά.
Κάτω από την εγκληματική καθοδήγηση του Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Λόγω των πράξεων αυτών ο τουρκικός στρατός άρχισε στην περιοχή της Μπάφρας το κυνήγι εναντίον των ανταρτών, οι οποίοι τον Απρίλιο του 1917, για να γλιτώσουν την καταδίωξη των Τούρκων, κατέφυγαν σε μια σπηλιά, γνωστή ως σπηλιά της Παναγίας, κοντά στο χωριό Οτ Καγιά το οποίο βρίσκονταν στους πρόποδες του βουνού Νεπιέν Νταγ. Οι αντάρτες αριθμούσαν 80 άτομα και είχαν μαζί τους περίπου 700 γυναικόπαιδα, τα τουρκικά στρατεύματα κυρίεψαν τη σπηλιά, σκότωσαν τους τραυματισμένους αντάρτες και κακοποίησαν τους άμαχους.
Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 15 Αυγούστου 1919 ανήμερα του πανηγυριού της Παναγίας του Οτ Καγιά 12.000 αντάρτες συνοδευόμενοι και αυτή την φορά από τα γυναικόπαιδα τους, για να παραπλανήσουν τους Τούρκους, επιτέθηκαν την νύχτα στην γειτονική τουρκική κωμόπολη Τσασούρ όπου διέπραξαν σοβαρές εγκληματικές πράξεις με θύματα όχι μόνο ένοπλους Τούρκους αλλά και άοπλους συμπατριώτες τους. Συγκεκριμένα οι χριστιανοί σκότωσαν 1000 στρατιώτες, 400 γυναικόπαιδα και έκαψαν 400 σπίτια, εκτός αυτού τραυμάτισαν 800 στρατιώτες, χωροφύλακας και αμάχους, (1 σελ 410).
Επικεφαλής αυτού του εγκλήματος Γενοκτονίας εναντίον του τουρκικού πληθυσμού ήταν ο Επίσκοπος Μπάφρας Ζήνωνας Αγριτέλης, δεξή χέρι του Καραβαγγέλη. Λόγω της τρομερής καταστροφής η κωμόπολη έμεινε ακατοίκητη για πολλά χρόνια.
Επειδή γίνεται συνεχής αναφορά στις πράξεις Γενοκτονίας που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων στον Πόντο, παρασιωπώντας συστηματικά τις εγκληματικές πράξεις των Ελλήνων ανταρτών, θα αναφερθούμε μόνο σε ένα τμήμα αυτών των εγκλημάτων, όπως τα παρουσιάζει στην εργασία του ο εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης.
Ο εν λόγω συγγραφέας στο κεφάλαιο του βιβλίου του με τον τίτλο Επαναστατική τρομοκρατία – Αντίποινα των Ελλήνων κατά του τουρκικού πληθυσμού αναφέρεται συν τοις άλλοις και στα εξής :
Το Δεκέμβριο του 1922, οι Έλληνες αντάρτες επιτέθηκαν κατά των Τούρκων ατάκτων τσετέδων και πυρπόλησαν σε μια μόνο επιχείρηση οκτώ τουρκοχώρια ………….Στο πέρασμα λοιπόν των ελληνικών ανταρτικών συγκροτημάτων, ερημώνονταν στην κυριολεξία τα τουρκικά χωριά. Τα αντίποινα των ανταρτών εναντίον των αμάχων τουρκικών πληθυσμών, ήταν σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου και μάλιστα με το δίκαιο του ανταρτοπολέμου της εποχής εκείνης.
Σε άλλο σημείο ο ίδιος συγγραφέας αναφέρεται επίσης στα εξής :
… Οι κύριες πηγές για την επιμελητεία τους ήταν πλέον τα τουρκοχώρια……Το Σεπτέμβριο 200 περίπου αντάρτες κυρίεψαν το τουρκικό χωριό Σιβασλή, το οποίο είχε 150 οικογένειες και το έκαψαν ολοκληρωτικά, αφού πήραν 200 ζώα και τρόφιμα, μετά πέντε μέρες κυρίεψαν το χωριό Κουτετί με 70 οικογένειες , στη συνέχεια το χωριό Ταϊπλί με 50 οικογένειες και το χωριό Κάρογλαρ…………………………….Μετά από ανάπαυλα είκοσι μερών 500 Έλληνες αντάρτες και 1000 άοπλοι κυρίεψαν το Σεχρί, που είχε 600 οικογένειες, πήραν όλα τα ζώα και τα τρόφιμα με την βοήθεια των αμάχων και έκαψαν το χωριό………………………….. Αστραπιαία μαθεύτηκε στα λιμέρια των βουνών του Πόντου ότι τραυματίστηκε ο καπετάνιος. Έτρεξαν όλοι μαζί κοντά του να τον περιποιηθούν. Στο χωριό Τσαμιλήκιοϊ, ύστερα από διαταγή του ίδιου του καπετάνιου, οι αντάρτες ως αντίποινα δεν άφησαν τίποτε όρθιο, (1, σελ 340).
Το παράξενο είναι ότι ακόμα και κατά την εποχή μας ορισμένοι Πόντιοι συγγραφείς περιγράφουν με υπερηφάνεια τα εγκλήματα γενοκτονίας του διέπραξαν οι Πόντιοι αντάρτες. Ταυτόχρονα οι Πόντιο εθνικιστές καταδικάζουν με θορυβώδη και ταυτόχρονα υστερικό τρόπο τα εγκλήματα Γενοκτονίας που διέπραξε η τουρκική πλευρά απαιτώντας διεθνή αναγνώριση Γενοκτονίας, χωρίς φυσικά να ζητούν συγνώμη από τους Τούρκους για παρόμοια εγκλήματα που έκανε η δική μας πλευρά.
Όπως φαίνεται στους επαγγελματίας αυτούς πατριώτες ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό το να ζητήσουν και οι δύο πλευρές συγνώμη για το κακό που έκανε η μία στην άλλη, κοιτώντας πλέον όχι στο παρελθόν αλλά στο μέλλον.
Οι πληροφορίες αυτές προσφέρονται κυρίως στην ελληνική νεολαία και ιδιαίτερα στην ελληνική νεολαία ποντιακής καταγωγής, ώστε ακούγοντας και μια άλλη άποψη να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα.
Βιβλιογραφία
1) Ανθεμίδης, Α,Σ., (1998): Τα Απελευθερωτικά Στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού (Ανταρτικά Σώματα στον Πόντο) 1912-1924, Εκδόσεις Ευσταθίου Γ. Γιαλτουρίδη, Κατερίνη.
2) Βαλαβάνης, Γ,Κ., (1925): Σύγχρονος Γενική Ιστορία του Πόντου,Επανέκδοση 1995, Εκδόσεις Αφων Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη.
3) Ιωαννίδης, Σ., (1870): Ιστορία και Στατιστική της Τραπεζούντας και της Γύρω Περιοχής, Επανέκδοση 1988, Εκδόσεις Αφων Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη.
4) Νακρατζάς, Γ., (2001): Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ Η ιμπεριαλιστική ελληνική πολιτική του 1922 και η Μικρασιατική Καταστροφή, Εκδόσεις Μπατάβια, Θεσσαλονίκη.
5) Sotiriadis, G., (1918): Am ethnological map illustrating Hellenism in the Balkan Peninsula and Asia Minor, London, Edward Stanford, Ltd
ΣΩΣΤΑ!!!!
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ, ΟΤΑΝ ΜΙΛΑ Ο ΝΑΚΡΑΤΖΑΣ;
——————————————
ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (ΝΑΚΡΑΤΖΑΣ+ΝΑΚΡΑΤΖΟΕΙΔΗ ):
http://pontosandaristera.wordpress.com/category/%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82-%CE%B9%CF%8C%CF%82/
Αγαπητέ Πόντος και Αριστερά…
Εκτιμώ αφάνταστα την αφοσίωσή σας στο ποντιακό ζήτημα.
Εμείς δεν είναι δυνατόν να ανεβάσουμε κάτι για το θέμα, δεν θα ήταν τίμιο, διότι εκτός από κάποιες επιφανειακές γνώσεις που διαθέτουμε για το ζήτημα, προσωπικά, περισσότερο προκαλούν το ενδιαφέρον μας ζητήματα κράτους-εκκλησίας, η εξελεγκτική στη βιολογία και τα λοιπά ζητήματα με τα οποία κατά καιρούς καταπιανόμαστε εδώ.
Καλώς ή κακώς μία ιστορική ετυμηγορία της μίας ή της άλλης πλευράς για το αν μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία αυτή του Πόντου, μας αφήνει λίγο έως πολύ, αδιάφορους.
Εκφράζομαι νομίζω με ειλικρίνεια, πρέπει να είμαστε τίμιοι τόσο με τους εαυτούς μας, όσο και απέναντι των άλλων που μας κάνουν τη χάρη και μας επισκέπτονται.
Ειναι και το αλλο. Το Μακεδονικο ζητημα πρεπει να το ανακινουμε με στοχο την αποδομηση και την αποσταθεροποίηση σε βαρος των Ελληνικων συμφεροντων. Τουναντιον, το Ποντιακο ζητημα που θα αποσταθεροποιούσε την γειτονα ειναι κακο να το αναμοχλευσουμε διοτι θα μας προσεδιδε και μια εθνικιστικη allure.
Ενω η αποδομηση της Ελλαδας αναδεικνυοντας τον υπερεθνικισμο και τις ανοητες διεκδικήσεις των περιοίκων της μπορει και να μας ειναι και χρησιμη.
Αμα τα συνορα παραμενουν τα ιδια και τα ιδια για πολλες δεκαετίες καποια στιγμη τα βαριέσαι. Γι αυτο και μερικα εθνη φροντιζουν να αλλαζουν τα πληθυσμιακα δεδομενα ακομα και σημερα, με εποικισμούς. Δυστυχως στην Μακεδονια αλλιως τα σχεδιαζαν επί χαρτου αλλά οι κακοί Ελληνες τους χαλασαν τα σχεδια.
Νομίζω πως στην Ελλάδα δεν έλειψε η πληροφόρηση για τα εγκλήματα των Τούρκων εθνικιστών.
Υπάρχει και με το παραπάνω.
Αυτό που μας λείπει είναι η σφαιρική ενημέρωση.
Αν στην Τουρκίας ας πούμε γράφουν κάποιοι Τούρκοι για τα εγκλήματα του τουρκικού εθνικισμού, αυτό δεν θα κάνει κακό στην Τουρκία.
Τουναντίον.
Η ιστορικη αλήθεια και η αυτοκριτική είναι χρήσιμα εργαλεία για έναν λαό που δεν θέλει να κοροδεύει τον εαυτό του και να επαναλάβει τα λάθη του και τα εγκλήματά του, που τόσο βαριά πληρώθηκαν και πληρώνονται ακόμη.
Αν κάποιος βρει κάποια ανακρίβεια σε όσα έγραψα ας μας την πει να τη διορθώσω.
Οι εξυπνακισμοί στο όνομα ενός νοσηρού πατριωτισμού που επιβάλλε τη μεροληψία, και τη διαιώνιση των εκατέρωθεν ψευδολογιών και του μίσους δεν είναι η σωστή απάντηση.
Αν κάποιος χριστιανός πιστεύει πως καλώς ο Καραβαγγέλης ή οι Βούλγαροι συνάδελφοί του έσφαζαν εν Χριστώ αδελφούς τους ακομη και γυναικόπαιδα, ας το πει ευθαρσώς και ας το αιτιολογήσει.
Αν πιστεύει πως αποστολή της Εκκλησίας είναι η καταπάτηση των εντολών του Χριστού όπως ομολογεί ο Χουντόδουλος του Βώλου, για να εξυπηρετηθεί ο εργοδότης των κληρικών, το Κράτος, ας μας το πει ευθέως χωρίς να ξεφεύγει με αστειάκια.
Για να μην δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις:
Το τι συνέβη στον Πόντο και στην υπόλοιπη Μικρά Ασία από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς το απέκρυψε κυρίως το ελληνικό κράτος μετά το ’22.
Εάν έγινε η σφαγή της Σμύρνης και αν ολοκληρώθηκε η γενοκτονία στον Πόντο είναι γιατί το ομοεθνές αυτό κράτος δεν έστειλε ούτε μια σφαίρα στον Πόντο υπονομεύοντας το ποντιακό κίνημα, ενώ αφόπλισε τους Σμυρνιούς και τους υπόλοιπους Ίωνες, τους απαγόρευσε να εγκαταλείψουν εγκαίρως τη Μικρά Ασία (που βρισκόταν εξάλλου εκτός των ενδιαφερόντων της μικράς πλην εντίμου) και τους παρέδωσε συνειδητα στους τσέτες του Ατατούρκ.
Η αναζήτηση της αλήθειας και η ανάδειξη της τραυματικής μνήμης έγινε ενάντια στη βούληση των καθεστωτικών δυνάμεων αυτού του κράτους, το οποίο ακόμα και σήμερα λειτουργεί ως Αρνητής της Γενοκτονίας.
Ότι έγινε για την αναγνώριση και καταξίωση των ιστορικών γεγονότων που σχετίζονται με τη Γενοκτονία στην Ανατολή αποτελεί κατάκτηση της κοινωνίας των πολιτών και μόνο (από τις Ημέρες Μνήμες έως τα μνημεία που στήνει ο ίδιος ο προσφυγικός λαός στους τόπους όπου σήμερα κατοικεί).
Δες: «Μικρασιατική Καταστροφή: ένα έγκλημα της Δεξιάς»
http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/09/13/13-9-2009/
Αγαπητέ Ροϊδη, ευχαριστούμε για την ειλικρινή τοποθέτηση. Η πρότασή μας ήταν αποτέλεσμα μιας περιστασιακής έξαρσης (τα έχουμε αυτά τα ξεσπάσματα εμείς οι εξ Ανατολών προερχόμενοι). Μόνο να προσθέσω ότι το ενδιαφέρον μας δεν περιορίζεται στον Πόντο, αλλά σ’ όλη τη Μικρά Ασία και μας ενδιαφέρει τα μάλα η πραγματική ιστορία, όπως μπορεί κάποιος να την αφηγηθεί όχι με τις μεταφυσικές ή ηθικιστικές αντιλήψεις, αλλά βασιζομενος στις ταξικές αντιθέσεις που υπήρχαν και επιλύθηκαν με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Νομίζω ότι προσωπικά -και όχι ως μπλογκ- θα σε ενδιέφερε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Taner Akçam, που αφορά τη προδιαγεγραμμένη μοίρα της Ιωνίας και την πολιτική που ακολουθήθηκε απ΄τους Νεότουρκους την περίοδο 1913-1924:
http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5282:%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-1913-1914-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD&Itemid=64
Κε Λασκαρατε,
Αν ο στοχος σας ηταν απλα και μονο ο εκαστοτε σφαγεας ανεξαρτητως λοιπων ιδιοτητων ή -εστω και επιλεκτικά- η υποκρισία των υποτιθεμενων εκπροσωπων του Χριστου, το κειμενο σας θα ηταν εντελως διαφορετικό και θα ειχε πολλαπλους αποδεκτες.
Εσεις, σε μια εποχή που στα Σκοπια επικρατεί ενα υπερεθνικιστικό όργιο πολιτισμικης επιθετικότητας και χαλκευσης ακομα και της ιστορίας επιλεγετε να υποσκαπτετε της Ελληνικες αμυντικες θεσεις (οι οποίες ευτυχως δεν κινδυνευουν από τον Γερμανο Καραβαγγελη-αλλου είναι η πέμπτη φάλαγγα) παρουσιαζοντας άλλοτε με ακριβεια κι άλλοτε χαλκευμενες θεσεις των εχθρων της Ελλαδας υιοθετωντας ΠΛΗΡΩΣ τις θεσεις διαφόρων λομπυ τα οποία εδώ και 20 χρονια αποσταθεροποιούν την περιοχή προς ίδιον όφελος κατακερματιζοντας κρατη μέσω της αναδειξης εθνικισμων και μειονοτητων.
Δεν μπορεί να ασχολειστε με το Μακεδονικο και να σας διαφευγει ο ρολος διαφόρων μεγαλοπαραγόντων της Θεσαλονικης ή των Γερμανων στην διαλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τις γενοκτονίες που ακολουθησαν. Ουτε ο σχεδιασμος επι χαρτου ανεξαρτητης Μακεδονιας όπου ο Σλαβικός πληθυσμός αναδεικνυεται σε ξεχωριστή εθνοτητα κολλήγων μιας επικρατουσας αστικής τάξης Θεσσαλονικέων Λεβαντινων.
Ακομα και αν υποθεσουμε ότι το συγκεκριμενο αρθρο ειχε όντως στοχο τον Καραβαγγελη η αναδρομή στην αρθρογραφία σας ευκολα τεκμηριωνει ακόμα και στον μεσο νου σαν τον δικό μου, οτι ο στοχος σας δεν περιοριζεται στην αθεϊα αλλα στοχευει σε καθε τι που αποτελεί χαρακτηριστικό της εθνικης ιδιοπροσωπίας του Ελληνα. Πραγμα που δεν θεωρείτε καθολου κακό αρκεί να αφορά στους εχθρους της χωρας που σας φιλοξενεί.
Και επειδη αυτα που γραφετε και μαλιστα σε καιρους λιαν πονηρους προφανεστατα δεν στοχευουν στον εθνικισμό προς καθε κατευθυνση αποτελουν και Υβρι προς τις ψυχες χιλιαδων Ελληνων Μακεδονων που εχασαν τη ζωη τους στα στρατοπεδα συγκεντρωσης/εξοντωσης του Kicevo και του Gostivar της Βουλγαρίας (νυν ΠΓΔΜ). Και μιλαμε προ ανταλλαγης πληθυσμων. Και δεν το διαβασα καπου. Τυγχανει να ειμαι απογονος ενος εξ εκεινων που επιβίωσαν…
με λύπη διαπιστώνω για πολλοστή φορά την έλλειψη διευκρινιστικού σχολίου στην έκφραση Βούλγαρος..
η οποία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή αναφέρονταν σε εθνικά και γλωσσικά ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ οι οποίοι λόγω αδυναμίας ίδρυσης ξεχωριστής μακεδονικής , εξαιτίας ωτης δολοφονικής εκκλησίας της κωνσταντινούπολης προσχώρησαν στην ορθόδοξη βουλγάρικη εξαρχία…
Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια. Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ».
σελ. 301, 304-305, Η ζωή εν τάφω, Στρατής Μυριβήλης, εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1993 (ανατύπωση της Β έκδοσης, Αθήνα, 1930).
Ο Μυριβήλης, ο βασιλόφρων Μυριβήλης, μιλάει για έναν λαό που προσδιορίζεται εθνικά ως ορθόδοξοι Μακεδόνες, σε αντιδιαστολή με το βουλγαρικό, σερβικό και ελληνικό έθνος. Ο Μυριβήλης δεν είναι κομμουνιστής. Αυτό αναιρεί το σύνηθες επιχείρημα των ακροδεξιών περί κομμουνιστικής προδοσίας. Ο Μυριβήλης γράφει πριν το 1945. Αυτό αναιρεί το σύνηθες επιχείρημα περί ενός μακεδονικού έθνους τιτοϊκής εμπνεύσεως καθώς και το άλλο αναμάσημα περί «Βαρντάρσκα Μπανόβινα».
Ο Μυριβήλης ασφαλώς δεν ήταν βασιλόφρων το 1924 που βγήκε σε πρώτη έκδοση η Ζωή εν τάφω (και πολύ περισσότερο το 1917 που δημοσιεύτηκαν τα πρώτα σχεδιάσματα)! Βενιζελικός ήταν, της αριστερής ας πούμε πτέρυγας, σοσιαλιστής και οπωσδήποτε αντιβασιλικός. Αργότερα βέβαια, πράγματι πήγε πολύ-πολύ δεξιότερα.
Παρεμπιπτόντως, το κείμενο της πρώτης έκδοσης έχει μικροδιαφορές, αλλά καμιά πολύ σημαντική.
Οι Μακεδονες ομως Κυριλος και Μεθοδιος παντως φροντισαν να δημιουργησουν αλφαβητο για τα όλα τα άλλα Σλαβικα εθνη (και το Βουλγαρικο) πλην του δικου τους!
Το ιδιο εκανε και ο Μακεδων Μεγας Αλεξανδρος που υιοθετησε φαινεται την Ελληνικη γλωσσα και αλφαβητο αντι να επιβαλει την Μακεδονικη, που ηταν αλλη βεβαια από των Κυριλου και Μεθοδίου η οποια ομιλειται και στυις Ρωσσικες στεπες.
Τι αυτοθυσια αυτοι οι Μακεδονες! Να μοιραζουν τα φωτα τους στους αλλους λαους και να μην τα κρατουν για τον εαυτό τους. Εκκλησιαστικος δακτυλος γαρ που εβασκανε εδω και δυο χιλιετιες το συγκεκριμενον τουτο αγραμματον και αναλφαβητον εθνος.
Εμείς οι Έλληνες ζούσαμε τόσα χρόνια σε ένα καθεστώς σιωπηρής αποδοχής του μακεδονικού έθνους και της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, γεγονός που αφενός υπονομεύει την αποκλειστική διεκδίκηση του ονόματος Μακεδονία και αφετέρου μας εισάγει σε έναν οργουελικό εφιάλτη: ενώ βιβλία, σχολικά και εγκλυκλοπαιδικά, λογοτέχνες, χάρτες και ένα σωρό άλλες πηγές αναγνωρίζουν την Μακεδονία και τους Μακεδόνες, ξαφνικά το 1991 αποφασίζουμε να τα σβήσουμε όλα, να διακηρύξουμε ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική» (ακόμα και στις τηλεκάρτες μας) και να ονομάσουμε τους Μακεδόνες «γυφτοσκοπιανούς» και το μακεδονικό κράτος «κρατίδιο των Σκοπίων».
Η εύκολη λήθη, η επιλεκτική μνήμη θυμίζουν έντονα το 1984 του Όργουελ και τους άβουλους πολίτες της Ωκεανίας που η μνήμη τους άλλαζε ανάλογα με τις επιθυμίες της ολοκληρωτικής τους κυβέρνησης. Είναι πολλές οι πηγές που εξασθενούν την επιχειρηματολογία και τις διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς από το 1991 και μετά, αλλά ο ελληνικός λαός ζει στη λήθη όπου τον έριξαν οι λαϊκιστές, οι ψηφοθήρες και οι πλειοδότες του ανέξοδου και ανεδαφικού εθνικισμού.
μήπως είναι καιρός κ. Σαραντάκο να αποτινάξετε τα εθνικιστικά δεσμά και να αναγνωρίσετε μερικούς συμπολίτες σας ως Μακεδόνες,σεβόμενος τον διαχρονικά αμετάβλητο αυτοπροσδιορισμό τους και την μητρική τους γλώσσα , ως μακεδονική…
οι οποίοι Μακεδόνες αναγνωρίζουν και μιλάνε επαρκώς την ξένη κρατική ελληνική γλώσσα…
.
την διαχρονικότητα της οποίας από την αρχαιότητα ως σήμερα υπερασπίζεστε με σθένος…
και γιατί όχι και το γειτονικό κράτος , ως μακεδονικό ..
όπως όλοι οι αξιοπρεπείς πολίτες και κράτη παγκοσμίως…
Βασικά τα τρία μέρη του αφιερώματος εστιάζουν κυρίως στην πραγματικά εγκληματική δράση του αιμοσταγή Μητροπολίτη Καραβαγγέλη στη Μακεδονία κι όχι, τόσο, στην πολυεθνική σύσταση της Μακεδονίας.
Όμως, επειδή το όλο ζήτημα της δράσης του αιμοσταγή Μητροπολίτη σχετίζεται με τους Μακεδόνες και το μακεδονικό ζήτημα γενικότερα πρέπει να γίνει μια συμπληρωματική διευκρίνιση σε ότι αφορά τους Μακεδόνες:
Εκείνη την εποχή, στην οθωμανική Μακεδονία, αντί η Ελλάδα και η Βουλγαρία να πολεμούν τον κοινό εχθρό, τους Τούρκους, χρηματοδοτούσαν συμμορίες αποτελούμενες από Έλληνες ή Βούλγαρους αντίστοιχα, οι οποίες “ανταγωνίζονταν” στο ποιός θα τρομοκρατούσε περισσότερο τους χριστιανούς ορθόδοξους Μακεδόνες κυρίως στα χωριά, ώστε να δηλώσουν υποταγή είτε στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, είτε στη Βουλγαρική Εξαρχία.[1] Παρόμοια τρομοκρατική δράση στη Μακεδονία είχαν αναπτύξει και οι Σέρβοι.
Ετσι λοιπόν, όσοι τρομοκρατημένοι Μακεδόνες δήλωναν υποταγή στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης η Ελλάδα τους διεκδικούσε ώς Ελληνες ενώ όσοι τρομοκρατημένοι Μακεδόνες δήλωναν υποταγή στη Βουλγαρική Εξαρχία η Βουλγαρία τους διεκδικούσε ως Βούλγαρους και η Σερβία ως Σέρβους.
Μολαταύτα οι Μακεδόνες δεν ήθελαν να ‘ναι ούτε Μπουλγκάρ (Βούλγαροι) ούτε Σρρπ (Σέρβοι) ούτε Γκρρτς (Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ, όπως πολύ χαρακτηριστικά έγραψε ο Στρατής Μυριβήλης.
Συγκεκριμένα, ο πεζογράφος Στρατής γράφει το 1924 στο βιβλίο του «Η Ζωή εν Τάφω» για του ντόπιους κατοίκους της Μακεδονίας κατά τη διάρκεια του Α’ Π.Π.:
… τη γλώσσα τους την καταλαβαίνουν περίφημα και οι Βούργαροι κι οι Σέρβοι, αντιπαθούν τους πρώτους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο στρατό. Μισούν τούς δεύτερους που τους κακομεταχειρίζονται για Βουργάρους. Και κοιτάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους περαστικούς ρωμιούς επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι τού Πατρίκ, δηλαδή του «Ορθόδοξου Πατριάρχη της Πόλης» …….»Ωστόσο δεν θέλουν να είναι μήτε «Μπουλγκάρ» (Βούλγαροι) μήτε «Σρρπ» μήτε «Γκρρρτς» (Έλληνες). Μοναχά «Μακεντόν ορτοντόξ».
Ο συνδυασμός της ελληνικής, βουλγαρικής και σερβικής τρομοκρατίας στην Μακεδονία οδήγησε, εκείνα τα χρόνια, πολλούς φτωχούς και τρομοκρατημένους Μακεδόνες στην μαζική μετανάστευση κυρίως προς στην Αμερική όπου πολλοί δήλωναν ελέυθερα την μακεδονικότητά τους, γεγονός το οποίο περίτρανα αποδεικνύεται από τα αρχεία της Νήσου Ellis Island στη Νέα Υόρκη, όπου οι μετανάστες δήλωσαν το ονοματεπώνυμό τους, τη χώρα προέλευσης, την ιδιαίτερη περιοχή από όπου κατάγονταν (περιφέρεια, πόλη, χωριό) και την ηλικία τους. Επιπλέον δήλωσαν και τα εθνικά τους (ethnic) φρονήματα.
Στα αρχεία της Νήσου Ellis Island, τα οποία σήμερα διατίθενται και στο internet[2], υπάρχουν καταγεγραμμένοι τουλάχιστον 8.608 εθνικά Μακεδόνες μετανάστες μεταξύ των ετών 1897-1924.[3]
= = =
[1] http://freeinquiry.gr/pro.php?id=1171
[2] http://www.ellisisland.org
[3] http://lithoksou.net/elis1897.html
8.608 εθνικά Μακεδόνες μετανάστες στην Αμερική
μεταξύ των ετών 1897-1924
τα ονοματεπώνυμα μελών ενός «ανύπαρκτου» έθνους
(όταν ο Τίτο ήταν παιδί)
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένα μεγάλο κύμα μεταναστών έφτασε στις ΗΠΑ από την Ευρώπη. Κατά την άφιξη τους στο κέντρο υποδοχής μεταναστών των Ηνωμένων Πολιτειών, που βρισκόταν στη νήσο Ellis Island στη Νέα Υόρκη, οι μετανάστες δήλωσαν το ονοματεπώνυμό τους, τη χώρα προέλευσης, την ιδιαίτερη περιοχή από όπου κατάγονταν (περιφέρεια, πόλη, χωριό) και την ηλικία τους. Επιπλέον δήλωσαν και τα εθνικά τους (ethnic) φρονήματα.
Όσον αφορά τα εθνικά φρονήματα, οι απαντήσεις παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για μας, καθώς υπάρχει ιδιαίτερη καταγραφή όσων δήλωσαν εθνικότητα (ethnicity) Μακεδονική (Macedonian), διάφορη της βουλγαρικής (Bulgarian), της σερβικής (Servian) και βέβαια της ελληνικής (Greek).
Η πρόσβαση στα αρχεία μετανάστευσης των ΗΠΑ της εποχής εκείνης (1892-1924), είναι σήμερα δυνατή μέσω της μηχανής αναζήτησης της ιστοσελίδα του μουσείου Elis Island
http://www.ellisislandrecords.org/search/search_new.asp?
Όποιος αναζητά ένα πρόσωπο, μπορεί να ψάξει χρησιμοποιώντας τουλάχιστον τα τρία πρώτα γράμματα που αρχίζει το επώνυμό του. Έτσι κι εγώ τσεκάροντας το αντίστοιχο τετράγωνο με τη μακεδονική εθνικότητα, πραγματοποίησα μία έρευνα βάζοντας κάθε φορά στο αντίστοιχο πεδίο του επωνύμου τρία διαφορετικά διαδοχικά γράμματα του αγγλικού αλφάβητου, όπως: baa, bab, bac, bad κλπ.
Έτσι για παράδειγμα ψάχνοντας στο αντίστοιχο «να αρχίζει με / starts with» bad, η εγγραφή – απάντηση είναι: Tachuls Badjika (name of passenger / όνομα επιβάτη), Caraferia, δηλαδή Βέροια (residence / κατοικία), 1912 (arrived / άφιξη), 33 (age on arrival / ηλικία κατά την άφιξη).
Μια πλήρης έρευνα για την αναζήτηση όλων των επωνύμων, προϋποθέτει τη διατύπωση 26Χ26Χ26 = 17.576 ερωτήσεων. Προσωπικά κάνοντας μία συστηματική (όχι όμως εξαντλητική) εργασία και διατυπώνοντας ερωτήσεις με τους πιθανότερους συνδυασμούς γραμμάτων, πήρα και επεξεργάστηκα σε βάση δεδομένων απαντήσεις για 7.821 άτομα (και των δύο φύλων) που δήλωσαν μεταξύ των ετών 1897-1924 πως είναι εθνικά Μακεδόνες.
Κοντολογής, κατέγραψα το μεγαλύτερο τμήμα της λίστας των, κατά δήλωσή τους, μελών του μακεδονικού έθνους που μετανάστευσαν στις ηπα, το έτος μετανάστευσης, την ηλικία και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους στη Μακεδονία.
Λίγες μέρες μετά την πρώτη δημοσίευση, εδώ στην ιστοσελίδα μου, των στοιχείων αυτών των 7. 821 Μακεδόνων, έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο mail από έναν Έλληνα, ο οποίος με τη βοήθεια ενός προγράμματος που έφτιαξε, κατέγραψε και μου έστειλε τον πλήρη κατάλογο των μεταναστών, που δήλωσαν στο Elis Island πως είναι εθνικά Μακεδόνες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό τους σε 8.608 άτομα.
Από αυτή τη θέση, ευχαριστώ τον έλληνα φίλο, χωρίς να αναφέρω το όνομά του, όπως ο ίδιος επιθυμεί, για ευνόητους λόγους.
Αυτή η λίστα των 8.608 εθνικά Μακεδόνων, είναι η οριστική απάντηση στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία και σε όσους ανά την υφήλιο ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος ή ότι αυτό είναι μεταπολεμικό «κατασκεύασμα» του Τίτο.
Στη συνέχεια παραθέτω τα στοιχεία αυτών των Μακεδόνων. Ας σημειωθεί, πως η ορθογραφία των ονοματεπώνυμων και των τοπωνυμίων, έχει πολλές φορές αλλοιωθεί, τόσο κατά την τότε εγγραφή από τους αμερικανούς υπάλληλους της υπηρεσίας, όσο και κατά τη σύγχρονη αποδελτίωση και μεταγραφή τους από άτομα που δε γνωρίζουν ούτε τη γλώσσα ούτε τους τόπους καταγωγής των μεταναστών.
——————————————————————————–
1897-1904
Οι πρώτοι μετανάστες που δήλωσαν στις ΗΠΑ πως ήταν εθνικά Μακεδόνες ήταν το έτος 1897 οι: Todor Hote, 42 ετών. Olia Thanso, 22 ετών και Georg Christaki, 21 ετών, όλοι από το Monaster ή Monastir (: Μοναστήρι ή Μπίτολα).
Ακολουθούν το 1899 τα εξής οκτώ άτομα: Philip Terptsche, 33 ετών, από Biton. Anesty Trayem, 26 ετών από Biton. Duno Stoyan, 29 ετών από Biton. Miton Risto, 23 ετών από Biton. Vasil Stoyan, 36 ετών, από Biton. Dimitri Carafil, 23 ετών από Monastiz (: Monastir). Anton Bogoi, 29 ετών, από Monastiz. Papa Lazor Nicola, 25 ετών, από Monastiz.
Το 1900 μεταναστεύουν οι: Vasil Vaun, 19 ετών, από Monastir. Risto Vaun, 27 ετών, από Monastir και Athamas Traithe, 40 ετών, από Monastir.
Το 1901 έχουμε 25 μετανάστες Μακεδόνες: Georg Athanaso, 34 ετών, από Constantes. Frisa Potre, 35 ετών, από Constantes. Jouwan Potre, 39 ετών, από Constantes. Milan Antonivic, 23 ετών, από Kitsch. . . oz. Lasar Eftinuos, 27 ετών, από Koritscha. Johann Filipp, 27 ετών, από Koritscha. …….Antonino Cacho, 29 ετών, από Salonicco. Savos Mili, 29 ετών, από Salonicco. Elio Bagoya, 46 ετών, από Salonico. Paoto Damia, 28 ετών, από Salonico. Ivetko Pietro Dimitro, 51 ετών, από Salonico. Friandofilo Ito, 32 ετών, από Salonico. Cont. Cartunal Lazono, 25 ετών, από Salonico. Damia Pietro, 24 ετών, από Salonico. Histo Tanto, 26 ετών, από Salonico. Vasil Tasso, 31 ετών, από Salonico.
Το 1902 μεταναστεύουν οι εξής 22: Sekulan Dime, 37 ετών. Nicolas Jovan, 18 ετών. Demitre Riste, 25 ετών. Papa Dimitre Yovan, 25 ετών. Gyorgy Minowska, 17 ετών, από Buf Flouna. Risto Minowsky, 24 ετών, από Buf Flouna. Gregor Anastasia, 39 ετών, από Florina, Macedonia. …….
Το 1903, χρονιά της επανάστασης του Ίλιντεν και των αιματηρών αντεπαναστατικών μέτρων που πήρε η οθωμανική κυβέρνηση, έχουμε τους εξής 240 μετανάστες που δηλώνουν εθνικά Μακεδόνες: Nicolas Bozier, 31 ετών. Medelev Christo, 18 ετών. Nicolas Kisto, 19 ετών. Joseph Naumet, 20 ετών. Stoian Ogujen, 30 ετών. Angelo Spiro, 19 ετών. Vasil Vetro, 35 ετών. Metre Mladin, 33 ετών, από Balanca. Alexander Denutric, 22 ετών, από Bansko. Asthanase Ilo, 30 ετών, από Barechani. Toanice Risto, 22 ετών, από Baresani. Januti Nikola, 17 ετών, από Belkausen. Georgi Vangel, 21 ετών, από Belkausen. Ylo Bognic, 19 ετών, από Bintucha. Joseph Basil, 21 ετών, από Bitosche. Stoytche Bozine, 19 ετών, από Bitosche. Atanas Casko, 25 ετών, από Bitosche. Thador Craitze, 24 ετών, από Bitosche. Gheorges Crendo, 21 ετών, από Bitosche. Vasil Spase, 38 ετών, από Bitosche. Petre Vasil, 23 ετών, από Boncovo. Johan Yraiko, 28 ετών, από Braticha. Coti Spasc, 20 ετών, από Brotouchina. Lazar Oghnen, 35 ετών, από Bucora. Nicolo Dimo, 30 ετών, από Bucoro. Kote Pavle, 39 ετών, από Bucoro. Christe Spasse, 36 ετών, από Bucoro. Anastas Traitche, 31 ετών, από Bucoro. Vikola Gavradas, 20 ετών, από Buf. Vasiloff Todor, 22 ετών, από Buf. Stefoff Lazar, 18 ετών, από Buf. . Stefoff Vikola, 24 ετών, από Buf. . Qu. . . off Shojan, 24 ετών, από Buf. . . . Nicola Stefo, 37 ετών, από Canena. Dine Phile, 31 ετών, από Castoria. Jovan Kole Pof, 27 ετών, από Cerevo. Mice Nannice, 29 ετών, από Cerevo. Velian Karufil, 19 ετών, από Clobocisce. Giovanni Fazinisdis, 22 ετών, από Constantinople. Talc Todor, 23 ετών, από Costanza. Teachko Fodor, 25 ετών, από Dehovo. Angyel Spiro, 39 ετών, από Dolgaec. Ghiorghi Ayram, 35 ετών, από Dragons. Petri Risti, 44 ετών, από Dragons. Tasse Bozin, 28 ετών, από Dragos. Constantin Dimitre, 14 ετών, από Dragos. Georghe Dimitre, 38 ετών, από Dragos. Nicolo Pavle, 16 ετών, από Dragos. George Stojan, 24 ετών, από Dragos. Janc Tolef, 30 ετών, από Dragos. Tacko Diuntri, 19 ετών, από Florina. Hristoff Mihael, 22 ετών, από Florina. Constantin Nedeljha, 20 ετών, από Florina. Anastas Rioto, 17 ετών, από Florina. Michalo Rista, 20 ετών, από Florina. Dane Todorce, 22 ετών, από Florina. Pavel Karabel, 15 ετών, από Florma. Karofil Rishe, 38 ετών, από Giadesnica. Lazar Rishe, 30 ετών, από Giadesnica. Basile Adam, 19 ετών, από Goritza. Tavlos Dumitrin Tsili, 25 ετών, από Goritza. Gregor Ioanon, 36 ετών, από Goritza. Christo Lamby, 35 ετών, από Goritza. Dimitri Vassil, 17 ετών, από Grademitcha. Ristef George, 32 ετών, από Graesnica. Petreff Riste, 20 ετών, από Graesnica. Costantinos Joann, 22 ετών, από Grevena. Jean Margaritis, 24
http://lithoksou.net/elis1897.html
Τσκ, τσκ, τσκ. Τοσα επώνυμα Ελληνικης, Βουλγαρικής, Αλβανικής, Βλαχικής, Εβραϊκης, Βλαχικής ετυμολογιας και ούτε ενα που να τελειωνει σε -ski. Θα τους προεκυψε μετα φαινεται για να ειναι πιο ομογενοποιημενο ως έθνος.
Μηπως ξερουμε και τι υπηκοοτητα δηλωσε π.χ ο Μαργαριτης, ο Καρουφιλ, ο Χριστακης ή ο Μεντελεβ για παραδειγμα;
Theoprovlite
Τσκ! Τσκ! Τσκ!
Όποιος κάνει το απλό κόπο να ψάξει στο ηλεκτρονικό αρχείο της Νήσου Ellis Island (το οποίο διατίθεται στο διαδίκτυο) μπορεί να διαπιστώσει ότι π.χ. ο Georg Christaki (τον οποίο ανέφερες) κατά την άφιξή του στην Αμερική (17 Δεκεμβρίου 1897) δήλωσε εθνικότητα Μακεδονική (Macedonian). Ιδού το σχετικό Passenger Record του Georg Christaki:
Όσο για την υπηκοότητα, αν κάνεις τον κόπο αναζήτησης στο ηλεκτρονικό αρχείο της Νήσου Ellis Island θα διαπιστώσεις ότι πολλοί μετανάστες με καταγωγή από την τότε Οθωμανική Μακεδονία ναι μεν δήλωναν υπηκοότητα Τουρκική (Turkey), ωστόσο δήλωναν ταυτόχρονα εθνικότητα Τουρκική ή Μακεδονική ή Ελληνική ή Βουλγαρική ή οποιαδήποτε άλλη.
Είναι λογικό να δήλωναν υπηκοότητα Τουρκική (Turkey) διότι εκείνα τα χρόνια όλοι τους (Τούρκοι, Μακεδόνες, Εβραίοι, Έλληνες, Βούλγαροι κπλ) ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ασχέτως εθνικών ή μη, θρησκευτικών ή μη και λοιπών πεποιθήσεων.
Τέλος, το παράδειγμα της ετυμολογίας ή/και καταλήξεων των επιθέτων το οποίο ανέφερες δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Π.χ. Σήμερα, γνωρίζω πολλούς Μακεδόνες στην Ελλάδα των οποίων τα επώνυμα λήγουν σε –ίδης ή –άκης ή –πουλος χωρίς να είναι ούτε Πόντιοι(-ίδης) ούτε Κρητικοί (-άκης) ούτε Πελλοπονήσιοι (-πουλος). Ξέρουμε πως “φυτεύτηκαν” τα επίθετα στους ντόπιους Μακεδόνες.
Επίσης, γνωρίζω σήμερα πολλούς Έλληνες των οποίων τα επώνυμα λήγουν σε –ογλου. Όμως, η κατάληξη επιθετων σε –ογλου, δεν σημαίνει ότι είναι Τούρκοι από τη στιγμή που οι ίδιοι δηλώνουν και αισθάνονται Έλληνες.
Στο φινάλε, το τι είναι ή δεν είναι ο καθένας είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής του καθενός. Το θέμα είναι αυτή η συνειδητή επιλογή του καθενός να γίνεται σεβαστή.
Για την απουσια ομως ονοματων σε ski (ΟΥΤΕ ΕΝΑ) σε αντιδιαστολή με την Αλβανικη, Ελληνικη, Βουλγαρικη, Βλαχικη και Σερβικη ετυμολογια τους ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ.
Για τα εξελληνισμενα ή εκ τουρκισμενα ονοματα σωστο (Στογιαννης, Ντεγιαννης κλπ). Πλην ομως ΠΡΟΫΠΗΡΞΑΝ Τουρκικα ή Ελληνικα εθνη ωστε να ομογενοποιηθουν και τα υπολοιπα. Στον καταλογο που παραθετεις καποιων που δηλώσαν την ΤΟΠΙΚΗ τους καταγωγή ως εθνικοτητα (ενω ειναι ΠΑΣΙΦΑΝΕΣΤΑΤΟ οτι πολλοί δεν ειναι καν Σλαυοι) υπαρχει εστω και ΕΝΑ «Μακεδονικο» επωνυμο που να τελειωνει σε ski; Και μην κανεις οτι δεν καταλαβαινεις τι λεω, πρακτορισκε.
Το Πρώτο Θέμα ενοχλήθηκε και λέει τα μακεδονικά «σκοπιανά».
http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=156959
Πρόκληση από τον Έλληνα ευρωβουλευτή
Μιλάει «μακεδονικά» ο Χατζημαρκάκης στα Σκόπια!
Προκλητικός εμφανίστηκε στα Σκόπια την Παρασκευή, ο ελληνικής καταγωγής Ευρωβουλευτής των «Ελευθέρων Δημοκρατών» της Γερμανίας κ. Γιώργος Χατζημαρκάκης, που όχι μόνο τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος των Σκοπιανών να αποκαλούνται «Μακεδόνες», αλλά δήλωσε απερίφραστα πως στην Ελλάδα ομιλείται η… «μακεδονική».
Ο Γερμανός ευρωβουλευτής, βρέθηκε στα Σκόπια ως συμπρόεδρος της μεικτής κοινοβουλευτικής επιτροπής, όπου είχε επαφές με τον πρωθυπουργό κ. Νίκολα Γκρούεφσκι και άλλους αξιωματούχους και κατά τη διάρκεια δηλώσεων του στα τοπικά ΜΜΕ, απηύθυνε χαιρετισμό στα σκοπιανά, τα οποία αποκάλεσε ο ίδιος «μακεδονικά».
Άντε συντρόφια σας εύχομαι και ελεύθερη Μακεδονία
Kαλώς ήλθες Ούγκ.
Παράθεμα: Τα γουναράδικα του ΣΥΡΙΖΑ | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Τελετή Μνήμης του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη – Καστοριά, 15/02, 17:00
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2014 – 14:09 20
Ο Πυρήνας Καστοριάς του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή αύριο Σάββατο 15 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιήσει την ετήσια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα, Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί μπροστά από το άγαλμα του Γερμανού Καραβαγγέλη στην βόρεια παραλία στις 17:00 το απόγευμα και θα παρευρεθούν βουλευτές του κινήματος μας.
Η Χρυσή Αυγή για πολλοστή χρονιά θα τιμήσει τη μνήμη του Μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη και καλεί όλους τους πολίτες της Καστοριάς να παρευρεθούν στην εκδήλωση όπου θα υπάρχει ενημέρωση για το άνοιγμα των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην πόλη μας μέσα στο Φεβρουάριο, καθώς και ενημέρωση για τις Περιφερειακές Εκλογές του Μαΐου και το συνδυασμό της «Ελληνικής Αυγής για τη Δυτική Μακεδονία».
Καστοριά, 15 Φεβρουαρίου, 17:00, Βόρεια Παραλία
Διαβάστε περισσότερα: xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/teleth-mnhmhs-tou-mhtropolith-kastorias-germanou-karabaggelh#ixzz2tMsE9fTC
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8778.html
«Τα «χρυσαύγουλα» ζητούν να τους σώσει στο δικαστήριο ένας ανύπαρκτος «Μακεδόνας» μπας και γλιτώσουν την φυλακή. Θαύμα! Θαύμα!»
Από ΒΑΘΥ , Κυριακή, 30 Μαρτίου 2014 | 8:15 μ.μ.
Απίθανοι τύποι οι χρυσαυγίτες, ειδικά αυτοί που κινδυνεύουν τώρα να βρεθούν στην «μπουζού» που θα έλεγε και η ομοϊδεάτισσα τους Ε. Ζαρούλια. «Τα δίνουν όλα για να γλιτώσουν την φυλακή» είναι ο υπέρτιτλος άρθρου Κυριακάτικης εφημερίδας που μας πληροφορεί ότι «Οι χρυσαυγίτες πήραν φιλοσκοπιανό δικηγόρο».
Εδώ τα πρωτοκλασάτα στελέχη της οργάνωσης απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους με δημόσιες δηλώσεις και μας παρουσιάζονται … αντιναζιστές, θα σταθούμε στο γεγονός ότι οι βουλευτές της Χ.Α Νίκος Μίχος και Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης επέλεξαν για την νομική τους υποστήριξη τον δικηγόρο Χαλκίδας Αθανάσιο Τάρτη, ο οποίος σύμφωνα με το δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος» δηλώνει «Μακεντόνετς» και μητρική του γλώσσα τα «Μακεντόνσκι» δηλαδή τα σκοπιανά;
Πέρα απ’ τις αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χρυσής αυγής, -επακόλουθο αυτής της ενέργειας των δυο βουλευτών της- γιατί, σύμφωνα με το δημοσίευμα «υποδομεί την εικόνα του ακροδεξιού κόμματος που έχει επενδύσει πολιτικά στο λεγόμενο Μακεδονικό για να κερδίσει ψήφου στην Βόρεια Ελλάδα», η πλάκα είναι ότι πήρε στο δούλεμα τους χρυσαυγίτες ακόμα και ο Παύλος Βοσκόπουλος, μέλος της Πολιτικής γραμματείας του κόμματος Ουράνιο Τόξο ο οποίος δηλώνει στην εφημερίδα που αναφέραμε:
«Τα «χρυσαύγουλα» ζητούν να τους σώσει στο δικαστήριο ένας ανύπαρκτος «Μακεδόνας». Με άλλα λόγια, θέλουν επαγγελματική αρωγή από τον Μακεδόνα δικηγόρο Θανάση Τάρτη, μπας και γλιτώσουν την φυλακή. Θαύμα! Θαύμα!»
Παράθεμα: Γερμανός Καραβαγγέλης (16 Ἰουν.1866).Ἡ γέννησις ἑνός Πατριάρχου ἤ… « ΑΒΕΡΩΦ
ψαχνοντας για τον μακεδονικο αγωνα
επεσα κ στην ιστοσελιδα σας
διαδαζοντας τα σχετικα που παραθετετε μου μενει μονο η μονομερειά σας
στην προσπαθεια να ειστε «αντιεθνικιστες» ή να γραψετε ¨αντικειμενικα»
προβαλοντας τα εγκληματα της ελληνικης (κ μονο) πλευρας
σας λυπαμαι γιατι δεν ξερετε που πατατε κ που βαδιζετε
φτυνετε στο ψωμι που τρωτε, μαγαριζετε τον τοπο σας
πραγματι διαλεξατε τον καταλληλο τιτλο για την σελιδα σας
«εμονες» πραγματι εχετε εμονες κ ψυχη σκατιαρικη, μονο ψυχιατρος (ισως) μπορει να σας ανακουφισει
ενας μακεδονας
ναι.
http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=4194
ΩΜΟΤΗΤΕΣ
ΡΩΜΙΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ
ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
Έγραψε στις 12.05.2017 ο/η: Αργύρης Νίκος
Το Ποντιακό Ζήτημα εντάσσεται στο πλαίσιο των εθνικών συγκρούσεων, που ξέσπασαν στο τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τους ρωμιούς, πρόκειται για έναν ακόμα μεγάλο πόνο, τον οποίο υποχρεώθηκαν να υποστούν εξ αιτίας της τούρκικης βαρβαρότητας. Σύμφωνα με τους τούρκους, το πρόβλημα αυτό είναι μια πλάνη, που δημιούργησε ο θρησκευτικός φανατισμός κι η εθνικιστική μεγαλομανία των ρωμιών ποντίων.
Στα εγχώρια ΜΜΕ γίνεται συνεχής αναφορά στα εγκλήματα που διέπραξαν οι οθωμανοί εναντίον των ρωμιών στον Πόντο παραβλέποντας συστηματικά τις εγκληματικές πράξεις των ρωμιών. Ζητάνε με θορυβώδη τρόπο από την Τουρκία να καταδικάσει τα εγκλήματά της, χωρίς όμως να ζητάνε συγγνώμη για παρόμοια εγκλήματα που έκανε η «δική μας» πλευρά.
Στο άρθρο αυτό δεν θα ασχοληθούμε με τις ωμότητες που διέπραξαν οι οθωμανοί εναντίον των ρωμιών, γιατί αυτές ─τουλάχιστον στην Ελλάδα─ έχουν κατά κόρον προβληθεί. Αντίθετα, θα επικεντρωθούμε στις εγκληματικές ενέργειες των ρωμιών σε βάρος των οθωμανών, οι οποίες στη χώρα μας συστηματικά αποσιωπούνται. Αντλούμε στοιχεία από καταγεγραμμένες μαρτυρίες κι από επίσημες τούρκικες πηγές (Υπουργείο Εσωτερικών, Αρχηγείο Στρατού κ.λπ.).
Οι περιγραφές αυτές, όσο κι αν ενδεχομένως υπερβάλουν σε κάποια σημεία ─όπως θα ισχυρίζονται εξ άλλου κι οι τούρκοι, ότι κάνουν οι περιγραφές των ρωμιών για τις δικές τους θηριωδίες─ μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα έστω, για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ρωμιοί στον Πόντο, τα οποία οδήγησαν και στην απόφαση για τον εκτοπισμό τους.
Εθνικιστικός παροξυσμός
Από τον 16ο αιώνα, η περιοχή του Πόντου ήταν η πολυπληθέστερη των χριστιανών. Δεν ήταν όμως μόνο ρωμιοί, δηλαδή εκχριστιανισμένοι επί Βυζαντίου πληθυσμοί. Υπήρχαν πολλοί αρμένιοι, αλλά και γεωργιανοί που προέρχονταν από τους τζάνους (στην περιοχή της τζανικής) και τους λαζούς (στην περιοχή της λαζικής). Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και τους ρωμιούς αποίκους των παραλίων κι ιδιαίτερα τις οικογένειες, που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή την εποχή της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1207-1461).
Αυτός ο ορθόδοξος πληθυσμός άρχισε να υιοθετεί τον μεγαλοϊδεατισμό και τις φαντασιώσεις του ρωμέικου εθνικισμού στις αρχές του 19ου αιώνα κάτω από την επίδραση της Εκκλησίας και της αστικής τάξης. Από την προπαγάνδα αυτή επηρεάστηκαν ─ασχέτως καταγωγής─ όσοι ζούσαν στην Ανατολή, μιλούσαν ρωμέικα κι ήταν χριστιανοί.
Τυφέκιο Mannlicher M1903 του στρατού της Ελλάδας.
Αυτά τα όπλα έφτασαν στον Πόντο και χρησιμοποιήθηκαν από τους αντάρτες την περίοδο
1919-1921.
Τυφέκιο Gras M1874. Το όπλο του ιππικού της Ελλάδας από το 1876. Αρκετά από αυτά τα όπλα
έφτασαν στους αντάρτες του Πόντου
Από το 1904-1924 υπήρξε ένας οργασμός, προκειμένου να εμπεδωθεί η «ελληνική» (νεορωμέικη) συνείδηση στους ρωμιούς του Πόντου. Σκοπός αυτής της κινητικότητας ήταν να ακολουθήσει μια επαναστατική ταραχή, που σκοπό θα είχε είτε τη συνένωση της περιοχής με την Ελλάδα είτε την επιτόπια δημιουργία μιας Ποντιακής Δημοκρατίας.
Η «Εθνική Εταιρεία», μια εθνικιστική-παραστρατιωτική-παραπολιτική οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1894, είχε σκοπό να περάσει τη δράση σε όλη τη Ρωμιοσύνη. Οι μητροπόλεις πολύ ανοικτά κάτω από το μανδύα της θρησκείας κάλυπταν τις πολιτικές ίντριγκες αγκαλιάζοντας τους ρωμιούς πόντιους. Στα σχολεία που ίδρυσαν, μεγάλωναν τα παιδιά ─αν και ήταν υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας─ με δική τους αγωγή σε βάρος των οθωμανών.
Εθνικιστική αγωγή
Η εθνικιστική αγωγή του ρωμέικου πληθυσμού του Πόντου, η οποία τελικά απέβη και η αιτία της καταστροφής του, πραγματοποιήθηκε σταδιακά μέσω του μειονοτικού εκπαιδευτικού συστήματος της Τραπεζούντας.
Οι ποντιακές οργανώσεις ιδρύθηκαν και απλώθηκαν κάτω από τη σκέπη των μητροπόλεων και των εκκλησιών, οι οποίες εκμεταλλεύτηκαν σε βάρος της πατρίδας τους (της Τουρκίας) τις θρησκευτικές ελευθερίες, που τους παρείχε το οθωμανικό κράτος.
Οι σύλλογοι κι οι επιτροπές, που ίδρυαν οι ρωμιοί στον Πόντο, είχαν σκοπό να μαζεύουν χρήματα, αλλά και να τρομοκρατούν όσους δεν έμπαιναν στους συλλόγους ή δεν βοηθούσαν.
Οι ποντιακές οργανώσεις αποτελούσαν σχολεία εκπαίδευσης των ποντίων στην «ελληνική ιδέα», τα οποία με το χρόνο άρχισαν να αποδίδουν τους καρπούς τους.
Όπλα, στρατός
και χρήματα από την Ελλάδα
Μετά τη Συνθήκη του Μούδρου και μέχρι την απόβαση των ρωμιών στη Σμύρνη, τα ρωμέικα πλοία, που πήγαιναν από Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Σμύρνη, εκτελούσαν συγκεκριμένες αποστολές μεταφέροντας στην Κωνσταντινούπολη όπλα και πυρομαχικά, τα οποία είχαν κρυμμένα μέσα στα εμπορεύματα. Τα παράλια ήταν εντελώς αφύλακτα. Τα πλοία έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη αργά τη νύκτα. Αγκυροβολούσαν στην Χαλκηδόνα, στη νησίδα Κιζκουλεσί και στο Σκούταρι κι έκαναν τη δουλειά τους.
Ο στρατιωτικός αντιπρόσωπος Κατεχάκης, ένας κρητικός συνταγματάρχης, έμπιστος του Βενιζέλου, ο οποίος μεγάλωσε με τα νάματα της κρητικής επανάστασης και προσδοκούσε να εφαρμόσει τις κρητικές μεθόδους και στην Ανατολία, εξασφάλιζε από το Βενιζέλο μεγάλα κονδύλια.
Από τις δύο μεραρχίες που έστειλε ο στρατός στην επιχείρηση της Οδησσού, οι ρωμιοί κράτησαν δύο τάγματα και τα εγκατέστησαν στο Χαϋντάρπασα. Αργότερα, τα τάγματα αυτά αντικαταστάθηκαν από ογδόντα χωροφύλακες από την Κρήτη. Αυτοί ανέλαβαν να φρουρούν το Πατριαρχείο. Ο Κατεχάκης με το πρόσχημα ότι θα έκτιζε αποθήκη τροφίμων εγκατέστησε στην Κωνσταντινούπολη δύο λόχους. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί ήτανε χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί.
Λίγο μετά, όλους αυτούς τους σκόρπισε να οργανώσουν τα χωριά. Αργότερα τους πήγε στην Κωνσταντινούπολη στη Διεύθυνση Χωροφυλακής των δυνάμεων κατοχής.
Το παραμύθι απελευθέρωση του Πόντου
Εξ αιτίας της εισβολής του στρατού της Ελλάδας στη Σμύρνη κι εξ αιτίας του γεγονότος, ότι τα παράλια του Εύξεινου Πόντου ήταν κάτω από την απειλή του ελληνικού στόλου, ήταν πολύ πιθανή μια απόβαση αυτού στα παράλια.
Επειδή επίσης οι αντάρτες των ποντιακών οργανώσεων είχαν αυξήσει τις πράξεις βίας και τις επιθέσεις σε μουσουλμανικά χωριά φέρνοντας τους χωρικούς σε κατάσταση τρόμου (οι αντάρτες πλιατσικολογούσαν, έκλεβαν, έκαιγαν χωριά, έσφαζαν, σκότωναν και βίαζαν) το κράτος αντιλήφθηκε, ότι βρίσκεται κάτω από έναν πολύ σπουδαίο κίνδυνο.
Το μεγαλύτερο ψέμα είναι η θεωρία του λεγόμενου επαναστατικού αγώνα προς απελευθέρωση του Πόντου από τον τουρκικό ζυγό. Ο όρος «απελευθέρωση» έχει ρεαλιστικό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία. Στην προκειμένη περίπτωση ο χριστιανικός πληθυσμός των τριών νομών ή Βιλαετίων του Πόντου αποτελούσε μια μικρή μειοψηφία. Το έτος 1890, σύμφωνα με τους αριθμούς, που μας δίνει ο ιστορικός Cuinet, αποτελούσαν συνολικά το 1/5 του πληθυσμού (800.000 μουσουλμάνοι, έναντι 50.000 αρμενίων και 200.000 ρωμιών).
Τα σχετικά στατιστικά στοιχεία, που αφορούν στο έτος 1912, προέρχονται από τον καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών Σωτηριάδη. Τα στοιχεία αυτά υιοθέτησε και χρησιμοποίησε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στις διάφορες διεθνείς συνδιασκέψεις, προς υποστήριξη των εθνικών επιδιώξεων. (G. Sotiriadis: «An ethnological map illustrating Hellenism in the Balkan Peninsula and Asia Minor», London, Edward Stanford Ltd, Λονδίνο, 1918).
Για την υποστήριξη του αιτήματος για την ανεξαρτησία του Πόντου, επικεφαλής της οποίας
ήταν ο μητροπολίτης Τραπεζούντας, Χρύσανθος, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών, εκδόθηκε το 1917 στη Μασσαλία επιστολικό δελτάριο με χάρτη της «Δημοκρατίας του Πόντου».
Ο τελευταίος
μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, υποδέχεται το Μεγάλο Δούκα της Ρωσίας,Νικολάι Νικολάγιεβιτς. Τα ρωσικά στρατεύματα
είχαν μόλις εισβάλει στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Λεπτομερώς:
Στο βιλαέτι της Τραπεζούντας οι ρωμιοί ανέρχονταν στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού, συγκεκριμένα οι τούρκοι αριθμούσαν 957.866 άτομα, ενώ οι ρωμιοί ανέρχονταν μόνο σε 353.533.
Στο βιλαέτι της Κασταμονής ο ρωμέικος πληθυσμός ανερχόμενος στο 2,5% του πληθυσμού αποτελούσε στατιστικά μια αριθμητικά ασήμαντη εθνική ομάδα.
Στο βιλαέτι της Σεβάστειας (Σίβας) οι ρωμιοί ανέρχονταν στο 8,9% του πληθυσμού.
Εάν ο αγώνας για την «απελευθέρωση του Πόντου» είχε τυχόν επιτυχία αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την στρατιωτική κυριαρχία της ρωμέικης μειοψηφίας πάνω στην πολύ μεγαλύτερη οθωμανική πλειοψηφία.
Καραβαγγέλης:
Ο οργανωτής του αντάρτικου
Το πραγματικό αντάρτικο στον Πόντο άρχισε μόλις το 1916, όταν οι ρώσοι κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντας μεταφέροντας το ρωσοτουρκικό πολεμικό μέτωπο στην περιοχή εκείνη. Οργανωτής του αντάρτικου ήταν ο φανατικός εθνικιστής μητροπολίτης Καραβαγγέλης, ο οποίος πήγε στη Σαμψούντα το 1908.
Μετά τη δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια, ο Καραβαγγέλης τα εξαπέλυσε να προσβάλουν τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, τη στιγμή κατά την οποίαν οι τούρκοι πολεμούσαν το ρώσικο στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας. Ο μητροπολίτης υπολογίζει σε περίπου 20.000 τους αντάρτες του Πόντου.
Οι αντάρτες του Πόντου συντάχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου με τα εχθρικά κατοχικά στρατεύματα της Ρωσίας, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, καταπιέζοντας και σκοτώνοντας αλλόθρησκους συμπολίτες τους.
Τα κατορθώματά του αυτά τα περιγράφει ο ίδιος ο μητροπολίτης στα απομνημονεύματά του:
«Αυτές τις μικρές και άτακτες στην αρχή ομάδες άρχισα να οργανώνω σε τακτικά κι αξιόμαχα ανταρτικά Σώματα με την μακρά πείρα που είχα αποκτήσει απ΄ τον αγώνα μας στην Μακεδονία. Τα σώματα αυτά γρήγορα πολλαπλασιάστηκαν. Κι αφού απέκτησαν άξιους κι εμπειροπόλεμους αρχηγούς που ο ίδιος τους έδινα το χρίσμα, εξελίχθηκαν σε πραγματικά στρατιωτικά Σώματα που είχε το καθένα υπό την προστασία του και την απόλυτη δικαιοδοσία του, ένα τμήμα της επαρχίας.
»Έτσι σιγά σιγά σχηματίστηκε ένας ολόκληρος αντάρτικος στρατός, καλά οργανωμένος κι οπλισμένος, είκοσι χιλιάδων ανδρών, που ο Κεμάλ στα απομνημονεύματά του τον χαρακτηρίζει “έργο και όργανο του Καραβαγγέλη” κι ανεβάζει τον αριθμό του σε τριάντα χιλιάδες.
»Τα Σώματα αυτά που είχαν απλωθεί σα δίχτυ σ’ όλη την επαρχία της Αμασείας και πολλές φορές και στη γύρω απ’ αυτήν περιοχή, ερχόντουσαν συχνά σε σύγκρουση με τον τουρκικό στρατό και πάντα νικούσαν…».
«…Τα ελληνικά Σώματα κατέβαιναν πια ελεύθερα στα χωριά και στις πόλεις κι έμπαιναν ένοπλα και καμαρωτά στη Μητρόπολη» (σελ. 104).
«…Με το ίδιο πλοίο γύρισα στην Αμισό κι από κει πάλι σε λίγο πήγα στην Τραπεζούντα, όπου μαζί με το μητροπολίτη συντάξαμε υπόμνημα προς τους συμμάχους ζητώντας την ανεξαρτησία του Πόντου. Το βαρυσήμαντο αυτό έγγραφο στείλαμε αμέσως για τα περαιτέρω, μ’ έμπιστο πρόσωπο από την Αμισό, στον έλληνα αρμοστή στην Κωνσταντινούπολη» (σελ. 105).
«…Τότε άρχισα να συγκεντρώνω στο σπίτι μου τους δυσαρεστημένους τούρκους, κούρδους και κιρκασίους και να τους προτρέπω να εισβάλουν στην Ανατολή και να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στο παράνομο κράτος του Κεμάλ» (σελ. 106).
«…Κατέβηκαν κι αυτοί στα τουρκικά χωριά της Αμισού, Πάφρας και Κάφτας κι έκαψαν περίπου εκατό, σκοτώνοντας πολλούς απ’ τους κατοίκους. Οι τούρκοι χωρικοί για να γλιτώσουν, εδήλωναν υποταγή στους αντάρτες κι άρχισαν να τους προμηθεύουν αλεύρι, τρόφιμα κι άλλα απαραίτητα είδη. Αλλά κι ο μουτεσαφίρης Αμισού αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τους αντάρτες επιτρέποντας την ελεύθερη είσοδό τους στις πόλεις και τη μεταφορά τροφίμων στα χωριά τους, υπό τον όρο να πάψουν κι αυτοί να χτυπούν τα τουρκικά χωριά και ν’ αρπάζουν κτήνη και τρόφιμα» (Αντιγόνης Μπέλλου Θρεψιάδη: «Μορφές μακεδονομάχων και τα ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», έκδ. Α. Μαυρίδης, Αθήνα, 1984. Για την επίσης εγκληματική δράση του Καραβαγγέλη στη Μακεδονία διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από τον Βασ. Βουλγαροκτόνο, στο μητροπολίτη-κυνηγό κεφαλών).
Μετά την δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια που πήρε ο μητροπολίτης από τους ρώσους, τα εξαπέλυσε να προσβάλουν τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, την στιγμή κατά την οποίαν οι τούρκοι πολεμούσαν το ρώσικο στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας.
Οι αντάρτες έπεσαν στην παγίδα του Καραβαγγέλη χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες του «απελευθερωτικού αγώνα», δεν συνειδητοποίησαν δηλαδή καν το τι θα απογίνονταν αυτοί μετά το τέλος του πολέμου, όταν ο μεν μητροπολίτης θα εξαφανιζόταν για να σωθεί, όπως κι έγινε, αυτοί όμως θα παρέμεναν.
Κάτω από την καθοδήγηση του Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. (Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη: «Μια ψύχραιμη προσέγγιση του ιστορικού ζητήματος περί Ποντίων», 20.05.12, avgi.gr).
Φονιάδες και πλιατσικολόγοι
Οι ρωμιοί αντάρτες, σύμφωνα με τους τούρκους δεν ήταν αγωνιστές της πατρίδας, τιμής, οικογένειας και θρησκείας τους, αλλά ληστές, φονιάδες, πλιατσικολόγοι, αλήτες, κλέφτες, εκβιαστές, άρπαγες και προδότες της οσμανικής πατρίδας.
Τα γεγονότα που θα παρατεθούν παρακάτω κι αφορούν σε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, βρίσκονται καταγραμμένα σε τούρκικα δικαστικά, στρατιωτικά και αστυνομικά αρχεία. Πού έγινε το γεγονός, ποιο το είδος του εγκλήματος, ποιος ο θύτης, ποιο το θύμα. Τα στοιχεία αφορούν στις περιοχές της Μπάφρας, Σαμψούντας, Τσαρσαμπά, Θερμών, Αμάσειας, Μερζιφούντος, Λαντίκ και Βεζύρκιοπρου:
α. Οι αντάρτες του όρους Νεμπυάν
στην περιοχή της Μπάφρας
Πρόκειται για το πρώτο σοβαρό αντάρτικο την περίοδο του Α’ παγκοσμίου πολέμου. 1.500 ένοπλοι ρωμιοί της περιοχής της Μπάφρας που δεν ήθελαν να επιστρατευθούν, άρχισαν να συγκεντρώνονται στο βουνό Νεμπυάν. Αφού πίστεψαν ότι απόκτησαν επαρκή δύναμη αποφάσισαν να αρχίσουν τις επιθέσεις. Αφού σκότωσαν μεμονωμένα διάφορους μουσουλμάνους κατοίκους και βίασαν αρκετές μουσουλμάνες γυναίκες, πέρασαν στις ομαδικές σφαγές.
Ξεκίνησαν από το χωριό Ταγσούρ, που το έκαψαν όλο. Πολύ λίγοι γλίτωσαν. Μετά την αιματηρή και θηριώδη επίθεσή τους, αυξάνοντας το θάρρος τους, με τον ίδιο τρόπο σκότωσαν το σύνολο των κατοίκων στο χωριό Κόσατσα. Ομοίως τα χωριά Μπογιαλί, Τουρκμενλέρ, Κασνακτσί, Κουσκαγιασί και Τσεπλινέρ τμηματικά τα έκαψαν και εξολόθρευσαν τους κατοίκους.
Σε όλες τις κωμοπόλεις και τα χωριά οι ρωμιοί ήταν οπλισμένοι. Η κυβέρνηση ήταν ανίκανη να τους αντιμετωπίσει. Δεν είχαν οργανωθεί ακόμα οι δυνάμεις του τούρκικου έθνους-κράτους. Ο μουσουλμανικός λαός αφέθηκε σε μια θηριωδία. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και κατά τη γενοκτονία του μουσουλμανικού πληθυσμού από τις χριστιανικές ορδές στην Πελοπόννησο το 1821. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Τους έφαγε το… φεγγάρι!, Τυχοδιώκτες και μαχαιροφόροι κ.ά.).
Με αυτές τις συνθήκες οι αντάρτες άρχισαν τις επιθέσεις και σε περιοχές εκτός του Νεμπυάν. Κατεβαίνοντας από το βουνό κατέλαβαν τα απέναντι χωριά και φεύγοντας πήραν μαζί τους όλα τα ζώα που βρήκαν. Κατέστρεψαν εντελώς δεκάδες ακόμα χωριά και βίασαν πολλές γυναίκες. Αναλυτικά στοιχεία των καταστροφών και δολοφονιών μπορείτε να βρήτε στο βιβλίο του Θεόδωρου Παυλίδη: Το Ποντιακό από τη σκοπιά των τούρκων (έκδ. «Αδ. Κυριακίδη», Θεσσαλονίκη, 2009).
Πίνακας αγριοτήτων, που διέπραξαν οι ρωμιοί αντάρτες της περιοχής Νεμπυάν της Μπάφρας,
σύμφωνα με τα αρχεία του τούρκικου υπουργείου Δικαιοσύνης. (Πηγή: Θεόδωρου Παυλίδη: Το Ποντιακό από τη σκοπιά των Τούρκων, έκδ. «Αδ. Κυριακίδη», Θεσσαλονίκη, 2009).
β. Θηριωδίες των ρωμιών ανταρτών στον Καζά της Σαμψούντας
Μέχρι τα τέλη του 1915 οι ρωμιοί αντάρτες διέπραξαν έξι ληστρικά επεισόδια σε διάφορα χωριά καίγοντας 500 περίπου σπίτια.
Εκτός από αυτά, έχουν καταγραφεί δύο ακόμη απεχθή επεισόδια στην περιοχή. Στο πρώτο επεισόδιο στα χωριά Γκιουνέυ και Μπιλάρτσα σφαγιάστηκαν ομαδικά 24 μουσουλμάνοι άνδρες και γυναίκες. Από την σφαγή δεν γλίτωσαν ούτε οι γέροι και τα παιδιά. Στο δεύτερο επεισόδιο, που έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1921 στην περιοχή Ντουάγερι, νότια της Σαμψούντας, ύστερα από ενέδρα του ληστή Χάσαρη και της συμμορίας του με ομαδικά πυρά εκτέλεσαν 40-50 άοπλους κι ανυπεράσπιστους μουσουλμάνους.
γ. Συνεργασία με αρμένιους
Ανάλογα επεισόδια καταγράφτηκαν και στους καζάδες του Τσαρσαμπά και των Θερμών, όπου οι ρωμιοί συνεργάστηκαν με τους αρμένιους με σκοπό να εξαφανίσουν τους τούρκους και να επωφεληθούν από τη διάλυση της Τουρκίας.
δ. Στον καζά της Αμάσειας
Ο καζάς της Αμάσειας υπήρξε σπουδαίο πεδίο ανάπτυξης επιχειρησιακών δραστηριοτήτων για τους αντάρτες. Σημειώθηκαν κι εκεί δολοφονίες, διαρπαγές πραγμάτων και ζώων, κλοπές εμπορικών ειδών κ.ά..
ε. Στον καζά της Μερζιφούντος
«Η μέρα σαν σήμερα είναι χαραγμένη στο μυαλό μας. Στις 13 Νοεμβρίου 1918, ήρθαν στο χωριό μας απ’ το χωριό Κιουμούς της περιφέρειας Μαντέν, ο αρχιαντάρτης του Κιουμούς Μαντέν Βαγγέλης, γιός του Κωνσταντήν Εφέντη, ο Μικρός και Μεγάλος Χάμπος (Χαράλαμπος) και ο Ηλίας, ο γιος τον Ντισλάν, μαζί με 17 άτομα. Αυτοί ήτανε μέρος των ρωμιών, που έκαναν ληστείες στην περιοχή.
»…Πολιορκώντας το χωριό, άρχισαν να το ληστεύουν. Με εντολή τον αρχιαντάρτη Βαγγέλη άρχισαν να τον δέρνουν μέχρι σημείου σχεδόν να παραδώσει την ψυχή του και αφού τον ξάπλωσαν, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό του τον ανάγκασαν να ομολογήσει ότι θα τους παραδώσει τα λεφτά του και όλη την περιουσία του. Έτσι σταμάτησαν να τον απειλούν με το μαχαίρι.
»Αμέσως μετά άρχισαν να ψάχνουν τον γιο του Τοπάλ, Ομέρ Αγά, γιατί έμαθαν ότι ήταν ένας από τους πλούσιους του χωριού. Αυτός όμως μόλις έμαθε ότι έφτασε στο χωριό ο αρχιαντάρτης Βαγγέλης από το φόβο του έφυγε από το χωριό κι έτσι δεν τον βρήκαν. Επειδή δεν βρήκαν αυτόν πιάσανε τον γιο του Μεχμέτ και τον έδειραν απάνθρωπα και ανελέητα με φοβερό τρόπο μέχρις εκεί που δεν αντέχει άνθρωπος.
»Για να του κόψουν το λαιμό τον ξάπλωσαν κάτω. Ακούμπησαν το μαχαίρι στο λαιμό του. Αντιλαμβανόμενος ότι θα τον σκοτώσουν είπε ότι θα τους δείξει ό,τι έχει και δεν έχει ο πατέρας του. Τον σήκωσαν έτσι κάτω από το μαχαίρι.
»Άρπαξαν από την περιουσία τον Ομέρ Αγά 200 χρυσές λίρες, 15 κιλά όπιο, μεταξωτά υφάσματα, ασημένια ζώνη, σεντόνια, παπλώματα, δημητριακά κ.λπ. (περιγράφουν διάφορα είδη και την αξία τους).
»Από τον Οσμάν Αγά, γιο τον Χαλήλ, άρπαξαν διάφορα είδη (περιγράφονται) και έσφαξαν δυο πρόβατα.
»Ακόμη και το σουλτανικό διάταγμα (berat) ιδρύσεως του τζαμιού πήραν μαζί τους φεύγοντας οι αντάρτες.
»Όλα αυτά που περιγράφονται στο παρόν έγγραφο, διαβεβαιώνουμε ότι δεν απεικονίζουν αρκετά το πραγματικό πλαίσιο των βασανισμών και καταπιέσεων που είδαμε να φτιάχνουν οι αντάρτες στους μουσουλμάνους.
»Οι Γέροντες αντιπρόσωποι του χωριού — ονόματα-υπογραφές
»14 Οκτωβρίου 1921».
στ. Στον καζά του Βεζύρ Κιοπρού
Από τα καταγραμμένα επεισόδια, τα 27 αναφέρονται σε θανάτους και τα 16 σε ενέδρες και ληστείες. Τα υπόλοιπα αφορούν νυκτερινές εφόδους στα χωριά, κλεψιές, αρπαγές, τραυματισμούς κ.λπ..
Πέρα απ’ αυτά τα επεισόδια, αναφέρεται ότι μια μεγάλη ομάδα 800 ρωμιών ανταρτών έσφαξε τους κατοίκους δύο μουσουλμανικών χωριών κι έκαψε εξ ολοκλήρου τα σπίτια τους. Άλλοι αντάρτες έκαψαν όλα τα σιτάρια του χωριού.
ζ. Η σφαγή στο Ορτακλάρ
και στο Εσένκιοϊ
Στις 2 Οκτωβρίου 1921 μια συμμορία 800 ατόμων πολιόρκησε το πλούσιο χωριό Ορτακλάρ. Στην αρχή οι αντάρτες συνέλαβαν έναν έναν όσους έμειναν μέσα, άνδρες και γυναίκες, και τους σκότωσαν με σφαίρες και ξιφολόγχες. Μ’ αυτό τον τρόπο τραυμάτισαν επίσης βαριά 12 άντρες και 3 γυναίκες, οι οποίοι πέθαναν.
Μετά τη θανάτωση των κατοίκων οι ρωμιοί άρχισαν να καίνε το χωριό. Έκαψαν εξ ολοκλήρου 34 σπίτια, 29 αχυρώνες και 20 αποθήκες σιτηρών και μερικώς έκαψαν 22 σπίτια. Έτσι από το σύνολο των 150 οικογενειών του Ορτακλάρ, εξοντώθηκαν οι 110 οικογένειες. Τα άλλα 40 σπίτια γλίτωσαν όχι από οίκτο των ρωμιών, αλλά γιατί ήταν ασήμαντες καλύβες που δεν άξιζαν ούτε να καούν.
Οι ληστές, πέρα από τη σφαγή των ανθρώπων και το κάψιμο των σπιτιών φεύγοντας πήραν μαζί τους 59 αγελάδες, βόδια και βουβάλια. Επίσης έκαψαν αποθήκες, που είχαν 3.550 οκάδες σιτάρια. Η συνολική αξία των διαρπαγέντων ζώων και καμμένων σιτηρών ανέρχεται σε 1.515.000 γρόσια.
Τα ίδια έκαναν την ίδια μέρα και στο χωριό Εσένκιοϊ. Δολοφονίες αμάχων, εμπρησμούς κατοικιών, αχυρώνων και σιταποθηκών, αρπαγές ζώων κ.λπ..
η. Στον καζά της Ερπαά
Μεταξύ των μεγαλύτερων και φοβερότερων θηριωδιών και δολοφονιών, που έκαναν οι ρωμιοί αντάρτες είναι και οι παρακάτω:
Η σφαγή στο χωριό Σιχλίκ
Τον Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες δολοφόνησαν 80 μουσουλμάνους κι έκαψαν το χωριό.
Η σφαγή στο χωριό Καραμπούκ
Στις 8 Οκτωβρίου 1921 οι αντάρτες πυρπόλησαν το χωριό, σκότωσαν γυναίκες κι έκαψαν μωρά σε φούρνους.
Η σφαγή στο Καρλίχ
Την 1η Σεπτεμβρίου 1921 οι αντάρτες σκότωσαν με άγριο τρόπο 8 μουσουλμάνους τεμαχίζοντάς τους.
Η σφαγή στο χωριό Ντερελί
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1921 οι αντάρτες κυρίευσαν το χωριό. Σκοπός τους αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε οι κλοπές, ούτε οι δολοφονίες, αλλά η ικανοποίηση των ερωτικών τους ορέξεων. Άρπαξαν νέες μουσουλμάνες, τις οδήγησαν στο βουνό, τις βίασαν και στο τέλος τις σκότωσαν κόβοντας τα στήθη τους.
Η σφαγή στο χωριό Μπολαντάν
Τον Ιανουάριο του 1922 οι αντάρτες έκαψαν το χωριό, σκότωσαν 11 μουσουλμάνους κι οδήγησαν το ζωικό του κεφάλαιο στο βουνό.
Η σφαγή στο χωριό Γιορνούς
Στις 21 Ιανουαρίου 1921 οι αντάρτες πυρπόλησαν το χωριό ολοκληρωτικά κι έκαψαν ζωντανούς δύο μουσουλμάνους.
Εκτός από τα παραπάνω χωριά οι ρωμιοί αντάρτες διέπραξαν κι ένα σωρό άλλα αδικήματα (δολοφονίες, εμπρησμούς, βιασμούς, αρπαγές κ.λπ.) σε διάφορα χωριά της περιοχής, όπως στα χωριά Μπίντεβι, Καρακούς κ.λπ.. Αρχηγός των ανταρτών και γνωστότερος όλων, ήτανε ο Κοτσά Αναστάς ή Αναστάς Αγάς (Αναστάσιος Παπαδόπουλος) από το χωριό Εντικπινάρι της περιοχής Ερπαά, ο οποίος τελικά σκοτώθηκε προδομένος. (Περισσότερα στοιχεία μπορείτε να βρήτε στα βιβλία: Γεώργιου Αντωνιάδη: «Το αντάρτικο του Πόντου», σελ. 257, Γιάννη Αναστασιάδη: «Το τελευταίο κράτος των ελλήνων του Πόντου», σελ. 128-136 και Λάζαρου Τσακιρίδη: «ΤΟΠΤΣΑΜ. Το ποντιακό αντάρτικο με τον Καπετάν Γοτσάναστας», έκδ. «Ελληνορθόδοξη Διακονία», Κατερίνη 2005, σελ. 329 επ.. Στο «Pontus Meselesi», έκδοσης της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης είναι καταγεγραμμένα τα 91 ονόματα των ρωμιών ανταρτών της περιοχής, σελ. 338).
θ. Στον καζά του Λαντίκ (Λαοδικείας)
Από το 1918 μέχρι τα τέλη του 1920 από τη στρατιωτική διοίκηση της περιοχής αναφέρονται 25 επεισόδια κακοτήτων (θανατώσεων, βιασμών, ληστειών κ.λπ.) εκ μέρους των ρωμιών ανταρτών σε βάρος των μουσουλμάνων. Επίσης από πλευράς της Διοίκησης Χωροφυλακής αναφέρονται άλλα 18 επεισόδια.
Ιδιαίτερη σημασία δίνουν οι τούρκοι στη σφαγή του χωριού Κιουπετσίκ, την οποία περιγράφουν όπως ακόλουθα:
«Οι δυο αρχιαντάρτες ρωμιοί, Τσακίρ από το χωριό Καραμούκ και Καρά Ιστίλ από το χωριό Καράκετσε, έχοντας υπό τις διαταγές τους 80 ένοπλους αντάρτες και 100 περίπου άοπλους άνδρες και γυναίκες, την πρώτη Τετάρτη του Αυγούστου 1921 γύρω στις 4 η ώρα Τουρκίας, πατούν το χωριό Κιουπετσίκ. Οι άοπλοι άρχισαν αμέσως να καίνε τα σπίτια του χωριού. Από τις 150 οικογένειες του χωριού γλίτωσαν μόνο 5 οικογένειες και 10 αχυρώνες. Από τα καμένα σπίτια δεν γλίτωσε το παραμικρό. Εξαιτίας του εμπρησμού, μη μπορώντας να βγουν από τα φλεγόμενα σπίτια τους, κάηκαν πέντε άνδρες και μία γυναίκα. Άλλοι 7 άνδρες και 3 γυναίκες, που προσπάθησαν να διαφύγουν εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι, σκοτώθηκαν από τις σφαίρες των ανταρτών. Επίσης άλλοι δύο άνδρες τραυματίστηκαν βαρειά και δύο νεαρές γυναίκες, απήχθησαν στο βουνό, όπου και βιάσθηκαν. (Σ.σ. Τα ονόματα αυτών που σκοτώθηκαν, κάηκαν και απήχθησαν στο βουνό υπάρχουν καταγεγραμμένα, όπως και φωτογραφία του χωριού που κάηκε).
»Το σύνολο των σπιτιών που κάηκαν είναι 81, των αχυρώνων 73, των αποθηκών σίτου 50. Συνολικά κάηκαν 213 κτίρια. Κάηκαν επίσης 29.920 κιλά δημητριακά και αρπάχτηκαν 159 ζώα. Η αξία των ζημιών εκτιμήθηκε συνολικά στα 4.740.000 γρόσια».
Ακολούθως περιγράφονται παρόμοια επεισόδια και σε άλλα χωριά της περιοχής.
Μέτρα πρόληψης
που έλαβε το κράτος
α. Η συγκέντρωση των όπλων
από τα χέρια των πολιτών
Εξ αιτίας της εισβολής του στρατού της Ελλάδας στη Σμύρνη ─σύμφωνα με τις τούρκικες πηγές─ όπου ο τούρκικος στρατός ήταν υποχρεωμένος να συνεχίζει τον αιματηρό αγώνα, του γεγονότος ότι τα παράλια του Εύξεινου Πόντού ήταν κάτω από την απειλή του στόλου της Ελλάδας και ήταν πολύ πιθανή μια απόβαση αυτού στα παράλια, επειδή επίσης οι αντάρτες των ποντιακών οργανώσεων είχαν αυξήσει τις πράξεις βίας και τις επιθέσεις τους στα ισλαμικά χωριά φέρνοντας τους χωρικούς σε κατάσταση τρόμου, το κράτος αντιλήφθηκε ότι βρίσκεται κάτω από έναν πολύ σπουδαίο κίνδυνο.
Στην περίοδο του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η τσαρική Ρωσία εκτός τον οπλισμού που έβγαλε για τους ρωμιούς στα παράλια της Σαμψούντας αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου οι άγγλοι που αποβιβάστηκαν στην Σαμψούντα, μόνο στους ρωμιούς της περιοχής μοίρασαν 10.000 όπλα. Επίσης ήταν πλέον βέβαιο για την κυβέρνηση ότι κι οι ρωμέικες οργανώσεις είχαν εισαγάγει στη χώρα μεγάλο αριθμό λαθραίου οπλισμού.
Όλα αυτά η τούρκικη κυβέρνηση δεν μπορούσε βεβαίως να τα δεί με καλό μάτι, αφού μια ολόκληρη αποθήκη εχθρικού οπλισμού βρισκόταν πίσω από τον στρατό, του οποίου θεμελιώδες καθήκον ήταν να φυλάει τα παράλια και να διασφαλίζει την ασφάλεια και σωτηρία της Τουρκίας. Γι’ αυτό θεωρήθηκε πρέπον να εξοντωθεί αυτή η αποθήκη οπλισμού και να γλυτώσει ο μουσουλμανικός λαός.
Έτσι, με μια ανακοίνωση καθορίσθηκε συγκεκριμένη ημερομηνία, μέσα στην οποία ζητήθηκε από όλους τους ρωμιούς να παραδώσουν τα όπλα τους, πρωτοβουλία, η οποία βεβαίως δεν τους άρεσε καθόλου. Μετά τη συμπλήρωση της προθεσμίας παράδοσης των όπλων, άρχισαν έρευνες κι ένα σωρό ρωμιοί, που δεν ήθελαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους, έφυγαν στα βουνά κι ανακατεύτηκαν με τους ληστές.
Στο τέλος των ερευνών, συγκεντρώθηκαν από τους ρωμιούς των περιοχών Σαμψούντος – Αμασείας, πάνω από 2.000 πολεμικά όπλα και 1.200.000 σφαίρες. Αυτός ο συνολικός αριθμός οπλισμού που παραδόθηκε, ήταν ασήμαντος μπροστά στον πραγματικό αριθμό οπλισμού, που κατείχαν οι ρωμιοί.
Κατά την διάρκεια των ερευνών δόθηκε οριστική ασυλία (αμνηστεία) σε όσους διέπραξαν αδικήματα ζωής, περιουσιών και τιμής. Όσοι δεν συμμορφώνονταν οδηγούνταν βιαίως στα δικαστήρια για τιμωρία. Αυτή η εντολή εφαρμόστηκε στο ακέραιο.
β. Απομάκρυνση των ρωμιών
και μεταφορά τους στην ενδοχώρα
Εξ αιτίας του βομβαρδισμού από το στόλο της Ελλάδας στις 9 Ιουνίου 1921 της Ινέμπολης και της μεγάλης πιθανότητας να αποβιβάσουν στρατό στα παράλια, αναγγέλθηκε, ότι τα παράλια του Εύξεινου Πόντου αποτελούσαν πλέον πολεμικό πεδίο. Η μη παράδοση του οπλισμού, που είχε ζητηθεί, ώθησαν την κυβέρνηση στη λήψη μέτρων φύλαξης. Στις 26 Ιουνίου 1921, αποφασίστηκε όλοι οι ρωμιοί ικανοί να φέρουν όπλα, ηλικίας από 15 έως 50 ετών, να μεταφερθούν στην ενδοχώρα. Η απόφαση αυτή πάρθηκε, για να μην αποκτήσουν οι ρωμιοί βοηθητικές δυνάμεις με τυχόν απόβαση του στρατού στα παράλια. Εξ άλλου η Επιτροπή Προσφύγων, που είχε έδρα τη μητρόπολη Αμισού, μετέφερε στα παράλια χριστιανούς πρόσφυγες από άλλες περιοχές.
Όσοι ρωμιοί υπάκουσαν, διευκολύνθηκαν να μετακινηθούν διασφαλίζοντας τη μεταφορά των αγαθών και των αποσκευών τους. Άλλοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν και βγήκαν στα βουνά.
Στις πορείες ενίοτε όμως, επιτίθονταν αντάρτες, με σκοπό να παρεμποδίζουν τη μετακίνηση. Οι αντάρτες αυτοί ενισχύονταν από τα τριγύρω χριστιανικά χωριά. Έτσι, στις 2 Ιουλίου 1921 λήφθηκε η απόφαση να απομακρυνθούν στο εσωτερικό όλοι όσοι κατοικούσαν στα παράλια και στα χωριά του Καζά της Μπάφρας, του Νεμπυάν, του Κοτσαντάγ, του σαντζακιού της Αμάσειας, των καζάδων του Λαντίκ και της Κάβζας, του όρους Ταφσάν του σαντζακίου της Τοκάτης και όλων όσων βρίσκονταν στα όρη του Ντεστέκ, Μπογάζι και του Χερίς.
γ. Στρατιωτικές διώξεις
Έγιναν διώξεις των ρωμιών ανταρτών από το στρατό και καταγράφτηκαν σημαντικές απώλειες και από τις δυο πλευρές.
δ. Δικαστικές διώξεις
Συλληφθέντες ρωμιοί δικάστηκαν από το «Δικαστήριο Ανεξαρτησίας» της Αμάσειας, που συστήθηκε τον Αύγουστο του 1921 ως ύποπτοι για πράξεις εναντίον της Τουρκίας και του μουσουλμανικού λαού, οι οποίες αφορούσαν στη δράση καπεταναίων, όπως ο Πιτς Βασίλ, Καρά Γιάννη, Ντελή Μηνά, Καλαϊτζιόγλου Ανέστη κ.λπ..
Επίλογος
Σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών εκείνης της περιόδου Φετχί Μπέη, το Τούρκικο Αρχηγείο Στρατού κι άλλες τούρκικες πηγές, το σύνολο των φονευθέντων ήταν 1.641 άνθρωποι. Καταγράφτηκαν κι εκατοντάδες τραυματίες, πυρπολήσεις πάνω από 3.500 κατοικιών, βιασμοί νεαρών γυναικών και αρπαγές πολλών μικρών και μεγάλων ζώων.
Οι συνολικές ζημιές σε περιουσίες εκτιμήθηκαν σε 15 περίπου εκατομμύρια λίρες.
Βιβλιογραφία:
Σάββα Καλεντερίδη: «Ποντιακό ζήτημα. Ιστορία, ελληνοτουρκικές σχέσεις, εθνική στρατηγική και προοπτική», ομιλία στο «Ελληνικό Ανανεωτικό Ρεύμα», 6.02.2008, Αθήνα.
Θεόδωρου Παυλίδη: «Το Ποντιακό από τη σκοπιά των τούρκων», έκδ. «Αδ. Κυριακίδη», Θεσσαλονίκη, 2009.
Άκη Γαβριηλίδη: «Εμείς οι έποικοι», έκδ. «Ισνάφι», Ιωάννινα, 2014.
«Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού», έκδ. «Μαλλιάρης Παιδεία», Αθήνα, 2007.
Αντώνη Λιάκου: «Βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά!», chronosmag.eu, Δεκ. 2013.
Νάσου Θεοδωρίδη: «Μια ψύχραιμη προσέγγιση του ιστορικού ζητήματος περί Ποντίων», avgi.gr, 20.05.12.
Sait Çetinoğlu: «Η ιδέα του ανεξάρτητου πόντου και η γενοκτονία», ομιλία στο συνέδριο «Τρείς γενοκτoνίες, μία στρατηγική», 17-19.09.2010, Αθήνα, pontos world.com.
Άκη Γαβριηλίδη: «Ρωμιούς συνεργάτες των ρώσων εισβολέων τιμά η Ελλάδα στις 19 Μαΐου», nomadicuniversality.wordpress.com, 15.05.2016.
Γεώργιου Νακρατζά: «Ο θόρυβος σχετικά με την γενοκτονία των ποντίων», 23.02.2011, aformi.gr.
Δημήτρη Λιθοξόου: «Οι πραγματικοί αριθμοί για τον πληθυσμό των Ποντίων (1907-1922)», lithoksou.net.
Αντώνιου Γαβριηλίδη: «Η μαύρη εθνική συμφορά του Πόντου 1914-1922», έκδ. «Ελεύθερη σκέψις», Αθήνα, 2002.
Αντιγόνης Μπέλλου Θρεψιάδη: «Μορφές μακεδονομάχων και τα ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», έκδ. Α. Μαυρίδης, Αθήνα, 1984.
Κ. Γ. Κωνσταντινίδου: «Πραγματεία περί Πόντου», έκδ. «Νότη Καραβιά», Αθήνα, 1986.
Λόπου Σετς=Λημέρι του Λύκου
https://fouit.gr/2016/03/05/%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83/
Κατάμεστη από φίλους της λογοτεχνίας η αίθουσα του Δημαρχείου Καστοριάς το βράδυ της Παρασκευής, όπου έγινε η παρουσίαση του μυθιστορήματος της βραβευμένης συγγραφέα της πόλης μας, Σοφίας Κλειούση.
Τίτλος του βιβλίου: “Λόπου Σετς”, δηλαδή Λημέρι του Λύκου, που είναι μια τοποθεσία στο χωριό του Γράμμου Μονόπυλο, από το οποίο κατάγεται ο πατέρας της συγγραφέα , ο κύριος Παντελής .
Οι ιστορίες που άκουγε μικρή από τον πατέρα της και είχαν ως επίκεντρο το Λόπου Σετς και οι κάτοικοι της ακριτικής περιοχής της Καστοριάς που λαβώθηκε από τον Εμφύλιο ενέπνευσαν την κ. Κλειούση στη συγγραφή του βιβλίου, στο οποίο πρόσθεσε και δικά της μυθοπλαστικά στοιχεία.
https://theshadesmag.wordpress.com/2018/02/11/to-deksio-kai-aristero-keras/
Το δεξιό και το αριστερό κέρας της Νέας Μακεδονικής φάλαγγας
…όπου το αριστερό πληγώνει θανάσιμα την Αριστερά
February 11, 2018 by shadesmag
άρθρο άποψης του Λ.
………………..
Σε μια συγκεκριμένη τυχοδιωκτική και βολονταριστική Αριστερά, που θέσπισε μια θολή «αντιμνημονιακότητα» ως το κρίσιμο σύνορο της Προόδου και ως το πεδίο συνεύρεσης όλων των “πατριωτών” ακόμη και των καυγατζήδων (“εριστικών”) ακροατών του Μίκη και συγκυβέρνησε με τους κ.κ. Παυλόπουλο, Καραμανλή (Παπαγγελόπουλο) και με τους Καμμένους και που τώρα αναρωτιέται γιατί κανείς δεν την ακολουθεί όταν κλείνει τα διόδια με τη Ραχήλ Μακρή, το συλλαλητήριο ήταν ο από μηχανής θεός των «λαϊκών κινητοποιήσεων» που της λείπουν. «Λαός» να είναι, κι ας είναι και μελανοχίτωνες, κι ας είναι και χουντικοί μητροπολίτες κι ας είναι και πολλά ακόμη άνθη του κήπου του Κακού, που θα δούμε παρακάτω. «Δεν χαρίζουμε τον πατριωτισμό στη Δεξιά», είναι η ηλίθια ατάκα που συνοδεύει τις αθλιότητές τους, λες και είναι πατριωτισμός να κατασκευάζεις εχθρούς για την πατρίδα σου και να σπέρνεις μίσος, φόβο και συκοφαντίες για γειτονικούς λαούς, πλαστογραφώντας όχι μόνο την Ιστορία, αλλά και συσκοτίζοντας την σημερινή πραγματικότητα. Αν δεν μπορέσαμε, συμμαχώντας με τους Καμμένους, να σκίσουμε τα μνημόνια και να βάλουμε τα Χρηματιστήρια να χορεύουν πεντοζάλη, ας ταπεινώσουμε τουλάχιστον τους Σλαβομακεδόνες, για να τονώσουμε την εθνική μας αυτοπεποίθηση.
………….
Από εκεί και πέρα άλλες συνιστώσες της όλης Αριστεράς έφτασαν μέχρι τις πατριωτικές εξάρσεις, τις κινδυνολογίες ή και την υποστήριξη των συλλαλητηρίων και του «σοφού λαού» που συμμετείχε, ακόμη και του Μίκη, σε αντιδιαστολή με τους υπολοίπους της εξέδρας και με την παραδοχή πως στο ακροατήριο υπήρχαν και λίγοι φασίστες, που όμως «οι πολίτες τους έκαναν να φαίνονται θλιβερά μυρμήγκια», άγνωστο με ποιόν μαγικό τρόπο, που η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει.
Δεν θέλω να κουράσω κανέναν με πιστή απαρίθμηση των Απάντων του αριστερού μακεδονικού Εθνικισμού. Εντελώς δειγματοληπτικά εκθέτω λίγα απανθίσματα: «Ινφογνώμων: Ρούντι Ρινάλντι: Όχι στη απαξίωση των συλλαλητηρίων». «Τα συλλαλητήρια με αφορμή αυτό της Θεσσαλονίκης, κατέδειξαν μία αυθόρμητη-ακηδεμόνευτη υβριδική αντίδραση του ελληνικού λαού, μετά από 8 χρόνια οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. .. η εμφάνιση ακραίων φασιστικών στοιχείων στα συλλαλητήρια , επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι από το σύστημα για να εξαφανίσει τον λαϊκό παράγοντα..»..Η τ.Πρόεδρος της Βουλής, «αποθεώνει ‘τη μαζική, ειρηνική, μεγαλειώδη και μοναδική παρουσία’ των πολιτών στο χθεσινό συλλαλητήριο ενώ αναφερόμενη στην ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη τονίζει πως μίλησε ‘ως πατριώτης και διεθνιστής. Ως πραγματικός αριστερός’». (Εφ.τ.Συντακτών, 5.2.2018). Ο Λαφαζάνης: «Το κεντρικό πρόβλημα με τη FYROM, στο οποίο πρέπει να δοθεί προτεραιότητα, είναι ο αλυτρωτισμός της γείτονος, ο οποίος θεσμοποιείται στο νομικό καθεστώς της, στο σύνταγμα της και στις εκπαιδευτικές διαδικασίες (‘Εφ.τ.Συντακτών’, 13.1.2018). Ο ίδιος, ο “Αριστερός” που δεν έχει ακούσει λέξη για ελληνικό αλυτρωτισμό, κατέφυγε σε ψυχροπολεμική φρασεολογία κατά τριών γειτονικών λαών: «…υπάρχει μια βλέψη, μια επιδίωξη των Σκοπίων για μια ευρύτερη ενσωμάτωση όλης της Μακεδονίας στην επικράτεια τους….η Τουρκία διεκδικεί με απαράδεκτο τρόπο τα μαλλιά της κεφαλής της.…Η Αλβανία …. διεκδικεί την Τσαμουριά..» (SBC-23.1). Η πιο δυσάρεστη έκπληξη προέρχεται από το ΚΚΕ, που δεν μας έχει συνηθίσει σε πατριωτικούς τυχοδιωκτισμούς, με εξαίρεση μια λίγο παλιότερη (2016) ασυνήθιστη τοποθέτησή του («Κ.Κ.Ε:«Η ανάγνωση του Κορανίου στην Αγ.Σοφία…»), που η τωρινή για το μακεδονικό, λες και έρχεται να τη συμπληρώσει: «..να μην εφησυχάζει ο ελληνικός λαός, εφόσον δεν προβλέπεται άμεσα αλλαγή του Συντάγματος, αλλαγή όλων αυτών που οδηγούν σε εθνικιστικές και αλυτρωτικές διαθέσεις και βεβαίως δημιουργούν προβλήματα απαράδεκτων διεκδικήσεων ενάντια στη χώρα μας ή ενάντια σε άλλους λαούς. Κι απ’ αυτή τη σκοπιά χρειάζεται επαγρύπνηση, όχι μόνο των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγεσιών, χρειάζεται επαγρύπνηση του ελληνικού λαού» (Ριζοσπάστης, 30.1.2018). Είναι μια δήλωση, που εθελοτυφλώντας απέναντι στον διογκωμένο και με μεγάλο Ναζιστικό κόμμα ελληνικό εθνικισμό, έχει πετάξει στα σκουπίδια την ταξικότητα, το διεθνισμό, τη φιλία των λαών, την καλή γειτονία, τη διεθνή Ειρήνη.
Κοινός τόπος σχεδόν όλων η συκοφαντία ενός δήθεν συνταγματικού «αλυτρωτισμού». Μια χώρα που έχει ρεκόρ λαϊκού και πολιτικάντικου αλυτρωτισμού, όπως η Ελλάδα των δεξιά και αριστερά «χαμένων πατρίδων», επιστρατεύει έναν ανύπαρκτο θεσμικό αλυτρωτισμό της π.Γ.Δ.Μ. για να κρύψει την επιθυμία της να μην αντιμετωπίσει το ζήτημα κατάματα, όπως άλλωστε κάνει με όλα της τα προβλήματα. Όμως «To Σύνταγμα της πΓΔΜ δεν έχει αλυτρωτικές διατάξεις» (E-Lawyer, 23.1.2018). Το Σύνταγμα της χώρας των Σκοπίων, είναι υπόδειγμα Συντάγματος που τονίζει πως «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οιουδήποτε γειτονικού κράτους… η Δημοκρατία δεν παρεμβαίνει στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών ή στις εσωτερικές τους υποθέσεις». Στην σημερινή του μορφή είναι προσβάσιμο εδώ, στα Αγγλικά, για όποιον θέλει να ελέγξει του λόγου το ασφαλές. Επιπρόσθετα οι διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει η Μακεδονία, ακυρώνουν κάθε υποψία συνταγματικού μακεδονικού αλυτρωτισμού. «Η ενδιάμεση συμφωνία του 1995 υπερισχύει του Συντάγματος της π.ΓΔΜ» (Συνταγματολόγος και τ.Υπ.Εξ. Β.Βενιζέλος, 27 Ιαν. 2018): «…η Ενδιάμεση Συμφωνία ανήκει στην πολύ διαδεδομένη πλέον κατηγορία των διεθνών συμφωνιών απλοποιημένης μορφής, που είναι πλήρως δεσμευτικές διεθνείς συμβάσεις διεπόμενες από τη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των συνθηκών…». Την απουσία συνταγματικού μακεδονικού αλυτρωτισμού, επεσήμανε και ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Δ. Χριστόπουλος: «Ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων»: «Ο μόνος λόγος που μπορεί να εξηγήσει την αναφορά της ελληνικής διπλωματίας σε αλυτρωτισμό των Σκοπίων είναι ότι έχει έτοιμο ένα επιχείρημα απόδοσης ευθυνών στη γείτονα σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις για το όνομα έρθουν σε αδιέξοδο. Η λογική αυτή όμως υπονομεύει την πολιτική στρατηγική στο όνομα ενός διαπραγματευτικού τακτικισμού».
………………………..
https://skalalakonias.wordpress.com/2018/07/03/makedoniko-zitima/
Σημειώσεις ιστορίας πάνω στο Μακεδονικό Ζήτημα. (Με αφορμή ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Λακωνία)
………………………………
Η Μίρκα Γκίνοβα
Η Μίρκα Γκίνοβα γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Ρουσίλοβο (Ξανθόγεια) της περιοχής Βοδενών. Πήρε τη βασική της εκπαίδευση στην Κατράνιτσα (Πύργοι) και το Βόντεν, και στη συνέχεια φοίτησε στη σχολή νηπιαγωγών Καστοριάς. Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε σαν δασκάλα στα χωριά Κουτούγερι (Καισαριανά) και Βολκογιάνεβο (Λύκοι) Πέλλας.
Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής οργανώθηκε ως νέα στην ΕΠΟΝ το 1943, αργότερα στον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ και γρήγορα εξελίχθηκε σε στέλεχος του κόμματος στις γραμμές της Μακεδονικής μειονότητας. Από το 1945 και έπειτα υπήρξε ένα από τα βασικά στελέχη της ΝΟΦ (Λαϊκό-απελελευθερωτικό Μέτωπο των Μακεδόνων) με έντονη ενασχόληση πάνω σε ζητήματα της γυναικείας απελευθέρωσης. Από τη θέση αυτή αναδεικνύεται και σε κορυφαίο στέλεχος του Α.Φ.Ζ (Антифашистички Фронд на Жените – Αντιφασιστικό Μέτωπο γυναικών). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν και εκείνη η τραγική περίοδος που το ΚΚΕ είχε υπογράψει ήδη την συμφωνία της Βάρκιζας, τον Φλεβάρη του 1945, που επί της ουσίας παρέδωσε την εξουσία στους φασίστες. Με αυτόν τον τρόπο η τρομοκρατία και τα εγκλήματα των ελληνικών φασιστικών ομάδων επάνω και στον Μακεδονικό πληθυσμό είχαν την αμέριστη υποστήριξη της κυβέρνησης της Αθήνας.
Το καλοκαίρι του 1946 (7 Ιουλίου), η Μίρκα συνελήφθη από τον στρατό της ελληνικής μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης, μαζί με άλλα στελέχη του ΝΟΦ και του ΚΚΕ στην περιοχή του χωριού Μαργαρίτα (Ποτσεπ) Καϊματσαλαν. Εκεί είχε βρεθεί για κάποια παράνομη συνεδρίαση τοπικών στελεχών του ΚΚΕ και του ΝΟΦ. Αμέσως μεταφέρθηκε στην ασφάλεια της Έδεσσας και βασανίστηκε ανελέητα. Μαζί της ήταν και το στέλεχος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ Μυστακίδης Γεώργιος από Καρασινάτσι Γουμέντζας, η σύζυγος του Χρυσούλα, η νοσοκόμα Ειρήνη Μαυροπουλίδου από το Βόντεν, ο Τόμε Μιχαήλοβ από Γκούγκοβο (Βρυτά), ο Ντιμίταρ Λίμποβ από Βλάντοβο (Άγρα), ο Γκιόργκι Πρόιοβ από το Βόντεν, ο Πέταρ Ποπντιμίτροβ από το Βόντεν, ο Ρίστε Στοϊάνοβ από το Μεσημέρ. Ακολούθησε έκτακτο στρατοδικείο στα Γιαννιτσά κι εκτέλεση στις 26 Ιουλίου 1946 με συνοπτικές διαδικασίες. Με αυτόν τον τρόπο η Μίρκα πέρασε στην Ιστορία, ως η γυναίκα σύμβολο της Μακεδονικής αντίστασης στον φασισμό, καθώς και ως η πρώτη γυναίκα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία που εκτελέστηκε. Η εκτέλεση έγινε με βάση το Γ’ ψήφισμα της 18ης Ιουλίου 1946 (βλέπε άρθρο του Ριζοσπάστη, 28 Ιούλη 2002) [7], δηλαδή λίγο μετά την συνθήκη της Βάρκιζας. Η εκτέλεση αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε διεθνές επίπεδο, καθώς ήταν η πρώτη απόφαση στρατοδικείου που καταδίκαζε αντιφρονούντες σε θάνατο, οι έξι από τους οποίους μάλιστα ήταν Μακεδόνες.
………………………
Παράθεμα: Η εγκληματική δράση του αιμοσταγή μητροπολίτη Καραβαγγέλη στη Μακεδονία [3] | Ασμοδαιος
Γράφτηκε από τον/την antennes.gr. Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2018
Καστορίας: »Αν ήμουν πολιτικός θα απαγόρευα να έρχονται Σκοπιανές ορχήστρες»
Δυναμική παρέμβαση του Μητροπολίτη Καστοριάς για την παρουσία ορχηστρών από τα γειτονικά Σκόπια αυτές τις μέρες στην Καστοριά.
Μιλώντας στον Antennes FM τόνισε πως είναι όνειδος για την Καστοριά να φιλοξενεί ορχήστρες από ένα κράτος που υβρίζει τον Παύλο Μελά και τον Γερμανό Καραβαγγέλη.
«Αν ήμουν πολιτικός» σημείωσε ο κ. Σεραφείμ «θα απαγόρευα να έρχονται στην Καστοριά Σκοπιανές ορχήστρες. Οι θέσεις μου είναι γνωστές σε αυτούς, γι αυτό όταν με βλέπουν με φτύνουν! Αυτοί που πρέπει να πάρουν αποφάσεις, ας τις πάρουν.»
Ο Μητροπολίτης Καστοριάς κράτησε επίσης αποστάσεις από το έθιμο του Καρναβαλιού που ως γνωστόν έχει Διονυσιακή προέλευση, λέγοντας ότι αυτό που τον στεναχωρεί περισσότερο είναι οι υπερβολές των Ραγκουτσαριών και οι σκηνές νέων ανθρώπων να ξαπλώνουν μεθυσμένοι στους δρόμους, να σπάζουν και να ασχημονούν.
http://www.efsyn.gr/arthro/moiraio-lathos-0
Tο μοιραίο λάθος
Η παρουσία του Μεγαλέξανδρου στην καθημερινότητα των Νεοελλήνων (φωτογραφία του 2008 από το Κάτω Νευροκόπι, τέως Ζίρνοβο) Η παρουσία του Μεγαλέξανδρου στην καθημερινότητα των Νεοελλήνων (φωτογραφία του 2008 από το Κάτω Νευροκόπι, τέως Ζίρνοβο)
ΣΠ. ΚΑΡΑΒΑΣ
10.06.2018,
«Εάν διατεθή εν εκατομμύριον φράγκων κατ’ έτος διά την Μακεδονίαν, εικοσάς αξιωματικών και υπαξιωματικών,
συσταθή δε και Κτηματική Τράπεζα με κεφάλαια τουλάχιστον 300.000 λιρών,
η Μακεδονία μετά πενταετίαν το πολύ θα είναι ψυχικώς Ελληνική, ενώ ουδέποτε ήτο»
Γεώργιος Κακουλίδης, επιτελάρχης Μακεδονικού Αγώνα (Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 1904),
Αρχείο Πηνελόπης Δέλτα, φ.1.7.3
Το πρόβλημα που συζητάμε εδώ και 26 χρόνια, για το οποίο δεν έχει βρεθεί λύση, προέκυψε από ένα λάθος. Μια αστοχία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Εξηγούμαι: εάν το 1991 οι ακατονόμαστοι γείτονες είχαν κάνει τον κόπο να μας ρωτήσουν πώς πρέπει να λέγονται στο εξής, πώς να ονομάσουν τη χώρα τους, πώς λέγεται η γλώσσα που μιλάνε, όχι μόνο δεν θα είχε προκύψει πρόβλημα, αλλά και οι ίδιοι θα είχαν εμπλουτίσει τις γνώσεις τους για την ιστορία και την ταυτότητά τους.
Αντίθετα προέβησαν στο ανήκουστο ολίσθημα να ονομάσουν τη χώρα τους Δημοκρατία της Μακεδονίας. Δηλαδή, έτσι όπως την ονόμαζαν μέχρι τότε, αφαιρώντας απλά τον επιθετικό προσδιορισμό Σοσιαλιστική.
Το γεγονός αυτό από μόνο του υπήρξε μια «πρόκληση» για τους Νεοέλληνες, καθώς έπληττε καίρια την πλέον ευαίσθητη χορδή του εθνισμού τους, που ακούει στη λέξη Μακεδονία.
Οπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, εμείς οι Νεοέλληνες διαθέταμε και συνεχίζουμε να διαθέτουμε στη φαρέτρα μας πάμπολλες ονομασίες για το κράτος τους. Και πράγματι με το αζημίωτο προτείναμε ουκ ολίγες. Ενίοτε μάλιστα και με συνδηλώσεις ιστορικές, όπως εκείνη της Νέας Οθωμανίας.
Ομως αυτοί του κάκου. Επιμένουν σε ένα όνομα που δεν τους ανήκει, καθώς αφορά την αρχαία μας κληρονομιά.
Γιατί όπως διαβάζουμε στο σάιτ του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών: «Ιστορικά ο όρος Μακεδονία, ο οποίος σημειωτέον είναι ελληνική λέξη, αναφέρεται στο Βασίλειο και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων, που ανήκουν στο ελληνικό έθνος».
Η πράξη λοιπόν αυτή των γειτόνων, όπως μας πληροφορεί το ίδιο σάιτ, δηλώνει εδαφικές βλέψεις, «με κύριο όχημα την πλαστογράφηση της ιστορίας και την οικειοποίηση της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας».
Πράγματι, οι εμπειρογνώμονες του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών έχουν απόλυτη συνείδηση των επίπονων και χρονοβόρων επεξεργασιών που χρειαστήκαμε για να εθνικοποιήσουμε και τελικά να οικειοποιηθούμε, πρώτοι εμείς, το παρελθόν της αρχαίας Μακεδονίας. Ο,τι ακριβώς πασχίσαμε να εξελληνίσουμε, τώρα έρχονται κάποιοι επήλυδες λαοί να το σφετεριστούν.
Και λέω πασχίσαμε, γιατί ούτε ο Φίλιππος ούτε ο Αλέξανδρος ούτε οι Μακεδόνες και η Μακεδονία τους αποτελούσαν τμήμα της ελληνικής κληρονομιάς. Οι πραγματικοί μας πρόγονοι, εκείνοι δηλαδή που προετοίμασαν και πραγματοποίησαν την εθνική μας αυτοδιάθεση, εκείνοι που έθεσαν τις βάσεις της αυτογνωσίας μας, δεν ήθελαν να ακούσουν για αρχαία Μακεδονία και Μακεδόνες.
Μονάχα μετά το 1853 άρχισε η ελληνική λογιοσύνη να ερωτοτροπεί με το παρελθόν της Μακεδονίας. Οταν δηλαδή ξεκινούσε η μεγάλη εξόρμηση του «ελληνισμού» προς την κατάκτηση των «ελληνικών χωρών», του παρόντος και του παρελθόντος.
Καθώς λοιπόν υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση -ένθεν κακείθεν των ελληνομακεδονικών συνόρων- ότι το εθνικό φρόνημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει βαρύνουσα θέση στο ονοματολογικό της γείτονος, καλό είναι να ανατρέξουμε στις γραπτές πηγές για να φωτίσουμε το θέμα και τους εαυτούς μας.
Οπως θα διαπιστώσετε, η αποκρυστάλλωση της εθνικής συνείδησης του μεγάλου στρατηλάτη έλαβε χώρα περίπου 22 αιώνες μετά τον ένδοξο θάνατό του. Από μόνο του το γεγονός αυτό δημιουργεί δυσεπίλυτα προβλήματα, ιστορικά και διπλωματικά.
Και καθώς οι φυσικοί ανθρωπολόγοι και οι βιολόγοι δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να διατυπώσουν ένα συνεκτικό αφήγημα για τη φυλετική προέλευση του μεγάλου ανδρός, η προσφυγή στις γραπτές πηγές αποτελεί μονόδρομο.
Ο ζυγός της μακεδονικής δουλείας
Τεκμήρια (ελληνικού) αλυτρωτισμού: από οδωνύμια της συμπρωτεύουσας και εκδόσεις εθνικά ευαίσθητων συλλόγων μέχρι παράπλευρες αλλά πανηγυρικές διακηρύξεις του συλλαλητηρίου της 21ης Ιανουαρίου 2018 Τεκμήρια (ελληνικού) αλυτρωτισμού: από οδωνύμια της συμπρωτεύουσας και εκδόσεις εθνικά ευαίσθητων συλλόγων μέχρι παράπλευρες αλλά πανηγυρικές διακηρύξεις του συλλαλητηρίου της 21ης Ιανουαρίου 2018 | alterthess.gr |Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ | ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Το 1794, ο Φαναριώτης Παναγιώτης Κοδρικάς εξισώνει το έθνος των Μακεδόνων με εκείνα των Ρωμαίων και των Γότθων που κατά καιρούς επιτέθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η τελευταία να χάσει «την ένδοξόν της ελευθερίαν».
Το 1803, ο Αδαμάντιος Κοραής μέμφεται τους Ελληνες εκείνους που διεφθάρησαν από το χρυσάφι των Μακεδόνων.
Το 1806 ο ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας στιγματίζει την πολιτεία του Φιλίππου, ο οποίος ευθύνεται για τον αφανισμό της Ελλάδας.
Το 1808 ο Αθανάσιος Χριστόπουλος κατέτασσε τους Μακεδόνες στους εχθρούς των Ελλήνων σημειώνοντας ότι «Ο Φίλιππος και ο υιός του Αλέξανδρος […] εκαταδάμασαν επί τέλους όλην την Ελλάδα και την υπέταξαν εις το Μακεδονικόν κράτος».
Το 1811 ο Μιχαήλ Περδικάρης υποστήριζε ότι «Το Γένος των Ελλήνων […] υπετάγη, πρώτον μεν εις τον Μέγα Αλέξανδρον, ύστερον δε εις Ρωμαίους».
Ο Δανιήλ Φιλιππίδης το 1817 κάνει λόγο για «το ρυπαρόν και σκοτεινόν όνομα των μακεδόνων», και διατείνεται ότι ο Φίλιππος κατόρθωσε «να βάλη επάνω εις τον λαιμόν της Ελλάδος και της Ασίας, ως ζυγόν δουλείας, το βασίλειον των μακεδόνων».
Το 1818 ο Γρηγόριος Σαράφης υποστήριζε επίσης ότι «Οι Αθηναίοι και οι Λακεδαιμόνιοι […] κατεδουλώθησαν πρώτον μεν υπό των Μακεδόνων, έπειτα δε υπό των Ρωμαίων».
Το 1819, σε ανώνυμο φυλλάδιο επαναστατικού και αντικληρικού περιεχομένου (Στοχασμοί του Κρίτωνος) διαβάζουμε για την ενιαία περίοδο δουλείας του ελληνικού έθνους «αφ’ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος, έως εις το έτος 1453. Αλλάξαμε δεσπότας διαφόρους, άλαλοι και ανόητοι».
Το 1824 ο Κοραής αναφέρεται στη σταδιακή υποδούλωση των Ελλήνων στους Μακεδόνες: «Οι Μακεδόνες […] επροχωρούσαν καθημέραν εις την κατάλυσιν της ελευθερίας [της Ελλάδας] και δουλωμένοι εις τους Μακεδόνας […] Μετά την Μακεδονικήν δεσποτείαν έπεσαν υποκάτω εις των Ρωμαίων την εξουσίαν, και τέλος» στους Τούρκους.
Η ίδρυση του ελληνικού κράτους δεν άλλαξε την αντίληψη του πνευματικού κόσμου για τους αρχαίους Μακεδόνες, οι οποίοι παραμένουν ξένο και εχθρικό προς τους Ελληνες έθνος.
Το 1830 ο Κωνσταντίνος Κούμας έγραφε, αναφερόμενος στη σχέση Ελλήνων και Μακεδόνων, πως οι βασιλείς των Μακεδόνων «προσπάθησαν να συναφθούν με το Ελληνικόν πνεύμα», πλην όμως «αι προσπαθήσεις αύται απέβλεπαν μόνον την παιδείαν των ηγεμόνων, όχι δε και των πτωχών υπηκόων, τους οποίους εκαταφρόνουν οι Ελληνες ως βαρβάρους».
Το ίδιο έτος, 1830, ο Κοραής δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, μιλώντας για τους δορικτήτορες Μακεδόνες: «Ο πανούργος της Μακεδονίας δεσπότης […] και επίβουλος της ελληνικής ελευθερίας Φίλιππος […] εκέρδησε την ολέθριον εις τους Ελληνας νίκην της Χαιρωνείας […]. Φυσικά μετά τον θάνατον του Φιλίππου αι Ελληνικαί πόλεις επεθύμησαν να ανακτήσωσι την προτέραν αυτονομίαν, καταφρονούντες μάλιστα τον υιόν και διάδοχον αυτού Αλέξανδρον».
Το 1831 στην «Επιτομή της παλαιάς ιστορίας» (μετάφραση Ν. Σιλήβεργου) οι μαθητές μπορούσαν να διαβάσουν πως «μ’ όλον ότι οι βασιλείς της Μακεδονίας διϊσχυρίζοντο, ότι εκατάγοντο από τον Ηρακλέα, οι Ελληνες δεν τους εθεωρούσαν ομοεθνείς, αλλ’ ως βαρβάρους, καθώς και τους Πέρσας».
Το 1836, σε επίσης σχολικό εγχειρίδιο («Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος κατ’ επιτομήν», που ανατυπώνεται έως το 1844), ο αναγνώστης μάθαινε πως: «Της Μακεδονίας το βασίλειον […] δεν εσυγκρότει μέρος της Ελληνικής συμπολιτείας […] Οι κάτοικοι εκαυχώντο μεν ως από Ελληνικήν αποικίαν καταγόμενοι, αλλ’ είχαν ολίγην συγκοινωνίαν με τους Ελληνας, και εθεωρούντο υπ’ αυτών ως βάρβαροι». Οσο για τον Φίλιππο, το 339 «επέτυχε να εισχωρήση εις την καρδίαν της Ελλάδος με δυνατόν στράτευμα». Το επόμενο έτος (338) στη μάχη της Χαιρώνειας «ηγωνίσθησαν ευτυχώς οι ηνωμένοι Ελληνες [βλ. Αθηναίοι και Θηβαίοι] αλλά τέλος υπερίσχυσεν η στρατηγική εμπειρία του Μακεδόνος».
Το 1836 ο Αλέξανδρος Σούτσος κάνει λόγο για τις προγονικές διχόνοιες που κατέστησαν την Ελλάδα «έρμαιον της Μακεδονίας και Ρώμης [και] κατέλυσαν την ανεξαρτησίαν της».
Το 1837, στα εγκαίνια του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο πρύτανης Κωνσταντίνος Σχινάς υποστήριζε ότι η Ελλάς «υπέκυψε εις των Μακεδόνων την κυριαρχίαν» διατηρώντας «οικτράν μόνην αυτονομίας σκιάν». Με την ίδια ευκαιρία ο Αναστάσιος Λευκίας τόνισε πως οι Ελληνες καταπολεμηθέντες υπό τε των Μακεδόνων και Ρωμαίων «δούλοι αντί ελευθέρων εγένοντο».
Το 1839 ο Γεώργιος Κοζάκης-Τυπάλδος έγραφε ότι «Η Ελλάς στερηθείσα άπαξ της ελευθερίας της, έγινεν πρώτον μεν επαρχία Μακεδονική, ύστερον δε Ρωμαϊκή, Γραικορωμαϊκή».
Την ίδια χρονιά, το 1839, σε μεταφρασμένο από τον Γεώργιο Γεννάδιο σχολικό εγχειρίδιο (Σύνοψις της Γενικής Ιστορίας) αναφέρεται πως ο Φίλιππος ο Μακεδών ήταν «εχθρός πανούργος […] όστις υπεδούλωσε την Ελλάδα». Στη δε μάχη της Χαιρώνειας, «ηττήθησαν οι Ελληνες», και πως η ήττα αυτή «έγινε τάφος της ελευθερίας και της αυτονομίας των Ελλήνων».
Το 1841 είναι η σειρά του Ιάκωβου Ρίζου Νερουλού να στρέψει τα βέλη του κατά των Μακεδόνων. Ο Φίλιππος, έλεγε, όχι μόνο κατέστησε τους Ελληνες δούλους αλλά και «έπραξεν άλλο της νίκης εκείνης ολεθριότερον, εγέννησε τον Αλέξανδρον».
Το 1845 σε σχολικό εγχειρίδιο (Στοιχεία της γενικής ιστορίας κατά το σύστημα του Γάλλου Λευΐ) του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, διαβάζουμε πως «ο Φίλιππος εβουλεύθη την υποδούλωσιν της Ελλάδος» και στη Χαιρώνεια «ενικήθησαν οι Ελληνες και απώλεσαν την ελευθερίαν». Εντούτοις ο Αλέξανδρος, παρά τα «πολλά ελαττώματα, φιλοδοξίαν ακόρεστον και πολλάκις ωμότητα μεμελετημένην […] υπήρξεν ο θαυμαστότερος άνθρωπος όσων είδομέν ποτε από καταβολής κόσμου». Ανάμεσα στα επιτεύγματά του ήταν και ότι «ήρχισε το μέγα της αναγεννήσεως έργον διά της εν τη Ανατολή εισαγωγής του Ελληνικού πολιτισμού».
Το 1848 ο καθηγητής Νικόλαος Σαρίπολος υποστήριζε πως: «ο Φίλιππος […] την Ελλάδα άπασαν κατέστησεν υποχείριον εαυτώ, και εις τας πεδιάδας της Χαιρωνείας εξεψύχησεν η ελευθερία της Ελλάδος». Ετσι «πέπλος μέγας δουλείας επισκιάζει την Ελλάδα, εποχή μακράς καταστροφής, εποχή άγονος! Τους Μακεδόνας διαδέχονται οι Ρωμαίοι, τους Ρωμαίους οι βάρβαροι του Βορρά, τούτους δε οι αιμοχαρείς της Κασπίας περίοικοι».
Ο Παπαρρηγόπουλος το 1849 (Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας) υποστηρίζει ότι οι Μακεδόνες «ήσαν έθνος Ιλλυρικόν μεμιγμένον μετά Ελλήνων», στη δε Χαιρώνεια έγινε σύγκρουση Ελλήνων και Μακεδόνων. Σε άλλο σημείο αποφαίνεται ως προς την καταγωγή των Μακεδόνων ότι πιθανότατα «ήσαν κράμα Ιλλυριών και Ελλήνων, και το κυριώτερον στοιχείον του κράματος τούτου ήτο το Ελληνικόν, ως εξάγεται από της γλώσσης, των παραδόσεων αυτών και προς τους άλλους Ελληνες σχέσεων». Κατά τα λοιπά καταλήγει ότι «η μακεδονική εποχή δύναται ευλόγως να διακριθή από της Ελληνικής, διότι το Μακεδονικόν έθνος εξεπλήρωσεν, εν τη Γενική Ιστορία, εντολήν άλλην παρά το Ελληνικόν».
Η αποστολή του καθ’ ημάς ελληνισμού
Συνθήματα όπως αυτό ήταν αδιανόητα για τους στοχαστές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, με πρώτο και πιο χαρακτηριστικό τον Αδαμάντιο Κοραή
Το 1853, καθώς η συγκυρία διαφοροποιείται, η «εντολή» της Γενικής Ιστορίας αλλάζει άρδην και ο Παπαρρηγόπουλος πραγματοποιεί την αποφασιστική στροφή. Στην πρώτη και συνοπτική εκδοχή της δικής του Ιστορίας γράφει:
«Οι Μακεδόνες, αν και μη αναφερόμενοι εις τους αρχαιοτάτους χρόνους της Ελληνικής ιστορίας, ήσαν όμως Ελληνες. Ιδίως δε οι βασιλείς αυτών έλεγον εαυτούς απογόνους του Ηρακλέους, και οι άλλοι Ελληνες τους θεωρούσαν ως ομογενείς […] Η Μακεδονία λοιπόν ήτο κατ’ αρχάς μία από τας πολλάς εκείνας μικράς Ελληνικάς βασιλείας. [Οι Μακεδόνες,] και επί Φιλίππου ακόμη είχον ομοιότητά τινα με τους παναρχαίους Ελληνας».
Την ίδια εποχή έχει ξεκινήσει και η σταδιακή ελληνοποίηση του Βυζαντίου, βοηθούντος του ελληνόπληκτου Χριστιανισμού, ο οποίος «γίνεται νέα πατρίς διά την Ελλάδα, η δε Ελλάς πρωτεύουσα του Χριστιανισμού», όπως αποφαίνεται ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος ήδη από το 1852.
Ο ίδιος ιστορικός, λίγο αργότερα, το 1857, προσδιορίζει με ακρίβεια και τα γεωγραφικά όρια της νεοελληνικής πατρίδας, θέτοντάς τα στον Σκάρδο και τον Αίμο, αγκαλιάζοντας έτσι ολόκληρη τη Μακεδονία και ολόκληρη τη Θράκη. Ορια μέσα στα οποία αγωνίστηκε επί αιώνες το πολιτικό υποκείμενο που ακούει στο όνομα ελληνοχριστανισμός.
Τέλος, το 1862 –όταν εκδίδεται ο 2ος τόμος της Ιστορίας του Ελληνικού Εθνους– έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση Μακεδονικών και Βυζαντινών χρόνων στο ελληνικό ψηφιδωτό.
Στην κατασκευή των τεσσάρων ελληνισμών, από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, ο δεύτερος ελληνισμός είναι ο Μακεδονικός, ο δε τρίτος ο Μεσαιωνικός.
Με την ίδια ευκαιρία ο εθνικός μας ιστορικός διαπίστωνε ότι «οι Μακεδόνες αφ’ ής ήρχισαν να πρωταγωνιστώσιν εν τη ιστορία ουδέποτε υπέβαλον εαυτούς ως έθνος ίδιον, αλλά πάντοτε ως συνέχειάν τινα του ελληνισμού».
Μια διαπίστωση την οποία όχι μόνο αγνόησαν οι γείτονες, αλλά που επιβεβαιώθηκε και στη συνέχεια. Γιατί ο ελληνισμός, είτε ως χριστιανικός είτε ως μεσαιωνικός είτε ως καθ’ ημάς, απέτρεψε με επιτήδειο τρόπο και εργώδη προσπάθεια τη δημιουργία αλλόγλωσσου έθνους με ιδιαίτερη ιστορία και χαρακτηριστικά στη μακεδονική γη.
Εξαιρετικά δραστήριος υπήρξε ο καθ’ ημάς ελληνισμός, ο οποίος συναισθανόμενος τις ευθύνες έναντι της ιστορίας επιζήτησε να λύσει τον γόρδιο δεσμό του εθνολογικού ζητήματος είτε δια της πειθούς είτε με δόλο, είτε άλλοτε με επινοητικότητα.
Ετσι οι όποιοι «βουλγαρόφωνοι» δεν ήταν φυλετικά Βούλγαροι αλλά Ελληνες, γνήσιοι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, που είχαν «απομάθει» την προγονική τους γλώσσα λόγω των αναπότρεπτων δυστυχημάτων της ιστορίας.
Και επειδή δεν το γνώριζαν, και επειδή έπρεπε να αποκτήσουν ελληνική εθνική συνείδηση, επιστρατεύτηκαν οι «Πρεσκαζάνιε να Γκόλεμ Αλεξάντρ», δηλαδή οι «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου». Επιπρόσθετα στο ίδιο φυλλάδιο του 1907, μάθαιναν ότι το πεπρωμένο τους ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την Ελλάδα απ’ όπου θα ’ρχόταν κάποια μέρα η απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Οσο για τη «λεγόμενη βουλγαρική» γλώσσα που ομιλείται στη Μακεδονία, τα νεότερα πορίσματα της γλωσσολογίας, που μας κοινοποίησε ο Δ. Κονδύλης το 1912, ήταν άκρως ριζοσπαστικά: Η εν λόγω γλώσσα, που πρέπει να ονομαστεί στο εξής «Μακεδονική, δεν είναι ούτε Βουλγαρική ούτε Σλαβική αλλά είναι θυγάτηρ της Ελληνικής και αδελφή της Αλβανικής».
Το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι και η Μακεδονία, εγκιβωτισμένη μέσα σε τόσους ελληνισμούς, όφειλε να εξελληνίσει και το παρόν της. Αν ο ιστορικός της εξελληνισμός έγινε αναίμακτα, ελλείψει άλλου διεκδικητή, ο αντίστοιχος εθνολογικός είχε ως γνωστόν και αντίπαλο και θύματα.
Και επειδή ο αντίπαλος είχε πετύχει να εμφυσήσει «εις την ψυχήν του Μακεδονοφώνου πληθυσμού Βουλγαρικήν εθνικήν συνείδησιν», ο ελληνισμός σκαρφίστηκε να προβεί στην υποδούλωση του σλαβόφωνου αγροτικού κόσμου της Μακεδονίας.
Αφεντικά στην επιχείρηση αυτή θα ήταν Ελληνες τσιφλικούχοι και Τράπεζες ελληνικών συμφερόντων. Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις, ωστόσο, και την ομόθυμη αποδοχή του εθνωφελούς αυτού σχεδίου από τους Ελληνες ιθύνοντες, η πραγματοποίησή του έμεινε στα χαρτιά.
Οπως στα χαρτιά έμεινε και το σχέδιο εποικισμού της Μακεδονίας με αγροτικό πληθυσμό από το Βασίλειο, αντί να ξενιτεύονται οι τελευταίοι πέραν του Ατλαντικού.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το 1904 ο μακεδονομάχος ανθυποπλοίαρχος Γ. Κακουλίδης εκμυστηρευόταν στο υπουργείο Εξωτερικών, με τις απαραίτητες προφυλάξεις, ότι η Μακεδονία ούτε είναι αλλά και «ουδέποτε ήτο ελληνική».
Για να γίνει, έπρεπε «να διατεθή εν εκατομμύριον φράγκων κατ’ έτος και εικοσάς αξιωματικών και υπαξιωματικών, να συσταθή Κτηματική Τράπεζα με κεφάλαια τουλάχιστον 300 χιλ. λιρών» και «μετά 5ετίαν θα είναι ψυχικώς Ελληνική». Γιατί, κατά τον ίδιο συντάκτη, «ψυχικώς Ελληνική» Μακεδονία στο βιλαέτι Θεσσαλονίκης ήταν μόλις το 1/6 του πληθυσμού.
Ετσι εκείνο το οποίο υποψιαζόντουσαν επί χρόνια στο υπουργείο, τώρα πλέον αποτελούσε βεβαιότητα: η εξελλήνιση του Μεγαλέξανδρου και των συγκαιρινών του ουδεμία επίδραση είχε «ψυχικώς» επί των χριστιανών πλέον κατοίκων της.
Το πρόβλημα, ως άλλος γόρδιος δεσμός, έπρεπε να αντιμετωπιστεί διά του ξίφους. Η βία του Μακεδονικού Αγώνα ήταν αναπότρεπτη.
Ο χρήσιμος «αλυτρωτισμός των Σκοπίων»
Μια φράση κλισέ που ακούμε συνεχώς από πολιτικούς όλων των αποχρώσεων και δημοσιογράφους είναι αυτή περί του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων». Ομως δεν αποτελεί αλυτρωτισμό ή εδαφική διεκδίκηση η αναφορά στη γεωγραφική Μακεδονία, η οποία είναι μοιρασμένη σε τρία κράτη.
Προφανώς η πολιτική ηγεσία του τόπου δεν γνώριζε, ως όφειλε, ότι επισήμως η Ελλάδα αναγνώριζε τον διαμελισμό της Μακεδονίας στα τρία ήδη από το Συνέδριο του Βουκουρεστίου, το 1913.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο υπουργός Οικονομικών Αλέξανδρος Διομήδης, σε αγόρευσή του στη Βουλή τον Νοέμβριο του 1913, έκανε λόγο για την «τμημάτηση της Μακεδονίας σε τρεις κυρίαρχους», χωρίς βεβαίως να ακουστεί η όποια διαμαρτυρία από τους αντιπολιτευόμενους βουλευτές ή τον υπερευαίσθητο στα εθνικά θέματα Τύπο.
Στα ίδια συμφραζόμενα διαβάζουμε σε σχολικό εγχειρίδιο του 1913, με πολλές επανεκδόσεις έως το 1923: «Η Ελληνική Μακεδονία ορίζεται προς Β. υπό της Σερβικής και Βουλγαρικής Μακεδονίας, προς Δ. υπό της Αλβανίας και της Ηπείρου και προς Α. υπό της Θράκης, από τη οποίας χωρίζεται διά του ποταμού Νέστου και του όρους Ροδόπης».
Μας ενημερώνει μάλιστα ότι διά «της συνθήκης του Βουκουρεστίου (1913) η μεν Βορειοδυτική Μακεδονία παρεχωρήθη εις την Σερβίαν, η δε Βορειοανατολική εις την Βουλγαρίαν».
Αν αποτελεί αλυτρωτισμό η ονομασία ενός δρόμου με το όνομα του Μεγαλέξανδρου, τότε θα αποτελούσε αλυτρωτισμό και η ονομασία πολλών οδών στη χώρα μας που φέρουν ονόματα πόλεων που ανήκουν σε γειτονικά κράτη: οδός Κωνσταντινουπόλεως, Αδριανουπόλεως, Φιλιππουπόλεως, Αργυροκάστρου, Κορυτσάς, Κρουσόβου, Μοναστηρίου, Αχρίδος, Δοϊράνης, Μελενίκου, Στρωμνίτσης, Κρέσνας, Σμύρνης… και πάει λέγοντας.
Ας μην ξεχνάμε μάλιστα ότι όλες αυτές τις πόλεις, και πλείστες άλλες, διεκδικούσε ο ελληνικός αλυτρωτισμός επί χρόνια στο παρελθόν.
Αλλά ας σοβαρευτούμε. Εάν πράγματι η Ελλάδα πίστευε ότι υφίσταται αλυτρωτισμός στη γειτονική Δημοκρατία, σε καμία περίπτωση δεν θα την συνέδραμε στρατιωτικά.
Γιατί το 2001 η Ελλάδα βοήθησε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με οπλισμό, για να αντιμετωπίσει το αντάρτικο των Αλβανών εθνικιστών του UCK. Τότε γιατί μιλάμε για «αλυτρωτισμό των Σκοπίων»;
Γιατί η ελληνική θέση έχει επικεντρωθεί στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων; Δεν υπάρχει καμία πραγματική βάση σ’ αυτό;
Η απάντηση είναι πως υπάρχει και πολιτική βάση και ιστορική. Η πολιτική βάση αφορά την περίπτωση της μη επίλυσης του ζητήματος. Τότε όλα θα φορτωθούν στον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων» και οι Νεοέλληνες θα νιώσουν ότι κατήγαγαν νίκη λαμπρά.
Η ιστορική βάση της ελληνικής αδιαλλαξίας είναι εθνικώς ανομολόγητη. Αφορά την ελληνική πολιτεία στη Μακεδονία τόσο πριν όσο και μετά το 1912.
Αφορά τις επονείδιστες πρακτικές εξελλήνισης της Μακεδονίας και των Σλαβόφωνων πληθυσμών, που εφαρμόστηκαν πριν το 1912. Αφορά τις πολιτικές της βίαιης αφομοίωσης, δηλαδή της εξαφάνισης του μιάσματος, που ασκήθηκαν στην ελληνική Μακεδονία από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων ώς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Αφορά, τέλος, στην ύπαρξη μιας μικρής σήμερα και πιο πολυάριθμης παλιότερα ομάδας Μακεδόνων, που είχαν την ατυχία οι γονείς και οι παππούδες τους να είναι δίγλωσσοι ή αποκλειστικά σλαβόφωνοι.
Για το ελληνικό κράτος η ύπαρξή τους αποτέλεσε ένα ατόπημα της «πανούργας» ιστορίας που έπρεπε να διαγραφεί. Να καταστεί ανύπαρκτο.
Καθόλη τη διάρκεια του ανύπαρκτου ζητήματος, ο κρατικός μηχανισμός δεν σταμάτησε να εργάζεται φιλότιμα για την επιμόρφωση των αλλόγλωσσων Μακεδόνων.
Πρώτο μέλημα υπήρξε η καταπολέμηση της βουλγαροφωνίας. Κάτι που χρονολογείται από τη μακρινή δεκαετία του 1860.
Βέβαια το να αποπτύσεις τη γλώσσα του σπιτιού σου δεν είναι μια τόσο εύκολη υπόθεση. Ακόμα και αν εκμάθεις τη γλώσσα που μιλούσε ο Μεγαλέξανδρος, τουτέστιν την ελληνική, η voca παραμένει. Και για τους ταγούς της εθνικοφροσύνης ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη.
Ετσι μέχρι και τα χρόνια της Χούντας δεν ήταν λίγοι οι νεοσύλλεκτοι εκείνοι Σλαβομακεδόνες που περνούσαν από το φυλετικό τεστ: εξαναγκαζόντουσαν να προφέρουν τη λέξη κριθάρι. Λέξη που χρησίμευε ως δοκιμασία της «φυλετικής» προέλευσης του στρατιώτη.
Εάν αντί του Θ ακουγόταν το Τ (τουτέστιν «κριτάρι») από τον αποκρινόμενο, η σταδιοδρομία του στους στάβλους ή στους απόπατους του Τάγματος ήταν εξασφαλισμένη.
Η ευαισθησία του Μεγαλέξανδρου
Αναθηματική πλάκα στην εκκλησία του Βαθύτοπου, πρώην Τέρλιτς, της Δράμας. Ο,τι ενοχλούσε, καθώς δεν παρέπεμπε στην εξελληνισμένη πλέον Μακεδονία, σβήστηκε με το σκαρπέλο
Η ελληνική «ευαισθησία» για το Μακεδονικό υποδηλώνει, ανάμεσα σε άλλα, μια μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας ως προς την ταυτότητά μας.
Μια ανασφάλεια που οδήγησε τους ιθύνοντες και εθναποστόλους του ελληνικού κράτους να κατασκευάσουν ένα επιχείρημα-παρωδία για να διεκδικήσουν τη Μακεδονία πριν το 1912, και μια ιστορία-οφθαλμαπάτη στη συνέχεια για να πείσουν, εαυτούς και αλλήλους, για την «ανέκαθεν» ελληνικότητά της. Τους καρπούς αυτής της σποράς εισπράττουμε εδώ και 26 χρόνια.
Για τον λόγο αυτό μέχρι τις μέρες μας η κυρίαρχη άποψη των συμπατριωτών μας, ειδικά για το Μακεδονικό ζήτημα, παραμένει ανορθολογική, εθνοκεντρική και ανιστόρητη.
Με γνώμονα την απόκρυψη, τη διαστρέβλωση, την άγνοια και σε τελική ανάλυση την ιδεολογική χρήση της ιστορίας, φιλοτεχνήθηκε η ελληνική ιστοριογραφία για το Μακεδονικό εδώ και ενάμιση αιώνα, υπό την αιγίδα των πολιτικών ηγεσιών, του Στρατού, των εντεταλμένων κρατικών ιδρυμάτων, ποικίλων «πατριωτικών» Συλλόγων, αυτόκλητων εθνοσωτήρων και των οργανικών διανοουμένων της χώρας.
Μια εν τέλει δημόσια ιστορία, αναντίλεκτη και κυρίαρχη, που εξηγεί το πάθος για το Μακεδονικό, τουτέστιν την τύφλωση.
Μόλις την τελευταία εικοσαετία διατυπώθηκε αντίλογος στην εν λόγω «ορθή εθνικά» άποψη για το Μακεδονικό. Είναι όμως βέβαιο ότι αυτή η αντιρρητική ιστοριογραφία, μικρή σε όγκο μπροστά στον κατακλυσμό σκουπιδιών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν συγκίνησε παρά ένα ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας. Εκείνο που ήθελε να μάθει· να καταλάβει· και ήταν διατεθειμένο να αμφισβητήσει τις βεβαιότητές του.
Οι πολλοί αρκέστηκαν στους φενακισμούς της κυρίαρχης άποψης, που χάιδευε τα αυτιά τους και τόνωνε την ελληνικότητά τους. Ευτυχείς μέσα στη μακαριότητα της άγνοιάς τους, διατήρησαν την Αποψή τους (με α κεφαλαίο) για το ζήτημα.
Αλλωστε, μέχρι και το 1991, ελάχιστοι Ελληνες πολίτες γνώριζαν την ύπαρξη του όμορου ομόσπονδου κράτους με το όνομά του. Ισχυε μια άτυπη απαγόρευση που σπάνια έσπαγε.
Οταν ο υπαρκτός κατέρρευσε και μαζί του και η Νοτιοσλαβία οι έξι Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες έγιναν ανεξάρτητες Δημοκρατίες και η Ελλάδα δεν μπορούσε πλέον να κρύψει κάτω από το χαλί τα τετελεσμένα.
Ολα τα επιχειρήματα του κράτους της Αθήνας που επιστρατεύτηκαν για να αιτιολογήσουν τη μη αναγνώριση του γειτονικού κράτους με το συνταγματικό του όνομα υπήρξαν επιστημονικά ανακριβή, πολιτικά τρωτά, διπλωματικά αδιέξοδα, στο εθνικό δε επίπεδο τουλάχιστον αναξιοπρεπή.
Και αυτό γιατί η Ελλάδα θεώρησε ότι η πολιτική τής σιωπής, της απαγόρευσης, της λογοκρισίας, της καταστολής, την οποία ασκούσε επί χρόνια στους γηγενείς Μακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας, μπορούσε να εφαρμοστεί, με ανάλογη επιτυχία, και στην εξωτερική της πολιτική. Και ως προς την ταυτότητα των ανθρώπων της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Κάτι βέβαια πρωτάκουστο στα διεθνή χρονικά.
Τούτων δοθέντων ο Μεγαλέξανδρος, ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, αναγκάστηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων (βλ. Νεοελλήνων) να ορκιστεί στο Ευαγγέλιο ότι είναι Ελληνας −και ο Μποστ δεν έχασε την ευκαιρία να το απεικονίσει.
Καθόσον το όλο θέμα είχε βαλτώσει, μερικά χρόνια μετά από εκείνο τον όρκο του Βασιλέα της μίας και μοναδικής Μακεδονίας, τουτέστιν το σωτήριο έτος 2018, οι διοικούντες το ποδοσφαιρικό σωματείο της Λάρισας, υπό την επίνευση του μεγάλου στρατηλάτη, έντυσαν τους παίκτες της ομάδας με μια φανέλα που έγραφε πως «Ο Αλέξανδρος μιλούσε Ελληνικά».
Ετσι οποιαδήποτε αμφιβολία για την εθνική συνείδηση του Γκόλεμ Αλεξάντρ εξαφανίστηκε και ρίγη συγκινήσεως κατέλαβαν τους πανέλληνες ποδοσφαιρόφιλους.
Βέβαια εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η εικόνα στο στάδιο της Λάρισας και οι αντίστοιχες που είδαμε στα συλλαλητήρια δείχνουν με τρόπο εμφατικό πώς οι Νεοέλληνες κατανοούν την ιστορία και το έθνος τους. Δείχνει σε τελευταία ανάλυση το επίπεδο του πολιτισμού της κοινωνίας μας.
Οπως πολύ ωραία είχε γράψει ο Ριχάρδος Σωμερίτης: «Τώρα διεθνώς, ως κράτος, η Μακεδονία είναι μία. Η άλλη. Γυρέψαμε την ήττα. Την πετύχαμε. Και φωνασκούν ακόμη όσοι “υπερπατριώτες” έκαναν το παν για να ηττηθούμε. Κανονικά θα έπρεπε να λογοδοτήσουν».
Ετσι έκλεινε το άρθρο του στην εφημερίδα Το Βήμα, στις 24/2/2008. Δέκα χρόνια μετά είμαστε επί τα αυτά. Μπορούμε να κοιμόμαστε με ήσυχη την εθνική μας συνείδηση.
Ενας μεγάλος διανοητής του 20ού αιώνα, ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Κλίφορντ Γκερτζ έχει γράψει: «Ενα από τα πράγματα που όλοι γνωρίζουν, αλλά κανένας δεν φαίνεται να μπορεί να το αποδείξει, είναι ότι η πολιτική μιας χώρας αντανακλά το σχέδιο του πολιτισμού της».
Νομίζω ότι στην περίπτωση της Ελλάδας αποδεικνύεται περίτρανα.
(τμήμα ομιλίας στην εκδήλωση «Μακεδονία γη πολυπολιτισμική, έξω το ΝΑΤΟ και οι εθνικισμοί» που πραγματοποιήθηκε στις 16/3/2018 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης από 12 συλλογικότητες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς)
*αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Επιμέλεια: Τάσος Κωστόπουλος
Διαβάστε
► Σπύρος Καράβας, Μυστικά και παραμύθια από την Ιστορία της Μακεδονίας (Αθήνα 2014, εκδ. Βιβλιόραμα). Συλλογή απομυθοποιητικών κειμένων για το Μακεδονικό ζήτημα των δυο τελευταίων αιώνων: αντιπαραβολή των «Μυστικών του Βάλτου» με τα αντίστοιχα τεκμήρια του αρχείου της Πηνελόπης Δέλτα· οι εκθέσεις των απεσταλμένων του ελληνικού κράτους στη Μακεδονία των αρχών του εικοστού αιώνα· το παλίμψηστο των απομνημονευμάτων του μακεδονομάχου καπετάν Ακρίτα· οι αντιθέσεις Ελλήνων προξένων και μητροπολιτών· η απρόσφορη απόπειρα οικοδόμησης ελληνικής κοινότητας στο Κιλκίς· τα μυστήρια της εισόδου του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη και μια έκθεση του 1955 για τους «ξενοσυνείδητους» ακρίτες της Δυτικής Μακεδονίας.
► Αλέξης Πολίτης, Ρομαντικά χρόνια. Ιδεολογίες και νοοτροπίες στην Ελλάδα του 1830-1880 (Αθήνα 1993, εκδ. Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού – Μνήμων). Μηχανισμοί και διαδικασίες συγκρότησης της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας κατά την πρώτη πεντηκονταετία μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. Εκτενής αναφορά στην αρχική απόρριψη και τη σταδιακή ενσωμάτωση των Μακεδόνων στη συλλογική εικόνα του εθνικού παρελθόντος −από την οποία αντλήθηκαν και τα περισσότερα σχετικά παραδείγματα του παρόντος άρθρου.
► [Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαΐδης], Πρεσκαζάνιε να Γκόλεμ Αλεξάντρ (Βενετία χ.χ., στην πραγματικότητα: Αθήνα 1907). Οι σλαβόγλωσσες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» που κατασκεύασε ο επιτελικός μηχανισμός του Μακεδονικού Αγώνα για να πείσει τους σλαβόφωνους Μακεδόνες να επιλέξουν τη σωστή εθνική ταυτότητα.
Έντυπη έκδοση
https://www.efsyn.gr/node/184805
25.02.2019
Μακεδονικό και BBC
Τάσος Κωστόπουλος
Ρεσιτάλ αγραμματοσύνης δόθηκε πάλι χθες, με αφορμή το εμπεριστατωμένο (και εξαιρετικά μετριοπαθές) ρεπορτάζ της Μαρίας Μαργαρώνη στο BBC για τους σλαβόφωνους Μακεδόνες της Βόρειας Ελλάδας.
Και καλά η Ν.Δ., που σ’ αυτά τα ζητήματα έχει μετεξελιχθεί δομικά πλέον σε μια διευρυμένη εκδοχή του ΛΑΟΣ. Καλά τα «ενημερωτικά» πόρταλ, που ζουν από το copy paste και τη διακίνηση δελτίων Τύπου.
Εκείνοι οι «κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών» τι τις ήθελαν τις προαναγγελίες περί «επιστολής διαμαρτυρίας» προς το BBC για «τους απαράδεκτους ισχυρισμούς του»;
Τα πραγματολογικά στοιχεία του επίμαχου ρεπορτάζ αποτελούν κοινό τόπο για το 99% της σημερινής ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, των διαφωνούντων με τη Συμφωνία των Πρεσπών συμπεριλαμβανομένων.
Στην καλύτερη περίπτωση, το BBC θα υπενθυμίσει απλώς στο Υπ.Εξ. τα γραπτά του επίσημου βαλκανολόγου του επί τρεισήμισι δεκαετίες και με όλα τα καθεστώτα, από την ΕΡΕ ώς το ύστερο ΠΑΣΟΚ…
https://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/03/c.html
Μετά την εκπομπή του ΒΒC για τους Σλαβομακεδόνες: Ξεβρακώθηκαν οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή, 1 Μαρτίου 2019 | 10:17 π.μ.
Η κλοπή των περιουσιών των Σλαβομακεδόνων, ένα κρατικό έγκλημα
Ο δημοσιογράφος του BBC φιλοξένησε την ιστορία ενός 92χρονου συνταξιούχου δικηγόρου, του κ. Φωκά, ο οποίος δηλώνει τόσο έλληνας πατριώτης όσο και Μακεδόνας. Αναφέρει ότι η μητρική του γλώσσα είναι τα μακεδονικά, «μία σλαβική γλώσσα που σχετίζεται με τα βουλγάρικα αλλά μιλιέται σ΄αυτή την περιοχή των Βαλκανίων για αιώνες». Μέσω της διήγησης του κ. Φωκά, παρουσιάστηκε συμπυκνωμένη η ιστορική πορεία των Σλαβομακεδόνων που μετά τους βαλκανικούς πολέμους βρέθηκαν χωρισμένοι σε τρία κράτη: Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία. Η ύπαρξη αυτής της εθνότητας, όπως γράφουμε αναλυτικά στην μπροσούρα «Η αλήθεια για τους Σλαβομακεδόνες – Ο ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ», που εκδόθηκε πρόσφατα για δεύτερη φορά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί γιατί έγινε αποδεκτή ακόμα και από δεξιούς ακαδημαϊκούς, όπως ο Διονύσιος Ζακυθηνός στη μελέτη του «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι – Συμβολαί εις την Ιστορίαν του Μεσαιωνικού Ελληνισμού» το 1945, αλλά και από τον ίδιο τον αστικό Τύπο εκείνης της περιόδου, που έβριθε από μίσος για τους Σλαβομακεδόνες!
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός της απαγόρευσης της μακεδονικης γλώσσας, που αναφέρθηκε στην εκπομπή του BBC; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός του άγριου διωγμού τους από τη δικτατορία του Μεταξά, αλλά και το μετεμφυλιακό μοναρχοφασιστικό κράτος που επικράτησε μετά από την ήττα του δεύτερου αντάρτικου στην Ελλάδα; Πλούσια είναι τα στοιχεία για τις διώξεις τους.
Αποκορύφωμα του διωγμού τους από το ελληνικό κράτος αποτέλεσε το νομοθετικό διάταγμα 2536 του 1953 με τίτλο: «Περί επανεποικισμού των παραμεθορίων περιοχών και ενισχύσεως του πληθυσμού αυτών», που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 225Α στις 27.8.1953. Με το διάταγμα αυτό οι περιουσίες των Σλαβομακεδόνων θεωρήθηκαν «εγκαταλελειμμένες» (βάσει του άρθρου 6), για να περάσουν στη συνέχεια σε «εθνικόφρονες», σε απόστρατους χωροφύλακες και καραβανάδες (βάσει του άρθρου 16, με το οποίο κυρώθηκε η πράξη 1218/29.10.1952). Θεωρήθηκαν «εγκαταλελειμμένες», γιατί οι ιδιοκτήτες τους είχαν φύγει «λαθραία» από την Ελλάδα (όπως αναγκάστηκαν να κάνουν χιλιάδες Σλαβομακεδόνες μετά από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού το ‘49), ακόμα κι αν τις περιουσίες τους τις διαχειρίζονταν εκπρόσωποί τους στην Ελλάδα ή τις είχαν μισθωμένες σε άλλους! Ετσι, στο στόχαστρο του νόμου δε βρέθηκαν μόνο οι πολιτικοί πρόσφυγες, αλλά και οι οικογένειές τους, που έτυχε να παραμείνουν στην Ελλάδα.
Ομως, κι αυτοί που δεν έφυγαν από την Ελλάδα αλλά μόνο από το χωριό τους για πάνω από δυο χρόνια έχασαν τις περιουσίες τους, που θεωρήθηκαν κι αυτές «εγκαταλελειμμένες» βάσει του άρθρου 8 του ίδιου νόμου! Η «αποκατάσταση» των πολιτικών προσφύγων με το νόμο 1540/85 του ΠΑΣΟΚ δε δικαίωσε τους Σλαβομακεδόνες, καθώς αφορούσε μόνο τους «Ελληνες το γένος». Ξέρετε πότε καταργήθηκε το άρθρο 8 του νομοθετικού διατάγματος 2536/53; Μισό αιώνα μετά, με το άρθρο 35 του νόμου 3147 του 2003! Τότε ήταν πλέον αργά, αφού οι απαλλοτριώσεις είχαν ήδη γίνει και φυσικά οι Σλαβομακεδόνες ιδιοκτήτες των «εγκαταλελειμμένων» περιουσιών δεν υπήρχε περίπτωση να τις διεκδικήσουν 50 χρόνια μετά!
https://www.bbc.com/news/stories-47258809
Greece’s invisible minority – the Macedonian Slavs
24 February 2019
A retired lawyer, Mr Fokas speaks impeccable formal Greek with a distinctive lilt: his mother tongue is Macedonian, a Slavic language related to Bulgarian and spoken in this part of the Balkans for centuries. At his son’s modern house in a village in northern Greece, he takes me through the painful history of Greece’s unrecognised Slavic-speaking minority.
Women – who often spoke no Greek – would cover their mouths with their headscarves to muffle their speech, but Mr Fokas’s mother was arrested and fined 250 drachmas, a big sum back then.
A Greek protester wears a Balkan War uniform to oppose the agreement on «North Macedonia»
Many Slavic-speaking civilians also went north for safety. Entire villages were left empty, like the old settlement of Krystallopigi (Smrdes in Macedonian) near the Albanian border, where only the imposing church of St George stands witness to a population that once numbered more than 1,500 souls.
