Φώτης Κόντογλου, ένας φανατικός

Μυθοποιημένοι Ορθόδοξοι Τάλιμπαν

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ο Κόντογλου (φωτ.1) ήταν ένας καλός λογοτέχνης και ζωγράφος, δάσκαλος του Τσαρούχη (μαζί του στη φωτ.4), μέχρι που ο δεύτερος χώρισε τα τσανάκια τους, μη αντέχοντας τον συντηρητισμό του δάσκαλου που θεωρούσε «δουλειά του διαόλου» το θέατρο. Ήταν και οι δύο με τον τρόπο τους λάτρες του Βυζαντίου. Πολύ πιο κριτικά ο Τσαρούχης πιο πολύ αισθητικά παρά ιδεολογικά, γοητευμένος από τα χρώματα, τις τελετουργίες και τις στολές, πολύ νοσηρά ο Κόντογλου που δεν ντράπηκε ακόμη και γραπτά να εκδηλώσει την αρρωστημένη του λατρεία προς μια θρησκόληπτη κοινωνία η οποία μολυσμένη βαθειά με το δηλητήριο του φανατισμού εξιδανίκευσε κάθε κακουργηματική πράξη, έτσι που να διεκδικεί τον τίτλο της Σχολής του εγκλήματος, νομοθετημένου από την Πολιτεία και ευλογημένου από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στην κοινωνία του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, εξαφανίζεται κάθε δημοκρατικό πρόσχημα, καταργείται ακόμη και η ρωμαϊκή σύγκλητος, ο κτηνώδης Ιππόδρομος παίρνει τη θέση του εκλεπτυσμένου ελληνικού θεάτρου, ο ναός τη θέση της βουληφόρου Αγοράς, ο Έρωτας εξοβελίζεται στα σκοτεινά πορνεία όπου μαθητεύουν οι μετέπειτα Άγιες αυτοκράτειρες σαν τη Θεοδώρα. Η Σχολή των Αθηνών κλείνει και πλέον θεωρείται απόλυτα φυσικό να ακρωτηριάζονται και να εκτυφλώνονται χιλιάδες άνθρωποι (εικ.2, οι Βούλγαροι στο Κλειδί), να αγιοποιείται μια βασίλισσα που τύφλωσε το γιό της (Ειρήνη), να αγιογραφείται με τον εραστή της στην Αγία Σοφία μια φόνισσα που έσπασε το ρεκόρ των εκτυφλώσεων (Ζωή Πορφυρογέννητη), να ιεροποιείται ένας αιμοβόρος μονάρχης που έσφαξε μεταξύ των άλλων σύζυγο, γιό και ανεψιό (Μέγας Κωνσταντίνος), να σφάζονται δεκάδες χιλιάδες πολίτες στον Ιππόδρομο από αγίους αυτοκράτορες (Ιουστινιανός, Θεοδώρα, Θεοδόσιος) να κληροδοτείται ο πατριαρχικός θρόνος σε ανήλικους πρίγκηπες που συχνά ευνουχίζονται επί τούτου (άγιοι Ιγνάτιος και Στέφανος, Θεοφύλακτος), να καίγονται ζωντανοί οι αιρετικοί, να γκρεμίζονται αρχαία αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, να σφάζεται ο αυτοκράτορας από τον ανυπόμονο διάδοχό του, να μαλλιοτραβιούνται άγιοι πατριάρχες όπως οι Φώτιος και Ιγνάτιος, να ευνουχίζονται παιδιά, να παντρεύονται οι αυτοκράτορες 12χρονα κοριτσάκια, να λατρεύονται τα είδωλα, να ξεσπιτώνονται γυναικόπαιδα με φετφάδες διαστροφικών καλόγερων (Σπάρτη Όσιος Νίκων), να εξαναγκάζονται με τη βία άνθρωποι να φορέσουν το μοναχικό σχήμα, να ιεροποιείται η φοβερή διαστροφή της παρθενίας και μάλιστα ανώμαλες παρθένες φόνισσες όπως η αγία Πουλχερία να γίνονται αυτοκράτειρες και να συνάπτουν λευκούς γάμους, μισογύνηδες ασκητές να αυτοβασανίζονται στην έρημο, να καίγονται αιρετικά βιβλία (εικ.3, ο πατριάρχης Θεόφιλος στο Σεραπείο), γυναίκες φιλόσοφοι να γδέρνονται ζωντανές από άγιους πατριάρχες, να φοροληστεύεται ο λαός, να υποφέρουν οι δούλοι, να χτυπούν κάθε τόσο τα τύμπανα του πολέμου, να γίνονται τέλος πάντων ανείπωτα εγκλήματα που η χειρότερη κοινότητα ανθρωποφάγων της αφρικανικής ζούγκλας δεν διανοήθηκε να διαπράξει.

Πως ένας άνθρωπος με αρκετή μόρφωση όπως ο Κόντογλου κατάντησε να αποκτήσει τη διαστροφή του ορθόδοξου βυζαντινολάτρη; Όντας ενός χρόνου έχασε τον πατέρα του και την κηδεμονία του ανέλαβε ο θείος του Στέφανος ηγούμενος της οικογενειακής μονής της Αγίας Παρασκευής, στον οποίο οφείλεται και η χρήση του επωνύμου της οικογένειας της μητέρας του. Πήρε ο καλόγερος στα χέρια του την ανατροφή του παιδιού και πρόσβαλε τον πεθαμένο πατέρα κόβοντας από το παιδί το πατρικό επώνυμο. Καλογερίστικα λοιπόν ανατράφηκε ο μικρός κι αυτή η ατυχία του εξηγεί κάθε τι στην μετέπειτα πορεία του και ειδικά το σύντομο πέρασμά του από το Άγιο Όρος για το οποίο κατά τον Ανώνυμο τον Έλληνα «Όποιος ήθελε να συνθέση έναν κώδικα εις τα εγκλήματα, και ήθελε να μην παραιτήση κανένα αμάρτημα ανθρώπινον, ας ήθελεν υπάγει εις το Άγιον όρος, και ανίσως ήθελε εξετάσει τους εκεί κατοικούντας, ήθελε κάμει τον εντελέστερον κώδικα…». Ήταν βέβαια και ζήτημα χαρακτήρα, αφού και ο Παπαδιαμάντης ήταν θρήσκος, χωρίς όμως να μισεί τον διαφορετικό, ή να κλείνει τα μάτια στο χάλι των επισκόπων. Ο Κόντογλου δεν θα έγραφε ποτέ σαν τον τίμιο κυρ Αλέξανδρο: «ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, …και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τον Δεσπότην και αρχιερέα!». Ο Παπαδιαμάντης ήταν χριστιανός, ο Κόντογλου ήταν Βυζαντινός, οπαδός του ιμπεριαλιστικού δικέφαλου όρνεου, που πρώτο σκοπό είχε το να βαφτίσει με το στανιό κάθε λαό στο Βόλγα της Ορθοδοξίας.

Ο Κόντογλου όπως κι ο μισοπάλαβος φανατικός και μισαλλόδοξος Μακρυγιάννης, αναδείχθηκε κι αυτός σε σύμβολο της τάχα ιερής μας ρωμέϊκης ή και νεοελληνικής λεγόμενης παράδοσης, φτιασιδώθηκε καλύφθηκε με το πέπλο της ομερτά, αναδείχθηκε σε ιερά ταμπού του Γένους των Λωτοφάγων και εθελόδουλων εθελοτυφλούντων. Τιμήθηκε λοιπόν ο Κόντογλου από την Ακαδημία των χειροκροτητών του δικτάτορα Παπαδόπουλου και εξωραϊστηκε με τη συνενοχή ή έστω την ανοχή και προοδευτικών διανοούμενων από δαύτους που συνηθίζουν να έχουν υπόγεια καλές σχέσεις με το παπαδαριό για να τσιμπολογάνε το ψίχουλο που πέφτει από την Αγία Τράπεζα όπου στρώνεται το Μεγάλο Φαγοπότι. Δυστυχώς όμως για τους υμνητές του, scripta manent και αποκαλύπτουν τη γυμνή αλήθεια.

Ας σταθούμε σε 3-4 κείμενά του. Το ένα το αναδείξαμε πρόσφατα μιλώντας για την Ιερά Εξέταση στο Βυζάντιο.

Ο Κόντογλου γράφει για το κάψιμο των Βογόμιλων σαν να μην έχει ανθρώπινα αισθήματα, σαν κάποιος Ναζιστής απόστρατος των Ες Ες που προσπαθεί να κρύψει με αισχρές κουτοπονηριές τις κτηνωδίες του συναφιού του. Ο Κόντογλου όμως ήταν πιστός Ορθόδοξος ακολουθούσε τυφλά την επίσημη γραμμή της Εκκλησίας όπως εκφράζεται σήμερα και από την επίσημη ιστοσελίδα του Οικουμενικού πατριαρχείου. Οι αιρετικοί πρέπει να καίγονται ζωντανοί, να τυφλώνονται, να βασανίζονται, να φυλακίζονται να ξεσπιτώνονται να εξορίζονται και τα βιβλία τους να ρίχνονται στην πυρά. Αν σήμερα οι Ναζιστές αρχιεπίσκοποι σαν τον Χρήστο Παρασκευαϊδη και οι δημοσιοσχεσίτες Οικολόγοι πατριάρχες σαν τον κ.Δημήτρη Αρχοντώνη δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά (Ο Χουντόδουλος πάντως ευλόγησε κάτω από τη σιωπηρή συναίνεση όλης της Ιεραρχίας τη δολοφονία αθώων Αλβανών), τότε τα κουκουλώνουν σε αναμονή καλύτερων ημερών, όπως κάνει σήμερα ο πατριάρχης με περίτεχνα κομψές εκφράσεις που κρύβουν παραπλανητικά την αλήθεια για τους ανώμαλους πατριάρχες που εργάστηκαν για να καούν ζωντανοί 13 άνθρωποι στον Ιππόδρομο επειδή δεν ήταν Ορθόδοξοι:

«Νικόλαος Γ΄ «Λόγιος πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίχθηκε καὶ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἀλέξιο Α´ Κομνηνό (1081-1118) γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση σοβαρῶν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων (αἴρεση Βογομίλων…)….». Ἰωάννης Θ´ «Λόγιος ἱεράρχης….ὁ δὲ πατριαρχικὸς θρόνος διεποιμάνθη ἐν συνέσει…».

Ο Κόντογλου λοιπόν δεν ανατριχιάζει, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος από το κάψιμο ζωντανών αθώων ανθρώπων οι οποίοι αρνιόντουσαν να προσκυνήσουν τις εικόνες ή να φιλήσουν το χέρι του πατριάρχη, κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι είχαν υποστεί στα φρικαλέα βυζαντινά μπουντρούμια («όσοι ξαναγυρίσανε στη σωστή πίστη, ελευθερωθήκανε, κι’ όσοι επιμείνανε στην αίρεση, απομείνανε στις φυλακές, όπου δεν στερηθήκανε τίποτα από τα χρειαζούμενα, φαγητά, ρούχα και σκεπάσματα») και συνηγορεί με την κόρη του αυτοκράτορα Κομνηνού πως ο αρχηγός των Βογόμιλων πήγε μόνος του κι έπεσε στη φωτιά, (σαν κάποιο επίσκοπο του πατριαρχείου που σύμφωνα με δικαστική απόφαση μπήκε κατά λάθος σε πορνοκινηματογράφο, τυχαία έφτασε ως το W.C. όπου και γλίστρησε στην αγκαλιά κάποιου θαμώνα). Οι ψυχίατροι ας ερμηνεύσουν αυτή τη συμπεριφορά του λόγιου Κόντογλου, κι ας γνωματεύσουν δημόσια για να περιοριστεί το κακό του συναισθηματικού και νοητικού ευνουχισμού που επιφέρει ο κάθε φανατισμός.

Λες και κατέχεται από δίψα για βία, αδικία και αίμα, ο Κόντογλου υμνεί έναν πρόδρομο του Χίτλερ, τον αντισημίτη καλόγερο Νίκωνα, τα όνειδος της σημερινής Σπάρτης που τόσο αδιάντροπα εξακολουθεί να τον τιμά, που ξεσπίτωσε τους άτυχους Εβραίους της πόλης, που σε τίποτα δεν έφταιξαν και που δολοφόνησε όποιον Σπαρτιάτη αντιστάθηκε.

Δεν διστάζει ο Κόντογλου μιλώντας για τον ανόσιο τραμπούκο Νίκωνα, αφού υιοθέτησε κάθε ψευτοθαύμα που του αποδίδεται, να αποκρύψει το πογκρόμ και να ισχυριστεί σε πλήρη γνώση του πως ψεύδεται: «Στὸ μεταξὺ βαφτιζόντανε οἱ Ἑβραῖοι, ποὺ ὑπήρχανε πολλοὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ μέρη, καὶ πλήθαινε ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ». Ο Κόντογλου έχει ενστερνιστεί τον βυζαντινό «Χριστιανισμό», βίαιο, άδικο σκληρό, που δεν έχει καμιά σχέση με το ευαγγελικό πνεύμα. Ευαγγέλιο του Κόντογλου ήταν οι ευσεβείς Ρωμαίοι αυτοκράτορες που διψούσαν για εξουσία, χρήμα και δόξα και οι διαστροφικοί «πατέρες» που ήθελαν να ιεροποιήσουν τους παύλειους «σκόλοπες» με τους οποίους ήταν φορτωμένοι από γεννησιμιού τους ή τους φορτώθηκαν επίκτητα από τις θρησκόληπτες μανάδες τους, τις Ανθούσες, Νόννες και Εμμέλειες, που τους ευνούχισαν με τη διαπαιδαγώγησή τους. Αν βέβαια υπήρχε Δικαιοσύνη ο Κόντογλου θα έπρεπε να ριχνόταν όπως ο Βογόμιλος γιατρός Βασίλειος για 8 χρόνια σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο υγρό κελί αλυσοδεμένος, «με όλα τα χρειαζούμενα» (η ελευθερία δεν είναι χρειαζούμενο;) και αν αρνιόταν να δηλώσει πίστη π.χ. στον πάπα, να καιγόταν ζωντανός στη φωτιά. Γιατί ο Κόντογλου δεν ήταν ο μέσος ορθόδοξος πιστός που μπορεί να επικαλεστεί το ελαφρυντικό της αμορφωσιάς ή της βλακείας. Ήξερε πολύ καλά τι υμνούσε και ποιάς Εκκλησίας ήταν μέλος.

Ίσως κάποιος πει πως ο μικρόνους Κόντογλου έλεγε ότι έλεγε υπακούοντας στην επίσημη γραμμή της ορθόδοξης συγκάλυψης. Όμως είχε πάντα το θάρρος της δικής του γνώμης, ο ίδιος δεν δίσταζε να διαφωνήσει με τον πατριάρχη αρθρογραφώντας ανθενωτικά στο φονταμενταλιστικό «Ορθόδοξο Τύπο» (12.1963), να απευθύνει ανοιχτή επικριτική επιστολή στον (μετέπειτα χουντικό) πατριάρχη Αθηναγόρα και να γράψει βιβλίο («Τι είναι Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός»- 1964), δίνοντας μάχη ώστε να συνεχιστεί η εχθρότητα με τη δυτική Εκκλησία. Το πλήρωσε αυτό επαγγελματικά αφού ο Αθηναγόρας του στέρησε παρασκηνιακά για χρόνια τη δυνατότητα της αγιογράφησης σε αθηναϊκές εκκλησίες, παρ’όλο που οι αγιογραφίες του ήταν εξαιρετικές.

Ήταν φανατικά προσηλωμένος στην ορθόδοξη αίρεση, με τον επικίνδυνο για τους συγγενείς του εκείνο τρόπο που ξέρουν οι φανατικοί και που τον ομολογούσε και ο ίδιος: «… Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα κατά το πνεύμα του κόσμου. Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο, που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρό αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυρρανιστήκαμε και τυρρανιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή, μα με την ελπίδα του Θεού όλα γαληνεύουν, όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία…..Όποιος αγαπά τους νεωτερισμούς και θέλει να αλλάξει ό,τι μας παραδόθηκε από τους Πατέρες, αυτός δεν είναι Χριστιανός, γιατί δεν έχει ταπείνωση, αφού η μητέρα των νεωτερισμών είναι η υπερηφάνεια, που κάνει τον άνθρωπο να πορεύεται κατά το θέλημα το δικό του…»

Αυτές δεν ήταν ευκαιριακές δηλώσεις ή εκδηλώσεις. Προχώρησε με την ανόητη αυταρέσκεια του κοντόθωρου χωριάτη σε έναν έξω από κάθε λογική, αισθητική και χριστιανική Ηθική εμετικό και βλάσφημο ύμνο προς: «Το αληθινὸ Βυζάντιο. Η αρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία» (Μυστικὰ Άνθη), όπου καμαρώνει ακόμη και για τους χρυσούς τρούλους των ναών, και ψευδολογεί ασύστολα πως ο λαός καλοπερνούσε (!). Είναι χαρακτηριστικό πως έλεγε συνειδητά ψέματα, μιλώντας για κάποιον ανώνυμο χριστιανικότατο αυτοκράτορα που πηγαίνοντας να κατακτήσει τους «βάρβαρους» έλεγε τάχα πως επεδίωκε την ευτυχία τους, την ελευθερία τους και τη μη φορολόγησή τους (!!!): «Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; ….. Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα Πόλις» θὰ εἶχε μιὰ ἐξωτικὴ κι ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) κατάχρυσοι λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἅγια Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησίες μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο. …. μερμήγκιαζε ὁ κόσμος, κόσμος καλοπερασμένος,…….Γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τοὺς ἤτανε ἡ Κιβωτὸς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ᾿ αὐτὴ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καὶ νὰ τὰ σώσουνε φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Γι᾿ αὐτό, ἕνας αὐτοκράτορας μιλώντας στοὺς στρατηγούς του ποὺ πηγαίνανε νὰ πολεμήσουνε καταπάνω σὲ βάρβαρους λαούς, τοὺς παράγγελνε νὰ φέρνονται μὲ εὐσπλαγχνία στοὺς νικημένους καὶ νὰ μὴν τοὺς βιάζουνε νὰ πληρώνουνε φόρους. «Ἐμεῖς, ἔλεγε, δὲν θέλουμε νὰ σκλαβώσουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἡ δόξα μας κι ἡ τιμή μας εἶναι νὰ γίνουνε εὐτυχισμένοι κι ἐλεύθεροι μαζί μας». Ὅσοι ἀλλόθρησκοι πηγαίνανε στὴν Πόλη ἀπὸ ξένες χῶρες ἀπορούσανε πὼς γινότανε οἱ χριστιανοί, ποὺ εἴχανε τέτοια πλούσια καὶ μεγαλόπρεπη πολιτεία, νὰ λατρεύουνε γιὰ θεό τους ἕναν ταπεινόν,…… Στὸ Βυζάντιο ἡ θρησκεία βασίλευε ἀπάνω σὲ ὅλα. Μὲ ὅλη τὴ ζωηρὴ δραστηριότητα ποὺ εἴχανε οἱ Βυζαντινοὶ στὰ ἐγκόσμια, ἡ σκέψη τους κι ἡ καρδιά τους ἤτανε πάντα γυρισμένη στὴν ἄλλη ζωή, στὴν αἰώνια ζωή…… ποτὲς ἄλλη φορὰ ἡ ὁμαδικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔφταξε σ᾿ ἕνα τέτοιο πνευματικὸ ὕψος. Ὅσοι θελήσανε καὶ θέλουνε νὰ κρίνουνε τὸ Βυζάντιο μὲ τὸν συνηθισμένον χονδροειδῆ ἀντιπνευματικὸν τρόπο καὶ μὲ τὶς γνωστὲς ἀνόητες εὐφυολογίες, καὶ νὰ τὸ γελοιοποιηθοῦνε …..αὐτοὶ φανερώνουνε μ᾿ αὐτὸ πόσο ἀνίδεοι εἶναι ἀπὸ ἀληθινὴ πνευματικότητα, μὲ ὅλους τοὺς ψεύτικους τίτλους τῆς σοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης ποὺ εἶναι στολισμένοι. Τὸ Βυζάντιο εἶναι πολὺ λεπτὸ πρᾶγμα γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ τὸ πιάσουνε τὰ χοντροκανωμένα ἐργαλεῖα τους. Τὸ Βυζάντιο εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ θρησκεία, ἀνάμεσα στὰ ψεύτικα καὶ ἐλεεινὰ παραμορφωμένα ὁμοιώματά της, ποὺ τὰ φτιάξανε λαοὶ βάρβαροι καὶ ὑλιστές, …… ἴσια-ἴσια, πὼς τὸ Βυζάντιο εἶναι «μωρία», πιστοποιεῖ πὼς ἀληθινὰ στάθηκε ἡ Νέα Σιών, ἡ ἔμψυχος κιβωτός, ποὺ μέσα σ᾿ αὐτὴ φυλάχθηκε ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ……»

Στη συνέχεια επαινεί την ευσέβεια τριών αυτοκρατόρων με βουτηγμένα τα χέρια τους στο αίμα: «Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἔκανε κάθε μέρα τὴν προσευχή του, καὶ στὸν πόλεμο φοροῦσε ἀπὸ μέσα, κάτω ἀπὸ τὸν θώρακά του ἕνα παλιόρασο τοῦ θείου του ἀσκητῆ Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλεῷ ποὺ εἶχε ἁγιάσει, γιὰ νὰ τὸν φυλάγει. Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνὸς ὅποτε ἤτανε νὰ πάγει σὲ καμμιὰ ἐκστρατεία, ἔβαζε τὰ πολεμικὰ σχέδιά του κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα, κι ὅλη τὴ νύχτα προσευχότανε γονατιστὸς ἀπάνω στὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ, καὶ τὸ πρωὶ ἔπαιρνε τὸ σχέδιο ποὺ ἔβγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα τῆς ἁγίας Τράπεζας, γιατὶ πίστευε πὼς τοῦ τὸ ἔδινε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκὴς γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας παρακαλώντας μὲ δάκρυα νὰ τοῦ δώσει ὁ θεὸς ἕναν ἄγγελο φύλακα ποὺ νὰ τὸν φωτίζει κατὰ τὸν πόλεμο…..».

Γοητευμένος λοιπόν από τον εραστή της «εστεμμένης φόνισσας» Θεοφανώς, τον πολεμοχαρή Τσιμισκή που μαζί της σκότωσε τον άντρα της τον αυτοκράτορα για να του αρπάξει το θρόνο, δεν είχε να πει παρά βρισιές γι’αυτούς που φώτισαν το δρόμο της ανθρωπότητας: «Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰ ἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια …. κάποιοι ἐχθροί του ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μιὰ μούμια σὰν παληόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόυντ κι ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες» («Μυστικὰ ἄνθη»,). Λες και μιλάει κάποιος μανιακός τρελός κάποιος άνθρωπος που έχει αναστρέψει κάθε ηθική αξία. Ὁ Κόντογλου μισεί τη Δύση, το Διαφωτισμό της, την Τέχνη της, τη Φιλοσοφία της, την Επιστήμη της, όλα αυτά τα πολύτιμα αγαθά, τα άνθη του Καλού, που στην ουσία ξεπήδησαν από την Αναγέννηση της ελληνικής σκέψης. Η Δύση φταίει για την «κρυφὴ απελπισία» και για τα «φαρμακερὰ μανιτάρια που φυτρώσανε στις καρδιὲς και τις ψυχὲς της γαγγραινιασμένης ανθρωπότητας». Η δυτική Τέχνη τον ενοχλεί αφάνταστα. Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι της από τον αναγεννησιακό Ραφαήλ μέχρι τον μεταϊμπρεσιονιστή Γκογκέν, ήταν υποταγμένοι στην «παμπόνηρη αλχημεία του Μαμωνά». Το 1934 όμως είχε στείλει δύο έργα του στην Μπιενάλε με τη μάταιη ελπίδα προφανώς να αναγνωριστεί και στη Δύση, πράγμα που δεν συνέβη και που ίσως να δικαιολογεί κατά ένα μέρος το αντιδυτικό μένος του, το οποίο τον οδηγούσε στο να γράφει εκδικητικά μικροπρεπείς ανοησίες όπως το «Ἡ ἀπελπισία τοῦ θανάτου εἰς τὴν θρησκευτικὴν ζωγραφικὴν τῆς Δύσεως καὶ ἡ εἰρηνόχυτος καὶ πλήρης ἐλπίδος ὀρθόδοξος εἰκονογραφία» (1961).

Η Ορθόδοξη Ελλάδα κινδύνευε κατά τον Κόντογλου από τις σκοτεινές δυνάμεις που προωθούσαν την Επιστήμη, τη Φιλοσοφία, την Τεχνολογία και το «δηλητήριο της μάταιης γνώσης»: «Φιλοσοφούντες και επιστημούντες πιστεύουν; Μα ποιος πίστεψε ποτέ φιλοσοφώντας; Ρωτώ να μάθω….Αδελφοί μου Χριστιανοί εσείς που καταγινόσαστε με τις επιστήμες και με τις φιλοσοφίες, ακούστε τον Κύριο που λέγει με το στόμα του προφήτη. Εμένα με αφήσανε, που είμαι πηγή της ζωής, και σκάψανε κάποιους ξερόλακκους που δεν έχουν νερό. …..Ας καθαρίσουμε λοιπόν τη διάνοιά μας από την θολούρα της πολύπλοκης γνώσεως, γιατί αλλοιώς δεν θα δούμε το Χριστό». («Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα»). Κάπως έτσι τα έλεγε και στις μέρες μας για τους «διαφωτιστάδες» και κάποιος αρχιεπίσκοπος που όταν όμως αρρώστησε αντί να προσπέσει στο φρέσκο τότε κερδοφόρο πτώμα του πορνο-Βησσαρίωνα, έτρεξε, τρομοκρατημένος που θα συναντούσε το θεό του, κι έπεσε στα πόδια της δυτικής Ιατρικής για να κλέψει μόσχευμα από τον ασθενή δικαιούχο του. Μόνο που ο Κόντογλου δεν υποκρινόταν σαν και δαύτον, τα πίστευε αυτά που έλεγε, ήταν ο ιδεοληπτικός φανατικός που έζησε φτωχά και στερημένα, τα μόνα ψέματα που είπε τα είπε τυφλωμένος από την αρρωστημένη του πίστη, πείνασε στην Κατοχή, πούλησε το σπίτι του, δεν εμπορεύτηκε τις ιδεοληψίες του, υπέβαλε τον εαυτό του σε στερήσεις, και δεν είχε τα αρχιεπισκοπικά κουσούρια της καλοπέρασης και του φαρισαϊσμού, εργάστηκε σκληρά, παντρεύτηκε μάλιστα κι έκανε παιδί κι εγγόνια.