Εθνοκάθαρση και Μανώλης Γλέζος

Καραγκιοζιλίκια και αθλιότητες του αριστερού πατριωτισμού   

Ποιμήν οδηγεί τα πρόβατα στον όλεθρο του 1897

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ο τ.βουλευτής και ευρωβουλευτής (δεν πρόκανε τότε να θέσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ευρωβουλή) του ΠΑΣΟΚ κ.Γλέζος, τ.πρόεδρος του λείψανου της ΕΔΑ, τώρα πρόεδρος της συνιστώσας των αόρατων «Ενεργών Πολιτών» και συνιδρυτής της (αγνοούμενης) «Ελάδας» των Μίκη του Τουρκοφάγου-Απ.Γκλέτσου κλπ, ένα είδος διαχρονικού-υπερκομματικού βουλευτή του Κοινοβουλίου, συνεχίζει δυστυχώς να προκαλεί, ειδικά μετά την προσπάθειά του να καλύψει τον προστάτη των φοροφυγάδων της Ύδρας κ.Δρίτσα. Ο κ.Τσίπρας κάλυψε τον κ.Δρίτσα, κλείνοντας φιλικά για πολλοστή φορά το μάτι στους φοροφυγάδες, αλλά ο Μ.Γλέζος το παράκανε. Ο κ.Δρίτσας είναι στέλεχος της προσωποπαγούς συνιστώσας Γλέζου και ο αρχηγός του εξαπέλυσε σε αντιπερισπασμό κάποια υπόθεση φοροδιαφυγής της Πάρου. Την υπόθεση αυτή μέχρι τότε ο κ.Γλέζος κρατούσε περίπου κρυφή, έχοντας την καταγγείλει σε λάθος υπηρεσία (Δ.Σ. Δήμου Πάρου, δηλαδή στο λύκο που φυλάει τα πρόβατα), κάπως σαν τον Κασιδιάρη που δεν ήξερε τη διαδικασία για να ζητήσει άρση της ασυλίας του. Ο ίδιος έσπευσε άνευ όρων στο πλευρό των μισθολογικών αιτημάτων των Δικαστών μαζί με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», εκτιμώντας υποθέτω τις επιδόσεις της Δικαιοσύνης στην εκδίκαση υποθέσων της «Χρυσής Αυγής» και της ομολογημένης δωροδοκίας Τσουκάτου.
Κύριε Ροΐδη,
Ειλικρινά θέλουμε να ξεχάσουμε τους θεατρινισμούς του κ.Γλέζου, αλλά δεν μας αφήνει. Αυτό που προκαλεί λύπη, είναι πως κανείς μέσα στο κόμμα του δεν τον αγαπάει, τον χρησιμοποιούν σαν ένα είδος εκμεταλλεύσιμου εθνικού συμβόλου και τον αφήνουν να αυτοκαταστρέφεται. Κι όμως υπήρξε πράγματι ήρωας, πατριώτης και κοινωνικός αγωνιστής, διωγμένος άγρια από τη Δεξιά, που όμως δεν κατάφερε να διορθώσει την κακή πλευρά του εαυτού του.  Θα ήταν πολύ ωραίο ο Γλέζος να ήταν ο τιμημένος παππούς της Αριστεράς, ο σοφός Νέστορας της Δημοκρατίας μας, ο Κιγκινάτος που είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα. Δυστυχώς όμως ο ναρκισσισμός του νέου Κολοκοτρώνη, τον στρέφει σε επικίνδυνες ατραπούς, στην προσπάθειά του να γίνεται υπερκομματικά αρεστός. Όμως «ουαὶ όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», από τον Γ.Καρατζαφέρη και τον Χριστόδουλο ως τον Αλ.Τσίπρα. Σε αυτά τα πλαίσια ο Μ.Γλέζος κατήγγειλε την Αριστερά πως σιωπά απέναντι στις Μαφίες των μεταναστών. Την καταγγελία αυτή, σωστή ή όχι, δεν την έκανε κατ’αρχήν στο φυσικό αποδέκτη της, στο αριστερό δηλαδή ακροατήριο όπως όφειλε, αλλά «κάρφωσε» τους συντρόφους του στο πολύ δεξιό κοινό της λαϊκίστικης «Δημοκρατίας». Εκεί που ήξερε πως θα αρέσει. Δεν τον ενδιέφερε να διορθώσει κάποιο πρόβλημα, γιατί βέβαια σχεδόν κανείς αριστερός δεν πληροφορήθηκε τις καταγγελίες του, αφού οι δηλώσεις του λογοκρίθηκαν προστατευτικά γι’αυτόν από την πάντα αθεράπευτα σταλινική Αριστερά: «Οι μαφίες των μεταναστών, τα αποβράσματα των μεταναστών, δεν διστάζω να το πω, δημιουργούν προβλήματα σε βάρος όλων των κατοίκων…..

-Και η Αριστερά;
Αυτά που λέω δεν τα λέει! Η αριστερά παίρνει άκριτα το μέρος των μεταναστών χωρίς να καταδικάζει τις μαφίες που δρουν μέσα στους μετανάστες, και δεν ξεκαθαρίζει το θέμα….». (Το απόσπασμα από την αναπαραγωγή στο μπλογκ της «Ελληνικής Αφυπνίσεως», 18.5.2011).
Επί της ουσίας να παρατηρήσω (χωρίς να υπερασπίζομαι την προφανώς μη ολοκληρωμένη άποψη της Αριστεράς για το μεταναστευτικό) ότι τη Μαφία των μεταναστών (ναρκωέμποροι, μαστροποί, έμποροι όπλων), υποθάλπουν κυκλώματα της Ακροδεξιάς και της Αστυνομίας, αλλά αυτό ο κ.Γλέζος φαίνεται πως το φυλάει για να το πει στην «Αυγή» ή στους Times της Λαχώρης. Αυτή είναι η πάγια τακτική του Γλέζου, που η «προδοσία» του κατά των αντιστασιακών κληρικών και οι ύμνοι του και τα συνειδητά ψέματά του για τη δήθεν εθνική αντίσταση των δωσίλογων μητροπολιτών στη φιέστα του Χουντόδουλου, κάνουν το γύρο του ακροδεξιού χριστιανικού διαδικτύου, σαν πλυντήριο του επισκοπικού δωσιλογισμού.

Αντιγράφω από πρόσφατο δημοσίευμα της «Αυγής» (15/09): «Τη μνήμη του μικρασιατικού Ελληνισμού κράτησε ζωντανή χθες η Βουλή …. «Υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα έως σήμερα», εκτίμησε ο Γ.Τραγάκης. Ο Π.Καμμένος επέκρινε την απουσία των βουλευτών, ….»Πήρε τη μορφή εθνοκάθαρσης, δηλαδή εξαφάνισης όλου του ελληνισμού από την Ιωνία, από τη Μ. Ασία», τόνισε ο Μ.Γλέζος, …»οι ξένοι και πάλι δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση«, καθώς οδήγησαν στην επέμβαση του ελληνικού στρατού στη Μ.Ασία και μετά τον εγκατέλειψαν. …Υπογράμμισε ότι δεν αρκούν οι λόγοι στη Βουλή, αλλά «χρειάζεται και στα σχολεία και παντού να αναδεικνύεται το μέγεθος της εθνοκάθαρσης που έγινε το 1922″». Ξεπερνώντας τους φλογερούς πατριωτισμούς των Τραγάκη (που φόρτωσε στο σβέρκο μας τα συγγενολόγια του) και Καμμένου  (που διόρισε τον ξάδελφό του στη Βουλή), μπαίνω στον πειρασμό να σημειώσω την κακή συνήθεια του κ.Γλέζου να λαϊκίζει αποδίδοντας στους «ξένους», στους «Γερμανούς» κλπ εθνικά παθήματα, την καταστροφή του 1922, τη χρεοκοπία του 2010, για τα οποία και η ελληνική ευθύνη είναι κραυγαλέα.

Κύριε Ροΐδη,
Το 1994 η ελληνική Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως ημέρας μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το 1998 την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ.Ασίας. Ασφαλώς υπήρξαν προσχεδιασμένες βάρβαρες σφαγές και  εθνοκάθαρση από τους Τούρκους εθνικιστές σε βάρος των Ρωμιών ορθοδόξων (Ελληνόφωνων και Τουρκόφωνων) της Μ.Ασίας,  με ουρανόσταλτο άλλοθι τις βαρβαρότητες του ελληνικού στρατού εισβολής στην Τουρκία σε βάρος του άμαχου τουρκικού πληθυσμού.  Θύματα αυτής της κατάστασης έπεσαν και χιλιάδες μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Έλληνες), που ξεσπιτώθηκαν από την Ελλάδα, στα πλαίσια της αισχρής ανταλλαγής πληθυσμών, με σκοπό τη νοσηρή «εθνική» και θρησκευτική ομοιομορφία. Προσωρινά τη γλύτωσαν οι Αλβανοί μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας (Τσάμηδες), αφού η απόπειρα να τους βαφτίσει ο ελληνικός εθνικισμός Τούρκους απέτυχε. Οι τίμιοι άνθρωποι θρηνούν για όλα τα αθώα θύματα αυτής της αθλιότητας, συμπάσχουν με κάθε άδικη ατομική και συλλογική τραγωδία. Προσωπικά θεωρώ αγύρτη (επιλέγω τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό) όποιον καταδικάζει τα εγκλήματα των εχθρών του και επιβραβεύει ή έστω συγκαλύπτει τα εγκλήματα των δικών του και των φίλων του. Για να δικαιολογήσω τη θέση μου, επικαλούμαι αυτόν που τόσο άγαρμπα ο κ.Γλέζος (που υποψιάζομαι ότι είναι πιο άθεος και από τον αρχιεπίσκοπο των Λαυρεντιάδη, Μιχαλολιάκου, Γ.Μιχαλόπουλου, Γιοσάκη και δυστυχώς και Τσίπρα) δηλώνει δίνοντας βλάσφημο θρησκευτικό όρκο στη Βουλή, ως δήθεν θεό του: «Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου».

Ο κ.Γλέζος, υπερασπιστής και φίλος των χασάπηδων Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς κάνει το κορόϊδο και αρνείται να δει  πως το 1995, Σέρβοι της Βοσνίας σκότωσαν 8.000 Βόσνιους μουσουλμάνους άνδρες και αγόρια στη Σρεμπρένιτσα. Στις 26 Φεβρουαρίου 2007, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε απόφαση κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας σύμφωνα με την οποία η σφαγή συνιστά γενοκτονία η οποία όμως δεν μπορεί να αποδοθεί στα κρατικά της όργανα. Το δικαστήριο έκρινε, επιπλέον, ότι η Σερβία, ως διάδοχος της πρώην Γιουγκοσλαβίας παραβίασε το διεθνές δίκαιο, καθώς δεν έλαβε κανένα μέτρο για να εμποδίσει τη γενοκτονία. Στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα θεωρείται πιθανή η συμμετοχή και 10-12 Ελλήνων, μελών της ελληνικής εθελοντικής Φρουράς οι οποίοι ανάρτησαν την ελληνική, την Βυζαντινή και την σημαία της Βεργίνας δίπλα στην σερβική σημαία. Τέσσερις από αυτούς φωτογραφήθηκαν με Σέρβους αξιωματικούς. Από τον Ιούλιο του 2006, με εντολή του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης Α. Παπαληγούρα, βρίσκεται σε εξέλιξη εισαγγελική έρευνα για τη συμμετοχή των ατόμων αυτών στη σφαγή. Θεωρώ περιττό να σημειώσω πως το πόρισμα της έρευνας θα εκδοθεί το 3000 μ.Χ. και πως ο κ.Γλέζος και το κόμμα του κάνουν πως δεν γνωρίζουν τίποτα για το θέμα.

Κύριε Ροΐδη,
Oι ξένοι φταίνε κατά τον κ.Γλέζο (που ξέρει, σε αντίθεση με το σεμνό Λάκη Σάντα, να βρίσκει μέχρι τα βαθειά του γηρατειά το δρόμο προς τη Βουλή και τις υψηλές της αντιμισθίες), για τα παθήματα της Ελλάδας που μοιάζει με την αθώα Μπλανς Επιφανί και  «παραμένει πάντα παρθένος και γυμνή». Επιτρέψτε μου όμως να αντιγράψω από το εξαιρετικό όσο και αδιάψευστο (κανείς δεν τόλμησε) βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου, «Πόλεμος και εθνοκάθαρση-Η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης-1912-1922» (εκδ.Βιβλιόραμα-2007), τρία γεγονότα, από τα πάρα πολλά δείγματα νεοελληνικής στρατιωτικής βαρβαρότητας, σε τρία διαφορετικά μέτωπα Μακεδονία, Νότιος Αλβανία, Μ.Ασία, του είδους που ο κ.Γλέζος παριστάνει πως αγνοεί και αποφεύγει κάθε αναφορά σε αυτό:

1.Μακεδονία
«Εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι αιχμάλωτοι άντρες και κατόπι ντουφεκίστηκαν. Κάθε ενωμοτία έστηνε αντίκρυ της πεντέξη και τους θέριζε. Βρέθηκα αντίκρυ στο γέρο. Είχε μερικές μελανιές στο πατριαρχικό του πρόσωπο και ψιθύριζε ολοένα προσευχές. Τα μεταξωτά του γένια ανέμιζαν απαλά στον αγέρα. Το πιο μεγάλο καλό που θα μπορούσα να του κάνω ήταν να τον σκοτώσω αμέσως και τελειωτικά, για να μην τυραγνιέται σα μερικούς που σπάραζαν σαν τα βουβάλια χτυπώντας τις απαλάμες στο χώμα. Είχαμε κάτι θαυμάσια μάνλιχερ τότες, ολοκαίνουργα, λαφριά κι ευθύβολα, που βαρούσες πεντάρα με δαύτα. Τόνε σημάδεψα στο κούτελο, ανάμεσα στα ολάσπρα φρύδια του. Σήκωσε απάνω μου τα γαλανά μάτια του και με κοίταξε γαλήνια. Θαρρείς πως ένιωσε την οπτική σκοπευτική μου γραμμή ν” ακουμπά σαν κάτι στερεό πάνου στο κούτελο του. Τράβηξα τη σκαντάλη και σωριάστηκε μονοκόμματα σαν αστραποκαμμένος στη λάσπη…..Σαν τέλειωσαν οι εχτελέσεις ανοίχτηκε το τζαμί για νάβγουνε τα μαντρισμένα γυναικόπαιδα. Κατόπι βάλθηκε φωτιά στο χωριό. Οι φαντάροι τρέχανε με γκαζοτενεκέδες και περεχούσανε πετρέλαιο τα σπίτια. ….Ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ξαφνικά μες από ένα σοκάκι χύμηξαν, ένα ξεφρενιασμένο πλήθος, τα μωρά και οι γυναίκες που είχανε κλεισμένες μες το τζαμί και τις ξαπολύκανε. Ούρλιαξαν και τρέχανε προς τα πτώματα. Ήτανε χωρίς γιασμάκ, ξεστηθωμένες σαν άγριες μαινάδες. Τα μάτια τους ήτανε τεράστια ανοιγμένα απ” την τρομάρα και τα μαλλιά τους πετούσανε πίσω σα μαύρα ζωντανεμένα σερπετά. Τρέχανε προς το λόφο, μες απ” το γλιστερό καλντερίμι του χωριού, για να ψάξουνε μες τα στρωμένα κουφάρια να γνωρίσουνε τους δικούς τους…..δημοσιεύθηκαν πριν από ογδόντα περίπου χρόνια, στη συλλογή «Διηγήματα» του Στρατή Μυριβήλη. Περιέγραφαν το κάψιμο ενός τουρκικού χωριού της Πτολεμαΐδας -που τότε λεγόταν ακόμη Καϊλάρια- και τη μαζική εκτέλεση των αρρένων κατοίκων του από τον προελαύνοντα ελληνικό στρατό, τον Νοέμβριο του 1912».

2. Νότιος Αλβανία
«…την τάξιν και παγίωσιν του αυτονομιακού τούτου καθεστώτος ανέλαβον οι ιεροί λόχοι υπό ανωτέρους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού. Ως στρατιωτικός δε διοικητής της περιφερείας Κορυτσάς και Κολωνίας διωρίσθη ο ανώτερος αξιωματικός του Πυροβολικού Γεωργ. Τσόντος, υπό το φευδώνυμον Βάρδας. Κηρύττεται τότε διωγμός κατά του μουσουλμανικού αλβανικού στοιχείου, το οποίον υπέστη τα πάνδεινα! Πολλά χωρία της περιφερείας Αργυροκάστρου και Κορυτσάς απετεφρώθησαν και μέγα μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού εσφάγη διά του τραγικωτέρου τρόπου, αι δε πόλεις Τεπελένι και Λεσκοβίκι κατεστράφησαν εκ θεμελίων. Αι σφαγαί ιδία του Παναρίτη, παρά την Κορυτσάν, ένθα περί τους 280 φιλήσυχοι χωρικοί εύρον μαρτυρικόν θάνατον και του Χορμόβου και Κόδρας, παρά το Τεπελένι, όπου επίσης εσφάγησαν άλλοι, πλέον των 200, αθώοι μουσουλμάνοι, υπήρξαν αυτόχρημα θηριώδεις, στιγματισθείσαι υφ” όλου του πεπολιτισμένου κόσμου. Αι ωμότητες αύται εύρον ηχώ και εις το αγγλικόν κοινοβούλιον, εν ω πολλοί ρήτορες έλαβον τον λόγον και εκαυτηρίασαν….Αλέξανδρος Κοντούλης προς ΥΠΕΞ [Δυρράχιο] 25.2.1926, αρ.245. (Ο Κοντούλης υπήρξε διοικητής Κορυτσάς το 1913-14 και ο πρώτος πρεσβευτής της Ελλάδας στην Αλβανία το 1925-26)».

3. Μ.Ασία
«….Κάτω από αυτές τις πληθυσμιακές συνθήκες ο μόνος τρόπος που υπήρχε για μια «ελληνική Μικρά Ασία» ήταν ο εξανδραποδισμός του ντόπιου τουρκικού πληθυσμού. Από την πρώτη στιγμή που ο ελληνικός στρατός άρχισε την επιδρομή του στη Μικρά Ασία, οι Έλληνες στρατοκράτες τρομοκρατούν συστηματικά τον ντόπιο πληθυσμό με στόχο να τον εξαναγκάσουν σε προσφυγοποίηση μακριά από τις ακτές του Αιγαίου. Η διήγηση του Α. Δημητρίου, έφεδρου αξιωματικού είναι αποκαλυπτική: Χριστούγεννα στο Κιοπρού Χισάρ (1920). «Το μεσημέρι μπήκαμε μέσα στο Κιοπρού Χισάρ. Οι Τούρκοι φύγανε…Μέσα στη λασπωμένη τουρκόπολη, γύριζαν μπουλούκια από αρματωμένους φαντάρους. Σπάγανε τις πόρτες και μπαίνανε μέσα στα σπίτια, στα μαγαζιά. Όλη την ώρα άκουγες ξεφωνητά, γυναικείες φωνές, κλάματα, θρήνο. Πού και πού έπεφτε και καμιά τουφεκιά. Είδα μια ανοιχτή πόρτα και μπήκα. Λίγο μέσα απ” το κατώφλι, φράζοντας το δρόμο, ήταν ξαπλωμένος ένας γέρος Τούρκος. Απ” τα ρουθούνια του κι από τα στήθια του έτρεχε πηχτό αίμα. Μέσα γινότανε μεγάλη φασαρία. Δρασκέλισα το σκοτωμένο Τούρκο και ζύγωσα. Καμιά δεκαριά φαντάροι, αναμαλλιασμένοι, βρώμικοι, γεμάτοι λάσπες, ματωμένοι κυλιόντουσαν χάμω, χτυπιόντουσαν αναμεταξύ τους, γελούσαν δυνατά, μπήγανε ξεφωνητά ηδονής και λύσσας. Και στη μέση κι από κάτω τους μια νεαρή Τουρκάλα, με σηκωμένα τα ρούχα, μισόγυμνη, ξεμαλλιασμένη, τσίριζε, έκλαιγε, παρακαλούσε, βογγούσε Μόλις μπήκα, κάποιος τους γύρισε και με κοίταξε και φώναξε:

– Έλα ρε Τάσο, έλα να πάρεις μεζέ!

– Ντροπή ρε παιδιά, ντροπή!».

Κύριε Ροΐδη,
Aν ο ρόλος της Αριστεράς, στη σημερινή χρεοκοπημένη ηθικά, πολιτικά και οικονομικά Ελλάδα, είναι η δημαγωγική και προσοδοφόρα ευκολία του να βρίσκει εχθρούς, να χαϊδεύει αυτιά, να αποπροσανατολίζει, να υποδαυλίζει το μίσος (και τους εξοπλισμούς του Άκη) σε βάρος των γειτονικών λαών, να συσκοτίζει τα ιστορικά γεγονότα και να εμποδίζει τη σωτήρια και λυτρωτική εθνική αυτοκριτική, να διαιωνίζει το χάσμα με φτηνή προπαγάνδα στα σχολειά μας όπως απαιτεί ο κ.Γλέζος, τότε αυτός πράττει άριστα και εγώ είμαι ένας κοινός παλιάνθρωπος, που φθονεί και συκοφαντεί έναν πατριώτη και ήρωα. Αν όμως ρόλος της Αριστεράς είναι η δύσκολη αποστολή της προαγωγής της αυτογνωσίας μας και μέσω αυτής του αμοιβαίου αφοπλισμού και της ειρηνικής συνεργασίας των βαλκανικών λαών σε όλα τα πεδία και ιδιαίτερα στο οικονομικό, τότε αναγνωρίστε μου κάποιο ελαφρυντικό, γιατί δεν το βρίσκω ευχάριστο να τα βάζω με έναν ηλικιωμένο άνθρωπο.

ΥΓ.
Διαβάστε τις τέσσερις συνέχειες της σειράς  «Οι Επίσκοποι στην Κατοχή», μια απάντηση στα ψέματα του Μ.Γλέζου, που ειπώθηκαν αρχικά σε φιέστα του Χουντόδουλου.