[…και η φαρσοκωμωδία του διαλόγου]
Χαρακτικό του Jan Saenredam, από χαμένο πίνακα του Cornelis van Haarlem: «Η πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου» 1604, Albertina, Βιέννη.
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης τάχα «ασχολείται» με το Σύνταγμα. Πέρασαν 4 χρόνια ακριβώς από τη σύσταση από τον ίδιο μιας βιτρίνας «επιτροπής σοφών», με επικεφαλής τον μπαμπά της ανήλικης τότε Ζωής. Όπως όλες οι ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ η κίνηση ήταν προσχηματική, κατέληξε σε μια τρύπα στο νερό και ξεχάστηκε. Μεταξύ των ονομάτων φιγούραραν και δυο άτυποι συνήγοροι της Χ.Α. Ο Παρασκευόπουλος και ο πρωταγωνιστής της επόμενης είδησης («ΠΑΣΟΚ: «Συνταγματολόγος» της Χρυσής Αυγής ο Ηλίας Νικολόπουλος»). Τότε ο γιός του αντιστασιακού εργολάβου της Εκκλησίας επί Χούντας, που θα καταργούσε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ. και τα πολυτελή βουλευτικά αυτοκίνητα, αποσκοπούσε να αυτοπαρουσιάσει ένα κόμμα αδιάφορων και ανερμάτιστων «αγανακτισμένων» (όπως αποδείχτηκαν), ως δήθεν οραματιζόμενο, μετά λόγου γνώσεως, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Τώρα έχουμε μια νέα παραλλαγή. Έναν προσχηματικό διάλογο συνταγματικής αναθεώρησης με τον «σοφό λαό», αυτόν τον λαό στον οποίο εμμονικά αναφέρεται η Εκκλησία και όλοι ανεξαιρέτως οι ολοκληρωτικοί σχηματισμοί, που τον κρατούν στο σκοτάδι του πλατωνικού σπηλαίου, κολακεύοντας, κοροϊδεύοντας και εξαθλιώνοντάς τον και κάνοντάς τον ακόμη χειρότερο από ότι ήδη είναι, για να τον χρησιμοποιήσουν ως δημοκρατικό πρόσχημα στα σκοτεινά τους εξουσιαστικά σχέδια. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα που πρωτοακούστηκε, οριοθετήθηκε και προτάθηκε ο ρόλος και ο λόγος των επαϊόντων, των ειδικών, χωρίς βεβαίως αυτό με κανέναν τρόπο να σημαίνει πως όσα ειπώθηκαν ήταν θέσφατα, πως θα παρακάμπτεται ο λαός στα γενικά, στα κοινά, στα καθημερινά, αλλά και στα μεγάλα για τα οποία μπορεί και δικαιούται να απαντήσει, συντεταγμένα όμως και κατά το υπάρχον Σύνταγμα και κατά τη λογική. Άλλωστε ο ίδιος ο αυστηρός Πλάτωνας, στην ‘Απολογία του Σωκράτη’, του αντιλαϊκιστή δασκάλου του, μιας σοφής αλογόμυγας που ειρωνευόταν τους συνομιλητές του για να τους δείξει την άγνοιά τους, θέτει για πρώτη φορά το ζήτημα της ανεπάρκειας της ειδικής γνώσης, η οποία κάνει τους επαΐοντες να φαίνονται μηδαμινοί όταν έρχονται αντιμέτωποι με το εύρος και την γενική αξία της σκέψης του Σωκράτη, που αν και «ένα γνωρίζει, πως τίποτα δεν γνωρίζει», ξέρει πολύ περισσότερα από αυτούς, που επειδή είναι ειδικοί σε κάτι φαντασιώνονται πως δικαιούνται να έχουν λόγο για όλα. Δεν περιφρονούμε λοιπόν τους πολίτες όταν λέμε πως δεν θα ρωτήσει η κυβέρνηση αυτούς για κάθε άρθρο και παράγραφο και μάλιστα με τρόπο ύποπτο μέσω του διαδικτύου. Έχουμε αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και όχι Λαοκρατία, έχουμε εκλέξει βουλευτές για να πουν τη γνώμη τους και να ψηφίσουν και ο κάθε πολίτης επιτρέπεται και υποχρεούται να εκφρασθεί πολλαπλά με όποιον νόμιμο δημόσιο τρόπο επιλέξει, όχι όμως μέσα από αδιαφανείς κουρελοδιαδικασίες, που λειτουργούν ως διάτρητο άλλοθι του κυβερνητικού αυταρχισμού, με τελικό αποδέκτη τον κάλαθο των αχρήστων του πρωθυπουργικού ‘laptop’. Μπορεί λοιπόν τώρα η Χ.Α. το ΚΚΕ η Εκκλησία, και όποιο οργανωμένο σύνολο το θελήσει, να κινητοποιήσουν έναν κόσμο για να αλλοιώσει την εικόνα αυτής της αντιεπιστημονικής συλλογής «απόψεων», απαντώντας μαζικά στο ερωτηματολόγιο του Αλέξη, που έτσι κι αλλιώς οι απαντήσεις του θα καταλήξουν στη χωματερή της Κερατέας, αφού πρώτα χρησιμοποιηθούν ανεξέλεγκτα ως τάχα δηλωτικές της λαϊκής βούλησης. Η διαδικασία αυτή είναι το τέχνασμα που τελικά επιλέχτηκε όταν έγινε αντιληπτό από τον αδαή, που νομίζει πως μπορεί να μιλά για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου (το δικό του δηλαδή), πως «Το νέο δημοψήφισμα που σχεδιάζει ο Τσίπρας» («Καθημερινή», 1.8.2016), δεν έχει την ελάχιστη νομιμοποίηση προκειμένου για συνταγματική αναθεώρηση, για την οποία αρμόδια είναι μόνο τα δυο βουλευτικά σώματα που θα προκύψουν από δυο διαδοχικές εκλογές.
Το τι χρειάζεται να γίνει με το Σύνταγμα, το ξέρει πολύ καλά η Αριστερά, το διατυμπάνιζε προ της συμφοράς που λέγεται Τσίπρας, συμφωνούσαν μαζί της πολλοί ειδικοί και οι πολίτες και αρμόδιες συλλογικότητες, όπως προκύπτει από πολλές δημοσκοπήσεις: Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης μέσω εκλογής της δικαστικής ηγεσίας από ένα ευρύ αξιόπιστο σώμα αρμοδίων, σταθερός εκλογικός νόμος υψηλής αναλογικότητας, αυστηρή και σαφής κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, ασφαλή προστασία του Τύπου από φιμωτικά και τρομοκρατικά αυτόφωρα του Καμμένου, της Ραχήλ Μακρή και της Χ.Α., πόθεν έσχες υποχρεωτικό και πραγματικό (Πόθεν και όχι Τι έσχες;) για δικαστές, βουλευτές, δημοσιογράφους, εφοριακούς, αστυνομικούς, κοινοβουλευτικός έλεγχος σε όλα τα μυστικά κονδύλια, κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και μερικά ακόμη. Τίποτα από αυτά δεν έχει καν ψιθυριστεί εδώ και πέντε χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον απασχολεί τάχα, αν ο εκάστοτε διακοσμητικός κ. Παυλόπουλος θα εκλέγεται από τη Βουλή ή από τον λαό.
Χωρίς να υπερασπίζομαι το όλον πρωθυπουργικό χάλι της μεταπολίτευσης, ποτέ μετά το 1974 δεν έχει κυβερνήσει τη χώρα τέτοιος πολιτικός απατεώνας, αμαθής, αδίστακτος και ψεύτης, με τέτοιο ετερόκλητο θίασο τυχάρπαστων, που προκειμένου να λύσουν οι περισσότεροι το οικονομικό τους πρόβλημα, στηρίζουν τον θλιβερό αρχηγό τους. Εκείνον δηλαδή που δίνει μια ατέρμονα και υποκριτική μάχη με ανεμόμυλους, μάχη η οποία βυθίζει τη χώρα στο τέλμα, δημιουργώντας περιβάλλον απόλυτης ανασφάλειας και αβεβαιότητας και κατά συνέπειαν και απομόνωσης, αφού κανείς δεν θα διακινδύνευε να επενδύσει σε μια χώρα χωρίς σταθερούς, δίκαιους και λογικούς Κανόνες. Σε μια χώρα στην οποία συνειδητά η ηγεσία κολακεύει το λαό με το αφήγημα πως για όλα φταίνε οι ξένοι, που την κουμαντάρει μια ηγεσία που αρνείται ακόμη και την κατάργηση του μεσαιωνικού νόμου της βλασφημίας και δεν έχει καταφέρει να έχει στηθεί ένα αποτεφρωτήριο νεκρών. Μια ηγεσία που εκβιάζει τους αντιπάλους της με συμψηφισμούς σκανδάλων, που δεν ντρέπεται να κατηγορεί τη Μέρκελ πως δεν παραδίνει τον Χριστοφοράκο, τον οποίο η μόνη αρμόδια γι’αυτό ανεξάρτητη γερμανική Δικαιοσύνη έχει καταδικάσει και δεν τον εκδίδει στην Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τους νόμους της, για να δώσει τη δυνατότητα στον Τσίπρα να εμπλουτίσει το θίασο των Τσουκάτων, που τάχα «δικάζονται» με τις συνήθεις αναβολές, με τους γνωστούς ρυθμούς εκδίκασης της ‘Χρυσής Αυγής’, μέχρι να έλθει αρχές του 1918 η πολυπόθητη παραγραφή (καταγγελία Ζ.Κωνσταντοπούλου, που τώρα ανακάλυψε την Αμερική).
Ο πρωθυπουργός ανασύρει πυροτεχνήματα, σαν την εν αιθρία ετεροχρονισμένη «δίωξη» (εξεταστικές επιτροπές κλπ, όπως η εισβολή στο σπίτι Στουρνάρα…) του Παπαντωνίου (τώρα που ετοιμάζει με τον Καμμένο το δικό τους εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ). Κάνει το μόνο που ξέρει, τους τακτικισμούς του ταβλαδόρου, τις δολιχοδρομίες του απατεώνα, τα καραγκιοζιλίκια του τιποτένιου, τους συμψηφισμούς του ενόχου, τις απειλές του απειλούμενου. Η θεατρική παράσταση των «διαπραγματεύσεων» στέλνει διαρκώς την οικονομία στο χείλος του γκρεμού. Eμπιστοσύνη, συνεννόηση και παραγωγικότητα είναι λέξεις άγνωστες για τον κυβερνητικό θίασο. Στο μεταξύ ο άφιλος άρπαγας της εξουσίας χάνει συνεχώς φίλους, καρδιακούς (Σακκελαρίδης, Καρίτζης κλπ) κομμάτια ολόκληρα του κόμματός του (τον ευεργέτη Αλαβάνο και ΛΑΕ, Γλέζο, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη, κλπ), ο πατριάρχης του ο Μ. Θεοδωράκης τον έχει αναθεματίσει, ο επενδυτής (με τα λεφτά των άλλων) Καλογρίτσας ξεμασκαρεύτηκε και έφυγε, ο Παππάς έχει αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή, το αφεντικό του μάλωσε τώρα και με την καταστροφική κυρία των Ολυμπιακών αγώνων, όσο το καράβι του βουλιάζει όλο και περισσότεροι θα τον εγκαταλείπουν, όμως αυτό δεν σώζει τη χώρα, απλά θα τον αφήσει μόνο του με τον κύκλο αυτών που αν χάσουν την εξουσία, θα περάσουν στο ταμείο ανεργίας. Ο Τσίπρας δεν είναι ο ειδικός μπαλωματής του Σωκράτη στον οποίο οι άνθρωποι θα πάνε για να επιδιορθώσει τα παπούτσια τους ούτε ο επιδέξιος και έμπειρος κυβερνήτης του πλοίου της σωκρατικής Πολιτείας. Είναι ο επηρμένος αδαής, ο κουτοπόνηρος που ζει εξαπατώντας, αυτός που ο Σωκράτης θα τον έκανε στην τηλεοπτική Αγορά να φανεί η ηλιθιότητα και η αμάθειά του, αυτός που μπορεί να δίνει συνέντευξη μόνο στην ΕΡΤ και σε έντυπα προνομιακής χρηματοδότησης, αλλιώς χάνει την ψυχραιμία του και παρεκτρέπεται δείχνοντας ποιος πραγματικά είναι. Αξίζει να ξαναδιαβάστε μια παλιά (Ιούλιος 2013), ημιτελή (!), πραγματική συνέντευξη, για να δείτε πως ο βασιλιάς είναι γυμνός και λιποτακτεί όταν ελέγχεται. Εδώ ενδεικτικά, ένα από τα πολλά αποδεικτικά της αποσπάσματα:
«Aφιέρωμα της FAZ για το επεισόδιο του δημοσιογράφου της με με τον Αλέξη Τσίπρα»: FAZ: Τον Ιούνιο του 2012, είπατε σύμφωνα με τη «Καθημερινή» , το ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κατέβασαν την ελληνική σημαία και παραδόθηκαν στην κυρία Μέρκελ. Αν αυτή είναι η σωστή λέξη – φυσικά δεν ξέρω – τι σήμαινε αυτό;
Τσίπρας: Δεν μπορώ να θυμηθώ ότι έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο. «Με αυτή τη φράση, ο Αλέξης Τσίπρας τελειώνει τη συνέντευξη. Διαμαρτύρεται για κακόβουλες ερωτήσεις και αρνείται ότι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν παραδώσει την ελληνική σημαία στην κυρία Μέρκελ. Ωστόσο, βίντεο της κεντρικής προεκλογικής ομιλίας πριν από τις εκλογές τον Μάιο του 2012, που μεταφράστηκε από την ελληνική τηλεόραση, αποδεικνύει το αντίθετο. Στις 14 του Ιούνίου του 2012, ο κ. Τσίπρας μίλησε στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα και κυριολεκτικά είπε μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι Νέαα Δημοκρατία και του ΠΑΣΟΚ είχαν κατέβασαν την ελληνική σημαία και την παρέδωσαν ως λάφυρο στην Άνγκελα Μέρκελ. Ένα δελτίο τύπου από το ΣΥΡΙΖΑ περιέχει την ίδια φράση, αλλά χωρίς τη λέξη «λάφυρο»» αναφέρει ο κ. Μάρτενς….».
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
https://www.eyedoll.biz/single-post/2017/03/09/A%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%88%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%C2%AB%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%C2%BB-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%94%CE%95%CE%97
Aνθρωποψυγεία: μια βρώμικη «οικογενειακή» υπόθεση της ΔΕΗ
9.3.2017
Στέφανος Πράσσος
Πολύς ντόρος έγινε τελευταία για τα «ψυγεία της ΔΕΗ», με αφορμή τις αποφάσεις του ΔΣ της ΔΕΗ Α.Ε για τις εθελούσιες συνταξιοδοτήσεις και τις επερχόμενες «απολύσεις» εργαζομένων που έχουν συμπληρώσει τα όρια συνταξιοδότησης.
Παρόλα αυτά, ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, αλλά και δεν μπορεί να βρει πληροφορίες αφού η υπόθεση αυτή αποτελεί, για χρόνια, ταμπού και «οικογενειακή υπόθεση» της ΔΕΗ.
Η περίπτωση των εργασιακών «ψυγείων» είναι ένα από τα πολλά ηθικά, πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα που εξελίσσονται τα τελευταία σαράντα τουλάχιστον χρόνια στο δημόσιο, στις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ χωρίς να φτάνουν στις αίθουσες των δικαστηρίων -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ στα σοβαρά ούτε ο έντυπος, ούτε ο ηλεκτρονικός Τύπος.
Σε ό,τι αφορά τη ΔΕΗ, «ψυγείο» σημαίνει «παροπλισμός», δηλαδή αδρανοποίηση στελεχών που δεν μπορεί να τους γίνει υποβάθμιση θέσης γιατί προστατεύονται από το νόμο.
Αυτά τα στελέχη συνεχίζουν να διατηρούν το βαθμό τους, τις μισθολογικές τους αμοιβές, να έχουν ένα γραφείο, ηλεκτρονικό εξοπλισμό, τηλέφωνο και όσον αφορά τα υψηλόβαθμα στελέχη διαθέτουν και μια υπάλληλο που ασκεί καθήκοντα γραμματέα.
Το μόνο που δεν έχουν είναι ουσιαστικό αντικείμενο εργασίας, γιατί τυπικά και απ’ αυτό έχουν.
Η στάθμη των στελεχών που «ψυγειοποιούνται» συνήθως ξεκινάει από το επίπεδο των Γενικών διευθυντών, των διευθυντών Σταθμών, Ορυχείων και άλλων μονάδων και φτάνει μέχρι τη στάθμη Τομεαρχών και Υποτομεαρχών, αλλά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που και απλοί μηχανικοί έχουν υποστεί αυτή τη διαδικασία.
Ο πρώτος και κυριότερος λόγος «ψυγειοποίησης» στελεχών, είναι ότι η κάθε κυβέρνηση θέλει να ελέγχει την επιχείρηση, να εφαρμόζει την πολιτική της, να «αξιοποιεί τα δικά της παιδιά», αλλά και να εφαρμόζει τη ρουσφετολογική της τακτική (προσλήψεις, διορισμοί, αναθέσεις καθηκόντων, προαγωγές, κονδύλια σε τρίτους κλπ) σε όλη την κλίμακα της επιχείρησης.
Έτσι, μόλις ερχόταν στην Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ παρόπλιζε τα στελέχη της ΝΔ, μέχρι να έρθει στις επόμενες εκλογές η ΝΔ για να «ξαποστείλει» τους ΠΑΣΟΚους και ξανά από την αρχή.
Το χειρότερο είναι ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όταν επέστρεφαν αυτά τα κόμματα στην εξουσία δεν επανέφεραν πίσω τα ίδια στελέχη του κόμματός τους που παροπλίστηκαν, αλλά καινούργια.
Έτσι γινόταν διαρκής «συσσώρευση» παροπλισμένων στελεχών.
Αυτή την τακτική την εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν μέχρι σήμερα, όπως και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που τη συνεχίζει κανονικά, όμως με μια διαφορά: λόγω έλλειψης δικών της στελεχών, «αξιοποίησε» και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, προφανώς με τη μορφή…«χρησιδανείου».
Άλλωστε το ίδιο είχε κάνει και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, δανείζονταν στελέχη από τον ΣΥΡΙΖΑ ή από τον παλιό ΣΥΝασπισμό.
Όμως, δεν ήταν απαραίτητο πάντα να αλλάξει η Κυβέρνηση για να γίνουν αυτές οι «οργανωτικές αλλαγές».
Ακόμα και μια αλλαγή του αρμόδιου υπουργού ή του ΓΓ Υπουργείου ήταν ικανή να πυροδοτήσει νέες αναβαθμίσεις στελεχών (τους δικούς τους ανθρώπους) που αναγκαστικά έφερναν και τις αντίστοιχες «ψυγειοποιήσεις».
Υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι για τους παροπλισμούς στελεχών.
Εκτός από τους πολιτικούς λόγους, ένας άλλος λόγος είναι η…«ευγενής άμιλλα» των υψηλόβαθμων στελεχών και η «διορατικότητα» κάποιων διευθυντών, ότι υπάρχουν υφιστάμενοί τους οι οποίοι είναι άξιοι και εν δυνάμει εποφθαλμιούν τη θέση τους. Δηλαδή, τους βάζουν στο «ψυγείο» από νωρίς, για να μην τους «φάνε» τη θέση αργότερα.
«Ψυγείο» μπαίνουν κι αυτοί που «σκαλίζουν», που ψάχνουν και βρίσκουν σκάνδαλα και σκανδαλάκια, όπως: Διαπλοκές με εργολάβους, μη τήρηση εργολαβικών συμβάσεων, ιδιοποίηση κονδυλίων, υλικών και περιουσιακών στοιχείων ή ακόμα πιο απλά, δηλώνουν ανυπακοή σε παράτυπες εντολές, δεν δέχονται το απεριόριστο διευθυντικό δικαίωμα, στελέχη που αρνούνται να συμβιβαστούν με το ισχύον καθεστώς, που «χαλάνε την πιάτσα» κλπ.
Το «ψυγείο» δεν είναι ξεκούραση, τεμπελιά, αραλίκι όπως πιστεύουν πολλοί. Αντίθετα είναι τιμωρία, απαξίωση, απομόνωση!
Είναι ψυχοφθόρο και δημιουργεί σοβαρά ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα στους περισσότερους ανθρώπους που υφίστανται αυτή την ταπεινωτική διαδικασία.
Υπάρχουν βέβαια και μερικοί που προσαρμόζονται εύκολα και αφού έτσι κι αλλιώς έχουν υποστεί αυτόν τον βιασμό, προσπαθούν όσο μπορούν να τον…απολαύσουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία όμως αυτών των στελεχών περνούν μια διαδικασία, όχι μόνο ηθικής, αλλά και βιολογικής εξόντωσης, αφού αντιμετωπίζουν τεράστια ψυχολογικά προβλήματα και δεν είναι λίγοι αυτοί που πέρασαν την πόρτα του ψυχιατρείου.
Το σύστημα είναι τόσο δυνατό που σε τσακίζει, σε τρελαίνει, σε εξοντώνει.
Ο αριθμός των στελεχών που βρίσκονται για διάφορους λόγους στα ψυγεία, είναι πολύ μεγάλος. Κατά καιρούς ακούστηκαν εξωφρενικά νούμερα, τόσο που αν αληθεύουν οι πληροφορίες, ίσως και να είναι περισσότεροι ακόμα και από τα ενεργά υψηλόβαθμα στελέχη της επιχείρησης σήμερα.
Πραγματικά άξιοι διευθυντές και άλλα στελέχη, που είχαν γνώσεις και ήθελαν να προσφέρουν, βρέθηκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας για τους παραπάνω λόγους.
Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Αναφέρουμε παρακάτω δυο χαρακτηριστικές, κραυγαλέες περιπτώσεις «ψυγειοποίησης» μηχανικών στο Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας.
Στεφανής Νίκος, μηχανολόγος μηχανικός: Η ΔΕΗ τον τιμώρησε και τον «έριξε στο ψυγείο» γιατί θεώρησε προσβλητικές τις επιστημονικές του μελέτες, για τις οποίες όμως η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε!
https://static.wixstatic.com/media/229c7f_b9a7918e0cf74010a4b30c67d58f1fe0~mv2.jpg/v1/fill/w_480,h_359,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01/229c7f_b9a7918e0cf74010a4b30c67d58f1fe0~mv2.webp
Αναλυτικότερα, ο Νίκος Στεφανής δημοσίευσε δυο μελέτες, η μία αφορούσε την προληπτική συντήρηση του μηχανολογικού εξοπλισμού των ορυχείων και η άλλη την εξοικονόμηση ενέργειας από τη μείωση κατανάλωση ρεύματος που θα γινόταν με κάποιες αλλαγές στους περιστροφείς (ράουλα).
Μιλάμε για πολλές χιλιάδες ράουλα που περιστρέφονται καθημερινά στο ΛΚΔΜ, οπότε και η παραμικρή βελτίωση φέρνει αυτόματα μεγάλη μείωση της συνολικής κατανάλωσης ρεύματος.
Όμως, η ιεραρχία της ΔΕΗ θεώρησε ότι αυτό τους…προσέβαλε και αφού τον τιμώρησαν με έξι μέρες αργία, κινητοποίησαν και τη «διαδικασία ψυγειοποίησης» του.
Του δώσανε ένα γραφείο, που για να μπεις έπρεπε να περάσεις μέσα από δυο τουαλέτες, γιατί ήταν δίπλα στην καντίνα του ΣΕΤΥ/ΒΜ, οπότε τις χρησιμοποιούσαν πάρα πολλοί εργαζόμενοι (γραφείο-ψυγείο-wc), του αφαιρέσανε και το αντικείμενο εργασίας, ελπίζοντας ότι έτσι ο άνθρωπος θα λαλούσε, θα κατέρρεε…
Λίγο αργότερα η Ακαδημία Αθηνών, εκτιμώντας σαν πολύ σοβαρή και χρήσιμη αυτή τη δουλειά του συγκεκριμένου μηχανικού, κάλεσε τον Νίκο Στεφανή σε μια ημερίδα για την εξοικονόμηση ενέργειας που έγινε στην Αθήνα, για να παρουσιάσει τις δυο μελέτες για τις οποίες η ΔΕΗ τον τιμώρησε.
https://static.wixstatic.com/media/229c7f_b40a7e13ce1d49109dd832a9f159f5fd~mv2.jpg/v1/fill/w_481,h_417,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01/229c7f_b40a7e13ce1d49109dd832a9f159f5fd~mv2.webp
Αφού ξεσηκώθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης και έφτασε το θέμα στη βουλή, η ΔΕΗ αναγκάστηκε να ανακαλέσει την τιμωρία, αλλά ποτέ δεν επανέφερε τον μηχανικό στη θέση του.
Ο Νίκος Στεφανής, μόλις συμπλήρωσε τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης έφυγε, πικραμένος και «τραυματισμένος» από όλον αυτόν τον αήθη πόλεμο που υπέστη αυτά τα χρόνια.
Ο «έτερος Καπαδόκης» είναι ο Αθανάσιος Λιάβας, μεταλλειολόγος μηχανικός, που «έσυρε» τη διεύθυνση της ΔΕΗ στα πολιτικά δικαστήρια απαιτώντας να βγει από το «ψυγείο» και να επανέλθει στη θέση του για να δουλέψει.
Ο Λιάβας που πριν ήταν υπεύθυνος προϊστάμενος σε σημαντικά συνεργεία του Ορυχείου, υπέπεσε σε δυσμένεια γιατί «σκάλιζε» τις συμβάσεις (ήταν βέβαια υποχρεωμένος να το κάνει αφού αφορούσαν εργολαβίες που επέβλεπε ο ίδιος) και απαιτούσε από τους εργολάβους να τηρηθούν.
Ατόπημα;
Κι όμως είναι, αφού οι εργολάβοι, ίσως καλυπτόμενοι από «υψηλά ιστάμενους», ήταν και είναι «κράτος εν κράτει».
Έτσι, δεν διέθεταν τα μηχανήματα που προβλεπόταν από τη σύμβαση (βυτιοφόρα, γκρέιντερ, προωθητές) και για τις απαραίτητες εργασίες καλυπτόταν από μηχανήματα της ΔΕΗ.
Αυτό σημαίνει στην ουσία ότι για δουλειές που πληρωνόταν ο εργολάβος, τις έκανε η ΔΕΗ.
(Να σημειώσω και κάτι ακόμα που αφορά τον «ανταγωνισμό»: αν ο διαγωνισμός της συγκεκριμένης εργολαβίας δεν προέβλεπε τα συγκεκριμένα μηχανήματα έργου, πιθανά να την έπαιρνε άλλος εργολάβος και φθηνότερα).
Η συνήθεια αυτή να «σκαλίζει», του μηχανικού Λιάβα, ήταν η αιτία για να του αφαιρέσουν το αντικείμενο εργασίας.
Μετά από πολλές εργασιακές περιπλανήσεις τον τοποθέτησαν ως μεταλλειολόγο στον Τομέα περιβάλλοντος (δουλειά που σπάνια είχε αντικείμενο) και του έδωσαν ένα «γραφείο- κοτέτσι» που βρισκόταν μέσα στο «νεκροταφείο» παροπλισμένων αυτοκινήτων, τραίνων κλπ.
https://static.wixstatic.com/media/229c7f_fdfe032b51b345aa8c9df2efb07506b1~mv2.jpg/v1/fill/w_481,h_321,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01/229c7f_fdfe032b51b345aa8c9df2efb07506b1~mv2.webp
Το κυριότερο είναι ότι δεν είχε εκεί κοντά κανένα άλλο γραφείο, συνεργείο, κτίριο γενικότερα, αλλά ούτε άλλον άνθρωπο (απομόνωση).
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο Θανάσης δεν ήταν από αυτούς που βολεύονται στην «εξοχή», γι αυτό πήγε στα δικαστήρια απαιτώντας να επανέλθει στη θέση του με ολόκληρο το αντικείμενο εργασίας που είχε πριν τη δίωξη.
Τα δικαστήρια τον δικαίωσαν και καταδίκασαν τη διεύθυνση του ΛΚΔΜ να πληρώνει 150 ευρώ για κάθε μέρα που τον κρατάει έξω από το αντικείμενο εργασίας του.
Όμως, παρότι το ποσό που συσσωρεύτηκε ήταν τεράστιο, η διεύθυνση του Λιγνιτικού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας (ΛΚΔΜ) προτίμησε να το πληρώσει, παρά να επαναφέρει στη θέση του τον μηχανικό, που δεν ήθελε τίποτα άλλο από το να προσφέρει τις γνώσεις του, την εμπειρία του και γενικότερα να βγάζει άξια τον μισθό για τον οποίο πληρώνεται από τον Ελληνικό λαό.
Και ο Λιάβας, μόλις συμπλήρωσε το όριο συνταξιοδότησης έφυγε αρνούμενος να συνεχίσει τις πληρωμένες «διακοπές» που του προσέφερε η ΔΕΗ.
Πρέπει να τονιστεί ότι ο Μεταλλειολόγος Μηχανικός Λιάβας Αθανάσιος, ήταν ο μοναδικός που είχε ειδίκευση στη σταθερότητα των πρανών, σε μια περίοδο που τα ορυχεία αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτόν τον τομέα, με κίνδυνο όχι μόνο στον εξοπλισμό, αλλά και την ίδια τη ζωή των εργαζομένων.
Κι όμως, προτίμησαν να τον αδρανοποιήσουν, παρά να τον χρησιμοποιήσουν στο αντικείμενο που γνώριζε.
Στέφανος Πράσσος
Πρώην πρόεδρος του ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
Κοζάνη 23/2/2017
Εξαιρετικό!
διεκδικεί αναπαραγωγή στο παρόν ιστολόγιο.
οσονούπω.
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/to-thrasos-tis-imimatheias-tha-katastrepsei-ton-kosmo-44341366160
Το θράσος της ημιμάθειας θα καταστρέψει τον κόσμο
Οι σύγχρονες γενιές στέκονται με ιδιαίτερο θράσος απέναντι στην πραγματικότητα. Η ημιμάθεια ως παράγωγο ενός άθλιου εκπαιδευτικού συστήματος δημιουργεί κακομαθημένους πολίτες
Ανδρέας Ζαμπούκας
10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
εξαιρετικό κείμενο του (τον βρίζουν ως «φιλελέ» and so what!) Ανδρέα Ζαμπούκα.
τεκνά, μετανοείτε!
Αγνή και άμωμε Παρθένε,
για να μην αδικήσουμε κανέναν, ούτε τους άδολους (όχι ΔΟΛ, δηλαδή) φίλους του κ.Τσίπρα, οι 3 καταδίκες Βαξεβάνη είναι από Εφραίμ, Βγενόπουλο και Μαρκογιαννάκη. Οι δυο πρώτες τουλάχιστον, είναι νομίζω τίτλοι τιμής για τον δημοσιογράφο.
Πολύ εύστοχα γράψατε ότι πρόκειται (και) για ιλαροτραγωδία.
Και για να ευθυμήσουμε και λίγο (ακόμη), προτείνω το ονοματεπώνυμο Αλέξης Τσίπρας να αποδίδεται: Alex-is Cheap-rush.
Ναι αλλά ο ΣΥΡΙΧΑΝΕΛ, μέσα πάει καλά:
Για τον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής»
Προβάδισμα 16,5% μονάδων για τη ΝΔ σε νέα δημοσκόπηση
Στο 31% το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο 14,5% ο ΣΥΡΙΖΑ – Μόλις πέντε κόμματα στη Βουλή
Ποσοστό 31% συγκεντρώνει η Νέα Δημοκρατία σε δημοσκόπηση της Opinion Poll, που δημοσιεύει ο «Ελεύθερος Τύπος» της Κυριακής, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθεί με 14,5%.
Τρίτο κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή με 6,7%, ενώ ακολουθούν το ΚΚΕ με 5,6% και η Δημοκρατική Συμπαράταξη με 5,5%, συμπληρώνοντας μια πεντακομματική, σύμφωνα με την εν λόγω σφυγμομέτρηση, Βουλή.
Αντίθετα, οριακά εμφανίζονται η Ένωση Κεντρώων με 2,5% και η Πλεύση Ελευθερίας με 2,6%, ενώ ποσοστό 2% καταγράφουν οι ΑΝΕΛ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το Ποτάμι να βρίσκεται στο 1%.
Παράλληλα, στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης προηγείται του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (86,7%) εκτιμά ότι, όσο καθυστερεί η αξιολόγηση, τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα για τη χώρα, ενώ το 75,1% απαντά ξεκάθαρα πως δεν πιστεύει τη νέα υπόσχεση της κυβέρνησης, ότι δηλαδή θα υπάρξουν αντίμετρα, που θα μηδενίζουν την οικονομική επιβάρυνση στα νοικοκυριά από τα νέα μέτρα.
http://www.protothema.gr/politics/article/661681/provadisma-165-monadon-gia-ti-nd-se-nea-dimoskopisi/
Ο ΣΟΦΟΣ ΛΑΟΣ
Ξύλο και βρισιές στο Πελόπιο Ηλείας για τους πρόσφυγες
Ένταση που πήρε διαστάσεις προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης εκπροσώπου της μητρόπολης Ηλείας για την φιλοξενία προσφύγων στο πρώην γηροκομείο του οικισμού.
08 Μαρ. 17 (23:11)
Ένταση που πήρε διαστάσεις και έφτασε μέχρι και σε χειροδικίες είχε η ενημέρωση, που έγινε στο πλαίσιο γενικής συνέλευσης στο Πελόπιο του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας για την φιλοξενία προσφύγων στο πρώην γηροκομείο του οικισμού.
Κάτοικοι που είναι αντίθετοι στην εγκατάσταση προσφύγων στο χωριό, ήρθαν στα χέρια με τον εκπρόσωπο του Μητροπολίτη Ηλείας κ.κ.Γερμανού, που παραβρέθηκε για να τους ενημερώσει για την παραχώρηση του χώρου από την Μητρόπολη, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει χωρίς να καταφέρει να ολοκληρώσει την ομιλία του.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, απόλυτα συνυπεύθυνη για το αίσχος που λέγεται διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από Γενάρη έως και Ιούνιο 2015, λέει μερικά αυτονόητα πράγματα, που δεν λέει ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ:
https://enosy.blogspot.gr/2017/03/blog-post_72.html
ΣΆΒΒΑΤΟ, 11 ΜΑΡΤΊΟΥ 2017
Μια οφειλόμενη απάντηση στους εξανιστάμενους Δικαστές και Εισαγγελείς και στους πρόθυμους δημοσιογράφους
της Ζωης Κωνσταντοπούλου
10/3/2017
Την περασμένη Δευτέρα 6 Μαρτίου, στη δίκη της Siemens, εκπροσωπώντας τους πολίτες και την πρωτοβουλία «Δικαιοσύνη για Όλους», ως πολιτική αγωγή είπα μερικά αυτονόητα:
• πως είναι σκάνδαλο η νέα αναβολή έναρξης εκδίκασης, αυτή τη φορά λόγω κωλύματος στο πρόσωπο Εφέτη, που δηλώθηκε μόλις στις 24 Φλεβάρη, μετά τη σκανδαλώδη αναβολή του περασμένου καλοκαιριού
• πως είναι σκάνδαλο το κώλυμα της Εφέτη να μην έχει δηλωθεί αμέσως, από τα μέσα Γενάρη, όταν κληρώθηκαν οι συνθέσεις του Φλεβάρη: τότε, η αναπλήρωση θα είχε γίνει πριν τη δίκη και δεν θα χάνονταν άλλες 10 μέρες, με την υπόθεση στο χείλος της παραγραφής-σχεδόν 20 χρόνια μετά τις πράξεις του κατηγορητηρίου
• πως είναι σκάνδαλο το κώλυμα, συνιστάμενο, όπως μάθαμε, σε κουμπαριά της Εφέτη με συνήγορο της υπόθεσης, να το έχουν τούμπανο τα ΜΜΕ και οι συνήγοροι υπεράσπισης (ψιθυριζόταν στην αίθουσα και δημοσιεύθηκε στον Κυριακάτικο Τύπο, που είχε «κλείσει» πριν δηλωθεί το κώλυμα) και να το κρατά κρυφό καμάρι το Δικαστήριο, που ακόμη αρνείται να το γνωστοποιήσει στους πολίτες που έχουμε δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη
Υπενθύμισα μερικά δεδομένα:
• ότι η Siemens, στο πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής του 2011 (αυτό που ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής εξαφάνισε από την αρχική ιστοσελίδα του Κοινοβουλίου), έχει χαρακτηρισθεί ως Εγκληματική Οργάνωση, με Δικαστικό Σκέλος.
• ότι υπάρχει ξεκάθαρη μεθόδευση παραγραφής της υπόθεσης, και υπόθαλψης των υπαιτίων, με δικαστική και εισαγγελική ευθύνη, πέραν της ξεκάθαρης κυβερνητικής-κοινοβουλευτικής-πολιτικής ευθύνης.
• ότι το σκέλος της υπόθεσης Siemens που αφορά τον Μαντέλη, δεξί χέρι του Σημίτη, δεν έχει ακόμη εκδικασθεί σε πρώτο βαθμό, αφού όλη η διαδικασία ακυρώθηκε μετά από μακροχρόνια εκδίκαση, λόγω θανάτου του Προέδρου του Δικαστηρίου και μη ύπαρξης αναπληρωτή Προέδρου.
• Και ότι και στην παρούσα υπόθεση, που αφορά τον Τσουκάτο (αριστερό χέρι του Σημίτη και εισπράκτορα του ΠΑΣΟΚ), τον Χριστοφοράκο (κολλητό της οικογένειας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη), τον Καραβέλα, τους Γερμανούς-στελέχη της Siemens, στελέχη του ΟΤΕ κλπ, δεν έχει καν ορισθεί αναπληρωτής Πρόεδρος, με προφανή τον κίνδυνο η έλλειψη αυτή να ευνοήσει καθοριστικά τους υπολόγους
Μετά από αυτές τις δηλώσεις, που φυσικά ενόχλησαν όσους έχουν τη μύγα, από προχθές η ειδησεογραφία κατακλύσθηκε με την διοχετευμένη με Δελτίο Τύπου «αντίδραση» της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων στην Συνέντευξη Τύπου που δώσαμε πριν από μία εβδομάδα, στις 2 Μαρτίου, με τη Δικαιοσύνη για Όλους, ο Στράτος Γεωργούλας, ο Διαμαντής Καραναστάσης, ο Κώστας Ζηκογιάννης και εγώ.
Για να γνωστοποιήσουμε ότι βρέθηκε Δικαστής (η Ειρηνοδίκης Αθηνών Μαρία Πετροπούλου) που έκρινε ότι:
• «δεν είναι νόμιμο και αντίκειται στη δημόσια τάξη οι πολίτες να διεκδικούν την θωράκιση της Ανεξάρτητης Δικαστικής Λειτουργίας».
• «δεν είναι νόμιμο και αντίκειται στη δημόσια τάξη οι πολίτες να διεκδικούν απονομή της Δικαιοσύνης σε μείζονες υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος, όπως η υπόθεση Siemens, η υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ, η υπόθεση των Γερμανικών Οφειλών, η υπόθεση του Μνημονίου και του Χρέους».
• «δεν είναι νόμιμο και αντίκειται στη δημόσια τάξη οι πολίτες να μάχονται κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής».
• «η υπεράσπιση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Συντάγματος δεν είναι νόμιμη και συνιστά παρέμβαση στην άσκηση της κρατικής εξουσίας.»
Αυτά και άλλα φασιστικά λέει η Διάταξη της Ειρηνοδίκη Αθηνών, που, αφού προηγουμένως προσπάθησε να μας πείσει να αποσύρουμε την αίτησή μας, τελικώς απέρριψε ως μη νόμιμο και επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη το αίτημα να συγκροτηθεί η Δικαιοσύνη για Όλους ως Σωματείο.
Είναι αυτονόητο ότι σε μια φασιστική απόφαση έχουμε συνταγματικό δικαίωμα, αλλά και δημοκρατική υποχρέωση να μην πειθαρχήσουμε.
Και δεν θα πειθαρχήσουμε.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι οι πρώτοι που θα στηλίτευαν μια τέτοια απόφαση θα ήταν οι ίδιοι οι Δικαστές.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι οι πρώτοι που θα διαμαρτύρονταν που μια τέτοια φασιστική διατύπωση επικυρώθηκε με τη βούλα της Δικαιοσύνης, θα ήταν οι ίδιοι οι Δικαστές.
Αντί για αυτό, προχθές και χθες παίχθηκε το παιχνίδι της Siemens:
Όλα τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την «Καταγγελία της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου», που «παρίσταται στη δίκη της Siemens» και «χρησιμοποιεί απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και προσωπικές επιθέσεις» όπως ότι «δικαστικός λειτουργός αναλαμβάνει να βάλει τη σφραγίδα της Δικαιοσύνης στην πιο φασιστική, στην πιο χουντική απόφαση που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος (και νομικός) νους» και ότι «δεν θα πειθαρχήσουμε στην φασιστική απόφαση του Ειρηνοδικείου.»
Από όλα τα ρεπορτάζ, είναι ξεκάθαρο πως εκείνο που ενοχλεί είναι ότι επιμένουμε να παρέμβουμε στην δίκη της Siemens και να μιλάμε για το Σκάνδαλο των Σκανδάλων, την ώρα που ολόκληρο το πολιτικό σύστημα Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, η Βουλή και η Δικαιοσύνη, παριστάνουν ότι το Σκάνδαλο των Σκανδάλων δεν υπήρξε ποτέ.
Ευχαριστώ την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, γιατί, με την ανακοίνωσή της, που έστειλε με Δελτίο Τύπου (με τίτλο «Για την απορριπτική απόφαση σύστασης σωματείου»), φροντίζοντας να αναπαραχθεί καταλλήλως, πέτυχε να γραφτούν από τα ΜΜΕ όσα είπαμε στη Συνέντευξη Τύπου της 2 Μαρτίου 2017: σε αυτήν τη Συνέντευξη Τύπου όπου οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν εμφανίσθηκαν και σχεδόν κανένα μέσο δεν την κάλυψε.
Το ότι η Εφέτης που δήλωσε κώλυμα στη δίκη της Siemens είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων εδώ και χρόνια, έχοντας διατελέσει και Πρόεδρος και Γενική Γραμματέας της Ένωσης, είναι παντελώς άσχετο με την ανακοίνωση της Ένωσης.
Εντελώς τυχαίο είναι και το γεγονός ότι η Ένωση έβγαλε ετεροχρονισμένα Δελτίο Τύπου, 6 μέρες μετά τη Συνέντευξη Τύπου μας, 13 μέρες μετά το δικό μας δελτίο τύπου, που περιείχε τους «απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς», αλλά 2 μόλις ημέρες μετά την τοποθέτησή μου στο Δικαστήριο της Siemens.
Απολύτως ασύνδετο με τα παραπάνω είναι και το ότι ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Siemens θέλησε να μου αφαιρέσει το λόγο όταν αναφέρθηκα στο φασιστικό σκεπτικό της διάταξης της Ειρηνοδίκη.
Τέλος, απολύτως ασύνδετο με την ανακοίνωση και την αθρόα αναπαραγωγή της από τα ΜΜΕ, είναι το γεγονός ότι στηλίτευσα δημόσια το ότι οι δημοσιογράφοι ήξεραν και έγραψαν για το κώλυμα της Εφέτη, την ώρα που το Δικαστήριο το κρατά επτασφράγιστο μυστικό για τους πολίτες και την πολιτική αγωγή, παρά τα 3 επίσημα αιτήματά μας να ενημερωθούμε.
Προς τους εξανιστάμενους και ανησυχούντες, λοιπόν:
Θα είμαστε στη δίκη της Siemens και στις 15 Μαρτίου και στις 17 και στις 29 και σε κάθε συνεδρίαση.
Ως πολίτες, με τους πολίτες.
Ζητώντας να παραστούμε ως πολιτική αγωγή για τη βλάβη που προκάλεσαν στη χώρα, στο δημόσιο ταμείο και στον ελληνικό λαό, σε εμάς τους πολίτες, η εταιρία-διαφθορέας και οι διαπλεκόμενοι συνεργάτες της.
Αναλαμβάνοντας το κόστος ακόμη και των επιθέσεων που προέρχονται από μια Ένωση που όφειλε να διαφυλάξει το κύρος της Δικαιοσύνης, αντί να προσφέρει τη σφραγίδα της για να τη χρησιμοποιούν κατά βούληση οι μηχανισμοί της διαπλοκής.
Δεν είναι όλοι οι Δικαστές το ίδιο. Άλλο ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης, άλλο ο Κόλλιας. Οι πρώτοι τίμησαν το δικαστικό Σώμα, αρνούμενοι να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους επαναστάτες. Ο τελευταίος το ντρόπιασε, αποδεχόμενος να γίνει Πρωθυπουργός της Χούντας. Αυτή τη διάκριση, όφειλε πρώτη να κάνει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
Η Δικαιοσύνη, όμως, ας το πούμε καθαρά: δεν είναι ούτε τσιφλίκι ούτε χωράφι των δικαστών και των εισαγγελέων. Είναι δημοκρατική λειτουργία και δικαίωμα των πολιτών.
Πιο πολύ από ποτέ αποδεικνύεται η αναγκαιότητα της πρωτοβουλίας μας να διεκδικήσουμε Δικαιοσύνη για Όλους, στο όνομα των απλών ανθρώπων.
Πιο πολύ από ποτέ πείθομαι ότι η «Δικαιοσύνη για Όλους» ενοχλεί δικαίως εκείνους που θέλουν Δικαιοσύνη για τους λίγους κι εκλεκτούς και αδικία και αρνησιδικία για τους πολλούς.
Πιο πολύ από ποτέ, είμαι αποφασισμένη να κάνω ό,τι χρειαστεί για την απόδοση δικαιοσύνης και αλήθειας σε αυτόν τον τόπο και σε αυτόν τον λαό.
Θα τα πούμε στις 15 Μαρτίου στη δίκη της Siemens.
Η επόμενη ανακοίνωση της Ένωσης, παρακαλώ να είναι ενυπόγραφη.
Για να γνωριζόμαστε καλύτερα.
Και για να γνωρίζουν οι πολίτες
06.10.2016
Με πανεπιστημιακούς, Δούρου και Κιμούλη η Επιτροπή Τσίπρα για τη συνταγματική αναθεώρηση
Ακροδεξιές ψευτιές ή από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια;
http://makpress.blogspot.gr/2016/02/blog-post_449.html
Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2016
Με ψυχοφάρμακα ο Τσίπρας ! Τον κάνει ό,τι θέλει ο Λαλιώτης !
Τη φοβερή αποκάλυψη κάνει ο Στέφανος Χίος στην εφημερίδα του σε Πρωτοσέλιδο.
Δείτε:
Η γυναίκα του Λαλιώτη, που είναι ψυχίατρος, «πλάκωσε στα μαντζούνια τον Τσίπρα» (τον χαπακώνει με ψυχοφάρμακα δηλαδή), επειδή «δεν είναι καλά το παιδί και οδηγεί την πατρίδα σε νέα Μικρασιατική καταστροφή». Το «σύστημα Λαλιώτη» με τον καθηγητή Κώστα Στεφανή ελέγχει το Μαξίμου, αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος.
Ποιός Stephen King ρε γατάκια; Χίος και πάλι Χίος !
http://www.makeleio.gr/t%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%87%CE%B5/
25|10|2015 20:07/MAKELARIS /
Tι συμβαίνει με τον Τσίπρα; Ποιος ελέγχει το μυαλό του; ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ. Τρομακτικό φωτορεπορτάζ για τον πρωθυπουργό της Ελλάδος. Συνεχής ευθυμία, αυθάδεια, πόρωση
https://hellasforce.com/2016/01/08/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%B1/
ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΣΥΧΝΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ!
Δεν αρκεί να κολακεύουν οι πολιτικοί τον λαό,
χρειάζεται και οι συμβολή της έλλογης γραφίδας. Έ, όχι!
https://stratosfountoulis.files.wordpress.com/2017/03/arkas12-3-17c.jpg?w=480&h=389
‘Εάν δεν διαθέτεις εντιμότητα, μέμφεσαι τον Αρκά και τη «συντηρητικοποίησή» του
http://athensreviewofbooks.com/?p=2629
O Αρκάς και το μέλλον του έθνους
05/12/2016 τευχος79
Ουδείς εν τη εαυτού πατρίδι
Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΡΤΙΝΙΔΗ
Αρκάς: Ο προφήτης, εκδόσεις Γράμματα, Αθήνα 2016, σελ. 64
Η θαυματουργή προφητεία είναι παραμύθι. Η
επιστημονική όμως προφητεία είναι γεγονός… Ας
κρώζουν οι μαμόθρεφτοι «σοσιαλιστές», ας φρενιάζει κι
ας λυσσομανά η αστική τάξη. Μόνο άνθρωποι που
κλείνουν τα μάτια τους για να μη βλέπουν και βουλώνουν
τα αφτιά τους για να μην ακούνε μπορεί να μην
αντιλαμβάνονται πως για την παλιά καπιταλιστική
κοινωνία, που κυοφορεί τον σοσιαλισμό, άρχισαν οι
πόνοι της γέννας.
Β.Ι. Λένιν, «Προφητικά λόγια»[1]
Καθώς ο παρών χρόνος μας δεν είναι παρά μια ιλιγγιώδης αλληλουχία από «τώρα», τα οποία ακαριαία μετατρέπονται σε απροσέγγιστο παρελθόν, το μόνο που έχουμε στη διάθεσή μας είναι το μέλλον, κι ας μην το έχουμε ακόμα. Μπορούμε όμως να το φανταζόμαστε και να το περιγράφουμε. Αυτή η δυνατότητα, άλλωστε, μας έκανε ανθρώπους. Στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, η ζωή συντελείται κατά έναν μη ιστορικό τρόπο και ο θάνατος ενός μέλους της αγέλης συνιστά ανησυχητικό αλλά παροδικό επεισόδιο. Στο είδος μας, η ζωή συντελείται μεταξύ αναπολήσεων και προσδοκιών και ο θάνατος κάθε μέλους της κοινότητας αποκτά τη δική του «χρονικότητα», με μνήματα, κειμήλια και δεήσεις που θα συνοδεύουν τις διαδρομές της ψυχής του στο επέκεινα. Οι άνθρωποι έχουμε πάντα ένα μέλλον, ακόμη και ως νεκροί, και το να μπορείς να προφητεύεις αυτό το μέλλον κρίθηκε σαν θεϊκό χάρισμα, σε κάθε εποχή και σε κάθε κουλτούρα.
Στην αρχή του 19ου αιώνα, ο Φρίντριχ Σλέγκελ εξηγούσε πως «ο ιστορικός είναι ένας προφήτης που κοιτάζει ανάποδα». Κατ’ αναλογία, ο προφήτης είναι ένας ιστορικός που αφηγείται τα επερχόμενα. Συχνά, και στις δύο περιπτώσεις, ο λόγος τους έχει αποδειχθεί αφερέγγυος. Ιδίως τον 19ο αιώνα, ενόσω μεταβάλλονταν αθρόα τα σύνορα αυτοκρατορικών επικρατειών και διαμορφώνονταν τα έθνη-κράτη, οι ιστορικοί εξιδανίκευαν φυλετικές καταγωγές, επινοούσαν «μακραίωνες παραδόσεις» ή ανέπτυσσαν σοβινιστικές και διαστρεβλωμένες εκδοχές της ιστορίας, με τις οποίες ήθελαν να ενισχύσουν την εθνική συνοχή. Ταυτόχρονα όμως, χάρη στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, αποκτούσαν ορθολογική χροιά και προφητείες που μετέτρεπαν την εθνική συνοχή σε ταξική αλληλεγγύη και τα κρατικά σύνορα σε ρήξη μεταξύ αστών και προλεταριάτου. Με βάση τις οικονομικές αναλύσεις του Άνταμ Σμιθ και του Ντέιβιντ Ρικάρντο, όσο και τις «αντιφάσεις» της Χεγκελιανής διαλεκτικής, ο Μαρξ προφήτευσε («επιστημονικά», όπως το αναγνώριζε και ο Λένιν) την έλευση μιας παγκόσμιας κοινωνίας ευτυχισμένων εργατών, που θα αποδίδουν σύμφωνα με τις ικανότητές τους και θα αμείβονται σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Αυτή η «προφητεία», με τις μεταβάσεις από τη δουλοκτησία στη φεουδαρχία, στον καπιταλισμό κι εντέλει στον κομμουνισμό, δεν διαφέρει από τα όσα προφήτευε και ο Ιωακείμ ντε Φλόρε το 1200, για τη διαίρεση της ιστορίας της ανθρωπότητας σε περίοδο του Πατρός (μέχρι τη γέννηση του Ιησού), περίοδο του Υιού (από τη γέννηση ως το 1200) και περίοδο του Αγίου Πνεύματος (την οποία ο ντε Φλόρε έβλεπε να έρχεται οσονούπω, όπως ο Ένγκελς την προλεταριακή επανάσταση μετά το 1848). Μολονότι ο ντε Φλόρε εξήψε την προσοχή του Αγίου Μποναβεντούρα και του Θωμά Ακινάτη κι εξυμνήθηκε από τον Ντάντε, οι προφητείες του δεν είχαν τον αντίκτυπο εκείνων του Μαρξ, που δεν παύουν να συγκινούν ως τις μέρες μας. Ομολογουμένως, είναι απείρως επιστημονικότερες από θεολογικές υποδιαιρέσεις της ιστορίας ή από αστρολογικές προβλέψεις και μερομήνια (στα οποία εξακολουθούν να παραπέμπουν κάποιοι τηλεπαρουσιαστές), έχουν όμως προκαλέσει απείρως περισσότερα θύματα από όσα λ.χ. οι σιτοδείες λόγω δεισιδαιμόνων μετεωρολογικών προβλέψεων.
Έτσι ή αλλιώς, με τους ανθρώπους να αγωνίζονται και να αγωνιούν διαρκώς για ένα καλύτερο μέλλον, οι προφητείες αποτελούν σταθερή αξία. Καλοί ή κακοί προφήτες, αυθεντικοί ή ψευδοπροφήτες «οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες», όπως προειδοποιεί το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (7: 15), οι προφήτες ποτέ δεν έχασαν τις επαγγελματικές τους ευκαιρίες. Ούτε μοιάζει πιθανό να τις χάσουν, ακόμη και σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, τότε είναι που οι προφήτες γίνονται δημοφιλέστεροι, αφού οι οικονομικές κρίσεις συμβαδίζουν μόνιμα με περιόδους πνευματικής ακρισίας.
Δεν είμαι σίγουρος αν ο Προφήτης του Αρκά ανήκει στους προφήτες που θα ενέκρινε ο ευαγγελιστής Ματθαίος ή αν θα παρομοίαζε τα λόγια του με καρπούς δένδρου «μη κάμνοντος καρπόν καλόν» και γι’ αυτό «εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται». Για πάρα πολλούς πάντως, όπως έδειξαν ορισμένες κατά συρροήν αντιδράσεις στο διαδίκτυο, αυτή η τελευταία είναι η πρέπουσα αντιμετώπιση.
Ένας Αρκάς, τον οποίο οι πάντες καλοδέχονταν ως κορυφαία πνευματώδη και ανατρεπτικό, έδειξε για κάποιους να αλλάζει ρότα. Από σαρκαστής της εφηβικής ερωτικής ανασφάλειας στο Κόκκορα, των αδικιών του ποινικού συστήματος στον Ισοβίτη, των υψηλών αναζητήσεων της τέχνης στις Σόου Μπίζνες, των παιδαγωγικών μεθόδων στις Χαμηλές Πτήσεις, της επιστημονικής αναλγησίας στα Πειραματόζωα, της γεροντικής ζωοφιλίας στον Καστράτο και στους Συνομηλίκους, του φόβου του θανάτου στη Ζωή Μετά, του κυνισμού της κτηνώδους δύναμης στα Επικίνδυνα Νερά ή της κακογλωσσιάς στο Μαλλί με Μαλλί, έμοιασε αίφνης να πολιτικοποιείται και, απέναντι στην «πρώτη φορά Αριστερά», να εκδηλώνεται πρώτη φορά «συντηρητικά». Όπως έχει πει ο Αϊνστάιν, «δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία· και δεν είμαι σίγουρος για το σύμπαν». Όταν σαρκάζεις τα πάντα, όταν δεν φείδεσαι καμιάς κοσμικής ή θρησκευτικής ιερότητας, γιατί θα πρέπει να σεβαστείς αίφνης την Αριστερά – και μάλιστα μια Αριστερά που, με μορφή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τείνει μάλλον σε σύμπραξη του «ποιοτικού σχήματος» του αρκουδιάρη Χλέμπουρα και του «εμπορικού σχήματος» της γενειοφόρου Θέκλας, από τις Σόου Μπίζνες, παρά σε σύγχρονο πολιτικό σχήμα. Με άλλα λόγια, δεν στράφηκε ο Αρκάς στην πολιτική, η πολιτική προσέγγισε το πνεύμα των αστεϊσμών του.
Γιατί, λοιπόν, κάποιοι που επί δεκαετίες απολάμβαναν την υπέροχη ανεμελιά του γουρουνιού στα άγχη του κόκκορα ή την ιδιοφυή ειρωνεία του Μοντεχρήστου προς τον Ισοβίτη, κάποιοι που φαιδρύνονταν με τον σουρεαλιστικό ερωτισμό της Θέκλας ή τον ασύστολο της Λουκρητίας, ξεκαρδίζονταν με ό,τι σκάρωνε το νεαρό σπουργίτι στον πατέρα του, εξονείδιζαν τη φρίκη των εργαστηρίων με ζωάκια που βασανίζονται σε άχρηστα πειράματα, και, γενικά, κάποιοι που θαύμαζαν την αγχίνοια του δημιουργού, υμνώντας το χιούμορ του, τον έκριναν «συντηρητικό» ή «δεξιό» στον Προφήτη; Η προφανής απάντηση είναι ότι αναγνώρισαν τους εαυτούς τους στα θύματα των εμπαιγμών του. Όχι πια ένας νευρωτικός κόκκορας, ένας ντροπαλός ισοβίτης, ένας άβουλος πατέρας σπουργίτης κ.ο.κ., από τους οποίους κάτι ίσως αναγνωρίζει και στον εαυτό του ο αναγνώστης, χωρίς να θίγεται γι’ αυτό, αλλά ολόκληρος ο κόσμος του αναγνώστη ως θύμα του εμπαιγμού. Και αυτό, όσο να ’ναι, δύσκολα μπορεί να αρέσει. Χρειάζεται πολλή εντιμότητα, εάν έχεις ασπαστεί τον Σεπτέμβριο του 2014 το «η ελπίδα έρχεται», να δεχτείς τον Νοέμβριο του 2016 ότι «την ελπίδα τη φέρνει μόνο ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα», κι αυτό να μην ενέχει κάτι απολύτως άξιο καγχασμού. Εάν δεν διαθέτεις τόση εντιμότητα, μέμφεσαι τον Αρκά και τη «συντηρητικοποίησή» του.
Αλλά ο Αρκάς πέτυχε, και αυτή τη φορά, αυτό που αριστουργηματικά καλά πετυχαίνει πάντα με τους ήρωές του: τη μετατροπή της γνώσης σε απόγνωση, με το χιούμορ ως έξοχο καταλύτη της μετατροπής. «Μιλάς συνεχώς για συμφορές και βάσανα! Μόνο αυτά βλέπεις στο μέλλον;» ρωτά κάποια φωνή από το πλήθος τον προφήτη. «Όχι, αλλά δεν θέλω να σας τρομάξω», απαντά εκείνος με γαλήνιο ύφος, κάνοντας ακόμη πιο τρομακτική την απάντησή του.
Από τη μια ένας αξιοθρήνητος σε όψη γέρος, φαλακρός με λευκά γένια, κι από την άλλη ένα πλήθος χωρικών, με τα κοστούμια και το αρχιτεκτονικό τοπίο πίσω τους να παραπέμπουν σε μεσαίωνα. Κάπου πολύ μετά την εποχή του Θρασύλλου, τον οποίο συμβουλεύονταν οι ρωμαίοι αυτοκράτορες, κι αρκετά πριν τον Νοστράδαμο. Πάντα σ’ ένα ψηλότερο επίπεδο, ο προφήτης εξαγγέλλει τους συνήθως επικριτικούς προς το πλήθος χρησμούς του. Πού και πού, βέβαια, εμφανίζεται μια ευφυής φωνή από το πλήθος να καγχάσει και τον προφήτη. Όταν λ.χ. εκείνος ρωτά: «Τι θέλετε να ακούσετε, γλυκά ψέματα ή πικρές αλήθειες;», κάποιος από το πλήθος ενδιαφέρεται να μάθει: «Σε αλμυρά τι έχεις;». Η διακωμώδηση δεν αφήνει κανέναν αλώβητο, όπως τυπικά συμβαίνει στα έργα του Αρκά. Κατά κανόνα, όμως, μέγας καγχαστής είναι ο προφήτης. Ακόμη κι όταν το πλήθος δείχνει κάπως αδιάφορο, δηλώνοντας: «Σήμερα έχουμε δουλειές, προφήτη. Θα έρθουμε αύριο να μας πεις για το μέλλον μας», πάλι ο προφήτης έχει την τελευταία λέξη, συμπεραίνοντας: «Με συμφέρει αυτό!… Αύριο το μέλλον σας θα είναι λιγότερο». Προφητεία απολύτως εξασφαλισμένη, αφού το «αύριο» συνεπάγεται, για κάθε άνθρωπο, μία μέρα λιγότερη από όσες συνολικά θα έχει ζήσει.
Η πλειονότητα των διαλόγων προφήτη-πλήθους θα μπορούσε άνετα να διασκεδάζει και όσους επένδυσαν στο «η ελπίδα έρχεται». Το ότι μόνιμα ο προφήτης αποπαίρνει τον λαό, ίσως ενοχλεί όποιον τρέφει υψηλή εκτίμηση στη λαϊκή σοφία, μα μόνο τόσο. Στο κάτω κάτω, όταν ο προφήτης δηλώνει με παρρησία στο πλήθος: «Είστε ηλίθιοι» κι εκείνο απορεί μ’ ένα: «Γιατί», η απάντηση που αθωώνει τον προφήτη είναι: «Πού να ξέρω, ο Θεός τα αποφασίζει αυτά».
Πολιτικά «αθώες» ηχούν πολλές ακόμη ατάκες. Αλλά όταν, λ.χ., κοιτάζοντας προς τον ουρανό, ο προφήτης εξαγγέλλει: «Κοιτάζω το μέλλον και βλέπω ανάπτυξη, βλέπω επενδύσεις, βλέπω δουλειές, βλέπω ευημερία και σκέπτομαι: τα μανιτάρια που έφαγα χθες πρέπει να είχαν πρόβλημα», ο συνειρμός, αναπόδραστα, εστιάζεται στην επικαιρότητά μας. Με ιδιαίτερα μεγάλο το ποσοστό προγαστόρων στα κυβερνητικά στελέχη, πώς να μη σκεφτεί κανείς πως σε βουλιμική κατανάλωση «προβληματικών μανιταριών» θα οφείλονται οι απολύτως ανάλογες εξαγγελίες τους; Ομοίως και όταν το ενοχλημένο πλήθος αποδοκιμάζει τον προφήτη λέγοντας: «Είσαι ένας κατσούφης γέρος που φέρνει την απελπισία», κι εκείνος τους κατατροπώνει με την ερώτηση: «Μήπως προτιμάτε έναν γελαστό νέο που φέρνει την ελπίδα;».
Προφανώς, ο αστεϊσμός δεν περιορίζεται στην απλή παράθεση αντωνύμων. Η ιλαρότητα λειτουργεί χάρη στη σαφή πολιτική της στόχευση. Μπρος όμως σε μιαν Αριστερά η οποία έκανε έμβλημά της τον «γελαστό νέο που φέρνει την ελπίδα», αφοσιωμένη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και μακριά από ολοκληρωτισμούς, υποτίθεται, μα με τον «γελαστό νέο» να έχει δηλώσει «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», κάθε σκώμμα προς το εκλογικό σώμα που τον έκανε πρωθυπουργό νομίζω πως είναι δικαιολογημένο. Έστω και αν το χιούμορ τού συγκεκριμένου καρέ θα χάσει κάποτε τη διαχρονική του αξία, όταν τα σκίτσα του Αρκά θα εξακολουθούν να ευφυολογούν, ενώ ο «γελαστός νέος» θα έχει περάσει στη λήθη.
Δεν είναι όμως τόσο στοχευμένες στα ελληνικά πράγματα όλες οι ρήσεις του Προφήτη. Πολλές διατηρούν ευρύτερο βεληνεκές. Στο «γκρο-πλαν» του προφήτη με τη διάγνωση: «Ο λαός, με το αλάνθαστο ένστικτό του, καταλαβαίνει αμέσως ποιοι είναι οι ψεύτες, οι απατεώνες και οι τυχοδιώκτες και τους δίνει την εξουσία», δεν μπαίνει στον στόχο μία μόνο χώρα. Στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι, στην Αγγλία του Νάιτζελ Φάρατζ ή στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ π.χ., η έφεση του πλήθους υπήρξε αυτή ακριβώς. Και η περίσκεψη την οποία γενούν τέτοιοι χρησμοί αφορά το τι γίνεται όταν, με δημοκρατικές διαδικασίες, οι πολίτες απεμπολούν την δημοκρατία; Πώς ένας κόσμος που έχει γευτεί την «ανοιχτή κοινωνία», με τις ανισότητές της, σίγουρα, και τις αδικίες της, συχνά, μα και με τον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και τις ευκαιρίες για κάθε μεμονωμένο άτομο να υπερβεί προκαθορισμούς οικογενειακής καταγωγής ή φύλου, πώς λοιπόν, ένας τέτοιος κόσμος, δημιουργεί πλειοψηφίες που παλινδρομούν στον αυταρχικό έλεγχο του ατόμου από την κοινότητά του και στους παραδοσιακούς δεσμούς που οικοδομούν τη συνοχή κάθε ομάδας στην εχθρότητά της προς τις άλλες;
Η επικαιρότητά μας, ελληνική όσο και πανευρωπαϊκή, με τα φαντάσματα των εθνικισμών και του ταξικού μίσους να ξυπνούν, έδωσε στον Αρκά ένα ακόμη πεδίο ευφυών αστεϊσμών. Όπως οι ανταγωνιστικές σχέσεις παιδιών-γονιών, όπως η φρίκη της χρήσης ζώων για πειράματα καλλυντικών, όπως ο θλιβερός συγχρονισμός στη γήρανση σκύλου και αφεντικού, όπως οι φαντασιώσεις περί μεταθανάτιας ζωής κ.λπ., ο Αρκάς βρήκε πάλι ένα προσφυές γήπεδο εμπαιγμών, για να παίζει και να εμπαίζει. Ούτε παραπάνω ούτε λιγότερο «πολιτικός» από όσο σε ό,τι άλλο διακωμώδησε τις τελευταίες δεκαετίες. Μάλλον η πολιτική προσέγγισε τον κόσμο του, όπως προείπα, παρά εκείνος τον δικό της.
Το ζήτημα, τελικά, δεν είναι εάν μπορεί ή δεν μπορεί κανείς να γίνει προφήτης στην πατρίδα του, αλλά εάν μπορεί ή δεν μπορεί να μείνει χωρίς πατρίδα. Εκεί, νομίζω, βρίσκεται η εξήγηση των αλλεπάλληλων επιτυχιών των λαϊκιστών σε όλο τον κόσμο. Η συνθήκη του χαμένου μέσα στην παγκοσμιοποίηση ατόμου δεν παλεύεται. Κάπου μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα, η ένταξη στο κομμουνιστικό ιδεώδες πρόσφερε κάτι σαν «πατρίδα», όπως και η ένταξη στη χριστιανοσύνη ή στο Ισλάμ για τις προνεωτερικές κοινωνίες. Αλλά τα έθνη-κράτη που εισήγαγε ο ορθολογισμός του αιώνα των Φώτων έσπευσαν να προσφέρουν το ανορθολογικό τους αντίβαρο, με τον εθνικισμό και την εξασφάλιση της ατομικής αθανασίας μέσα από τη δόξα του έθνους. Μόλις εξέλιπε η άντληση υπερηφάνειας από το ότι ήταν κάποιος υπήκοος ενός σπουδαίου βασιλιά, εγέρθηκε η άντληση υπερηφάνειας από το ότι είναι μέλος ενός σπουδαίου έθνους. Όταν ο εαυτός σου σού πέφτει λίγος (και πώς να μη σου πέφτει, έκθετος στη φθορά της σάρκας), γίνεται απαραίτητος ένας θεός, ένας ηγεμόνας ή μία πατρίδα, που τα συνδυάζει όλα. (Χωρίς Βέλγους που οι Γάλλοι να τους κρίνουν αμβλύνοες, χωρίς Ιταλούς που οι Γερμανοί να τους θεωρούν νωθρούς, χωρίς ηπειρωτικούς Ευρωπαίους που οι Άγγλοι να τους κοιτούν ως υπανάπτυκτους και οι Έλληνες ως μόλις χθες κατελθόντες από τα δέντρα, μια ενιαία Ευρώπη δημιουργεί ανασφάλεια σε πάρα πολλούς από τους πολίτες της.)
Οι νευροεπιστήμονες βεβαιώνουν πως τόσο η επαναβίωση του παρελθόντος όσο και η προβολή στο μέλλον χρησιμοποιούν τις ίδιες νευρωνικές δομές. Ίσως γι’ αυτό βρισκόμαστε διαρκώς χαμένοι μεταξύ αναπολήσεων και προσδοκιών, ανίκανοι να συμβιβαστούμε με το πεπερασμένο της ύπαρξης. Και τίποτε δεν εξασφαλίζει καλύτερα αίσθηση αθανασίας από μιαν ένταξη σε ομοιογενή κοινότητα. Εξ ου η διάχυτη αντιπάθεια προς τις ελίτ. Αλλά η ένταξη σε κάποια ελίτ δεν αποτελεί ταξικό προνόμιο. Οι μεγαλοαστικές οικογένειες παράγουν εν αφθονία χυδαίους και αμαθείς. Η ένταξη σε κάποια ελίτ απαιτεί ατομική φιλομάθεια κι ευαισθησία, καταπόνηση και αυτοδιαπαιδαγώγηση. Αντ’ αυτών, η πλειονότητα προτιμά την ένταξη στην «ελίτ» των παιδιών του λαού. Οι «ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης», αντί να υπερβούν την όποια ήττα τους μέσα στην παγκοσμιοποίηση, ενισχύοντας δημοκρατικούς θεσμούς, επιλέγουν να ενισχύουν έναν Βίκτορ Όρμπαν, έναν Χάινζ-Κρίστιαν Στράχε ή μία Μαρίν Λεπέν, με υπουργούς σαν τον Καμμένο ή τον Κοτζιά να δικαιώνουν και να επικροτούν τέτοιες επιλογές.
Υπάρχουν γλωσσολόγοι που ισχυρίζονται ότι λαοί με γλώσσες στις οποίες οι ρηματικοί τύποι δεν αλλάζουν στον μέλλοντα (π.χ. I eat, I shall eat) ζουν αμεσότερα τα επερχόμενα και έχουν πολύ πιο αναπτυγμένες οικονομίες σε σχέση με λαούς των οποίων οι γλώσσες αλλάζουν τους μελλοντικούς χρόνους (π.χ. τρώω, θα φάω) κι έτσι επιτρέπουν μιαν ανεμελιά περί τα επερχόμενα. Η στατιστική αυτή μοιάζει αμφίβολη. (Τα τουρκικά, λ.χ., μεταβάλλουν πολλά ρήματα στον μέλλοντα χρόνο, αλλά αυτό ούτε ερμηνεύει την οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας ούτε την καθιστά αξιοζήλευτη.) Παραμένει γεγονός, ωστόσο, ότι οργανώνουμε τον ψυχισμό μας με τον τρόπο που επιβάλλει η γλώσσα. Με το να είμαστε συνειδητοί, βάζοντας σε λέξεις τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, αφήνουμε ένα ασυνείδητο να δρα στην αφάνεια. Έτσι, εκείνο που εξηγεί τις οικονομικές διαφορές μεταξύ λαών είναι μάλλον το τεστ που θέτει ο Προφήτης στο πλήθος: «Αν μπορέσετε να ξεπεράσετε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, θα γίνετε όλοι πλούσιοι, δεν θα δουλεύετε και όλη μέρα θα διασκεδάζετε!… Το πιστεύετε;». Κι όταν το πλήθος απαντά ομόφωνα «Ναι!», ο Προφήτης εξηγεί: «Αυτό είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα».
Ανεξάρτητα από το πώς, στις διάφορες γλώσσες, αλλάζουν τα ρήματα σε μέλλοντα χρόνο, η ευπιστία είναι το πρόβλημα. Η ευπιστία και η αβασάνιστη παλινδρόμηση στο καταφύγιο της ορδής. Όπως και να έχει, ο Έλλιοτ το έχει θέσει εξαιρετικά στα Τέσσερα Κουαρτέτα: «Ο χρόνος ο παρών και ο παρελθών χρόνος / Ίσως κι οι δυο να ’ναι παρόντες στον μέλλοντα χρόνο». Κι αν, όπως βεβαιώνει μια «επιστημονική» προφητεία, «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», τότε κάθε λάθος κίνηση οδηγεί στην ίδια κατάληξη με κάθε σωστή. Ίσως γι’ αυτό και ο Προφήτης του Αρκά αποφαίνεται: «Όταν ο θεός δίνει σε κάποιον το χάρισμα να βλέπει το μέλλον, πρέπει να του δίνει και μερικά κουτιά αντικαταθλιπτικά».