Ο αντισημιτισμός του Χριστιανοσοσιαλιστή Ν.Ψαρουδάκη

[Με αφορμή το αντιδυτικό Μέτωπο ΛΑΕ-ΧΔ]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Με αφορμές την πρόσφατη συμμετοχή του  Μ.Γλέζου στην εκδήλωση της Χ.Δ. με το (νομίζω επιεικώς αστείο) θέμα: «Η Αγία Τριάδα ως επαναστατικὸ κάλεσμα» (21.3), καθώς και την εξαγγελία του «αντιμνημονιακού» (sic) μετώπου των ΛΑΕ-ΧΔ,  θεωρώ χρήσιμο να συνεισφέρω με τις μικρές μου δυνάμεις στην ανάδειξη μιας σκοτεινής περιοχής αυτού του χριστιανικού  μικρόκοσμου και του ιδρυτή και πρώτου προέδρου του, διότι οι περισσότεροι που σχετίζονται με αυτό, αγνοούν (ή παριστάνουν πως αγνοούν) κάποιες θλιβερές πραγματικότητες. Νομίζω πως η αντιφατικότητα των συμπεριφορών του «αδελφού» Νίκου Ψαρουδάκη, που θα τη δούμε παρακάτω, δεν πρέπει να μας εκπλήξει, αφού οι ιθαγενείς που αυτάρεσκα αποκαλούνται «Ορθόδοξοι», ανήκουν σε μια κρατική και εθνική Εκκλησία, που η θεωρητική σχέση της με τον ευαγγελικό λόγο είναι τουλάχιστον προβληματική. Όσο για την πρακτική της, αυτή είναι καθαρά αντιευαγγελική, έτσι που να παράγει και να συντηρεί ανθρώπους και κοινότητες, που δεν μπορούν να σκεφθούν καθαρά.

Από την αρχή να πω πως σεβόμαστε τη δεδομένη αντίθεση και τους αγώνες του Ν.Ψαρουδάκη κατά της Δικτατορίας, που οδήγησαν στον εκτοπισμό του στη Γυάρο, σεβόμαστε επίσης τη μαχητική του στάση κατά του νομικισμού του χαρακτηρισμού από τον Άρειο Πάγο του αδικήματος του πραξικοπήματος ως δήθεν «στιγμιαίου», μιας απόφασης που οδήγησε στην απαλλαγή όλων των υπουργών της 7ετίας από κάθε δικαστική δίωξη για την ένοχη συμμετοχή τους σε θεμελιωδώς παράνομες και εγκληματικές κυβερνήσεις. Η στάση του αυτή, όπως διατυπώθηκε με πρωτοσέλιδο άρθρο στη «Χριστιανική» («Διαρκές το αδίκημά σας κύριοι Αρεοπαγίτες»), τον έφερε στη φυλακή, με την απόφαση μιας  «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, την ηγεσία της οποίας είχε διορίσει η ΝΔ (όπως ακριβώς κάνει συνειδητά σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας ακόμη και τη σκέψη σχετικής συνταγματικής μεταρρύθμισης).  Αυτό συνέβη επειδή ο ίδιος αρνήθηκε να εξαγοράσει την (τρίμηνη) ποινή του.  Στη δίκη του παρέλασε μια πανσπερμία μαρτύρων υπεράσπισης, από τους λιγότερο χουντίσαντες μητροπολίτες (Πειραιώς, Φιλίππων) μέχρι τον αντιστασιακό σοσιαλδημοκράτη Γ.Α.Μαγκάκη. Η αυτοθυσία του προέδρου της Χ.Δ. δεν ήταν κενή ουσιαστικού περιεχομένου, διότι πέρα από τον προφανή συμβολισμό της, έγινε αιτία να γράψει και ένα χρήσιμο βιβλιαράκι (νομίζω «Η φωνή της φυλακής μου»), στο οποίο διεκτραγωδούσε το δράμα των περιθωριακών φυλακισμένων που δεν έχουν φωνή να ακουστούν. Να προσθέσω τέλος και τη μαχητική στηλίτευση από τις στήλες της εφημερίδας «Χριστιανικής», του φασίστα μητροπολίτη-χωροφύλακα (και «υμνητή» των ανώμαλων βασανιστών της Αστυνομίας), Θανάση Λενή της Αιγιαλείας (επαγγελματικό ψευδώνυμο «Αμβρόσιος»), συνήγορου και πνευματικού τέκνου του χουντικού δεσπότη Καλλίνικου, που παραιτήθηκε «για λόγους υγείας», καταγγελλόμενος για σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανδρών, ακόμη και μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Όλα αυτά είναι εξόχως τιμητικά για τον μακαρίτη και επέτρεψαν στο πάντα ηθικά και πολιτικά ελαστικό (σχέσεις με Τσαουσέσκου και Κ.Κ.Β.Κορέας), ΚΚΕ-ες να συνεργαστεί μαζί του, στα πλαίσια του εκλογικού φιάσκου της «Συμμαχίας» (1977: 2,7%), που τους άφησε αύτανδρους εκτός Βουλής (όπως θα τους άφηνε και ο εκλογικός νόμος του σημερινού πολιτικού κληρονόμου τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ). Βεβαίως στο σχήμα αυτό γνώριζαν τον αντισημιτισμό του ανδρός, αλλά έκαναν πως δεν τον γνώριζαν και πάντως κανείς τους δεν έθιξε το θέμα, τουλάχιστον δημόσια. Θέλω να πω πως η ελληνική Αριστερά σεβόταν πάντα τους νόμους της Ομερτά και δεν υπήρξε παρθένος, όπως προσποιούνται ότι θεωρούσαν όσοι τάχα τώρα «πέφτουν από τα σύννεφα» με τις αθλιότητες του Αλ Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασκεί επίσημα αντισημητισμό, αλλά επωφελήθηκε απόλυτα από το συναφές συνωμοσιολογικό ανορθολογικό κλίμα ανακάλυψης εξωτερικών εχθρών των «Αγανακτισμένων», για να διογκωθεί παράλληλα με τη Χ.Α. και τους ΑΝΕΛ.

Υποτίθεται, κι αυτό χωράει όμως πολύ συζήτηση, πως η Αριστερά καταδικάζει τον αντισημιτισμό, ο οποίος στην Ελλάδα εκπροσωπείται, με όλη τη συκοφαντική, συνωμοσιολογική, παρανοϊκή και αποκρυφιστική του αισχρότητα, από ευρύτατους κύκλους της κρατικής Εκκλησίας, από «Αγίους» της, όπως ο Νίκων της Σπάρτης και ο Κοσμάς ο Αιτωλός, από τη χιτλερική Χ.Α και από τους ΑΝΕΞΕΛ, για να μην αναφερθώ σε απίστευτες σχετικές αποφάσεις επιμέρους δικαστών αλλά και του Αρ.Πάγου, οι οποίες δεν αντέχουν στον έλεγχο της νομιμότητας και της λογικής ή σε αντισημιτικές εκδηλώσεις επώνυμων Αριστερών. Ο Ν.Ψαρουδάκης λοιπόν έχοντας ξεπέσει σε αναπαραγωγή και διακίνηση ή και σε υιοθέτηση συκοφαντιών κατά των «Εβραίων», αντάξιων του αρχισυκοφάντη υποκινητή εγκλημάτων Κοσμά του Αιτωλού, τέτοιων που θα έκαναν ακόμη και τον Μίκη Θεοδωράκη ή και υποκριτές, δήθεν «φιλοπαλαιστίνιους», αρειμάνιους «ακτιβιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, που με απροσμέτρητο θράσος προσποιούνται πως δεν έχουν ακούσει τίποτα για τα φρικιαστικά εγκλήματα της Χαμάς σε βάρος Ισραηλινών και Παλαιστινίων, να κοκκινίσουν από ντροπή, έγινε δεκτός στην συμπαθητική αριστερή Συμμαχία των «πέντε», η οποία είχε δυστυχώς την εκλογική τύχη που θα έχει πιθανόν και ο ΣΥΡΙΖΑ σε λίγα χρόνια. Για να επιστρέψω όμως στον Ψαρουδάκη, να διευκρινίσω από την αρχή, πως σχεδόν όλα όσα αναφέρω παρακάτω για τον αντισημιτισμό του, τα πήρα από το εξαιρετικά ενδιαφέρον, τεκμηριωμένο και ενημερωμένο, βιβλίο του Δ.Ψαρρά (της δημοσιογραφικής ομάδας του ‘Ιού’): «Το μπεστ σέλερ του μίσους. ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1920-2013» (Πόλις, 2013).

Ο Ψαρουδάκης πήρε τη σκυτάλη της διακίνησης αυτών των ελεεινών πλαστογραφημάτων, από πολλούς δεσποτάδες (όπως ο Παναθλιότατος Κασσανδρείας Ειρηναίος) και από τον για λίγο ΕΑΜίτη φανατικό αρχιμανδρίτη Χριστόφορο Καλύβα, έναν διαπρύσιο κήρυκα κατά της εκκλησιαστικής διαφθοράς, που κατήγγειλε στα βιβλία του και την υποκριτική ζωή του κλήρου («Έτσι σπουδάζουν οι φτωχοί»-1954, «Φως ή φωτιά»-1956). Ο Καλύβας, που κατηγορήθηκε από ακροδεξιούς ως φιλοκομμουνιστής, τυφλωμένος από παρανοϊκό μίσος κατά των Εβραίων, είχε προτείνει στην μεταπολεμική, πολύ ηπιότερη, β΄έκδοση του σχετικού βιβλίου του, τον εκτοπισμό τους σε αραιοκατοικημένες εκτάσεις όπου θα «αυτοκαταστρέφοντο» («Εβραϊσμός και Τεκτονισμός»-1955). Ούτε ο Καλύβας ούτε ο Ψαρουδάκης ήταν οι χειρότεροι των λειτουργών και μελών της ελλαδικής Εκκλησίας. Ήταν μάλλον, ειδικά ο δεύτερος, από τους καλύτερους. Όταν όμως αυτοί λένε τέτοια πράγματα, αντιλαμβάνεται ο καθένας πως το πλεούμενο της αποκρυφιστικής κρατικής Εκκλησίας αρμενίζει στραβά και παρασύρει και τους αγνότερους επιβάτες του. Για να γίνει μάλιστα αντιληπτή η έκταση της ενοχής του Ψαρουδάκη, να σημειώσω πως πέρα από την σχετικά πρόσφατη τότε τραγωδία του ‘Ολοκαυτώματος’, που θα έπρεπε να είχε προβληματίσει κάθε ανυποψίαστο ενεργό Αντισημίτη (αν δεχθούμε πως υπάρχουν και ανυποψίαστοι στους κόλπους των καθοδηγητών), ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα, αλλά και των Ελλήνων της Ρωσίας, είχε ήδη ένα μακροχρόνιο και πυκνό αιματηρό παρελθόν ντροπιαστικών για την πατρίδα μας, άδικων εξοντωτικών συμπεριφορών σε βάρος των Εβραίων (για να μην ανατρέξουμε στο Βυζάντιο), που δεν μπορούσε και δεν επιτρεπόταν να τις αγνοεί ο ιδρυτής της Χ.Δ. και οι οποίες θα ξυπνούσαν αισθήματα θλίψης και αλληλεγγύης σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Αυτό δεν συνέβη με τον Ψαρουδάκη και είναι νομίζω το επιβαρυντικότερο στοιχείο της ηθικής του καταδίκης.

Ο Ψαρουδάκης λοιπόν, στο γελοίο βιβλίο του «Αι σκοτειναί δυνάμεις υπό το φως του Χριστιανισμού» (Χριστιανική Δημοκρατία, Αθήνα 1963), βασίστηκε στα ‘Πρωτόκολλα’ για να αποδείξει πως «οι εβραίοι σιωνιστές» για να διαλύσουν τους λαούς μετέρχονται τον άθεο Κομμουνισμό, τον Χιλιασμό και τον Μασωνισμό ! Ο συγγραφέας δεν αγνοεί τις καταγγελίες πως τα ‘Πρωτόκολλα’ είναι προϊόν συκοφαντικής πλαστογραφίας, «παραθέτει στο δικό του πρόλογο τα αποδεικτικά στοιχεία της πλαστότητάς τους, για να αποφανθεί ωστόσο στη συνέχεια ότι ‘το βιβλίο αυτό θάταν ένα ολότελα ασήμαντο κείμενο, αν η θλιβερή πραγματικότητα που περιβάλλει τα σημερινά έθνη δεν αποτελούσε μια πιστή φωτογραφία του, μια καταπληκτική εφαρμογή του!’ – κι ότι, ως εκ τούτου, ‘είτε γνήσιο είναι το βιβλίο, είτε πλαστό αλλά προφητικό (sic), είναι έργο μεγάλης σημασίας’. Μ’ άλλα λόγια, και η πίττα της ‘αντικειμενικότητας’ ολόκληρη και ο σκύλος της συνωμοσιολογίας χορτάτος» (Ιός ‘Ελευθεροτυπία’, 17/9/1995).

Προσωπικά θα έλεγα εδώ, πως ο ήρωάς μας μιμήθηκε τον Κοσμά τον Αιτωλό, που αφού πότιζε με τυφλό μίσος τον όχλο πείθοντάς τον πως οι Εβραίοι πίνουν το αίμα των παιδιών των Χριστιανών (!), μετά καλούσε τους πιστούς να τους λυπηθούν τάχα, ξέροντας πως αυτό ήταν ήδη αδύνατο. Άλλωστε, για να ‘στηρίξει’ τις τερατώδεις συκοφαντίες των πλαστογραφημάτων της τσαρικής Ασφάλειας, που δεν αντέχουν στον πιο στοιχειώδη επιστημονικό ιστορικό έλεγχο,  δεν δίστασε να αντιγράψει τον επαγγελματία Αντισημίτη, Ναζιστή και συνεργάτη των κατοχικών στρατευμάτων ηγέτη της ΕΣΠΟ (‘Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις’) Αριστείδη Ανδρόνικο, υπουργό προπαγάνδας, της φυγόδικης χιτλερικής κυβέρνησης δωσιλόγων του Τσιρονίκου στη Βιέννη. Ο Ψαρουδάκης καταφεύγει στην επιχειρηματολογία αυτού του ελεεινού, για να θεμελιώσει τον ψευδή ρατσιστικό και συνωμοσιολογικό ισχυρισμό της δήθεν εβραϊκής καταγωγής των ηγετών του Μπολσεβικισμού, ένα φτηνιάρικο στερεότυπο της Μαύρης Διεθνούς, που γίνεται εύκολα πιστευτό από τους ηλίθιους. Το πόσο παραλογίζεται και πόσο αδίστακτος είναι μέσα στο αντισημιτικό του πάθος ο Ψαρουδάκης, φαίνεται και από το γεγονός πως δεν ντράπηκε για να αποδείξει τον παρανοϊκό ισχυρισμό πως Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδότησαν την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, να χρησιμοποιήσει παραπέμποντας ανοιχτά σε κείμενο του συνεργάτη του Γκαίμπελς Johann von Leers, σε βιβλίο του, που το είχαν εκδώσει στην Ελλάδα οι χιτλερικές αρχές Κατοχής («Δυνάμεις πίσω από τον Ρούζβελτ», Αθήνα-1941). Για να ολοκληρωθεί η εικόνα του «συγγραφέα», τον οποίο ο Ψαρουδάκης θεώρησε ως αξιόπιστη πηγή, να σημειώσουμε πως ο Leers μετά τη χιτλερική συντριβή, το έσκασε και βρέθηκε αρχικά στο πλευρό του Άιχμαν στην Αργεντινή, ενώ την ώρα που έγραφε τις επικίνδυνες ανοησίες του ο Ψαρουδάκης, βρισκόταν ήδη ως σύμβουλος του Νάσερ στην Αίγυπτο, συνεισφέροντας στην οργάνωση της αντισιωνιστικής εκστρατείας του,  έχοντας καταφύγει εκεί χάρις στο υποστηρικτικό δίκτυο Ναζιστών φυγάδων και έχοντας επίσημα μεταστραφεί στο Ισλάμ με το όνομα Ομάρ Αμίν!

Εγκληματικά ναζιστική και ισλαμική λοιπόν η «έγκυρη πηγή» του Ελληνορθόδοξου ερευνητή της αλήθειας, πατριώτη, Χριστιανοσοσιαλιστή, αντιστασιακού και Δημοκράτη Ψαρουδάκη, που ερμήνευε βουλησιαρχικά τα κοινωνικά φαινόμενα και τις ιστορικές εξελίξεις κάτω από το προφητικό πρίσμα των σχιζοφρενικών θεωριών της διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας. Τίποτα μεμπτό βέβαια σε αυτό υποθέτω, για την ΛΑΕ των σταλινικών φίλων του μαφιόζικου ρωσικού Καπιταλισμού και πολιορκητών του ελληνικού Νομισματοκοπείου, που συμμετείχε στην ίδια κυβέρνηση με τον Αρεοπαγίτη κ.Παπαγγελόπουλο της καραμανλικής ΕΥΠ και με έναν συνομιλητή (επί καθαρώς επιστημονικού επιπέδου») του Ρώσου Ναζιστή Ντούγκιν-«οραματιστή» της ολοκληρωτικής Ορθόδοξης Ευρασίας του Πούτιν-ο οποίος υπουργός έχω την αίσθηση πως δεν θα βλέπει την ώρα για να παραδώσει στον Ερντογάν τους Τούρκους ικέτες.

Θέλω να σημειώσω τα εξής:

1.Ο Ψαρουδάκης δεν μετανόησε και δεν ζήτησε ποτέ του δημόσια συγνώμη για την υιοθέτηση ανθρωποβόρων συκοφαντιών μίσους από αισχρές πηγές, κατά αθώων που κατακρεουργήθηκαν από το Ναζισμό (και παλιότερα και από τη Βυζαντινή Εκκλησία), όπως επιτάσσει το Ευαγγέλιο που υποτίθεται ότι ασπαζόταν. Οι ερμηνείες είναι δυο. Ή παρέμεινε μέχρι τέλους παρανοϊκά τυφλός από μίσος, στο συγκεκριμένο ζήτημα ή απλά ήταν μια από τις άπειρες περιπτώσεις (ολότελα ιδιαίτερος μέσα στην ιδιόμορφη αντιφατικότητά του) αμετανόητων Χριστιανών υποκριτών. Η εντύπωση αυτή ενισχύεται αν παρακολουθήσουμε τη διαδρομή του. Μετά την αποτυχία του να εκλεγεί το 1974 συνεργαζόμενος ως ΧΔ με την κεντρώα ΕΚ-ΝΔ του Γ.Μαύρου,  εκλέχτηκε βουλευτής σε συνεργασία της ΧΔ με το ΠΑΣΟΚ (επικρατείας-1985), για να καταλήξει αποτυχημένος υποψήφιος-μέσω προσωπικής συνεργασίας-της ΝΔ στη Β΄Αθήνας το Νοέμβρη του 1989. Αν το θυμάμαι καλά, η ΧΔ, προς τιμήν της, τότε τον διέγραψε για αυτήν του την αυτονόμηση, εκλέγοντας στη θέση του τον κ.Μηλιαράκη, που είχε υπογράψει μαζί με τον πρώην αρχηγό του και με άλλους Κρητικούς (Κ.Μπαντουβάς, Μάνος Χάρης, παπα-Χιωτάκης κλπ) τον Απρίλη του 1977 διακήρυξη (περιοδ. «Μεσογειακή Αλληλεγγύη») στην οποία καταγγέλλονταν «οι ύπουλες σιωνιστικές δυνάμεις…που οδηγούν τη χώρα μας σε πλήρη χρεοκοπία..», άλλη μια προφητεία που επαληθεύθηκε ως προς τη χρεοκοπία, άρα είναι σωστή και ως προς τα αίτια της κλπ κατά τη γνωστή άλογη λογική ή «Se non è vero, è ben trovato». Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007, η ΧΔ συνεργάστηκε με τον Στέλιο Παπαθεμελή, υπερασπιστή του Μιλόσεβιτς, παλιό μέλος της, πολύ προσαρμοστικό πολιτευόμενο, που είχε χρηματίσει και βουλευτής των ΕΔΗΚ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (φωτ.2).

Ασφαλώς ο Ψαρουδάκης δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος που διώχτηκε για τις δημοκρατικές ιδέες του, όντας στην ουσία εχθρικός και άδικος προς τις ελευθερίες και τα δικαιώματα άλλων. Η ποικιλόμορφη μαρξιστική και κομμουνιστική Αριστερά για παράδειγμα, είναι γεμάτη από ανθρώπους αυτού του είδους, που γίνονται πραγματικοί τύραννοι και ληστές όταν και όπου παίρνουν την εξουσία. Ο εκπρόσωπος του ρωμέικου Χριστιανοσοσιαλισμού πέθανε τον Οκτώβρη του 2006 και στις 8 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, η τελική ταύτιση του πρώην αντάρτη με το εκκλησιαστικό κατεστημένο, επισφραγίστηκε από τον Χουντόδουλο και τη Σύνοδο με την υψίστη διάκριση της κρατικής Εκκλησίας, το Μεγαλόσταυρο του Απ.Παύλου. Οι παλιότερες βιβλικές ιερεμιάδες του κατά της διαφθοράς και του φιλοχουντισμού της Ιεραρχίας, είχαν ήδη πάει περίπατο.

2. Η αντιμνημονιακή, πατριωτική, αντιδυτική, χριστιανοσοσιαλιστική κλπ ΧΔ, που συνεργάζεται τώρα σε αντιευρωπαϊκό φιλορωσικό μέτωπο με τον τ.υπουργό του Τσίπρα, ψηφοφόρο του «μνημονιακού» (και όχι μόνο) κ. Παυλόπουλου, Παναγιώτη Λαφαζάνη, σεσημασμένου και αμετανόητου υπερασπιστή της δικαστικής ασυλίας των δολοφόνων των χιλιάδων αμάχων και των εκατοντάδων αγοριών της Σρεμπρένιτσα και με τον θαυμαστή του αρχιχασάπη Κάρατζιτς (και του άθεου τύραννου Χότζα και του φιλοχρυσαυγίτη Αρχιεπισκόπου Κύπρου,  και όχι μόνο) Γλέζο, κρύβει επιμελέστατα την αντισημιτική πτυχή του παρελθόντος του ιδρυτή και πρώτου Προέδρου της και σε κάθε περίπτωση, αν δεν την υιοθετεί απόλυτα, πάντως δεν την επικρίνει. Υποτίθεται πως η Χ.Δ. πιστεύει στο Χριστό, όμως προσποιείται ότι αγνοεί την θεμελιώδη εντολή του: «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Τι θα πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε για τη Χ.Δ. που επιλέγει τους ύμνους για τον τ.πρόεδρό της και τη λογοκριτική σιωπή για όσα τον ενοχοποιούν;

Κλείνω με το, νομίζω βασικό, ερώτημα: Όλη αυτή η συνάντηση Αριστερών και Χριστιανών «αγωνιστών» (ΛΑΕ-ΧΔ) στα ελληνικά αντιμνημονιακά πεδία όπου προεκτείνονται (και μέσω της Χ.Α.) οι ιερές ρωσικές καπιταλιστικές στέπες, τόσο προκλητικά πρόθυμων να κλείσουν τα μάτια σε οικείες ατιμίες, είναι τυχαία ή είναι η απολύτως αναμενόμενη συνάντηση των στρατιωτών δυο ετερόκλητων αθεράπευτων βουλησιαρχιών, οι οποίες υπηρετούν δυο παράλληλες ολοκληρωτικές μεταφυσικές νομοτέλειες της Ιστορίας; Για την ακρίβεια δεν έχουμε μόνο το μπέρδεμα των επιθυμιών με την πραγματικότητα, έχουμε και το κοινό μίσος κατά του δυτικού Ουμανισμού, κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την θρησκευτικού τύπου πίστη της ιδιοκτησίας της μιας και μοναδικής Αλήθειας, είτε μέσω των προφητειών του Παϊσιου και των αποκρυφιστικών χαλκευμένων φυλλάδων της τσαρικής Οχράνα, είτε μέσα από τα λενινιστικά τσιτάτα που αποστήθισαν παπαγαλίστικα, αυτοί οι συμπλεγματικοί επαγγελματίες Επαναστάτες,  που δεν μπόρεσαν να πάρουν ούτε το πτυχίο του Μαθηματικού.  Αυτή λοιπόν η ιδιοκτησία, γεννά την κοινή αντίληψη πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι η εξόντωση των Εβραίων (Αντίχριστων ή Καπιταλιστών, αναλόγως) ή η σφαγή των αγοριών της Σρεμπρένιτσα (που είναι Μουσουλμανάκια ή παιδιά φιλοαμερικανών, αναλόγως) και οι ανατινάξεις από τρελούς του Αλλάχ Εβραϊκών σχολείων, βρίσκουν τη ΧΔ και τους Λαφαζαναραίους σύμφωνους ή το λιγότερο απαθείς. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε αυτά. Ολόκληρος Σαρτρ έκανε πως αγνοούσε τα εγκλήματα των σοβιετικών και Κινέζων Κομμουνιστών, θύμα, αν και φιλόσοφος, της μεταφυσικής ανάγνωσης της Ιστορίας. Τι να περιμένεις λοιπόν από τον Παπαθεμελή ή από τον Στρατούλη; Aναρωτιέμαι επίσης τι είδους αλλαγή μπορούν να επαγγελθούν τα μικρά αυτά κόμματα, που είναι έκθετα σε τόσο ελέγξιμες συμπεριφορές ηγετικών στελεχών τους για τις οποίες ποτέ δεν ζητήθηκε και ποτέ δεν δόθηκαν εξηγήσεις, σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει να έχει τόσο ελαστική ηθική και αναζητεί για το αναπόφευκτο οικονομικό κατάντημά της ευθύνες πάντα στους «ξένους».

*

ΥΓ

Ο  Ψαρουδάκης ως αψεγάδιαστος αγωνιστής, παρουσιαζόμενος από τη μαοϊκή ΚΟΕ (τ.συνιστώσα ΣΥΡΙΖΑ), των βουλευτών-υποτακτικών της κρατικής Εκκλησίας Κοδέλα, Κυριακάκη,  Μεϊκόπουλου.