Το τέρας των Δημοψηφισμάτων απειλεί τις Δημοκρατίες

[Από τον Κλέωνα στον Φάρατζ]

Του Αναγνώστη Λασκαράτου
O Κλέωνας, ο γιός του βυρσοδέψη, ήταν για τον Αριστοφάνη ένας αγράμματος, χυδαίος, παραδόπιστος και δειλός, όλα αυτά κραύγαζαν από μίλια μακριά, τα έβλεπε και ο Θουκυδίδης, ο όχλος όμως δεν τα καταλάβαινε, για τον απλούστατο λόγο πως «το θηρίο του έμοιαζε» ή απλά το θηρίο τον κολάκευε και η κολακεία δεν χρειάζεται απόδειξη για να γίνει πιστευτή από τον αποδέκτη της. «Rule, Britannia! rule the waves/ Britons never will be slaves». Η Αγγλίδα νοικοκυρά πιστεύει πολύ εύκολα πως δεν αξίζει σε αυτήν την κληρονόμο της βρετανικής αποικιοκρατίας η μοίρα να πληρώνει τις συντάξεις των Ελλήνων τεμπέληδων και να θρέφει τα ορφανά της Συρίας. Με τον ίδιο τρόπο ο Κλέωνας έπεισε αρχικά τους Αθηναίους να σφάξουν τους Μυτιληναίους, χρησιμοποιώντας με επιστημονικό μέτρο όλα τα όπλα του λαϊκισμού, που ξέρει να παραπλανά τον μέσο ανόητο της σιωπηλής πλειοψηφίας, εφευρίσκοντας εχθρούς και μεταθέτοντας τη συζήτηση από τα δυσκολονόητα και ενοχλητικά βαθύτερα αίτια και τις προβλέψιμες επιπτώσεις των προβλημάτων, στα συμπτώματά τους, τα οποία εύκολα όλοι υφίστανται και αντιλαμβάνονται.

Ο Χίτλερ πήρε τον τίτλο του «Fuhrer und Reichskanzler» με το 88% του δημοψηφίσματος της 19^ης  Αυγούστου 1934. Ο γερμανικός λαός φορτώθηκε αυτόβουλα  έναν εγκληματία τύραννο και το χειρότερο, φόρτωσε στην πλάτη της ανθρωπότητας έναν ναζιστή επιδρομέα. Το δημοψήφισμα του 1938 στην Αυστρία έδωσε στην ενοποιητική πρόταση του Χίτλερ το 99,73%, ένα ποσοστό σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχο με την λαϊκή υστερία υπέρ του Anschluß. Τα 4 δημοψηφίσματα του Χίτλερ έγιναν η αιτία να μην ξαναγίνει δημοψήφισμα στη Γερμανία. Ο Φάρατζ, ο πολιτικός ξάδελφος του Καμμένου, που μαζί με τον Λαφαζάνη της Σρεμπρένιτσα διαπιστώνουν όλοι τους πως η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από γερμανική οικονομική Κατοχή, δεν είναι γιός βυρσοδέψη αλλά γιός χρηματιστή, η φυσιογνωμία του, οι τρόποι του όμως και τα λόγια του, θυμίζουν τον συμπλεγματικό Γερμανό μπογιατζή και τον Ιταλό σοσιαλιστή δασκαλάκο σύμμαχό του και χαϊδεύουν τα αυτιά της ζαλισμένης νεοελληνικής εκλογικής πελατείας: «Δεν κυβερνάτε εσείς την Ελλάδα. Η τρόικα κυβερνά! …η Ελλάδα βρίσκεται πλέον υπό ξένη κατοχή!» (makeleio.gr, ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, 15|01|2014 ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΞΕΦΤΥΛΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΣΑΜΑΡΑ Ο ΝΑΙΤΖΕΛ ΦΑΡΑΤΖ).

H ξένη Κατοχή, ο Πακιστανός δήμαρχος του Λονδίνου, o μαύρος δήμαρχος του Μπρίστολ (Μάης 2016-63%), τα προσφυγόπουλα της Συρίας, ο «κουτσός» Σόιμπλε, οι Εβραίοι καπιταλιστές, οι Αμερικανοί φονιάδες των λαών, η μαντάμ Μέρκελ (“go back της φώναζε ο γιός του εργολάβου της αφορολόγητης χουντικής Εκκλησίας, που τώρα που πρωθυπουργεύει τρέχει πίσω της σαν σκυλάκι), αυτοί φταίνε για το ελληνικό κατάντημα και όχι ο ελληνικός λαός που έφερε με τους εκπροσώπους του και με τις συμπεριφορές του, με τις ανοχές και τις συνενοχές του (που αδιόρθωτος τις συνεχίζει και σήμερα), την πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η Κομισιόν που δεν έλεγχε τις ρεμούλες (τώρα που το κάνει παραβιάζει την εθνική μας ανεξαρτησία), λες και δεν υπήρχαν στην Ελλάδα κόμματα, εφημερίδες, πολίτες, ΜΜΕ, δικαστές, εφοριακοί, αστυνομικοί, για να ελέγξουν, να προτείνουν, να διαμαρτυρηθούν. Το τι θα απαντούσαν οι κάτοικοι της κάποτε κραταιάς βασιλικής νήσου στο ερώτημα που τους έθεσε ένας αδύναμος πρωθυπουργός, ήταν σαφέστατο. Το ίδιο που απάντησαν και οι Έλληνες όταν ένας νεαρός ανεπάγγελτος τυχοδιώκτης ποδοπάτησε το Σύνταγμα με το παραπλανητικό δημοσιονομικό ερώτημα, στο οποίο η απάντηση που θα έδινε κάθε «σοφός» και «πάντα προδομένος» λαός ήταν αυτονόητα προβλέψιμη. Στα μάτια αυτών των ανθρώπων ο δικός τους εθνικός, πρωτόγονος, ανορθολογικός κρατικοπελατειακός καπιταλισμός, είναι προτιμότερος από έναν υπερεθνικό και πιο ορθολογικά δομημένο καπιταλισμό, που έχει αναπτύξει και κάποιες ευαισθησίες για αρκετά από τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τον κόσμο της φύσης. Όσοι αριστεροί βαυκαλίζονται, μπερδεύοντας-όπως κάνουν πάντα-τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα, πως η ταξική συνείδηση των συνειδητοποιημένων λαϊκών ανθρώπων απέναντι στην καπιταλιστική Ε.Ε. οδήγησε τη βρετανική ψήφο, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Ο φόβος του Πολωνού υδραυλικού, του Έλληνα ασθενή και του Αφρικανού ή Ασιάτη πρόσφυγα, ο γάμος των ομοφυλόφιλων που επέβαλε μαχητικά ο δεξιός Κάμερον (από το 2013, πολύ πριν συρθεί από την Ε.Ε. στην ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης ο Τσίπρας), όπλισαν το χέρι της αρνητικής ψήφου. Κανείς Λαπαβίτσας δεν θα μας πείσει πως η κόκκινη μπογιά που σημάδεψε τις πόρτες των καταλυμάτων των ξένων προσφύγων που ζητούσαν άσυλο στο Middlesbrough του Β.Γιορκσάιρ τον φετινό Γενάρη, ήταν έργο αλληλεγγύης Άγγλων κομμουνιστών και όχι ναζιστικά «κίτρινα αστέρια» στοχοποίησης. Η φωνή του Κλέωνα: «…ενδίδοντες απέναντί των από οίκτον, δεν αντιλαμβάνεσθε ότι η αδυναμία σας αυτή αποβαίνει επικίνδυνος διά σας, χωρίς να σας εξασφαλίζη την ευγνωμοσύνην…», όπως τη διέσωσε ο Θουκυδίδης (3.37.2, μτφρ. Ελ.Βενιζέλου) είναι η φωνή του αρχηγού του «Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου» (UKIP), όπως με τόση θρασύτητα αυτοπροσδιορίζεται.

Καρφί δεν του καίγεται του μέσου ψηφοφόρου της βρετανικής εξόδου ή του τερατώδους 62% του ελληνικού ΟΧΙ, για τα εργατικά, τα δημοκρατικά ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ενδιαφέρει μόνο η τσέπη του και τα χαμένα πελατειακά του προνόμια κι όποιος Έλληνας Αριστερός λέει το αντίθετο και σαλπίζει κιόλας ότι από αυτόν τον ετερόκλητο εσμό και άθυρμα των δημαγωγών θα αναδυθεί μέσα από ένα ντόμινο εθνικών διασπάσεων η σοσιαλιστική Ευρώπη, να τον υποπτεύεσθε ότι διαπραγματεύεται μυστικά με Χρυσαυγίτες και Ζαπατίστας Αγιορείτες, κάτω από το βλέμμα μιας γάτας των Ιμαλαϊων, τις ψήφους του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών. Το ποιοι σέρνουν τώρα το χορό του Βrexit σε όλη την Ευρώπη, είναι ορατό με γυμνό μάτι: Ο Φάρατζ, η Λεπέν, ο Κασιδιάρης, οι Ούγγροι, Αυστριακοί, Ιταλοί κλπ ακροδεξιοί ή απολίτικοι δημαγωγοί, οι κάθε λογής «φίλοι του λαού», οι νοσταλγοί της θανατικής ποινής, των «οικογενειακών αξιών» και του εθνικού αυταρχικού και ανεξέλεγκτου από τα ευρωπαϊκά Δικαστήρια, ασύδοτου Κράτους, τα φαντάσματα που βγήκαν από τα λαγούμια του μοναχικού παρελθόντος κάθε χώρας και ιδιαίτερα της βαλκανικής ανατολικής Δανιμαρκίας. Ακίζεται, άλλοτε χαμογελαστός έφηβος-άλλοτε τάχα περίφροντις και σύννους πατερούλης του «λαού», μπροστά στα κάμερες ο Έλληνας πρωθυπουργός, που έχει βρει τι πρέπει να μεταρρυθμιστεί, ο τρόπος εκλογής του Πρ.τ.Δημ. και που νομίζει πως οι δυσκολίες της Ε.Ε. θα τον διευκολύνουν σε νέους βαρουφάκειους εκβιασμούς και στα συνεχή παρανοϊκά και μικροπολιτικά μπρος-πίσω του. Νομίζει μαζί του τώρα ο μέσος κουτοπόνηρος Ρωμιός, πως οι οικονομικές δυσκολίες που αναπόφευκτα θα φέρει στην Ε.Ε. αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη, δεν θα τον επιβαρύνουν, αλλά θα ευνοήσουν με κάποιο μαγικό τρόπο την τσέπη του. Όμως το τι θα φέρουν αυτή η αναβίωση των εθνικισμών, του περονικού λαϊκισμού, του πνεύματος των ατομικών διασώσεων, καθώς και η άρνηση παραδοχής της πραγματικότητας στην Ευρώπη και στον κόσμο, αν μάλιστα στις ΗΠΑ εκλεγεί ο Τραμπ ως φυσικό ακολούθημα του Φάρατζ, κραυγάζει από μίλια μακριά, όσο κι αν δεν ακούγεται στη μικρόψυχη, παραλογιζόμενη και αχάριστη ‘πρώτη φορά αριστερή’ Νότια Δανιμαρκία, που μονίμως διαβάζει τις ειδήσεις ανάποδα και εκλαμβάνει το ακροδεξιό σύνδρομο της ύβρεως ως ριζοσπαστική χειραφετητική πράξη της εργατικής τάξης. Η φιλία των λαών, η συνεργασία των χωρών, η αλληλεγγύη των κοινωνιών, οι υπερεθνικοί συλλογικοί αγώνες για την εδραίωσή τους, αυτές οι αρχές είναι στο DNA της διεθνούς ανθρωπιστικής και δημοκρατικής Αριστεράς, γι’αυτές έπρεπε να παλέψει η ελληνική Αριστερά μέσα στην Ε.Ε., που πράγματι απειλείται από κερδοσκοπικές βουλιμίες, περιθωριοποιήσεις ανθρώπων και επικίνδυνες τάσεις ακραίας ηγεμονίας των Αγορών. Δεν έχει κανένα μέλλον ο εθνικός καπιταλισμός της δραχμής, οι απομονωμένες νησίδες εθνικής ευτυχίας υπάρχουν μόνο στο μυαλό του επί 23 χρόνια προνομιακού Ευρωβουλευτή Αλαβάνου, υποστηρικτή του Άβατου του Αγ.Όρους το οποίο απειλεί η αμαρτωλή Ε.Ε. Πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα; Ασφαλώς και ναι, το Δημοψήφισμα του ’74 έδιωξε τους Γλυξβούργους, να γίνονται λοιπόν με λογική και με μέτρο, για θέματα απλά και βατά στον μέσο πολίτη που συχνά ψηφίζει εκδικητικά, συνειρμικά ή στοχεύοντας αλλού, αλλιώς μπορεί να γίνουν εργαλεία καταπίεσης μειοψηφιών στα χέρια επιτήδειων ηγετών. Δεν πρέπει να γίνονται με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση όπως έκανε με άθλιο αποτέλεσμα η Σλοβενία το Δεκέμβρη του 2015 ή η Ελβετία το 2009 με την έκτοτε απαγόρευση (57,5!) ύψωσης μιναρέδων (γιατί όχι και καμπαναριών στις μουσουλμανικές χώρες;) ή όπως ζητούσαν υποκριτικά για το θρήσκευμα στις ταυτότητες οι Καραμανλής Β΄ και Χουντόδουλος, υπογράφοντας μάλιστα και μαζεύοντας υπογραφές(!), για να το ξεχάσουν αμέσως, μόλις ο πρώτος εκλέχτηκε πρωθυπουργός και μπορούσε να το προχωρήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ξυπνάει η κρυμμένη κακή φύση της πλειοψηφίας, που εχθρεύεται τις αδύναμες μειοψηφίες τις οποίες βλέπει σαν αποδιοπομπαίους τράγους και σπάνια βρίσκεται ένας Διόδοτος για να σώσει τους ηττημένους από τη σφαγή ή ένας Χριστός για να σταματήσει τον πάνδημο λιθοβολισμό της μοιχαλίδας και κανείς για να εμποδίσει τον αργό διαμελισμό του Νταμιέν, στερώντας τον βασιλιά και τον θεατή λαό από τη σαδιστική απόλαυση του μαρτυρίου. Για να κλείσω αυτήν την πτυχή, να ρωτήσω ποια τύχη θα είχαν οι μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ, αν τις είχε θέσει στην λαϊκή κρίση. Η Ιστορία είναι γεμάτη από Κλέωνες και τον θαυμάσιο Διόδοτο το γιό του Ευκράτη, το καύχημα του ορθολογικού δημοκρατικού ανθρωπιστικού πολιτικού λόγου, που οριακά (σχεδόν ισοψήφισε με τον Κλέωνα) αντέστρεψε την ορμή του Κακού, δεν τον ξέρει σήμερα στην Ελλάδα σχεδόν κανείς, το είδος του άλλωστε, είναι σε μεγάλη σπανιότητα. Δεν πρέπει να τίθενται δημοσιονομικά ερωτήματα, όπως έκανε παράνομα και εκ του πονηρού η τυχάρπαστη και αδίστακτη παρέα των ΣΥΡΙΖΕΛ. Δεν πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα πάνω σε πολύπλοκα ζητήματα όπως αυτό της Ε.Ε, όπου με εργαλεία τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και τα δημοσιονομικά προβλήματα, οι δημαγωγοί μπορούν να προκαλέσουν συμφορές με τη χειραγωγίσιμη λαϊκή βούλα. Για τους ίδιους λόγους που δεν γίνονται ψηφοφορίες μεταξύ συγγενών για την ακολουθητέα θεραπεία του ασθενούς τους, η Ε.Ε. πιστεύει στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που είναι χρέος των πολιτών να την ελέγχουν συνεχώς και να την κάνουν δικαιότερη, η «άμεση» απαιτεί προϋποθέσεις που δυστυχώς δεν υφίστανται. Ο πραγματισμός μας δεν περιφρονεί το λαό, που τον αγαπούν τάχα οι ετερόκλητοι χυδαίοι εξουσιομανείς λαϊκιστές δημαγωγοί και συνωμοσιολόγοι κόλακές του, που δεν δίνουν μισή δεκάρα για την παιδεία και την αρετή των πολιτών. Κάθε άλλο, ο πραγματισμός μας τον θέλει τον λαό οικονομικά αξιοπρεπή, καλύτερο άνθρωπο, ενημερωμένο, μορφωτικά ανώτερο, δίκαια ευτυχέστερο, πολιτικά ισχυρότερο, γνώστη των δημόσιων πραγμάτων και παρεμβατικότερο, αυτός είναι ο αυτονόητος στόχος κάθε έντιμης Δημοκρατίας που θέλει να δικαιώνει όλο και πιο πολύ την ονομασία της.