Noέμβρης, μνήμη της αγίας πόρνης και φόνισσας Θεοδώρας

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Benjamin-Constant Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα στο Κολοσσαίο.

Επιτρέψτε μου να τιμήσω την ιερή μνήμη της αγίας Θεοδώρας συζύγου αγ. Ιουστινιανού που μαζί με την επίσης φόνισσα αγία Θεοδώρα χήρα Θεόφιλου, αποτελούν τη ζωντανή απόδειξη πως και η Νέα Ρώμη μπορεί να καυχιέται για τις δικές της Αγριππίνες, Μεσσαλίνες και Ποππαίες. Γνωρίζοντας πως δυστυχώς θα βρεθούν διαδικτυακοί ομολογητές της Ορθοδοξίας για να αμφισβητήσουν ελαφρά τη καρδία (τη ντροπή!) την αγιοποίηση της Θεοδώρας Α΄, (το έχουν ήδη κάνει για την αγία Ειρήνη την Αθηναία εκτυφλώτρια του γιού της), τους παραπέμπω στο σχετικό κόμβο της «Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική».
(στο http://www.oca.org/FSlives.asp Search for a feast or saint by NAME: βάλτε «theodora» η Search by date βάλτε «November 14» )

Ο Ιουστινιανός ανακηρύχθηκε άγιος επί πατριαρχείας του αγ.Ιωάννη του Θ΄ και στην ελλαδική Εκκλησία η μνήμη του γιορτάζεται διακριτικά μαζί με αυτήν της συμβίας του στις 2 Αυγούστου («Αγιολόγιον Ορθ.Εκκλησίας», Μητρ. Σωφρόνιου Ευστρατιάδη, & Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλ. Ιστορία, 12, 31). Με τη χάρη του αγίου, ξεπεράστηκε το τυπικό κώλυμα πως έσφαξε 35.000 πολιτες στον Ιππόδρομο, για να αντιμετωπίσει την «Στάση του Νίκα» καθ’υπόδειξιν της αγίας Θεοδώρας, που την ώρα που ο άντρας της ετοιμαζόταν να το σκάσει δήλωσε πως θέλει να ταφεί φορώντας την πορφύρα, δηλαδή να πεθάνει ως βασίλισσα.. Ο ιστορικός Προκόπιος, που έγραψε στα κρυφά την ανέκδοτη Ιστορία του, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα το ιερό ζευγάρι. Ο Προκόπιος κατηγορείται από πολλούς ως εμπαθής ή και αντιφατικός αφού αλλιώς αναγκάστηκε να τα γράψει στα φανερά, όμως πολλές μαρτυρίες του υιοθετούνται και από άλλους και δεν φαίνονται παράταιρες στο γκραν γκινιόλ που λέγεται Ιστορία του Βυζαντίου. Στην απόκρυφη ιστορία του λοιπόν, αποκαλύπτει τα έργα του «άρχοντα των δαιμόνων», όπως αποκαλεί τον εστεμμένο φονιά, σκιαγραφόντας το διαστροφικό χαρακτήρα αυτού και της συζύγου του, δίνοντας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των αναρίθμητων εγκλημάτων τους: «Ο άνθρωπος αυτός έχει σκοτώσει τόσους πολλούς, που φαίνεται πως κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να πει τον ακριβή αριθμό τους ……χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι» (Ανέκδοτα, ιη΄, 1-6). Αλλά και ο Ευάγριος σημειώνει: «…κάτι άλλο υπέβοσκε στο χαρακτήρα του Ιουστινιανού, που ξεπερνούσε κάθε θηριωδία που μπορεί να βάλει ο νους». Ανάλογα πράγματα υποστηρίζουν και οι ιστορικοί Αγαθίας, και Ιωάννης ο Λυδός, που βασίστηκαν στον Προκόπιο, τον οποίο χρησιμοποίησαν ως πηγή και ο Θεοφάνης, ο Λέων ο διάκονος, η Κομνηνή, ο Χωνιάτης και πολλοί ακόμη.Ο ίδιος ο φίλος της Θεοδώρας ο Μέγας Ιεροεξεταστής Ιωάννης της Εφέσου της φορτώνει ένα νόθο παιδί που δεν το αναφέρει ο Προκόπιος. Αλλά και η κτηνώδης νομοθεσία του Ιουστινιανού, συμβαδίζει με τα λεγόμενα του Προκόπιου. Ο Γίβων και ο Βασίλιεφ, περισσότερο ο πρώτος, λιγότερο ο δεύτερος εμπιστεύονται τα «Ανέκδοτα», ενώ φυσικά ο εθνικός μας ιστορικός Παπαρηγόπουλος τα απορρίπτει. Το σίγουρο είναι πως πέρα από την όποια προσωπική του εμπάθεια ο Προκόπιος καταγράφει πολλές αλήθειες και γεγονότα.

Η Θεοδώρα ήταν μια πόρνη που έκανε στον Ιππόδρομο νούμερα με πάπιες που έτρωγαν καλαμπόκι από το αιδοίο της και εξελίχθηκε από ερωμένη του βασιλιά σε βασίλισσα, αφού προηγουμένως ως μαιτρέσσα ενός διοικητή αφρικανικής επαρχίας, σχετίστηκε με τους πατριάρχες Τιμόθεο Γ΄Αλεξανδρείας και Σεβήρο Αντιοχείας, οι οποίοι την επηρέασαν υπέρ του μονοφυσιτισμού. Είναι άκομψο να αναφερθούμε στις ακατανόμαστες σεξουαλικές επιδόσεις της αγίας αντιγράφοντας τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες που δίνει ο πικρόχολος Προκόπιος. Αρκεί να επισημανθεί πως στα δείπνα «επιδιδόταν σε ολονύχτια όργια με όλους μαζί τους συνδαιτημόνες», ενώ «δούλευε και με τις τρεις τρύπες μαζί και κατηγορούσε την φύση παραπονούμενη που δεν της είχε κάμει πιο φαρδιές και τις τρύπες των μαστών της…». Όχι άδικα λοιπόν, ο J.Korbler («Die Krebserkrankung der byzantinischen Kaiserin Theodora, Byzantium και History of Medicine; Neoplasms history (1974) στήριξε με σοβαρά στοιχεία την θεωρία πως το ιερό ζεύγος έπασχε από σύφιλη και πως η Θεοδώρα δεν πέθανε από

Η διάσημη καλλιτέχνις και διανοούμενη Μιμή Ντενίση, συγγραφεύς του βίου της Αγίας των φτωχών και ενσαρκώτρια στη σκηνή της ζωής της. Θέλω να πιστεύω πως οι ερωτικές σκηνές λογοκρίθηκαν.

καρκίνο όπως πιστεύεται. Η ταπεινότητά μου το απορρίπτει κατηγορηματικώς. Έχουμε αγίους επισκόπους και μοναχούς που πέθαναν από AIDS (Το «Πρώτο Θέμα»-20-3-2005, αναφέρθηκε και στην περίπτωση μακαριστού μητροπολίτη που δραστηριοποιείτο σε νυχτερινές εξορμήσεις στα πάρκα) αλλά από σύφιλη, όχι, κανείς άγιος δεν πέθανε, είναι συκοφαντία. Η Θεοδώρα, μια Εβίτα Περόν της εποχής της, δε λησμόνησε πως ήταν γυναίκα και πόρνη και της πιστώνεται από πολλούς μια φεμινιστική πολιτική που μαλάκωσε κάπως την Κόλαση που ζούσαν οι απόκληρες. Από εκεί και πέρα δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη βαρβαρότητα της εποχής της. Ο Ιουστινιανός, της είχε τόση αδυναμία που να την καθιστά συνυπεύθυνη για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο κομμάτι της συμβασιλείας τους. Ήταν μια αγράμματη γυναίκα με πολλά απωθημένα, που η εξουσία τη μέθυσε τόσο που δεν δίστασε για να την κρατήσει να βουτήξει τα χέρια της στο αίμα.

Το 527, πρώτη χρονιά της βασιλείας του, ο Άγιος που διαδέχτηκε τον αγράμματο και ευλαβή ορθόδοξο θείο του Ιουστίνο δολοφονώντας τον ενοχλητικό ύπατο Βιτιλιανό, εξέδωσε σκληρό διάταγμα κατά των αιρετικών (Μοντανιστές, Αρειανοί, Μονοφυσίτες αλλά και Ιουδαίοι) και εθνικών: «αιρετικόν γαρ πάντα καλούμεν, όστις μὴ της καθολικής εκκλησίας και της ορθοδόξου και αγίας ημών υπάρχει πίστεως». (Cod. Just. I 5, 12, 4). Ο Ιωάννης Μαλάλας, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εν τω αὐτώ δὲ χρόνω (529) διωγμὸς γέγονε Ελλήνων μέγας». Οι νόμοι των «Νεαρών» στρίμωξαν γρήγορα όλους τους ετεροδόξους και αλλόθρησκους στο περιθώριο, ενώ μπήκε λουκέτο στη Φιλοσοφικής Σχολή της Αθήνας, ο σχολάρχης της οποίας Δαμάσκιος και ονομαστοί φιλόσοφοι αναγκάστηκαν-τι τραγική ειρωνία- να το σκάσουν στην αυλή του Πέρση βασιλιά!

«Δε χωράει αμφιβολία», λέει ο Paul Lemerle, «ότι επί Ιουστινιανού αρχίζει η παρακμή της παιδείας». (Lemerle, P., Ο πρώτος βυζαντινός ουμανισμός, μτφ. Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου 1985, σελ. 68). Το κλείσιμο της Σχολής έχει και μια συμβολική σημασία, σηματοδοτώντας πως στο εξής οι εξ αποκαλύψεως μοναδικές αλήθειες απαγόρευσαν την έρευνα και την αμφισβήτηση.

Επηρεασμένος από τη Θεοδώρα, ο αυτοκράτορας διορίζει το μονοφυσίτη Σύρο Ιωάννη τον Ασιανό, μετέπειτα επίσκοπο Εφέσου ανιχνευτή και εξολοθρευτή αιρετικών Λεπτομερείς περιγραφές της ιεραποστολικής του δράσης αναφέρει ο Ιωάννης Εφέσου στο τρίτο μέρος του έργoυ του Εκκλησιαστική Ιστορία. Χιλιάδες ασπάστηκαν με τη βία το χριστιανισμό κατεδαφίστηκαν οι αρχαίοι ναοί, λεηλατήθηκαν τεμένη γκρεμίστηκαν αγάλματα. Στους 70.000 βαπτισμένους ο αυτοκράτορας κατέβαλε ένα χρηματικό ποσό. Πολλοί από τους εθνικούς σοφιστές, γραμματικοί ακόμη και συγκλητικοί, οδηγήθηκαν στο βάπτισμα με τη βία. [Stein, E., Histoire du Bas-Empire II. De la disparition de l’empire d’ Occident à la mort de Justinien (476-565), τόμ. 2 Paris – Bruxelles – Amsterdam 1949], Πυρπόλησε τα μέρη της λατρείας του Μοντανού και αναχώρησε για την Πόλη αφήνοντας τον συνεργάτη του Δευτέριο.

Τυφλωμένος και πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα από τους αγίους Ιουστινιανό & Θεοδώρα ο στυλοβάτης τους στρατηγός Βελισσάριος περιφέρεται σαν άλλος Οιδίπους. Φωτ. από το http://www.constantinople.org.uk/prints.htm

Το 546 διώχτηκαν οι επιφανείς εθνικοί, δάσκαλοι, γραμματικοί, σοφιστές, σχολαστικοί και γιατροί της πρωτεύουσας. Συλλήψεις, δικαστήρια, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εκτελέσεις. Τα γεγονότα τα περιέγραψε ο ίδιος ο Ιωάννης στο Β΄ μέρος της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. (Nau, Fr., «Analyse de la Seconde partie inédite de l’histoire ecclésiastique de Jean d’Asie», στο Revue de l’Orient Chretien, II -Paris 1897), σελ. 481-482. Επίσης Michael the Syrian, Chronicle, εκδ. και μτφ. J.B. Chabot -Paris 1899-1901, κεφ.9.24). Ο πατρίκιος Φωκάς, με διαταγή του αυτοκράτορα, αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο.

Ο χρονογράφος Μαλάλας μας δίνει μια συγκλονιστική περιγραφή γεγονότων που έλαβαν χώρα το 562. Τον Ιούνιο εθνικοί διαπομπεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη, ενώ τα βιβλία τους μαζί με τα αγάλματα των θεών παραδόθηκαν δημοσίως στην πυρά στο μέρος Κυνήγιο

Στον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα χρεώνεται η ανέγερση του τεμένους της Σοφίας του Θεού, που ποιος ξέρει πόσο κόστισε σε χρήμα και αίμα, αφού ακόμη και στην Ελλάδα του 2004, τα Ολυμπιακά έργα προκάλεσαν το θάνατο 15 εργατών, κυρίως μεταναστών. Ακόμη και οι ευσεβέστεροι των αναγνωστών μας θα παραδεχθούν πως η χριστιανική αγάπη, δεν αναγνώριζε εκείνη την εποχή εργατικά δικαιώματα (κατοπινά άθλια εφευρήματα του άθεου Μαρξισμού) και η ανθρώπινη ζωή δεν έξιζε μια δεκάρα για τους αγίους αυτοκράτορες, που είχαν δικαίωμα θανάτου πάνω στους υπηκόους τους. Στους Ορθόδοξους επισκέπτες μας που δε ντρέπονται να θεωρούν το περίλαμπρο τέμενος, αυτό το θέατρο των στέψεων των πιο άθλιων βασιλιάδων και πατριαρχών, ως κατοικία του Θεού (!), μεταφέρω το μπρεχτικό ερώτημα ενός σκεπτόμενου εργάτη:

«Ποιός έχτισε τη Θήβα την επτάπυλη; /Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά μόνο βασιλιάδων ονόματα/.
Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες κουβαλήσει;/ Και τη Βαβυλώνα που την κατέστρεψαν
πολλές φορές/ ποιός, τόσο πολλές φορές την έχτισε πάλι;…….».

Είναι λίγο αστείο πως οι πατριώτες θεωρούν την Αγιασοφιά ως τον νέο Παρθενώνα του Ελληνισμού, παραβλέποντας πως οικοδομήθηκε από έναν Αλβανό (Ιλλυριό) τύραννο και από την ακόλαστη γυναίκα του, την κόρη ενός αρκουδιάρη. Δεν παραγνωρίζω πως και για τον ελληνικό Παρθενώνα θα χύθηκε αίμα αθώων, αλλά ούτε ο γενναίος Περικλής ούτε η σοφή Ασπασία του ζούσαν μέσα στη χριστιανική χλιδή των βυζαντινών αγίων, ούτε παρίσταναν τους κήρυκες του ευαγγελικού λόγου, ούτε σφάζανε σαν τραγιά τους Αθηναίους πολίτες που μπορούσαν να φιλοσοφούν ελεύθερα και είχαν την ευκαιρία αντί για υποχρεωτικές ακολουθίες βαφτίσεων να ακούσουν από τον ηγέτη τους έναν αθάνατο Επιτάφιο..

Δείγμα της ορθόδοξης χρηστοήθειας είναι η στάση του αγιορείτη άγ. Νικόδημου (τέλη 18ου αι.), που αμφισβητώντας κατά πόσον ο Ιουστινιανός ανακηρύχτηκε άγιος, αδιαφορεί για το αίμα που έχυσε, και βρίσκει να κατηγορήσει τον Ιουστινιανό για αίρεση. Η αίρεση, αυτή μόνο ενοχλεί τους πατέρες. Ο Νικόδημος όμως είναι αχάριστος, γιατί ο Ιουστινιανός ενέπνευσε κάθε ευσεβή ηγεμόνα μέχρι σήμερα στον τρόπο με τον οποίο θα χειριζόταν τα περιουσιακά της Εκκλησίας. Το ακόλουθο απόσπασμα του Προκόπιου φαίνεται σαν να αφορά τους ευλαβείς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που μπούκωσαν με ιδιοκτησίες τον Εφραίμ.

«.. επέτρεπε στους ιερείς να παραβιάζουν πιό άφοβα τα δικαιώματα των άλλων και τους συνέχαιρε όταν καταλήστευαν τους ανθρώπους της περιοχής τους, πιστεύοντας ότι έτσι δείχνει ευσέβεια προς τα θεία. Όταν μάλιστα δίκαζε τέτοιου είδους δίκες, θεωρούσε ότι έκανε και έργο ευσέβειας, αν τα κατάφερνε να κερδίσει τη δίκη και να φύγει ανενόχλητος κάποιος που είχε αρπάξει, στ’ όνομα της πίστης, κάτι που δεν του ανήκε. Πίστευε πως η δικαιοσύνη συνίσταται στο να υπερισχύουν οι ιερείς από τους αντιδίκους τους. Αυτός ο ίδιος καμάρωνε μεταχειριζόμενος το παραπέτασμα της θρησκείας όταν οικειοποιούνταν με άνομα μέσα τις περιουσίες ζωντανών και νεκρών και τις αφιέρωνε αμέσως σε κάποιον ναό για να μην επανέλθουν ποτέ πια οι τίτλοι ιδιοκτησίας σε κείνους που είχαν υποστεί το άδικο. Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στον θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους……».

Ίσως να πει κανείς πως το τελευταίο με τους θανάτους δεν αφορά το πολιτικό μας σύστημα. Αρκεί όμως να σκεφθεί πόσοι πολίτες βασανίζονται ή πάνε στον άλλο κόσμο άδικα επειδή το ΕΣΥ υπολειτουργεί και εξαθλιώνεται (Το Αττικό νοσοκομείο κλείνει από έλλειψη προσωπικού) από απουσία πόρων και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν απέρριπταν (μόλις την περασμένη βδομάδα καταψήφισαν τη σχετική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ) τη φορολόγηση της αστρονομικής εκκλησιαστικής περιουσίας,. Ας μεταφράσει κάποιος τα ιερά βακούφια του Εφραίμ σε αξονικούς τομογράφους και σε νοσοκόμες…