Αλμπέρ Καμύ «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» Μετάφραση: Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Ρομπλέν, Εκδόσεις «Πατάκη» 2013, σελ. 490.
Του Θανάση Γιαλκέτση στην Εφημερίδα των Συντακτών
Στον «Επαναστατημένο άνθρωπο» ο Καμί προσπαθεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει την τραγωδία της εποχής του. Η εποχή του Καμί είναι η «εποχή των ιδεολογιών» και ταυτόχρονα η εποχή του μηδενισμού. Ενα χαρακτηριστικό του μηδενισμού είναι η αδιαφορία για τη ζωή –και ιδιαίτερα για τη ζωή των άλλων-, ενώ και οι ιδεολογίες προβάλλουν επιχειρήματα που δικαιολογούν το έγκλημα. Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις υποδουλώθηκαν κάτω από το λάβαρο της ελευθερίας ή εξοντώθηκαν στο όνομα της Ιστορίας και της Επανάστασης. Το ερώτημα που απασχολεί τον Καμί, και που εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σελίδα του «Επαναστατημένου ανθρώπου», είναι το πώς ο άνθρωπος που εξεγείρεται δίκαια εξοικειώνεται έπειτα με το έγκλημα και το γιατί οι επαναστάσεις κατέληξαν σε νέες δεσποτικές και τυραννικές εξουσίες. Προκειμένου να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, ο Καμί ερευνά όλες τις μορφές που πήρε η εξέγερση (μεταφυσική, ιστορική, καλλιτεχνική), καθώς και όλες τις παρεκκλίσεις τους.
Επισκοπεί έτσι την ιστορία της σκέψης και επανεξετάζει ιδέες, στοχαστές, ιστορικά γεγονότα, αναζητώντας τα κύρια υποδείγματα του εξεγερμένου ανθρώπου, από τον μυθικό Προμηθέα ώς τον Σαντ, από τον Σεν Ζιστ ώς τον Στίρνερ, από τον Νίτσε και τον Μαρξ ώς τον Μπακούνιν και τον Λένιν. Παραφράζοντας το καρτεσιανό Cogito ergo sum, ο Καμί διατυπώνει το «Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε». Μόνο με την εξέγερση ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει στο παράλογο και να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξή του. Η εξέγερση βγάζει τα άτομα από την απομόνωσή τους, γεννάει επικοινωνία και αλληλεγγύη, συνδέει τους ανθρώπους στην πάλη για την υπεράσπιση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της κοινής τους αξιοπρέπειας. Αλλά η εξέγερση μπορεί να παρεκκλίνει, οδηγώντας σε αποτελέσματα που την ακυρώνουν. Μπορεί να γίνει το άλλοθι για νέους τυράννους, να γεννήσει μια νέα σκλαβιά. Το κακό ξεκινάει από τη θεοποίηση της Ιστορίας, με την οποία οι κοσμικές ιδεολογίες αντικαθιστούν την παραδοσιακή θρησκεία.
Ο άνθρωπος που επιδιώκει να γίνει Θεός διεκδικεί αυθαίρετα το δικαίωμα ζωής ή θανάτου των άλλων. Αντιδρώντας στις φονικές καταχρήσεις της «επαναστατικής βίας» και του ολοκληρωτισμού, ο Καμί υπερασπίζεται την αξία της ανθρώπινης ζωής και της ελευθερίας. Στην ιδέα ότι το τίμημα για την εγκαθίδρυση του βασιλείου της ελευθερίας πρέπει να πληρωθεί με τη ζωή όσων θέλουν να διατηρηθεί η παλαιά κοινωνία, ο Καμί αντιτάσσει την ιδέα της εξέγερσης ως πάλης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για ένα κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δεν θα δολοφονούνται και δεν θα εξοντώνονται μαζικά, προκειμένου να επιτευχθούν πολιτικοί σκοποί.
Ο Καμί υπερασπίζεται την εξέγερση που ξέρει να σέβεται το όριο, το μέτρο, τον ηθικό κανόνα που ανακαλύπτει μέσα της και που, επομένως, από μηδενιστική εξέγερση γίνεται δημιουργική και από βίαιη γίνεται μη βίαιη. Οι επαναστάσεις προδίδουν το πνεύμα της εξέγερσης, γιατί στο όνομα του υπέρτατου Καλού, της μελλοντικής και μεσσιανικής ουτοπίας τους, υποτάσσουν τα μέσα στους σκοπούς, επιτρέπουν και δικαιολογούν κάθε βίαιη υπερβολή, αρνούνται την αξιοπρέπεια και την ομορφιά που είναι κοινές σε όλους τους ανθρώπους. Ο Καμί δεν υποστηρίζει ότι η θεωρία τού Μαρξ, αυτού του «προφήτη της δικαιοσύνης δίχως τρυφερότητα», οδηγεί λογικά και αναπόφευκτα στο σταλινικό καθεστώς. Υπογραμμίζει μάλιστα μια φράση του Μαρξ, η οποία «αρνείται για πάντα στους θριαμβευτές μαθητές του το μεγαλείο και τον ανθρωπισμό που του ανήκαν: «Ενας σκοπός που έχει ανάγκη από άδικα μέσα δεν είναι ένας δίκαιος σκοπός»».
Η έκδοση του «Επαναστατημένου ανθρώπου», το 1951, πυροδότησε μιαν από τις πιο ζωηρές θεωρητικο-πολιτικές πολεμικές της μεταπολεμικής περιόδου. Η πρόκληση και το «σκάνδαλο» έγκεινται στο γεγονός ότι ένας διανοούμενος της Αριστεράς, με αντιφασιστική δράση, όπως ο Καμί, σε μιαν εποχή που ο σταλινισμός βρίσκεται στο απόγειό του, καταγγέλλει χωρίς μισόλογα και χωρίς υποκρισίες τον αυταρχικό εκφυλισμό της ρωσικής επανάστασης και τα εγκλήματα του σοβιετικού κομμουνισμού. Κομμουνιστές, υπαρξιστές αλλά και σουρεαλιστές, δηλαδή σχεδόν όλοι όσοι κυριαρχούν στη γαλλική πνευματική σκηνή της εποχής, σπεύδουν να καταδικάσουν αυτό το βιβλίο, το οποίο αμφισβητεί ή επικρίνει τις διανοητικές πηγές της έμπνευσής τους, τις αρχές τους αλλά και τους τρόπους δράσης τους, μολονότι την ίδια στιγμή συνεχίζει να επικαλείται τις αξίες που και αυτοί θεωρούν θεμελιώδεις: την εξέγερση, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Με το πέρασμα του χρόνου πολλοί μύθοι διαψεύστηκαν και πολλές ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν. Οσοι ξαναδιαβάζουν σήμερα τον «Επαναστατημένο άνθρωπο» διαπιστώνουν ότι ο Καμί, που τότε πλήρωσε το τίμημα της διαφωνίας με την απομόνωση και τον εξοστρακισμό, είχε τελικά δίκιο απέναντι στους επικριτές του. [η υπογράμμιση δική μου]
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Συμπαθέστατος αυτός ο Καμύ.
Και πόσο χιουμορίστας:»εξέγερση που ξέρει να σέβεται το όριο».
Κεφίσαμε πρωί πρωί βρε αδερφέ!
εκεί σε θέλω Eklag 🙂 δεν είναι κι εύκολο, και σίγουρα καθόλου αστείο 😉
Λίγοι θα ξέρουν πως ο Καμύ σχετιζόταν με φιλία με το ζεύγος Άγγελου και Λητούς Κατακουζηνού, το σπίτι του οποίου λίγα μέτρα από την πλατεία Συντάγματος έχει γίνει μουσείο της ζωής τους και χώρος εκδηλώσεων ή παραστάσεων. Εκεί πουλιόταν και το βιβλιαράκι της Λητούς «Συντροφιά με τον Albert Camus». Πρόσφατα έγινε και η παρακάτω επιτυχημένη εκδήλωση. Παραθέτω την προαναγγελία της, έστω εκ των υστέρων έχει την αξία της.
http://www.culturenow.gr/24661/skies-kai-fws-anamnhseis-apo-ton-almper-kamy-sto-moyseio-aggeloy-kai-lhtws-katakoyzhnoy
«2 Δεκεμβρίου 2013
Σκιές και Φως: Αναμνήσεις από τον Αλμπέρ Καμύ, στο Μουσείο Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού
Το Μουσείο Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού παρουσιάζει την παράσταση , Σκιές και Φως: Αναμνήσεις από τον Αλμπέρ Καμύ, με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τη γέννηση του Αλμπέρ Καμύ.
Κατά την επίσκεψή του το 1955 στην Αθήνα ο Αλμπέρ Καμύ σε ηλικία 42 ετών και ήδη αναγνωρισμένος διεθνώς, φιλοξενείται στο σπίτι του Άγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού. Ανάμεσα στον Γάλλο φιλόσοφο και τη Λητώ Κατακουζηνού γεννιέται μια βαθιά φιλία που θα διαρκέσει ως τον πρόωρο θάνατο του Καμύ, το 1960.
Μέσα στο ιστορικό φιλολογικό σαλόνι του σπιτιού της Λητώς Κατακουζηνού, στον χώρο όπου οι δύο ήρωες γνωρίστηκαν και συνυπήρξαν, ζωντανεύει η ατμόσφαιρα και το πνεύμα από τα βιβλία του Καμύ, από το “Καλοκαίρι” ως τον “Επαναστατημένο Άνθρωπο” και τέλος τον “Ξένο”.
Μέσα από τις συζητήσεις των δύο φίλων, στην Αθήνα και το Παρίσι, αποτυπώνεται ανάγλυφη η κρίση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που χάρισαν στον Καμύ το Νόμπελ Λογοτεχνίας -και που παραμένουν σήμερα πιο επίκαιρες από ποτέ.
Το θεατρικό δρώμενο είναι βασισμένο στο αφήγημα της Λητώς Κατακουζηνού
“Συντροφιά με τον Αλμπέρ Καμύ”.
Συντελεστές
Θεατρική διασκευή: Σταύρος Στάγκος-Μαρία Αθήνη
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Κείμενο: Μαρία Αθήνη
Παίζουν:
Αλμπέρ Καμύ: Χάρης Μαυρουδής
Λητώ Κατακουζηνού: Ανδρομάχη Μαρκοπούλου
Αφηγήτρια-τραγούδι: Μάτα Καστρησίου
Αφηγητής: Αλέξανδρος Μυλωνάς
Κιθάρα: Μανόλης Λιανής
Φωτισμός: Προκόπης Δάφνος
Σκηνικά: Ασπα Καριώτογλου
Ενδυματολόγος: Ρένα Κοντογιώργου
Video Art: Μαρία Λάφη- Σταύρος Στάγκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Ψαρρού
Τοποθεσία: Μουσείο Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού, Αμαλίας 4, Αθήνα……….»
____________________
Συναφή θέματα,
εδώ:
http://www.emprosnet.gr/emprosnet-archive/c5995bff-7180-406d-8a6e-3dded5110d79
«Ο Αλμπέρ Καμύ στο Σίγρι…
22 Νοεμβρίου 2011 | Βαγγελιώ Χρηστίδου……..».
και εδώ:
http://www.catisart.gr/index.php/memorycards/1747–lr-.html
«Στην Οικία Κατακουζηνού ο Αλμπέρ Καμί «υποδέχτηκε» τον Θοδωρή Καλλιφατίδη
15 Οκτωβρίου 2013
………………
Αυτά έλεγε, μεταξύ των άλλων, ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλμπέρ Καμί στις 28 Απριλίου του 1955, προσκεκλημένος στην Αθήνα από τον ψυχίατρο – νευρολόγο Άγγελο Κατακουζηνό, πρόεδρο της Eλληνογαλλικής Πνευματικής Ένωσης. Ο Καμί ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας ανταλλαγής απόψεων γύρω από «Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού». Στη συζήτηση συμμετείχαν: Ο νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο παιδαγωγός, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος του 20ου αιώνα Ευάγγελος Παπανούτσος, ο καθηγητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Φαίδων Βεγλερής, ο λογοτέχνης Γιώργος Θεοτοκάς και ο ζωγράφος Νικόλαος Χατζηκυριάκος – Γκίκας υπό τον συντονισμό του Άγγελου Κατακουζηνού. Αυτή η συζήτηση καταγράφηκε από το μαγνητόφωνο του ποιητή, πεζογράφου, φωτογράφου και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκου, μεταφράστηκε δε και κυκλοφόρησε σε βιβλίο….».
Αλπιρέο.
ούτε εύκολο ούτε αστείο είναι να εντοπίζεις την »αστεία» πλευρά σε κάθε τι.
Αυτή που ούτως ειπείν αποδομεί τελικώς-ως και οφείλει-τα πάντα.
Επί του θέματος ειδικότερα:
»θα είχαμε πάει
ένα βήμα παραπέρα
εάν οι αριστεροί
αφιέρωναν την ίδια
προσοχή
στη δικαιοσύνη
απ’ ό,τι το αντίστροφο
όπως συμβαίνει
από πάντα»
(KNOFO/ποιήματα από την μπουζού-περ.ΤΕΦΛΟΝ,τευχ.10)
καλό απόγευμα!
Επομένως συμφωνούμε, είναι ένα σοβαρό θέμα, που αντιμετωπίστηκε όχι σοβαρά, και αυτή την αντιμετώπιση την αποδομούμε για να γελάσουμε και να μη θυμώσουμε πολύ, αυτό δεν εννοείς;
Φίλε Ρο,
Αν παράλληλα με την αναδημοσίευση κριτικών κειμένων για τον Επαναστατημένο άνθρωπο ξεκινήσεις και να τον διαβάζεις, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με το ρυθμό ανάγνωσής σου, θα πέσεις πάνω σε αυτό το σημείο:
Η εξέγερση ξεδιπλώνεται και στην ιστορία που απαιτεί όχι μόνο παραδειγματικές αποφάσεις αλλά και αποτελεσματικές ενέργειες. Παρά λίγο να δικαιωθεί το λογικό έγκλημα. Η επαναστατημένη αντίφαση αντανακλάται τότε σε φαινομενικά άλυτες αντινομίες , που οι δύο κυριότερες μορφές τους, στην πολιτική, είναι η αντίθεση βίας και μη-βίας από τη μια, και η αντινομία τής δικαιοσύνης από την άλλη. Ας προσπαθήσουμε να καθορίσουμε την παραδοξότητά τους. Η θετική αξία που περιέχεται στο πρώτο κίνημα εξέγερσης προϋποθέτει την απάρνηση της αρχής τής βίας. Έτσι η πρώτη συνέπειά της είναι η αδυναμία να σταθεροποιηθεί μια επανάσταση. Η εξέγερση σέρνει πάντα κοντά της αυτή την αντίφαση. Στο ιστορικό πλάνο η αντίφαση αυτή γίνεται πολύ περισσότερο έντονη. Αν παραιτηθώ απ’ την προσπάθεια να γίνει σεβαστή η ανθρώπινη ταυτότητα, υποκύπτω μπροστά σε κείνον που καταπιέζει, απαρνιέμαι την εξέγερση και επιστρέφω στη μηδενιστική συγκατάβαση. Ο μηδενισμός τότε γίνεται συντηρητικός. Αν απαιτήσω ν’ αναγνωριστεί αυτή η ταυτότητα για να υπάρχω, αρχίζω μια δράση που, για να πετύχει, προϋποθέτει τον κυνισμό τής βίας και αρνιέται τούτη την ταυτότητα και την ίδια την εξέγερση».
Τι περιγράφει εδώ ο βαθιά ανθρωπιστής, ειλικρινής ιδεαλιστής και καθ’ όλα έντιμος Καμύ; Με άλλες λέξεις και προσαρμοσμένες σε άλλες καταστάσεις, ένα από τα παράδοξα του Ράσελ (το δίλημμα που αντιμετώπισαν πολλοί ειρηνόφιλοι έναντι της επιθετικότητας του Χίτλερ). Δεν υπάρχει λύση, κι ας πίστευε (;) ο Καμύ ότι την είχε βρει, κι ας γράφεις εσύ μέσα στην καλή χαρά ότι «είχε τελικά δίκιο απέναντι στους επικριτές του». Το μη επιλύσιμο του διλήμματος το απέδειξε και θεωρητικά ο Γκέντελ: δεν υπάρχει κανένα σύστημα που να είναι ταυτόχρονα και πλήρες και συνεπές.
Αφού δεν υπάρχει λύση τι μένει; Μόνο η απόφαση (μέσα στις εναλλακτικές περιλαμβάνεται και η αυτοκτονία αφού ό,τι και να επιλέξεις ‘‘αμαρτάνεις’’). Κι έτσι, καθόλου μανιχαϊστικά, απλουστευτικά ή μηχανιστικά, αλλά μέσα από τη σκέψη του ίδιου τού Καμύ, καταλήγουμε σε αυτό:
Τα λέμε
ΥΓ Έγραψα πριν για τον «βαθιά ανθρωπιστή, ειλικρινή ιδεαλιστή και καθ’ όλα έντιμο» Καμύ. Είναι προσβολή στη μνήμη του να μη συμπληρώσω ότι έγινε το καταφύγιο πολλών παλιανθρώπων, οι οποίοι, στο όνομά του, δεν επιδιώκουν παρά τη διατήρηση της αδικίας και της βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων…
Μπα,
δεν νομίζω πως υπάρχουν τόσο δισεπίλυτα προβλήματα περί του πρακτέου και μάλιστα, για να μην χαθούμε στα αβυσσαλέα βάθη της φιλοσοφικής αοριστολογίας, στο πως π.χ. θα αντιμετωπίσουμε το Χίτλερ, γιατί πράγματι όπως έχουμε γράψει κι εδώ, οι καθ’όλα σεβαστοί τολστοϊανοί της ΕΣΣΔ αρνιόντουσαν να πάρουν τα όπλα και τότε ο Στάλιν τους έκλεισε την κοινότητά τους.
Ο πασιφισμός πρέπει να έχει σαν όριο το σημείο όπου η ουδετερότητά σου ή η απάθειά σου ή η σιωπή σου αρχίζει να βλάπτει αθώους.
Προκειμένου να προστατεύσουμε τα παιδάκια που βασάνιζαν οι ψυχανώμαλοι χιτλερικοί γιατροί, εγώ που δεν πατάω ούτε μυρμήγκι όσο μπορώ, θα τίναζα χωρίς ίχνος δισταγμού τα μυαλά του Χίτλερ στο αέρα και θα πέταγα μέσα στον πρώτο φούρνο που θά ‘βρισκα το δρα Μένγκελε.
YΓ
Παρενέβην, διότι ο κ.Ροϊδης απουσιάζει μέχρι τις 8 ή 9 μ.μ. σε συνάντηση με τη Διεθνή των Φιλελευθέρων.
Φίλε Λασκαράτε,
«Φιλοσοφικές αοριστολογίες»; Φιλοσοφικές αοριστολογίες είναι το απόσπασμα που παρέθεσα; Έχεις διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο; Πώς ξεπετάς έτσι με συνοπτικές διαδικασίες και τυλίγεις σε μια κόλλα χαρτί τον καημένο τον Καμύ; Πέφτω από τα σύννεφα! Άσε που δεν καταλαβαίνω γιατί περίμενες το σχόλιό μου για να καταθέσεις τις ενστάσεις σου. Οι ουμανιστικές αλλά αδιέξοδες και άνευ αντικρίσματος φιλοσοφικές θέσεις τού Καμύ είναι γνωστές.
Κατά τα άλλα, επί τής αρχής συμφωνούμε, όχι όμως και κατ’ άρθρο (= ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα αποφασίσουμε τα όρια και ποια είναι τα όρια των ορίων).
Τα λέμε
ΥΓ Με μένα ‘‘καθάρισες’’. Με τον Ρο να δω πώς θα ‘‘καθαρίσεις’’, όταν τελειώσει η σύσκεψη της Φιλελεύθερης Διεθνούς και διαπιστώσει ότι κοντεύεις να κάνεις το τσαρδί σας Γιακωβίνικη λέσχη! 🙂
«…Παρενέβην, διότι ο κ.Ροϊδης απουσιάζει μέχρι τις 8 ή 9 μ.μ. σε συνάντηση με τη Διεθνή των Φιλελευθέρων.»
Λασκαράτε, σε παρακαλώ να συμβουλέψεις το Ρο να μην κάνει παρέα με Φιλελεύθερους επειδή είναι πολύ κακά παιδιά.
Φιλελευθερισμός: με άλλα λόγια, αγελαία αποκτήνωση. Νίτσε
Σταύρο,
ο οικονομικός φιλελευθερισμός του μπλογκ, υπάρχει μόνο στην φαντασία των φίλων μας Leftg700.
πολύ καλή η Natalie
Αγαπητοί κύριοι,
δηλαδή τί θέλει να πεί ο οπαδός του ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ. Γιαλκετσής; Ότι ο Καμύ πίστευε στον συφιλιδικό Μαρξισμό, αλλά κατήγγελλε την διαστρέβλωσή του από τον πατερούλη Στάλιν; Άπαγε της βλασφημίας. Εσείς οι μπολσεβίκοι είσθε χειρότεροι από τους αστούς που το παίζουν χριστιανοί. Κι εκείνοι δηλώνουν ότι καλά τα είπε ο Χριστούλης, αλλά διέστρεψε την διδασκαλία του ο κακάσχημος Σαούλ και η Εκκλησία μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Μιλήστε ανοιχτά, κ. Ροΐδη: Συμφωνείτε με τις μαζοχιστικές αρλούμπες του αποτυχημένου Εβραίου Ραββίνου Τζέζους Μπεν Γιοζέφ και πιστεύετε ότι η Εκκλησία διέστρεψε το «αντιρατσιστικό» του όραμα; Συμφωνείτε με τις εβραϊκές παρλαπίπες του εγγονού Ιουδαίου Ραββίνου Καρόλου Μάρξ και πιστεύετε πως διέστρεψε την θεωρία του ο Στάλιν; Εδώ σε θέλω κάβουρα, που περπατάς στα κάρβουνα…
Reblogged this on anatolikoblog.
Σερτενμόν αν και δεν μπορώ να το πω μετά βεβαιότητος καθώς I do it my way.
Tην αποδομώ για να γελάσω με την ανεπάρκειά της να μεταβληθεί από ουτοπία σε πράξη
και για να θυμώσω πολύ με την ανεπάρκειά μου να τη μεταβάλω από ουτοπία σε πράξη.
Δεν είναι απλό καθώς πρέπει να δίνω παράλληλα και το στίγμα μου
όπως συμβαίνει με κάθε αποδομητή θέσεως και αντιθέσεως.
Το ένα ή το άλλο εξυπηρετεί θαυμάσια π.χ. τα κόμματα και σπανίως τους ψηφοφόρους
στους οποίους και ανήκω προς το παρόν μετά βεβαιότητος.
Παρατηρητές οι αστυνομικοί στη δολοφονία Φύσσα
Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν οι διάλογοι των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ με το κέντρο Αμεσης Δράσης κατά τα δραματικά λεπτά πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά
http://tvxs.gr/news/ellada/paratirites-oi-astynomikoi-sti-dolofonia-fyssa
Πάνοπλοι πυρηνάρχες της ΧΑ και ναζιστικοί χαιρετισμοί
Και παιδιά στη ναζιστική συμμορία χαιρετούν φασιστικά
Όλες οι φωτογραφίες
http://tvxs.gr/news/ellada/fotografies-me-panoploys-pyrinarxes-tis-xa-sta-xeria-ton-arxon
Eιναι ασχετο με το θεμα το σχολιο και δεν θαεπεκταθω πολυ αλλα κοιτα τι γινεται.
Ολο η ιστορια περι εγκληματικης οργανωσης στηριχθηκε στο οτι δηθεν ο φονος του Φυσσα ηταν προμελετημενος και οτι τον παρηγγειλε περιπου ο Μιχαλολιακος μεσω Λαγου κλπ.Αθελα τους τωρα τα υποχειρια της κυβερνησης αποδεικνυουν οι ιδιοι οτι αυτο δεν στεκει γιατι φαινεται οτι οι ιδιοι οι χρυσαυγιτες που ηταν στο επεισοδιο με την παρεα του Φυσσα πηραν τηλεφωνο την αστυνομια να παει εκει πριν βεβαια συμβει το μοιραιο.
Δηλαδη ειχαν σκοπο να σκοτωσουν τον Φυσσα κατοπιν εντολης του αρχηγου αλλα πηραν και την αστυνομια.Νομιζω καταλαβαινεις τι τεραστια γκαφα εκανε το οικονομικοεκδοτικο και δικαστικο κατεστημενο με αυτη την διαρροη των διαλογων.
Στην ΔΤ παντως που ξεπερνουν καθε αλλον στην λυσσα κατα της ΧΑ το αντιληφθηκαν και στα δελτια τους εχουν ηδη παραποιησει την αποκαλυψη και μιλουν για πολιτη που πηρε τηλεφωνο γιατι καταλαβαινουν οτι ουσιαστικα αθωωνει την οργανωση.
Ο Κουλογλου δεν το εχει παρει ειδηση ακομη ωστε να το παραποιησει και αυτος.
Εγω καλου κακου εχω παρει παντως σκρινσοτ γιατι το καθεστως θα προσπαθησει να ανασκευασει.
Ο,τι του φανεί του φασιστοφρενή..
Παράθεμα: Aλμπέρ Καμύ ή, η ηθική της εξέγερσης ΙΙ | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές