Αλαβάνος και Μαυρίκος: Παράνοια και θεατρινισμός

Ψευτοεπαναστατικά καραγκιοζιλίκια

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Το Μ.Α.Α. του κ.Αλαβάνου, ανακοίνωσε (13.2.2012): «…Ο Γαβριάς των «Αθλίων» του Βίκτωρα  Ουγκό, αν είχε κατέβει χθες στο Σύνταγμα, δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους».

Δεν θέλω να σχολιάσω τον περίεργο τσουβάλιασμα της Eurobank με το «Αττικόν», όχι πως δικαιολογώ βέβαια τον εμπρησμό της πρώτης, αλλά αυτή η ανόητη ταύτιση ξεπερνά τη συνήθη αριστερίστικη παράνοια και μπαίνει στα ιδεολογικά χωράφια του Πολ Ποτ. Έτσι κι αλλιώς ο παραλληλισμός με την εξεγερμένη Γαλλία του 1832 είναι ανιστόρητος, γεγονός που δεν οφείλεται στην άγνοια, αφού ο κ.Αλαβάνος είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος,  αλλά στην απουσία σοβαρότητας που διακρίνει τον άνδρα, ο οποίος έχει αποδείξει πως διαθέτει και μια σκοτεινή πλευρά. Θέλω να πω πως ο εγκωμιαστής των έσχατων αθλιοτήτων του Χριστόδουλου, ο θαυμαστής του τοκογλύφου και παρανοϊκού φονταμενταλιστή Μακρυγιάννη, ο υπερασπιστής του Άβατου του Αγίου Όρους, ο  «αναντικατάστατος» ευρωβουλευτής με τη μακρύτερη (23χρονη!) θητεία,  ο μεγαλοκληρονόμος γιός του κεντρώου υπουργού, δεν με πείθει ως κοινωνιολόγος των Ερυθρών Χμερ. Το   χαμίνι των Αθλίων του Βίκτωρα Ουγκώ, ήταν ένα άκακο παιδί που ποτέ του δεν θα κατέστρεφε περιουσίες αθώων ανθρώπων ούτε θα έστελνε εργαζόμενους στην ανεργία. Οι κουκουλοφόροι μας  ξέρουν να διαφεύγουν από τα νύχια των αστυνομικών του κ.Παπουτσή, αυτό με την αθωότητα του πάντα  ακάλυπτου πρόσωπου, έπεσε νεκρό από τις σφαίρες του βασιλικού στρατού.  Ο Ουγκώ νιώθει στοργή για τον αλητάκο του: «Το Παρίσι έχει παιδί και το δάσος το πουλί. Το πουλί είναι σπουργίτι, το παιδί είναι χαμίνι». Είναι αισχρότητα να παρομοιάζεται ο Γαβριάς με τα κατακάθια που εκβίαζαν καταστηματάρχες ή με τα κακομαθημένα παλιόπαιδα που εκδικούνται τον πλούσιο μπαμπά τους σπάζοντας τζαμαρίες ή καίγοντας βιβλιοθήκες. Σίγουρα  αν το σπίτι του κ.Αλαβάνου  έπεφτε θύμα των Βάνδαλων που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας, οι δηλώσεις του θα ήταν ολότελα διαφορετικές, παρά την αυτοκαταστροφική εφηβική του μετάλλαξη τώρα στα γεράματα. Ότι στρεψοδικίες κι αν υπάρξουν, η προσπάθεια της ανακοίνωσης να δικαιολογήσει με κοινωνιολογικά προσχήματα τη βαρβαρότητα συμμοριών είναι φανερή. Σε ένα άλλο επίπεδο, το  ΚΚΕ κυρίως και λιγότερο ο ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να δουν την ωμή πραγματικότητα, χρεώνοντας συνωμοσιολογικά τις καταστροφές κυρίως σε «παρακρατικούς», χαϊδεύοντας τη σχετική λαϊκή μυθολογία που έχει αναπτυχθεί με αφορμή υπαρκτές προβοκάτσιες κύκλων της Αστυνομίας, ιδίως προδικτατορικά. Όχι βέβαια πως δεν υπάρχει και η παρακρατική προβοκάτσια, η αστυνομική βαρβαρότητα και ανικανότητα και οι τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων, αλλά η πλειοψηφία των κουκουλοφόρων είναι προφανώς εκτός του ελέγχου τους.

Η Γαλλία του Λουδοβίκου Φίλιππου δεν έχει σχέση με την Ελλάδα του Λουκά Παπαδήμου του οποίου η κυβέρνηση, όσο κι αν δεν μας αρέσει, εμένα δεν μου αρέσει καθόλου,  πήρε μόλις προχτές την ψήφο των 2/3 της Βουλής, η οποία εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό, ο οποίος μάλιστα στις δημοτικές εκλογές, σε καθεστώς ΔΝΤ, επαναεπιβεβαίωσε αυτή του την επιλογή. Το Σύνταγμα το οποίο εκπόνησε ο βραδυφλεγώς αγανακτισμένος Συνταγματολόγος της «Σπίθας» (και της «Ελλάδας» του Τουρκοφάγου τ.υπουργού της ΝΔ που μέχρι χτες ζητούσε να του πληρώσει το Δημόσιο Ταμείο τα αναδρομικά της παχυλής του σύνταξης), ο κ.Κασιμάτης, δεν υποχρεώνει σε διάλυση τη Βουλή,  χωρίς την καταψήφιση της κυβέρνησης. Ο ελληνικός λαός σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, εκδήλωσε με τεράστιες πλειοψηφίες πάνω από 80% τη συμφωνία του με την υπάρχουσα συνταγματική τάξη και απέρριπτε τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις της Αριστεράς (μείωση υπερεξουσιών πρωθυπουργού, απλή αναλογική, δημοκρατικός έλεγχος στα ΜΜΕ κλπ).  Ας μην μπερδεύουν λοιπόν κάποιοι, που (πολύ σωστά έκαναν και) στήριξαν κάποτε την κυβέρνηση του τραπεζίτη Ζολώτα, τις επιθυμίες τους με τις συνταγματικές διατάξεις. Το μέγεθος των διαδηλώσεων κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου και των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι τέτοιο (παρά τη μυθολογία των δήθεν μεγάλων κινητοποιήσεων), που δεν μπορεί (προς το παρόν) να ρίξει την κυβέρνηση. Οι παλιότεροι μπορούν να συγκρίνουν μαζικότητες συγκεντρώσεων (1965) και ποσοστά απεργών και να αντιληφθούν πότε η λαϊκή οργή ρίχνει κυβερνήσεις. Σήμερα, όσο κι αν ο μέσος πολίτης αποφεύγει να κάνει δημόσια την αυτοκριτική του, όσο κι αν διαφωνεί με τα μέτρα της κυβέρνησης, όσο κι αν καταφεύγει στην κλασσική μέθοδο να αναζητά τους ενόχους στους «άλλους», στους «ξένους», στους «Δυτικούς»,  έχει την ικανότητα να αντιληφθεί (έστω ενδόμυχα) και τις ευθύνες που του αναλογούν και το πως δεν υπάρχει δυστυχώς  καμία εναλλακτική κυβερνητική πρόταση από τα υπάρχοντα κόμματα. Γνωρίζει πια το μέγεθος της ανικανότητας του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας και της διαφθοράς του δικομματισμού και μόνο κάποια δεξιά απομεινάρια παριστάνουν πως πιστεύουν ότι ο τελετάρχης των μνημοσύνων του Μελιγαλά, τα παιδί του Ε.Αβέρωφ, ο Κωλοτούμπας ο Β΄ που στις 12 παρά ένα λεπτό διέκοψε τη θεατρική του παράσταση, ο ρουσφετολόγος Μυστικοκονδυλιάρχης της χριστιανικής «λαϊκής» (σκληρά καπιταλιστικής στην ουσία της) Δεξιάς, ο ζήτουλας του σφιχτοχέρη Ρώσου πατριάρχη, θα σώσει τη χώρα. Μένει να δούμε πόσο θα πέσουν τα ποσοστά του τώρα που εν μία νυκτί αντάλλαξε το ρόλο του αντιμνημονιακού με τον αρχηγίσκο του Ορθόδοξου Συναγερμού, που προδομένος από τα φιλόδοξα και ξεπλυμένα στο κυβερνητικό πλυντήριο πρωτοπαλλήκαρά του, νιώθει πίσω του τώρα την καυτή ανάσα των χρυσαυγιτών Ναζίδων της βαλκανικής Βαϊμάρης και του κ.Καμμένου.

Ξεπερνώντας την προκλητική αμετροέπεια του Μετώπου του κ.Αλαβάνου,  το οποίο επιδιώκει την ενότητα της Αριστεράς δια της διασπάσεώς της, θέλω να σημειώσω το βαρύτατο ατόπημα του βουλευτή του ΚΚΕ κου Μαυρίκου να εκσφενδονίσει το μνημόνιο κατά του Βατοπεδινού  Μεγάλου Λογοκριτή και Συνταγματολόγου της Εκκλησίας, γεγονός το οποίο θα έπρεπε να είχε οδηγήσει στην απώλεια της βουλευτικής του έδρας. Η Αριστερά (και ειδικά το ΚΚΕ) ήταν πάντα βαθιά θεσμική γιατί είχε απόλυτη συναίσθηση της αξίας των αστικών δημοκρατικών θεσμών που κατακτήθηκαν και με το δικό της αίμα. Η απαξίωση της Βουλής δεν έπαψε ποτέ να είναι ο στόχος των φασιστών που και σήμερα ακόμη τη μουντζώνουν πλάϊ στους εγκάθετους παπάδες του μητροπολίτη Αμβρόσιου, φορώντας την προβιά του «Αγανακτισμένου» ή την υποτιμούν με χυδαίες ισοπεδώσεις, όπως οι «300 της Βουλής» κλπ. Η μετεμφυλιοπολεμική Δεξιά δεν σεβόταν ποτέ το Κοινοβούλιο. Οι  ΕΚΟΦίτες του κ.Μ.Έβερτ, όσο κι αν η «Αυγή» στη νεκρολογία του έκανε πως δεν το ξέρει, είχαν εισβάλει  και ξυλοκοπήσει βουλευτές το 1965  και Δεξιοί ήταν οι βουλευτές που έχουν γίνει πρωταγωνιστές χουλιγκανισμού μέσα στη Βουλή. Αναφέρομαι στην αρπαγή της κάλπης από τον βουλευτή Ιωαννίνων της ΝΔ κ.Λ.Καλογιάννη και στο σώου με την εικόνα του Χριστού με πρωταγωνιστή τον λαϊκοδεξιό κ.Γιακουμάτο.  Αν αύριο, ό μή γένοιτο, μπει η «Χρυσή Αυγή» στη Βουλή-ρινγκ και εκσφενδονίσει ο βουλευτής της  Τζακ Αντεροβγάλτης κάποιο τούβλο στο κεφάλι της κας Παπαρρήγα, τι θα πει τότε το ΚΚΕ; «Μόνο εμείς δικαιούμαστε να εκσφενδονίζουμε αντικείμενα στη Βουλή»; Ασκώντας άδικη και μάταιη βία ο κ.Μαυρίκος,  παίζει σε ξένο γήπεδο και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Όποιος διαθέτει επιχειρήματα (και η Αριστερά αν θέλει και αν ξέρει, έχει ολόκληρο οπλοστάσιο) έχει κάθε συμφέρον να υπάρχει ήπιο κλίμα για να ακουστεί. Ο Γ.Βότσης στη χτεσινή «Ε» των δημοσιογράφων, αναπολεί με νοσταλγία τον Ηλία Ηλιού που θα ήξερε να βάλει στη θέση του τον κ.Βενιζέλο. Ο ίδιος κάνει την αναπόφευκτη σύγκριση με τον «ταλαίπωρο Π.Λαφαζάνη που το έφερε η μοίρα να έχει το ίδιο πόστο με έναν Ηλία Ηλιού…». Νομίζω πως η εν ψυχρώ κίνηση του κ.Μαυρίκου,  προσβάλλει το κόμμα του που πάντα διέθετε ένα πολύ υψηλού επιπέδου κοινοβουλευτικό ήθος. Θεωρώ πως ήταν μια κίνηση που απευθυνόταν σε θερμόαιμους «αριστερούς» οπαδούς, οι οποίοι συγχέουν την επαναστικότητα με το χουλιγκανισμό. Ο κ.Μαυρίκος δεν έχει βρει να πει μια λέξη για να καταγγείλει τη λογοκρισία Βενιζέλου στο Outlook για χατήρι της Εκκλησίας, την προστασία που παρείχε ο ίδιος στο Βατοπέδι, τη σιωπή και τα τερτίπια του Συνταγματολόγου στη μάχη των ταυτοτήτων, την προστασία του στις αργομισθίες των παπάδων. Δεν ξέρει να μιλάει, ξέρει όμως να εκσφενδονίζει. Να υποθέσω πως δικαιούμαι κι εγώ να πετροβολήσω το «Σπίτι του λαού» (χτίστηκε και με εισφορές μου), αγανακτισμένος για τη συμπάθεια του ΚΚΕ προς τα ανθρωπόμορφα κτήνη του ΚΚ Β.Κορέας, τα οποία περιέργως δεν εξοργίζουν τον οξύθυμο διεθνιστή κ.Μαυρίκο, του οποίοι οι ευαισθησίες σταματούν στα ελληνικά σύνορα;

Σήμερα δυστυχώς, το ΚΚΕ  είναι ένα κόμμα που αρνείται να υποστεί τον έλεγχο των οικονομικών του, ένα κόμμα με μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα, με κρατική χρηματοδότηση το ίδιο και με μεγάλη τραπεζική δανειοδότηση οι παραπαίουσες επιχειρήσεις του, με (αναγκαστικά) σκληρή εργοδοτική στάση, με χαρακτηριστική συμμετοχή στη συγκάλυψη των προσωπικών οικονομικών σκανδάλων των αστών πολιτικών (με το γελοίο πρόσχημα ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί ένεκα του μείζονα στόχου της ανατροπής του καπιταλισμού) και των σκανδάλων της Εκκλησίας, το οποίο αρνείται να αποδοκιμάσει τη διαφθορά του υπάρξαντος σοσιαλισμού και την κτηνωδία της Β.Κορέας, ένα κόμμα που ανέχεται τη συνεργασία της κας Κανέλλη με τον αντισημίτη μητροπολίτη «Χρυσής Αυγής» κ.Σεραφείμ.  Κατά συνέπεια δεν δικαιολογείται αυτή η βίαιη «αγανάκτηση» του  κ.Μαυρίκου, για να εξευμενίσει τους «επαναστάτες» της ακροαριστεράς, που απαιτούν από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ να αποσυρθούν από τη Βουλή, να προβούν δηλαδή σε μια πράξη θεσμικής εκτροπής που θα βυθισει τη χώρα στο χάος και θα ευτελίσει ακόμη περισσότερο την πολιτική σκηνή. Θα μπορούσε ο κ.Μαυρίκος, αν έχει στ’αλήθεια αγανακτήσει,  να ρίξει ολόκληρες βόμβες στη Βουλή αν άγγιζε επίμονα και συστηματικά τους κ.κ.Σαμαρά-ΓΑΠ (Μυστικά κονδύλια), τους ΓΑΠ-Tρεπεκλή (C4I), την ατιμωρησία Τσουκάτου, τη διαφθορά της Δικαιοσύνης, τα αίσχη της Εκκλησίας, τους υπερεξοπλισμούς, τους καταθέτες της Ελβετίας, το πραγματικά «Πόθεν» έσχες των πολιτικών, τους διεφθαρμένους εφοριακούς-γιατρούς-υπάλληλους Πολεοδομίας, αλλά το σπορ των άσφαιρων δισκοβολιών στο κεφάλι του κ.Βενζέλου και η μάχη κατά των ανεμόμυλων του διεθνή Καπιταλισμού δεν του αφήνουν τόσο χρόνο. Δεν με πείθει λοιπόν η βία του κ.Μαυρίκου, όπως δεν με πείθει ο όψιμος οδυρμός του αρχιεπισκόπου Σκρουτζ της Βαβυλώνας και οι παρλαπίπες του θαυμαστή του, του αριστερού πατριώτη Στάθη.

Κλείνω με απόσπασμα συνέντευξης της Ζακλίν ντε Ρομιγί (‘ΤΑ ΝΕΑ’, 14.7.2010), που εξηγεί θαυμάσια τις φραντζόλες της εξ υψωμάτων Εκάλης κας Κανέλλη και τους παλιμπαιδισμούς των κ.κ.Μαυρίκου και Αλαβάνου:

«Το να µάθεις να σκέφτεσαι, να κρίνεις, να είσαι ακριβολόγος και να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ανταλλάσσεις  ιδέες, να ακούς τον άλλον σηµαίνει ότι είσαι ικανός να κάνεις διάλογο. Είναι ο µόνος τρόπος για να µετριάσεις τη βία που ορθώνεται γύρω µας. Οι λέξεις είναι το φρούριο που προφυλάσσει από την κτηνωδία.  Όταν δεν γνωρίζουμε, όταν δεν µπορούµε να εκφραστούμε, όταν χειριζόσαστε τα πράγµατα κατά προσέγγιση όπως κάνουν πολλοί νέοι σήµερα, όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά για να ακουστούν, όταν ο λόγος δεν είναι επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής, τότε δεν µένει παρά η γροθιά, το ξύλο, η τυφλή βία. Κι αυτή απειλεί να στραγγαλίσει τον δυτικό, ανθρωπιστικό ιδανικό µας κόσµο».

Έρχεται πολύ τυφλή βία, όλοι μας το νιώθουμε, αλλοίμονο αν αυτοί που πρέπει να μας προστατεύσουν από αυτή της δώσουν άλλοθι και την τροφοδοτήσουν. Είναι ώρα ευθύνης για την Αριστερά να ορθώσει το ηθικό της ανάστημα και να συνεισφέρει με δικαιότερες υλοποιήσιμες προτάσεις και με σοβαρούς αγώνες στην αφύπνιση και ενεργοποίηση των θετικών στοιχείων του λαού μας στη μακρόχρονη πορεία της εξόδου της πατρίδας μας από την κρίση. Κάποτε σαν ανέκδοτο κυκλοφορούσε το γεγονός πως κάποιος μαθητής είχε γράψει πως τη σημαία στην Ακρόπολη τη σήκωσε ο Απόστολος Γκλέτσος, σήμερα αν δεν προστατεύσουν οι φίλοι του τον ήρωα της Αντίστασης, το όνομά του θα συγχέεται όλο και περισσότερο με αυτό του δημάρχου της Στυλίδας, αν δεν προστατεύσει η Αριστερά τον εαυτό της από τους λαϊκισμούς, αν δε φορέσει την πανοπλία του ορθού Λόγου, θα βρεθεί να φωνάζει στην ίδια όχθη με την «Αυριανή» και τον κ.Π.Καμμένο.

…
ΥΓ
Ο Αλ.Τσίπρας αντί να απαντήσει παλληκαρίσια πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να προκαλέσει με ανώμαλο τρόπο εκλογές μέσω της παραίτησης των βουλευτών του, αυτογελοιοποιείται (ακούστε τον από το 06:20) αρνούμενος να κατονομάσει όταν τον στριμώχνει (όχι όσο θα έπρεπε) ο δημοσιογράφος, τις μυστηριώδεις «τεχνικές μεθόδους-σκέψεις-ιδέες» που υπάρχουν για να επιτευχθεί αυτό. Όμως ο τόπος χρειάζεται, όσο ποτέ άλλοτε τελευταία, καθαρές και τίμιες κουβέντες.