Η πατριδότσαρκα του Sir Basil

Προάγεται σε Λόρδο της Κοινοτοπίας

Από τον ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ

Βασίλειος Μαρκεζίνης, Η Ελλάδα των κρίσεων. Ένα προσωπικό δοκίμιο, Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 432
«Η πλήρης ανάκαμψη της Ρωσίας, όμως, θα περιλάμβανε (…) την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής». Β. Μαρκεζίνης

1.
[Πρεμιέρα στο Σερ-άι] Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Νέου Αγαθάγγελου, του 65χρονου τότε «Sir Basil», έγινε με μια «ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ» της εφημερίδας Το Βήμα, της 29ης Μαρτίου 2009, με τίτλο: «Σε αναζήτηση του νέου [sic] και των νέων. Μια επισκόπηση ζωτικών θεμάτων της εποχής μας». Επρόκειτο για ένα ένθετο 32 σελίδων (!), περίληψη του οποίου είχε παρουσιάσει ο πονήσας στο Megaron Plus δέκα ημέρες νωρίτερα, σε ομιλία του την οποία «[τ]ου ανέθεσε ο Χρήστος Λαμπράκης»[1]. Αποκαλυπτικό της γλώσσας του είναι ότι μίλησε επανειλημμένως για «τη χώρα μου»! Λ.χ. «…δεν μπορώ να βρω κανένα ανιδιοτελές σημάδι αμερικανικής φιλίας απέναντι στη χώρα μου επί εξήντα τουλάχιστον συναπτά έτη». Αφού ισχυρίσθηκε ότι «οι Αμερικανοί είναι οφειλέται μας και όχι εμείς εκείνων!» μας αποκάλυψε «μία δυσάρεστη αλήθεια», ότι θα πρέπει να ντρεπόμαστε που «η Αμερική μάς εκμεταλλεύεται τόσο εύκολα». (Δεν διακρίνουμε αν η ιερά πατριωτική αγανάκτησις έγκειται στο «εκμεταλλεύεται» ή στο «τόσο εύκολα»…). Έθεσε δε «αμείλικτα» ερωτήματα ως απόγονος του Μεγαλέξανδρου: «Στάθηκαν ποτέ [οι Αμερικανοί] αλληλέγγυοι στο ζήτημα της ΠΓΔΜ;»[2]. Μίλησε ακόμη για τη «δουλική υποταγή» των Ελλήνων πολιτικών: «Τόλμησε να ενοχλήσεις τον τοπικό αμερικανό Πραίτορα και οι όποιες πιθανότητές σου για ανάρρηση στην εξουσία εξανεμίζονται μια και καλή!». Ευτυχώς όμως η «Αμερική όλο και περισσότερο εξασθενεί». Οπότε, κατά λογική ακολουθία, οι πιθανότητες «ανάρρησης» κάθε πικραμένου γίνονται μεγαλύτερες.

Η παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου του Sir Basil έγινε πριν από 7 μόλις μήνες στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», με οικοδεσπότες τους Πάνο και Μαριλένα Λασκαρίδη (με τους οποίους τώρα είναι δυσαρεστημένος λόγω της αναβολής της παρουσίασης του νέου πονήματός του για λόγους ασφαλείας: ένας Σερ δεν σηκώνει αναβολές στον εθνοσωτήριο λόγο του). Τώρα επρόκειτο να αποκαλύψει συνωμοσίες σαν αυτή που περιγράφει με τον χάρτη της σελίδας 339 του βιβλίου του: προσάρτηση από την πΓΔΜ της Κεντρικής Μακεδονίας (χάνουμε και τη Θεσσαλονίκη και το Άγιον Όρος!) και δημιουργία «μουσουλμανικού κρατιδίου Θράκης». Σαμαράς και επιθετικά άρματα BMP-3 από τον Πούτιν, η μόνη λύση…

Στο ανοικονόμητο πλήθος ασυνάρτητης παράθεσης κοινοτοπιών, ανακριβειών και ανοησιών (nonsense, για να εξηγούμεθα), ξεχώριζε το «διά ταύτα»: «…εγώ χαίρομαι που μία νέα Ρωσία αναδύεται σιγά-σιγά σαν ένα αντίπαλο δέος. Μία Ρωσία με την οποία ελπίζω να ενισχύσουμε στο μέλλον τους δεσμούς μας». Είναι ανυπόκριτος ο θαυμασμός του για την «πυγμή του Πούτιν» (αναφερόταν τότε στη στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία) – με την ταυτόχρονη χαιρέκακη επισήμανση της «προφανούς ευρωπαϊκής αδυναμίας». Αναρωτιέται κανείς πόση τύφλωση ή πόση κολακεία ενός ολόκληρου Σερ χρειάστηκε για να τυπωθούν όλες αυτές οι παιδαριολογίες στην πολυσέλιδη «ειδική έκδοση» του Βήματος – εκτεινόμενες από ευτελείς ρητορείες για την Σέρ-τικη «καρδιά μου [που] πονάει για την ατυχή ή ατυχήσασα[3] φοιτήτρια» του Πανεπιστημίου Αιγαίου η οποία «μόνο μία από τις έντεκα δουλειές που έκαν[ε] είχε κάποια σχέση με το αντικείμενο των σπουδών» της έως και την «Κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού» και τα ανήθικα «μπόνους»!…
Ποτέ, απ’ όσο γνωρίζω, δεν παρασχέθηκε σε κάποιον τόσος χώρος στον ελληνικό Τύπο για να διακηρύξει τις απόψεις του· ούτε καν λ.χ. στον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν διατέθηκε τόσος χώρος όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974 ούτε παλαιότερα στον Ελευθέριο Βενιζέλο όταν διπλασίαζε τη χώρα. Ή ακόμη κατά την κήρυξη ενός μεγάλου πολέμου ή την Απελευθέρωση δεν δημοσιεύθηκε τέτοιας έκτασης «μανιφέστο» ή διακήρυξη (παρά μόνο η, μικρότερης πάντως έκτασης, διακήρυξη της «Σπίθας»[4] (Ίσκρα) του ομόδοξου σήμερα τού Σερ, Μίκη Θεοδωράκη από την Ελευθεροτυπία)[5]. Ούτε καν το (πολύ μικρότερο σε έκταση) αλλά εξαιρετικά σημαντικό για τη ζωή όλων μας Μνημόνιο, [δεν] δημοσιεύθηκε ολόκληρο στον ελληνικό Τύπο. Όμως εδώ επρόκειτο περί του σατανικότερου τεστ για το επίπεδο των μπόσηδων (bosses) των μέσων «ενημέρωσης». Για να συλλάβει κανείς το ιλιγγιώδες βάθος της σκέψης του Σερ, αρκεί να παρατηρήσει ότι ενώ αφιερώνει στο θέμα της Διαφθοράς –ή για την ακρίβεια, όπως γράφει, στις «φήμες περί διαφθοράς»!– μια ολόκληρη ενότητα, καταλήγει: «Ειλικρινά θαυμάζω τους συμπατριώτες μου που αντιμετωπίζουν επί τόσο καιρό καθημερινά αυτά τα φαινόμενα με στωικότητα». Κι εμείς με τη σειρά μας ειλικρινά θαυμάζουμε τον Micromégas συμπατριώτη Μας που κρατήθηκε κάποιες δεκαετίες έξω από τη «χώρα Του» για να έλθει να μας πει αυτά –και τοιαύτα– τα επικούρεια.

2.
[Λαϊκές απογευματινές στου Μπαρμπαγιώργου και στης Μάνιας] Βέβαια, μετά τη «μικρο-μεγαλειώδη» πρεμιέρα του από το Βήμα, όπου φαίνεται ότι έστω και με καθυστέρηση ευτυχώς κατάλαβαν το περιεχόμενο του ανδρός, σειρά είχε το Έθνος του Γιώργου Μπόμπολα, οι κολακείες προς τον οποίο υπήρξαν προφανώς απαραίτητες για τη συνέχεια της επέλασής του στα ελληνικά ΜΜΕ. Εκεί ασχολήθηκε εργολαβικώς με την εξωτερική πολιτική, καταγγέλλοντας το Υπουργείο Εξωτερικών ότι «ακολουθεί δουλικά τις αμερικανικές προσταγές» –Yes, Sir!– και την τότε υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη για «τις υπουργικές γονυκλισίες προς τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα». Με την Εγωτική δε μετριοφροσύνη που τον διακρίνει, δηλώνοντας ότι παρ’ όλο που δεν έχει τη γενειάδα του προφήτη (για τη στόφα ούτε λόγος), «προφητικά» ζητούσε την ελληνορωσική συνεργασία, προβάλλοντας επίσης, με κακόγουστους σεξιστικούς όρους και υπαινιγμούς, την «πολυγαμική πολιτική της Τουρκίας», καταλήγοντας με το βαρύγδουπο κουραφέξαλο: «Εάν οι Έλληνες παίρνουν κάτι στα σοβαρά, είναι η περηφάνια τους και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους[6]. Οποιοσδήποτε παίζει απερίσκεπτα με αυτά τα δύο πράγματα στο τέλος θα πληρώσει. H Τουρκία αποτελεί πρότυπο πολυγαμικής πολιτικής, έχοντας επαφές σχεδόν με τους πάντες. Κατάφερε να κάνει τους Αμερικανούς να επιστρέψουν γονατιστοί και να της ζητήσουν συγνώμη»[7]. Ωστόσο, «θα χρειαστεί να περάσει χρόνος –αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θα επιτύχει κάποτε η τουρκοϊρανική συμμαχία [;!]– για να συνειδητοποιήσουν η Αμερική και η Μεγάλη Βρετανία τι τέρας έχουν γεννήσει» (σ. 270). Άλλος είναι πολυγαμικός, άλλος γεννοβολάει!

Μετά λοιπόν από αλλεπάλληλες εμφανίσεις του στο Έθνος, «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου» άρχισαν να συναγωνίζονται ποιο θα φιλοξενήσει τις paps (στα ελληνικά έχουμε μια άλλη, ομόρριζη λέξη) των άρθρων του Σερ είτε κάποια συνέντευξή του –δεν ξέρει κανείς αν τους γοήτευσε ο τίτλος, η μορφή, η εκφορά του λόγου ή το εν γένει περιεχόμενο του Σερ ή –το πιθανότερο– αν στα φληναφήματά του είδαν, ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, την επιβεβαίωση των δικών τους. Από τις στήλες της ναυαρχίδας του αντιιμπεριαλισμού Ελευθεροτυπίας επίσης παρουσίασε διάφορες φαντασιώσεις περί ΑΟΖ και άλλα εθνικοπατριωτικά.

[…]

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια στο ARB, σας φτιάχνει το κέφι!