Ορθοδοξία κατά Μαρτύρων Ιεχωβά [1]

Το μίσος της Εκκλησίας του δικέφαλου αετού

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Οι λεγόμενοι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά (στο εξής Μ.Ι.), κατά τους εχθρούς τους Χιλιαστές, είναι μια χριστιανική αίρεση 7 εκατομμυρίων περίπου πιστών διάσπαρτων σε όλο τον κόσμο, με μια πολυεθνική κατανομή που θα τη ζήλευε η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία εντοπίζεται γεωγραφικά σε συγκεκριμένες εθνικές αλληλομισούμενες Εκκλησίες και φατρίες. Τρία από τα χαρακτηριστικά των Μ.Ι. είναι η άρνηση στράτευσης, η πολιτική ουδετερότητα και η συλλογική άσκηση της Ιεραποστολής.

Η στάση των πρώτων Χριστιανών απέναντι στα ζητήματα της στράτευσης και του πολέμου, δεν ήταν τόσο αντιμιλιταριστική και φιλειρηνική όπως έχει επικρατήσει να θεωρείται μέσα σε ένα κλίμα υπερβολικής εξιδανίκευσης του πρώιμου Χριστιανισμού ο οποίος από ενωρίς έδωσε δείγματα ενός επικίνδυνου φονταμενταλισμού. Υπενθυμίζω πως ένα από τα πρώτα ζητήματα που απασχόλησαν την αποστολική Εκκλησία ήταν το γελοίο θέμα της περιτομής των ανδρικών αιδοίων. Πέρα λοιπόν από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις αρνητών στράτευσης του μαρτυρολογίου, πέρα από τα επιχειρήματα του Τερτυλλιανού που υπογραμμίζει το από το κατά Ματθαίον «ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» και μερικών ακόμη συγγραφέων (Λακτάντιος, Ωριγένης κλπ), η στρατιωτική θητεία και ο πόλεμος ήταν πράγματα νομιμοποιημένα ακόμη και στην πρώιμη χριστιανική συνείδηση. Αυτό που ενοχλούσε δεν ήταν η σφαγή του «εχθρού» στο πεδίο της μάχης, αλλά η προσφορά θυσίας του στρατού στους θεούς ή στον αυτοκράτορα. Αργότερα η τερατογένεση που προέκυψε μετά τον Μ.Κωνσταντίνο, έφτιαξε μια μιλιταριστική Εκκλησία που προσευχόταν για «νίκας τοις βασιλεύσι».

Η Εκκλησία έχοντας πιά γίνει θρησκεία της πιο χυδαίας πλέμπας και έχοντας αποφασίσει οριστικά πως δεν θα δυσκόλευε τη ζωή της με αντάρτικο κατά του Καίσαρα, αναζητούσε φόρμουλες σε διάφορα πεδία της καθημερινής ανάγκης, για να βολέψει την ευαγγελική διδαχή με τα συμφέροντά της. Έτσι εισήγαγε την έννοια του δίκαιου πολέμου ο οποίος θα ευλογείται από την ίδια. Τον 5ο αιώνα, ο Ευχέριος της Λυών, στο «Μαρτυρολόγιον Θηβαϊκής Λεγεώνος», υποστηρίζει την στράτευση των Χριστιανών, όταν την εγκρίνει η Εκκλησία. O Nικηφόρος Φωκάς, αξίωσε από την Εκκλησία να κηρύσσει μάρτυρες της πίστης όσους έπεφταν στο πεδίο της μάχης. Ο άγ.Φώτιος στην «Επαναγωγή» του, προμηθεύει το απαραίτητο θρησκευτικό υπόστρωμα, που δικαιολογεί την συστράτευση της Εκκλησίας με τον Αυτοκράτορα. Ο τελευταίος οφείλει «Να κατακτά με το ζήλο του, με τη φροντίδα και τις δίκαιες νίκες του τα αγαθά που λείπουν«. Η Ε. Γλύκατζη Αρβελέρ γράφει σχετικά: «Θεωρώ… ότι η παλαιότερη έννοια για ‘ευγενή πόλεμο’, για τον πόλεμο δηλαδή που ‘δεν προκαλούσε τον θάνατο χριστιανών’, έχει αντικατασταθεί τώρα με την έννοια του ‘δίκαιου’ πολέμου, όπως τον καθόρισε πράγματι με εμφανή τρόπο ο Φώτιος, σαν πόλεμο δηλαδή που επιτρέπει στους κατ’εξοχήν Χριστιανούς του Βυζαντίου, να επεκτείνουν την Αυτοκρατορία….». Η ίδια επισημαίνει πως χάρι στην «Επαναγωγή», ο «σωτηριολογικός» χαρακτήρας των πολεμικών επιχειρήσεων, «θα δικαιολογήσει στο τέλος, όλες τις ενέργειές τους εναντίον άλλων χριστιανών και πολύ περισσότερο εναντίον των απίστων….Η Εκκλησία έτοιμη πάντα να υποστηρίξει την επεκτατική προσπάθεια του Κράτους, που εξασφάλιζε την επέκταση της δικαιοδοσίας της..». («Η πολιτική ιδεολογία της Βυζ.Αυτοκρατορίας», σ.50, 52, μτφρ.Τούλας Δρακοπούλου).

Οι άγιοι, μιμούμενοι τους εθνικούς Θεούς, πολεμούν στο πλευρό των πόλεών τους, όπως η Αφροδίτη που υπερασπιζόταν την Τροία. Ο μυθικός αγ. Δημήτριος, ξεσηκώνει θαλασσοταραχή το 618 και βουλιάζει τα πλοιάρια των Σλάβων που πολιορκούν την Θεσσαλονίκη, όπως μαρτυρεί ο επίσκοπος της Ιωάννης στο βιβλίο των Θαυμάτων του. Λίγα χρόνια μετά το θαύμα επαναλαμβάνεται κατά των Αβάρων πολιορκητών της πρωτεύουσας από τη θεά της Ναζαρέτ. Ο αγ. Δημήτριος επανήλθε με νέο θαύμα το 1207. Έβαλε τον εραστή της τσαρίνας να σκοτώσει τον ορθόδοξο Βούλγαρο τσάρο Ιωαννίτση Ασάν που πολιορκούσε την τότε λατινοκρατούμενη Θεσσαλονίκη (Ταφραλή Ορ. «Θεσσαλονίκη», Τροχαλία-’94).

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά (Μ.Ι.) δεν είναι οι πρώτοι Χριστιανοί που αρνούνται να πάρουν όπλα. Προηγήθηκε το δυτικό κίνημα των Αναβαπτιστών του 16ου αι. στο ξεκίνημά του και εντελώς αναπάντεχα στην τσαρική Ρωσία θα συναντήσουμε τους δραπέτες της Ορθοδοξίας Δουχοβόρζιους (80.000 ζουν σήμερα φυγάδες στον Καναδά και στην Ρωσία) και τους Μολοκανούς (σήμερα κυρίως στις ΗΠΑ) θρησκευτικούς πασιφιστές, διωγμένους αμείλικτα από το τσαρικό καθεστώς με τις ευλογίες της κρατικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι ΜΙ, πλήρωσαν τη φιλειρηνική τους θέση ακόμη και με τη ζωή τους στην υπό ναζιστική κατοχή Ευρώπη, στην σταλινική ΕΣΣΔ, και στη δεξιά Ελλάδα του εμφύλιου. Η άκριτα τυφλή στάση τους βέβαια αν επικρατούσε ευρύτερα θα γινόταν επικίνδυνη για κάθε φιλειρηνική χώρα που θα είχε να αντιμετωπίσει εισβολή, αλλά όμως πηγάζει από αγαθή συνείδηση και στηρίζεται στην -αν ερμηνευθεί κατά γράμμα, ανόητη -εντολή του Χριστού «εάν τις ραπίσει σε …στρέψον αυτώ και την άλλην». Η βλακώδης όσο και εγκληματική από τη μεριά τους, απόρριψη της μετάγγισης αίματος όταν κρίνεται ιατρικά αναγκαίο, που βασίζεται σε προφανή παρερμηνεία κάποιου χωρίου της ανόητης Π. Διαθήκης (στην οποία δυστυχώς οι Μ.Ι. αναφέρονται πολύ συχνότερα από ότι στο Ευαγγέλιο) έχει οδηγήσει πολλούς από αυτούς σε άδικο εθελούσιο θάνατο. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα η μετάγγιση σε ανήλικους Μ.Ι. γίνεται υποχρεωτικά. Η απολίτικη αποχή τους από τις εκλογές, απόρροια της θεοκρατικής τους κοσμοαντίληψης, τους αφοπλίζει από οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση και είναι πολύ άδικο από μέρους τους το τσουβάλιασμα στην πράξη των κομμάτων που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα μαζί με τα φασιστικά που τους καταδιώκουν, αφού αν φθάσουν ως την κάλπη ρίχνουν λευκό. Το κοινό στο οποίο έχουν απήχηση είναι καλοπροαίρετοι απλοϊκοί άνθρωποι-όχι υποχρεωτικά αγράμματοι- που κατά κανόνα αφιερώνουν ολοκληρωτικά την ζωή τους στην Εκκλησία τους η οποία στην ουσία τους εκμεταλλεύεται ελέγχοντας ασφυκτικά τη συνείδησή τους, αν και είναι δύσκολο στην περίπτωσή τους να εντοπίσεις κακοπροαίρετους εξουσιαστές αφού και οι επίσκοποί τους ακόμη είναι άνθρωποι της προσφοράς και της αυτοθυσίας, εκτιθέμενοι σε κινδύνους διώξεων, ξενιτεμένοι πολίτες του κόσμου, χωρίς κάποιο ατομικό όφελος, αφιερωμένοι ολοκληρωτικά σε αυτό που φαντασιώνονται πως είναι η επιθυμία του απαιτητικού θεού Ιεχωβά. Νομίζω πως οι Μ.Ι. αποτελούν μια ακόμη απόδειξη πως οι θρησκείες πρέπει να μπουν στο μικροσκόπιο της Ψυχιατρικής.

Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία συμπεριφέρθηκε στους (σήμερα περίπου 30.000) μάρτυρες του Ιεχωβά με απίστευτη κακότητα και μοχθηρία, ίσως γιατί περισσότερο από οποιαδήποτε χριστιανική Εκκλησία, ήταν η ζωντανή αποδοκιμασία της ιδιοτέλειας και της διαφθοράς του επαγγελματικού ορθόδοξου κλήρου, ειδικά στο σκέλος της συνεχούς Ιεραποστολής με κάθε κίνδυνο, στα πέρατα της Οικουμένης. Είναι φυσικό οι βολεψάκηδες δημόσιοι υπάλληλοι ορθόδοξοι κληρικοί που πουλούν για επιπλέον εισόδημα ακόμη και τα «Μυστήρια» και οι υποκριτές ενορίτες τους, που δεν θα χάλαγαν την καλοπέρασή τους έστω για 10 δευτερόλεπτα ριψοκίνδυνης εξωτερικής Ιεραποστολής, να ενοχλούνται από τον χριστιανικό ζήλο των Μ.Ι. που εμπνέει το σύνολο των πιστών, οι οποίοι ακόμη και στα γηρατειά τους, ή στην αρρώστια τους, τρέχουν από πόρτα σε πόρτα ή μαθαίνουν ξένες γλώσσες και φεύγουν σε μακρινές χώρες για να διαδώσουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες τη χριστιανική τους πίστη. Ανόητος φανατισμός θα μου πείτε, ακραίος ιδεαλισμός θα μας πουν άλλοι και θα συμφωνήσω με όλους σας, αλλά αξίζει το σεβασμό μας, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από την υποκρισία των Ορθόδοξων συμφεροντολόγων, που έχουν βάλει τη θρησκεία τους στην υπηρεσία κάθε βρωμοδουλειάς τους.
Στις 16 Νοεμβρίου 1948, η Σύνοδος με εγκύκλιο της ζητά από τους αρχιερείς να μην επιτρέπουν την ταφή των «εμμενόντων εις την πλάνην του Χιλιασμού εν τοις νεκροταφείοις αλλ’εκτός αυτών«. Τον Ιούλιο του 1963 ο Αθηνών Χρυσόστομος, τηλεγραφεί: «Μεγαλειότατε Βασιλεύ, Ευλαβώς παρακαλώ διατάξατε ματαιωθή μελετώμενον Συνέδριον αθέων και αναρχικών Ιεχωβάδων…» (Γ.Καραγιάννη «Εκκλησία και Κράτος»). Η δουλοπρέπεια προς τον μονάρχη, η απαίτηση να αντιμετωπισθεί με την βία μια άλλη Εκκλησία, η περιφρόνηση προς τις θρησκευτικές ελευθερίες, ο συνειδητά ψευδής χαρακτηρισμός των Μ.Ι. ως αθέων, το κάρφωμά τους ως αναρχικών στην ακροδεξιά Εξουσία, είναι το δείγμα γραφής του άθλιου αρχιεπισκόπου που το 1967 πετάχτηκε σαν στυμμένη λεμονόκουπα από τα αφεντικά του, παρ’όλο που δεν βρήκε μια λέξη για να καταδικάσει τη δικτατορία. H Xούντα και τα ανάκτορα τον εκθρόνισαν «βία και δυναστεία» για χάρη του φιλόδοξου παλατιανού παπά Ιερώνυμου όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο Χρυσόστομος, που έδωσε άδοξη μάχη για την καρέκλα του, αλλά δεν είπε ούτε μια φράση συμπόνοιας για τα θύματα της Δικτατορίας.

O Nτίνος Χριστιανόπουλος στο διήγημά του «Ο Χιλιαστής» (που του κόστισε ταλαιπωρίες στην Ασφάλεια επί Χούντας) περιγράφει στο στρατόπεδο της Κορίνθου το μαρτύριο νεοσύλλεκτου αντιρρησία χιλιαστή που κορυφώθηκε όταν αποστόμωσε τον μητροπολίτη: «Ποιά Ορθοδοξία; Αυτήν που κάνει τη δουλειά της με τους αλφαμίτες όταν δεν τα καταφέρνει με τους θεολόγους;». Τότε «…ακούστηκαν κραυγές απ’τη μεριά της λέσχης υπαξιωματικών….Θα τον έδερναν φαίνεται για την αυθάδεια που έδειξε στον δεσπότη…..Ένα μήνα τώρα έτρωγε ξύλο βουβά….Ποιός ξέρει τι θα του ‘καναν για να μη βαστάξει άλλο και να ξεφωνήσει….». Περί τους 300 Μ.Ι. βρίσκονταν μέχρι πρόσφατα κάθε στιγμή στην φυλακή, αρνούμενοι να καταταγούν στον στρατό (περιοδικό «Ξύπνα» 8-1-1998). Αντίθετα η Ιεραρχία σφυρηλατεί ένθερμους στενούς δεσμούς με τον «φιλόχριστο» ελληνικό στρατό. Είναι γνωστές οι «περίφημες κασέτες» του Αττικής Παντελεήμονα, προστατευόμενου των Χριστόδουλου-Βαρθολομαίου, «με τις ερωτικές συνομιλίες με νεαρό στρατιωτικό» («Ποντίκι», 11.8.’05). Σήμερα στο στρατό υπηρετούν 36-38 ιερείς από τον βαθμό του λοχαγού ως του συνταγματάρχη. Φαίνεται πως οι θέσεις στο πλευρό των ένστολων νέων είναι επίζηλες, αν κρίνουμε από το γεγονός πως ένας από αυτούς τους ιερείς υπέβαλε μήνυση γιατί στα δίπτυχα της Εκκλησίας συμπεριέλαβαν κι άλλους 7 οι οποίοι όμως μετείχαν μεν σε διαγωνισμό πρόσληψης αλλά την ώρα της ανακοίνωσης της επιτυχίας τους ο διαγωνισμός ήταν σε εξέλιξη! («Ελευθεροτυπία», 25.12’05).

Η θεολογικά σωστή ορθόδοξη θέση, όσον αφορά στη συμμετοχή του κλήρου ακόμη και σε εθνικούς αγώνες εκφράστηκε από τον ζηλωτή Κοσμά Φλαμιάτο, που χειροθετήθηκε μοναχός λίγο πριν πεθάνει και θεωρείται μάρτυρας της Ορθοδοξίας, που καυτηρίασε τη ένοπλη συμμετοχή κληρικών στην Επανάσταση, που ήταν έξω από την παράδοσή της και προέκυψε από τον βαθμιαίο αλλά και πρωτοφανή μετασχηματισμό της σε εθνική Εκκλησία. «…επίσκοποι και άλλοι εκ του Κλήρου της Ανατολής, και εφάνησαν τινες εξ αυτών οπλοφορούντες εις το στάδιον του κατά των Οθωμανών πολέμου, φαινόμενον όλως μοναδικόν, αλλόκοτον και αποτρόπαιον, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν…» («Απαντα», εκδ. «Σπανός» 1976). Κίνητρο του Φλαμιάτου δεν πρέπει να ήταν μόνο η προσήλωση στο ευαγγελικό κήρυγμα της μη βίας αλλά το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έβλεπε, όπως και ο πατριάρχης Γεννάδιος και όπως και ο Κοσμάς ο Αιτωλός που έκαναν κήρυγμα εθελοδουλείας και υποταγής στη θεόσταλτη εξουσία του Σουλτάνου σύμφωνα με τις επιστολές του Παύλου, τον Οθωμανό που προστάτευε την Ορθοδοξία από τη μόλυνσή της από τα δυτικά δόγματα. Είναι φυσικό ένας φανατικός όπως αυτός να μην μπορούσε να χωνέψει το γεγονός πως υπήρξαν κληρικοί που στράφηκαν κατά των συμφερόντων της Εκκλησίας παίρνοντας μέρος στην Επανάσταση που υποκινήθηκε από τους Δυτικούς διαφωτιστές, και παράλληλα να ενοχλείτο από την αλλοίωση της βυζαντινής παράδοσης που ήθελε τον επίσκοπο να ευλογεί τα όπλα αλλά να μην τα χρησιμοποιεί ο ίδιος. Ο ιερωμένος που προσέφερε την αναίμακτη θυσία στο θυσιαστήριο δεν μπορούσε να έχει λερώσει τα χέρια του με αίμα. Αυτό ήταν βρωμοδουλειά των παρακατιανών λαϊκών. Έτσι το έβλεπαν οι Κανόνες, έτσι το ήθελε και η «Φιλορθόδοξη Εταιρεία» του Φλαμιάτου.

…

η συνέχεια αύριο –μην την χάσετε!