O αντιφατικός κος Αλαβάνος

«Από τον Αλέκο, όλα να τα περιμένεις…»

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Διανύουμε μια πολύ άχαρη περίοδο της πολιτικής ζωής. Η οικονομία μας καταρρέει, η ατιμώρητη διαφθορά βγάζει γλώσσα, ο ατομοκεντρισμός θριαμβεύει, ο κοινωνικός ιστός διαβρώνεται, και φως δεν φαίνεται από πουθενά. Πολιτικές μετριότητες, ικανές να βλαχοδημαρχεύουν στο Ζευγολατιό ή να είναι νεωτεριστές δημοτικοί σύμβουλοι της Ν.Ερυθραίας, διεκδικούν ή ασκούν την πρωθυπουργία. Το ΚΚΕ είναι ταμπουρωμένο στο αυτιστικό κάστρο του Περισσού και ο ΣΥΡΙΖΑ τραυματισμένος από προσωπικές μωροφιλοδοξίες, στενόμυαλες οργανωτικές διενέξεις και έλλειψη κοινής στόχευσης, αδυνατεί να δώσει υποσχόμενη προοπτική στους ενεργούς πολίτες.

Ο κ. Αλαβάνος, αφού έδωσε βροντερό ΑΠΩΝ από τον κρίσιμο προεκλογικό αγώνα επέστρεψε ως βιβλιοκριτικός και βιβλιοπαρουσιαστής, δηλώνοντας απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, και προσπαθώντας να εντυπωσιάσει με λεκτικές φιλολογίζουσες φιοριτούρες που κρύβουν την ανυπαρξία κάποιας σοβαρής πρότασης κάποιου ρεαλιστικού και ωφέλιμου στόχου.

Χρέος του παλιού αρχηγού της παράταξης, ενός μάλιστα σαφώς προικισμένου με ξεχωριστά ηθικά και πολιτικά προτερήματα και ικανού όσο και καλλιεργημένου ανθρώπου, είναι να δώσει το παράδειγμα της εξωστρέφειας, να δράσει συγκολλητικά, να είναι ο πυροσβεστήρας κάθε κρίσης. Αντι γι’αυτό ο κ. Αλαβάνος δείχνει να αντιπαλεύει μικρόψυχα παλιότερες επιλογές του και αναζητά ηγετικό ρόλο με άκομψο τρόπο, υπονομεύοντας την υστεροφημία του. Νομίζω πως από νωρίς είχε δώσει δείγματα ενός αντιφατικού χαρακτήρα, ενός παρορμητικού ανθρώπου που κάνει πράγματα τα οποία αποκλείεται να τα πιστεύει για να υπηρετήσει σκοπιμότητες αμφίβολου μικροπολιτικού οφέλους. Επιλέγω δυο μόνο περιπτώσεις κραυγαλέας αντίφασης στην πολιτική του παρουσία (αυτοκριτική γι’αυτά δεν έγινε ποτέ) που δείχνουν αν μη τι άλλο άνθρωπο που ξέρει να εκπλήσσει δυσάρεστα τους φίλους του. Τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία, έχουν να κάνουν με ένα από τα κομβικά χαρακτηριστικά του ιστολογίου που είναι ο αντικληρικαλισμός:

1. Η στάση του ως Ευρωβουλευτή να υπερασπιστεί το Άβατο του Αγ.Όρους («ας αφήσουμε το Άγιον Όρος στην ηρεμία του») με αφορμή την άρνηση των γυναικών υπουργών Εξωτερικών της Σουηδίας και Φιλανδίας να δεχθούν την προσάρτηση δήλωσης για το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους στη συνθήκη του Άμστερνταμ και την επιστολή 35 ευρωβουλευτών από όλες τις χώρες να υιοθετηθεί η δήλωση αυτή…
Μια προφανώς παράλογη άποψη για ένα κόμμα με σημαία του τον φεμινισμό, τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αναπάντεχη αυτή στάση (update: Ο αναγνώστης Σταύρος μας πληροφόρησε πως ευτυχώς επικρίθηκε-δυστυχώς μόνο- από τις γυναίκες του ΣΥΝ), επιβαρύνθηκε από την γελοιότητα των επιχειρημάτων που επινοήθηκαν: Ας χειροτονήσει η Καθολική Εκκλησία πρώτα γυναίκες ιερείς κλπ. Η κουτοπονηριά του επιχειρήματος έγκειται σε δυο σημεία. Πρώτον οι καθολικοί ευρωβουλευτές ήταν υπέρ του Άβατου, και δεύτερον, είναι σαφώς δικαίωμα και εσωτερικό πρόβλημα κάθε Εκκλησίας το αν θα χειροτονεί γυναίκες ή και πιγκουϊνους, ενώ η απαγόρευση εισόδου Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών σε ελληνικό έδαφος είναι σαφώς άλλης τάξης ζήτημα.

2. Η παρουσία του (όπως και της κας Παπαρήγα) στην κηδεία Χριστόδουλου. Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου να θυμίσω την ανεκδιήγητη στάση των Ν.Κωνσταντόπουλου και Χ.Φλωράκη να εκφωνήσουν επικήδειους στην κηδεία του χουντικού όσο και από πολλές άλλες πλευρές διαβλητού αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ενέργεια που δημιούργησε κακό προηγούμενο μαζί με την συλλογική σιωπηλή συναίνεση και συνενοχή όλου του Συνασπισμού. Τέτοια περιστατικά γεννούν πανικό σε κάθε τίμιο άνθρωπο που αντιλαμβάνεται ποια είναι η θλιβερή πραγματικότητα της Αριστεράς και πολλώ μάλλον όλης της Κοινωνίας. Θυμάμαι πως ο μόνος που σήκωσε φωνή διαμαρτυρόμενος για τις επικήδειες τιμές στον Σεραφείμ ήταν ο συντοπίτης του τ.βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ηλίας Χατζοπλάκης, όπως και πως ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε για την παρουσία του ως Αρχιεπισκόπου στη Βουλή ήταν ο ήρωας αντιστασιακός βουλευτής της ΕΔΗΚ Τάσος Μήνης (1974), την ίδια στιγμή που οι βουλευτές της «Ενωμένης Αριστεράς (Φλωράκης-Κύρκος κλπ) σώπαιναν σαν ντροπαλές Αρσακειάδες.

Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθεί στη σύγχρονη ιστορία μας πρόσωπο τόσο ηθικά διαβλητό και από κάθε πλευρά διάτρητο όσο ο αρχιφαρισαίος χουντικός, δημαγωγός και εθνικιστής αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Όμως η Αριστερά τον τίμησε στα στερνά του με τρόπο βαθιά ανήθικο ή έστω παράλογο, ιδιαίτερα για τον ΣΥΝ που η «Αυγή» τον είχε κατηγορήσει λίγους μήνες πριν-χωρίς να διαψευστεί-για αισχρότατες κακουργηματικές πράξεις που δεν θέλω τώρα ούτε να τις κατονομάσω. Ο κ.Αλαβάνος δεν ντράπηκε να εξάρει ακόμη και τον επαίσχυντο τρόπο με τον οποίο ο Χριστόδουλος αποπειράθηκε να αρπάξει από νεότερους στην ηλικία και παλιότερους στη λίστα αναμονής ασθενείς μόσχευμα το οποίο ιατρικά ήταν γνωστό πως δεν θα τον έσωζε, ενώ όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων έσωσε τον πραγματικό δικαιούχο του. Ο επιπόλαιος εγκωμιασμός του, επιβαρύνεται ιδιαίτερα αν συνυπολογιστούν η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος για τη μετάβαση με πρωθυπουργικό αεροπλάνο σε πανάκριβο νοσοκομείο του εξωτερικού και η πανικόβλητη ρήση ανάξια ενός πνευματικού πατέρα: «Γιατί σε εμένα θεέ μου». Διεπίστωσε λοιπόν πέρα από κάθε λογική και ηθική ο κ.Αλαβάνος, πως ο Χριστόδουλος βάδισε προς τον θάνατο με «γενναιότητα και καρτερικότητα» που «είναι ένα θετικό του μήνυμα προς όλους». Ναι, αυτές οι κουταμάρες ειπώθηκαν από τον αρχηγό μιας παράταξης, χιλιάδες μέλη της οποίας περπάτησαν με το κεφάλι ψηλά στο εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς να κηρύττουν την θανατολαγνεία και να πιστεύουν σε επουράνιους Παράδεισους.

Το πρόβλημα είναι όμως ευρύτερο. Η στάση των πρώην προέδρων της Ανανεωτικής Αριστεράς, του κ.Κύρκου, του κ.Κωνσταντόπουλου του κ. Αλαβάνου και της κας Δαμανάκη μετά την αποχώρησή τους από τον αρχηγικό θώκο, χωρίς να τους τσουβαλιάζω όλους τους επ’ουδενί στο ίδιο σακί με την κα Επίτροπο Ναυτιλίας της Ε.Ε., προσφέρεται νομίζω για κοινωνιολογικές και ψυχολογικές αναλύσεις. Γεννά απαισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον της Αριστεράς ειδικά αν συνεκτιμηθεί με τη στάση πολλών ηγετικών στελεχών της. Ενδεικτικά αναφέρω τους Μ.Θεοδωράκη, Α.Λεντάκη, Θ.Κατριβάνο, Ν.Λουλέ, που συνεργάστηκαν με τη Δεξιά και τους Α.Μπριλλάκη, Μ.Βαφειάδη, Σ.Βούγια, Ν.Μπίστη, Μ.Ανδρουλάκη και πολλές δεκάδες επωνύμων ακόμη που προσχώρησαν και πολιτεύτηκαν άδοξα με το ΠΑΣΟΚ. Μες στην απελπισία μου, αναρωτιέμαι κακόβουλα, μη και στο μέλλον δούμε και τον Αλέξη Τσίπρα-αστειεύομαι-να διαφημίζει πίτσες όπως ο Μ.Γκορμπατσώφ.

Όλα αυτά τα λέω για να επισημάνω κάποιο πρόβλημα που χρειάζεται θεραπεία και όχι για να δυσφημήσω την Αριστερά (στην οποία αυτοτοποθετούμαι) ή να την τσουβαλιάσω με τη ΝΔ ή με το ΠΑΣΟΚ. Σαφώς θεωρώ την Αριστερά ηθικά ανώτερη από όλους τους άλλους και σίγουρα διαχωρίζω τη βάση του ΠΑΣΟΚ ως ευκρινώς καλύτερη αυτής της ΝΔ. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, πάντα ήταν, να κρατήσει κάποιο δημόσιο πρόσωπο της Αριστεράς μια μέχρι τέλους συνεπή στάση ζωής. Η εμπεριστατωμένη ερμηνεία του φαινόμένου ξεφεύγει από τις φτωχές μου δυνατότητες. Ειδικά για τον κ.Αλαβάνο, καταφεύγω σε ένα αρκετά ενδιαφέρον παλιό άρθρο της Μ.Μαργωμένου στην «Καθημερινή»:

«Από τον Αλέκο, όλα να τα περιμένεις…»

«Επρόκειτο πραγματικά για μια αλλόκοτη συνάντηση. Ο Αλέκος Αλαβάνος μέσ’ τη Μητρόπολη μετά την κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ήταν αφοσιωμένος στη συγγραφή sms όταν άκουσε πίσω του τη φωνή: «Κύριε Πρόεδρε! Πώς πάει η υγεία σας;». Ο κ. Αλαβάνος γύρισε, και το κινητό του απ’ την έκπληξη απέμεινε ακίνητο. Απέναντί του στεκόταν ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ! Για πρώτη φορά ο κ. Αλαβάνος συνομιλούσε με «εστεμμένο» (…ή έστω, τέως εστεμμένο), εξ ου και αργότερα σχολίασε νοσταλγικά: «Πάντα πιτσιρικάδες φανταζόμαστε να συνομιλούμε με βασιλιάδες. Αλλόκοτη αποστροφή λόγου για έναν πολιτικό που έχει αποκαλέσει τον πρωθυπουργό «νονό», έχει χαρακτηρίσει το ΠΑΣΟΚ «ριάλιτι σόου», κι εσχάτως «στόλισε» τον κ. Αλογοσκούφη παρομοιάζοντάς τον με κάτι σαν μπακαλόγατο. Εξ ου και η συνήθης φράση των συντρόφων του, που συνοδεύει τον κ. Αλέκο Αλαβάνο παιδιόθεν: ‘από τον Αλέκο, όλα να τα περιμένεις!’…..»