[Άρραφοι χιτώνες, Τίμια Ξύλα, Άγιες Ζώνες, ιερά λείψανα, Άγιο Φως, θαυματουργούν σε Ανατολή και Δύση]
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Με την ευκαιρία της άφιξης στη Θεσσαλονίκη από την αγιορείτικη Μονή Παντοκράτορος τεμάχιου φερόμενου πως προέρχεται από τον «Άρραφο Χιτώνα» του Χριστού, αλλά και τεμάχιου ξύλου από τα απειράριθμα που φέρονται πως προέρχονται από τον Σταυρό του Χριστού και ονομάζονται επίσημα «Τίμιο Ξύλο», παραθέτω σύνδεσμο σε ένα έγκυρο κείμενο (οι υπογραμμίσεις δικές μου), με πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, από το οποίο δημοσιεύω μόνο τέσσερα πολύ μικρά αποσπάσματα. Το πλήρες κείμενο, που εκθέτει αντικειμενικά πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, βρίσκεται μέσω του συνδέσμου:
«Άρραφος Χιτών» (Αναρτήθηκε τον/την XΕΙΛΩΝ στις 20/11/2021), γράφει ο Πάνος Μανιατόπουλος.
«Ο χιτώνας του Ιησού (επίσης γνωστός ως Ιερός Χιτώνας, Άρραφος Χιτώνας και Χιτώνας του Κυρίου) είναι ο χιτώνας που φορούσε κατά τη διάρκεια ή λίγο πριν τη σταύρωσή του. Ανταγωνιστικές παραδόσεις υποστηρίζουν ότι το ένδυμα έχει διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας. Μια παράδοση το τοποθετεί στον Καθεδρικό ναό του Τριέρ/Trier, μια άλλη στη Βασιλική του Αγίου Διονυσίου στην Αρζεντέιγ/Saint-Denys d’ Argenteuil και άλλες παραδόσεις υποστηρίζουν ότι βρίσκεται σε διάφορες ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες, ιδιαίτερα στον καθεδρικό ναό Σβετιτσχοβέλι Μτσχέτα/Svetitskhoveli Mtskheta της Γεωργίας….. Τεμάχια του Άρραφου Χιτώνα του Χριστού, έχουν εντοπιστεί σε σταυροθήκη Τιμίου Ξύλου της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Αγίου Όρους, αλλά και σε λειψανοθήκη του θησαυρού της Βασιλικής του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης στην Ιταλία. Ο άρραφος χιτώνας του Χριστού φαίνεται ότι βρισκόταν στην Παλατινή εκκλησία Θεοτόκος του Φάρου στην Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη κι έπειτα ίσως κατέληξε στο Παρίσι, αλλά υπάρχουν και αρκετές παραδόσεις που φέρουν να βρίσκεται στη Γεωργία ή στη Ρωσία…..Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο κληρικός της Τριέρ Γιόχαν Βιλμόφσκι/Johann Nikolaus von Wilmowsky (1801-1880) μετά από πρόχειρη παρατήρηση του χιτώνα, εξέφρασε την άποψη ότι επρόκειτο για βυζαντινό μεταξωτό ύφασμα του 5ου ή 6ου αιώνα που χρησίμευε ως θήκη για υφάσματα, αλλά δεν ήταν ο άρραφος χιτώνας του Χριστού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί από πολλούς το λείψανο ψευδές και ο κληρικός να υποστεί διώξεις…..Αργότερα, δύο κομμάτια του χιτώνα μεταφέρθηκαν στην Αγία Πετρούπολη….το ένα στον καθεδρικό ναό του Χειμερινού Παλατιού και το άλλο στον καθεδρικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Ένα κομμάτι διατηρήθηκε στον καθεδρικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μόσχα και μικρά κομμάτια στον καθεδρικό ναό της Σοφίας του Κιέβου, στη Μονή Υπατίου κοντά στον ποταμό Κόστρομα και σε άλλους παλαιούς ναούς…».
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Για τους ευλαβείς αναγνώστες του αμαρτωλού μλπογκ μας
Θαύματα του δεξιού χεριού και του αριστερού αυτιού του Οσίου Αββακούμ, της Ιερότατης Μητροπόλεως Ταμασού: «Σόδομα και Γόμορρα με σεξ μοναχών και… δακρυσμένες … εικόνες σε μοναστήρι στην Κύπρο. Οι σεξουαλικές πράξεις καταγράφονταν και σε βίντεο – Πρωταγωνιστές δύο μοναχοί της Μονής Οσίου Αββακούμ, οι οποίοι ζήτησαν οι ίδιοι να καθαιρεθούν για να μη διασυρθούν – Το 1 εκατ. ευρώ σε μετρητά και η αγορά διαμερισμάτων σε Πειραιά και Κύπρο» (Πρώτο Θέμα, Μανώλης Καλατζής, 07.03.2024, 10:48 – 264 ΣΧΟΛΙΑ).
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Καλά, όταν μάς λένε πως τεμάχια του Άρραφου χιτώνα κλπ βρίσκονται σε διάφορα μοναστήρια, αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί.
Πήραν τον χιτώνα και μ’ ένα ψαλίδι τον έκοψαν σε κομμάτια και πήρε ο καθείς το κομμάτι του κι έφυγε; Ή μήπως, τραβούσε ο ένας να τον πάρει για πάρτι του, τραβούσε ο άλλος, και ο χιτώνας – που μπορεί ο Ιησούς να τον φορούσε συνεχώς από τα δεκαοκτώ του μιας και ήταν πολύ φτωχός ο καημενούλης – σχίστηκε σε κομμάτια κι ότι άρπαξε ο καθείς; Αυτά δεν είναι σωστά πράγματα. Τα βλέπει ο.. πονηρός ( μ’ εννοείτε) και χαίρεται..
Επειδή πλησιάζουμε στην εποχή του αντιχρίστου που θα βασιλέψει 3 χρόνια και μετά έρχεται ξανά ο Ιησούς - με τον αέρα του αιώνιου νικητή – θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα! Θα αναζητήσει τον χιτώνα του και τι θα του δώσουμε; Μερικά κομμάτια; Θα γίνει χαμός! Αυτή την φορά δεν θα είναι χαμηλών τόνων. Τα μάτια του θα βγάζουν φλόγες! Θα δίνει φάπες, έτσι χωρίς λόγο, γιατί τον κοίταξες «κάπως». Γενικά, θα παρουσιάζει συμπεριφορά μανιακού..
Γι’ αυτό καλλίτερα να φροντίσουν να ενωθούν τα κομμάτια ξανά με μία ραφή που να μην φαίνεται.
Τον λόγο έχουν οι καλλίτερες μοδίστρες.
Πέθανε το 1992.
Όπως βλέπουμε διατηρείται μετα από 32 χρόνια σε άριστη κατάσταση.
https://www.ekklisiaonline.gr/nea/dakrya-stin-afixi-ke-ypodochi-tis-agias-karas-tis-osias-gavriilias-stin-kalymno-foto/
ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ (ΦΩΤΟ)Σάββατο, 13 Απριλίου 2024 22:56
Ακολούθως σχηματίστηκε Ιερὰ πομπή (Σταυρός–Εξαπτέρυγα), με τον Μητροπολίτη κκ Παΐσιο κρατώντας την αγία Κάρα, με τη συνοδεία του Ιερού Κλήρων, των Τοπικών αρχών , προσκόπων, με την εικόνα της Οσίας Γαβριηλίας να κρατούν στρατιώτες, και με πλήθος πιστών α ακολουθούν, με κατεύθυνση τον Μητροπολιτικό Ναό του Σωτήρος Χριστού.
https://www.oneman.gr/longreads/treis-meres-monaxos-sto-agio-oros/
Τρεις μέρες μοναχός στο Άγιο ΌροςΈνα οδοιπορικό, παραμονές Πρωτοχρονιάς, στην ‘Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία’ της Ελλάδας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
Διαγώνια δεξιά μου, με πλάτη προς εμένα και το αριστερό του χέρι που κρατούσε το τάμπλετ ακουμπισμένο στον βραχίονα της καρέκλας, επιτρέποντας μου να έχω πλήρη θέα της οθόνης του, καθόταν ένας ιερέας, ο οποίος εκείνη τη στιγμή είχε δεκατέσσερις ειδοποιήσεις στο facebook και πέντε αδιάβαστα μηνύματα, παρέα μ’ έναν νεαρό στα δεκαοχτώ με κόκκινα all-star, σκισμένο τζιν και κόκκινο φούτερ με κουκούλα την οποία φορούσε. Θα ορκιζόμουν πως η μοναδική σχέση που μπορεί να είχαν οι δύο άντρες, ήταν εκείνη μεταξύ εξομολογητή και εξομολογούμενου, αλλά ο διάλογος που ακολούθησε μεταξύ τους και δεν έδειχνε με βάση τα ντεσιμπέλ του πως ήθελαν να παραμείνει ιδιωτικός, φανέρωνε τη μεταξύ τους οικειότητα.
https://www.vice.com/el/article/pge7p8/atheos-sto-agio-oros
Η Εβδομάδα Ενός Άθεου στο Άγιο Όρος
Ζώντας για εφτά μέρες σε μια καλύβα στο λίκνο του ορθόδοξου μοναχισμού.
Κείμενο Κείμενο – Φωτογραφίες: Θοδωρής Νικολάου
23.5.14
ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΑΔΑΣ ΣΧΟΛΗΣ ΣΕ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ.
Σε ένα κελί του Όρους συνάντησα έναν άπορο και άστεγο από τη Βόρεια Ελλάδα. Ένα χρόνο διέμενε εκεί, προσπαθώντας να καταλαγιάσει το άγχος του και την απελπισία του. Όπως μου είπε, όταν απεβίωσαν οι γονείς, του έμεινε με τεράστια χρέη, τα οποία ποτέ του δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Μοναχογιός. Έκανε κάποια μεροκάματα στην οικοδομή, περισσότερο μερεμέτια. Κάθε μεσημέρι τον επισκεπτόμουν στο δωμάτιό του και μιλούσαμε. Σε ένα τραπεζάκι μπροστά από το κρεβάτι του είχε αραδιασμένα τα χαρτιά της Πρόνοιας, προσπαθώντας να τα ταξινομήσει. «Έμεινα στον δρόμο για χρόνια. Στο Άγιο Όρος δεν ήρθα για να μετανοήσω. Ξέρεις, καλά είναι και εδώ, αλλά πνίγομαι». Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, με αγκάλιασε και με φίλησε. «Ελπίζω να ξαναβρεθούμε. Μη με ξεχάσεις», μου είπε βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό. Βρέθηκα σε δύσκολη θέση, καθώς έβλεπα ότι τον συγκεκριμένο επισκέπτη τον ειρωνεύονταν από απόσταση κάποιοι μοναχοί.