Η Μετάληψη ως μαγικό όπλο της κοσμικής εξουσίας του κλήρου

[Η επιθανάτια «θεία κοινωνία» του Λουδοβίκου ΙΕ΄]

Ορθόδοξη Μαύρη Μαγεία: Ο αφορολόγητος αποκρουστικός σκελετός (αγνώστου ανθρώπου, άγνωστης εποχής, αγνώστου φύλου), που αποδίδεται στον ιστορικά ανύπαρκτο Εφραίμ της Ν. Μάκρης.

του Αναγνώστη Λασκαράτου

Ενώ η επαναστατική Αριστερά (υπερασπιζόμενη ηρωικά στο ανατολικό μέτωπο μια εποχιακή κούρμπα του Έβρου) παρακολουθεί απαθής την ανεμπόδιστη μετάληψη των Νεοελλήνων Ορθοδόξων, τη στιγμή που στη Γερμανία της Μαντάμ Μέρκελ (go back) και στις ΗΠΑ απαγορεύτηκε, θεωρώ χρήσιμο να κάνουμε μια ιστορική αναφορά στο θέμα.

Για τις δυο μεγαλύτερες αιρέσεις του Χριστιανισμού, τον Καθολικισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία που αποσχίστηκε από αυτόν  τον 11^ο αιώνα, ανταλλάσοντας μεταξύ τους αμοιβαίες φοβερές κατάρες, η μαγική τελετή της Μετάληψης συνοδεύεται από μετουσίωση του κρασιού και του ψωμιού σε θεϊκό σώμα και αίμα, το οποίο οι πιστοί τρώνε και πίνουν. Όλοι οι μεγάλοι Μεταρρυθμιστές του Χριστιανισμού, Λούθηρος, Καλβίνος κλπ, προσπάθησαν να απαλύνουν αυτόν τον κανιβαλικό ισχυρισμό, που ήταν μια απ’ ευθείας κληρονομιά των παγανιστικών θρησκειών της Ανατολής αλλά και των ελληνικών και ρωμαϊκών (Διόνυσος, Μίθρας, κλπ) αντιστοιχήσεών τους (βλ. «O κορωνοϊός της Εκκλησίας απειλεί το κοσμικό Κράτος») και εξευγένισαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό την τελετή, φέρνοντάς την στην αξία της ανάμνησης του Μυστικού Δείπνου, στο επίπεδο των συμβολισμών. Οι δυο όμως Εκκλησίες δεν άλλαξαν τη θεοφαγική αντίληψη γιατί παρά το ανατριχιαστικό και βέβηλο κλίμα της, έδινε στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς τους ένα αποκρυφιστικό όπλο τρομοκράτησης των ανθρώπων, ελέγχου και επιρροής επάνω τους, ακόμη και στους βασιλιάδες στους οποίους οι Εκκλησίες αυτές είχαν εμφυσήσει την αντίληψη πως μπορούν να προκαλούν πολέμους, να δυναστεύουν, να ληστεύουν, να βασανίζουν  και να αιματοκυλούν λαούς, αλλά με τη θεία Κοινωνία και με τις νηστείες που προηγούνταν μπορούσαν να ανακηρυχθούν ακόμη και Άγιοι, αν είχαν προσφέρει υπηρεσίες στη σκοτεινή κάστα των Μάγων της Εκκλησίας.

Η στέψη του Καρόλου Ζ’ στον καθεδρικό ναό της Ρέμς (δεξιά με τη σημαία, η σχιζοφρενής αγία Ζαν ντ’Αρκ). Φρέσκο από το Πάνθεον του Παρισιού, έργο του E. Lenepveu (1889).

Το 1774 ο Λουδοβίκος 15^ος, ένας ερωτύλος βασιλιάς,  προσβλήθηκε από ευλογιά και ένιωσε πως πλησίαζε το τέλος του. Η περίφημη ερωμένη του η εξ αστών μαρκησία ντε Πομπαντούρ,  φίλη των Τεχνών και μαικήνας φιλοσόφων όπως ο Βολταίρος και ο Ντιντερό, είχε πεθάνει πριν δέκα χρόνια και αντικατασταθεί από την κοντέσα Μαντάμ ντυ Μπαρύ. Ο βασιλιάς έλιωνε κυριολεκτικά στην επιθανάτιο κλίνη με μοναδική παρηγοριά την ερωμένη του και τρομοκρατημένος από το επικείμενο τέλος του ζήτησε να μεταλάβει. Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο που ήταν η Εκκλησία. Αρχιεπίσκοπος Παρισίων ήταν τότε ένας αυστηρός αριστοκράτης ο Χριστόφορος de Beaumont du Repaire, 121^ος Επίσκοπος Παρισίων, αρχηγός της φατρίας των Ιησουϊτών, ένας άνθρωπος χωρίς φιλοδοξίες, αφού χρειάστηκε να τον παρακαλέσει τρεις φορές ο βασιλιάς για να δεχτεί να προαχθεί από Αρχιεπίσκοπος Βιέννης σε Παρισίων.

Γύρω από το κρεβάτι του βασιλιά παίχτηκε τότε μια μικρή εκκλησιαστική τραγωδία με τρεις πρωταγωνιστές. Τον Αρχιεπίσκοπο που ήθελε να τραβήξει όσο μπορούσε τη δημοσιότητα γύρω από μια βροντερή μετάνοια του βασιλιά μέσω της απομάκρυνσης της ερωμένης του και μιας σχετικής ταπεινωτικής δήλωσής του, τον Επίσκοπο της Καρκασσόν Aρμάνδο Bazin de Bezons, που απαιτούσε με ιταμότητα αυτού του είδους τη βασιλική μετάνοια, για να δώσει έτσι ως χριστιανός βασιλιάς ένα παράδειγμα στην Ευρώπη και στη Γαλλία και τον κοσμικό Καρδινάλιο Κάρολο Αντώνιο της La Roche-Aymon, τον αυλικό κληρικό που είχε παντρέψει τη Μαρία Αντουανέτα με τον διάδοχο Λουδοβίκο Καπέτο (τον μετέπειτα 16^ο) και ο οποίος πιστός στο βασιλιά δεν ήθελε αυτός να υποβληθεί σε αυτήν την εξευτελιστική διαδικασία.  Οι δυο τελευταίοι ήταν στα μαχαίρια και ο τρίτος ρώτησε τον δεύτερο με ποια εξουσία τολμά και ζητά κάτι τέτοιο από τον μονάρχη. «Είναι μέσα στην δικαιοδοσία μου αυτό», απάντησε ο Επίσκοπος υψώνοντας το Σταυρό του και προσθέτοντας «Μην καταδικάζετε τον βασιλιά σας να πεθάνει χωρίς τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας». Ο Αρχιεπίσκοπος παρενέβη σε αυτό το σημείο και ζήτησε από τον βασιλιά να διατάξει την απομάκρυνση της ερωμένης του κι αυτός τρομοκρατημένος από τις φωτιές της Κόλασης, είπε στον παρευρισκόμενο δούκα της Αγκιγιόν να την πάρει στην έδρα του στη Ruelle όπως και έγινε (Madam Campan “The Memoirs Of Marie Antoinette, Queen Of France”-2018). Ο Λουδοβίκος, που είχε διατάξει στα 1757 την πολύωρη φρικιαστική δημόσια εκτέλεση του δύστυχου κλεφτάκου Νταμιέν, όταν αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει με ένα μαχαιράκι, δεν διανοήθηκε πως αυτό ήταν το μέγιστο των αμαρτημάτων του, αλλά υποτάχτηκε στην παπαδίστικη «ηθική», πως αμαρτία του ήταν η ανώδυνη και απόλυτα φυσιολογική του σχέση με την ερωμένη του. Είχαν λιώσει τη σάρκα του ανθρωπάκου με πυρακτωμένο σίδερο, ακρωτηριάσει το δεξί του χέρι και στο τέλος διαμελίσει το σώμα του με 4 άλογα, ενώ ο χριστιανικός όχλος απολάμβανε ένα θέαμα που νομίζω πως θα έκανε ακόμη και τον Αμβρόσιο της Αιγιαλείας ή και τον Σεραφείμ του Πειραιά να ταραχτούν (κάπως). Αλλά αυτή είναι η αντίληψη και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ακόμη και σήμερα, επίσημα θεωρεί τη σφαγή εκατοντάδων παιδιών των Μουσουλμάνων της Βοσνίας και χιλιάδων γερόντων ή αμάχων ανδρών με τις ευλογίες Σέρβων Ορθόδοξων, παιδεραστών Επισκόπων και την ενδεχόμενη (δικαστικά ακόμη ατιμώρητη) συμμετοχή Ελλήνων Ναζιστών, ως πράξη θεάρεστη, αλλά ανατριχιάζει στην ιδέα πως θα ανασταλεί προσωρινά η δολοφονία ανθρώπων μέσω του κορωνοϊού της θείας κοινωνίας.

O βασιλιάς, που είχε προετοιμάσει ψυχολογικά την ντυ Μπαρύ λέγοντάς της «είμαι 64 χρονών και πιθανόν ο καιρός πλησιάζει», απέμεινε με τη φροντίδα των τριών «δεσποινίδων», όπως ήταν γνωστές οι τρεις ανέραστες γεροντοκόρες θυγατέρες του κι έπεσε στην πιο μαύρη απελπισία θεωρώντας τον εαυτό του ήδη νεκρό. Zήτησε μόνος του να του φέρουν τον φτωχό και τυφλό γέρο αββά εξομολόγο του, αχρησιμοποίητο μέχρι τότε, που του έδωσε μετά από 17 λεπτά άφεση. Ο μονάρχης σάπισε κυριολεκτικά εγκαταλειμμένος από όλους που φοβόντουσαν μην μολυνθούν, ενώ ο διάδοχος και η Αντουανέτα περίμεναν σε άλλο ανάκτορο να σβήσει το κερί στο βασιλικό παράθυρο, πράγμα που θα σηματοδοτούσε το τέλος και συνέβη σε λίγες ημέρες.

Η ντυ Μπαρύ έπεσε στη δυσμένεια της νέας βασίλισσας και έζησε στην αφάνεια μέχρι που αποκεφαλίστηκε στις 8 Δεκέμβρη του 1793 από τους Επαναστάτες: «Ένα λεπτό ακόμη, κύριε Εκτελεστή, σας ικετεύω!», ήταν τα τελευταία της λόγια.

*

Μας απέκλεισαν από το facebook (υπαίτιος το Ελληνικό ΥΠΕΞ επί σ. Κοτζιά) χωρίς καμία ειδοποίηση. Εσείς, οι χιλιάδες αναγνώστες μας, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε: Μπορείτε να ανεβάσετε μέσω του ατομικού σας λογ/μού στο facebook, την κάθε ανάρτησή μας, ή κάντε ΚΛΙΚ στο εικονίδιο του facebook, κάτω από κάθε ανάρτησή μας. Ξέρουμε ότι το κάνετε ήδη, και σας Ευχαριστούμε