Το δόγμα αντιτίθεται στη σκέψη, ή «τρώτε άφοβα μαρούλια»

[Περί της αριστερής αυθεντίας του Θανάση Καρτερού]

Δόγμα στη φιλοσοφία είναι η άποψη η οποία, για εκείνον που την ασπάζεται, δεν επιδέχεται απόδειξη και επομένως, υπό μία έννοια, δεν επιδέχεται και αμφισβήτηση, σε αντιδιαστολή με αυτό που ονομάζεται αντικειμενική πραγματικότητα.
Δόγμα στη θρησκεία είναι το σύνολο των απαράβατων απόψεων μιας θρησκείας σχετικά με την ταυτότητα της λατρευόμενης θεότητας και με τον τρόπο λατρείας της.. [wikipedia]

Από το «Νεότερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ήλιου» του +/- 1949-51 διαβάζουμε για το δόγμα στη Φιλοσοφία:
«Εις την αρχαίαν ελληνικήν φιλοσοφία εσήμαινε τας αντιλήψεις και τας πεποιθήσεις ενός φιλόσοφου ή μιας φιλοσοφικής σχολής (= τα δοκούντα), αργότερον δε η λέξις σημαίνει δίδαγμα φιλοσοφικού περιεχομένου επιβαλλόμενον υπό τινός αυθεντίας άνευ αποδείξεως, ανώτερον πάσης κρίσεως και επομένως υποχρεωτικός δεκτόν. Ούτω δε παν το θεωρητικώς αληθές ή το πρακτικώς επωφελές και χρήσιμον ως και αι διατάξεις της πολιτείας και των αρχόντων καθίστανται υποχρεωτικώς δεκτά. Εις τους μετά τον Αριστοτέλη χρόνους το δόγμα αντιτίθεται προς την σκέψιν.»

Στο προκείμενο.

Ας διαβάσουμε κατιτίς για την αριστερή αυθεντία ονόματι Θανάσης Καρτερός: Τα μαρούλια είναι παντοτινά –από τον Ηλία Κανέλλη στα Νεα:
«[…]Θανάσης Καρτερός γεννήθηκε το 1947. Την ιδεολογία του και την πορεία του, όχι χωρίς διάθεση κομπασμού, την έχει καταθέσει σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Κρυσταλλία Πατούλη (TVXS, 30/4/2013). «Νομίζω ότι γεννήθηκα αριστερός», λέει. «Φρόντισε η Ασφάλεια της δεκαετίας του ‘60 την πολιτική μου αγωγή με το κυνηγητό του πατέρα μου, που είχε την ατυχή έμπνευση να πολεμήσει όχι μόνο στο αλβανικό μέτωπο, αλλά και στην Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Φυλακίστηκα στη δικτατορία για τρία χρόνια, υπήρξα παράνομος, μίσησα τους χαφιέδες, γνωρίστηκα με τον Μαρξ και τον Λένιν, και κοίταζα αφ’ υψηλού τους βολεμένους. Με τη Μεταπολίτευση, βολεύτηκα κι εγώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα, υπερασπίστηκα επαγγελματικά και πειθαρχημένα τις ιδέες και τη γραμμή του»

Τα κείμενά του, σε πολλές περιπτώσεις, εμπεριέχουν τον φρονηματισμό της αισθητικής ταυτότητας που αποθέωσε η σοβιετική αισθητική – και η θητεία του στο ΚΚΕ τον έχει μετατρέψει σε άνθρωπο από σίδερο. Στον χώρο του, η ατομικότητα απλώς υπηρετεί τον συλλογικό στόχο. Στον «Ριζοσπάστη», στον οποίο εργάστηκε από τη Μεταπολίτευση και του οποίου διετέλεσε διευθυντής, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει οτιδήποτε απέκλινε από τη γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίοδος του Τσερνόμπιλ. Παραμονές του Πάσχα, Απρίλιος του 1986, το ΚΚΕ υποστήριζε ότι δεν υπήρξε σοβαρό πυρηνικό δυστύχημα, ότι όλα αυτά είναι καπιταλιστική προπαγάνδα – και στις γενικές υποδείξεις να προσέχουμε να μην καταναλώνουμε προϊόντα που ενδεχομένως είχαν μολυνθεί από ραδιενεργές ουσίες, ο Θανάσης Καρτερός συμβούλευε να τρώμε άφοβα μαρούλια.

Ηταν η περίοδος κατά την οποία η ανανεωτική «Αυγή» ήταν εχθρά του κομμουνισμού, γι’ αυτό ο Θανάσης Καρτερός δεν την άφηνε σε χλωρό κλαρί. Πριν φθάσει ωστόσο εκεί και εφαρμόσει την κτηθείσα εν υπηρεσία τεχνογνωσία σήμερα στην τελευταία της σελίδα, πρόλαβε να περάσει από τον αστικό Τύπο – αφού εργάστηκε στον Σκάι, όπου υπήρξε διευθυντής. Η αναφορά του σήμερα σε ΔΟΛαφούζους (φωτογράφιση με μια λέξη του συνόλου των σημερινών «εχθρών του λαού», σύμφωνα με την κομματική γραμμή) έρχεται σε αντίθεση με την πολιτεία του εκείνης της περιόδου, όταν είχε βρεθεί στην αιχμή του δόρατος του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Δεν βαριέσαι. Εμπειρίες. Και ο Στάλιν από ανάγκη είχε υπάρξει κωδωνοκρούστης στον Αγιο Λάζαρο, την εκκλησία των Αρμενίων στη Βενετία. Λέγεται ότι οι χρονογράφοι των εφημερίδων, όσοι ιδίως θήτευσαν σε αριστερά έντυπα, είναι κάτι σαν δάσκαλοι του Γένους. Φωτεινότερο παράδειγμα, ο Χρήστος Πασαλάρης. Ο Θανάσης Καρτερός κινείται στους δρόμους που εκείνος άνοιξε. Γράφει σαν αυθεντία, δεν επιδέχεται αντίρρηση. Η γλώσσα του είναι εύπλαστη, γεμάτη επίθετα, επινοημένες λέξεις, πού και πού καμιά βωμολοχία. Εχει συναίσθημα, ηθικολογία, εχθρούς. Η διαπλοκή, ο Κούλης, ο καπιταλισμός, η Παναγιά η αριστερή, το χούι του κυρ-Πάνου, η μπάρα και η αμπάρα, γκλαν γκλαν, χρατς, σας γ@#ώ τα Χάρβαρντ, η αριστεία… Ετσι όπως πάει θα τον ξεπεράσει τον δάσκαλο. Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες.» (δικές μου οι υπογραμμίσεις)

***

ΥΓ:

Μπορείτε να διαβάσετε όλα τα άρθρα της αριστερής αυτής αυθεντίας συγκεντρωμένα στην «Α υ γ ή».

Η φωτογραφία (τροποποιημένη βεβαίως από εμάς) είναι από το thepressproject.gr για το άρθρο του Κώστα Εφήμερου με τίτλο «Ο Θανάσης Καρτερός είναι μπουζούκι»… Διαβάστε το για να κατανοήσετε τι σημαίνει να είναι κανείς υπερασπιστής-λυκόσκυλο του ΣΥΡΙΖΑ.