Τώρα βαράμε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Τις τελευταίες ημέρες όμως ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το κόμμα του, έμμεσα και άμεσα, υφίστανται μια τρομακτική επίθεση που δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά αυθόρμητη και ασύντακτη και ακόμη και αν δεν είσαι ψηφοφόρος τους σε κάνει να οργίζεσαι.

(Ξένη δημοσίευση με την οποία εν πολλοίς –sorry– συμφωνούμε)

Του Άκη Γαλδαδά, στο protagon.gr

Δεν μπορείς να μένεις βουβός με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου όσο και αν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να χαρίσεις κάποια πολύ σοφή κουβέντα σαν αντίδωρο σε αυτούς που σε διαβάζουν (ακόμη). Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα Οικολόγους Πράσινους και έτσι είμαι για άλλη μια φορά στο στρατόπεδο των «χαμένων». Ένας από τους λόγους που δεν πήγε η ψήφος μου στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας. Το είχα γράψει άλλωστε και πριν τις εκλογές ότι ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι, κατά τη γνώμη μου βέβαια, περίπου σαν το είδωλο του Σαμαρά όταν αυτός κοιτάζεται στον καθρέφτη του. Μόνο που ο ένας παρουσιάζεται ως αριστερόστροφος ενώ ο άλλος ως δεξιόστροφος. Έχουν μικρό ειδικό βάρος και οι δυο, μιαν έπαρση που ευκαιριακά μόνον, όταν είναι ανάγκη, προσπαθούν να την κρύβουν πίσω από ένα πιο χαμηλότονο ύφος, χρησιμοποιούν στερεότυπες και πολύ της μόδας εκφράσεις που φτηναίνουν τον πολιτικό τους λόγο, κουβέντες σαν από πρόσφατη κονσέρβα δηλαδή. Ψάχνουν με αγωνία για εντυπωσιακές αλλά ρηχές απαντήσεις που θα βουλώσουν το συνομιλητή τους, δεν διαθέτουν, με δική τους ευθύνη, αξιόλογα επιτελεία που να τους δίνουν πόντους με τη δουλειά τους στο παρασκήνιο, πριν γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί πρέπει να είχαν περίπου τις ίδιες ώρες δουλειάς, που μάλλον είναι ελάχιστες, θέλουν να γίνουν και οι δυο πρωθυπουργοί, αμφιβάλλω αν έχουν τα προσόντα και κάτι να προσφέρουν ακόμη στην ελληνική πολιτική. Με δυο λόγια δεν ενσαρκώνουν ό,τι οι πολίτες αυτή τη στιγμή θα ήθελαν να εμφανιστεί για να σωθεί η Ελλάδα και οι υπήκοοί της.

Τις τελευταίες ημέρες όμως ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το κόμμα του, έμμεσα και άμεσα, υφίστανται μια τρομακτική επίθεση που δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά αυθόρμητη και ασύντακτη και ακόμη και αν δεν είσαι ψηφοφόρος τους σε κάνει να οργίζεσαι. Το εκλογικό αποτέλεσμα φαίνεται πως έπεσε σαν ένα μικρό βότσαλο στην έως τώρα δεδομένα ασάλευτη επιφάνεια  του νερού, ταράζοντας όμως πολύ τα βουρκόψαρα που έβοσκαν καλά και πλούσια στο βρώμικο βυθό. Και άρχισε ο πόλεμος. Γιατί από το λόγο του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο, σαν μέσα από το υγρό μιας ενδοφλέβιας ένεσης, είχε αρχίσει να μας επιβάλλεται η εικόνα του έντιμου και δουλευταρά Ευρωπαίου που έχει αγανακτήσει από την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του μασκαρά και παλιοτεμπέλη Έλληνα. Και οι αντίρροπες αυτές συμπεριφορές θα μας κόστιζαν, κατά τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδας, ακόμη και τη γεωγραφική μας ακεραιότητα. Μας είχαν κάνει τάχα μεγάλη χάρη που ενταχθήκαμε στο κοπάδι με τους άλλους λαούς-καταναλωτές προϊόντων, στην πολυτελή ευρωπαϊκή στάνη (τι άλλο είναι μια ΕΕ χωρίς στοιχειωδώς ανθρώπινες δομές;), μας κράτησαν στη ζεστή αγκαλιά τους πληρώνοντας τα τροφεία μας και τους μισθούς μας, χάρη στην πίεση και τη συμπαράστασή τους θα ισιώναμε τα στραβά της μηχανής μας για να πάρει πάλι εμπρός, θα ερχόταν άνθρωποι που ξέρουν για να μας βάλουν στη σωστή ράγα. Τα δεχτήκαμε όλα και σκύψαμε μέχρι που το κούτελο ακούμπησε στο χώμα. Και οι απέξω απορούσαν με την παρατεταμένη αυτή γιόγκα εκατομμυρίων Ελλήνων και με τους αξιωματούχους της Αθήνας να πηγαίνουν στις Βρυξέλλες με τα παντελόνια κατεβασμένα ήδη από το αεροπλάνο, χωρίς να ζητούν τίποτα και μόνο να γυρίζουν πίσω φορτωμένοι οδηγίες για πιο πολύ σκύψιμο.

Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να υπάρχουν ενδείξεις ότι οι περιβόητοι αυτοί ευεργέτες που χαρίζουν(;) εκατομμύρια, ό,τι κάνουν το κάνουν με το αζημίωτο, είναι κι αυτοί λαδιάρηδες, αγενείς, εκβιαστές, στυγνοί. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ναι, δεν είχε κανένα σπουδαίο πρόγραμμα για το μετά από μια εκλογική του νίκη, αλλά επιτέλους είπε πως αν αποκτήσει εξουσία θα βάλει πλώρη για να τους  αντιμετωπίσουμε σαν τέτοιους και να φερθούμε ανάλογα. Άρχισε το πέπλο να σηκώνεται. Και φάνηκαν από κάτω κάτι εκβιαστές ναα, που απειλούσαν για μελλοντικό κακό αν δεν ξαναβγάζαμε τους ντόπιους κλέφτες, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., τους μασκαρεμένους τώρα με την προβιά του καλού και καρτερικού προβάτου. Μας έκανε κακό που ζήτησαν οι ουσιαστικοί νικητές των εκλογών να βγει στο φως η έκθεση της BlackRock για τις Τράπεζες; Ποιος πιστεύει ότι οι ενδιαφερόμενοι εκεί στο εξωτερικό για επενδύσεις εδώ στο εσωτερικό, πληρώνοντας δεν θα την έχουν ήδη στα χέρια τους; Είναι κακό να κάνουμε πως δεν ακούμε καν τις απειλές τους για εκδίωξή μας από της Ευρωζώνη τη στιγμή που ακόμη το κόστος γι αυτούς είναι θα είναι τεράστιο; Είναι κακό να ψάξουμε έχοντας και τη βοήθεια έντιμων ελεγκτών, Ελλήνων και ξένων, για το τι έχει μπει στις συμφωνίες και στα μνημόνια και είναι εκ του πονηρού; Είναι κακό το Κράτος να έχει ελεγκτές δικούς του μέσα στις διασωληνωμένες πλέον Τράπεζες για να βλέπει αν δίνονται στην αγορά όσα χρήματα πρέπει  να δοθούν και να ελέγχει πόσα πηγαίνουν σε τσέπες που δεν πρέπει; Το πάθημα με την PROTON Bank δεν έγινε μάθημα; Είναι καλό που Έλληνες ειδοποίησαν τον ανεκδιήγητο Μπαρόζο να βγει σε χρόνο μηδέν και να γειώσει την επιστολή Τσίπρα, ένα κείμενο κάθε άλλο παρά ανεδαφικό ως προς το σκεπτικό του; Από την άλλη δεν ακούστηκε κιχ για  όταν αυτοί οι «έντιμοι» και προσηλωμένοι στους νόμους έκοψαν την τωρινή δόση του απεχθούς δανείου σε δυο κομμάτια και απειλούν να μην μας  τη δώσουν όλη, πέρα από κάθε λογική και νομική αιτιολόγηση; Και μετά απαιτούν από εμάς συνέπεια εκατό τοις εκατό; Είναι κακό να ελεγχθούν οι ιστορίες με τα ορυχεία χρυσού σε Χαλκιδική και Κιλκίς; Να γλυτώσει το Αεροδρόμιο του Ελληνικού από τους οικοπεδοφάγους όπως ο Ελαιώνας γλύτωσε από τους… βωβούς μεγαλοκαρχαρίες; (ναι ξέρω, καλύτερα πουλημένα για πενταροδεκάρες και τίγκα στο τσιμέντο) Είναι τόσο κακό που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πολύ ρεαλιστικά, λέει πως δεν έγινε και τίποτα αν δεν έχουμε αύριο υψηλού επιπέδου εκπροσώπηση στο ΕΚΟΦΙΝ (συγκαλείται ούτως ή άλλως κάθε μήνα) και δεν θα ναυαγήσουν τα καράβια μας που δεν θα γίνει μεθαύριο ουσιαστική συζήτηση στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια, οπότε θα αναβληθεί για άλλη μια φορά η εύρεση λύσης; Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες λυσσομανούν ενάντια στον Τσίπρα και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υλοποιώντας το «τώρα βαράμε αυτούς». Επειδή όμως τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα από τα δικά τους δεν τους πιστεύουμε. Ούτε πιστεύουμε πως είναι πολύ αγνή η κίνηση Παπαδήμου να στείλει, στον κατάλληλο χρόνο, ανυπόγραφη και δήθεν απόρρητη επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διεκτραγωδώντας μέσα σ’ αυτήν τα χάλια της Οικονομίας. Μετά από το ατόπημά του να τακτοποιήσει (προς όφελός της κυρίως) τη Ζίμενς, που το είχαμε τότε επισημάνει, ο κυρ. Παπαδήμος, ο ερωτοχτυπημένος με το πρωθυπουργικό αξίωμα, τώρα παρεμβαίνει με τρόπο ανεπίτρεπτο και παιδαριώδη για να πιέσει κι αυτός να γεννηθεί μια εκτρωματική κυβέρνηση.

Εντάξει, χορτάσαμε από αφέλειες και εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτό το κυνηγητό του Ολάντ, να συναντηθεί με τον Τσίπρα όταν ακόμη δεν είχε καν ορκιστεί ποιος το σκέφθηκε; Το χθεσινό μελό για τη 13η συνιστώσα του κόμματος που είναι η ψήφος του ελληνικού λαού και το παλιομοδίτικο περί «λαϊκής κυριαρχίας» μας παραπέμπουν σε πολιτικό λόγο δεκαετιών πίσω. Ψευτομαγκιά και όχι πολιτικό επιχείρημα εκείνο το κλισέ «τους χάλασα τη σούπα», κατώτερο των περιστάσεων το χθεσινό του Βασίλη Μουλόπουλου «ψάχνουν για μαλάκες», βλακώδες και όπως αποδείχθηκε ανεφάρμοστο το άλλο, το προεκλογικο, για το κατέβασμα στους δρόμους του κόσμου ώστε ν’ αλλάξουν την ψήφο τους οι βουλευτές των άλλων κομμάτων. Όμως τώρα πρέπει τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα να συρρικνωθούν κι άλλο, να καταρρεύσουν οριστικά, για να χάσουν οι εντολοδόχοι τους το γερό τους πάτημα στη χώρα. Η Ελλάδα δεν χάνεται επειδή δεν μπαίνει στην συγκυβέρνηση και ο Τσίπρας. Χάνεται επειδή οι τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν ενάντια στα συμφέροντα της χώρας και επειδή ολόκληρο το καράβι της Ευρώπης βουλιάζει και κάπως πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους η καπετάνισσα. Και θα ξυπνήσουν όσοι πρέπει να ξυπνήσουν μόνον όταν οι λαοί τις Ευρώπης αρχίσουν να τους στέλνουν τα χαμπέρια ότι οι άβουλοι τοποτηρητές τους, καλή ώρα σαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ., χάνουν και ξανα-χάνουν στις κάλπες.

—-

photo©Marcela Taboada, 1999