Άνθιμος Θεσσαλονίκης vs Στέφανος Οχρίδος

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Είναι και οι δυο χριστιανοί επίσκοποι, μάλιστα ανήκουν στο ίδιο δόγμα, είναι ορθόδοξοι.. Είναι και οι δυο καλοθρεμμένοι, παρά τις αυστηρές νηστείες τους. Από τους θρόνους τους, στολισμένοι με τα ιερά τους κοσμήματα, εξαπολύουν τους ιερούς τους μύδρους.
Έχουν και οι δυο ως αναφορά τους την αρχαία Μακεδονία και τον παγανιστή Μακεδόνα κατακτητή Μεγαλέξανδρο. Ο Μακαριότατος Στέφανος άρπαξε την ευκαιρία και είπε τον καημό του στον τάφο του Αγίου Κύριλλου στο Βατικανό: «Άγιε Κύριλλε, σήμερα στη δική σου και τη δική μας Θεσσαλονίκη όλα όσα έκανες είναι πέτρινα. Σήμερα στη γενέτειρά σου πόλη έχουν γίνει όλα στάχτη και σκόνη και δεν έμεινε ούτε γράμμα από τη γλώσσα τη δική σου και τη δική μας. Στην περιοχή όπου τότε όλοι μιλούσαν όπως εσύ κι όπως εμείς, σήμερα όχι μόνο απαγορεύεται να ομιλείται αυτή η γλώσσα αλλά και να υπάρχει. Δυστυχώς, εκεί διώκεται και εκτοπίζεται οτιδήποτε είναι μακεδονικό, ενώ αμφισβητείται και το όνομα της Εκκλησίας …». Ο Παναγιώτατος Άνθιμος δεν έχασε καιρό, ερμήνευσε το μοιρολόϊ του αδελφού του ως εδαφική διεκδίκηση και έσπευσε να του απαντήσει με τη ρήση ενός παγανιστή Σπαρτιάτη βασιλιά του οποίου όμως το βασίλειο δεν πολέμησε στο πλευρό του Μεγαλέξαντρου: «Μολών λαβέ». Tώρα το σκέφτηκε καλά ο Άγιος Άνθιμος το Μολών Λαβέ; Οι στρατιώτες της Εκκλησίας στη Β.Ελλάδα είναι έτοιμοι να πολεμήσουν τους Γυφτοσκοπιανούς; Τρεις ειδήσεις με κάνουν να αμφιβάλλω, δεδομένου ότι άπασαι διεδραματίσθησαν εις τον εθνικώς ευαίσθητον χώρον του ελληνικού Βορρά τον οποίον διεκδικεί με την αγιαστούρα του ο Άγιος Στέφανος:

Α) Σκάνδαλο στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Θεσσαλονίκης Κληρικοί με γυναικείες περούκες. Τρεις ιερωμένοι αποπέμφθηκαν για ανάρμοστη συμπεριφορά και επτά σπουδαστές αποβλήθηκαν Μ. Αντωνιάδου (Το ΒΗΜΑ, 14/01/2007 , Σελ.: A41)

Β) Espresso 17-1-2004: «Mητροπολίτης εγκατέλειψε τη μητρόπολη για τα μάτια μιας γυναίκας». [Δυστυχώς πρόκειται για ακρίτα δεσπότη (της Β.Ελλάδος)].

Γ) Εspresso 12-1-2007: «Σκηνές απείρου κάλους σε μητρόπολη της Β.Ελλάδος. Τρελλός έρωτας δεσπότη με τον άτακτο διάκο του….καυτό week end στον Βόσπορο». (Εδώ η υπόθεση αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας γιατί διαδραματίζεται σε ξενοδοχείο της Ισταμπούλ).

Πως θα δοθεί η μάχη άγιε Άνθιμε όταν εισβάλουν τα φουσάτα του άγιου Στέφανου; Με λιποτάκτες ακρίτες δεσποτάδες που τρέχουν πίσω από γυναικεία φουστάνια ή με ντιντίδες (ο όρος χρησιμοποιείτε από τον πατέρα Τσάκαλο) μητροπολίτες, διάκους και ιεροσπουδαστάς που έχουν, όπως θα έλεγε και ο Τρισμάκαρ, το «κουσούρι»;

Mόνη παρηγοριά μου πως και ο Γυφτοσκοπιανός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Τσαρκνιάς, πνευματικό τέκνον του μητροπολίτου Καντιώτου Φλωρίνης, κατηγορήθηκε από την ΕΥΠ και από την Σύνοδόν μας και καθηρέθη επί κιναιδισμώ. Η Σύνοδος περιέργως ευαισθητοποίηθηκε πάραυτα ενώ αλλαχού ποιεί την νήσσαν. Ο Νικόδημος πάντως απέδωσε τις κατηγορίες σε εθνική σκοπιμότητα και τις σχετικές φωτογραφίες τις θεωρεί πλαστές.
www.iospress.gr/mikro2002/mikro20021019.htm

Κύριε Ροΐδη,
Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες των Βαλκανίων δεν μπόρεσαν ποτέ να επιτελέσουν έναν ειρηνοποιό ρόλο, αλλά βρέθηκαν στις επάλξεις του εθνοφυλετικού μίσους με αποκορύφωμα την αλληλοσφαγή Ελλήνων και Βουλγάρων ορθοδόξων στις αρχές του 20ου αι. με τις ευλογίες των επισκόπων τους. Αυτό δεν δημιουργούσε πρόβλημα στις χριστιανικές τους συνειδήσεις που καταπνίγονταν από τα αγνά πατριωτικά τους αισθήματα. Το θεοκρατικό Βυζάντιο είχε προλειάνει το έδαφος με την εκτύφλωση 15.000 Βουλγάρων ορθοδόξων αιχμαλώτων από τον αυτοκράτορα που χωρίς ντροπή αποκαλείται Βουλγαροκτόνος. Πριν να αποκτήσουν οι Σλάβοι δικούς τους αρχιερείς (κυρίως στα πλαίσια των εθνικών αφυπνίσεων του 19ου αι.) είχαν κατά κανόνα ανατολικούς Ρωμαίους αρχιερείς που τους έστελνε ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης. Ένας από αυτούς ο Ρωμιός από την Εύβοια Θεοφύλακτος της Οχρίδος (11ος αι.), προκάτοχος του Αγίου Στέφανου έβλεπε με περιφρόνηση το κοπάδι που τον έστειλαν να αρμέξει: «Τέρατα, όμοια με βάρβαρους ακάθαρτους δούλους που βρωμάνε σαν πρόβατα» (Επιστ. P.G. 126).

To 1945 κληρικολαϊκή συνέλευση αποφάσισε να ανασυσταθεί η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος (Οχρίδος) ως «Μακεδονική Αυτόνομη Εκκλησία», προφανώς στα πλαίσια των σχεδιασμών του καθεστώτος Τίτο. Είναι η Εκκλησία των «Μακεντόν ορτοντόξ», που τους συνάντησε ο Μυριβήλης και τους καταγράφει στην πρώτη έκδοση της «Ζωής εν τάφω» το 1924 πριν λογοκριθεί η επόμενη έκδοση του 1956. Είναι αυτοί που η Πηνελόπη Δέλτα αναγνωρίζει από το 1937 στα «Μυστικά του Βάλτου» πως «εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα», πριν εμφανισθεί ο Τίτο που δήθεν επινόησε αυτήν την εθνική συλλογικότητα από το πουθενά. Η σερβική Εκκλησία δεν δέχθηκε την απόσχιση αλλά υπό την πίεση του κομμουνιστικού καθεστώτος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει αυτονομία, αλλά οι Σλαβομακεδόνες ήθελαν αυτοκεφαλία και έτσι ο Σέρβος πατριάρχης κήρυξε το 1968 την «Μακεδονική Εκκλησία» σχισματική. Το σχίσμα και όχι το όνομά της ως μακεδονικής, είναι η αιτία που δεν την αναγνωρίζουν οι μη ελληνικές ορθόδοξες Εκκλησίες, παρ’όλο που οι Εκκλησίες Ρωσίας και Βουλγαρίας διατηρούν μια χαλαρή επικοινωνία μαζί της. Η Εκκλησία αυτή διαθέτει και 6 Επισκοπές σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και Ν.Ζηλανδία, όπου διοργανώνει κι αυτή όπως και εκεί οι Έλληνες επίσκοποι πατριωτικά συλλαλητήρια. Είναι μια εθνική-κρατική Εκκλησία όπως και η ελλαδική, είναι αρωγός της «Δεξιάς του Κυρίου» των Σκοπίων, που προτάσσει το «μακεδονική» έναντι του «χριστιανική» ή του «ορθόδοξη», ακριβώς όπως κάνει η Ελληνίδα αδελφή της με το «ελληνική». Αρειμάνιοι επίσκοποι και από τα δυο μέρη είναι έτοιμοι ξανά να ευλογήσουν αδελφοκτόνους πολέμους και φρικαλέα εγκλήματα ή να υποδαυλίσουν μίση για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους ξορκίζοντας τους φαντασιακούς δαίμονες των αλλοεθνών βαρβάρων που απειλούν την ιερή πατρίδα. Είναι έτοιμοι να παίξουν τον ρόλο του κομματάρχη του έφιππου Νομάρχου μας ο οποίος έφερε σε αμηχανία ξανθιά υποψήφια «Σταρ Ελλάς» ρωτώντας την (27-5-2008, ώρα 12:50), ως μέλος της κριτικής επιτροπής καλλιστείων Αντέννα,. τι θα έκανε αν εμφανιζόταν «Σκοπιανή» (sic) Μις ως εκπρόσωπος της Μακεδονίας.

Τους εθνικούς αυτούς αρχιερείς περιγράφει ο Τρισμάκαρ Χριστόδουλος, χωρίς προφανώς να συναισθάνεται τι λέει:
«Οι Ιεράρχες αυτοί φαίνεται να υπέταξαν στη στρατιωτική τους ιδιότητα (sic) εκείνη του ειρηνόφιλου Κληρικού. Χάριν της πατρίδος έζησαν, δίδαξαν και έπραξαν αναμφίβολα με πιστότητα προς την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Είχε δίκιο ο Ιω. Συκουτρής, που υποστήριζε ότι ‘Η Εκκλησία πολλάκις τον καθαρώς δευτερογενή γι’ αυτήν εθνικόν σκοπόν έθεσεν υπεράνω των καθαρώς θρησκευτικών και ιδίου της, ως οργανισμού, συμφέροντος’. Αλλά τούτο ήταν επιταγή των καιρών. Όταν π.χ. ο Μητροπολίτης Ιωακείμ Φορόπουλος μιλώντας στους Έλληνες από της Ωραίας Πύλης του Ιερού Ναού του χωριού Μοριχόβου έλεγε ‘Δεν σας συμβουλεύω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, αλλά σας συμβουλεύω οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος’, δυνατόν να παρέβαινε εντολή του Χριστού (sic) αλλ’ οι περιστάσεις επέβαλλαν την υπέρβαση της εντολής για τη σωτηρία της πατρίδας».

www.imd.gr/html/gr/section02/history/speeches/01/01.htm