Της Αννας Δαμιανίδη
Ταξίδευα σε θέση πούλμαν με καράβι, ακίνητη σαν τιμωρημένη κάτω από μια τηλεόραση, όπου αγανακτισμένοι δημοσιογράφοι κατακεραύνωναν τον Νίκο Δήμου για το άρθρο του περί θείου φωτός. Μιλούσαν εξ ονόματος του λαού, που είχε θιχτεί, πληγωθεί, προσβληθεί χρονιάρα μέρα, και δεν σηκώναν μύγα στο σπαθί τους. Ο κατηγορούμενος δεν εκλήθη να απολογηθεί, γιατί αυτές οι δίκες λανσάρουν δικές τους διαδικασίες. Ο λαός από κάτω, εμείς οι ταξιδιώτες δηλαδή, μιλιά δεν έβγαζε. Κάποια στιγμή κοιτάχτηκε, νομίζω, μεταξύ του. Ο λαός εννοώ. Το πολυκέφαλο τέρας. Το κεφάλι της διπλανής μου γύρισε και με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια, σαν να ρωτούσε τι γνώμη είχα. Ή μήπως ήταν για να ελέγξει αν ήμουν όσο έπρεπε θιγμένη, πληγωμένη, αγανακτισμένη κι έτοιμη να σηκώσω πέτρα; Δεν θα μάθω ποτέ γιατί δεν έβγαλε άχνα, κι ούτε κι εγώ έβγαλα. Δεν ρισκάρισε καμιά μας να εκτεθεί στον αόρατο έλεγχο πίστης, αγανάκτησης κ.λπ. κ.λπ. στον οποίο μας υπέβαλε η εικόνα εκ του μεγίστου ύψους της. Κρατήσαμε κι οι δυο μας πισινή, επιτρέποντας στην υπενθύμιση του φόβου να γλιστρήσει ύπουλα μέσα μας. Καλύτερα να μη μιλάς σε τέτοιες εποχές, όχι δηλαδή κι ότι υπήρχαν καλύτερες για να μιλάει κανείς. Αλλά ετούτες εδώ, για να αγανακτεί έτσι η κομμένη κεφαλή της τηλεόρασης, πρέπει να είναι απολύτως ακατάλληλες. Φυσικά υπάρχει ελευθερία λόγου, αλλά φύλαγε τα ρούχα σου να “χεις τα μισά. Κι αν μεθαύριο συμβεί κάποια στραβή, ο μη γένοιτο, και ομάδες νεαρών θελήσουν κάπου να ξεσπάσουν; Μάθε το πιστεύω σου καλά από στήθους, κι αν ξεχάσεις λεπτομέρειες, εκεί είναι οι αρχιερείς των «ειδήσεων» να σου κάνουν επανάληψη.
Αχ, ο λαός τι ωραίο και εύπλαστο υλικό, αφελές, αθώο, ελαφρώς αγράμματο, χρήζον προστασίας για να μπορεί να απεκδύεται προσωπικότητας και ευθυνών. Αν δεν συμφωνείς με την εικόνα του λαού που σου σερβίρουν, να το κοιτάξεις, το καλό που σου θέλω. Αν πηγαίνεις σχολείο, ή σε χώρους μαζικούς, το κεφάλι κάτω και το στόμα ραμμένο. Μη σε πάρουν είδηση ότι δεν ανήκεις στο αγνό και τόσο εύκολα θιγόμενο αυτό είδος που λέγεται λαός. Δεν θα περάσεις καλά, αυτό σ” το εγγυώνται οι θεοί της οθόνης. Θυμήσου τη μαμά, θυμήσου τη γιαγιά, τι έλεγαν; Κράτα το στόμα σου κλειστό, παιδί μου, για καλό και για κακό. Μην εκδηλώνεσαι. Εκπαιδευμένες εκείνες στο ανήκειν στο μέγα τέρας. Είχαν δει τα ματάκια τους τιμωρίες των παραστρατημένων που δεν ήσαν αρκετά λαϊκοί άνθρωποι. Θυμάται τον φόβο τους η κομμένη κεφαλή και σ” τον θυμίζει. Μπες στο σώμα του τέρατος, του μυστηριώδους και απειλητικού λαού κι εσύ, που μπορεί να κυβερνηθεί με τελετές και ευλάβεια, και προσκυνά τις τιμές αρχηγού κράτους. Κομμένο και ραμμένο το μοντέλο στο πατρόν του ψυχαναγκασμού. Η συνταγή είναι βυζαντινή, είναι αυτοκρατορική, κι άμα δεν σου αρέσει, μήπως έχεις ίχνη προτεσταντικών αποκλίσεων στην ψυχή σου; Τίποτε χειρότερο για μια ταξιδιώτισσα του Αιγαίου.
Και να πηγαίνω για γιορτές του Επιταφίου και της Ανάστασης, για ευλάβεια και κατάνυξη. Πάει, τα πήραν όλα οι γοργόνες.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Mην ξεχνάμε
Συνεχίζεται σήμερα στο Β’ Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, η δίκη των Γ. Αποστολόπουλου και Αλ. Χατζηπαυλίδη που κατηγορούνται ότι μαχαίρωσαν τρεις φορές στο πρόσωπο τον 17χρονο μαθητή του 3ου Λυκείου Παλαιού Φαλήρου, Φοίβο Δεμερτζίδη, τον Ιανουάριο του 2013. Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν αφορούν τα αδικήματα της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση και της άμεσης συνέργειας, ενώ η υπόθεση σχετίζεται με τη δράση μελών της Χρυσής Αυγής και περιλαμβάνεται στην ευρύτερη δικογραφία που ερευνούν οι ειδικές εφέτες ανακρίτριες για την εγκληματική δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Την Τρίτη 22 Απριλίου κατέθεσαν ο 17χρονος μαθητής και οι γονείς του, καταθέτοντας πλήθος ενοχοποιητικών στοιχείων, καθώς έχει γίνει άρση του τηλεφωνικού απορρήτου των κατηγορούμενων ενώ σήμερα αναμένεται να καταθέσουν και οι υπόλοιποι μάρτυρες κατηγορίας. Οι δυο συλληφθέντες για την υπόθεση κατηγορούνται με τα αδικήματα της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση και της άμεσης συνέργειας. Ο ένας εκ των κατηγορουμένων βρίσκεται ήδη προφυλακισμένος εδώ και 14 μήνες ενώ ο δεύτερος είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Αντιφασιστικές οργανώσεις και οργανώσεις γονέων καλούν- και σήμερα- σε συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια. Η δίκη αναμένεται να ξεκινήσει, εκτός απροόπτου, στις 9 το πρωί στην αίθουσα 2 του Β’ Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου στο Εφετείο. – See more at: http://left.gr/news/synehizetai-simera-i-diki-ton-dyo-hrysaygiton-gia-mahairoma-17hronoy-sto-faliro#sthash.QmOcKqLf.dpuf
Παράθεμα: Αχ, ο λαός τι ωραίο και εύπλαστο υλικό, αφελές κι αθώο… | Greece on WEB
O κασιδιαρης παρακολουθησε την ανασταση στην εκκλησια των μπατσων
. Το αποκαλυψε το βημα.
ΖΕΠΕΛΙΝ μας τα κάνανε με τον μπαρμπούλη!
είναι βλέπεις της γνωστής οικογενείας και πρέπει όλοι να γνωρίζουν πότε πάει τουαλέτα και πού πετάει τις ροχάλες του.
Κουβέντα για τύπους όπως ο Μωϋσής Ελισάφ(γιατρός και ανθρωπιστής το επάγγελμα) που πετάει μεν λεφτά σε ανθρωπιστικές ημερίδες αλλά και ΑΜΕΑ στο δρόμο προ εκλογών.
Σιγή ιχθύων τα ΜΜΕ για τους Ελισάφ των δημοτικών συμβουλίων.
Ο λαός πρέπει μόνο να γνωρίζει πότε έκανε κακά ο Σαμαράς πότε έκανε νανά ο Τσίπρας και πότε έφαγαν κοκό οι διάφοροι Κοκοί.
Μετά βέβαια θα φταίει ο φονιάς…
Τέλεια νεοταξίτικο. Ξεκινάει να μιλάει για εκείνους που μιλάνε εξ ονόματος του λαού, για να καταλήξει σύντομα να μιλάει αποκλειστικά και μόνο εναντίον του λαού. Με την δέουσα περιφρόνηση βέβαια προς τον λαό. Από την εθνομηδενιστική «εφημερίδα της καρδιάς μας» (μετά την διάσπασή της). Τέλειο. Ας της πει κάποιος «να συγκρατήσει τον ρατσισμό της».
απόψεις είναι αυτές.
Απόψεις, σίγουρα. Η πολιτική δεν είναι «ακριβής επιστήμη», γνώμη και δόξα (=άποψη) είναι. Αλλά…
Εδώ ταυτίζει, στην αρχή του κειμένου, τους δημοσιογράφους που μιλούν εξ ονόματος του λαού, με τον λαό τον ίδιο. Οταν είναι πασίγνωστη η καλή γνώμη της πλειοψηφίας του λαού για τους δημοσιογράφους εν γένει και ειδικά εκείνους της τηλεόρασης.
Και μετά χωρίς καμμία διάκριση, ταξινόμηση, κατηγοριοποίηση, πιάνει αυτή την ταύτιση και χτίζει ολόκληρο σύμπαν.
Είναι τυχαίο ένα τέτοιο «μεθοδολογικό» λάθος; Είναι «λογικό χάσμα»; Είναι …βάραθρο;
Μα η μεγάλη απορία μου εν τέλει είναι, που το πάει; Δηλαδή διαβάζεις το κείμενο και μένεις με μια αίσθηση ανολοκλήρωσης. Τι θέλει να προτείνει; Γιατί διστάζει να το διευκρινίσει; Να το διατυπώσει; Αν δεν θέλει να προτείνει τίποτε τότε ποιος είναι ο λόγος αυτών των παραγράφων; Η επίδειξη απλώς της περιφρόνησής της προς τον λαό; Χάθηκα κάπου διαβάζοντάς το…
Σαφώς για το χάλι του ένας λαός έχει ευθύνες. Ιστορικές ευθύνες. Ακόμα κι αν του αναγνωρίσουμε πολιτικά νηπιότητα, στην οποία βρίσκεται επί αιώνες, όχι με δική του πρόθεση αλλά εξ αιτίας της συνεχούς προσπάθειας των εξουσιαστών του και με τα έξοδα μάλιστα εκείνων, τα μεγάλα, που τον διατηρούν σε αυτή την κατάσταση. Ακόμα κι έτσι, έχει ευθύνες.
Θα ζητήσουμε ευθύνες από ένα νήπιο; Εγώ λέω ναι, πρέπει να ζητήσουμε. Αλλά μετά τι; Τι κάνουμε μετά; Τι τον κάνουμε μετά αυτόν τον λαό; Τον πετάμε; Πάμε και βρίσκουμε άλλο επειδή αυτός έχει «ιστορικές ευθύνες»; Τον αντικαθιστούμε; Η τον πάμε στο αναμορφωτήριο μήπως;
Αλλά ο δικός μας ρόλος, ημών που αντιληφθήκαμε δυο πράγματα παραπάνω, ποιος πρέπει να είναι; Η καταγγελία μόνο; Η λοιδωρία; Δεν πρέπει να επισημάνουμε με τίνος έξοδα και πόρους συντηρείται ο πολιτικός παιδικός σταθμός; Ποιος το κάνει και ποιος κερδίζει από αυτό; Και παρακάτω δεν πρέπει να κάνουμε κάτι ώστε να αποφοιτήσει επιτέλους ο λαός αυτός, και όλοι οι λαοί, από το νηπιαγωγείο και να πάει κάποια στιγμή και στην πρώτη δημοτικού;
Εδώ δεν είδα τίποτε από αυτά. Μόνο την περιφρόνηση προς τον λαό. Περιφρόνηση με ολιγαρχική ευωδιά. Αφού στιγμές στιγμές έλεγα «να τώρα θα μιλήσει και για τους αρίστους και τους βελτίονες»…
Ελεγα να τώρα θα πει για «υπερκείμενες» και ανώτερες αρχές, για δικαιώματα μη υποκείμενα στην λαϊκή εξουσία, την όποια τέλοσπάντων, και για τα παρόμοια, που ακούω κάποιες ανατριχιαστικές στιγμές από «προοδευτικούς».
Ασε το καρφί για τον «απειλητικό» λαό προς τους αλλόθρησκους ή άθεους με το φοβερό «ομάδες νεαρών θελήσουν κάπου να ξεσπάσουν». Πάλι καλά που δεν μίλησε ανοιχτά για λαό φασίστα και ρατσιστή που απειλεί τους …βελτίονες, όπως της οικογενείας της.
Οπως το είπε εκείνη η ρομά: «Ας συγκρατήσει τον ρατσισμό της». Κι εδώ ο ρατσισμός κι η περιφρόνηση κι η κακολόγηση στρέφεται κατά του λαού. Και ούτε που κρύβεται.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Η θρησκοληψία αυτού του λαού (και άλλων), που είναι και το κύριο καρφί μάλλον του κειμένου, δεν είναι τωρινή ούτε σχετίζεται μόνο με τον χριστιανισμό. Τρεις στη σειρά θρησκείες καταλαμβάνει. Εχει ιστορία μερικών χιλιετηρίδων. Εχουμε αναθήματα και «χεράκια» και «ποδαράκια» και «λωρίδες» στα δέντρα και «ευχές διπλωμένες» από την εποχή της γραμμικής Β. Και φυσικά η θρησκοληψία είναι άλλος ένας εξουσιαστικός μοχλός. Αλλο ένα εξουσιαστικό τερτίπι. Αλλά με το να την επισημαίνω απλώς, δεν κάνω τίποτε. Ειδικά τώρα μάλιστα μέσα στην καταστροφή του λαού αυτού…
Αγαπητέ Αναρμόδιε,
με κίνδυνο να κατηγορηθώ, και δικαίως, πως κάνω δίκη προθέσεων, υποψιάζομαι πως κάνεις κριτική ορμώμενος και από το γεγονός πως η συγγραφέας του άρθρου διορίστηκε στο ΔΣ της Δ.Τ.
Και εμένα με ενόχλησε αυτό, όμως τη θεωρώ μια έντιμη γυναίκα που λέει τις σκέψεις της.
Επίτρεψέ μου να πω κι εγώ κάτι.
Ξεπερνώ ένα μέρος του λαού, αυτούς που δεν πήραν παιδεία, ζουν σε δύσκολες συνθήκες, απομονωμένοι σε μια ορεινή επαρχία, κυνηγώντας τον επιούσιο κλπ
Εκεί οφείλουμε κατανόηση.
Ποια είναι όμως η συμπεριφορά όσων πήραν πανεπιστημιακή μόρφωση.
Είναι ιδιαίτερα καλύτερη από αυτή του Μ.Ο.;
Δεν το νομίζω.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις τώρα για το θέμα της Ρομά υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ θύμισε στη ΝΔ και στον Πάγκαλο που μιλούν με τόσο θράσος τις απάνθρωπες μπάρες που φυλάκιζαν τους Πομάκους;
Κανείς.
Γιατί;
Γιατί ξέρει πως θα τον πουν προδότη και φοβάται πως ο λαός στην τεράστια πλειοψηφία του, είναι έτοιμος να τον καταδικάσει, με τη διάχυτη στην κοινή μας γνώμη άποψη, πως υπάρχουν αλήθειες που δεν πρέπει να λέγονται.
Σίγουρα το κατεστημένο έχει φροντίσει ιδιαίτερα για το χάλι αυτού του λαού, όμως και ο λαός δεν είναι ανεύθυνος ή ανήλικος.
@laskaratos
Ειλικρινά φίλε μου δεν έχω ιδέα ούτε πια είναι η συντάκτης του κειμένου ούτε που διορίστηκε. Δεν είμαι καλός σε αυτά. Καθόλου. Την εφημερίδα την ξέρω βέβαια. Είναι άλλο ένα «αριστερό» ανάχωμα ώστε να μην μάθουμε ποτέ τι πραγματικά είναι δημοκρατία, τι πραγματικά είναι λαϊκή κυριαρχία, και φυσικά να μην το απαιτήσουμε. Μόνο να ψηφίζουμε πρόσωπα. Οχι εντολές.
Μια κι είπες για την Θράξη, είμαι Ξανθιώτης, μένω θεσσαλονίκη χρόνια βέβαια, αλλά γνωρίζω σχετικά καλά τα πράγματα και για τις μειονότητες εκεί αλλά και για το όνειδος της στρατιωτικά επιτηρούμενης ζώνης ως το 1996 νομίζω, στα πομακοχώρια. Εκεί μεγάλωσα εξάλλου. Στον κάμπο, αλλά εργάστηκα με πολλούς και διαφόρους στην Ξάνθη νέος. Οικοδομές, σερβιτοριλίκια, στα χωράφια, τέτοια.
Για την παιδεία τι να πω; Γνωρίζω ανθρώπους με πιστοποιητικά σπουδών από ανώτατα ιδρύματα δικά μας και του εξωτερικού που η πολιτική τους εμπειρία δεν διαφέρει από των άλλων με λιγώτερες τυπικές γνώσεις, του δημοτικού για παράδειγμα. Τείνω να πιστεύω πως αυτό που μας ασκει πολιτικά είναι η συμμετοχή σε διαδικασίες και συλλογικότητες. Που τώρα ή δεν υπάρχουν ή όταν υπάρχουν λειτουργούν ολιγαρχικά. Αριστερές, ξε-αριστερές. Δηλαδή λειτουργούν απογοητευτικά για τον μέσο άνθρωπο του λαού που προσεγγίζει τέτοιες ομάδες με κάποια αγνότητα και αφελή αυθορμητισμό.
Διαπίστωσή μου είναι πως όλα, μα σχεδόν όλα, τα αντιμετωπίζουμε με το θυμικό. Κι αυτό μας κάνει πολύ ευάλωτους στην χειραγώγηση της κάθε εξουσίας. Ακούμε το συναίσθημά μας και το εκλαμβάνουμε για σκέψη. Η κριτική μας σκέψη, με έξοδα και προσπάθεις άοκνες των εξουσιαστών μας, παιδιόθεν δηλαδή, είναι σε λήθαργο. Μορφωμένων και μη. Ούτε την απλή τυπική λογική δεν… δηλαδή. Μας έχουνε φυτέψει και καλλιεργήσει πολλές ιερότητες από την άλλη, ιδεολογικές, πολιτικές, θρησκευτικές κλπ, που τις αφήνουμε στο απυρόβλητο της δικής μας κριτικής κι αξιώνουμε κι από τους άλλους να μην τολμήσουν να τις κρίνουν. Τις δικές μας ιερότητες.
Ολα αυτά οδηγούν σε μια πνευματική και πολιτική φυσικά υποτέλεια. Σε μια εκδούλωσή μας. Σε έναν ετερο-φωτισμό. «Α, το είπε ή το έγραψε αυτός, ά!»
Ο λαός ναι μεν ιστορικά δεν είναι ανήλικος και θεσμικά μάλιστα εμφανίζεται να είναι εκείνος που επικύρωσε τα πάντα, αλλά δεν πιστεύω καθόλου πως είναι έτσι. Και για τα δύο. Ευθύνες φυσικά και έχει. Ακόμα κι ένα νήπιο έχει ευθύνες κάποια στιγμή. Διότι από ένα σημείο και μετά, τελειώνουμε με την εξέταση των ευθυνών των άλλων, και περνάμε και στον κύκλο των δικών μας ευθυνών. Εγώ πάντως του αναγνωρίζω τουλάχιστον δύο ελαφρυντικά (λολ): της με ευθύνη των εξουσιαστών του καθήλωσης στο νηπιακό πολιτικό επίπεδο και δεύτερο το δικαίωμά του να κάνει λάθη (που το διατηρούμε και όλοι μας ατομικά στο κάτω-κάτω), μια και τα πληρώνει ο ίδιος στο τέλος, δηλαδή όλοι μας μαζί.
Και λέω πως αντί να τον μαλώνουμε, όπως μας μάλωναν εμάς οι μάνες μας δείχνοντας τους καλύτερους και πιο φρόνιμους μαθητές από μας και μας εξόργιζαν, να κάνουμε κάτι εμείς ώστε να γίνει καλύτερος αυτός ο λαός. Να τον αφυπνίσουμε, να τον διαφωτίσουμε. Ιδού: δημοκρατία πάντως δεν ξέρει τι είναι. Μεσάνυχτο έχει.
Θραξ Αναρμόδιος
Aγαπητέ Αναρμόδιε,
ασφαλώς και σε πιστεύω, ήμουν ομολογώ καχύποπτος ως προς τις προθέσεις σου απέναντι στην Αννα Δαμιανίδη.
Όμως θα διαφωνήσω με τη γνώμη σου για την «Εφημερίδα των Συντακτών», που τη θεωρώ την καλύτερη όλων, με αδυναμίες βεβαίως αλλά πολύ χρήσιμη εφημερίδα, θεωρώ καθήκον μου να την αγοράζω καθημερινά.
Με την ευκαιρία ένα εξαιρετικό άρθρο από αυτήν, σχετικό με τη Θράκη σου:
http://www.efsyn.gr/?p=192122
24/04/14
Η «μονταζιέρα» της Θράκης
Του Δημήτρη Τρίμη
Με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης έχουμε ασχοληθεί μαζί με άλλους συναδέλφους ήδη από τη δεκαετία του ‘80. Στην αρχή από τις στήλες του περιοδικού «Σχολιαστής», ύστερα από τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» και σήμερα από την «Εφ.Συν.». Γνωρίζουμε ότι η πολιτική εξουδετέρωση του «εσωτερικού εχθρού» -όσων δηλαδή δεν ευθυγραμμίζονταν με την κεντρικά σχεδιασμένη από το ΥΠΕΞ και την ΚΥΠ «εθνική γραμμή» για τη Θράκη- βασιζόταν επί χρόνια σε ένα είδος «μονταζιέρας» που κυκλοφορούσε τακτικά «δελτία πληροφοριών» και άλλα non paper, τα οποία κατασκεύαζε το… ελαφρύ και το βαθύ κράτος της Θράκης για να πλήξει τους εκάστοτε αντιπάλους του.
Και ποιοι ήταν οι αντίπαλοι; Μα ορισμένοι δραστήριοι μειονοτικοί, ή αριστεροί, ή υπερασπιστές των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, περισσότερο ή λιγότερο εμπνευσμένων από τις ουμανιστικές αρχές του ΟΗΕ και της Ευρώπης, που επέμεναν να αποκαλύπτουν τις επίσημες (και ανεπίσημες), αλλά κραυγαλέες και βάρβαρες διακρίσεις του ελληνικού κράτους εις βάρος των μουσουλμανικών μειονοτήτων (είτε ήσαν Ρομά, είτε Πομάκοι, είτε Τούρκοι).
Ηταν χαρακτηριστικό ότι στην Κομοτηνή είχε την έδρα του ένα ειδικό κρατικό «γραφείο πολιτιστικών υποθέσεων» που συντόνιζε τις δράσεις για το «εθνικό θέμα», δηλαδή το μειονοτικό: από την έκδοση οικοδομικής άδειας, τη λειτουργία σχολείων και συλλόγων, έως την άδεια τρακτέρ, την αγροτική επιδότηση των μουσουλμάνων και βέβαια τη στέρηση ακόμα και της ελληνικής ιθαγένειας (το περίφημο άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγενείας) κ.ο.κ.
Αυτά είναι γνωστά, όπως γνωστή είναι και η ιστορία με τις «συνοριακές μπάρες» και τις «ειδικές άδειες εισόδου» που ίσχυαν έως το 1996 στα ορεινά Πομακοχώρια της Ξάνθης. Θα θυμάστε επίσης τις δικαστικές περιπέτειες συλλόγων, λεσχών και άλλων συλλογικών κινήσεων στην ονομασία των οποίων υπήρχαν οι απαγορευμένες λέξεις «Τούρκος», «τουρκικός» ή τα παράγωγα αυτών, αλλά και η γενική θεωρία του «μουσουλμανικού τόξου» και της «πέμπτης φάλαγγας» που απειλούσε, μας έλεγαν, μετά την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, την εδαφική ακεραιότητα του ελληνισμού. Σημειώνουμε το παρακρατικό χιτλερικό πογκρόμ το 1990 με το σπάσιμο των «προσεσημασμένων» καταστημάτων των μουσουλμάνων της Κομοτηνής.
Πολλοί επιστημονικοί ερευνητές, νομικοί, πολιτικοί, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, ιδίως μετά το 1990 που άρχισε να τροποποιείται η «εθνική γραμμή» στη Θράκη, αποτιμώντας την προηγούμενη περίοδο ως μια αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων που παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα εν τέλει ενίσχυσαν την τουρκική εθνική ταυτότητα των μουσουλμάνων, αντιμετωπίζοντάς τους όχι ως ακριβώς ισότιμους πολίτες, με πλήρη δικαιώματα, αλλά μάλλον ως διαπραγματευτικό μπαλάκι στις διακρατικές εντάσεις με την Τουρκία.
Αργότερα, εφαρμόστηκαν νέες πολιτικές: Από το πολύ θετικό και προοδευτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης των Μουσουλμάνων του Πανεπιστημίου (με επικεφαλής τις καθηγήτριες Φραγκουδάκη και Δραγώνα), που πολεμήθηκε από τοπικά κατεστημένα και τους επαγγελματίες των «εθνικών θεμάτων», έως βέβαια τις προβληματικές κινήσεις διαφόρων «ιδιωτικών πατριωτικών δικτύων» για τη «χειραφέτηση» των Πομάκων και των Ρομά, ώστε να διαφοροποιηθούν από τους «Τουρκογενείς».
Αυτά θεωρούσε ως δεδομένα ο πανεπιστημιακός καθηγητής και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος και έτσι συνοψίζοντας είπε στο xanthipress.gr (20/4/2014): «Στο ψηφοδέλτιο μπήκα με συγκεκριμένη αποσκευή στα μειονοτικά θέματα. Χαίρομαι διότι η αποσκευή αυτή εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και συνοψίζεται σε: διμέτωπο αγώνα ενάντια στους εθνικισμούς -ελληνικό και τουρκικό– αλλά πρωτίστως στο δικαίωμα των ανθρώπων να αυτοδιατίθενται σε όποια εθνική κοινότητα θέλουν χωρίς αυτό να απειλεί τη θέση τους στην πολιτική κοινότητα του ελληνικού λαού. Από τη στιγμή που η ελληνική πολιτική στη Θράκη άλλαξε και από πολιτική διακρίσεων έγινε “ισονομία – ισοπολιτεία”, οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα (σ.σ. προφανώς εννοεί: όπως εκείνοι μας έλεγαν) αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, “πομάκων, τσιγγάνων και τουρκογενών”».
Το τι έγινε μετά απ’ αυτή τη δήλωση (και στο έδαφος ασφαλώς της αστοχίας των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την επιλογή της κ. Σαμπιχά) είναι απερίγραπτο. Οι επικοινωνιολόγοι και τα απανταχού δίκτυα αποδεκτών και διακινητών των προϊόντων της «εθνικής μονταζιέρας» έβαλαν μπροστά τη μηχανή του ψεύδους και της κατασκευής του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ – τι τα ‘χουμε, άλλωστε, τα «μυστικά κονδύλια» στον κρατικό προϋπολογισμό;
Η Ελλάδα μέσω των ΜΜΕ ξαφνικά γέμισε με «πατριώτες» δήθεν ευαίσθητους με τα δικαιώματα των Ρομά.
Το γνωστό φιλοσαμαρικό site antinews, λ.χ. σημειώνει (22/4/2014) το εξής, εν γνώσει της αναλήθειας των γραφομένων της (που λένε και στα νομικά): «Δηλαδή και επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι εκεί στην Θράκη υπάρχει ένα… ενιαίο τουρκικό πράμα και η Σαμπιχά έλεγε ότι το καταπιέζει ο τουρκικός εθνικισμός; Πολύ επικίνδυνα “πράγματα” και καλά θα κάνει ο κ. Τσίπρας και η παρέα του να τα ξεκαθαρίσουν. Αν δεν ξέρουν για τι μιλάνε καλύτερα να σιωπήσουν. Με τέτοια μυαλά θα κυβερνήσουν τη χώρα; Με τέτοιους τύπους θα ασκήσουν εξωτερική πολιτική στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης; Θα μπουν μέσα οι Τούρκοι και οι Συριζαίοι θα κοιμούνται με τα τσαρούχια και θα μιλάνε για δικαιώματα».
Τα ίδια «παίζουν» σ’ όλα περίπου τα ΜΜΕ, με την ίδια κατασκευασμένη «εθνική αλήθεια» αντιμετωπίζονται και «ανακρίνονται» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Νομίζω ότι ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έχει ήδη από το 1936 δώσει μια καλή απάντηση στους υποκριτές εθνοκάπηλους: «Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή (Αννα μην κλαις) στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί».
____________________
και άλλο ένα «θρακιώτικο», από το Red Notebook:
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=12356
Αυτοί που πραγματικά βλάπτουν την Θράκη
Του Χρήστου Ηλιάδη
……..
Αυτό λοιπόν που ευνοεί το τουρκικό προξενείο δεν είναι η άρση της υποψηφιότητας Σ. Σουλεϊμάν ούτε οι απόψεις ειδικών όπως ο Δ. Χριστόπουλος. Αυτό που ευνοεί το τουρκικό προξενείο είναι οι αποτυχημένες λογικές του παρελθόντος που αναπαράγουν τον ανταγωνισμό με την πλειοψηφία της μειονότητας και προσπαθούν να αρνηθούν την πραγματικότητα: ότι στην Θράκη υπάρχουν Έλληνες πολίτες που αυτό-προσδιορίζονται ως Τούρκοι, όπως Έλληνες που αυτοπροσδιορίζονται ως Ρομά ή ως Πομάκοι. Ότι καλώς ή κακώς, η εποχή που Έλληνας πολίτης σήμαινε αυτόματα και ελληνόφωνος Χριστιανός Ορθόδοξος έχει παρέλθει. Σήμερα, μπορεί να είναι κάποιος Έλληνας ακόμη και αν οι γονείς του ήρθαν από την Αφρική, την Ασία, την Μ. Ανατολή, ή αν είναι Τούρκοι που ζουν στην Θράκη μερικούς αιώνες.
Όποιος καταλάβει αυτήν την πραγματικότητα, και σεβαστεί όχι μόνο τα δικαιώματα των ανθρώπων, αλλά και τα αιτήματά τους ως ελεύθερων και ισότιμων πολιτών ενός κράτους, θα δεχτεί ότι για να απομονωθεί το τουρκικό προξενείο στην Θράκη θα πρέπει το ελληνικό κράτος να προσεγγίσει το τουρκόφωνο κομμάτι της μειονότητας. Και να το προσεγγίσει όχι για να το αλλάξει ή να το ‘αποτουρκοποιήσει’, αλλά για να ακούσει τα προβλήματά του και να βρει μαζί του κοινές λύσεις, με υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές, προς την κατεύθυνση μιας πλουραλιστικής κοινωνίας όπου η ταυτότητες όλων θα έχουν ισότιμη θέση στον δημόσιο χώρο.
………….
Παράθεμα: Αχ, ο λαός τι ωραίο και εύπλαστο υλικό, αφελές κι αθώο… | Politicsonline - Πολιτική Επικοινωνία Online
@laskaratos
Για τις ιδιαιτερότητες της Θράκης, της Ξάνθης έστω, έχω προσωπική εμπειρία. Σου λέω, με σιγουριά μάλιστα, πως έχω δουλέψει, έχω συζητήσει, έχω «φάει κι έχω πιει», (πριν τριάντα χρόνια βέβαια) με περισσότερους πομάκους και ρομά από οτι ο Τρίμης ή ο Χριστόπουλος, και είμαι σε θέση να ξέρω.
Ομως είμαι εξ αυτού σε θέση να ξέρω οτι δεν χρειάζονται «ιδιωτικά πατριωτικά δίκτυα» για να «χειραφετηθούν» και να «διαφοροποιηθούν» οι πομάκοι και οι ρομά από τους τουρκογενείς.
Η πλειοψηφία των πομάκων που γνώρισα είναι διαφοροποιημένοι από μόνοι τους, κι έχουν δική τους εθνική συνείδηση. Για τους ρομά δεν νομίζω οτι χρειάζεται καν να το ισχυριστώ πως συμβαίνει το ίδιο, μια και συμβαίνει αυτή η συνειδησιακή τους «διαφοροποίηση» όχι μόνο στην Θράκη, αλλά πανελλαδικά. Εκτός κι αν αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό ή δεν …έτυχε να το παρατηρήσει. Παρεμπιπτόντως υπάρχουν μουσουλμάνοι αλλά και χριστιανοί ρομά.
Η μουσουλμανική μειονότητα «δεν είναι ένα ενιαίο τούρκικο πράμα». Είναι προσβολή για τους ανθρώπους τους ίδιους να το ισχυριζόμαστε αυτό. Μεγάλη προσβολή μάλιστα. Οποιος ισχυρίζεται τέτοια, το ξέρει δεν το ξέρει, υποστηρίζει την εθνικιστική πολιτική του τουρκικού προξενείου και τις απειλητικές βλέψεις της Αγκυρας.
Μάλιστα οταν αυτός που λέει τέτοια πράγματα είναι και υπέρ του δικαιώματος του …αυτο-προσδιορισμού, τότε απλώς, αν μιλάμε για Θράκη, γίνεται καταγέλαστος από μόνος του. Η βαλτός ή άσχετος παντελώς.
Στην Θράκη στήνεται κοσοβοποίηση. Πάτε μια βόλτα και μιλήστε με τους κατοίκους. Ολων των …δογμάτων. Ακούστε τι θα σας πουν. [Πάτε και στα πομακοχώρια που είναι και πανέμορφα, θα σας μείνει αξέχαστη η εμπειρία της ομορφιάς.] Ομως για το τι μαγειρεύεται εκεί πάνω, εδώ και χρόνια, τα στοιχεία είναι πάμπολλα. Μα πάμπολλα.
Και έχω και προσωπική συναισθηματική εμπλοκή καθώς εκεί βρίσκεται ο τάφος της μάνας μου, το πατρικό μου, τα ξαδέρφια και όλο μου το σόϊ. Εκεί ήμουνα το πάσχα αυτό όπως και κάθε πάσχα. Εκεί είμαι κάθε τρεις και λίγο. Και μου διηγιόταν ένας μεγαλύτερός μου στο καφενείο πριν λίγες μέρες λέγοντας: «ίσως χρειαστεί να φύγουμε κι από δω και να πάμε πιο κάτω», εννοώντας πως φοβάται μήπως κι η δική του γενιά χρειαστεί να ξαναφύγουν πρόσφυγες όπως οι παππούδες μας από την Θράκη, και να «πάνε πιο κάτω». Από δική του εμπειρία. Και οχι επειδή άκουσε την «κατασκευασμένη εθνική αλήθεια», όπως λέει ο Τρίμης, από τα ΜΜΕ. Και δεν ήταν καθόλου …εθνικιστής. Αν με πιστεύεις.
Ο Ιός εκφράζει σαφώς, για μένα φυσικά, την εθνομηδενιστική γκλομπαλιστική άποψη. Νομίζω κι ο Δ. Χριστόπουλος το ίδιο, δεν τον ήξερα πριν. Παρόλα αυτά ο Τρίμης έχει δίκιο για τις άδειες και τα παρόμοια προς ΟΛΟΥΣ τους μουσουλμάνους. Και μάλιστα είναι ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ από όσο τα περιγράφει. Δηλαδή αν ήσουνα μουσουλμάνος, τα χρόνια εκείνα, για να πάρεις άδεια, ακόμα και άδεια οδηγήσεως για παπί, (όχι τίποτε σπίτι, αποθήκη και τέτοια), έπρεπε να περάσεις από ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ.
Κάτω από τον μανδύα και με πρόφαση το «εθνικό συμφέρον», έβγαζε κέρδος το κομματικό και παραταξιακό συμφέρον. Για λίγες ψήφους. Επίσης, και πάντα για τα μάτια, ίσως και για το μοίρασμα της «αυτοδιοικητικής οικονομικής πίττας», το τι γινόταν ειδικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι απερίγραπτο. Συναγωνίζονταν οι εγκάθετοι οι δικοί μας με τους εγκάθετους της Αγκυρας. Τρομοκρατώντας και οι μεν και οι δε τις μειονότητες.
Για ψήφους και φράγκα γίνονται όλα. Εκτός κι αν «εθνικό συμφέρον» είναι να εκλεγεί ο δείνα ή ο τάδε λαμόγιος. Εκτός κι αν «εθνικό συμφέρον» είναι να μην αναστυλώσει την πεσμένη του αποθήκη ο πομάκος. Εκτός κι αν είναι «εθνικό συμφέρον» να μαθαίνει το παιδάκι του, το πομακόπουλο, την τουρκική γλώσσα στο δημοτικό, ψυχαναγκαστικά μάλιστα. Η είναι «εθνικό συμφέρον» να δικάζονται τα αστικά (οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου) θέματα με βάση τον θρησκευτικό νόμο της σαρία. «Εθνικό συμφέρον» να σου πετύχει!
Το αθηναϊκό κράτος, ουσιαστικά ένα ποινικό φαινόμενο, αρμοδιότητας εισαγγελέα και ανακριτή, και όχι πολιτειολόγου, όχι μόνο έκανε ότι μπορούσε ώστε να αγανακτήσουν πομάκοι και ρομά και να πάνε με το προξενείο, αλλά οτι έκανε το έκανε υπό το πρόσχημα «εθνικού θέματος» βγάζοντας μάλιστα ψηφοθηρικά (και άλλα) κέρδη. Και συνεχίζει. Αυτή είναι η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η αλήθεια για τον Τρίμη είναι άλλη και παρόμοια και του Δ. Χριστόπουλου. Αλλά και μόνο η αναφορά της Δραγώνα και των παρομοίων αρκεί… Θα ρωτούσα μόνο αν δέχονται την έννοια «εθνικό συμφέρον». Υπάρχει κάτι τέτοιο γι’ αυτούς; Δικαιούται να υπάρχει; Πως νοείται αυτό το συμφέρον; Τι άραγε σημαίνει, τι περιέχει; Αλλά τι ρωτάω. Εδώ προσπαθεί να δικαιολογήσει το «τουρκικό πράμα» ο άνθρωπος. Δηλαδή, ντιπ.
Και να ρωτήσω κάθε καλόπιστο: πιστεύεις πως η (προηγουμένως χουντική και τώρα) νεο-οθωμανική τουρκία, έχει βλέψεις στην Θράκη;
Αν ναι, τότε δεν θα πρέπει να έχεις καμμία εμπιστοσύνη στον Τρίμη, που μιλάει για «εθνικό θέμα» περίπου ειρωνευόμενος. Για μένα έτσι κι αλλιώς είναι εντελώς αναξιόπιστος.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Για την κατάσταση των ρομά, οτι και να πει κανείς είναι λίγο. Πρόκειται φυσικά για μια μεγάλη ντροπή κι ένα διαρκές έγκλημα. Εχουν και οι ίδιοι φυσικά κάποια ευθύνη, παρόμοια με την ευθύνη των λαών που συζητήσαμε παραπάνω. Αλλά η ευθύνη του κράτους, και των υπηρεσιών του, των κομμάτων και των πολιτικών, είναι τεράστια. Και εγκληματική.
Μα εκεί που έχουμε ξεπεράσει τον εαυτό μας είναι αυτό που κάναμε στους πομάκους. Αυτό που το ελληνικό δημόσιο έκανε (ή δεν έκανε) στους πομάκους. Ενα περήφανο έθνος, ενα μικρό έθνος, που τμήμα του, το έφεραν οι περιστάσεις, να βρίσκεται υπό ελληνική «προστασία και εξουσία». Πέρασαν από το υπουργείο πολιτισμού αλλά και παιδείας, πρόσωπα και πρόσωπα τόσα χρόνια. Του θεάματος, του ακροάματος, της διανόησης. Πως αντέχουν την ντροπή να μην έχουν καταγράψει και διασώσει την γλώσσα, την μουσική, τους μύθους και τον λαϊκό πολιτισμό αυτού τους μικρού ευγενικού έθνους; Κι έχουνε και τη μούρη του σπουδαίου, του αριστερού, του ανρθωπιστή και του προοδευτικού! Οι αχαρακτήριστοι!
Και το χειρότερο από όλα, με τα «προγράμματα σπουδών» τους να ψυχαναγκάζουν στο δημοτικό τα πομακόπουλα και τα τσιγγανόπουλα να μαθαίνουν μια γλώσσα, την τουρκική, που ούτε δική τους είναι, ούτε της χώρας εντός της οποίας θα ζήσουν την ζωή τους. Ουσιαστικά με το ζόρι εκτουρκισμός. Αυτοί οι σπουδαίοι υπουργοί, αριστεροί και προοδευτικοί οι περισσότεροι, όλων των προηγούμενων «σοσιαλιστικών» και «δεξιών» κυβερνήσεων.
Από τους πομάκους τουλάχιστον, ως έθνος εμείς, πρέπει να ζητήσουμε κάποτε ένα μεγάλο συγγνώμη. Και να ζητήσουμε από τον Τρίμη και τους παρομοίους, να τους αφήσουν έξω από τα εκλογικά τους παιχνίδια.
Από την Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=427218
Ο Γ. Τριάντης προσπαθεί να βάλει το θέμα σε σωστές διαστάσεις, συν-υπολογίζοντας και τον εθνομηδενιστικό φανατισμό τμήματος της αριστεράς, αλλά και πάλι αποδίδει γενικά στην …μυωπία την συμπεριφορά της επίσημης ελληνικής πολιτείας απέναντι στην μειονότητα. Ε, λοιπόν ΔΕΝ είναι έτσι. Η συμπεριφορά της ελληνικής πολιτείας δεν ήταν μυωπική. Ηταν ποινική συμπεριφορά. Δεν είχε καμμία σχέση ούτε με «εθνικό συμφέρον» ούτε τίποτε. Με το μόνο συμφέρον που είχε σχέση ήταν και παραμένει το στενά εννοούμενο κομματικό και το οικονομικό συμφέρον. Εγινε εκμετάλλευση και εκφοβισμός της μειονότητας (και των τριών) για ψήφους. Και φράγκα. Τι «εθνικό συμφέρον» και μυωπίες και παπαριές. Ολιγαρχικοί, έλληνες και μειονοτικοί, που βρήκαν τρόπο να αναπαραχθούν στην εξουσία. Θέτοντας σε κίνδυνο και τη μειονότητα και τη χώρα την ίδια. Ακου «μυωπική πολιτική».
Ο δογματισμός του 4%
Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ
Το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν αφορά τόσο στην ατυχή διαχείριση του ζητήματος. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα. Η ουσία του θέματος εντοπίζεται αλλού. Και είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αφορά στην εδραιωμένη αντίληψη μιας Αριστεράς που κατατρύχεται μονίμως από ιδεοληψίες στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», μιας Αριστεράς που αντιδρά σπασμωδικά και αντιμετωπίζει με λοιδορίες και συκοφαντίες όλους όσοι έχουν αντίθετη άποψη.
Δεν είναι της ώρας η εκτενής αναφορά στα της Θράκης. Σωστά επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για θέμα που δεν προσφέρεται για αβαθείς προσεγγίσεις. Ωστόσο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αυτά που ξορκίζει. Στις ευκολίες ενός ιδεοληπτικού δογματισμού που αδικεί την εικόνα ενός σοβαρού, ανοιχτού κόμματος της Αριστεράς. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την ίδια την πραγματικότητα. Ας τη δούμε.
Η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους έναντι της μουσουλμανικής μειονότητος υπήρξε απαράδεκτη. Εγκληματική. Η μυωπική αυτή πολιτική έσπρωξε τη μειονότητα στην αγκαλιά της Τουρκίας, η οποία είχε -και έχει- κάθε λόγο και δικαίωμα να νοιάζεται. Η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά από τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν. Εκείνο που χειροτέρεψε ήταν η συμπεριφορά της Τουρκίας. Μονάχα μύωπες ή αφασικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η γείτων -και ορισμένα στελέχη της μειονότητος- μιλούν για Τούρκους της Θράκης και συγχρωτίζονται με Γκρίζους Λύκους, αδιαφορώντας τόσο για τη Συνθήκη της Λωζάννης όσο και για το γεγονός ότι δεν είναι ολόκληρη η Μειονότητα τουρκογενούς προελεύσεως. Υπάρχουν Πομάκοι και Ρομά μουσουλμάνοι, όπως καλή ώρα η Σαμπιχά.
Ιδού, λοιπόν, το θλιβερό παράδοξο μιας σκονισμένης και ιδεοληπτικής Αριστεράς: ενώ ενδιαφέρεται και πασχίζει για τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητος -εγκαλώντας σωστά, και μόνη αυτή, το ελληνικό κράτος για τη συμπεριφορά του- ταυτόχρονα αδιαφορεί ή μάλλον εχθρεύεται τις φωνές εκείνες που, όπως η Σαμπιχά, αντιδρούν στην ολοκληρωτική λογική του Προξενείου και πράττουν το παν ώστε να εξαφανίσουν από τον χάρτη τις ιδαιτερότητες των Πομάκων και των Ρομά. Εκείνων, τέλος πάντων, όπως η Σαμπιχά, που θέλουν να μαθαίνουν τη γλώσσα τους και όχι την Τουρκική. Εκείνων που δεν επιθυμούν να ανήκουν σε συλλόγους και οργανώσεις που αποκαλούνται τουρκικές.
Αντιεπιστημονική και βαθύτατα αντιδραστική, δυστυχώς, η επιχειρηματολογία, όπως τουλάχιστον αναπτύσσεται αυτές τις ημέρες από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακό Δ. Χριστόπουλο: «Οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές τουρκικό πράμα, αλλά δυο και τρεις εθνοτικές ομάδες Πομάκων, Τσιγγάνων και τουρκογενών»… Πράγματι, μηχανισμοί υπήρχαν και υπάρχουν. Και του ελληνικού «βαθέος κράτους» και της Μειονότητος και της Τουρκίας. Το θέμα είναι τι λέει η πραγματικότητα: Υπάρχουν ή όχι Πομάκοι και Τσιγγάνοι που αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικά από τους τουρκογενείς ομοθρήσκους τους; Αν υπάρχουν, όπως δείχνει η περίπτωση της Σαμπιχά -και όχι μόνη αυτή- τότε προκύπτουν δύο τινά ως επιλογές: ή θα αναγνωριστεί το δικαίωμα να υπάρχουν Μουσουλμάνοι ως μη Τουρκογενείς, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, ή θα… διαγράψουμε την πραγματικότητα!
Υπό το κράτος των εντυπώσεων που δημιούργησε η υπόθεση Σαμπιχά, ο ΣΥΡΙΖΑ -ένα κόμμα ανοιχτό, που υπεραμύνεται του πλουραλισμού- αντέδρασε με κατεδαφιστικές λοιδορίες και συκοφαντίες εναντίον εκείνων που δεν συμμερίζονται τη δική του άποψη. Τους ενέταξε όλους στον χώρο της εθνικιστικής ακροδεξιάς! Εκείνη, όμως, που έφτασε σε ακρότατο όριο ήταν η χθεσινή «Αυγή», η οποία έθεσε στο κύριο άρθρο της ένα ανατριχιαστικό ερώτημα, που θύμισε τις βαριές, σκοτεινές εποχές της ελληνικής Αριστεράς. Ιδού: «Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας-Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά;»… Με άλλα λόγια, η «Αυγή» μιλάει για ΚΥΠατζή στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί, προφανώς, την υποψηφιότητα της Σαμπιχά -και γενικώς τις υποψηφιότητες- δεν την προτείνουν συνήθως απλά μέλη ή κάποιοι περαστικοί.
Ενδεχομένως να κοστίσει ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ η υπόθεση της Τσιγγάνας από τη Θράκη. Οχι για τις ψήφους της περιοχής. Αλλά γιατί αποκαλύπτει ένα υπαρκτό έλλειμμα στο ιδεολογικό credo του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και το μεταναστευτικό. Η εμμονική καθήλωση σε τέτοιες προσεγγίσεις ίσως να περιποιεί τιμή στο 3%-4% του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να πιστεύει ότι οι απόψεις αυτές συνιστούν επιτομή προοδευτικών αντιλήψεων. Αν είναι έτσι, τότε δεν έχει νόημα να ενδιαφέρεται η ηγεσία του κόμματος για το υπόλοιπο της σημερινής του δύναμης ούτε για την εκτατική δυναμική του. Το «υπόλοιπο» αυτό ανήκει προφανώς στην… Ακροδεξιά ή στο εθνικιστικό τόξο. Οπότε…
———————————-
Θραξ Αναρμόδιος (για την αντιγραφή)