Είναι αυτό διαπραγμάτευση;

Αυτή η στασιμότητα κι η ακινησία, φέρνει στο νου θύμα που έχει μαγνητίσει το θανάσιμο βλέμμα κόμπρας   

Τα αιτήματα ή οι απαιτήσεις της τρόικας είναι εδώ και πολλούς μήνες λίγος έως π ά ρ α πολύ γνωστά. Θα έλεγα με ασφάλεια, χωρίς το φόβο να πέσω έξω, ότι παραμένουν αμετακίνητα. Τις τελευταίες έξι-εφτά εβδομάδες γίνεται στην ουσία μια συζήτηση μεταξύ της κυβέρνησης με την τρόικα, μία συζήτηση βασισμένη πάντα στις σταθερές απαιτήσεις της τρόικας και όχι με βάση κάποια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, δηλαδή συζητούμε τις τεχνικές, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, λεπτομέρειες «εφαρμογής» των σταθερών απαιτήσεων της τρόικας, και όχι ένα τέλος πάντων, μείγμα «δικών τους και δικών μας» αιτημάτων, επομένως είναι τρανταχτή η απουσία ενός –καλά θεμελιωμένου- δικού μας εναλλακτικού (επιμέρους ή συνολικού) σχεδίου που θα μπορούσε ίσως η τρόικα και οι λοιποί εταίροι μας να λάβουν σοβαρά υπόψη. Η χρονοβόρα αυτή διαδικασία είναι απλά μία τεχνική συζήτηση –σε καμία περίπτωση διαπραγμάτευση. Αυτή η στασιμότητα κι η ακινησία, φέρνει στο νου θύμα που έχει μαγνητίσει το θανάσιμο βλέμμα κόμπρας. Τα επίμονα ευχολόγια και παρακλήσεις για επιμήκυνση δεν είναι διαπραγμάτευση και η συζήτηση περί νέου κουρέματος είναι αίτημα ορισμένων δανειστών που άρχισαν δειλά-δειλά να το επαναλαμβάνουν και ορισμένοι εγχώριοι διεκπεραιωτές μείωσης του χρέους –αντικρίζοντας και αυτοί κατάματα τη μεγάλη πιθανότητα της μη βιωσιμότητας του, κάτι για το οποίο πάντως, ανοιχτά τουλάχιστον, δεν έχει επισήμως ανακοινωθεί ότι συζητείται.
Η κυβέρνηση δεχόμενη προς συζήτηση το προσυμφωνηθέν πακέτο δείχνει ότι δεν έχει σχέδιο. Ναι, δεν υπάρχει σχέδιο –και το χειρότερο, για ορισμένα μέτρα, δεν υπάρχει καν η υποδομή στήριξης για την επιτυχία τους. Παράδειγμα ορισμένες πτυχές του «νέου φορολογικού» νομοσχεδίου που ακόμη… διαμορφώνεται. Ας πάρουμε τη (σωστή, υπό προϋποθέσεις) απόφαση για ενιαίο φόρο στα ακίνητα ο οποίος θα καταβάλλεται ετησίως και που θα αντικαταστήσει το Ειδικό Τέλος Ακινήτων (ΕΕΤΗΔΕ) –το χαράτσι που πληρώνεται μέσω ΔΕΗ καιτον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας. Ο ενιαίος αυτό φόρος επεκτείνεται –για πρώτη φορά- και στα αγροτεμάχια, όμως η χώρα δεν διαθέτει ακόμη (μετά τα €κατομμύρια επιδοτήσεων) πλήρες κτηματολόγιο. Εύκολα κρύβεις τη γύμνια σου αναθέτοντας/χρησιμοποιώντας τη βάση δεδομένων της ΔΕΗ επειδή ως κράτος δεν διαθέτεις το εργαλείο του κτηματολογίου, πως όμως το πετυχαίνεις με τα αγροτεμάχια; με τα Ε9; Μύλος. Το υπογράφω. Μύλος –γι’ αυτό και τα «προσδοκώμενα» έσοδα των 3 δις, είναι αέρας που θα σταθούν και αυτά πλάι στα τόσα και τόσα άλλα «προσδοκώμενα» έσοδα. Άλλο παράδειγμα, η κατάργηση του ευνοϊκού καθεστώτος που ισχύει για τα νησιά του Αιγαίου και στις παραμεθόριες περιοχές, το ζήτημα δεν είναι νέο, είχε μπει στο τραπέζι ξανά παλαιότερα, συγκεκριμένα υπάρχει κυβερνητική δέσμευση από την 5^η αναθεωρημένη έκδοση του μνημονίου, υπάρχει και επερώτηση του κ. Παπαδημούλη το Δεκέμβριο του’11 – η κατάργηση αυτή γίνεται χωρίς κανένα σχέδιο ή μέτρο που να την αντισταθμίζει. Ο τουρισμός είναι υπηρεσία δεν είναι ένα απτό προϊόν όπως μία μεταποιητική ή τεχνολογική μονάδα που παράγει, είναι μια υπηρεσία ευαίσθητη, επηρεάζεται από γεωπολιτικές μεταβολές, πολέμους, συρράξεις, από μια οικονομική –καλή ώρα- κρίση. Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσει κανείς αν υπάρχει και εδώ ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης. Ούτε το πώς, μα ούτε και το Πότε φοβάμαι, πως θα απαντηθούν βραχυπρόθεσμα.
Τι αλήθεια, συγκεκριμένα, έχει γίνει, πέρα από συζητήσεις, για ανάπτυξη. Ποια μέτρα έχουν παρθεί και αναφέρονται –αν αναφέρονται στο μνημόνιο; Το κράτος το ίδιο, με τους μηχανισμούς του, τα έσοδα και τις προμήθειές του, δεν θα μπορούσε να καταγράψει τις μικρο-μεσαίες (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) οικονομικές εστίες που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την επικράτεια, να τις «μπολιάσει», κάπως να λειάνει, τις καταστροφικές απώλειές τους αντί να αθλείται μαζικά στο προσφιλές του λάδωμα; Αν υπήρχε κάποιος, έστω υποτυπώδης μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων, δεν θα βρισκόταν τώρα η κοινωνία σε αυτή τη κατάσταση. Μα τι λέω.

Στα χέρια της αγοράς. Όλα;
Όταν μιλάμε για μικρότερο κράτος, δεν εννοούμε ανύπαρκτο κράτος. Η νεοφιλελεύθερη –ιδιοτελής- πολιτική «μείωση της παρέμβασης του κράτους» που με επιμονή υποστηρίζουν όλοι σωρηδόν οι… έγκριτοι αναλυτές δεν (θα πρέπει να) σημαίνει για μας κατάργηση της κρατικής φροντίδας, πρόνοιας και κυρίως πολιτικής. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την παραγωγή πολιτική στις αγορές. Οι αγορές βασίζονται στη συναλλαγή , αντιθέτως το κράτος (θα πρέπει να) βασίζεται στις αρχές (και) του κοινωνικού δικαίου –γι αυτό και επείγει η κάθαρσή του από τη διαφθορά και τη διαπλοκή…
Η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, θατσερορηγκανικού τύπου που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 την αποδόμηση της έννοιας του ρόλου του κράτους, και αφού πέρασε από τότε σταδιακά από όλες τις προηγμένες βιομηχανικά χώρες προσπαθεί να ολοκληρώσει μια φάση του κύκλου του και στη περιοχή μας, μόνο που στις υπόλοιπες προηγμένες χώρες της Ε.Ε., οι θεσμοί λειτουργούν, οι υποδομές διευρύνθηκαν και διευρύνονται, το κράτος πρόνοιας και δικαίου αντιστέκεται, παραμένει σχετικά ισχυρό και παραμένει το καλύτερο –παρά τις επιθέσεις που έχει δεχτεί και δέχεται και τηρουμένων των αναλογιών– στον κόσμο.

Φαίνεται ότι, από τη χώρα μας ξεκινά μία άλλη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών, ενός άλλου αγαθού που φιλοδοξεί  «να κατακτήσει» και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, ολοκληρώνοντας την αποστολή επανεκκίνησης του συστήματος και που αποτελεί σημαντικό ανάχωμα στα σχέδιά του: Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων. Οι απαιτήσεις της τρόικας δεν θα μπορούσαν να είναι αθώες σε μια κοινωνία των 1,5 εκατομμυρίων ανέργων, με συνεχιζόμενη για 5^η χρονιά ύφεση που φέτος αγγίζει το 7%… Σε μια χώρα με ανύπαρκτα ταμειακά αποθέματα, που συντηρεί -ουσιαστικά εξαρτά την ύπαρξή της στη καλή θέληση των δανειστών της.

Το αίτημα της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων, κρατώντας σθεναρά το μαχαίρι στο λαιμό, είναι το κατάλληλο αίτημα στη κατάλληλη συγκυρία.

Θα βρεθεί άλλη καταλληλότερη;

***