Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδοκιμάζει τον κ.Δρίτσα;

…όταν το βασίλειο της φοροκλοπής απειλεί   

O Aλ Καπόνε συλλαμβάνεται για φοροδιαφυγή

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
έχουμε επισημάνει την τάση του ΣΥΡΙΖΑ να κλείνει τα μάτια στη διαφθορά των μικρομεσαίων και να επιτίθεται (με άσφαιρα, ευκαιριακά και αόριστα πυρά), κατά της διαφθοράς των ισχυρών. Για την ακρίβεια οι μόνοι ισχυροί που ακούμπησε ο κ.Τσίπρας είναι οι Εφοπλιστές. Όμως δεν υπήρξε όσο σαφής έπρεπε για μια τόσο σοβαρή δέσμευση: «… όταν του ζητήθηκε να επιβεβαιώσει πως θα εισπράξει 2 δισ. ευρώ από τους εφοπλιστές, αντέτεινε ότι «είναι λίγα τα 2 δισ. ευρώ» και ότι θα επιδιώξει να πάρει περισσότερα, επιβάλλοντας εφάπαξ έκτακτη εισφορά. Πρόσθεσε ότι γνωρίζει πως οι εφοπλιστές μπορούν να αλλάξουν τη σημαία στα καράβια τους, αλλά υποστήριξε ότι ο ίδιος θα επιδιώξει συνεννόηση και ότι δεν πιστεύει πως όλοι θα απειλήσουν να φύγουν. Υπάρχουν συστήματα, είπε, και επικαλέστηκε τη Νορβηγία που «έχει μεγάλο εμπορικό στόλο και δεν έχει 58 φοροαπαλλαγές» (ΤΑ ΝΕΑ,13.6).

Κάτω από το δίχτυ προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μπει αρκετοί. Σταχυολογώ ενδεικτικά:

Α) H φοροδιαφυγή της Εκκλησίας,
Β) Η διαφθορά μεγάλου τμήματος των εφοριακών, την οποία συνειδητά ο κ.Τσίπρας (11/01/2012) προσπάθησε να την εμφανίσει ως ασήμαντη σε συνάντησή του με το συνδικάτο τους,
Γ) Ταβερνιάρηδες της ιστορικής νήσου Ύδρας.

Για τη φοροδιαφυγή της Εκκλησίας θέλω να επισημάνω την εθελοτυφλία που έχει διαποτίσει το κόμμα αυτό. Διαβάζω στην «Αυγή» (18.8), και στο μπλογκ του, άρθρο του νεαρού κ.Κώστα Ζαχαριάδη, μεσαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ («Με τη βοήθεια της Παναγίας αλλά και της εκκλησίας! Αν όχι τώρα, πότε;»), στο οποίο πολύ σωστά καταγγέλλεται η στάση των Βενιζέλου-Δημάρ απέναντι στην ιερή φοροδιαφυγή και φοροασυλία, αλλά παρακάμπτεται απόλυτα η συναφής σκανδαλώδης σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για τα αφορολόγητα παγκάρια που κάποτε φορολογούσε και η ΕΡΕ! Όφειλε ασφαλώς ο κ.Ζαχαριάδης να καλέσει το κόμμα του να ζητήσει στοιχεία για την αστρονομική ιερή περιουσία και να καταθέσει, χωρίς χρονοτριβή και προσχήματα, σχετικό φορολογικό νομοσχέδιο, σύμφωνο άλλωστε και με τις αυστηρές εντολές του Χριστού, που απαιτεί από την ανηλεή Εκκλησία των φαραωνικών τελετών «έλεον και ουχί θυσίαν».

Έρχομαι στο θέμα μου. Τη φορολογική ασυλία των καπηλειών της Ύδρας ανέλαβε να υπερασπιστεί ο βουλευτής της κ.Θ.Δρίτσας. Το κόμμα του δεν τον κατήγγειλε, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις. Κάπως ηχηρά μίλησε ο κ.Παπαδημούλης, χαμηλόφωνα οι Κ.Ζαχαριάδης (στο μπλογκ του) και Χρ.Μάρκου (στην προχθεσινή «Αυγή»). Η δήλωσή του βουλευτή Πειραιώς και Νήσων, περιείχε το στοιχείο της υπεράσπισης εγκλήματος, της απαξίωσης του νόμου και των συνεπών οργάνων του, της αποθάρρυνσης των εφοριακών στην εκτέλεση της αποστολής τους, της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης της αλήθειας, στοιχεία που ξεφεύγουν από τα όρια της διατύπωσης μιας έστω ακραίας πολιτικής άποψης. Δεν με ανησυχεί τόσο η συμπεριφορά του κ.Δρίτσα, που δίκην παλαιοκομματικού κομματάρχη κλείνει το μάτι του στους φοροφυγάδες της εκλογικής του περιφέρειας και μάλιστα σε αυτούς που κλέβουν διπλά κατακρατώντας και τον ΦΠΑ που ο πελάτης πλήρωσε και τον αναλογούντα φόρο του κρυφού τους εισοδήματος, σαν τελικοί κρίκοι της αλυσσίδας μιας μαύρης διακίνησης προϊόντων χωρίς τιμολόγια κλπ, όσο με τρομάζει η ασυλία με την οποία τον περιβάλλει το κόμμα του. Πρόθυμος αρωγός του κ.Δρίτσα έσπευσε ο Μ.Γλέζος με το «επιχείρημα» πως η κυβέρνηση οργάνωσε τα γεγονότα για να συγκαλύψει άλλες υποθέσεις φοροδιαφυγής, όπως αυτή που κατήγγειλε ο ίδιος στο Δ.Σ. της Πάρου πριν ένα χρόνο. Θα ήταν βέβαια καλύτερα αν μας εξηγούσε γιατί δεν επέμεινε και δεν κατήγγειλε το θάψιμο αυτής της υπόθεσης στο ΣΔΟΕ, στον αθηναϊκό Τύπο και στη Βουλή, αλλά τη θυμήθηκε τώρα, για να υπερασπιστεί με λογικά άλματα το καραγκιοζιλίκι του κ.Δρίτσα. Η φορολογική ζούγκλα που έχουν στήσει εδώ και δεκαετίες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δεν αποτελεί άλλοθι για τους φοροφυγάδες ούτε για τους «αριστερούς» συνηγόρους τους. Τουναντίον ο κ.Δρίτσας συνεργεί στη συνέχιση αυτού του χάους, αντί να στηρίξει κάθε κίνηση αποδόμησής του. Πρώην Πειραιώτης έμπορος φαρμάκων ο κ.Δρίτσας, συνέταιρος στο οικογενειακό φαρμακείο, επικεφαλής του καλτ ή avant-garde δημοτικού συνδυασμού «Το λιμάνι της αγωνίας», δείχνει μια συμπεριφορά που μπορεί να καλύπτεται από τον μανδύα του αγανακτισμένου αντικομφορμιστή ριζοσπάστη αριστερού ή αριστεριστή, αλλά προφανώς κρύβει και κάποια συντεχνιακή κατανόηση σε μικροεπιχειρηματίες-ψηφοφόρους, που ξεχνούν να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Προς το (διεφθαρμένο) Κράτος; θα σας ρωτήσει ο κ.Δρίτσας, προς την κοινωνία, που προσπαθεί να διορθώσει κάποιες από τις χιλιάδες αμαρτίες της, θα σας πω εγώ.

Παραπέμπω τον αναγνώστη στην πλήρη, γνωστή άλλωστε, δήλωση και εξηγούμαι:

1.«…Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού…».
Αυταρχισμός υπήρξε μόνο από την πλευρα των υποστηρικτών των φοροφυγάδων, οι οποίοι προκάλεσαν και τα γεγονότα, οι οποίοι έφτασαν να κόψουν το νερό και το ρεύμα από το Αστυνομικό τμήμα, ενέργειες που αν έκαναν στο σπίτι του κ.Δρίτσα, θα είχαν βρεθεί στο κρατητήριο.

2. «…Εντελώς αυθαίρετα επιχειρήθηκε να αποκλειστεί η Ύδρα από την ακτοπλοϊκή σύνδεση και μάλιστα με απόφαση ναυτιλιακής εταιρείας και όχι κάποιας κρατικής υπηρεσίας».
Γνωρίζει ο «ανησυχών» βουλευτής πως η Ύδρα δεν θα αποκλεισθεί και πως η αντίδραση της εταιρείας υπήρξε αυθόρμητη κάτω από τη δίκαιη οργή για τα όσα άδικα και παράνομα υπέστη

3. «Η πέτρα του σκανδάλου, η ελεγχθείσα ταβερνιάρισσα, οδηγήθηκε με χειροπέδες» (!)
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο βουλευτής είναι κατά των χειροπέδων για τέτοιες ή και άλλες περιπτώσεις (εγώ είμαι) όφειλε να το έχει δηλώσει επίσημα, σε ανύποπτο χρόνο.

4. «…αφού το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο…».
Αυτό αποτελεί αθέλητο ύμνο προς το συνεργείο που έδειξε αξιέπαινη μεθοδικότητα και επιμέλεια και ντροπή για τον κ.Δρίτσα, που υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, απαιτεί πλημμελή μερικό έλεγχο, σύντομο χρονικά και τη συνήθη παραπομπή της υπόθεσης στις καλένδες της συναλλαγής και της παραγραφής, ενώ προσπαθεί να συκοφαντήσει εργαζόμενους που θέλουν να είναι έντιμοι, για υπερβάλλοντα ζήλο ή και για «ανοχή» («ανέχΘηκε»!!!) απέναντι στην παρανομία.

5. «Και αφού όλα έχουν ελεγχθεί σε μια καρικατούρα φορολογικού ελέγχου…»
Καρικατούρα θα ήταν η προτεινόμενη από τον κ.Δρίτσα διακοπή του ελέγχου στην πρώτη μη εκδοθείσα απόδειξη, ώστε να μην αποδειχθεί η έκταση της παράβασης και να αποφευχθεί το αυτόφωρο.

6. «…που προκάλεσε την αγανάκτηση των Υδραίων…».
Ψέμα, προσβλητικό για τους Υδραίους, που τσουβαλιάζονται αυθαίρετα με το συρφετό των «αγανακτισμένων». Ο κ.Δρίτσας θέλει να μας πείσει, χωρίς αποδείξεις, ότι όλοι οι κάτοικοι της Ύδρας διαπνέονται συλλήβδην από τη δική του φορολογική ηθική.

7. «..επιχειρήθηκε δεύτερη εισβολή στο νησί, ..».
Από πότε η νόμιμη και επιβαλλόμενη παρουσία των κρατικών οργάνων αποτελεί εισβολή; Ο κ.Δρίτσας αποσιωπά την τραμπούκικη απρόκλητη επίθεση που προηγήθηκε ενάντια στους κρατικούς υπαλλήλους που υπερασπίστηκαν το δημόσιο συμφέρον, το νόμο και τα δίκαια των πολιτών που πληρώνουν φόρους και που παλεύουν για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα σε ένα ανταποδοτικό κοινωνικό κράτος

8. «..ασκώντας δήθεν έλεγχο μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε όλος αυτός ο «θίασος» επιβιβάστηκε και πάλι σε πλωτό του Λιμενικού και αποχώρησε από το νησί…».
«Δήθεν έλεγχος» είναι η προτεινόμενη από τον κ.Δρίτσα γνωστή κλασσική, αναποτελεσματική μέθοδος-κοροϊδία. Προσωπικά διαμαρτύρομαι για τον απρεπή χαρακτηρισμό από έναν βουλευτή των κρατικών οργάνων, επειδή εκτέλεσαν το επιτακτικά αναγκαίο καθήκον τους.

9. «Η κυβέρνηση είναι σε πανικό, αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό»
Είναι μια από τις σπάνιες φορές που ελληνική κυβέρνηση υπερασπίστηκε τόσο αποτελεσματικά, άμεσα και μαχητικά το λαό, που με τόση αυθάδεια ο κ.Δρίτσας τον ταυτίζει με τον μαινόμενο όχλο των φίλων της φοροδιαφυγής.

10. «…ο καθένας γνωρίζει ότι με τέτοια σώου η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν χτυπιέται αλλά αντίθετα διογκώνεται και οι «πονηροί» τρίβουν τα χέρια τους σε βάρος πάντα των «κορόιδων», που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους».
Νομίζω πως εδώ ο κ.Δρίτσας διεκδικεί Νόμπελ παραλογισμού, αντιστροφής της πραγματικότητας και θρασύτητας, καταγγέλοντας τη φοροδιαφυγή με τη μέθοδο της υπεράσπισης των ελασσόνων (όχι και τόσο μικρών όμως) φοροφυγάδων. Προσωπικά άλλωστε, δεν έχω αντιληφθεί ούτε μια καταγγελία Δρίτσα κατά της φοροδιαφυγής ενός έστω συγκεκριμένου «πονηρού».

Κύριε Ροΐδη,
η στάση του κ.Δρίτσα είναι επικίνδυνη, γιατί υπονομεύει το (έστω δειλό, επιλεκτικό και ανεπαρκές) ξεκίνημα της εθνικής προσπάθειας πάταξης της φοροδιαφυγής και ενισχύει την αποστέρηση του ισχνού κοινωνικού μας κράτους από αυτονόητους πόρους. Προσβάλλει βάναυσα τους συνεπείς φορολογούμενους και χαϊδεύει τα αυτιά των αντικοινωνικών στοιχείων. Παίρνει μάλιστα σοβαρές διαστάσεις, αφού ο κ.Δρίτσας δεν είναι πλέον μια απλή γραφικότητα, αλλά περίπου βέβαιος υπουργός μιας αυριανής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που απαξιώνει και έμμεσα απειλεί τους έντιμους εφοριακούς. Η μη κλήση του κ.Δρίτσα να δώσει εξηγήσεις, η μη αποδοκιμασία του, η σιωπή της ηγεσίας που δεν σήκωσε το γάντι, αντανακλά αναγκαστικά συνολικά στο ΣΥΡΙΖΑ που τον εμφανίζει να κρύβει κι αυτός τις διαφωνίες κάτω από το χαλί, να μη σέβεται την κοινή γνώμη, να μην έχει το θάρρος της αυτοκριτικής, να ψαρεύει σε θολά νερά. Ενδεχόμενα αποτελεί προανάκρουσμα του μελλοντικού του στυλ διακυβέρνησης. Φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, που πάσχει βαριά από κεντρική καθοδήγηση, κινδυνεύει να αποδειχθεί ένα δεύτερο, χειρότερο, ΠΑΣΟΚ, λόγω και της τραγικής χρονικής συγκυρίας, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για τσαρλατανισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάσχει μόνο από έλλειμμα συντονισμού, σαφήνειας και σχεδιασμού, αποδεικνύεται πως πάσχει και από κάποιο έλλειμμα καλών προθέσεων. Δεν θέλω ούτε μπορώ να τον πω διεφθαρμένο, θα ήταν πολύ άδικο, αναγνωρίζω τη λαμπρή εντιμότητα πάρα πολλών στελεχών του και κυρίως του στενού πυρήνα των οπαδών του. Λυπάμαι όμως πάρα πολύ, που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος του ρόλου τους και των περιστάσεων. Αν όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι τώρα, τότε πότε και ποιός, σε αυτό το άγονο και δεδομένο σκηνικό της πολιτικής μας λειψανδρίας; Το πολιτικό κενό είναι τεράστιο και χρόνος δεν υπάρχει. Η άνανδρη νεοναζιστική κτηνωδία καραδοκεί επενδύοντας στην κάθε λογής χρεοκοπία, στα αντανακλαστικά του μίσους, στην τυφλή οργή και στην απελπισία.