Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
Δημοκρατία –λέξη κακοποιημένη. «Δημόσιο αγαθό», «κοινωνικό κράτος» -έννοιες που πεισμόνως επαναλαμβάνονται όπως οι επίμονες κι επίπονες τύψεις στη προσπάθειά τους να πείσουν σε ένα καθεστώς που υπόκειται σε συνεχείς εξαγγελλόμενες «νέες επανιδρύσεις» όπου θεωρητικά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συμμετέχουν στο παιχνίδι της διαχείρισης του συστήματος με άλλοθι πάντα μία (όπως τη σημερινή, ίσως)… συναίνεση. Όλες οι πράξεις, μικρές ή μεγάλες, θέλοντας και μη, φέρουν μία υπογραφή. Ο χρονικός απόηχος των πράξεων έγκειται στη βαρύτητά των και στη προκειμένη περίπτωση ένα δυναμικά εξελισσόμενο γεγονός μικρής κι ασήμαντης ιστορικής εμβέλειας δεν θεωρείται πιθανό να απασχολήσει ιστορικούς του μέλλοντος, ίσως χαθεί στη αχλή του χρόνου καταχωρημένο σε κιτρινισμένους από το χρόνο στατιστικούς πίνακες…
Μία σύγχρονη είδηση με τίτλο «Μερικής απασχόλησης μία στις 3 προσλήψεις» κάτω από τον οποίο αναφέρονται «…τα απολογιστικά στοιχεία του υπουργείου Εργασίας (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας) το 9μηνο φέτος, σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι, είχαμε μειωμένες κατά 20,93% τις συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, ενώ αυξημένο κατά 3,96% είναι το ποσοστό των συμβάσεων μερικής απασχόλησης. Επίσης, έχει αυξηθεί κατά 12,17% η εκ περιτροπής απασχόληση…» δεν αποτελούν μείζον εχέγγυο καταγραφής μιας περιόδου για έναν «σοβαρό» ιστορικό. Κι όμως εμείς σήμερα γνωρίζουμε τι πόνο προκαλούν κάποιες τυπωμένες, ασήμαντες αράδες όπως «…26.253 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες μορφές ευέλικτων συμβάσεων εργασίας. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 54,6% αυξημένος σε σχέση με το 2009. Ηδη τους εννέα πρώτους μήνες του 2011 έχουν μετατραπεί 42.488 συμβάσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης είτε σε συμβάσεις μερικής είτε σε συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας.».
Ενώ μία ακόμη μονόστηλη «περιστασιακή» είδηση του τύπου: «Με 60% μείωση τα προνοιακά επιδόματα για άτομα με αναπηρία» που περιγράφει την απόγνωση παιδιών και γονέων «αφού τα προνοιακά επιδόματα για τα άτομα με αναπηρία -που αντιστοιχούν στους μήνες Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου- καταβλήθηκαν με μείωση κατά 60%, με το αιτιολογικό ότι -επί της παρούσης- το υπουργείο Εσωτερικών αδυνατεί να καταβάλει το συνολικό ποσό στους 57 δήμους της χώρας, οι οποίοι χορηγούν τα προνοιακά επιδόματα στα άτομα με αναπηρία.» – προορίζεται να ταξιδεύσει στη αφάνεια του χρόνου…
Έστω κι αν «η μείωση κατά 60% των Προνοιακών Επιδομάτων καταδικάζει τους δικαιούχους στην απόλυτη ανέχεια και φτώχεια».
«Μία φορά και ένα καιρό» ένα άσημος, ασήμαντος κι ανώνυμος πολίτης που ζούσε στα όμορφα παράλια της Μικράς Ασίας κατάφερε να καταστήσει το όνομά του αθάνατο πυρπολώντας τον περίφημο ναό της Αρτέμιδος κι ενώ το τότε γνωστό –αλλά περιορισμένο για τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα- κοινωνικό σύμπαν συνωμότησε να μείνει αυτή του η πράξη στην αφάνεια, οι κυβερνώντες απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του βάνδαλου της επαίσχυντης αυτής πράξης, οι ταπεινοί και καταφρονημένοι, ο κοσμάκης επέμεινε να τον θυμάται, υποχρεώνοντας τη καταγραφή του ονόματός, με το στανιό, στην Ιστορία.
Έτσι λοιπόν, ο Ηρόστρατος κέρδισε την πολυπόθητη αθανασία.
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Μού φαινόσαστε πολύ σένιο μπλογκ, το γκουγκλ μας έφερε κοντά.
Αν θέλετε αναδημοσιεύετε το παρακάτω
ΓΑΠ ο φλούφλης της αμερικανικής Αριστεράς που θέλει να κάνει σόλο διεθνή καριέρα
ΑΥΓΗ 06/11/2011
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=649895
Θέλει διεθνή καριέρα στην… αριστερά
Κυρίτσης Γ.
Στην προχθεσινή ομιλία του ΓΑΠ στη Βουλή, κάποια σημεία ήταν πιο ξεκούδουνα από τα άλλα. Η ερμηνεία ότι ο Παπανδρέου έχει ορισμένες εμμονές και αυτές συνιστούν το φέρον σήμα στις δημόσιες τοποθετήσεις του δεν επαρκεί, όπως δεν επαρκεί και η εξήγηση πως η πρόταση για δημοψήφισμα ήταν εσωτερικής χρήσεως, μόνο και μόνο για να σύρει τον Σαμαρά. Ούτε η ομιλία ήταν συνηγορία υπέρ της πολιτικής του. Ούτε που διαλύθηκε η ομάδα του τον πείραξε. Πάει για σόλο καριέρα.
Ο Γ. Παπανδρέου ενδιαφερόταν το βράδυ της Παρασκευής πρωτίστως να κερδίσει την ψηφοφορία και μετά, γαία πυρί μιχθήτω. Και όχι μόνον για λόγους συστημικής σταθερότητος. Ο πιο αναγνωρίσιμος πολιτικός του κόσμου, μετά από τους μεγάλους παίκτες, ήξερε ότι είναι πολύ σημαντικό να παίξει live σε όλα τα μεγάλα δίκτυα πως ο Greek PM Papandreou survived (επέζησε) ή, ιδανικά, won (κέρδισε) key ή crucial vote (κρίσιμη ψηφοφορία).
Ο ίδιος που τρεις μέρες πριν είχε τρίξει τα δόντια στο διεθνές σύστημα επανεισάγοντας το δημοψήφισμα, δηλαδή τη δημοκρατία, στο προσκήνιο της πολιτικής και μάλιστα στο G20. Τα διάφορα υποκριτικά που έλεγε στη Βουλή για δημοκρατία, αγορές, λαούς και τράπεζες δεν απευθύνονταν τόσο στους αποσβολωμένους βουλευτές του, που έψαχναν κρυφά νοήματα, αλλά σε ένα διεθνές κοινό, στο οποίο ο ΓΑΠ έχει ερείσματα και χαίρει εκτιμήσεως.
Είναι ενδεικτικό πως, στη Σύνοδο των Καννών, ο ΓΑΠ είχε σιωπηρά μόνον την υποστήριξη των ΗΠΑ. Παραδίπλα όμως, στη αντισύνοδο της Νίκαιας, ακούγονταν θετικά λόγια για τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό που τα χώνει στις τράπεζες και τις αγορές και θέλει δημοψήφισμα.
Το μέλλον του ΓΑΠ δεν είναι να αποσυρθεί σε μια παραλία και να κάνει κανό. Είναι το είδος του κοσμοπολίτη φλούφλη με διασυνδέσεις που σύντομα θα έχει μεγάλη ζήτηση. Γιατί; Επειδή οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί της Ευρώπης, και σίγουρα όσοι έχουν ασκήσει εξουσία διαρκούσης της κρίσεως, έχουν ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με τις τράπεζες, τις αγορές και τη μαύρη αντίδραση (όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα με τους συντρόφους του) που θα βγουν τελείως off, θα ξοδευτούν ταχύτατα. Ο ΓΑΠ θα επιχειρήσει να επιζήσει ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του ΠΑΣΟΚ και πιθανόν να το παίξει διεθνής πρίγκηπας της αμερικάνικου τύπου “αριστεράς”. Θα τον ξαναβρούμε μπροστά μας δυστυχώς…
Προσθέστε και αυτό.
Ο ΓΑΠ φεύγει αλλά αφήνει τα σκουπίδια του στην αυλή μας
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=429829
Η είσοδος του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση «σοκ» για τους γάλλους σοσιαλιστές
«Στην οικονομική κρίση προστίθεται μια κρίση πολιτική και δημοκρατική» αναφέρουν
«H είσοδος της Ακρας Δεξιάς (ΛΑΟΣ) στη ελληνική κυβέρνηση είναι για τους σοσιαλιστές ένα σοκ» αναφέρει σε ανακοίνωσή του, το Σάββατο, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, «δεν μπορεί καθόλου να βοηθήσει τον ελληνικό λαό να βγει από την κρίση», εκτιμά το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Let the motherfuckers burn!
We love Ηρόστρατο!
Βαρόμετρο της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή 13.11.11
Posted: Νοεμβρίου 12, 2011 by ecoleft11 in ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
ΝΔ 28,5%
ΠΑΣΟΚ 19,5%
ΣΥΡΙΖΑ 12%
ΚΚΕ 11%
ΛΑΟΣ 8,5%
Δημοκρατική Αριστερά 7,5%
Οικολόγοι 3,5%
Δημοκρατική Συμμαχία 2,5%
Η αποχή καταγράφεται στο 27%.
http://www.skai.gr
ασς δουμε και ενα αρθρο του Δ Ψαρρα:
Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο ΛΑΟΣ στην εξουσία
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/11/2011&id=325464
»Αυτή η επιμονή του Καρατζαφέρη -έστω και με διακυμάνσεις- στο πρόσωπο του κ. Παπαδήμου, φωτίζει και τον τρόπο που πολιτεύεται το ΛΑΟΣ από τότε που μπήκε στη Βουλή. Αντίθετα από τα περισσότερα κόμματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, τα οποία απέβαλαν την αρχική προσκόλλησή τους στο νεοφιλελευθερισμό και υιοθέτησαν ένα λαϊκίστικο πρόγραμμα που τους διευκόλυνε να αποκτήσουν σημαντική εκλογική πελατεία (κυρίως Λεπέν και Χάιντερ), το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ περιλαμβάνει σκληρά νεοφιλεύθερα και αντεργατικά μέτρα (μηδενική φορολόγηση επιχειρήσεων, άνευ όρων νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος, δημιουργία φορολογικού παραδείσου, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των κατώτατων μισθών). Ο λόγος είναι ότι το ΛΑΟΣ αποτελεί συνέχεια και διάδοχο σχήμα του βαθέως ελληνικού κράτους, το οποίο κυβέρνησε τη χώρα με ελάχιστα εμπόδια από τη δικτατορία Μεταξά μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ενώ ως οικονομικοί εγκέφαλοί του εμφανίζονται τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου της χούντας (κυρίως ο Κ. Θάνος).
Κατά συνέπεια οι υπουργοί του ΛΑΟΣ δεν θα δυσκολευτούν να ακολουθήσουν το μνημονιακό βηματισμό της νέας κυβέρνησης, ακόμα κι ο Αστέριος Ροντούλης που τις προάλλες ονόμασε «γομάρια» τους βουλευτές που υποστήριζαν την τρόικα.
– Για τον Μάκη Βορίδη κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι μπήκε στην πολιτική ως πρόεδρος της νεολαίας ΕΠΕΝ, δηλαδή του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και ότι μέχρι το 2005 που εντάχτηκε στο ΛΑΟΣ υπήρξε εκπρόσωπος του Λεπέν στην Ελλάδα. Η ομάδα Βορίδη είναι αυτή που εφαρμόζει έμπρακτα το μνημόνιο καλύπτοντας τις κινητοποιήσεις κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας με όχημα την καταγγελία του «παρεμπορίου».
– Ο Γεώργιος Γεωργίου ήταν αυτός που από την κομματική τηλεόραση εισηγήθηκε να «επιτραπεί η χρήση αλλοδαπών πληρωμάτων, διότι ένας έλλην ανειδίκευτος εργαζόμενος κοστίζει όσο 5,3 Αιγύπτιοι».
– Οσο για τον Αδώνιδα Γεωργιάδη δεν χάνει ευκαιρία να διακηρύξει την ταύτισή του με τα συμφέροντα του «ιδιωτικού τομέα», πάντα βέβαια μέσα από τα γυαλιά του Πλεύρη και του Μεταξά, τους οποίους θεωρεί δασκάλους του.
Public Issue: Θετική η γνώμη των πολιτών για τον Λ. Παπαδήμο
12/11/2011 | 20:24Τελευταία Ενημέρωση: 21:20 12/11/2011
Ο κ. Παπαδήμος φαίνεται πως εμπνέει την εμπιστοσύνη των πολιτών για τη διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας
Στο 55% αναρριχάται η δημοτικότητα του Λουκά Παπαδήμου, με τις αρνητικές γνώμες για το πρόσωπό του να φτάνουν μόλις το 18%, σύμφωνα με το Βαρόμετρο της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή.
Ιδιαίτερα υψηλά είναι τα ποσοστά του κ. Παπαδήμου και μεταξύ των ψηφοφόρων των κομμάτων, καθώ επτά στους 10 ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και έξι στους 10 του ΛΑΟΣ έχουν θετική γνώμη, ενώ μεταξύ των ψηφοφόρων της ΝΔ θετική γνώμη έχει το 56%.
Τα αντίστοιχα ποσοστά για τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο, το όνομα του οποίου είχε ακουστεί για τη θέση του πρωθυπουργού, είναι 25% θετικές γνώμες και 57% αρνητικές.
Ο κ. Παπαδήμος φαίνεται πως εμπνέει την εμπιστοσύνη των πολιτών για τη διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, καθώς το 45% των πολιτών δηλώνουν ότι τον εμπιστεύονται έναντι 35% που δεν τον εμπιστεύονται.
Το βαρόμετρο της Public Issue αποτυπώνει ξεκάθαρα την τάση αποδόμησης του κομματικού συστήματος με το 60% των πολιτών να απαντά ότι η κυβέρνηση συνεργασίας των δυο παλαιών κομμάτων δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας.
Στην πρόθεση ψήφου, προηγείται η ΝΔ με ποσοστό 28,5%, και ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 19,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ με 12%. Ακολουθούν ΚΚΕ με 11%, ΛΑΟΣ 8,5%, Δημοκρατική Αριστερά 7,5% και Οικολόγοι 3,5%. Εκτός Βουλής φαίνεται πως μένει η Δημοκρατική Συμμαχία, καθώς συγκεντρώνει το 2,5%. Η αποχή καταγράφεται στο 27%.
kathimerini.gr
Hμερομηνία : 13-11-11
Περί δημοψηφισμάτων και άλλων δημοκρατικών δεινών
Του Πασχου Mανδραβελη
Η αρχαία ελληνική δημοκρατία –η πιο άμεση που υπήρξε ποτέ στην ιστορία– ήταν διαρκώς παρούσα στις συζητήσεις των πατέρων του αμερικανικού έθνους για το νέο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Το αθηναϊκό πολίτευμα ήταν το ιδανικό· οι πολίτες αποφάσιζαν στην Εκκλησία του Δήμου αδιαμεσολάβητα για όλα τα θέματα της πόλης. Μόνο ένα πράγμα στοίχειωνε αυτό το ιδανικό· ο Αλκιβιάδης. Ηταν ο Αθηναίος δημαγωγός που παρέσυρε τους συμπολίτες του στη Σικελική Εκστρατεία, με συνέπεια την καταστροφή της ίδιας της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό κι έβαλαν νερό στην άμεση δημοκρατία. Ακόμη και στην αντιπροσωπευτική. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν εκλέγεται απευθείας από τον λαό. Τον εκλέγουν οι εκλέκτορες που ψηφίστηκαν από τον λαό, ως ένα τελευταίο φίλτρο για να μην υπάρξουν καταστροφικές εκπλήξεις.
Κάθε σύγχρονη δημοκρατία είναι αντιπροσωπευτική. Κατ’ αρχήν για τεχνικούς λόγους. Σε μια πόλη μπορούν να μαζευτούν 10.000 πολίτες ώστε να αποφασίσουν για τα κοινά· υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι έχουν δούλους που ασχολούνται με την παραγωγή. Αυτό είναι αδύνατον να γίνει σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, παρά τα σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία. Οι ηλεκτρονικές τηλεψηφοφορίες, για παράδειγμα, έχουν πρόβλημα αξιοπιστίας.
Από την άλλη, τα θέματα γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα, με αποτέλεσμα ούτε οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι –που έχουν μόνο αυτή τη δουλειά και επιστημονικούς συνεργάτες– να μην τα βγάζουν πέρα. Πολλές φορές, νόμοι δεν εφαρμόζονται, επειδή ακριβώς είναι ιδεαλιστικοί προς τους στόχους και αδύνατοι στην εφαρμογή. Αλλες φορές έχουν δευτερογενείς επιπτώσεις που δεν εξετάστηκαν και δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν. Ο μόνος αμεσοδημοκρατικός θεσμός που επιβιώνει στη σύγχρονη εποχή είναι τα δημοψηφίσματα. Κι εδώ βρίσκεται το τρίτο πρόβλημα της άμεσης δημοκρατίας. Παρά τις δοξολογίες και τα θυμιατά, οι πολίτες μοιάζει να αδιαφορούν γι’ αυτή. Σύμφωνα με τον καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλο, «από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο έως σήμερα, σε όλες τις χώρες όπου έχουν διεξαχθεί δημοψηφίσματα, η μέση συμμετοχή του λαού σε αυτά είναι αισθητά κατώτερη –σε κάποιες χώρες έως και 30 εκατοστιαίες μονάδες(!)– της μέσης συμμετοχής του λαού στις εκλογικές διαδικασίες για ανάδειξη κοινοβουλίων ή προέδρων της δημοκρατίας. Μάλιστα συχνά, εκεί όπου τα συντάγματα θέτουν ως προϋπόθεση της ισχύος ενός δημοψηφίσματος την εκλογική συμμετοχή τουλάχιστον του 50% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, αυτά συχνά κηρύσσονται άκυρα, επειδή δεν αγγίζεται το συγκεκριμένο ποσοστό».
Ο κ. Διαμαντόπουλος στη μικρή μελέτη περί δημοψηφισμάτων στέκεται αρκετά επιφυλακτικός. Τα ονομάζει «το πυρηνικό όπλο της Δημοκρατίας», που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ. «Χωρίς κανείς να μπορεί να αμφισβητήσει ότι η άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία–διαιτησία, υπό συγκεκριμένες θεσμοθετημένες διαδικασίες και σε πολύ ειδικές πολιτικές συγκυρίες, είναι δυνατόν να λειτουργήσει προωθητικά και λυτρωτικά για μια χώρα, να διευκολύνει την απεμπλοκή μιας κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος από κάποιο αδιέξοδο ή ακόμη και να αποτρέψει αλλιώς ανυπέρβλητες κοινωνικές συγκρούσεις, ωστόσο ο εξωραϊσμός του συγκεκριμένου θεσμού βασίζεται σε μια σειρά από μύθους: ούτε ουσιαστική αναβίωση της άμεσης δημοκρατίας συνιστά, ούτε αυθεντική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας αποτελεί, ούτε συμβάλλει (πάντοτε τουλάχιστον) στη λειτουργική υπέρβαση κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων και αγκυλώσεων».
Κι αυτό για μια σειρά λόγων γράφει ο κ. Διαμαντόπουλος: «Πρώτον, γιατί το θέμα επί του οποίου καλείται να αποφανθεί το εκλογικό σώμα, δεν το επιλέγει ούτε το επιβάλλει η κοινωνία. Συνήθως το επιλέγει και το επιβάλλει το πολιτικό σύστημα, συχνά επιδιώκοντας να εκτρέψει την προσοχή της κοινωνίας από άλλα ζητήματα. Εναλλακτικά δε, στα λεγόμενα ”δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας”, που προκηρύσσονται με τη συγκέντρωση ενός αριθμού υπογραφών πολιτών, το επιβάλλει εκείνο το οργανωμένο και συμπαγές κοινωνικό υποκείμενο, όπως η Εκκλησία ή κάποια κίνηση με συγκεκριμένο αντικείμενο (π.χ. την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, την ανάδειξη μιας περιβαλλοντικής ευαισθησίας κ.λπ.) που διαθέτει την οργανωτική υποδομή και τη δύναμη, ώστε να κινητοποιήσει τους σχετικούς μηχανισμούς συλλογής υπογραφών.
»Δεύτερον, γιατί τα δημοψηφίσματα προσφέρονται μόνον για συνολική τοποθέτηση, δηλαδή πλήρη αποδοχή ή απόρριψη ενός ζητήματος. Και υπάρχουν, βέβαια, ερωτήματα (όπως π.χ. η προσχώρηση ή όχι μιας χώρας στη Ζώνη του Ευρώ, η Σουηδία για παράδειγμα διεξήγαγε τέτοιο δημοψήφισμα), ωστόσο σε πολλά άλλα ζητήματα, τα οποία τίθενται υπό την άμεση κρίση του λαού, η κοινωνία θα προτιμούσε μια σύνθεση, ένα συμβιβασμό, μια ενδιάμεση λύση, κάτι που το υποδηλώνει και η ίδια η έκβαση της λαϊκής ετυμηγορίας.
»Τρίτον, εάν το πολιτικό σύστημα θεωρεί πως το δημοψηφισματικό “όχι” της κοινωνίας οδηγεί σε μείζονες εμπλοκές, εσωτερικές ή διεθνείς, συνήθως βρίσκει τρόπους υπέρβασης της αντίστασής της. Π.χ. όταν οι πολίτες της Δανίας απέρριψαν το 1992 τη συνθήκη του Μάαστριχτ, κλήθηκαν σε ελάχιστους μήνες να ξανααποφανθούν για το ίδιο ζήτημα.
»Τέταρτον, πάρα πολύ συχνά η θέση του ερωτήματος ή η απάντηση σε αυτό είναι προσχηματική και υποκρύπτει άλλου είδους στοχεύσεις. Από τη μία, οι φορείς της πολιτικής εξουσίας, ζητώντας κοινωνική κατάφαση σε ένα θεσμικοπολιτικό ερώτημα, εν πολλοίς ακατανόητο από μέρος του λαού, αναζητούν διά του “ναι” πολιτική τους ενδυνάμωση και αγορά πολιτικού χρόνου (plebiscite ή “προσωπικό δημοψήφισμα”). Από την άλλη, οι λαοί απαντούν αρνητικά, όχι διότι απορρίπτουν το ερώτημα που τους τίθεται, αλλά για να εκφράσουν τη γενικότερη αποδοκιμασία τους στους εξουσιαστές.
»Πέμπτον, συχνά αναφέρονται οι (αυτο)καταστροφικές επιλογές στα δημοψηφίσματα των λαών, οι οποίοι συνήθως αγνοούν τις συνέπειες, οικονομικές, διεθνοπολιτικές κ.λπ., της ψήφου τους: π.χ. οι Ελληνες, επαναφέροντας το 1920 στον θρόνο τον Κωνσταντίνο, ίσως δεν είχαν πλήρη συνείδηση σε τι βαθμό θα αποξένωναν από συμμάχους τη χώρα μας, οδηγώντας την έτσι στη Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτή η ένσταση, ωστόσο, με όρους “δημοκρατικής αξίας” του δημοψηφίσματος είναι αδιάφορη, διότι οι λαοί, κατά το νόημα της δημοκρατίας, έχουν “δικαίωμα στο λάθος τους” (έστω και αν το 1922 μια από τις “νομικές βάσεις” της καταδίκης των “έξι” ήταν η ίδια η προκήρυξη του δημοψηφίσματος για τον Κωνσταντίνο, η οποία μετέφερε την ευθύνη της σχετικής επιλογής στον λαό, αφαιρώντας από τους έως τότε συμμάχους μας τη δυνατότητα να την καταλογίσουν μόνο στην κυβέρνηση)».
Ενα δημοψήφισμα για τις ΗΠΑ
Ενα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα έθεσε ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και πρώην υπουργός Εργασίας (επί Μπιλ Κλίντον) Ρόμπερτ Ράιχ. Σε άρθρο του με τίτλο «Η επιλογή της Ελλάδος: με τη δημοκρατία ή με τις αγορές;», αναφέρει ότι το δίλημμα περί διεξαγωγής ή μη δημοψηφίσματος για μεγάλα οικονομικά θέματα έπρεπε να υπάρχει πάντα και σίγουρα έπρεπε να τεθεί και στις ΗΠΑ «στο τέλος του 2008 και τις αρχές του 2009… (τότε που) η Wall Street είχε δώσει πολλά επισφαλή δάνεια και το δίλημμα που αντιμετωπίζαμε τότε ήταν αν θα βοηθήσουμε».
«Η διαφορά είναι ότι εμείς δεν οργανώσαμε δημοψήφισμα», γράφει ο Ράιχ. «Αν ερωτάτο ο αμερικανικός λαός για τη διάσωση της Wall Street το 2008 – 09, αμφιβάλλω ότι θα είχαν προχωρήσει έτσι τα πράγματα. Στη χειρότερη περίπτωση θα είχαν δοθεί δάνεια με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις στις τράπεζες, οι οποίες θα έπρεπε να απορροφήσουν τις απώλειες από τα επισφαλή τους δάνεια και να βοηθήσουν τους δανειολήπτες να μειώσουν τις δόσεις που πλήρωναν» («Καθημερινή», 2.11.2011).
Το δίκιο βέβαια θα ήταν να αποφασίσουν οι πολίτες αν και κατά πόσο θέλουν να σώσουν τις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Πιθανότατα να ήταν και μακροπρόθεσμα αποτελεσματικό. Σήμερα, μετά την τεράστια βοήθεια, που δόθηκε χωρίς όρους στη Wall Street, η αμερικανική οικονομία σέρνεται υπό το βάρος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του χρέους που γιγαντώνεται και της ανεργίας που σπαράσσει τον κοινωνικό ιστό.
Αν όμως δημιούργησε τόση φασαρία στις αγορές η σκέψη περί δημοψηφίσματος σε μια χώρα που είναι το 0,6% της παγκόσμιας οικονομίας, τι θα γινόταν με ένα δημοψήφισμα στις ΗΠΑ;
Φυσικά και είναι πρόβλημα το γεγονός ότι οι δημοκρατίες υποτάσσονται όλο και περισσότερο στα καπρίτσια των αγορών, αλλά όπως έδειξε και η περίπτωση Ομπάμα, καμιά χώρα από μόνη της δεν μπορεί να βάλει έστω τους ελάχιστους κανόνες σε ένα παγκόσμιο σύστημα που είναι εκτός ελέγχου. Εκ των πραγμάτων, οι αγορές πάντα θα προλαβαίνουν την πολιτική διότι δεν έχουν γεωγραφικούς περιορισμούς, και κινούνται σαφώς ταχύτερα από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Δηλαδή, μέχρι να διαβουλευτεί κανείς αν πρέπει να γίνει δημοψήφισμα, να περάσει η σχετική διάταξη στη Βουλή, να συζητηθεί το ερώτημα του δημοψηφίσματος και να γίνει το δημοψήφισμα, οι αγορές θα έχουν αλλάξει τόσο το τοπίο που πιθανότατα δεν θα χρειαστεί καν το δημοψήφισμα. Αυτό, τοις πράγμασι, αποτελεί ακύρωση της δημοκρατίας και της πολιτικής. Αλλά σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον η τοπική δημοκρατία του έθνους-κράτους δεν έχει καμιά ελπίδα. Αν δεν υπάρξουν διαδικασίες παγκοσμιοποίησης της πολιτικής, η δημοκρατία θα βρίσκεται πάντα πίσω από τις εξελίξεις. Εως την τελική κατάργηση.
Διαβάστε
– Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Δημοψήφισμα. Αυθεντική έκφραση ή βίαιη ποδηγέτηση της λαϊκής κυριαρχίας», εκδ. Ι. Σιδέρης
Hμερομηνία δημοσίευσης: 13-11-11
«Ναι» σε δημοψήφισμα
Του Παναγη Bουρλουμη*
Ο αναγνώστης θα μου συγχωρήσει τον παρεξηγήσιμο τίτλο. Δεν αφορά το παπανδρεϊκό ατόπημα. Δημοψήφισμα να γίνει για να αποκτήσουμε ανανεωμένο Σύνταγμα. Το υπάρχον έχει αποτύχει και όσο μένει το ίδιο, θα αναπαράγει τα ίδια προβλήματα και την ίδια ποιότητα πολιτικών. Δεν είναι ολόκληρο το Σύνταγμα ελαττωματικό, αλλά περιέχει βασικές αδυναμίες, ορισμένες εκ κατασκευής και άλλες επίκτητες. Αυτές οι αδυναμίες έχουν συμβάλει καθοριστικά στη στρεβλή πολιτική πορεία της χώρας. Φτάνει να σκεφτούμε την τύχη οποιουδήποτε οργανισμού, είτε είναι επιχείρηση είτε σωματείο ή σύλλογος, που το καταστατικό του εξασφαλίζει ότι όσο ανίκανα, ανεύθυνα ή και ανέντιμα άσκησε μια διοίκηση τα καθήκοντά της, δεν θα υποστεί κυρώσεις. Καταστατικό που δίνει την ευχέρεια στις διοικήσεις να αλλάζουν κάθε τόσο τον τρόπο της επανεκλογής τους. Αναφέρω δύο από τις πολλές αμαρτίες του ανώτατου θεσμού μας.
Το Σύνταγμα έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση και τη συντήρηση του πολιτικού συστήματος που έχει φέρει την Ελλάδα στη σημερινή τραγική θέση. Τώρα που το «σύστημα» παραπαίει, δεν πρέπει να χαθεί η δυναμική που έχει προκαλέσει το σύνθημα «δημοψήφισμα». Η σύγχυση και ο λαϊκός θυμός είναι ανάγκη να διοχετευθούν, να αποκτήσουν συγκεκριμένο στόχο για να μη σπαταλιούνται σε ανούσια και βλαβερά ξεσπάσματα, παιχνίδι στα χέρια δημαγωγών. Ας είναι ο στόχος αυτός η ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος. Το εγχείρημα θα αποτελούσε πραγματική πολιτειακή υπέρβαση, ξεπέρασμα των αδιέξοδων με ομαλό τρόπο και θα έδινε στον λαό τη δυνατότητα να εκφραστεί και να επιλέξει. Ο χρόνος είναι κατάλληλος. Ο κόσμος έχει μπει σε φάση έντονης πολιτικοποίησης που θα διαρκέσει και θα ενταθεί, γιατί η κρίση είναι ακόμη στην αρχή της. Ο πολίτης θα είναι δεκτικός σε προτάσεις αν του τεθούν κατανοητά, ξεκάθαρα και με τρόπο σωστό. Και όταν θα γνωρίζει ότι θα συμμετάσχει άμεσα ψηφίζοντας. Η συγκυρία για να ανοίξει το θέμα του Συντάγματος είναι επίσης ευνοϊκή, επειδή οι προνομιούχοι που δημιούργησε και θα το υπερασπιστούν βρίσκονται σε ανυποληψία, όπως ώς ένα βαθμό και το ίδιο. Αν πρόκειται να βγει κάτι θετικό από την κρίση, αυτό δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με ριζικές μεταβολές στον τρόπο διακυβέρνησης. Παραγωγή πολιτικής σήμερα δεν νοείται όσο δεν ακουμπάει τις βασικές αιτίες των προβλημάτων μας.
Ψάχνουμε να αλλάξει κάτι. Τον εσωτερικό κόσμο του Παπανδρέου και του Σαμαρά δεν είναι στο χέρι μας να τους διορθώσουμε. Το Σύνταγμα είναι. Δεν λύνει όλα τα προβλήματα, αλλά είναι ένα βήμα μπροστά. Το Σύνταγμα, σεβαστό ως θεσμός, δεν παύει να είναι εργαλείο. Αρκεί και ένα ελαττωματικό εξάρτημα για να το καταστήσει άχρηστο και το δικό μας έχει πλήθος. Τριάντα έξι χρόνια λειτουργίας έχουν αναδείξει τις αδυναμίες του θεσμού και μία από αυτές είναι η παράλυση που προκαλούν τα άρθρα που σχετίζονται με την αναθεώρησή του. Στην πραγματικότητα, την κάνουν ανέφικτη και η Ιστορία έχει δείξει ότι θεσμοί χωρίς ευελιξία και προσαρμοστικότητα προκαλούν αγκυλώσεις, που με τη σειρά τους οδηγούν σε εκρήξεις. Με δημοψήφισμα το εμπόδιο ξεπερνιέται. Για να καρποφορήσει η προσπάθεια βελτίωσης του Συντάγματος είναι ανάγκη να προηγηθεί του δημοψηφίσματος δημόσιος διάλογος με χρήση όλων των Μέσων Επικοινωνίας και ιδιαίτερα του Διαδικτύου, που δεν ελέγχεται από συμφέροντα και επιτρέπει στον καθένα να λέει ελεύθερα τη γνώμη του.
Η συζήτηση μπορεί να αρχίσει με ορισμένα απλά ερωτήματα, όπως: Είναι σωστό οι υπουργοί να προέρχονται από τη Βουλή; Το ερώτημα αφορά την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, αλλά και πιο άμεσα την κύρια αιτία του ρουσφετιού και συναλλαγής. Αρμόζει να διορίζουν οι κυβερνήσεις την ηγεσία του δικαστικού κλάδου; Eπίσης αφορά τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Ηδη παραπάνω ανέφερα το θέμα της βουλευτικής ασυλίας, της ευκολίας αλλαγής του εκλογικού συστήματος και την αδυναμία αναθεώρησης του ίδιου του Συντάγματος μέσα σε ρεαλιστικές προθεσμίες.
Είναι και πολλά άλλα που θα έπρεπε να τεθούν και δεν υπάρχουν παντού εύκολες απαντήσεις. Στον απόλυτο κυνισμό και στην αποκαρδίωση που επικρατούν, όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν ουτοπιστικά. Αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουν οι Ελληνες να ξαναφτιάχνουν το σπίτι τους.
* Ο κ. Παναγής Βουρλούμης είναι πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Πρωτιά στο εμπόριο ανθρώπων
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 11/11/2011
Τα φέιγ βολάν που μοιράζονται στον δρόμο αφορούν συνήθως διαφημίσεις προϊόντων, εστιατόρια, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, κομματικές προκηρύξεις ή διαμαρτυρίες.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την έκπληξη του υπογράφοντος όταν κατά τη διάρκεια του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έπεσε στα χέρια του φέιγ βολάν με τίτλο «Παγιδεύτηκα στη Δουλεία, Ελευθερώθηκα στη Θεσσαλονίκη» που μοιραζόταν στους δρόμους της πόλης από νεαρές κοπέλες.
«Το όνομά μου είναι Νάντια» αρχίζει το σημείωμα κάτω από τη φωτογραφία μιας κοπέλας. «Πήδηξα απ’ το παράθυρο τρίτου ορόφου για να ξεφύγω από τη δουλεία».
Σύμφωνα με το σημείωμα, η Νάντια ήταν παγιδευμένη σε οίκο ανοχής αναγκασμένη, παρά τη θέλησή της, να εξυπηρετεί ως και 40 πελάτες ημερησίως. Αναγκάστηκε να πηδήξει από το παράθυρο στη μόνη ελευθερία που μπορούσε να βρει, τον θάνατο.
Ευτυχώς η Νάντια επιβίωσε και σήμερα βρίσκεται υπό την προστασία της Α21 Campaign (www.A21.gr), της ένωσης που μάχεται εναντίον την ανθρώπινης εμπορίας και εξέδωσε το φέιγ βολάν.
Με τη διακίνηση περίπου 800.000 ανθρώπων κατά μήκος των ελληνικών συνόρων, η Ελλάδα είναι γνωστή ως «Το κέντρο της εμπορίας ανθρώπων στην Ευρώπη». Σύμφωνα με το The Trafficking in Persons Report, 20.000 περίπου γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και 1.000 κοριτσιών μεταξύ των ηλικιών 13-15, παραμένουν στην ελληνική βιομηχανία του σεξ και είναι θύματα που προέρχονται κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Νιγηρία.
Για να έχει όμως φτάσει η Α21 στο σημείο να μοιράζει… διαφημιστικά φέιγ βολάν στον δρόμο σημαίνει ότι το πρόβλημα διακίνησης γυναικών για σεξουαλική εμπορία στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από όσο νομίζουμε και ειλικρινά δεν νομίζω ότι αυτή η πρωτιά μπορεί να μας κάνει εθνικώς υπερήφανους.
Μήπως κάποιοι θα έπρεπε να κοιτάξουν το ζήτημα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει;
Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ ο Ν.Μπίστης και προσχώρησε στη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη
http://taneatouoropou.blogspot.com/2011/11/blog-post_532.html
είναι αλήθεια;
Ο ΣΥΝ είδε επιτέλους την Ακροδεξιά στην κυβέρνηση
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=325618
enet.gr, 16:04 Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011
ΣΥΝ: Η πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση με ακροδεξιούς θα ολοκληρώσει την αντιδραστική επίθεση
Αt last my beloved Dora enters
Δημοσκόπηση MRB για την εφημερίδα REAL NEWS.
Με αναγωγή των αναποφάσιστων:
Ν.Δ 28,7 %
ΠΑ.ΣΟ.Κ 15,7 %
Κ.Κ.Ε 12,5 %
ΣΥ.ΡΙΖ.Α 10,0 %
ΔΗΜ.ΑΡΙΣ . 8,5 %
ΛΑ.Ο.Σ. 8,0 %
ΟΙΚΟΛ.ΠΡΑΣ. 3,7%
ΔΗΜ.ΣΥΜΜΑΧ. 3,7 %
Π.ΑΡΜΑ.Π. 1,7 %
ΛΟΙΠΑ ΚΟΜ. 7,3 %
Ρο, διαμαρτύρομαι για το ζήτημα «πρόσφατα σχόλια», διότι μονοπωλούνται από τον κ. Μισίρκωφ. Τουλάχιστον ας αυξηθεί ο αριθμός τους. Χάνουμε την σειρά και τις υποχρεώσεις σε κάποιες απαντήσεις.