Η φράου Μπλύχερ καταστρέφει τη δημόσια Μέση Εκπαίδευση

Παντοδύναμος διευθυντής και σύνδεση με την Αγορά

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

κλικ για μεγέθυνση -Ελευθεροτυπία 5.03.2011

Η υπουργός ορθόδοξου θρησκεύματος κα Διαμαντοπούλου, είναι η επαρχιωτοπούλα, κόρη ενός αγωνιστή της Αριστεράς άστεγου και κυνηγημένου, που αναγκάζεται να δουλέψει μεταλλωρύχος, και εκείνη πολύ ικανή καθώς ήταν ξεπέρασε τις αντιξοότητες, μορφώθηκε, δούλεψε με επιτυχία στον ιδωτικό τομέα, εκλέχτηκε από τους πολίτες, θήτευσε στην Ευρώπη και δέχθηκε να γίνει υπουργός ενός πολύ μέτριου (συγχωρείστε μου την ευγένεια του επιεικούς χαρακτηρισμού) που κληρονόμησε την πρωθυπουργία από τον πατέρα του και τον διώκτη της Αριστεράς παππού του.  Σε αυτήν έλαχε ο κλήρος της μεταμόρφωσης του ελληνικού δημόσιου σχολείου σε δήθεν ευρωπαϊκά σύγχρονα σχολεία, αλλά στην ουσία η μοίρα των περισσότερων θα είναι αυτή των σχολείων μιας αμερικάνικης φτωχογειτονιάς «Αχ που’σαι νιότη που ΄δειχνες πως θα γινόταν άλλη».  Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε αυτό και θα το βλέπουμε όλο και πιο πολύ όσο τα ηθικά ανακλαστικά της χρεοκοπημένης κοινωνίας αδρανούν. Με νομοσχέδιο που θέλει να φέρει στη Βουλή, η φιλόδοξη και εμφανώς αυταρχική υποψήφια πρωθυπουργός, που τα θαλάσσωσε με τα σχολικά βιβλία και δεν βρήκε το θάρρος να παραιτηθεί (O tempora o mores!) και η οποία προσπαθεί να κρύψει τον υποδόριο επαρχιωτικό συμπλεγματισμό της με το άρωμα της ευρωπαϊκής της θητείας, ετοιμάζεται να παραδώσει τα σχολεία στα χέρια της τοπικής ιδιωτικής αγοράς, η οποία θα χρηματοδοτεί τους ζήτουλες μάνατζερ που θα πάρουν τη θέση των παιδαγωγών διευθυντών.

Πρωΐμιο της ανάθεσης των σχολείων στα χέρια τεχνοκρατών είναι η απαλλαγή των λυκειαρχών και γυμνασιαρχών από το διδακτικό τους έργο, η οποία θα τους απομακρύνει ψυχολογικά από τα παιδιά και από τους καθηγητές και θα τους μετατρέψει από παιδαγωγούς σε όργανα της διοίκησης, μέχρι να ετοιμασθούν οι αυθεντικοί μάνατζερς που θα είναι ολότελα ξένοι προς την εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον τους αποδίδει υπερεξουσίες καταργώντας τη μέχρι τώρα συλλογική δημοκρατική διοίκηση του σχολείου από το σύλλογο διδασκόντων, ο οποίος μετονομάζεται σε «Συνέλευση των διδασκόντων», όρο που δε θα πρέπει να αποδώσουμε στη γνωστή φουμαρολογία του ΠΑΣΟΚ αλλά στη θέληση του νομοθέτη να υποδηλώσει πως ο σύλλογος δεν είναι ένα συνεχές καθημερινό κυρίαρχο σώμα, αλλά παρεμβαίνει, όπως και όσο, μόνο όταν συνέρχεται στις ελάχιστες τακτικές του συνελεύσεις.

Έχοντας φοιτήσει αρχικά σε ιδιωτικό σχολείο και μετά σε Δημόσιο, θέλω να πω πως είμαι ευγνώμων στο δεύτερο γιατί με έφερε σε επαφή με τους συνομηλίκους μου της γειτονιάς μου, και μου χάρισε δασκάλους αξιοπρεπείς που δεν ζούσαν με τον τρόμο της απόλυσης ή της φραστικής προσβολής ή ακόμη και της ταπεινωτικής παρακολούθησης με μικροφωνικό μηχανισμό στην τάξη, από τον επιχειρηματία σχολάρχη και δεν αυτολογοκρίνονταν. Τώρα η ανθρωπιστική κλασσική παιδεία περιφρονείται με το πρόσχημα των νέων τεχνολογιών, τώρα η εκπαίδευση γίνεται άθυρμα της Αγοράς και όχι αυταξία, σύμφωνα με τις παλιότερες (καλά θαμμένες όταν δεν περπάτησαν, από τότε),  δηλώσεις του ΓΑΠ περί συνένωσης των Υπουργείων Παιδείας και Εργασίας και τις μεταγενέστερες απόπειρές του για ιδιωτικά Πανεπιστήμια-μεγαλομπακάλικα («μη κερδοσκοπικά μη κρατικά», ήταν ο προκλητικός τίτλος-φερετζές)! Όμως ο παππούς μας ο Πλάτωνας έχει μιλήσει:  »…την δε εις χρήματα τείνουσαν ή τινα πρός ισχύν ή και προς άλλην τινά σοφίαν άνευ νου και δίκης (παιδείαν) βάναυσον τ’ είναι και ανελεύθερον καί ουκ αξίαν το παράπαν παιδείαν καλείσθαι». (Νόμοι,644α). («Αντίθετα, την παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς λογική και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – κάτι που δεν αξίζει να το λέμε Παιδεία»). Εδώ λοιπόν, στη Γη της Σχολής των Αθηνών του Πλάτωνα, που την έκλεισε η Εκκλησία της υπουργού και του Λύκειου του Αριστοτέλη, τo υπουργείο των σχολικών προσευχών και των αφορολόγητων παγκαριών, κάνει οικονομίες κλείνοντας με κουτοπόνηρα τερτίπια τις πάνω από 700 πρότυπες σχολικές βιβλιοθήκες που ήταν μια όαση για τις σχολικές κοινότητες όπου λειτουργούσαν, συνδέοντάς τες μάλιστα (ήταν «δανειστικές») με την τοπική φιλοπρόοδη κοινωνία.

Το υπουργείο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (που επί Ευρ.Στυλιανίδη έφτασε στο κατάντημα να διώκει διευθύντρια επειδή οργάνωνε δωρεάν φροντιστήρια σε μεταναστόπουλα!) επικαλείται τις διαχρονικές καταχρήσεις δικαιωμάτων της δικής του συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, τις υπερβολές και τις καταχρήσεις των δικών τους ευνοημένων εκπαιδευτικών, την απραξία και την ανεπάρκεια των δικών τους διοικητικών στελεχών, για να χτυπήσει τα υγιή στοιχεία του Σχολείου. Η υπουργός ανακαλύπτει, τάχα έκπληκτη, τις χιλιάδες ευνοιοκρατικές αποσπάσεις-φαντάσματα που έγιναν στα πλαίσια του πελατειακού τους καθεστώτος και «αγανακτισμένη» κι αυτή, αντεπιτίθεται. Θέλει φοβισμένους ωρομίσθιους ή αναπληρωτές καθηγητές, έρμαια το αυταρχισμού του διευθυντή και εργασιακά επισφαλείς. Δεν θέλει Δασκάλους με προσωπικότητα, διαμορφωτές ελεύθερων δημοκρατικών συνειδήσεων. Πρόλαβα την προσβλητική παρωδία ελέγχου των καθηγητών του δημόσιου σχολείου από το δεξιό επιθεωρητή, έγινα σα μαθητής αποδέκτης και ο ίδιος της ταπεινωτικής του συμπεριφοράς και ακούω ακόμη τις υστερικές κραυγές του στρατοπεδάρχη-λυκειάρχη στην πρωϊνή συγκέντρωση της τελετουργικής συντεταγμένης εισόδου των μαθητών στις τάξεις, της προσευχής, της σημαίας και τις άτυπης μιλιταριστικής Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης (ΕΗΔ) του εγκάθετου μικρόνοα θεολόγου.  Ο σχολικός σύμβουλος, άσχετα αν ο θεσμός αυτοϋπονομεύτηκε, ήταν μια τεράστια πρόοδος για την Εκπαίδευση, σηματοδότησε ένα δημοκρατικό αεράκι που φύσηξε στα σχολεία. Ας το καταλάβουν μια για πάντα οι μαθητευόμενοι μάγοι του Υπουργείου Αγορών και  Εκκλησίας, Παιδεία χωρίς Δημοκρατία δεν υπάρχει. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στη «Ναυτία» του περιγράφει την αγανάκτηση του ήρωά του όταν στην πινακοθήκη της Μπουβίλ βλέπει τις προσωπογραφίες των παλιών προυχόντων της πόλης και θυμώνει γιατί σκέφτεται πως δεν τους αρκούσε να υπάρχουν αλλά ήθελαν και να εξουσιάζουν.  Ο Σαρτρ εργάστηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στη Χάβρη (η Μπουβίλ της «Ναυτίας») και νομίζω πως η εξουσία των διαφόρων μικροεξουσιαστών, Γυμνασιαρχών κλπ είναι το ίδιο απεχθής με αυτήν των κάθε λογής καταπιεστών, και βέβαια πολύ πιο γελοία, γιατί είναι ψευδαίσθηση εξουσίας και συγκαλυμμένη κακομοιριά.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο νομοθέτης ντρέπεται και προσπαθεί κουτοπόνηρα να κρύψει τη νέα πραγματικότητα του διακοσμητικού συλλόγου που μόνο «προτείνει» στον Βεληγκέκα-Διευθυντή, αλλά δεν αποφασίζει: «Ενώ λοιπόν στο άρθρο 3α του νέου νόμου, όπου περιγράφονται οι ‘Αρμοδιότητες του Συλλόγου Διδασκόντων’, αναφέρεται ότι ο Σύλλογος Διδασκόντων αποτελεί συλλογικό όργανο χάραξης κατευθύνσεων για την καλύτερη εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής και την καλύτερη λειτουργία του σχολείου, στο άρθρο 3β αναφέρεται: ‘‘Ο Σύλλογος αξιοποιεί αποτελεσματικά τις χρονικές δυνατότητες που διατίθενται στη διακριτική ευχέρεια της σχολικής μονάδας από το εθνικό πλαίσιο αναλυτικού προγράμματος, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και τα χαρακτηριστικά του σχολείου, προτείνοντας στο διευθυντή εκπαιδευτικά προγράμματα, καινοτόμες δράσεις, δραστηριότητες κ.λπ.’’…». (ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ «Αλλάζει το σχολείο, περιορίζεται ο ρόλος των διδασκόντων»- ‘Ελευθεροτυπία’, 5. 3. 2011)

Νομίζω πως οι αξιοπρεπείς διευθυντές δεν θα δεχθούν να γίνουν οι σύλλογοι καθηγητών Συμβούλια του Στέμματος, χωρίς ψήφο και οι ίδιοι μικροί γενίτσαροι  τυραννίσκοι που θα τους απειλούν με περικοπή μισθού. Το νομοθετικό πλαίσιο που υπήρχε ήταν υπεραρκετό για να ασκηθεί έλεγχος σε εκπαιδευτικούς που ήταν ασυνεπείς στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Τίποτα δεν εμπόδιζε το διευθυντή να τους αναφέρει στη Διοίκηση για τα περαιτέρω. Η δημοκρατική λειτουργία του συλλόγου καθηγητών και η διοίκηση του σχολείου από συλλογικό όργανο είναι καλύτερη από την ενός ανδρός αρχή. Τώρα αυτή η δυνατότητα σχεδόν εξαφανίζεται και οι μαθητές θα εθίζονται από νωρίς στο υπόδειγμα της αντιδημοκρατικής διοίκησης το οποίο θα αναπαράγεται και στην ενήλικη ζωή τους, λες και δεν αρκούν οι προσευχές του μεντρεσέ και οι χιτλεροσταλινικές μαθητικές παρελάσεις που η τάχα ευρωπαία και «μοντέρνα» υπουργός δεν τόλμησε να καταργήσει.

Ήδη και με το παλιότερο δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας που είχε θεσμοθετήσει το ΠΑΣΟΚ του 1981 στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού του σχολείου, υπήρχαν πολλά φαινόμενα τραμπουκισμού και αυταρχισμού Διευθυντών σε βάρος καθηγητριών κυρίως, αλλά και καθηγητών και μαθητών. Τώρα τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν και θα πολλαπλασιαστούν. Ο σύλλογος των καθηγητών ήταν τροχοπέδη στους διευθυντές που ήθελαν να παρανομήσουν και να αυθαιρετήσουν για προσωπικό όφελος, γεγονός που τώρα γίνεται πολύ πιθανότερο, αφού οι λαμογιές δεν θα περιορίζεται στις ασήμαντες προμήθειες σχολικού υλικού ή στις μικροκομπίνες αναξιοπρεπών διευθυντών με πρακτορεία οργάνωσης σχολικών εκδρομών, ειδικά τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό, αλλά σε ένα διευρυμένο κύκλο συναλλαγών με σπόνσορες. («Διαβάστε πρόταση σπόνσορα για τα σχολεία του Πειραιά»)

Θα κρίνεται λοιπόν το σχολείο συν τοις άλλοις από τη δυνατότητα να βρει σπόνσορες. Θα κολακεύονται λοιπόν από το σχολείο οι πλούσιοι γονείς, θα κάνει δημόσιες σχέσεις ο διευθυντής με τοπικούς επιχειρηματίες και το σχολείο θα περιμένει ελεημοσύνες για να λειτουργήσει. Το «λιγότερο κράτος» στο απόγειό του, στην Υγεία, στην Παιδεία και στις κοινωνικές παροχές. Το φτωχικό σχολειό της λαϊκής συνοικίας θα αξιολογείται και θα βαθμολογείται αρνητικά αφού δεν θα έχει το ίδιο ποσοστό εισαγωγής στα Πανεπιστήμια με το Λύκειο της Κηφισιάς. Οι καθηγητές που δεν θα οργανώνουν ανόητες σχολικές εκδηλώσεις και γελοία εκπαιδευτικά προγράμματα επί χάρτου ή αυτοί που θα αντιμιλούν στο Διευθυντή και δεν θα δέχονται να μπαίνουν κάτω από την αθάνατη ομπρέλα της κομματικής ή αυλικής ευνοιοκρατίας θα θεωρούνται περιττοί στην εκπαίδευση.

…

YΓ

Γάλλοι καθηγητές και καθηγήτριες διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση του σχολείου τους φωτογραφιζόμενοι γυμνοί μπροστά στο μαυροπίνακα: «Δηλώνουμε ότι σήμερα το σχολείο είναι γυμνό, όχι μόνο γιατί του στερούν τα οικονομικά μέσα, αλλά κυρίως γιατί έχει χάσει βαθμηδόν το νοημά του, καθώς και το ανθρωπιστικό του ιδεώδες, που από την εποχή των Ελλήνων του έδωσε το όνομα του «σχολείου». Νομίζω πως στα καθ’ημάς της σοβαροφανούς Ψωροκώσταινας μια τέτοιου τύπου διαμαρτυρία που θα μπορούσε να αφυπνίσει την αδιάφορη άλλοτε και τώρα και πανικόβλητη κοινωνία, είναι προς το παρόν δυστυχώς αδιανόητη.

ΥΓ 2

Η κυρία Διαμαντοπούλου με το γ.γ της υποδέχεται τους επίτροπους του ΔΝΤ στο υπουργείο της.