Ο βούρκος του υπερπατριωτισμού

Επιστολή από το Σωτήριο Έτος 1901 μ.Χ. εν μέσω «Ευαγγελικών» επεισοδίων, του Βλάση Γαβριηλίδη*

(κλικ για μεγέθυνση) Ο κ. Α. Σαμαράς στη γοητευτική, κολακευτική παρουσίαση της εφημερίδας «Veto». Νεανική εμφάνιση, κομψός, ωραίος...

(κλικ) Εδώ η παρουσίαση της κας. Ν. Μπακογιάννη. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Απίστευτες αθλιότητες συμβαίνουν με την καινούργια ρυπαρή φυλλάδα «Veto» των Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και Θανάση Λάλα. Λες και αναλαμβάνει την εκτέλεση «συμβολαίων»: Ο υπουργός Εθν. Άμυνας Ευ. Βενιζέλος προσφεύγει στη Δικαιοσύνη καταγγέλλοντας συκοφαντική εκστρατεία με στόχο την «προμήθεια των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης και μεταφοράς προσωπικού που κατέληγε σε απερίφραστη προώθηση πρότασης συγκεκριμένης επιχείρησης συγκεκριμένου επιχειρηματία», ενώ επισημαίνει ότι πρόκειται για «δύο γειτνιάζουσες συμπτωματικώς επιχειρήσεις, αυτή της εφημερίδας και αυτή των οπλικών συστημάτων». Πολύ εύστοχα ο Ευ. Βενιζέλος μιλά για αυτή τη «βάναυσα φασιστική αντίληψη [που] έχει δυστυχώς εγκατασταθεί στον δημόσιο βίο με εκφραστές της μερικά πρόσωπα που έγιναν πάμπλουτα και πανίσχυρα εμπορευόμενα θράσος και ανεξέλεγκτο κιτρινισμό» – και πατριωτισμό, θα συμπληρώναμε.

Στο ίδιο φύλλο της αυτή η κίτρινη εφημερίδα δημοσιεύει το δισέλιδο: Αντώνης Σαμαράς: «Η συνταγή Ομπάμα μού πάει καλύτερα», με το οποίο ο νεο-Μακεδονομάχος στέλνει «πολλαπλά μηνύματα προς την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη,… αλλά και προς την ηγεσία της ΠΓΔΜ», «προτείνει τη στρατηγική νίκης που υιοθέτησε ο Ομπάμα», και ιππεύει πάλι τον Βουκεφάλα: «Γι’ αυτό δέχομαι απολύτως αυτή την “κόκκινη γραμμή”. Γιατί “στριμώχνει” τους Σκοπιανούς διεθνώς, χωρίς να εξαναγκάζει εμάς στην παραμικρή υποχώρηση. Κι αυτό με δικαιώνει.».

Ταυτοχρόνως το ρυπαρό στήριγμα του υπερπατριωτισμού (και του ανώτατου σταδίου του που είναι ο Σαμαρισμός) έχει ένα δισέλιδο στο ένθετό της, απίστευτης χυδαιότητας, που θίγει την Ντόρα Μπακογιάννη όχι ως πολιτικό, αλλά την ίδια την υπόστασή της ως γυναίκας, ως ανθρώπου. Παραθέτω ολόκληρο το εμετικό αυτό κείμενο (γιατί δεν υπάρχει στο Ίντερνετ) διατυπώνοντας την απορία γιατί μέχρι στιγμής δεν ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες: πρωτίστως τα στελέχη της ΝΔ, κυρίως οι γυναίκες, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και η Α. Παπαρήγα. Σημειώνω μόνο την εντυπωσιακή ταυτότητα της Σαμαρικής χυδαιότητας, όπως είναι αποτυπωμένη στο περιοδικό της νεολαίας της Πολιτικής Άνοιξης τον Απρίλιο του 1999, στο πορτρέτο του «μεγάλου εραστή» Α. Σαμαρά (εγκεκριμένο προφανώς από τον ίδιο τον Αρχηγό της ΠΟΛ.ΑΝ.), που και τότε ισχυριζόταν: «όλοι λένε πως η Μαρίκα τον έβλεπε σαν καλό γαμπρό για την Ντόρα».  Τα ίδια ξαναγράφει σήμερα η φυλλάδα του Τριανταφυλλόπουλου, με παρόμοιο ύφος, λες και είναι γραμμένο από το ίδιο χέρι.

Παραθέτουμε το μνημείο της βαρβαρότητας –της απόλυτης ανανδρίας! τόσης ανανδρίας που μόνο υπερπατριώτης μπορεί να διαθέτει!– που δημοσιεύθηκε στο «Veto» της 15 Νοεμβρίου 2009 (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Όχι για να στηρίξουμε την κυρία Μπακογιάννη, αλλά σαν πράξη αντίστασης στη χυδαιότητα: για τον πολιτισμό μας! Προσωπικώς έχω από την εποχή της ανδρεοπαπανδρεϊκής Αυριανής να διαβάσω τόσο βάρβαρο κείμενο, που να θίγει τόσο βαθιά έναν άνθρωπο, την υπόστασή του. Όταν το περιοδικό Αντί (τη χρυσή εποχή του, πριν πέσει στα χέρια του Βασίλη Ζήση) καθιέρωνε τον όρο αυριανισμός δεν το έκανε για να στηρίξει κανέναν πολιτικό (διαφόρων χώρων) από αυτούς που προπηλάκιζε το Τέρας, το έκανε για να μην κυλιόμαστε όλοι μαζί στη λάσπη. Όσο για τον αμετανόητο Σαμαρά, για μια ακόμη φορά είναι τζάμπα μάγκας, απειλώντας το ακίνδυνο «κρατίδιο» (όπως το χαρακτήριζε από το 1992). Άντε, και στην Κόκκινη Μηλιά.

(ολόκληρο το κείμενο)
Ξέρεις τι είναι να μη βρίσκεις νούμερο παπούτσι που να ταιριάζει στο πόδι σου; Και να παραγγέλνεις στο εξωτερικό άχαρες γόβες χωρίς τακούνι; Ξέρεις τι είναι να αδυνατίζεις συνέχεια και παρ’ όλα αυτά το σώμα σου να παραμένει απωθητικό; Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει με την Ντόρα Μπακογιάννη πρέπει να αντιληφθεί σε βάθος τη δύσκολη σχέση της με τον καθρέφτη της. Δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τις διαστάσεις και την ομοιότητά της με τον πατέρα της, που την υποχρέωσε να ανέχεται αγενείς ψιθύρους του είδους «είναι σαν τον Μητσοτάκη με μαλλιά». Από τότε που έβαλε «δαχτυλίδι» στο στομάχι για να χάσει κιλά αισθάνεται καλύτερα. Ολοι τη συγχαίρουν για την κομψότητά της, γνωρίζει όμως ότι, παρά τη βελτίωση στη «γραμμή» της, δεν είναι –και δεν ήταν ποτέ– ποθητή για τους άντρες. Στα νιάτα της είχε αρκετές ερωτικές σχέσεις με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι κανείς τους δεν την ερωτεύτηκε πραγματικά. Της προσέφεραν ηδονή –λένε παρατηρητές εκείνων των ημερών– για να κερδίσουν προνομιακή σχέση με τον πατέρα της. Ακόμη κι αν η ίδια δεν το παραδεχόταν, βαθιά μέσα της ήξερε. Γι’ αυτό, μην την παρεξηγείτε όταν συμπεριφέρεται σαν αντιπαθέστατη ψηλομύτα που δεν χωνεύει τα άντερά της. Είναι γεμάτη κόμπλεξ. Συμπλεγματική γενικώς, αλλά και ειδικώς απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά που δεν φημίζεται πια ούτε για τα νιάτα του ούτε για τη γοητεία του. Κι όμως. Οταν γνωρίστηκαν εκείνος ήταν κούκλος, ακουγόταν ως μεγάλος εραστής, ο νεότερος υπουργός Εξωτερικών και «πουλέν» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που έβλεπε σ’ αυτόν ένα μεγάλο πολιτικό ταλέντο. Λένε πως η Μαρίκα τον ήθελε για γαμπρό, αλλά εκείνος δεν άφηνε κανένα τέτοιο περιθώριο. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η Ντόρα προσπάθησε πολύ για να τον απομακρύνει από τον πατέρα της, πολύ πριν έρθει η ώρα της ρήξης. Τα ίδια πέρασε και με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο όταν ήταν διευθυντής διπλωματικού γραφείου του πατέρα της. Ομορφάντρας, με συνταρακτικές επιτυχίες στο άλλο φύλο και παντελώς αδιάφορος για την ίδια, ένας άντρας με σταθερά διεισδυτικό βλέμμα στις γυναίκες, που την κοιτούσε σαν να βλέπει ένα κομμάτι ξύλο. Η μειονεξία της Ντόρας σε ό,τι αφορά στη γυναικεία της υπόσταση την κάνει να αντιπαθεί, συνήθως, τις όμορφες, πολύ περισσότερο όταν είναι και πετυχημένες. Την κάνει επίσης να θέλει δίπλα της ως συνεργάτες άντρες τόσο αφοσιωμένους στην ίδια, ώστε η εξάρτησή τους να έχει συμπτώματα υποταγής, που υπό μία ευρεία έννοια μπορεί να θεωρηθεί και συναισθηματική υποτέλεια. Δείτε πώς την κοιτάνε όταν μιλάει από το βήμα της Βουλής ή του συνεδρίου. Οπως ο γαμπρός την πανέμορφη νύφη δευτερόλεπτα πριν την παραλάβει από τον πατέρα της στα σκαλιά της εκκλησίας. Εχει μεγάλη ανάγκη την αναγνώριση και το θαυμασμό, όχι μόνο για το πολιτικό της μέγεθος αλλά για το σύνολο της προσωπικότητάς της που πολλούς φοβίζει, άλλους απωθεί, κάποιους εντυπωσιάζει και ελάχιστους συγκινεί ειλικρινά. Ενα πράγμα που την ενοχλούσε βαθιά στον Καραμανλή, μου λένε πρόσωπα που τη γνωρίζουν καλά, ήταν η ικανότητά του να γίνεται συμπαθής στους πολλούς. Η ίδια είχε πάντα υψηλή δημοτικότητα γιατί καταφέρνει να επιβάλλεται με την κατάλληλη μιντιακή βοήθεια και την ισχυρή επιχειρηματική προστασία που την περιβάλλει. Αλλά δεν θα γίνει ποτέ πρόσωπο αγαπητό στο λαό. Το χαμόγελό της είναι ψεύτικο, το βλέμμα της παγωμένο, ακόμη και η προφορά της επιτηδευμένη. Της αρέσει το μακιγιάζ του Αχιλλέα Χαρίτου και η κόμμωση του Βαλεντίνο. Δεν βγαίνει από την πόρτα αν δεν «σοβατιστεί» και δεν χτενιστεί επιμελώς. Είναι σπάνιο να τη δει κανείς σε φυσική κατάσταση και κάποιος που είχε την εμπειρία μού είπε ότι δίκιο έχει που δεν θέλει να τη βλέπουν όπως ξυπνάει το πρωί. Την έχει κουράσει, όμως, όλη αυτή η προσπάθεια. Είναι πια 55 χρόνων. Κι ακόμη περιμένει να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. Πόσο άραγε θα χρειαστεί να περιμένει για να γίνει πρωθυπουργός; Η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην Ελλάδα… Χιλιάδες φορές έχει συλλαβίσει αυτή τη φράση. Είναι όλα έτοιμα: Εχει ήδη μοιράσει τα χαρτοφυλάκια της κυβέρνησης που θα σχηματίσει. Εχει ήδη συνεννοηθεί με τους «νταβατζήδες» για τις διευκολύνσεις που τους περιμένουν. Εχει περάσει μηνύματα σε ξένες πρεσβείες για όσα έχουν να ελπίζουν, και σε επιχειρηματίες για δουλειές που θα στηθούν. Αλλά φτάνουν αυτά για να έρθει επιτέλους η ώρα να ανέβει στο θρόνο; Τα έχει καλά με τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, με τους κυρίαρχους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και με τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Διαθέτει θηριώδη μηχανισμό επικοινωνίας και έναν στρατό embeded δημοσιογράφων που πίνουν νερό στο όνομά της, όχι φυσικά με το αζημίωτο. Κανένας πολιτικός δεν έχει την ασυλία που απολαμβάνει και ελάχιστοι έχουν το «πόθεν έσχες» της. Κι όμως, ακόμη περιμένει στον προθάλαμο της εξουσίας. Η πιο δύσκολη στιγμή της ήταν όταν αποκαλύφθηκαν οι… τοστιέρες και οι φρυγανιέρες που της έστελνε ο Χριστοφοράκος. Υπέστη πολιτική ζημιά, πολύ περισσότερο όταν ξέσπασε και το σκάνδαλο με τη διαφυγή Καραβέλα εξαιτίας ενός τηλεγραφήματος που χάθηκε στους διαδρόμους του υπουργείου Εξωτερικών. Στενοχωρήθηκε, γιατί τσαλακώθηκε. Αλλά έχει κληρονομήσει την ψυχραιμία του Μητσοτάκη και ανατάχθηκε γρήγορα. Μια μάχη έχασε, όχι τον πόλεμο. Από τον πατέρα της έχει πάρει και τη συστηματικότητα στην ίντριγκα, τη μεθοδικότητα στα ρουσφέτια, την πίστη ότι όλα και όλοι αγοράζονται, τη βεβαιότητα ότι η πατρίδα είναι ένα χωράφι που της ανήκει βάσει χρησικτησίας και ό,τι υπάρχει πάνω σε αυτό επίσης της ανήκει: Αγελάδες για άρμεγμα, κατσίκια για φάγωμα, δέντρα για κόψιμο. Της αρέσει πολύ να θυμίζει τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, στην οποία οφείλει την πολιτική της εκτίναξη και τον υποτιθέμενο αντιχουντικό «αγώνα» της στο Παρίσι. Της αρέσει να την εμφανίζουν ως κάποια που έζησε τον Μάη του 1968, ήταν «ψιλοαριστερή» και στην πορεία φωτίστηκε και πέρασε στην Κεντροδεξιά. Ψοφάει να ακούει ότι έχει ζήτηση στο εξωτερικό και ότι αρέσει στους νέους. Εχει άγρια ανταγωνιστική σχέση με την κόρη της και εξαντλεί τον αυταρχισμό της στο γιο της. Ζηλεύει τον Ισίδωρο και κάνει υποχωρήσεις για να μην τον χάσει. Είναι δύσκολο να μιλήσεις μαζί της και να μην αναφέρει, en passant, κάτι σχετικό με τον πατέρα της. Αισθάνεται κάθε στιγμή ότι ο Μητσοτάκης είναι σε μια γωνία και τη βλέπει, την παρακολουθεί για να την επιδοκιμάσει ή να τη συμβουλέψει. Του οφείλει σχεδόν όλα όσα έχει πετύχει μέχρι τώρα και είναι ο μοναδικός άντρας που την κάνει να αισθάνεται ευάλωτο κορίτσι. «Ντοράκι» τη φωνάζει. Όταν φύγει από τη ζωή, η Ντόρα θα απελευθερωθεί αλλά ταυτόχρονα θα φυλακιστεί, γιατί θα μείνει μόνη με τον καθρέφτη της και αντιμέτωπη με την υπαρξιακή της πραγματικότητα: Το εξωτερικό και το εσωτερικό της μέγεθος βρίσκονται σε πλήρη δυσαναλογία.

Ο ψυχαναλυτής
….

[*] Οι αγώνες του Βλάση Γαβριηλίδη για την ελευθερία της έκφρασης είχαν σκληρό τίμημα. Οι επιδρομές των εθνικοφρόνων τραμπούκων της εποχής του δεν τον έκαμψαν όμως, ακόμα κι όταν το 1894 κατέστρεψαν ολοσχερώς τα τυπογραφεία της εφημερίδας του («Ακρόπολις»)