Η νεοφιλελεύθερη κα Παναρίτη (ΠΑΣΟΚ) και ο νεωτεριστής φονιάς του Περού

(Η πράσινη ανάπτυξις)

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Αμέσως μετά τον τ. δήμαρχο της Πάρου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μια νεαρά κυρία και εξαίρετη Επιστήμων. Η κα Elena Panariti.
(φωτ. με τον ψυχοθεραπευτήν κ. Gurucharan Khalsa)

Ο κ.Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή» σε ένα κακοπροαίρετο άρθρο του με τίτλο «Πριγκηπικό σύνδρομο και αρχηγική στάμπα» ισχυρίζεται πως ο νέος πρωθυπουργός θα διορίσει πιθανόν άτομα που έχουν όχι κομματική θητεία αλλά την προσωπική του εύνοια.

Συγκεκριμένα:
«Όλα δείχνουν ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι περισσότερο κυβέρνηση Παπανδρέου παρά κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. …αναμένεται να διορίσει στα κυβερνητικά αξιώματα νέα πρόσωπα, τα οποία κατά κανόνα θα οφείλουν την ανέλιξή τους … στη δική του εύνοια. Η πρόθεσή του αυτή τροφοδοτείται και από τη μεταμοντέρνα απολίτικη ιδεολογική λαγνεία του για το «νέο», καθώς και από τη ροπή του προς την εντυπωσιοθηρία. Λόγω των ανωτέρω και βεβαίως λόγω του πριγκιπικού συνδρόμου του, ο Γιώργος Παπανδρέου ……..Ποιος πολιτικός αρχηγός θα τοποθετούσε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου μια νεαρή και άγνωστη συνδικαλίστρια, όπως είχε κάνει αυτός το 2004 με τη Μαρία Ματσούκα; Η ρητορική του Γιώργου Παπανδρέου για «συμμετοχική δημοκρατία» και όλα τα συναφή είναι το ιδεολογικό κέλυφος ενός μάλλον μοναρχικού τρόπου άσκησης της εξουσίας. Απεχθάνεται να δεσμεύεται πολιτικά από συλλογικά όργανα και γι’ αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική πολιτική λειτουργία του Υπουργικού Συμβουλίου».

Αποκρούω τον ισχυρισμό. Ο αρχηγός έχει παράδοση επιλογής με δημοκρατικές διαδικασίες γυναικών ειδικά στις παιδικές χαρές των διορισμένων υποψηφίων στο Επικρατείας και στο Ευρωψηφοδέλτιο. Ασφαλώς με μοναδικό κριτήριο την επιστημονικήν των κατάρτισιν και την υψηλήν των νοημοσύνην, ολίγον κατωτέρα απλώς αυτής του αρχηγού. Υπενθυμίζω μερικές επίλεκτες προσωπικές του επιλογές: Άντζελα Γκερέκου (σύζυγος Τόλη), Μαίρη Ματσούκα (που χάθηκε αυτό το κορίτσι;), Υβέτ (προσεχώρησε στους αντιπάλους), Βούλα Πατουλίδου (έγινε κάποιος μικροκαυγάς), Φώφη Γεννηματά (προέκυψεν απροσδόκητον συνταγματικόν κώλυμα).

Δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στον φίλο του κ. Τσουκάτου, αλλά δεν παύει η κα Παναρίτη να έχει εκτοπίσει έναν τ. πρωθυπουργό, καθηγητή Πανεπιστημίου, ιστορικό στέλεχος και αντιστασιακό. Προφανώς διαθέτει όλα τα προσόντα που χρειάζονται για να πάρει τη θέση ενός έμπειρου πολιτικού που πεισματικά αρνιόταν να είναι υποψήφιος της Α΄ Πειραιώς. Για την κα Παναρίτη δημοσιεύτηκαν δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Ένα στην «Εποχή» και ένα στην «Αυγή» (23/09). Μεταφέρω εδώ το δεύτερο, επειδή το πρώτο δεν έχει ακόμη κατεβεί στο Διαδίκτυο:
«Η κατάρα των καλών προθέσεων»
Όταν ο κ. Παπαδήμος αρνήθηκε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, η αγορά άρχισε να ανησυχεί. Γι’ αυτό και γρήγορα κυκλοφόρησε το όνομα της Έλενας Παναρίτη, που είχε δουλέψει για τη Διεθνή Τράπεζα και κατέχει τη 2η θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θεωρούνται ελαφρώς πιο ευπρόσδεκτοι από το τέρας της αποκαλύψεως. Οι πολιτικές που πρότειναν και επέβαλαν οδήγησαν αποδεδειγμένα την Αργεντινή στην απόλυτη οικονομική καταστροφή και τη ΝΑ Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997. Δεν είναι τυχαίο πως, μετά το 2000, οι περισσότερες χώρες φρόντισαν να απεμπλακούν και από τους δύο. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν η Τουρκία και το Πακιστάν, χώρες στρατηγικά συνδεδεμένες με τις ΗΠΑ.

Το παράδειγμα του Περού
Αλλά, για να μην είμαστε άδικοι με την κ. Παναρίτη, ακολουθήσαμε το σημείο εκείνο του βιογραφικού της που η ίδια δείχνει να προτιμά. Τη δημιουργία κτηματολογίου και επίσημων τίτλων ιδιοκτησίας στο Περού επί προεδρίας Φουτζιμόρι, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η ιδέα προτάθηκε κυρίως από τον οικονομολόγο Ντε Σότο και έλεγε ότι οι φτωχοί που δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη τους δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε πιστώσεις από τις τράπεζες και αναγκάζονταν να δανείζονται με υπέρογκα επιτόκια από μη τραπεζικούς τοκογλύφους. Με το να δημιουργήσεις τίτλους ιδιοκτησίας, έλεγε ο Ντε Σότο, θα μετατρέψεις την περιουσία των φτωχών σε εμπορευματικό αγαθό το οποίο θα αξιοποιήσουν.

Και σε αυτό το κομβικό σημείο θα πρέπει να κάνουμε δύο υποθέσεις. Η μία λέει πως η κ. Παναρίτη πιστεύει ειλικρινά πως το μέτρο αυτό βοηθά στην καταπολέμηση της φτώχειας, όπως ισχυρίζεται και ο τίτλος της στην παγκόσμια τράπεζα. Η άλλη λέει πως γνωρίζει ότι η υπόθεση Ντε Σότο ήταν μια όμορφα διατυπωμένη πρόταση, προκειμένου οι τράπεζες να βάλουν χέρι σε μια τεράστια περιούσια που δεν μπορούσαν να αποτιμήσουν με εμπορευματικούς όρους.

Γνωρίζουμε από τον 19ο αιώνα πως η εισαγωγή εμπορευματικών πρακτικών σε κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν τον κατάλληλο εμπορικό πνεύμα οδηγεί με σιγουριά στην καταστροφή αυτών των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας πρακτικής ήταν η εξαθλίωση των εργατών/πρώην χωρικών στην Αγγλία του 1850, εξαθλίωση που έκανε εντύπωση ακόμη και στους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Το ίδιο συνέβη και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα και μάλιστα έχουμε από τότε νόμους που προστατεύουν τους δανειολήπτες από αρπακτικές τραπεζικές τακτικές. Ας μην επεκταθούμε παρακάτω, για όποιον έχει αμφιβολίες η βιβλιογραφία είναι βαριά και γεμάτη παρόμοια παραδείγματα.

Όταν δίνεις ενέχυρα δάνεια σε φτωχούς και όχι ιδιαίτερα μορφωμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν, το αποτέλεσμα είναι πρακτικά ντετερμινιστικό. Οι τράπεζες θα αρπάξουν τις ιδιοκτησίες των φτωχών και οι φτωχοί θα γίνουν ακόμη φτωχότεροι, δημιουργώντας αυτή την ιδιότυπη νέα φεουδαρχία που μας οδηγεί ο νεο-φιλελευθερισμός, των ελάχιστων υπερ-πλούσιων, ανάμεσα σε μια θάλασσα φτωχών.

Θα αναρωτηθήκατε τι έγινε στο Περού μετά τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες επιμελήθηκε η κ. Παναρίτη; Παρά, λοιπόν, την καλή πρόθεση του κ. Ντε Σότο, η δημιουργία τίτλων ιδιοκτησίας δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας προκειμένου οι φτωχοί να πάρουν δάνεια. Η πρόσβαση των φτωχών σε πιστώσεις αυξήθηκε μεν από το 17% το 1994 στο 37% το 1997, αλλά έπεσε ξανά στο 19% μέχρι το 2000».

Το άρθρο της «Αυγής» είναι πολύ ευγενικό. Ο τ.πρόεδρος του Περού κ.Φουτζιμόρι έχει καταδικαστεί σε 25 χρόνια κάθειρξη για την εμπλοκή του στη δολοφονία 25 ανθρώπων ενώ βρισκόταν στην εξουσία (1990-2000). Κατηγορήθηκε ότι έδωσε εντολή σε τάγματα θανάτου του στρατού να προχωρήσουν σε δυο ομαδικές σφαγές.

Το άρθρο του κ. Μάκη Μπαλαούρα στην «Εποχή» όμως είναι πιο επιθετικό στην κυρία: «Παπανδρέου: Από τους Μάνο-Ανδριανόπουλο στην Έλενα Παναρίτη» Εισαγόμενο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από Παγκόσμια Τράπεζα και Φουτζιμόρι». Εκεί αποκαλύπτεται πως η κα Παναρίτη εργάστηκε στη 10ετία του ΄80 με τα καθεστώτα Φιλιππίνων, Βραζιλίας και Βενεζουέλας. Ο παλιός συνδικαλιστής τραπεζικός αποκαλύπτει και κάποιους εύγλωττους τίτλους βιβλίων της κα Παναρίτη: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι. Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης Δημοκρατίας». «Το θαύμα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα το Περού. Η ηθική αμοιβή της κας Παναρίτη υπήρξε η παρασημοφορία της από πολλούς υπουργούς του Φουτζιμόρι. Το θαύμα της κας Παναρίτη πάντως οδήγησε στην εξαθλίωση των εργαζομένων, στο περιβόητο Fuji shock:

Peru’s Poor Feel Hardship of ‘Fuji Shock’ Austerity
By JAMES BROOKE, Special to The New York Times
August 12, 1990
» As an armed soldier stood guard, Carlos Gomez struggled to keep up with spinning numbers on a gas-pump meter. A gallon of premium had jumped from 41,800 intis to 1,200,000 intis.
In dollar terms, the overnight price jump was from 13 cents to $4.
»It’s disastrous,» Mr. Gomez muttered.
The huge price rise was not the result of an international oil crisis, since this country is self-sufficient in petroleum. It was instead the result of what Peruvians call »Fuji shock.» All over Peru, people are reeling from an economic shock program decreed Wednesday night by the new Government of President Alberto Fujimori. Mr. Fujimori was elected in June largely by playing on Peruvians’ fears of a radical, anti-inflation shock program proposed by his opponent, Mario Vargas Llosa, the novelist.«

Η «Εποχή» μας παραπέμπει και στην εντυπωσιακή παρουσίαση της βουλευτίνας μας από το έγκριτον «Πρώτον Θέμα» και σε τίτλους άλλων βιβλίων της: «Ανάλυση Ελέγχου πραγματικότητας», το οποίο η πρώην κυριακάτικη του κ. Θέμου το ερμηνεύει ως θεσμικό ταρακούνημα της γραφειοκρατίας και υποστηρικτικό της ευελιξίας». Αυτή η ευελιξία με πανικοβάλει αλλά με παρηγορεί ένα άλλο εγχειρίδιόν της: «Ευημερία δίχως όρια-Δημιουργώντας αγορές ακινήτων με εμπιστοσύνη». Με επιπλέον δεδομένο πως η υποψήφια του ΠΑΣΟΚ ως τα σήμερα ήταν επικεφαλής της “Panel group”, εταιρείας real estate, θεωρώ πως ανοίγεται ευρύτατον πεδίον δράσεως της βουλευτού και με την Εκκλησίαν, που είναι η μεγαλύτερη ιδιοκτήτρια ακινήτων στη χώρα μας και απολαμβάνει της τυφλής εμπιστοσύνης σοσιαλιστών υπουργών όπως των κ.κ. Δρυ, Φωτιάδη και Βενιζέλου.

Δεν ξέρω πως προέκυψε η κα Παναρίτη. Ίσως ως γνωριμία της οικογένειας Παπανδρέου που συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτρια του ΠΑΣΟΚ προωθώντας κατά καιρούς παιδικούς φίλους. Να ας πούμε τον κ. Τρεπεκλή, (τέως φυγόστρατο Γ.Γ. του ΕΟΤ) της νόμιμης και ηθικής προμήθειας των 6,5 εκατ.ευρώ για το σάπιο C4I. Το «Έθνος» του κ. Μπόμπολα που σήμερα ανυπομονεί να δει τον ΓΑΠ πρωθυπουργό, μας τα έλεγε κάπως διαφορετικά, αλλά φαίνεται πως διαπίστωσε το λάθος του: «Πολιτικές διασυνδέσεις προσέφερε ο Τρεπεκλής Σε 2 επισκέψεις στο υπ. Εξωτερικών επί Γ. Παπανδρέου του εκπροσώπου της SAIC αναφέρθηκε ο Π. Πέζας που εκπροσωπούσε την αντίπαλη εταιρεία. Χ. Τρικούπη: Δεν έγιναν ποτέ……».

«Ιλλιγιώδη» έλεγε τότε το «Έθνος» την προμήθεια του υπουργικού φίλου.

Ίσως η κα Παναρίτη να επιστρατεύτηκε ως εγγύηση υποταγής της χώρας στη νεοφιλελεύθερη Λερναία Ύδρα στην οποία ομνύει ο ΓΑΠ, οπαδός της ανασφάλιστης εργασίας των νέων, που και παλιότερα είχε μπολιάσει το ίδιο ψηφοδέλτιο με φιλελεύθερες ενέσεις. Να πως «ΤΟ ΒΗΜΑ» πρόβαλε το 1997 το περίεργο πρόγραμμα Φουτζιμόρι για τους συνταξιούχους. Οι λογικές ΓΑΠ-ΝΔ η αντικατάσταση της κρατικής πρόνοιας με ιδιωτικά κόλπα, η λογική του χρηματιστηρίου που τίναξε και στη χώρα μας στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία: «ΙΔΟΥ πώς ο πρόεδρος του Περού Φουτζιμόρι σκοπεύει να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα πρόνοιας υπέρ των συνταξιούχων καθώς και των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Ενα ταμείο γι’ αυτόν τον σκοπό θα είναι έτοιμο τον προσεχή Μάρτιο, με αρχικό κεφάλαιο που θα προέρχεται από τις μετοχές ιδιωτικοποιημένων εταιρειών που παρέμειναν στο κράτος και που εκτιμώνται σε 500 εκατ. δολάρια… Θα επιλεγούν τρία αμοιβαία κεφάλαια, που θα χειρίζονται τα «πιστοποιητικά συμμετοχής» στο εν λόγω ταμείο, τα οποία θα λάβουν οι συμμετέχοντες σε αυτό. Θα απαιτηθεί η προκαταβολή ενός ποσού ίσου με το 5% της ονομαστικής αξίας του κάθε πιστοποιητικού και που εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 1.100 δολάρια. Προβλέπεται και έκπτωση 30% επί της αξίας του επιλεγόμενου πακέτου. Αργότερα, το πρόγραμμα αναμένεται να επεκταθεί και σε περίπου 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Η συνολική αξία των μετοχών στο πρόγραμμα ενδέχεται να φθάσει το 1,3 δισ. δολάρια. Ο Φουτζιμόρι προέβλεψε ότι η πιθανή τοποθέτηση των μετοχών στο χρηματιστήριο θα ενισχύσει την κεφαλαιαγορά του Περού».

Εκείνο που με εκπλήσσει είναι η ομερτά του Τύπου. Ούτε καν οι εφημερίδες της ΝΔ δεν προβάλουν το παρελθόν της κας Παναρίτη και την τεράστια επιτυχία της στο Περού. Φαίνεται σαν πρόσωπο ταμπού που εκπροσωπεί τα Ιερά και τα Όσια της Αγοράς. Άκρα του τάφου σιωπή.

Μήπως πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά;

…

ΥΓ
Ο νέος πρωθυπουργός:
Μη χάσετε
1. Γιωργάκης υπέρ δυναστειών της πολιτικής

2. Γιωργάκης: Πάση θεώ, να αναπτύξουμε την ανάπτυξη, ο ελληνικός εργαζόμενος.

3. Ποιος πολιτικός ηγέτης δεν ντρέπεται να ξεφουρνίζει όλες αυτές τις μπαρούφες;