«Οι δούλοι υπακούτε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις»
(Παύλος Κολοσ., 3,22).
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Επιτρέψτε μου να αφιερώσω το παρόν στο θαυμαστή του Σταυρωτή (2000 νέων της Τύρου) Μεγαλέξανδρου, τον κ. Δημήτριο (εκπρόσωπο του Εσταυρωμένου), που μαζί με πολλούς αντιιμπεριαλιστές Έλληνες θαυμάζει τον κατακτητή του Αφγανιστάν και ζητά από τον Ομπάμα να του μοιάσει. Αυτή η αξιοθρήνητη στάση του αρχιεπίσκοπου που γλείφει τον πλανητάρχη και του ζητά να μοιάσει με έναν ιμπεριαλιστή φονιά, δείχνει το ήθος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κουβέντα για τους άστεγους, για τους άνεργους, για τους μετανάστες, για τους ανασφάλιστους, για τους παρίες των ΗΠΑ, αλλά μονότονη αυτιστική ελλαδίτικη ρητορική για τα Σκόπια, για την Κύπρο, για το πατριαρχείο. Εδώ δεν μιλάμε πιά για τα καραγκιοζιλίκια του χωριάτη-επαρχιώτη Άνθιμου, αλλά για τον κ. Δημήτρη Τρακατέλλη, Έλληνα διδάκτορα της Φιλοσοφίας στο Harvard, αδελφό πρώην ευρωβουλευτή της ΝΔ. Μιλάμε δηλαδή για τον εκπρόσωπο ενός πατριαρχείου που λέγεται Οικουμενικό, στην υπερδύναμη των ΗΠΑ. Μιλάμε για τη βιτρίνα ενός πατριάρχη που υποδύεται τον λόγιο, τον κοσμοπολίτη, τον οικολόγο και τον ειρηνιστή, που στην πράξη όμως ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια σε βάρος του Φιλόπτωχου, για να αποζημιώσει τα θύματα των παιδεραστών κληρικών του στις ΗΠΑ, ή για να κλείσει κάποια στόματα.
Η Εκκλησία είναι κοινωνία τυράννων και δουλοφρόνων. Τα μέλη της θεωρούνται δούλοι ενός αυταρχικού και εγωκεντρικού θεού, που απαιτεί λιβανίσματα και προσκυνήσεις. Το αποχαυνωμένο εκκλησίασμα παρακολουθεί αδιαμαρτύρητα μαθήματα δουλοπρέπειας βλέποντας τους αναξιοπρεπείς εφημέριους του ναού να «βάζουν μετάνοια» στον κορδωμένο στο θρόνο του επίσκοπο, που εκπροσωπεί το ουράνιο αφεντικό του. Οι πιστοί είναι έτοιμοι κι αυτοί με τη σειρά τους να μπουσουλίσουν στα σκαλιά της Mητέρας θεάς της Τήνου ή να ξαπλώσουν καταγής για να περάσει από πάνω τους το πτώμα του Αγ. Γεράσιμου.
Το πνεύμα της δουλικότητας και της φτηνής κολακείας διαπότισε το ήθος της Ανατολικής Εκκλησίας. Αναδύεται παραστατικά και από τις επιστολές των αρχιερέων, προς τους κοσμικούς εξουσιαστές. Ο Κ. Σιμόπουλος («Η γλώσσα και το 1821») μελέτησε αρκετές τέτοιες μαρτυρίες της Τουρκοκρατίας. Το 1813 o πατριάρχης Κύριλλος γράφει στο γιό του Αλή πασά: «Υψηλότατε, δικαιότατε και ευγενέστατε…Την υψηλότητά της ακριβώς προσκυνώ, ερωτώ το πανέκλαμπρον χατήρι της«. Το ποίμνιο αναπαράγει αυτό το ύφος όταν απευθύνονται στον ποιμενάρχη του: «Την υμετέραν σοφωτάτην και σεβασμιωτάτην ημίν παναγιότητα…δουλικότατα προσκυνούμεν, τας παναγίας αυτής χείρας ευλαβέστατα κατασπαζόμενοι» ή «Την υμετέραν θεοφρούρητον και σεβασμιωτάτην Πανιερότητα γονυκλινώς προσκυνών, ασπάζομαι πανευλαβώς την πανίερον αυτής και θεηφόρον δεξιάν«. Ο ηγούμενος αγ. Γεωργίου Σκύρου Νικηφόρος προς τον Κουντουριώτη: «Τω Εκλαμπροτάτω και Θεοσεβάστω…προσκυνητικώς…δούλος ταπεινός και πρόθυμος» κι άλλος ηγούμενος του Πόρου μιλάει με ειλικρίνεια: «…ο ποταπός εγώ τολμώ..«. Αυτά στη χώρα που οι αρχαίοι κάτοικοί της, χαιρετούσαν με αξιοπρέπεια: Έρρωσο, χαίρε, ευτύχει κλπ..
Από την αρχαιότητα είχαν ακουστεί φωνές κατά της δουλείας, κόντρα στην (υποστηριζόμενη δυστυχώς και από κορυφαίους φιλόσοφους) άποψη πως η δουλεία ήταν κάτι φυσικό. Ο σοφιστής Αντιφών που είπε «φύσει πάντα ομοίως πεφύκαμεν και βάρβαροι και Έλληνες…αναπνέομεν τε γαρ εις τον αέρα άπαντες…«, ο ρήτορας Αλκιδάμας (4ος π.Χ. αιώνας), που διακήρυξε στον «Μεσσηνιακό» του πως «ελευθέρους αφήκεν πάντας ο Θεός, ουδένα δούλον η φύσις πεποίηκεν» και ο Πυθαγόρας που δικάστηκε (και αθωώθηκε) στον Κρότωνα επειδή ήταν κατά της δουλείας, βάζουν τα γυαλιά στους πατέρες της Εκκλησίας, που στήριξαν ιδεολογικά ή έκλεισαν το στόμα τους, εστιάζοντας το πολύ στον αριθμό των δούλων όπως ο Χρυσόστομος που τους ήθελε λίγους ανά κάθε πιστό..
Ο θεός της Π. Διαθήκης δίνει ο ίδιος οδηγίες για την πώληση μιας κόρης ως δούλης από τον πατέρα της και ορίζει πως αν ένας Εβραίος δούλος παντρευτεί τότε όταν ελευθερωθεί (υποχρεωτικά ως Εβραίος, μετά από 6 χρονια δουλείας), τα παιδιά του και η γυναίκα του θα μείνουν στο αφεντικό. Κι αν αυτός, αναγκαστικά πιά, μείνει δούλος, τότε ο αφέντης του θα του τρυπήσει μ’ ένα σουβλί το αυτί και θα τον κρατήσει δούλο του για πάντα («Έξοδος», 21, 1-11). Επιτρέπει να αγοράζονται δούλοι από γειτονικούς λαούς και να κληροδοτούνται στα παιδιά του δουλοκτήτη («Λευϊτικό», 25, 44-46). Τη σκυτάλη πήρε ο χριστιανισμός του Παύλου, ο οποίος με τα κηρύγματά του υπέρ του θεσμού της δουλείας έδωσε το στίγμα της συνενοχής στις εξουσιαστικές δομές του κόσμου. Η αποδοχή της ατομικής δουλείας γέννησε τη νομιμοποίηση της συλλογικής δουλείας των λαών σε κατακτητές. Κάποιες μυστηριώδεις αμαρτίες των βαλκανικών λαών, τους καταδικάζουν στην ομαδική εξιλέωση μέσω της υποταγής στο ζυγό της οθωμανικής δουλείας. Έτσι οι εγκύκλιοι των πατριαρχών προς τους υπόδουλους Έλληνες, βρίθουν από νουθεσίες, απειλές και κατάρες, προκειμένου να πεισθούν οι σκλάβοι να υπακούσουν στο Δοβλέτι και από βρισιές κατά της Γαλλικής Επανάστασης, του Διαφωτισμού και κάθε μολυσματικής ελευθεριακής προσωπικότητας όπως ο Βολταίρος ή ο Ρήγας.
Η Εκκλησία βασιζόμενη στις εντολές του Παύλου απαιτούσε από τους δούλους υπακοή. Αν ο Σπάρτακος ήταν χριστιανός, οι δούλοι της Ρώμης δεν θα ξεσηκωνόντουσαν ποτέ. Σύμφωνα με τον Λιβάνιο, στα τέλη του 4ου αιώνα, μόνο στην Αντιόχεια, υπήρχαν 100.000 δούλοι. Τα συναξάρια εμφανίζουν τον άγ. Θεόδωρο τον Στρατηλάτη ως κυνηγό των δούλων που δραπέτευαν. Ο άγιος, υποχρέωνε τους δουλοκτήτες να αγοράσουν θαυματουργές σφραγίδες που πουλιώντουσαν στον ναό του της Θεοδωρούπολης, ως ανταμοιβή για το κατόρθωμά του (Τ. Παπαμαστοράκη «Ο άγιος Δημήτριος και άλλα παλικάρια«. «Η Καθημερινή-7 Ημέρες«, 7-10-2001). Η Σύνοδος της Καρχηδόνας στους κανόνες 129 και 131, απαγορεύει στους δούλους ακόμη και να καταθέτουν ως απλοί μάρτυρες στα δικαστήρια. Ο αρχιχασάπης άγ. Ιουστινιανός θέσπισε να θανατώνονται στη φωτιά οι δούλοι που είχαν ερωτική σχέση με τις κυρίες τους ακόμη κι αν αυτές ήταν άγαμες. Ο Μ. Βασίλειος προτρέπει τους δούλους να νηστεύουν (Λόγος Β’΄, περί Νηστείας) θεωρώντας ξεδιάντροπα τη νηστεία τους «ανάπαυση από τους συνεχείς κόπους της υπηρεσίας». Ο ίδιος δίδασκε ότι όσοι δούλοι ζητούσαν άσυλο στις εκκλησιαστικές αδελφότητες, έπρεπε να παραδίδονται στα αφεντικά τους, αφού πρώτα νουθετηθούν γιατί η δουλεία όταν βαστάζεται με υπομονή, οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών. Ο ίδιος όμως δεν ακολούθησε αυτόν τον δρόμο προς τον Παράδεισο. Πιο φιλάνθρωπος ο άγ.Ι ωάννης Δαμασκηνός Μανσούρ, συνιστούσε στους Χριστιανούς να αποκτούν λίγους δούλους για τις ανάγκες του σπιτιού. Πόσο λίγους εννούσε ο άγιος; H Πατρινή αρχόντισσα Δανιηλίδα, πήγε στην Πόλη με φορείο βασταζόμενο από 300 νεαρούς δούλους για να παραστεί στην ενθρόνιση του εραστή της Βασίλειου Α΄. Μαζί της κουβάλησε και 100 ευνούχους ενώ μετά τον θάνατό του, χάρισε στον γυιό του Λέοντα Στ΄, 3000 δούλους. Πάλι στην Πάτρα περί το 805, οι Σλάβοι που την πολιόρκησαν και νικήθηκαν, έγιναν όπως μαρτυρεί ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, δούλοι στα κτήματα του ναού του αγ.Αντρέα, στον οποίο η Εκκλησία φρόντισε να αποδώσει τη σωτηρία της πόλης. Τον 6ο αι. μπορούσε κανείς να αγοράσει ως δούλους παιδιά κάτω των 10 ετών (Μιχ.Κορδώση «Ιστοριογεωγραφικά πρωτοβυζαντινών χρόνων» Αθ.1996).
Οι Φαρισαίοι Πατέρες μη θέλοντας να αποχωριστεί η Εκκλησία από το Κράτος, δεν διστάζουν να υπηρετήσουν την κρατική ιδεολογία της Δουλείας, με διάφορα ήξεις αφήξεις ως άλλοθι, και να αλλοιώσουν την ευαγγελική διδασκαλία με το εφεύρημα πως ο δούλος όταν είναι πιστός στον τύραννό του, δοξάζει τον θεό. Ο αγ. Ι. Χρυσόστομος, δεν ντρέπεται να παραδεχτεί πως η Εκκλησία φοβάται μήπως οι τύραννοι την χαρακτηρίσουν ανατρεπτική και έτσι δικαιολογεί την ένοχη σιωπή της 
στον αισχρό θεσμό της δουλείας. Στην ομιλία του στην προς Φιλήμονα επιστολή του Παύλου, αναφέρει πως ο απόστολος δεν παρακινεί για κατάργηση της δουλείας, διότι μια τέτοια ενέργεια θα προκαλούσε την κατηγορία ότι ο Χριστιανισμός «επί ανατροπή των πάντων εις τον βίον εισενήνεκται». Οι Πατέρες θεωρούν πως ξεπληρώνουν την υποχρέωσή τους να πολεμήσουν την αδικία με το να παραδέχονται πως αίτιο της δουλείας είναι η πλεονεξία και η αλαζονεία. και ότι η δουλεία είναι προϊόν της αμαρτίας. Ο Ι. Χρυσόστομος καταφεύγει σε σοφίσματα λέγοντας ότι η δουλεία είναι μόνο κατ’ όνομα και η εξουσία κατά σάρκα, και επομένως πρόσκαιρη και σύντομη. Ισχυρίζεται πως κανείς Χριστιανός δεν είναι δούλος και δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ελεύθερο, εφ’ όσον είναι μέλος της Εκκλησίας και αδελφός όχι τόσο του κυρίου του, αλλά περισσότερο του Χριστού. Είναι όμως γεγονός πως ο ίδιος απέφυγε να γίνει δούλος προτιμώντας την πολυτέλεια του επισκοπικού θρόνου. Ερμηνεύοντας την προς Φιλήμονα παρατηρεί ότι, εφ’ όσον ο Ονήσιμος, που ήταν δραπέτης, αξιώθηκε να γίνει μέλος της Εκκλησίας, άρα δεν πρέπει να απελπίζονται οι δούλοι που ξέπεσαν ηθικά αλλά να μετανοούν. Ως μέλη της Εκκλησίας, θα πρέπει να αποδίδουν σεβασμό στους κυρίους τους και να δουλεύουν ως δούλοι Θεού. Προηγήθηκε ο άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος που συνιστά στους δούλους να μην υπερηφανεύονται αλλά να δουλεύουν προς δόξαν Θεού. Έτσι θα απολαύσουν ανώτερη ελευθερία, δηλαδή απαλλαγή απ’ τις επιθυμίες της αμαρτίας. Ο Μ.Βασίλειος ανακαλύπτει κι αυτός την κρυφή γοητεία της δουλείας μέσω της οποίας ο σαδιστής θεός δοξάζεται από τον μαζοχιστή πιστό δούλο. Συνιστά λοιπόν στους δούλους να εκτελούν το καθήκον τους, ακόμη κι αν έχουν άπιστους κυρίους, να υπομένουν και να πειθαρχούν στο θείο θέλημα. http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=931
Ο Ι. Χρυσόστομος αποδεχόταν ότι ένας «ελεύθερος άνθρωπος» δεν είναι δυνατόν να μαγειρεύει ο ίδιος για τον εαυτό του και χρειάζεται γι’ αυτό δούλους, αλλά «όχι μεγάλο αριθμό» – η ένστασή του ήταν ποσοτικής φύσης! (Γρ. Μπαϊρακτάρης: «Κοινωνία-Θεσμοί-Οικονομία στο Βυζάντιο», στο «Ιστορία των Ελλήνων»). O άνθρωπος που καθιέρωσε με το ξίφος του δήμιου την Ορθοδοξία επίσημη και μοναδική θρησκεία του Κράτους, ο Άγιος και Μέγας φονιάς Θεοδόσιος, ο κατά τον ιερό Αυγουστίνο ήταν «τέλειος Χριστιανός μονάρχης«, ανάγκασε λόγω της βαριάς φορολογίας πολλούς φτωχούς υπηκόους του να πουλήσουν τα παιδιά τους. Μια γυναικούλα της οποίας ο άντρας μαστιγώθηκε και φυλακίστηκε για χρέη, εξιστορεί «των φιλτάτων μου παίδων διαπραθέντων….νυν κατά την έρημον πλανώμαι» (Κ. Σιμόπουλου «Ο μύθος των Μεγάλων-Μ.Θεοδόσιος»). Όπως ομολογεί ο Κουκουλές στο «Βυζαντινών βίος…», οι βυζαντινές δούλες «πράγματα θεωρούμενες ήσαν εις την διάθεσιν του δεσπότου όστις και μοιχικώς μετ’αυτών συνεφύρετο«. Ο ίδιος είναι αποκαλυπτικός για την ζωή των γυναικών δούλων στην Βυζαντινή θεοκρατία. «Η εξερεθισθείσα κυρία…ερράβδιζεν ή εμαστίγωνε την πταίσασαν καταξεσχίζουσα τον χιτώνα της και εις σκοτεινόν ενίοτε μυλώνα εγκλείουσα αυτήν……της έσυρε την κόμην…και προσδένουσα αυτήν επί καθίσματος, την εμαστίγωνε ανηλεώς υβρίζουσα αυτήν Μάτην τα δυστυχή όντα γονυπετή επεκαλούντο της σκληράς κυρίας την επιείκιαν…«. Ο νόμος δεν τιμωρούσε ως φονιά τον αφέντη που ράβδιζε τη δούλη του μέχρι θανάτου («Ο βίος μιας Βυζαντινής»). Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού σύμφωνα με τις επίμονες προτροπές του Παύλου, τα τυραννισμένα αυτά πλάσματα όφειλαν να αγαπούν, να σέβονται και να υπακούουν τους δήμιους τους: «Όσοι εισίν υπό ζυγόν δούλοι, τους ίδιους δεσπότας πάσης τιμής αξίους ηγείσθωσαν, ίνα μη το όνομα του Θεού και η διδασκαλία βλασφημήται.» (Τιμόθ.Α΄, ΣΤ, 1). Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πόσο συνετέλεσαν οι αθλιότητες του Παύλου στο να νομιμοποιήσουν το θεσμό στη συνείδηση αφεντικών και δούλων και στο να κρατήσουν τους δεύτερους υποταγμένους. Θωρακισμένη με τη θεία προστασία, η δουλοκτησία άντεξε για πολλούς αιώνες, στις αποκτηνωμένες ορθόδοξες κοινωνίες. Οι στρατειές δούλων, δουλοπάροικων, μουζίκων που γεύτηκαν στο τομάρι τους το ορθόδοξο κνούτο, αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες της κακουργίας της Ανατολικής Εκκλησίας, που μέχρι σήμερα τιμά τον Παύλο, χωρίς βέβαια οι λειτουργοί της να εκτελούν ούτε καν τα ιερατικά τους καθήκοντα αμισθί, όπως οι καλοί δούλοι των διδαχών του Απόστολου της Δουλείας.
Από την Νομοκανονική συλλογή «Βακτηρία Αρχιερέων», προκύπτει ότι όσοι δούλοι γινόντουσαν καλόγεροι παρά την θέληση των αφεντικών τους, αφοριζόντουσαν (Φ. 280). Ο 4ος κανόνας της Χαλκηδόνας, βάζει εμπόδια στην προσέλευση των δούλων στον μοναχισμό και απαγορεύει στις μονές να τους παίρνουν από τα αφεντικά τους. Η Σύνοδος της Γάγγρας (4ος αι.) αφόρισε τον Σεβαστείας Ευστάθιο, που τόλμησε να ισχυριστεί πως οι δούλοι πρέπει να σπάσουν τα δεσμά τους και να γίνουν αναχωρητές. «Καταραμένος όποιος …συμβουλεύει τους δούλους να εγκαταλείψουν τους κυρίους τους και να μη τους υπηρετούν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη«, για την ακρίβεια: «…εί τις δούλον, προφάσει θεοσεβείας, διδάσκοι καταφρονείν δεσπότου και αναχωρείν της υπηρεσίας και μη μετ’ ευνοίας και πάσης τιμής τώι εαυτού δεσπότηι εξυπηρετείσθαι, ανάθεμα έστω». (Α. Χατζηνικολάου Μαράβα «Recherches…»). Η Εκκλησία ενδιαφερόταν για τη σωτηρία της ψυχής των δούλων. Το Πηδάλιο ερμηνεύοντας τον ΑΘ΄Κανόνα του Μ.Βασιλείου, εξηγεί πως αν ο αφέντης έπιανε τους δούλους του να «πορνεύονται» μεταξύ τους έπρεπε να τους παντρέψει. Σπεύδουν όμως οι πατέρες να καθησυχάσουν όσους φοβηθούν πως μια τέτοια πράξη σήμαινε και την απελευθέρωση των νεονύμφων. Επικαλούνται τον Νικήτα της Θεσσαλονίκης που αναφέρει πως ο βασιλιάς Αλέξιος διατάζει να παραμείνουν δούλοι και τον Χρυσόστομο που αναφέρει με αυτό το πνεύμα («εις τούτο βλέπουσαν») μια ιστορία στον ια΄ λόγο του προς Θεσσαλονικείς. Ακόμη και ο καλλιεργημένος Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, είχε πολλούς δούλους που παρήγγειλε όμως να τους ελευθερώσουν μετά τον θάνατό του, οπότε και δεν τους χρειαζόταν (P.G., Ευστ. 136, 1, 289). Ο υποκριτής επίσκοπος διατυπώνει την άποψη ότι ο άνθρωπος είναι φύσει ελεύθερος και ότι η δουλεία προέκυψε από την απαίτηση των ισχυρών να ζουν χωρίς κόπο χρησιμοποιώντας μισθωτούς εργάτες και δούλους. Θεωρεί, ότι ήταν αναγκαία η κατάργηση της δουλείας. (Γ. Μέριανος, «Οικονομικές ιδέες στο Βυζάντιο τον 12ο αιώνα», 2008), αλλά δεν ήταν βέβαια εκείνος που θα έχανε τους υπηρέτες του όσο ζούσε.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, «οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας απόκτησαν δικαίωμα να εγκαθιδρύουν μικρά αστικά κέντρα, τα οποία θα ανήκαν αποκλειστικά στη δική τους δικαιοδοσία….οι διοικήσεις των μοναστηριών…έφταναν σε σημείο να θεωρούν τις πόλεις αυτές δικές τους, όπως και την γη που ανήκε σ’αυτές και να αξιώνουν τις ίδιες υποχρεώσεις…που εκπλήρωναν για λογαριασμό τους οι αγρότες». («Η Ν.Α. Ευρώπη κάτω από την οθωμανική κυριαρχία»-Sugar Peter F.). Το 1740 ο ηγεμόνας της Βλαχίας Κ.Μαυροκορδάτος, επηρεασμένος από τους Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές, ελευθέρωσε τους χωρικούς. Στην ορθόδοξη Ελλάδα τώρα, ο μανιάτικος κλήρος πρωτοστατούσε στο κούρσεμα των ναυαγισμένων καραβιών στις άγριες ακτές της Μάνης, ειδοποιώντας από τις σπηλιές που ασκήτευαν τους πειρατές αν κάποιο πλοίο εξώκειλε. Το αναφέρει και ο Ιούλιος Βερν στους «Πειρατές του Αιγαίου». Ο Guillet αναφέρει και μεγάλο δουλοπάζαρο στο Οίτυλο, από το οποίο η Εκκλησία έπαιρνε δικαιωματικά τη δεκάτη της.
Το 1789 η «άθεη» Γαλλική επανάσταση κατάργησε θεσμό δουλείας. Αντίθετα, η ορθόδοξη Ρωσία κατήργησε τη δουλοπαροικία τελευταία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εκατό χρόνια αργότερα το 1861 (Εικ. «Βαρκάρηδες του Βόλγα»). Την πρωτοβουλία για την απελευθέρωση-με επαχθείς όρους αποζημίωσης των αφεντικών- 22 εκατομμυρίων δούλων δεν την είχε η Εκκλησία, αλλά ο τσάρος Αλέξανδρος. Το 1924, τελευταίο από όλα τα αφρικανικά κράτη, κατήργησε το δουλεμπόριο η μοναδική χριστιανική χώρα της Μαύρης ηπείρου, η Αιθιοπία. Η αποκαλούμενη «Ορθόδοξη Αιθιοπική Εκκλησία», (μονοφυσιτική, που αποσχίσθηκε, για να υπαχθεί τον 7ο αιώνα στον Κόπτη πατριάρχη της Αιγύπτου, αλλά βρίσκεται σήμερα μαζί με το πατριαρχείο της Ερυθραίας σε πορεία επανένωσης με την βυζαντινή μητέρα), στήριξε μέχρι τέλους τη μοναρχία, τη φεουδαρχία και τη δουλεία στην καθυστερημένη αυτή περιοχή. Η θεοκρατική αυτή νησίδα, δεν μολύνθηκε από το μικρόβιο του Διαφωτισμού, αλλά διατήρησε τις ισχυρές επιρροές του Βυζάντιου. Οι αιθιοπικοί «Νόμοι των Βασιλέων», περιλαμβάνουν αυτούσιες διατάξεις του Θεοδοσιανού και του Ιουστινιάνειου κώδικα, καθώς και των νομοθετημάτων της μακεδονικής δυναστείας του 9ου μ. Χ αιώνα. (Στη φωτ. ο πατριάρχης Θεόφιλος-που δολοφονήθηκε το 1979 από τους κομμουνιστές στη φυλακή- φιλάει το χέρι της «Δύναμης της Αγ.Τριάδας», αιθιοπιστί Χαιλέ Σελασιέ.). Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στη λίστα των 56 χωρών που διατηρούν (Μάης 2006) τη θανατική ποινή δίπλα στον καταιγισμό των ισλαμικών και των Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, Β.Κορέα, φιγουράρουν οι ορθόδοξες Ρωσία, Λευκορωσία και Αιθιοπία.
Ο Παύλος απαιτούσε από τους δούλους υποταγή, «όχι για τα μάτια…… αλλά με ειλικρίνεια της καρδιάς» και προέτρεπε «Oι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου…» Εφεσίους, 6,5, και προπαγάνδιζε μια σαδομαζοχιστική αδελφωσύνη αφεντικών και δούλων που «πιστούς έχοντες δεσπότας μη καταφρονείτωσαν ότι αδελφοί εισίν, αλλά μάλλον δουλευέτωσαν…» (Τιμ. Α΄, στ΄, 2). Υποψιάζομαι πως ο επίσκοπος του Δαμαλά, που ψαρεύοντας αιχμαλωτίστηκε από πειρατές και κατάντησε καφεκόπτης και νταντά στην Αραπιά, θα βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που δίδασκε τις αποστολικές ανοησίες:
«Πίσκοπε του Δαμαλά/Μήτε νου μήτε μυαλά/Τράβα το χερόμυλο/κούνα το αραπόπουλο«.
Κάποιες σποραδικές προτροπές των πατέρων της Εκκλησίας προς τα αφεντικά να συμπεριφέρονται ήπια στους δούλους τους, αποτελούν το διάτρητο φύλλο συκής της Ορθοδοξίας, που δεν έχει ακόμη καταφέρει να διευκρινήσει θεολογικά αν ο άνθρωπος είναι παιδί ή δούλος του θεού του. Δεν είναι τυχαίο πως μόνον αυτή από όλα τα χριστιανικά δόγματα, σιώπησε στην Ν. Αφρική την εποχή του απαρτχάϊντ όταν ο Νομπελίστας Αγγλικανός αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου έδινε μάχη για τα δικαιώματα των μαύρων. Το 1997 όταν με το θάνατο του πατριάρχη Αλεξάνδρειας Παρθένιου, ξέσπασε η κλασσική πολεμική ατμόσφαιρα της διαδοχής, αποκαλύφθηκε πως ο δελφίνος μητροπολίτης Γιοχάνεσμπουργκ Παύλος, είχε παρασημοφορήσει τον βασανιστή αστυνομικό διευθυντή («Αυγή», 19-2-’97 & αιγυπτιώτικη εφημερίδα «Πατρίδα», 15-2-’97), ενέργεια παλιά, που όταν έγινε δεν ενόχλησε κανένα. Καθόλου παράξενο που στη χώρα με τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, η μόνη Εκκλησία που δεν ανέπτυξε Ιεραποστολή ήταν η ελληνική και «η πενιχρή παρουσία της ορθόδοξης Εκκλησίας«, «δεν έχει καταφέρει ακόμα να κάνει χριστιανό ούτε τον καντηλανάφτη της αρχιεπισκοπής» («Εξουσία», 5-4-’99).
Οι Βυζαντινοί ονόμασαν τους δουλοπάροικους, εναπόγραφους και στη συνέχεια παροίκους. Ο εναπόγραφος ήταν τμήμα της γής και πωλούνταν μαζί με το κτήμα. Η προστασία που του παρείχε η νομοθεσία ήταν να μη χωρίζεται από τη γυναίκα του και τα παιδιά του σε περίπτωση πώλησης ή διαίρεσης των κτημάτων. (Π. Καλλιγά «Περί Δουλοπαροικίας παρα Ρωμαίοις και Βυζαντίοις και Περι Φορολογικών Διατάξεων»). Η δουλοπαροικία των μοναστηριών εξασφαλίζει πάμφθηνα εργατικά χέρια στους ακτήμονες εκπρόσωπους του ορθόδοξου θεού. Ενδεικτικά αντιγράφω από τοπικό σαιτ, όπου η αγάπη για τον τόπο λύνει τη γλώσσα και γράφονται αλήθειες που αποφεύγονται κατά κανόνα από σοβαροφανείς ιστορικούς: «Η αρχή της οίκησης του χώρου της Πορταριάς ανάγεται στην βυζαντινή περίοδο και συγκεκριμένα πριν από το χρονικό όριο της Λατινοκρατίας (1204 μ.Χ.). Αυτή την περίοδο φαίνεται ότι κτίζονται τα πρώτα μοναστήρια τα οποία συγκεντρώνουν πλησίον τους ακτήμονες, «προσκαθήμενους» δηλαδή «δουλοπάροικους», …. που ζουν από την καλλιέργεια των μοναστηριακών κτημάτων …». http://dim-portar.mag.sch.gr/portar.htm
Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ παραχώρησε στον άγ. Χριστόδουλο φοροαπαλλαγές, χρήματα και την νομή των νησιών Κώ, Λέρου και Πάτμου. Ο άγιος αποβιβάζεται (11ος αι.) στην τελευταία, κομματιάζει το άγαλμα της Άρτεμης και υψώνει το οχυρό του. Τα ίδια έκανε και στη Λέρο, όπου γκρέμισε τον ναό της Παρθένας στο σημερινό Παρθένι και χτίζει με τα υλικά του τον αη Γιώργη, παίρνοντας σαν αρπακτικός κηφήνας από τον αυτοκράτορα ότι ζήτησε, όλα αφορολόγητα. Tο μισό κάστρο του Παντελίου-αργότερα βούτηξε και το άλλο μισό– και δυό μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στο Παρθένι (363 στρέμματα) και στα Τεμένια (230 στρ.). Την τεράστια αυτή έκταση σε ένα μικρό άγονο νησί που οικοιοποιήθηκε ο ξενόφερτος άγιος, την δούλευαν οι «πάροικοι» καλλιεργητές (89 ψυχές μαζί με τις οικογένειές τους, χώρια οι ευκαιριακοί εργάτες) εξαρτημένοι πλέον από το έλεος του (Πρακτικό Ι. Αντζά, αρχ. Μ. Πάτμου). Λίγα χρόνια πριν ολόκληρη η Λέρος με τους Λειψούς και με το νησάκι Φαρμάκω ανήκαν στο μοναστήρι του Παντεπόπτη Σωτήρα της Πόλης. Τα ίδια και χειρότερα στη Βουλγαρία: Σε έγγραφο του 1378 φαίνεται πως η μονή της Ρίλας κατείχε περίπου 20 χωριά (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου «Οι Βαλκανικοί λαοί κατά τους μέσους χρόνους»). Στη ρωσική ορθόδοξη Κόλαση, βρίσκουμε μια αχτίδα φωτός. Το 1503 που η καλογεροκρατία κατείχε το ένα τρίτο της ρωσικής γης, ο μοναχός αγ. Νείλος Σόρσκυ κατήγγειλε τη μοναστηριακή ιδιοκτησία,. O αγ. Ιωσήφ ηγούμενος του Βολοκολάμσκ που εκπροσωπούσε την κυρίαρχη άποψη πως η Εκκλησία έπρεπε να καταπολεμά τις αιρέσεις με βία, την υπερασπίστηκε μαζί με τη Σύνοδο. Ο τσάρος Βασίλειος ο Γ΄ που χώρισε αναίτια την γυναίκα του δέχθηκε επικρίσεις από τους καλούς «Ακτήμονες» μοναχούς. Φυλάκισε την ηγεσία τους και έκλεισε τα ερημητήριά τους. Ο ιδεαλιστής πρίγκηπας Πατρίκιεβ (μοναχός Βασιανός), μαθητής του Νείλου, κατήγγειλε τον κλήρο: «..κολακεύουμε τους πλουσίους δουλοπρεπώς για να τους αποσπάσουμε κάποιο μικρό χωριό…Βλάπτουμε ληστεύουμε και πουλούμε χριστιανούς…Τους βασανίζουμε με μαστίγωμα όπως τα άγρια θηρία«.
«Τα Θέματα Χριστιανικής Ηθικής», πρώην σχολικό βιβλίο της Γ’ Εν. Λυκείου, δεν έχουν τον θεό τους: «η Εκκλησία με τη διδασκαλία και κυρίως με το καθημερινό της παράδειγμα συνέβαλε αποφασιστικά στην έμπρακτη κατάργηση της δουλείας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας…». Ο κ. Γιώργος Μεταλληνός στην «Τουρκοκρατία» του εξηγεί: «Η λεγόμενη φεουδαρχία του Βυζαντίου ήταν γαιοκτητικού χαρακτήρα και οι υπάρχουσες στη βυζαντινή κοινωνία διαφορές ήταν οικονομικής μορφής και όχι φυσική διάκριση κυρίων και δούλων. Σ’αντίθεση με τη δυτική (φράγκικη) φεουδαρχία, στη Ρωμανία-Βυζάντιο διατηρήθηκε η ελληνιστική και ρωμαϊκή παράδοση της διάκρισης ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου και το συγκεντρωτικό κράτος που επέβαλλε καθολικά την ιδεολογία του, ως εθνική ιδεολογία» Δεν ξέρω πόσο όλα αυτά τα δυσνόητα ανακούφιζαν τον πόνο των δούλων, αλλά πιστεύω πως θα έπρεπε ο κ. Μεταλληνός να κληθεί να εφαρμόσει τις ιδέες των Πατέρων. Να υποδουλωθεί σε κάποιο αφεντικό, να τρώει ξύλο, να δουλεύει αμισθί-έστω και με την ελληνιστική παράδοση και σε αντίθεση με τη φράγκικη κλπ- και να είναι από πάνω και ευγνώμων. Ιδού η Ρόδος!
Κύριε Ροΐδη,
δίδω τον λόγον εις την Ι. Μητρόπολιν Αττικής του αγίου Παντελεήμονος Κορυδαλλίτου:
«Oι πιό σκανδαλώδεις πράξεις τών χριστιανών, όπως η δουλεία, τά βασανιστήρια, η Iερά Eξέταση, δέν αποτελούν παρά κατάλοιπα τού παγανισμού. Πολύ αργά κατορθώνει ο χριστιανισμός νά ξεφύγει από αυτές τίς, καθόλου θείες, πρακτικές».
Φταίνε λοιπόν οι άλλοι.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Μήπως ο Δημήτριος είναι πρόξενος της Ελλάδας; Γιατί έτσι μιλάει.
TO ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Απρόβλεπτες διαστάσεις για τη διοικούσα Εκκλησία, με δυναμική βόμβας στα θεμέλιά της παίρνει η υπόθεση του πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη.
Μετά τη δημοσίευση από τον Άρειο Πάγο της απορριπτικής απόφασης στην αίτηση του πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα για να ξαναδικαστεί η υπόθεσή του στο πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, η ποινή της εξαετούς φυλάκισής του για την κακουργηματική πράξη της κατάχρησης μεγάλου χρηματικού ποσού από τη Μονή Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης έγινε τελεσίδικη και αμετάκλητη.
Ήδη διανύει τον πρώτο χρόνο (21/6/2008) της ποινής στις φυλακές Κορυδαλλού, έχοντας χάσει τη βεβαιότητα ότι θα επιστρέψει «δικαιωμένος». Σταμάτησε πλέον να τηλεφωνεί και να γράφει, προειδοποιώντας προς κάθε κατεύθυνση ότι «τώρα που θα αποφυλακιστώ θα τα πούμε». Πέραν τούτου, καλά πληροφορημένες πηγές της 6ης πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού ψιθυρίζουν ότι έχει τακτικότατη τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και η… οικειότητά τους είναι φανερή.
Η «αθώωση»
Από την άλλη βλέπουν το φως της δημοσιότητας λεπτομέρειες του παρασκηνίου με αποφορά αρχιεπισκοπικής καμαρίλας. Μητροπολίτης του περιβάλλοντος Ιερωνύμου μας εμπιστεύτηκε ότι ήδη δύο από τους δικαστές – Μητροπολίτες πού αθώωσαν τον πρώην Αττικής διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (ο ένας από αυτούς γραπτώς) και κατηγορούν ευθέως τον Αρχιεπίσκοπο ότι, ενώ τους έδωσε γραμμή να αθωώσουν τον υπόδικο Μητροπολίτη, αργότερα στο δελτίο Τύπου της 10/3/09 της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τούς «άδειασε» δηλώνοντας ότι κακώς δεν τον δίκασαν. Παράλληλα είναι ερευνητέο εάν για κάποιους από τους δικαστές-Μητροπολίτες έχει κατά το παρελθόν ακολουθηθεί επί προσωπικού η εύκολη «φόρμουλα» να τεθεί στο Αρχείο υπόθεσής τους.
Συνεχίζοντας ο ίδιος Μητροπολίτης την ενδιαφέρουσα διήγησή του, που θυμίζει σενάριο μεσαιωνικής ίντριγκας, αποκαλύπτει ότι σύμφωνα με πληροφορίες ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πρώτα εξασφάλισε την πλειοψηφία των επτά Μητροπολιτών (σημ.: τον υποστήριξαν και οι επτά στην αρχιεπισκοπική κούρσα). Έπειτα έβαλε (μάλλον εν αγνοία του εν λόγω ότι χρησιμοποιείται, αφού συνυπέγραψε αργότερα και την επιστολή διαμαρτυρίας των 35 Μητροπολιτών που κυκλοφόρησε με τη σωτήρια για το κύρος της Εκκλησίας φροντίδα των Μητροπολιτών Ναυπάκτου Ιεροθέου και Πειραιώς Σεραφείμ) έναν εκ των πιστότερων εν γένει Μητροπολιτών υποστηρικτών του, αλλά και στην πρόσφατη αρχιεπισκοπική εκλογή, να «θηριομαχήσει» κατά της απαλλακτικής απόφασης, ώστε να υπάρχει άλλοθι-τεκμήριο αθωότητας του ενορχηστρωτή Αρχιεπισκόπου προς την κοινή γνώμη. Έτσι εξηγείται η δριμεία κριτική που τώρα του ασκούν τα επτά φερέφωνά του από το παρασκήνιο, ξεχνώντας ότι της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά και η πονηρία λαμβάνει πάντοτε τα επίχειρά της.
Οι μεθοδεύσεις αυτές, αντί να εκτονώσουν την κατάσταση, όπως υπολόγιζαν, την πόλωσαν περισσότερο, θυμίζοντας κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της ή στην ποδοσφαιρική γλώσσα τα περί «αυτογκόλ».
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ήταν έτοιμη να εκδοθεί «εν κρυπτώ και παραβύστω» η αθωωτική απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου, ώστε να «διευκολυνθεί» και ο Άρειος Πάγος να ακολουθήσει στο ίδιο μοτίβο. Όμως η κατακραυγή και ο σάλος που ξέσπασαν για την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου ανέτρεψαν άρδην το καλό κλίμα που καλλιεργείτο στο ανώτατο δικαστήριο.
Μετά από αυτές τις μεθοδεύσεις, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που θεώρησε ότι βγαίνει… αθώος του αίματος και του βαρύτατου πλήγματος που δέχθηκε η Εκκλησία, κινήθηκε για τη χαμένη αξιοπρέπεια του φυλακισμένου Μητροπολίτη.
Συσκέπτεται με Μητροπολίτες που δεν ελέγχει πλήρως, συναντά νομικούς για να εξεύρει… λύση για ένα θέμα που είναι λυμένο. Απευθύνθηκε και σε κυβερνητικούς παράγοντες με έναν και μόνο στόχο. Να μην εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει σαν άλλο «αυτόματο διαζύγιο» την «αυτόματη» καθαίρεση του πρώην Μητροπολίτη Αττικής (που αρνείται ακόμα και σήμερα ως δείγμα καλής θέλησης να παραιτηθεί). Να μην εφαρμοστεί δηλαδή το αυτονόητο. Ό,τι ο νομοθέτης του Ν. 5383/1932 και ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας (Ν. 590/1977) συνομολόγησαν ως Εκκλησία και Πολιτεία, δηλαδή ότι δεν είναι δυνατόν φυλακισμένος κληρικός για εγκληματική (πάνω από 5 χρόνια) ποινή να παραμένει κληρικός.
Είναι γνωστό ότι ο νόμος αυτός έχει πάμπολλες φορές εφαρμοστεί, οδηγώντας στην καθαίρεση απλούς κληρικούς. Γιατί θα πρέπει να αδρανοποιηθεί και να μην ισχύει σε Μητροπολίτες που πρέπει να έχουν ισχυρότερη «έξωθεν καλή μαρτυρία» από τους λοιπούς κληρικούς και να αποτελούν ηθικό παράδειγμα;
Ο Μακ. Χριστόδουλος προσπάθησε να «εκσυγχρονίσει» τον περί εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης νόμο, αλλά πολεμήθηκε ανελέητα στην προσπάθειά του αυτή εντός και εκτός Συνόδου, πρωτίστως από την ομάδα των Μητροπολιτών που ανέβασε τον Ιερώνυμο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, μέχρις αποχωρήσεως κατά τη συζήτηση από την αίθουσα της Ιεραρχίας σημαντικού αριθμού Μητροπολιτών, μεταξύ των οποίων και ο Θηβών Ιερώνυμος!
Μάλιστα απ’ αυτούς 13 προσέφυγαν εγγράφως στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Και βεβαίως όχι τυχαία… Ήξεραν πού χτύπαγαν την πόρτα. Στην απαντητική επιστολή του ο κ. Βαρθολομαίος διευκρινίζει ότι το Φανάρι «έχει καθήκον να εντοπίσει τυχόν αβλεψίας κατά την έως του νυν πορείαν της καταρτίσεως του Νομοσχεδίου περί της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης» (2/4/2007).
Σιγή ιχθύος…
Στο μεταξύ, επισημαίνεται η πλήρης σιωπή για το θέμα αυτό του κατά τ’ άλλα λαλίστατου Μητροπολίτη Ζακύνθου. Ποιος τον αναγκάζει σε… σιωπητήριο; Τα ίδια ισχύουν και για τον πολυγραφότατο και δραστήριο Μητροπολίτη Νικόδημο Γκατζιρούλη, τον οποίο έβρισκε κάθε στιγμή μπροστά του ο Μακαριστός Χριστόδουλος. Άραγε, κάτι να του έχει υποσχεθεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, γι’ αυτό και έχει σφραγίσει το στόμα του;
Προσπάθειες ανατροπής
Ο κατά τ’ άλλα σιωπηλός Αρχιεπίσκοπος προσέτρεξε (17/3/2009) σε συνάντηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Δένδια, προσπαθώντας να τον πείσει να ανεχθεί την παρανομία της μη εφαρμογής του επίμαχου άρθρου 160, αλλά ο υπουργός επιμένει: «Είναι δυνατόν τώρα να συζητήσουμε υπάρχουσες διατάξεις; Δεν έχει καμία έννοια αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι η κουβέντα πάνω σ’ αυτό το θέμα έχει ολοκληρωθεί…».
Το ίδιο συνέβη και αργότερα και με την αιφνιδιαστική συνάντηση της Δευτέρας με τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, προς τον οποίο ενώ ο Αρχιεπίσκοπος πρόσφερε ως αντάλλαγμα «γη και ύδωρ», δηλαδή αφενός την εκποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς ενίσχυση των κυβερνητικών μέτρων για την οικονομική δυσπραγία και αφετέρου την υλοποίηση ενός «άτυπου» χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας χωρίς ανάμειξη στα interna ο ένας του άλλου, ο πρωθυπουργός του αρνήθηκε το μοναδικό αντάλλαγμα που ζητούσε, όπως λέγεται, την αλλαγή του επάρατου άρθρου 160, δηλαδή την τροποποίηση του νόμου.
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, έλαβε σαφείς ξεκάθαρες και κοφτές αρνητικές απαντήσεις για τη μη καθαίρεση του καταδικασμένου πρώην Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη.
Σώφρων Ιεράρχης παρατήρησε ότι η στάση αυτή, της… προστασίας του Μπεζενίτη, αποτελεί χρυσή ευκαιρία για τους υποστηρικτές του de jure χωρισμού Εκκλησίας και κράτους.
Έντονη εξάλλου είναι η δυσαρέσκεια του δικαστικού σώματος και σύννεφα σκιάζουν μια παραδοσιακά φιλική σχέση μεταξύ των λειτουργών της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας.
Ύστερα από την απόφαση της 9/3/2009 του Συνοδικού Δικαστηρίου για την τοποθέτηση στο Αρχείο της υποθέσεως (αθώωση) του πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα, η εκκλησιαστική Δικαιοσύνη εγκαλεί εμμέσως την πολιτική Δικαιοσύνη για κακοδικία, διότι τα ακλόνητα στοιχεία έπεισαν τους οκτώ ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς για την ποινή (7 και 6 χρόνια αντίστοιχα) και απέρριψε την αναίρεση της έγκλεισής του στον Κορυδαλλό πρώην Αττικής.
Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα κατατεθούν μηνύσεις κατά των μελών του Πρωτοβάθμιου για Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου και του Αρχιεπισκόπου, με τις κατηγορίες της παράβασης των άρθρων 239β, 259, 261 και 262 του Ποινικού Κώδικα εάν δεν προχωρήσουν στην καθαίρεση Μπεζενίτη, όπως το άρθρο 160 του νόμου 5383/1932 προβλέπει.
Το διά ταύτα
Μητροπολίτης που υποστηρίζει πολύ τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, έχει ηλικία και γνωρίζει άριστα τα «τερτίπια» της αυλής του, με δεδομένη την προειδοποίηση του πρώην Αττικής τον Φεβρουάριο του 2005: «Θα πάρω πολλούς μαζί μου στον τάφο αν ανοίξω το στόμα μου… Αν μιλήσω θα γίνει σεισμός» («ΠΑΡΟΝ», 15/3/2009, «ΕΘΝΟΣ», 14/3/2009), πάγωσε τη συζήτηση και την ατμόσφαιρα ψιθυρίζοντας κάτω από τα μουστάκια του με σαρδόνιο χαμόγελο: «Μήπως “έχει στο χέρι” ο πρώην Αττικής τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο;».
Οψόμεθα! Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν πράγματι ο Μπεζενίτης «κρατάει» τον Ιερώνυμο…
Dear friends, I was told that you are a greek atheist blog. Talking about orthodox Greeks in USA, read the following article, about the «Holy Orthodox Church in North America». It is a branch of Greek Old Calendarists and there is an unbelivable description of them in the next link.
http://hocna.info/BehindTheFacade.shtml
See also
http://hocna.info/index.shtml
HOCNA.Info
– Holy Orthodox Church of North America (HOCNA) –
A website created by victims of Holy Transfiguration Monastery – Boston
The purpose of this website is to bring innocent people to the awareness that Holy Transfiguration Monastery, and its associates forming the organization known as HOCNA, is a CULT.
The objective of HOCNA is primarily the protection of certain members of Holy Transfiguration Monastery, and certain other clergymen, from answering for their sexual crimes.
BEHIND THE FACADE
An Inside View of Holy Transfiguration Monastery (HTM) By an Eyewitness
My name is former novice Zakaraias, and I was part of HTM’s community from 1997-2002. Below is a name-by-name account describing the inner-workings of HTM:
1. Fr. Panteleimon (John Metropoulos) – Called by HTM, «the Elder.» He has a dwarfed body, imposing head, with a huge protruding belly, all adding up to a freakish look. His countenance is dark and oily. His eyes and manners are shifty.
He was born and raised in Detroit, yet he presents himself as being from Greece. He is most assuredly a person suffering from a mental disorder or at least dysfunctional. As a child he was continuously dressed as a girl and ultimately rejected by his mother because she hoped he would be a girl to take the place of his older sister who had died as a baby. His future life revealed, as with most dysfunctional and homosexual victims, that their malady can be traced back to the childhood. After his mother rejected him and he was brought up by his grandmothers. His father was a 32 degree Mason, and had his son John baptized by his fellow lodge member Archbishop Athenagoras the future Patriarch of Constantinople and father of modern Ecumenism.
Growing up as a teenager in Detroit he was caught stealing and has a police record for petty theft. Going to college he had as his roommate the notorious Father Conon Lossky. This man was a known homosexual and was convicted for child molestation and put in prison. Both persons had at one time a desire to become monks at the Holy Mountain. Only father Panteleimon managed to visit for one year. He has pictures of the blessed Elder Joseph everywhere, claiming to be his disciple. Yet, when you pin him down, (if that’s possible), he admits that he visited his synodia for only 2 months. As for being a monk from the Holy Mountain, he was at St. Panteleimon’s for only 8 months. He is the ideal metaphor for The Holy Orthodox Church of North America (HOCNA) – a fraud.
He is the behind-the-scenes Boss of HOCNA, and all the parish clergy give unspoken assent to his rule. The 3 «bishops» don’t make a move without his sanction. He appointed them to the episcopate and they are still in «obedience» to him, a «presbyter.»
Most Monday mornings to Fridays, he goes to his ocean cottage in Maine called «Holy Apostles Skete.» (Phone # 207-363-2043) He spends a lot of time shopping at antique stores there. He loves to shop. I have always seen him occupied with worldly concerns. His room is cluttered with Church-oriented Greek newspapers. And he has children’s books including, «Little Lord Flauntery.»
Every Friday night is «synaxis.» Fr. Panteleimon holds court with Metropolitan Ephraim sitting next to him, saying absolutely nothing, like a dunce. Panteleimon relentlessly harps about a monk’s «obedience.» He has often said at synaxis that if a monk is «disobedient» he becomes «demonized.» Once he told everybody that if they do not wear a reflecting strip on their jackets while walking at night, they will become «demonized» for being «disobedient.» At another synaxis, Panteleimon passed around a photograph of some kittens. He has this «fetish» for cats. There were 3 cats at HTM. He lets his favorite cat, «Tobias» sleep in the church.
At the years-end synaxis, Panteleimon passes out $1 dollar bills to each of the monks as they leave the room. He collects back the money immediately. He does this because Holy Transfiguration Monastery is not like any other monastery in the Orthodox Church. The monastery is owned by Father Panteleimon and he has to show that all his monks are employees to keep the monastery in his name. Therefore if the monks at any time would ever rebel against the sexual and psychological abuse, they would have nowhere to go, because all the property is in the name of Father Panteleimon. This is why payment is given to the monks in order to show that they are but employees, and do not have the ecclesiastical privileges which rightly belongs to them as monastics of the Orthodox Church.
Every Saturday night is Vigil. The place is a zoo. The phone is constantly ringing. All the monks are sitting in the back room, or taking phone calls, or in their rooms, loitering or snacking in the breakfast room – floating back and forth. Panteleimon floats from his room down to the sanctuary just in time to make the priestly exclamations. (He has a speaker in his room, piping in the services.)
Panteleimon’s line is that HOCNA is the only jurisdiction left that is the true Orthodox Church. Often during Panteleimon’s long, rambling sermons, (that no one seems to listens to), his guttural voice suddenly goes into a high soprano. I always found this unseemly for one who claims to be an Elder. The monks are afraid of Panteleimon and continually seek his approval. He has a manipulative way that instills fear. The source of this fear is his continual emphasis that «disobedience» will result in «demonization» and eternal damnation.
2. Met. Ephraim (George Spanos) remained for 25 years a simple monk in the Russian Orthodox Church Abroad and refused ordination to any rank because he had an impediment. When they started their own church, HOCNA, having relations with a woman was not a very serious impediment anymore. Father Panteleimon divulged Father Ephraim’s confession to one of the novices.
3. Bishop Makarios (Constantine Katra) – He is Albanian and is nothing but Panteleimon’s tool. It was well-known at the monastery that he became a bishop in obedience to Panteleimon’s will. He was a traveling insurance salesman when he became a novice at HTM. Within 3 years Panteleimon made him the bishop of Toronto. So much for St. Paul’s injunction, «lay not hands suddenly on a novice.»
4. Bishop Moses (John Mahoney) – His mind is thoroughly owned by Fr. Panteleimon, as he subjected himself to Panteleimon’s control from first days in the monastery. He is so entirely brainwashed by Panteleimon, that when his twin brother Thomas Mahoney, (former schema-monk Fr. Elias), fled HTM because of being sexually molested by Panteleimon, «Bishop Moses» sided with his brother’s molester, Panteleimon. Paul Mahoney now resides in San Jose, California, where both brothers were born and raised. Moses is another example of the HTM/HOCNA crowd’s allegiance to a man, Panteleimon, rather than to Christ and His laws.
5. Fr. Isaac (John Adondakis) – He is the «Abbot» and 2nd in the Pecking-order. He is looked upon by the novices and parishioners as a saint, all meek and gentle. But behind the scenes, he is a Tyrant with a capital «T.» All of the tonsured monks avoid him like the plague.
Fr. Isaac stresses «obedience» to him as the means of the monk’s salvation. A monk there can be nasty, (Fr. Nicholas (Rodger Clinkingbeard) the cook), and ill-tempered, (Fr. Pachomios (Peter McCarus) the translator), but no matter. As long as they are «obedient» – they’re saved!
What is most pernicious about Isaac is that he seeks to own and control your mind. A novice and monk is not permitted to think for himself but as Isaac said to me over and over, «Let me be your mind, surrender your mind to me.»
Isaac sits on a throne set up in the entrance of the church. All must reverence him as they enter, even before reverencing the Icons. There is no throne for poor Metropolitan Ephraim, for everyone knows that he is just a patsy.
Isaac is overweight by some 40lbs, and the grossness of the flesh is telling on him. Dr. Carnovos once admitted to me saying, «Fr. Isaac doesn’t look good.»
Isaac is violent. He did hit me hard on the face twice. (See Testimony of Zakaraias)
Isaac is a thief. He seized $30,000 from me.
Isaac is a liar. He lied in Civil Court.
Isaac is treacherous. He divulged my Confessions in Civil Court.
6. Fr. Haralampos – A Hieromonk. He is a huge, tubby man. He does almost nothing at HTM. His «obedience» is to drive around in the mornings doing errands. I often was subjected to riding with him. He stops at libraries everywhere and checks out stacks of Science-fiction books. He lays in bed most of the time reading, «Light-years from Planet Zeno,» and «The Economist.»
7. Fr. Basil – A Hieromonk. He is Panteleimon’s «ascetic» direct from the Holy Mountain. All this man does is sit at his computer all day and night, writing a monthly newsletter in Greek propagandizing HOCNA as the true Church. Who knows if anyone in Greece or America reads it.
8. Fr. Barsanuphius (Malcom Graham) – A deacon. Heavy with a massive protruding belly. He was apprehended by the Police for vehicular homicide with Deacon Barnabas (who left the monastery) when they were out on an «obedience.» They killed a man when lumber flew from their pickup truck and beheaded a man that was driving behind them with his family.
Barsanuphius left his wife against her consent to join HTM. Though she is in HOCNA and lives 20 minutes away, they are forbidden to see one another.
9. Fr. John the Mechanic – Overweight. (It is a disgrace for a monk to be fat, according to monastic tradition). He is his own man, coming and going as he pleases. Comes in the middle of services or not at all. He fixes cars and motorcycles for the public in the HTM garage and he has his own checking account and bodybuilding equipment which doesn’t seem to do him any good.
10. Fr. Luke (Klisouris) – A deacon. Overweight. He is an Amway Distributor possesing a most fervent zeal for the Amway Faith. Against Fr. Isaac’s will, he taps maple trees every winter. I once went into his sugar shack to taste the syrup – but I was intercepted by Fr. Philaret. Philaret told me to get a «blessing» first, as Fr. Luke only had a «half-blessing» from Isaac to make maple syrup. This is typical of the half witted condition at holy Transfiguration monastery.
11. Fr. Philaret (Snodgren) – Overweight. His parents left HOCNA in 1992 after reading the testimonies of the victims. Fr. Philaret however stayed and has a «full blessing» from Isaac to read the Wall Street Journal and salesman’s books such as «How can You Fly with Eagles When You Are Croaking with Turkeys.» Fr. Philaret is very unhappy at HTM but he fears he will be eternally damned if he leaves the HTM/HOCNA Cult.
12. Fr. Arsenios (Richard Stockton) is enormously wealthy and overweight. He had left HTM in the late 60’s because he just couldn’t be «obedient.» He returned in 2001 eager for «obedience.» The first thing Fr. Arsenios did in his refound «obedience» was to buy a $2,000,000 sprawling 12 room home in Cape Neddick Maine on the Ocean, next to Panteleimon. He named it «The Cell Of the Annunciation.» (ph.# 207 351 1039)
13. Fr. Adrian – (Ouellette) A priest-monk. He came to HOCNA in 1998 from ROCOR. Though boasted by HOCNA as a conquest, Fr. Adrian is known to have lived a homosexual life-style while in ROCOR, as a monk and clergymen. When exposed, he left the clergy of ROCOR, shaved his beard and hair to work in a high-class jewelry store in N.Y. Met. Philaret found him there and encouraged him to return as a simple monk. After Metropolitan’s repose, he left ROCOR and fits right in with HOCNA who harbors homosexual and immoral priests.
Fr. Adrian is afflicted with severe heart palpitations, diagnosed by the Medical Profession to be caused from psychological and spiritual dysfunctions. He also bought a $1,000,000+ home there next to Panteleimon by the ocean in Cape Neddick, Maine called Holy Ascension Skete. The Town of York, Maine embarked on an expensive effort to tax his property. He lives with a young Fr. Menas (Anthony J. Vlatas Esq.) who pays Fr. Adrian’s bills working as a Lawyer for a major Law firm. Fr. Adrian keeps a dog at his monastery that goes in and out of the chapel. He often brings his dog to stay overnight inside HTM. Fr. Adrian is the nastiest of men.
14. The Rest of Them – The monks at HTM are among the nasty and self-serving of humankind. To a man, they are continually sick and there is a never ending flow back and forth every day to Doctors, Chiropractors, Chinese herbal quacks, Aids Doctors, Acupuncturists, Diet Doctors, ad. infinitum, throughout New England and Cape Neddick. Panteleimon has his own Blue Cross/Blue Shield Card. Here are just a few with their sicknesses:
15. Fr. Boniface (Dietrich Willibrandt) – He is infected with Aids. All are aware of it. He is the Assistant Cook (showers and baths are forbidden at HTM, as well as shaving and trimming of hair and beards).
16. Fr. Pachomios (Peter McCarus) – Pachomios has chronic infections of the throat. He had a special room built for himself on the roof because he couldn’t stand living near his brothers. He is the most nastiest of men, second only to Fr. Adrian.
17. Fr. Anthony – A senior monk of 30 years is continually in bed with chronic Migraines and takes Zoloft for chronic depression.
18. Novice Paul – An Alcoholic, he leaves the property consistently on drinking binges.
19. Fr. David – A senior monk of 30 years, a really good guy in delusion, is afflicted with chronic depression and takes anti-depressant medication.
20. Father Seraphim – Overweight with a boyish face and an effeminant manner. He was asked to leave ROCOR’s Holy Trinity Monastery, Jordanville, NY in the late 70’s for his Homosexual activities. He found a fitting refuge in Panteleimon and HTM. Most likely, he had homosexual affairs with Pantelimon, in which he gladly consented.
21. Novice Andoni – An older Greek man. He committed vehicular Homicide in Worcester MA prior to joining HTM in the late 90’s. Thus his license was forever revoked. He then abandoned his wife against her will and came to live at HTM. She pursued him legally for 2 years, thus he could not officially be made a novice. A legal arrangement was finally arrived at and he achieved his much desired novice status. In the final analysis, his wife was against him leaving her.
In Summation – There is a pronounced absence of zeal for monasticism at HTM. I witnessed 3 tonsured monks fleeing HTM – Fr. Tikhon, Fr. Onuphrios, and Fr. Ieronymos. The monks love to sit around snacking and talking about old television programs they used to watch. They are always telling each other worldly jokes. They never go to confession. The deformed monasticism and sicknesses at HTM are indicative of HTM being schismatics – cut off from the Head and Body of the Church.
Mπραβο για το πολυ ωραια εργασια σας.Μεστος λογος,ορθολογικος,τεκμηριωμενος με αναφορες,χωρις να κουραζει.Σας ευχαριστω που μου δοσατε την ευκαιρια να «ξεστραβωθω» και εγω λιγο(ελπιζω και αλλοι).Το μονο που εχω να προσθεσω,ειναι:»μελετατε,μελετατε,μελετατε» η κατα το ελληνικοτερο μαθε παιδι μου γραμματα για να γινεις ανθρωπος και οχι «ρεσ»(πραγμα στα λατινικα).
Tι ξέρετε εσείς από τις επιστολές του Παύλου; Αυτός ήταν Απόστολος της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Τι θέλατε να κάνει να ξεσηκώσει Επανάστασιν; Εσείς δεν κάνετε τους ειρηνιστάς και τους ειρηνοποιούς; Ο Απόστολος διδάσκει υπομονή και πίστη στη Δικαιοσύνη του θεού. Αν δεν ΄ταν ο Χριστός θα ήσασταν σκλάβοι του Ιμπραήμ. Μόνο η Εκκλησία ελευθερώνει από τη χειρότερη δουλεία, την Αμαρτία.
Τενεκέδες ξεγάνωτοι, μιλάτε χωρίς να ξέρετε. Μελετείστε την ανάλυση που σας επισυνάπτω αν και ούτε τώτα θα καταλάβετε.
Διεύθυνση άρθρου
http://www.i-m-attikis.gr/html/gr/synaxaristis/texts/february15.htm
Η πιο μικρή επιστολή του αποστόλου Παύλου στην Καινή Διαθήκη είναι επιστολή προς Φιλήμονα. Αφορμή για να γραφή η επιστολή είναι ο δούλος του Ονήσιμος, του οποίου η Εκκλησία σήμερα τιμά την μνήμη. Όταν διαβάζουμε την προς Φιλήμονα επιστολή, βλέπομε ποια ήσαν τα σισθήματα του Αποστόλου των εθνών για τους δούλους, εκείνου που σε άλλη επιστολή του γράφει «ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος». Η Εκκλησία το μέγα ζήτημα της δουλείας δεν θέλησε να το λύση με κοινωνική επανάσταση, κηρύττοντας ανυπακοή των δούλων προς τους κυρίους. Ζήτησε να αναγεννήση τους ανθρώπους, και τους κυρίους και τους δούλους, για να νοιώσουν όλοι πως είναι παιδιά του Θεού και αδελφοί του Ιησού Χριστού. «Αδελφόν αγαπητόν» ονομάζε ο απόστολος Παύλος τον Ονήσιμο και σ’ αυτόν και στον Φιλήμονα κι ανεβάζει χωρίς επανάσταση τον δούλο στην θέση του ελευθέρου.
Είστε θεολόγος κύριε; Με ποιό δικαίωμα μιλάτε; Γνωρίζετε την Ορθόδοξον Θεολογία; Μην πιάνετε τον Απόστολο των Εθνών στο στόμα σας. Γιατί ασχολείσθε με πράγματα που δεν σας αφορούν.
Γράψτε για τον Μαρξισμό και τον Κομμουνισμό που είναι η δική σας πίστη. Όπως δεν ασχολούνται οι πατέρες με εσάς τους ορθολογιστάδες, μην ασχολείστε και εσείς. Πολεμάτε τον Θεόν και σας προειδοποιώ. Φοβερόν τό εμπεσείν είς χείρας Θεού τού ζώντος.
Σας διαβιβάζω ένα χρήσιμο κείμενο για να αντιληφθήτε το Μέγεθος της Πλάνης σας.
Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καθαρός από τα πάθη ή τουλάχιστο δεν αγωνίζεται να καθαρθή από αυτά, είναι αδύνατο να είναι ελεύθερος και να χαίρεται αληθινά την ζωή του, επειδή, σύν τοις άλλοις, υπάρχει περίπτωση να υποστή παντός είδους εκβιασμούς. Καί, ασφαλώς, δεν είναι δυνατόν να ενεργή κανείς ελεύθερα, όταν τελή κάτω από πίεση και βρίσκεται μέσα σε κλίμα εκβιασμού και εκφοβισμού. Γίνεται τότε, δυστυχώς, υποχείριο όλων εκείνων, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τα πάθη και τα λάθη του τον “έχουν στο χέρι”, κατά το κοινώς λεγόμενο, και τον εκβιάζουν. Και εξωτερικά μπορεί να φαίνεται ελεύθερος και άνετος, στην πραγματικότητα όμως είναι δέσμιος και δούλος.
Επειδή στις μέρες μας λέγονται και γράφονται πολλά, πρέπει να τονισθή ότι η Εκκλησία, δεν είναι ένα σωματείο “καθαρών” ανθρώπων, αλλά είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. Κεφαλή της είναι ο Ίδιος ο Χριστός και μέλη της όλοι εκείνοι, Κληρικοί και λαϊκοί, που δέχθηκαν το βάπτισμα και αγωνίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να ζουν σύμφωνα με θέλημα του Θεού. Επίσης, ότι η Εκκλησία, όπως τονίζει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιερόθεος, είναι πνευματικό θεραπευτήριο και επομένως, είναι φυσικό να έχη και άρρωστα μέλη, τα οποία προσπαθεί να θεραπεύση, χωρίς όμως ποτέ να παραβιάζη την ελευθερία τους. Άλλωστε, για τις αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη του φέρει ο καθένας προσωπικά την ευθύνη και είναι υπόλογος ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Το σύνολον του άρθρου υπάρχει στοhttp://www.gonia.gr/gonia.php?article=204
Ροιδη και Λασκαράτο το άρθρο σας είναι γεμάτο ψέμματα ανακρίβειες και συκοφαντίες. Κυτάξτε τα χάλια των παγανιστών εθνικών που υποστηρίζετε δεν είστε άξιοι να κρίνετε τον Χριστιανισμό που ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας.
Πραγματικά δούλος είναι ο αμαρτωλός. Πολλοί δούλοι κατά σάρκαν είναι ελεύθεροι ενώ ελεύθεροι πολίτες είναι δούλοι στο πνεύμα και στα σαρκικά πάθη.
Δεν βαρεθήκατε να γράφετε αισχρά ψεύδη; Κανείς δεν σας πιστεύει και οι αναγνώστες σας σας πήραν χαμπάρι. Κανείς δεν σας διαβάζει πιά. Μόνοι σας τα γράφετε μόνοι σας τα διαβάζετε. Αν τολμάτε βάλτε τον κόμβο για τη δουλεία στην αρχαία Ελλάδα
http://www.apologitis.com/gr/ancient/douleia.htm
Δούλοι υπήρχαν μόνο στη Σοβιετική Ρωσία με τα στρατόπεδα. Οι δούλοι στο Βυζάντιο καλοπερνάγανε, δεν βλέπετε όμως τα γκούλαγκ του κομμουνισμού. Στα μοναστήρια καλλιεργούσανε τα χωράφια και ζούσαν ήσυχα με τις οικογένειές τους κοντά στους σοφούς Γέροντες που μάθαιναν τα παιδιά τους γράμματα.
Η Ορθοδοξία θριάμβευσε στη Ρωσία και ο κομμουνισμός που υποδούλωσε τον άνθρωπο στην αθεϊα και στη σαρκική αποκτήνωση, νικήθηκε για πάντα
Ξέρω πως δεν θα δημοσιεύσετε την απάντησή μου γιατί δεν σας συμφέρει. Να η Νίκη της Ορθοδοξίας.
Ο ΠΟΥΤΙΝ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ
15 – 06 – 2007
Σε μια τελετή που έλαβε χώρα στο Κρεμλίνο στις 12 Ιουνίου, την εθνική γιορτή που σηματοδοτεί την αναγέννηση της Ρωσίας από τις στάχτες της Σοβιετικής Ενώσεως, ο πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν βράβευσε ανθρώπους που προώθησαν τις πνευματικές αξίες και την στρατιωτική ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης.
Όπως είπε και ο ίδιος στον λόγο του «Δίνουμε όλο και πιο πολύ προσοχή στην αναβίωση της επιστήμης και της κουλτούρας, την κυριαρχία των ηθικών αξιών και της πνευματικότητας στην κοινωνία». Ενώ θεωρεί τις κοινές ηθικές αξίες ως το κλειδί της ενότητας στην πολυπολιτισμική Ρωσία.
Ο πιο διάσημος από τους βραβευθέντες υπήρξε ο Νομπελίστας και πρώην αντισοβιετικός αντιφρονούντας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, ο άνθρωπος που πολλοί αποκαλού εθνική συνείδηση της Ρωσίας.
Ο Σολζενίτσιν έγινε διάσημος χάρις σε αυτοβιογραφικά βιβλία όπως το «Μια Ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και το τρίτομο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», όπου έκανε γνωστά πρώτα στην Σοβιετική Ένωση της μετασταλινικής περιόδου και μετά στην διεθνή κοινότητα, τα κομμουνιστικά στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας Γκουλάγκ.
Ήταν το τελευταίο βιβλίο που του κόστισε την υποχρεωτική αυτοεξορία στο Παρίσι, την Βιέννη και τις Ηνωμένες Πολιτείες από όπου επέστρεψε το 1994.
Ο Σολζενίτσιν υπήρξε πάντα ένας Ρώσος Εθνικιστής που πίστευε στην Ρωσική Ορθοδοξία και κήρυττε μια επιστροφή στον Ρωσικό κοινοτισμό ως απάντηση τόσο στον κομμουνισμό όσο και την πλουτοκρατική δημοκρατία.
Aγαπητοί αδελφοί Stoppagan και Ελεύθερος εν Χριστώ, λύστε μου μια απορία σας παρακαλώ.Γιατί σχεδόν όλοι οι χριστιανοί, όταν επισκέπτεστε το ιστολόγιο του Ροίδη ή και άλλα, που γράφουν πράγματα ενάντια στην θρησκεία σας, ακολουθείτε την ίδια πάντα τακτική;Δηλαδή πρώτα χαρακτηρισμοί ανεπίτρεπτοι, επιθετικότητα, ύβρεις, απειλές και μετά προσπάθεια-χρησιμοποιώντας μελιστάλακτο ύφος- να φέρετε πίσω στον ίσιο δρόμο, τους κατά την γνώμη σας παραβάτες.Σας υπενθυμίζω, ότι διανύετε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που σύμφωνα με τις γραφές προβλέπει νηστεία, προσευχή και εγκράτεια από τα ανθρώπινα πάθη, τμήμα των οποίων αποτελούν οι ύβρεις και οι απειλές.Εάν είστε στοιχειωδώς τίμιοι με τους εαυτούς σας, θα πρέπει να παραδεχτείτε ότι σ’ αυτήν εδώ την περίπτωση σφάλλατε και παραβιάσατε τις ίδιες της αρχές της θρησκείας σας.Αναμένω την απάντησή σας.
Κύριε Ροϊδη, αγαπητοί φίλοι,
επιτρέψτε μου να αναφερθώ στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, μια γυναίκα που δεν υπάκουσε στις εντολές του Απόστολου Παύλου και δεν αγάπησε από τα βάθη της καρδιάς της τα αφεντικά της (τον κ.Νικήτα Οικονομάκη της Οικομέτ, της ομοσπονδίας ερασιτεχνικού καράτε και του ΠΑΣΟΚ),
http://www.antinews.gr/?p=5090
ούτε υποτάχθηκε στις παρανομίες τους.
Σήμερα η Διεθνής Αμνηστία έβγαλε ανακοίνωση με την οποία επικρίνει την Αστυνομία, που προσπάθησε να αποπροσανατολίσει τις έρευνες.
http://www.amnesty.org.gr/kouneva.htm
«…..Σε διάφορες περιπτώσεις, η Κωνσταντίνα Κούνεβα επέκρινε τις πρακτικές που σύμφωνα με πληροφορίες χρησιμοποιούνται από τους εργοδότες για να εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους, συμπεριλαμβανομένων των καθυστερήσεων στην πληρωμή των μισθών και την έλλειψη πληρωμής της κοινωνικής ασφάλειας των εργαζομένων, πολλές από τις οποίες είναι μετανάστριες. Μετά την ανάληψη της θέσης ως Γενικής Γραμματέως, άρχισε να λαμβάνει ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα. Το συνδικάτο έχει αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι που παλεύουν για τα δικαιώματά τους απειλούνται και μετατίθενται εκ νέου σε εργασίες υπό ακόμα πιο δυσμενείς όρους.
Η επίσημη έρευνα της αστυνομίας για εγκληματική ενέργεια είναι εν εξελίξει, αν και τα αρχικά συμπεράσματα της έρευνας δείχνουν ότι δεν είναι ούτε λεπτομερής ούτε αντικειμενική. Η Διεθνής Αμνηστία ανησυχεί για το γεγονός ότι η αρχική φάση της έρευνας εστίασε στις άσχετες λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής της Κωνσταντίνας και απέτυχε να λάβει υπόψη τις δραστηριότητές της ως συνδικαλίστριας, ως πιθανό κίνητρο για την επίθεση.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίσει ότι θα πραγματοποιηθεί μια λεπτομερής και αμερόληπτη έρευνα σχετικά με την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Υπογράψτε την αίτηση απαιτώντας την κατάλληλη έρευνα σχετικά με την επίθεση στην συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα
Καλέστε τον Έλληνα Υπουργό Εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλο:
………………………………………………………………………
Αυτή η έκκληση θα παραδοθεί στον Έλληνα Υπουργό Εσωτερικών την 1η Μαΐου 2009, Ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Νομίζω πως καλό θα ήταν να μπούμε στο σαιτ της Αμνηστίας όσο περισσότεροι μπορούμε και να υπογράψουμε, καθώς και να διαδώσουμε την έκκληση όσο μπορούμε.
@ Eλεύθερος εν Χριστώ και λοιπό συγγενολόι
Πρέπει κανείς να είναι θεολόγος για να έχει γνώμη; Γιατί όλες οι θρησκείες θέλουν το χρυσοποίκιλτο και χρυσοπληρωμένο ιερατείο για να μας καθοδηγήσουν; Αν ο Θεός ήθελε να τον καταλάβουν, δεν θα έπρεπε να έδινε απλές και κατανοητές εντολές και όχι ήξεις αφήξεις που απαιτούν σπουδαρχίδηδες θεολόγους να τα εξηγήσουν και συγχρόνως να διαφωνήσουν με άλλους θεολόγους που τα εξηγούν διαφορετικά;
Και στο κάτω κάτω κανείς δεν έσωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι υπεύθυνος μόνο για τις δικές του πράξεις και όχι για τα φίδια και τα μήλα και τις Εύες και το κακό συναπάντημα…
Απλώς διαχρονικά η εκκλησία, η κάθε εκκλησία, έναν σκοπό είχε και έχει: πως να βάλει το χέρι στη τσέπη των κορόιδων! Και πάντα σε συνεργασία με τους ισχυρούς: ο τίτλος Δεσπότης τα λέει όλα!
Παράθεμα: Η Διεθνής Αμνηστία για την Κούνεβα « @ithaca
«Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι δεν είναι δυνατή η επιβίωση των πλουσίων χωρίς τις υπηρεσίες των πτωχών ενώ η επιβίωση των πτωχών, γεωργών, αγροτών είναι εφικτή. Στο πλαίσιο της σκέψεως του αγίου Ιεράρχου ανήκει και η υποθετική κατασκευή δύο πόλεων, όπου στη μία ζουν μόνο πλούσιοι και στην άλλη μόνο πτωχοί. Ετσι η πόλη των πτωχών, γεωργών, αγροτών, μπορεί να επιβιώσει, ενώ η πόλη των πλουσίων, αν στερηθεί τις υπηρεσίες των πτωχών θα καταστραφεί. Παράλληλα η άνιση κατανομή του πλούτου και ο διαχωρισμός στις τάξεις πλουσίων και φτωχών είναι δοσμένη από το Θεό για να δοθεί η ευκαιρία στους μεν πρώτους να εκδηλώσουν τη φιλανθρωπία και τη χρηστότητά τους, στους δε πτωχούς να επιδιώξουν την καρτερία και την υπομονή, όπως παρατηρεί σχετικά ο Μέγας Βασίλειος. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα των αλληλεξαρτήσεων μεταξύ των δύο τάξεων οι Πατέρες βλέπουν τους πλουσίους ως οικονόμους και διαχειριστές της περιουσίας, που τους έχει αναθέσει ο Θεός. Απόλυτος κύριος της γης είναι μόνο ο δημιουργός του, ο Θεός, η κυριότητα του ανθρώπου είναι κατ’ ανάθεση. Ο κάτοχος οποιασδήποτε περιουσίας την έχει λάβει απ’ το Θεό, για να τη διαχειρίζεται για τη φροντίδα των προσωπικών του αναγκών χωρίς να παραβλάπτεται η επιβίωσή του, τα υπόλοιπα δε αγαθά, όσα δηλαδή ξεπερνούν τα όρια της αυτάρκειας, να τα διαθέτει υπέρ των ενδεών.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέλοντας να τονίσει ότι οι πλούσιοι επιτελούν κοινωνικό λειτούργημα, αναφέρει ότι όσα έχει κάποιος υπό την κατοχή του, είναι όλα δοσμένα απ’ το Θεό, ενώ χαρακτηρίζει τις φράσεις «εμόν» και «σόν» ως λέξεις μικρής σημασίας. Αλλού σημειώνει χαρακτηριστικά «εάν τις δώση σοι παρακαταθήκην, μη δύναμαί σε καλέσαι πλούσιον; Ουχί. Διατί; Αλλότρια γαρ κέκτησαι. Τούτο γαρ παρακαταθήκη εστίν». Η κτήση πλούτου πέρα απ’ τα όρια της αυτάρκειας είναι ηθικά αθέμιτη.»
Αυτό το αποσπασμα-διαμάντι υπάρχει στη σελίδα http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=931
που έχεις ως λινκ Λασκαράτε. Μα πώς σου ξέφυγε; Το διαβάζει κανείς και δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ξεδιαντροπιάς.
Ειδικά αυτό
«Παράλληλα η άνιση κατανομή του πλούτου και ο διαχωρισμός στις τάξεις πλουσίων και φτωχών είναι δοσμένη από το Θεό για να δοθεί η ευκαιρία στους μεν πρώτους να εκδηλώσουν τη φιλανθρωπία και τη χρηστότητά τους, στους δε πτωχούς να επιδιώξουν την καρτερία και την υπομονή, όπως παρατηρεί σχετικά ο Μέγας Βασίλειος.»
κα αυτό
«Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέλοντας να τονίσει ότι οι πλούσιοι επιτελούν κοινωνικό λειτούργημα, αναφέρει ότι όσα έχει κάποιος υπό την κατοχή του, είναι όλα δοσμένα απ’ το Θεό, ενώ χαρακτηρίζει τις φράσεις «εμόν» και «σόν» ως λέξεις μικρής σημασίας.»
Παράθεμα: Χριστιανισμός, πλούτος και δουλεία « Παρης Μπρουζος
Συνεχιστε, κκ Ροϊδη και Λασκαρατο τις «αδιστακτες» επιθεσεις σας στον σκοταδισμο και την υποκρισια! Και κυριως, ΑΦΗΝΕΤΕ τους θρησκοληπτους και τους λοβοτομημενους να …κουτσουλανε σχολια, η προζα τους ειναι η τελειοτερη και πληρεστερη δικαιωση των γραφομενων σας!
ΟΣΟ ΘΕΛΟΥΜΕ, κυριοι, θα πιανουμε στο στομα μας τους «αποστολους των εθνων» σας, τους «μεσσιες» σας, τους «σωτηρες» σας και τους λοιπους ηρωες των εσχατολογικων φληναφηματων σας! Οχι απο κακοβουλη βλασμημια, αλλα για απλη αυτοπροστασια απο τη αμετανοητη και ακρωτηριαστικη μισαλλοδοξια ΣΑΣ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΟΥΜΕ, χωνεψτε το! Εσεις με τι δικαιωμα και καταρτιση νομολογειτε, ιατρολογειτε, ψυχολογειτε κλπ κλπ κλπ (μη μποροντας πλεον, και ευτυχως, να καψετε, να λιθοβολησετε και να αφορισετε);
Πατριάρχης προς Σουλτάνον:
«Κράτα μου τους αγράμματους, να σου τους κρατώ σκλάβους»….
Αγαπητέ κύριε Λασκαράτε,
κατ’ αρχάς να διακηρύξω (δημοσίως) ότι χαίρομαι εξαιρετικά τό προνόμιο που ο κύριος Ροΐδης μού παρέχει να επικοινωνήσω τώρα και μαζί σας (τόν ευγνωμονώ δι’ αυτό), και
κατά δεύτερον να απορήσω πώς εσείς, με τόσο (δίκαιο) μένος κατά τού εν ελλάδι μισογυνισμού κάνατε τό λαθάκι να ταυτίσετε (έστω και χαριεντιζόμενος) οποιαδήποτε αρχαία «μητέρα-θεά» με μια χριστιανή «(παν)αγία» αφιερωμένη τόσο πεισματικά η καημένη στο ιδανικό τής παρθενίας (της) ώστε να φτάσει να μείνει πιστή σ’ αυτό και εν μέσω τοκετού. Ως γνωστόν οι αρχαίες εκείνες γυναικείες θεότητες (που συνήθως τίς ακολουθούσαν και διάφοροι ερωτιδείς χορεύοντας) τελείως άλλα πράγματα (περί τού έρωτος) πρέσβευαν… Τέλος πάντων, πιστεύω ότι ήταν lapsus τής στιγμής, καθώς είχατε άλλα σημαντικότερα (και εκνευριστικότερα) να στηλιτεύσετε. Τό αναφέρω απλώς διότι εμένα, ως γυναίκα, μέ ενδιαφέρει.
Επίσης ως γυναίκα θα μέ ενδιέφερε να συμπληρώσω στον κατάλογό σας, τών αρχαίων φιλοσόφων που αντιτάχθηκαν με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας, στη δουλεία, και τό όνομα τού καημένου τού Επίκουρου, που τόν πηδήξατε τόσο άδικα, και ο οποίος ήταν (αν δεν κάνω λάθος) και ο μόνος ο οποίος ε μ π ρ ά κ τ ω ς απέδειξε ότι ήταν κατά τής δουλείας (τόσο τών αντρών όσο και τών – δούλων ή «ελεύθερων» – γυναικών) και τό απέδειξε με τόν μόνο τρόπο που ως φιλόσοφος είχε – με τό να τίς δέχεται χωρίς διακρίσεις στην σχολή του – τόν Κήπο του. (Θυμόμαστε εξάλλου ένα γράμμα του που έχει σωθεί, προς φιλοσόφισσα (συχωρέστε αν μπορείτε τόν νεολογισμό, εγώ απλώς προσβλέπω (αισιόδοξα) σε κάποιον – μακρινό – ελληνικό καιρό κατά τόν οποίο – πλέον – δεν θα είναι) και μαθήτριά του: «…παιάν άναξ φίλον Λεοντάριον (σπάσαμε στα γέλια και στα παλαμάκια όταν διαβάσαμε τό γραμματάκι σου)…» (μετάφραση, από μνήμης δυστυχώς, Θεοδωρίδη). Όσο για τό αν ήταν πράγματι εχθρός τής δουλείας ο, κατά τ’ άλλα ευθαρσότατα αριστοκρατικότερος μάλλον όλων, Πυθαγόρας εμένα προσωπικά θα μέ εξέπληττε κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς δεν έχω πρόχειρα επιχειρήματα αυτή τή στιγμή να σάς αντιτάξω. Στο κάτω- κάτω τά ξαναλέμε.
Και πάλι να διακηρύξω (δημοσίως και πάλι) ότι χάρηκα διά τήν (ηλεκτρονικήν έστω) γνωριμίαν, και να προσθέσω ότι, αν μοιάζετε με τόν κύριον Ροΐδην έστω και λόγω απλής φιλίας και συναναστροφής, μάλλον κι εσείς δεν θα μού απαντήσετε. Δεν πειράζει – εγώ θα σάς διαβάζω – αμφοτέρους. Έρρωσθε και άφθαρτοι περιπετείτε
«Οι κύριοι το δίκαιον και την ισότητα τοις δούλοις παρέχεσθε, ειδότες ότι και υμείς έχετε Κύριον εν ουρανοίς» (Παύλος Κολοσ. 4,1)
Συνεχίστε κκ Ροΐδη και Λασκαράτο το πετσόκομμα των παραγράφων και των εδαφίων που σας ενοχλούν. Και κυρίως ΑΦΗΝΕΤΕ τους θρησκόληπτους και τους λοβοτομημένους, να κουτσουλάνε τα εδάφια που ακολουθούν το πετσοκομμένο κείμενο.
Η πρόζα τους άλλωστε, είναι η τελειότερη και πληρέστερη δικαίωση των γραφομένων σας!
Αυτή που είναι εντυπωσιακή είναι η πληθώρα των επιχειρημάτων που προσκομίζουν οι θεούσοι ,με την οποία αντικρούνται τα όσα αναγράφονται με παραπομπές στο κείμενο!!
αγαπητή χαρη,
πότε συνέβη και δεν σας απάντησα; δεν σας θυμάμαι καθόλου, αν μου υποδεικνύατε κάποιο λινκ…
σε πολλούς είναι αλήθεια ξεχνώ να απαντήσω, το ομολογώ. Δείτε όμως πόσα κείμενα έχουν γραφτεί και σε πόσο χρονικό διάστημα και θα καταλάβετε, πόσος χρόνος μένει. Δεν δικαιολογούμαι…
Για τον Επίκουρο, έχετε δίκιο.
Diagrammenos,
ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορείτε εσείς οι ‘πιστοί» (;), να υπερασπιστείτε με κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια την πίστη σας.
Στα σοβαρά λοιπόν με κατηγορείς πως παρέλειψα το:
@«Οι κύριοι το δίκαιον και την ισότητα τοις δούλοις παρέχεσθε, ειδότες ότι και υμείς έχετε Κύριον εν ουρανοίς»@.
Μάλλον εγώ πρέπει να με κατηγορήσω πως αμέλησα να βάλω το απόσπασμα αυτό που δείχνει την υποκρισία και την παλιανθρωπιά του Παύλου. Ώστε να υπάρχουν δούλοι, άνθρωποι που δεν είναι ελεύθεροι να κουμαντάρουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, αλλά τα αφεντικά τους να τους απονέμουν το δίκαιο και την ισότητα. Επαφίεται λοιπόν ο Απόστολος στην καλή διάθεση του κάθε δουλοκτήτη, ο οποίος θα ερμηνεύει κατά το δοκούν τις αοριστίες του Απόστολου.
Έλα λοιπόν να σε προσλάβω δούλο Diagrammenos, κι εγώ θα σου φέρομαι καλά, θα σου δώσω χώρο να μένεις στο υπόγειο, δεν θα σε μαστιγώνω, θα σε χαρτζηλικώνω και θα αφήσω αυστηρή εντολή στα παιδιά μου να φέρονται δίκαια στα δικά σου.
Με πιάνει πανικός Diagrammenos, όταν δεν μπορείτε όλοι εσείς-και δεν αναφέρομαι στα ολότελα φαιδρά πρόσωπα που προηγήθηκαν και υποτίθεται πως απάντησαν εδώ-να καταλάβετε το στοιχειώδες πως το θέμα είναι ο κτηνώδης θεσμός της δουλείας τον οποίο η Εκκλησία όφειλε να πολεμήσει κατά μέτωπο, και όχι οι μεμονωμένες συμπεριφορές των ιδιοκτητών ανθρώπων.
Με πιάνει πανικός που σε 6 σελίδες Α4 βρήκες να αντιπαρατάξεις ένα υποκριτικό εδάφιο, λες και δεν έγραψα για τα «ήξεις αφήξεις» των υποκριτών καλοπερασάκηδων Πατέρων, που έχοντας εξασφαλίσει την ελευθερία τους, έκαναν μνηνόσυνα με ξένα κόλλυβα, θέλοντας και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο.
Με πιάνει πανικός και για την άγνοια των Ορθόδοξων πάνω στα εκκλησιαστικά κείμενα, που ποτέ τους δεν διαβάζουν. Να σου πω εγώ και άλλο ένα υποκριτικό απόσπασμα του Απόστολου της Αγάπης Παύλου που παρέλειψα και παρέλειψες:
«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού …».
Όλοι ίσοι είμαστε κάντε υπομονή οι δούλοι, θα παρηγορηθούν στην μετά θάνατο ζωή, μόνο που όπως έλεγε ο Ροϊδης, οι αρχιερείς προτιμούν το σημερινό αυγό από την αυριανή κότα.
Αγαπητή Χάρη,
η αναφορά μου στην υπερφυσική παρθένα της Ναζαρέτ και ο χαρακτηρισμός της ως Μητέρας θεάς, δεν σημαίνει κάποια σύγκριση με τις θεές των αρχαίων θρησκειών, που οι περισσότερες γλεντάγανε τη ζωή τους. (Μην ξεχνάς όμως την παρθένα Άρτεμη, νομίζω και πως η Αθηνά ήταν επίσης παρθένα). Θέλω απλά να υπενθυμίσω πως και η Ορθοδοξία έχει τη δικιά της πολυθεϊα μέσω των διάφορων Αγίων που πήραν τη θέση των αρχαίων θεοτήτων.
Η αναφορά μου στους λίγους φιλόσοφους που είχαν ταχθεί κατά της δουλείας ήταν παρεμπίπτουσα και γι’αυτό ομολογώ βιαστική, ενδεικτική και πρόχειρη.
Απορώ κι εγώ με τη σειρά μου, γιατί πίστευες πως δεν θα σου απαντούσα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το λες. Σε κάθε περίπτωση το σχόλιό σου ήταν χρήσιμο.
Εμπεριστατωμένο, τεκμηριωμένο και απόλυτα κατατοπιστικό το πόνημά σας! Γιαυτό, άλλωστε, δεχθήκατε τόση λάσπη από τους θεοφοβούμενους «Γκεμπελίσκους».
Εγώ, πάντως, σας ευχαριστώ θερμά, γιατί φωτίσατε μια ακόμη πτυχή της θεοκρατίας!
Παράθεμα: Trivoli’s Weblog
κύριοι Λασκαράτο και Ροίδη
Γραφετε «…είναι ο κτηνώδης θεσμός της δουλείας τον οποίο η Εκκλησία όφειλε να πολεμήσει κατά μέτωπο,……»
Γνωρίζετε πολλές εξουσίες οι οποίες να υποδαύλισαν επαναστάσεις; Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και μία. Γιατί έκπλήτεστε λοιπόν που η εκκλησία, μια εξουσία, προσπάθησε με κάθε τρόπο να διατηρήσει το status; Νομίζω οτι αυτή είναι η φυσική θέση κάθε εξουσίας.
Διαβάζω με ενδιαφέρον τα post σας και παρατηρώ οτι επισημαίνετε τις αντιφάσεις και παρεκτροπές της εκκλησίας από τον λόγο της εν τούτοις αποφεύγετε να τις συνδέσετε ή/και να τις αιτιολογήσετε με όρους κοινωνικής ανάλυσης. Μήπως θα έπρεπε να κάνετε τουλάχιστον κάποιες νύξεις;
Αlchimisti,
δεν αγνοούμε πως η Εκκλησία ιστορικά αλλά και από τη φύση της στηρίζει την Εξουσία. Όταν λέω όφειλε, εννοώ με βάση τις υποτιθέμενες ευαγγελικές αρχές της δικαιοσύνης και με βάση τις φαντασιώσεις της πλειοψηφίας του κόσμου που θεωρεί την Εκκλησία φιλολαϊκό θεσμό που απλά έχει εξωκείλει κλπ. Δεν έχω αυταπάτες πως πέρα από την κατ’εξαίρεση ύπαρξη επί μέρους τίμιων και κοινωνικά ριζοσπαστών κληρικών, ο μηχανισμός είναι εκ γεννετής βαθειά αντιδημοκρατικός.
Νομίζω πως η επίσημη Αριστερά οφείλει να κάνει τις κοινωνικές αναλύσεις που λες. Εμείς απευθυνόμαστε σε ένα πολύ ευρύτερο ποιοτικά και ποικιλόμορφο ακροατήριο και εγώ προσωπικά έχω επιλέξει ως μέτρο κρίσης του κλήρου τα ψυχρά γεγονότα, και την ευαγγελική διδασκαλία, με μια ελευθεριακή δημοκρατική αριστερή ριζοσπαστική ματιά χωρίς να δεσμεύομαι υποχρεωτικά από τη μαρξιστική σκέψη, θεωρώντας πως είναι πολύ αποτελεσματικότερο να πολεμάς το θρησκευτικό δόγμα χωρίς δικούς σου δογματισμούς.
κ. Λασκαράτο,
Ευχαριστω πολυ για την απάντηση.
Θα συνεχίσω να επισκέπτομαι το blog που σας φιλιξενεί μια και πέρα από την αίσθηση του¨»ημιτελούς» που, ομολογω, μου μένει κάποιες φορές από τις δημοσιεύσεις σας εν τούτοις αυτές είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και γερά θεμελειωμένες.
Αχ κύριε Ροΐδη μου, μέ βάζετε να ψάχνω, και (καθότι νεοφώτιστη) δεν ξέρω να υποδεικνύω και λινκ… Τό ότι δεν μέ θυμάστε δεν μέ τιμά καθόλου φοβάμαι, πάντως σ’ εκείνη τήν ανάρτηση (περί τραβεστί αστυνομικού και ασθενή με aids) (τή βρήκα τελικά, 20 μαρτίου 2009, 4.22′ μ.μ.) είχε γίνει μεγάλη συζήτηση, γι’ αυτό απλώς είπα κι εγώ… Εν πάση περιπτώσει όμως ούτε εγώ πρέπει να δικαιολογούμαι, ούτε σεις, αλοίμονο.
Και να συμπληρώσω με τήν ευκαιρία εκείνο τό γραμματάκι μου περί Κατερίνας Γκουλιώνη: Διότι τελειώνοντας μιλούσα για «πολύ κόσμο», και δεν ήταν πολύς κόσμος δυστυχώς, αντίθετα απ’ ό,τι περιμέναμε ελπίζαμε. Όμως ήταν όντως θυμωμένος κόσμος, και κόσμος με εξαιρετική φαντασία και δημιουργικότητα (ίσως ξαναασχοληθώ μ’ αυτό κάπου αλλού, και θα σάς τό πω αν θέλετε τότε – να μην σάς βαραίνω κι άλλο εδωμέσα…)
Η μεγάλη συμμετοχή στη σελίδα σας, κάτι (ευχάριστο) δείχνει για τά πράγματα όμως στη χώρα μας: τό ότι ακόμα και οι πιο αδαείς από τούς αδαείς και ξεγάνωτοι από τούς ξεγάνωτους ντενεκέδες οπαδούς τής εκκλησιαστικής απολυταρχίας αισθάνονται τήν ανάγκη να σάς απαντούν, είναι μία νίκη τής ελευθεροφροσύνης και τής αθεΐας, μην νομίζετε: όλοι, οι υπόλοιποι, πολύ καλά, τό καταλαβαίνουμε. Να σάς συγχαρώ λοιπόν ξανά (τό έκανα λίγο υπορρήτως ίσως στο πρώτο μου γράμμα) και να σάς ευχαριστήσω κι εγώ για τόν χρόνο που διαθέτετε – και ξέρω ότι ο χρόνος δεν περισσεύει σε κανέναν – γι’ αυτά εδώ τά εξαιρετικά κείμενα.
Αγαπητέ κύριε Λασκαράτο, ίσως να σάς κάλυψε κάπως η παραπάνω απάντηση στον κύριο Ροΐδη. Ευχαριστώ για τήν ευαισθησία σας, όντως εδώ γράφονται πολλά και χάνει η μάνα τό παιδί και τό παιδί τή μάνα… Περί Αθηνάς και Άρτεμης έχετε απόλυτο δίκαιο, τό θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, και ίσως τά ξαναπούμε. Σάς φιλώ.
@Leskaratos: Μάλλον εγώ πρέπει να με κατηγορήσω πως αμέλησα να βάλω το απόσπασμα αυτό που δείχνει την υποκρισία και την παλιανθρωπιά του Παύλου.@
Ας το έβαζες το απόσπασμα ολόκληρο κι ας έγραφες ό,τι ήθελες μετά. Δυστυχώς για σένα, έξις δευτέρα φύσις.
@Laskaratos: Ώστε να υπάρχουν δούλοι, άνθρωποι που δεν είναι ελεύθεροι να κουμαντάρουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, αλλά τα αφεντικά τους να τους απονέμουν το δίκαιο και την ισότητα. Επαφίεται λοιπόν ο Απόστολος στην καλή διάθεση του κάθε δουλοκτήτη, ο οποίος θα ερμηνεύει κατά το δοκούν τις αοριστίες του Απόστολου.@
Η «υπακοή» του δούλου, όσο και το «δίκαιο και η ισότητα» του ιδιοκτήτη αποτελούν ισόκυρες εντολές του Παύλου. Η «ισότητα» μεταξύ του δούλου και του ιδιοκτήτη, αναιρεί από μόνη της τη δουλεία, καθώς η δουλεία είναι ασυμβίβαστη με την ισότητα.
Πράγματι ο Παύλος επαφίεται στην καλή διάθεση, τόσο του δούλου, όσο και του δουλοκτήτη. Δεν έχει κανέναν άλλον τρόπο να τους πείσει να τον ακολουθήσουν, με εξαίρεση ίσως, την απειλή της μετά θάνατον Κολάσεως.
Η ερμηνεία των αόριστων όρων «του δικαίου και της ισότητας» δεν επαφίετο στην καλή διάθεση του κάθε δουλοκτήτη, αλλά στο πνεύμα της χριστιανικής κοινότητας. Η Εκκλησία που γνωρίζουμε σήμερα, αποτελεί την αποκρυστάλλωση του πνεύματος αυτού, μέσα από μία διαδρομή 6 περίπου αιώνων.
@Laskaratos: Έλα λοιπόν να σε προσλάβω δούλο Diagrammenos, κι εγώ θα σου φέρομαι καλά, θα σου δώσω χώρο να μένεις στο υπόγειο, δεν θα σε μαστιγώνω, θα σε χαρτζηλικώνω και θα αφήσω αυστηρή εντολή στα παιδιά μου να φέρονται δίκαια στα δικά σου.@
Στους ανθρώπους που, μαστιγώνονταν, βιάζονταν, εξαφανίζονταν ως πρόσωπα και ως ανθρώπινες υποστάσεις, το κήρυγμα του Παύλου, όπως και η διήγηση για τον Ρωμαίο εκατόνταρχο που παρακάλεσε τον Ιησού να θεραπεύσει τον δούλο του, φάνηκαν σωτήρια.
Εκείνοι που ακολούθησαν το χριστιανικό κοινωνικοθρησκευτικό κίνημα, ήσαν ακριβώς, οι δούλοι, οι στρατιώτες, οι γυναίκες, οι πληβείοι. Οι δουλοκτήτες είχαν και θρησκεία και πατρίδα επί της γης να υπερασπιστούν – δεν τους χρειαζόταν δεύτερη.
Το γεγονός ότι οι χριστιανοί πληβείοι, δεν εγκατέλειψαν την Εκκλησία απογοητευμένοι από τους δουλοκτήτες, αλλά αντιθέτως συνέρρεαν σ’ αυτήν, αποτελεί απόδειξη, πως η φόρμουλα του Παύλου δούλεψε και προς την κατεύθυνση των δουλοκτητών.
Όσο για μένα, δεν θα ήθελα να με προσλάβεις, ούτε για υπάλληλό σου. Να λείπει το βύσσινο.
@Laskaratos: Με πιάνει πανικός Diagrammenos, όταν δεν μπορείτε όλοι εσείς-και δεν αναφέρομαι στα ολότελα φαιδρά πρόσωπα που προηγήθηκαν και υποτίθεται πως απάντησαν εδώ-να καταλάβετε το στοιχειώδες πως το θέμα είναι ο κτηνώδης θεσμός της δουλείας τον οποίο η Εκκλησία όφειλε να πολεμήσει κατά μέτωπο, και όχι οι μεμονωμένες συμπεριφορές των ιδιοκτητών ανθρώπων.@
Ο Σπάρτακος προηγήθηκε των χριστιανών. Αν είχε πετύχει το κίνημά του, ο χριστιανισμός θα παρέμενε μια περιθωριακή αίρεση.
Οι Ζηλωτές υπήρξαν σύγχρονοι των πρώτων χριστιανών. Αν είχε επιτύχει το κίνημά τους, ο χριστιανισμός θα είχε σβήσει μαζί με τον ημι-μυθικό ιδρυτή του – και ο Παύλος θα είχε ενδεχομένως παραμείνει ένας βάρβαρος λιθοβολητής χριστιανών.
Όσο φυσικό φαινόμενο είναι για μας σήμερα ο μισθωτός εργάτης, ήταν για τους αρχαίους ο δούλος. Το ότι η Αριστερά κατήγγειλε την μισθωτή εργασία ως μισθωτή σκλαβιά και την ιδιοκτησία ως κλοπή, δεν εμπόδισε τους αριστερούς να έχουν ιδιοκτησία, ή να μισθώνουν εργάτες.
…και οι εργάτες σήμερα, ζητούν «δουλειά», «αξιοπρεπείς μισθούς» και «ανθρώπινες συνθήκες εργασίας».
@Lascaratos: Με πιάνει πανικός που σε 6 σελίδες Α4 βρήκες να αντιπαρατάξεις ένα υποκριτικό εδάφιο, λες και δεν έγραψα για τα “ήξεις αφήξεις” των υποκριτών καλοπερασάκηδων Πατέρων, που έχοντας εξασφαλίσει την ελευθερία τους, έκαναν μνηνόσυνα με ξένα κόλλυβα, θέλοντας και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο.@
Η ύπαρξη πάμπολλων καλοπερασάκηδων πατέρων, δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Παύλος υπήρξε Απόστολος της Δουλείας.
Το ότι χαρακτήρισες εσύ τον Χρυσόστομο «καλοπερασάκια» δεν αποτελεί καν επιχείρημα. Μπορείς άμα θες, να τον πεις και κρυφό ομοφυλόφιλο που ηδονιζόταν να φορά τα ράσα σαν φούστες, όπως χαρακτήρισες την ηγεσία της Εκκλησίας σε παλαιότερο post.
Η εξαετής δουλεία στους Εβραίους (με μία ημέρα ανάπαυσης το Σάββατο), δεν διαφέρει ουσιωδώς από την φυλάκιση για χρέη. Μόλις μέχρι πρόσφατα μπορούσες να φυλακιστείς επί ένα έτος για χρέη προς το Δημόσιο (με κίνδυνο να σε πηδήξουν και στη φυλακή).
Όσο ενδιαφέρεσαι για τις Κούνεβες του κόσμου αυτού, άλλο τόσο ενδιαφέρονταν οι Πατέρες για τους δούλους. Να είσαι απόλυτα βέβαιος, πως στην καρδιά τους ένοιωθαν μεγάλη συμπόνια.
Στις μερικές χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού, τιμωρείται η παρανομία και στιγματίζεται κοινωνικά η απανθρωπιά. Δεν τιμωρείται η αδράνεια απέναντι στην παρανομία, ούτε στιγματίζεται κοινωνικά η αδράνεια απέναντι στην απανθρωπιά. Το μόνο σωστό που θα μπορούσες να γράψεις για την στάση των Πατέρων, απουσιάζει από το κατηγορητήριό σου.
Για το ποιοί πρωτοστάτησαν στην κατάργηση της δουλείας, σε παραπέμπω στους στίχους του Battle Hymn of the Republic.
Για τα υπόλοιπα, ας αρκεστείς που σου χαρίστηκα στις απανωτές βλακείες που έγραψες στο thread για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό – δείγμα πως δεν είμαι ιδιαίτερα ορεξάτος αυτόν τον καιρό.
@Laskaratos: Με πιάνει πανικός και για την άγνοια των Ορθόδοξων πάνω στα εκκλησιαστικά κείμενα, που ποτέ τους δεν διαβάζουν. Να σου πω εγώ και άλλο ένα υποκριτικό απόσπασμα του Απόστολου της Αγάπης Παύλου που παρέλειψα και παρέλειψες:
“Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού …”.
Όλοι ίσοι είμαστε κάντε υπομονή οι δούλοι, θα παρηγορηθούν στην μετά θάνατο ζωή, μόνο που όπως έλεγε ο Ροϊδης, οι αρχιερείς προτιμούν το σημερινό αυγό από την αυριανή κότα.@
Εμένα πάλι, δεν με πιάνει διόλου πανικός που έστω και στην παρερμηνευτική σου προσπάθεια, αγνοείς την επίκληση «γεννηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης».
Υ.Γ.: Εκτός από την Αθηνά και την Άρτεμι, παρθένα ήταν και η Εστία.
Κύριε Diagrammenos,
Εμένα προσωπικά με γεμίζετε αισιοδοξία.
Με τέτοια επιχειρήματα:
«Η “υπακοή” του δούλου, όσο και το “δίκαιο και η ισότητα” του ιδιοκτήτη αποτελούν ισόκυρες εντολές του Παύλου. Η “ισότητα” μεταξύ του δούλου και του ιδιοκτήτη, αναιρεί από μόνη της τη δουλεία, καθώς η δουλεία είναι ασυμβίβαστη με την ισότητα.
Πράγματι ο Παύλος επαφίεται στην καλή διάθεση, τόσο του δούλου, όσο και του δουλοκτήτη. Δεν έχει κανέναν άλλον τρόπο να τους πείσει να τον ακολουθήσουν, με εξαίρεση ίσως, την απειλή της μετά θάνατον Κολάσεως.»,
το «οικοδόμημα» θα καταρρεύσει πολύ πιο γρήγορα. Βλέπετε οι νέες γενιές δεν τρώνε τόσο κουτόχορτο.
Κύριε soudi
Χαίρομαι πολύ που σας γέμισα με αισιοδοξία.
Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε μία ηλικιωμένη Βουλγάρα που φυλάει εσωτερική έναν έλληνα ηλικιωμένο 7 ημέρες την εβδομάδα για 350 ευρώ το μήνα, πείτε της κι εκείνης πως «το οικοδόμημα θα καταρρεύσει πολύ πιο γρήγορα, γιατί οι νέες γενιές δεν τρώνε τόσο κουτόχορτο».
Είμαι βέβαιος πως το πρόσωπό της θα λάμψει από ικανοποίηση.
Αγαπητέ μου, να με συμπαθάτε, θεωρείτε σοβαρά, ότι πείθετε κάποιον με αυτά; 🙂
Παραδέχομαι, ότι, εάν κάποιος δεν ξέρη Ορθόδοξη θεολογία και διαβάση μόνον αυτά που μας γράφετε, μπορεί να …πειστή κάπως. Αλλά, εάν κάποιος έχη στέρεες γνώσεις, δεν μπορεί παρά να θαυμάζη για το μέγεθος της διαστρέβλωσης…
Νομίζω δε, ότι έχω γράψη (και εγώ, ο ελάχιστος) για τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά, π.χ. για την δουλεία και τους Πατέρες τούτο:
Ειλικρινά, θα λυπηθώ πολύ αντιλαμβανόμενος, ότι δεν γράφετε με τάλαντο, όντως, για τις αστικές αθεϊστικές σας θέσεις, αλλά επιλέγετε επιτηδευμένα αποσπάσματα με σκοπό την προπαγάνδα. Εν πάση περιπτώσει…
Έχετε την αγάπη μου «από καρδιάς», και θα μου επιτρέψετε, αντί επιλόγου, να καταχωρίσω ένα ολόκληρο απόσπασμα περί δουλείας από ένα από τους κορυφαίους Εκκλησιαστικούς Πατέρες/Αγίους…:
«Μία γαρ δουλεία ανθρώπων, τα άλογα… τον καθ’ομοιότητα του Θεού όντα και πάσης άρχοντα της γης την εξουσίαν παρά του Θεού κληρωσαμενον, τις ο απεμπολών, ειπέ, τις ο ωνούμενος; Μόνου Θεού το δυνηθήναι τούτο, μάλλον δε ουτέ αυτού σχεδόν του Θεού… Ει δε ο Θεός ου δουλοί ελεύθερον, τις ο υπέρ αυτού τιθείς του Θεού την αυτού δυναστείαν;» (4η ομιλία, Ακριβής εξήγησις εις τον Εκκλησιαστή του Σολωμόντος)
Μετάφραση:
«Μία δουλεία στους ανθρώπους, τα άλογα ζώα. Αυτόν που είναι καθ’ομοίωσιν του Θεού και τον άρχοντα όλης της γης που του κληροδοτήθηκε η εξουσία από τον Θεό ποιος είναι αυτός που τον αγοράζει και τον πωλεί , πες μου; Μόνο ο Θεός θα μπορούσε κάτι τέτοιο, ή καλλίτερα ούτε και αυτός ο Θεός… Εάν δε ο Θεός δεν έχει ως δούλο τον ελεύθερο, ποιος είναι αυτός που θέτει την δυναστική του εξουσία πάνω από την εξουσία του Θεού (και θεσπίζει την δουλεία) ;»
Aγαπητοί Ροϊδη και Λασκαράτε, παρακολουθώ καθημερινά ο μπλογκ σας χωρίς να γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Τα έχω πάρει όμως με τους χριστιανούς που προσπαθούνε τώρα να κάνουνε το μαύρο άσπρο και να μας πουλήσουνε τρέλλα για την ενοχή της Εκκλησίας στο θέμα δουλεία.
Ο diagrammenos μας λέει πως ο Απόστολος Παύλος ήθελε να φέρονται δίκαια τα αφεντικά στους δούλους. Η δουλεία φίλε είναι από μόνη της τεράστια αδικία. Τι μας τσαμπουνάς;
Ύστερα ούτε τούτο που λες είναι αλήθεια. Εγώ διαβάζω αυτό: Οι δούλοι υπακούτε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις.
Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις τι μορεί να κάνει το αφεντικό βάσει αυτού του εδάφιου;
Παριστάνεις κιόλας τον φιλεργατικό. Οι αριστεροί άνθρωποι που γράφουνε σε τούτο το μπλογκ έχουνε υπερασπιστεί το δίκιο των εργαζόμενων. Η Εκκλησία του Χριστόδουλα και του Τζερόνυμο πότε τους υπερασπίστηκε; Σε ποιούς τα λες αυτά;
Έλα μου και συ philalethe00
με τα γαλίφικα σας αγαπώ από καρδιάς που λένε κάτι κωλόγριες θα μας ρίξεις;
Γιατί ρε φίλε η Εκκλησία δεν βγήκε να καταδικάσει την Δουλία;
Γιατί ρε φίλε καταδικάζει χιλιάδες χαζο μλκς κάθε τόσο και εδώ δεν βρήκε δυό λόγια;
Γιατί ρε φίλε δεν έχει κάνει κάτι για την Κούνεβα;
philalethe00 @Νομίζω δε, ότι έχω γράψη (και εγώ, ο ελάχιστος)@,
κάτι θεουσίτσες μιλούν έτσι. Γράψε σαν τίμιος άνθρωπος ρε
@diagrammenos
Αχ, έχετε δίκιο, αυτό δεν το σκέφτηκα. Καλύτερα να της πω να μην αξιώνει τίποτα περισσότερο. Η ανέχεια των 350 Ευρώ θα της εξασφαλίσει a class στη βασιλεία των ουρανών.
Από τώρα βλέπω τη λάμψη στο πρόσωπό της.
diagrammenos, τόση φτώχεια από επιχειρήματα. Σας κατέβασε εδώ ο μπλογκίστας κατακλυσμό από πληροφορίες και εσεις απαντάτε με τρύπια ομπρέλλα
@Ιδ. υπάλληλος: Παριστάνεις κιόλας τον φιλεργατικό. Οι αριστεροί άνθρωποι που γράφουνε σε τούτο το μπλογκ έχουνε υπερασπιστεί το δίκιο των εργαζόμενων. Η Εκκλησία του Χριστόδουλα και του Τζερόνυμο πότε τους υπερασπίστηκε; Σε ποιούς τα λες αυτά;@
Κράτα την οργή σου ιδιωτικέ υπάλληλε για το αφεντικό σου. Σε ανθρώπους που μου λένε ότι παριστάνω το ένα και το άλλο, χωρίς να με γνωρίζουν, δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα.
@soudi: Αχ, έχετε δίκιο, αυτό δεν το σκέφτηκα. Καλύτερα να της πω να μην αξιώνει τίποτα περισσότερο. Η ανέχεια των 350 Ευρώ θα της εξασφαλίσει a class στη βασιλεία των ουρανών.@
Η δούλη κύριε έχει ανάγκη από τη συμπαράστασή σας και όχι από τις ειρωνίες σας. Το τι έχετε να της προσφέρετε και τι της έχετε ήδη προσφέρει, το γνωρίζετε εσείς και κανένας άλλος.
@Χαμίνι: diagrammenos, τόση φτώχεια από επιχειρήματα. Σας κατέβασε εδώ ο μπλογκίστας κατακλυσμό από πληροφορίες και εσεις απαντάτε με τρύπια ομπρέλλα@
Αν έχετε πειστεί πως ο αιδεσιμότατος Martin Luther King ή ο αναφερθείς από τον μπλογκίστα, Ντέσμοντ Τούτου, έχουν αποκηρύξει τον Απόστολο Παύλο, η γνώμη μου περισσεύει.
Diagrammnos,
έχω την περιέργεια πως νιώθει κάποιος που εν γνώσει του-όπως εσύ-υπερασπίζεται το κακό, πιθανότατα μάλιστα χωρίς κέρδος.
Είναι δυνατόν να χρησιμοποιείς τόσο φτηνιάρικα επιχειρήματα όπως αυτό στο χαμίνι:
@Αν έχετε πειστεί πως ο αιδεσιμότατος Martin Luther King ή ο αναφερθείς από τον μπλογκίστα, Ντέσμοντ Τούτου, έχουν αποκηρύξει τον Απόστολο Παύλο, η γνώμη μου περισσεύει@.
Άκου γιατί πέφτεις συνέχεια σε λούμπες. Ο Κινγκ δεν είναι πρώτυπο για κανέναν μας. Στο βαθμό που ήταν πάσορας ήταν υποκριτής, στο βαθμό που πολέμησε για τα δικαιώματα των νέγρων είναι αξιέπαινος. Δεν αγιοποιούμε εμείς, άνθρωποι είναι όλοι με τις αδυναμίες τους. Σημασία έχει προς τα που γέρνει η ζυγαριά.
Το ίδιο ισχύει για τον Θεοφιλέστατο Δεσμόνδο, με την προσθήκη πως η πίστη του δεν φαίνεται να είναι ισχυρότερη από την πίστη του άθεου Χριστόδουλου (Κανείς δεν είναι τόσο άθεος όσο ο πάπας, ο πατριάρχης και οι περισσότεροι επίσκοποι). Όταν έπαθε καρκίνο ο Δεσμόνδος, βγήκε δημόσια και είπε γιατί ο Θεός το έκανε σ’αυτόν, κάτι σαν το ‘Γιατί σε μένα» του Τρισμάκαρος, που έτρεμε το θάνατο σαν την τελευταία υποκρίτρια θεούσα.
Είναι θλιβεροί οι εκκλησιαστικοί (και οι δικηγόροι τους), από όπου και να τους κοιτάξεις.
laskaratos
Οι κρίσεις σου για τους «θλιβερούς εκκλησιαστικούς» Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και Ντέσμοντ Τούτου, είναι άκρως αποκαλυπτικές του ψυχισμού σου. Νομίζω δε, πως αξίζουν όσο χίλια σχόλια.
Το να με συνδέεις μαζί τους, έστω και με το δικό σου ύφος και ήθος, μονάχα ως έπαινο μπορώ να το εκλάβω – έπαινο αχρείαστο, αν και ευπρόσδεκτο.
@philalethe00
Αγαπητέ μου, να με συμπαθάτε, θεωρείτε σοβαρά, ότι πείθετε κάποιον με αυτά;
Παραδέχομαι, ότι, εάν κάποιος δεν ξέρη Ορθόδοξη θεολογία και διαβάση μόνον αυτά που μας γράφετε, μπορεί να …πειστή κάπως. Αλλά, εάν κάποιος έχη στέρεες γνώσεις, δεν μπορεί παρά να θαυμάζη για το μέγεθος της διαστρέβλωσης…@
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ,
Είναι προφανές ότι αν κάποιος πιστεύει στον Αδάμ και την Εύα, το προπατορικό αμάρτημα και την λύτρωση από τον Υιό του Θεού, δεν θα έχει απ’ όλα αυτά καμία επίπτωση, αφού η πίστη είναι σημαντικότερη από οποιαδήποτε γνώση ή ορθολογιστική ερμηνεία κλπ.
Νομίζω ότι το υπέροχο αυτό blog απευθύνεται εξ’ορισμού σε ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τέτοιες «λογικές».
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι άνθρωποι «πιστοί» κατά τα άλλα μετέρχονται μεθόδους λογικής ή απόδειξης (των διαφωτιστών δηλαδή) το θέμα είναι για να πείσουν ποιους? Αυτούς που δεν πιστεύουν ή αμφιταλαντεύονται? υποτίθεται ότι δεν σας ενδιαφέρει ο προσηλυτισμός, εσάς τους ίδιους, μα αφού πιστεύετε, άρα δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει η πίστη σας από οποιαδήποτε λογική ή επιστημονική απόδειξη.
Γιατί λοιπόν τόση προσπάθεια, μπορείτε να μας εξηγήσετε και μας ?
Κύριε diagrammene, παρακολουθώ τον σχολιασμό σας και δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Καταδέχεστε να υπερασπιστείτε τις αηδίες του Παύλου που δέχετε το θεσμό της δουλείας. Συμφωνείτε μαζί του πως οι δούλοι πρέπει να υπακούουν σε όλα στους Κυρίους τους; Να υποθέσω πως διακατέχεστε από μαζοχιστικό σύνδρομο; Σύμφωνα με τίς οδηγίες του Παύλου αν ήσασταν δούλος και ο κύριός σας ήταν βιτσιόζος, θα του καθόσασταν; Μέχρι που φτάνει η χριστιανική σας υπακοή; Προσέχτε μάλιστα, ο απόστολος ζητά να κάτσετε στο αφεντικό σας και με την καρδιά σας, ολόψυχα, να το απολαύσετε. Μνήσθητί μου Κύριε, που έλεγε η γιαγιά μου.
Πετάτε στα ξεκάρφωτα μια δήλωση κάποιου δεσπότη και εξηγείτε αργότερα ότι τη βάλατε για να τον εκθέσετε. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν έχει ειρμό.
Τέλος ρωτάτε για τον Μάρτιν Κιγκ και τον Τούτου. Πήρατε μια λογική απάντηση. Άνθρωποι με αντιφάσεις. Ανταπαντάτε με βρισιές. Λέτε μάλιστα πως ο κ.Λασκαράτος σας συνέδεσε μαζί τους. Από που βγάζετε το συμπέρασμα; Αυτοί πολέμησαν τη δουλεία εσείς την υπερασπίζεσαι αν ο αφέντης φέρεται καλά στους δούλους, όπως ορίζει ο Παύλος.
Diagrammene είμαι γιατρός. Σασ δίνω μια συμβουλή. Άν είσται γέρος πάω πάσο. Πολλοί το ρίχνουν στη θρησκεία σε μεγάλη ηλικία. Αν είσται νέος υπάρχει θέμα. Δεν είναι νορμάλ.
Κα Λούξεμπουργκ
H στοιχειώδης ιατρική δεοντολογία αξιώνει να μην κάνετε διαγνώσεις εξ αποστάσεως. Αν είστε επίσης, νέα, δικαιολογείστε να χαρακτηρίζετε έναν άνθρωπο από πέντε φράσεις που έχει παραθέσει στο πλαίσιο μιας απάντησης που δεν έχει καν την έκταση μιας αντιεισήγησης – αν είστε πιο ηλικιωμένη, μάλλον χάσατε μια ζωή κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους.
Το ότι τοποθετούμαι στο άλφα ή βήτα θέμα, δεν σημαίνει πως υπερασπίζομαι κάτι, ή ότι επιχειρώ να εκθέσω κάποιο άλλο. Σας εύχομαι ολόψυχα να ξεφύγετε απ’ αυτού του είδους τις αναγνώσεις.
Ο κ. Λασκαράτος δεν χαρακτήρισε τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Ντέσμοντ Τούτου «ανθρώπους με αντιφάσεις», όπως θα θέλατε εσείς, αλλά «υποκριτές» και «θλιβερούς», μόνο και μόνο για την εκκλησιαστική τους ιδιότητα. Σας τον χαρίζω – είναι όλος δικός σας. Όσο για τα περί ύβρεων, σας παραπέμπω στην διακήρυξη του site, πάνω και δεξιά, η οποία πιστεύω πως καλύπτει πλήρως το πνεύμα των εισηγητών του.
Το θέμα της δουλείας και της στάσης του χριστιανικού κόσμου απέναντί της, είναι όντως μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον από πολλές πλευρές – το ίδιο και το κοινωνικό ζήτημα στους κόλπους της χριστιανικής κοινότητας. Δεν νομίζω πως ενδιαφέρθηκε κανείς στον παρόντα διάλογο να το πλησιάσει, με εξαίρεση ίσως τον alchimistis.
Αν σας ενδιαφέρει πραγματικά, θα πρέπει κατά την γνώμη μου να έχετε δύο ειδών πληροφορίες:
• Ποιος ήταν ο σκοπός του χριστιανισμού, του Παύλου και των λεγόμενων «Πατέρων» (γιατί αλλιώς διαβάζεται ένα κείμενο, αν είναι θρησκευτικό δόγμα, αλλιώς αν είναι πρακτικές οδηγίες προσωρινής, τοπικής, ή μόνιμης φύσης, αλλιώς αν είναι πολιτικό μανιφέστο, αλλιώς αν είναι προσωπική φιλοσοφία), τι είδους εμπόδια συνάντησε στην πραγμάτωσή του και κατά πόσον αυτά τα εμπόδια αλλοίωσαν τον αρχικό σκοπό – και πότε.
• Πόσο ριζωμένος ήταν ο θεσμός της δουλείας σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο στην αρχαία ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώστε να είναι δυνατή η εκρίζωσή του με μία «κατά μέτωπον επίθεση».
Ξεκινείστε από το δεύτερο – κι αναζητείστε πληροφορίες για το οικογενειακό δίκαιο των Ρωμαίων, π.χ. για τις αρμοδιότητες του pater familias. Κι αν θέλετε να γνωρίσετε το πρώτο, θα πρέπει να ανατρέξετε στα ίδια τα κείμενα και όχι στις πετσοκομμένες παραθέσεις τους από τον κο Λασκαράτο. Συνδυάστε τέλος, τα δύο, με τις ιστορικές αναφορές που έχω πραγματοποιήσει στην παρούσα σελίδα.
Όσο για μένα, θα περιοριστώ να σας πω ένα πράγμα, που έχω επαναλάβει στον εξαιρετικά φιλόξενο αυτό ιστότοπο: Αν σήμερα μπορείτε να κατηγορείτε τον Παύλο πως «δέχεται τον θεσμό της δουλείας», αυτό οφείλεται στο ότι κάποτε αμφισβητήθηκε νικηφόρα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το δίκαιο του ισχυροτέρου ενόπλου – και καταγράφηκε ως κεκτημένο.
Αυτό έγινε με το χριστιανικό φαινόμενο και μόνον. Με τις οδηγίες των εξαιρετικά σκληρών εκείνων ανθρώπων, του Πέτρου και του Παύλου.
1. @ut07
Υποχρεούμαι να σας απαντήσω, αφού έχετε την καλοσύνη να μοι απευθύνετε τον λόγο. 🙂
Λέτε, ότι η λογική και η απόδειξη είναι μέθοδοι των Διαφωτιστών. Υποθέτω, ότι δεν εννοείτε τον μοναχό Ευγένιο Βούλγαρι, τον ιερομόναχο Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον κληρικό Νεόφυτο Βάμβα ή τον λουθηροκαλβινιστή μεν, αλλά στα λόγια ορθοδοξότατο λόγιο αστό Αδαμάντιο Κοραή, εννοείτε κάποιους όπως τον ντεϊστή Βολταίρο ή τον άθεο Ντιντερό ή Χόλμπαχ. Αυτό είναι προφανές, ότι είναι τεράστια διανοητική σύγχυση. Ο αστός ρασιοναλιστής, όπως δηλώνετε εσείς, απολυτοποιεί την διάνοια-«ratio», αυτό το γνωστικό εργαλείο του ανθρώπου, κάτι που είχε ξεπεράση ήδη ο Πλάτων εκατονταετίες προ Χριστού, όταν έλεγε «Θεόν μεν νοήσαι χαλεπόν, φράσαι δε αδύνατον» στον Τίμαιο. Επίσης, ο Αριστοτέλης που βεβαίως δεν ήταν αστός αθεϊστής, αλλά ενοθειστής ή μονοθεϊστής, θεμελίωσε την «επιστήμη της λογικής».
2.Με την ευκαιρία, για αυτό,
«Η Εκκλησία είναι κοινωνία τυράννων και δουλοφρόνων. Τα μέλη της θεωρούνται δούλοι ενός αυταρχικού και εγωκεντρικού θεού, που απαιτεί λιβανίσματα και προσκυνήσεις.»
να καταθέσω κάτι που έγραψα και που είναι παρεμπιπτόντως απόλυτα σχετικο:
Ελπίζω να ωφεληθήτε, και βεβαίως είστε άκρως ευπρόσδεκτος για διάλογο…
3. @G.dreamer
Φίλε, δεν με γνωρίζεις. Άρα κρίνεις εξ όψεως. Συγκεκριμένα κατακρίνεις. Προσωπικά, καμιά …………»θεουσίτσα» δεν μου έχει πη, ότι είναι «ελάχιστη». Ίσως τυγχάνεις περισσότερο «της Εκκλησίας»… Εν πάση περιπτώσει, συγγνώμην, αν δεν μιλήσα δεόντως. Την εντιμότητα στοχεύω, σίγουρα δεν την έχω επιτύχη καθόλου όσο έπρεπε. Έχεις την αγάπη μου(και αυτό το λέω ως Χριστιανός και όχι ως Φαρισαίος)…
4.@Ρόζα Λούξεμπουργκ
Έδωσα μία διεύθυνση παραπάνω, για ένα ιστολόγιο. Σας προσκαλώ να συζητήσουμε το θέμα, βάσει είτε της ζεύξης που έδωσα είτε κάποιας ανάρτησης που θα «διαλαμβάνεται» το θέμα της δουλείας και της εκκλησιαστικής στάσης. Σας πληροφορώ, πάντως, ότι τα πράγματα είναι σχεδόν διαμετρικώς αντίθετα από ό,τι τα φαντάζεστε. Η χριστιανική στάση είναι να συμπαραστέκεσαι στον αδικημένο και να αποφύγης να αμαρτήσης με τίμημα το αίμα σου, σας λέω προκαταβολικώς… Και σίγουρα δεν χωράει στις εβραιοαστικές νόρμες της άθεης/υλιστικής/συστημικής «ψυχανάλυσης»… Τα σέβη μου, και ειλικρινά ελπίζω να τα ξαναπούμε, καθώς κ το ψευδώνυμό σας με προδιαθέτει θετικώς…
5.Να ζητήσω συγγνώμην, αν στενοχώρησα κάποιον… (-πραγματικά θα λυπόμουν, αν μάθαινα κάτι τέτοιο- 🙂 ) …και εις το επανιδείν, διαδικτυακώς…
Αγαπητέ philalethe00,
Δεν πήρα την απάντηση που περίμενα.
Να το θέσω αλλιώς,
Πιστεύετε στο προπατορικό αμάρτημα και την έλευση του Χριστού στην γη για να σας σώσει και φυσικά σε όλα τα άλλα που πρέπει να πιστεύει ένας καλός χριστιανός (όπως με αφήνετε να υποθέσω), κάτι που δεν στηρίζεται σε αντικειμενική γνώση η ιστορική πληροφορία, αλλά παρόλα αυτά, θέλετε και να χρησιμοποιείτε στοιχεία από την γνώση και την επιστήμη για να υποστηρίξετε αυτό που πιστεύετε ?
@ut07
Όλο το πρόβλημα ξεκινάει από το ποιες λογίζονται ως πηγές γνώσης. Ο ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο «Περί μυστικής θεολογίας»(βλ. π.χ. από εκδ. Αρμός, με εισαγωγή Βλαδ. Λόσσκυ) κάνει μία σχετική σύνοψη.
Κάποιες αναφορές κάνω και εγώ εδώ:
Η γνώση περί Θεού, εκτός βέβαια από την ειδοποιό, βιβλική πολυειδή παρέμβαση του Θεού στην Ιστορία, προέρχεται από την μέθεξη στις Άκτιστες ενέργειες του Θεού, εν αντιθέσει με την αμέθεκτη Ουσία Του.
Επίσης, έχει καρπούς, από καρπούς «πνευματικής ευαισθησίας» έως ποικίλα χαρίσματα, προορατικό, μυροβλυσίας(π.χ. του σύγχρονου σχεδόν Αγίου Νεκταρίου), ασηψίας(Αγ.Σπυρίδων), ίασης(Παΐσιος), εσωτερικής πληροφόρησης κτλ. Αυτή η γνώση περί Θεού μας δίνει την επιστήμη της θεοπτίας και της θέωσης και τους κατόχους της, που είναι οι Άγιοι.
Αυτή πολύ περιληπτικά είναι η Χριστιανική θέση. Αυτό που λέτε, φίλε μου, είναι σωστό όσον αφορά τις «ορθολογιστικές»/ ανορθολογιστικές Δυτικές Χριστιανικές αιρέσεις.
Ελπίζω τώρα να σας κάλυψα κάπως περισσότερο… 🙂
Σας χαιρετώ, με ευχαριστίες για την όμορφη και γόνιμη συζήτηση και είστε ευπρόσδεκτος να με επισκεφτήτε στο ιστολόγιο……
ΜΗΝΥΜΑ #1 , Σχολιο #1
Και είπεν ο τύπου «λασκαράτος»:
«Μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πόσο συνετέλεσαν οι αθλιότητες του Παύλου στο να νομιμοποιήσουν το θεσμό στη συνείδηση αφεντικών και δούλων και στο να κρατήσουν τους δεύτερους υποταγμένους.»
Έχω ξαναπεί ότι τα περί Απ. Παύλου και δουλείας, είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια του γελοίου. Κανείς υποστηρικτής της δουλείας δεν θα ξέκοβε από τη ρίζα το φαινόμενο με τόσο ακραίες καταδίκες:
Στην Α΄προς Τιμόθεον 1,9-11 είναι ξεκάθαρη η θέση του Παύλου:
Καταδικάζονται οι «ανδραποδιστές» (αυτοί που υποδουλώνουν ανθρώπους) οι οποίοι είναι:
«Αμαρτωλοί»
«Ανόσιοι»
«Βέβηλοι»
«Άνομοι»
«Ασεβείς»
«καταπατούν την γνήσια χριστιανική διδασκαλία»
Πως είπατε;
Από εκεί και πέρα, είναι προφανές ότι ο κάθε πονηρός, κάνει ερμηνείες των εδαφίων όπως του κατέβει. Η ΚΔ όμως γράφει ότι όποιος υποδουλώσει άνθρωπο όχι μόνο δεν έχει σχέση με τον Χριστιανισμό, αλλά την έχει «κάτσει τη βάρκα» κανονικότατα.
Και προσθέτω εδώ μια αξιόλογη άποψη του Αγουρίδη:
«Την απελευθέρωση αυτή τη λαχταράει και ο Παύλος, αλλά δεν τη συνδέει με την προσέλευση ενός άνθρωπου στην πίστη, με την κλήση και το βάπτισμα του, αλλά με τη γενικότερη αλλαγή που όπου να’ ναι θα έλθει στον κόσμο. Δε λέει πουθενά ο Παύλος πως είναι καλό πράγμα η δουλεία, η περιτομή ή η καταπίεση. Δε λέει πουθενά πως ο χριστιανός πρέπει να αδιαφορεί για την αλλαγή του κόσμου […] Αποτελεί τραγική παρερμηνεία του Παύλου πως δήθεν ενδιαφερόταν για την εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου, ενώ αδιαφορούσε για την αλλαγή των κοινωνικών δομών. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο ψεύδος από αυτό.»
Δεν ξέρω αν έχει για κάποιον αξία να τον λέει «ψεύτη» ο Αγουρίδης. Εν πάσει περιπτώσει, εγώ το παραθέτω…
Σχολιο #2
Μου άρεσε που μιλάει ο τύπου Λασκαράτος για τον υπέρμαχο της …ελευθερίας Βολταίρο!!! Πράγματι, με ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ ο Βολταίρος έγινε πλούσιος από το …ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ των μαύρων:
«Το 18ο αιώνα ο Βολταίρος και ο Διαφωτισμός δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις Σταυροφορίες. Περίεργος άνθρωπος ο Βολταίρος: από τη μια καταδίκαζε τις Σταυροφορίες κι από την άλλη ΕΚΑΝΕ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ« 🙂
(«Ιστορία Εικονογραφημένη», εκδ. Πάπυρος, τεύχ. 334 (1996), σελ. 83)
Είναι άλλωστε γνωστό ότι είχε …εσμένους τους μαύρους όπως γνωστή είναι και η φράση του Βολταίρου στα Les Lettres d’Amabed (στα 1769):
«Un temps viendra, sans doute, ou ces animaux sauront bien cultiver la terre»
δηλ.
«Σίγουρα θα έρθει καιρός που θα μάθουν ακόμη ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΖΩΑ πώς να καλλιεργούν καλά το έδαφος» (!!!!)
Το κακό όμως είναι, ότι εδώ και πολλά χρόνια κακώς αποδίδεται στον Iωάννη Πολέμη ένα πολύ γνωστό ποίημα το οποίο νεώτεροι ερευνητές, τελικά το αποδίδουν στον Βολταίρο. Ο Βολταίρος δεν ήθελε ο ίδιος να κακομεταχειρίζεται τους μαύρους, και γι αυτό πλήρωνε να τους κακομεταχειρίζονται άλλοι. Έτσι, με πόνο ψυχής έγραφε για τους δούλους:
«Ποτέ δε θα πειράξω // τα ζώα τα καημένα«
Δεν ήταν δυνατόν να μην αποκαταστήσω την ιστορική αλήθεια, δεν θα το άντεχα.
Σε αντίθεση με τις διακρίσεις του πλούσιου «διαφωτισμένου» Βολταίρου, λέει η ΚΔ:
Ιακ. 2,1-9
«1. Αδελφοί μου να μην συνδέετε την πίστη σας στον ένδοξο Κύριο μας Ιησού Χριστό με πράξεις μεροληψίας, δηλαδή προτιμήσεως προσώπων. 2. Γιατί αν μπει στη λατρευτική σας συνάθροιση ένας με χρυσά δακτυλίδια και φανταχτερό ένδυμα και μπει επίσης καί ένας φτωχός με λερωμένα ρούχα, 3. και δώσετε προσοχή και σημασία σ’ εκείνον που φοράει το λαμπρό ένδυμα […] δεν γίνατε κριτές κάνοντας σκέψεις πονηρές; […] 6. Σεις όμως ξευτελίσατε το φτωχό. Δεν είναι οι πλούσιοι πού σας καταπιέζουν και σας τραβούν στα δικαστήρια; […] 9. Εάν […] κάνετε μεροληπτικές διακρίσεις ανάλογα με τα πρόσωπα, τότε αμαρτάνετε και αποδεικνύεστε από το νόμο ως παραβάτες.»
Σχολιο #3
Το γνωστό παραμύθι για την αναφορά σε δούλους στην ΠΔ. Γιατί παραμύθι; Γιατί …δεν είμαστε Ιουδαίοι! Η ΠΔ ερμηνεύεται από την ΚΔ, τους Πατέρες και την Ιερά Παράδοση. Έτσι, εκτός από την καταδίκη του Παύλου προς την υποδούλωση ανθρώπων, το οποίο αναπαράγουν και υπενθυμίζουν και οι πατέρες της Εκκλησίας, υπάρχουν και σχόλια των μεγάλων πατέρων για εδάφια της ΠΔ που αναφέρονται σε δούλους.
Γρηγόριος Νύσσης («Εξήγησις ακριβής εις τον Εκκλησιαστήν», ομιλία Δ’, PG 44,664 κ.ε.):
«Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Βλέπεις το μέγεθος της αλαζονείας; Ο λόγος αυτός αποτελεί ανταρσία κατά του θεού…αφού νομίζει τον εαυτό του κύριο ανδρών και γυναικών, αν μη τι άλλο, ξεπερνά σε υπερηφάνεια την ανθρώπινη φύση […] Καταδικάζεις σε δουλειά τον άνθρωπο, που η φύση του είναι ελεύθερη και αυτεξούσια και ορθώνεις δικό σου νόμο απέναντι στο νόμο του Θεού ανατρέποντας το νόμο του που διέπει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτόν που πλάστηκε γι αυτό ακριβώς, για να είναι κύριος της γης και που ορίστηκε από τον Πλάστη του να άρχει, αυτόν τον υποτάσσεις στο ζυγό της δουλείας που αντιβαίνει και αντιμάχεται τη θεία διαταγή.» […] «Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Με ποια τιμή, πες μας. Τι βρήκες αντάξιο τους στη φύση; […] Κάποιοι γέννησαν εκείνους κι εσένα, κοινή η ζωή σας, ισχύουν εξίσου τα πάθη ψυχής και του σώματος, οδύνη και ευθυμία, χαρά κι αδημονία, λύπη και ηδονή, θυμός και φόβος, νόσος και θάνατος. Διαφέρει καθόλου σ’ αυτά ο κύριος από το δούλο; Δεν ανασαίνουν τον ίδιο αέρα; Δεν βλέπουν όμοια τον ήλιο;…Ίδια σκόνη δε θα γίνουν και οι δύο μετά το θάνατο;…Αφού σε όλα είσαι ίσος με τους άλλους, πες μου που πλέονεκτείς ώστε ενώ είσαι άνθρωπος να θεωρείς τον εαυτό σου κύριο ανθρώπου;»
Θυμίζω ότι ο Γρηγόριος Νύσσης είναι ένας από τους ελάχιστους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Και μίλησε για θέματα που ο Βολταίρος δεν είχε καταλάβει ούτε μετά από 13 αιώνες!!!
111συνεχίζεται…1111
ΜΗΝΥΜΑ #2 , Σχολιο #4
Μου αρέσει όμως το ηθικολογικό στιλ της ιστοριογραφίας του τύπου «λασκαράτου» για την απελευθέρωση των δούλων από τη Γαλλική Επανάσταση. Για να δούμε τι λέει για το θέμα ο ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ, παρακαλώ, ιστορικός Χόμπσμπομ (και γνωστός φανατίλας με την Γαλλική Επανάσταση, που θεωρεί πταίσμα τους 50.000 νεκρούς της τρομοκρατίας…):
«Μια διάταξη του διεθνούς ειρηνευτικού διακανονισμού πρέπει, ωστόσο, να μνημονευτεί χωριστά: η κατάργηση του διεθνούς δουλεμπορίου. Οι λόγοι ήταν και ανθρωπιστικοί ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ: Η δουλεία ήταν αποτροπιαστική ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΑΣΥΜΦΟΡΗ. Άλλωστε, συμφωνά με την άποψη των Βρετανών, που ήταν και οί κορυφαίοι διεθνείς υπέρμαχοι αυτού του θαυμάσιου κινήματος, η οικονομία του 1815-48 ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΤΑΝ ΠΙΑ, όπως συνέβαινε τον 18ο αιώνα, ΣΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ και ζάχαρης […] ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΗΡΘΕ ΜΕ ΠΙΟ ΑΡΓΟ ΡΥΘΜΟ (εκτός, φυσικά, από τις περιοχές όπου η Γαλλική Επανάσταση την είχε ήδη εξαλείψει) […] Οι Γάλλοι δεν κατάργησαν ξανά τη δουλεία επισήμως παρά με την επανάσταση του 1848. Το 1848 Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΥΠΗΡΧΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΤΑΣΗ, και συνεπώς υπήρχε και (παράνομο) ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ.»
(Hobsbawm J. Eric, «Η εποχή των επαναστάσεων (1789-1848)», ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 159-160)
Μάλιστα, τελικά η δουλεία ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ.
Εκτός όμως αυτού, θα χρειαστεί να υπενθυμίσουμε ότι η αγάπη των Άγγλων δεν ήταν και τόσο μόνιμη…Γι αυτό πήγαν στην Ινδία να «εκπολιτίσουν» τους Ινδούς, πράγμα που πάντα ζήλευε ο Χίτλερ:
«Το παράδειγμα των Βρετανών στην Ινδία είχε αιχμαλωτίσει τη φαντασία του Χίτλερ. Θεωρούσε το βρετανικό μοντέλο αυτοκρατορικής διακυβέρνησης, έτσι όπως αυτός το αντιλαμβανόταν, αξιοθαύμαστο. Μετά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση το μυαλό του ξαναγύριζε συνεχώς στο πρόβλημα του πώς οι Βρετανοί κυβερνούσαν την υποήπειρο με μια χούφτα ανθρώπους. Κατ’ αυτόν η Ουκρανία ήταν «αυτή η νέα ινδική αυτοκρατορία»»
(Mazower Mark, «Σκοτεινή ήπειρος-Ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας», 3η έκδ., Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2001, σελ. 151)
Μεγάλη πλάκα…
Και είναι γνωστό ότι ο διαφωτισμός έφερε τον Καπιταλισμό, την καταπίεση, την πραγματική δουλεία των εξαθλιωμένων εργατικών τάξεων:
«Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης και της εμπορικής προόδου, η Μεγάλη Βρετανία θα ασκήσει πολιτική εδαφικής επέκτασης, διευρύνοντας την επιρροή της στη Δυτική Αφρική και στη Νότια Αφρική […] Στην Ινδία, μετά την εξέγερση των Σεπάυ, το 1857, διαλύεται η «Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών» και εφαρμόζεται το Καθεστώς της αποικίας. […] Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα μια σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στον πλούτο και στην εργατική εξαθλίωση, ανάμεσα στην καλλιεργημένη άνεση και στην έντονη αγωνία, ανάμεσα στην εξουσία και στην απόλυτη εξάρτηση.»
(Beaud Michel, ‘Η Ιστορία του Καπιταλισμού (από το 1500 μέχρι το 2000)’, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008 (c1981, 2000), σελ. 166-167)
Πάνω απ’ όλα η ΠΡΟΟΔΟΣ του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ:
«Η εξαθλίωση και η πείνα είχαν φέρει σε αδιέξοδο [τους εργάτες] τους οποίους, για να επιβιώσουν, τους εξωθούσαν να διακινδυνεύουν να πεθάνουν, να φυλακιστούν ή να εξοριστούν […] Βίαιες εκρήξεις οργής απέναντι στις επιβαρύνσεις της εκμετάλλευσης: μείωση του μισθού, παράταση των ωρών εργασίας καθημερινά, σκληροί κανονισμοί της εργασίας»
(Beaud Michel, ‘Η Ιστορία του Καπιταλισμού (από το 1500 μέχρι το 2000)’, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008 (c1981, 2000), σελ. 169)
Και για όσους τολμάνε να μιλάνε για δυτική Φεουδαρχία, ας δούνε τα κατορθώματα των «Διαφωτισμένων»:
«Οι αυτοκρατορικές κατακτήσεις επιταχύνθηκαν τον 19ο αιώνα. Μεταξύ του 1876 και 1915 […] το ένα τέταρτο της επιφάνειας της γης διανεμήθηκε ή αναδιανεμήθηκε ως αποικίες μεταξύ έξη κρατών […] Η γαλλική και, ιδιαίτερα, η βρετανική εξουσία έφτασαν στα πέρατα του κόσμου.»
(Τίλλυ Τσαρλς, ‘Εξαναγκασμός, Κεφάλαιο, και Ευρωπαϊκά Κράτη 990-1992 μ.Χ.’ (μτφρ. Μαραγκουδάκης Μανούσος), Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 171)
Αυτό κι αν είναι φεουδαρχία: το 1/4 του πλανήτη σε 6 κράτη, απ’ τα ισχυρότερα των οποίων ήταν οι Γάλλοι διαφωτιμένοι. Και ήταν ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Τύφλα να’ χει ο Βολταίρος:
«Η Γουιάνα έχει γίνει μεγάλος πονοκέφαλος για το Παρίσι. Τι πρέπει να κάνη κανείς με αυτήν την χώρα; Όλοι λένε ότι είναι πλούσια, αλλά ότι δεν αποδίδει, γιατί φταίει το σύστημα της εκμεταλλεύσεως της. Τελικά, η κυβέρνησις βρίσκει την λύσι: η Γουιάνα πρέπει να αποικισθή από κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου, που θα αναλάβουν το έργο της εκκαθαρίσεως της από την ελονοσία και την λέπρα, και θα αναπτύξουν την καλλιέργεια της γης. Το 1852 η Γουιάνα γίνεται επί τέλους το κολαστήριο των καταδίκων της γαλλικής Δικαιοσύνης. Η δουλεία των νέγρων έδωσε την θέσι της στην δουλεία των λευκών. Αδίστακτοι εγκληματίες άρχισαν να αποστέλλωνται εκεί μαζί με μικροαπατεώνες ή αθώα θύματα δικαστικών πλανών […] για να βρουν όλοι από κοινού την στυγνή μεταχείρισι κοινών δολοφόνων. Επί έναν ολόκληρο αιώνα, ΑΠΟ ΤΟ 1852 ΩΣ ΤΟ 1953, η Γαλλία διατήρησε στην Γουιάνα ένα σύστημα ποινικής μεταχειρίσεως όχι άξιο του ονόματος ενός πολιτισμένου κράτους.»
(«Γουϊάνα, η νήσος του διαβόλου», «Ιστορία Εικονογραφημένη», εκδ. Πάπυρος, τεύχ. 021 (1970), σελ. 72-73)
Μιλάμε για 20ο αιώνα; Τι έγινε, δεν καταργήθηκε η δουλεία το 1789 ρε παιδιά;
Αμ. μπράβο. Ο μαύρος δούλος, παρά την λατρεία που είχε «γι’ αυτά τα ζώα» ο Βολταίρος, παρ’ όλο που πλήρωνε πολλά (και κέρδιζε περισσότερα) από το ξεκλήρισμα των οικογενειών τους, τα βασανιστήριά τους, το μαστίγωμά τους, τις εκτελέσεις τους, το ποσοστό των νεκρών που δεν έφτανε ποτέ στον προορισμό του και τη δουλική τους εργασία, αυτός ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΗΣ Βολταίρος, είδαν, ότι ο μαύρος δούλος ήταν κάπως μπανάλ. Αφού έχουμε τις φυλακές γεμάτες, και μπορούμε να τις γεμίσουμε όσο γουστάρουμε με αθώους, ήρθε η ώρα για λίγη γαλλική πρόοδο: ΖΗΤΩ Ο ΛΕΥΚΟΣ ΔΟΥΛΟΣ!! (Ζήτω…Ζήτω… ακούγεται από κάτω).
Σχολιο #5
Και έχει πλάκα όταν τρώει χώμα η «ιστοριογραφία» του άσπρου-μαύρου. Ο ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ, ο Κων/νος Μαυροκορδάτος, εισηγείται την κατάργηση της δουλείας ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ποιος ήταν:
«υπήρξε ένας από τους αξιολογότερους Φαναριώτες ηγεμόνες. Λίγα χρόνια μετά την ανάληψη τού αξιώματος εφάρμοσε ένα τολμηρό για την εποχή του μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα από το 1740. Έλαβε μέτρα τα οποία απέβλεπαν στην υποστήριξη και ανακούφιση τών λαϊκών στρωμάτων και στην κατάργηση νόμων που ευνοούσαν την εκμετάλλευση των χωρικών από τους μεγαλογαιοκτήμονες.»
(«Μαυροκορδάτος Κωνσταντίνος», εγκυκλοπαίδεια »Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», τόμ. 41, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005)
Τι ακριβώς έκανε:
«Ο κώδικας αυτός επέφερε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στη φορολογία, που έμειναν ιστορικές για το φιλολαϊκό χαρακτήρα τους, εφόσον στόχευαν στην ελάφρυνση της βαριάς φορολογίας των λαϊκών τάξεων. Στον ίδιο κώδικα περιέλαβε και διάταξη που απάλλασσε τους χωρικούς (τσαράνους) από τη δουλεία. Με τη διάταξη αυτή ο Κωνσταντίνος Μαυροκοράτος έγινε Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ στην Ευρώπη, που είχε το θάρρος να καταργήσει τον επαίσχυντο θεσμό της ανθρώπινης δουλείας, ΠΕΝΗΝΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Ο ιστορικός Jean Filitti, (Role diplomatique des Phanariotes, 1901, 14), γράφει χαρακτηριστικά, ότι ο Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος «ανέλαβε να αντικαταστήσει τη βαρβαρότητα με τον πολιτισμό».»
(Κούκκου Ελένη, «Θεσμοί και προνόμια του ελληνισμού μετά την άλωση», έκδ. 2η, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 1988, σελ. 254)
Άρα ένας Έλληνας «προδότης» ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ ήταν ο πρώτος που κατάργησε τη δουλεία σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!!! (επιτρέψτε μου μια μικρή διακοπή για να γελάσω)
Από εκεί λοιπόν πήραν παράδειγμα οι Γάλλοι και μετά από 50 ολόκληρα χρόνια αποφάσισαν να μιμηθούν τον Φαναριώτη και να καταργήσουν τη δουλειά. Ο δεύτερος και καταϊδρωμένος όμως δεν μπορεί να παρά να είναι αιώνια δεύτερος…
111συνεχίζεται…1111
ΜΗΝΥΜΑ #3 Σχολιο #6
Κοιτάξτε όμως μια θαυμαστή συνέχεια στη σκέψη του θεμελιωτή της φυσικής δουλείας Αριστοτέλη, στη σκέψη του Βολταίρου, στη σκέψη των διαφωτισμένων Γάλλων, στη σκέψη π.χ του ρατσιστή Ανωνύμου της «Ελληνικής Νομαρχίας»:
Λέει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά»:
1252β
«φάσιν οι ποιηται «βαρβάρων δ’ Έλληνας άρχειν εικός», ως ταντό φύσει βάρβαρον και δούλον ον»
δηλ.
οι ποιητές λένε πως «είναι φυσικό οι Έλληνες να κυβερνούν τους βαρβάρους», αφού εκ φύσεως είναι το ίδιο πράγμα βάρβαρος και δούλος.
1254α
ευθύς εκ γενετής ένια διέστηκε τα μεν επί το άρχεσθαι τα δ’ επί το άρχειν.
δηλ.
Ορισμένα πλάσματα εκ γενετής διαχωρίστηκαν, άλλα για να εξουσιάζονται κι άλλα για να εξουσιάζουν.
1254β
χρεία δε παραλλαττει μικρόν η γαρ προς ταναγκαία τω σώματι βοήθεια γίνεται παρ’ άμφοϊν, παρά τε των δούλων και παρά των ήμερων ζώων.
δηλ.
Άλλωστε η χρήση δούλων και ζώων δεν διαφέρει πολύ, επειδή και τα ήμερα ζώα και οι δούλοι βοηθούν για την απόκτηση των αναγκαίων με το σώμα τους.
Ο Βολταίρος οπαδός της φυσικής ανισότητας, ήδη είδαμε να ονομάζει σαν τον Αριστοτέλη του μαύρους «ζώα»
Οι Γάλλοι διαφωτισμένοι μετά το 1789, συνεχίζουν απτόητοι τη δουλεία με λευκούς, ενώ έχουν τέτοιες απόψεις φυσικής ανισότητας ως άλλοθι του ιμπεριαλισμού, που δήθεν ήταν προορισμένος «να φέρει τον πολιτισμό» σε κοινωνικά σύνολα που ήταν «βυθισμένα στην αμάθεια» και με «παρόμοιο τρόπο, οι Γάλλοι δικαιολόγησαν την συγκρότηση και διατήρηση της αυτοκρατορίας στην βάση της εκπολιτιστικής τους αποστολής (mission civilisatrice), του καθήκοντος να φέρουν τον πολιτισμό στους καθυστερημένους λαούς του κόσμου».
(«Ρατσισμός» εγκυκλοπαίδεια »Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», τόμ. 51, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005)
Και βεβαίως, το τσιράκι, ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας» συντηρεί τις ίδιες ρατσιστικές ιδέες:
«Τρεις είναι λοιπόν αι αιτίαι της ανομοιότητος των ανθρώπων, αδελφοί μου, αγκαλά και αυτοί να διαφέρωσι κατά πολλούς τρόπους. Η πρώτη από αυτάς είναι η ιδία φύσις, η οποία άλλους μεν έκαμεν δυνατής κράσεως, και άλλους αδυνάτους, εχάρισε μερικώς περισσότερον πνεύμα, και άλλους τινών ολιγότερον, και ούτως οι άνθρωποι διαφέρουσι εν πρώτοις αναμεταξύ των κατά φυσικόν τρόπον«
Ε, ρε «διαφωτισμός» που έπεσε…
Άρα:
Η ΚΔ καταδικάζει τη δουλεία.
Οι Πατέρες καταδικάζουν τη δουλεία ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΔ!
Οι διαφωτιστές ΔΕΝ κατάργησαν τη δουλεία. Όπου καταργήθηκε, έπαιξαν ρόλο οικονομικά συμφέροντα και όχι ιδεολογίες.
Οι Γάλλοι, διατήρησαν καθεστώς δουλείας και καταπίεσης μέχρι και τον 20ο αιώνα.
Οι αρχαίοι φιλοσοφοι, ο Βολταίρος, οι Γάλλοι, ο Ανώνυμος της «Νομαρχίας» ήταν ρατσιστές και οπαδοί της φυσικής κατωτερότητας ή και της δουλείας ακόμη, με …ιδεολογικό ένδυμα παρακαλώ.
Οι μεγαλύτεροι Φεουδάρχες αναδείχθηκαν ΜΕΤΑ την Γαλλική Επανάσταση, όταν χώρισαν το 1/4 του πλανήτη σε 6 τεμάχια, εκμεταλευόμενοι οι …»διαφωτισμένοι» δεκάδες λαούς, τους οποίους ΚΑΤΑΚΛΕΒΑΝ!
ΥΓ
Υπάρχει λόγος να παραθέσω μαρτυρίες για την ύπαρξη δούλων στην εποχή των φιλοσόφων, την κατάσταση τους, την σεξουαλική εκμετάλλευση τους, τα βασανιστήρια;
Υπάρχει λόγος να παραθέσω άλλες μαρτυρίες για την ύπαρξη δούλων ή σχεδόν δούλων μετά την Γαλλική Επανάσταση;
Υπάρχει λόγος να παραθέσω μαρτυρίες για την ύπαρξη δούλων (ταγμάτων εργασίας) στα αθεϊστικά καθεστώτα; Για το δίκτυο των «γκουλάγκ» (δηλ. των «στρατοπέδων εργασίας») με θύματα εκατομμύρια πολιτικούς φυλακισμένους; Τα εκατομμύρια νεκρών από πείνα όταν ο Μάο Τσε Τούνγκ και οι Κινέζοι κομμουνιστές αποφάσισαν το 1958 να επιταχύνουν τη βιομηχανική ανάπτυξη (το λεγόμενο «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός»…), αντλώντας κάθε διαθέσιμο πόρο από το λαό;
Και είπεν ο τύπου «λασκαράτος»:
«Το 1789 η “άθεη” Γαλλική επανάσταση κατάργησε θεσμό δουλείας.«
Έχουν μούτρα να μιλάνε οι άθεοι και οι παγανιστές, και δεν το είχαμε καταλάβει; Σοβαρευτείτε…
Δηδρ,
Mε 7 ημέρες καθυστέρηση, ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Με 3 σεντόνια, αμφισβητείς τον θείο Απόστολο που λέει όχι μια φορά, αλλά σε δυο τουλάχιστον σημεία:
“Οι δούλοι υπακούτε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις”
“Oι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλοτητι της καρδιας υμων ως τω Χριστω”
Ο Ουρανοβάμων Παύλος που σύμφωνα με την Εκκλησία σου, ανελήφθη και στους Ουρανούς πριν γράψει τις επιστολές του, εκφράζει σαφέστατα από πρώτο χέρι την άποψη του ορθόδοξου θεού: «ΥΠΑΚΟΥΕΤΕ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ». Υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών;
Τι ωραίος Απόστολος τι ωραίος Θεός! Να τους χαιρόσαστε.
Αλλά και οι Απολογητές, οι Υπέρμαχοι, οι Θεωρητικοί, ή οι απλοί συνταγογράφοι της Δουλείας, οι κληρικοί του, οι Σύνοδοι, τα Ιερά Βιβλία και οι Άγιοι Πατέρες, τι σοφοί και τι ανθρωπιστές!
Η Σύνοδος της Γάγγρας, ο Μέγας Βασίλειος, ο Ι.Χρυσόστομος, ο κυνηγός δούλων Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης, ο άγιος Ιωάννης Μανσούρ Δαμασκηνός, η Νομοκανονική Συλλογή «Βακτηρία Αρχιερέων», το «Ιερόν Πηδάλιον», όλοι αυτοί δεν αποτελούν πολύτιμα κομμάτια της Ορθοδοξίας, αλλά είναι σπάνιες εξαιρέσεις;
Και η Ορθόδοξη δουλοκτητική Βυζαντινή Κοινωνία; Πλάσμα της φαντασίας μας κι αυτή;
Και η Ορθόδοξη Ρωσία του κνούτου και των μουζίκων;
Και η Ορθόδοξη Αιθιοπία των δουλοπάροικων, με τον πατριάρχη που στα τέλη του 20ου αιώνα φιλάει το χέρι του βασιλιά τύραννου, που ενώ ο λαός του πέθαινε από δίψα, αυτός τάϊζε τις τίγρεις του;
Και τα μοναστήρια με τους δουλοπάροικους; Ψέμματα κι αυτά.
Και τα κηρύγματα εθελοδουλείας στο Σουλτάνο του Αγίου μέντιουμ Κοσμά του Αιτωλού;
Και η κατάπτυστη προπαγάνδα Δουλείας στον Οθωμανό δυνάστη. η «Πατρική Διδασκαλία» του πλαστογράφου αγίου Γρηγορίου Ε΄; Όλα της φαντασίας μας;
Δηδρ,
Παρατηρώ ότι δουλέψατε νυχθημερόν για ένα πόνημα που θα κατατρόπωνε το κείμενο του κ. Λασκαράτου. Μπράβο σας.
Όλα αυτά για να διαψεύσετε επιβεβαιώνοντας ένα («πρωτόγνωρο»!) χαρακτηριστικό της χριστιανοσύνης για να αποδείξετε τι. Ότι η κεφαλή της εκκλησίας σε όλη της την ιστορική διαδρομή δεν ήταν σφιχταγκαλιασμένη με την εκάστοτε Εξουσία;
Αλήθεια, υπάρχει Ιστορικός σε τούτο τον πλανήτη που ασχολήθηκε με την εκκλησία και να μην το έχει υπογραμμίσει;
Και δουλέψατε τόσο πολύ, για ένα κείμενο, που δεν έχει ενοχλήσει καθόλου (είμαι σίγουρος) τη Θεία εξουσία της Εκκλησίας Μας, διότι τα κείμενά μας γράφονται από ασήμαντους (όπως εσείς, έχετε επανειλημμένα δηλώσει) , και τα διαβάζουν μερικές δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες, μόνο.
Κρίμα, τόσος κόπος.
τύπου λασκαράτε…
βρες τίποτε πιο έξυπνο να απαντήσεις. Η ξεφτίλα του παγανισμού και της αθεΐας δεν κρύβεται. Και άκου να αντιγράψουν τους φαναριώτες και να καταργήσουν τη δουλεία…
τύπου Ροΐδης:
Οι 4 πρόσφατες απαντήσεις, μου πήραν 2 ώρες. Δεν νομίζω ότι άξιζε να ασχοληθώ παραπάνω…
Αν υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες που τα ΥΙΟΘΕΤΟΥΝ είναι πρόβλημα. Το να τα διαβάζουν, δεν τρέχει τίποτα. Κι εγώ τα διαβάζω για να δείχνω σε τρίτους τι σημαίνει ιδεοληψία και προκατάληψη.
Αγαπητέ philalethe00,
σταχυολόγησα ελάχιστα από το κείμενο που με παραπέμψατε, θεωρώντας τα σαν απάντηση, αφού δεν μου απαντήσατε ευθέως.
Δεν ξέρω αν τα παρακάτω μόνο, αδικούν το πνεύμα του κειμένου σας ως προς την απάντηση που ζητάω. Αν όχι συγχωρήστε με, αλλά προς το παρόν θα επικεντρωθώ σε αυτά.
@
Απεναντίας, στην καθ’ ημάς Ανατολή αναγνωρίζεται και καταδείχνεται ένα επιπλέον όργανο γνώσης, εν προκειμένω της «υπεραισθητής και υπερνοητής γνώσης», το κέντρο της υπάρξεως, που ονομάζεται εκάστοτε καρδία ή νους ή πνεύμα.
……….
Νομίζω, ότι θα ήταν εγγύτερα στην αλήθεια, εάν γινόταν λόγος για «μυστικισμό».
@
Επειδή μάλλον οι γνώσεις μου δεν είναι τόσο καλές και στους όρους αυτούς ελαφρώς κόλλησα, θα ήθελα να σας ρωτήσω αγαπητέ η «υπεραισθητή και υπερνοητή γνώση» που αναφέρετε, είναι μία καθολική γνώση, δυνάμενη να αποκτηθεί με συγκεκριμένη μέθοδο, να αξιοποιηθεί από την κοινωνία σαν πηγή γνώσης, πάνω στην οποία να στηθούν περαιτέρω γνώσεις ή ενέργειες, ή δεν έχει καθολικό χαρακτήρα και αναφέρεται στους «υπεραισθητούς και υπερνοητούς» δέκτες της ή «μυστικιστές»?
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να τις λάβει, ή εξαρτάται από την θρησκεία του και την εν γένει παιδεία του. Δηλαδή υπάρχουν κάτοχοι αυτής της γνώσης μουσουλμάνοι, ινδουιστές, άθεοι κλπ ή μόνο χριστιανοί ή μόνο ορθόδοξοι? Αν όλοι έχουν την δυνατότητα αυτή, τα αποτελέσματα είναι κοινά σε όλους ή μεταφράζονται και επηρεάζονται από τα άλλα «πιστεύω» τους?
Οι «υπεραισθητές και υπερνοητές» γνώσεις αυτές, επιδέχονται μιας ερμηνείας ή πολλών και ποιος είναι αυτός που μπορεί να τις ερμηνεύσει με σιγουριά ώστε να είναι πραγματικές γνώσεις. Τι αξιοποίηση μπορεί να γίνει από τους μη «μυστικιστές» ή από την ίδια την κοινωνία.
Ο «μυστικιστής», ο κοινωνός της γνώσης αυτής, πόσο αξιόπιστος είναι στην αποκάλυψη αυτής της γνώσης και ποιος κρίνει την αξιοπιστία του, δηλαδή ότι είναι όντος «υπεραισθητός» (ότι και να σημαίνει αυτό) και όχι φαντασιόπληκτος ή έχων άλλους σκοπούς?
Σας ευχαριστώ που ασχολείστε μαζί μου, ελπίζω να έγινε κατανοητή η απορία μου και ζητώ συγνώμη από τον Ρο και τον Λασκαράτο που η κουβέντα έχει ξεφύγει λίγο από την «ορθόδοξη δουλοφροσύνη». Αλλά προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο που σκέπτονται οι συνειδητοί ορθόδοξοι χριστιανοί σήμερα (και ο philalethe00 δείχνει να είναι και προσωπικά το θεωρώ θετικό για αυτόν και για την συζήτηση).
Λασκαράτος επισήμανε:
St. Paul:
@“Οι δούλοι υπακούτε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις”
“Oι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλοτητι της καρδιας υμων ως τω Χριστω”@
Δηδρ αποστόμωσε:
@τύπου λασκαράτε…
βρες τίποτε πιο έξυπνο να απαντήσεις. Η ξεφτίλα του παγανισμού και της αθεΐας δεν κρύβεται. Και άκου να αντιγράψουν τους φαναριώτες και να καταργήσουν τη δουλεία…@
Ιστοριοδίφης λέει: Μπράβο Δηδρ, είσαι μοναδικός. Βάλε το τσίγκινο σωβρακάκι σου και τρέχα τώρα στον παπά της ενορίας σου να σε διαβάσει
Iστοριοδίφης
Ο Παύλος καταδίκασε με σαφέστατο τρόπο την υποδούλωση.
Τώρα, άντε να δεις αν έρχομαι, και μετά διάβασε την τοποθέτηση του Αγουρίδη που απαντάει στην εξυπνάδα του τύπου «λασκαράτου».
Εκτός αν δώσω μεγαλύτερη σημασία σε σένα ή σ’ αυτόν…
Ρε, τι έχουμε πάθει…Δεν διαβάζουν ούτε τα μηνύματα…
Πουλάς τρέλλα Δηδρ.
Ο Παύλος λέει
Οι δούλοι υπακούτε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις”
“Oι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλοτητι της καρδιας υμων ως τω Χριστω»
και συ μας κουφαίνεις
ΔΗΔΡ: Ο Παύλος καταδίκασε με σαφέστατο τρόπο την υποδούλωση.
Βασική έννοια στην ηθική σκέψη του Παύλου είναι η ελευθερία. Ελευθερία από την αμαρτία και τη συνέπειά της, το θάνατο, πνευματικό και σωματικό. Την ηθική ωριμότητα να επιλέγεις το καλό, δηλαδή να μην υποδουλώνεσαι στα πάθη και τις μικρότητές σου (τις εξαρτήσεις σου, σωματικές, ψυχικές και ηθικές) αλλά να αναγνωρίζεις την αξία του αδελφού σου, δηλαδή κάθε συνανθρώπου σου, και να μπορείς ακόμα και να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου για χάρη του (“κανείς ας μη ζητάει το δικό του, αλλά ο καθένας του άλλου”, Α΄ Κορ. 10, 24, “όλα μου επιτρέπονται, αλλά τίποτα δε θα με εξουσιάσει”, Α΄ Κορ. 6, 12 –θυμάστε και τις προτροπές του για τα ειδωλόθυτα).
Δουλεία για τον Παύλο είναι να παραμένεις κακός, μικρόψυχος, ανώριμος ηθικά και πνευματικά, με δυο λόγια μακριά απ’ το Θεό, ενώ ελευθερία είναι να πλησιάζεις το Θεό μέσω της αγάπης και της υπέρβασης του συμφέροντός σου (βλ. Ρωμαίους 6, 16-23, Γαλάτας 4, 1-7 κ.α.).
Δουλεία θεωρεί και τους νόμους, ακόμα και τους θρησκευτικούς, ενώ ελευθερία το να επιλέγεις υπεύθυνα και ώριμα την καλοσύνη, χωρίς να χρειάζεσαι εντολές και απαγορεύσεις. Αυτή την ελευθερία, γράφει, την έχουν κατορθώσει και “τα έθνη” (οι μη χριστιανοί), όταν, χωρίς να ξέρουν το θέλημα του Θεού, εφαρμόζουν την αγάπη από μόνοι τους, λόγω του πανανθρώπινου νόμου της συνείδησης που έχει εγκαταστήσει ο Θεός μέσα τους από καταβολής κόσμου (Ρωμ. 2, 13-15). Έτσι ο Παύλος θεμελιώνει και την ισοτιμία των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη θρησκεία, στην οποία ανήκουν.
Θέμα δουλείας ανθρώπου σε άνθρωπο δεν τίθεται καθόλου για τον Παύλο. Θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι! “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας” (εθνικός) “ούτε δούλος και ελεύθερος ούτε αρσενικό και θηλυκό, όλοι είστε ένας εν Χριστώ Ιησού” (Γαλάτας 3, 28). Νομίζω πως είναι ο πρώτος αρχαίος συγγραφέας που θεωρεί αυτονόητα ελεύθερους τους δούλους (ούτε στον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους συμβαίνει αυτό).
Γεγονός είναι πάντως ότι, στο νου του, οι δούλοι είναι απόλυτα ισότιμοι με τους ελεύθερους και με τους ίδιους τους κυρίους τους, και αυτό είναι που καθορίζει και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μιλώντας ο Παύλος για την αγάπη, για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη θεία Μετάληψη, το θάνατο και την ανάσταση, τη χάρη του Θεού, την ελευθερία και την ειρήνη, δεν ξεχωρίζει ελεύθερους και δούλους. Ομοίως, δούλοι και ελεύθεροι, όπως και πλούσιοι και φτωχοί, συμμετείχαν ισότιμα στη θεία Μετάληψη, αλλά και στα κοινά δείπνα, τις γνωστές “αγάπες”.
Άλλωστε ο ίδιος ο Παύλος και οι συνεργάτες του, καθώς και όλοι οι απόστολοι, υπηρετούσαν τους άλλους, δεν εξουσίαζαν. Ενεργούσαν “εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς” κ.τ.λ., κι όμως θεωρούσαν τον εαυτό τους ελεύθερο απ’ όλα: “εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς…ως αποθνήσκοντες και ιδού, ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι και πάντοτε χαίροντες, ως πτωχοί και πολλούς πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες” (Β΄ Κορινθ. κεφ. 6).
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Παύλος, όπως τον μέμφονται, δεν προτρέπει στους χριστιανούς δούλους να απαιτήσουν, ή έστω να επιδιώξουν, την ελευθερία τους και δεν απαιτεί από τους χριστιανούς που έχουν δούλους να τους ελευθερώσουν. Τονίζει όμως: “οι δούλοι να αγαπάτε τους κυρίους σας και οι κύριοι τους δούλους, ξέροντας οι δούλοι ότι είστε πλέον ελεύθεροι (σας ελευθέρωσε ο Χριστός, δίνοντας το αίμα Του στο σταυρό) και οι κύριοι ότι έχετε κι εσείς Κύριο στον ουρανό. Είστε λοιπόν ίσοι μ’ εκείνους που θεωρείτε δούλους σας και πρέπει να τους συμπεριφέρεστε ανάλογα, γιατί αυτός ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις και δε μεροληπτεί” (βλ. Α΄ Κορινθ., 7, 17-24, Εφεσίους 6, 5-9). “Ο Χριστός μάς ελευθέρωσε για να μείνουμε ελεύθεροι. Μείνετε λοιπόν ελεύθεροι και μην ξαναπέσετε στο ζυγό της δουλείας” γράφει. Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους “επ’ ελευθερία”, αλλά η ελευθερία αυτή πραγματοποιείται όταν υπηρετούμε ο ένας τον άλλον διά της αγάπης (Γαλάτας, 5, 1, 13 και εξής). “Δέξου τον Ονήσιμο” (το δραπέτη δούλο) “όχι ως δούλο, αλλά ως αγαπητό αδελφό, σα να δεχόσουν εμένα”, γράφει ο Παύλος από τη φυλακή προς το χριστιανό Φιλήμονα (επιστολή προς Φιλήμονα). Ο άγιος Ονήσιμος, προστάτης άγιος των φυλακισμένων, παρέμεινε δούλος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ελεύθερος, δηλαδή άγιος.
“Αυτός που ονομάζεται δούλος απελευθερώθηκε από το Χριστό”, γράφει ο Παύλος, “και εκείνος που ονομάζεται ελεύθερος είναι δούλος του Χριστού. Εξαγοραστήκατε” (=με το αίμα του Χριστού, άρα απελευθερωθήκατε). Και προσθέτει τη φράση κλειδί: “μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων” (Α΄ Κορινθ. 7, 22)!
Με δυο λόγια ο Παύλος πήρε τους δούλους ως res (όχι ανθρώπους αλλά περιουσιακά στοιχεία, χωρίς κανένα δικαίωμα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο) και τους ανέδειξε σε “όχι πια δούλους, αλλά αγαπητούς αδελφούς”, ονομάζοντάς τους μαζί και ισότιμα με τους κυρίους τους “φωστήρες εν κόσμω” (Φιλιππησίους, 2, 15) και τονίζοντας την ισότητα και την αξία της ηθικής ελευθερίας! “Δεν είσαι πια δούλος, αλλά παιδί του Θεού”, γράφει προς Γαλάτας, 4, 7.
Τοποθετεί όμως τους «ανδραποδιστές» (εκείνους που υποδουλώνουν ανθρώπους) ανάμεσα στους «ανόμους», τους «ασεβείς» και «αμαρτωλούς», που αντιτίθενται στην «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Α΄ προς Τιμόθεον 1, 9-11).
Ξέρω ότι αυτό σε πολλούς δεν αρκεί. Ίσως και δεν τους αρέσει. Θα θέλανε να σηκώσει σπαθί ο Παύλος και να φωνάξει “ελευθερία ή θάνατος! Καθάρματα, αφήστε τους δούλους σας ήσυχους! Δούλοι, ξυπνάτε, για ν’ ανακτήσετε την ελευθερία σας! Ο Χριστός μαζί μας!”.
Αυτό θα ήταν ωραίος σοσιαλισμός ή γαλλικός Διαφωτισμός, αλλά, ως χριστιανικό κήρυγμα, έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, συνεπάγεται σφαγή. Όχι μόνο βέβαιη σφαγή των δούλων από τις ανίκητες ρωμαϊκές λεγεώνες (πρβ. την περίπτωση του Σπάρτακου), αλλά και των ίδιων των ελεύθερων, πράγμα που, για τους χριστιανούς, σημαίνει απλά και μόνο σφαγή –γιατί κι ο κακός είναι αδελφός μας και θέλουμε τη σωτηρία του, όχι την τιμωρία του ή την εκδίκηση απ’ αυτόν.
Δεν ξέρουμε πόσο εκτεταμένη ήταν στους πρώτους χριστιανούς η πρακτική της απελευθέρωσης των δούλων. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο ήταν πολύ εκτεταμένη: καταγγέλλοντας τη δουλεία και την κοινωνική αδικία της εποχής του (4ος-5ος αι.), ο άγιος τονίζει ότι οι πρώτοι χριστιανοί «ελευθέρωναν τους δούλους και τους εξίσωναν με τον εαυτό τους» (Ομιλία 11, στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 4).
Στα επόμενα χρόνια αναφέρονται ρητά πολλές περιπτώσεις αγίων που απελευθέρωσαν τους δούλους τους (π.χ. ο άγιος Γεώργιος, ο Μέγας Βασίλειος, η αγία Μακρίνα κ.τ.λ.), ενώ πρέπει να το θεωρήσουμε αυτονόητο και για πολλούς άλλους, ιδίως εκείνους που απαρνήθηκαν τον πλούτο ή την κοινωνική τους θέση και έγιναν μοναχοί.
Θ.Ρ.
Ο άγιος Γεώργιος ελευθέρωσε τους δούλους του; Πότε πριν ή μετά που σκότωσε το δράκο.
Πολύ μελάνι για να μας αποδείξεις πως ο Παύλος ήταν κατά της δουλείας, πολλές περικοκλάδες και σοφίσματα. Για τον Σπάρτακο ή τον Αβραάμ Λίνκολν δεν χρειάζεται ούτε μια σειρά.
Πουρκουά άραγες;
Αγαπητέ Θ.Ρ.,
λες μεταξύ άλλων
@….αλλά και των ίδιων των ελεύθερων, πράγμα που, για τους χριστιανούς, σημαίνει απλά και μόνο σφαγή –γιατί κι ο κακός είναι αδελφός μας και θέλουμε τη σωτηρία του, όχι την τιμωρία του ή την εκδίκηση απ’ αυτόν.@
Αν θεωρήσει όλα αυτά κανείς αληθή, θα πιστεύει ότι ποτέ δεν έσφαξε κανένας χριστιανός κανένα, απλά γυρνούσε το μάγουλό του όταν τις έτρωγε. Εσύ τα πιστεύεις αυτά, γιατί οι «κακοί ιστορικοί» άλλα μας λένε.
@Γεγονός είναι πάντως ότι, στο νου του (Παύλου), οι δούλοι είναι απόλυτα ισότιμοι με τους ελεύθερους@
Στον νου του δεν ξέρω τι είχε (εσύ μάλλον ξέρεις καλύτερα), πάντως στα γραπτά του είναι σαφής. Ξαναδιάβασε το Κολοσ., 3,22. που σημαίνει εκεί που είσαι θα μείνεις με την θέλησή σου, όταν πεθάνεις τότε θα είσαι ίσος με τους ελεύθερους (ίσως).
@Άλλωστε ο ίδιος ο Παύλος και οι συνεργάτες του, καθώς και όλοι οι απόστολοι, υπηρετούσαν τους άλλους, δεν εξουσίαζαν@
Είσαι σίγουρος ? για διάβασε τις πράξεις 5.1-5.11. Ναι ξέρω εκεί είναι ο Πέτρος, που ήταν στα μαχαίρια με τον Παύλο συγνώμη.
@ “Αυτός που ονομάζεται δούλος απελευθερώθηκε από το Χριστό”, γράφει ο Παύλος, “και εκείνος που ονομάζεται ελεύθερος είναι δούλος του Χριστού.@
Ναι θεωρητικά και εγώ έγινα αστροναύτης αφού το διαλογίστηκα. Επί της ουσίας δεν ξέρω αν αυτό είναι αναβάθμιση των δούλων, για πνευματική υποδούλωση των ελευθέρων μου φαίνεται και επειδή κανείς δεν είδε τον Χριστό (εννοώ για να αξιοποιηθεί ιστορικά), μάλλον σε υποδούλωση στο ιερατείο αναφέρεται και στην ιδεολογία του όπως και έγινε. Ιστορικά αυτό το λέμε Μεσαίωνα ίσως το έχεις ακουστά.
Προσωπικά δεν με απασχολεί αν θέλεις να είσαι δούλος του οποιουδήποτε ιερατείου, αλλά να μη μας το προβάλεις σαν θέσφατο, κάνε εσύ αυτά που πιστεύεις και από τις πράξεις σου ίσως με πείσεις, μη μου προπαγανδίζεις σε παρακαλώ τι είχε στο μυαλό του ο Παύλος.
Ουσιαστικά ο χριστιανισμός δεν άλλαξε τίποτα στο θέμα της δουλείας. Το ότι κάποιοι χριστιανοί πήραν στα σοβαρά κάτι από τις «γραφές» και απελευθέρωσαν τους δούλους τους, δεν καταγράφεται στα θετικά του χριστιανισμού γιατί είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που υποδούλωσαν. (Με αυτή τη λογική διάβασα για κάποιους Ναζί που έκρυψαν Εβραίους που φυσικά δεν έχει να κάνει με την έκφραση του Ναζισμού). Ο κάθε –ισμός έχει μια μεγάλη ιστορία για να κρίνεται από μερικές αναφορές ή αποσπασαμτικές πράξεις.
Το περίεργο είναι γιατί μας κάνετε πλύση εγκεφάλου ότι άλλαξε τον θεσμό της δουλείας ο χριστιανισμός, ενώ ξέρουμε όλοι καλά πότε και γιατί καταργήθηκε η δουλεία, μετά την βιομηχανική επανάσταση, αν και τελικά μεταστοιχειώθηκε σε νέες καθωσπρέπει ορολογίες, ανθρώπων θεωρητικά ελεύθερων αλλά εξαρτώμενων στα προς το ζην, όπως άνεργοι, μερικώς απασχολούμενοι κλπ.
Παράθεμα: Αναγνώστης ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ « The Human Manual
Χριστιανισμός, δουλεία και ιδιοκτησία
Απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου μαρξιστή ιστορικού Croix,
Ο χριστιανισμός και η Ρώμη, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2005.
Σε αυτό ο Croix καταρρίπτει τους ισχυρισμούς ότι δήθεν ο χριστιανισμός επέφερε καλυτέρευση της θέσης των δούλων.
Λέγεται συχνά ότι ο χριστιανισμός εισήγαγε μια εντελώς νέα και καλύτερη στάση απέναντι στη δουλεία. Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένο: ο Ιησούς δέχτηκε τη δουλεία ως δεδομένη του περιβάλλοντος του, όπως ακριβώς γίνεται δεκτή και στην Παλαιά Διαθήκη, και οι οπαδοί του δέχτηκαν και υιοθέτησαν την κυρίαρχη ελληνορωμαϊκή άποψη που μόλις περιέγραψα. Παρατίθεται συχνά το έξης εδάφιο από την Προς Κολοσσαείς επιστολή του Παύλου (3:11): ουκ ενι Έλλην και ‘Ιουδαίος, περιτομή και άκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν Χριστος. Η σημασία του γίνεται καλύτερα κατανοητή στο φως ενός εδαφίου από την Προς Γαλατάς επιστολή (3:28): ουκ ενι ‘Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος, ούκ ενι άρσεν και θήλυ· πάντες γάρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού. Το «δεν υπάρχει ούτε δούλος ούτε ελεύθερος» έχει ακριβώς το ίδιο νόημα που έχει και το «δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό»: αυτές οι δηλώσεις ισχύουν μόνο με μια αυστηρά πνευματική σημασία- η ισότητα υπάρχει «στα μάτια του Θεού» και δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα. Δεν θεωρείται αναγκαίο να αλλάξει η διάκριση μεταξύ δεσπότη και δούλου σε αυτό τον κόσμο, περισσότερο από ό,τι η διάκριση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Κατά τον απόστολο Παύλο, ο Ιησούς ελευθέρωσε όλους τους πιστούς του — από τη σάρκα και τα έργα της. Η προτροπή προς τον χριστιανό δούλο να θεωρεί τον εαυτό του «απελεύθερο του Χρίστου» (με τον ίδιο τρόπο που ένας ελεύθερος χριστιανός είναι δούλος Χριστού, Προς Κορινθίους Α’ 7:22) πιθανότατα του έδινε πολύ μεγαλύτερη πνευματική ανακούφιση από αυτή που θα μπορούσε να βρει ο εθνικός δούλος στη γνωστή φιλοσοφική άποψη ότι, αν ήταν καλός άνθρωπος, ήταν «στην πραγματικότητα» ήδη ελεύθερος- βασικά όμως επρόκειτο για την ιδία άποψη. Κι αν οι χριστιανοί δεσπότες καλούνταν με συντομία (με τον ίδιο τρόπο που καλούνταν οι δεσπότες από φιλοσοφούντες εθνικούς) να μεταχειρίζονται δίκαια τους δούλους τους, ο ζυγός της δουλείας γινόταν ακόμη πιο βαρύς για τους χριστιανούς δούλους, καθώς η έμφαση στην υπακοή στους δεσπότες τους καθίσταται ακόμα πιο απόλυτη. Μερικές φράσεις στις επιστολές του Παύλου, όπως αυτή στην Προς Εφεσίους επιστολή (6:5) που προτρέπει τους δούλους να υπακούουν τους δεσπότες τους μετά φόβου και τρόμου εν άπλότητι της καρδίας υμών ως τω Χριστώ (όπως υπακούουν τον Χριστό), είχαν ιδιάζουσες συνέπειες, οι όποιες έγιναν φανερές σε δύο μετα-αποστολικά έργα, την Επιστολή Βαρνάβα (19:7) και τη Διδαχή (4:11): ξεκάθαρα λένε στο δούλο ότι θα πρέπει να υπηρετεί το δεσπότη του ως τύπω Θεού εν αισχύνη και φόβω. Δεν γνωρίζω κείμενο στη φιλολογία των εθνικών που να φθάνει σε τέτοιο σημείο. Κατά συνέπεια, ό,τι κι αν σκέφτεται ένας θεολόγος για τη διακήρυξη ότι ο χριστιανισμός ελευθέρωσε την ψυχή των δούλων, για τον Ιστορικό είναι αναντίρρητο ότι έσφιξε τα δεσμά πιο δυνατά στα πόδια τους. Επιτελούσε την ίδια κοινωνική λειτουργία με τις διαδεδομένες φιλοσοφίες του ελληνικού κόσμου, και ίσως με βαθύτερες συνέπειες: έκανε το δούλο να αισθάνεται συγχρόνως ευχαριστημένος υπομένοντας την επίγεια μοίρα του, καθώς και πιο πειθήνιο και υπάκουο. Ο Ιγνάτιος, στην Προς Πολύκαρπον επιστολή του (4:3), δηλώνει με έμφαση ότι δεν θα έπρεπε ούτε να περιφρονούν τους χριστιανούς δούλους ούτε «να τους φουσκώνουν τα μυαλά» (μή φυσιούσθωσαν) · πως θα έπρεπε να δουλεύουν περισσότερο, εις δόξαν Θεού- επίσης, ότι «δεν θα έπρεπε να επιθυμούν να ελευθερωθούν με έξοδα του κοινού ταμείου, μήπως τυχόν γίνουν δούλοι της επιθυμίας» (ίνα μή δούλοι ευρεθώσιν επιθυμίας). (Ομολογώ ότι βρίσκω την τελευταία φράση κάπως ανακόλουθη. Επίσης, αδυνατώ να καταλάβω πως ένας ακόμη πιο εντατικός ρυθμός εργασίας από την πλευρά του δούλου μπορεί να αυξήσει τη δόξα του Θεού.) Ο πέμπτος κανόνας της Συνόδου της Ελβίρας, στο τέλος του τρίτου ή στις αρχές του τέταρτου αιώνα, τιμωρούσε μόλις με επτά χρόνια αφορισμό το θανατηφόρο εκ προθέσεως μαστίγωμα μιας δούλης από τη δέσποινα της — ίσως της δούλης που είχε γίνει αντικείμενο ερωτικού ενδιαφέροντος του συζύγου της γυναίκας. Επίσης, φαίνεται ότι, τουλάχιστον ορισμένες εκκλησίες, αρνήθηκαν το βάπτισμα σε δούλο χωρίς τη συγκατάθεση του δεσπότη του — στην αρχή ίσως μόνο αν ήταν χριστιανός, αλλά αργότερα ακόμη και αν ήταν εθνικός. Κατά την άποψη μου, μια τέτοια θυσία της αθάνατης ψυχής ενός υποψήφιου χριστιανού δούλου στα δικαιώματα περιουσίας του δεσπότη είναι αδικαιολόγητη σύμφωνα με τις χριστιανικές αρχές.
Η κατάσταση δεν άλλαξε καθόλου όταν ο χριστιανισμός κατέλαβε την εξουσία τον τέταρτο αιώνα, και η ‘Εκκλησία ανέλαβε ρόλο ακόμη και στη δημόσια ζωή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον τέταρτο αιώνα και στο έξης. Τη σύζευξη Εκκλησίας και κράτους μπορώ να τη συγκρίνω, από πλευράς λειτουργικότητας, μόνο με αυτό που ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ αποκάλεσε «στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα» στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Ο Αυγουστίνος τουλάχιστον παραδέχτηκε ότι η δουλεία ήταν καθεαυτή ένα κακό- άλλα με αυτή την εξαιρετική, διεστραμμένη ευφυΐα του, η οποία ποτέ δεν σταματά να εκπλήσσει, τη θεώρησε ως τιμωρία του Θεού στην ανθρωπότητα για την αμαρτία του Αδάμ. (Δεν σκέφτηκε ότι ίσως ήταν βλασφημία να αποδώσει σε μια δίκαιη θεότητα μια τέτοια τυφλή μέθοδο συλλογικής τιμωρίας.) Έτσι, υποθέτοντας ότι «δίκαια το φορτίο της δουλείας τιμώρησε την παράβαση του θείου νόμου», ο Αυγουστίνος παρουσίασε τη δουλεία ως θεϊκά εντεταλμένη και έδωσε στο θεσμό ακόμη πιο ισχυρή νομιμοποίηση από όση είχε λάβει ποτέ από διανοητές της προχριστιανικής περιόδου, από την εποχή που εμφανίστηκαν oι θεωρίες της «κατά φύσιν δουλείας». Πράγματι, ο Αυγουστίνος και ο Αμβρόσιος έφτασαν στο σημείο να σκεφτούν ότι η δουλεία μπορούσε να είναι, για το καλό του δούλου, μια παιδευτική μορφή βελτίωσης, ακόμη και μια ευλογία -διότι, όπως το έθεσε ο Αμβρόσιος, «όσο ταπεινότερη είναι η θέση στη ζωή τόσο εξυψώνεται η αρετή». Δεν μπόρεσα να βρω σε κανέναν πρώιμο χριστιανό συγγραφέα κανενός είδους απαίτηση για κατάργηση της δουλείας, ή έστω για μια γενική απελευθέρωση των δούλων εκείνης της συγκεκριμένης εποχής. Το πλησιέστερο που γνωρίζω είναι ένας από τους Ύμνους εις την Γέννησιν (διασώζονται μόνο στα συριακά) του Εφραίμ, από τη Νίσιβη και την Έδεσσα της Μεσοποταμίας: εδώ ο Εφραίμ παρουσιάζει τη Μαρία να λέει: «Ο άνθρωπος που έχει στην ιδιοκτησία του έναν δούλο οφείλει να τον απελευθερώσει». Αμέσως μετά όμως συμπληρώνει: «ώστε να έλθει και να υπηρετήσει τον Κύριο του». Επίσης, σε έναν από τους ‘Ύμνους εις τα ‘Επιφάνια, ο Έφραίμ καθίστα σαφές ότι στα μάτια του ο δούλος και ο ελεύθερος άνθρωπος εξισώνονται μέσω της βάπτισης — η καθιερωμένη χριστιανική άποψη. Δεν μπόρεσα έξαλλου να ανακαλύψω καμία επίθεση στο θεσμό της δουλείας σε έργα αιρετικών, ανάλογη με την επίθεση των πελαγιανών στα πλούτη, την οποία θα αναφέρω αμέσως παρακάτω. Τουλάχιστον δύο σύγχρονοι μελετητές του χριστιανισμού, ο C. J. Cadoux και ο R. Μ. Grant, έχουν δηλώσει ότι οι γνωστικές Πράξεις Θωμά επιτίθενται σε αυτόν καθαυτόν το θεσμό της δουλείας, με το αιτιολογικό ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον τού Θεού. Δεν βλέπω τίποτε τέτοιο στο κείμενο, παρά μόνο μια έκφραση συμπάθειας για τους δούλους, τους οποίους οι δεσπότες φορτώνουν με βάρη σαν να είναι κτήνη και αρνούνται να τους φερθούν σαν να είναι άνθρωποι όπως αυτοί οι ίδιοι.
Στους ρωμαίους νομομαθείς (προφανώς όλοι τους εθνικοί), από τον δεύτερο ή τον τρίτο μεταχριστιανικό αιώνα μέχρι τον έκτο, μερικές φορές απαντάτε η παραδοχή ότι η δουλεία ήταν «contra naturam, iuri naturali contraria». (Πράγματι, φαίνεται ότι η δουλεία θεωρούνταν, από μερικούς τουλάχιστον νομομαθείς, ως το μοναδικό χαρακτηριστικό του ius gentium —του δικαίου των εθνών— που δεν αποτελούσε μέρος του ius naturale — του φυσικού δικαίου.) Αυτός είναι ένας τρόπος σκέψης που ανάγεται στους ανώνυμους διανοητές του πέμπτου ή του τέταρτου αιώνα π.Χ., οι όποιοι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είχαν διακηρύξει ότι η δουλεία, επειδή βασιζόταν στη βία, ήταν αντίθετη με τη φύση και λάθος —όχι απλώς ου κατά φύσιν άλλα παρά φύσιν— μια σημαντική διαφορά. Αυτός ο τρόπος σκέψης ενδέχεται να έφτασε μέχρι τους ρωμαίους νομομαθείς μέσω των στωικών. Πράγματι, κάποιοι στωικοί —ο πρώην δούλος Επίκτητος για παράδειγμα— μπορεί περιστασιακά να είχαν εκφραστεί δίνοντας την εντύπωση ότι επέκριναν την ιδιοκτησία δούλων από πλευράς αρχών. Άλλα όλα αυτά είναι σε τελική ανάλυση εξωπραγματικά, μέρος από το προπέτασμα καπνού των εύσχημων ιδεών με τις όποιες οι πιο σχολαστικοί διανοητές της αρχαιότητας έκρυβαν από τον εαυτό τους τη δυσάρεστη αλήθεια για έναν αμείλικτο κόσμο, τον όποιο προσπαθούσαν να παρουσιάσουν όσο καλύτερα μπορούσαν, ανάλογα με την έμπνευση τους. Ο εξωπραγματικός χαρακτήρας όλων αυτών των συζητήσεων αναδύεται ξεκάθαρα από την περιγραφή του Επίκτητου σχετικά με έναν πρώην δούλο που καταλήγει να γίνει συγκλητικός: γίνεται τότε, λέει ο Επίκτητος, δούλος της καλλίστης και λιπαρωτάτης δουλείας. Αν η ιδιότητα του συγκλητικού ήταν δουλεία, τότε ήταν δουλεία με μια πολύ ιδιότυπη έννοια. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του ελληνορωμαϊκού κόσμου θα την ασπαζόταν πολύ πρόθυμα.
Κατά συνέπεια, στην πρώιμη χριστιανική σκέψη δεν βρήκα σχεδόν τίποτε που να φτάνει τουλάχιστον στο σημείο της απόρριψης της δουλείας, όπως συνέβαινε με τις καθαρά θεωρητικές δηλώσεις των ρωμαίων νομομαθών, ότι δηλαδή η δουλεία «είναι αντίθετη στη φύση». Εδώ θα πρέπει να αναφέρω κάτι που με απασχολεί από παλιά. Αντιλαμβάνομαι ότι, με βάση τις χριστιανικές αρχές, μπορεί να υποστηριχτεί ότι το καθεστώς της δουλείας είναι αποδεκτό για τον δούλο, με τον τρόπο που το αποδέχτηκαν οι στωικοί και οι επικούρειοι, ο απόστολος Παύλος και τόσο πολλοί άλλοι πρώτοι χριστιανοί, ως κάτι εξωτερικό και ασήμαντο. Ο ισχυρισμός αυτός ισχύει ακόμη και για εκείνους που ίσως να μη συμφωνούν απόλυτα με τον καρδινάλιο Newman, ο όποιος διακήρυξε ότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας του, «θα ήταν καλύτερα να γκρεμιστούν ο ήλιος και το φεγγάρι από τον ουρανό, η γη να χαθεί, και τα πολλά εκατομμύρια άνθρωποι που βρίσκονται πάνω της να πεθάνουν από την πείνα μέσα στην έσχατη αγωνία όσο διαρκεί η εγκόσμια θλίψη, παρά μία και μοναδική ψυχή —δεν θα έλεγα να χαθεί— να διαπράξει ας είναι και ένα μόνο συγχωρητέο αμάρτημα, να πει ένα συνειδητό ψέμα, έστω και αν δεν βλάπτει κανέναν, ή να κλέψει μία δεκάρα χωρίς λόγο». Αλλά τί συμβαίνει με τις επιπτώσεις της δουλείας στο δεσπότη; Άραγε, ο χριστιανός που προσεύχεται, ώστε να μην «παρασυρθεί από τον πειρασμό», δεν θα πρέπει να αποκηρύξει και την απολύτως ανεύθυνη κυριαρχία επί των συνανθρώπων του, ιδιότητα που ανήκει στο δεσπότη δούλων και που είναι πολύ πιθανό να τον οδηγήσει (όπως γνωρίζουμε ότι συνέβη) στον μεγαλύτερο πειρασμό, να συμπεριφερθεί δηλαδή με σκληρότητα και λαγνεία; Δεν γνωρίζω πότε αυτό έγινε αντιληπτό για πρώτη φορά. Ήταν ωστόσο προφανές στον Τολστόι, ο οποίος, σε μια αξιοθαύμαστη περιγραφή στο μυθιστόρημα Πόλεμος και ειρήνη, παρουσιάζει τον πρίγκιπα Αντρέι να λέει στον Πιέρ ότι το χειρότερο πράγμα όσον άφορα τη δουλοπαροικία είναι η επίδραση της πάνω στους δεσπότες εκείνους που έχουν τη δύναμη να τιμωρούν τους δουλοπάροικους όπως τους αρέσει και, κάνοντας το αυτό, «καταπνίγουν τις τύψεις τους και σκληραίνουν». Μπορώ μόνο να συμπεράνω ότι εκείνο που εμπόδισε τη χριστιανική Εκκλησία να παραδεχτεί την επικίνδυνη, αποκτηνωτική επίδραση της δουλείας (και της δουλοπαροικίας) πάνω στους δεσπότες ήταν η ακαταμάχητη δύναμη της κοινωνικής πραγματικότητας — αυτή που θα αποκαλούσα, συμφωνώντας με τον Μαρξ, πάλη των τάξεων: η απόλυτη αναγκαιότητα για τις άρχουσες τάξεις του ελληνορωμαϊκού κόσμου να διατηρήσουν τους κοινωνικούς θεσμούς πάνω στους οποίους βασιζόταν η προνομιούχος θέση τους, την οποία άλλωστε δεν είχαν διάθεση ή δεν μπορούσαν να την εγκαταλείψουν.
Δεν γνωρίζω τα κείμενα της χριστιανικής γραμματείας μετά τον έκτο αιώνα, και γι’ αυτό δεν μπορώ να πω πολλά. Θα έλεγα όμως ότι δεν έχω υπόψη μου καμία απερίφραστη καταδίκη της δουλείας ως θεσμού από κανένα χριστιανό συγγραφέα στη διάρκεια του Μεσαίωνα: οι δηλώσεις που έχω δει να παρατίθενται από τον Θεόδωρο Στουδίτη, τον αβά Σμάραγδο και άλλους έχουν πάντα κάποια ειδική, περιορισμένη εφαρμογή. Ομολογώ ότι ίσως να οφείλεται στην άγνοια μου, άλλα δεν γνωρίζω καμία γενική, άμεση καταδίκη της δουλείας εμπνεόμενη από χριστιανικές πεποιθήσεις, προτού εμφανιστεί η έκκληση των μενονιτών της Τζερμαντάουν στην Πενσυλβανία το 1688 — μια ομάδα παρόμοια με τους κουάκερους, εκτός του κύριου ρεύματος του χριστιανισμού. Ορισμένοι χριστιανοί συγγραφείς συχνά τονίζουν προσπάθειες χριστιανών να εμποδίσουν ή, τουλάχιστον, να αποθαρρύνουν την υποδούλωση. Οι συγκεκριμένες προσπάθειες όμως πολύ σπάνια, σχεδόν ποτέ δεν επεκτείνονταν προς όφελος άλλων, έκτος του χριστιανικού πλήθους, και οι συγγραφείς που έχουν επισύρει την προσοχή σε αυτές συχνά παραλείπουν να αναφέρουν ότι η καταδίκη του αμαρτήματος της υποδούλωσης χριστιανών συνοδεύεται συνήθως από τη σιωπηλή παραδοχή ότι η υποδούλωση μη πιστών ήταν επιτρεπτή, ακόμη και αξιέπαινη, αν συνοδευόταν από προσηλυτισμό — έναν προσηλυτισμό που ενδεχομένως μερικές φορές δεν θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με άλλα μέσα.
Καλά τογραψες… «του κώλου»:
Διάβασε εδώ να δεις πόσο του κώλου είναι ο ΜΕΓΑΣ ιστορικός σου ο απατεώνας!!!!!!!!!!!!
http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/douleia_croix_1.htm
Παράθεμα: Ο δήμος Βέροιας να γκρεμίσει το άγαλμα του Απόστολου της δουλείας Παύλου | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Παράθεμα: Ρατσιστική επίθεση 7 ιερέων κατά των ομοφυλόφιλων (πλην κληρικών) | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές