η μοναξιά του cucu-erectus, πριν το πέναλτυ
Σιγά, ξέρουμε. Αφήσαν πρώτα να περάσει το καρναβάλι, να καεί ο Καρνάβαλος, και για να μην μας αφήσουν με την βούρτσα στο χέρι το οποίο προηγουμένως είχε πιάσει αρνίσια παϊδάκια και βρομούσε τσίκνα, σου λέει, να μην τους κόψουμε πάνω στο ταμτιριρί, ποινικοποιούμε τις μάσκες μετά.
– Τα λαμόγια με τις ανταλλαγές φιλέτων σε βάρος του δημοσίου, ρουφώντας καπάκι και καλοδεχούμενα ιερά φράγκικα κονδύλια, δεν φορούσαν κουκούλα, γι αυτό κι είναι ελεύθερα.
– Τα λαμόγια που έλαβαν μίζες τύπου Ζήμενς και Μόρρις με διπλό καρμπιρατέρ, δεν φορούσαν κουκούλες, γι αυτό κι είναι ελεύθερα.
– Τα λαμόγια που τ’ άρπαξαν και «επένδυσαν» τον ασφαλιστικό ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων, δεν φορούσαν ούτε αυτά κουκούλα, γι αυτό είναι ακόμη ελεύθερα.
– Οι πολιτικοί που τους αποδόθηκαν «πολιτικές» ευθύνες δεν χρειάζονται κουκούλες, τους φτάνει ο… «Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών», τι να τις κάνουν τις κουκούλες, περπατούν με το μέτωπο καθαρό, ψηλά το κεφάλι, ελεύθεροι.
Ενώ όλοι όσοι έσπασαν κι έκαψαν περιουσίες φορώντας κουκούλες, όλοι συνελήφθησαν, πρόσφατη αστυνομική επιτυχία οι ένοχοι κουκουλοφόροι του Κολωνακίου, τους οποίους άφησαν ελεύθερους για ξεκάρφωμα. Σου λέει ο άλλος, μη μας ματιάσουν!
Ε, Ψιτ…
Του χρόνου, θα μας επιτρέψετε Απόκριες, ή θα αδρανοποιηθεί προσωρινά ο νόμος για εκείνη την κρίσιμη περίοδο που θα περνάει και πάλι η χώρα.
Χωρίς παρεξήγηση.
Ρωτάω.
Προτάσεις προς καλούς μπλόγκερς, αναλύουν σοβαρά το θέμα. Διαβάστε τους Χασοδίκη, Μπαμπάκη και ελληνάκι
.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Τέτοιες σαχλαμάρες με αιτιολόγηση τύπου «Αφού δεν έχεις τίποτα να κρύψεις…» που λέει και ο Χασοδίκης, οδηγούν στις κάμερες στο WC και την κρεβατοκάμαρα. Διότι η καταλήστευση και καταπίεση του ποιμνίου, πολλά μέλη του οποίου είναι πολύ αξιόλογα, από μια συμμορία αδίστακτων μετριοτήτων, απαιτεί λύσεις Οργουελιανού είδους…
Είναι φανεροί οι λόγοι
http://kopria.blogspot.com/2009/03/blog-post_6863.html
Πώς το είπε αυτό το ωραίο ο Μαρκογιαννάκης; Α, ότι στη δημοκρατία που ζούμε, ο Έλλην πολίτης δεν πρέπει να φοβάται να δείχνει το πρόσωπό του όταν διαμαρτύρεται.
Καλώ λοιπόν και τα ΜΑΤ, τα ΥΜΕΤ κλπ να φορανε διακριτικά και να δίνουν τα στοιχεία τους όταν αυτά ζητούνται από πολίτες. Σε δημοκρατία ζούμε, τί έχουν να φοβηθούν αυτοί;
Καλώ σε αβαταρο-κουκούλωμα!!!
ellinaki μου, θα βάλω λινκ και στο δικό σου κείμενο, να διαβαστεί.
😉
Erratum: Μαρκογιαννάκης = Δένδιας
Ήθελα να σημειώσω ότι ‘καταδικάζω την βία’ είναι ένας πολύ ωραίος αφορισμός αλλά και μια χοντροκομμένη υπεκφυγή. Η βία έχει πολλές μορφές και πολλούς στόχους.
Πάντως όπως έγραψα και σε δικό μου post βρισκόμαστε μέσα σε σφραγισμένη χύτρα ταχύτητας. Η απώλεια ελέγχου είναι πλησιέστερα από ότι νομίζουν ορισμένοι.
Αν ο μέσος πολίτης αλλά και οι συνειδητοποιημένες ομάδες των Αναρχικών(*) αποφασίσουν στ’ αλήθεια να κατέβουν στον δρόμο θα τινάξουν τις πόλεις στον αέρα!
(*) Αναφέρομαι στους ανθρώπους με σοβαρή ιδεολογική βάση. Με αυτή την κοινωνική ομάδα συμπλέουν (διότι εκφράζονται από την συγκυρία) εν’ όλο ή εν μέρει και άλλες ομάδες του Αριστερού χώρου. Ο όρος ‘αντεξουσιαστές’ κατά την άποψή μου είναι ομιχλώδης και στην ουσία δεν σημαίνει τίποτα! Αν κάποιος είναι παρατηρητικός θα έχει αντιληφθεί ότι η συμμετοχή των με_αυτή_την_εννοια Αναρχικών στα δρώμενα των τελευταίων μηνών είναι περιορισμένη και μετριοπαθής.
Εγω παντως μπερδευτηκα…να φοραω κρανος στο μηχανακι ή οχι?
Αφήστε την κουκούλα και πιάστε τη ρεμούλα, είναι το σύνθημα της ταξικής μας δικαιοσύνης, αγαπητότατε. Εύστοχος, as usual. 😉
Αγαπητέ Ρο,
σχεδόν όλοι μας φοράμε κουκούλες.
Μπορεί αυτές των αναρχικών να είναι από ύφασμα, εκείνες όμως της εξουσίας είναι φτιαγμένες από ένα παράξενο υλικό, που κρύβει
τα αδικήματα, αφήνοντας ταυτόχρονα το πρόσωπο καθαρό και ασπίλωτο.
Η οικονομική κρίση γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονη, όμως η άλλη κρίση, η σοβαρή, εκείνη που έχει την έννοια του διαχωρισμού, της επιλογής, της απόφασης, της αξιολόγησης, γίνεται ολοένα και πιο σπάνια στην κοινωνία μας.
Αυτά τα λίγα είχα να πω.Ίσως να μην είναι ουσιαστικά, όμως επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά το blog σας και θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου να μην αφήσω κι εγώ μια φορά το…στίγμα μου!
φίλε bananiotis, καλώς ήρθες.
Συμφωνώ, όμως όπως επισημάναμε παραπάνω, οι αναρχικοί δεν έχουν σχέσει με όλα αυτά, άλλο κουκουλοφόροι, άλλο αναρχικοί. Οι αναρχικοί είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι, επίσης ένας αναρχικός δεν μουτζουρώνει τοίχους, φιλοσοφεί.
Polykarpε, πάντα εύστοχος! 😀
.
grsail, έχεις απόλυτο δίκιο, οι αληθινοί αναρχικοί δεν έχουν σχέση με όλα αυτά, άλλωστε πολλοί από εμάς, προς την αναρχία γέρνουμε.
.
archive, να φοράς αλλά όχι με φυμέ τζάμι. 😉
.
pølsemannen, σουηδέ μου φίλε… η χλεύη είναι ίσως το πιο αποτελεσματικό όπλο.
.
Niemandsrose,
ευχαριστώ!
@Ρο
… και συνεχίζοντας το σχόλιο προσθέτω ότι δεν φιλοσοφεί μόνον αλλά … ενίοτε δρα και η δράση του είναι Άμεση και Καθαρή όπως η ενέργεια από την σύντηξη 🙂
Αν δεν με διορθώνατε εσείς, θα το έκανα μόνος μου! Χρησιμοποίησα τη λέξη «αναρχικός» λίγο αβίαστα. Ήταν περισσότερο ένα παιχνίδι του εγκεφάλου, καθώς συμφωνώ απόλυτα με την επισήμανση του grsail (και τη δική σας) για τους αναρχικούς.
Λάθος μου.
Το θέμα είναι ότι πότε κανένας κουκουλοφόρος δεν έχει συλληφθεί, μάλλον το αντίθετο.
Δηλαδή είναι οι κουκουλοφόροι που βγαίνουν απ τις κλούβες των ΜΑΤ για να κάνουν την «δουλειά» τους, είναι αυτοί που δίπλα απ τα ΜΑΤ κάνουν ανενόχλητοι την δουλειά τους.
Με πρόσχημα την παρακρατική (ή και κρατική) κουκούλα ανοίγει άλλη μια πληγή στα δημοκρατικά μας δικαιώματα.
Η καταστολή κάθε δικαιώματος, κάθε αμφισβήτησης αυτών που αγωνίζονται είναι πλέον γεγονός.
Να προσθέσω το φόβο μου για κάτι που μόνο το ΛΑΟΣ (αν κάνω λάθος διορθώστε με παρακαλώ, απλώς δεν έτυχε να ακούσω ή να διαβάσω σχετική αναφορά από άλλη πλευρά) μας υπενθύμισε: Ο αρχηγός του ήταν ο εισηγητής των δυναμικών μέτρων, όπως της ποινικοποίησης της κουκούλας ή της επαναφοράς του ιδιώνυμου, για την αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας..
Η δημοκρατική μας κυβέρνηση απλώς τον αντέγραψε..
Πήρε και το μάτι μου στην τηλεόραση τον Καρατζαφέρη στα γραφεία του κόμματος του να μιλά σε μια συγκέντρωση και πίσω του έστεκαν στην πρώτη σειρά οι μπράβοι του και στη δεύτερη πέντε ιερομόναχοι. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην απουσία εμπειρίας και εκπαίδευσης, αλλά οι καλόγεροι έδειχναν πολύ πιο άγριοι. Το στήσιμο του πλάνου με τις δυο διακριτές ομάδες περιφρούρησης, το ύφος, το ήθος και η ρητορική του αρχηγού μου θύμισαν μια παλιά φωτογραφία του Χίτλερ στο Μόναχο. Ήταν λίγο πιο πριν από την αναρρίχηση στην εξουσία. Στην πρώτη σειρά ήταν τα νεόδμητα ss και στη δεύτερη οι πιονιέροι του κινήματος, τα sa. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα από εκείνους οι οποίοι δεν τη γνωρίζουν μεν, αλλά οι επιπτώσεις μιας ιστορικής φάρσας μπορούν κάλλλιστα να είναι τραγικές.
Καλημέρα και ευχαριστώ για το χώρο
Φόρεσαν κουκούλα στη δημοκρατία 21/03/2009
AYΓΗ
http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=443388
Του ΝΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ *
Ακούγοντας την ανατριχιαστική είδηση των δηλώσεων του υπουργού Δικαιοσύνης για τη θέσπιση ιδιωνύμου «κουκουλοφορίας» διερωτήθηκα τι διαφορετικό θα έκανε ένα καθεστώς που θα προέκυπτε π.χ. ύστερα από κήρυξη στρατιωτικού νόμου για να επιβάλει την «τάξη». Η θεσμική στοχοποίηση και ο προπαγανδιστικός στιγματισμός της φιγούρας του πιθανού «εχθρού» θα συνιστούσε οπωσδήποτε ένα από τα πρώτα μελήματα μιας στρατιωτικής δικτατορίας που θα περιφρονούσε προκλητικά όλα τα δικαιώματα, ανάμεσα στα οποία η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερίας της αμφίεσης με ανάδειξη πολιτικού συμβολισμού, η ελευθερία προφύλαξης από χαφιεδίστικες κάμερες, η ελευθερία αυτοπροστασίας των διαδηλωτών από απαγορευμένα κι επικίνδυνα χημικά αέρια κ.λπ.
Το αστικό κράτος, που κατ’ ευφημισμόν συνηθίζουμε (ακόμη και στην αριστερά) να το αποκαλούμε κράτος δικαίου, δείχνει πια όχι μόνο το απεχθές του πρόσωπο αλλά και την απροκάλυπτα αποκρουστική ταξική του φύση. Ξαφνικά ένιωσε σοκ κι αισθάνθηκε να θίγεται ανεπανόρθωτα από τις (πολιτικά ανόητες και απορριπτέες) πράξεις υλικής βίας που έλαβαν χώρα ένα μεσημέρι. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι το Κολωνάκι συμβολίζει σημειολογικά το «κάστρο» του συστήματος ως χώρος όπου δραστηριοποιούνται οι πιο επιφανείς παράγοντες του επιχειρηματικού βίου. Η οργή και ο θυμός των ποικίλων αυτόκλητων κηνσόρων της «νοικοκυροφροσύνης» δεν είχε ως ελατήριο τη συναισθηματική τους θλίψη για την πρόκληση υλικών καταστροφών. Τα δάκρυα ήταν κροκοδείλια. Αυτό που κατά βάθος δεν θέλανε να αμφισβητηθεί ήταν η ηθική νομιμοποίηση της ύπαρξης προκλητικού πλούτου και χλιδής δίπλα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Αυτό ήταν που τους φανάτιζε όταν ζητούσαν έκτακτα μέτρα και ένταση της καταστολής. Η «δικαίωση» του «θεμιτού» των ταξικών διαφορών. Η «δικαίωση» της βαρβαρότητας, που εμείς θέλουμε να ανατρέψουμε (όχι με σπασίματα τζαμιών, αλλά με ριζικότατες αλλαγές που θα οδηγήσουν τους εν λόγω κυρίους και κυρίες στην απώλεια του ταξικού τους status).
Παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι παρόμοια αγανάκτηση όταν καταυλισμοί των Ρομά διαλύονται από αστυνομικές δυνάμεις, όταν μετανάστες κατεξευτελίζονται καθημερινά σε απαράδεκτους μαζικούς ελέγχους εγγράφων στο δρόμο (δείγμα κι αυτό εμφανέστατου ολοκληρωτισμού, που συνήθως το ξεχνάμε όταν αφελώς μιλάμε για «αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974»), όταν χειροβομβίδες εκτοξεύονται σε Στέκια Μεταναστών ή όταν ακροδεξιές συμμορίες λυμαίνονται ανενόχλητες τα δυτικά προάστια ψάχνοντας τη λεία τους.
Προτείνω μια «αντιδημοφιλή» στρατηγική: Αφού επαναλάβουμε ότι σε επίπεδο αξιών ασφαλώς δεν μας εκφράζουν (ούτε καν αισθητικά) τα διάφορα ανόητα ξεσπάσματα «γνωστών αγνώστων», θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι (συγκριτικά μιλώντας) μας χωρίζει πολύ -μα πάρα πολύ- μεγαλύτερο αξιακό χάος από τους Κολωνακιώτες φετιχιστές της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, δηλαδή ότι θεωρούμε πως με την αυταρχική αστική «δημοκρατία» βρισκόμαστε όχι απλά σε πολιτική διαφωνία αλλά σε διαφορετική όχθη του ποταμού.
Είναι η ώρα να χαλάσουμε τα σχέδιά τους κηρύσσοντας πολιτική ανυπακοή. Με δεκάδες κόκκινες κουκούλες στα οργανωμένα μπλοκ του κόμματός μας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, προκειμένου (αν τολμάνε) να μας συλλάβουν όλους. Και βεβαίως με θέσεις ριζοσπαστικές και αντι-συστημικές. Ας τον ξαναθυμηθούμε τι λέγαμε τον Δεκέμβρη. Κατάργηση των ΜΑΤ (διότι -προς ανατριχίλα των εκσυγχρονιστών πάσης φύσεως- όλες οι εργατικές διεκδικήσεις είναι δίκαιες). Κατάργηση των Συνοριακών Φρουρών (διότι μόνο τα ανοιχτά σύνορα είναι η ανυπόκριτη απόδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης). Εδώ και τώρα αφοπλισμός της Αστυνομίας στις διαδηλώσεις και στις περιπολίες (αυτονόητο ύστερα από τόσους πολλούς θανάτους). Τα υπόλοιπα θεσμολάγνα αιτήματά μας (καλύτερη εκπαίδευση, αναδιοργάνωση, διακομματική επιτροπή κ.λπ.) ας αφήσουμε να τα διατυπώσουν άλλοι πολιτικοί χώροι, αρμοδιότεροι ημών.