Κ. Γεωργουσόπουλος: Συνέντευξη στο ορθόδοξο «Αναλόγιον» κ.α. περί Ελληνικότητας

Είναι αλήθεια ότι αν δεν ξέραμε ότι τη συνέντευξη τη δίνει ο κ. Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο γνωστός σε όλους μας θεατρικός κριτικός, θα είχαμε την εντύπωση ότι μιλά κάποιος «ελληνορθόδοξος» ιερέας. Στη τριμηνιαία έκδοση του «Αναλόγιον» της Ιεράς Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, τεύχος Νο 6, με θέμα «Ελληνική Διανόηση και Ορθοδοξία» και τίτλο «Το ποτάμι της μεταμοντέρνας αμνήμονος κιτσαρίας» καταφέρεται εναντίον του Διαφωτισμού δίνοντας το ιδεολογικό του στίγμα.
Απολαύστε τη συνέντευξη και διαβάστε και το μικρό χρονικό της διαμάχης περί ελληνικότητας που ξέσπασε μετά την επίθεση του κ. Γεωργουσόπουλο στον Καθηγητή Βασίλη Λαμπρόπουλο για μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής.

 

«ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΜΝΗΜΟΝΟΣ ΚΙΤΣΑΡΙΑΣ»

Συνέντευξη με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο*

Είμαστε ένας λαός με μακρά ιστορία που δεν εξισώνεται χρονικά ούτε με την ιστορία των ευρωπαϊκών λαών ούτε πολύ περισσότερο με την ιστορία της Αμερικής. Πιστεύετε ότι οι Έλληνες διανοούμενοι έχουν επίγνωση αυτής της ιστορίας και άρα έχουν ανάλογη μνήμη;

Κ.Γ: Αν και οι Έλληνες διανοούμενοι, από την εκπαιδευτική τους παλαιότερα εμπειρία, είχαν κάποια γνώση της ιστορικής συνέχειας και συνοχής, άρα και ιστορική μνήμη, η διανοουμενίστικη μόδα, που τείνει να καταστεί τρομοκρατία στις μέρες μας, απαιτεί ένα είδος λήθης, κατειρώνευσης, υπονόμευσης και αμφισβήτησης για ό,τι είναι σχετικό με την ιστορία, την μνήμη και την εθνική συνείδηση. Κι όσοι ακόμα είχαν λόγους να θυμούνται, πνίγουν ό,τι ξεμυτίσει για να μην τους πάρει το ποτάμι της μεταμοντέρνας αμνήμονος κιτσαρίας.

Εάν η ελληνική διανόηση έχει μνήμη και αίσθηση της μακραίωνης ιστορικής μας συνέχειας, πιστεύετε ότι έχει συνείδηση και της Χριστιανικής διάστασης αυτής της συνέχειας, και σε ποιο βαθμό συμμερίζεστε αυτή τη διάσταση;

Κ.Γ: Δεν βλέπετε πως είναι δακτυλοδεικτούμενοι όσοι εντοπίζουν την Ορθόδοξη μαγιά της Ελληνικής Ιστορίας; Ονομάζονται εξ άλλου φονταμενταλιστές, λες και είναι στο κάτω κάτω αναπηρία να ανακαλύπτεις ή να βάζεις θεμέλια στην πνευματική σου συγκρότηση και οικοδομή.

Όταν οι Έλληνες διανοούμενοι κατηγορούν ή κριτικάρουν την Εκκλησία, την κατηγορούν στο πρόσωπο των λειτουργών της και εξαιτίας των ολισθημάτων και αμαρτημάτων τους, ή εξαιτίας μιας περιρρέουσας αντιεκκλησιαστικής νοοτροπίας;

Κ.Γ: Κι αν ακόμη περιορίζουν την κριτική τους στους λειτουργούς, πράγμα κατά τη γνώμη μου νόμιμο, στο βάθος, λόγω μόδας, υποκύπτουν στη γενικότερη μηδενιστική προσέγγιση της Εκκλησιαστικής εμπειρίας.

Πόσο η κυριαρχία του «διαφωτιστικού» πνεύματος (αλλά και των ποικίλων μετεξελίξεών του) στην Ελλάδα, και μάλιστα οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων λόγω της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, επηρεάζει τη στάση της διανόησης απέναντι στην Εκκλησία;

Κ.Γ: Η εμμονή στην απόλυτη λογοκρατία του διαφωτισμού δείχνει μια καραμπινάτη εθελοτυφλία, δεδομένου ότι δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ό,τι σήμερα πληρώνουμε (φασισμούς, κομμουνισμούς, βιομηχανική επανάσταση, καπιταλισμό, παγκοσμιοποίηση, οικολογικό έγκλημα) είναι τέκνα-τέρατα του διαφωτισμού, ενός διαφωτισμού που πρόδωσε τα ανθρωπιστικά θεμέλια της Αναγέννησης και κατάντησε ορθολογιστική ψυχωσική μηχανή.

Μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα για πυρήνες «πνευματικής αναγέννησης» που εμπνέονται από την Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση, ή για διανοούμενους που ανακαλύπτουν γόνιμα την παράδοση αυτή;

Κ.Γ: Υπάρχουν και πυρήνες και μεμονωμένοι ναυαγοί που υψώνουν τη σημαία της πίστης μέσα στη σύγχρονη συγκεχυμένη θύελλα των «-ισμών».

Πώς θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τη σχέση του σημερινού Έλληνα διανοούμενου με τη σημερινή Εκκλησία; Μήπως παραείναι δέσμιος της εποχής του, και μήπως η στάση του είναι κυρίως ορθολογιστική και αδιάφορη; Υπάρχει παρ’ όλα αυτά κάποια «απαίτηση» από την πλευρά του για μια πιο πνευματική και αληθινή εκκλησιαστική κατάσταση;

Κ.Γ: Όσον αφορά τους διανοούμενους, με τη σημασία που δίνει ο διαφωτισμός στον όρο, απελπιστείτε• δεν υπάρχει ομφάλιος λώρος. Δεν είναι ούτε καν απολωλός πρόσωπο. Ούτε αναζητά ποιμένα ούτε ανήκει σε ποίμνιο. Διανοούμενος και παράδοση, διανοούμενος και εκκλησιαστικό ήθος, διανοούμενος και πίστη, είναι έννοιες ασύμβατες. Απαίτηση υπάρχει από πρόσωπα που αρνούνται τον διανοουμενίστικο ναρκισσισμό και την αλαζονική βεβαιότητα. Οι «διαφωτισμένοι» είναι τόσο πολύ διαφωτισμένοι, ώστε δεν αναζητούν ούτε έχουν ανάγκη από άλλο φως, έστω και Αληθινό!

* Η συνέντευξη δόθηκε στον συνεργάτη του Αναλογίου Σωτήρη Γουνελά. Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νο 6, Ιούν.-Ιούλ.-Αύγ. 2003

—–

Η Αρχή…
1) Βασίλης Λαμπρόπουλος: «Με χαλάει η προγονολατρία που εστιάζεται στις “χαμένες πατρίδες”». Αυτή ήταν η αφορμή της επίθεσης του κ. Γεωργουσόπουλο στον Β. Λαμπρόπουλο στο ένθετο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (10.2.2008).

…Και η συνέχεια!
2)… Και τότε κάνει την επίθεσή του ο Κ. Γεωργουσόπουλος, γράφοντας με τίτλο «Οικουμενικοί Μιτσιγκάνοι.

3) Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος προσπάθησε να υπερασπισθεί τον Β. Λαμπρόπουλο υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται «για έναν φιλόλογο διεθνούς διαμετρήματος», με σαφή αιχμή στον Κ.Γ. για την «ελληνικότητα» που υπερασπίζεται «το κατεστημένο αυτό [η οποία] είναι ανταλλάξιμη με τα προνόμια και την ασυλία του».

4) Α. Λιάκος είχε παρουσιάσει μαζί με συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα η Μικέλα Χαρτουλάρη με τίτλο «Βασίλης Λαμπρόπουλος, Το “μαύρο πρόβατο” των καβαφιστών» (Τα Νέα, 18.2.2002), η οποία επεσήμαινε ότι «είναι ένας φιλόλογος που ενοχλεί. Ίσως γι’ αυτό πέτυχε τη χωρίς προηγούμενο προβολή του Καβάφη στην Αμερική».

5) Δύο ημέρες αργότερα έκανε παρέμβαση ο καθηγητής της Συγκριτικής Λογοτεχνίας και πρόεδρος της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών στις ΗΠΑ Στάθης Γουργουρής, η οποία δημοσιεύθηκε με τίτλο «Η “επιφυλλίδα” περί Β. Λαμπρόπουλου» (Τα Νέα, 25.2.2008)

6) Στη διαμάχη παρενέβη η Κατερίνα Σχινά, με το άρθρο της «Μαθήματα ενός δασκάλου» (“Βιβλιοθήκη” Ελευθεροτυπίας, 29.2.2008) για να συνοψίσει με πικρό χιούμορ τα μαθήματα του Κ.Γ. και να επισημάνει την επιλεκτική ανάγνωση από τον Γεωργουσόπουλο των πρακτικών του συνεδρίου «Ελληνισμός και ελληνικότητα – ιδεολογικοί και βιωματικοί άξονες της νεοελληνικής κοινωνίας»

7) Νέα παρέμβαση, αυτή τη φορά του Δημήτρη Παπανικολάου, λέκτορα της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με τίτλο «Ελληνιστές ή αφελληνιστές;» (Τα Νέα, 1.3.2008). Ο Δ.Π., ανάμεσα σε άλλα εύστοχα επισημαίνει: «Αυτό που αντιπαρατίθεται όμως ουσιαστικά είναι από τη μια ένας λόγος αυτοσυνείδητα κεντρόφυγος, μεταεθνικός, συχνά αυτοϋπονομευόμενος, και στρατηγικά ευρετικός. Από την άλλη η κεντρομόλος σιγουριά της εθνικής παιδείας ως μεγέθους απόλυτου, η κριτική ομφαλοσκόπηση και η ετεροφοβία» + ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ.

8 ) Τότε πια ο Κ. Γεωργουσόπουλος, στο φύλλο της 1.3.2008, με τίτλο τον στίχο του Ελύτη «Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν» [και συνέχεια εδώ] επετέθη εναντίον όλων, εκείνων δηλαδή που… «τσίμπησαν» και πιάστηκαν στα δίχτυα που είχε ρίξει για να παγιδεύσει τους ανθελληνικά σκεπτόμενους.

9) Λίγες ημέρες αργότερα ο Αντώνης Λιάκος θα απαντούσε στον Κ.Γ με το άρθρο του «Ανεύθυνος ο ελιτίστικος λαϊκισμός» [η συνέχεια εδώ] (Τα Νέα, 8.3.2008). Όχι μόνο δεν θα ζητούσε συγγνώμη από αυτόν, αλλά θα παρέθετε στοιχεία των τελευταίων ετών που αποδεικνύουν ότι στις μισές παραστάσεις οι μεταφράσεις αρχαίων έργων στις κρατικές σκηνές είναι του Κ.Χ. Μύρη (δηλαδή του Γεωργουσόπουλου). Και κατέληγε με το συμπέρασμα: «Αν μια επιχείρηση που ελέγχει το 50% της αγοράς δεν ανήκει στα μονοπώλια, τότε θα έπρεπε να υποδείξουμε στη Siemens, στην General Μotors ή στην ΒΡ να εγγραφούν στο ταμείο ανεργίας» !. Η Ανταπάντηση του κ. Γεωργουσόπουλου εδώ

10) Με παρέμβαση επί της ουσίας επανήλθε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Στάθης Γουργουρής, με τίτλο «Η ελληνικότητα δεν είναι ουσία» (η συνέχειά του εδώ) από «Τα Νέα» της 15.3.2008 τονίζοντας: «Όπως κάθε εθνολογικός προσδιορισμός, η ελληνικότητα δεν είναι ουσία. Δεν υπήρχε ανέκαθεν, δεν γέννησε τους Έλληνες (Έλληνες υπήρχαν προτού αυτή εφευρεθεί από κάποιους Έλληνες) και θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο αν οι Έλληνες εξακολουθούν να την θεωρούν έννοια που τους προσδιορίζει».

11) Στο ίδιο φύλλο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος με το άρθρο «Ελληνικότητα ναι, αλλά όχι με τους όρους της Γκόλφως» (και η συνέχεια εδώ) μιλoύσε για τον τρόμο μπροστά στην παγκομιοποίηση: «Ο εθνικός, γλωσσικός, θρησκευτικός ή και πολιτικός προστατευτισμός, με τους φανατισμούς που συνεπάγεται μπορεί να βολεύει τον τρόμο που μας προκαλούν τα μεγέθη του παγκόσμιου χωριού, όμως, εκτός τού ότι είναι πολλές φορές θανατηφόρος στην κυριολεξία, υπονομεύει τη διαπραγματευτική μας ικανότητα απέναντι στο παρόν».

12) Ο Κ. Γεωργουσόπουλος, αφού έλαβε μέρος σε συζήτηση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στις 14.3.2008, υπό τον τίτλο «Η Τέχνη ως θύλακας αντίστασης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» (!), δείγμα της εθνικιστικής Ανοησίας, την επομένη ξιφούλκησε πάλι κατά των «εθνοκτόνων» από τη σελίδα του στα «Νέα» (15.3.2008), δίνοντάς τους μαθήματα περί του νοήματος και της συγκρότησης της Ελληνικότητας, επικαλούμενος τις διαφορετικές από τις σημερινές του απόψεις τις οποίες είχε διατυπώσει το μακρινό 1981, για να καταλήξει στο «δίδαγμα», καταπώς λέγανε οι δημοδιδάσκαλοι παλιά: «Έτσι, μεταμοντέρνοι μιτσιγγάνοι και η παρέα σας, ο Εβραίος Σάλαμον έλαβε την ελληνική ιθαγένεια γιατί έγραψε Ελληνικά! Γκέκε;».

Όλα τα παραπάνω αναλυτικά στο blog του Μανώλη Βασιλάκη.

Άλλα σχετικά:
Στέλιος Φραγκόπουλος
Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Old boy
Lifo
Τιπούκειτος
ECCLESIAnet
Τοις Εντευξομένοις (Μάκης Καραγιάννης)
Πολιτικό Καφενείο

.

ρο