οι «αμυνόμενοι» και τα …μηρυκαστικά τους

Με αυτά τα θρησκευτικό-ρατσιστικά κείμενα γαλουχήθηκαν πολλές γενιές Ελλήνων, δηλαδή οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πως καταφέραμε, αυτά που καταφέραμε τέλος πάντων, στην Ελλάδα. Προσέξτε το αναρτημένο 1ο εσώφυλλο του βιβλίου.

Σημειώστε:
Ο συγγραφέας Δημ. Κοντογιάννης φέρει τον επίζηλο τίτλο «Επιθεωρητού Δημ. σχολείων», και…
Κάτω από τον τίτλο του βιβλίου, σε παρένθεση (Συσταίνεται απ’ το Υπουργείο της Παιδείας για τα δημοτικά σχολεία. Αριθ. εγκ. 45085)

Τα παρακάτω επιλεγμένα κείμενα τα παραθέτω στην πρωτότυπή τους ορθογραφία. Χρησιμοποιώ όμως το μονοτονικό, γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Δεν είναι άλλωστε κείμενα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, παρ’ όλο που έχουν «άλλου είδους» αξία. Της Μνήμης.

Το Σχέδιο της Αγιά-Σοφιάς
Όταν ο βασιλιάς στην Πόλη αποφάσισε να χτίση την αγιά-Σοφιά, κανείς τεχνίτης δε μπόρεσε να του παρουσιάση σχέδιο που να του αρέση. Μια φορά πήγε να λειτουργηθή ο βασιλιάς· όταν σχόλασε η εκκλησσιά κ’ έπερνε τ’ αντίδωρο απ’ του Πατριάρχη το χέρι, έπεσε τ’ αντίδωρο χάμω. Σκύβει να το πάρη, δεν το βρίσκει· έξαφνα βλέπει μια μέλισσα μετ’ αντίδωρο στο στόμα, να πετά απ’ το παράθυρο. Ο βασιλιάς βγάζει διαταγή όποιος έχει μελίσσια να τα τριγύση για να βρεθεί τ’ αντίδωρο· κανένας δεν τόβρισκε· μόνο ένας πρωτομάστορας είδε σε μια κυψέλη αντί για κερήθρα μια πανώρια εκκλησιά πελεκητή και στην άγια Τράπεζά της το αντίδωρο. Αυτή την εκκλησιά παρουσίασε ο πρωτομάστορας στο βασιλιά και ίδια μ’ αυτή έκαμαν την αγιά-Σοφιά.

Τα Τηγανισμένα Ψάρια
Τον καιρό που είχαν ζώσει την Πόλη οι Τούρκοι, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει απ’ την μια μεριά, κι ότι ήταν να τα γυρίσει απ την άλλη, έρχεται ένας και του λέει, πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. «Ποτέ δεν θα πατήσουν την Πόλη οι Τούρκοι», λέει ο καλόγερος. «Τότε θα το πιστέψω αυτό, αν αυτά τα ψάρια τα τηγανισμένα ζωντανέψουν!» Δεν απόσωσε το λόγο, και τα ψάρια πήδησαν απ’ το τηγάνι ζωντανά, κ’ έπεσαν σ’ ένα νερό εκεί κοντά.
Και είναι ως τα σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί (*), και θα βρίσκωνται εκεί μισοτηγανισμένα και ζωντανά, ως να έρθη η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε λεν, πως θάρθη ένας άλλος καλόγερος να τ’αποτηγανίση.

Η Λοιδοριά
Όταν μαθεύτηκε, πως οι Εβραίοι καταδίκασαν το Χριστό να τον σταυρώσουν, μαζεύτηκαν νύχτα όλα τα φυτά κι αποφάσισαν να μη δώσουν το ξύλο τους για να φτειασθή ο σταυρός. Αλλ’ όπως μέσα στους δώδεκα Αποστόλους βρέθηκε κ’ ένας Ιούδας, έτσι μέσα στ’ άλλα δέντρα βρέθηκε η λοιδοριά κι’ αυτή μονάχα είπε, πως δεν το παραδέχεται αυτό. Όλα τ’ άλλα φυτά την αναθεμάτισαν τότε, κι είπαν νάσαι πάντα αφωρεσμένη για την φοβερή προδοσία της.
Την ώρα που οι Εβραίοι τεχνίτες δοκίμασαν να φτειάσουν τον Σταυρό, είδαν με απορία τους, πως ό’τι το ξύλο έπιαναν δεν άφινε να το πελεκούν και να το κάνουν όπως θέλουν, μόνο στριφογύριζε, κ’ έσπαζε και χαλούσε, κ’ έτσι όλοι οι κόποι τους πήγαιναν χαμένοι. Αφού δοκίμασαν όλα τα ξύλα και δεν μπόρεσαν να κατορθώσουν το θέλημά τους, έπιασαν και ξύλο λοιδοριάς, και μόνο αυτό δεντους έκαμε αντίσταση· κ’ έτσι έφτειασαν το σταυρό.
Γι’ αυτό η λοιδοριά είναι καταραμένο δέντρο, και γι’ αυτό οι ξυλοκόποι στα βουνά το αποφεύγουν, για να μη λερώσουν το τσεκούρι τους και να μην μαγαρίσουν μ’ αυτό την καθάρια φλόγα της φωτιάς.

Οι Γύφτοι
Οι γύφτοι είναι αφωρεσμένοι απ’ το Χριστό γιατί εφτειάσανε τα περόνια, που τον σταύρωσαν. Και γι’ αυτό όσα έχουνε την μια ώρα ή άλλη δεν τα βρίσκει και ποτέ δεν μαλλιάζουνε.

Η Γίδα
Τη γίδα την έφτειασε ο διάβολος· αλλ’ επειδή δε λύγιζαν τα πόδια της, στεκόταν όλο ορθή και ψοφούσαν όλα τα γίδια. Μια μέρα την έδειξε του Χριστού και του είπε: «Έφτειασα ένα πράμα, αλλά δεν μπορώ να το κάμω να κάτση και μου ψοφάει». Τότε ο Χριστός έβαλε τη βούλλα του και τη βούλωσε στα γόνατα, κι αμέσως κάθισε.
Για τούτο τα γίδια έχουν στα δυό μπροστινά ποδάρια δυό βούλες στα γόνατα.
—

Τα παραπάνω «αθώα» κειμενάκια περιέχουν ψεύδος, ξενοφοβία, ρατσισμό, αφορίζουν αθώα ζώα και φύση. Κείμενα που φυτεύουν το μίσος προς το «άλλο», το «διαφορετικό». Αυτά δίδασκαν «επισήμως» και με την «κρατική βούλα» στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, από το 1948 έως και 1973, με διάφορους εκμοντερνισμούς (οι χρονολογίες είναι στο περίπου). Στα κατηχητικά ίσως να συνέχισαν και μετά το 1973, ποιος ξέρει…

Τώρα λοιπόν που έχουμε τη δυνατότητα και αντιμιλούμε, παίρνουν τη θέση των αμυνόμενων, βρίζουν, προκαλούν και καταγγελούν ότι «η αγάπη της ορθοδοξίας» δέχεται επίθεση(!!!). Σέρνονται φυσικά και οπίσω τους και τα άλλα ταριχευμένα μηρυκαστικά της μισαλλοδοξίας που τόσα χρόνια ήταν στο σβέρκο μας, εκείνα με τη μαύρη χαίτη, που ορθώνουν και «πολιτικό» λόγο…Οι «Εθνικόφρονες» της συμφοράς που πάντα φρόντιζαν να τα’χουν καλά με τους νικητές όλων των πολέμων και όλων των καταστάσεων.

Στη κρίση σας.