[Μπορεί οι ιδιωτικές υποθέσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαρακτηρίζονται μόνον από ευτέλεια και ρηχότητα ενός «τραμπισμού» με βαλκανικό πρόσωπο, όμως ενεργούν καταστροφικά]
Στέφανος Κασσελάκης: Η πολιτική, η προσωπική του ζωή και η «δημαγωγία»
Γράφει ο ©Κώστας Κούρκουλος στην Athens Voice »»»
Αν υπάρχει ένας ανθρώπινος θεσμός που κάνει θαύματα, αυτός είναι η «πολιτική». Αφού αυτή ανατρέπει την «φυσική ακολουθία» και μετατρέπει την αγέλη που συγκροτεί το «ζωικό είδος» άνθρωπος, σε κόσμο (κόσμημα).
Γι’ αυτό ακριβώς η πολιτική, ως η έξοδος του ανθρώπου από το χάος, είναι συκοφαντημένη απ’ όλες τις θρησκείες και απ’ όλους τους εχθρούς της δημοκρατίας.
Και βεβαίως ούτε μας δωρήθηκε, ούτε φύτρωσε στους αγρούς: Είναι δημιουργία της ελληνικής πόλης μαζί με τον «δημόσιο χώρο». Ο οποίος, άλλωστε, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την άσκησή της.
Διότι η πολιτική ασκείται αποκλειστικά εντός του δημόσιου χώρου, ενώ ό,τι διαδραματίζεται έξω από αυτόν, δηλαδή στον ιδιωτικό χώρο και στην ιδιωτική ζωή, δεν είναι πολιτική.
Έτσι οι ανθρώπινες δημιουργίες «πολιτική» και «δημόσιος χώρος» συμφύρονται αμετάκλητα, οικοδομώντας το σύμπαν του «κοινού κόσμου», μέσα στον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να δρουν μαζί και να δημιουργούν ελεύθερα, χωρίς να χάνουν την ατομικότητά τους.
Αυτόν τον «κοινό κόσμο» είναι που η Χάννα Άρεντ παρομοιάζει με ένα τραπέζι που βρίσκεται ανάμεσά μας. Το οποίο έχει δύο λειτουργίες: χωρίζει τους ανθρώπους, ώστε να μην πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον και γίνονται «χυλός» και ταυτόχρονα τους συνδέει, έτσι ώστε να συνυπάρχουν. Για να καταλήξει η Χ. Άρεντ ότι κοινός κόσμος «….είναι ό,τι έχουμε από κοινού όχι μόνο με όσους ζουν μαζί μας αλλά και με όσους υπήρξαν εδώ πριν και με όσους θα έρθουν μετά από μας».
Που πάει να πει πως ο «κοινός κόσμος» διεκδικεί την «επίγεια αθανασία». Για να μας υποδέχεται όταν γεννιόμαστε, να μας δεξιώνεται κατά την διάρκεια του βίου μας και να μένει εδώ όταν αποχωρούμε από την ζωή, για να υποδεχθεί τους επόμενους.
Ταυτόχρονα όμως με την «επίγεια αθανασία», η Άρεντ φωτίζει και το μεγαλείο του κοινού κόσμου, το οποίο όμως δεν του επιτρέπει να συνυπάρξει με το ασήμαντο.
Κάτι όμως που είναι και η αχίλλειος πτέρνα του που γεννά την διαρκή ευπάθειά του. Αφού, αυτό το αθάνατο «ανθρώπινο τεχνούργημα» του «κοινού κόσμου», ακριβώς λόγω του μεγαλείου του, πεθαίνει όταν δέχεται εισβολή από το ασήμαντο.
Γι’ αυτό, παίρνοντας την σκυτάλη ο Καστοριάδης, προειδοποιεί: μόνον «…όσα έχουν σημασία πρέπει να εμφανίζονται στην δημόσια σκηνή». Διαφορετικά, συνεχίζει, ο δημόσιος χώρος τρέπεται σε «ψευτοδημόσιο» και η πολιτική εκπίπτει σε «δημαγωγία» και παραπολιτική «πορνογραφία».
Είναι το φάντασμα που παρατηρούμε να εισβάλλει στην πολιτική ζωή της χώρας μας, μετά την «επιθετική εξαγορά» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από εισαχθέντα εξ αλλοδαπής «κομματικό επενδυτή».
Όπου ο νεόκοπος «επενδυτής», αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι άλλο δημόσια σφαίρα και άλλο ιδιωτικές δραστηριότητες που εκτίθενται δημοσίως, υποκαθιστά την πολιτική με τον εαυτό του και μάλιστα σε εξάρσεις «μπιζιμποντισμού».
Με συνέπεια η παραπολιτική, δηλαδή κάθε είδους ιδιωτικές ενασχολήσεις και προσωπικές ιδιαιτερότητες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να υποκαθιστούν την πολιτική.
Για να παρουσιάζεται σαν «πολιτική» η επέλαση στον δημόσιο χώρο του ιδιωτικού, του ευτελούς και του ασήμαντου, όπως:
Η συζήτηση με τον σκύλο του, όταν του λέει ότι τον αγαπά, σε αντίθεση με άλλους που δεν αγαπούν τον δικό τους σκύλο.
Η σκηνοθεσία συζητήσεων με την «μαμά» του, προκειμένου να μεταδοθεί δημόσια ότι η μαμά του διαμηνύει από τις ΗΠΑ –σκεφτείτε αγάπη– το γνωστό «να πάρεις ζακέτα» ή να τον ενημερώσει ότι μίλησε με τον Τάιλερ και ότι πάει και εκκλησία.
Η πώληση σε αφελείς του «θαύματος» που συνέβη κατά την βάπτισή του, όταν το λάδι πήρε μόνο του στην κολυμβήθρα το σχήμα του σταυρού.
Η δημόσια προβολή του σπιτιού του στο Κολωνάκι, προκειμένου να δείξει τα «πλούτη» του.
Οι «γυμναστικές επιδείξεις» του σε σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες, για να δείξει ότι αυτός είναι αλλιώς και εσχάτως το δέσιμό του σε αναπηρικό καροτσάκι, για να δείξει και το αντίθετο: «άμα λάχει» μπορεί να υποδυθεί και τον ανάπηρο.
Η ιδιωτική του διασκέδαση σε σκυλάδικο και η παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα, για να δείξει ότι αυτός είναι και λαός «άμα λάχει»…
Η αναζήτηση φέτας, σαν παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού».
Ακόμη και η συγκέντρωση των βουλευτών ιδιωτικά στην εξοχική του κατοικία και όχι στον θεσμικό χώρο, για να κατανοηθεί ότι δεν υπάρχει ούτε κόμμα, ούτε πολιτική αλλά μόνον οι ιδιωτικές του υποθέσεις, τις οποίες ασκεί όπως αυτός ορίζει, άλλοτε ιδιωτικά και άλλοτε δημόσια.
Εισάγοντας όμως στον δημόσιο χώρο, δηλαδή στον κοινό μας κόσμο, την ρηχότητα και την ασημαντότητα των ιδιωτικών του υποθέσεων, προσβάλλει την ίδια την ύπαρξη του κοινού μας κόσμου.
Διότι μπορεί οι ιδιωτικές του υποθέσεις, τις οποίες επιβάλλει στον δημόσιο χώρο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να χαρακτηρίζονται μόνον από ευτέλεια και ρηχότητα ενός «τραμπισμού» με βαλκανικό πρόσωπο, ώστε να μην έχουν κανένα «σατανικό μεγαλείο». Όμως, απέναντι στον κοινό μας κόσμο και ειδικότερα απέναντι στο ευγενέστερο τμήμα του που είναι η πολιτική, ενεργούν όπως ακριβώς και τα μικρόβια: καταστροφικά.
Τα οποία, παρότι παραμένουν μικρόβια, μπορεί να κατακυριεύουν τον κόσμο και να εξολοθρεύσουν ολόκληρους πληθυσμούς.
Είναι αυτό που επιφέρει στην πολιτική η τυραννία της ασημαντότητας: ναι μεν η εισβολή της δεν αλλάζει την φύση του ασήμαντου και δεν το μετατρέπει σε σημαντικό, πλην όμως, προκαλώντας τον όλεθρο σε ό,τι αγγίζει, εξαφανίζει από τον κόσμο την ίδια την πολιτική.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
https://www.protothema.gr/politics/article/1505415/mulos-ston-suriza-meta-to-pothen-eshes-kasselaki-anekdiigites-diloseis-oikonomou-kai-adeiasma-apo-tin-koumoundourou/
Μύλος στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το «Πόθεν Έσχες» Κασσελάκη: Ανεκδιήγητες δηλώσεις Οικονόμου και άδειασμα από την ΚουμουνδούρουΠυροτεχνήματα για συνδιαλλαγές με στελέχη της Νέας Αριστεράς για το πόθεν έσχες Μητσοτάκη από τον στενό συνεργάτη του Κασσελάκη, μετά το φάλτσο με τα excel για την περιουσία του – Άδειασμα από Κεχαγιά
Άνω κάτω είναι τις τελευταίες ώρες η Κουμουνδούρου, καθώς τα όσα ειπώθηκαν από τον στενότατο συνεργάτη του Στέφανου Κασσελάκη και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, Θανάση Οικονόμου περί «σκιών» και «συνδιαλλαγών» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια του ελέγχου του Πόθεν Έσχες του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον τηλεοπτικό σταθμό Action24, σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Θανάσης Οικονόμου ως καλεσμένος της εκπομπής «Επόμενη Ημέρα» απάντησε στον βουλευτή της ΝΔ, Νικήτα Κακλαμάνη με αφορμή τη συζήτηση περί του Πόθεν έσχες του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, προβαίνοντας σε απίστευτες καταγγελίες για πρώην Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί το φιάσκο με το περιβόητο excel που παρουσίασε ως δήλωση «πόθεν έσχες» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική του ομιλία στη Θεσσαλονίκη, πολλαπλασιάζοντας την σύγχιση σχετικά με την περιουσιακή του κατάσταση.
…………………………………………………………………………….
…………………………
https://www.protothema.gr/politics/article/1505415/mulos-ston-suriza-meta-to-pothen-eshes-kasselaki-anekdiigites-diloseis-oikonomou-kai-adeiasma-apo-tin-koumoundourou/
«Stefanos and hard bread» όπως θα έλεγε κι ο γλωσσομαθής Τσίπρας.
Η πολιτική δεν είναι πράγμα «καθ’ αυτό», όπως και όλα τα πράγματα. Η πολιτική καθορίζεται από τις αξίες και τα ιδανικά που υπηρετεί και δεν κάνει θαύματα. Το μαρτυρά η ιστορία της.
Οι άνθρωποι ζούσαν μόνοι τους ή δημιουργούσαν μικρές ομάδες με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της δύσκολης επιβίωσης. Από ένα σημείο και μετά, αντιλήφθηκαν ότι αν δημιουργήσουν μεγάλες κοινότητες, θα μπορούσαν να αυξήσουν κατά πολύ τις πιθανότητες επιβίωσης, να γίνει η επιβίωση ευκολότερη υπόθεση. Απ΄ αυτό το σημείο δημιουργήθηκαν νέες ανάγκες και νέα προβλήματα, που μέχρι τότε ήταν άγνωστα. Είναι αδύνατον να τα απαριθμήσουμε εδώ, ας πούμε τα βασικότερα: την δημιουργία «στρατού» που θα προστάτευε την κοινότητα από άλλες εχθρικές ομάδες, την δημιουργία νόμων βάση των οποίων θα λειτουργούσε η κοινότητα, ώστε να διαφυλάξει την εσωτερική της λειτουργία από την επιθετικότητα των ίδιων των μελών της απέναντι στ’ άλλα. Έτσι, δημιουργήθηκε μια κάστα ανθρώπων που θα ρύθμιζαν τους νόμους και θα φρόντιζαν να εξασφαλίσουν τους μηχανισμούς με τους οποίους θα τους επέβαλαν. Πιθανόν, αυτή να η είναι η διαδικασία – πολύ χονδρικά – που γέννησε τον εξουσιαστή και τον εξουσιασμό. Ο οποίος επέβαλε τους πολέμους, την ειρήνη, αλλά και κάτι πολύ σημαντικό: την μετατροπή του ελεύθερου ανθρώπου – μάς αρέσει να τον λέμε «πρωτόγονο» – από πρόσωπο άτομο σε ένα αγελαίο ζώο. Προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιήθηκε η χρήση βίας και πόνου που προκαλεί, ώστε να εξασφαλιστεί μέσου του πόνου η υποταγή του ατόμου, μιας και τίποτε άλλο δεν αποτυπώνεται τόσο πολύ στην μνήμη από τον πόνο και ταυτόχρονα η προσφορά διαφόρων πλεονεκτημάτων της κοινωνίας, που πράγματι είναι αναμφισβήτητα.
Και επειδή δεν μπορείς να αγνοήσεις την φύση, την ζωή, η κοινότητα, η κοινωνία που φρόντιζε να πατάσσει την εκ φύσεως απειθαρχία του ατόμου, υιοθέτησε η ίδια την συμπεριφορά του ατόμου σε σχέση προς τις άλλες κοινωνίες, τις ξένες.
Όλοι οι πόλεμοι μαρτυρούν περί αυτού του ισχυρισμού.
Θεωρούμε πως η πολιτική έφθασε στο αποκορύφωμά της στην αθηναϊκή δημοκρατία και αποτελεί ορόσημο για όλους εμάς που ζήσαμε και ζούμε μετά απ’ αυτή. Ξέρουμε πόσα λειτουργικά προβλήματα είχε εκείνη η δημοκρατία. Οι φτωχοί άνθρωποι δεν είχαν καμιά διάθεση να χάνουν το μεροκάματο τους προκειμένου να συμμετέχουν στις χειροτονίες. Έτσι ο Περικλής επέβαλε την χρηματική αποζημίωση σ’ αυτούς που συμμετείχαν. Αυτό γέννησε νέα προβλήματα. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη κάστα Αθηναίων οι οποίοι φρόντιζαν να συμμετέχουν σ’ όλες τις πολιτικές διαδικασίες ώστε να κερδίζουν χρήματα. Έγιναν επαγγελματίες πολιτικοί. Η Αθήνα δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσει αυτά τα τεράστια ποσά και έτσι στράφηκε με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις προς τους συμμάχους της, των πλούτο των οποίων ιδιωτικοποίησε προς όφελος της. Άσε, που στις ψηφοφορίες ( χειροτονία) γίνονταν χαμός. Δεν έβγαζαν εύκολα άκρη. Η ίδια η δημοκρατία είχε γίνει υπόθεση «ενός ανδρός» (Περικλής).
Εν τούτοις, οι αθηναίοι διαθέτουν τον πολιτικό ρεαλισμό και ευθύτητα. Δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν ωραίες λέξεις ή ιδεολογίες περί ισότητας – πράγματι, δημοκρατία δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ισότητα ανάμεσα σε άνισους. Αυτή η επινόηση ήταν μια φρικαλέα επαναξιολόγηση του Χριστιανισμού.- περί δημοκρατίας, περί αγάπης κλπ.Στον διάλογο τους με τους Μηλίσιους είναι αφοπλιστικά ειλικρινείς: «είμαστε οι δυνατοί και είστε οι αδύνατοι. Θα σάς επιβληθούμε όσο μάς το επιτρέπει η δύναμη μας και θα υποχωρήσετε όσο σας το επιτρέπει η αδυναμία σας».
Είναι αδύνατον να δούμε την πολιτική των τελευταίων περίπου 1500 χρόνων χωρίς να μην λάβουμε υπόψιν τον καθοριστικό ρόλο πάνω της, του Χριστιανισμού και της ηθικής του, που ήταν μια επαναξιολόγηση όλων των αξιών. Ξέρετε, αυτά τα γνωστά περί ισότητας, αγάπης, συγχώρεσης, ο δυνατός είναι κακός, όργανο του διαβόλου, ο αδύνατος είναι εξ ορισμού ο καλός, η υπέρτατη θυσία μέσω της απόφασης του αποκλειστικά καλού θεού – ο αποκλειστικά καλός θεός.. τι διαστροφή! – να θυσιάσει τον Εβραίο υιό του προς συνέτιση των κακών (ισχυρών). Όλα τους γεννήματα τις πιο ύπουλης μνησικακίας και θέλησης για εκδίκηση με οποιοδήποτε τίμημα! Ο Χριστιανισμός, μέχρι τώρα, υπήρξε ο μεγαλύτερος εχθρός της μεγάλης πολιτικής που έχει ανάγκη ο πλανήτης. Αν κάποτε καταργηθεί η πολιτική – ίσως να μην απέχουμε πολύ από εκείνη την στιγμή – αιτία θα είναι ο Χριστιανισμός και τα παράγωγά του, που είναι όλα τους, ένα είδος τρέλας της θέλησης για απόλυτο μεδενισμό. Έχουν παγιωθεί τόσο πολύ τα μηδενιστικά ιδανικά του Χριστιανισμού, αυτή η μνησίκακη εξέγερση «των σκλάβων της ηθικής», που σχεδόν κανείς δεν τα προσέχει. Τα θεωρούμε αυτονόητα, το αποκορύφωμα της πνευματικής νίκης του καλού απέναντι στον κακό, απέναντι σε κάθε είδους αντιδημοκράτη – τόσο μόλυνε την δημοκρατία ο Χριστιανισμός – την νίκη της ισότητας, την υποχρέωση να είμαστε σώνει και καλά καλοσυνάτοι, να ανεχόμαστε χωρίς όρια, να αγαπάμε και τους εχθρούς μας κλπ.
Μάλιστα, πολλοί που δηλώνουν δημοκράτες και υπερασπιστές του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, δεν έχουν πρόβλημα με τις αξίες του, αλλά με την εκκλησία. Λένε: αν καταργήσουμε την εκκλησία, μάς αρέσει το χριστιανικό δηλητήριο και σ’ εμάς..
Ο Όμηρος και ο Ησίοδος, θεωρούσαν την Αιδώ (ντροπή), τις αδελφές τους, την Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη και Νέμεσης (Νεμεσσάω: οργίζομαι για τις πράξεις που προκαλούν αδικίες και επικαλούμαι το αίσθημα της επαναφοράς της ντροπής) σαν θεότητες. Στην Αθήνα, αλλά και σ’ άλλες πόλεις υπήρχαν βωμοί υπέρ της Αιδούς. Στην Σπάρτη υπήρχε άγαλμα της που έλεγαν πως το έστησε ο Ικάριος, πατέρας της Πηνελόπης, όταν αυτή αφήνοντας τον πατέρα της και ακολουθώντας τον Οδυσσέα, έκρυψε το πρόσωπό της με ύφασμα, από την ντροπή της. Στην Ιλιάδα, η επίκληση της ντροπής από τους ήρωες είναι συχνή. Από τον Μενέλαο, τον Αίαντα, τον Έκτορα, Διογένη. Κάποια στιγμή ο Ποσειδώνας προκειμένου να αναστυλώσει το ηθικό των Αχαιών τους λέει: αν θέλετε να γίνετε άνδρες, βάλετε μέσα σας την ντροπή!Όλα αυτά έχουν ξεχαστεί, συκοφαντηθεί, σαν μια «ηθική» των κακών ανθρώπων, των ισχυρών, των ευγενών. Σήμερα, κανείς δεν ντρέπεται, κανείς δεν θυμώνει για την κατάντια της πολιτικής, της δικαιοσύνης, την πνευματική και οικονομική κατάντια της χώρας. Σηκώνουμε τους ώμους ή χαμογελάμε ηλίθια, επειδή σαν σύγχρονοι άνθρωποι οφείλουμε να έχουμε μεγάλη καρδιά που χωράει όλους και τα πάντα και συγχωρεί όλους και τα πάντα. Έσχατη παρακμή.
Λοιπόν, η πολιτική δεν κάνει από μόνη της θαύματα, έτσι αυτόματα. Άλλωστε, δεν υπάρχουν θαύματα. Την πορεία των ανθρώπων μπορούμε να την συνοψίσουμε κάπως έτσι: άλλοτε χειμώνας, που διαρκεί πολύ και άλλοτε άνοιξη, που είναι σύντομη. Και με πολύ κόπο, γιατί η διαστροφική εξουσία δεν έχει όρια και είναι απολύτως αδίστακτη. Σ’ αντίθεση μ’ αυτούς που προσπαθούν να φέρουν την άνοιξη, που έχουν μέσα τους ντροπή, όρια, αλλά και Νέμεση.
Ο Κασελάκης είναι αποτέλεσμα της έσχατης παρακμής μιας πολιτικής του εξουσιασμού. Δεν είναι ο μόνος. Διάφοροι Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο Μακρόν, ο Σολτς, Φον Ντε Λάιεν κλπ κινούνται στα όρια της ηλιθιότητας. Η Δύση κινδυνεύει να θαφτεί κάτω από τα ατελείωτα ερείπια της Γάζας και της Ράφας. Η αγαπημένη φράση των υπερταπεζιτών εξουσιαστών είναι: «νιώθω καλλίτερα όταν δεν μιλάω με πολιτικούς!». Άνθρωποι σαν τον Κασσελάκη προετοιμάζουν το έδαφος και τον κατάλληλο χρόνο, πάνω στον οποίο θα συντριβεί η σημερινή πολιτική και θα δοθεί η εξουσία άμεσα και φανερά σε μεγαθήρια χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ώστε να καταργηθεί επίσημα η πολιτική και μαζί της, η έστω, μικρή πιθανότητα για την δημιουργία στο μέλλον, μιας «μεγάλης πολιτικής».
Παράθεμα: Η τυραννία της ασημαντότητας ως θάνατος της πολιτικής | ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ