Στην Ουκρανία γράφεται η εποποιία της παλλαϊκής συμμετοχής ενός αντιστεκόμενου λαού ―καμιά σχέση με κακόψυχους ιδεοληπτικούς που «νοιάζονται για τον άνθρωπο»

[Ο Πούτιν έχασε ολοσχερώς]

Ακόμη και να τους ισοπεδώσει ο Πούτιν, δεν θα τους κατακτήσει. Αντιθέτως, θα βρεθεί απομονωμένος από την Οικουμένη για πολλά χρόνια. Ο στόχος του χάθηκε στα ερείπια των αντιστεκόμενων πόλεων της Ουκρανίας.

Ξεχωρίσαμε το άρθρο του ©Γιάννη Σιδέρη στο liberal.gr

Η Μαριούπολη δεν είναι η πρώτη Γκουέρνικα του 21ου αιώνα. Προϋπήρξε το Χαλέπι, ενώ στον καιρό της αλλαγής του αιώνα που με τόσες ελπίδες ερχόταν, έγινε ερειπιώνας το Γκρόζνι. Όλα δια της θανατηφόρας χειρός Πούτιν.

Το μέγεθος της καταστροφής που επιχειρεί στα κτήρια και τις υποδομές της Ουκρανίας, ξεπερνάει τις δικαιολογημένες (και κατά τον γράφοντα) ανησυχίες για την περικύκλωσή του από το ΝΑΤΟ. Αφ’ ης στιγμής ο Ζελένσκι δήλωσε ότι δεν θα μπει στη Συμμαχία, οι βομβαρδισμοί θα είχαν κοπάσει έστω. Αντί αυτού έγιναν ισχυρότεροι και με σύγχρονα πλέον όπλα, υπερηχητικούς πυραύλους.

Ναι, δεν περίμενε αυτή την εποποιία αντίστασης των Ουκρανών, που θα γραφεί στην ιστορία, κυρίως για την παλλαϊκή της άμυνα: Άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες, εκπαιδεύονται στα όπλα για να συμμετάσχουν σε οδομαχίες κατά των εισβολέων! Πολίτες κατασκευάζουν σιδηρές «αράχνες» στους δρόμους ή γεμίζουν σακιά με άμμο να τα κάνουν οδοφράγματα. Άλλοι παρασκευάζουν αρχαϊκά όπλα όπως οι μολότοφ για να πολεμήσουν τον εχθρό, ενώ στα πανεπιστήμια κατασκευάζουν δίκτυα παραλλαγής για τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής, φαρμακευτικούς επιδέσμους, κ.α.

Στην Ουκρανία γράφεται η εποποιία της παλλαϊκής συμμετοχής ενός αντιστεκόμενου λαού – και που δεν έχει καμιά σχέση με τους κακόψυχους ιδεοληπτικούς που «νοιάζονται για τον άνθρωπο», σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους για το ποιος είναι ο φονιάς και ποιο το θύμα.

Και η άγρια και απάνθρωπη μορφή που έχει πάρει η επίθεση, μοιάζει να μην έχει σχέση με τρέχουσες διευθετήσεις, αλλά να αποβλέπει σε κάτι «οραματικό», γεωπολιτικά μακροπρόθεσμο. Και αυτό δικαιολογεί τη μεγαλύτερη σημασία που δείχνουν τα παγκόσμια Media. Όχι μόνο τα δυτικά, που λόγω ευρωπαϊκής εγγύτητας θα ήταν φυσικό. Πρώτη είδηση είναι και στις χώρες της απώτατης ανατολής, στην Πολυνησία ή στα νησιά της Ινδονησίας.

Και αυτό συμβαίνει γιατί «ψυχανεμίζονται» ότι ο Πούτιν δεν θέλει απλώς την ανατολική Ουκρανία, αλλά ενδεχομένως στοχεύει σε μια παγκόσμια γεωπολιτική ανακατάταξη. Πίσω από τον Πόλεμο υπάρχει μακρόχρονη ιδεολογική επεξεργασία εγκαθίδρυσης του «Ευρασιατισμού», την οποία κηρύσσει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν , αγαπημένος προφήτης του Πούτιν και του πατριάρχη Κύριλλου.

Ενημερωτικά και τηλεγραφικά να πούμε ότι ο Ντούγκιν είχε κληθεί για ομιλία στο πανεπιστήμιο Πειραιώς από τον πρώην ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά. Ο υπουργός το αρνήθηκε εδώ, αλλά στο γερμανικό Der Spiegel το παραδέχτηκε. Να εξηγήσουμε βεβαίως ότι δεν αφήνουμε αιχμές για τον Κοτζιά ως προς αυτό. Όπως σωστά είπε ο ίδιος στο Spiegel «ήταν ένας από τους συμβούλους του Πούτιν και κατείχε μία από τις σπουδαίες έδρες στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας». Σωστά. Και θα συμπληρώναμε, έπρεπε να ακουστεί, καθώς όλες οι ιδέες πρέπει να ακούγονται. Το κακό είναι πως αυτό συμβαίνει μόνο στη Δύση.

Πολύ περιεκτικά η θεωρία του Ντούγκιν θεωρεί ότι τα πολιτικά συστήματα της σύγχρονης εποχής προέρχονται από τρεις ιδεολογίες: Τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον μαρξισμό και τον φασισμό. Για τις δύο τελευταίες «έγραψε η ιστορία ότι ξοφλήσανε», ενώ η Τρίτη, η φιλελεύθερη δημοκρατία, δεν λειτουργεί, παράγοντας έναν ομοιόμορφο παγκοσμιοποιημένο και παρηκμασμένο κόσμο. Η φιλελεύθερη δημοκρατία παράγει ναρκομανείς ηγέτες, όπως θα έλεγε ο Πούτιν, ή gay parade όπως θα έλεγε ο πατριάρχης Κύριλλος.

Έτσι προβάλει η ανάγκη μιας τέταρτης υγιούς ιδεολογίας, η οποία: Γεωστρατηγικά οριοθετεί τη ρωσική κυριαρχία σε ευρύτερα εδάφη της Ευρώπης και της Ασίας. Και αυτό θα γίνει μέσω της χερσαίας ρωσικής ισχύος που θα αντιταχθεί στις «ναυτικές δυνάμεις», δηλαδή τις Αγγλοσαξωνικές, οι οποίες βρίσκονται σε παρακμή, και εξ αυτού θα πρέπει να εκπαραθυρωθούν από την περιοχή.

Έτσι θα ενωθούν οι λαοί της Ευρασίας, από την Πολωνία (που δεν την πρόλαβε γιατί μπήκε στο ΝΑΤΟ) ως τα διάφορα κράτη «σταν» που ανεξαρτητοποιήθηκαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπό την ηγεμονία της Ρωσίας. Θα συνδυαστεί με τον άξονα Ιράν και Ινδίας, ώστε να δημιουργήσουν το νέο γεωστρατηγικό πόλο, σε αντίθεση με τον Κινεζικό και τον Δυτικό.

Λες και ήθελε να επιβεβαιώσει την ανωτέρω θεωρία, μόλις προχθές ο Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε πως η Ρωσία δεν πρόκειται να αποδεχθεί έναν μονοπολικό κόσμο, όπου θα κυριαρχούν οι ΗΠΑ και θα συμπεριφέρονται ως «παγκόσμιος σερίφης». Δεν θα το επιτρέψουν οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Μεξικανοί, είπε!

Και θα είναι ο υγιής, με τις αρχές της ανόθευτης ορθοδοξίας. Γιατί θεωρητικώς συνδυάζονται στοιχεία της ορθόδοξης θρησκείας (πολύ αρχαϊκά και άκρως συντηρητικά), θεωρώντας τη Μόσχα ως την Τρίτη Ρώμη!. Αυτά μπολιάζονται με στοιχεία ατόφιου εθνικισμού και ασιατικού δεσποτισμού (ξέρει η Ρωσία από δεσποτισμό. Από τον Μεγάλο Πέτρο και τη Μεγάλη Αικατερίνη έπεσε στον Λένιν και τον Στάλιν, και στην συνέχεια στον Πούτιν. Δημοκρατία δεν έχει ζήσει. Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι οι όποιες αντιδράσεις στο εσωτερικό της είναι ήδη πολλές).

Σαφώς η ανωτέρω τηλεγραφική περίληψη αδικεί το έργο του Ντούγκιν. Απλώς έδωσε μια πολύ γενική εικόνα.

Και είναι πάντως ειρωνεία της ιστορίας, ότι αυτός ο πλανητικών επιπτώσεων γεωστρατηγικός σχεδιασμός, θα σταματήσει από τη θυσία ενός αποφασισμένου λαού, που αναπτύσσει με βίαιο θυσιαστικό τρόπο εθνική συνείδηση, στο λίκνο της ιστορίας των Ρώσων. Στα μέρη του Κιέβου, που ήταν η πρωτεύουσα του κράτους των Ρως – του πρώτου σλαβικού κράτους!

Ακόμη και να τους ισοπεδώσει ο Πούτιν, δεν θα τους κατακτήσει. Αντιθέτως, θα βρεθεί απομονωμένος από την Οικουμένη για πολλά χρόνια. Ο στόχος του χάθηκε στα ερείπια των αντιστεκόμενων πόλεων της Ουκρανίας.