Είναι η Ορθοδοξία χριστιανική; (Μέρος Β’)

[Μέρος Α’ ]

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Ο καλός καθηγητής Σ. Αγουρίδης ομολογούσε: «Το θλιβερό μ’εμάς τους Ορθοδόξους είναι ότι αποστρεφόμαστε την αυτοκριτική, κι έχουμε μια δοξολογική τοποθέτηση, όταν μιλάμε για το παρόν μας είτε για το παρελθόν μας. Ζώντας κάτω από δυσμενείς συνθήκες…η ελληνική Ορθοδοξία δεν είχε δυστυχώς την άνεση ούτε να κοιτάξει τον εαυτό της με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα«(«Μοναχισμός»).. Η σωστή αυτή διαπίστωση του χαμηλού δείκτη θρησκευτικής αυτογνωσίας μας, μπορεί να επεκταθεί και στην αντίληψη που έχει ο μέσος Έλληνας για την ράτσα του. Αντίθετα με την Δύση όπου ο μακρύς κοινοβουλευτικός βίος και η παράδοση της παιδείας, τροφοδότησε την αυτοκριτική σε θρησκευτικό και εθνικό επίπεδο, στη χώρα μας βασιλεύει η αυθαίρετη, αντιεπιστημονική, μεγαλόστομη αυτοϊκανοποίηση. Η ιεροποίηση του έθνους και της «ράτσας», η αγιοποίηση της σημαίας, η ποδοσφαιροποίηση του πατριωτισμού, το κλείσιμο των αυτιών στις οιμωγές της αντίπερα όχθης από κάθε ανιστόρητο, φοροφυγά ψευτοπατριώτη, συνιστούν γενικευμένη παθολογία. Ο σκεπτόμενος πολίτης που κριτικάρει και διερευνά την κυρίαρχη αλήθεια, όντας έτοιμος να ακούσει και την αλήθεια του απέναντι, είναι είδος σπανιότατο. Στην Δύση το Θέατρο, ο Κινηματογράφος, η Λογοτεχνία, απομυθοποίησαν, κατεδάφισαν, ξεγύμνωσαν στερεότυπα και παραδόσεις. Οι Έλληνες κατηγορούν αυτάρεσκα τον αμερικανικό λαό πως αγνοεί τα εγκλήματα που διαπράττουν οι ΗΠΑ στο εξωτερικό τους, λες και οι ίδιοι γνωρίζουν τα χάλια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή τις κρυφές πληγές της Ιστορίας μας,. Επιπρόσθετα αποφεύγουν να κάνουν την οφειλόμενη αναγωγή στην συμπεριφορά της Ελλάδας αν ήταν υπερδύναμη, ή στοιχειώδεις συγκρίσεις με συμπεριφορές όπου κι όταν η Ελλάδα ήταν η ισχυρή. Η κριτική εκλαμβάνεται ως εχθρότητα και ελάχιστοι τολμούν να θίξουν θέματα που θεωρούνται ταμπού, φοβούμενοι τον λίθο του πάνδημου αναθέματος και την σιωπή της κρατικοδίαιτης διανόησης. Το ερώτημα «Τι έγιναν στην χώρα μας οι διανοούμενοι;», δεν έχει ακόμη απαντηθεί κατά πως πρέπει. Κι όμως εδώ κάποτε ο Ευριπίδης με τις «Τρωάδες» και την «Εκάβη», στηλίτευσε την αγριότητα των Ελλήνων, θέλοντας να αφυπνίσει τους Αθηναίους για την σφαγή που διέπραξαν στη Μήλο και ο Ηρόδοτος έψεξε το πέταγμα των απεσταλμένων του Ξέρξη σε σπαρτιατικό πηγάδι. Η ιδεοληψία της περικύκλωσης από εχθρούς, εμποδίζει τον Έλληνα να δει τον πραγματικό εχθρό, τον κακό εαυτό του που ενεδρεύει στην στροφή. Τα κηρύγματα μίσους των ιερωμένων και οι ισχυρισμοί τους πως οι Έλληνες είναι ένας ανώτερος λαός, έχουν διαποτίσει το εκκλησιαστικό σώμα. Η Ορθοδοξία των Ελλήνων δεν εμπόδισε τη χώρα μας να είναι πρώτη στην Ευρώπη στη διαφθορά («Ελευθεροτυπία» 10.12.’04). Όταν ο σταυροφόρος Π. Καζάκος δολοφόνησε δυο αλλοδαπούς και άφησε ανάπηρους άλλους τέσσερεις, τραυματίζοντας κάμποσους ακόμη, το τηλεκοινό του κ. Γ. Τράγκα σε ποσοστό 70%, επιδοκίμασε τις πράξεις όπως προέκυψε από το τηλεφωνικό γκάλοπ του στο οποίο πήραν μέρος 1000 άτομα» (Ιός- 3-3-2001). Σχολιάζοντας ο κ. Γ. Τζαννετάκος τα πορίσματα μιας σφυγμομέτρησης έγραψε για το «πόση υποκρισία υπάρχει στην κοινή γνώμη, η οποία δημοσίως υποδύεται τη βαθύτατα θρησκευόμενη, ενώ κατ’ ουσίαν άλλα πιστεύει...» («Ελευθεροτυπία¨, 1-7-2000). Αγρότες καταγγέλλουν Αλβανούς που είχαν στην δούλεψή τους όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, άλλοι τους σκοτώνουν για να μην καταβάλουν μισθό (Ελευθεροτυπία, 11-5-’04). Μόνο το 44% θεωρεί αδικαιολόγητη την αναίτια νυκτερινή σφαγή με 17 μαχαιριές 17χρονου Αλβανού μέσα στο ίδιο του το σπίτι στο Ρέθυμνο και μπροστά στα μάτια του άρρωστου πατέρα του ενώ 34% θεωρούν πως φταίνε και οι Αλβανοί (VPRC-Σκάϊ, 10.1.’06). Ο ανήμπορος πατέρας του θύματος και η φαμίλια του αντιμετωπίζουν πλέον οικονομικό πρόβλημα και η τοπική Εκκλησία που θέλει τον φονιά μέλος της στις ταυτότητες, στο σχολειό, στην βάπτιση, στην κηδεία, στον γάμο, στους φόρους, στις στατιστικές, αλλά όχι στα χρέη του, όχι μόνο δεν συγκινείται από το δράμα αλλά δεν αποζημιώνει τα θύματα του παιδιού της κι ας κάνει το «Αλβανικό Φόρουν Ρεθύμνου», απεγνωσμένη έκκληση για βοήθεια («Ελευθεροτυπία», 29.1.’06).

O Περικλής Κοροβέσης («Ελευθεροτυπία», 18.7.’05) βάζει το ερώτημα «σε τι Θεό πιστεύουν οι Νεοέλληνες» και αφήνει την έρευνα της Κάπα Research που έγινε στις 7.2.’05 για λογαριασμό του «Ταχυδρόμου» να απαντήσει: «….το 32,4% πιστεύουν στην μετενσάρκωση…το 57,7 στην μαύρη μαγεία και το 38,5 στην ύπαρξη φαντασμάτων…στη μοίρα πιστεύουν το 65,2%….Στο ΠΑΣΟΚ το 71,8% πιστεύουν στο μάτιασμα…». Η βασκανία βέβαια αναγνωρίζεται από την Ορθοδοξίας και χιλιάδες γυναικούλες ξεματιάζουν με το λαδάκι του καντηλιού ψελλίζοντας μυστικά ακατάληπτες ασυναρτησίες, αλλά η μετενσάρκωση και το κισμέτ συνιστούν αίρεση, που τινάζει στον αέρα το περιβόητο 97% της θρησκευτικής μας καθαρότητας. Mόλις 13% διαβάζει καθημερινά εφημερίδες έναντι του 36% που είναι ο μέσος όρος της διευρυμένης και με φτωχές ανατολικές χώρες, Ε.Ε (Ευρωβαρόμετρο, «Ελευθεροτυπία», 25.1.’06). Η χαμηλή κουλτούρα και η μικρόψυχη και κοντόθωρη θεώρηση της ζωής, συρρικνώνει τον κόσμο των περισσότερων στα όρια του οίκου τους πράγμα που κάνει την χώρα μας «να υστερεί στο θέμα του εθελοντισμού σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης«, όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί η υφυπουργός Ε. Κούρκουλα (ΠΑΣΟΚ) λέγοντας πως είμαστε λαός που «χτίσαμε την κοινωνία μας στο πρόσωπο της οικογενειακής ευθύνης και όχι της κοινωνικής» («Ελευθεροτυπία», 4-12-2001).

Aυτή η απάθεια του μέσου οικογενειάρχη για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με την τσέπη του, αυτός ο ατομικισμός που προφητικά είχε προαναγγείλει για τις δυτικές κοινωνίες ο φιλελεύθερος Τοκβίλ, απειλεί ιδιαίτερα την νεόπλουτη Ελλάδα. Εδώ οι οργανωμένες συλλογικότητες και ο δημόσιος χώρος αντικαθίστανται από τα τηλεοπτικά παράθυρα, την θρησκεία, το ποδόσφαιρο και τον εθνικισμό. «Κοίτα τη δουλίτσα σου», «Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα», κλπ είναι οι συνηθισμένες νουθεσίες του μέσου Ρωμιού στον επαναστατημένο γιό του, απότοκες όχι μόνο μικροαστικής κακομοιριάς αλλά και της αρνητικής εμπειρίας από το παραδοσιακό δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας μας. H αντίληψη για έναν προσωπολήπτη θεό που χώνει την μύτη του παντού και βολεύει κάποια πλάσματά του αδικώντας κάποια άλλα ενσταλάζεται από πολύ νωρίς: «Δοξάζω τον Θεό γιατί μ’ έκαμε άνθρωπο. Γιατί μ’ έβαλε πιο πάνω από τα’ άλλα πλάσματά Του..» («Γλώσσα», Στ΄Δημοτικού). Σ’αυτό το πνεύμα η θεοσεβούμενη “Espresso”(24.10.’05), αποδίδει τις επιτυχίες γνωστής τραγουδίστριας στα τάματα της μητέρας της. Η θρησκευτικότητα που ξεχειλίζει ολούθε, δεν μετουσιώνεται σε πράξεις αλλυλεγγύης και σε χριστιανικά αισθήματα. Μπορεί το ελληνικόν έθνος να είναι περιούσιον, μπορεί η Παναγία δίκην επαρχιακού πολιτευτή να ρουσφετολογεί ακατάσχετα υπέρ του «μεσιτεύοντας» στον πατέρα του παιδιού της, αλλά δεν παύουμε να είμαστε «ευρωτελευταίοι στο διάβασμα, στον κινηματογράφο, τις κοινωνικές παροχές, στις δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό» και πρωτελευταίοι στην Ευρώπη των 25 (!) στη χρήση του Διαδίκτυου («Ελευθεροτυπία», 5.7.’06). Φαίνεται μάλιστα πως η χωρική της Ναζαρέτ δεν κάνει σωστά τις μεσιτείες της αφού οι κάτοχοι της ορθής πίστης, είναι «Πρωταθλητές στο κάπνισμα, την T.V. και τους μακροχρόνια ανέργους» (Θ.Τσάτσης «Ελευθεροτυπία», 24.6.΄06), για να μην πιάσουμε τα τροχαία ατυχήματα, αφού κατά πως φαίνεται οι αγιασμοί αυτοκινήτων του μητροπολίτη Σπάτων, του Μ. Σπηλαίου κλπ και οι σχετικές προσευχές που διδάσκονται στο βιβλίο Θρησκευτικών της Δ΄Δημοτικού (1990) πάνε ολότελα στράφι.

Θα έπρεπε να αναρωτηθούν οι θεολογούντες: Όλες αυτές οι διδασκαλίες, τα κηρύγματα, οι βαπτίσεις, οι αγιασμοί, τα ευχέλαια, οι δεήσεις, οι λειτουργίες, οι ευχές, οι δοξολογίες, οι τελετές κλπ γιατί δεν έχουν καμία θετική επίδραση στο ήθος των πιστών; Η σωτηριώδης θεία χάρις δεν μεταδίδεται ή δεν υπάρχει; Τα πολυάριθμα κρούσματα παιδεραστίας στο ιερατείο αποδεικνύουν πως το μυστήριο της Ιερωσύνης πυροδοτεί την αμαρτία. Ποιά είναι τέλος πάντων η χρησιμότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας όταν δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε στο ελάχιστο το αγαθό σ’ αυτό το 97% που είναι οι πιστοί της; Μήπως αυτή η Εκκλησία κάνει τους ανθρώπους ακόμη χειρότερους από ότι είναι εκ φύσεως, μήπως βάζει κι αυτή το λιθαράκι της (αγκωνάρι θα πούνε κάποιοι) στην ανάσχεση της εξέλιξης της καθυστερημένης κοινωνίας μας; Μήπως μαθαίνει τους ανθρώπους αντί να δουλεύουν για μόρφωση και πρόοδο να περιμένουν το μάννα εξ ουρανού; Μήπως τους κάνει να αναμιγνύουν κάποιον μακρινό θεό σε όλες τις βρωμοδουλειές τους αφού κι ο κλέφτης κι ψεύτης σταυροκοπιούνται πριν επιτεθούν; Μήπως παρεμβαίνει στα σχολικά προγράμματα ώστε να διδάσκεται η Μεταφυσική σε βάρος της Φυσικής και το παράλογο σε βάρος του Ορθού Λόγου; Tι σοϊ μυαλό κουβαλάει η τριτοκοσμική συντριπτική πλειοψηφία που πιστεύει στο μάτιασμα, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους για το χάλι της;

Η συντηρητική «Καθημερινή», αποκαλύπτει τη θλιβερή πραγματικότητα της χώρας που καυχιέται πως διαθέτει την ορθή δόξα, όπως περιγράφεται από έγκυρα και επίσης συντηρητικά χείλη: «Η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από τυφώνα κρουσμάτων διαφθοράς. ……Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την έκταση της διαφθοράς στους κόλπους της Δικαιοσύνης κάνει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, κ. Δημήτρης Παξινός, σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη που παραχώρησε στην ‘Κ’. ‘Υπήρχε ασυδοσία και μάλιστα με τη βούλα, …. ‘Εχουμε φθάσει εδώ και καιρό στο έσχατο σημείο αδιαφορίας, ωχαδελφισμού ….υπάρχουν ανεπαρκείς δικαστές, γνωστοί στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», ίσως και πιο επικίνδυνοι από τους επίορκους»………..ζούμε σε μια χώρα που σε επίπεδο διαφθοράς πλησιάζει τριτοκοσμικές χώρες………..Αλλά το θέμα είναι ποιός θα ελέγξει ποιόν……..όταν πρόκειται για καρχαρίες του δημόσιου βίου;». Ποιος; πάντως όχι ο «κυρίαρχος λαός» που σήμερα τουλάχιστον γιγαντώνει με την ψήφο του τη σαπίλα και υποκριτικά φωνασκεί κατά της διαφθοράς των άλλων όταν πέφτει θύμα της.

Ζούμε σε μια χώρα ξεπεσμένων μεγαλοκληρονόμων όπου συμβασιλεύουν η κακομοιριά με την ξιπασιά κι η αμάθεια με τη δοκησισοφία. Η κουκουβάγια βλέπει τα παιδάκια της χαριτωμένα κι η Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών θεωρεί πως η οικουμένη ολόκληρη τα μισεί και τα ζηλεύει. O κ. Δ.. Γουσέτης συνοψίζει τα άπαντα του νεοελληνικού ρατσισμού: «Απανωτές είναι οι περιπτώσεις όπου το ανάδελφο έθνος μας έδειξε ομόψυχα το ρατσισμό του (πρώτοι στην Ευρώπη), τη μισαλλοδοξία του, την ανασφάλειά του, τη διαφθορά του (επίσης πρώτοι στην Ευρώπη). Πρόχειρα θυμάμαι τη Μακεδονοφαγία του ’92, όπου το σύνθετο όνομα δεν μας ικανοποιούσε, την ψύχωση υπέρ του εγκληματία Οτσαλάν, την χωρίς προηγούμενο αντιαμερικανική βιαιότητα στην επίσκεψη Κλίντον, την κανιβαλική χαρά για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου (την περιγράφει άριστα ο Μανώλης Βασιλάκης στο βιβλίο του «Καλά να πάθουν»), την οργή εναντίον του ΟΗΕ που κήρυξε πόλεμο στο Αφγανιστάν, τον εθνοχουλιγκανισμό στην Ολυμπιάδα (τον περιγράφει άριστα ο Ηλίας Κανέλλης στο πρόσφατο ομώνυμο βιβλίο του). Να προσθέσω, ξεφεύγοντας από την ομοψυχία, τις υστερίες περί τις ταυτότητες, το σχέδιο Ανάν, τις νίκες στο ποδόσφαιρο, την πρωτιά στην Γιουροβίζιον και, βέβαια, την καθημερινή απαξίωση των μεταναστών στα σχολεία, στα γήπεδα, στα νομαρχιακά καταστήματα που παρέχουν άδειες παραμονής. Ωστόσο, η Σρεμπρένιτσα κατέχει ιδιαίτερη θέση στα ελληνικά τεκταινόμενα. Είναι το σημείο που συναντώνται οι ιδεοληψίες του πατριωτισμού, του θρησκευτικού ορθόδοξου φανατισμού και του δογματικού αντιιμπεριαλισμού με τις παράνομες μπίζνες, τον εύκολο πλουτισμό, τη τζάμπα μαγκιά…..» («Αυγή», 9.7.’05).

Αυτές οι επισημάνσεις των σοβαρών ανθρώπων έχουν μια διαχρονικότητα. O Εδμόνδος Αμπού, διαπιστώνει για την «Ελλάδα του Όθωνος»: «Η ελληνική ορθοδοξία είναι ένα δόγμα απολιθωμένο που δεν έχει πιά τίποτα το ζωντανό. Τα μόνα καθήκοντα που ορίζει στους ανθρώπους είναι τα σταυροκοπήματα…οι γονυκλισίες στην τάδε θέση, η λατρεία, μαθηματικά ρυθμισμένη, μερικών εικόνων στερεότυπων…η αποστήθιση μερικών ατελείωτων τύπων…η τήρηση ορισμένων νηστειών, η αργία ενός πλήθους γιορτών…και τέλος η υποχρέωση να τρέφονται οι παπάδες και να πλουτίζουν οι εκκλησίες…«. Αλλά και «οι Αμερικανοί χριστιανοί ανθρωπιστές που έσπευσαν σε βοήθεια των απελευθερωμένων Ελλήνων, «κατηγόρουν αυτούς επί ειδωλολατρία…Κατ’ανάγκην δε, επί τοις εγκαινίοις του εν Πόρω…ιδρυθέντος νοσοκομείου των, (1827) ηναγκάσθησαν να κολακεύσωσι τας θρησκευτικάς των προκαταλήψεις, ραντίζοντες και θυμιάζοντες…». (Ευαγγελίδης Τρ.Ε. «Η Παιδεία επί Τουρκοκρατίας»-1936, ανατύπωση από τις «Αναστατικές Εκδόσεις Δ.Ν.Καραβία, Βιβλ.Ιστ.Μελετών)