Η νοσηρότητα του νεοελληνικού Ναζισμού

Τα ξυρισμένα τους κεφάλια, το γυμνασμένο ή το ξεχειλωμένο από το πάχος σώμα τους, τα πελιδνά τους πρόσωπα, που είναι παγερές μάσκες μίσους, η προφανής συναισθηματική τους αναπηρία…

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ζούμε τη διαστροφική τυφλή οργή του «ανθρωπάκου», ζούμε τη «μαζική ψυχολογία του φασισμού». Έχει μιλήσει ο Βίλχελμ Ράιχ κι εμείς δεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε εκτός από την ιστορική και τη βιωμένη εμπειρία μας, ως μεταγενέστερων, που τον επιβεβαιώνουν. Προσωπικά αισθάνομαι πως η χώρα μας δέσμια των κακοφορμισμένων αθεράπευτων χρόνιων πληγών της, έχει πάρει ένα αυτοκαταστροφικό κατήφορο που μπορεί να την οδηγήσει ακόμη και στο στόμα του τέρατος. Ελπίζω όμως στον υγιή άνθρωπο, στην αρετή που θα επαναστατήσει, στη δίκαιη και λογική οργή που θα εκδηλωθεί, στους δημοκρατικούς πολίτες που δεν θα μείνουν άπραγοι θεατές.

Δηλαδή τι να προσθέσουμε; Το ξέραμε το νιώθαμε το έχουν καταγράψει συγγραφείς και ιστορικοί. Ένα ποσοστό των συμπολιτών μας είναι νοσηρά ηλίθιο ή ψυχικά διεστραμμένο. Οι λαϊκές μάζες αντί να εξεγερθούν συγκροτημένα και ορθολογικά απέναντι στην αδικία της εξουσίας, επιλέγουν να συμμορφώνονται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων όλο και πιο πολύ και να αυτοκαταστρέφονται. Η νεοελληνική κοινωνία έχει βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο, το εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του φουκαρά μετανάστη, δεν την εξοργίζει ο βλάσφημος χρυσοντυμένος  δεσπότης, την ερεθίζει ο ρακένδυτος ξένος παρίας. Αν υπήρχε στις ψυχές αυτών των ανθρώπων ίχνος ευγένειας, αν υπήρχε κόκκος αρετής, ο μετανάστης θα γεννούσε μόνο την αλληλεγγύη γι’ αυτόν και την οργή για τις αιτίες που τον έφεραν εδώ. Ο ανθρωπάκος δεν καταλαβαίνει ότι αύριο μετανάστης θα είναι ο ίδιος ή ο γιός του, πως ο ίδιος αργά ή γρήγορα, στην ατυχία του, στην αρρώστια του, στη φτώχεια του, στα γηρατειά του,  θα χρειαστεί την αλληλεγγύη της οργανωμένης σοσιαλιστικής Κοινωνίας και των καλών συνανθρώπων του και τότε θα εισπράξει το μίσος των παρανοϊκών που τώρα ψηφίζει για να τον πετάξουν στον Καιάδα τους. Το τυφλό του μίσος, αυτό που δείχνει τώρα, τη δύσκολη ώρα ποιος πραγματικά είναι, τώρα που δεν έχει την πολυτέλεια της υποκρισίας, διψάει για το αίμα του αρνιού και γοητεύεται από το μαχαιροβγάλτη λυσσασμένο λύκο, έχοντας έτσι την ψευδαίσθηση πως αυτός δεν θα γίνει ποτέ σφάγιο, αλλά εντάχθηκε για πάντα στην τάξη των ορνέων. Δεν ξέρει όμως πως αυτά θα τον φάνε γιατί είναι ένα ψοφίμι, γιατί αρνείται να γίνει αητός και να πετάξει πάνω από τα ταπεινά του ένστικτα.

Ποιοι επανδρώνουν τις τάξεις των ναζιστικών μαύρων λύκων;

Όσοι κακοποιήθηκαν από μικρά παιδιά, αυτοί που ξυλοκοπήθηκαν ή βιάστηκαν από συγγενείς, άνθρωποι που για διάφορους λόγους δεν αγαπήθηκαν ή δεν μπορούν να αγαπήσουν,  καταναλωτές ψυχοφαρμάκων, ψυχωτικοί ή απλά νευρωτικοί που τρέφονται με μίσος, καταφρονεμένοι που κρύβουν μέσα τους συσσωρευμένη τυφλή οργή, κρυφά ομοφυλόφιλοι άντρες που μη έχοντας τη γενναιότητα και την ειλικρίνεια του ομοφυλόφιλου ακτιβιστή, διοχετεύουν τη λατρεία τους για το φύλο τους στα γυμναστήρια, στις αντρικές παρέες, στις ειδικές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας και στις ναζιστικές συμμορίες.

Τα ξυρισμένα τους κεφάλια, το γυμνασμένο ή το ξεχειλωμένο από το πάχος σώμα τους, τα πελιδνά τους πρόσωπα, που είναι παγερές μάσκες μίσους, η προφανής συναισθηματική τους αναπηρία, δεν μπορούν να κρύψουν τη δειλία τους το φόβο τους που αγγίζει τον πανικό, το κατεστραμμένο νευρικό τους σύστημα που στην πρώτη πίεση ή απειλή ή αποκάλυψη των κρυφών τους απωθημένων, εκρήγνυται και χτυπάει ακόμη και γυναίκες, την ανανδρία τους να δρουν πολλοί μαζί σε βάρος των πιο αδύναμων φουκαράδων, των μεταναστών.

Δειλοί προς ένα πολιτικό σύστημα που τους χρησιμοποιεί ριψοκινδυνεύοντας να χάσει το έλεγχό τους, γιατί το τέρας του τυράννου που τρέφεται με τις σάρκες των υπηκόων του, δεν ελέγχεται απόλυτα σχεδόν ποτέ, τρέχουν να φιλήσουν το παχουλό χέρι του διεφθαρμένου άρπαγα Αρχιερέα με την αγιαστούρα, να υποκλιθούν στον ισχυρό της ημέρας, να κλείσουν το μάτι στο δικαστή, στον επίσκοπο, στον αστυνόμο, στο στρατηγό, στο μεγαλοβιομήχανο, στο μεγαλοτραπεζίτη, στον πολιτικό (αυτοί βέβαια ξέρουν), και να δηλώσουν ανατροπείς του συστήματος για να δώσουν άλλοθι επαναστατικό στο χυδαίο όχλο των γεννημένων δούλων και συμπλεγματικών που θέλουν να έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι Άρειοι, άντρες, πολεμιστές.

«Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι’αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι’ έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχόμενες αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να’ σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ’ έμαθαν και να ωρύεσαι «Ζήτω, ζήτω, το Μεγάλο Όρνεο!». Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι’ ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσάνε τα κοτόπουλά σου»

«Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο… To σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο. Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα ‘χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό »
(«Άκου ανθρωπάκο»-1953).