(1948 – 2012)
Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον ανταρτοπόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας το Καππά. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει ως τραγουδιστής. [wikipedia]
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Τελικά ο Χάρος μόνο στην Τέχνη στοχεύει, ξεχνά την πολιτική.
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Χρόνια σαν τριαντάφυλλα ξερά μες στα βιβλία,
τα δένδρα που ήταν άνθρωποι έχουν μαρμαρωθεί
χιόνι παλιό και μάλαμα, σαν ακριβή φιλία
κορίτσια που γεννήθηκαν κρατώντας το σπαθί
Άρχισες πάλι ανέκδοτα, τα επαρχιακά σου,
φόρεσες όλα τα βουνά και τα μεταξωτά
τη νύχτα που χεις μέσα σου, τη λες με το όνομά σου
πίνεις το τσάι σου καυτό με δυο ζαχαρωτά
Χρόνια πολλά, απ το ’20, είν η λιθογραφία
σερβίρονται τα παγωτά, καφέδες αχνιστοί
παραθαλάσσιος καφενές σε κάποια επαρχία
εκεί που ζούνε οι άνθρωποι μόνο γονατιστοί.
ο μάγκας πήγαινε μπροστά
κι η σούστα πίσω πίσω
δε μου λαχε στην πλάση αυτή
τίποτα να πετύχω
…
εκτός από εκείνον στο διάδρομο ενός νοσοκομείου,μου δωσε φτερά…
από τον Δημήτρη έμαθα και μαθαίνω πολλά…
θα μαι αετός Δημήτρη…μπέσα!
κάποιος φίλος που θα λείψει καιρό, ήξερε πως τα βράδια κοιμάμαι με Μητροπάνο…
καληνύχτα μας…
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=682118
Έφυγε ένας λεβέντης…»
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/04/2012
“Κλείνει με θόρυβο η πόρτα του λαϊκού τραγουδιού” δήλωσε συγκινημένος ο Σταμάτης Κραουνάκης για τον πρόωρο χαμό του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο νεαρός Λαμπράκης, που διέπρεψε στα χέρια του Μίκη Θεοδωράκη στη δύσκολη προ χούντας περίοδο, αγαπήθηκε για πολλούς λόγους. Πρώτος, η ερμηνευτική του ικανότητα να σε απογειώνει και να σε κάνει να θέλεις να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο δίπλα του. Αγαπήθηκε όμως και για το ήθος, τη σεμνότητά του, τις ευαισθησίες του και κυρίως την άπλετη γενναιοδωρία του και τον αλτρουισμό του, που έτυχε να γνωρίσω προσωπικά σε κάποιες περιπτώσεις. Τον Δημήτρη Μητροπάνο τον θαύμαζες και τον αγαπούσες. Και τα δύο πήγαιναν μαζί. Αριστερός με ανοιχτό μυαλό και πελώρια καρδιά. ‘Παρά τις διαφωνίες του έμεινε πιστός στο κόμμα’ ανακοίνωσε το ΚΚΕ. Πιστός μπορεί να έμεινε, αλλά έφυγε πολύ παραπονεμένος για τη μιζέρια αυτού που εκπροσωπούσε η ηγεσία του Περισσού. Δεν είναι όμως ώρα γι’ αυτά. Ο Μήτσος ήταν ένας λεβέντης παλαιάς λαϊκής κοπής και για αντίο τού αφιερώνω μια στροφή από το άσμα που μοναδικά ερμήνευε η συμπατριώτισσά μου Σωτηρία Μπέλλου. “Έφυγε ένας λεβέεεντης, που αγαπούσε τη ζωή, ωχ αμάν αμάν”.
Δ.Χ.