Η φαρσοκωμωδία Σαμαρά

Cui prodest scelus, is fecit
(Σενέκα ‘Μήδεια’)

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Kύριε Ροΐδη,
Κάμποσους μήνες τώρα ο τ.υπουργός του κ.Καραμανλή κ.Σαμαράς, είναι αρχηγός της ΝΔ. Μόλις τα γκάλοπ έδειξαν πως το 80% του λαού ξέρει πως ο τ.αρχηγός του το έσκασε μέσω των πρόωρων εκλογών, έκανε στροφή 180 μοιρών και λέει κάποια πράγματα που δεν τα έλεγε ως υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ, ούτε καν ως τα χθες:
«Εμείς δεν μασάμε τα λόγια μας. Η προηγούμενη διακυβέρνηση έκανε σοβαρά σφάλματα, δεν πολέμησε τον κρατισμό, δεν επανίδρυσε το κράτος, δεν έλεγξε το χρέος, δεν αντέστρεψε τη συσσώρευση χρέους, διόγκωσε το κράτος δεν το συρρίκνωσε, το διατήρησε μη λειτουργικό και αντιπαραγωγικό, δεν το άλλαξε, υποτάχθηκε στην λογική του πολιτικού κόστους».

Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα δει πως ο αρχηγός αποφεύγει να καταγγείλει τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης της ΝΔ. Για τον κ.Σαμαρά δεν υπάρχουν τα Βατοπέδια και οι μονή Τοπλού, τα δομημένα ομόλογα, το παίξιμο και η απώλεια στο χρηματιστήριο των αποθεματικών των ταμείων, οι αστρονομικοί εξοπλισμοί με τις πατριωτικές μίζες, η Ζήμενς, οι Ολυμπιακοί αγώνες, οι κουμπάροι, η φοροδιαφυγή, το λάδωμα, τα προκλητικά προνόμια, οι νόμιμες και ηθικές συμπεριφορές υπουργών, οι βιντεοκασέτες Ζαχόπουλου με τα συμπαρομαρτούντα, τα υπερκέρδη των Τραπεζών και επιχειρήσεων, η αφορολόγητη Εκκλησία Α.Ε., το ξεπούλημα κοψοχρονιά μάλιστα της δημόσιας περιουσίας και του κρατικού τομέα.

Ο κ. Σαμαράς κλείνει το μάτι στους επαϊοντες και χρεώνει στην κυβέρνηση της ΝΔ με τη σειρά: κάποια αόριστα «σφάλματα», το μη ξεπούλημα ολόκληρου του κράτους (μεταφράζω το ‘δεν πολέμησε τον κρατισμό’), το μη στήσιμο ενός απόλυτα κομματικού κράτους (μεταφράζω το ‘δεν επανίδρυσε το κράτος’), το μη έλεγχο και τη συσσώρευση του χρέους (σωστό αυτό, αν και δεν λέει που οφείλεται), τη διόγκωση και μη συρρίκνωση του κράτους (πουλήθηκαν ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή, Τράπεζες, διόδια, διώρυγες, λιμάνια και αυτό λέγεται διόγκωση κλπ του κράτους;), τη διατήρησή του ως αντιπαραγωγικού (σωστό, αλλά δεν λέει πως αυτό οφείλεται κύρια στην αναξιοκρατία και τον κομματισμό), την υποταγή στη λογική το πολιτικού κόστους (φοβάται να πει πως δεν πήρε η ΝΔ αρκετά αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα).

Ο κ. Σαμαράς υπόσχεται στην ουσία, χωρίς να το λέει ξεκάθαρα, τη συνέχιση των σκανδάλων, της ατιμωρησίας τους, του αστυνομικού κράτους, της αδηφαγίας του ιδιωτικού κεφαλαίου, τη συρρίκνωση των κρατικών κοινωνικών παροχών σε Υγεία-Παιδεία-Στέγη-Εργασία-Περιβάλλον, τον κομματισμό, τη συνέχιση των υπερεξοπλισμών, την ασύστολη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου, αυτό που με τόση ειλικρίνεια ο κ.Μητσοτάκης αποκαλούσε «Λιγότερο Κράτος».

Ο κ. Σαμαράς αντί να ζητάει γαλαντόμικα-κάπως αποστασιοποιημένα, τάχα μου ως παρθένος μη ενεχόμενος- καθυστερημένες συγνώμες για λογαριασμό της ΝΔ και του κ.Καραμανλή, οφείλει να κάνει αυτοκριτική να μας εξηγήσει επί του προσωπικού του: Αν συνεχίζει να πιστεύει πως δικαιούνται οι υπουργοί να ξοδεύουν νόμιμα και ηθικά, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν καταστρέφοντας τα παραστατικά, τα μυστικά κονδύλια «για εθνικούς λόγους», όπως έκανε η αφεντιά του ως υπουργός Εξωτερικών, σπαταλώντας δις με αδιευκρίνιστο προορισμό και αόρατο εθνικό όφελος, χωρίς να ενημερώσει έστω κάποια αρμόδια διακομματική επιτροπή, που θα συγκροτείτο γι’αυτό το σκοπό:
(«ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Οι μαύρες σακούλες του 1992……. πριν αναλάβει ο κ. Μητσοτάκης το Υπουργείο, στις 13.4.1992, είχαν καταστραφεί τα παραστατικά των δαπανών αυτών. Τα τελευταία παραστατικά για δαπάνες 603 εκατ. δρχ. είχαν καταστραφεί, σύμφωνα με δήλωση του κ. Σαμαρά, στις 17.3.1992. ……Το έτος 1989, με αρχική πίστωση 2.200.000.000 δρχ. δαπανήθηκε ποσό 3.278.376.500. Το έτος 1990, με αρχική πίστωση 2.000.000.000 δρχ. δαπανήθηκε ποσό 2.047.761.404. Το έτος 1991, με αρχική πίστωση 2.500.000.000 δαπανήθηκε ποσό 5.047.837.085. Το έτος 1992, με αρχική πίστωση 4.100.000.000 δαπανήθηκε ποσό 7.459.447.649. Το έτος 1993, με αρχική πίστωση 4.340.000.000, μέχρι τις 10.10.1993 [δηλ. την ημέρα των εκλογών] δαπανήθηκε ποσό 6.231.881.799». Το μόνο που μπορεί να κάνουμε σήμερα είναι να παρουσιάσουμε τα δεδομένα αυτής της αντιπαράθεσης, όπως καταγράφηκαν από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ που ασχολήθηκε με την υπόθεση, χωρίς να αναφέρουμε τα ονόματα δημοσιογράφων και εντύπων που κατονομάστηκαν, εφόσον η έρευνα δεν μπόρεσε να αποδώσει σε κανέναν συγκεκριμένη ευθύνη……….Στις 27.7.1995 το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ απευθύνθηκε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και ζήτησε να ενημερωθεί για το περιεχόμενο του φακέλου, επειδή στον Τύπο είχαν διαρρεύσει πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες είχαν εντοπιστεί 15 ονόματα δημοσιογράφων «που είχαν κάποια σχέση με τα μυστικά κονδύλια έστω και με τρόπο μη αξιόποινο, δημιουργώντας όμως την εντύπωση στην κοινή γνώμη και στον δημοσιογραφικό κόσμο ότι κάτι υπάρχει που δεν αποκαλύπτεται». Η απάντηση του Αρείου Πάγου στο αίτημα αυτό ήταν αρνητική. Ο φάκελος «μυστικά κονδύλια» παρέμεινε απόρρητος…..)

Ο κ. Σαμαράς δεν έχει την ειλικρίνεια της κας Μπακογιάννη να υποστηρίξει την προσφυγή στο ΔΝΤ την οποία επιθυμεί ανομολόγητα όλος ο επιχειρηματικός κόσμος που αποτελεί την ηγετική κοινωνική ραχοκοκαλιά της ΝΔ. Παίζει το γελοίο χαρτί της λαϊκής Δεξιάς των κ.κ.Μανώλη και Ψωμιάδη, της οποίας η λαϊκότητα εξαντλείται στο κομματικό-έστω και συρρικνωμένο-κράτος. Παριστάνει τον κήνσορα πολιτικών τις οποίες εστήριξε και τάζει πάλι «Ελευθερία ανάπηρη». Έχοντας δαιμονοποιήσει μαζί με τον μαυρομάλλη εκλεκτό του περιστεριού του Βοσπόρου, την ατμομηχανή της Οικονομίας μας-τους μετανάστες-στέκεται εμπόδιο σε κάθε κοινωνικά προοδευτικό-εκσυγχρονιστικό μέτρο από τα ελάχιστα που θα μπορούσε να εξαγγείλει το προοδευτικό κομμάτι του μυαλού του Γιωργάκη και δημαγωγεί ασύστολα περιμένοντας την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει τη εξουσία, επικεφαλής ενός κόμματος το οποίο δεν δίστασε να το προδώσει για να στήσει προσωποπαγές μαγαζί, τη μακαρίτισσα «Πόλαν», με όχημα έναν ιστορικά καταδικασμένο βαλκανικό εθνικισμό, που κόστισε υλικά και ηθικά στην Ελλάδα και την οδήγησε σε διπλωματικό Βατερλώ. Με προίκα το φτηνό πατριωτιλίκι, την φαρισαϊκή ευσέβεια, την πίστη στις γελοίες παραδοσιακές αξίες της ΕΡΕ, ελπίζει να μας καβαλήσει στο σβέρκο. Προσπαθεί να βγάλει όφελος από μια τραγωδία στην οποία ο ίδιος συνεισέφερε διογκώνοντας το νοσηρό νεοελληνικό Εθνικισμό και επιβαρύνοντας έτσι τη χώρα με παρανοϊκούς εξοπλισμούς.

Όπως λέει ο Σενέκας:
«Αυτός που ωφελείται από το έγκλημα είναι μάλλον αυτός που το διέπραξε».